Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Προς τι το μίσος στον Ελεύθερο επαγγελματία.

Όλη αυτή η συζήτηση για το ασφαλιστικό φέρνει και πάλι στο προσκήνιο το μίσος του κρατισμού εναντίον του ελεύθερου επαγγελματία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πρόκειται για το γνωστό πλέον κόλπο των ανεύθυνων ηγετών, που δεν θέλουν ποτέ να διαταράξουν τα δίκτυα που τους συντηρούν στην εξουσία.


Μη βιάζεστε όμως να βγάλετε συμπεράσματα από τη ακατάσχετη φλυαρία πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Δεν πρόκειται να ψηφιστεί, έτσι όπως το παρουσιάζουν. Άλλες είναι οι δεσμεύσεις του μνημονίου και πολύ γρήγορα θα γίνουν γνωστές. Απλά, πριν ενδώσουν ασύντακτοι στη μεγάλη υποχώρηση, βγάζουν ασυνάρτητες κραυγές, τροφοδοτώντας τα μίντια με υλικό παραπλάνησης. Οι δανειστές δεν έχουν άμεσους διαύλους επικοινωνίας με την κοινή γνώμη…

Ας δούμε όμως γιατί τόσο μίσος για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Γιατί, άραγε, αναπτύσσεται πάντα αυτή η ιταμή στάση όλων των κυβερνήσεων, χωρίς να δίνονται λογικές εξηγήσεις;

Πρώτον επειδή στην ελληνική οικονομία η συγκεκριμένη επαγγελματική τάξη δεν είναι ίδια με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Είναι αρκετά ευάλωτη, για να μην μπορεί να αντισταθεί. Στην Ελλάδα, επειδή δεν υπάρχει βαριά βιομηχανία και μαζική απασχόληση σε τεράστιες εταιρείες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι σχεδόν όλοι όσοι δεν είχαν την ευτυχία να μπουν στο Δημόσιο. Και όλοι μαζί αποδίδουν μια φαντασιακή εικόνα «τυχοδιωκτών» οι οποίοι συστηματικά, φοροδιαφεύγουν! Από τη μία οι «έντιμοι» δημόσιοι υπάλληλοι που πληρώνουν τους φόρους τους –δεν πληρώνουν οι ίδιοι αλλά το κράτος– και από την άλλη οι «κλέφτες» ιδιώτες!
Δεύτερον, είναι ο εύκολος στόχος που, για να επιβιώσει, θα πρέπει να ανταποκριθεί στην αρρωστημένη σχέση που τους προτείνει ο κρατισμός. Είναι σαν αν του λέει: «Βάζω κανόνες, για να δείξω πόσο πολύ σε μισώ κι εσύ, αν μπορείς, τρέξε να ξεφύγεις. Αν μπορείς, στα παίρνω και συνεχίζουμε. Αν όχι, μπορείς να κλέψεις ή να πεθάνεις. Έτσι κι αλλιώς, εγώ πάντα θα σε μισώ, για χάρη των “υπηκόων” μου (δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, άνεργοι κτλ)».
Τρίτον και σημαντικότερο. Η κακοδιαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων (ΟΑΕΕ!!!) μετατόπιζε συνεχώς, το πρόβλημα στους ίδιους τους ασφαλισμένους, αυξάνοντας τα ασφάλιστρα και καθιστώντας τους μια διαρκή και αστείρευτη πηγή εσόδων για την τεχνητή τους επιβίωση. Και, ως γνωστόν, κανένας πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος (δημόσιο ταμείο). Όσο περισσότερο άντεχε ο ιδιώτης στον εκβιασμό, τόσο πιο πολύ το κράτος τον αντιπαθούσε και τον απομυζούσε.
Αλλά τώρα, τα πράγματα είναι πλέον κωμικοτραγικά. Από τη μία φόροι και αύξηση εργοδοτικών εισφορών και από την άλλη συκοφαντία για φοροδιαφυγή. Λες και όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που προσπαθούσαν να συντηρήσουν το μαγαζάκι τους ή την απασχόληση τους είχαν την τέλεια επιχειρηματική συνείδηση ή την ευκολία να γίνουν πάμπλουτοι. Οι περισσότεροι δεν μπήκαν στο Δημόσιο και έκαναν αναπόφευκτα δική τους δουλειά. Μέχρι πρόσφατα, μάλιστα, είχαν και φοβερές ενοχές που δεν πέτυχαν ό,τι οι άλλοι προνομιούχοι συμπολίτες τους.

Το αδηφάγο «σοβιετικό» μας κράτος όμως δεν έχει ιερό και όσιο.

Ή κλέφτη σε θέλει ή βλάκα, αν δεν ανήκεις στις «αυλές» του. Θα συναλλάσσεται μαζί σου στα κρυφά, θα σε υπονομεύει στα σκοτεινά και θα σε μισεί στα φανερά. Εκτός κι αν βρεις τρόπο να πουλήσεις την ψυχή σου στις διαθέσεις του, για να σε κάνει πλούσιο. Διαλέγεις και παίρνεις. Πολλές επιλογές δεν βλέπω, πέραν αυτών των έξεων, να έχεις…



Του Ανδρέα Ζαμπούκα

liberal.gr

Εισχώρηση του φασισμού στα αστικά κόμματα σηματοδοτεί η νίκη Μητσοτάκη σύμφωνα με τον Καμμένο - Σημιτικό ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ξανά μαζί.

Έντονη ενόχληση στους Ανεξάρτητους Έλληνες, στο κόμμα του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου, φαίνεται πως προκάλεσε η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη.


Ο Καμμένος βλέπει ότι η φασιστική πτέρυγα της ΝΔ κυριάρχησε με την εκλογή Μητσοτάκη.
Ο Καμμένος ευθέως κάνει λόγο για τον φασισμό που εισχώρησε μέσα στα αστικά κόμματα και συνδέει τους Μητσοτάκη, Γεωργιάδη, Βορίδη και Σαμαρά με τα αντίστοιχα φασιστοειδή του ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησαν επί εποχής Σημίτη.
Σε σχετική ανακοίνωση, που εκδόθηκε από την εκπρόσωπο Τύπου, Μαρίνα Χρυσοβελώνη διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι οι ΑΝ.ΕΛ «αποτελούν το μόνο συνεχιστή της πορείας που χάραξε και εφάρμοσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής».
Αναλυτικά η δήλωση έχει ως εξής:
«Πρόκειται για τα παιχνίδια της μοίρας. Ο κ. Σαμαράς που έριξε την κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη βοήθησε τον γιο του να γίνει πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Ενεργό συμμετοχή βέβαια σ' αυτό είχαν και οι σκληροπυρηνικοί ψηφοφόροι του σημιτικού μπλοκ που είναι προφανές ότι βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με ακροδεξιά στοιχεία όπως ο Αδ. Γεωργιάδης, δηλαδή με τους υβριστές του Κ. Καραμανλή.
Η Νέα Δημοκρατία θα γίνει πλέον ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο κόμμα που θα εξυπηρετεί μόνο τους σκοπούς της ολιγαρχίας, χάνοντας κάθε λαϊκό έρεισμα.
Είναι φανερό ότι σ' αυτές τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, οι δύο τάσεις συγκρούστηκαν και οι διαθέσεις των ψηφοφόρων διχάστηκαν.

Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ με τις αρχές τους αποτελούν το μόνο συνεχιστή της πορείας που χάραξε και εφάρμοσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής».

Tα καλύτερα επαγγέλματα του κόσμου!

Αναμφισβήτητα η δουλειά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς στην οποία καταναλώνουμε αρκετές ώρες με αποτέλεσμα να χάνουμε άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας που μας χαροποιούν και μας γεμίζουν, όπως για παράδειγμα χαρούμενες οικογενειακές στιγμές.



Αυτό που αναζητούν οι περισσότεροι λοιπόν, είναι μια ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και την προσωπική ζωή. Πώς όμως θα γίνει αυτό; Η απάντηση είναι με την σωστή εργασία. Επιλέγοντας την σωστή θέση εργασίας μπορούμε να επιτύχουμε τον σκοπό μας.
Η ιστοσελίδα αναζήτησης εργασίας Glassdoor.com δημοσίευσε έναν κατάλογο με τις 25 καλύτερες θέσεις εργασίας με τις οποίες μπορούμε να πετύχουμε καλύτερη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.
Σύμφωνα λοιπόν με την λίστα η καλύτερη εργασία στην οποία οι οικονομικές απολαβές είναι αρκετά ικανοποιητικές και το στρες λιγότερο με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μπορούν να έχουν και προσωπική ζωή είναι ο Επιστήμονας Δεδομένων.




Προσοχή!!! Μην πανικοβληθείτε αν από αύριο δεν λειτουργεί ο Internet Explorer.

Μην πανικοβληθείτε αν από αύριο δεν λειτουργεί ο Internet Explorer. Η Microsoft θα σταματήσει να υποστηρίζει από αύριο Τρίτη όλες τις παλιές εκδόσεις του Internet Explorer, μία απόφαση της εταιρείες που αναμένεται να επηρεάσει άμεσα τους χρήστες του διαδικτύπου που "τρέχουν" παλαιότερες version.

Οι παλαιότερες εκδόσεις του Internet Explorer χρησιμοποιούνται από το 21% των χρηστών του διαδικτύου (στατιστικά Δεκεμβρίου), οι οποίοι από την Τρίτη θα δουν τους υπολογιστές τους να μην λειτουργούν, εκτός αν επιλέξουν άλλο browser ή την τελευταία έκδοση του Internet Explorer 11.


Η Αριστερά πέθανε; Pas Mal!

Ήταν τέλη Αυγούστου, όταν σε ένα διεθνές συνέδριο, τις συζητήσεις στα διαλείμματα των εισηγήσεων, τις μονοπωλούσε η κατάσταση στην Ελλάδα. Σε ένα «πηγαδάκι», ξένοι συνάδελφοί μου, είχαν μοιραστεί τον προβληματισμό και την απογοήτευσή μου και τον είχαν προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω.


«Σκοτώσατε την νέα ευρωπαϊκή Αριστερά», μου είπαν. Και μου περιέγραψαν καταστάσεις και συναισθήματα που είχαν βιώσει όλο το προηγούμενο διάστημα από την κυβερνητική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη συνθηκολόγηση. Πως στην αρχή γεννήθηκε η ελπίδα ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, φαινόταν ότι ένας θεσμικός αστικός φορέας, μια κυβέρνηση, αντιστέκεται σε εντολές άσκησης νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εκφέρονται από ένα διευθυντήριο. Και επειδή η αντίσταση φαινόταν να συνεχίζεται για αρκετούς μήνες, αυτό οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο, ανάμεσα σε αυτούς και τους ξένους συναδέλφους μου, στους δρόμους μεγάλων πόλεων του κόσμου, να διαδηλώνουν τη στήριξή τους σε αυτή την αντίσταση. Ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα, με ένα σκοπό, το βλέμμα στραμμένο σε μια μικρή χώρα που μπορούσε να γίνει σύμβολο.
Μου έλεγαν ότι παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τις προσπάθειες πραξικοπήματος από διεθνή κέντρα αποφάσεων και τα ΜΜΕ και πως αυτές τις προσπάθειες τις νίκησε το λαϊκό «όχι» του 62%. Έμειναν ξάγρυπνοι περιμένοντας τα επίσημα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και χάρηκαν για τη συντριβή των δυνάμεων του κατεστημένου. Και τώρα τι; Σαφέστατα, μου είπαν, δεν πρόκειται κανένας να ξαναβγεί στους δρόμους, διαδηλώνοντας τη στήριξη τους στη χώρα μας. «Τελειώσατε και απλώς ο κίνδυνος είναι μήπως και εσείς (η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) τελειώσατε εμάς». Μήπως σκοτώσατε τη νέα ελπίδα, όπως άλλωστε έχει ξαναγίνει στο παρελθόν. Αλλά επειδή αριστερά σημαίνει κρατάω το φως που καίει αναμμένο με κάθε κόστος, μετά από λίγο η συζήτηση πήγε στον Jeremy Corbyn και στην Αγγλία και τελικά αν οι συγγραφείς της αγίας οικογένειας είχαν δίκιο και η ελπίδα έρθει όχι από την περιφέρεια αλλά από μια καπιταλιστική μητρόπολη.

Η θετική… φούσκα
Η συζήτηση «εντός των τειχών» έχει ανοίξει και συνεχώς ψάχνω μια άλλη εξήγηση, εναλλακτική των δυο κυρίαρχων. Δηλαδή, αφενός ενός επίπονου αλλά αναγκαίου συμβιβασμού που «δεν μας αξίζει» αλλά η προσπάθεια συνεχίζεται στο δρόμο της συναίνεσης και αφετέρου μιας προδοσίας έντεχνα προετοιμασμένης που κατέστρεψε ό,τι είχε οικοδομηθεί και αυτό με τη σειρά του έπεσε στα κεφάλια όλων μας, με συνέπεια να μην μπορούμε πια να σηκωθούμε όρθιοι. Στο πλαίσιο αυτό και με σκοπό να ξεκινήσει μια συζήτηση, θα εντάξω μερικά στοιχεία εμπειρίας συνδέοντας τα με ιδεότυπους για να υποστηρίξω τη βασική θέση ότι το 2015 γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης έκρηξης μιας θετικής φούσκας. Τα όρια, το «habitus» αυτής της Αριστεράς έφτασαν σε σημείο μη αντοχής από μια λαϊκή κινητοποίηση ανεπανάληπτη. Η φούσκα έσκασε, αλλά ο δρόμος άνοιξε. Επειδή η ιστορική ευκαιρία υπάρχει ακόμα, μένει η απάντηση σε ένα «τι να κάνουμε», μη ξεχνώντας τα στοιχεία του 1903, του 2012, αλλά πάνω απ’ όλα διαβάζοντας κοινωνιολογικά το παρόν και ψηλαφώντας το μέλλον. Αλλά αυτό είναι θέμα ενός άλλου άρθρου.
Το πρώτο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν η θεοποίηση του κινήματος, ως μια απάντηση σε όλα, θυμίζοντας την περίφημη ρήση του Μπερνστάιν, με ταυτόχρονη αποσύνδεσή του από οποιαδήποτε προσπάθεια πολιτικής αλλαγής με τη χρήση των διαθεσίμων μέσων. Αυτή η πρακτική ταιριάζει τελικά πολύ ωραία σε αρκετά είδη της υπάρχουσας σύγχρονης Αριστεράς, γιατί ο καλύτερος τρόπος να μη δρας, είναι είτε να θεοποιείς είτε να δαιμονοποιείς. Προκαλείς μια σχιζοειδή πολιτική πρόταση (άλλο η κυβέρνηση άλλο το κίνημα) και κατορθώνεις να αδρανοποιείς ένα πολιτικό υποκείμενο που ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι η σύνδεση των δυο αυτών με τελικό σκοπό την επέκταση του σοσιαλισμού στις μάζες. Έτσι, η τοποθέτηση μιας κυρίαρχης ομάδας εντός του πολιτικού υποκείμενου, για την ανάγκη να μην «πασοκοποιηθεί» το κράτος, γίνεται αποδεκτή από τη σιωπηρή πλειοψηφία. Βέβαια, την ίδια στιγμή η σαφέστατη αδυναμία πίστης στην ανάγκη για σύγκρουση και η υιοθέτηση συναινετικών προτύπων, σημαίνει τη συνδιαλλαγή με το κατεστημένο και τη θεώρηση ότι μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για το δικό σου σκοπό. Αυτό σημαίνει ότι, τελικά, πιστεύεις στον αυτόνομο και «ουδέτερο» ρόλο των διοικητικών μηχανισμών που ήδη υπάρχουν ή ότι πιστεύεις ότι μπορούν να συνδράμουν στον ευρύτερο στόχο σου (η σύγκρουση με την τρόικα για τα μνημόνια), ξεχνώντας ότι μνημονιακές πολιτικές δεν ήταν μόνο οι συμφωνίες που επικυρώθηκαν στη Βουλή, αλλά κάθε νόμος, προεδρικό διάταγμα, υπουργική απόφαση, εγκύκλιος, ρητή ή άρρητη εντολή ή πρακτική που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, σε κάθε θεσμό στη χώρα μας.
Αλλά από την άλλη πλευρά, ποια ήταν η «έξις», η συνήθεια, η δεύτερη φύση, οι πρακτικές αυτού του είδους της αριστεράς; Μήπως ήρθαν σε σύγκρουση με πατερναλιστικά και ταξικά στοιχεία αυτής της κοινωνίας στον ίδιο τον μικρόκοσμό τους, μήπως πολέμησαν, πληρώνοντας το ανάλογο κόστος, στην εργασία τους, την οικογένεια τους, τον περίγυρο τους για να πούμε ότι μπορούν να κάνουν το ίδιο σε ένα ευρύτερο πλαίσιο; Τόλμησαν να τα βάλουν με τα σύμβολα που συμπυκνώνουν αυτόν τον κόσμο της εκμετάλλευσης, της διαφθοράς, του παραγοντισμού, τον κόσμο που το κατεστημένο δεν θέλει να αλλάξει και αρκετοί δεν τολμούν να δεχτούν την αλήθεια, ότι τελικά θα αλλάξει;

Οι νίκες και ο λαός
Σε ένα σημείο θα διαφωνήσω με τους ξένους συναδέλφους μου. Δεν σκοτώσαμε (πρώτος πληθυντικός) την Αριστερά, γιατί η Αριστερά που κέρδισε τον Ιούνιο του 2014, τον Γενάρη του 2015 και τον Ιούλιο του 2015, δεν είναι/ ήταν ομογενοποιημένη, δεν ήταν μια, ενιαία. Αντίθετα, ήταν μια συνεχή σύγκρουση, που όσο λειτουργούσε το πολιτικό υποκείμενο παρήγαγε σημαντικές νίκες (αλλά και ήττες). Και στις νίκες θα σταθώ τώρα. Δεν μπορώ να ξεχάσω «το ευρώ δεν είναι φετίχ» με δίπλα/απέναντι σου, τους «κληρικούς» της Ε.Ε. Και αυτή η θέση, πήρε 27% του εκλογικού σώματος. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη θέση ότι θα αναδείξουμε και θα τιμωρήσουμε αυτούς που με το κρατικό-επιχειρηματικό τους έγκλημα, μας άφησαν ένα δυσβάστακτο χρέος, όταν έχεις δίπλα/απέναντι σου, μερικούς που είχαν ρόλο σε αυτό. Και αυτή η θέση πήρε τις εκλογές του Γενάρη. Δεν θα ξεχάσω τη θέση «να αποφασίσει ο λαός για τα μνημόνια», όταν έχεις δίπλα/απέναντι σου ανθρώπους που «λάκισαν» για τα χρήματα τους, ανθρώπους που φοβήθηκαν και δεν συμμετείχαν ακόμα και ανθρώπους που έπαιρναν κρυφά, τηλέφωνα κάποιους για να τους πείσουν να ψηφίσουν Ναι. Και αυτή η θέση πήρε το 62% στο δημοψήφισμα.
Όχι, όλες αυτές ήταν νίκες σε έναν αγώνα, εντός και εκτός πολιτικού υποκείμενου, με σημαντικές παρακαταθήκες. Γιατί το επιχείρημα «εμείς θα θέλαμε αλλά ο λαός δεν είναι έτοιμος, δεν συμμετέχει», φαίνεται γελοία δικαιολογία των δικών σου αδυναμιών. Ο λαός ήταν εδώ, εσύ δεν ήθελες.
Τελικά, αυτές οι λαϊκές νίκες ώθησαν το πολιτικό υποκείμενο στα όρια του. Και ενώ θα περίμενες ότι αυτό το υποκείμενο θα έπρεπε να εξελιχθεί, τελικά η πολύμηνη αδρανοποίησή του, ανέδειξε την αδυναμία του να προχωρήσει αυτό το νέο δρόμο. Αντίθετα, αναδείχθηκε η σήψη του, με αποτέλεσμα να σταματήσει να αναπνέει. Τα υγιή υποκείμενα μέσα στο πολιτικό υποκείμενο αν δεν το συνειδητοποιήσουν αυτό, τότε κινδυνεύουν να συγχυστούν, να νεκρωθούν, να σπρωχτούν στην αυταπάτη του τίποτα δεν γίνεται, καμία αποτελεσματικότητα δεν έχει η πολιτική δράση για τον τελικό σκοπό. Κινδυνεύουν να απαντήσουν στο ερώτημα μεταρρυθμίσεις ή επανάσταση, επιλέγοντας το ένα και όχι αναδεικνύοντας το ψευδεπίγραφό του. Για τα άλλα υποκείμενα που συνειδητά ακολουθούν το δρόμο της συνδιαλλαγής, της συντήρησης, της αναπαραγωγής του κατεστημένου, για αυτά τα υποκείμενα, ας τολμήσουμε να απαντήσουμε, «δεν είναι κακό που η Αριστερά σας, πέθανε».
Κανένας συμβιβασμός, καμία συναίνεση, γιατί αυτή σημαίνει συναίνεση και συμπόρευση με το κατεστημένο, άρα καμία αλλαγή. Καμία προδοσία σχεδιασμένη, αλλά ένα «habitus» των νικητών σε μια μάχη που δεν δόθηκε όπως έπρεπε να δοθεί.
Και τώρα τι; Οι νίκες αλλά και οι ήττες, άνοιξαν ένα δρόμο που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι έτοιμη να ακολουθήσει. Και αυτός ο δρόμος δεν είναι ούτε ο φασιστικός των χρυσαυγιτών (παρά το γεγονός ότι προβάλλεται από την «κοινή γνώμη» ως τέτοιος κίνδυνος), ούτε ο δρόμος του καναπέ και της αποχής (παρά το γεγονός ότι αυτό έδειξαν οι τελευταίες εκλογές και τα τελευταία γκάλοπ). Οι συνθήκες είναι ώριμες, αλλά μην τα περιμένουμε όλα από αυτές, ούτε να έχουμε θεοποιημένη πίστη στο αυθόρμητο. Καθημερινή πάλη για τις άμεσες διεκδικήσεις και ταυτόχρονα ο τελικός στόχος, η κοινωνική αλλαγή μέσα από τη σύγκρουση. Με όλα τα διαθέσιμα μέσα του παρόντος και το βλέμμα στο μέλλον. Και ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, που θα αναλάβει να ακούει την κοινωνική πρωτοβουλία σωστά, ξεπερνώντας τα όρια της ύπαρξης του, επειδή δεν θα φοβάται να κάνει βήματα μπροστά.
 του Στράτου Γεωργούλα. 

* Ο Στράτος Γεωργούλας είναι πανεπιστημιακός
e-dromos.gr

ΣΥΡΙΖΑ: Ανοίγοντας και ματαιώνοντας δρόμους


Άρθρο στο περιοδικό La Migraña της Βολιβίας
Του Ρούντι Ρινάλντι
«Αυτές τις ημέρες, είπα στον φίλο μου τον Τζακ Λιού (τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ) ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε το Πουέρτο Ρίκο στην Ευρωζώνη, αν οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμες να πάρουν την Ελλάδα στην ένωση του δολαρίου. Νόμιζε πως ήταν αστείο».
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, σύμφωνα με το πρακτορείο Bloomberg, 9/7/2015.
«Η τρόικα θέλει να σας καταστρέψει. Μην έχετε ψευδαισθήσεις. Μην αυταπατάσθε ότι μπορεί να επιδείξουν ανοχή. Μη νομίζετε ότι η τρόικα ενεργεί με καλή πίστη, ότι είναι ευέλικτη. Θέλουν να σας καταστρέψουν για ένα και μόνο λόγο: διότι αν η Ελλάδα τα πάει καλά, αυτός θα είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσουν κατόπιν και άλλες χώρες».
Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα, στο σεμινάριο της Αθήνας για την Αριστερά του 21ου αιώνα, 20/6/2015.
Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα υπήρξε, και είναι ακόμα, ένα από τα επίκεντρα των εξελίξεων στην Ευρώπη αφού στη διάστασή της ως χώρα:
α) Συναντιούνται και συμπλέκονται διεργασίες, γεωστρατηγικές επιδιώξεις και στρατηγικές εθνικών και υπερεθνικών μεγα-παικτών, δηλαδή των νέων μορφών άσκησης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στις σύγχρονες συνθήκες.
β) Δοκιμάζονται πειραματικά μοντέλα άσκησης μιας νεοαποικιακής πολιτικής φρονηματισμού σε μια ανεπτυγμένη χώρα που έτσι αποτελεί μοντέλο προς εξαγωγή για άλλες περιοχές της Ευρώπης. Αυτά σχεδιάζονται από τις γραφειοκρατικές ελίτ του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ε.Ε. (τη λεγόμενη «τρόικα») και επικυρώνονται από το ελληνικό πολιτικό προσωπικό ως συμφωνίες και μνημόνια μέσα από απαράδεκτες και εξευτελιστικές διαδικασίες. Αυτός είναι και ο λόγος της διαρκούς πολιτικής κρίσης και της μεγάλης ευθραυστότητας του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
γ) Εκτυλίσσονται τιμωρητικές πολιτικές και σχέδια παλινόρθωσης του συστημικού κατεστημένου, ώστε να ακυρωθεί και να ματαιωθεί η ελπίδα που άνοιξε στην Ευρώπη και τον κόσμο με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Έτσι, η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου, αλλά ως «Νότος» του Ευρωπαϊκού Νότου και πρέπει να υποβαθμιστεί, πιθανά να εξοστρακιστεί από την Ευρωζώνη, μετατρεπόμενη πλήρως σε «αποικία χρέους» με χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης μετά το 1989.
δ) Πραγματικός πρωταγωνιστής των εξελίξεων ήταν ο λαϊκός ριζοσπαστισμός που διαπερνά την ελληνική κοινωνία και το αντιστασιακό πνεύμα που είναι παράγωγο αγώνων και ιστορικής μνήμης του λαού μας, ο οποίος συνειδητοποιεί πως ο ξενικός παράγοντας έπαιζε και παίζει καθοριστικό ρόλο στις εσωτερικές εξελίξεις. Ο ριζοσπαστισμός αυτός, το σύγχρονο κοινωνικό κίνημα που εκδηλώθηκε με ασυνέχειες και ασυμμετρίες αλλάζοντας αρκετές μορφές και διαστάσεις, είναι που εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ από πολιτικό οργανισμό του 4,5% στη διακυβέρνηση της χώρας.
Αυτός ο ριζοσπαστισμός ήταν που βρήκε πάλι τρόπο να δηλώσει την παρουσία του μέσα από το δημοψήφισμα και το 62% «όχι» στην πρόταση των δανειστών και τα μνημόνια. Βεβαίως, όπως πλέον όλοι γνωρίζουν, η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε, μια βδομάδα μετά, ένα 3ο Μνημόνιο, παρατείνοντας τα αδιέξοδα για τη χώρα και πλημύρισε θλίψη, απόγνωση και θυμό τα πιο προχωρημένα τμήματα του λαϊκού ριζοσπαστισμού.
Ας επιχειρήσουμε να επικεντρώσουμε την ανάλυσή μας στο τελευταίο διάστημα: Στο Δημοψήφισμα, τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, τη συνθηκολόγηση, τα αίτια και τα αποτελέσματα των πιο πρόσφατων εξελίξεων.
Πώς φθάσαμε στο δημοψήφισμα
Τον Αύγουστο του 2014, πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, το οικονομικό επιτελείο του κόμματος εισηγείται την στρατηγική της «διαπραγμάτευσης χωρίς ρήξη» με την τρόικα. Η στρατηγική αυτή σήμαινε ότι δεν θα γινόταν καμία μονομερής ενέργεια που θα ξεπερνούσε το πλαίσιο των ευρωπαϊκών και ευρωζωνικών συνθηκών, ενώ θα πληρώνονταν κανονικά όλες οι δόσεις στους δανειστές.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα διεξάγονταν μια διαπραγμάτευση ώστε να μην διακοπεί η χρηματοδότηση από την Ε.Ε. προς τις τράπεζες. Φυσικά, σε αυτό το πλαίσιο δεν θα θίγονταν καθόλου το καθεστώς των τραπεζών, πέρα από κάποιες αλλαγές στις διοικήσεις τους (που ούτε αυτές τελικά έγιναν ποτέ).
Για να περπατήσει ο σχεδιασμός αυτός, άρχισε παράλληλα ένα «φλερτ», κινήσεις και επαφές με τμήματα της ελληνικής ολιγαρχίας ώστε «να την αποκοιμίσουμε» απέναντι στο ενδεχόμενο ανάληψης της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η πλευρά του σχεδιασμού ονομάστηκε «προωθητικός συμβιβασμός» και πολιτικά σήμαινε άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς παράγοντες των άλλων κομμάτων.
Ο σχεδιασμός αυτός βασίζονταν στην εκτίμηση ότι η ευρωκρατία και ο αμερικανικός παράγοντας θεωρούσαν αναπόφευκτη την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Δεν υπολόγιζε όμως καθόλου την παγίδευση που μεθοδεύονταν με σκοπό να ακυρωθεί το εγχείρημα, να γίνει βραχύβιο και να συντριβεί, ώστε να περιφέρουν οι ευρωκράτες την εικόνα του, προειδοποιώντας τους πάντες: «Να τι παθαίνει όποιος αμφισβητήσει ιερά και όσια!».
Η παγίδευση ήταν συστηματική, μεθοδική και είχε στρατηγικό βάθος αλλά δεν πάρθηκε υπ’ όψιν από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αυταπάτες (ή και οι υποσχέσεις που έδιναν διάφοροι διεθνείς κύκλοι) για εύκολη και μάλλον γρήγορη συμφωνία με την τρόικα έσπρωξαν τον ΣΥΡΙΖΑ κατευθείαν στην παγίδα. Ήταν, μάλιστα, ο ίδιος που αυτοπαγιδεύτηκε προπαγανδίζοντας διαρκώς ότι μια «αμοιβαία επωφελής συμφωνία» έρχεται, είναι έτοιμη ή καθαρογράφεται…
Όλα αυτά ενώ διαφαινόταν καθαρά πως ο γερμανικός παράγοντας (ο ηγεμόνας της Ευρώπης) δεν ήταν πρόθυμος να κάνει τη χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντίθετα επεδίωκε να τον δυσκολέψει αφάνταστα. Έτσι, πρόβαλλε συνεχώς όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, έως ότου η Ελλάδα έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Μέχρι τότε, πληρώθηκαν όλες οι δόσεις (ύψους 7,5 δισ.), επιβλήθηκε εσωτερική παύση πληρωμών και «στέγνωσαν» τα αποθεματικά των ταμείων. Πρακτικά η χώρα ήταν εντελώς αφοπλισμένη μπροστά στην περικύκλωση. Η πολιορκία του κάστρου θα έδινε αποτελέσματα.
Το σχέδιο ήταν σχετικά απλό: Η οικονομική ασφυξία θα οδηγούσε σε πολιτική ασφυξία. Η κυβέρνηση ή θα υπέγραφε μια ταπεινωτική συμφωνία ή θα χρεωνόταν μια χρεοκοπία και θα έπεφτε. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση Τσίπρα νόμιζε ότι έστω και στο τέλος θα της έδιναν μια συμφωνία επώδυνη μεν αλλά που να μπορεί κάπως να παρουσιαστεί σαν αναγκαίος συμβιβασμός.
Έτσι, μέχρι τελευταίας στιγμής δεν εγκατέλειπε τον αυτόματο πιλότο της «διαπραγμάτευσης», έχοντας υπογράψει μια ενδιάμεση συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου με την οποία δεσμευόταν να μην κάνει «μονομερείς ενέργειες» χωρίς έγκριση από την τρόικα που πλέον μετονομάστηκε σε «θεσμούς». Πρακτικά, δεν είχε πάρει κανένα μέτρο προετοιμασίας για την αντιμετώπιση των τελεσιγράφων, ούτε έκανε κάτι για την πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία του λαού.
Έτσι, φτάσαμε στο τελικό στάδιο της διαπραγμάτευσης όπου οι «θεσμοί» παρέδωσαν ένα τελεσίγραφο στον Έλληνα πρωθυπουργό. Αυτός το αρνήθηκε κάνοντας τον τελευταίο (σπασμωδικό και χωρίς προοπτική από τη μεριά του) ελιγμό: Γύρισε στην Αθήνα και με διάγγελμα προχώρησε στη διαδικασία του δημοψηφίσματος.
Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η νέα υπερεθνική και εθνική εξουσία στον ευρωπαϊκό χώρο είναι άκρως επιφυλακτική απέναντι στις διαδικασίες των δημοψηφισμάτων, γιατί στις λίγες περιπτώσεις που έγιναν τέτοια (Γαλλία, Ολλανδία, Ιρλανδία, Νορβηγία, Κύπρος κ.λπ.) τα αποτελέσματα ήταν πολύ συχνά αρνητικά για τους σχεδιασμούς τους.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για τέτοιες διαδικασίες. Ιστορικά, μετά την πτώση της φασιστικής χούντας το 1974, ένα μόνο δημοψήφισμα έχει διεξαχθεί (το 1975) με το οποίο καταργήθηκε η βασιλεία. Επρόκειτο για μια σημαντική λαϊκή νίκη, αφού το παλάτι ήταν για δεκαετίες ο βασικός χώρος μηχανορραφιών και εκτελεστής ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πραξικοπημάτων.
Έτσι, στην Ελλάδα προετοιμάστηκε ένα δημοψήφισμα που έγινε μια βδομάδα μετά την εξαγγελία του, με ερώτημα αν γίνεται αποδεκτή ή όχι η πρόταση που έκαναν οι «θεσμοί». Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας εισηγήθηκαν τη θέση του «όχι».
Ήταν μια αιφνιδιαστική κίνηση που όμως έδωσε την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να προσπαθήσει να συγκροτήσει το μέτωπο του «ναι» και να μετατρέψει το ερώτημα στο δίλημμα «μένουμε ή όχι στην Ευρώπη και στο ευρώ» επιχειρώντας να βγει από την ανυποληψία αποκτώντας μια μαζική βάση σε όλη την χώρα.
Μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο εκδηλώθηκαν ταλαντεύσεις και διφορούμενες στάσεις. Για παράδειγμα, υπήρξαν δηλώσεις ότι αν η τρόικα έκανε μια άλλη, κάπως καλύτερη πρόταση, η κυβέρνηση θα μπορούσε και να καλέσει τον λαό να ψηφίσει «ναι» ή ακόμα και να ακυρώσει το δημοψήφισμα.
Όλα αυτά ξεπεράστηκαν από μια αναπάντεχη εισβολή του λαϊκού παράγοντα που πήρε την υπόθεση του δημοψηφίσματος στα χέρια του. Ξεπέρασε το μούδιασμα και έδωσε μεγάλη ώθηση στο να συγκρατηθεί τις πρώτες μέρες η αύξηση του «ναι», να ανατραπεί τις τελευταίες μέρες ο συσχετισμός και η δυναμική που αποκτούσε το «ναι» και τελικά να επικρατήσει το «όχι».
Ιδιαίτερα την Παρασκευή πριν από το δημοψήφισμα, πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις της πρόσφατης Ιστορίας. Ήταν μια συγκέντρωση-γιορτή στην οποία πρωταγωνίστησε με ιδιαίτερο τρόπο η νεολαία, αυτή που δεν συμμετέχει άμεσα στην πολιτική διαδικασία και φαινόταν σε κάποιους «απολίτικη». Στις ηλικίες 18-25 το ποσοστό του «όχι» ανήλθε στο 85%, γεγονός που αποδεικνύει βαθιές διεργασίες, σε επίπεδο ατομικό αλλά και παρεών και συλλογικοτήτων όχι «άμεσα πολιτικών».
Είναι χαρακτηριστικό ότι την Κυριακή, ημέρα διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, σε σύσκεψη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις έδιναν μια νίκη στο «όχι» με δύο μονάδες διαφορά. Αυτό δείχνει την παγωμάρα και τον πεσιμισμό που επικρατούσε, την έλλειψη εμπιστοσύνης στον λαό, αλλά και την απουσία αισθητηρίων και δεσμών μαζί του.
Το «όχι» που έγινε «ναι»
Σήμερα, πλέον, υπάρχουν πλείστες ενδείξεις ότι ένα τμήμα του πολιτικού οργανισμού δεν πίστευε στη νίκη και δεν ήθελε το δημοψήφισμα. Ένα μέρος της ηγεσίας, συμπεριλαμβανομένου και του Αλ. Τσίπρα, προτιμούσε μια οριακή νίκη στο δημοψήφισμα, την έβλεπε σαν τον τελευταίο ελιγμό πριν γίνει αποδεκτή η συμφωνία και τα τελεσίγραφα των ιμπεριαλιστών.
Μια διαφορά λίγων μονάδων στο δημοψήφισμα (π.χ. 52%-48%) θα μεταφραζόταν σε ένα διχασμό της χώρας αποτελώντας επιχείρημα για να γίνουν υποχωρήσεις και να συναφθεί η συμφωνία. Η μαρτυρία του Γ. Βαρουφάκη, υπουργού Οικονομικών έως την Κυριακή του δημοψηφίσματος, αναφέρει πως όταν πήγε στο πρωθυπουργικό γραφείο εκείνο το βράδυ, επικρατούσε μεγάλη κατήφεια και σκεπτικισμός, ενώ ο κόσμος πανηγύριζε στους δρόμους για το συντριπτικό 62% του «όχι».
Ο λαός είχε αψηφήσει την τρομοκρατία των ΜΜΕ και τις κλειστές τράπεζες, έδειχνε μεγάλη ωριμότητα και φυσικά δεν ανέχτηκε την πασαρέλα όλου του διεφθαρμένου παλιού πολιτικού προσωπικού που βγαίνοντας από την ναφθαλίνη καλούσε σε «σωτηρία της χώρας» μέσω του «ναι». Η ηγεσία, όμως, ήταν κατηφής γιατί καταλάβαινε ότι το 62% θα δυσκόλευε τη συνθηκολόγηση που είχε προαποφασιστεί.
Το ίδιο βράδυ, στο διάγγελμά του, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι συγκαλεί για την επαύριον (Δευτέρα) συνάντηση των αρχηγών όλων των κομμάτων ώστε να υπάρξει η μέγιστη εθνική συσπείρωση για τη διαπραγμάτευση. Ο λαός πάγωσε, αφού δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί να γίνει μια τέτοια συνάντηση.
Τη Δευτέρα το πρωί ανακοινώθηκε και η παραίτηση του Βαρουφάκη από τη θέση του υπουργού Οικονομικών. Όλοι αντιλήφθηκαν ότι είχε μπει μπροστά μια διαδικασία εξευμενισμού της τρόικας, αφού από καιρό αυτός θεωρείτο πρόσωπο ανεπιθύμητο για τους ευρωπαϊκούς κύκλους.
Φθάσαμε έτσι στη Σύνοδο Κορυφής και το Eurogroup όπου πάρθηκαν οι τελικές αποφάσεις. Εκεί συνέβη κάτι εντελώς σοκαριστικό: Οι τροϊκανοί υπέβαλαν εξευτελιστικούς όρους στην ελληνική κυβέρνηση, ζήτησαν πράγματα που μέχρι τότε δεν είχαν θέσει στο τραπέζι. Συμπεριφέρονταν όπως ο νικητής ενός πολέμου που υποβάλλει όρους ταπεινωτικής συνθηκολόγησης στον ηττημένο.
Ολόκληρη η Ελλάδα παρακολουθούσε άφωνη τις εξελίξεις αυτές, λίγες μέρες μετά το «όχι» και δεκάδες χιλιάδες μηνύματα απεστάλησαν στον Τσίπρα, να πάρει το αεροπλάνο και να γυρίσει στην Αθήνα. Αντί να κάνει αυτήν την απλή κίνηση, εκείνος αποδέχτηκε τους όρους, δηλώνοντας ότι θα αγωνιστεί για να μετριαστούν οι πιο αρνητικές συνέπειες της συμφωνίας.
Απελπισία, θυμός, λύπη πλημμύρισαν την ξενυχτισμένη κοινωνία που παρακολουθούσε τον διασυρμό της χώρας και του πρωθυπουργού. Οι «νικητές» ήθελαν να ταπεινώσουν τη χώρα. Αλλά και ο Τσίπρας αναλάμβανε υποχρεώσεις και έπρεπε να εφαρμόσει τους ταπεινωτικούς όρους αν ήθελε να παραμείνει πρωθυπουργός της «αποικίας χρέους».
Οι τροϊκανοί απαίτησαν να ψηφιστούν εντός συγκεκριμένων ημερομηνιών νόμοι-προαπαιτούμενα ώστε να εφαρμοστεί η συμφωνία. Τα πραξικοπήματα συνεχίστηκαν μέσα από την κοινοβουλευτική διαδικασία ώστε να φανεί ότι ο Τσίπρας ελέγχει το κόμμα και την Κοινοβουλευτική Ομάδα, τηρώντας τα συμφωνηθέντα, ενώ η τρόικα επιστρέφει άμεσα στην Ελλάδα κατόπιν πρόσκλησης των ελληνικών αρχών…
Η συνέχεια είναι καταιγιστική: Από καιρό έχει καταργηθεί η κομματική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, η Κεντρική Επιτροπή του δεν συνεδριάζει, ενώ η Κ.Ο. μετατρέπεται σε χώρο άσκησης πιέσεων στους βουλευτές προκειμένου να ψηφίσουν τους εξευτελιστικούς όρους του 3ου Μνημονίου. Έτσι, η κυβέρνηση της Αριστεράς μετατρέπεται σε εισαγωγέα μνημονιακών νεοφιλελεύθερων μέτρων που καμιά αστική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να περάσει. Η Βουλή, δεν αποτελεί όργανο λαϊκής κυριαρχίας, αλλά λειτουργεί ως πρωτοκολλητής νόμων που συντάσσονται στην αλλοδαπή, εισάγονται στα αγγλικά, μεταφράζονται και ψηφίζονται μέσα σε μια νύχτα.
Όπως ήταν φυσικό, υπήρξε αντίδραση στα διαρκή μικρά πραξικοπήματα που γίνονται για να στηριχθεί το μεγάλο πραξικόπημα της συνθηκολόγησης και παλινόρθωσης της τρόικας. Πιο συγκεκριμένα, στην πρώτη ψηφοφορία για προαπαιτούμενους όρους, 39 (από τους 149) βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν αρνητικά. Στη δεύτερη, μετά από έντονες πιέσεις, πάλι 36 ψήφισαν αρνητικά.
Η κυβέρνηση διατηρείται στην εξουσία με τις ψήφους των μνημονιακών κομμάτων της Δεξιάς και του Κέντρου, που χαιρέκακα ειρωνεύονται πως με την υπευθυνότητά τους σώζουν τη χώρα ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ελέγξει τους βουλευτές του.
Ο απλός κόσμος είναι βαθιά απογοητευμένος και κουρασμένος από την εξέλιξη, την γρήγορη εναλλαγή καταστάσεων και τις μεταμορφώσεις που βλέπει να συντελούνται στο πολιτικό πεδίο. Δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που γίνεται και σιγά-σιγά, όσο ενημερώνεται για το τι έγινε και τι ψηφίζεται, εξοργίζεται.
Μερικά κρίσιμα συμπεράσματα
Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι επίκεντρο διεργασιών, πειραματισμών, ανοίγματος και ματαίωσης δρόμων. Βασικό στοιχείο παραμένει το πολιτικό, αφού δεν μπορεί να επιτευχθεί σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού ενόσω η χώρα «βομβαρδίζεται» από μνημονιακές πολιτικές. Όποιο κόμμα αναλαμβάνει να υλοποιήσει αυτές τις πολιτικές αποσαθρώνεται γρήγορα εισπράττοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποφύγει αυτήν την πορεία αφού μετατρέπεται πλέον σε μέρος του μνημονιακού πολιτικού κόσμου. Στην ουσία έχουμε μια μεγάλη οπισθοδρόμηση, μια ιδεολογική και πολιτική χρεοκοπία αυτού του ενδιαφέροντος εγχειρήματος. Η κρίση του θα είναι βαθιά και δεν θα μπορούν να αποκρυφτούν έντονα εκφυλιστικά φαινόμενα γαντζώματος στη διακυβέρνηση.
Η πολιτική κρίση και ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ένα κεντροαριστερό και ένα κεντροδεξιό μπλοκ (και τα δύο υποταγμένα ουσιαστικά στην κυριαρχία της Ευρωζώνης) θα συνεχιστούν. Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι έχει απολεσθεί σχεδόν κάθε ίχνος κυριαρχίας, η πραγματική διακυβέρνηση της χώρας βρίσκεται στα χέρια της τρόικας, η Ελλάδα είναι χώρα-αποικία υπό επιτροπεία και διεθνή οικονομικό έλεγχο, περικυκλωμένη και με διαλυμένο το τραπεζικό της σύστημα. Το πολιτικό σκηνικό διατηρείται μέσα από πολλαπλές μεταμορφώσεις γιατί δεν μπορεί να εκφράσει και είναι σε αντίθεση με τα «θέλω» του λαού που υφίσταται τις ισοπεδωτικές πολιτικές.
Για το λαϊκό παράγοντα ανοίγει μια νέα φάση. Σε αυτήν, πρέπει να επαναπροσδιοριστούν πιο βαθιά και ουσιαστικά τα περιεχόμενα πάλης, να ξεπεραστεί η απογοήτευση και η αποστράτευση, να οργανωθεί ο λαός μέσα από κοινωνικά κινήματα και μορφές αλληλεγγύης ώστε να αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα επιβίωσης και προστασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που τα αρπακτικά εποφθαλμιούν.
Από τα μηνύματα συμπαράστασης στον ελληνικό λαό, ξεχώρισε αυτό του προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες που χαιρέτησε το «όχι» ως πράξη αντίστασης του λαού απέναντι στον «ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό». Είναι πολλά χρόνια που αυτή η κατηγορία δεν συζητιέται στους κόλπους ακόμα και ριζοσπαστικών δυνάμεων της Ευρώπης. Ίσως η ελληνική περίπτωση βοηθήσει να καταστεί πιο εμφανής, πιο συνειδητή αυτή η κατηγορία, αφού ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός σε συμμαχία με αυτόν των ΗΠΑ συνεχίζουν να είναι οι μεγαλύτεροι καταπιεστές στον σύγχρονο κόσμο.
Οι τραγικές αυταπάτες για την «Ευρώπη μας», η έλλειψη επιτελείου και ικανής ηγεσίας που να εμπιστεύεται το λαό και το ριζοσπαστισμό του, η έλλειψη εξαγωγής συμπερασμάτων από προηγούμενες ήττες, μαζί με τις ρεφορμιστικές ψευδαισθήσεις, οδηγούν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια κρίση από την οποία δεν μπορεί να εξέλθει ενόσω εκτελεί συμβόλαια των δανειστών, μετατρεπόμενος σε συνεργό τους.
Αυτές οι εξελίξεις δεν αφορούν μόνο το λαό της Ελλάδας, αλλά είναι μαθήματα για το διεθνές κίνημα, έστω από την αρνητική τους σκοπιά, σαν «δάσκαλος από την ανάποδη», ώστε να θωρακιστούν με μεγαλύτερη γνώση και πείρα τα εγχειρήματα που σε όλες τις γωνιές του πλανήτη θα ανοίγουν το δρόμο στην ελπίδα.
Η ζωή όμως συνεχίζεται, με ό,τι έχει και ό,τι της λείπει… Σε τούτη την ανεμοδαρμένη γωνιά της Νότιας Ευρώπης, σύνορο και σημείο συνάντησης τριών ηπείρων και μεγάλων πολιτισμών, ο αγώνας για την κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα, για τη Διεθνή Κοινότητα των Λαών συνεχίζεται!

Εμείς κι ο κόσμος ΙV από την ΚΟΑ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών



Η «Μεγάλη» Συμφωνία τουΦραντς Σούμπερτ, από τις υψηλότερες «κορυφές» του συμφωνικού ρεπερτορίου όλων των εποχών, δεσπόζει στο πρόγραμμα της πρώτης συναυλίας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για το νέο έτος. 

Η συναυλία πραγματοποιείται την Παρασκευή 15 Ιανουαρίου στις 20.30 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, υπό τη μουσική διεύθυνση ενός πολύ ιδιαίτερου αρχιμουσικού.
Ο γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη Alpaslan Ertüngealp που θεωρείται σήμερα ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της «Ουγγρικής Σχολής» διεύθυνσης ορχήστρας, έχει τόσο συγγενικούς όσο και καλλιτεχνικούς δεσμούς με την Ελλάδα: τους πρώτους λόγω της Ελληνίδας γιαγιάς του και τους δεύτερους χάρη στο Πρώτο Βραβείο που είχε αποσπάσει το 2002 στον Διεθνή Διαγωνισμό «Δημήτρης Μητρόπουλος». 

Στο πρόγραμμα της ίδιας συναυλίας, ο εξαιρετικός 
πιανίστας Τίτος Γουβέλης είναι ο σολίστ στην πρώτη εκτέλεση του εκρηκτικού Δεύτερου Κοντσέρτου του διακεκριμένου Έλληνα συνθέτη Ιωσήφ Βαλέτ.

Η βραδιά θα ξεκινήσει, όμως, με τη 
Μουσική μπαλέτου από την όπερα «Ιδομενέας» του Μότσαρτ . Ο Μότσαρτ συνέθεσε τον «Ιδομενέα» σε λιμπρέτο του κληρικού Τζιανμπατίστα Βαρέσκο, το καλοκαίρι του 1780 κατά την επιθυμία του Εκλέκτορα της Βαυαρίας Καρόλου Θεόδωρου που του είχε παραγγείλει μία νέα «σοβαρή όπερα» (opera seria) στα ιταλικά. Λίγο πριν από το φινάλε της όπερας που πραγματεύεται τις τραγικές περιπέτειες του βασιλιά της Κρήτης, Ιδομενέα, κατά την επιστροφή του στο νησί του μετά τον πόλεμο της Τροίας, ο Μότσαρτ είχε συμπεριλάβει κι ένα ημιαυτόνομο μπαλέτο, όπως συνηθιζόταν στις γαλλικές όπερες του 18ου αιώνα. Ανατρέποντας ωστόσο την παράδοση που ήθελε αυτό το μέρος να γράφεται από ένα διαφορετικό συνθέτη, ο Μότσαρτ συνέθεσε ο ίδιος το μπαλέτο και μάλιστα ελάχιστες μέρες πριν από την πρεμιέρα της όπερας (τον Ιανουάριο του 1781 στο  Θέατρο της Αυλής του Μονάχου). 

Το πρώτο μέρος του Δεύτερου Κοντσέρτου για 
πιάνο του Βαλέτ  γράφτηκε τη διετία 2006-2008, ώστε μ΄αυτή την αρχική του εκδοχή να μπει στην τελική δεκάδα του διαγωνισμού Queen Elizabeth του Βελγίου (2008). Το 2015 έγιναν οι τελικές αναθεωρήσεις στο δεύτερο μέρος, καθώς και προσθήκες στο φινάλε που αυτονομήθηκε. Το Κοντσέρτο αφιερώθηκε στον Τίτο Γουβέλη, καθώς όπως διευκρινίζει σε σημείωμά του ο Ιωσήφ Βαλέτ, «η παρουσία του υπήρξε καταλυτική στην τελική μορφή του έργου, αφού με δική του παρότρυνση ενέταξα και μια δεύτερη σύντομη καντέντσα στο φινάλε». Τέλος, όπως επισημαίνει ο συνθέτης, το έργο «αποδείχτηκε περισσότερο «αποκαλυπτικό», με την έννοια πως μου φανερώθηκαν δυνατότητες και ποιότητες που δεν είχα φανταστεί, και που λίγο ως πολύ τις θεωρούσα «αινιγματικές», «ανοίκειες» και εξαιρετικά «τολμηρές»».  

«Πέραν της αυθεντικής και τέλειας γνώσης της συνθετικής τεχνικής, εδώ συναντά κανείς τη Ζωή σε κάθε της υφή, χρώμα και σκίαση, με κάθε σημασία, μέσα από μία οξεία χάραξη της παραμικρής λεπτομέρειας και έναν υπερεκχειλίζοντα ρομαντισμό, που έχουμε συναντήσει και σε άλλες περιπτώσεις στον Σούμπερτ…». Έτσι σύστηνε το 1840 ο Ρόμπερτ Σούμαν τη «Μεγάλη» Συμφωνία του Φραντς Σούμπερτ. «Απόδειξη ενός ασυνήθιστα μεγάλου ταλέντου» η Ενάτη Συμφωνία γράφτηκε, κατά το πόρισμα νεότερων μελετών, το 1826. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ο Σούμπερτ είχε στείλει την παρτιτούρα της Συμφωνίας στον Σύλλογο «Φίλων της Μουσικής» της Βιέννης με την αντίστοιχη αφιέρωση αλλά η 
ορχήστρα του Συλλόγου δεν την εκτέλεσε ποτέ δημόσια. Την πρωτοχρονιά του 1839, έντεκα χρόνια μετά τον θάνατο του συνθέτη, ο Σούμαν επισκέφτηκε τον Φέρντιναντ Σούμπερτ, αδελφό του συνθέτη, στη Βιέννη και ανακάλυψε την παρτιτούρα της Ενάτης. Κατόπιν την έστειλε στον Μέντελσον, ο οποίος και έκανε την πρώτη εκτέλεσή της στις 21 Μαρτίου 1839 διευθύνοντας την ορχήστρα Γκεβάντχαους της Λειψίας. ‘Εκτοτε το έργο πέρασε στο Πάνθεον των μειζόνων συμφωνιών. Ο Σούμαν και πάλι, είχε περιγράψει τα χαρακτηριστικά που της χάρισαν το προσωνύμιο «Μεγάλη»: «Η λαμπερή και καινοτόμος ενορχήστρωση, το εύρος και η έκταση της φόρμας, οι εντυπωσιακές εναλλαγές των διαθέσεων, ο εντελώς καινούριος κόσμος, στον οποίο μεταφερόμαστε, όλα αυτά ενδέχεται να κάνουν τον ακροατή να σαστίσει, όπως κάθε αρχική θέαση του ανοίκειου».

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΑΜΑΝΤΕΟΥΣ 
ΜΟΤΣΑΡΤ (1756–1791)
Μουσική μπαλέτου από την όπερα «Ιδομενέας», K.367

ΙΩΣΗΦ ΒΑΛΕΤ (γεν. 1968)
Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ.2

ΦΡΑΝΤΣ ΣΟΥΜΠΕΡΤ (1797–1828)
Συμφωνία αρ. 9 σε ντο μείζονα, D. 944 «Μεγάλη»

Σολίστ: Τίτος Γουβέλης, πιάνο
Μουσική διεύθυνση: Alpaslan Ertüngealp

Tης συναυλίας θα προηγηθεί (στις 19:45) δωρεάν εισαγωγική ομιλία για τους κατόχους εισιτηρίων.