Γιατί οι Τζιχαντιστές καταστρέφουν τις αρχαιότητες.

Για τον μέσο άνθρωπο που απλά ακούει μία είδηση η οποία του προκαλεί στιγμιαία αισθήματα και δεν προβληματίζεται περαιτέρω, η καταστροφή που συντελείται από την ISIS σε βάρος της ιστορίας της ανθρωπότητας είναι μία ηλίθια πράξη χωρίς κανένα νόημα.

"αν αυτός ο βλάκας καταλάβαινε τι κάνει θα έκοβε το κεφάλι του μόνος του"

Την αποδίδει στον θρησκευτικό φανατισμό και την άγνοια διανοητικά αρρωστημένων υπανάπτυκτων ανθρώπων.

Οι θρησκευτικοί "ηγέτες" των Τζιχαντιστών για να φανατίσουν τις μάζες λένε:«Ο προφήτης Μωάμεθ γκρέμισε είδωλα με τα ίδια του τα χέρια όταν έφτασε στη Μέκκα. Έχουμε διαταγή από τον προφήτη μας να ρίξουμε κάτω τα είδωλα και να τα καταστρέψουμε. Οι σύντροφοι του προφήτη το έκαναν τότε, όταν κατακτούσαν τις διάφορες χώρες».

Όμως δεν είναι έτσι.

Ούτε άρρωστοι είναι, ούτε θρησκόληπτοι είναι. Έμποροι του κερατά είναι και οι συνένοχοί τους είναι ο κόμης Έλγιν σε νέα έκδοση.

Όπως τότε καταλήστεψαν τα γλυπτά του Παρθενώνα, έτσι και τώρα ληστεύουν τα αγάλματα και τις τοιχογραφίες της ιστορίας της Συρίας και του Ιράκ που ζητούν οι διεθνείς αρχαιοκάπηλοι και με αντάλλαγμα χρήματα, όπλα και σφαίρες.

Εισπράττουν τα χρήματα, παραδίδουν τις αρχαιότητες και ανατινάζουν τους ναούς για να μην αφήσουν ίχνη.

Για να κρύψουν τις αποδείξεις της λεηλασίας του ανθρώπινου πολιτισμού.

Αυτό εξηγεί η αρχαιολόγος Joanne Farchakh και συνεχίζοντας λέει: «Οι αρχαιότητες από την Παλμύρα είναι ήδη προς πώληση στο Λονδίνο» 

 «Υπάρχουν αντικείμενα από τη Συρία και το Ιράκ που έχει κλέψει το Isis και βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη. Δεν είναι πλέον στην Τουρκία, όπου έφτασαν την πρώτη φορά, έχουν φύγει εδώ και πολύ καιρό. Αυτή η καταστροφή κρύβει το εισόδημα του Isis που πουλά αυτά τα πράγματα ΠΡΙΝ από την καταστροφή των ναών όπου βρίσκονταν. Υπάρχει κάτι ανεκτίμητο στο να πουλάνε και, στη συνέχεια, να καταστρέφουν την περιοχή και η καταστροφή έχει ως στόχο να κρύψει το επίπεδο της κλοπής. Καταστρέφουν τα αποδεικτικά στοιχεία. Έτσι, κανείς δεν ξέρει τι έχουν πάρει και τι είχε καταστραφεί».

Όλα είναι μία μεγάλη μπίζνα για τα ανθρωπόμορφα τέρατα σε δύση και ανατολή που ακούνε στο όνομα κόμης Έλγιν.

Όλοι γνωρίζουν και όλοι θρέφονται από το έγκλημα.

Οι δυτικοί πουλάνε όπλα, εκτελούν μεταφορές όπλων, οι αρχαιοκάπηλοι έχουν δουλίτσες, το ΑΕΠ των χωρών τους αυξάνεται αλλά πάντα με το αίμα αθώων ανθρώπων και την ιστορία της ανθρωπότητας να βγαίνει στο σφυρί.

Ας μην γελιόμαστε. ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝ ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ και θα γίνεται πάντα όσο όλοι εμείς βελάζουμε  περιμένοντας την σειρά μας.   

Πότε θα σκάσει η παγκόσμια φούσκα;

Σε περίοδο έντονων διακυμάνσεων εισήλθαν τις προηγούμενες εβδομάδες οι αγορές διεθνώς. Οι δείκτες στα χρηματιστήρια καταγράφουν σημαντικές απώλειες, η τιμή του πετρελαίου σημειώνει καθημερινά ακραίες διακυμάνσεις, ενώ συνολικότερα οι τιμές των εμπορευμάτων και πρώτων υλών έχουν υποχωρήσει στο χαμηλότερο επίπεδο του αιώνα.

Αφορμή για τις αναταράξεις υπήρξαν οι αυξανόμενες ενδείξεις επιβράδυνσης της κινεζικής οικονομίας. Βασική αιτία, σε συνδυασμό μ’ αυτό, είναι η πρόθεση της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας να προχωρήσει σε αύξηση των επιτοκίων από το μηδενικό επίπεδο όπου βρίσκονται την τελευταία 6ετία.

Τα μηδενικά επιτόκια τροφοδότησαν μια φούσκα

Το ράλι των τελευταίων ετών στις αγορές τροφοδοτήθηκε αποκλειστικά από το φρεσκοτυπωμένο χρήμα που διοχέτευσαν οι κεντρικές τράπεζες, με πρώτη την αμερικανική.

Το φθινόπωρο η Fed διέκοψε την εκτύπωση χρήματος και άρχισε να προετοιμάζει το κλίμα για την αύξηση των επιτοκίων. Τα εξαιρετικά προσεκτικά βήματα της κεντρικής τράπεζας επέτρεψαν στους επενδυτές να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, με αποτέλεσμα να αποτραπεί μια απότομη διόρθωση στις αγορές. Οι χρηματιστηριακοί δείκτες έπαψαν να καλπάζουν, αλλά κατάφεραν να διατηρηθούν κοντά στα επίπεδα-ρεκόρ όπου είχαν ήδη σκαρφαλώσει. Οι επενδυτές παρέμεναν με το «δάχτυλο στη σκανδάλη», έτοιμοι είτε να τρέξουν προς την πόρτα εξόδου από την αγορά είτε να τοποθετηθούν για ένα νέο γύρο ανόδου, στην περίπτωση που η Fed αντί για αύξηση επιτοκίων αποφάσιζε να συνεχίσει με την εκτύπωση χρήματος.

Αν και όλοι αποδέχονται την ανάγκη ομαλοποίησης της νομισματικής πολιτικής (άρα αύξησης των επιτοκίων) ο φόβος κατάρρευσης των αγορών όταν αυτό συμβεί αποτρέπει τη λήψη της απόφασης.

Και ο καλύτερος τρόπος να ενισχυθεί ο φόβος αυτός είναι μια… πρόγευση κατάρρευσης. Ένα μικρό κύμα ρευστοποιήσεων στα χρηματιστήρια μπορεί να αποδειχθεί επαρκής εκβιασμός, ώστε η κεντρική τράπεζα να αναβάλει την αύξηση των επιτοκίων. Η αφορμή δεν άργησε να δοθεί από την Κίνα.

Χρηματιστήριο Σαγκάης: άνοδος 125% μέσα σε 6 μήνες

Είχε προηγηθεί, από το φθινόπωρο του 2014, ένα τρελό ράλι στο χρηματιστήριο της Σαγκάης, που οδήγησε μέσα σε 6 μήνες τον δείκτη από τις 2.300 στις 5.165 μονάδες – δηλαδή 125% υψηλότερα. Άνοδος που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί από τα μακροοικονομικά στοιχεία, που παρέπεμπαν σε συνεχιζόμενη επιβράδυνση της οικονομίας.

Στις αρχές του καλοκαιριού ξεκίνησε η «διόρθωση», με τον δείκτη σε λιγότερο από ένα μήνα να «βυθίζεται» στις 3.500 μονάδες, χάνοντας περίπου το ένα τρίτο της αξίας του.

Εκείνη την περίοδο, όμως, οι επενδυτές στα δυτικά χρηματιστήρια είχαν στραμμένη την προσοχή τους στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές, τη μη πληρωμή της δόσης στο ΔΝΤ και το ενδεχόμενο αποχώρησης κράτους-μέλους από την Ευρωζώνη. Οι εξελίξεις στην Κίνα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.

Στη διάρκεια του Ιουλίου ο δείκτης στο χρηματιστήριο της Σαγκάης έδειξε να σταθεροποιείται και να ανακάμπτει. Όταν όμως, αρχές Αυγούστου, ξεκίνησε νέος γύρος ρευστοποιήσεων, οι κραδασμοί σύντομα μεταδόθηκαν στις αγορές διεθνώς. Οι απώλειες των τελευταίων εβδομάδων είναι κατά πολύ μικρότερες εκείνων του Ιουνίου αλλά αποδείχθηκαν αρκούντως μεγάλες για να παρασύρουν χαμηλότερα τους δείκτες στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια και τη Wall Street. Ή μάλλον, αποδείχθηκαν κατάλληλη αφορμή για να ασκηθεί η πίεση στη Fed να αναβάλει την αύξηση επιτοκίων, που όλα έδειχναν ότι θα γίνει τον Σεπτέμβριο.

Η κρίση καλά κρατεί...

Ο τρόμος των «επενδυτών» μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο είναι λογικός, καθώς η παγκόσμια οικονομία δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει την κρίση που ξέσπασε στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας.

Αντίθετα η αντίφαση που την προκάλεσε συνεχίζει να διογκώνεται, καθώς αντί να αποδυναμωθούν συνεχίζουν να ενισχύονται οι δύο παράγοντες που την τροφοδοτούν: Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και η παντοκρατορία των αγορών.

Ο πλούτος συγκεντρώνεται με όλο και ταχύτερους ρυθμούς στα χέρια λίγων, εις βάρος των πολλών, που όμως τυχαίνει να είναι οι… πελάτες. Εκείνοι στους οποίους θα πρέπει να πωληθούν τα προϊόντα που θα προκύψουν από τις νέες επενδύσεις, που είναι απαραίτητες για να συνεχίζεται η ανοδική πορεία της οικονομίας (και των αγορών).

Το πραγματικό εισόδημα των εργαζομένων σε ΗΠΑ και Ευρώπη διαρκώς περιορίζεται και παράλληλα διαψεύδονται οι προσδοκίες ότι το κενό κατανάλωσης θα καλυφθεί από την ανάπτυξη στην Κίνα και τις άλλες αναδυόμενες οικονομίες.

Αποπληθωρισμός αντί για ανάπτυξη

Κάπως έτσι η παγκόσμια οικονομία γεννά αποπληθωρισμό αντί για ανάπτυξη. Ένα φαινόμενο που έχει καταγραφεί στο παρελθόν, όταν και πάλι κυριαρχούσαν η παγκοσμιοποίηση και οι αγορές. Το πλέον γνωστό παράδειγμα είναι αυτό της κρίσης του ’29 αλλά το πλέον χαρακτηριστικό είναι μάλλον εκείνο της παρατεταμένης κρίσης, κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα.

Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα απαιτείται ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, δηλαδή των εργαζομένων. Κάτι τέτοιο είναι, όμως, αντίθετο στη δυναμική που έχει αναπτύξει το σύστημα, συμπιέζοντας τιμές και μισθούς. Μη θέλοντας να αντιμετωπίσουν την αιτία, κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες εστίασαν αποκλειστικά στην αντιμετώπιση των συνεπειών που θεωρούσαν σημαντικές: Στους κλυδωνισμούς του τραπεζικού συστήματος και τη στήριξη των αγορών. Μηδενίζοντας τα επιτόκια και τυπώνοντας χρήμα, οι κεντρικές τράπεζες σε ΗΠΑ, Ευρωζώνη, Βρετανία, Ιαπωνία και Κίνα κατάφεραν όχι απλά να σταθεροποιήσουν τις τιμές στα χρηματιστήρια αλλά και να πυροδοτήσουν ένα πρωτοφανές ανοδικό ράλι. Αυτό σε τίποτα δεν συμβάλλει, βέβαια, στην αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς ο πλούτος που δημιουργείται από τις κεντρικές τράπεζες καταλήγει σε λογαριασμούς off shore τραπεζικών ιδρυμάτων, μακριά από την πραγματική οικονομία.

Θέμα χρόνου προτού σκάσει η νέα φούσκα

Σαν αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια οι χρηματιστηριακοί δείκτες κάλπαζαν την ώρα που οι οικονομίες «μπαινόβγαιναν» στην ύφεση. Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια φούσκα καταδικασμένη να σκάσει, προκαλώντας τεράστιες απώλειες σε όσους βρεθούν εκτεθειμένοι στις αγορές.

Αυτό φοβούνται οι «επενδυτές» ότι μπορεί να συμβεί με την απόφαση της Fed να αυξήσει τα επιτόκια. Θα προκαλέσει, όμως, η κεντρική τράπεζα μια τόσο μεγάλη καταστροφή στις αγορές; Ακούγεται μάλλον απίθανο, οπότε πολλοί «ποντάρουν» ότι η πολιτική μηδενικών επιτοκίων και εκτύπωσης χρήματος θα συνεχιστεί, οδηγώντας τους χρηματιστηριακούς δείκτες ακόμα υψηλότερα. Μια προοπτική ιδιαίτερα θελκτική για τους επενδυτές, που έτσι βρίσκονται να πελαγοδρομούν μεταξύ πλεονεξίας και πανικού, προκαλώντας τις έντονες διακυμάνσεις στις αγορές.

"Πηγή:laikienotita.blogspot.gr"

Βάρβογλης Χάρης Στα μαθηματικά υπάρχει Θεός Ευρωπαίοι μαθηματικοί απέδειξαν έπειτα από 40 χρόνια τη θεωρία περί της ύπαρξης του Θεού του Γκέντελ με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή

Υπάρχει Θεός; Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους φιλοσόφους και τους θεολόγους εδώ και δεκάδες αιώνες. Ξαφνικά πριν από λίγους μήνες εμφανίστηκε η είδηση ότι δύο ευρωπαίοι μαθηματικοί, χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και τη σχετική θεωρία του αυστριακού μαθηματικού Κουρτ Γκέντελ, κατάφεραν να αποδείξουν μαθηματικά την ύπαρξη του Θεού! Το τι ακριβώς απέδειξαν και με ποιον τρόπο σχετίζεται άμεσα με την κατανόηση της Μαθηματικής Λογικής και των κανόνων που τη διέπουν.

Το θεώρημα του Θεού

Λίγο πριν από τον θάνατό του ο μεγάλος αυστριακός μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ (Kurt Gödel) δημοσιοποίησε μια μαθηματική απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού την οποία επεξεργαζόταν επί 30 χρόνια. Η απόδειξη αυτή βασίζεται στη σύγχρονη αξιωματική θεμελίωση των Μαθηματικών, η οποία με τη σειρά της αποτελεί συνέχεια της αρχαιοελληνικής μαθηματικής παράδοσης και της Γεωμετρίας του Ευκλείδη. Σε αυτόν τον τρόπο θεμελίωσης ξεκινάμε με τη διατύπωση αξιωμάτων, δηλαδή υποθέσεων που δεν αποδεικνύονται αλλά φαίνονται προφανείς. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια των αξιωμάτων και της Μαθηματικής Λογικής, μπορούμε να αποδείξουμε θεωρήματα και να οικοδομήσουμε μια ολόκληρη θεωρία. Για παράδειγμα, ένα από τα πέντε αξιώματα της Ευκλείδειας Γεωμετρίας είναι το ότι όλες οι ορθές γωνίες είναι ίσες μεταξύ τους. Ο Γκέντελ προσπάθησε να «αποδείξει» την ύπαρξη του Θεού ως ένα θεώρημα ξεκινώντας από ένα σύνολο πέντε αξιωμάτων που φαίνονται «προφανή» στο πλαίσιο της Μαθηματικής Λογικής.

Η «απόδειξη» αυτή φάνηκε εξαρχής ότι είχε δύο αδύνατα σημεία. Πρώτον, είναι άραγε τα αξιώματα όντως προφανή και, δεύτερον, είναι άραγε συμβατά μεταξύ τους ώστε να μην έχουν κρυφές ασυνέπειες; Για το πρώτο δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, αφού τα αξιώματα στα Μαθηματικά μπορεί να φαίνονται «λογικά» αλλά κατά τα άλλα είναι αυθαίρετα, οπότε ο Θεός υπάρχει αν τα αξιώματα αυτά αληθεύουν. Το δεύτερο όμως αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας για πάνω από 40 χρόνια επειδή έπρεπε να αποδειχθεί ότι τα πέντε αυτά αξιώματα δεν περιέχουν κρυφές αντιφάσεις και άρα είναι αυτοσυνεπή.

Το κατόρθωμα των δύο ευρωπαίων μαθηματικών, του Γερμανού Κρίστοφ Μπεντζμίλερ (Christoph Benzmüller) και του Αυστριακού Μπρούνο Βολτσενλόγκελ Παλέο (Bruno Woltzenlogel Paleo), ήταν ότι κατάφεραν να αναπαραστήσουν τα αξιώματα του Γκέντελ και τους συλλογισμούς του με μαθηματικά σύμβολα. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια εξειδικευμένου λογισμικού που χειρίζεται έννοιες λογικής σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, μπόρεσαν αφενός μεν να διαπιστώσουν ότι τα αξιώματα δεν περιέχουν κρυφές αντιφάσεις και αφετέρου να επιβεβαιώσουν την απόδειξη του θεωρήματος.

Ιδέα με αρχαίες βάσεις

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, πέρα από το καθαρά μαθηματικό μέρος, η βάση της απόδειξης του Γκέντελ περί της υπάρξεως του Θεού δεν ήταν εντελώς καινούργια αφού έμοιαζε με το επιχείρημα του άγγλου θεολόγου και φιλοσόφου του 11ου αιώνα Ανσέλμου του Καντέρμπουρι, το οποίο, με τη σειρά του, βασίζεται στη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής» των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων και μαθηματικών. 

Ο συλλογισμός του Ανσέλμου ήταν ο εξής:

1. Ο Θεός είναι η υπέρτατη ύπαρξη.

2. Η ιδέα του Θεού υπάρχει στη σκέψη μας.

3. Μια ύπαρξη που υπάρχει τόσο στη σκέψη όσο και στην πραγματικότητα είναι ανώτερη από μια ύπαρξη που υπάρχει μόνο στη σκέψη.

4. Αν ο Θεός υπήρχε μόνο στη σκέψη μας, τότε θα μπορούσαμε να συλλάβουμε την ιδέα μιας ανώτερης ύπαρξης η οποία υπάρχει και στην  πραγματικότητα.

5.  Αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε μια ύπαρξη ανώτερη από τον Θεό.

6. Αρα ο Θεός υπάρχει στην πραγματικότητα.

Η βασική συνεισφορά του Γκέντελ ήταν η μαθηματική περιγραφή του παραπάνω συλλογισμού και ειδικά των σημείων 3 και 4. Εκεί χρησιμοποίησε την έννοια της πιθανής αλήθειας μιας πρότασης, η οποία επεκτείνει την αριστοτελική λογική που δέχεται ότι μια πρόταση είναι είτε αληθής είτε ψευδής.

1+1 κάνουν 2;

Ο Γκέντελ έγινε διάσημος σε νεαρή ηλικία όταν διατύπωσε το περίφημο «θεώρημα της μη πληρότητας». Συνέπεια του θεωρήματος αυτού είναι ότι, στο πλαίσιο της «Απλής Αριθμητικής» των ακεραίων αριθμών, η οποία βασίζεται σε αξιώματα όπως το γνωστό «1+1=2», υπάρχουν προτάσεις που δεν είναι δυνατόν να διαπιστώσουμε αν αληθεύουν ή όχι βασιζόμενοι μόνο στα αξιώματα αυτά. Οι προτάσεις αυτές χαρακτηρίζονται από μια αυτοαναφορά και το πιο γνωστό ανάλογό τους στο πλαίσιο της απλής λογικής είναι το παράδοξο του αρχαίου έλληνα φιλοσόφου Ευβουλίδη, σύμφωνα με το οποίο «αν κάποιος παραδεχθεί ότι ψεύδεται, αυτό που λέει είναι αλήθεια ή ψέμα;». Η πρόταση αυτή οδηγεί σε φαύλο κύκλο, αφού αν η πρόταση είναι αληθής συμπεραίνουμε ότι ο συνομιλητής μας ψεύδεται ενώ αν η πρόταση είναι ψευδής συμπεραίνουμε ότι ο συνομιλητής μας λέει την αλήθεια. Το θεώρημα της μη πληρότητας του Γκέντελ είχε σοβαρότατες συνέπειες στη θεμελίωση των Μαθηματικών με βάση την αξιωματική μέθοδο, η οποία στη δεκαετία του 1920 φαινόταν ότι θα κατάφερνε να ενοποιήσει όλους τους κλάδους αυτής της επιστήμης σε ένα ενιαίο οικοδόμημα. Παράλληλα όμως υπήρξε ο λόγος που του προσφέρθηκε το 1940 μια θέση στο Ινστιτούτο Προχωρημένων Σπουδών του Πρίνστον, όπου και παρέμεινε ως καθηγητής ως τον θάνατό του το 1978. Η συνεισφορά του Γκέντελ στη θεμελίωση της Μαθηματικής Λογικής αναγνωρίστηκε επανειλημμένως, με σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου το βραβείο Αϊνστάιν του Ινστιτούτου που του απονεμήθηκε το 1951 από τον ίδιο τον Αϊνστάιν, ο οποίος ήταν συνάδελφός του σε αυτό το ίδρυμα και στενός φίλος του.  

Οι συνθήκες θανάτου του Γκέντελ ήταν πολύ ασυνήθιστες και αποτέλεσαν την έμπνευση για το θεατρικό έργο «Δέκατη έβδομη νύχτα» του Απόστολου Δοξιάδη. Ο Γκέντελ έπασχε από έλκος του δωδεκαδακτύλου και ακολουθούσε, με δική του πρωτοβουλία, μια πολύ αυστηρή δίαιτα. Σιγά-σιγά άρχισε να πιστεύει ότι τον δηλητηριάζουν και κατέληξε να αρνείται να φάει το φαγητό του. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, θα έλεγε κανείς, αποτέλεσε το κορυφαίο λογικό παράδοξο υλοποιημένο - και όχι διατυπωμένο - από τον θεμελιωτή της Μαθηματικής Λογικής. Αν δεν έτρωγε, ήταν σίγουρο ότι ο Γκέντελ θα πέθαινε από ασιτία. Αν έτρωγε ίσως να πέθαινε από δηλητηρίαση - αλλά και ίσως όχι. Ο Γκέντελ, πέρα από κάθε λογική, διάλεξε ενσυνείδητα την πρώτη επιλογή - και πέθανε από ασιτία.

Ο κ. Χάρης Βάρβογλης είναι καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ.

"Πηγή: εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ"

Η ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ - ΝΟΜΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ

Oλες αυτές τις μέρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι το δημοψήφισμα για ένα πράγμα θα αγωνίζονται οι κομιστές των μνημονίων.

Να πείσουν ότι τα μνημόνια είναι μονόδρομος και ότι μέσα από αυτά θα οδηγηθούμε στη γη της επαγγελίας.

Η αποδόμηση αυτής της δογματικής θέσης είναι καθήκον όλων έχουν τις ειδικές γνώσεις και ένας από αυτούς είναι ο δικηγόρος Πέτρος Μηλιαράκης ο οποίος  δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια Στρασβούργου και Λουξεμβούργου (ECHR και GG-EU).

Από την πλευρά του πολιτικού συστήματος, στην παρούσα φάση ο πολιτικός χώρος ο οποίος αναλαμβάνει το καθήκον της δημιουργίας πραγματικού και κατ’ ουσίαν μετώπου κατά του νεοφιλελευθερισμού, των μνημονίων και της λιτότητας και που καθαρά μιλάει για διαγραφή του καταχρηστικού, παράνομου και επονείδιστου χρέους, είναι η Λαϊκή ενότητα.

Το ΚΚΕ έχει την μεγάλη ευκαιρία να στρατευτεί σε αυτή την προσπάθεια χωρίς να παρεκκλίνει κατ' ελάχιστο των θέσεών του και θα είναι άδικο για το λαό αν δεν το πράξει.

 

Με το παρόν κείμενο επιχειρείται να τεθεί το «νομικό ζήτημα», όπως αυτό προσδιορίζεται από υπερκείμενους μάλιστα κανόνες δικαίου της διεθνούς και ευρωπαϊκής έννομης τάξης. Κατά τη γνώμη δε του γράφοντος κρίσιμα και χρήσιμα είναι τα εξής:

 ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας απέκτησε για πρώτη φορά νομική προσωπικότητα (1) και έχει καταστεί υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου. Στηρίζεται δε σε δύο ισοδύναμες νομικά Συνθήκες: α) στη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ) και β) στη Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ).

Ως εκ τούτου την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως αυτοτελή νομική προσωπικότητα, τη δεσμεύουν οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Προς την κατεύθυνση δε αυτή νομολογεί και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου (2). Επίσης κοινός τόπος στην επιστήμη και στη νομολογία είναι η Θεμελιώδης Αρχή των συνταγματικών παραδόσεων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πέραν δηλαδή της νομικής προσωπικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτοτελώς και τα κράτη-μέλη αυτής δεσμεύονται να σέβονται τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου (3).

Ασφαλώς δε επουδενί νοείται ένταξη κράτους-μέλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση του οποίου ο νομικός και πολιτικός πολιτισμός δεν βασίζεται στο σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στα ανθρώπινα δικαιώματα (4).

Σε κάθε περίπτωση δε τα κράτη-μέλη που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και που είναι «δανειστές» της Ελλάδας, από πουθενά προκύπτει ότι οι αξίες που τα δεσμεύουν ακυρώνονται όταν «αναλαμβάνουν» τη θέση του «δανειστή».

Τούτων δοθέντων πρόδηλο είναι ότι τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και τα κράτη-μέλη δεσμεύονται με τη Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών. Εξυπακούεται δε, ότι η δέσμευση των κρατών-μελών να συμμορφώνονται προς τις αξιώσεις και τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου των Συνθηκών δεν τελεί υπό την αίρεση εάν τα κράτη αυτά είναι ή όχι «δανειστές» έναντι μάλιστα άλλου κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που (θα) είναι ο «δανειζόμενος». Τέτοιος κανόνας δεν υφίσταται και δεν μπορεί να υφίσταται.

Ειδικότερα, με βάση τη Σύμβαση της Βιέννης, οι διακρατικές συμφωνίες (5) ερμηνεύονται με «καλή πίστη» και ρυθμίζονται με βάση «την επιγενόμενη αδυναμία εκτέλεσης» καθώς και τη «θεμελιώδη μεταβολή των περιστάσεων». Θεσπίζονται δε πρόνοιες ώστε να αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις όταν «μεταβάλλεται ριζικώς η έκταση των υποχρεώσεων που απομένει να εκπληρωθούν».

Με τούτα τα δεδομένα ενόψει της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, το Διεθνές Δίκαιο αφορά τη βάση καταγγελίας των δανειακών συμβάσεων και την απαρχή διαπραγμάτευσης για την ακύρωση- διαγραφή της καταχρηστικής υπερχρέωσης (σε όποια έκταση υπάρχει) της ελληνικής κοινωνίας και της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Υπ’ όψιν δε ότι ακόμη και η ίδια η ΕΚΤ αγόρασε ελληνικά ομόλογα πολύ κάτω της ονομαστικής τους αξίας! Ας μη λησμονούμε ότι η ΕΚΤ αγόρασε ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου της τάξης των 75 δις ευρώ μόνο με 50 δις ευρώ και ότι τα ομόλογα αυτά δεν εντάχθηκαν στο PSI! Ας μη λησμονούμε επίσης ότι οι «αποδόσεις» στους κερδοσκόπους απέφεραν κέρδη ακόμη και άνω του 30%! Η διεθνής τοκογλυφία στο απόγειο της.

 ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΝΩΣΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ

 Ως προς το αυτοτελές μέρος που αφορά στο Ευρωπαϊκό Ενωσιακό Δίκαιο επισημειώνονται τα εξής:

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση (6) «προάγει την ειρήνη, τις αξίες της και την ευημερία των λαών της», «παρέχει ασφάλεια και δικαιοσύνη στους πολίτες», «προάγει την οικονομική και κοινωνική συνοχή», «προάγει την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο», «καταπολεμά τον κοινωνικό αποκλεισμό» και τέλος εγκαθιδρύει την «αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών». Επίσης ως σημείο αναφοράς αναγορεύεται και «η κοινωνία των πολιτών» (7).

Ταυτοχρόνως η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνωρίζει: α) «τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων» και β) «την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών» (8).

 Όλες οι προαναφερόμενες ρυθμίσεις, δεσμεύσεις και αξίες, δεν μπορούν να τεθούν εκποδών στο όνομα της σχέσης «δανειστή και δανειζόμενου». Άλλως καταστρατηγείται το όλο νομικό, πολιτικό και πολιτιστικό οικοδόμημα που επιδιώκει να χαρακτηρίζεται ως Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Για την ταυτότητα δε του νομικού λόγου (με αναφορά στη διαγραφή του χρέους) αξιοσημείωτο είναι ότι με βάση τις αυστηρές δεσμεύσεις της ενωσιακής έννομης τάξης έχει καθορισθεί η νομιμότητα του ορίου του χρέους, το οποίο δεν μπορεί να υπερβαίνει το 60% στο ΑΕΠ (9).

 Σε κάθε περίπτωση δε είναι ανεπίτρεπτη για την οικονομική και κοινωνική συνοχή η δραματική συρρίκνωση του ΑΕΠ οποιασδήποτε χώρας κράτους-μέλους και ειδικότερα κράτους –μέλους της ευρωζώνης, όταν εξ αιτίας αυτής υφίσταται αντίστοιχη αύξηση του ΑΕΠ άλλου κράτους-μέλους, ενώ (ως έχει προεκτεθεί) αντιφάσκει προς τους κανόνες της ενωσιακής έννομης τάξης η υπερχρέωση μιας οικονομίας. Με βάση, άλλωστε, τα προεκτεθέντα στο πλαίσιο της εσωτερικής αγοράς αλλά και της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης αποδοκιμάζεται ως μη νόμιμο όποιο χρέος υπερβαίνει το 60% στο ΑΕΠ. Πέραν όμως των προαναφερομένων εξόχως κρίσιμα και χρήσιμα είναι και τα εξής:

 Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΗ «ΔΗΛΩΣΗ 30»

 Ως έχει προεκτεθεί, εφαρμοστέος κανόνας είναι, όπως άλλωστε αποδέχονται τα σχετικά «Μνημόνια» που αφορούν στην Ελλάδα, το άρθρο 126 ΣΛΕΕ. Το άρθρο όμως αυτό ευρίσκεται σε ευθεία και άμεση συνάρτηση με το όριο του νόμιμου χρέους, που ορίζει το Πρωτόκολλο 12.

Κατά την άποψη του γράφοντος απαραίτητη είναι για την εκκίνηση της διαδικασίας τήρησης της νομιμότητας, η αναφορά στη «Δήλωση 30», όπως αυτή είναι προσαρτημένη στη Συνθήκη της Λισσαβόνας.

Η «Δήλωση» αυτή αποτελεί κρίσιμη και χρήσιμη νομική βάση για την εκκίνηση του όλου εγχειρήματος διαγραφής του χρέους, καθόσον συναρτάται ευθέως με τους όρους λειτουργίας (10) της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Με τη «Δήλωση» αυτή «επιβεβαιώνεται η προσήλωση στους στόχους... για δημιουργία θέσεων απασχόλησης, και κοινωνικής συνοχής», ενώ «στόχος είναι η προοδευτική δημιουργία δημοσιονομικού πλεονάσματος σε περιόδους –όμως!- ευνοϊκής συγκυρίας, ώστε να υπάρχει περιθώριο αντιμετώπισης των περιόδων οικονομικής ύφεσης».

Με βάση τα προαναφερόμενα, τα Μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι κατά το μέρος που αφορούν στην Ελλάδα «θέσπισαν» ακριβώς τα αντίθετα, εφόσον σε καθεστώς αφόρητης λιτότητας, δραματικής ανεργίας και επαχθούς χρέους, επέβαλαν και τον όρο για τη δημιουργία δημοσιονομικού πλεονάσματος!...

Επειδή η παρούσα συγκυρία θέτει αμείλικτα ερωτήματα: στο πώς ο άνεργος θα συμβάλει στην αποπληρωμή του χρέους, στο πώς ο άεργος επιχειρηματίας θα συμβάλει στην ανάκαμψη και στο πώς ο σε κρίση ευρισκόμενος ασφαλιστικός φορέας θα καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες του ασθενούς και του εκτός εργασίας ατόμου, είναι πρόδηλο ότι η «Δήλωση 30» αφορά πράγματι βάση εκκίνησης της όλης διαδικασίας. Τη «Δήλωση 30» σαφώς επικουρεί η αξίωση τήρησης της ρητώς προβλεπόμενης και δεσμευτικής (τόσο για τη νομική προσωπικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και για τα κράτη-μέλη αυτοτελώς), Αρχής της Αναλογικότητας (11).

Αφορά δε, η «Δήλωση 30» βάση εκκίνησης της όλης διαδικασίας και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι με αυτή τη «Δήλωση» σαφώς προβλέπεται «συμβολή των κρατών-μελών προκειμένου να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα» ώστε «να ενισχυθούν οι δυνατότητες ανάπτυξης των οικονομιών».

Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι δεν τίθεται περίγραμμα δεσμευτικό του πλαισίου και του περιεχομένου των παρεμβάσεων - πρωτοβουλιών των κρατών-μελών, καθόσον ρητώς ορίζεται ότι «η παρούσα Δήλωση δε προδικάζει τις μελλοντικές συζητήσεις».

Όσο δεν τηρούνται οι προαναφερόμενες πρόνοιες του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Ενωσιακού Δικαίου τόσο αυξάνεται δραματικά ο ευρωσκεπτικισμός με αντικειμενική εξέλιξη την ενδυνάμωση τάσεων καταγγελτικού λόγου στον τρόπο λειτουργίας του όλου ενωσιακού εγχειρήματος.

Ο νέος πολιτικός φορέας Λαϊκή Ενότητα, οφείλει να αναλάβει (και θα αναλάβει!) έντονη δράση, ώστε το ζήτημα της διαγραφής του χρέους να αποτελέσει κύριο αντικείμενο της πολιτικής ατζέντας εντός και εκτός της Χώρας. Το πολιτικό δε αυτό καθήκον θα επιτελεσθεί με όλους τους νόμιμους τρόπους και σε όλα τα ενδεδειγμένα Fora.

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 1.    Βλ. άρθρο 47 ΣΕΕ

2.    Βλ. ενδεικτικώς ΔΕΚ (ΔΕΕ) υπ. 104, 114, 116, 117 και 125-9 [Ahlstrom] Συλλ. 1988,5243.

3.    Βλ. ΔΕΚ (ΔΕΕ) υπ. 29/69 [Stauder], Συλλ. 1969, 419. Συνεπής προς την Αρχή αυτή είναι και η παρ. 2 το άρθρου 2 του Ελληνικού Συντάγματος. Βλ. άλλωστε και Π.Ι. Μηλιαράκης, Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο και Ελληνικό Σύνταγμα, εκδόσεις Λιβάνη (2008), βλ. σελ. 48 και επ.

4.    Βλ. άρθρα 2 και 6 παρ. 1 ΣΕΕ καθώς και Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και άρθρο 6 παρ. 2 ΣΕΕ που αφορά προσχώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη «σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών». Άλλωστε σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου 6 ΣΕΕ τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα απορρέουν από τις κοινές συνταγματικές παραδόσεις των κρατών-μελών και αποτελούν μέρος των Γενικών Αρχών Δικαίου της Ένωσης.

5.    Βλ. συνδυασμό των διατάξεων της παρ. 1 του άρθρου 31, του άρθρου 61 και παρ. 1β του άρθρου 62 της Σύμβασης της Βιέννης για το δίκαιο των Συνθηκών.

6.    Βλ. συνδυασμό διατάξεων των παρ. 1 και 3 του άρθρου 3 ΣΕΕ.

7.    Βλ. παρ. 2 του άρθρου 11 ΣΕΕ

8.    Βλ. παρ. 1 και 2 του άρθρου 6 ΣΕΕ και του άρθρου 151 ΣΛΕΕ. Επίσης βλ. Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη που υπογράφηκε στο Τορίνο στις 18 Οκτωβρίου 1961 και τον Κοινοτικό Χάρτη των Θεμελιωδών Κοινωνικών Δικαιωμάτων των Εργαζομένων του 1989, που έχουν ως στόχο την προώθηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της διαβίωσης και εργασίας, με κατάλληλη κοινωνική προστασία.

9.    Βλ. συνδυασμό των διατάξεων του άρθρου 126 ΣΛΕΕ και του άρθρου 1 του 12ου Πρωτοκόλλου.

10.       Βλ. άρθρο 126 ΣΛΕΕ.

11.    Βλ. παρ. 4 του άρθρου 5 ΣΕΕ σε συνδυασμό με το Πρωτόκολλο 2 της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Επίσης πρβλ. ΔΕΚ (ΔΕΕ) 114/76 Συλλ. 1977, 1211, επίσης 116/76 Συλλ. 1977, 1247, 119-120/76 Συλλ. 1977, 1247, βλ. επίσης Συλλ. 1991-7/ΙΙ, σελ. 54, επίσης υπόθεση Man, απόφαση της 24.9.1985, Συλλ. 1985 σελ. 2889, σκέψη 20. Επίσης πρβλ. N.Emiliou, The Principle of Proportionality in European Law: A Comparative Study, London: Kluwer Law International, 1996, T.Franck, “On Proportionality of Countermeasures in International Law,” 102 Am. J.Int’l L. 715, 2008, L. Hoffman, “The Influence of the European Principle of Proportionality upon UK Law,” in E. Ellis (ed.), The Principle of Proportionality in the Laws of Europe, Portland, OR: Hart Publishing, 1999.

Του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ