Τα "ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ" των μνημονίων μας γυρίζουν στο σωτήριο έτος 1941 και ...διαλύουν τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ !!! ΗΤΑΝ

 ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ; 

ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ 3ου ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ;

Κατόπιν πιέσεων του Β.Σόιμπλε διέλυσαν την επιτροπή για τις γερμανικές αποζημιώσεις !!!

Ακόμα ένα χτύπημα για την εθνική αξιοπρέπεια και κυριαρχία ήρθε σήμερα μετά από την υπογραφή για το

νέο μνημόνιο:Κατόπιν γερμανικής προφανώς απαίτησης και έμπνευσης η συνεδρίαση στην επιτροπή για τις γερμανικές αποζημιώσεις αναβάλλεται και όπως δείχνουν τα πράγματα αυτή παραπέμπεται στις καλένδες στο πλαίσιο της καθ΄υπόδειξη των δανειστών νέας “ελληνογερμανικής φιλίας”.

Έτσι ως αποτέλεσμα αυτής αλλά και της κατάπτυστης συμφωνίας που “σφραγίστηκε” στις Βρυξέλλες ματαιώθηκε η κοινή συνεδρίαση των κοινοβουλευτικών επιτροπών, μεταξύ των οποίων και η επιτροπή για την διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, που είχε προγραμματιστεί για αύριο στις 12:00 το μεσημέρι.

Τις επιτροπές θα ενημέρωνε ο Περιφερειακός Εκπρόσωπος για την Ευρώπη του Γραφείου του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κ. Jan Jarab.

Να σημειώσουμε ότι η επιτροπή για τις γερμανικές αποζημιώσεις, την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών είχε την ομόθυμη στήριξη της Βουλής των Ελλήνων ενώ ομιλία είχε εκφωνήσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος, ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής ‘Αμυνας, Κώστας Ήσυχος και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις Νίκος Χουντής και σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος ενώ τις θέσεις των άλλων κομμάτων εξέφρασαν οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι κι επίσης στο βήμα ανέβηκε μεγάλος αριθμός βουλευτών από όλες τις πτέρυγες της Βουλής.

Μάλιστα στις 4 Ιουνίου στην ενημέρωση που είχαν τα μέλη της Επιτροπής για την Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών, από τους συμμετέχοντες στην Ειδική Επιτροπή του υπουργείου Οικονομικών και τους συντάκτες του πορίσματος για τις ελληνικές αξιώσεις από τις γερμανικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο η πρόεδρος της Βουλής και της Επιτροπής Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, Ζωή Κωνσταντοπούλου, έδωσε έμφαση στο ύψος των δίκαιων και τεκμηριωμένων και μη αμφισβητούμενων ελληνικών απαιτήσεων, όπως τις χαρακτήρισε, που φθάνουν στα 340 δισ. ευρώ.

“Σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, οι απαιτήσεις της χώρας μας ανέρχονται στα 280 δισ. με 340 δισ. ευρώ. Την ίδια ώρα που η χώρα μας στενάζει κάτω από την μέγγενη των αξιώσεων των δανειστών για ένα χρέος που είναι υποδεέστερο αυτού, αντιλαμβάνεστε την αξία του”, επεσήμανε χαρακτηριστικά η πρόεδρος της Βουλής.

Παράλληλα, η κ. Κωνσταντόπουλου, επιτέθηκε σε όσους ισχυρίζονταν στο παρελθόν ότι δεν υπάρχει φάκελος και έγγραφα στοιχεία για τις αξιώσεις της Ελλάδας. “Κάποιοι διαβεβαίωναν και ισχυρίζονταν ότι δεν υπάρχουν στοιχεία. Μόλις πριν τρία χρόνια λέγανε ανεδαφική αυτή την αξίωση που είναι απόλυτα στοιχειοθετημένη”, συμπλήρωσε.

Αυτό που μένει να δούμε είναι ποια θα είναι η αντίδραση απο το προεδρείο της Βουλής και στους λόγους, μέσα απο επίσημη ανακοίνωση που οδήγησαν στην αναβολή αυτή.

axarnea.gr

Τέσσερα μαθήματα διεθνούς πολιτικής του 2015

Παγκοσμιοποίηση και νεοαποικιοκρατία, θρησκεία και πολιτική

του Σωτήρη Ρούσσου*

Το 2015 ήταν μια από τις πιο διδακτικές χρονιές μετά την πτώση του σοβιετικού συνασπισμού, ιδιαίτερα μάλιστα όσον αφορά τη σχέση της παγκοσμιοποίησης και της νεοαποικιοκρατίας, αλλά και τη σχέση της θρησκείας με την πολιτική. Παρέδωσε επίσης σειρά μελαγχολικών μάλλον μαθημάτων για όσους από εμάς συνεχίζουν να βλέπουν την Αριστερά και την κοινωνική απελευθέρωση που ευαγγελίζεται, ως το μοναδικό όχημα πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης. 

Μάθημα 1ο: Η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και τα όριά της

Το πρώτο σημαντικό μάθημα ήταν η αποκρυστάλλωση βασικών χαρακτηριστικών του παγκόσμιου συστήματος και των περιφερειακών ισορροπιών. Στο σημερινό διεθνές σύστημα υπάρχει βέβαια μια αδιαφιλονίκητη στρατιωτικά και τεχνολογικά υπερδύναμη, οι ΗΠΑ, αλλά έχουν αναδυθεί και μια σειρά από περιφερειακές δυνάμεις που διατηρούν ή διεκδικούν με σχετικά καλές προοπτικές την αυτονομία των κινήσεων στο γεωπολιτικό περιβάλλον τους. Η Κίνα στην Άπω Ανατολή και στη Νοτιοανατολική Ασία, η Ρωσία κυρίως στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, η Γερμανία στο χώρο της Ευρωζώνης, το Ιράν και η Τουρκία στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο, η Ινδία στη Νότια Ασία, η Βραζιλία στη Νότια Αμερική. Καμία από αυτές τις δυνάμεις δεν μπορεί να αναμετρηθεί στρατιωτικά ή τεχνολογικά με τις ΗΠΑ, αλλά ακόμη και η απίθανη σύμπραξη κάποιων ή και όλων αυτών των δυνάμεων εναντίον της Ουάσιγκτον θα είχε πολύ αβέβαιο αποτέλεσμα.

Αυτό σημαίνει όμως ότι και οι ΗΠΑ, μετά την οδυνηρά αποτυχημένη εμπειρία στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, είναι εξαιρετικά επιφυλακτικές σε στρατιωτική εμπλοκή τους σε περιφερειακά ζητήματα. Αντιθέτως, προσπαθούν να προωθήσουν την πολιτική τους μέσω συμμαχιών με περιφερειακές δυνάμεις. Όταν δεν το καταφέρνουν, όπως στην περίπτωση της Συρίας, επιλέγουν μια στρατηγική «ενεργητικής αναμονής». Δηλαδή, η Ουάσιγκτον προχωρεί σε επιλεκτικές ενέργειες, πολιτικές και στρατιωτικές (αεροπορικές επιθέσεις), προκειμένου να αποτρέψει τα πιο αρνητικά, γι’ αυτήν, ενδεχόμενα: μια πλήρη νίκη του «Ισλαμικού Κράτους» ή μια πλήρη παλινόρθωση του ασαντικού καθεστώτος, δουλεύοντας για μια ευνοϊκή συγκυρία περιφερειακής συνεννόησης. Ανάλογη ήταν και η αμερικανική στάση στο θέμα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος. Είναι φανερό ότι η στρατιωτική επέμβαση εναντίον της Τεχεράνης ήταν η τελευταία και απολύτως απευκταία επιλογή των ΗΠΑ, και ότι ένας έντιμος συμβιβασμός ήταν πολύ προτιμότερος – σε πείσμα, ίσως για πρώτη φορά, του αμερικανο-εβραϊκού μηχανισμού πίεσης στην Ουάσιγκτον.

Μάθημα 2ο: Η «υπεροπλία» του τοπικού/περιφερειακού

Δεύτερον, η εξέλιξη των αραβικών εξεγέρσεων απέδειξε με ανάγλυφο τρόπο ότι η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης δεν είναι ούτε ενιαία, ούτε μονοσήμαντη, αλλά ούτε και προς μια κατεύθυνση. Πολλές από τις αραβικές εξεγέρσεις, ανεξάρτητα από την έκβαση και την τροπή που πήραν, ήταν μια απάντηση των κοινωνιών στην προσπάθεια ένταξης στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση με όρους αυταρχισμού και νεο-πατρωνίας των καθεστώτων. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πλατεία Ταχρίρ δεν ήρθε ουρανοκατέβατη, αλλά είχαν προηγηθεί εκατοντάδες απεργίες και κινητοποιήσεις σε όλους τους τομείς της αιγυπτιακής οικονομίας. Το ίδιο είχε συμβεί και στην Τυνησία. Αλλά και στην περίπτωση της Συρίας και της Υεμένης, ο συνδυασμός νεοφιλελεύθερων πολιτικών και αυταρχικής πατρωνίας εκ μέρους των καθεστωτικών ελίτ αφαίρεσε τη συγκολλητική ουσία από παραδοσιακές συμμαχίες μεταξύ εθνοθρησκευτικών ομάδων, φυλών, παραδοσιακών μορφών κοινωνικής αυτο-οργάνωσης από τη μια, και μέρους του καθεστώτος από την άλλη, οδηγώντας στην αποξένωση και τη σύγκρουσή τους με το καθεστώς.

Από την άλλη πλευρά, η ανάπτυξη των τεχνολογιών της επικοινωνίας, το Διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαμόρφωναν μια αντίστροφη παγκοσμιοποίηση, από το τοπικό στο παγκόσμιο. Είναι η ροπή εκείνη που εξαπλώνει την επιρροή των εξεγέρσεων της Τυνησίας και της Αιγύπτου στην αρχή, αλλά και του «Ισλαμικού Κράτους» στη συνέχεια, στις μουσουλμανικές κοινότητες σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η αντίστροφη ροπή αναδεικνύει και μια «υπεροπλία» του τοπικού/περιφερειακού έναντι της προσδοκίας για μια ομοιόμορφη εγκαθίδρυση φιλελεύθερων θεσμών που είχαν πολλοί φιλελεύθεροι και «αριστεροφιλελεύθεροι» θιασώτες της μονοδρομημένης παγκοσμιοποίησης νεοφιλελεύθερης και δυτικής κατεύθυνσης. Με άλλα λόγια, στη Μέση Ανατολή δεν ευδοκίμησαν πολύχρωμες επαναστάσεις. 

Μάθημα 3ο: Τα αποτελέσματα της μετα-αποικιοκρατίας

Το τρίτο μάθημα, όπως έδειξαν οι επιθέσεις στο Παρίσι αλλά και το προσφυγικό ζήτημα, είναι ότι αυτή η αμφίδρομη παγκοσμιοποίηση μπορεί να συνδεθεί με τα αποτελέσματα της μετα-αποκιοκρατίας στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Το Παρίσι είχε εμπειρία τρομοκρατικών ενεργειών που συνδέονταν είτε με τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αλγερίας, είτε με τον εμφύλιο στο Λίβανο, είτε με τον αλγερινό εμφύλιο στη δεκαετία του 1990. Σήμερα όμως τα τρομοκρατικά κτυπήματα γίνονται από τρίτης και τέταρτης γενιάς Γάλλους και Βέλγους μουσουλμάνους, που νιώθουν κοινωνικά και οικονομικά περιθωριοποιημένοι. Ουσιαστικά, όπως εύστοχα σημειώνει ο Olivier Roy, δεν βρισκόμαστε μπροστά στη ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ αλλά μπροστά στην ισλαμοποίηση του ριζοσπαστισμού αυτών των Ευρωπαίων νέων, που δεν μαθαίνουν το Ισλάμ στο τζαμί αλλά στη φυλακή και στο Διαδίκτυο. Παρακολουθούν τη δράση του «Ισλαμικού Κράτους» εναντίον του Άσαντ αλλά και εναντίον των γαλλικών αεροπλάνων που βομβαρδίζουν στη Συρία, και την ταυτίζουν με τη δική τους αντίδραση σε ένα σύστημα που τους αποκλείει. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο διαφορετικές συγκρούσεις που περιπλέκονται από την μετα-αποικιοκρατική πολιτική των δυτικών δυνάμεων στη Συρία, και την ταυτόχρονη σύνδεσή της μέσω της φαντασιακής κοινότητας των πιστών που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και οι κοινωνικές αποδιαρθρώσεις της νεοφιλελεύθερης μητρόπολης.

Την ίδια στιγμή, τα προσφυγικά ρεύματα αναδεικνύουν τη φενάκη της ελευθερίας στην ανθρώπινη κίνηση και δράση που ευαγγελίζονται οι φιλελεύθεροι υπερασπιστές του «τέλους της Ιστορίας» και της… επίπεδης Γης. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης έχουμε τους περισσότερους πρόσφυγες μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και την ίδια στιγμή ορθώνονται απέναντί τους τα μεγαλύτερα εμπόδια κίνησης ανθρώπων από την περίοδο της κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου. Το αποτέλεσμα του συνδυασμού της κρίσης του έθνους-κράτους που δομήθηκε στα αποικιακά σύνορα στη Μέση Ανατολή, του ανταγωνισμού των περιφερειακών δυνάμεων και της αμερικανικής, γαλλικής, ρωσικής και βρετανικής στρατιωτικής παρέμβασης στο Ιράκ και στον συριακό εμφύλιο, εξήγαγε αστάθεια στην Ευρώπη της Ευρωζώνης και του Σένγκεν. Η Ευρώπη έχει ανάγκη από πληθυσμιακή τόνωση, οι δημογραφικοί της δείκτες φθίνουν σταθερά, αλλά η κοινωνική αποδιάρθρωση και η αποσάθρωση της κοινωνικής αλληλεγγύης που έφερε η χρηματοοικονομική ευρω-ολιγαρχία αποτελούν σοβαρότερα εμπόδια για τους πρόσφυγες και από τα ψηλότερα και τα πιο ακάνθινα συρματοπλέγματα.

Μάθημα 4ο: Εποχή υβριδικότητας και «ασυναρτησίας»

Το τέταρτο μάθημα είναι αυτό της υβριδικότητας και της «ασυναρτησίας». Η κρίση στη Μέση Ανατολή λειτουργεί ηθελημένα ή μη ως ένα τεράστιο εργαστήριο όπου «ελέγχονται» νέες μορφές κράτους και κοινωνικής θέσμισης. Το «Ισλαμικό Κράτος» αποτελεί την ίδια στιγμή ένα κρατικό μόρφωμα που έχει χαρακτηριστικά αντίστοιχα με αυτά ενός λειτουργούντος κράτους, αλλά και έναν μη κρατικό δρώντα. Απλουστεύοντας, θα λέγαμε ότι έχει χαρακτηριστικά και της Χαμάς και της Αλ-Κάιντα. Επίσης, διαμορφώνει έναν μετα-κοσμικό χαρακτήρα: δηλαδή δεν ακολουθεί τυφλά τις θρησκευτικές επιταγές των πρώτων αιώνων του Ισλάμ, όπως διατείνεται, αλλά στην πραγματικότητα δημιουργεί μια νέα φαντασιακή κοινότητα, μεταφράζοντας με ένα θρησκευτικό ιδίωμα μια σειρά από πολύ σημαντικά κοσμικά στοιχεία του έθνους-κράτους. Ακόμη και όταν το «Ισλαμικό Κράτος» ηττηθεί και διαλυθεί, τα «συμπεράσματα» του πειράματος θα μείνουν και θα λειτουργούν με πολλούς τρόπους στις κοινωνίες και στα κράτη. Άλλωστε βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου το «παλιό» φεύγει αλλά το νέο δεν έχει έρθει ακόμη, και τα νοήματα δεν μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους σε εποχή πολιτικής «ασυναρτησίας».

e-dromos.gr

Γοργή διάψευση των κεντροαριστερών «σχεδίων» και χειρισμών

Η «αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη» ξεμένει κιόλας από καύσιμα

του Ερρίκου Φινάλη

Το 2015 ετοιμάζεται να εκπνεύσει, και να πάρει μαζί του μια σειρά προσδοκίες, εύλογες και μη, οι οποίες έσβησαν το ίδιο γρήγορα όσο φούντωσαν. Δεν αναφερόμαστε μονάχα στον μαύρο κι άραχλο ελληνικό Ιούλιο, που ξεκίνησε με μια ακόμη τεράστια παλλαϊκή ανάταση για να ακολουθήσει η ακόμα πιο ηχηρή κατακρήμνιση λόγω της ταπεινωτικής υποταγής μιας κυβέρνησης ανάξιας του ελληνικού λαού. Μιλάμε και για τις συνειδητά ψευδείς ελπίδες που καλλιέργησαν αυτού του είδους οι δυνάμεις για έναν τάχα νέο δρόμο (εξίσου «εύκολο» με τους προηγούμενους, οι οποίοι αποδείχτηκαν ήδη αδιέξοδοι) προς την πολυπόθητη «αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη». Μια αλλαγή η οποία με τη σειρά της υποτίθεται ότι θα έφερνε έστω μια ανακούφιση στους λαούς που υποφέρουν, και θα επέτρεπε στην αποικία Ελλάδα να ανακτήσει έστω μέρος της αξιοπρέπειας και της κυριαρχίας της.

Ο Ζαν Λικ Μελανσόν, επικεφαλής του Κόμματος της Αριστεράς (στο κέντρο της φωτογραφίας), είχε ήδη διαφοροποιηθεί από το Γαλλικό Κ.Κ. τασσόμενος ενάντια στην επιβολή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Τώρα προέβη σε ακόμη πιο σκληρή επίθεση εναντίον του Γάλλου προέδρου Ολάντ και του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού Βαλς όσον αφορά την αφαίρεση ιθαγένειας: «Καταραμένοι να είναι γι’ αυτήν την άνευ προηγουμένου ντροπή! Ακόμη κι ο Πετέν είχε βάλει όρια στην αφαίρεση ιθαγένειας. Ο Ολάντ και ο Βαλς, όχι…» 

 Επιχείρηση καλλωπισμού του παλιού…

Έτσι, για να χωρέσει στη σκληρή πραγματικότητα μιας ολοκληρωτικής Ευρώπης αυτό το ιδεολόγημα μιας Κεντροαριστεράς «ανανεωμένης» και υποτίθεται τολμηρής (αφού μεγάλο μέρος της αναδείχθηκε μέσα από το ριζοσπαστισμό της προηγούμενης περιόδου), χρειάστηκε να καλλωπιστούν όπως-όπως μια σειρά ένοχες και σαπισμένες συστημικές δυνάμεις. Οι «σοσιαλιστές» της Πορτογαλίας και της Ισπανίας βαφτίστηκαν «ευρύτερη Αριστερά», ο Ολαντρέου ξανάγινε Ολάντ και μέγας σύμμαχος, ο Ρέντσι αναγορεύθηκε σε πολέμιο της λιτότητας, και χειροκροτήθηκαν πριν καν φτιαχτούν οι «νέες προοδευτικές κυβερνήσεις που διώχνουν τη Δεξιά». Για να βγουν μάλιστα οι λογαριασμοί των απαραίτητων κουκιών για το σχηματισμό κυβερνήσεων, π.χ. στην περίπτωση της Ισπανίας, ακόμη και δυνάμεις όπως οι ακραία νεοφιλελεύθεροι Ciudadanos ξαφνικά θεωρήθηκαν «αντιδεξιές». Στη δε πορτογαλική εκδοχή, μια βραχύβια (και πολλαπλά αμφισβητήσιμη) τακτική κίνηση της Αριστεράς αναγορεύθηκε σε… νέα στρατηγική που ανοίγει δρόμους.

Δεν έχει ακόμη στεγνώσει το μελάνι με το οποίο γράφονταν τέτοιες «σοβαρές» αναλύσεις, και φυλλορροούν οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσαν. Και είναι φυσιολογικό: η Κεντροαριστερά, παλιά και νέα, πέρα από τις φλυαρίες και τη χειριστική ικανότητα των απολογητών ενός «ρεαλισμού» πιο ουτοπικού παρά ποτέ, δεν έχει κανένα σχέδιο εναλλακτικό σε αυτό που επιβάλλει η ηγεμονική Γερμανία. Έχει αποδεχθεί πλήρως τον υποτιθέμενο μονόδρομο, έχοντας εγκολπώσει και μεγάλο τμήμα μιας ευρωπαϊκής Αριστεράς ανίκανης να αποδεχθεί ότι ζει σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που φαντασιώνεται, ο οποίος δεν προσφέρει «εύκολες» λύσεις. Η μοναδική αλλά τεράστια υπηρεσία που προσφέρει αυτός ο «προοδευτικός χώρος» είναι να εφαρμόζει τις καταστροφικές και αδιέξοδες πολιτικές του ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου σχετικά ευκολότερα απ’ ό,τι η Δεξιά, και να εντάσσεται στα σχέδια ευρύτερων συστημικών συνασπισμών που σταδιακά αντικαθιστούν τον παλιό δικομματισμό που κατέρρευσε.

 …αλλά ο Νότος εξακολουθεί να πονοκεφαλιάζει την ευρωκρατία

Πριν καν μπει το 2016, η «σοσιαλιστική» Γαλλία ξορκίζει το Εθνικό Μέτωπο αλλά… υλοποιεί το πρόγραμμά του, ο Ρέντσι φωνασκεί αλλά εφαρμόζει τη «μοναδική εφικτή πολιτική», η πορτογαλική Αριστερά αίφνης ανακαλύπτει ότι οι «σοσιαλιστές» δεν άλλαξαν και πολύ, και ο σχηματισμός μιας «αντιδεξιάς» κυβέρνησης στο ισπανικό κράτος είναι επιεικώς αμφίβολος μιας και οι αντιθέσεις που το διαπερνούν απαιτούν κάτι πολύ τολμηρότερο από το να… αυτοκτονήσουν οι Podemos συμμαχώντας με τις πιο βαθιά καθεστωτικές δυνάμεις.

Και την ίδια στιγμή η πραγματικότητα βοά, κι ας μην θέλει να την ακούσει η εντός και εκτός εισαγωγικών Αριστερά: παρ’ όλες τις διαψεύσεις και την απογοήτευση που αυτές έσπειραν, το ιερατείο του Βερολίνου και των «αγορών» δυσκολεύεται ακόμη και σήμερα να πειθαρχήσει και να καλουπώσει το Νότο. Οι λαοί που εισέβαλαν στο γήπεδο της κεντρικής πολιτικής και έδωσαν τεράστια ώθηση σε δυνάμεις οι οποίες διακήρυξαν ότι θέλουν να εκφράσουν τις ανάγκες των πολλών και να φέρουν βαθιές αλλαγές, είναι παρόντες. Ζαλισμένοι, απότομα προσγειωμένοι, ακόμη και προδομένοι, αλλά παρόντες και σε αναζήτηση μιας διεξόδου που δεν θα σημάνει τον εξανδραποδισμό τους.

Γαλλία: Όταν έχεις Ολαντρέου, γιατί φοβάσαι τη Λεπέν;

Η συνταγματική «μεταρρύθμιση» που προώθησε με διαδικασίες φαστ-τρακ η κυβέρνηση του προέδρου Ολάντ μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Τζιχαντιστών στο Παρίσι, και η οποία προβλέπει τη δυνατότητα αφαίρεσης της γαλλικής ιθαγένειας από «μη καθαρόαιμους» Γάλλους (δηλαδή απογόνους μεταναστών) που εγκληματούν, είναι κυριολεκτικά πρωτοφανής για τα γαλλικά δεδομένα. Προστιθέμενη στην επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης (την παράταση της οποίας ψήφισε και η Αριστερά…) επιβεβαιώνει τον ολοένα πιο ολοκληρωτικό χαρακτήρα των «δημοκρατιών» που (απ)οικοδομούνται στην Ευρώπη.

Η αφαίρεση ιθαγένειας πρωτοδιατυπώθηκε ως μέθοδος τιμωρίας από τον πατέρα της Μαρίν Λεπέν πριν 40 χρόνια και παραμένει στο πρόγραμμα του Εθνικού Μετώπου. Πέρα από την αναποτελεσματικότητά της (είναι τουλάχιστον γελοίο να νομίζει κανείς ότι η απειλή της… αφαίρεσης ιθαγένειας θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για έναν βομβιστή αυτοκτονίας!), ανατρέπει όλη τη λογική και τη συνεκτική νομοθεσία πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το γαλλικό κράτος. Διότι, σε αντίθεση με άλλες χώρες, η Γαλλία από την Επανάσταση του 1789 μέχρι και σήμερα προσπαθούσε να αφομοιώσει έστω και διά της βίας όλες τις εθνότητες που βρίσκονταν υπό την κυριαρχία της.

Η απόρριψη του «δικαίου του αίματος» υπέρ του «δικαίου του εδάφους» ήταν άλλωστε διαχρονικό καύχημα για το «λαϊκό ρεπουμπλικανικό κράτος». Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε η περίοδος της ναζιστικής κατοχής, όταν το «κράτος» του Βισί υπό τον δωσίλογο στρατάρχη Πετέν υποχώρησε στις χιτλερικές πιέσεις και παρέδωσε στη Γερμανία υπηκόους του που δεν ήταν «καθαρόαιμοι Γάλλοι», δηλαδή εβραίους, τσιγγάνους κ.ά. Βαρύ στίγμα για τη Γαλλία, που προσπάθησε μεταπολεμικά να το απαλείψει καταργώντας ακόμη και από τη γενική απογραφή του πληθυσμού το ερώτημα της εθνικής προέλευσης – ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα να εντοπιστούν οι «μη καθαρόαιμοι» Γάλλοι υπήκοοι.

Τελικά, οι χειραψίες του Πορτογάλου «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού Αντόνιο Κόστα με τον δεξιό προκάτοχό του Πάσος Κοέλιο δεν ήταν απλά θέμα πολιτικής ευγένειας… Μόλις η Αριστερά αντέδρασε στη συνέχιση της αφαίμαξης του κρατικού προϋπολογισμού προς όφελος των τραπεζιτών, η πορτογαλική Δεξιά έσπευσε να στηρίξει την κυβέρνηση του Κόστα, που σχηματίστηκε χάρη στις ψήφους των αριστερών βουλευτών! Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ίσως είναι ότι η Αριστερά εξεπλάγη με αυτήν την εξέλιξη…

Συνεχίζεται η αστάθεια στην Ιβηρική χερσόνησο

Η μετεκλογική κατάσταση στο ισπανικό κράτος επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις για τη δομική αστάθειά του λόγω των ισχυρών αποσχιστικών τάσεων και της λαϊκής δυσαρέσκειας, που έδωσε ένα σχεδόν μη διαχειρίσιμο εκλογικό αποτέλεσμα. Η λύση που ευνοούν οι αγορές, η ευρωκρατία και το ντόπιο σύστημα, δηλαδή μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού Δεξιάς και «σοσιαλιστών», σκοντάφτει στην κατανόηση των δεύτερων ότι μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να τους εξαερώσει, όπως συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα.

Το ίδιο αρνητικοί να συμμετάσχουν σε μια συγκυβέρνηση με τους «σοσιαλιστές» και τους Ciudadanos (δεδομένου ότι αλλιώς δεν σχηματίζεται πλειοψηφία) εμφανίζονται πλέον και οι Podemos αφού, πέρα από τις διαφωνίες στην οικονομική πολιτική, οι άλλες δυνάμεις τους βάζουν έναν επιπλέον όρο που δεν μπορούν να δεχτούν: να πάψουν να υποστηρίζουν το δικαίωμα των Καταλανών, Βάσκων κ.λπ. στην αυτοδιάθεση. Οι πρόσφατες εξελίξεις στη γειτονική Πορτογαλία πρέπει επίσης να έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτή τη στάση που υιοθετούν τώρα οι Podemos…

Στη Λισαβόνα η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του Αντόνιο Κόστα ήρθε κιόλας σε ρήξη με το Μπλόκο της Αριστεράς και το Πορτογαλικό Κ.Κ., που μόλις πριν ένα μήνα στήριξαν το σχηματισμό της ώστε «να καταπολεμηθεί η λιτότητα». Η απόφαση της κυβέρνησης να χαρίσει ουσιαστικά την τράπεζα Banif στον ισπανικό τραπεζικό κολοσσό Santander επιβαρύνοντας το δημόσιο προϋπολογισμό με σχεδόν 3 δισεκατομμύρια ευρώ προκάλεσε την καταψήφισή της από τους βουλευτές της Αριστεράς – και τη στήριξή της από τη… Δεξιά, η οποία εγκατέλειψε για λίγο με εντυπωσιακή ευκολία την αντιπολίτευση προκειμένου να δώσει χείρα βοηθείας στους «σοσιαλιστές»! Πραγματικά, είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα διαψεύστηκε η πολυδιαφημισμένη και στην Ελλάδα «υποδειγματική συνεργασία της ευρύτερης(!) Αριστεράς».

e-dromos.gr

Σαουδάραβας τζιχαντιστής ο φονιάς της πόλης και οχι Σύριος όπως, εσκεμένα, έλεγε ο Ερντογάν.

Ξένοι ήταν όλοι οι νεκροί - τουλάχιστον 10 - από την επίθεση αυτοκτονίας στην τουριστική περιοχή Σουλταναχμέτ της Κωνσταντινούπολης το πρωί της Τρίτης, όπως ανακοίνωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου.

Ο ίδιος επιβεβαίωσε ότι ο φερόμενος ως βομβιστής αυτοκτονίας είναιξένος μαχητής του Ισλαμικού Κράτους και υποσχέθηκε ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να πολεμά την τζιχαντιστική οργάνωση.

Δεν υπάρχει πληροφορία για Έλληνες μεταξύ των θυμάτων, σύμφωνα με την Αθήνα.

Βαρύ είναι το τίμημα σε ανθρώπινες ζωές που έχουν πληρώσει οι Γερμανοί, αφού 9 από τους 10 νεκρούς και 6 από τους συνολικά 15 τραυματίες, είναι Γερμανοί, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας είναι μόλις τα 16 χρόνια. 

Ήδη το γερμανικό ΥΠΕΞ εξέδωσε οδηγία προς όσους επισκέπτονται την Κωνσταντινούπολη να αποφεύγουν πολυσύχναστα μέρη. 

Αναγνωρίστηκε ο δράστης

Οι αρχές μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τον δράστη της επίθεσης, ο οποίος είναι Σαουδάραβας και όχι Σύρος πολίτης, όπως είχε νωρίτερα ανακοινωθεί, γεννηθείς το 1988 και διερευνούν τις διασυνδέσεις του. 

Επείγουσα σύσκεψη συγκάλεσε ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου με τη συμμετοχή του υπουργού Εσωτερικών Εφκάν Αλά και του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών MIT Χακάν Φιντάν, σύμφωνα με κυβερνητική πηγή.

Δηλώσεις Μέρκελ, Σταϊνμάιερ, Τουσκ

Η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ δήλωσε σήμερα ότι ανησυχεί πολύ για το γεγονός ότι Γερμανοί πολίτες μπορεί να βρίσκονται μεταξύ των θυμάτων της επίθεσης. «Η διεθνής τρομοκρατία έδειξε το άσχημό της πρόσωπο», σημείωσε η καγκελάριος. «Απαιτείται να δράσουμε με αποφασιστικό τρόπο εναντίον της», πρόσθεσε.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ δήλωσε ότι Γερμανοί πολίτες μπορεί να έχασαν τη ζωή τους από τη σημερινή επίθεση και πρόσθεσε ότι Γερμανοί είναι σχεδόν βέβαιο ότι βρίσκονται μεταξύ των τραυματιών. «Αυτή τη στιγμή πρέπει να υποθέσουμε ότι και Γερμανοί έχουν τραυματιστεί σε αυτήν την τρομοκρατική επίθεση», δήλωσε ο Σταϊνμάιερ σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο Βερολίνο.

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλτν Τουσκ, με μήνυμά του στο Twitter, καταδικάζει «την κτηνώδη τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη» και εκφράζει τη συμπάθειά του για τα θύματά της.

Πέφτουν οι τουρκικές μετοχές 

Πτώση καταγράφουν οι τιμές των τουρκικών μετοχών και ομολόγων καθώς και η ισοτιμία της τουρκικής λίρας μετά την έκρηξη που σημειώθηκε σε τουριστική περιοχή της Κωνσταντινούπολης, μεταδίδει το πρακτορείο Bloomberg.

Το τουρκικό νόμισμα υποχώρησε 0,2% στις 3,0438 λίρες ανά δολάριο, χάνοντας κέρδη έως 0,2% που σημείωνε νωρίτερα. Ο χρηματιστηριακός δείκτης Borsa Istanbul 100 αντέστρεψε τα κέρδη έως 0,7% που σημείωνε και καταγράφει απώλειες 0,4%. Οι τιμές των τουρκικών 10ετών ομολόγων μειώθηκαν, ωθώντας τις αποδόσεις τους σε άνοδο 8 μονάδων βάσης στο 11,39%.

«Πολιτικοί και γεωπολιτικοί κίνδυνοι κινούν και πάλι τις εγχώριες αγορές. Αυτό θα φέρει το νόμισμα σε αρνητικό έδαφος. Περιμένω περαιτέρω πωλήσεις», δήλωσε ο επικεφαλής συναλλαγών της τράπεζας ING στην Κωνσταντινούπολη.

tvxs.gr    

Ξεπουλήστε τα πάντα! λένε στους πελάτες τους οι Διεθνείς Τράπεζες.

Οι προειδοποιήσεις ότι ένα μεγάλο κραχ των χρηματιστηρίων είναι πολύ πιθανό μέσα στο 2016 πολλαπλασιάζονται καθημερινά.

Τον κώδωνα του κινδύνου έκρουσε πρώτη η αμερικανική τράπεζα  J.P. Morgan, η οποία συμβούλευσε τους πελάτες της να πουλήσουν τις μετοχές τους. Στη συνέχεια, η βρετανική Royal Bank of Scotland (RBS) δημοσίευσε στις 8 Ιανουαρίου συμβουλές  προς τους πελάτες της να πουλήσουν σχεδόν όλες τις επενδύσεις τους (επί λέξει,«Sell (mostly) everything»), δηλαδή τα πάντα εκτός από όσα ομόλογα θεωρούνται ασφαλή.

Οι οικονομολόγοι της RBS προειδοποιούν ότι οι επενδυτές βρίσκονται αντιμέτωποι με μια «κατακλυσμική» χρονιά, κατά την οποία τα διεθνή χρηματιστήρια μπορεί να πέσουν μέχρι και 20%. Εκτιμούν ότι η τιμή του πετρελαίου μπορεί να πέσει στα 11 δολάρια το βαρέλι και ότι η κατάσταση στην Κίνα θα είναι μάλλον η κύρια αιτία για την προβλεπόμενη κρίση των διεθνών αγορών. Ο Andrew Roberts της RBS σχολίασε σχετικά ότι «Η Κίνα έχει ξεκινήσει μια μεγάλη διόρθωση (των αγορών), η οποία θα γίνει χιονόμπαλα», εννοώντας ότι θα παρασύρει την υπόλοιπη παγκόσμια οικονομία.

Οι προειδοποιήσεις των δύο τραπεζών ενισχύουν τις πολύ απαισιόδοξες εκτιμήσεις για τη διεθνή οικονομία που εξέφρασαν πρόσφατα ο μεγάλο-επενδυτής George Soros (στο Οικονομικό Φόρουμ στη Σρι Λάνκα, στις 7 Ιανουαρίου 2016), ο οικονομικός αρχισυντάκτης του Guardian, Larry Elliott, (27 Δεκεμβρίου 2015) και η ετήσια έκθεση της Διεθνούς Τράπεζας για τις προοπτικές της διεθνούς οικονομίας κατά το 2016 (Global Economic Prospects 2016).

Η έκθεση της Διεθνούς Τράπεζας ανέφερε ότι μία «τέλεια καταιγίδα» πλησιάζει τις διεθνείς αγορές.

tvxs.gr

Τελειώσαν τον Ρακιντζή για να καλύψουν την Γεροβασίλη καταγγέλλει η Ραχήλ Μακρή.

Σε ευθεία επίθεση κατά της κυβερνητικής εκπροσώπου Όλγας Γεροβασίλη προέβη η Ραχήλ Μακρή με αφορμή την υπόθεση του ΓΕΔΔ Λέανδρου Ρακιντζή.

Ειδικότερα, όπως έγραψε η ίδια σε ανάρτησή της στο facebook: «Τι σύμπτωση να βγάλουν τώρα απόφαση ότι είναι έκπτωτος και άκυρες πράξεις που αφορούν χρηματισμούς και διασπάθιση δημοσίου χρήματος από λαμόγια που διορίζονταν και στηρίζονταν από πολιτικούς απατεώνες; Βολικό να φύγει από τη μέση αυτός που στη Βουλή κατήγγειλε ότι αυτοί βγάζουν πορίσματα και οι πολιτικοί τα κουκουλώνουν. Πολύ βολικό όταν στις υποθέσεις που χειριζόταν είναι η κυρία ΟΛΓΑ του Αλέξη με τον παράνομο πλουτισμό του συζύγου πολεοδόμου. Γι αυτό το έριξε στις ζεμπεκιές και το τραγούδι και τα φιλέτα στη μεγάλη Βρετανία. Καμόρα».

Φοβερό!!! ο καρκίνος σκοτώνει τους εργαζομένους στην Samsung.

Η samsung electronics ανακοίνωσε ότι έγινε συμφωνία με τους εργαζόμενους οι οποίοι έχουν καρκίνο αξαιτίας της κατσκευής ημιαγωγών.

Η συμφωνία αυτή έγινε με βάση την βελτίωση της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων σε όλα τα εργοστάσια της samsung.
224 άνθρωποι πάσχουν από καρκίνο λόγω των μικροκυκλωμάτων τσιπ και των τηλεοράσεων από τα εργαστήρια.
Οι 87 από τους 224 εργαζόμενους έχουν πεθάνει.
Σε ανακοίνωση της η εταιρεία λέει πως θα υπάρξει μία επιτροπή η οποία θα ελέγχει τις εγκαταστάσεις την samsung.
Ακόμα ο εκπρώσοπος της samsung δήλωσε ότι: "η Samsung παραμένει ανοιχτή σε οποιαδήποτε συζήτηση όσον αφορά την υλοποίηση αυτών των συμφωνιών".
Αν και η samsung έδωσε τις αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων, εκείνες δεν το δέχτηκαν.
Τέλος, 150 αιτούντες έχουν πάρει αποζημίωση από τα χρήματα της εταιρείας samsung.

voicenews.gr

Τα Lidl διαθέτουν αλλοιωμένο τυρί.

Ο ΕΦΕΤ ανακάλεσε άμεσα το κασέρι «ΤΡΕΙΣ ΒΟΣΚΟΙ», εξαιτίας των καταγγελιών που δέχθηκε από πολίτες τόσο για αλλοίωση όσο και για έντονη και δυσάρεστη οσμή.

Το συγκεκριμένο τυρί παράγεται από την Λεσβιακή Εταιρεία «ΛΕΣΒΙΓΑΛ» και διατίθεται στην αγορά από τα πολυκαταστήματα «LIDL».

Η ανακοίνωση του ΕΦΕΤ:

«Ο Ε.Φ.Ε.Τ. και ειδικότερα η Περιφερειακή ∆ιεύθυνση Κεντρικής Μακεδονίας, στο πλαίσιο υποδοχής καταγγελιών πολιτών, ζήτησε και ήδη έχουν ξεκινήσει σχετικοί έλεγχοι για την άµεση ανάκληση / απόσυρση παρτίδων του προϊόντος ΤΥΡΙ ΚΑΣΕΡΙ ΠΟΠ, µε την εµπορική ονοµασία «ΤΡΕΙΣ ΒΟΣΚΟΙ», µε αριθµούς παρτίδας 150613,

150614, 150709 µε ηµεροµηνία ανάλωσης 20/06/2016 και αριθµό παρτίδας 150710 µε ηµεροµηνία ανάλωσης 30/05/2016».

Όπως επισημαίνεται «το προϊόν είναι συσκευασµένο σε διάφανο εύκαµπτο φιλµ καθ. βάρους 350 γραµµαρίων παράγεται στην Λέσβο από την επιχείρηση ΑΦΟΙ ∆. ΡΟ∆ΟΥ «ΛΕΣΒΙΓΑΛ», 81103 ΒΑΤΟΥΣΑ ΛΕΣΒΟΥ και διατίθεται στην Ελλάδα από την επιχείρηση ΛΙΝΤΛ ΕΛΛΑΣ & ΣΙΑ ΟΕ ΒΙΠΕ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ. Στις ανωτέρω παρτίδες διαπιστώθηκε αλλοίωση οργανοληπτικών χαρακτηριστικών – ανάπτυξη έντονης δυσάρεστης οσµής – και επιφανειακές αλλοιώσεις από µικροβιακή δράση. Καλούνται οι καταναλωτές, που έχουν ήδη προµηθευτεί το ανωτέρω προϊόν, φωτογραφία κάτωθι, να µην το καταναλώσουν».

Η Εκκλησία μπλοκάρει την πώληση του Αστέρα Βουλιαγμένης…

 Την ακύρωση της συμφωνίας, για πώληση του Αστέρα βουλιαγμένης στην σαουδαραβικών συμφερόντων ACG Fund , επιθυμεί η εκκλησία, η οποία πρόκειται να εξαντλήσει όλα τα μέσα στο Συμβούλιο της Επικρατείας, παρότι έχουν ήδη υπογράψει και οι δύο πλευρές.

Η έκταση που πωλείται, άνηκε στην εκκλησία της Ελλάδος, ύστερα από τα χοτζέτια, τις αποφάσεις δηλαδή των τουρκικών ιεροδικείων, επί τουρκοκρατίας και θεωρείται ότι η εκκλησία αντιδρά καθώς στο fund συμμετέχει και ο τουρκικός όμιλος Dogus Holding.

Η εταιρεία Jermnyn Street Real Estate, θυγατρική της ACG, ήταν αυτή που έκανε την προσφορά.

Ο τουρκικός Τύπος δημοσιεύει σχετικά με την πώληση του Αστέρα:
Η ΑΚSAM : «Σε κοινοπραξία τουρκικής και αραβικής εταιρείας πουλήθηκε το μαργαριτάρι της Αθήνας».
MILLIYET: «Τούρκος επενδυτής στο ξενοδοχείο Astir Palace στην Αθήνα».
CUMHURIYET: «Τούρκος μέτοχος στο ελληνικό Astir Palace».
BUGUN: «Πωλήθηκε έναντι 400 εκ. ευρώ, τούρκικο ‘άγγιγμα’ στον Αστέρα».
YENI SAFAK: «Αγόρασαν το ελληνικό ξενοδοχείο έναντι 400 εκ. ευρώ»

Όσον αφορά την εταιρεία συμμετοχών Doğuş Holding, δραστηριοποιείται σε τομείς των μέσων ενημέρωσης, του τουρισμού, της οικονομίας και των κατασκευών.
Πρόεδρος της, είναι π Φερίτ Σαχένκ, του οποίου η περιουσία εκτιμάται στα 6 με 8 δισεκατομμύρια δολάρια.

 voicenews.gr

Κατανόηση, φροντίδα και έξωση. Δοκίμιο για το αριστεροξέπλυμα

Κάθε φορά που γλυκαίνει με αριστερό ανθρωπισμό η διαχείριση της κατάστασης εξαίρεσης, συμβαίνει ένα ακόμα πιο βαθύ αριστεροξέπλυμα. Όχι απλώς γιατί εξανθρωπίζεται η νεοφιλελεύθερη κανονικότητα, αλλά γιατί ηττάται στην πράξη η ιδέα μιας δημοκρατικής κοινωνίας που είναι εκτατική και συσσωματώνει, που αντιπροσωπεύει όλο και περισσότερους και με όλο και ριζοσπαστικότερο τρόπο. Το αριστεροξέπλυμα δεν είναι μόνο μια δικαιολογία. Εξελίσσεται σε δύναμη κατασκευής αναγνωρίσιμων προοδευτικών πολιτικών υποκειμένων και αποκλεισμού πάρα πολλών άλλων.

Στις 22 Δεκεμβρίου 2015, στη Βουλή, η Σία Αναγνωστοπούλου είχε πολλούς λόγους να είναι συγκινημένη. Όταν μάλιστα έμαθε ότι στα θεωρεία βρισκόταν, μεταξύ άλλων ακτιβιστών της ομοφυλόφιλης και τρανς κοινότητας, και η γνωστή τρανς σεξεργάτρια και ακτιβίστρια Πάολα, ανέβηκε να την αγκαλιάσει. Είχαν γνωριστεί, μου είπε, τη δεκαετία του ’70, σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις – «θυμάμαι κόσμο να μας βρίζει, μαζί, να μας φωνάζουν τραβέλια και τέτοια· είχα, βλέπεις, από τότε, έτσι τα μαλλιά μου…» Λίγο νωρίτερα, η υφυπουργός Παιδείας είχε κάνει μία από τις καλύτερες ομιλίες της στο Κοινοβούλιο. Όπου και πάλι τίμησε το ομοφυλόφιλο κίνημα και την ιστορία του και υπενθύμισε πώς αυτό συναντήθηκε στην Ελλάδα με το φοιτητικό κίνημα, κάτι που «οδήγησε και τους μεν και τους δε σε περαιτέρω όσμωση, σε περαιτέρω χειραφέτηση».

Για την Αναγνωστοπούλου και άλλους έλληνες αριστερούς, πολλοί από τους οποίους συμμετέχουν στο κυβερνητικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ο κομβικός όρος στην υπόθεση της σύγχρονης Αριστεράς δεν είναι τόσο αυτός της τάξης ή της επανάστασης, ούτε βεβαίως αυτός του κράτους ή του έθνους· είναι ο όρος δημοκρατία. Μια δημοκρατία που νοείται ως συνεχώς εξελισσόμενη και εκτατική, ως χώρος που διαρκώς διευρύνει τα όριά του, ρίχνει φως στις κρυμμένες ομάδες του πληθυσμού, που αφήνει περιθώριο ριζοσπαστικής συμμετοχής και γι’ αυτό που ακόμα δεν αντιπροσωπεύεται. «Ένα δημοκρατικό κράτος, μια δημοκρατική κοινωνία ένα δημοκρατικό έθνος είναι αυτά που έχουν τη δύναμη, επανοριοθετώντας τον εαυτό τους, να λειτουργούν εγκλείοντας, εμπερικλείοντας και όχι αποκλείοντας. Που έχουν τη διεκδίκηση να θέλουν το σύνολο της κοινωνίας να βρίσκεται στο προσκήνιο της Ιστορίας».¹ Προφανώς, το διευρυμένο Σύμφωνο Συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια ήταν μια σημαντική πολιτική στιγμή για να μιλήσει κανείς γι’ αυτή τη δημοκρατία. Όσο κι αν ήταν, επίσης, λίγο δειλό, λίγο ατελές, και, σε κάποιο βαθμό, με χαρακτηριστικά ομοξεπλύματος (pinkwashing).² 

Ας μην ξεχνάμε ότι το νομοσχέδιο, ενώ εξέφρασε μια πάγια προτεραιότητα του κυβερνώντος κόμματος, τελικά υποβλήθηκε μάλλον εργαλειακά στη Βουλή με διαδικασία επείγοντος και στόχο να ψηφιστεί πριν τα Χριστούγεννα, ακριβώς για να δείξει τι τομές μπορεί να κάνει μια Αριστερά στην εξουσία, να μιλήσει για δικαιώματα και ελευθερίες και να αποσπάσει μάλλον έτσι την προσοχή από ένα τεράστιο θέμα εκείνων των ημερών, την αναβολή της εφαρμογής του ανθρωπιστικού «παράλληλου προγράμματος».

Βάζω στη συζήτηση την παράμετρο του ομοξεπλύματος όχι για να υποτιμήσω την πολιτική εντιμότητα και την τόλμη των ανθρώπων που στήριξαν το Σύμφωνο δημοσίως και όσων από την κεντρική πολιτική σκηνή επέλεξαν να πάνε τη συζήτηση ακόμα πιο πέρα. Τουναντίον, θέλω να δείξω ποιο πλαίσιο η πολιτική αυτή τόλμη είναι αναγκασμένη να ανταγωνιστεί, στρατηγικά να εκμεταλλευτεί, ή μαζί του να συνυπάρξει. 

Κι αν, εν προκειμένω, το στενό πλαίσιο για το οποίο πρέπει να συζητήσουμε είναι και αυτό του ομοξεπλύματος, το ευρύτερο πλαίσιο, που επίσης δεν πρέπει να πάψουμε να έχουμε στο μυαλό μας, λέγεται αριστεροξέπλυμα.

Όπου, αριστεροξέπλυμα είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία ένας λόγος περί Αριστεράς, αριστερού ήθους, αριστερής ιστορίας, αλλά και η χρήση της ανάμνησης κινηματικών και συμμετο-χικών διαδικασιών έρχονται ουσιαστικά, το θέλουμε δεν το θέλουμε, να υπηρετήσουν τη ΔΥΑΔική συνθήκη, τη γνωστή διεθνώς με το αρκτικόλεξο ΤΙΝΑ (There Is No Alternative / Δεν Υπάρχει Άλλη Διέξοδος). Γίνεται κάπως έτσι ο λόγος περί «Συνεπούς Αριστεράς» το αναγκαίο ΔΥΑΔικό συμπλήρωμα του Ακραίου Κέντρου στη δικαιολόγηση και κανονικοποίηση της νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων.

Δεν ξεμπλέκεις όμως με το αριστεροξέπλυμα αν βγάλεις το αριστερόμετρο και αρχίσεις να καταγγέλλεις. Αφενός, γιατί έτσι δεν μπορείς να κατανοήσεις και κάποιες ουσιαστικές πολιτικές κινήσεις που ακόμα μπορεί να γίνονται σε πείσμα του, και τη δυναμική που αυτές μπορούν να εκλύσουν (όσα περιγράφω ως εδώ εκεί τα κατατάσσω). Αφετέρου, διότι έτσι ξεχνάς την εσωτερική, την πιο βαθιά λειτουργία που αυτή τη στιγμή το αριστεροξέπλυμα, ως λόγος ασφάλειας, ταυτότητας και κυβερνησιμότητας, καλείται να επιτελέσει σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Ξεχνάς δηλαδή ότι το αριστεροξέπλυμα δεν είναι μόνο δικαιολογία· είναι και μια καινούργια τεχνολογία κατασκευής πολιτικών υποκειμένων με την οποία συνδεόμαστε, πολύ περισσότερο από όσο θέλουμε να παραδεχόμαστε, όλοι μας.

Εξηγούμαι με ένα απλό παράδειγμα. Λίγες βδομάδες πριν ψηφιστεί το Σύμφωνο Συμβίωσης, έγιναν πολυήμερες διαμαρτυρίες προσφύγων και μεταναστών στην Ειδομένη, στα σύνορα με την ΠΓΔΜ, που κορυφώθηκαν με απεργίες πείνας, το ράψιμο του στόματος κάποιων απεργών, και την κατάληψη των σιδηροδρομικών γραμμών. Πόσο είδαμε αυτές τις σκηνές; Πόσο ακούσαμε αυτούς τους ανθρώπους, πόσο καταλάβαμε τι ζητούν; Πόσο δεν είδαμε και δεν συζητήσαμε τη δράση των δυνάμεων καταστολής εναντίον τους;

Κι όμως, αυτές ήταν ουσιαστικά από τις πιο δραματικές διαδηλώσεις ενάντια στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη που έγι-ναν στη χώρα μας τη χρονιά που πέρασε. Πόσο δύσκολο είναι πλέον να τις αντιμετωπίσουμε –και να τις υποστηρίξουμε– ως λαϊκές εξεγέρσεις, συμβάντα εντελώς συνεχή και ομόλογα με την πλατεία Συντάγματος τη βραδιά του «Όχι», ή τις μεγάλες ελληνικές κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων; Πόσο δύσκολο είναι να δούμε, στην Ειδομένη, στη Μυτιλήνη, στην Κω ή στην πλατεία Βικτωρίας την ελπίδα για ένα καινούργιο κίνημα των Πλατειών, και μάλιστα με ευρωπαϊκό αντίκτυπο, διασπορά και αποτέλεσμα;³ Δεν είναι μόνο δύσκολο. Είναι πια αδιανόητο.

Προς Θεού, δεν εννοώ εδώ ότι η Αριστερά, και δη η κυβερνώσα, «πουλάει» τους πρόσφυγες ενώ υπογράφει Σύμφωνα. Είναι σαφές ότι, όσες κριτικές κι αν κάνουμε στους χειρισμούς της, όλοι διέπονται από έναν βασικό ανθρωπισμό που τη διακρίνει από οποιαδήποτε προηγούμενη κυβέρνηση. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν η τωρινή κυβέρνηση έχει πιο προοδευτικές θέσεις στο Μεταναστευτικό από τους προκατόχους της – τις έχει. Το ερώτημα είναι αν αυτές οι θέσεις συμμετέχουν πια σε ένα μεγαλύτερο πλαίσιο και το ξεπλένουν, ενώ αυτό ταυτόχρονα ακυρώνει την πολιτική τους ταυτότητα.

Για τη Δεξιά και το Ακραίο Κέντρο, όπως και για τις θεσμικές τους εκφορές εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ζήτημα της νέας μετανάστευσης είναι ιδεολογικά εύκολο. Η Ευρώπη «πρέπει να αναλάβει ευθύνες», αλλά ομοίως «πρέπει να τις αναλάβουν και οι άλλοι», στην περίπτωση μάλιστα χωρών όπως η Τουρκία (αλλά και η Ελλάδα) – και με το αζημίωτο.

Ο στόχος είναι, όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να μείνουν έξω: από τη βόρεια Ευρώπη, από το ευρωπαϊκό κέντρο, από όποια χώρα προλάβει να κλείσει σύνορα, από την Αθήνα, από τη Μυτιλήνη, από τα παράλια της Τουρκίας, από τον Έβρο· ανάλογα με την οπτική –και εθνική– γωνία, ο φράχτης της έξωσης μπορεί να αλλάζει. Η κινητήρια ιδέα, όμως, είναι κοινή: ότι οι άνθρωποι αυτοί πρέπει, πάση θυσία, να μείνουν έξω απ’ αυτό που θα λέγαμε «το ευρωπαϊκό κεκτημένο». 

Το οποίο κεκτημένο εμπεριέχει, εκτός των άλλων, περίθαλψη, ισότητα, ισονομία, διευρυνόμενη δημοκρατία, συμβάσεις για το άσυλο σε πρόσφυγες και στήριξη μεταναστών, νόμους για την προστασία όσων είναι σε διακινδύνευση στη θάλασσα, στη στεριά, στη φυλακή, στο νοσοκομείο, στην εργασία. 

Για να μπορεί να λειτουργεί όλο αυτό ως ελάχιστος ευρωπαϊκός κοινός κανόνας, όλο και περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να γίνονται, πάση θυσία, η μέγιστη δυνατή εξαίρεσή του. Κι αν στη νέα μετανάστευση η εξίσωση αυτή είναι τόσο προφανής, η ισχύς της δεν στοχεύει, προφανώς, μόνον αυτούς. Το γνωρίζει αυτό κάθε Έλληνας που έχει δει τα τελευταία χρόνια τα εργα-σιακά και άλλα δικαιώματά του να εξανεμίζονται σε καθεστώς εξαίρεσης, ώστε να μπορεί να επιβεβαιώνεται ως ιδεατός ο ευρωπαϊκός κανόνας.

Τι αντιτάσσει πλέον η πιο πραγματιστική Αριστερά σε αυτή τη στρατηγική; Αντιτάσσει, ως ακριβό ελάχιστο, ένα λόγο προστασίας και ανθρωπισμού. Να προστατεύσουμε τουλάχιστον, σου λέει, τους αδύναμους· να στηρίξουμε με ανθρωπισμό «τα ξενάκια μας» όσο και «τα φτωχαδάκια μας». Την ίδια στιγμή, αποδέχεται, ως πραγματιστική αντιμετώπιση, τους βασικούς όρους της εξ(ίσ)ωσης. 

Γι’ αυτό, π.χ., χαιρετίζεται η συνεργασία της Τουρκίας στο Μεταναστευτικό, η ενδυνάμωση της Frontex, η «κάποια λύσις» του φράχτη στον Έβρο· κάπως έτσι, προφανώς, θα δικαιολογηθεί και η λογική του παράλληλου «ανθρωπιστικού» προγράμματος, όταν αυτό τελικά έρθει, όπως έρθει, στην ελληνική Βουλή. Κάθε φορά που γλυκαίνει έτσι με αριστερό ανθρωπισμό η διαχείριση της εξαίρεσης, συμβαίνει και ένα ακόμα πιο βαθύ αριστεροξέπλυμα. Όχι απλώς γιατί εξανθρωπίζεται μια νεοφιλελεύθερη κανονικότητα, αλλά γιατί ηττάται στην πράξη αυτή η ιδέα που περιέγραφα στην αρχή, η ιδέα μιας δημοκρατικής κοινωνίας που είναι εκτατική και συσσωματώνει, που αντιπροσωπεύει όλο και περισσότερους και με όλο και ριζοσπαστικότερο τρόπο.

Συμβαίνει μάλιστα και το εξής οξύμωρο: όλο και περισσότερο προβάλλεται η Αριστερά ως η μόνη δύναμη που μπορεί να καταλάβει τα νέα προβλήματα και μάλιστα μπορεί εκεί να δείξει τη διαφορά της. Στον παροξυσμό του μισαλλόδοξου και ρατσιστικού λόγου που προκαλεί η κοινωνική ανθρωπιστική κρίση, το Μεταναστευτικό ή η εκβιασμένη σύνδεσή του με τη νέα τρομοκρατία, η Αριστερά δείχνει έτοιμη να εξηγήσει την πολυπλοκότητα της κατάστασης.

Όσο, όμως, αυξάνεται ο ρόλος της αυτός τόσο αυξάνονται γύρω της τα όντα που αντιμετωπίζονται, όλο και περισσό-τερο, ως μη πολιτικά. Όταν ο μέσος τηλεαστέρας, μιλώντας για βομβαρδισμούς στη Συρία, φωνάζει «κάντε τους σκόνη», ως απάντηση στις επιθέσεις στο Παρίσι, ο αριστερός λόγος που θα μιλήσει για διεθνή πολιτική και ζωές αμάχων μοιάζει απαραίτητη όαση.

Την ίδια στιγμή, όμως, ο ίδιος αυτός αριστερός λόγος καλείται να ανεχτεί και όπου κυβερνά να συνυπηρετήσει την παρατεταμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την περιστολή δικαιωμάτων κρατουμένων, τη χρήση ειδικών νόμων και υπερεξουσιών καταστολής, την ασφαλειοποίηση. 

Και πες ότι μια ωραία πρωία ένας από τους βομβιστές του Παρισιού πιανόταν, π.χ., στην Ελλάδα. Εκεί θα ’θελα να δω τι θα συνέβαινε αν ένας υπουργός της συγκυβέρνησης τολμούσε να πει ότι, όσο κι αν καταδικάζουμε και διαφωνούμε κάθετα μαζί του, ο άνθρωπος αυτός έχει όλα τα δικαιώματα του κρατουμένου (για να μην πω: του πολιτικού κρατουμένου).

Προφανώς, κάνω εδώ ακραίο υποθετικό σενάριο, και το κάνω με πιεσμένους όρους. Αλλά θέλω να δείξω ότι σήμερα συνετός αριστερός γίνεται, εκών άκων, αυτός που αναλύει, που κατανοεί, που επιμελείται. Και που βλέπει το πολιτικό να περιστέλλεται ώστε να περιέχει εκείνον ως αναγκαίο, και να μην περιέχει πολλούς άλλους. Ο μετανάστης, ο ιρακινός πρόσφυγας, ο σύριος άμαχος, ο πακιστανός εργάτης, ο μουσουλμάνος, ο άρρωστος, ο άστεγος, ο ανασφάλιστος: όλο και περισσότερο γεμίζουμε κατηγορίες που ναι μεν η Αριστερά προσπαθεί να κατανοήσει ως πάσχοντες, ταυτόχρονα όμως αποδέχεται ως μη πολιτικά υποκείμενα.

Κι έτσι ο συνετός αριστερός δεν είναι πια αυτός που ψάχνει να βρει τους αφανείς αυτού του κόσμου και, σε όσμωση μαζί τους, να βοηθήσει να αναδειχθούν τα πολιτικά χαρακτηριστικά και οι διεκδικήσεις και των δύο. Είναι, αντίθετα, αυτός που πάει να τους βοηθήσει. Να υπομείνουν. Ή/και (κυρίως:) να φύγουν.

Τι απέγιναν οι πρόσφυγες της Ειδομένης; Αυτοί που για να διεκδικήσουν έραψαν το στόμα τους, αυτοί που φώναξαν, αυτοί που έβαλαν φωτιές; Κάποια στιγμή, «ευτυχώς», έφυγαν από την οθόνη μας.

Ποιος, χρόνια μετά, σε ένα άλλο κοινοβούλιο, θα μπορέσει να τους κοιτάξει και να θυμηθεί τον καιρό που αυτοί και εμείς μάθαμε ο ένας από τον άλλον, που οσμωθήκαμε, που φτιάξαμε κοινές διεκδικήσεις; Ποιος θα τρέξει να τους αγκαλιάσει στα θεωρεία μιας άλλης Βουλής, με το μυαλό σε εκείνες τις μέρες του 2015, τότε που η νεοσυντήρηση τούτου του κόσμου μάς έβριζε το ίδιο, που μας έβλεπε καιροσκόπους, βρώμικους, λιμασμένους, εμπρηστές – κι αυτούς κι εμάς; Φοβάμαι, κανείς. Γιατί δυστυχώς, έστω και φαντασιακά, έστω και αναγκαστικά, έστω εκ των ενόντων, τον τελευταίο καιρό εμείς απελπισμένα κοιτάζουμε, όπως μπορούμε, να ξεπλυθούμε.

Δημήτρης Παπανικολάου | unfollow/Τεύχος Ιανουαρίου 2016

______

¹ Παραφράζω και αντιγράφω, σε όλη την παράγραφο, κομμάτια από την εξαιρετική ομιλία της Σίας Αναγνωστοπούλου.
² Η τάση δηλαδή να προτάσσεται μια δικαιωματική προοδευτική ατζέντα τη στιγμή που άλλα δικαιώματα καταπατώνται και ομάδες του πληθυσμού καταδικάζονται στη διακινδύνευση.
³ Δες Bruce Robbins, ‘Barbarians at the gates’.