Κινδυνεύει η αριστερή πλατφόρμα να γίνει άλλο ένα ΚΚΕ.

Κινδυνεύει η αριστερή πλατφόρμα να γίνει άλλο ένα ΚΚΕ.

Στελέχη που πρόσκεινται  στην αριστερή πλατφόρμας διαμηνύουν ότι πρόθεσή τους δεν είναι να ρίξουν την κυβέρνηση, αλλά να ανακόψουν την μνημονιακή της πορεία.

Όμως όσο και αν προσπαθούν να εξηγήσουν ότι με την ψήφο τους και τη δράση τους θέλουν να συμβάλουν ώστε να εγκαταλειφθούν και να ακυρωθούν τα μνημόνια και πρώτα απ’ όλα να συμβάλουν στη μη εφαρμογή μνημονιακών επιλογών, το κενό που υπάρχει μεταξύ "προσπάθειας" και γίγνεσθαι συνεχώς μεγαλώνει, κινδυνεύοντας η αριστερή πλατφόρμα να γίνει ακόμα ένα ΚΚΕ.

Δηλαδή ενώ η χώρα καταστρέφεται, οι πολίτες εξαθλιώνονται, οι περιουσίες αλλάζουν χέρια, τα μνημόνια ψηφίζονται και δυναμώνουν τα μονοπώλια, το ΚΚΕ και ο Λαφαζάνης πασχίζουν το μεν ΚΚΕ να παλέψει ο λαός με τους τοίχους στα άδεια πλέον εργοστάσια, ο δε Λαφαζάνης να μην εφαρμοστούν αυτά που ψηφίζονται.

Επειδή όμως όλα κρίνονται εκ' του αποτελέσματος και το αποτέλεσμα λέει ότι παρά τις προσπάθειες και τα ΟΧΙ της αριστερής πλατφόρμας, τα μνημόνια ψηφίστηκαν, θα πρέπει κάποιος να απαντήσει και στο ερώτημα "και αν η προσπάθειά σας δεν αποδώσει καρπούς και τα μνημόνια εφαρμοστούν, τότε θα αρκεστείτε στο ότι εσείς προσπαθήσατε;"

Επειδή κάθε προσπάθεια φέρνει αποτέλεσμα μόνο εάν έχει κόστος, είναι η ώρα που πρέπει να παρθούν μεγάλες αποφάσεις για να εμποδιστεί αυτό το τέρας που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας.

Αν δεν το πράξετε στο όνομα της βόλεψής σας, τότε το βέβαιο είναι ότι ο Τσίπρας θα σας σύρει στο χορό του Ζαλόγγου και θα καταντήσετε ακόμα ένα ΚΚΕ όπου μία ομαδούλα ανεπάγγελτων σιτίζεται με το 3% που τους δίνει η κάλπη.

 

   

Πέτυχε το Ευρωγκρούπ. Έφερε έναν κουκολοφόρο δοσίλογο που κλαίει επειδή καταδίδει και μετά οδηγεί με δάκρυα στα μάτια το θύμα του στην κρεμάλα.

φανταστείτε έναν κουκολοφόρο δοσίλογο να κλαίει επειδή καταδίδει και μετά να οδηγεί με δάκρυα στα μάτια το θύμα του στην κρεμάλα.

Μετά Βαϊων και κλάδων υποδέχτηκε την συμφωνία κόλαφο της Ελληνικής οικονομίας ο Αλέξης Τσίπρας.

Παραλήρημα χαράς στο Μαξίμου παρά του ότι ο Τσακαλώτος έστειλε το μήνυμα. "Ελπίζουμε" είπε ότι αυτή η συμφωνία θα οδηγήσει την Ελληνική οικονομία μπροστά. Δηλαδή σε ελπίδες αποθέσαμε την επόμενη μέρα.

Πέραν των ...ελπίδων το βέβαιο είναι ότι μετά από 6 μήνες έχουμε μία συμφωνία που δεν θα την υπέγραφε ούτε η Θάτσερ. Ο Αλέξης Μητρόπουλος αναφέρθηκε με βαριές εκφράσεις στο νέο μνημόνιο και είπε χαρακτηριστικά «όχι μόνο η Αριστερά σε όλη την ιστορία της, αλλά ούτε η ίδια η Μάργκαρετ Θάτσερ δεν έχει εφαρμόσει». Ο ίδιος θύμισε ότι στην Αγγλία η Θάτσερ έπεσε το 1988 γιατί έφερε ένα πολύ ηπιότερο πρόγραμμα λιτότητας.

«Θεωρητικά όταν ψηφίζεις μνημόνιο κατατάσσεσαι στους μνημονιακούς, άλλο τι αισθάνεσαι» ανέφερε ο Αλέξης Μητρόπουλος δίνοντας έτσι τη χαριστική βολή στα δάκρυα Τσίπρα ο οποίος κλαίει για τα μνημόνια που όχι απλά τα ψηφίζει αλλά θέλει να είναι και αυτός που θα τα εφαρμόσει.

Δηλαδή φανταστείτε έναν κουκολοφόρο δοσίλογο να κλαίει επειδή καταδίδει και μετά να οδηγεί με δάκρυα στα μάτια το θύμα του στην κρεμάλα.

 

Ο Αθέατος κόσμος του μνημονίου που σκοτώνει τη δημοκρατία - εκτός από τους ηλίθιους υπάρχει και ο Τσίπρας.

Ο Αθέατος κόσμος του μνημονίου που σκοτώνει τη δημοκρατία.

Την σκυτάλη του "σωσίματος και της ανάπτυξης" ανέλαβε επίσημα πλέον και δια νόμου η μεγάλη και ένδοξη πρακτορευμένη αριστερά.

Κατασχέσεις, μισθοί, συντάξεις και επιδόματα είναι πλέον ο νέος και εύκολος στόχος του μνημονίου στο οποίο περιλαμβάνονται διατάξεις που κατοχυρώνουν ακόμα και τις εφόδους στα σπίτια όπως τον παλιό καλό καιρό της ...δημοκρατίας της Βαϊμάρης.  

Η ευθύνη πλέον των μνημονίων δεν βαραίνει μόνο τον Τσίπρα και φυσικά δεν βαραίνει καμία αριστερά όσο και αν θέλουν να περάσουν στη συνείδηση του λαού ότι το μνημόνιο είναι "η αριστερά"

Η ευθύνη βαραίνει κάθε έναν βουλευτή ο οποίος διάβασε και αποδέχτηκε ότι έως τον Οκτώβριο του 2015 η κυβέρνηση θα πρέπει να εξασφαλίσει την επαρκή πρόσβαση της φορολογικής διοίκησης στις εγκαταστάσεις των φορολογουμένων για τη διεξαγωγή ελέγχων εγκαίρως και για σκοπούς επιβολής του νόμου. Δηλαδή μπουκάρει ο οποιοσδήποτε στο σπίτι σου και εσύ απλά σκύβεις.

Με την ψήφιση του μνημονίου το κατώτατο όριο του ακατάσχετου μισθών, συντάξεων, και ασφαλιστικών βοηθημάτων που καταβάλλονται περιοδικώς, το οποίο προκύπτει μετά την αφαίρεση των υποχρεωτικών εισφορών, μειώνεται από 1.500 ευρώ σε 1.000 ευρώ.

Με βάση τις νέες διατάξεις επιτρέπεται η κατάσχεση των ανωτέρω απαιτήσεων, εφόσον αυτές υπερβαίνουν το ποσό των 1.000 ευρώ, σε ποσοστό το οποίο αυξάνεται κλιμακωτά και συγκεκριμένα στο μισό επί του υπερβάλλοντος των 1.000 ευρώ και μέχρι του ποσού των 1.500 ευρώ για τις ασθενέστερα οικονομικές τάξεις και στο 100% του ποσού που υπερβαίνει τα 1.500 ευρώ για τα μεγαλύτερα εισοδηματικά κλιμάκια.

Οι αλλαγές αυτές όμως έχουν και αναδρομική ισχύ. Στις διατάξεις του νομοσχεδίου ορίζεται ότι εφαρμόζονται και επί των ενεργών κατασχέσεων, δηλαδή και επί των κατασχέσεων που έχουν επιβληθεί επί των συγκεκριμένων απαιτήσεων βάσει των προγενέστερων διατάξεων για ποσά δηλαδή άνω των 1.500 ευρώ.

Θα μπορούσαν να αναφερθούν και πολλά άλλα τα οποία μόνο ένας ηλίθιος θα μπορούσε να τα διαβάσει και να τα ψηφίσει.

Δυστυχώς όμως εκτός από τους ηλίθιους υπάρχει και ο Τσίπρας.

 

Δεν ηττηθήκατε, σύντροφοι

Δεν ηττηθήκατε, σύντροφοι

γραφει ο Αρίστος Δοξιάδης

«Ηττηθήκαμε», γράφουν οι διανοούμενοι και τα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και ψάχνουν να βρουν πού έκαναν το λάθος στις διαπραγματεύσεις. Αναζητούν απαντήσεις στο συσχετισμό δυνάμεων, σε τεχνικές ανεπάρκειες, σε γεωπολιτικούς παράγοντες.

Δεν ηττηθήκατε όμως, σύντροφοι. Δεν είχατε ποτέ κάποιο δικό σας στόχο που αποτύχατε να υλοποιήσετε. Με δανεικές ιδέες πορευτήκατε, και αυτούς τους δανεικούς στόχους ούτε τους πιστέψατε ποτέ πραγματικά, ούτε καταλάβατε ότι συνοδεύονται από παράπλευρο κόστος, που δεν θα θέλατε ποτέ να αναλάβετε.

Δεν είναι μόνο δικό σας το πρόβλημα, στο ΣΥΡΙΖΑ της Ελλάδας. Είναι το πρόβλημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο.  Δεν έχει δικό της στόχο για την οργάνωση της παραγωγής και της διανομής στη βάση της οικονομίας, αλλά ούτε για την οικονομική πολιτική του κράτους. Για αυτά τα θεμελιακά ζητήματα η Αριστερά έχει μόνο κριτική απέναντι στα υπάρχοντα συστήματα και μερικές πολύ γενικόλογες ιδέες για εναλλακτική οργάνωση. Δεν υπάρχει όμως πρακτική αριστερή πολιτική. 

Σχετικά με την οργάνωση της παραγωγής, η ριζοσπαστική Αριστερά θεωρητικά υποστηρίζει μορφές εργασίας διαφορετικές από την εξαρτημένη μισθωτή εργασία του καπιταλισμού: αγροτικούς συνεταιρισμούς, αυτοδιαχείριση στα εργοστάσια, ή δίκτυα ανεξάρτητων επαγγελματιών που παράγουν συνεργατικά. Θεωρητικά, μόνο, δυστυχώς.

Καμιά από αυτές τις μορφές δεν έχει πετύχει σε μεγάλη έκταση, με εξαίρεση τους αγροτικούς συνεταιρισμούς σε μερικές χώρες. Και όπου έχει πετύχει η οριζόντια συνεργασία, όπως π.χ. στη Wikipedia, η κινητήρια δύναμη δεν ήταν μια πολιτική παράταξη, αλλά δίκτυα οραματιστών τεχνολόγων, από αυτούς που οι εγχώριοι αριστεροί τους χαρακτηρίζουν «απολιτίκ». Και το ευνοϊκό περιβάλλον δεν ήρθε από κάποια αριστερή κυβέρνηση, αλλά από την τεχνολογία που αναπτύσσεται μέσα στον καπιταλισμό και ανεξάρτητα από την ιδεολογική ταμπέλα των κυβερνήσεων.

Ποιά είναι η αιτία που δεν έχουμε περισσότερες πετυχημένες περιπτώσεις τέτοιας συνεργασίας; Στην Ελλάδα το νομικό πλαίσιο είναι ευνοϊκό για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς από την δεκαετία του 1980, και για τις κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις από το 2011. Δεν έχω δει σοβαρή αριστερή ανάλυση για την σχετική αποτυχία, τουλάχιστο από οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ.  Και δεν νομίζω ότι στο κόμμα αυτό υπάρχουν στελέχη που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να πετύχουν αυτά τα σχήματα. Δηλαδή που να εργάστηκαν σοβαρά για την παραγωγή, και όχι για την «διεκδίκηση».

Σχετικά με την οργάνωση της διανομής, μέσα από παράλληλα ανταλλακτικά κυκλώματα, η κατάσταση είναι παρόμοια. Η αρχική παγκόσμια αισιοδοξία που γεννήθηκε με το διαδίκτυο δικαιώθηκε σε μικρό μόνο βαθμό, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου sharing economy αποτελείται στην πραγματικότητα από κανονικές εμπορευματικές/χρηματικές συναλλαγές, που οργανώνονται από καπιταλιστικούς κολοσσούς όπως η AirBnB, η  Uber και το eBay. Ίσως τα πράγματα να αλλάξουν στο μέλλον. Αυτοί που θα τα καταφέρουν δεν θα είναι πολιτικά στελέχη, αλλά εκείνοι που θα πειραματιστούν σοβαρά, θα εργαστούν επίπονα και θα οργανωθούν χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Η «δουλειά του μυρμηγκιού», που έλεγαν οι λενινιστές, στην εποχή μας δεν μπορεί  να είναι για την κατάληψη της κεντρικής εξουσίας, αλλά για να χτιστούν διαφορετικές κυψέλες παραγωγής και ανταλλαγής στη βάση.

Σχετικά, τέλος, με την οικονομική πολιτική του κράτους, η ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει τίποτε πρακτικό να προτείνει στην εποχή της ταχύτατης καινοτομίας και της παγκόσμιας αγοράς. Μέχρι σήμερα οι πιο αδύναμοι προστατεύονται καλύτερα μόνο μέσα στις «μικτές» οικονομίες, δηλαδή εκεί όπου το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής  οργανώνεται σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις και το μεγαλύτερο μέρος των υπηρεσιών παιδείας, υγείας και κοινωνικής προστασίας οργανώνεται από το δημόσιο. ‘Όσο κι αν πιέζεται το κοινωνικό κράτος σήμερα, κανένας δεν έχει προτείνει στα σοβαρά κάτι καλύτερο από την μικτή οικονομία σε κάποιαν από τις πολλές παραλλαγές της.

Μερικοί στο ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν την κρατική ιδιοκτησία των τραπεζών, της ενέργειας και των υποδομών ως απάντηση στην καπιταλιστική παραγωγή. Αυτό δοκιμάστηκε πολλές φορές τον 20ο αιώνα, σε πολλές χώρες, και απέτυχε. Σήμερα είναι ακόμα πιο απίθανο να πετύχει. Κάθε μεγάλη επιχείρηση, για να είναι παραγωγική, θα πρέπει να είναι ανοιχτή στην παγκόσμια καινοτομία και να εντάσσεται σε παγκόσμιες αλυσίδες αξίας. Χωρίς εισαγόμενα μηχανήματα, πρώτες ύλες και τεχνογνωσία δεν μπορεί να σταθεί κανένας, ούτε στην Κίνα, ούτε στην Ολλανδία.

Ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι η Εθνική Τράπεζα, η Βιομηχανία Ζάχαρης, και η ΔΕΗ μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής αν τις ελέγχει ο Λαφαζάνης και η ΓΕΝΟΠ; ‘Έχουμε αρκετά δείγματα γραφής από το κρατικό μονοπώλιο στην παραγωγή ενέργειας: προτίμηση στο λιγνίτη, πετρέλαιο στα νησιά (η χαρά της διαπλοκής), απέχθεια στην ηλιακή και αιολική ενέργεια. Φοβούνται μήπως αποδυναμωθεί η κεντρική εξουσία από την αποκεντρωμένη παραγωγή και διανομή, που θα γίνεται  από τις στέγες των κτιρίων ή από τα οικόπεδα των Δήμων. Σε περίπου πέντε χρόνια η νέα ενεργειακή τεχνολογία, που συνδυάζει ανανεώσιμες πηγές και μεγάλες μπαταρίες, θα είναι οικονομικά ανταγωνιστική, και θα επεκταθεί σε όλο τον κόσμο. Εκτός από το μικρό γαλατικό χωριό της Αριστερής Πλατφόρμας.

Σε  αυτά τα  τρία πεδία, δηλαδή στην εσωτερική οργάνωση της παραγωγής, στις εναλλακτικές σχέσεις  διανομής, και στον κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό, η ανεπάρκεια της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι παγκόσμια. Αλλά στο πεδίο των κοινωνικών υπηρεσιών το πράγμα διαφέρει.

Σε μερικές χώρες της Ευρώπης οι αριστεροί μιας προηγούμενης εποχής πέτυχαν κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό: την ελεύθερη καθολική πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες υγείας και παιδείας, την παροχή βασικής σύνταξης σε όλους, καθώς και σημαντικά επιδόματα για άνεργους και φτωχούς. Σε αυτό το πεδίο η διεθνής αριστερά έχει να δείξει μεγάλες πρακτικές νίκες. Όχι όμως και η δική μας ριζοσπαστική αριστερά, που με το λόγο και τη δράση της υπονομεύει κάθε προσπάθεια να χτίσουμε αντίστοιχης ποιότητας και έκτασης  υπηρεσίες στην Ελλάδα.

Στο συνταξιοδοτικό υπερασπίζεται τα προνομιούχα ταμεία και τις πρόωρες συντάξεις. Υπερασπίζεται δηλαδή ένα σύστημα που είναι ταυτόχρονα πολύ ακριβό και εξαιρετικά άδικο, καθώς αυξάνει την ανισότητα ανάμεσα στους ηλικιωμένους αντί να την μειώνει, και ταυτόχρονα μεταβιβάζει τόσο πολλούς πόρους στους σημερινούς συνταξιούχους  που δεν περισσεύει τίποτε για τους νέους άνεργους, και ούτε θα περισσεύει για να πάρουν κάποτε σύνταξη οι σημερινοί σαραντάρηδες. Η τρόικα πρότεινε από το 2010 ένα πολύ πιο δίκαιο σύστημα, και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ άρχισε να το υλοποιεί, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει διαρκώς μάχες οπισθοφυλακής για τα προνόμια, και αν μπορούσε θα μας γύριζε στην εποχή των 170 ταμείων.

Στην παιδεία έχουμε από δεκαετίες δωρεάν και καθολική πρόσβαση μέχρι το Λύκειο, και μαζικό δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά η ταξική διάκριση γίνεται μέσα από την ποιότητα των σπουδών. Και η ελληνική Αριστερά, αντί να είναι η πρώτη που απαιτεί ποιότητα για τα δημόσια σχολεία, αντιμάχεται την αξιολόγηση, απεχθάνεται τις νέες τεχνολογίες εκπαίδευσης, προτιμά να είναι τα πανεπιστήμια πεδίο μάχης παρά χώρος για να αποκτήσουν εφόδια εργασίας και παραγωγής οι φτωχοί φοιτητές.

Στην υγεία δεν έχουν κανένα σχέδιο για την πιο αποτελεσματική χρήση των περιορισμένων πόρων.  Αντιδρούσαν στην μετάπτωση προς τα γενόσημα, επιμένουν στους κομματικούς διορισμούς, καλύπτουν το φακελάκι, , και πάλι απεχθάνονται την αξιολόγηση. Ακυρώνουν έτσι και την ποιότητα και την δωρεάν πρόσβαση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ενώ κουβαλάει τις αδυναμίες της παγκόσμιας ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν υποστηρίζει στην πράξη τις σημαντικές επιτυχίες της. Αυτές τις επιτυχίες τις υπερασπίζεται η κεντροαριστερά της Ευρώπης, που για εσάς, σύντροφοι, είναι συντηρητική.

Αντί γι’ αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει σημαία του ορισμένες δανεικές ιδέες, όπως είναι η διαγραφή χρέους, η ανάπτυξη μέσω ελλειμμάτων και (για μερικούς) το εθνικό νόμισμα. Τίποτε από τα τρία δεν είναι ειδικά αριστερό. Τις υποστηρίζουν και κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, όπως και τις αντιμάχονται από τις ίδιες παρατάξεις. Ειδικά το εθνικό νόμισμα και η διαγραφή χρέους είναι αγαπημένες λύσεις πολλών νεοφιλελεύθερων.

Η εθνική οπτική παίζει σημαντικό ρόλο στις ιδέες των οικονομολόγων, π.χ. οι Άγγλοι τείνουν να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί για το ευρώ, και οι πιο δεξιοί από αυτούς στάζουν φαρμάκι. Η επαγγελματική θέση του αναλυτή καθορίζει επίσης τις προτεραιότητες: η διαγραφή του χρέους θεωρείται πολύ σημαντική από τους οικονομολόγους που ασχολούνται με τις αγορές ομολόγων (τον «καζινοκαπιταλισμό»), και λιγότερο από εκείνους που ασχολούνται με τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βαρουφάκης συνομιλεί συχνά με τα hedge funds, και ποτέ σχεδόν με επιχειρηματίες και εργαζόμενους της βιομηχανίας ή του τουρισμού.

Αλλά αυτές τις δανεικές ιδέες, που δεν είναι ειδικά αριστερές, δεν υπήρχε κανένας λόγος να μπορεί να τις υπερασπιστεί καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ή να αξιολογήσει καλύτερα τη σημασία τους, από ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό δεν μπορούσε να έχει καμιά μεγαλύτερη επιτυχία στη διεκδίκηση. Αντίθετα, επειδή από πεποίθηση δεν παρατηρεί την παραγωγική βάση, δεν μπόρεσε να καταλάβει πόσο κοστίζει να δίνεις μάχη για γενικές και συμβολικές ιδέες, αντί να συζητάς για ειδικά μέτρα.

Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν είσαστε πνευματικά έντιμοι, θα πρέπει να δεχθείτε οτι το «ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία» δεν είναι οικονομικό πρόγραμμα. Η «ανατροπή» δεν είναι οικονομική πολιτική. Στην καλύτερη περίπτωση είναι προϋπόθεση για να ασκήσεις την πολιτική. Και μετά την ανατροπή, τι θα κάνετε;

Μου θυμίζετε τον σκύλο που όλη μέρα κυνηγά τα αυτοκίνητα. Όταν όμως αναπάντεχα σταματήσει κάποιο δίπλα του, βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια και φεύγει αμήχανος. Ετσι αμήχανοι κι εσείς. Αποδεχτείτε τουλάχιστο οτι δεν ξέρετε πώς να οδηγήσετε το αυτοκίνητο, και αποσυρθείτε μέχρι να σχεδιάσετε το όχημα που σας ταιριάζει. Να το σχεδιάσετε σωστά όμως. Με σύγχρονα εργαλεία προσομοίωσης. Με δοκιμές της μηχανής στο εργαστήριο. Με αισθητήρες, φρένα, συστήματα πλοήγησης. Με μικροατυχήματα δικά σας, που δεν θα επιβαρύνουν τους ανυποψίαστους περαστικούς. Με πολλή, καθημερινή, παραγωγική εργασία. Και τότε ελάτε πάλι, να μας δείξετε ένα πρόγραμμα που να είναι δικό σας και να μπορείτε να το εφαρμόσετε.

Μια προσωπική παρατήρηση για την γενιά μου. Στον Ρήγα Φεραίο και στην ΚΝΕ της εποχής της χούντας, τότε που χρειαζόταν θάρρος για να είσαι αριστερός, δεν υπήρχαν μόνο σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχαν και άλλοι, μάλλον περισσότεροι, που απομακρύνθηκαν από την μαρξιστική αριστερά μετά την Μεταπολίτευση. Δεν ήταν επειδή βολεύτηκαν. Ήταν επειδή παρακολουθούσαν πιο προσεκτικά πώς εξελίσσεται ο κόσμος, στην πράξη, στις επιχειρήσεις και στην πολιτική, αλλά και στην θεωρία, μέσα στα πανεπιστήμια. Πολλοί από αυτούς προσπάθησαν να κάνουν καλό για τη χώρα, και ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους. Αγωνίστηκαν σε πολλά μέτωπα, σε μερικά νίκησαν και σε μερικά ηττήθηκαν. 

Εσείς όμως δεν ηττηθήκατε, σύντροφοι, γιατί δεν μπήκατε ποτέ στο γήπεδο.

 "Πηγή:protagon.gr"