Παγκόσμιο ΣΟΚ: Αιφνιδιαστική έξοδος της Καλιφόρνια από τις …ΗΠΑ

Η Πρόεδρος των ΗΠΑ, Angela Burger, ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά σήμερα την έξοδο της Καλιφόρνια από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Καλιφόρνια, που ήταν προηγούμενα μέρος της Ισπανικής Αυτοκρατορίας μέχρι την ένταξή της στο Μεξικό το 1821 για να καταλήξει ως 31η πολιτεία των ΗΠΑ στις 9 Σεπτεμβρίου 1850, αποτελεί από σήμερα μια ανεξάρτητη Δημοκρατία.

Με ένα έλλειμμα 20 δις δολαρίων τα τελευταία τρία χρόνια, σε έναν βασικό προϋπολογισμό περίπου 100 δις δολαρίων, η Καλιφόρνια είχε επιπλέον συσσωρεύσει έναν μεγάλο όγκο μη καταγεγραμμένου χρέους – ειδικά μέσω κρατικών ομολόγων – σε τόσο υψηλό επίπεδο που οι ΗΠΑ έπρεπε να δεσμεύουν περίπου 6% των δαπανών τους για την εξυπηρέτηση του χρέους και χρειάζονταν να δανείζονται λίγο παραπάνω από το σύνηθες. Μεγάλο μέρος του χρέους συσσωρεύτηκε μεταξύ των ετών 2003-04, όταν η Καλιφόρνια δανείστηκε 15 δις δολάρια για να καλύψει ένα κενό στον προϋπολογισμό της μέχρι το τέλος του 2004, όπως την υποχρέωνε ο νόμος.

Οι διαπραγματεύσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης με την Πολιτεία ήταν συνεχείς. Το πρόγραμμα λιτότητας της Προέδου Burger – με μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, εκτεταμένες απολύσεις, χωρίς σημάδια ανάπτυξης και με την ανεργία να είχε σκαρφαλώσει στο πρωτοφανές ποσοστό του 50% στους νέους -, προκαλούσε τις σφοδρές αντιδράσεις των Καλιφορνέζων που κατέβαιναν ολοένα και πιο συχνά σε πορείες διαμαρτυρίας εναντίον της Προέδρου, με συνθήματα αμφισβήτησης του ομοσπονδιακού κράτους.

Τα αιτήματα του νεοεκλεγμένου Κυβερνήτη της π. Πολιτείας κ. Alex Cheap για χαλάρωση των μέτρων με ταυτόχρονη αύξηση στη διοχέτευση ομοσπονδιακού εισοδήματος από το 20% στο 30%, καθώς και την αύξηση των επιστροφών πάνω από το 78% που λάμβανε η Καλιφόρνια από τις καταβολές της, δεν είχαν συναντήσει την προθυμία της Προέδρου και του Κογκρέσου. Έτσι, με την εισήγηση της Προέδρου Burger, το κόμμα της οποίας έχει την πλειοψηφία στη Γερουσία τα τελευταία δύο χρόνια, η ολομέλεια αποφάσισε την έξοδο της πολιτείας από τις ΗΠΑ και από το δολάριο.

Η Πρόεδρος Burger ενημέρωσε τους Αμερικανούς στο διάγγελμά της, ότι οι ΗΠΑ ήταν προετοιμασμένες από καιρό για αυτό το σενάριο και ότι η έξοδος της Καλιφόρνια δεν θα έχει επιπτώσεις στην Αμερικανική οικονομία ούτε αναμένεται να πυροδοτήσει σοβαρές αντιδράσεις στις χρηματαγορές.

Μετά την ανακοίνωση της εξόδου της, η Καλιφόρνια ως ανεξάρτητο πια – πλην όμως χρεοκοπημένο κράτος -, αποφάσισε να ζητήσει τη συνδρομή της Ρωσίας, η οποία είχε εκδηλώσει μεγάλο ενδιαφέρον να ενισχύσει την τοπική οικονομία ήδη από τον περασμένο μήνα. Τεχνικά κλιμάκια από τη Μόσχα μεταβαίνουν ήδη στο Λος Άντζελες, όπου θα έχουν συναντήσεις με τον Κυβερνήτη, τους Δημάρχους Λος Άντζελες και Σαν Φραντσίσκο, αλλά και τους διεθύνοντες συμβούλους μεγάλων εταιρειών της Silicon Valley, όπως της Apple, της Google και της Facebook. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, η Καλιφορνέζικη (τ. Αμερικανική) Ακαδημία κινηματογράφου, αποφάσισε τη μετάδοση της φετινής τελετής των βραβείων Όσκαρ από την Αγία Πετρούπολη. Εξάλλου, Ρωσικές σημαίες κυματίζουν από σήμερα στη λεωφ. Sunset Boulevard.

Αν τα παραπάνω σας φαντάζουν απολύτως …απίθανα, μολονότι τα οικονομικά μεγέθη και οι αναφορές στα ελλείμματα είναι απολύτως ακριβείς, τότε έχετε δίκιο. Και για αυτόν το λόγο πρέπει να σκεφτείτε τη μεγάλη διαφορά: Η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι και τόσο ενωμένη στην πραγματικότητα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, έθνη όπως η Ελλάδα δεν θα υποχρεώνονταν να ισοσκελίσουν όλες τις δημόσιες δαπάνες εντός των συνόρων, όπως συμβαίνει με τις Πολιτείες των ΗΠΑ. Το ζήτημα της αντιμετώπισης των δημοσίων δαπανών θα ετίθετο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Η Ελλάδα θα έπρεπε απλώς να ισοσκελίσει το όποιο μέρος των συνολικών δημοσίων δαπανών βρισκόταν υπό άμεσο έλεγχο σε κρατικό επίπεδο. Το χρηματοοικονομικό σύστημα θα έπρεπε να λειτουργεί με τρόπο αποτρεπτικό για τους κερδοσκόπους. Οι υπερτράπεζες και τα ταμεία δεν θα είχαν τη δυνατότητα να παίζουν βραχυπρόθεσμα παιχνίδια, ενώ θα μπορούσαν να επιτευχθούν σύνθετες μακροπρόθεσμες συμφωνίες.

Βασισμένο σε πραγματικές σκέψεις του Gary Dymski, Καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Riverside.

 ΠΗΓΗ

Δεν θα κάνουμε έκπτωση στο όνειρο

Μπορεί με πολλά πράγματα να παραμυθιαζόμαστε αλλά και έτσι να είναι δεν θα κάνουμε έκπτωση στο όνειρο. 

Διαβάστε και τα συμπεράσματα δικά σας.

1. Είμαστε μια χώρα που ελέγχει μια χερσαία και θαλάσσια έκταση όση είναι η Γερμανία και η…
Αυστρία μαζί (450.000 τετρ. χιλιόμετρα), αφού εκτεινόμαστε από την Αδριατική ως τις ακτές του Λιβάνου (περιλαμβανομένης της Κύπρου μας) και από το τριεθνές στον…
Έβρο ως ανοιχτά της Λιβύης. Θέλεις ΔΥO ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο για να πας από το πιο δυτικό (Κέρκυρα) στο πιο ανατολικό άκρο του Ελλαδικού χώρου (Λάρνακα).Σαν να πετάς δηλαδή από τις Βρυξέλλες προς τη Μασσαλία.
2. Στον κόσμο ζουν συνολικά 17.000.000 Ελλαδίτες, Κύπριοι, Βορειοηπειρώτες, Κωνσταντινουπολίτες, Ίμβριοι, Τενέδιοι κλπ.
3. Είμαστε 2οι στον κόσμο σε καταθέσεις στην Ελβετία.
4. Δεχόμαστε 16.000.000 τουρίστες τον χρόνο και διαθέτουμε μια σημαντική τουριστική βιομηχανία.
5. Έχουμε τρία πολύ μεγάλα ναυπηγεία που κατασκευάζουν κάθε είδος πλοίου .
6. Έχουμε βιομηχανίες αμαξωμάτων που κατασκευάζουν βαρέα φορτηγά, λεωφορεία, τρόλεϊ, βαγόνια τραίνων, επικαθήμενα, μπετονιέρες, βυτία κλπ.
7. Διαθέτουμε 2.400 υπερδεξαμενόπλοια και μεγάλα φορτηγά πλοία είμαστε έτσι 1οι στον κόσμο στην εμπορική ναυτιλία, ενώ άλλα 1.500 τεράστια τάνκερ και φορτηγά έχουν οι Κύπριοι πλοιοκτήτες -5οι στον κόσμο.
8. Είμαστε 2οι παγκοσμίως στο πρόβειο γάλα, 3οι στις ελιές, 3οι παγκοσμίως στον κρόκο, στα ακτινίδια, στα ροδάκινα.
9. Είμαστε 1οι στον κόσμο σε νικέλιο, 1οι σε λευκόλιθο, 1οι στον κόσμο σε υδρομαγνησίτη, 1οι στον κόσμο σε περλίτη, (1.600.000 τόννοι), 2οι παγκοσμίως σε μπετονίτη (1.500.000 τόννοι), 1οι στην ΕΕ σε βωξίτη (2.174.000 τόννοι), 1οι και σε χρωμίτη, 1οι και σε ψευδάργυρο, 1οι και σε αλουμίνα.
10. Έχουμε την 2η καλύτερη Πολεμική Αεροπορία στο ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ, ενώ οι Τούρκοι είναι προτελευταίοι), ενώ έχουμε και το 2ο καλύτερο Πολεμικό Ναυτικό στο ΝΑΤΟ, με την Τουρκία να είναι Τ11. Έχουμε νοτίως της Κρήτης 175 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο, το 3ο μεγαλύτερο κοίτασμα παγκοσμίως. Εντωμεταξύ ο χρυσός που υπάρχει στην Θράκη μας αξίζει 38 δις ευρώ. Έχουμε εκεί, στην Μακεδονία και την Θράκη , τα 3 μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού της Ευρώπης. Η αξία του πετρελαίου και του αερίου μας είναι – κρατηθείτε – 10 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ !όπως αναφέρει το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ, το ΥΣΓΣ.

Πυργώνουν οι αντιδράσεις του κόσμου σε πολλές περιοχές της χώρας.

Οι αντιδράσεις του κόσμου πυργώνουν σε πολλές περιοχές της χώρας.

Στην Κω στο χωρίο Πύλι οι κάτοικοι άναψαν παντού φωτιές και απέκλεισαν το δρόμο προς το στρατόπεδο. Η ένταση κορυφώθηκε κατά την διάρκεια διαμαρτυριών για την δημιουργία των hot-spot.

Στη Σπάρτη θερμό επεισόδιο έγινε στο πολιτικό γραφείο του Λεωνίδα Γρηγοράκου.

Επεισόδια στην Κώ. 

  Ο Παναγιώτης Λ. από το Γεράκι, εργάτης και αγρότης στο επάγγελμα, ήρθε στη Σπάρτη για να βγάλει λεφτά από το ATM το οποίο βρισκόταν κάτω από το γραφείο του βουλευτή ΠΑΣΟΚ Λεωνίδα Γρηγοράκου.

Όπως λέει ο ίδιος, εκείνη την ώρα βγήκαν κάποιοι από το γραφείο του Λεωνίδα Γρηγοράκου στο μπαλκόνι και ένας άνδρας ειρωνεύτηκε τον κόσμο την ώρα που έβγαζε χρήματα λέγοντας χαρακτηριστικά, ''καθίστε εκεί και περιμένετε στον ήλιο για 60 ευρώ''!

Έπειτα ο ίδιος, αντιδρώντας, αυτό που έκανε ήταν να ανεβεί στα γραφεία του βουλευτή και να τους ζητήσει το λόγο.

«Αλλα μας έλεγες και άλλα κάνεις τώρα» φώναξαν οι αγρότες στο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Λακωνίας Σταύρο Αραχωβίτη.

Γρηγοράκος και Αραχωβίτης. Να μην ξεχνάμε ότι αυτούς εμείς τους στείλαμε στη βουλή. 

Ομάδα αγροτών από την περιοχή του Ευρώτα και της Μάνης, σήμερα στις 10.30 το πρωί, αντιλαμβανόμενοι ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Λακωνίας Σταύρος Αραχωβίτης, βρίσκεται στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Σπάρτη και συναντάται με εκπροσώπους επαγγελματικών τάξεων, έφυγαν από το μπλόκο και πήγαν και εισέβαλαν στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, διακόπτοντας την συνάντηση.

Εκεί οι αγρότες επιτέθηκαν λεκτικά στο βουλευτή επισημαίνοντάς του πως ήταν μαζί τους κι άλλα τους έλεγε στις προηγούμενες κινητοποιήσεις που έκαναν επί κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κι άλλη είναι σήμερα η στάση του, ενώ τον κάλεσαν σε έντονο ύφος να μην ψηφίσει το ασφαλιστικό και το φορολογικό προσχέδιο νόμου της κυβέρνησης όταν αυτό έρθει στην Βουλή. «Ήσουν η τελευταία μας ελπίδα» φώναζε ένας αγρότης στο βουλευτή, ο οποίος του ανταπαντούσε, «δεν ήμουν, είμαι η ελπίδα σας», σε έναν έντονο χαρακτηριστικό διάλογο.

Οι αγρότες στη συνέχεια αποχώρησαν για τα μπλόκα. Σε δηλώσεις του για το επεισόδιο ο βουλευτής επισήμανε: «Σήμερα το πρωί στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στη Σπάρτη είχαμε συνάντηση, ύστερα από πρόσκληση που τους κάναμε, με εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων του νομού Λακωνίας, επαγγελματο-βιοτέχνες και εμπόρους. Κατά την διάρκεια της συζήτησης εισέβαλε στα γραφεία μια ομάδα αγροτών, οι οποίοι με έντονο τρόπο εξέφρασαν την άποψή τους για την πρόταση του ασφαλιστικού και διαμαρτυρήθηκαν εντόνως γιατί δεν είχαν κληθεί. Τους απάντησα ότι μέσα σ' αυτή την εβδομάδα αναμένουμε εξελίξεις για τους αγρότες, οπότε αμέσως μετά την ανακοίνωση των εξελίξεων θα τους καλέσω σε συνάντηση, έτσι ώστε να συζητήσουμε. Κατόπιν αυτών οι αγρότες αποχώρησαν και η συζήτηση με τους επαγγελματο-βιοτέχνες και τους εμπόρους συνεχίστηκε κανονικά».

Στην Αλεξανδρούπολη φαίνεται ότι δεν αστειεύονται. Πέταξαν κοπριά στα lidl. (video)

Στην Αλεξανδρούπολη φαίνεται ότι δεν αστειεύονται.

Καπνογόνα, σανό ακόμη και κοπριά μπροστά σε εισόδους υποκαταστήματος των Lidl έριξαν αγρότες με τα μηχανήματά τους στην Αλεξανδρούπολη.

Σύμφωνα με το xanthinea.gr, οι αγρότες προχώρησαν σε αυτή της κίνηση διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση της αλυσίδας να κρατήσει ανοιχτά τα υποκαταστήματα παρά την πανελλαδική απεργία.

ΠΗΓΗ

Το αύριο της Ευρώπης

Πριν πολλά χρόνια, κάποιος συνάδελφος στρατιωτικός, μου είχε πει, χαριτολογώντας, ότι, υπό την προϋπόθεση πως τηρείται το διεθνές δίκαιο του πολέμου, ο Κινεζικός στρατός μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο, απλώς με το να παραδίνεται.

Ποιος μπορεί να συντηρήσει 10 ή 20.000.000 αιχμαλώτους, χωρίς να καταστραφεί η οικονομία του;

Τα γεγονότα που τώρα διαδραματίζονται στην Ευρώπη με το ατέλειωτο κύμα προσφύγων, μεταναστών ή λαθρομεταναστών από την Μέση Ανατολή και Αφρική, χωρίς βέβαια να γίνεται πραγματικός πόλεμος, αποδεικνύουν, ότι καμιά φορά η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία.

Πότε θα σταματήσει η κινητικότητα αυτή; Πόσο μπορεί η Ευρώπη να αντέξει; Πόσους Ανθρώπους μπορεί ακόμα να απορροφήσει;

Πολύ σύντομα η Ευρώπη θα πρέπει να πάρει μια σκληρή απόφαση.

Τι προτιμά; Να διατηρήσει την ταυτότητα και τον τρόπο ζωής της, όπως τον ξέρει σήμερα ή να αποδεχτεί ότι εκ των πραγμάτων θα μεταλλαχθεί, αργά ή γρήγορα σε κάτι διαφορετικό, τόσο φυλετικά όσο και πολιτιστικά;

Αν επιλέξει το πρώτο, δεν έχει και πολλές επιλογές. Θα πρέπει, για να το πούμε ωμά, να επιλέξει το δρόμο της πρωτόγονης κτηνώδους δύναμης της βίας του ισχυροτέρου, αν θέλει να επιβιώσει με τη σημερινή μορφή.

Για να μη μασάμε τα λόγια μας, αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει να στέλνει στο βυθό της Μεσογείου, πλοιάρια με αθώους αναξιοπαθούντες ανθρώπους ή να τους πυροβολεί όταν προσεγγίζουν τα χερσαία σύνορά της.

Αν δεν το κάνει, το μόνο βέβαιο είναι ότι σε μερικά χρόνια, μια 25χρονη γυναίκα από τη Συρία, μητέρα δύο παιδιών, που θα εγκατασταθεί πχ στην Ουγγαρία, θα έχει άλλα δύο παιδιά, τα οποία θα γαλουχηθούν με τις αρχές του Ισλάμ, ακόμα κι αν ο πατέρας τους είναι χριστιανός. Την ίδια στιγμή, μια συνομήλικη Ουγγαρέζα, μπορεί να έχει μόνο ένα παιδί και μάλιστα από πατέρα μουσουλμάνο!

Πόσο όμως μπορεί μια Ευρώπη του ανθρωπισμού και των δικαιωμάτων, να παραμείνει ίδια, αν καταντήσει να φέρεται με αυτόν τον τρόπο; Πόσο μπορεί να αντικρίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη της συνείδησής της, χωρίς να τον απενοχοποιεί καλυπτόμενη πίσω από ρατσιστικές ιδεολογίες;

Αν πάλι επιλέξει να αλλάξει, θα πρέπει να ξέρει ότι Ασία και Ισλάμ, είναι κοσμοθεωρίες ριζικά διαφορετικές από την Ευρωπαϊκή αντίληψη και δεν αναφέρομαι μόνο στη θρησκεία.

Είναι τελείως διαφορετική η αντίληψη τους για τη θέση του ατόμου στο σύνολο, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ή για την αντίληψη του αν το άτομο κατευθύνει τη ζωή του ή αν το κάνουν άλλες δυνάμεις, για να αναφέρω μόνο τρεις πολιτισμικές διαφορές.

Δεν είναι η πρώτη φορά που στον ΕυρωπαΙκό χώρο παρατηρούνται μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Η εμπειρία έχει δείξει, πως συνήθως ο ανώτερος πολιτισμός, σε βάθος χρόνου, επιβάλλεται, ενώ η επιμιξίες έχουν θετικά αποτελέσματα, από βιολογικής άποψης.

Ποιος όμως είναι ο ανώτερος πολιτισμός; Ποιος θα το κρίνει;

Από γεωπολιτική σκοπιά, η Ευρώπη έχει εφεδρείες. Υπάρχει πάντα η Αμερική (ως ήπειρος) η οποία τον προηγούμενο αιώνα ξελάσπωσε δύο φορές την Ευρώπη. Όχι όμως από πολιτιστικά διαφορετικούς εχθρούς.

Υπάρχει και η Ρωσική αρκούδα. Με εκατομμύρια πιστούς χριστιανούς ορθοδόξους και πολιτιστικά συγγενείς με εμάς.

Ας μη μας διαφεύγει όμως κάτι σημαντικό.

Τόσο η Αμερική, όσο και η Ρωσία, έχουν παρελθόν πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό. Με λιγότερο ή περισσότερο βίαιο τρόπο, προέκυψαν από ανάμιξη διαφορετικών λαών και πολιτισμών, ακόμα και φυλών.

Ακόμα κι αν τρέξουν να σώσουν την Ευρώπη, θα το κάνουν με ανταλλάγματα και με το δικό τους τρόπο. Θα το κάνουν, ενδεχομένως, και με, μεταξύ τους, αντιπαλότητα.

Ιωάννης Παρασκευάς, απόστρατος αξιωματικός στρατού ξηράς

ΠΗΓΗ

Μία αληθινή ιστορία - Οι άνθρωποι που διαφύλαξαν τους θησαυρούς της Συρίας από την ISIS

Από τον Jeremy Bowen //

Μετάφραση- Επιμέλεια: Βάλια Παπαναστασοπούλου //

Μια αξιόλογη ομάδα αρχαιολόγων που μάχεται να σώσει τις αρχαιότητες της χώρας.

Στις 19 Μαΐου του τρέχοντος έτους, η αρχαία πόλη της Παλμύρας ήταν έτοιμη να πέσει. Οι τζιχαντιστές μαχητές προχωρούσαν με στρατιωτικά φορτηγά φορτωμένα με βαριά πολυβόλα. Ήταν ένα μέρος της ομάδας που αυτοαποκαλείται Ισλαμικό Κράτος, επίσης γνωστή ως Da’esh και ISIS.

O Khalil Khariri, ένας εξειδικευμένος αρχαιολόγος που εργάστηκε στο Μουσείο της συριακής πόλης, μπορούσε να ακούσει τους ήχους της μάχης που πλησίαζε. Ασθμαίνοντας και κάθιδροι, ο ίδιος και οι τέσσερις φίλοι του συνέχιζαν να συσκευάζουν τα ξύλινα κιβώτια έξω από την πόρτα του Μουσείου και να τα φορτώνουν στα τρία φορτηγά που ήταν σταθμευμένα απ’ έξω.

Οι σφαίρες, που χτυπούσαν το εξωτερικό μέρος του μουσείου, ηχούσαν σαν οργισμένα έντομα σφυρίζοντας πάνω από τα κεφάλια τους. Όλμοι που εκρήγνυνταν εκεί κοντά, έστελναν καυτά θραύσματα σφυρίζοντας στον αέρα, έκοβαν τμήματα ξύλου από τα δέντρα και τα μετέτρεπαν σε μαχαίρια. Οι άνδρες φόρτωσαν το τελευταίο κιβώτιο στο πλησιέστερο φορτηγό. Μόλις πήδηξαν μέσα σε αυτό και με τα οχήματα να ορμούν έξω από την πλατεία του Μουσείου, μια σφαίρα χτύπησε τον Khalil. Τα θραύσματα τραυμάτισαν άλλους δύο.

Οδηγούσαν γρήγορα στο δρόμο προς τη Χομς, μακριά από τη Da’esh, όπως αποκαλούν την ISIS, χωρίς καν να σταματήσουν για την περίθαλψη των τραυματιών, έως ότου ήταν πολύ μακριά από την Παλμύρα.

Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες και κάτω από τα δριμύτατα πυρά, πέντε μεσήλικες άνδρες είχαν καταφέρει να αντικρούσουν τους νέους βαρβάρους του ισλαμικού κράτους. Με σκηνές που θυμίζουν την ταινία του George Clooney, Μνημείων Άνδρες, όπου με μια μονάδα του στρατού προσπαθεί να σώσει τους θησαυρούς της τέχνης που είναι κρυμμένοι από τους Ναζί, ο Khariri και οι φίλοι του είχαν διασώσει μία ανεκτίμητη συλλογή των αντικειμένων του Μουσείου της Παλμύρας, την κληρονομιά ενός από τους αρχαιότερους πολιτισμούς του κόσμου. 

Δέκα λεπτά μετά, αφότου έφυγαν οι άνδρες, οι μαχητές της ISIS μπήκαν στο Μουσείο. Οι προθήκες ήταν άδειες. Τίποτα δεν έμεινε μέσα, εκτός από μεγάλα αγάλματα που ήταν πάρα πολύ βαριά για να τα σηκώσουν χωρίς γερανό.

Ποιοι ήταν οι άνδρες που έσωσαν τους θησαυρούς της Παλμύρας; 

Ο πρώτος, ο Khalil Khariri, ήταν o διευθυντής του Μουσείου. Όταν έφυγε το Μάιο, η σύζυγός του έμεινε πίσω στην πόλη με το μικρό γιο του. Τόσο ταχεία ήταν η προώθηση της ISIS, ώστε έπρεπε να τους αφήσει πίσω και του πήρε σχεδόν ένα μήνα για να τους μεταφέρει σε ασφαλές μέρος. Όταν επανασυνδέθηκαν, του είπε ότι οι τζιχαντιστές όρμησαν έξω από το Μουσείο προς το σπίτι τους, που ήταν 30 μέτρα μακριά, ψάχνοντάς τον και ζητώντας να μάθουν τι είχε γίνει με τη συλλογή.

Όταν τον συνάντησα αυτό το μήνα στη Δαμασκό, ο Khalil εισέπνεε τον καπνό του τσιγάρου του μέχρι τα βάθη των πνευμόνων του. «Πρόκειται να φάω μια σκληρή καταδίκη, αν με πιάσουν στα χέρια τους», είπε. Το γνωρίζει αυτό γιατί, αφού οι τζιχαντιστές έφυγαν με τα λίγα εναπομείναντα αντικείμενα του μουσείου, άντρες της ISIS πήραν τον αδελφό του και δύο ξαδέλφια του και τους σκότωσαν. Επρόκειτο, λέει, για αντίποινα.

Βοηθήθηκε στο παράτολμο σχέδιό του από τους κουνιάδους του Mohammed, Walid και Tarik al-Asaad. Ο πατέρας τους ήταν ο Khaled al-Asaad, ο 83χρονος θεματοφύλακας των αρχαιοτήτων της Παλμύρας, ο οποίος δημοσίως δολοφονήθηκε από τους τζιχαντιστές τον περασμένο μήνα.

Ο Khaled al-Asaad γεννήθηκε στην πόλη και υπηρέτησε ως επικεφαλής του Μουσείου και Διευθυντής των Αρχαιοτήτων για 40 χρόνια, μέχρι το 2003. Ακόμη και μετά τη συνταξιοδότηση, ήταν ακόμα ο άνθρωπος του οποίου η γνώμη και κρίση για την Παλμύρα και τους θησαυρούς της είχε τη μεγαλύτερη σημασία. Θαύμαζε τόσο τη Ζηνοβία, την πολεμίστρια – βασίλισσα της Παλμύρας του 3ου αιώνα, η οποία επαναστάτησε εναντίον της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που έδωσε στην κόρη του αυτό το όνομα. Εκείνη παντρεύτηκε τον Khalil Khariri.

Ο Mohammed al-Asaad δεν φοβήθηκε, όταν οι σφαίρες άρχισαν να πέφτουν, καθώς πάλευαν με τα κιβώτια των αρχαιοτήτων. «Πιστεύαμε ότι αυτό που κάναμε ήταν σημαντικό», μου είπε. Ολόκληρη η οικογένεια είχε ανατραφεί από τον πατέρα τους να λατρεύουν την Παλμύρα, τα κτίρια και τους θησαυρούς της.

Στο Ιράκ κατά τον περασμένο χρόνο, το Ισλαμικό Κράτος κατέστρεψε αρχαίες περιοχές και μετέτρεψαν τα αγάλματα των μουσείων σε ερείπια. Ο πατέρας του Mohammed ήξερε τι θα ερχόταν, όταν έφτασαν και στην Παλμύρα.

πλιάτσικο κάνουν στην Συρία.

Έτσι, το Μάιο, ο Khaled al-Asaad αρνήθηκε να φύγει μαζί με τους γιους του. Δεν τον είδαν ποτέ ξανά. Αποκεφαλίστηκε από τους μαχητές της ISIS σε μια δημόσια πλατεία· το σώμα του απέμεινε να κρέμεται από ένα φανάρι.

«Ο πατέρας μου ήταν 83 χρονών», μου είπε ο Mohammed, «και ένας αληθινός πιστός στην ιδέα της Παλμύρας. Ήταν βαθιά προσηλωμένος σε αυτήν και αρνήθηκε να φύγει. Πίστευε ότι θα πρέπει να προστατεύεται από οποιοδήποτε κακό προερχόμενο από στρατιώτες ή οποιονδήποτε άλλον».

Κάθισα με τον Khalil και τον Mohammed στον κήπο του Μουσείου της Δαμασκού και μιλήσαμε για το πώς και το γιατί η ISIS είχε σκοτώσει τον Khaled. O Mohammed είχε μια φωτογραφία του πατέρα του από καλύτερες εποχές, την οποία είχε κατεβάσει από το διαδίκτυο, στο κινητό του. Όλα τα φυσικά ενθύμια της οικογένειας έμειναν πίσω στην Παλμύρα.

Ο Mohammed ήταν το δεξί χέρι του Khaled στο Μουσείο για 25 χρόνια· είναι περήφανος για την ανδρεία του πατέρα του, τον τρόπο με τον οποίο τους μεγάλωσε και την αγάπη που ενστάλαξε σε όλους τους για την Παλμύρα. «Ο κύριος λόγος που η Da’esh εκτέλεσε τον πατέρα μου ήταν ότι ο ίδιος αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη σε αυτούς. Του προσέδωσαν την ταμπέλα του αποστάτη – ενός άπιστου. Υπήρχαν ιστορίες που έλεγαν πως τον σκότωσαν, επειδή ήξερε τα μυστικά της Παλμύρας και τις θέσεις ενός κρυμμένου αποθέματος χρυσού. Αλλά αυτό είναι λάθος. . . Τον σκότωσαν επειδή ήταν τίμιος και αγάπησε την Παλμύρα και ήταν αφιερωμένος σε αυτήν και αρνήθηκε να την εγκαταλείψει μέχρι την τελευταία του πνοή».

Ο Mohammed πρόσθεσε: «Τιμωρηθήκαμε με το να εκδιωχθούμε από την Παλμύρα. Όλα τα υπάρχοντά μας κατασχέθηκαν. Το μόνο που μένει για μας στην Παλμύρα είναι τα ερείπια».

Οι μηδενιστές της Ίσιδας καθυβρίζουν όλα τα κειμήλια της θρησκευτικής ζωής στη Μέση Ανατολή πριν από τον προφήτη Μωάμεθ, την οποία θεωρούν ως μια εποχή αίρεσης. Η Παλμύρα ήταν πάντα ένας πρωταρχικός στόχος για αυτούς, επειδή έχει τη μεγαλύτερη και πιο ενιαία συγκέντρωση κτιρίων και έργων τέχνης της Συρίας από εκείνη την εποχή. Ο προφήτης πέθανε το 632 μ.Χ.· από τότε η Παλμύρα ήταν ήδη μια αρχαία πόλη, με ένα αξιόλογο αρχιτεκτονικό σύνολο. Έχει επιβιώσει από σεισμούς και πολέμους, αλλά τώρα είναι σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ποτέ.

Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι οι άνθρωποι των μνημείων της Συρίας ήταν σε θέση να εκκενώσουν το μουσείο της Παλμύρας. Ήταν μέρος ενός σχεδίου που εκκολάφθηκε από τον Διευθυντή Αρχαιοτήτων της Συρίας, έναν ελκυστικό, γαλλόφωνο, δραστήριο πενηντάρη άνδρα, τον καθηγητή Maamoun Abdulkarim. Παρακολουθούσε βρισκόμενος σε εγρήγορση τι συνέβαινε στο Ιράκ, και συνειδητοποίησε πως, όσο η ISIS προχωρούσε, ήταν θέμα χρόνου, προτού προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τα τρυπάνια και τις βαριοπούλες της πάνω και σε κάποιες από τις κληρονομιές της Συρίας. Μέχρι τον Μάρτιο το σχέδιο ήταν να φέρει κάποια αντικείμενα στη Δαμασκό και να κρύψει άλλα κατά τόπους. Όμως, μετά την πτώση της – στρατηγικής σημασίας- επαρχιακής πρωτεύουσας, του Ιντλίμπ, στα χέρια των ισλαμιστών εξτρεμιστών το Μάρτιο, έδωσε διαταγή να συσκευαστούν όσο το δυνατόν περισσότερα αντικείμενα και να τα μεταφέρουν σε «ασφαλή μέρη» (δεν θα πει πού βρίσκονται) μέσα και γύρω από τη Δαμασκό.

Καθώς οι μάχες συνεχίζονται και οι δολοφονίες μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό και ο φόβος και η επιθυμία να τρέξεις μακριά χωρίς να σταματήσεις είναι τεράστια, μπορεί να είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια εποχή που όλα θα έχουν τελειώσει. Κοιτάζοντας πίσω και σκεφτόμενοι όλους τους πολέμους που συνέβησαν πριν – στην περίπτωση της Συρίας, πάνω από περίπου 5.000 χρόνια ιστορίας ή και περισσότερα – και γνωρίζοντας ότι όλοι οι πόλεμοι τελειώνουν τελικά, αυτό δεν είναι παρήγορο για τους πρόσφυγες που αγωνίζονται να ξεφύγουν από την εμπόλεμη ζώνη, ή να πάνε στην Ευρώπη. Αλλά τώρα η ιστορία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου στη Συρία. Ίσως η ιστορία δεν θα πρέπει να έχει καμία σημασία πια. Ρώτησα τον καθηγητή Abdulkarim αν ήταν σωστό να ανησυχεί για τα αρχαία λείψανα, όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν σφαγιαστεί.

«Νομίζω ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα· δεν μπορούμε να τα συγκρίνουμε», είπε. «Καταλαβαίνω ότι οι ζωές είναι πολύ σημαντικές, γιατί είμαστε και εμείς άνθρωποι, επίσης, ζούμε σε αυτή την κρίση, ξέρουμε ότι μπορεί και να σκοτωθούμε σε αυτήν την κρίση. Κατανοούμε αυτή την ερώτηση. Αλλά η δουλειά μας, σαν αρχαιολόγοι είναι να διασώσουμε αυτή την κληρονομιά. Και τελικά αυτό είναι που κάνουμε για να σώσουμε την πολιτιστική κληρονομιά στη Συρία. Είναι η μνήμη του συριακού λαού, είναι η ταυτότητα αυτών των ανθρώπων. Είμαι βέβαιος ότι η κρίση θα τελειώσει. Η ζωή θα είναι καλύτερη στο μέλλον. Αλλά όλη η ζημιά στην πολιτιστική κληρονομιά θα παραμείνει για όλες τις γενιές. Γι” αυτό σκεφτόμαστε πώς μπορούμε να μειώσουμε τη ζημιά, πώς μπορούμε να σώσουμε όλες τις συλλογές σε όλα τα μουσεία της Συρίας».

Το Εθνικό Μουσείο της Δαμασκού βρίσκεται απέναντι από το ξενοδοχείο όπου έχει τη βάση του ο ΟΗΕ. Δημοσιογράφοι μένουν εκεί. Από την έναρξη του πολέμου, έχω κοιτάξει πολλές φορές από το μπαλκόνι προς το Μουσείο, όταν οι ομοβροντίες του πυροβολικού ξεσπούσαν πάνω από την πόλη, και οι λάμψεις και εκρήξεις προέρχονταν από τον παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό του Yarmouk και τα υπόλοιπα αστικά πεδία της μάχης. Όλο αυτό το διάστημα, το Μουσείο βρίσκεται εκεί, στεγανοποιημένο, και κλειστό για όλη τη διάρκεια του πολέμου.

Ο Abdulkarim διέταξε, ώστε οι πιο πολύτιμοι τάφοι και τα γλυπτά στον κήπο να εγκιβωτιστούν σε σκυρόδεμα για την προστασία τους. Κατά την επίσκεψή μου αυτό το μήνα, περάσαμε δίπλα από τους περίεργους κύβους από σκυρόδεμα για να δούμε κατά πόσο έχει επιτευχθεί η ασφάλεια. Περιμέναμε, έως ότου μία τεσσάρων τόνων σιδερένια πόρτα στην κεντρική είσοδο να τρίξει υπόκωφα καθώς ανέβαινε σιγά-σιγά προς τα πάνω. Η παλιά μάσκα χάλυβα βρισκόταν στο πάτωμα, σκονισμένη και εύθραυστη. Θωρακισμένο γυαλί έχει τοποθετηθεί στα παράθυρα. Οι προθήκες εδώ έχουν αδειάσει και το περιεχόμενό τους έχει αποθηκευτεί σε ασφαλές μέρος.

Στο υπόγειο βρίσκεται ένας εκπληκτικά διατηρημένος τάφος από την Παλμύρα, που μεταφέρθηκε στο μουσείο το 1930. Απεικονίζει έναν άνδρα συμποσιαστή προς τιμήν του οποίου έγινε ο τάφος, να περιβάλλεται από την οικογένεια και τα υπάρχοντά του. Ξαπλωμένος σαν Ρωμαίος, στηρίζεται στον αγκώνα του, ενώ γευματίζει, όμως η τεχνοτροπία ανήκει στο ξεχωριστό ύφος της Παλμύρας. Οι γενιές που τον ακολούθησαν στον τάφο για τους δύο επόμενους αιώνες απαθανατίστηκαν σε μία σειρά γλυπτών κεφαλιών.

Η ISIS θρυμματίζει τα αγάλματα και τα αρχαία μνημεία βιντεοσκοπώντας τα για να τρομάξει τους εχθρούς της και να ενθουσιάσει τους υποστηρικτές της. Αλλά οι αρχαιολόγοι λένε ότι βγάζει επίσης πολλά χρήματα πουλώντας ελκυστικά, φορητά κομμάτια σε εμπόρους. Προκειμένου να τους προκαταλάβει, η ομάδα του Abdulkarim έχει διασώσει 16.000 σφηνοειδείς επιγραφές και 15.000 νομίσματα, κεραμικά και άλλα αντικείμενα από το Deir az-Zour, μια πόλη όπου η ISIS μάχεται με τον συριακό στρατό και τις τοπικές φυλές. Οι πινακίδες αποτελούν τα κατάλοιπα ενός συστήματος γραφής που αναπτύχθηκε από τους Σουμέριους στη Μεσοποταμία περίπου το 3.500 π.Χ. Οι κατασκευαστές τους χρησιμοποιούσαν καλάμια για να σημειώσουν στις πήλινες πινακίδες, δημιουργώντας ένα από τα πρώτα αρχεία της πολιτικής, του πολέμου και του εμπορίου. Πολλά από τα αντικείμενα είναι μικρά, εύκολο να κρυφτούν και να περάσουν λαθραία και αξίζουν πολλά χρήματα για τους συλλέκτες.

Η Συρία έχει επίσης τις γυναίκες των μνημείων. Μια 25χρονη αρχαιολόγος, η οποία δεν επιθυμεί να κατονομαστεί, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει το έργο της, καθοδήγησε την ομάδα που διέσωσε 24.000 αρχαία αντικείμενα από το Χαλέπι. Ο δρόμος από την καθεστωτική περιοχή του Χαλεπίου μέχρι τη Δαμασκό είναι επικίνδυνος, και κατά τόπους μοναχικός και σχεδόν άδειος. Ο στρατός της Συρίας τον φύλαγε μέχρι πέρυσι, αλλά ο έλεγχός του σε κάποια τμήματα του δρόμου είναι αδύνατος. Τα καραβάνια κινήθηκαν γρήγορα και εχέμυθα χωρίς διακριτικά οχήματα, λόγω του κινδύνου να ληστευτούν. Θα ήταν στόχοι υψηλής αξίας.

Μια άλλη νεαρή γυναίκα αρχαιολόγος, η Mayassa Deeb, είναι υπεύθυνη για την ταξινόμηση και την επανασυσκευασία όλων των αντικείμενων που έχουν σωθεί, έτσι ώστε να αποθηκευτούν με ασφάλεια. Κάθε ένα φωτογραφίζεται, οι λεπτομέρειές του καταγράφονται σε μια βάση δεδομένων, έπειτα τυλίγεται σε στρώματα από βαμβάκι και χαρτί. Είναι συσκευασμένα σε κουτιά από σάντουιτς – το προσωπικό έπρεπε να αυτοσχεδιάσει – και τοποθετήθηκαν σε κιβώτια επενδυμένα με προστατευτικό αφρό.

Η Mayassa είναι ειδική στα άρματα. Μου έδειξε το αγαπημένο αντικείμενο της: ένα 5.000 χρόνων πήλινο ομοίωμα άρματος που διασώθηκε από το Deir az-Zour. Αν η ISIS το είχε βρει, είπε, θα έπρεπε είτε να θρυμματίσει είτε να πουληθεί.

Οι αρχαιολόγοι εργάζονται σε μια ανοιχτή αυλή του Μουσείου, και μερικές φορές μπορεί να ακούσεις οβίδες, που εκτοξεύονται κυρίως από τις θέσεις του συριακού στρατού, μερικές φορές προέρχονται από τις επαναστατικές δυνάμεις που κατέχουν τα προάστια. Η Mayassa λατρεύει να έρχεται στη δουλειά, γιατί τη βοηθάει να ξεχάσει ό, τι συμβαίνει έξω. «Είναι δύσκολο, επειδή κάθε λεπτό έχουμε έναν θόρυβο και μια έκρηξη και κάποιοι πεθαίνουν, είναι δύσκολο…αλλά δουλεύουμε, και μερικές φορές δεν θυμόμαστε πως έχουμε πόλεμο. Αισθανόμαστε ασφαλείς εδώ, δεν σκεφτόμαστε τον πόλεμο. Μερικοί άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, κάποιος χάνει την οικογένειά του, κάποιος πηγαίνει στο εξωτερικό. Ο καθένας έχει προβλήματα».

Κοίταξε το πήλινο άρμα, περίπου στο μέγεθος δύο σπιρτόκουτων, διακοσμημένο με μικροσκοπικά σημάδια που έγιναν πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια. «Είναι σημαντικό για όλους, διότι δεν πρόκειται απλά για την ιστορία της Συρίας – αυτό το άρμα μάς μιλάει για την ιστορία όλης της ανθρωπότητας. Για το λόγο αυτό πρέπει να το διατηρήσουμε».

Περίμενα το Μουσείο να είναι γεμάτο από απόγνωση εξαιτίας των επιθέσεων στην Παλμύρα από την ISIS και την ερήμωση άλλων περιοχών της χώρας. Μερικές από τις χειρότερες καταστροφές εντοπίζονται στην παλιά πόλη του Χαλεπίου. Ήταν ένα κόσμημα, ένας συνδυασμός από σοκάκια και χάνια, γεμάτη με επιχειρηματίες, όπως θα πρέπει να ήταν χίλια και περισσότερα χρόνια πριν. Τώρα είναι ερειπωμένη.

Αλλά ο καθηγητής Abdulkarim και η ομάδα του είναι εξαιρετικά θετικοί, εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για την καταστροφή του πιο σημαντικού μνημείου της Παλμύρας, του ναού του Baalshamin, αλλά ικανοποιημένοι για ό,τι έχει διασωθεί. Έχουν ακόμη την ελπίδα πως, αν οι πέτρες δεν έχουν πάρα πολύ σοβαρές ζημιές, μπορούν να συναρμολογήσουν τα κτίρια μετά τον πόλεμο. Τώρα χρειάζονται βοήθεια από το εξωτερικό. Οι ξένες κυβερνήσεις, είπε ο καθηγητής, πρέπει να γίνουν πιο αυστηρές να σταματήσει το παράνομο εμπόριο των κλεμμένων αρχαιοτήτων.

Μίλησε επίσης για την ανοικοδόμηση του μεγάλου μιναρέ του τζαμιού των Ουμαγιάδων στην Παλιά Πόλη του Χαλεπίου, ο οποίος ισοπεδώθηκε νωρίτερα στον πόλεμο. «Έχουμε πει να μην αγγίξει κανείς τις πέτρες», μου είπε με ενθουσιασμό. «Αν είναι όλες εκεί, μπορούμε να το διορθώσουμε».

Ο Abdulkarim διαθέτει 2.500 άτομα που εργάζονται για να σώσουν το παρελθόν της Συρίας, και στις δύο πλευρές των αντίπαλων στρατοπέδων. Δεκατέσσερις από αυτούς έχουν σκοτωθεί μέχρι τώρα. «Εμείς διασώσαμε το 99% του συνόλου των Μουσείων της χώρας. Είναι καλό. Δεν είναι μόνο για το καλό της κυβέρνησης. Είναι για την αντιπολίτευση, για την ανθρωπότητα, για ολόκληρη τη Συρία. Είναι η κοινή μας ταυτότητα, η κοινή μας κληρονομιά».

Το Εθνικό Μουσείο και τα αξιοθαύμαστα άτομα που εργάζονται εκεί έχουν δημιουργήσει μια αναπάντεχη όαση, υπερβαίνοντας την πολιτική και προσπαθώντας να διασώσουν ένα ζωτικό μέρος της χώρας τους για καλύτερες μέρες. Σε μια χώρα γεμάτη απόγνωση, αυτό ήταν το πιο ελπιδοφόρο μέρος που έχω πάει στη Συρία από όταν ξεκίνησε ο πόλεμος.

* Ο Jeremy Bowen είναι ο συντάκτης του BBC για τη Μέση Ανατολή και ο συγγραφέας του βιβλίου “The Arab Uprisings” (εκδ. Simon & Schuster).

ΠΗΓΗ

ΤΟ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΕΝΑ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΧΡΕΩΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Οι βασικές κατευθύνσεις του νέου ασφαλιστικού.

Η κεντρική ιδέα του νέου ασφαλιστικού σύμφωνα με την κυβέρνηση είναι «η εφαρμογή ενιαίων κανόνων με όρους κοινωνικής και διαγενεακής δικαιοσύνης», η «κοινωνική και ταξική μεροληψία υπέρ των αδύναμων», «ένα σύστημα που συνδυάζει την αναδιανομή με την ανταποδοτικότητα» και ειδικά για τους ελεύθερους επαγγελματίες -και το μεγάλο ποσοστό των μισθωτών, υποαπασχολούμενων και άνεργων που θεωρούνται «ελεύθεροι επαγγελματίες»- «η σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με το εισόδημα». Δεν είναι δύσκολο να καταδειχθεί ότι στην πραγματικότητα οι κεντρικές ιδέες του νέου συστήματος είναι άλλες. 

Είναι η εμπέδωση της μετατροπής του συστήματος της τριμερούς χρηματοδότησης, το οποίο θεωρητικά έχει στοιχεία αναδιανομής, σε μια ποιοτική μετατόπιση προς το ανταποδοτικό - κεφαλαιοποιητικό σύστημα των τριών πυλώνων, που αναδύονται και μορφοποιούνται με χαρακτηριστικό τρόπο. 

Έτσι εγκαθιδρύεται ο πρώτος πυλώνας της Εθνικής Σύνταξης, με την οποία ουσιαστικά ελαχιστοποιείται, αποσύρεται η κρατική συμμετοχή. Στη συνέχεια αφήνεται ο αναγκαίος ζωτικός χώρος για την ανάπτυξη του τρίτου πυλώνα της ιδιωτικής ασφάλισης. Τέλος, δημιουργείται το ανταποδοτικό τμήμα της σύνταξης, το οποίο γίνεται ο προπομπός του εξατομικευμένου «ασφαλιστικού κουμπαρά» της περιβόητης «πρότασης των σοφών».

Οδηγείται δηλαδή το σύστημα ένα ανεπαίσθητο βήμα πριν την καθαρή κεφαλαιοποιητική λειτουργία (που δεν έχει ποσοστά αναπλήρωσης αλλά κυμαινόμενες συντάξεις ανάλογα με την απόδοση του επενδυμένου κεφαλαίου) η οποία θα συμπληρώσει την αντίστοιχη λειτουργία του τρίτου πυλώνα της ιδιωτικής ασφάλισης. Επιπλέον, το αντιασφαλιστικό αυτό νομοσχέδιο συνοδεύεται από την εδραίωση της μετατροπής του ασφαλιστικού συστήματος από στοιχείο του κοινωνικού κράτους πρόνοιας σε μορφή βαριάς φορολόγησης με στόχο την κατασκευή του «χρεωμένου ανθρώπου». Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι το νομοσχέδιο αποτελεί απλά πρόταση της κυβέρνησης προς τους «δανειστές», επομένως το πιθανότερο είναι στην τελική του μορφή να είναι ακόμα χειρότερο.

Στην ιστορική του εξέλιξη το ασφαλιστικό σύστημα αποτελεί διαδικασία καθολικοποίησης και εφαρμογής στο κοινωνικό πεδίο της αλληλοβοηθητικής ασφάλισης. Τα Ταμεία Αλληλοβοήθειας των ενώσεων της εργατικής τάξης που ασφάλιζαν τα μέλη τους έναντι των κινδύνων της ασθένειας, των ατυχημάτων, των γηρατειών, κ.λπ., μετατράπηκαν σε σύστημα κοινωνικής ασφάλισης έναντι των ίδιων κινδύνων με εγγυητή το κράτος, και την μεταπολεμική περίοδο αποτέλεσαν βασικό στοιχείο του κράτους πρόνοιας. Το σύστημα της τριμερούς χρηματοδότησης που επικράτησε, προϋποθέτει στην περίπτωση της τυπικής μισθωτής σχέσης, την χρηματοδότηση του συστήματος από τρεις πηγές: τις εισφορές των εργαζόμενων, τις εισφορές των εργοδοτών και την κρατική χρηματοδότηση. Σε κάθε περίπτωση τα ποσά που εισπράττει τελικά ο εργαζόμενος, με τη μορφή των συντάξεων, των παροχών υγείας και άλλων παροχών, είναι μεγαλύτερα από τα ποσά που εισφέρει και μεγαλύτερα από ότι θα εισέπραττε αν κατέθετε τα ίδια χρήματα σε κάποιου είδους ατομικό τραπεζικό λογαριασμό. Αυτό αποτελεί το στοιχείο της αναδιανομής. Οι παροχές αυτές αφορούν όλους τους εργαζόμενους, αποτελώντας κοινωνικό δικαίωμα, και όχι τα πιο ευάλωτα κομμάτια σαν μορφή φιλανθρωπίας.

Η πολιτική στροφή εγκατάλειψης του κράτους πρόνοιας από τη δεκαετία του 1980 και μετά, πήρε στο ασφαλιστικό τη μορφή του συστήματος των τριών πυλώνων ή «σύστημα Χιλής», επειδή εφαρμόστηκε πειραματικά για πρώτη φορά στη Χιλή του Πινοσέτ από τα «παιδιά του Σικάγο» και γενικεύτηκε αργότερα με διαφορετικούς βαθμούς και ταχύτητες από το δίδυμο Ρίγκαν - Θάτσερ. Στο σύστημα αυτό, ο πρώτος πυλώνας εξασφαλίζει μία ελάχιστη σύνταξη εν είδη ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και αποτελεί το διάδοχο σχήμα, για την ακρίβεια το υπόλειμμα, του κοινωνικού κράτους. Ο δεύτερος πυλώνας, ο οποίος αποτελεί ένα είδος επαγγελματικού ταμείου στη χρηματοδότηση του οποίου συμμετέχουν εργαζόμενοι και εργοδότες, αποτελεί την κύρια πηγή σύνταξης και έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα, δηλαδή το ύψος των αποδοχών αναλογεί στο ύψος των συνολικών εισφορών. Ο τρίτος ιδιωτικός, προαιρετικός πυλώνας βαρύνει αποκλειστικά τον ασφαλισμένο και υλοποιείται μέσω ατομικών συμβολαίων με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Στο σχέδιο νόμου που εμφάνισε η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, το σύστημα των τριών πυλώνων υλοποιείται με τη θεσμοθέτηση της «εθνικής σύνταξης» των 384€ το μήνα στη θέση του πρώτου πυλώνα και της «ανταποδοτικής σύνταξης» στη θέση του δεύτερου πυλώνα. Η εθνική σύνταξη, όπως είναι σήμερα διατυπωμένο το σχέδιο νόμου, θα δίνεται σε όλους μετά από τουλάχιστον 15 χρόνια ασφάλισης, σαν υπόλειμμα κοινωνικού κράτους, αν το επιτρέψει το ΔΝΤ το οποίο απαιτεί εισοδηματικά κριτήρια στη χορήγησή του, άποψη η οποία είναι συνεπέστερα νεοφιλελεύθερη, καθώς ο ρόλος του πρώτου πυλώνα στη θεωρία είναι η συγκράτηση της απόλυτης εξαθλίωσης και επομένως δίνεται στοχευμένα στους φτωχούς και όχι σε όλους ως κοινωνική παροχή. Ο δεύτερος πυλώνας, η ανταποδοτική σύνταξη, χρηματοδοτείται από τις εισφορές εργαζόμενων και εργοδοτών, ή το ποσό πληρώνεται ολόκληρο από τους εργαζόμενους που θεωρούνται «ελεύθεροι επαγγελματίες». Εδώ το νέο νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται από σοβαρές μειώσεις συντάξεων για τους νέους συνταξιούχους, καθώς για το τελικό ποσό υπολογίζεται το σύνολο του χρόνου ασφάλισης και όχι η τελευταία ή καλύτερη πενταετία. Επιπλέον χαρακτηρίζεται από τις απολύτως εξοντωτικές εισφορές για τους αγρότες και όσους θεωρούνται ελεύθεροι επαγγελματίες. Οι ληστρικές αυτές εισφορές αναμένεται μεσοπρόθεσμα να σπρώξουν ποσοστό από τις παραπάνω κατηγορίες εκτός του κρατικού ασφαλιστικού συστήματος, τροφοδοτώντας την ιδιωτική ασφάλιση, τον τρίτο πυλώνα του συστήματος, για όσους φυσικά θα δύνανται. Ένας εναλλακτικός τρόπος υλοποίησης του τρίτου πυλώνα είναι η ιδιωτικοποίηση των κλάδων του εφάπαξ και της επικουρικής σύνταξης στους ελεύθερους επαγγελματίες και η λειτουργία τους σαν «επαγγελματικό ταμείο», όπως διεκδικούν διάφοροι επαγγελματικοί σύλλογοι και επιμελητήρια.

Το μοναδικό «επίτευγμα» της κυβέρνησης είναι ότι καταφέρνει να μην μειώσει τις κύριες (μόνο τις κύριες, όχι λ.χ. τις επικουρικές) συντάξεις για τα επόμενα τρία χρόνια, δηλαδή μέχρι τη λήξη του τρέχοντος μνημόνιου, για τους ήδη συνταξιούχους. Το επίτευγμα αυτό βέβαια βρίσκεται υπό την αίρεση των βουλήσεων του ΔΝΤ, το οποίο μέχρι σήμερα δεν έχει διακριθεί για την προθυμία του να επιτρέπει στις ελληνικές κυβερνήσεις να παρουσιάζουν ένα φύλλο συκής για να διευκολύνονται να περνάνε τα υπόλοιπα μέτρα. Παρόλα αυτά, σε συνδυασμό με τις εξοντωτικές εισφορές, το επίτευγμα αυτό ήδη τροφοδοτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό και καταστρέφει την διαγενεακή αλληλεγγύη πάνω στην οποία στηρίζεται οποιοδήποτε ασφαλιστικό σύστημα, από τη στιγμή που οι εισφορές της σημερινής γενιάς εργαζόμενων στηρίζουν τις συντάξεις της προηγούμενης γενιάς.

Βέβαια το όλο και πιο δημοφιλές επιχείρημα να μειωθούν οι συντάξεις για να μειωθούν οι εισφορές, αγνοεί το γεγονός ότι δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα αλλά συναποτελούμε κοινωνία, το γεγονός ότι οι συντάξεις σε μια κοινωνία με έναν στους τέσσερις άνεργο αποτελούν την κύρια πηγή εισοδήματος για τα μισά νοικοκυριά και το γεγονός ότι η αποδοχή της μνημονιακής πολιτικής σαν τελικός πολιτικός ορίζοντας και η προσπάθεια η μία κοινωνική κατηγορία να φορτώσει τα βάρη στην άλλη, συνεπάγεται ότι στο τέλος δεν θα γλιτώσει κανένας. Εξάλλου η μνημονιακή πολιτική καθορίζει συνολικά τον χαρακτήρα του νέου ασφαλιστικού συστήματος. Η μείωση των δαπανών του ασφαλιστικού αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση και επιβάλλεται σε ένα σύστημα το οποίο έχει ήδη υποστεί μεγάλες καταστροφές όπως η σοβαρότατη απώλεια αποθεματικών από το PSI, η πολύ μεγάλη ανεργία και η γενικότερη ύφεση στην οποία οδήγησαν οι πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης.

Το ασφαλιστικό στον κλάδο των μηχανικών.

Ειδικά στον κλάδο των μηχανικών, το μνημονιακό νομοθέτημα, το οποίο ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2011 στο πλαίσιο του «μεσοπρόθεσμου» (ν.3986/2011) για το ασφαλιστικό των μηχανικών, ήταν αυτό που αρχικά εγκατέστησε στο σύστημα χαρακτηριστικά υφαρπαγής. Σε ένα περιβάλλον αυξημένης ανεργίας, μείωσης των εισοδημάτων και γενικότερης καταστροφής του κλάδου, το νομοθέτημα αυτό «υποθέτει» ότι οι μηχανικοί πλουτίζουν καθώς περνάνε τα χρόνια επαγγελματικής δραστηριότητας και καθιστά υποχρεωτική την άνοδο των ασφαλιστικών κατηγοριών ανά τριετία. Από το γεγονός αυτό προκύπτει κατακόρυφη αύξηση των εισφορών για τους μετά το 1992 ασφαλισμένους, η οποία κλιμακώνεται ελεύθερα μέχρι την 14^η ασφαλιστική κατηγορία, όπου οι εισφορές –χωρίς την ειδική προσαύξηση- ξεπερνάνε τις 10.000€ ετησίως. Η πλειοψηφία των μηχανικών εντάσσεται στη 2^ηασφαλιστική κατηγορία με ετήσιες εισφορές 3849,36€ και στην 3^η ασφαλιστική κατηγορία με εισφορές 4.541,52€ αντίστοιχα (πάλι χωρίς την ειδική προσαύξηση). Το μέγεθος της υφαρπαγής γίνεται καλύτερα αντιληπτό λαμβάνοντας υπόψη ότι οι μηχανικοί ασφαλίζονται υποχρεωτικά με βάση την ιδιότητα και όχι την εργασία, με αποτέλεσμα τις εισφορές αυτές να τις οφείλουν ακόμα και οι άνεργοι αλλά και από τη γενίκευση της εξαρτημένης εργασίας με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών μέσω της οποίας οι «μισθωτοί με μπλοκάκι» έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Η καταλήστευση αυτή μέσω των εισφορών, οδήγησε ήδη τους μισούς και πλέον μηχανικούς εκτός κοινωνικής ασφάλισης, υγειονομικής περίθαλψης αλλά και επαγγελματικής δραστηριότητας στο βαθμό που αυτή εξαρτάται από την ασφαλιστική ενημερότητα. Η χρονικά κλιμακούμενη ανεξέλεγκτα αύξηση των εισφορών, ανεξάρτητα από το εισόδημα, είχε και έχει απολύτως ανορθολογικό χαρακτήρα και ο βασικός της ρόλος είναι να δημιουργεί χρέη από εισφορές που δεν μπορούν να πληρωθούν, αλλά και να μειώνει τον αριθμό των ελεύθερων επαγγελματιών. Η πραγματική βάση του παραπάνω καθεστώτος εισφορών είναι βέβαια η πληρωμή του δημόσιου χρέους στο πλαίσιο των διαδοχικών μνημονίων.

Οι ανορθολογικές και ληστρικές αυτές αυξήσεις είχαν φυσικά καταγγελθεί από το σύνολο του κλάδου αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υποτίθεται ότι θα τις καταργούσε. 

Με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, αντί να τις καταργήσει, τις χρησιμοποιεί σαν βάση υπολογισμού και επιχειρεί μέσω της σύνδεσης των εισφορών με το εισόδημα σε ένα βαθμό να τις εξορθολογίσει, έτσι ώστε σε συνδυασμό με την ενοποίηση του συστήματος ασφαλιστικών και φορολογικών εσόδων, τις μηνιαίες πληρωμές αλλά και την ενίσχυση του μηχανισμού των κατασχέσεων για χρέη προς το Ταμείο, να αυξήσει την εισπραξιμότητα, καθιστώντας αποτελεσματικότερο το καθεστώς της υφαρπαγής.

Το νέο ασφαλιστικό ορίζει υποχρεωτικές εισφορές για όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες, μισθωτούς με ΔΠΥ, υποαπασχολούμενους και άνεργους στο 38,45% του καθαρού φορολογητέου εισοδήματος και όχι στο 20% όπως αφήνει να εννοηθεί η κυβερνητική προπαγάνδα (κύρια σύνταξη 20%, εφάπαξ 4%, επικουρική 7,5%, υγεία 6,95%) συν 120€ τον χρόνο εισφορά για ένα ανύπαρκτο μέχρι στιγμής επίδομα ανεργίας). Το ποσοστό είναι εξωφρενικό από μόνο του αλλά επιπλέον οι ελεύθεροι επαγγελματίες φορολογούνται και με 26% του καθαρού εισοδήματος (έσοδα πλην έξοδα και αφού αφαιρεθούν οι εισφορές) από το πρώτο ευρώ. Επιπλέον, επιβαρύνονται με την «εισφορά αλληλεγγύης», που κυμαίνεται από 0,7% έως 6%, καθώς και με το τέλος επιτηδεύματος (650€ έως 1000€ ετησίως), χώρια η προκαταβολή φόρου στο 100% (από το 2017). Συγκεκριμένα, ας δούμε την περίφημη «ταξική μεροληψία» της κυβέρνησης υπέρ των αδυνάτων, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα ελεύθερου επαγγελματία καθαρού ετήσιου εισοδήματος (έσοδα πλην έξοδα) των 12.000€. Με βάση τα παραπάνω, αφαιρώντας τις εισφορές, μένει φορολογητέο εισόδημα 7.266€, οπότε το διαθέσιμο τελικό εισόδημα μετά την αφαίρεση του 26%, της εισφοράς αλληλεγγύης (50€) και του τέλους επιτηδεύματος (650€) που προκύπτει είναι 4.677€, δηλαδή 390€ το μήνα! Γενικά το νέο ασφαλιστικό σύστημα σε συνδυασμό με το φορολογικό δημιουργεί επιβαρύνσεις μεγαλύτερες από το 50% του εισοδήματος!

Το σύστημα αυτό δημιουργεί στη μειοψηφία που αμείβεται καλά σοβαρότατο κίνητρο απόκρυψης εισοδημάτων ή μαύρης εργασίας σε πλήρη αντίθεση με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς. Ακόμα χειρότερα σε όσους εργάζονται κανονικά αλλά δεν έχουν υψηλές αποδοχές, η με κάθε τρόπο αποφυγή της πληρωμής των εισφορών αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για να αποφύγουν την φτωχοποίηση ή ακόμα και όρο επιβίωσης. Ακόμα χειρότερα στα τεράστια ποσοστά των άνεργων και υποαπασχολούμενων, όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται το καθεστώς της ανεργίας τους και δεν δικαιούνται επίδομα αλλά ορίζεται ελάχιστη ασφαλιστική εισφορά 2.823€ το χρόνο η οποία υπολογίζεται σαν ποσοστό του κατώτατου βασικού μισθού που δεν παίρνουν και επομένως τους ζητάνε χρήματα που δεν έχουν (συν τη φορολογία). Επιπλέον παρά τις τελευταίες μικροβελτιώσεις αυξήσεις προκύπτουν σε πολλές περιπτώσεις και για τους νεοεισερχόμενους στο επάγγελμα (κάτω πενταετίας).

Ειδικά για τους μισθωτούς που πληρώνονται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών, η κυβέρνηση υπόσχεται να καταστήσει τις εισφορές τους παρόμοιες με αυτές των τυπικά μισθωτών, δηλαδή να μοιράσει το 20% της εισφοράς της κύριας σύνταξης σε 6,67% σε βάρος των μισθωτών και 13,33% σε βάρος των εργοδοτών (βέβαια η υπόλοιπη επιβάρυνση στο 18,54% του εισοδήματος παραμένει). Η υπόσχεση αυτή όμως είναι κενό γράμμα στο βαθμό που η κυβέρνηση δεν εξηγεί πώς θα το εφαρμόσει, με πιθανότερο αποτέλεσμα αυτό το 13,33% να μετακυληθεί σε βάρος των αποδοχών των εργαζόμενων. Για την εξέλιξη αυτή προϊδεάζει άλλωστε και η ανακοίνωση του εργοδοτικού Συνδέσμου Ελληνικών Γραφείων Μελετών η οποία τονίζει ότι «η μείωση αυτή είναι αδύνατον να καλυφθεί από τις επιχειρήσεις» και ισχυρίζεται ψευδώς ότι για το μοντέλο της εξαρτημένης εργασίας που εμφανίζεται σαν υπεργολαβία και αμείβεται με ΔΠΥ δεν ευθύνονται καθόλου οι επιχειρήσεις αλλά μόνο οι κυβερνήσεις. Πραγματικά εναλλακτική πολιτική θα ήταν αντί να νομιμοποιεί αυτό το καθεστώς η κυβέρνηση να το καταργήσει, στέλνοντας π.χ. την επιθεώρηση εργασίας να ελέγξει τις επιχειρήσεις, ξεκινώντας π.χ. τις πολύ μεγάλες εταιρείες του κλάδου που εμφανίζονται να απασχολούν χιλιάδες «υπεργολάβους», με παράλληλη αναστήλωση του εργατικού δίκαιου.

Αν λάβουμε σαν βάση υπολογισμού τη δεύτερη ασφαλιστική κατηγορία του προηγούμενου ληστρικού νόμου, οι ασφαλιστικές εισφορές μειώνονται ανεπαίσθητα για όσους το εισόδημά τους είναι 10.000€ ετησίως (3.845,00€ έναντι 3.849,36€), ενώ από εκεί και πέρα οι αυξήσεις εισφορών κλιμακώνονται όσο αυξάνεται το εισόδημα. Αν λάβουμε σαν βάση υπολογισμού την τρίτη ασφαλιστική κατηγορία, οι εισφορές αυξάνονται για εισόδημα 12.000€ και πάνω (4.734,00€ έναντι 4.541,52€). Από εκεί αντλεί επιχειρήματα η κυβέρνηση για να ισχυριστεί ότι εφαρμόζει πολιτικές με «ταξική μεροληψία». Το επιχείρημα βέβαια πάσχει από την αρχή στο βαθμό που όσοι έχουν εισοδήματα της τάξης των 1.000€ το μήνα προφανώς θεωρούνται «πλούσιοι». Από εκεί και πέρα οι «μειώσεις» που προκύπτουν για όσους έχουν χαμηλότερο εισόδημα, αφορούν σε γενικές γραμμές εισφορές που ούτε με τον παλιό ούτε με τον νέο μνημονιακό νόμο μπορούν να πληρωθούν και απλά δημιουργούν χρέη. Αν σκεφτούμε λ.χ. κάποιον άνεργο/υποαπασχολούμενο με μηδενικό ή πολύ χαμηλό εισόδημα, το γεγονός ότι το κράτος του ζητούσε 3.849€ το χρόνο και τώρα του ζητάει 2.823€ (άνω πενταετίας), έχει δευτερεύουσα σημασία, γιατί καθώς δεν έχει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο ποσό, απλά μειώνεται ο ρυθμός με τον οποίο αυξάνεται το χρέος του, ενώ με το νέο νομοσχέδιο γιγαντώνονται οι μηχανισμοί με τους οποίους αυτό θα γίνεται απαιτητό, με την απειλή της κοινωνικής περιθωριοποίησης και των κατασχέσεων.

Το καθεστώς υφαρπαγής και η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου.

Ο Maurizio Lazzarato στο βιβλίο του «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» υποθέτει την ανάδυση μιας νέας υποκειμενικότητας, του «χρεωμένου ανθρώπου», του οποίου η συμπεριφορά, ο χρόνος, οι δυνατότητες και το μέλλον ελέγχονται μέσω του χρέους. Η ηθική του χρέους εσωτερικεύεται, και ο χρεωμένος άνθρωπος επιτελεί ταυτόχρονα εκτός από την εργασία με την κλασική έννοια και μία εργασία επί του εαυτού, με την οποία παράγει τον εαυτό του σαν μία υποκειμενικότητα έτοιμη να τιμήσει το χρέος της και ένοχη επειδή το απέκτησε.

Ο τρόπος κατασκευής του «χρεωμένου ανθρώπου» μέσω του ασφαλιστικού συστήματος είναι από τους πλέον απροσχημάτιστους: λ.χ. ο άνεργος, υποαπασχολούμενος, χαμηλά αμειβόμενος μηχανικός βυθίζεται στα χρέη, όχι γιατί πήρε κάποιο δάνειο, αλλά μόνο και μόνο επειδή κρατάει την ιδιότητα του μηχανικού την οποία απέκτησε από τις σπουδές του. Έτσι το κοινωνικό κράτος που μέσω της ασφάλισης ασκούσε πολιτικές αναδιανομής, μετατρέπεται στο αντίθετό του. Πρόκειται για ένα αντικοινωνικό κράτος το οποίο βυθίζει σχεδιασμένα στα ιδιωτικά χρέη τους υπηκόους του, εφαρμόζοντας ένα σύστημα αντίστροφης αναδιανομής και μετατρέποντας την ασφάλιση από κοινωνικό δικαίωμα σε μορφή βαριάς και εξοντωτικής φορολόγησης. Η κυβέρνηση με τη ρητορική της παριστάνει τον Ρομπέν των Δασών που κλέβει τους πλούσιους και τα δίνει στους φτωχούς, ενώ στην πραγματικότητα θυμίζει περισσότερο τον Σερίφη του Νότιγχαμ, καθώς τους κλέβει όλους εκτός από τους πραγματικά πλούσιους (οι εισφορές εκτός από κατώτατο έχουν και ανώτατο όριο, ενώ τα μερίσματα από μετοχές είναι μία μορφή εισοδήματος που δεν υπόκειται σε εισφορά) και τα δίνει στους «δανειστές».

Στο πλαίσιο του μνημόνιου και της συρρίκνωσης της λαϊκής κυριαρχίας, το καθεστώς της υφαρπαγής μέσω του ασφαλιστικού είναι δεδομένο και είναι επίσης βέβαιο ότι θα περιλαμβάνει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα – εκτός αν έχει κανείς την αφέλεια να πιστεύει ότι η τρόικα ΔΝΤ/ΕΚΤ/ΕΕ είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να ανεχθεί πολιτικές με «ταξικό πρόσημο», που θα προστατεύουν τους φτωχούς και θα φορολογούν τους πλούσιους. Είναι δεδομένο ότι η εξοικονόμηση πόρων από το ασφαλιστικό, η οποία συνεπάγεται μερική τουλάχιστον αποχώρηση του κράτους από τη χρηματοδότηση του συστήματος, αποτελεί βασική μνημονιακή υποχρέωση. Και αν κάτι έχει γίνει σαφές την τελευταία περίοδο είναι ότι η τήρηση των βασικών μνημονιακών υποχρεώσεων είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όποια διαχειριστική συνταγή και να εφαρμοστεί, θα προκύπτει πάντα γενική χειροτέρευση των συνθηκών, αυξήσεις εισφορών, μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις ορίων ηλικίας, κ.λπ., όπως συμβαίνει και με το σχέδιο της σημερινής κυβέρνησης. Είναι επίσης βέβαιο ότι η ανατροπή του ασφαλιστικού σχεδίου –και όχι απλές μικροαλλαγές που ανακατενέμουν κάπως τα βάρη μεταξύ διαφορετικών πληττόμενων κοινωνικών ομάδων- συνεπάγεται ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης.

Όμως η απλή εναλλαγή των μνημονιακών μπλοκ μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας δεν οδηγεί σε καμία ουσιαστική βελτίωση για όσους ζουν από τη δουλειά τους και όχι από τη δουλειά των άλλων, και αυτό νομίζω ότι το καταλαβαίνει η μεγάλη πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Εξαιρείται βέβαια η λεγόμενη «ηγεσία» του κλάδου, το ΤΕΕ, η οποία παλεύει για την ιδιωτικοποίηση τμήματος της κοινωνικής ασφάλισης και τον έλεγχο της εγγυοδοσίας, εκφράζοντας τη δική της «ταξική μεροληψία» υπέρ των ισχυρών, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ που εμφανίζουν το σύνολο των κινητοποιούμενων σαν «κίνημα της γραβάτας».

Η έλλειψη πολιτικής προοπτικής εκτός του παραπάνω πλαισίου και ο κίνδυνος της απλής επιστροφής της ακραία νεοφιλελεύθερης – ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη, αποτελεί το ισχυρότερο επιχείρημα σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ ισχυρότερο από την «αριστερή» ρητορική του, η οποία απλώς εκνευρίζει τα θύματα της πολιτικής του. Όμως η ενδεχόμενη ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης από τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων, θα ήταν μια θετική παρακαταθήκη και θα αποτελούσε και ένα ισχυρό μήνυμα για την οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση. Εξάλλου η μοίρα της σημερινής κυβέρνησης φαίνεται προδιαγεγραμμένη, όπως και όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων: να ολοκληρώσει τη «δουλειά» με το ασφαλιστικό και τα κόκκινα δάνεια και να παραχωρήσει τη θέση της στην επόμενη κυβέρνηση. Και ενώ οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται με ταχύτητα, διευρύνεται στο μεταξύ το «μνημονιακό κεκτημένο».

ΠΗΓΗ