Αναζητώντας τον μεγάλο ένοχο για ότι σήμερα βιώνουμε αλλά και για
όλα τα ακραία που θα βιώσουμε, το μάτι μου έπεσε σε ένα ξεχασμένο βιβλίο
παγκόσμιας ιστορίας.
Στις σελίδες του βιβλίου γινόταν εκτενής αναφορά στην Αμερικανική
Επανάσταση και κάπου εκεί έγραφε ότι, η Τράπεζα της Αγγλίας ήταν αυτή που
προκάλεσε την Αμερικανική Επανάσταση.
Αναζητώντας τα αίτια και της αφορμές της σημερινής κρίσης μέσα από
τις διαδρομές της Ιστορίας φτάνεις στην Περσία, την Αίγυπτο, την αρχαία Ελλάδα,
την Ρώμη. Περνάς την Άλωση, τον Ναπολέοντα, φτάνεις στο ’21, βλέπεις την
ναυμαχία του Ναυαρίνου. Ζεις Α’ και Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, την κρίση του ’29 και
χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι στο σήμερα με τον ένοχο δίπλα σου.
Σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή ιδιαίτερα προβληματίζει, από
οικονομική άποψη, η Αμερικανική Επανάσταση γιατί εκεί φαίνεται ότι, οι τότε
μετανάστες της Αμερικής κατάλαβαν πολύ καλά το πρόβλημα της οικονομίας και
αρχικά λειτούργησαν αποτελεσματικά προς αντιμετώπισή του.
Χρέος και τόκος μαζί, έδειχναν και δείχνουν τον δρόμο προς τις
τράπεζες, γιατί εκεί και μόνο εκεί εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού που γράφει
με σελίδες αίματος την ανθρώπινη ιστορία.
Έχουμε ένα τραπεζικό σύστημα που βασίζεται στο χρέος και αυτό
είναι η καταστροφή.
Αυτό είναι μόνη αιτία που είμαστε βουτηγμένοι στα χρέη. Αυτό είναι
η αιτία που τόσο πολλοί άνθρωποι δουλεύουν με ελάχιστα χρήματα σε δουλειές που
έχουν ημερομηνία λήξης. Αυτό είναι η αιτία που ενώ το 1960 και 1970 έδινες 100
κιλά σιτάρι και έπαιρνες 80 κιλά ψωμί σήμερα με 100 κιλά σιτάρι δεν παίρνεις
τίποτε.
Αυτό είναι η αιτία που ενώ νομίζεις ότι έχεις δυνατό νόμισμα που
λέγεται ευρώ, εν τούτοις έχεις ένα νόμισμα που η αγοραστική του δύναμη
μειώνεται συνεχώς και αυτό είναι η αιτία που παρά του ότι δουλεύεις, τα χρήματα
σου είναι κυβερνητικά χρέη και για να αποπληρώσεις θα εξαφανίσεις όλα σου τα
αποθέματα αλλά και την ίδια σου την αξιοπρέπεια.
2000 χρόνια πριν ο Ιησούς εκδιώκει τους αργυραμοιβούς από τον Ναό
και είναι η μοναδική φορά που χρησιμοποιεί βία.
Τον Ναό επισκέπτονταν οι Εβραίοι για να πληρώσουν φόρο. Όμως ο
φόρος πληρωνόταν μόνο με ένα ειδικό νόμισμα, το μισό σέκελ του αδύτου.
Είχε βάρος μισής ουγκιάς καθαρής αργύρου και απόλυτα συγκεκριμένο
μέγεθος. Δεν απεικόνιζε το πρόσωπο κανενός και ήταν κατά τους Εβραίους το μόνο
νόμισμα που ήταν αποδεκτό από τον Θεό.
Όμως τέτοια νομίσματα δεν υπήρχαν πολλά. Οι αργυραμοιβοί, που
είχαν το δικαίωμα έκδοσης τέτοιων νομισμάτων, εγκαταστάθηκαν στο Ναό και
πουλούσαν αυτά τα νομίσματα.
Κατέχοντας το μονοπώλιο του χρήματος δεν έκαναν τίποτε άλλο από το
να αισχροκερδούν.
Οι Εβραίοι πλήρωναν οτιδήποτε για να αγοράσουν χρήμα για τον Θεό
και τα λαμόγια αισχροκερδούσαν.
Η ιερότητα του Οίκου του Θεού καταπατήθηκε και η αδικία αυτή
ανάγκασε ακόμα και έναν Θεό να ασκήσει βία.
Όμως η ιστορία των αργυραμοιβών δεν εμφανίσθηκε την εποχή του
Ιησού.
Ανάλογα προβλήματα εμφανίζονται σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και
Ρωμαίοι αυτοκράτορες προσπάθησαν με αντιτοκογλυφικούς νόμους να περιορίσουν την
δύναμη των αργυραμοιβών και να επανακτήσουν το δικαίωμα έκδοσης χρημάτων. Όσοι
το προσπάθησαν δολοφονηθήκαν.
Ο Ιούλιος Καίσαρας πέτυχε να επανακτήσει το δικαίωμα έκδοσης
χρημάτων από τους αργυραμοιβούς και έκοψε νόμισμα προς όφελος όλων.
Έχοντας πλέον άφθονο απόθεμα χρημάτων κατασκεύασε έργα και έγινε ο
αγαπημένος του λαού αλλά οι αργυραμοιβοί (σημερινοί τραπεζίτες) τον
δολοφόνησαν.
Η δυνατότητα έκδοσης χρήματος πέρασε στους Αργυραμοιβούς. Φόροι
και διαφθορά αυξηθήκαν και το νόμισμα πήρε την εξουσία. Τα αποθέματα μειωθήκαν
κατά 90% οι πολίτες έχασαν τη γη και τα σπίτια τους και η εποχή δεν θύμιζε
τίποτε διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει και θα γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο
στις μέρες μας.
Στην μεσαιωνική Αγγλία, 1000 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού η
ιστορία επαναλαμβάνεται και οι Αργυραμοιβοί, αυτοί δηλαδή που δημιουργούσαν και
διαχειριζόταν την ποσότητα του χρήματος, βρίσκονται στο απόγειο της ακμής τους.
Κατευθύνουν την Αγγλική οικονομία και έχουν νέο όνομα. Είναι οι
τραπεζίτες και μαζεύουν τον χρυσό των υπολοίπων προς φύλαξη σε ασφαλισμένα
δωμάτια και κρύπτες.
Το πρώτο χαρτονόμισμα στην Δυτική Ευρώπη ήταν μία απόδειξη φύλαξης
χρυσού και έγιναν δημοφιλή επειδή προσφερόταν για ασφαλέστερη μεταφορά.
Βλέποντας οι χρυσοχόοι-τραπεζίτες ότι μόνο ένας μικρός αριθμός από
τους καταθέτες εμφανιζόταν και ζητούσε τον χρυσό, άρχισαν να εκμεταλλεύονται το
σύστημα και άρχισαν να εκδίδουν περισσότερες αποδείξεις εναπόθεσης χρυσού από
όσο χρυσό πραγματικά είχαν και φυσικά κανείς δεν μπορούσε να το καταλάβει εάν
δεν ήταν στο κόλπο.
Μπροστά τους ανοιγόταν ένας καινούργιος κόσμος. Μπορούσαν να
δανείζουν χρήμα που δεν υπάρχει, και να παίρνουν τόκο.
Το σημερινό τραπεζικό σύστημα βασίζεται πάνω σε αυτό το παιχνίδι.
Δανείζει χρήματα που δεν υπάρχουν. Η παραγωγή
χρήματος από τον τόκο με λεφτά που δεν υπάρχουν (δεν έχουν αντίκρισμα) οδήγησε
την σημερινή παγκόσμια οικονομία σε μία φούσκα την οποία καλούνται σήμερα να
πληρώσουν οι λαοί με εμπράγματες αξίες χάνοντας την γη τους, τα σπίτια τους και
υποθηκεύοντας την ύπαρξή τους.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της τοκογλυφίας και γιατί η αύξηση
του πλούτου των τραπεζιτών βαίνει συνεχώς αυξανόμενη με γεωμετρική πρόοδο,
είναι αρκετό να δούμε ένα μικρό παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι καθένας από εμάς έχει 1000 Ευρώ και τα δανείζει
με επιτόκιο 10%. Τότε όταν δάνειζε και τα 1000 Ευρώ θα περίμενε να εισπράξει
1100 Ευρώ στην διάρκεια ενός χρόνου. Αν όμως αντί για 1000 Ευρώ είχε δικαίωμα
να δανείζει 10.000 Ευρώ τότε στον ίδιο χρόνο θα εισέπραττε 11.000 Ευρώ, δηλαδή
100% των χρημάτων που αρχικά είχε.
Ο νόμος της Καθολικής Εκκλησίας, γνωστός ως νόμος του Κάνον τον
Μεσαίωνα, απαγόρευσε τα επιτόκια στα δάνεια.
Τότε ο Αριστοτέλης έγινε
επίκαιρος και η θέση του ότι, σκοπός του χρήματος είναι να υπηρετεί τα μέλη της
κοινωνίας, να διευκολύνει την ανταλλαγή αγαθών που χρειάζονται για να οδηγήσουν
σε μία ενάρετη ζωή, έγινε κυρίαρχη.
Ο τόκος ήταν πλέον αντίθετος με την δικαιοσύνη. Ο τόκος χρέωσης στα δάνεια αποτελούσε έγκλημα που ονομάστηκε
«τοκογλυφία»
Την περίοδο εκείνη το εμπόριο αυξήθηκε και η δυνατότητα για
επενδύσεις άρχισε να αυξάνεται. Οι αργυραμοιβοί όμως δεν το έβαλαν κάτω και
πέτυχαν, σε πρώτη φάση, να αναγνωρισθεί ότι ο δανεισμός χρημάτων έχει ένα
κόστος για τον δανειστή όπως επίσης ότι έχει ρίσκο και χαμένη ευκαιρία.
Άρχισε τότε να επιτρέπεται η χρέωση ποσού, πέραν αυτού που
εισέπτρατε ο δανειστής, αλλά και πάλι οι ηθικολόγοι της εποχής καταδίκασαν την
απάτη.
Η καταδυνάστευση των φτωχών και η αδικία θεωρήθηκαν ανήθικες.
Όμως οι αργυραμοιβοί-τραπεζίτες δεν το έβαλαν κάτω και πέταξαν
στην αγορά το εύκολο χρήμα.
Στις μέρες μας όλοι έζησαν το παιχνίδι των τραπεζιτών με το εύκολο
χρήμα.
Το σενάριο είναι απλό στην λογική του και παίζει με την οικονομία
στην κυριολεξία όπως η γάτα με τα ποντίκι.
Έκαναν εύκολο το να δανείζεται κάποιος χρήματα με αποτέλεσμα η
συνολική ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορούσε να είναι μεγάλη.
Δάνεια για επέκταση επιχειρήσεων, για καταναλωτισμό και ότι άλλο
μπορεί να φανταστεί κανείς έγιναν προσιτά στον καθένα μέσα από εύκολες
διαδικασίες.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ένα τεράστιο λογιστικό χρήμα. Δηλαδή το χρέος δημιούργησε χρήμα.
Όταν κατάφεραν να δημιουργήσουν χρήμα-χρέος άρχισαν να μειώνουν
την προσφορά χρήματος και να το κάνουν ακριβό.
Ο δανεισμός έγινε πλέον δύσκολος με αποτέλεσμα ένα μεγάλο ποσοστό
ανθρώπων να μην μπορεί να ξεπληρώσει προηγούμενα δάνεια.
Όμως ότι αποκτήθηκε μέσα από τον δανεισμό είναι υποθηκευμένο με
εμπράγματες αξίες και επειδή το χρήμα έγινε πλέον ακριβό, ότι αγοράσθηκε με
δάνεια ποσά δεν φτάνει για να απαλλάξει τον δανειολήπτη.
Τα αποτελέσματα αυτής της οικονομικής πολιτικής των τραπεζιτών
είναι γνωστά. Ένας αμύθητος πλούτος, εμπράγματων αξιών, που ήταν
απαλλαγμένος βαρών, αλλάζει χέρια αντί πινακίου φακής και οδεύει προς τους
τραπεζίτες.
Η Αγροτική Τράπεζα είναι εξόφθαλμο παράδειγμα για το πώς όλη η
Ελληνική γη θα περάσει σε τοκογλυφικά χέρια.
Αυτό το παιχνίδι του “δανείζω εύκολα, χρεώνω και μετά εξαφανίζω το
χρήμα για να αρπάξω πραγματικές αξίες”, δημιουργεί τα σκαμπανεβάσματα της
οικονομίας και τον λεγόμενο κύκλο των αγορών.
Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία το παιχνίδι επαναλαμβάνεται πάντα με
επιτυχία για τους αργυραμοιβούς-τραπεζίτες.
Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος ο Α’ αποφάσισε επίσης να πάρει την
δύναμη του χρήματος από τους τραπεζίτες το 1100 μ.Χ.
Ο Ερρίκος μπορούσε να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε σαν χρήμα, όπως
όστρακα η φτερά πουλιών, άλλα αυτός εφεύρε ένα νέο χρηματικό σύστημα. Το
σύστημα των συμπληρωματικών ράβδων που διήρκεσε για 726 χρόνια, μέχρι το 1826
και υιοθετήθηκε με σκοπό να αποφευχθεί η νομισματική χειραγώγηση από τους
αργυραμοιβούς.
Το παιχνίδι της εξουσίας μέσω του δικαιώματος έκδοσης χρήματος
συνεχίστηκε μέχρι και σήμερα οι δε περισσότεροι πόλεμοι οφείλονται στην
διεκδίκηση αυτού του δικαιώματος.
Η εδραίωση των αργυραμοιβών σήμερα είναι ορατή, αν κοιτάξει κανείς
την ημιαυτόνομη περιοχή γνωστή σαν «Σίτυ» του Λονδίνου, στην οποία
εγκαταστάθηκαν οι αργυραμοιβοί και αποτελεί ένα από τα τρία δεσπόζοντα κέντρα
οικονομικής δύναμης στον πλανήτη.
Παράφρονες κυβερνήτες, δικτάτορες και δικτατορίσκοι ιστορικά
συναντιούνται με τους αργυραμοιβούς ικετεύοντας για δάνεια προς εξυπηρέτηση των
πολιτικών τους στόχων.
Όμως σε αυτές τις συναντήσεις το κόστος είναι πάντα υψηλό και
ΠΑΝΤΑ την πληρώνει ο λαός.
Το μεγαλύτερο όμως κόστος πληρώθηκε όταν δημιουργήθηκαν οι
φαινομενικά κρατικές, ιδιωτικές όμως στην ουσία τράπεζες οι οποίες μπορούν να
εκδώσουν χρήμα χωρίς αποθεματικά.
Η τράπεζα της Αγγλίας είναι η πρώτη ιδιωτική τράπεζα, άσχετα εάν
αποκαλείται τράπεζα της Αγγλίας, και η δημιουργία της είναι το πρότυπο πάνω στο
οποίο στήθηκε όλο το τραπεζικό σύστημα του πλανήτη.
Σήμερα ο κύκλος του παιχνιδιού με το τραπεζικό σύστημα και τους
πολιτικούς τοκογλύφους που το συντηρούν είναι καλά κρυμμένα.
Οι κυβερνήσεις εκδίδουν ομόλογα, οι τράπεζες τα αγοράζουν με χρήμα
χωρίς αποθεματικό, δηλαδή χρήμα που δεν υπάρχει, η διαπλοκή και η κλοπή μεταξύ
των πολιτικών βασιλεύει, τα κράτη δημιουργούν χρέη και ο λογαριασμός έρχεται
στο λαό.
