Είναι η Γερμανία ανόητε,

“Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει ειρήνη ανάμεσα στα έθνη, πριν αποκτήσουν όλα τον ίδιο νόμο και το ίδιο νομικό σύστημα . Γι' αυτό ελπίζω πως ο εθνικοσοσιαλισμός θα εξαπλωθεί μια μέρα σε όλον τον κόσμο . Αυτό δεν είναι απίθανο όνειρο, αλλά ένας πραγματοποιήσιμος αντικειμενικός σκοπός”. - Χίτλερ - σε λόγο του στο Μόναχο - Μάρτιος 1936 .

Ναι, ήταν το πιστεύω ενός Ναζί , που ο Γερμανικός Λαός μετά προθυμίας πίστεψε ως όνειρο που το υπηρέτησε πιστά και με θρησκευτική ευλάβεια. 

Ένα όνειρο, όνειδος, που απέβλεπε στην Γερμανική παντοκρατορία, όχι ειρηνικά μέσω των ανθρώπινων ιδεών, αλλά μέσω της στρατιωτικής κατίσχυσης για επιβολή μιας και μοναδικής ιδέας, του Φασισμού. 

Το όνειρο του φασισμού δεν προδίδει μόνο τις τρελές και απάνθρωπες φαντασιώσεις ενός φασίστα αρχηγού, αλλά αποκαλύπτει και την ψυχική προδιάθεση ενός Λαού, που θεωρεί τον εαυτό του ως ανώτερη φυλή έναντι των άλλων, με αναπόφευκτο της μοίρας του ως θέλημα Θεού, να κυβερνά τον κόσμο. 

Η δεσποτική της στάση και η αλαζονική της συμπεριφορά στα κράτη μέλη της Ευρώπης τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν επιλέξει τον ρόλο του δορυφόρου, είναι η απαρχή ενός ανεκπλήρωτου ονείρου από το παρελθόν που αναζητά την πραγμάτωση του. 

Τα υλικά με τα οποία φτιάχτηκε η ψυχή και η συνείδηση αυτού του Λαού, είναι τα ίδια μέχρι και σήμερα ,που δεν αλλάζουν την χημεία της, παρά μόνο τις μεθόδους της και τις τακτικές της, σ’ αυτό που θεωρεί πεπρωμένο της, ως άρια φυλή. 

Από τα ίδια υλικά είναι φτιαγμένοι και οι επίγονοι του Χίτλερ, στον ίδιο δρόμο και στον ίδιο προορισμό, επεκτείνοντας με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, τους δικούς τους νόμους και τις δικές τους πολιτικές στα κράτη μέλη της Ευρώπης, που θεωρούν ως επαρχία της μητρόπολης που λέγετε Γερμανία . 

Πόσο διαφέρει επί της αρχής το όνειρο του Χίτλερ για παγκόσμια κυριαρχία, από την Γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη ως όνειρο του Σόιμπλε, που βίαια και εκβιαστικά επιβάλλει, στο όραμα της μεγάλης ιδέας . Πόσο σεβάστηκε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια η Γερμανία του χθες , και πόσο την σέβεται σήμερα Πόσο μας διέταζε, και πόσο εξακολουθεί να μας διατάζει; 

Πόσες φορές μας εκτέλεσε τότε , και πόσο συνεχίζει να μας εκτελεί τώρα; 

Ουκ έστι τέλος ..... Πόσο άλλαξε η σημερινή Γερμανία στην στάση της, στις υποχρεώσεις της και στις πρακτικές της, στα άλλοτε θύματα της ναζιστικής της θηριωδίας; Όσο άλλαξε την στάση της η σημερινή Τουρκία στην αναγνώριση της γενοκτονίας που οφείλει στον Λαό μας, άλλο τόσο άλλαξε και η τότε σύμμαχος της και αρχιτέκτονας αυτού του εγκλήματος, Γερμανία, στην αναγνώριση των οφειλών της, στην χώρα μας . 

Είναι Λαοί που δεν εξοφλούν τις οφειλές τους, ούτε καν στην Ιστορία και πάντα θα τους εκφράζει ένας Χίτλερ! 

Είναι Λαοί που δεν τους ενδιαφέρει η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, παρά μόνο η γραφή αυτής με αίμα εκβιασμούς και αδικίες και πάντα θα τους εκφράζει ένας Σοιπλερ!

Είναι Γερμανία ανόητε, το ίδιο όνειρο, ο ίδιος σκοπός της απόλυτης κυριαρχίας της, στον ευάλωτο Ευρωπαϊκό χώρο της δημοκρατίας που θέλει να μετατρέψει σε φεουδαρχία. 

Τόσο παρελθόν, τόση εμπειρία και ακόμη ως Λαός δεν έχουμε αντιληφθεί με ποιους έχουμε να κάνουμε. Αγώνας σε δύο μέτωπα για τον δύσμοιρο Λαό μας .

 Έξω με τον χθεσινό μας εχθρό και μέσα με τον κακό μας εαυτό. 

Ένα εαυτό που δεν πρέπει να ξεχνά από την ιστορική του διαδρομή ποιοι ήταν οι δήμιοι του. Κάτι άγνωστο στην παιδεία των πρωταγωνιστών του πολιτικού μας προσωπικού, που διαγκωνίζεται ποιος θα εφαρμόσει πιστότερα τα εχθρικά για τον Λαό μας Γερμανικά μνημόνια, στο πνεύμα της υποτακτικής συνεργασίας με τον Σόιμπλε και ύστερα παρεξηγούνται ως ευαίσθητοι πατριώτες, όταν τους αποκαλούν "γερμανοτσολιάδες". 

Το αν ο Σόιμπλε μας διακωμωδεί στα διεθνή φόρα, λέγοντας μας «Είναι η εφαρμογή των συμφωνηθέντων, ανόητε» είναι σχήμα λόγου, αποδεκτό και εύπεπτο στην ανύπαρκτη πλέον αξιοπρέπειά τους, υποβιβάζοντας το γεγονός σ’ ένα χαλαρό σχολιασμό, για να αποκρύψουν την ατολμία τους μη τυχόν και δυσαρεστήσουν το αφεντικό τους, στην δέουσα απάντηση : "είναι η Γερμανία ρε ηλίθιε". 

Εκεί καταντά ο πολιτικός στην χώρα μας για λίγη γεύση εξουσίας, έτοιμος να δεχθεί τα πάντα, αρκεί αυτός να υπάρχει ως σωτήρας, ενός υποταγμένου και χωρίς σωτηρία Λαού . Δεν υπάρχει ποιο ανάγλυφη περιγραφή του Γερμανικού δόγματος από αυτά που λέχθηκαν και από αυτά που πράττονται . Ένας νόμος και ένα νομικό σύστημα είπε ο Χίτλερ ….. Μια πολιτική, σκληρή και απάνθρωπη λέει ο Σόιμπλε … Ο σκοπός είναι πραγματοποιήσιμος … 

Τότε με τα τανκς, τώρα με το Γερμανικό ευρώ …. "Μέχρι να το καταλάβουν αυτοί οι ανόητοι Έλληνες τι συμβαίνει, θα κατασχέσουμε το σώμα τους και μετά θα εκπλειστηριάσουμε την ψυχή τους".

 Ασλανίδης Ματθαίος. 

ΥΓ. Στην Ελλάδα έβαλαν τον διακινητή να κοιτάει τα παιδάκια που πνίγηκαν στο Αιγαίο. Δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς. 

Ας κοιτάξει η Γερμανία τις παρακάτω εικόνες μήπως, λέω μήπως θυμηθεί το Άουσβιτς, το Νταχάου γιατί μπορεί κάποτε να λέει δεν ήξερα, δεν ήμουν εκεί. 

Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει - Γαλάζιοι βραβεύουν γαλάζιους και ο Τσίπρας διορίζει συγγενείς και φίλους.

Με την κοινωνία στα «κάγκελα» είναι καλό να μην ξεχνάμε κάποιες ενέργειες των πολιτικών μας ανδρών γιατί από αυτές βγαίνουν πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα για τον ρόλο που παίζει και καλείται να παίξει ο κάθε «πολιτικός ανήρ» στο μέλλον.

Και να μην ξεχνάμε ότι όσο ποιο εξαρτημένος είναι κάποιος τόσο μεγαλύτερος είναι ο ρόλος που του ανατίθεται ή μεθ’ ελληνιστή ερμηνευμένο τόσο μεγαλύτερη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνει να κάνει.   

Όταν ο Τσίπρας πρότεινε τον Παυλόπουλο για πρόεδρο δημοκρατίας, ο ενθουσιασμός και η ελπίδα της «πρώτης φοράς αριστερά» δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για προβληματισμό …περί του προσώπου.

Ο Παυλόπουλος όμως είχε ιστορία η οποία δεν περιοριζόταν στο ότι ήταν και αυτός ένα μνημονιακό γραναζάκι που στο όνομα Προκόπης Παυλόπουλος ανταπάντησε «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ»

Όλα αυτά λίγη σημασία είχαν τότε, όπως και κανείς δεν λογίστηκε την διαπραγματευτική δύναμη που θα είχε η χώρα εάν στο τιμόνι της προεδρίας υπήρχε ένας αριστερός χωρίς εισαγωγικά.

Όμως σύστημα και Τσίπρα τους βόλευε ένας Προκόπης γιατί ήταν τα «δικά μας παιδιά»

Δικά μας παιδιά που, μεταξύ άλλων,  θα έδιναν την δυνατότητα σε γαλάζιους δήμαρχους να ανακηρύσσουν γαλάζιους προέδρους επίτιμους δημότες.

Διαβάζοντας το δημοσίευμα που θέλει τον δήμαρχο Φυλής να ανακηρύσσει επίτιμο δημότη των Προκόπη Παυλόπουλο, αλλά και τις μεταξύ τους ευχαριστήριες επιστολές, μου ήρθε στο μυαλό η εκδήλωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως προέδρου της βουλής των Ελλήνων, στην οποία ο πρόεδρος Προκόπης δεν παρευρέθη γιατί η Ζωή δεν ήταν «δικά μας παιδιά», όπως «δικά μας παιδιά» δεν είναι και ένας ολόκληρος λαός.

Θα ανακηρύξει λοιπόν ο δήμαρχος Χρήστος Παππούς, τον πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο, επίτιμο πολίτη του δήμου Φυλής και  πρόεδρος θα εγκαινιάσει το κέντρο αποκατάστασης ατόμων με αναπηρία τι στιγμή που ως βουλευτής της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, ο Προκόπης ψήφισε Όλα τα κοινωνιοκτόνα μέτρα ΚΑΤΑ των ατόμων με αναπηρία.

Γιατί τόσοι εναγκαλισμοί του Δήμαρχου με τον Πρόεδρο δεν είναι ερώτημα που απασχολεί και πρέπει να απαντηθεί όμως το βέβαιο είναι ότι αν θέλεις να προκόψεις και να βραβευτείς, η Ελλάδα είναι ο ιδανικός προορισμός καθώς χρόνια τώρα είναι η μόνη χώρα που βραβεύει αυτούς που την καταστρέφουν

Χαλαρά γιατί χανόμαστε - Πώς θα γίνουμε εκατομμυριούχοι

Οι περισσότεροι είναι αυτοδημιούργητοι και στηρίχτηκαν στις δικές τους δυνάμεις. Εσείς, έχετε αυτό που χρειάζεται για να γίνετε ο επόμενος;

Σε αντίθεση με αυτά που πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, η πλειονότητα των εκατομμυριούχων είναι αυτοδημιούργητοι και πέτυχαν το στόχο τους κυρίως μέσω της αποταμίευσης. Εκείνοι που κληρονόμησαν πολλά χρήματα ή τα κέρδισαν ως υψηλόβαθμα στελέχη ή ιδρύοντας επιτυχημένες εταιρείες είναι πολύ λιγότεροι, σχεδόν η εξαίρεση.

Ως εκατομμυριούχος ορίζεται όχι αυτός που έχει 1.000.000 € στην τράπεζα, αλλά εκείνος που οι καταθέσεις του, η αξία των ακινήτων και των επενδύσεών του, μαζί με το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα, ξεπερνά αυτό το ποσό. Ωστόσο, ο αριθμός των Ελλήνων εκατομμυριούχων είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί, ειδικά μετά την κρίση που άλλαξε άρδην τις αξίες τόσο των επενδύσεων όσο και των ακινήτων. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ανέρχεται σε μερικές δεκάδες χιλιάδες.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το εκατομμύριο δεν είναι και τόσο δύσκολος στόχος. Αν μέχρι πρόσφατα ένα απλό διαμέρισμα στην Αθήνα άξιζε 300.000 € και οι περισσότεροι Έλληνες έχουν κάποιου είδους ακίνητη περιουσία, ο δρόμος μέχρι το ορόσημο αυτό του πλούτου δεν είναι ιδιαίτερα μακρύς.

1. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ

Κανείς από τους γνωστότερους εκατομμυριούχους του πλανήτη -Bill Gates, Carlos Slim, Amancio Ortega, Warren Buffet κ.λπ- δεν γεννήθηκε πλούσιος. Το χρήμα ναι μεν κληρονομείται, αλλά όποιος το κατέχει δεν έχει και πολύ ισχυρό κίνητρο να το αυξήσει. Για αυτό και το 86% των εκατομμυριούχων είναι αυτοδημιούργητοι, σύμφωνα με τον επενδυτικό οργανισμό Fidelity.

2. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ

Κάποιες φορές δεν χρειάζεστε καν πτυχίο, όπως απέδειξαν οι περιπτώσεις του Στιβ Τζομπς και του Μαρκ Ζούκερμπεργκ. Σύμφωνα με την εταιρεία οικονομικών μελετών Kiplinger, μόνο το 18% των εκατομμυριούχων έχουν μάστερ, μόνο το 5% σπούδασε νομικά και μόλις το 3% ιατρική. Ωστόσο, το 90% των εκατομμυριούχων έχει πανεπιστημιακό πτυχίο και οι καλές σπουδές βελτιώνουν αρκετά τις πιθανότητες για καλό εισόδημα μακροπρόθεσμα και, κάποια στιγμή, την κατάκτηση του εκατομμυρίου.

3. ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗ

Ένας 20χρονος που αρχίζει να αποταμιεύει 200 ευρώ το μήνα σε επενδυτικό πρόγραμμα -και αναπροσαρμοζόμενο- είναι πολύ πιθανό μέχρι την ηλικία των 65 να έχει φτάσει το εκατομμύριο, αφού η συνεχής επανεπένδυση του κεφαλαίου και των τόκων αποδίδει σημαντικά σε βάθος χρόνου. Φυσικά, υποθέτουμε ότι στην πορεία των 45 αυτών ετών η οικονομία θα έχει συνολικά θετικό πρόσημο παρά τα -ενίοτε μεγάλα- σκαμπανεβάσματα.

Επειδή, όμως, ελάχιστοι νέοι έχουν τη δυνατότητα -ή την πρόνοια- να ξεκινήσουν από τα 20, ακόμα και η έναρξη περίπου στα 30 με τα ίδια χρήματα θα σας φέρει περίπου στα μισά του δρόμου.

4. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ

Οι επιτυχημένοι επενδυτές δεν είναι αριθμομνήμονες, ούτε μεγαλοφυΐες. Στην πραγματικότητα, πολλές φορές χρησιμοποιούν την κοινή λογική, όσο κι αν δηλώνουν πως ακολουθούν περισσότερο το ένστικτο. Σε αυτό που συμφωνούν, πάντως, είναι πως συνεχώς μαθαίνουν. Το 60% των εκατομμυριούχων δηλώνει πως «έχει πολλά ακόμη να μάθει για τις επενδύσεις», σύμφωνα με την εταιρεία επενδυτικών συμβούλων Spectrem.

5. Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ

…τουλάχιστον στον κόσμο. Ειδικά στις ΗΠΑ, περίπου 6 εκατ. νοικοκυριά (σε σύνολο περίπου 117 εκατ.) έχουν περιουσία άνω του εκατομμυρίου και ο αριθμός τους -παρά την κρίση στο real estate- συνεχώς ανεβαίνει. Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι έχουν επενδύσει σε μετοχές του S&P 500, οι τιμές των οποίων ανεβαίνουν και, συνεπώς, βελτιώνουν και το portfolio των επενδυτών.

Όσο για την Ελλάδα, κάθε κρίση ακολουθείται από μια περίοδο αλματώδους ανάπτυξης. Θα έρθει και η σειρά μας.

6. ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ

Μπορεί το 17% των εκατομμυριούχων να είναι μάνατζερ, αλλά ένα άλλο 20% εργάζεται σε θέσεις όπως εκπαιδευτικοί, λογιστές και πωλητές. Οι μισοί εκατομμυριούχοι είναι ιδιοκτήτες μικρών ή ατομικών επιχειρήσεων. Κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι πως ξεκίνησαν την επένδυση και την αποταμίευση νωρίς και συνέχισαν για πολλά χρόνια.

7. ΤΟ (ΠΟΛΥ) ΧΡΗΜΑ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Όλοι ξέρουμε το γνωστό ρητό, αλλά οι περισσότεροι διαφωνούμε και είμαστε έτοιμοι να το διαψεύσουμε την πράξη. Αρκεί να μας δώσει κάποιος την ευκαιρία.

Σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου Πρίνστον, οι άνθρωποι νιώθουν γενικά πιο χαρούμενοι όσο κερδίζουν περισσότερα χρήματα, αλλά αυτό σταματά περίπου στα $75.000 (55.000 €) το χρόνο, όπου η χαρά μένει η ίδια όσο και αν ανεβαίνει το ποσό. Φυσικά, κάποιος με εισόδημα 300.000 το χρόνο νιώθει πιο επιτυχημένος και ασφαλής από κάποιον που παίρνει το βασικό.

Αλλά επειδή τα πάντα είναι στο μυαλό μας και ειδικά το πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή μας μέρα με τη μέρα, ένας υπάλληλος με αξιοπρεπή μισθό μπορεί να νιώθει το ίδιο ευτυχισμένος με έναν ακριβοπληρωμένο μάνατζερ.

 Του Κώστα Φαρμάκη 

Πηγή: