Ποια τράπεζα κλείνει – Τι γίνεται με τους καταθέτες της

Η συγκεκριμένη τράπεζα δεν κατάφερε να καλύψει τις κεφαλαιακές της ανάγκες στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης.

Έτσι, όπως ανακοινώθηκε, το σύνολο των καταθέσεων που είχε και υπολογίζονται στα 95 εκατομμύρια ευρώ μεταβιβάζονται στην Εθνική Τράπεζα.

Ο λόγος για τη Συνεταιριστική Τράπεζα Πελοποννήσου με την ΤτΕ να σημειώνει ότι «οι καταθέσεις όλων των πελατών της ΣΥΝ.Π.Ε. είναι διασφαλισμένες στο ακέραιο».

 Αναλυτικά η ανακοίνωση της Τραπέζης της Ελλάδας

Θέμα: Μεταβίβαση στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε. του συνόλου των καταθέσεων της Συνεταιριστικής Τράπεζας Πελοποννήσου ΣΥΝ.Π.Ε.

Η Συνεταιριστική Τράπεζα Πελοποννήσου ΣΥΝ.Π.Ε. δεν διαθέτει τα ελάχιστα ίδια κεφάλαια που απαιτούνται κατ’ εφαρμογήν του Κανονισμού (ΕΕ) 575/2013, ούτε κατόρθωσε να αντλήσει τα απαιτούμενα κεφάλαια μετά και την άπρακτη παρέλευση και της προθεσμίας που της είχε δοθεί γι΄ αυτό το σκοπό. Κατόπιν αυτού, η άδεια της Συνεταιριστικής Τράπεζας Πελοποννήσου ΣΥΝ.Π.Ε. ανακλήθηκε κατά τη διαδικασία που προβλέπεται στον Κανονισμό (ΕΕ) 1024/2013.

Η Τράπεζα της Ελλάδος, με γνώμονα τη διασφάλιση των καταθέσεων των πελατών της Συνεταιριστικής Τράπεζας Πελοποννήσου ΣΥΝ.Π.Ε. και της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, διερεύνησε, στο πλαίσιο των διαδικασιών εξυγίανσης που προβλέπει ο νόμος 4335/2015, το ενδιαφέρον άλλων πιστωτικών ιδρυμάτων για την απόκτηση του συνόλου των καταθέσεων της Συνεταιριστικής Τράπεζας Πελοποννήσου ΣΥΝ.Π.Ε. και προέκρινε τη μεταβίβασή τους στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε., μετά από σχετική πρόταση της τελευταίας, που έλαβε την έγκριση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Οι καταθέσεις όλων των πελατών της Συνεταιριστικής Τράπεζας Πελοποννήσου ΣΥΝ.Π.Ε. είναι διασφαλισμένες στο ακέραιο και η οργάνωση της μεταφοράς τους στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε. έχει ήδη ξεκινήσει. Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε. θα ενημερώσει με ανακοίνωσή της το κοινό για τις σχετικές λεπτομέρειες.

Η διαφορά μεταξύ της αξίας των στοιχείων παθητικού και ενεργητικού που μεταφέρονται στο ανάδοχο πιστωτικό ίδρυμα καλύπτεται από το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων (ΤΕΚΕ). Η Συνεταιριστική Τράπεζα Πελοποννήσου ΣΥΝ.Π.Ε. τέθηκε σε ειδική εκκαθάριση, από το προϊόν της οποίας θα ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τρίτων με τη σειρά που ορίζει ο νόμος. Εκκαθαριστής ορίστηκε ο κος Άθως Στυλιανού.

"Πηγή:tribune.gr"

Οι ΗΠΑ φτιάχνουν βάση στη Συρία μαζί με τους Κούρδους

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επισκευάζουν ένα εγκαταλελειμμένο στρατιωτικό αεροδρόμιο στην επαρχία της Χασάκα, στη βορειοανατολική Συρία, σε εδάφη που ελέγχονται από τους Κούρδους του YPG/YPJ και τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), ώστε να το χρησιμοποιήσουν τόσο για ανεφοδιασμό των κουρδικών δυνάμεων όσο και για να σταθμεύσουν εκεί αμερικανικά μαχητικά που θα εξαπολύουν αεροπορικές επιδρομές, σύμφωνα με τη λιβανέζικη εφημερίδα Al Akhbar.

Όπως αντιλαμβάνεστε, εάν ο Αμερικανοί αποφάσισαν να εγκαταστήσουν αεροπορική βάση σε έδαφος της Συρίας που ελέγχεται από τους Κούρδους, αυτό σημαίνει ότι δεν θέλουν πλέον να έχουν καμία σχέση με την τουρκική βάση του Ιντσιρλίκ, ούτε με την ίδια την Τουρκία.

Πρόκειται για τεράστιο γεωπολιτικό άδειασμα στον Ερντογάν, εάν ισχύει η είδηση και οι γεωπολιτικές μετοχές της Τουρκίας πιάνουν… πάτο!

Η αεροπορική βάση που επισκευάζουν οι Αμερικανοί είναι το στρατιωτικό αεροδρόμιο Αμπού Χατζάρ (Abu Hajar).

Η συριακή κυβέρνηση δεν έχει δώσει άδεια στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν την εν λόγω βάση, πράγμα που σημαίνει ότι οι Αμερικανοί πήραν την άδεια -εάν όχι την πρόσκληση- από τους Κούρδους, πράγμα που σημαίνει ότι οι Αμερικανοί αναγνωρίζουν την πολιτική οντότητα και εδαφική κυριαρχία των Κούρδων στη Συρία, πράγμα που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερο άδειασμα στον Ερντογάν.

Στη φωτογραφία βλέπετε που βρίσκεται περίπου η βάση, όπως δίνουν τον χάρτη συριακά Μέσα:

Σύμφωνα με τοπικά Μέσα, εδώ και δύο μήνες Αμερικανοί ειδικοί βρίσκονται στην περιοχή επισκευάζοντας το αεροδρόμιο, το οποίο έχει να χρησιμοποιηθεί από το 2010.

Έχει αεροδιάδρομο μήκους 2,5 χιλιομέτρων, ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί από μαχητικά αλλά και μεταφορικά για να φέρνουν εφόδια.

Σύμφωνα με Syrian Free Press, Αμερικανοί και Κούρδοι στης Συρίας συνεργάζονται στην επιδιόρθωση του στρατιωτικού αεροδρομίου που βρίσκεται νότια της πόλης Ριμελάν. Στα τέλη Νοεμβρίου δύο αμερικανικά ελικόπτερα προσγειώθηκαν στην περιοχή, που μετέφεραν 8 Αμερικανούς ειδικούς.

Τον Αύγουστο οι ΗΠΑ άρχισαν αεροπορικές επιδρομές στο Ισλαμικό Κράτος στη Συρία από την αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ. Όλο το προηγούμενο διάστημα οι Τούρκοι δεν έδιναν άδεια στους Αμερικανούς να εξαπολύσουν αεροπορικές επιδρομές στους τζιχαντιστές από βάσεις στο έδαφος της Τουρκίας.

Προηγουμένως, οι Αμερικανοί πετούσαν στη Συρία από την αεροπορική βάση Μουαφάκ Σαλτί (Muwaffaq Salti) στην Ιορδανία και από μακρινές βάσεις στο Κατάρ.

Το αεροδρόμιο θα προσφέρει στις ΗΠΑ ένα ασφαλές «λιμάνι» για τα μαχητικά τους, εκεί θα μπορεί να προσγειώνει στρατεύματα και να ξεφορτώνει όπλα για τους Κούρδους και τους συμμάχους τους.

"Πηγή:tribune.gr"

Ο χρόνος υπέρ των πλουσίων

«Ήμασταν τόσο αγχωμένοι πηγαίνοντας από κρίση σε κρίση, που δεν είχαμε χρόνο να κυνηγήσουμε τους πλούσιους και να δημιουργήσουμε μια αίσθηση δικαιοσύνης». H φράση ανήκει στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, από τη συνέντευξη που παραχώρησε στη βρετανική Guardian.

Από τον Ιανουάριο και την πρώτη θητεία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η κυβέρνηση δεχόταν δύο διαφορετικές κριτικές ως προς το νομοθετικό της έργο, με το χρόνο ως κοινό παρονομαστή. Η μία, προερχόμενη από τα δεξιά, υποστήριζε ό,τι καθυστερεί και πρέπει να υπογράψει όσο το δυνατό πιο γρήγορα μια οποιαδήποτε συμφωνία και να σταματήσει να χρονοτριβεί. Η άλλη, προερχόμενη από τα αριστερά, υποστήριζε ό,τι καθυστερεί να νομοθετήσει το -αλήστου μνήμης- «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».

Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν, πονηρά, ότι δεν υπάρχει χρόνος γιατί είναι επικεντρωμένη στη διαπραγμάτευση, προσπαθώντας να απαντήσει και στις δύο κριτικές. Από τη δική τους σκοπιά, ωστόσο, κάθε κριτική είχε δίκιο, ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί πολιτικά με τη μία ή την άλλη κριτική.

Τα δεδομένα είναι ότι από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση έχει παράξει νομοθετικό έργο, το οποίο μάλιστα έχει και πολύ καθαρό πρόσημο. Στο ενεργητικό της υπάρχουν κάποια ελάχιστα μέτρα ανακούφισης των φτωχών που έχουν χτυπηθεί άγρια από την κρίση (ανθρωπιστική κρίση, ιθαγένεια κλπ) ενώ από την άλλη έχει ψηφίσει ένα τρίτο μνημόνιο και μια σειρά προαπαιτούμενων μέτρων που το συνοδεύουν.

Τα μνημόνια, ως πολιτικό πρόγραμμα που φορτώνει το κόστος και το βάρος της κρίσης στα πιο χαμηλά στρώματα της κοινωνίας, ήταν και είναι απολύτως επιτυχημένα για τους πλούσιους και την ελίτ, γιατί ακριβώς δεν πληρώνουν οι έχοντες τον συσσωρευμένο πλούτο. Αντίθετα, τραπεζίτες και μεγάλοι επιχειρηματίες έχουν δει τα κέρδη τους να αυξάνονται διαρκώς την τελευταία πενταετία.

Οπότε το πρόσημο, συνολικά, του εώς τώρα νομοθετικού έργου της κυβέρνησης είναι υπέρ των πλουσίων. Ακόμα και ο πόλεμος στη διαπλοκή, παραμένει κούφια εξαγγελία, όταν και το νομοσχέδιο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, αφορούσε περισσότερο μια ανακατάταξη των καναλαρχών και όχι ουσιαστικός έλεγχος και καταπολέμηση της μεγάλης φοροδιαφυγής και της φοροαπαλλαγής που απολαμβάνουν.

Συνεπώς, η αρχική φράση του Τσακαλώτου, αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση φύλο συκής ενώ στη χειρότερη περίπτωση αποτελεί χονδροειδές ψέμα. Διακινδυνεύω την εκτίμηση ότι, δυστυχώς, ισχύει το δεύτερο, διότι έχουν παρθεί συγκεκριμένες νομοθετικές πρωτοβουλίες που «υπακούν» σε μια πολιτική κατεύθυνση και δε διαφαίνεται να υπήρχε ουσιαστικό ζήτημα έλλειψης χρόνου, αλλά έλλειψη πολιτικής βούλησης.

Στην ίδια συνέντευξη ο Τσακαλώτος δήλωσε ότι «[τ]ώρα θα κυνηγήσουμε τους πλούσιους». Όσο και να θέλει κάποιος/α να είναι καλόπιστος, αυτό είναι πλήρως αντίθετο με τις εώς τώρα κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής. Μέχρι στιγμής την πληρώνουν οι καστανάδες…

Τέτοιες δηλώσεις και τοποθετήσεις, είναι το ξεψύχισμα ενός κόμματος που μπορεί να θέλει να λέγεται αριστερό αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει πλέον καμία σχέση με την αριστερά. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.

Για το τέλος, μια συμβουλή : το ψέμα πολλοί το αγάπησαν, τον ψεύτη κανείς.

Χρήστος Σταυρακάκης.

"Πηγή:thinkover.gr"

Η επιστροφή του κομμουνισμού

Η αναθέρμανση της συζήτησης για τον κομμουνισμό και το κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης τροφοδοτείται από τρεις σύγχρονες τάσεις: από την τεράστια αντίφαση των δυνατοτήτων της κοινωνίας και του κοινωνικού Καιάδα που επιβάλλει σήμερα το κεφάλαιο. Από τις εμπειρίες του αγώνα και τα όρια των κάθε λογής διαχειριστικών λογικών. Από την ανάγκη υπέρβασης των πεπερασμένων εκδοχών του κομμουνιστικού κινήματος.

Η πρωτοπόρα τάση και η βαθύτερη βάση – η κομμουνιστική αναγκαιότητα

Μοιάζει η φάση που ζούμε με κείνες τις ρωγμές του ιστορικού χρόνου όπου, κόντρα στη γενική ροπή των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών, που κινούνται προς τις αποχρώσεις του γκρι, ξεμυτίζει αμυδρά μια φωτεινή τάση, μειοψηφική αλλά ελπιδοφόρα, που κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό το …καπρίτσιο της ζωής, που είναι πολύ πιο πλούσια από κάθε κλασικό εγχειρίδιο και αρνείται να χωρέσει σε προκάτ σχήματα, θυμίζει η συζήτηση για τον αναγκαίο κομμουνιστικό φορέα-κόμμα της εποχής μας, η οποία απασχολεί τελευταία όλο και πιο πολλούς αγωνιστές, άστεγους κομματικά ή ενταγμένους σε μορφώματα που αναφέρονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στον αντικαπιταλισμό, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Μάλιστα, όσο η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ –που βασιζόταν στον μεταρρυθμιστικό δρόμο, την κυβερνητική ανάθεση, τη διαχείριση του καπιταλισμού και την εμμονή στην ΕΕ- και ο απλώς αντιμνημονιακός αγώνας έδειχναν τα όριά τους, η εν λόγω συζήτηση έμοιαζε να γίνεται πιο απαιτητική. Η τάση αυτή ενισχύθηκε έτι περαιτέρω από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση μαζί με τους ΑΝΕΛ, κατρακύλησε –ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής- στο δρόμο των μνημονίων, ένα δρόμο που το κίνημα δεν μπόρεσε να ανατρέψει.

Προφανές, λοιπόν, το ερώτημα: Τι τροφοδοτεί την αναζήτηση ενός νέου κομμουνιστικού φορέα στην Ελλάδα του 2015; Απλώς η επιλογή κάποιων οργανώσεων να κινήσουν αυτή τη διαδικασία; Όσο κι αν μια τέτοια επιλογή δείχνει ταξική διορατικότητα, δεν μπορεί από μόνη της να εξηγήσει την έκταση –πάντα μειοψηφική, εννοείται- που έχει πάρει η σχετική συζήτηση για το κομμουνιστικό κόμμα της εποχής μας.

Στην πραγματικότητα, η βασική πηγή που τροφοδοτεί την εν λόγω διεργασία είναι βαθύτερες τάσεις των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων και ο τρόπος που αυτές οι τάσεις εγγράφονται στις συνειδήσεις των εργαζομένων και των νέων – για την ακρίβεια, στις συνειδήσεις των πιο ριζοσπαστικών ρευμάτων. Αν δεν το δούμε αυτό, κινδυνεύουμε η συζήτηση για το κόμμα –όπως και για το μέτωπο- να αποκτά οργανωτίστικα χαρακτηριστικά, επιχειρώντας να απαντήσει με στενούς οργανωτικούς όρους ένα πρόβλημα πολιτικό, θεωρητικό και στρατηγικό – αλλά και οργανωτικό.

Να το πούμε αλλιώς. Έρχεται σήμερα στο προσκήνιο η ανάγκη για ένα κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης επειδή πρωτίστως έρχεται στο προσκήνιο ο σκοπός ενός τέτοιου κόμματος. Επειδή αυτός ο σκοπός αποκτά επικαιρότητα και μαζί του αποκτά επικαιρότητα η συζήτηση για το στόχο (το πρόβλημα της προοπτικής), το ποιος θα τον επιβάλει (το πρόβλημα του υποκειμένου) και πώς (το πρόβλημα του δρόμου, της τακτικής και της στρατηγικής).

Ο «παγκοσμιοποιημένος» καπιταλισμός το μόνο που έχει να υποσχεθεί στη νέα γενιά είναι «δάκρυα και αίμα»

Τρεις είναι οι κύριες τάσεις που τροφοδοτούν σήμερα τη συζήτηση για τον κομμουνισμό και -κατά συνέπεια- για το κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Και είναι και οι τρεις σύγχρονες, τωρινές, αναδύονται από την καθημερινότητα των χιλιάδων και όχι από τα γραπτά περασμένων αιώνων, τις εσωτερικές ζυμώσεις κλειστών ομάδων ή τις θεωρητικές αναζητήσεις διανοουμένων – από παράγοντες που προφανώς συνεισφέρουν στη συζήτηση και δεν πρέπει να υποτιμούνται· αντιθέτως, πρέπει να αξιοποιούνται στο έπακρο.

Η πρώτη τάση που τροφοδοτεί την αναζήτηση σύγχρονου φορέα κομμουνιστικής απελευθέρωσης έχει να κάνει με την ίδια την πραγματικότητα. Ο κόσμος της εργασίας και οι νέοι αντιλαμβάνονται μαζικά ότι, αν και ζουν σε μια κοινωνία που έχει τις υλικές, επιστημονικές και τεχνικές προϋποθέσεις να τους παρέχει μια αξιοβίωτη ζωή και ένα καλύτερο μέλλον, ωθούνται από τον σύγχρονο καπιταλισμό, την κρίση του –που όλα δείχνουν ότι θα ξεπεραστεί δύσκολα- και την αστική γραμμή υπέρβασής της στον κοινωνικό Καιάδα. Ειδικά οι νέοι βιώνουν αυτή την αντίφαση πολύ πιο δραματικά, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία του ο «παγκοσμιοποιημένος» καπιταλισμός το μόνο που έχει να υποσχεθεί στη νέα γενιά είναι «δάκρυα και αίμα» (ανεργία, εργασία λάστιχο, ευτελιστικούς μισθούς, ανελευθερία) την εποχή των 3D εκτυπώσεων, της εξερεύνησης του Άρη, της αποκρυπτογράφησης του ανθρώπινου γονιδιώματος, των κοινωνικών δικτύων.

Η συνειδητοποίηση αυτής της αντίφασης είναι ο πρώτος παράγοντας που κινεί την αναζήτηση μιας καθολικής εναλλακτικής λύσης απέναντι στον καπιταλισμό – κι εδώ ο κομμουνισμός μπαίνει στη συζήτηση από διάπλατη πόρτα κι όχι από χαραμάδα· ως ενδεχόμενο που αξίζει να εξεταστεί από χιλιάδες κι εκατομμύρια ανθρώπους. Όχι γιατί τον προτείνουν κάποιες χιλιαστικές ομάδες, αλλά γιατί τον φέρνει στο προσκήνιο η «πτώση του τείχους» του υπαρκτού καπιταλισμού της εποχής μας.

Η δεύτερη τάση έχει ένα στοιχείο εσωτερικής αποτίμησης και αναστοχασμού πάνω στην πρόσφατη κινηματική εμπειρία – ιδιαίτερα πάνω στην εμπειρία των αγώνων μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 και τα εν Ελλάδι μνημόνια. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες υπέρβασης της άθλιας κατάστασης του λαού προσέκρουσαν στην απόλυτη ακαμψία και ανελαστικότητα εκ μέρους του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους στην Ελλάδα και διεθνώς. Και όποιοι -όπως ο ΣΥΡΙΖΑ- διακήρυξαν ή πίστεψαν ότι μπορεί αυτή η ακαμψία να αντιμετωπιστεί με «έντιμο συμβιβασμό» και «παράλληλα προγράμματα», κοινοβουλευτικές καντρίλιες ή δημοψηφίσματα-τρικ, προσγειώθηκαν ανώμαλα, διαπιστώνοντας ότι η βαρβαρότητα της κυρίαρχης πολιτικής δεν είναι απλώς επιλογή τεχνοκρατών με γκρίζα κουστούμια ή μικρόνοων πολιτικών· είναι ο δρόμος στον οποίο οδηγείται το κεφάλαιο για να ανακάμψουν τα κέρδη του.

Στο πλαίσιο αυτό, γίνεται πλέον ευρύτερα κατανοητό ότι ακόμη και η πιο «μικρή» αναμέτρηση για τα «άμεσα προβλήματα» – 751 € βασικό, επικουρικά ταμεία, πρόσληψη αναπληρωτών στα σχολειά, επίδομα ανεργίας, ας πούμε- γενικεύεται, αποκτά χαρακτήρα συνολικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση, την ΕΕ, το κεφάλαιο· και ο πιο «μικρός» αγώνας τείνει να μετατρέπεται σε «μικρογραφία της επανάστασης». Η εξέλιξη αυτή αποθαρρύνει αρκετούς αγωνιστές, που συνειδητοποιούν πόσο αδύναμη είναι σήμερα η εργατική πλευρά σε σχέση με την αντιδραστική συστοιχία που παρατάσσεται απέναντί της -αυτή είναι η κύρια τάση των συσχετισμών-, φέρνει όμως ένα μειοψηφικό για την ώρα τμήμα τους πιο κοντά, πιο γόνιμα και με βάση τις εμπειρίες του παρόντος στην αναζήτηση της επαναστατικής ανατροπής και της κομμουνιστικής χειραφέτησης. Πρόκειται για ένα τμήμα που «σηκώνει το γάντι» της αστικής πρόκλησης, σηκώνει το μπόι του, για να κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλο και να χαράξει έναν δρόμο που δίνει τη μάχη στο σήμερα από τη σκοπιά της καθολικής χειραφέτησης.

Ας έρθουμε τώρα στην τρίτη τάση, που επίσης έχει στοιχεία αυτοκριτικής (ελπίζουμε) και αναστοχασμού όχι πια για το κίνημα, αλλά για τις οργανώσεις και τα ρεύματα που θέλουν να λέγονται χειραφετητικά, ανατρεπτικά, κομμουνιστικά. Οι τρόποι με τους οποίους επιχειρήθηκε όλα τα τελευταία χρόνια να αμφισβητηθούν ο καπιταλιστικός μονόδρομος και η μνημονιακή κόλαση –εκείνος του παραδοσιακού ΚΚ, τύπου ΚΚΕ ή μ-λ και τροτσκιστικών ρευμάτων, εκείνος των ελευθεριακών ή αναρχικών τάσεων (ανάμεσα στα άλλα κι εκείνων που εγκλωβίζονται στα «διάκενα» του καπιταλισμού ή στην ατομική βία κατ’ εικόνα του), εκείνος του μεταρρυθμισμού κάθε απόχρωσης (ανάμεσα στ’ άλλα και της λογικής «να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία» ή να τον αλλάξουμε μέσω της αλληλέγγυας και συνεταιριστικής οικονομίας), εκείνος του κυβερνητισμού (τόσο στην κατάπτυστη ευρωπαϊκή όσο και στη σαφώς πιο ριζοσπαστική λατινοαμερικάνικη εκδοχή) ή του «κινηματισμού» των πλατειών ή των συνδικάτων- όλοι αυτοί οι τρόποι αποδείχτηκαν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αναποτελεσματικοί και άμεσα –στην καθημερινή αναμέτρηση με τα μνημόνια και το μαύρο μέτωπο κυβερνήσεων-ΕΕ-κεφαλαίου- και προοπτικά – στο άνοιγμα μιας διαφορετικής κοινωνικής και πολιτικής προοπτικής.

Όποιος δεν το βλέπει αυτό εθελοτυφλεί. Όμως, σε πείσμα όσων αρέσκονται στις παραισθήσεις του μικρόκοσμού τους, σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν σήμερα πολλοί από τους αγωνιστές που ψηλαφούν με νέους όρους, από παλιές ή νέες διαδρομές τον κομμουνισμό. Όλοι αυτοί -κι εμείς μαζί τους- είναι απολύτως φυσικό να αναζητούν με νέους όρους το πώς θα φτάσουμε στην κομμουνιστική χειραφέτηση και να αισθάνονται ότι αυτή η αναζήτηση αν και αντλεί στοιχεία –δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς-, ωστόσο πρέπει να υπερβεί με δημιουργικό τρόπο όλες αυτές τις χρεοκοπημένες και ηττημένες –ιστορικά και στις αναμετρήσεις του τελευταίου επτάχρονου- συνταγές και μορφές.

Αν σκεφτούμε λίγο καλύτερα αυτές τις τρεις τάσεις, θα δούμε ότι με σαφή και απόλυτα αλληλλοδιαπλεκόμενο τρόπο φέρνουν στο προσκήνιο καθοριστικά ερωτήματα: γιατί κομμουνισμός – ποιος κομμουνισμός – πώς, μέσα από ποιον δρόμο – ποιος θα τον πραγματοποιήσει;

Με άλλα λόγια, η αναζήτηση σύγχρονου φορέα-κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης αποτελεί τμήμα αυτής της «αγίας τετράδας» που συνθέτει την έννοια του κομμουνισμού. Κι έχει νόημα μόνο στο βαθμό που θα ενταχθεί σε ένα τέτοιο συνεκτικό πλαίσιο, θα εμπλουτιστεί με βαθύτερα στοιχεία θεωρίας, ιστορίας και «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης», θα εμβαπτιστεί σε ένα πνεύμα εργατικού διεθνισμού.

Ίσως μια τέτοια πιο ολοκληρωμένη και συνεκτική προσέγγιση φαίνεται ότι «μπερδεύει τα πράγματα», αφήνει απ’ έξω «κρίσιμες» δυνάμεις. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι η μόνη που μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις, να απαντήσει στις προκλήσεις της ταξικής πάλης, να εμπνεύσει το αγωνιστικό δυναμικό – ιδιαίτερα τους νέους και τις φρέσκες τάσεις ριζοσπαστικοποίησης.

Γιατί, σκεφτείτε: πόσο μακριά μπορεί να πάει ένας κομμουνιστικός φορέας που εμφορείται από τη λογική «κόμμα μπετόν αρμέ – πολιτική κρεμ καραμελέ»; Από τη λογική που δίδαξε και διδάσκει το ΚΚΕ –αλλά αναπαράγεται σήμερα και από άλλες δυνάμεις, έστω κι αν λεκτικά ξορκίζουν το πρωτότυπο-, η οποία συνδυάζει τον γραφειοκρατικό και ενίοτε σταλινικό συγκεντρωτισμό με τον ρεφορμισμό κομμουνιστικού ή άλλου τύπου και οδηγούσε άλλοτε στην ουρά της «εθνικής αστικής τάξης» και στη Βάρκιζα, κι άλλοτε στο «άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων» και στη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Από τη λογική που βγάζει φλας αριστερά (μιλώντας για κομμουνισμό και κόμμα) ενώ την ίδια στιγμή ερωτοτροπεί με το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ (αν δεν εντάσσεται σε αυτό) και τις ουτοπίες της «δυαδικής οικονομίας», αναπαράγει το διχασμό οικονομικού και πολιτικού αγώνα ή αναπαύεται στη μεγάλη αγκαλιά διαχειριστικών δυνάμεων και αρκείται στον ρηχό αντιμνημονιακό αγώνα –τη στιγμή που αυτός δείχνει τα όριά του- και αρνείται να φέρει στο παρόν την αντικαπιταλιστική πάλη και το έξω από την ΕΕ.

Κι ύστερα, πόσο μακριά μπορεί να πάει σήμερα ένας κομμουνιστικός φορέας του οποίου ο κομμουνισμός δεν είναι παρών στην καθημερινή του δράση, φάρος, οδηγός και νεύρο της, «κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων» αλλά αποτελεί «κίτρινο γράμμα στο συρτάρι», αφηρημένη διακήρυξη για τα αραχνιασμένα ράφια των κομματικών γραφείων ή τις απόκρυφες γωνιές στην καρδιά των αγωνιστών, ασπόνδυλο κι εκλεκτικιστικό συνονθύλευμα ιδεών της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής φιλολογίας;

Με όρους επαναθεμελίωσης

Ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο στη συζήτηση για τον κομμουνιστικό φορέα. Ή η απάντηση θα δοθεί με όρους επαναθεμελίωσης ή απλώς δεν θα υπάρξει αξιόμαχη απάντηση, ικανή να αναμετρηθεί με τον σύγχρονο καπιταλισμό και το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου-κυβερνήσεων-ΕΕ. Δεν προκύπτει αυτό το συμπέρασμα από κάποια υπόκλιση στο μεταμοντέρνο ή από διάθεση παπαγαλίας του νέου, που από μόνη της -δήθεν- μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που απαιτούνται. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Και, προφανώς, κανένα πνεύμα μηδενισμού της ιστορίας του ριζοσπαστικού και κομμουνιστικού κινήματος, της δικής μας ιστορίας, της ιστορίας εκατομμυρίων ανθρώπων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον πιο ευγενικό σκοπό, από την οποία αντλούμε πολύτιμα συμπεράσματα. Η επαναθεμελίωση προκύπτει ως αδήριτη ανάγκη από τέσσερις καθοριστικούς παράγοντες. Πρώτα απ’ όλα από τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον καπιταλισμό. Προφανώς ο εκμεταλλευτικός του χαρακτήρας διατηρείται και εντείνεται, το ίδιο και η ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο καταπιεστικός χαρακτήρας του κράτους, τα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Όμως ο τρόπος, οι μορφές και τα πεδία που λειτουργούν έχουν τροποποιηθεί στο έδαφος των νέων επιστημονικών, τεχνολογικών, επικοινωνιακών δεδομένων.

Ύστερα, έχει αλλάξει η εργατική τάξη: το ποσοστό, οι τομείς απασχόλησης, η μόρφωση, η παγκόσμια κινητικότητα, οι όροι που πουλάει την εργατική της δύναμη και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, οι δρόμοι που οικοδομεί συλλογικότητες και σχέση με την πολιτική, οι μορφές αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.

Τρίτον, έχουν τροποποιηθεί πολλά δεδομένα της ταξικής πάλης, της πάλης που, όπως έγραφε ο Ένγκελς στο «Από τον ουτοπικό στον επιστημονικό σοσιαλισμό», ο κομμουνισμός αποτελεί ιστορική κατάληξη της δυναμικής της. Για παράδειγμα, έχουν αλλάξει αρκετά η σχέση εθνικού-διεθνικού, οικονομικού-πολιτικού αγώνα, άμεσων-μακροπρόθεσμων στόχων, κινήματος-θεωρίας, κοινοβουλευτικού-εξωκοινοβουλευτικού αγώνα.

Τέλος, υπάρχει παρελθόν από τη δράση των κομμουνιστών – από τον λεγόμενο «υπαρκτό σοσιαλισμό» και από τα ΚΚ ή τα αριστερά κόμματα του καπιταλιστικού κόσμου. Χωρίς γόνιμη και από τη σκοπιά του μέλλοντος αναμέτρηση με αυτό το παρελθόν, δεν μπορεί να υπάρξει κομμουνιστικό μέλλον.

Κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης

Τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος κομμουνιστικής απελευθέρωσης απορρέουν από τους σκοπούς του: Είναι κόμμα επαναστατικό. Στρατεύεται στη λογική της διαρκούς επανάστασης. Θέτει ως καθοριστικό και άμεσο καθήκον τη διαμόρφωση επαναστατικής τακτικής. Αντιμετωπίζει το επαναστατικό άλμα και την κομμουνιστική χειραφέτηση ως μέτρο και κριτήριο για τη δράση, για την ενωτική πάλη, με στόχο την ανατροπή της επίθεσης κυβερνήσεων-κεφαλαίου-ΕΕ, την επιβίωση και τις ελευθερίες των εργαζομένων.

Είναι κόμμα εργατικό. Αυτό αποτυπώνεται στην κοινωνική του σύνθεση, στη διάταξη των οργανώσεων, στις προτεραιότητες της κομματικής οικοδόμησης (εργατοπαραγωγικές οργανώσεις και κλάδοι στρατηγικής σημασίας). Κυρίως όμως αποτυπώνεται στην πολιτική γραμμή και στη βαρύτητα που δίνει στο εργατικό κίνημα.

Είναι κόμμα μαζικό. Γιατί η υπόθεση της καθημερινής πάλης και της επανάστασης κρίνεται από ένα κόμμα με ισχυρή παρουσία στους εργασιακούς χώρους και τους εργατικούς αγώνες, στη θεωρία και στον πολιτισμό, στις αναμετρήσεις για το περιβάλλον και τις δημοκρατικές ελευθερίες.

Είναι προσανατολισμένο στη συλλογική πάλη. Πρωταγωνιστεί στο ξύπνημα αγωνιστικών διαθέσεων και στην οργάνωση λαϊκών αγώνων. Παρεμβαίνει ώστε αυτοί να είναι αποτελεσματικοί και να αναπτύσσονται πολιτικά. Γιατί μόνο μέσα από τη διαδικασία και τις εμπειρίες του συλλογικού αγώνα ωριμάζει η εργατική συνείδηση και αλλάζουν οι συσχετισμοί. Είναι κόμμα ενωτικό-μετωπικό. Βασική αρχή του είναι η ευρύτερη συσπείρωση στο κίνημα και στους πολιτικούς αγώνες γύρω από την ανατροπή της αντεργατικής επιδρομής και των αστικών αναδιαρθρώσεων. Μόνο έτσι μπορεί να συγκεντρωθεί και να συγκροτηθεί η πολύμορφη συνείδηση της εργατικής τάξης. Να υπερνικηθούν οι υπέρτερες αστικές δυνάμεις. Να εξασφαλιστεί η συμμαχία εργατικής τάξης και μη προλεταριακών στρωμάτων. Να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να διεκδικηθεί και να επιτευχθεί η ηγεμονία των κομμουνιστικών ιδεών στο ευρύτερο ριζοσπαστικό και αντικαπιταλιστικό ρεύμα. Συνεπώς, η συζήτηση για το κόμμα δεν αποτελεί δρόμο εγκατάλειψης εγχειρημάτων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή οι πρωτοβουλίες μετωπικής συμπόρευσης. Αντιθέτως, συνδέεται με την διαμόρφωση του πρωταρχικού παράγοντα που θα δώσει πνοή, πλατύτητα και αποτελεσματικότητα και στην κοινή δράση στο κίνημα και στις μετωπικές μορφές σε συνολικό πολιτικό επίπεδο. Είναι κόμμα της θεωρίας και της πράξης, φορέας μιας νέας θεωρητικής πρακτικής. Λειτουργεί ως συλλογικός διανοούμενος και έχει ως οργανικό στοιχείο τη γόνιμη επαφή των μελών του με τη γνώση, τη θεωρία και τον πολιτισμό, τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού. Την παραγωγή και την καλλιέργεια εργατικών ιδεών και αξιών, ικανών να αναμετρηθούν αποτελεσματικά με τις ιδέες και τις αξίες της αστικής τάξης. Την πλατιά ιδεολογική παρέμβαση μέσα στην εργαζόμενη πλειοψηφία και τους αγώνες της.

Είναι κόμμα διεθνιστικό. Το χαρακτηρίζουν η πάλη για τη δημιουργία ρηγμάτων στο εθνικό και διεθνικό πλέγμα του κεφαλαίου και τη νίκη της επανάστασης στη χώρα μας· αλλά και η προσήλωση στη διεθνιστική σκοπιά απ’ την οποία διεκδικούνται αυτά. Ο προλεταριακός διεθνισμός, η αλληλεγγύη των λαών, η πάλη για γενίκευση των επαναστατικών διαδικασιών, ο συντονισμός των εργατικών και επαναστατικών κινημάτων, ο αγώνας για την Κομμουνιστική Διεθνή που απαιτεί η εποχή μας.

 του Βασίλη Μηνακάκη

Η μεγάλη προσδοκία για τη γέννηση του Θεανθρώπου

Πρωτοευαγγέλιο ονόμασε η Εκκλησία μας την υπόσχεση που έδωσε ο Θεός στους πρωτόπλαστους, ότι από την Εύα θα προέλθει Αυτός που θα συντρίψει την κεφαλή του Διαβόλου. Υπόσχεση την οποία συναντάμε με διάφορες μορφές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Κοινή η ανάμνηση, κοινή και η ελπίδα.

          Έτσι οι Πέρσες ανέμεναν τον Θεό του Ουράνιου Φωτός, τον Μίθρα, για να εξοντώσει τον δαίμονα Αριμόν. Ο τελευταίος, παίρνοντας τη μορφή φιδιού, έγινε η αιτία να εκδιωχθούν από τον παράδεισο οι πρωτόπλαστοι Μασά και Μασάνα.

          Για τους Ινδούς εξάλλου ο Λυτρωτής του κόσμου ταυτιζόταν με το Θεό Βισνού. Γι’ αυτόν πίστευαν, ότι θα επανέφερε την πρώτη γυναίκα Τίτη στον Παράδεισο, αφού θα νικούσε τον δαίμονα Κάλιν.

          Οι Αιγύπτιοι, με τη σειρά τους, περίμεναν να έλθει κάποτε στη γη ο θεός Ώρος, θεός αγαθός του φωτός και της Ειρήνης. Αυτός θα νικούσε το φίδι Τυφώνα και θα οδηγούσε τους πρωτόπλαστους Όσιρι και Ίσιδα στον Παράδεισο.

          Οι Κινέζοι, τέλος, τον αναμενόμενο Λυτρωτή τον ονομάζουν Κισκί-Τσε, δηλαδή Άρχοντα και Ποιμένα, ενώ ο Κομφούκιος δίδασκε τους μαθητές του ότι: «Ένας Άγιος πρόκειται να αποσταλεί από τον ουρανό. Θα είναι Θεάνθρωπος εξουσιαστής του ουρανού και της γης».

          Εκεί όμως που οι ρήσεις αποτελούν κυριολεκτικά προφητείες, είναι οι διδαχές των μεγάλων σοφών της Αρχαίας Ελλάδας. 

Έτσι ο ποιητής Αισχύλος στην τριλογία του «Προμηθεύς δεσμώτης, πυρφόρος, λυόμενος», αναφέρει ότι τον δέσμιο Προμηθέα θα λυτρώσει από τα δεσμά του απόγονος της παρθένου Ιούς, που θα γεννηθεί από Παρθένο χωρίς συνεργία ανδρός, αλλά με θεϊκή επέμβαση. Και ενώ τα προηγούμενα αποτελούν λόγια της ίδιας της Ιούς, σε άλλο σημείο ο Ερμής λέγει στον βασανισμένο δεσμώτη: «Στους πόνους σου τέρμα μην προσδοκάς, πριν εμφανιστεί ένας Θεός που θα αναλάβει αυτούς τους πόνους και θα θελήσει να πεθάνει για σένα, να πάει στον Άδη και να τον συντρίψει».

          Οι Σίβυλλες πάλι προλέγουν ότι ο Υιός του Θεού θα έλθει στη γη σαρκοφόρος, σε πάθη ανίατα θα δώσει θεραπεία, θα κρεμαστεί από λαό άπιστο και μάλιστα προβλέπουν ότι το όνομά του θα έχει 4 φωνήεντα και 2 σύμφωνα και το άθροισμα των γραμμάτων αυτού (κατά το Ελληνικό σύστημα αρίθμησης) θα είναι ο αριθμός 888.

          Ο Δίκαιος Σόλων με τη σειρά του προφητικά διακηρύσσει πως: «οποτεδήποτε στην διηρημένη ανθρωπότητα η άσαρκος θεότης θα λάβει σάρκα, αυτή η θεότης θα φέρει την απαλλαγή από τα πάθη, θα κρεμαστεί από αγνώμονα λαό και όλα τα πάθη θεληματικά θα υποστεί». 

Ο Σωκράτης διδάσκει τον μαθητή του Αλκιβιάδη ότι θα έλθει «εξ ουρανού απεσταλμένος», ο οποίος θα μας διδάξει πώς να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους και πως θα λατρεύουμε τον Θεό. Ο Πλάτων τέλος, τον αναμενόμενο τον αποκαλεί Λόγο, Σωτήρα Θεό, Υιό Θεού και αναφέρει πως: «θα έλθει στιγμή που, ενώ είναι δίκαιος, θα νομισθεί άδικος και σαν τέτοιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί και θα πάθει όλα τα κακά».
          Προσπερνώντας τις γνωστότερές μας προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ας αφήσουμε τον μεγάλο Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο να μας μεταφέρει με τρόπο μοναδικό στο κλίμα των ημερών: «Έλα πολύτιμε Υιέ του Θεού, μεγάλε Υιέ του Υψίστου. Ρίψε το βλέμμα σου στην ανθρωπότητα, που κλονίζεται κάτω από το βάρος της δυστυχίας της. Ρίψε το βλέμμα σου και πρόσεξε ότι τα πάντα σκιρτούν για την εποχή που θα φέρεις».

Κώστας Μπούζας

Για τον Σημίτη πάλι φταίνε οι άλλοι: Εξοπλιστικά, ασφαλιστικό, “αγιοποίηση” για ελληνοτουρκικά.

Την εκτίμηση ότι το ΠΑΣΟΚ «ολοκλήρωσε τον κύκλο του και θα έπρεπε να αναγεννηθεί, πρωτοστατώντας στη διαμόρφωση ενός ευρύτερου κινήματος της κεντροαριστεράς, με επεξεργασμένο προγραμματικό λόγο και σαφές στίγμα» επισημαίνει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Athens Voice».

Ο πρώην πρωθυπουργός προχωράει ένα βήμα περαιτέρω και ζητά από όλους «να ξεχάσουμε εγωισμούς και πρωτοκαθεδρίες». «Οι αγγλοσάξονες λένε όταν υπάρχει η βούληση βρίσκεται ο τρόπος» είπε και προτείνει τη διαμόρφωση μιας ηγετικής ομάδας «από ό,τι καλύτερο διαθέτει ο χώρος της κεντροαριστεράς, που θα πλαισιωθεί από έναν ευρύτερο κύκλο στελεχών οι οποίοι θα συμπαραταχθούν στην προσπάθεια και θα υποστηρίζονται από ένα πανελλαδικό δίκτυο».

Ο κ. Σημίτης επικρίνει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι συνεχίζουν να «επιζούν πολλές από τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας», καθώς δεν έπαψε η πρακτική το κυβερνητικό κόμμα να διορίζει στις αποφασιστικές για τη διοίκηση θέσεις πρόσωπα της απολύτου αρεσκείας του. «Ενισχύθηκε ο εθνικολαϊκισμός και η βίαια καταγγελία όσων υποστηρίζουν θέσεις που δεν είναι αρεστές. Το πνεύμα ότι όλα πρέπει να είναι υπό έλεγχο και όλοι όσοι δεν συμφωνούν είναι εν δυνάμει αντίπαλοι παραμένει δυστυχώς ζωντανό» προσθέτει ο πρώην πρωθυπουργός.

Ο κ. Σημίτης με αυτοκριτική διάθεση παραδέχεται ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της πρωθυπουργικής του θητείας τη διαδικασία των «αντισταθμιστικών». «Είχα τότε δυσανασχετήσει, αλλά οι αρμόδιοι στο Υπουργείο Άμυνας επέμεναν ότι έτσι γίνεται διεθνώς. Εκ των υστέρων κατάλαβα -μαζί με όλη την ελληνική κοινωνία- ότι αυτός ήταν ένας μηχανισμός προσπορισμού πλούτου σε ορισμένους. Λάθος μου τότε που δεν επέμεινα» αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του.

Δίνει επίσης εξηγήσεις γιατί δεν προχώρησε το 2001 η μεταρρύθμιση Γιαννίτση στο Ασφαλιστικό λέγοντας ότι προτίμησε μια πιο περιορισμένη μεταρρύθμιση που είχε και την αποδοχή των εργαζομένων επειδή «την περίοδο εκείνη προετοιμαζόταν η εισαγωγή του ευρώ στη φυσική του μορφή που πραγματοποιήθηκε χωρίς προβλήματα την 1/1/2002» και «έτρεχαν οι προετοιμασίες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004».

Εκτιμά ότι ήταν επιτυχημένη η οκταετής πρωθυπουργική του θητεία με κορυφαίους σταθμούς την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ , όπου από περιθωριακό κράτος στις ευρωπαϊκές εξελίξεις μετατράπηκε σε χώρα η οποία εξασφάλιζε τις αναγκαίες προϋποθέσεις οικονομικής σταθερότητας και εμπιστοσύνης ενώ η Κύπρος έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς με τη συμφωνία του Ελσίνκι δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις ειρηνικής επίλυσης των συνοριακών διαφορών με την Τουρκία και καθιερώθηκε ο κανόνας ότι η Τουρκία θα πρέπει να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο για τις όποιες απαιτήσεις της.

Απλώς να θυμίσουμε στον πρώην πρωθυπουργό των Ιμίων, ότι συνοριακές διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας δεν υπάρχουν, παρά κατ’ έμπνευση της Άγκυρας.

"Πηγή:mignatiou.com"

Αυτοκτόνησε και η Κατερίνα...Το συγκλονιστικό μήνυμα στο παιδί της.

Το  συγκλονιστικό σημείωμα απευθύνεται στην 3χρονη κόρη της, στην οποία έγραψε «να σκέφτεσαι τη μανούλα όταν κρατάς τα αρκουδάκια, να με θυμάσαι…».

Την Κατερίνα, που είχε εξαφανιστεί το βράδυ της περασμένης Πέμπτης και τελικά το πτώμα της βρέθηκε στην περιοχή της Παναγίας στην Καβάλα, φαίνεται ότι σκότωσε η φτώχεια, καθώς οι πληροφορίες αναφέρουν ότι αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. 

Η τελευταία βάρδια που έκανε στο Νοσοκομείο Καβάλας ως αποκλειστική νοσοκόμα ήταν στις 2 Δεκεμβρίου.

Σύμφωνα με συναδέλφους της, η 30χρονη αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα, ιδιαίτερα μετά τον χωρισμό από τον σύζυγό της με τον οποίο είχαν αποκτήσει το κοριτσάκι (3 χρονών σήμερα), ενώ τον τελευταίο καιρό ζούσε με τη μητέρα της. Μάλιστα, πληροφορίες αναφέρουν ότι στο παρελθόν είχε επιχειρήσει άλλες δύο φορές να βάλει τέλος στη ζωή της.

Στις 9 Δεκεμβρίου ανέβασε στο facebook το τραγούδι του Στέλιου Καζαντζίδη «Το τελευταίο βράδυ μου».

Την επόμενη το απόγευμα είπε στη μητέρα της ότι θα πήγαινε στο σούπερ μάρκετ. Έφυγε χωρίς να πάρει το κινητό της και έκτοτε τα ίχνη της χάθηκαν.

Την εντόπισε ψαράς

Η Αστυνομία εξακολουθούσε να την αναζητά έως το πρωί της Τρίτης, όταν ένας ψαράς εντόπισε το άψυχο σώμα της στα βράχια κάτω από την πλατεία Μεχμέτ Αλί. Η 30χρονη Κατερίνα πέρασε το τελευταίο βράδυ της ζωής της στα βράχια… Το σημείο που είχε επιλέξει δεν ήταν ορατό από τους περαστικούς, παρά μόνο αν κατέβαιναν στα βράχια ή αν ανοίγονταν στη θάλασσα, όπως ο ερασιτέχνης ψαράς που την εντόπισε νεκρή.

Οι αστυνομικοί βρήκαν χάπια και σύριγγες με ινσουλίνη, που έδειχναν ότι αυτοκτόνησε με υπερβολική δόση. Στην τσάντα της ήταν το σημείωμα προς την κόρη της. «Σ” αγαπώ. Να είσαι γερή», της έγραψε. Χθες έγινε η κηδεία της Κατερίνας.

"Πηγή: Espresso"

ΝΔ – Στις 20 Δεκέμβρη εκλέγει «βασιλιά καλικάντζαρο»

Συνεχίζει την προσπάθεια να λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα αλλά και να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ η Νέα Δημοκρατία, ενώ δημοσκόπηση της ΚάπαResearch για το Βήμα της Κυριακής τη δείχνει στο 14,9%. Η μέρα των εκλογών για την ανάδειξη του νέου προέδρου ορίστηκε στις 20 Δεκεμβρίου. 

Αν χρειαστεί και δεύτερος γύρος για την τελική επικράτηση ενός υποψηφίου, αυτό θα γίνει στις στις 10 Ιανουαρίου του 2016. Παρά την καταληκτική απόφαση, οι συγκρούσεις ανάμεσα στους τέσσερις υποψηφίους δεν έχουν κοπάσει και το μεταξύ τους κλίμα είναι ενδεικτικό της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ΝΔ αφήνοντας ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο διάσπασης. 

Σε αυτό το πλαίσιο ακούστηκε ξανά η πρόταση για διεξαγωγή συνεδρίου που θα καθορίσει την πορεία του κόμματος και θα οδηγήσει σε εκλογή νέου προέδρου, ενώ συζητιέται και το μέλλον της ΝΔ συνολικά. Σταθερός σε αυτή τη θέση ο Ν. Δένδιας, που δήλωσε στον Αθήνα 9,84 πως «το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και χρειάζεται “relaunching”, να το ξεκινήσεις ξανά από την αρχή, να το επανιδρύσεις».

Η πλευρά του Ευαγγ. Μεϊμαράκη προσπαθεί να απαλλαγεί από τις ευθύνες για την αποτυχία της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας. Ο εκπρόσωπος του στην ΚΕΦΕ, Θ. Αμπατζόγλου, μετά από μια σύντομη και μέσω επιστολών σύγκρουση με τον Ανδρ. Παπαμιμίκο για την απουσία του από τις διαδικασίες της ΚΕΦΕ και για την καθυστέρηση της υποβολής μήνυσης και αγωγής κατά της εταιρείας που είχε αναλάβει την τεχνική υποστήριξη της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας, αποχώρησε από την συνεδρίαση της ΚΕΦΕ της προηγούμενης Δευτέρας.

Οι Απ. Τζιτζικώστα και Αδ. Γεωργιάδης κινήθηκαν στην ίδια κατεύθυνση. Από τη μία ζητούσαν την άμεση διεξαγωγή των εκλογών (αρχικά προτείνοντας ως κατάλληλη ημερομηνία την 13η του Δεκέμβρη) και από την άλλη έκαναν σαφές ότι δεν έχουν καμία διάθεση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ ασκώντας έντονη κριτική στο κυβερνητικό του έργο.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης, όμως, δεν εμφανίζεται τόσο επιθετικός. Ασκεί κριτική στην συναινετική προεκλογική στάση του Ευαγγ. Μεϊμαράκη αλλά και στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει έλλειψη διάθεσης συνεργασίας από τη μεριά του, αλλά δηλώνει προθυμία υπερψήφισης των σωστών μεταρρυθμίσεων και δίνει τις προϋποθέσεις της συνεργασίας: αυτοκριτική του ΣΥΡΙΖΑ και ύπαρξη συγκεκριμένου σχεδίου για ευρύτερη συνεννόηση.

 "Πηγή:prin.gr"

Ζητείται Λαός...

Κοιμηθείτε ήσυχοι! Σας φυλάνε οι ευρω-μπάτσοι…

Ξεχάστε την Φρόντεξ. Αυτή ήταν πολύ μαλακή. Τώρα έρχεται η Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή και Ακτοφυλακή (ή και Ευρωπαϊκή Αστυνομία), όπως την αποκάλεσε προχθές ο αρμόδιος επίτροπος (τρομάρα του) Δ. Αβραμόπουλος, που θα κάνει κυριολεκτικά ό,τι γουστάρει! 

Η αντιδραστική ΕΕ της φτώχειας, της ανεργίας, του ρατσισμού, και της καταστολής κάνει ακόμα ένα βήμα προς τον σύγχρονο αστικό ολοκληρωτισμό: Οι 3.600 πνιγμένοι (και αγνοούμενοι) στην Μεσόγειο, η απίστευτη τραγωδία εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που διασχίζουν πεζή την Ευρώπη, η βάρβαρη εκκένωση του καταυλισμού στην Ειδομένη (με πρωτοφανή απομάκρυνση δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ και διακίνηση αλά χούντα, φωτογραφιών από την αστυνομία!), όλα κλιμακώνονται τώρα με την πρόταση της κομισιόν για την δημιουργία της ευρω-συνοριοφυλακής (EBCG), που θα συζητηθεί στη Σύνοδο Κορυφής στις 17-18/12.

Η νέα ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή αποκτά αυτονομία από τα κράτη – μέλη της ΕΕ και μπορεί να αναλάβει τη φύλαξη των εξωτερικών συνόρων οποιασδήποτε χώρας χωρίς άδεια από την κυβέρνηση, κάτι που δεν ίσχυε για την Φρόντεξ. Όπως γράφτηκε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς «πρόκειται για τη μεγαλύτερη μεταβίβαση εθνικής κυριαρχίας μετά την εισαγωγή του ευρώ». Η EBCG θα μπορεί να αναπτύσσεται όπου αποφασίσει, θα έχει δικό της εξοπλισμό και επάρκεια προσωπικού, ενώ θα μπορεί να προχωρά και σε απελάσεις, καθώς και σε επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης (δεν ίσχυαν αυτά για την Φρόντεξ). Μάλιστα, τα κράτη μέλη θα πρέπει να έχουν δεσμεύσει αριθμό συνοριοφυλάκων, οι οποίοι όταν ζητηθούν θα τίθενται υπό τις διαταγές των Βρυξελών.

Οι όροι δράσης της EBCG θα καταληχθούν από το ευρωπαϊκό συμβούλιο, αλλά η υποστήριξη του σχεδίου από Γερμανία – Γαλλία και η ευχέρεια της Βρετανίας να εξαιρεθεί, κάνουν πιο πιθανή την έγκριση τους. Η Ευρώπη – φρούριο εξοπλίζεται με ένα σώμα πραιτοριανών, θανάσιμο εχθρό των προσφύγων και των μεταναστών, τεράστια απειλή για τη δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία. Καταρχήν, πρόκειται για ένα εξοπλισμένο σώμα δυνάμεων καταστολής, το οποίο για πρώτη φορά θα μπορεί να δρα στο έδαφος μιας χώρας, χωρίς να δίνει λογαριασμό στην κυβέρνηση και βεβαίως στον λαό της. Εάν περάσει αυτό, στην λογική απόκρουσης των «βαρβάρων» της προσφυγιάς, γιατί μετά να μην έρθει η ευρωπαϊκή αντιτρομοκρατική και η ευρω-αστυνομία, οι οποίες θα δρουν ανεξέλεγκτα, ενάντια σε κάθε τι που απειλεί το σύστημα και την ΕΕ, δηλαδή πρώτα και κύρια το μαζικό κίνημα; Εξάλλου ήδη έχει συγκροτηθεί η ευρω-χωροφυλακή (Eurogedfor), μια αστυνομική μονάδα με βαρύ οπλισμό, η οποία προς το παρόν εξασκείται εκτός συνόρων ΕΕ.

Η δημιουργία της EBCG δικαιολογείται ως όρος για την υπεράσπιση της Συνθήκης του Σένγκεν, μιας αντιδραστικής συνθήκης φακελώματος και αποκλεισμού διέλευσης των ανεπιθύμητων. Οι ευρωλάγνοι μπορεί να ενθουσιαστούν, λέγοντας πως ας δώσουμε ό,τι ζητούν γιατί επιτέλους η ΕΕ θα φυλάξει τα ελληνικά σύνορα! Όσο φύλαξε και φυλάει το ΝΑΤΟ… Οι ένοπλοι βραχίονες τύπου ECBG δεν φτιάχνονται για να φυλάξουν τα σύνορα γενικά, αλλά για να προασπίσουν τα «σύνορα» της εξουσίας των πολυεθνικών και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, να επιβάλλουν την ολοκληρωτική τους εξουσία και καθολική εκμετάλλευση πέρα και πάνω από κάθε σύνορο και όριο, να μετατρέψουν τα σύνορα της Ευρώπης – φρούριο σε κρισάρα επιλογής όσων προσφύγων και μεταναστών κρίνονται αναγκαίοι για την αναπαραγωγή του συστήματος. Οι υπόλοιποι στον βυθό, στα ναρκοπέδια ή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Ελλάδα, Ιταλία, Τουρκία κλπ. Γι’ αυτό και ο αγώνας ενάντια στους ευρω-μπάτσους και την κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας (και της εθνικής μορφής που εκφράζεται) δεν μπορεί και δεν πρόκειται να γίνει από θέσεις εθνικής υπεράσπισης των συνόρων. Καταρχήν, η αστική τάξη, τα αστικά κόμματα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα ταχθούν τελικά υπέρ ανάλογων σχεδίων (άσχετα αν διαφωνήσουν αρχικά στις λεπτομέρειες, όπως έδειξε η επιστολή Τόσκα – Μουζάλα στην ΕΕ για την Φρόντεξ) γιατί μπορεί να εκχωρούν εθνική κυριαρχία στην ΕΕ, αλλά θεωρούν ότι θα ενισχύσουν την ταξική κυριαρχία στο εσωτερικό και να εμποδίσουν το μεταναστευτικό ρεύμα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ υλοποιεί ακριβώς το αντιδραστικό ευρωπαϊκό σχέδιο για τους μετανάστες, αποδεχόμενη την μετατροπή της Ελλάδας σε φυλακή δεκάδων χιλιάδων μεταναστών.

Κάθε μέρα που περνά ενισχύεται ακόμα περισσότερο η ανάγκη ρήξης και αποχώρησης από την Βαστίλη των λαών, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Για δημοκρατικό διεθνιστικό αντικαπιταλιστικό αγώνα, για την ζωή και την ελευθερία των εργαζομένων και των νέων της Ελλάδας, της Ευρώπης και των προσφύγων – μεταναστών. Μόνο μια Αριστερά που θα τολμήσει να σηκώσει την αντισυστημική αντιΕΕ σημαία, τη σημαία όλων των ελευθεριών και του δικαιώματος του λαού να αποφασίζει για τη χώρα του και το μέλλον του μπορεί να ανακόψει την προέλαση της ακροδεξιάς τύπου Λεπέν.

του Γιάννη Ελαφρού

Η Τσεχία θα μπει στην Ευρωζώνη την πρώτη μέρα, ει δυνατόν, μετά την αποχώρηση της Ελλάδας.

Ο πρόεδρος της Τσεχίας βλέπει ότι η Ευρωζώνη είναι ένας υπέροχος κόσμος και το μόνο πρόβλημα είναι η ύπαρξη της Ελλάδας μέσα σε αυτήν.

Προέβη λοιπόν σε δηλώσεις στις οποίες λέει ότι η χώρα του θα μπει στην Ευρωζώνη «την πρώτη μέρα, ει δυνατόν, μετά την αποχώρηση της Ελλάδας»

Όλα τα γαϊτανάκια της Γερμανίας παίζουν το παιχνίδι που τους υπαγορεύει ο ηγεμόνας και η Ελλάδα απαντά με δηλώσεις όπως αυτές που σχολίασε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠΕΞ, Κωνσταντίνος Κούτρας:

«Η Τσεχία είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης χάρις και στην Ελλάδα. Ουδέν περαιτέρω σχόλιο, επί του παρόντος.»

Μήπως ήρθε η ώρα που πρέπει η Ελλάδα να τολμήσει να συγκρουστεί αμφισβητώντας το χρέος και καταγγέλλοντας το ως απεχθές.

Το αναφέρουμε αυτό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας μας είπε ότι συμβιβάστηκε γιατί θα αλλάξουν οι ισορροπίες στην Ευρώπη και οι σοσιαλιστές ή αριστερά κινήματα θα έρθουν στην εξουσία.

Όμως τα γεγονότα δείχνουν άλλα πράγματα.

Στις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου, από όπου περιμέναμε συμμαχίες, η αριστερά είναι κάτι σαν …ανέκδοτο.

Αν δηλαδή μιλήσεις για αριστερά στην Ιταλία, το λιγότερο που μπορεί να χαρακτηριστείς είναι γραφικός.

Ποια αριστερά; υπάρχει ακόμα αυτό; είναι η άποψη των Ιταλών για την αριστερά παρά του ότι εκεί υπήρχε ένας  Μπερλινγκουέρ που έφερε το ΚΚΙ σε ποσοστά της τάξης του 35%.

Στην Ευρώπη του 2015 δεν υπάρχει ούτε Σαντιάγο Καρίγιο ούτε Ζωρζ Μαρσαί αλλά Ραχόι και Ολάν χωρίς να αποκλείεται να ξαναδούμε τον Σαρκοζί η ακόμα και την Λεπέν.