Νέα Δημοσκόπηση: Στο 36% το ...έξω από το Ευρώ.

Στο 36% το ...έξω από το Ευρώ.

Σε τηλεφωνική δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 22 με 24 Ιουλίου από τη δημοσκόπηση της δεξαμενής σκέψης Bridging Europe σε πανελλαδικό δείγμα 1010 προκύπτει ότι το ποσοστό των ανθρώπων που δεν επιθυμούν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη αυξάνεται ραγδαία. 

Στην ερώτηση : "Κάτω από τις παρούσες συνθήκες, προτιμάτε να μείνει ή να φύγει η χώρα από την ευρωζώνη", 

το 36% απαντάει να φύγει, ένα 41%  να μείνει, ενώ ένα 23% επιλέγει το δεν ξέρω/δεν απαντώ.

Όσον αφορά στην ερώτηση σχετικά με το αν πιστεύουν οι συμμετέχοντες " ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε το προεκλογικό του πρόγραμμα", οι απαντήσεις είχαν ως εξής:

 ένα ποσοστό της τάξης του 83%θεωρεί πως το εγκατέλειψε, ένα 9% πως δεν το εγκατέλειψε, ενώ ένα 8% επέλεξε το δεν ξέρω/δεν απαντώ.

Στην ερώτηση : "Πιστεύετε ότι η συμφωνία διάσωσης , που τελικά υπεγράφη, μπορεί να βελτιώσει τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες;"

 στο σύνολο των ψηφοφόρων ένα 73% απαντάει όχι, ένα 8% απαντάει ναί και το 19% δεν ξέρω/δεν απαντώ.

Στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ το ποσοστό του όχι αυξάνεται στο 82%, ενώ μόλις  7% απαντάει ναί και 11% επιλέγει το δεν ξέρω/δεν απαντώ.

Στην ερώτηση :"Είστε ικανοποιημένοι από την γενική εικόνα της κυβέρνησης ως τώρα;",

 Όχι απαντάει το 77%, ναι απαντάει 15% και 8% δεν ξέρω/δεν απαντώ.

Στην ερώτηση : "Νιώθετε ότι η ελληνική κυβέρνηση συνθηκολόγησε στις απαιτήσεις των πιστωτών;"

Ναί απαντάει το 76%, όχι απαντάει το 9% , ενώ 15% επιλέγει το δεν ξέρω/δεν απαντώ.

Τέλος, στην ερώτηση : "Εάν γίνονταν εθνικές εκλογές σήμερα, ποιό κόμμα θα ψηφίζατε;":

Το 32% επιλέγει τον ΣΥΡΙΖΑ, το 18,6% ΝΔ, το 6,4% "Ποτάμι", το 5,9% Χ.Α., το 5,2% ΚΚΕ, το 4,1% ΑΝΕΛ, το 3% ΠΑΣΟΚ, 4,2% άλλο κόμμα και το 19% είναι αναποφάσιστοι.

Αναλυτικά τα αποτελέσματα εδώ.

«Το τρίτο μνημόνιο θα είναι πολιτική ταφόπλακα για το λαό»

ταφόπλακα για το λαό το τρίτο μνημόνιο

Να μη φέρει το τρίτο μνημόνιο για ψήφιση στη Βουλή κάλεσε την κυβέρνηση ο Δ. Στρατούλης, ενώ κάλεσε όλες τις αντιμνημονιακές και αριστερές δυνάμεις της χώρας, τη νεολαία και το λαό, για τη συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου του ΟΧΙ.

Ο Δ. Στρατούλης χαρακτήρισε τραγικό ότι η κυβέρνηση «προχώρησε στα συμφωνία για τα προαπαιτούμενα, που θα φέρει ένα τρίτο μνημόνιο, δύο μόλις εβδομάδες μετά το περήφανο ΟΧΙ του λαού και της νεολαίας στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, που στην ουσία το μετέτρεψε σε ταπεινωτικό ΝΑΙ».  

Σημείωσε ότι όσοι βουλευτές καταψήφισαν τα προαπαιτούμενα, το έκαναν «πιστοί στο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, αλλά και στη λαϊκή εντολή της 25ης Ιανουαρίου, στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης».    Ο κ. Στρατούλης αναγνώρισε ότι η κυβέρνηση πραγματοποίησε και θετικό έργο αυτό το εξάμηνο, το οποίο όμως όπως είπε, «τώρα κινδυνεύει άμεσα με κατεδάφιση, αφού η κυβέρνηση αποδέχθηκε με τη συμφωνία των Βρυξελλών αυτό να επανεξεταστεί από την τερατόικα των δανειστών».

Χαρακτήρισε ως πολιτικά λάθη της συμφωνία στο Eurogroup  στις 20 Φεβρουαρίου και την πληρωμή υποχρεώσεων 8 δις στους  δανειστές, την ίδια στιγμή που δεν έδιναν στη χώρα καμία χρηματοδότηση.   

«Η κυβέρνηση, φυσικά και αντιστάθηκε και έδωσε μάχη στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές», σημείωσε ο κ. Στρατούλης. «Το βασικό, όμως, λάθος της, και μάλιστα στρατηγικού χαρακτήρα, ήταν ότι δεν είχε αποδεχτεί και δεν φρόντισε έγκαιρα να έχει έτοιμη και επεξεργασμένη, και να έχει ετοιμάσει  και το λαό να την αποδεχτεί, μια εναλλακτική λύση». συμπλήρωσε.  

«Θεωρώ ότι η πολιτική που ακολουθούσε η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση, χωρίς να αμφισβητεί την ευρωζώνη και το ευρώ, έφτασε στα όριά της και ηττήθηκε κατά κράτος», είπε ο κ. Στρατούλης, ενώ υπογράμμισε: «Η εναλλακτική λύση απέναντι στα μνημόνια και τη λιτότητα δεν είναι τεχνικο ερευνητικό ζήτημα, αλλά καθαρά πολιτικό και δυστυχώς δεν υπήρξε η πολιτική βούληση από την κυβέρνηση να την αποδεχθεί. Αυτό που έφταιγε δεν ήταν η απουσία εναλλακτικής λύσης, αλλά η εμμονή της κυβέρνησης στην πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη».  

«Εάν αποδεχτούμε τον ισχυρισμό ότι τα μνημόνια και η λιτότητα είναι μονόδρομος και ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σ ’αυτά, τότε αδικούμε τους εαυτούς μας, την ιστορία μας και τους αγώνες μας. Αναιρούμε τους λόγους ύπαρξης και το ρόλο της αριστεράς και των κοινωνικών αγώνων για τη διεκδίκηση εναλλακτικών λύσεων στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό», είπε ο κ. Στρατούλης

"Πηγή:left.gr"

Ο εκφοβισμός στα σχολεία και η βία της φτώχειας

Ο εκφοβισμός στα σχολεία και η βία της φτώχειας

Η ενδοσχολική βία (bullying) και οι διαστάσεις της στη σημερινή μνημονιακή ελληνική πραγματικότητα είναι μια ιδεολογική-πολιτική κατασκευή, με στόχο την ψυχολογικοποίηση της μαθητικής συμπεριφοράς ως μηχανισμού συμμόρφωσης μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών

Η ψυχιατρική και η ψυχολογία καλούνται να νομιμοποιήσουν επιστημονικά την τεχνητή παθολογικοποίηση των μαθητών και του σχολείου. Ετσι διεισδύουν ως ειδικοί στο σχολείο με το πρόσχημα της πρόληψης

Του Κώστα Μπαϊρακτάρη*

Είμαστε όλοι μάρτυρες της συστηματικής απόπειρας διάχυσης στο κοινωνικό σώμα, ιδιαίτερα στους νέους, μιας αντίληψης για τις πανδημικές διαστάσεις της λεγόμενης ενδοσχολικής βίας (bullying). Πρόκειται για μια ιδεολογική-πολιτική κατασκευή που με την επιστημονική συνέργεια των κυρίαρχων μοντέλων της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας και την πρόθυμη συμβολή των ΜΜΕ, που προάγουν τις μνημονιακές πολιτικές, επιχειρείται η νομιμοποίηση της βίαιης αποσάθρωσης της δημόσιας Παιδείας στο πλαίσιο της εφαρμογής των βάρβαρων αυτών πολιτικών. Πολιτικός στόχος: ο αποπροσανατολισμός μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών, ο έλεγχος και η συμμόρφωσή τους. Δηλαδή η ψυχολογικοποίηση –ψυχιατρικοποίηση της μαθητικής συμπεριφοράς.

Τα χαρακτηριστικά αυτά αναδεικνύονται σήμερα ακόμα πιο έντονα διότι η περίοδος κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που διανύουμε είναι μια περίοδος όπου επιστρατεύονται επιστήμονες και μέσα που καλούνται να μετατρέψουν τη φτώχεια και τις επιπτώσεις της στην καθημερινότητά μας σε ψυχολογικό πρόβλημα. Είναι η γνωστή μας εθνική κατάθλιψη. Μια μορφή κατάθλιψης που όλως τυχαίως αλλά «επιδημιολογικά αποτυπωμένη» πλήττει αποκλειστικά τα λαϊκά στρώματα!

Στη διαδικασία ψυχιατρικοποίησης-ψυχολογικοποίησης των κοινωνικών προβλημάτων, των αρνητικών επιπτώσεων της κρίσης, του πόνου συνανθρώπων που βιώνουν επώδυνα τη μετάβαση από μια βιώσιμη κοινωνικο-οικονομικά συνθήκη σε μια διαδικασία φτωχοποίησης αποσυνδέεται το ατομικό από το συλλογικό, ενοχοποιείται το άτομο συρρικνώνοντάς το σε «περίπτωση» και επιχειρείται, με τις τεχνικές που κατασκευάζονται, να αναταχθεί η κακή «ψυχολογία της αγοράς» ή να αυξηθεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων με το ψυχολογικό ντοπάρισμα του «ανθρώπινου δυναμικού». 

Επιστήμες όπως η ψυχολογία και η ψυχιατρική, με τη συμβατική ή εναλλακτική τους μορφή, έρχονται με τις ομαδικές ή ατομικές θεραπευτικές θεωρίες και τεχνικές που επινοούν να ελέγξουν στην ουσία κι όχι να απελευθερώσουν δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου, επιδιώκοντας τη συρρίκνωση μιας πολυσύνθετης ατομικής και συλλογικής εμπειρίας αποκλειστικά σε ατομικό-ψυχολογικό πρόβλημα. Δηλαδή της μετατροπής των επιπτώσεων της καπιταλιστικής κρίσης, όπως π.χ. η βία της φτώχειας, σε ψυχολογικό πρόβλημα και του ψυχολογικού αυτού προβλήματος ως αιτίας της δυσαρέσκειας και αντίδρασης του πληθυσμού. Κατασκευάζεται έτσι ο φαύλος κύκλος της ενοχοποίησης των εργαζομένων και του λαού.

Σε περίοδο βίαιης ανακατανομής του πλούτου (καπιταλιστική κρίση), οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο οδηγούνται στην οικονομική εξαθλίωση για να διασφαλιστούν τα υπερκέρδη των καπιταλιστών. Η οικονομική εξόντωση και η κοινωνική εξαθλίωση του λαού αποτελούν συνειδητή επιλογή των τροϊκανών τοκογλύφων και των γηγενών πολιτικο-οικονομικών εκπροσώπων τους. Τα πλήγματα στην Υγεία, στην Παιδεία και στον κοινωνικό τομέα δεν είναι συνέπειες μιας λαθεμένης πολιτικής, αλλά αποτέλεσμα μιας συνειδητής πολιτικής επιλογής από το κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό σύστημα.

Σε αυτό το πλαίσιο και ο χώρος της Παιδείας και της μόρφωσης του λαού, για να προσαρμοστεί ολοκληρωτικά, θα πρέπει να ελεγχθεί απόλυτα.

Η κατασκευή μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου στην εκπαίδευση (π.χ. παρατηρητήρια, προληπτικά προγράμματα) είναι εργαλείο που αποσκοπεί στη συμμόρφωση και υποταγή του πιο ζωντανού και δημιουργικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας, των νέων, στο κυρίαρχο σύστημα.

Η νομιμοποίηση αυτών των μηχανισμών καταστολής και κοινωνικού ελέγχου επιτυγχάνεται μέσα από τη συρρίκνωση των «ασυμμόρφωτων μαθητών» σε προβληματικούς/μη φυσιολογικούς/μη κανονικούς. Η ψυχιατρική και η ψυχολογία καλούνται να νομιμοποιήσουν επιστημονικά την τεχνητή παθολογικοποίηση των μαθητών και του σχολείου. Ετσι διεισδύουν ως ειδικοί στο σχολείο με το πρόσχημα της πρόληψης. 

Ο παιδαγωγός εκτοπίζεται από τον φυσικό του χώρο, συρρικνώνεται σε άβουλο όργανο εφαρμογής ενός εκ των άνω επιβαλλόμενου αναλυτικού προγράμματος, μετατρέπεται σε «ανιχνευτή προβληματικών συμπεριφορών» και αντικαθίσταται από τον ειδικό στη διαχείριση των «προβληματικών» μαθητών και εκπαιδευτικών. 

Ενα πολιτικό-κοινωνικό και κατ” εξοχήν παιδαγωγικό ζήτημα μετατρέπεται σε ατομικό ψυχολογικό πρόβλημα. Ο ψυχίατρος και ο ψυχολόγος, για να νομιμοποιήσουν την παρουσία τους σε έναν χώρο στον οποίο δεν έχουν καμία απολύτως θέση, κατασκευάζουν τις προϋποθέσεις της εισβολής τους στο σχολικό περιβάλλον, μετατρέποντας μαθητές, εκπαιδευτικούς αλλά και γονείς σε εν δυνάμει προβληματικούς.

* Ο Κώστας Μπαϊρακτάρης, αναπληρωτής Καθηγητής του Τμήματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ