Το Ισλαμικό Κράτος απέναντι στις εσωτερικές αντιθέσεις της Ευρώπης

«Τρόμος δίχως αρετή είναι όλεθρος
και αρετή δίχως τον τρόμο είναι αδυναμία»

Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος

Δίχως αμφιβολία, οι ιδρυτικοί πατέρες του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας (εφεξής ΙΚ) δεν θα έφερναν αντίρρηση να χρησιμοποιήσουν τα παραπάνω λόγια για να εκθέσουν το σκεπτικό επάνω στο οποίο χτίζουν το Χαλιφάτο τους. Έξαλλου, ήδη στο σύνταγμα του ΙΚ, στο σημείο που θεσμοθετεί την ύπαρξη των ένοπλων θρησκευτικών και τοπικών πολιτοφυλακών, αναφέρουν ρητά πως ιδρύονται προκειμένου «να εφαρμόζουν την αρετή και να τιμωρούν τη μοχθηρία».

Η βία είναι αυτή που θα εφαρμόσει την αρετή. Σχεδόν αντιγράφουν τη φράση του Ροβεσπιέρου από τον λόγο του στην Εθνοσυνέλευση την περίοδο έναρξης του λεγόμενου «Τρόμου» (La Τerreur). «Στην αρετή και τον τρόμο θεμελιώνουμε την επαναστατική μας διακυβέρνηση».

Για το ΙΚ, Ισλάμ και Τρόμος εμπλέκονται στην ίδια εκ των επαναστατικών συνθηκών αναγκαστική σύζευξη που αντιλαμβανόταν και ο Ροβεσπιέρος τη δική του «αρετή δια του τρόμου». Υπό την χρήση αυτού του ιδεολογικού μανδύα νομιμοποιούν την βία τους έναντι κάθε υπηκόου εντός της επικράτειάς τους, καθώς «ο τρόμος δεν είναι τίποτα άλλο από την καίρια, αυστηρή και άτεγκτη δικαιοσύνη» και απευθύνουν μήνυμα σε οποιονδήποτε εκτός της περιφέρειάς τους τούς επιβουλεύεται και αμφισβητεί την κυριαρχία τους. Ως προς αυτό το σημείο βέβαια ουδεμία καινοτομία, εφόσον αυτή η διαδικασία είναι ουσιαστικά ίδια κι απαράλλαχτη με τις μεθόδους των υπόλοιπων σύγχρονων εθνών-κρατών εδώ και διακόσια χρόνια επί των δικών τους πληθυσμών και των αντιπάλων τους προκειμένου να διαφυλάξουν την δική τους κυριαρχία. Η άμεση διαφορά στα μάτια μας που γίνεται αντιληπτή από την εικόνα των Ιακωβίνων Ισλαμιστών σε σχέση με τους Ιακωβίνους προπάτορες και τους συνεχιστές τους στην Ευρώπη είναι μάλλον τεχνικής φύσης και αισθητικής εκλέπτυνσης παρά αξιολογικής ανωτερότητας, καθώς τους εναέριους βομβαρδισμούς με Mirage απ’ τη μια και τους ζωσμένους με εκρηκτικά μαχητές του ΙΚ απ’ την άλλη, τους συνενώνει ξανά η στιγμή που, είτε στη μία είτε και στην άλλη περίπτωση, αμφότερες οι ενέργειες αυτές εκφράζουν επί της ουσίας «τη συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Σε κάθε περίπτωση, αυτό που αξίζει να διαπιστώσουμε είναι πως ο μύθος των περιθωριακών τρομοκρατικών ομάδων έχει καταρρεύσει. Από εδώ και στο εξής έχουμε να κάνουμε με αντικρουόμενες υφιστάμενες νομικές υπάρξεις. Ευρώπη και ΙΚ είναι ομόλογες επικράτειες.

Το γεγονός πως το ΙΚ επέστρεψε το πικρό ποτήρι του Ιακωβινισμού στον τόπο που γεννήθηκε επιβεβαιώνει, επί της ουσίας, το μέγεθος της αντανάκλασης του σε ένα πολιτισμικό πλαίσιο που, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, υποτίθεται πως εγείρει την εναντίωση του: τη νεωτερικότητα. Η ειδοποιός διαφορά μάλλον διαφαίνεται στο γεγονός πως, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους τρομοκρατικής βίας, αντιστρέφει τα σκέλη της εξίσωσης: έτσι, αν για τον κλασικό ιακωβινισμό είναι «ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα», στην περίπτωση του μαχητικού ισλαμισμού είναι «τα μέσα που αγιάζουν τον σκοπό», είναι δηλαδή τα ίδια τα μέσα που αποπνέουν αυτήν την ιερότητα («Τζιχάντ») προκειμένου να επικρατήσει ο σκοπός του πολιτισμικού τους ριζώματος στην οικουμένη. Από την άλλη μεριά όμως, είναι και ο δυτικός κόσμος που αδυνατεί να προσεγγίσει το ΙΚ με τρόπο άλλο εκτός από το δικό του πλαίσιο ερμηνείας με αποτέλεσμα να μειώνεται η ικανότητα του να δει στο ΙΚ μια συνεκτική αυθεντία σε επικράτεια και σε νόημα και το κρίνει μόνο κάτω από τα παραμορφωτικά κάτοπτρα του ιδεαλισμού. Σαν το ΙΚ να έπεσε μια ωραία πρωία εξ ουρανού επειδή κέρδισε απλώς την ιδεολογική μάχη της ερμηνείας του Κορανιού, πράγμα που πρακτικά σημαίνει πως για μας τους δυτικούς το ΙΚ νοείται ως τίποτε λιγότερο από μια σέχτα φανατισμένων που έχουν παρεξηγήσει το πραγματικό νόημα του Ισλάμ και το χρησιμοποιούν προκειμένου να εξωτερικεύσουν την εγκληματική τους προσωπικότητα.

Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα γνήσιο τέκνο της αποτυχίας του νεωτερικού κόσμου που, όπως στον ελληνικό μύθο ο Δίας που εκτόπισε τον Κρόνο από την υφιστάμενη ιεραρχία του κόσμου ήταν τέκνο του, έτσι και εδώ ο Ιακωβίνικος Ισλαμισμός που εκφράζει το ΙΚ είναι ο απόγονος του βιασμού που υπέστη ο αραβικός κόσμος από τη Δύση. Αυτό το τέκνο λοιπόν διεκδικεί τώρα τη χειραφέτηση από τον προπάτορα του με σκληρότητα ανάλογης ποιότητας αυτής που έχει υποστεί. Όταν για ένα αιώνα οι άραβες θεωρούνταν ενοχλητικά μιάσματα στον δρόμο για τις πηγές του πετρελαίου είναι φυσιολογικό η σημερινή γενιά να έχει μεταμορφωθεί στο τέρας που βλέπουμε. Άλλωστε, αυτό δεν είναι καινοφανές. Η βαρβαρότητα που επέδειξε η πρώτη Σταυροφορία με τη σφαγή ολόκληρου του πληθυσμού των Ιεροσολύμων το 1099 (ανεξαιρέτως θρησκευτικού δόγματος) άφησε τέτοια εντύπωση στον αραβικό κόσμο που διατηρεί την επίδραση της σε αυτούς τους πληθυσμούς μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και η δήλωση του Τζορτζ Μπους του νεότερου σχετικά με τη «σταυροφορία κατά του Kακού» θεωρήθηκε από κάθε σοβαρό άνθρωπο αυτής της γης ως η μεγαλύτερη ανοησία που θα μπορούσε να ειπωθεί. Γιατί επανέφερε στην επιφάνεια νοήματα στον μουσουλμανικό κόσμο ενός τραυματικού παρελθόντος και τους έδειξε τον δρόμο πώς να κινηθούν ενωμένοι κάτω από τη σημαία του Τζιχάντ.

Η ηθική υπεροχή του ΙΚ: μια ζωή με νόημα

Σαφώς πιο ψύχραιμες είναι οι ερμηνείες εκείνες για το ΙΚ που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη κυβερνητική και μηντιακή προπαγάνδα αλλά και αυτές προσπαθούν να περιοριστούν μονάχα στην απογύμνωση των δυτικών αξιών που φέρνει αυτή η εξέγερση ενάντια στις αντιφάσεις του ύστερου φιλελευθερισμού της «πολυπολιτισμικότητας», της «παγκοσμιοποίησης» και του «τέλους της Ιστορίας» αντί να δουν και να αναγνωρίσουν στο ΙΚ το οντολογικό περιεχόμενο που ενσαρκώνει. Πράγματι, στον βαθμό που η αυθεντικότητα της βίας του IΚ κάνει τους ευρωπαϊκούς φοιτητικούς κύκλους επαναστατικής γυμναστικής και τους part-time ακτιβιστές των συγκρούσεων να μοιάζουν με λυκόπουλα, η παραπάνω ερμηνεία έχει μια αληθινή βάση. Όμως, αυτή η αυθεντικότητα δεν απορρέει από το μέγεθος της βίας που εκφράζει το IΚ. Δεν είναι δηλαδή η ποσοτική διαφορά που το διακρίνει ως το πλέον αντίπαλο δέος αυτή τη στιγμή στην κυριαρχία του νεωτερικού κόσμου, όσο η ποιότητα που εκφράζει έναντι της δυτικής ιδεολογίας – η, με άλλα λόγια, σωτηριολογική διάσταση αυτής της βίας η οποία εγγυάται την προσωπική λύτρωση του πιστού αφενός και την πεποίθησή του ότι υπηρετεί έναν οικουμενικό σκοπό αφετέρου. Η πραγματική σύγκρουση απλώνεται σε ολόκληρο τον γεωγραφικό χάρτη του βόρειου ημισφαιρίου, από τα ερείπια της Παλμύρας μέχρι τις πανικόβλητες πολιτείες της Αμερικής και τις πολυσύχναστες συνοικίες του Παρισιού, και περιλαμβάνει όλους αυτούς που ασπάζονται το ριζοσπαστικό Ισλάμ και είναι oι παρίες της Δύσης.

Το κάλεσμα αυτό δεν γίνεται στη βάση εξαγγελιών οικονομικού προγράμματος όπως είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν, «καπιταλισμός ή σοσιαλισμός» με αποκορύφωμα τον Ψυχρό Πόλεμο, όσο επάνω σε μια σύγκρουση κοσμικής οντολογίας. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «σύγκρουση πολιτισμών» αν ήταν ξεκάθαρο ποιος είναι ο πολιτισμός που οργανώνει το κοινωνικό είναι της Ευρώπης. Διότι, ενώ στην περίπτωση των μαχητών του ΙΚ φαίνεται ξεκάθαρα ποια είναι η φαντασιακή καταγωγή των λόγων για τους οποίους θυσιάζονται, τι είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή τους και τον θάνατό τους, είναι δύσκολο να πούμε το ίδιο και για την περίπτωση των δυτικο-ευρωπαϊκών κοινωνιών. Ο πόλεμος στον οποίο σύρεται αυτή τη στιγμή η συμμαχία των ευρωπαϊκών κρατών είναι ξεκάθαρα όχι για την υπεράσπιση πανανθρώπινων αξιών αλλά για την επιβολή της Ισχύος, για την ανάκτηση της αυτοπεποίθησης που επιφέρει η τεχνολογική υπεροπλία του στρατιωτικού τους συμπλέγματος. Με τις φράσεις περί «ανθρωπιστικής επέμβασης» να έχουν καταντήσει άνευ νοήματος ευχολόγια που κανείς δεν επικαλείται πλέον ούτε καν για τα προσχήματα, η ορθολογική κυριαρχία είναι το μόνο στοιχείο που δείχνει να κινητοποιεί τον σημερινό νεωτερικό κόσμο. Τα αποτελέσματα αυτής της μετάλλαξης δεν είναι ακόμα ορατά παρόλο που ήδη βλέπουμε κάποια δείγματα: στρατιωτικοποίηση των πόλεων, κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας για τον μέσο μουσουλμάνο κάτοικο στις ευρωπαϊκές χώρες, περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών για λόγους ασφάλειας, πόλεμος εξολόθρευσης του αντιπάλου. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα και η θετική έκβαση αυτών των εξελίξεων για λογαριασμό της Ευρώπης θα αφήσει πίσω της όχι μόνο τα συντρίμμια του Ισλάμ αλλά και του πρότυπου της φιλελεύθερης ανοιχτής κοινωνίας.

Από τη σκοπιά ιστορικών παραλληλισμών, η κατάσταση δείχνει να θυμίζει την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου και την εξολόθρευση των αμερινδιάνων ή την αντικατάσταση του παγανιστικού κόσμου από τον χριστιανικό και την αντιπαραβολή από πλευράς του Αγίου Αυγουστίνου της ζωής μέσα σε ένα corpus rei publicae από τη δική του Civitate Dei («Πολιτεία του Θεού»). Όπως τότε, έτσι κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με διαφορές στη συλλογική έκφραση των σχέσεων αναπαραγωγής της κοινωνίας, αλλά με εντελώς διαφορετικές οντολογικές προσεγγίσεις για τον κόσμο, τη ζωή και το νόημα της ύπαρξης. Τούτη τη στιγμή η Δύση έρχεται αντιμέτωπη με τη συνάντηση με τον Άλλο μέσα στη δική του αλήθεια, με το πραγματικό πρόσωπο της ετερότητας – διότι ετερότητα δεν είναι η yoga και η ethnic κουζίνα αλλά η κλειτοριδεκτομή, το Τζιχάντ, οι ανθρωποθυσίες, το κυνήγι κεφαλών, τα τελετουργικά μαζικού μαστιγώματος. Και αυτή η σχεδόν ευνουχιστική αγωνία μας για το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να νοηματοδοτηθεί η κοινωνική και ατομική ζωή δείχνει πόσο κίβδηλο ήταν τόσες δεκαετίες το φιλελεύθερο κήρυγμα περί «σεβασμού στη διαφορετικότητα» και η αντίφαση της πολυπολιτισμικότητας να ανέχεται à la carteπολιτισμικές πρακτικές μόνο εφόσον αυτές εξυπηρετούν τον μαζικό κομφορμισμό. Η ιστορία πάντως μέχρι στιγμής διδάσκει πως, όποτε βρίσκονται στο προσκήνιο αντιμέτωπες τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη γιατί αυτό που ο ένας θεωρεί νόημα ή ιερό ή ταμπού ο άλλος ενδέχεται να το αποδομεί τελείως. Κι αυτό μαρτυρά η ποιότητα των χτυπημάτων του μαχητικού ισλαμισμού. Τόσο στην περίπτωση του ρωσικού αεροπλάνου όσο και στις περιπτώσεις του Charlie Hebdo, του Bataclan, του Stade de France και του Radisson Blu στο Μαλί οι επιθέσεις δεν επικεντρώνονται σε κλασικούς πολιτικούς ή στρατιωτικούς στόχους αλλά στον «φιλελεύθερο τρόπο ζωής» της ελευθεριότητας και της ανεμελιάς: το «τρολάρισμα», το restaurant, το γήπεδο, ο τουρισμός, το ταξίδι αναψυχής, το ξενοδοχείο, η συναυλία. Να γιατί το ΙΚ και η Δύση δεν έχουν καμία άλλη εναλλακτική: ή θα εξοντώσει ο ένας τον άλλο ή θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα ανυπέρβλητο φυσικό χάσμα (ένας ωκεανός) που θα τους χωρίζει, αν και με τη σημερινή τεχνολογία το δεύτερο φαντάζει απίθανο.

Το Ισλαμικό Κράτος ως αναπαράσταση και ως πραγματικότητα

Η απόσταση που μας διαχωρίζει από την εσωτερική λογική των κοινωνικών σημασιών του ΙΚ και των δογμάτων που υπηρετεί ολισθαίνει την οπτική μας αναπόφευκτα προς τον εθνοκεντρισμό, με αποτέλεσμα να συγκαλύπτουμε και να απωθούμε ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας. Η επικέντρωση του βλέμματός μας στις εικόνες φρίκης που το ίδιο το ΙΚ προωθεί προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα social media, τον θρησκευτικό φανατισμό των υποστηρικτών του και την ιδεολογική ακαμψία βάσει της οποίας φαίνεται να επιβεβαιώνεται η αφοσίωση των πιστών του είναι η «επικοινωνία» που σε μεγάλο βαθμό επιβάλλει το ίδιο το ΙΚ στον δυτικό κόσμο. Η προσήλωση από πλευράς μας αποκλειστικά σ’ αυτούς τους παράγοντες τείνει σε μια ιδεαλιστική και θεαματική ανάγνωση καθώς εμμένει τελικά σε μια διαστρεβλωμένη αναπάρασταση αγνοώντας παράλληλα πως, ίσως, ή μάλλον σίγουρα, αυτός ο τρόμος και το σοκ που προκαλείται από τις σκηνές βίας ή την εξωπραγματικά αιρετική ερμηνευτική του Κορανίου να αντανακλά τον τρόπο που το ίδιο το ΙΚ θέλει να το αντικρύζουμε. Εξαιτίας όμως αυτής της «παντοδυναμίας» με την οποία μας συστήνεται το ΙΚ παραγνωρίζουμε μια σειρά από υλικούς κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες που οδήγησαν στην άνοδό του μέσα στη μπαρουταποθήκη της Μέσης Ανατολής.

Η επίθεση της 13^ης Νοεμβρίου στο Παρίσι επικυρώνει το γεγονός ότι η ανακοίνωση της ίδρυσης του «Χαλιφάτου» τον Ιούνιο του 2014 δεν ήταν ένα κούφιο σύνθημα αλλά μια πραγματικότητα. Οι δηλώσεις του Ολάντ επιβεβαιώνουν ότι η βία του ΙΚ κατά της Γαλλίας ήταν μια εκ των ληξιαρχικών πράξεων ανάδυσης του Χαλιφάτου στο προσκήνιο της Ιστορίας και η αναβάθμιση του ΙΚ από εξτρεμιστική ομάδα σε Κράτος. Το χτύπημα ήταν «μια πράξη πολέμου» σύμφωνα με τα λόγια του Προέδρου της République στο διάγγελμά του και ότι ως τέτοια θα απαντηθεί. Δεν πρόκειται επομένως ούτε περί απλού ποινικού αδικήματος, ούτε περί ενέργειας πολιτικής τρομοκρατίας κάποιας «εγκληματικής οργάνωσης» έναντι ενός Κράτους. Όχι, πρόκειται περί πολέμου, και, όπως γνωρίζουμε, πόλεμος διεξάγεται μόνο μεταξύ Κρατών, οπότε προκειμένου να τον κηρύξεις πρέπει να αποδεχτείς την ύπαρξη της σημαίας του αντίπαλου μέρους. Το ΙΚ, με τα χτυπήματα της 13^ης Νοεμβρίου, κατάφερε να στρέψει το βλέμμα της ανθρωπότητας όχι τόσο στο Παρίσι, όσο στους χάρτες Μέσης Ανατολής προκειμένου να εξακριβώσουμε σε ποιο σημείο «βρίσκεται».

Παρόλο που οι περισσότεροι κατανοούν τι σημαίνει «Κράτος», σχεδόν κανείς δεν προσπαθεί να εξηγήσει τον τρόπο λειτουργίας του στην περίπτωση του ΙΚ, τις αλλαγές που φέρνει η εμφάνισή του στον παγκόσμιο χάρτη τόσο από τη σκοπιά των νέων πόλων που θα σχηματιστούν στη διεθνή σκηνή μέσα από ανοιχτές ή κρυφές συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και όσο και από τη σκοπιά της εσωτερικής διακυβέρνησης αυτού του νέου κρατικού φορέα. Το γεγονός ότι το ΙΚ αυτή τη στιγμή δεν είναι μια περιθωριοποιημένη ομάδα παράφρονων βαρβάρων που επιδίδεται σε τρομοκρατικές πράξεις, αλλά διαχειρίζεται εδάφη και τη ζωή περίπου ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στη Συρία και το Ιράκ οφείλει τουλάχιστον να εγείρει μια σειρά από ερωτήματα – αν δεν θεωρηθεί ίσως και το πιο κρίσιμο σημείο κατανόησης του ΙΚ, πολύ πιο σημαντικής υφής απ’ την εικονική του αυτοπαρουσίαση. Και, πάνω απ’ όλα, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η συμπόρευση όλων αυτών των ανθρώπων με το ΙΚ δεν είναι ούτε ζήτημα προσωπικής επιλογής, ούτε ζήτημα θρησκευτικού γούστου, ούτε ζήτημα ερμηνευτικού σχολαστικισμού των εδαφίων του Κορανιού αλλά πρωτίστως ζήτημα επιβίωσής. Καθώς στη Μέση Ανατολή η θρησκεία δεν είναι καταναλωτική επιλογή ή à la carte υπόθεση αλλά έχει το βάρος του έθνους, το να είναι κανείς μουσουλμάνος σουνίτης σημαίνει, με απλά λόγια, ότι δεν μπορεί να ζήσει στη Βαγδάτη ή τη Δαμασκό χωρίς να κινδυνεύει νυχθημερόν η ζωή του. Ομοίως, το να είναι σιίτης μουσουλμάνος σημαίνει πως δεν υπάρχει δυνατότητα επιβίωσής του στη Ράκα ή τη Μοσούλ. Η θρησκευτική σέχτα στην οποία ανήκει κάποιος καθορίζει και τον τρόπο που θα αντιμετωπίζεται από τις κυρίαρχες ομάδες. Οι περιοχές που ελέγχονται από το ΙΚ, του οποίου το δόγμα είναι ο σαλαφίτικος σουνιτισμός, είναι εδάφη που επικρατεί το σουνιτικό στοιχείο του Ισλάμ όπου, εξαιτίας των εξελίξεων από το 2003 μέχρι σήμερα, κατέληξαν να βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι από την αμερικανοκίνητη σιιτική κυβέρνηση του Ιράκ που διαδέχτηκε την πτώση του Σαντάμ Χουσείν και την επίσης σιιτική κυβέρνηση του Άσαντ αντίστοιχα. Και δεν είναι τυχαίο που οι τοπικοί κάτοικοι της Μοσούλ, σουνιτικής καταγωγής στην πλειοψηφία τους, υποδέχτηκαν την είσοδο του στρατού του ΙΚ στην πόλη τους ως «απελευθερωτές» από τη σιιτική ιρακινή κυβέρνηση. Αυτό που σε εμάς ακούγεται ως ανώτατο στάδιο της βαρβαρότητας για εκατομμύρια ανθρώπους είναι η μόνη επιλογή και μάλιστα ίσως η καλύτερη δυνατή επιλογή καθώς μπορούν να ζουν μέσα στην υπαρξιακή πληρότητα και την αξιοπρέπεια που τους υποδεικνύει ο ηθικός κώδικας της πίστης τους.

Το γεγονός ότι δεν διαρρέουν πληροφορίες αναφορικά με τη διακυβέρνηση του ΙΚ, δηλαδή με τους τρόπους που εγγυάται την ένυλη οργάνωση της καθημερινής ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι έχουν σοβαρούς λόγους να προτιμούν αυτό το καθεστώς από τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής ή τον Άσαντ αντίστοιχα, αποκρύπτει τόσο την κοινωνική πραγματικότητα όσο και την ρεαλιστική πολιτική του ΙΚ, η οποία, σύμφωνα με τον ευφημισμό του Λένιν, είναι «η τέχνη των συμβιβασμών». Όσον αφορά την κοινωνική πραγματικότητα, το ΙΚ, πέρα απ’ το στρατιωτικό τμήμα του, έχει να αναδείξει ένα ολικό μοντέλο διακυβέρνησης: πολιτικό σύστημα, εκπαιδευτικό σύστημα, νομικό σύστημα και δικαστική διευθέτηση των παράνομων πράξεων, σύστημα υποδομών, δημόσια πρόνοια αποτελούμενων από την πολιτική οργάνωση των διοικητικών περιφερειών («βιλαέτια») και την ένωσή τους υπό την εξουσία του Χαλίφη, τα Γραφεία επιστράτευσης, τις θρησκευτικές ή τοπικές πολιτοφυλακές για τη διατήρηση της έννομης τάξης, τη ρύθμιση των φυλετικών και θρησκευτικών σχέσεων μεταξύ διαφόρων ομάδων, την εκπαίδευση και τον προσυλητισμό (Da’wa), τις «μουσουλμανικές υπηρεσίες» ανθρωπιστικής βοήθειας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την κατάληψη και τον έλεγχο των εργοστασίων που σχετίζονται με τη σίτιση, την ύδρευση και τον ηλεκτρισμό. Όσον αφορά τη realpolitik του ΙΚ, παρά τα λεγόμενα περί της «ιδεολογικής ακαμψίας» του, οι τακτικές και στρατηγικές ενέργειές του κρύβουν μεγάλες δόσεις μακιαβελισμού: η συμμαχία τους με τη σιίτικη αντιπολίτευση της Συρίας κατά του Άσαντ, με τους μπααθιστές του Σαντάμ Χουσείν, με άλλες αντιπολιτευτικές δυνάμεις, η επικοινωνία με άρχοντες τοπικών φυλών, η υπόρρητη συνεργασία με κράτη που έχουν συμφέροντα στην περιοχή είναι στοιχεία που αναιρούν αυτήν την αρτηριοσκλήρυνση που θα περιμέναμε να ενσαρκώνει ένα πολιτικό και θρησκευτικό κίνημα που κατηγορείται για «πουριτισμό» και «κυριολεκτισμό». Προτού λοιπόν συμφωνήσουμε ότι πολιτικά και ηθικά διαφωνούμε με τις αξίες που ενσαρκώνει το ΙΚ στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων, προτού ρίξουμε για άλλη μια φορά τα ιδεώδη του Διαφωτισμού, της εκκοσμίκευσης, της δημοκρατίας, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της αφθονίας και της ανάπτυξης στο τραπέζι για να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό μας, οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψιν ότι, σε αντίθεση με την υποκρισία του δυτικού κόσμου που διατυμπανίζει ένα πλέγμα αξιών οι οποίες όλο και περισσότερο υποχωρούν οδηγώντας στην υλική και ψυχική στέρηση και εσωτερική κενότητα του μέσου πολίτη των ευρωπαϊκών κοινωνιών, οι μαχητικοί ισλαμιστές όχι μόνο ευαγγελίζονται έναν συγκεκριμένο ηθικό κώδικα που θα εγγυηθεί να δώσει νόημα στη ζωή και στον θάνατο όσων το ακολουθήσουν αλλά κάνει παράλληλα και τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να υλοποιήσει αυτό το πρόταγμα.

Η φθορά των δυτικών κοινωνιών

Αν από τα παραπάνω γίνεται ξεκάθαρο πως αυτό που αποβλέπει το IK είναι η διαιώνιση της αναπαραγωγής για την παράσταση που έχει για τον κόσμο, αυτό όμως σε πρώτη ανάγνωση έρχεται σε αντίφαση με τη μέχρι στιγμής στρατηγική του απέναντι στην Ευρώπη. Η όξυνση της βίας μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο προδιαγράφει και προκαλεί στην ουσία την ισχυροποίηση της θέλησης του αντιπάλου προς το πρόσωπο τους. Ο κίνδυνος για το ΙΚ να δεχτεί μια πολυεθνική επέμβαση γίνεται πλέον ολοένα και πιο ορατός, με τη συμμαχία Γαλλίας – Ρωσίας να συνιστούν την απαρχή για τη συγκρότηση ενός στρατιωτικού κονσέρτου. Η μόνη λογική εξήγηση που δίνεται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης σ’ αυτήν την στάση του ΙΚ έγκειται στον φανατισμό τους. Κανονικά, θα πρέπει να αντιληφθούμε πως όλες οι πράξεις βίας από την μεριά του ΙΚ μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο αν και γίνονται αντιληπτές από την Ευρώπη ως επιθετικές, για το ίδιο το ΙΚ έχουν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα: πρώτον, τις θεωρούν ως αμυντικές μορφές αντιποίνων έναντι των βομβαρδισμών της γαλλικής και ρωσικής αεροπορίας ή έναντι προσβολών σε αυτό που ορίζουν ως ταμπού (βλ. περίπτωση Charlie Hebdo)· δεύτερον, ισχύει εδώ αυτό που ο Όργουελ είχε επισημάνει για την εσωτερική χρησιμότητα της κήρυξης πολέμου: όταν βομβαρδίζεται το ΙΚ και τόσο οι μαχητές του όσο και ο πληθυσμός του συγχωνεύονται και βαφτίζονται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ αμφότεροι ως το ίδιο ένοχοι, τότε αυτό ωφελεί το καθεστώς του ΙΚ γιατί επιτυγχάνει εσωτερικό μέτωπο συσπείρωσης. Ο πόλεμος είναι ο καλύτερος τρόπος για να εδραιώσει το καθεστώς του το ΙΚ.

Εγείρεται λοιπόν αυτομάτως το ερώτημα αν ο πόλεμος πράξει το ίδιο αποτέλεσμα συσπείρωσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο, εφόσον η συνέχιση της τρομοκρατίας μέσα στον ζωτικό ευρωπαϊκό χώρο θα δώσει το έναυσμα για πανευρωπαϊκή στρατιωτική επέμβαση στο ΙΚ. Η φθορά που θα υποστούν οι δυτικές κοινωνίες με το να σηκώσουν στις πλάτες τους το υλικό αλλά και έμψυχο βάρος ενός τέτοιου πολέμου είναι αυτήν την στιγμή ανυπολόγιστη. Γεγονός είναι πως η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα μια πρόκληση χωρίς ανάλογο προηγούμενο από την εποχή της ανόδου των Ναζί στο Ραιχσταγκ το 1933, χωρίς να βρίσκεται παράλληλα και στα καλύτερα της από σκοπιάς λαϊκού ερείσματος και κοινωνικής νομιμοποίησης. Οι εσωτερικές αντιθέσεις της Ευρώπης που έχουν αναδυθεί από την ανικανότητα της να βρει έναν τρόπο να αντιμετωπίσει το προσφυγικό κύμα που να ανταποκρίνεται στις διακηρύξεις των «solidarité – liberté – égalité – fraternité», το δημοκρατικό έλλειμμα και την ολοένα πιο γενικευμένη αυταρχικοποίηση των Βρυξελλών έναντι των ευρωπαϊκών πληθυσμών που αντιλαμβάνονται πως δεν έχουν πλέον κανέναν λόγο αυτοκυβέρνησης της ζωής τους, την οικονομική πίεση και την άδικη κατανομή πλούτου, μεταξύ άλλων, σημαίνουν πως απέναντι στο IK διεξάγεται ένας πόλεμος χωρίς νόημα για την πλειοψηφία των ευρωπαίων. Ένας πόλεμος που θα κοστίζει και το κόστος του θα το πληρώσουν οι πολλοί την ίδια στιγμή που θα υποστούν τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής στις μητροπόλεις, αυξημένο κρατικό έλεγχο της ιδιωτικής τους ζωής και την περιστολή των δικαιωμάτων τους. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, κάθε φέρετρο ευρωπαίου στρατιώτη που θα επιστρέφει στα πάτρια εδάφη θα ηχεί τους ψαλμούς της ήττας σε αντίθεση με τα δοξολογημένα σώματα των νεκρών του ΙΚ, κατάσταση που θυμίζει τα αδιέξοδα της εμπλοκής των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως μια πανευρωπαϊκή εμπλοκή σε πόλεμο θα οξύνει σε ακραίο βαθμό τις πολιτιστικές αντιφάσεις του φιλελευθερισμού και θα επιφέρει τη σταδιακή αλλαγή του πολιτικού χάρτη στην ΕΕ εξαιτίας της αδυναμίας να βρεθούν πολιτικές λύσεις στα προβλήματα.

Όσον αφορά στην περίπτωση των προσφύγων ή των μουσουλμάνων δεύτερης γενιάς, σε συνθήκες ρεαλισμού που επιβάλει ο πόλεμος, θα θεωρηθούν αυτομάτως, αν όχι φορείς του εχθρού, τότε τουλάχιστον ύποπτοι. Και ίσως σ’ αυτή τη διάχυση της καχυποψίας να συνυπολογίζει και το ΙΚ το οποίο, κάνοντας δημιουργική χρήση του ξενοφοβικού λόγου των ακροδεξιών, υποδαυλίζει συνειδητά το χάσμα μεταξύ δυτικών και μουσουλμάνων μέσα στην Ευρώπη διογκώνοντας τα εσωτερικά προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει η τελευταία σε περίπτωση διεξαγωγής πολέμου. Αυτήν τη φθορά της Ευρώπης αναμένει το ΙΚ και γι’ αυτόν τον λόγο προκαλεί ανοιχτά τον αντίπαλο του να εκτεθεί σε διεύρυνση της στρατιωτικής σύγκρουσης. Το Χαλιφάτο, αν και στρατιωτικά υποδεέστερο, αντιλαμβάνεται πως από μια ανοιχτή σύγκρουση ο αντίπαλος του έχει να χάσει περισσότερα, ενώ ταυτόχρονα ο φόρος αίματος που θα κληθεί να πληρώσει το ίδιο είναι απαλλαγμένος από τα ηθικά διλήμματα του αντιπάλου του. Με την ενόρμηση του θανάτου να είναι θετικά νοηματοδοτημένη απ’ το ΙΚ σε αντίθεση με την ιδεολογία της ευτυχίας που προωθεί ο δυτικο-ευρωπαϊκός πολιτισμός, ο πόλεμος ευνοεί το καθεστώς του ΙΚ σε επίπεδο κοινωνικού φαντασιακού .

Το τι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά αν πραγματοποιηθούν στην πράξη, τη στιγμή που η Ευρώπη αμφιταλαντεύεται ακόμα σε ποιο βαθμό θα αναβαθμίσει τη βία της έναντι του ΙΚ, είναι ένα επικίνδυνο διανοητικό παιχνίδι που φλερτάρει με τη μελλοντολογία και δεν θα θέλαμε να εμπλακούμε περισσότερο από το να εκθέσουμε μόνο τα γεγονότα που βρίσκονται μπροστά μας. Το μόνο σίγουρο είναι πως η Αριστερά αλλά και το πολιτικό διακύβευμα ήδη εκ των συνθηκών θα αναγκαστούν να αναπροσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Ο αφορισμός του IΚ, σε συνδυασμό με τα αδιέξοδα των ευρωπαϊκών κρατών και την προσφυγική κρίση, ενδέχεται να δυναμώσουν επικίνδυνα τα ακροδεξιά κόμματα και τις αυταρχικές πολιτικές στην Ευρώπη. Η συμπόρευση, από την άλλη μεριά, ενός μετώπου ενάντια στο ΙΚ που θα ευαγγελίζεται τα «ιδανικά» του φιλελευθερισμού ενδέχεται να καταστεί μια άνευ νοήματος συμμαχία που θα φέρει σε ταύτιση την, κατά τ’ άλλα, αντικαπιταλιστική αριστερά με τις αντιλαϊκές ηγεσίες της ΕΕ. Θα θέλαμε πραγματικά πολύ να δούμε μια ενδιάμεση στάση από τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς που ούτε θα ενδώσουν στην ξενοφοβία, ούτε θα υποστηρίξουν πειθήνια τις κυβερνήσεις τους –όπως γίνεται τώρα με τα μελοδραματικά happenings με κεράκια και τα τρικολόρ λαμπάκια– και ούτε θα συμμετέχουν σε έναν πόλεμο που ζημιώνει πρωτίστως τους ίδιους. Φαίνεται όμως δυστυχώς πως αυτός ο τρίτος πόλος, ο ιδιάζων «σπαρτακισμός» και «ντεφαιτισμός» που θα επιτάχυνε τις εσωτερικές αντιθέσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο και θα μετέτρεπε τον πόλεμο σε κοινωνική επανάσταση να είναι ένας ευσεβής πόθος, καθώς μια τέτοια στάση προϋποθέτει ένα πολιτικό σθένος και μια δημοκρατική συνείδηση που απουσιάζουν από τον μέσο Ευρωπαίο. Όπερ έδει δείξαι.

Γράφουν οι Αθανάσιος Γεωργιλάς και Νικόλας Γκίμπης

"Πηγή:respublica"

H Ελληνίδα που φόρεσε μαντήλα.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO

Η «βομβίστρια αυτοκτονίας» του Σαιν Ντενί ζει στο Μαρόκο και μιλά για το Βατερλό των ΜΜΕ σε video στο facebook.

Στην πρώτη της συνέντευξη η γυναίκα της οποίας τα στοιχεία και οι φωτογραφίες έκαναν τον γύρο του κόσμου, καθώς θεωρήθηκε ως μία εκ των τζιχαντιστών που ενεπλάκησαν σε ανταλλαγή πυρών με τη γαλλική αστυνομία στο Παρισινό προάστιο του Σαιν Ντενί, μιλά για το Βατερλό των ΜΜΕ παγκοσμίως που κατασκεύασαν μια «είδηση», ενοχοποιώντας την χωρίς κανένα στοιχείο.

Όπως λέει, οι φωτογραφίες της πωλήθηκαν στον δημοσιογράφο που τις δημοσίευσε από έναν φίλο που είχε όσο ήταν στην Γαλλία.

«Ο δημοσιογράφος δεν έκανε καμία έρευνα, απλώς δημοσιοποίησε τις φωτογραφίες», λέει η Ναμπίλα, περιγράφοντας παράλληλα το σοκ των οικείων της, που είχαν καιρό να την δουν, όταν άκουσαν την «είδηση» για το θάνατό της.  

δείτε το video εδώ,

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Επιστολή Τσίπρα-Καμμένου προς δανειολήπτη:

Αυτά που κάνουν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος στη χώρα είναι αδύνατον να τα αποδεχτεί κοινός νους, όμως τα αποδέχεται ένας ολόκληρος λαός.

Αυτό, όχι απλά είναι ανησυχητικό, αλλά δημιουργεί ερωτηματικά για το εάν υπάρχει λαός.

Η μόνη εξήγηση είναι ότι το ηλικιακό γήρας των Ελλήνων συνοδεύεται και από πνευματικό γήρας.

Κανένας άλλος λόγος δεν είναι ικανός να δικαιολογήσει την αποδοχή όλων αυτών που ψηφίζουν τριακόσιοι κόπανοι του Ελληνικού κοινοβουλίου, και αποδέχονται οι θεσμικοί φορείς αυτής της χώρας, αλλά και ο λαός.

 Βέβαια είναι και πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι αυτό που συμβαίνει ,δεν οφείλεται στο "γήρας" αλλά στο ότι κατάφεραν και οδηγήθηκαν στην κορυφή όλων των θεσμικών οργάνων του κράτους Γερμανοτσολιάδες.

Άλωσαν τα κόμματα, τους συνδικαλιστικούς φορείς, τη δικαιοσύνη και γενικότερα το σύνολο των θεσμικών φορέων και πλέον υπακούουν στο 4ο Ράιχ.

Όποιος και αν είναι ο λόγος της ύπνωσης του λαού και πάλι είναι εκτός υγιούς διανοητικού πεδίου το να αποδεχτεί ότι είναι ποτέ δυνατόν σε μία δημοκρατία, ΜΙΑ ΤΡΑΕΠΕΖΑ να αποφασίζει για το ποιο είναι ο Κώδικας Δεοντολογίας βάση του οποίου ο πολίτης θα χαρακτηρίζεται καλός η κακός.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟ ΑΛΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ.

Βλέποντας την ύπνωση μας η Τράπεζα της Ελλάδας, δηλαδή των τοκογλύφων, θέτει σε εφαρμογή από τις αρχές του Ιανουαρίου 2016, τον Κώδικα Δεοντολογίας, για το πώς δύναται να χαρακτηριστεί ένας δανειολήπτης «ως συνεργάσιμος». Ένας χαρακτηρισμός, ο οποίος θα καθορίζει πως θα σου πάρουν το σπίτι.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Κώδικας Δεοντολογίας, η συνεργάσιμη συμπεριφορά θα αξιολογείται στο σύνολο της δανειακής περιόδου και από την ανταπόκριση των οφειλετών στις συστημένες επιστολές που θα λάβουν από τις τράπεζες από την επόμενη εβδομάδα, μέσω των οποίων θα τους ενημερώνουν για την οφειλή τους και θα τους καλούν… να συνεργαστούν.

Σύμφωνα με τον ορισμό που έχει δώσει η ΤτΕ, ένας δανειολήπτης είναι συνεργάσιμος έναντι των δανειστών του όταν:

• παρέχει πλήρη και επικαιροποιημένα στοιχεία επικοινωνίας στους δανειστές ή όποιον ενεργεί νομίμως για λογαριασμό τους (π.χ., αριθμούς σταθερού, κινητού τηλεφώνου και τηλεομοιοτυπίας, ηλεκτρονική διεύθυνση, διεύθυνση κατοικίας και εργασίας) και προβαίνει σε ορισμό συγγενικού ή φιλικού προσώπου ως αντικλήτου επικοινωνίας για κάθε περίπτωση που ο ίδιος δεν είναι διαθέσιμος,

• είναι διαθέσιμος εντός 15 εργάσιμων ημερών και με κάθε πρόσφορο τρόπο για επικοινωνία με τον δανειστή ή με όποιον ενεργεί νομίμως για λογαριασμό του και ανταποκρίνεται με ειλικρίνεια και σαφήνεια σε κλήσεις και επιστολές του δανειστή ή όποιου ενεργεί νομίμως για λογαριασμό του, αυτοπροσώπως είτε διά του αντικλήτου του,

• προβαίνει αυτοπροσώπως είτε μέσω του αντικλήτου του σε πλήρη και ειλικρινή γνωστοποίηση πληροφοριών προς τον δανειστή ή όποιον ενεργεί νομίμως για λογαριασμό του, αναφορικά με την τρέχουσα οικονομική του κατάσταση, εντός 15 εργασίμων ημερών από την ημέρα μεταβολής της ή εντός 15 εργάσιμων ημερών από την ημέρα που θα ζητηθούν ανάλογες πληροφορίες από τον δανειστή ή όποιον ενεργεί νομίμως για λογαριασμό του,

• προβαίνει αυτοπροσώπως είτε διά του αντικλήτου του, και εντός 15 εργάσιμων ημερών από την ημέρα που θα περιέλθουν σε γνώση του, σε πλήρη και ειλικρινή γνωστοποίηση προς τον δανειστή ή όποιον ενεργεί για λογαριασμό του των πληροφοριών που θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη μελλοντική οικονομική του κατάσταση (π.χ., εκπλήρωση προϋποθέσεων για τη λήψη επιδόματος, εμφάνιση νέων περιουσιακών στοιχείων που θα περιέλθουν στην κυριότητά του, όπως κληρονομιά κ.λπ., απώλεια κυριότητας περιουσιακών στοιχείων, ανακοινώσεις απόλυσης, καταγγελίες μισθώσεων, εξαγορά ασφαλιστικών προϊόντων, κέρδη οποιασδήποτε μορφής κ.λπ.) και

• συναινεί σε διερεύνηση εναλλακτικής πρότασης αναδιάρθρωσης με τον δανειστή ή όποιον ενεργεί νομίμως για λογαριασμό του, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στον Κώδικα Δεοντολογίας.

Δεν ξέρω αν είχατε την υπομονή να διαβάσετε αυτό το άρθρο αλλά ότι προαναφέρθηκε είναι απόλυτα αληθές και νόμος των τοκογλύφων που ψήφισαν αυτοί που εμείς ψηφίσαμε.

Δεν ξέρω επίσης τι ακριβώς είναι τρομοκρατία όταν οι εκπρόσωποι του λαού ψηφίζουν αυτά που διαβάσατε.

Δεν ξέρω τι είναι λαός όταν αυτά που διαβάσατε τα αποδέχεται χωρίς καμία αντίδραση.

Και …δεν ξέρω τελικά αν γίνομαι γραφικός που τα γράφω.

Υγιαίνετε.

 ο Ντελάλης. 

ΑΛΑΒΑΝΟΣ: «Αυτή η κυβέρνηση πρέπει κατεπειγόντως να φύγει. Όχι όμως μόνο να φύγει. Να φύγει με πίσσα και πούπουλα»

«Ρουκέτες εξαπέλυσε για τον Τσίπρα και την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος!

Μιλώντας από το βήμα κατά τη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο ο κύριος Αλαβάνος μίλησε με βαριά λόγια για τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα αλλά και για την Κυβέρνηση της Αριστεράς.

«Αυτή η κυβέρνηση πρέπει κατεπειγόντως να φύγει. Όχι όμως μόνο να φύγει. Να φύγει με πίσσα και πούπουλα» μάλιστα χαρακτήρισε την κυβέρνηση ως «την πιο μαύρη παρένθεση προδοσίας και όνειδους στην ιστορία της Αριστεράς»

κ. Αλαβάνος, μεταξύ άλλων είπε:

«Αυτή την εβδομάδα ο Μεϊμαράκης στην Βουλή εξαπέλυσε τις πιο βαριές κατηγορίες ενάντια στην Αριστερά : «μνημονιακή αριστερά», «νεοφιλελεύθερη αριστερά». Δεν έχει επιχειρήματα; Έχει παρόμοια επιχειρήματα με αυτά που έχουμε εμείς όταν κατηγορούμε τη δεξιά παράταξη ότι μέσα από τα σπλάχνα της βγήκαν χούντες και ακροδεξιά.

Κι ο πολίτης, τι βιώνει από τη περίφημη «αριστερή» κυβέρνηση: περικύκλωση, ασφυξία, μαρτύρια.

Τι πίνεις; Κρασί. Αύξηση του ΦΠΑ.

Πώς ξεδίνεις; Τσιγάρο. Αύξησε την τιμή.

Πού αισθάνεσαι ασφάλεια; Στο σπίτι μου. Πλήρωσε ΕΝΦΙΑ.

Πώς μετακινείσαι; Με το μετρό. Δώσε σύν 20 λεπτά.

Τι επιθυμείς για τα παιδιά σου; Υγεία, να μάθουν ξένες γλώσσες, να βρούν δουλειά. Θα έχεις και ΦΠΑ.

Με τι πληρώνεσαι; Με την σύνταξη. Θα είναι μικρότερη.

Μέσα από την αριστερά, πρέπει να το αποδεχθούμε, έχει γίνει τερατογένεση : Η κυβέρνηση Τσίπρα.

Δεν πρόκειται για αριστερή παρένθεση. 

Πρόκειται για την πιο μαύρη παρένθεση προδοσίας και όνειδους στην ιστορία της Αριστεράς.

Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στον Πρωθυπουργό. Είναι ευθυνή όλων όσων ενεργοποιούνται σήμερα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα από όλα των βουλευτών του: καθηγητές Πανεπιστημίου με ηθικολογικά κηρύγματα, συνδικαλιστές με κραυγαλέες αντιμνημονιακές ομιλίες, δημοσιογράφοι με φλογερά γραφτά ενάντια σε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, ψηφίζουν σήμερα χωρίς ίχνος αιδούς μνημονιακές ρυθμίσεις χειρότερες από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει κατεπειγόντως να φύγει. Όχι όμως μόνο να φύγει. Να φύγει με πίσσα και πούπουλα, με την ηθική δηλαδή απαξίωση που έφυγαν Παπανδρέου και Σαμαράς…».
"Πηγή:crashonline.gr"

Χαμογελάστε είναι μεταδοτικό!!! και ...ο Ψωμιάδης υποψήφιος αρχηγός στη ΝΔ.

«Εάν δεν είναι μόνοι, ο κ. Μεϊμαράκης και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, τότε δεν αποκλείεται να είμαι κι εγώ ένας από τους συνυποψηφίους» δήλωσε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.

«Έχει η ΝΔ, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, τέσσερεις απανωτές ήττες. Ευρωεκλογές, αυτοδιοίκηση – μαζί τα βάζω – τον Ιανουάριο εθνικές, δημοψήφισμα και εθνικές τον Σεπτέμβριο. Για αυτές τις ήττες δεν απολογήθηκε κανείς, δεν έκανε κανείς καμία αυτοκριτική και δεν παραιτήθηκε κανείς» είπε ο κ. Ψωμιάδης μιλώντας στο «Πρακτορείο 104,9 FM» και πρόσθεσε:

«Από εκεί και πέρα θα κληθούμε εμείς να ψηφίσουμε τον νέο πρόεδρο, ασχέτως εάν είμαι ή δεν είμαι. Εγώ θα ζυγιάσω κάποια πράγματα, θα σταθμίσω κάποια πράγματα και θα δω τι θα κάνω. Όμως σας λέω, ότι εάν δεν είναι μόνοι, ο κ. Μεϊμαράκης και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, τότε δεν αποκλείεται να είμαι κι εγώ ένας από τους συνυποψηφίους. Εξάλλου έδωσα εξετάσεις και δόξασι ο Θεός, νομίζω, είχα μια καλή πορεία».

Σε ερώτηση ποιους άλλους, εκτός των δύο, εννοεί που ενδεχόμενες δικές τους υποψηφιότητες, πιθανόν να επηρεάσουν και τη δική του στάση, ο κ. Ψωμιάδης έκανε λόγο για «έξι, επτά μπουμπούκια της ΝΔ» και για «κομματικές κουδουνίστρες» που «δεν έχουν προσφέρει τίποτε». Σημείωσε, ότι θα έχει συζητήσεις και με άλλους παράγοντες της πολιτικής ζωής και με τον Κ. Καραμανλή και θα σταθμίσει και τη δική του στάση.

«Είναι αδιανόητο αυτή η μεγάλη παράταξη να μην έχει κάνει ακόμη την αυτοκριτική της, να μην έχουν αναλάβει κάποιοι τις ευθύνες και κάποιοι να μην έχουν παραιτηθεί. Κοιτάξτε, επειδή πάντοτε τα βάζουμε με τους αρχηγούς, δεν είναι μόνο θέμα αρχηγών, το θέμα είναι και τι έχεις γύρω σου» είπε ο κ. Ψωμιάδης και πρόσθεσε:

«Και πολλοί από τους πολιτικούς αρχηγούς μας είχαν «μπουμπούκια» δίπλα τους, που αφαίρεσαν δεν πρόσθεσαν. Εγώ πρόσθετα πάντοτε. Όταν η ΝΔ είχε 25%, εγώ έπαιρνα 50-55%, αυτά δε πρέπει να τα παραβλέπετε, μπορεί να μην είμαι από κάποιο τζάκι, αλλά είμαι από μια μικρομεσαία προσφυγική οικογένεια και δικαιούμαι κι εγώ να διεκδικήσω. Δεν κατάλαβα, το καταστατικό δεν αφαιρεί το δικαίωμα. Γιατί άκουσα σήμερα τον κ. Κουμουτσάκο και χθες τον κ. Χατζηδάκη να μιλάνε, χρειάζεται σοβαρότητα, όχι γελοιοποίηση και ρωτώ: το 15,5 -10% (στις εσωκομματικές του 2009) ήταν γελοιοποίηση; ότι πρόσθεσα κι έφερα μόνο νίκες στη ΝΔ ήταν γελοιοποίηση;».

«Ο νέος αρχηγός της ΝΔ πρέπει να βγει μέσα από την κοινωνία, γιατί πρέπει να έχει μεγάλη απήχηση μέσα στην κοινωνία. Αν μου πείτε, ποιος είναι αυτός, θα σας πω δεν ξέρω ακόμα ποιοι θα είναι υποψήφιοι. Απλώς σας θυμίζω, ότι ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε μη ρωτάς στη μάχη εάν νικήσεις, ή αν νικηθείς, μόνο πολέμα, κι εγώ έμαθα να πολεμάω» τόνισε ο κ. Ψωμιάδης.

"Πηγή:crashonline.gr"

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΝΔ! Από την αρχή ξεκινά η διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου

Ολοκληρώθηκε λίγο μετά τις 6 το απόγευμα η πολύωρη συνεδρίαση της ΚΕΦΕ στη Ν.Δ. και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες αποφασίστηκε η διαδικασία εκλογής νέου προέδρου να ξεκινήσει και πάλι από την αρχή.

Στη συνεδρίαση έγινε μία πρώτη αποτίμηση των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν στη διαδικασία εκλογής προέδρου. Η ΚΕΦΕ αποφάσισε να προχωρήσουν άμεσα οι διαδικασίες εξεύρεσης νέας εταιρείας που θα αναλάβει το έργο, με στόχο, σύμφωνα με πληροφορίες, τη διεξαγωγή των εκλογών στις 13 Δεκεμβρίου.

Η επίσημη ανακοίνωση της ΚΕΦΕ

«Τα μέλη της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας (ΚΕΦΕ) εκφράζουν την οφειλόμενη συγγνώμη τους στα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους του κόμματος για τα προβλήματα που ανέκυψαν και οδήγησαν στην αναβολή των εκλογών για την ανάδειξη Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Καθοριστικό εμπόδιο στη διεξαγωγή των χθεσινών εκλογών ήταν τα τεχνικά προβλήματα, που οφείλονταν στην εταιρία, η οποία, παρά τις διαβεβαιώσεις προς την ΚΕΦΕ, ακόμη και μέχρι το Σάββατο το απόγευμα, δεν ανταποκρίθηκε στις συμβατικές της υποχρεώσεις.

Κατά τη σημερινή τους συνεδρίαση, τα μέλη της ΚΕΦΕ επεσήμαναν αδυναμίες και, για αυτό το λόγο, αποφάσισαν την αναδιάρθρωση υπηρεσιών του κόμματος, αλλά και τη σύσταση επιτροπών παρακολούθησης της εξέλιξης του έργου, που με βάση τα χρονοδιαγράμματα θα αναφέρονται συνεχώς στην ΚΕΦΕ.

Εκφράστηκε ομόφωνα η βούλησή τους να εργαστούν με όλες τους δυνάμεις, προκειμένου να προχωρήσουν άμεσα οι διαδικασίες και μέσα στα επόμενα 24ωρα να οριστεί η νέα ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών.

Οι υποψήφιοι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας δια των εκπροσώπων τους στην ΚΕΦΕ, δήλωσαν ότι αποδέχονται το συγκεκριμένο θεσμικό όργανο για τη διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη του νέου Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Όλα τα μέλη της ΚΕΦΕ τονίζουν ότι αυτό που προέχει για όλους είναι η διασφάλιση της ενότητας της Παράταξης».

Παρασκήνιο

Η συνεδρίαση της ΚΕΦΕ, που ξεκίνησε περί τις 2.30 το μεσημέρι, διεκόπη ύστερα από μία ώρα, καθώς τα μέλη της ζητούσαν να λάβουν, δια των εκπροσώπων των υποψηφίων, που συμμετέχουν, δήλωση εμπιστοσύνης προς την Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή, ούτως ώστε να συνεχίσουν την προσπάθεια επανεκκίνησης της εσωκομματικής διαδικασίας.

Μάλιστα, δύο εκ των μελών, οι κ.κ. Κόλλιας και Τσιμάρας, έθεταν θέμα παραίτησης, αν δεν λάμβαναν δήλωση εμπιστοσύνης.

Ο γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής και επικεφαλής της ΚΕΦΕ, Ανδρέας Παπαμιμίκος, αν και δεν έχει τοποθετηθεί ανοιχτά, προτίθεται να παραμείνει στη θέση του και να κινήσει τις διαδικασίες για τις εσωκομματικές εκλογές, όπως του ζήτησαν εξάλλου και οι εκπρόσωποι των υποψηφίων κατά τη συνεδρίαση της ΚΕΦΕ.

"Πηγή:crashonline.gr"

Σε βρετανική εταιρεία το 35% της Noble στο Οικοπέδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ

Στην αγορά του 35% των δικαιωμάτων της Noble στο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ προχώρησε η βρετανική εταιρεία B.G. Group, ανακοίνωσε ο Κύπριος υπουργός Ενέργειας, Γιώργος Λακκοτρύπης.

Με την εξαγορά ενός σημαντικού μεριδίου δικαιωμάτων ουσιαστικά επιτυγχάνεται, είπε ο κ. Λακκοτρύπης, ευθυγράμμιση συμφερόντων και εκμηδενίζονται τα ερωτηματικά που είχαν εγερθεί για τις εμπορικές προοπτικές των ποσοτήτων φυσικού αερίου του τεμαχίου “Αφροδίτη” στο οικόπεδο 12, μετά την ανακάλυψη μεγάλων ποσοτήτων υδρογονανθράκων στην αιγυπτιακή ΑΟΖ, με την B.G Group να φιγουράρει τώρα ως ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής.

Η συμφωνία ήταν η κατάληξη των επαφών που είχε η εταιρεία με τη Λευκωσία, μετά την ανακάλυψη υδρογονανθράκων εντός της αιγυπτιακής ΑΟΖ, και ολοκληρώθηκαν επιτυχώς με την αποστολή σχετικής επιστολής από την εταιρεία σήμερα.

Ο Κύπριος υπουργός σημείωσε ότι πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη με ευρύτερες προεκτάσεις τόσο σε εμπορικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Η συμφωνία θα τεθεί ενώπιον του υπουργικού συμβουλίου στις 4 Δεκεμβρίου. Η συμφωνία εξαγοράς του 35% των δικαιωμάτων από την Noble ουδόλως επηρεάζει τις διαβουλεύσεις που διεξάγονται για την εμπορική εκμετάλλευση του φυσικού αερίου με την ENI ή την Αίγυπτο, δήλωσε ο κ. Λακκοτρύπης. Επίσης, ανέφερε ότι το σενάριο του αγωγού προς Ευρώπη μέσω Τουρκίας δεν υφίσταται για την Κύπρο.

«Εμείς υποστηρίζουμε την υγροποίηση του φυσικού αερίου από το “Αφροδίτη” στην Αίγυπτο και από εκεί εξαγωγή στην Ευρώπη», είπε. Ο υπουργός Ενέργειας άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο τόσο τα κυπριακά κοιτάσματα, όσο και αυτά του Ισραήλ, να διοχετευθούν προς την μεριά της Αιγύπτου για επεξεργασία και στη συνέχεια για εξαγωγή.

Αύριο φθάνει στην Κύπρο ο πρόεδρος της γαλλικής TOTAL, ο οποίος θα γίνει δεκτός από τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη, ενώ στην Λευκωσία θα έλθει και ισραηλινή αντιπροσωπεία για το θέμα της συμφωνίας συνεκμετάλλευσης υδρογονανθράκων Κύπρου-Ισραήλ.

 Α. Βικέτος, Αθηναϊκό Πρακτορείο, Λευκωσία, Κύπρος

Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξέχασε την ΑΟΖ και ίσως και την Κύπρο

Η Αριστεροδεξιά ομάδα που μας κυβερνά, μπορεί να κάνει όσους πειραματισμούς θέλει στο τομέα της οικονομίας με οδυνηρά αποτελέσματα για τον ελληνικό λαό, αλλά πρωτοβουλίες και πειραματισμοί στα θέματα εξωτερικής πολιτικής μπορούν να είναι θανατηφόρα για την πατρίδα μας.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αποφάσισε, σε μια δύσκολη συγκυρία να ταξιδέψει στη Τουρκία και να συζητήσει όχι μόνο το προσφυγικό αλλά και το Κυπριακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που αφορούν κυρίως τις απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος. Το κύριο πρόβλημα είναι η στάση της Τουρκίας στο θέμα των θαλάσσιων ζωνών που πρέπει να οριοθετηθούν βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας.

Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε να συζητήσει το θέμα της ΑΟΖ με τον Τούρκο ομόλογο του, που είναι τόσο κρίσιμο στην διαφορά μας με την Τουρκία στο Αιγαίο Πέλαγος. Είναι οδυνηρό διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση έφερε για πρώτη φορά το θέμα της ΑΟΖ στην ατζέντα, όταν ήταν ΥΠΕΞ ο Ευάγγελος Βενιζέλος και οι Τούρκοι είχαν τότε, ιδιαίτερα, ενοχληθεί. Ο πρωθυπουργός είχε μαζί του στο ταξίδι του και τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά που είναι από τα λίγα στελέχη της κυβέρνησης που γνωρίζουν το θέμα της ΑΟΖ αλλά και αυτός δεν τόλμησε να φέρει το θέμα προς συζήτηση με τον Τούρκο ομόλογό του αλλά συνομιλεί για ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία, κάτι που αποτελεί ένα θανάσιμο λάθος της εξωτερικής μας πολιτικής. Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο κ. Κοτζιάς ετοιμάζεται να υπογράψει μια συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με αυτή της Ιταλίας με την ταυτόχρονη τμηματική ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ. Θα πρόκειται για μια τραγωδία άνευ προηγουμένου μια και θα μας αφαιρέσει όλα τα διπλωματικά μας όπλα στην διαφορά μας με την Τουρκία μια και θα κάνουμε μια παράνομη τμηματική ανακήρυξη ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος όπως ακριβώς έκανε και η Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα και μετά θα κλαίμε. Πάντως, είναι άξιον απορίας και η εκκωφαντική σιωπή του κατ’  άλλα λαλίλαστου Υπουργού Άμυνας.

 ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Ίσως χρειάζεται εδώ να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην ελληνοτουρκική διαφορά που ξεκίνησε από το 1973 για να ενημερωθούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να γνωρίζουν τι θα αντιμετωπίσουν όταν θα έρθει η ώρα μια «διπλωματικής σύγκρουσης» με τις νεοοθωμανικές θέσεις των συναδέλφων των από τη απέναντι όχθη του Αιγαίου.

Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 40 χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τα τελευταία χρόνια και στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς διεκδικήσεις, χωρίς να βασίζεται πουθενά, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Ένα από τα μεγαλύτερα διπλωματικά λάθη της Τουρκίας έγινε στα τέλη του 1986 όταν ανακήρυξε ΑΟΖ μόνο στη Μαύρη Θάλασσα και κατέληξε  σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για την οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο κρατών χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της “μέσης γραμμής” που τόσο απεχθάνεται η γειτονική χώρα. Αργότερα, η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα που κατέληξαν σε συμφωνίες παρόμοιες του τύπου που είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς.

Αυτή η τμηματική ανακήρυξη της τουρκικής ΑΟΖ στην Μαύρη Θάλασσα και ταυτόχρονα η οριοθέτησή της με βάση τη «μέση γραμμή» αποτελούν δύο μεγάλα λάθη της Τουρκίας και αποτελούν σημαντικά όπλα της ελληνικής διπλωματίας  Αυτό αποτελεί τον πιο λανθασμένο χειρισμό της Τουρκίας, διότι δέχθηκε να οριοθετήσει τη θαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας με μια μέθοδο που δεν ίσχυε μέχρι το 1982, δηλαδή με τη μέθοδο της ΑΟΖ που πολέμησε τόσο πολύ κατά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ. Η Τουρκία χρησιμοποίησε αυτή τη νέα θαλάσσια ζώνη, παρ’ όλον ότι μέχρι σήμερα αρνείται να προσχωρήσει στη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας που περιλαμβάνει και την ΑΟΖ. Πώς μπορεί η Τουρκία να αρνείται την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα όταν ήδη υπάρχει το προηγούμενο της Μαύρης Θάλασσας;

Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

 Ο παραπάνω χάρτης, δεν είναι ένας προπαγανδιστικός χάρτης που δημιούργησε η Ελλάδα, αλλά είναι ένας χάρτης που δημιούργησαν οι γεωγράφοι των ΗΠΑ και του Καναδά και δείχνει ξεκάθαρα γιατί η Τουρκία αρνείται την έννοια της ΑΟΖ και για αυτό ο Ταγίπ Ερντογάν δεν αναφέρθηκε καθόλου στην ΑΟΖ όταν συζήτησε με τον Έλληνα πρωθυπουργό τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Έχει απόλυτα δίκιο ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης όταν, σχολιάζοντας τις τουρκικές θέσεις, αναφέρει:

«Η εκδήλωση φιλικών διαθέσεων, μέχρι υπερβολής, παράλληλα με την καθημερινή διαμόρφωση εχθρικών τετελεσμένων, μόνο ως σχιζοφρενική μπορεί να χαρακτηριστεί. Με μεθοδικότητα και επιμονή η τουρκική πολιτική δημιουργεί ντε φάκτο καταστάσεις, και στη συνέχεια, με ύφος άβγαλτης κορασίδος, ζητά συνομιλίες για τη διευθέτησή τους.»

ΚΥΠΡΟΣ

Και ξαφνικά ενώ η ΑΟΖ είχε για μια ακόμα φορά θαφτεί πάνω από το Αιγαίο, που πετούσαν οι Τσίπρας και Κοτζιάς για να επανέλθουν στην Αθήνα, ήρθε μια αναπάντεχη εξέλιξη για το Κυπριακό. Ο Έλληνας πρωθυπουργός διατύπωσε τη θέση ότι η Ελλάδα είναι υπέρ του ανοίγματος (έναρξης διαδικασίας) κεφαλαίων (στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με τηνΕ.Ε.), αλλά όχι υπέρ του βιαστικού κλεισίματός τους («όχι για να κλείσουν εύκολα ή στο πόδι») καθώς πρέπει «να συζητηθούν και να εκπληρωθούν οι όροι». Το άνοιγμα κεφαλαίων αποτελεί ένα κρίσιμο και λεπτό ζήτημα για πολλά κράτη-μέλη της ΕΕ αλλά και για την Κυπριακή Δημοκρατία. Το «πάγωμα» κεφαλαίων ήταν αποτέλεσμα της αδιάλλακτης στάσης της Τουρκίας σε σχέση με την εκπλήρωση ειλημμένων δεσμεύσεών της έναντι της Ε.Ε. για αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Φιλελεύθερος, οι δηλώσεις αυτές του πρωθυπουργού εξελήφθησαν στη Λευκωσία ως άδειασμα της κυπριακής κυβέρνησης και διεμήνυσαν πως ο πρωθυπουργός όφειλε να υπενθυμίσει στην Τουρκία την υποχρέωσή της να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Πολιτικοί κύκλοι στη Λευκωσία επέρριπταν στον κ. Τσίπρα έλλειψη γνώσης σε σημαντικές πτυχές του Κυπριακού και θεωρούσαν ότι ο πρωθυπουργός πήγε στην Άγκυρα απροετοίμαστος, δίχως προηγούμενη ενημέρωση, γεγονός που τον οδήγησε σε λάθη.

Θα ήθελα να σημειώσω εδώ, ότι αρκετοί Κύπριοι έχουν ένα μικρό ελάττωμα όταν υποστηρίζουν ότι όποιος καλαμαράς πολιτικός ήταν εναντίον του σχεδίου Ανάν είναι φίλος τους και υποστηρικτής τους. Έτσι άρχισαν να εξυμνούν τον νέο Έλληνα ΥΠΕΞ αλλά όταν έκανε κάτι παράξενες δηλώσεις, άρχισαν να μην είναι τόσο ενθουσιασμένοι μαζί του. Είναι πασιφανές ότι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί έχουν αποφασίσει να λύσουν το Κυπριακό μια για πάντα, τους επόμενους μήνες, και σίγουρα θα παρασύρουν την άπειρη ελληνική κυβέρνηση να υποστηρίξει τα σχέδια τους. Είναι σε όλους γνωστό ότι η Ελλάδα είναι γονατισμένη σε μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική δύνη και η κυβέρνηση δεν μπορεί να παίξει ένα σοβαρό πολιτικό παιχνίδι με τον Σουλτάνο Ερντογάν που κυριαρχεί στην ανατολική Μεσόγειο με την υποστήριξη των «φίλων» μας Ομπάμα και Μέρκελ. Η κύρια εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που έχει σχέση με «ισοδύναμα» αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν ισοδύναμα για την ΑΟΖ και την Κύπρο.

"Πηγή:mignatiou.com"