Όταν η Ελλάδα χάριζε χρέη προς τη Γερμανία,

27 Φεβρουαρίου του 1953. Αρχίζουν στο Λονδίνο, με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, οι συζητήσεις για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους. Η σχετική συμφωνία θα υπογραφεί στις 8 Αυγούστου.

Επρόκειτο για την περίφημη Διάσκεψη του Λονδίνου που, από τον Μάρτιο έως τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς διαπραγματεύτηκε και εν τέλει αποφάσισε το "κούρεμα" του γερμανικού χρέους.

Για την ακρίβεια, το 1953 το χρέος της Γερμανίας, ύψους 31 δισ. μάρκων με τις τότε τιμές, "κουρεύτηκε" κατά 60% και ο χρόνος αποπληρωμής επιμηκύνθηκε στα 30 χρόνια. Στο ίδιο τραπέζι κάθισαν για πρώτη φορά όλες μαζί οι πιστώτριες χώρες της τότε Δυτικής Γερμανίας πλην εκείνων που ανήκαν στο ανατολικό μπλοκ.

Το χρονικό:

Η διάσκεψη συνεκλήθη με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν το χρέος της Δυτικής Γερμανίας είχε πλέον εκτοξευθεί και είχε φτάσει όπως είπαμε στα 31 δις. Στο ποσό αυτό δεν υπολογίζονται οι πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις. Οι ΗΠΑ ήθελαν να εντάξουν τη Γερμανία στο "νέο δυτικό κόσμο" και να της κατευθύνουν προς μια νέα ανάπτυξη, μακριά από τις μνήμες του πολέμου. Προφανώς, η γεωπολιτική θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη, έπαιξε τεράστιο ρόλο.

Ανάμεσα στις χώρες - πιστωτές που μετείχαν στις διαβουλεύσεις του Λονδίνου ήταν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική, η Ελβετία και η Ελλάδα. Η Ρωσία και οι χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ δεν συμμετείχαν στην Διάσκεψη.

Η διαπραγμάτευση κράτησε έως τις 8 Αυγούστου του 1953. Τότε υπεγράφη η  περίφημη συμφωνία του Λονδίνου για τα Εξωτερικά Χρέη της Γερμανίας  - γνωστή ως London Agreement on German External Debts.

Ήταν η συμφωνία που προέβλεπε ξεκάθαρο "κούρεμα" του γερμανικού χρέους κατά 60% και αποπληρωμή του, με ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος, σε 30 χρόνια. Δεν ήταν ούτε "απομείωση", ούτε ελάφρυνση, ούτε απλή επιμήκυνση. Ήταν καθαρή και ριζική διαγραφή χρέους με πρόσθετο, μείζον πλεονέκτημα για την Γερμανία την ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος:

Η αποπληρωμή του εναπομείναντος χρέους θα γινόταν μόνον εάν η Γερμανία θα είχε εμπορικό πλεόνασμα και οι καταβολές δεν θα ξεπερνούσαν το 3% των εσόδων της από τις εξαγωγές.

Για τα πολεμικά χρέη η συμφωνία του Λονδίνου πρόβλεπε "πάγωμα" και τη διευθέτησή τους, μέχρι την οριστική λύση του Γερμανικού Ζητήματος. Δηλαδή, όταν και εάν επανενωθεί στο μέλλον η Γερμανία. Στην περίπτωση αυτή θα συγκαλούνταν διεθνής διάσκεψη με αντικείμενο τις επανορθώσεις. Διάσκεψη, όμως, όπως προβλέφτηκε στο Λονδίνο, δεν συνήλθε. Η Γερμανία θεώρησε και θεωρεί ότι η συμφωνία για την επανένωση δεν έχει νομική ισχύ Συνθήκης Ειρήνης.

Για την ιστορία, εκ μέρους της Ελλάδας την συμφωνία είχε υπογράψει ο πρεσβευτής της χώρας στο Λονδίνο, Λέων Μελάς, και κυρώθηκε από την ελληνική Βουλή με το νόμο 3480/56 (ΦΕΚ 6/7.1.1956). Επί της ουσίας προσυπογράψαμε την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων που είχαν επικρατήσει. Η τελευταία δόση πληρώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 2010 - πάνω από δέκα χρόνια μετά τη γερμανική επανένωση και αφού η Ελλάδα βρισκόταν ήδη στο πρώτο Μνημόνιο.

Το "κούρεμα" του χρέους του 1953 μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ ήταν οι δύο παράγοντες που, ουσιαστικά, απογείωσαν την γερμανική εξαγωγική μηχανή και οδήγησαν την, κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα, σε φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης.

Η απόφαση για τη "διάσωση της Γερμανίας" χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα από μη κυβερνητικές οργανώσεις (ATTAC κ.ά.) για τη διεκδίκηση διαγραφής του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών του Τρίτου Κόσμου. Το επικαλέστηκε για το ελληνικό χρέος και ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Ευρωκοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012, ενώ επανήλθε στην επικαιρότητα την περίοδο των διαπραγματεύσεων.

Σήμερα, συζητάμε για "ελληνικό κούρεμα" την ώρα που η Ευρώπη εγκλωβισμένη στην οικονομική πολιτική λιτότητας, δείχνει να αποτυγχάνει στη διαχείριση κάθε κρίσης. Το "new deal" πρέπει να είναι συνολικό, κάτι που όπως φαίνεται, φαντάζει σχεδόν ουτοπικό με το προσφυγικό δράμα να φέρνει τις μεγάλες δυνάμεις προ των ευθυνών τους, αλλά και μπροστά σε νέα αδιέξοδα.

Μικρό χρονικό μεγάλων υποχωρήσεων

1946 Η Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού αναγνώρισε στην Ελλάδα αξιώσεις για πολεμικές επανορθώσεις-αποζημιώσεις 7,1 εκατ. δολαρίων αγοραστικής αξίας του 1938. Η Ελλάδα ζητούσε τότε 14 εκατ. δολάρια.

 1945 1947 Η Ελλάδα στις συζητήσεις για τις επανορθώσεις διαχώριζε το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο του 1942 ύψους 3,5 δολ. (πάλι αγοραστικής αξίας του 1938).

1953 Η Ελλάδα, υπογράφοντας τη συμφωνία του Λονδίνου, μένει με την εντύπωση ότι σ΄ αυτή δεν περιλαμβάνεται το κατοχικό δάνειο. Αλλά και δεν το διεκδικεί.

1961 Η Γερμανία συμφωνεί να δώσει στην Ελλάδα 115 εκατ. μάρκα για ορισμένες κατηγορίες θυμάτων (Εβραίοι, αναγκαστική εργασία κ.λπ.). Απ΄ αυτά θα καταβληθούν μόνο 38 εκατ. Στη σχετική σύμβαση αναφέρεται ότι η Ελλάδα δεν παραιτείται από τις πολεμικές αποζημιώσει και το δάνειο. Παρ' όλα αυτά η Γερμανία θεωρεί ότι το «θέμα έκλεισε».

1964 1967 Η Ελλάδα αρχίζει να θέτει ζήτημα κατοχικού δανείου. Αρχικώς (1966) εισπράττει την απάντηση ότι η κυβέρνηση Καραμανλή είχε νωρίτερα παραιτηθεί. Αργότερα (1967) αναγνωρίζει ότι παραίτηση (προφορικώς ή εγγράφως) δεν υπάρχει.

1974 Επανέρχεται το ζήτημα του κατοχικού δανείου. Η Γερμανία απαντά ότι περιλαμβάνεται στη συμφωνία του Λονδίνου.

1991 1995 Τα ανεπίσημα και επίσημα ελληνικά διαβήματα απορρίπτονται από το Βερολίνο μ΄ επιχειρήματα του τύπου ότι «μισό αιώνα μετά δεν εγείρονται τέτοια θέματα?».

1996 Συγκροτείται Εθνικό Συμβούλιο για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Το 2015, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως πρόεδρος της Βουλής και της Επιτροπής Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών συνέταξε πόρισμα για τις ελληνικές αξιώσεις από τις γερμανικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο. Σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, οι απαιτήσεις της χώρας μας ανέρχονται στα 280 δισ. με 340 δισ. ευρώ. Για τις αποζημιώσεις έδωσε μάχη και ο Μανώλης Γλέζος, ωστόσο η στάση της Γερμανίας και της Μέρκελ, είναι ξεκάθαρη: Το θέμα έχει κλείσει οριστικά.

Τελευταία φορά που έγινε λόγος για το ζήτημα, ήταν κατά την επίσκεψη του προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου στο Βερολίνο, στη συνάντηση του με τον Γερμανό ομόλογο του, Γιοάχιμ Γκάουκ, στα μέσα του Ιανουαρίου. "Στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας, της διεθνούς έννομης τάξης και της ευρωπαϊκής έννομης τάξης εμείς θεωρούμε ότι ορισμένες από τις απαιτήσεις που αφορούν το κατοχικό δάνειο, τις γερμανικές αποζημιώσεις της εποχής είναι πάντα νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες", τόνισε ο κ. Παυλόπουλος. Και η συζήτηση, συνεχίζεται.

 "Πηγή: news247.gr"

Έφοδος αγροτών στο γραφείο του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Κάτση

Σε αποκλεισμό του γραφείου του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Μάριου Κάτση, προχώρησαν οι αγρότες κατά την αποχώρηση τους από το μπλόκο του λιμανιού στην Ηγουμενίτσα, λίγο μετά τις 10.00 το πρωί.

Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι της Θεσπρωτίας στάθηκαν με τα τρακτέρ στην είσοδο των γραφείων, κατέβασαν την ταμπέλα του ΣΥΡΙΖΑ, πέταξαν αυγά και ντομάτες, ενώ ζωγράφισαν και έναν μεγάλο κόκκινο σταυρό, σε μία τζαμαρία.

Οι αγρότες, που επί ενάμιση μήνα βρίσκονταν στο μπλόκο που είχε στηθεί στο λιμάνι, επισημαίνουν πως θα επιστρέψουν με άλλη μορφή κινητοποιήσεων. Το βουλευτικό γραφείο την ώρα του αποκλεισμού, ήταν κλειστό και ο βουλευτής απουσίαζε.

Μ. Τζώρα, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Ιωάννινα

Τα βρόντηξε ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ και έφυγε από το συνέδριο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ.

«Ο κ. Θεοδωράκης δεν σεβάστηκε το πρωτόκολλο στη λίστα των ομιλητών», αναφέρει σε δήλωσή του ο εκπρόσωπος Τύπου της Ένωσης Κεντρώων, Γιάννης Καλλιάνος, εξηγώντας γιατί ο Βασίλης Λεβέντης αποχώρησε από το συνέδριο του Ποταμιού χωρίς να μιλήσει.

Συγκεκριμένα ο κ. Καλλιάνος αναφέρει: «Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων Κ. Βασίλης Λεβέντης προσήλθε στο συνέδριο του Ποταμιού και αποχώρησε χωρίς να μιλήσει, διότι ο κ. Θεοδωράκης δεν σεβάστηκε το πρωτόκολλο στην λίστα των ομιλητών. Εκφράζουμε την λύπη μας γιατί η δημοσκοπική κατάρρευση φέρνει και κακίες».

Εξάλλου, σε άλλη ανακοίνωση με την οποία σχολιάζει την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, για συμπόρευση των δυνάμεων του Κέντρου, ο εκπρόσωπος της Ένωσης Κεντρώων τονίζει πως «το ποιος είναι Κέντρο και ποιος υποκρίνεται ότι είναι» θα το αποφασίσει η κοινωνία.

«Το αληθινό κέντρο της ισορροπίας και των συνεργασιών εκφράζεται ιδεολογικά μόνο από την Ένωση Κεντρώων και αυτό έχει αποδειχθεί με τον πιο ουσιαστικό τρόπο αυτούς τους 5 μήνες της κοινοβουλευτικής μας παρουσίας» αναφέρει ο κ. Καλλιάνος και συμπληρώνει πως «το Ποτάμι, αποτελούμενο από ένα ψηφιδωτό ιδεολογιών, χωρίς προτάσεις, με φωνασκίες και στην ίδια πλευρά του λόφου με την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο έχουν παραμείνει μόνο οι κίονες αυτού του παλαιού διεφθαρμένου κόμματος που συνέβαλε τα μέγιστα για να φτάσει η Ελλάδα εδώ, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν κόμματα του ταπεινού κεντρώου χώρου».

ΠΗΓΗ

Δυο λόγοι γιατί το Grexit θα πρέπει να πάψει να τρομάζει

Η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση (γνωστή και ως Grexit) επιστρέφει στο «δημόσιο» διάλογο από τον πρωθυπουργό του Βελγίου και σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλοι.

Ως συνήθως το Grexit "έρχεται" συνοδευόμενο από απειλές και κινδυνολογίες περί Αρμαγεδδώνα (όπως διατείνεται ο χώρος του «αντιλαϊκισμού» της κεντροδεξιάς αλλά και της «φιλοευρωπαϊκής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), ενώ πολλές φορές – κυρίως από κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μαζί και του ΚΚΕ – υιοθετείται ως βάσιμη αντιπρόταση στην καταστρεπτική ευρωλιτότητα.

Στο άρθρο αυτό θα συζητηθούν μερικοί λόγοι για τους οποίους η χρήση της παραγράφου 1 του άρθρου 50 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση – «κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες» – δε θα πρέπει να αποτελεί ταμπού για την Ελληνική κοινωνία.

Τη στιγμή που η γενικευμένη σήψη ταλανίζει την ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου κάθε έννοια και αξία δημοκρατίας σβήνει σιγά σιγά από τη συλλογική μνήμη, φτάνοντας στο σημείο να καταλήξει μια άγνωστη λέξη σε εγκυκλοπαίδειες για τις επόμενες γενιές, για χάρη μιας τοξικής τεχνοκρατικής αριστοκρατίας, το τέλος αυτής της ευρωπαϊκής «προοπτικής» δε θα πρέπει να τρομάζει.

Αν και οι βασικότεροι λόγοι που οδηγούν σε σκεπτικισμό αναφορικά με το Grexit είναι κατά βάση οικονομικοί (δάνεια, καταθέσεις, εισαγωγές κτλ) στο άρθρο αυτό θα συζητηθούν άλλες βασικές αιτίες που οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας, δεδομένου ότι έχουν κατά καιρούς υπάρξει διάφορες οικονομικές αναλύσεις (βλ Paul Krugman ή Κώστας Λαπαβίτσας) που αναιρούν την κυρίαρχη άποψη περί αναγκαιότητας του ευρώ.

Μύθος 1: Η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. θα μας οδηγήσει σε πρωτοφανή απομόνωση, και η Ελλάδα θα καταντήσει μια φτωχή και εγκαταλελειμμένη επαρχία.

Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη που με πάθος συμμερίζεται το «αντιλαϊκιστικό» μπλοκ της «υπευθυνότητας», βάση της οποίας ο μέσος Έλληνας πολίτης θα πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε να παράσχει γη και ύδωρ στις αποφάσεις της Κομισιόν και της Γερμανίας, όντας οι μόνοι που γνωρίζουν το «δικό μας καλό», πάντα στα πλαίσια της ιδεολογίας του ΤΙΝΑ (There is No Alternative [to Neoliberalism]). Συχνά μάλιστα αυτοί οι χώροι, επενδύοντας στην ακατάσχετη κινδυνολογία, προεικονίζουν και ταυτίζουν την εκτός-Ε.Ε. Ελλάδα με τη Βενεζουέλα, την Κούβα, ή και τη Βόρεια Κορέα, λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι στην Ελλάδα ο ευρωσκεπτικισμός εκφράζεται μέσα από κομμουνιστικές τάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι μια πιθανή ρήξη της Ελλάδας με την Ε.Ε. θα οδηγούσε ντετερμινιστικά και νομοτελειακά σε μια τέτοια κατάσταση; Τούτος ο ισχυρισμός, στην πραγματικότητα, ενισχύει την ιδιαίτερα αμφισβητούμενη άποψη, ότι η Ένωση των λαών της Ευρώπης κάτω από την τεχνοκρατία των Βρυξελλών αποτελεί μονόδρομο σταθερότητας και εγγυητή ευημερίας. Είναι όμως αυτή η τοποθέτηση βάσιμη;

Το παράδειγμα της Ελβετίας μας οδηγεί σε άλλου τύπου συμπεράσματα που αποδομούν, και στην τελική αναιρούν, τις παραπάνω ορθοδοξίες.

Η Ελβετία λοιπόν απέρριψε τη συμμετοχή της στην Ενωμένη Ευρώπη με δημοψήφισμα το 1992 – όπως και το 1920 απέρριψε με τον ίδιο τρόπο τη συμμετοχή της στην Κοινωνία των Εθνών (Huber 1968, σ.6) – και όντας μια χώρα αυτόνομη και ελάχιστα εξαρτημένη από τον εξωτερικό παράγοντα, απολαμβάνει σημαντικά δημοκρατικά προνόμια, σε αντίθεση με τα περισσότερα κράτη μέλη της Ε.Ε.

Πάνω από 30 δημοψηφίσματα διεξάγονται κάθε χρόνο, έπειτα από συλλογή υπογραφών, περιορίζοντας έτσι την ισχύ του κοινοβουλίου και των κομμάτων, ενώ οι κυβερνήσεις έχουν πολλές φορές υπαναχωρήσει στη λαϊκή ψήφο, αποσύροντας νομοσχέδια που δεν επείγουν, είτε έχουν τη δυνατότητα να αναθεωρούν το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα της χώρας (Kriesi & Trechsel 2008, σ.34 / Huber 1968, σ.24-25).

Οι λαϊκές πρωτοβουλίες δίνουν πάντα τον τελευταίο λόγο στην ομοσπονδιακή χάραξη πολιτικής, ενώ μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποτρέψουν την ψήφιση νόμων ασκώντας veto (Kriesi & Trechsel 2008, σ.56 / Huber 1968, σ.26). Τα Καντόνια, και κυρίως οι δήμοι και οι κοινότητες, διατηρούν μια δική τους αυτονομία – εγγυημένη από το άρθρο 47 του Ομοσπονδιακού Συντάγματος – σε ότι αφορά τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για θέματα σχετικά με την τοπική άσκηση πολιτικής, παρά τις μακροοικονομικές προσπάθειες που ενδυνάμωσαν τον κεντρικό σχεδιασμό και τον συγκεντρωτισμό (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35, σ.36, σ.55).

Αυτό που κατάφεραν οι Ελβετοί να αποφύγουν το 1992 είναι η αναδόμηση και εκ νέου διαστασιολόγηση του Ομοσπονδιακού συστήματος (βασική προϋπόθεση για την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.) πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τη βούληση του εκλογικού σώματος (Aubert 1983, σ.211 / Kriesi & Trechsel 2008, σ.43), καθώς θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να θέσει σε κίνδυνο την αυτονομία των Καντονιών – τα οποία φυσικά μπορούν να χαράζουν τη δική τους δημοσιονομική πολιτική, καθώς και να ελέγχουν τον τοπικό τους προϋπολογισμό, ανεξάρτητα από το εθνικό σύστημα οικονομικής κατεύθυνσης (Kriesi & Trechsel 2008, σ.35) – περιορίζοντας έτσι σημαντικά δημοκρατικά δικαιώματα. Ας κάνουμε στο σημείο αυτό μια σύγκριση μεταξύ της «απομονωμένης» Ελβετίας και της δικτυωμένης Ιρλανδίας, μια χώρα που πληροί όλες τις διαδικασίες ένταξης στην Ε.Ε. Το Άρθρο 27 του Ιρλανδικού Συντάγματος προβλέπει αντίστοιχα δημοψηφίσματα για θέματα που κρίνονται εξέχουσας σημασίας (όπως οικονομική πολιτική, μεταναστευτικό, υπηκοότητα, διοίκηση, επικύρωση διεθνών συμφωνιών). Παρόλα αυτά η απόφαση του Ιρλανδικού λαού να απορρίψει διεθνείς και Ευρωπαϊκές συμφωνίες ουδέποτε κατέστη σεβαστή: η συνθήκη της Νίκαιας το 2001 απορρίφθηκε μαζικά από το εκλογικό σώμα. Επειδή όμως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στρέφονταν ενάντια στο project της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, ο Ιρλανδικός λαός υποχρεώθηκε σε δεύτεροδημοψήφισμα που διεξήχθη ένα χρόνο αργότερα, όπου και έπειτα από κινδυνολογίες και απειλές, επικράτησε το ΝΑΙ. Παρομοίως και το 2007 με τη συνθήκη της Λισαβόνας, οι Ιρλανδοί αναγκάστηκαν να εισέλθουν στις κάλπες δύο φορές, πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα ότι η δημοκρατία και η σταθερότητα που επικαλείται η Ε.Ε. δεν είναι απλά και μόνο a la carte, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για μια οργανωμένη και νομιμοποιημένη μορφή τεχνοαυταρχικής αριστοκρατίας, η οποία τούτη τη στιγμή που διεξάγονται οι σημαντικές αυτές διαπραγματεύσεις αναφορικά με την Ελληνική κρίση χρέους δείχνει το πραγματικό της προσωπείο.

Οι επικριτές του Ελβετικού πολιτεύματος φυσικά λένε τα εξής: η Ελβετία στηρίζει τη δημοκρατία της σε μια οικονομική ευημερία (πράγμα που δεν υφίσταται – ούτε κατά διάνοια – στην Ελλάδα), στο διεθνές ξέπλυμα χρήματος και τον μη έλεγχο των τραπεζών. Σε ότι αφορά τα δύο τελευταία, είναι πράγματι αλήθεια ότι οι Ελβετικοί νόμοι συγκαλύπτουν σκάνδαλα τραπεζικά καθώς και φοροδιαφυγή, λειτουργούν ως πλυντήρια για απάτες ενώ την ίδια στιγμή παρέχουν και οικονομικό άσυλο σε διεθνείς εγκληματικές προσωπικότητες, πράγμα που αντιβαίνει μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις για δημοκρατία, την κοινωνική και πολιτική διαφάνεια. Ωστόσο, το γεγονός ότι το Ελβετικό πολίτευμα είναι σαφέστατα πιο δημοκρατικό από τα υπόλοιπα – και κυρίως από αυτά των χωρών μελών της Ε.Ε. – δε συνεπάγεται ταυτοχρόνως ότι η Ελβετία ζει σε κάποιο δημοκρατικό παράδεισο (για περισσότερα, άρθρο του Γιώργου Οικονόμου, “Το Ελβετικό πολίτευμα”). Σε ότι αφορά το πρώτο, την οικονομική ευημερία, με βάση τις στατιστικές τόσο του IMF, της CIA World Factbook, των Ηνωμένων Εθνών και της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι πλουσιότερες χώρες αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ, και ακολουθεί η Κίνα, η Ιαπωνία και η Γερμανία, ενώ για το Global Finance (2009-2013) πρωτιά καταγράφει το Κατάρ, και ακολουθούν το Λουξεμβούργο και η Σιγκαπούρη. Αν η ευημερία αποτελεί βασική συνθήκη για την επέκταση της δημοκρατίας, τότε θα έπρεπε αντιστοίχως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και το Κατάρ να είχαν πολιτεύματα δημοκρατικότερα από αυτά που ήδη έχουν, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει, πόσο μάλλον στην Κίνα και το Κατάρ. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία (μέ ή χωρίς εισαγωγικά) στην Ελβετία δεν είναι αποτέλεσμα οικονομικών συνθηκών αλλά συγκεκριμένης πολιτικής κουλτούρας, χρόνια διαμορφωμένης, κάτι που σημαίνει ότι το σπάσιμο των εμποδίων που οδηγεί στην εδραίωση του πολιτεύματος αυτού θα πρέπει να συνοδεύεται και από κάποιο πρόταγμα για περαιτέρω κοινωνικές ελευθερίες και δημοκρατικές διεκδικήσεις.

Μύθος 2: Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί σανίδα σωτηρίας ενάντια στον καταστροφικό εθνικισμό, καθώς γεφυρώνει εσωτερικές συγκρούσεις μέσω της συνεργασίας των λαών, των ανοιχτών συνόρων και της διαπολιτισμικής επικοινωνίας. 

Όπως είχα γράψει και παλιότερα, βασική ιδρυτική αρχή της Ε.Ε. ήταν η αποφυγή μιας γενικευμένης σύγκρουσης μεταξύ των Ευρωπαίων λαών, στον απόηχο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που – με βάση την κυρίαρχη λογική – τροφοδοτήθηκε από εθνικιστικά κινήματα και προστατευτικές πολιτικές οι οποίες οδήγησαν στην άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού, πράγμα που ευνόησε σταδιακά την ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού ως τη μόνη λογική απάντηση σε όλα τα προβλήματα (Levy 2002, σ.3), και κατ’ επέκταση την επιβολή του δόγματος ΤΙΝΑ, πάνω στο οποίο βασίστηκε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό, τεχνοκρατικό οικοδόμημα. Η ιδέα όμως αυτή, της αποδόμησης του έθνους κράτους, της σταδιακής του εξασθένισης για χάρη μιας κεντρικής ηγεσίας με έδρα τις Βρυξέλλες όχι μόνο καταστρατήγησε βασικές πολιτικές ελευθερίες καθώς και θεμελιώδη κεκτημένα (όπως το παράδειγμα της Ιρλανδίας μας δίνει να καταλάβουμε, και αντιστοίχως οι ωμές παρεμβάσεις στις Κάνες το 2011) αλλά απεναντίας εξέθρεψε αντιδραστικές και ρατσίζουσες εθνικιστικές παρορμήσεις (για των οποίων την άνοδο θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την οικονομική κρίση ως μοναδική αιτία). Οι λόγοι φυσικά ποικίλουν:
– Ο Eric Hobsbawm (1991) βασίζει τη γέννεση του πολιτικού εθνικισμού (civic nationalism) στη νεωτερικότητα, στη Γαλλική Επανάσταση συγκεκριμένα, όπου το Γαλλικό κράτος προσπάθησε να διαδώσει τη Γαλλική γλώσσα σε όλους τους κατοίκους της Γαλλικής επικράτειας (εθνο-γλωσσικός εθνικισμός), καλλιεργώντας μια ταυτότητα η οποία βασίστηκε στο αποικιακό πνεύμα και βοήθησε απλούς χωρικούς να μετατραπούν σε Γάλλοι πολίτες. Όπως ακριβώς η εθνική ταυτότητα καλλιεργήθηκε από τα πάνω, έτσι ακριβώς και η Ευρωπαϊκή ταυτότητα (στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής επέκτασης και ολοκλήρωσης) υπήρξε και αυτή με τη σειρά της δημιούργημα κάποιας πολιτικής ιντελιγκέντσιας, η οποία στόχευε ακριβώς στην εκμηδένιση της πρωταρχικής ταύτισης του ανθρώπου με το έθνος-κράτος, προς όφελος της «ευρωπαϊκής» ταυτότητας. Βέβαια, η καλλιέργεια της εθνικής συνείδησης συνέβη σε κάποια χρονικά πλαίσια όπου οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δεν είχαν υιοθετήσει κάποια σταθερή και συμπαγή κοινή ταυτότητα ως σημαίνον, όπως αυτή του στο έθνους-κράτους που σταδιακά υποχωρεί για χάρη μιας νέας φαντασιακής σημασίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έξαρση των ταυτιστικών κρίσεων, λόγω της εξασθένισης του αισθήματος του ανήκειν, και ως εκ τούτου, οι Ευρωπαϊκοί πληθυσμοί δίχως άλλοθι αναδιπλώνονται στον εαυτό τους (με μόνο τους οδηγό το φόβο). Αυτή η ταυτιστική κρίση δεν εκφράζεται μόνο μέσα από κάποια κοινωνική εσωστρέφεια, αλλά κυρίως ενισχύει τη διάλυση του κοινού κόσμου – που συνενώνει τους ανθρώπους στο δημόσιο πεδίο, τη σφαίρα της συνδιαμόρφωσης, αναπαράγοντας τον ιδιωτικό κανιβαλισμό των τελευταίων ετών.
– Όπως αναφέρει η Arendt (1976, σ.267-304) η εξασθένιση του έθνους-κράτους κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, είχε ως αποτέλεσμα την υποχώρηση και του πολιτικού εθνικισμού πράγμα που απέβη τραγικό για τους Εβραϊκούς πληθυσμούς, οι οποίοι στα πλαίσια του έθνους κράτους απολάμβαναν προστασία από πογκρόμ και διώξεις σε μια Ευρώπη που έβραζε από αντισημιτισμό.

Οι νέοι εθνικισμοί (ως υποκατάστατα) που αναδείχθηκαν κατά τη διάρκεια αυτή, ήταν κατά βάση υπερ-εθνικοί, δαρβινοφυλετικοί (tribal nationalism) και βαθύτατα αντιεβραϊκοί, οδηγώντας στην αναρρίχηση ολοκληρωτικών καθεστώτων στην εξουσία, και στο ξέσπασμα του ΒΠΠ.

Όπως τότε, έτσι και σήμερα, κάτω από την αιγίδα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στα πλαίσια του «ευρωκράτους» διαλύεται κάθε δεσμός του πολίτη με τους θεσμούς που – έστω και κατ’ επίφαση – εξασφαλίζουν βασικά δικαιώματα. Μπορεί σήμερα η εξασθένιση του έθνους-κράτους να μην περιορίζονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων (καθώς οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί προβλέπουν γι’ αυτά), ωστόσο βασικά κεκτημένα που ήταν συνδεδεμένα με τημ κεϋνσιανική του δομή (όπως βασικές κοινωνικές παροχές) χάνονται, αφήνοντας έτσι πληθυσμούς ευάλωτους στην αυθαιρεσία των αγορών, τη στιγμή που το Κοινωνικό Συμβόλαιο διαλύεται στα πλαίσια του ΤΙΝΑ (πάνω στο οποίο δομείται η σύγχρονη Ευρώπη υπερκράτος»).

– Η προσπάθεια ανάμειξης 27 διαφορετικών χωρών με διαφορετική ιστορία, ήθη, έθιμα κάτω από μια κοινή οικονομία, καθιστά τη διαπολιτισμική επικοινωνία αδύνατη. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στις αξίες κάτω από τις οποίες η πολυπολιτισμική Ευρώπη λειτουργεί, αξίες οικονομικές, ανταγωνιστικές, που προάγουν το κέρδος και τον ανταγωνισμό ως μοναδικά κριτήρια. Αυτός ο ανταγωνισμός, όμως, την ίδια στιγμή εκφράζεται και με χαρακτηριστικά έθνους ή φυλής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο οικονομικός ανταγωνισμός οδηγεί στην δαιμονοποίηση του λιγότερου ισχυρού: οι αδύναμες χώρες (όπως η Ελλάδα) θα βρεθούν ακριβώς κάτω από αυτό το στίγμα της δαιμονοποίησης, ενώ οι «οικονομικά ισχυρές» αποτιμώνται ως παραδείγματα προς μίμηση, στα πλαίσια του δαρβινιστικού νεωτερικού φαντασιακού που συνοδεύει την κυρίαρχη οικονομικοκεντρική ιδεολογική ηγεμονία, μια ηγεμονία που ταυτόχρονα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και του Γερμανικού προτεσταντικού φαντασιακού όπως πολύ χαρακτηριστικά τονίζει ο Max Weber (1998), ενισχύοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ χωρών.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ειρηνική διαβίωση δεν είναι δυνατό να εξασφαλιστεί. Διότι η κοινωνική ειρήνη είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη δικαιοσύνη, απαραίτητο συστατικό της οποίας είναι η (πολιτική, και κατ’ επέκταση οικονομική) ισότητα: διότι μεταξύ άνισων δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά ισχύς όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης. Ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει πέρα από το πολιτικό πεδίο, όπου η βία αντικαθίσταται από το λόγο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ως εκ τούτου, καμία χώρα και κανένας λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα, πέρα από μια συνεχιζόμενη διαιώνιση της κοινωνικής μιζέριας, η οποία κανείς δεν ξέρει ποιά θα είναι η κατάληξή της, τη στιγμή που η Ευρώπη ως soft power μετατρέπεται σε ένα νέο Σοβιετικού τύπου καθεστώς.

Εν κατακλείδι

Συνεπώς, το Grexit, ή μια αναπόφευκτη διάλυση της Ε.Ε. (αναπόφευκτη όχι βάση ενός πιθανού Grexit, αλλά κυρίως λόγω της επικράτησης κομμάτων που επιδιώκουν μονομερή έξοδο από την Ευρωπαϊκή «οικογένεια» δε θα πρέπει να μας τρομάζει και τόσο, όσο η συνέχεια της τοξικής αυτής ευρωιδεοληψίας που βυθίζει κοινωνίες στη δύνη της απελπισίας.

Η περίφημη Ευρώπη των λαών που ονειρεύονται ορισμένοι δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η Ευρώπη του απο-συγκεντρωτισμού, δίχως αυτό φυσικά να σημαίνει ότι η επιστροφή στο έθνος κράτος αποτελεί εξιδανίκευση, όσο και αν – για την ώρα τουλάχιστον – πρόκειται για ένα πιο ουσιαστικής σημασίας βήμα.

Για την ώρα, γνωρίζουμε ότι δεν είναι εφικτό να μεταρρυθμιστεί αυτός ο γραφειοκρατικός μηχανισμός προς κάτι καλύτερο, καθώς οι δομές του είναι τόσο συγκεντρωτικές και τεχνοελιτίστικες που αδυνατούν να εσωτερικεύσουν και να προβάλουν τη γενική λαϊκή βούληση.

Συνεπώς, η Ε.Ε. δεν έχει άλλο παρά να (αυτο)διαλυθεί, αλλά η «επόμενη μέρα» θα πρέπει να συνοδεύεται ρητά από κάποιο πρόταγμα που θα θέτει ως στόχο του τη δημοκρατία, τη δημιουργία ανοικτών δικτύων αλληλεγγύης και πολιτισμικής επαφής των λαών που, ταυτόχρονα, θα ασκεί έλεγχο με στόχο καμία τοπική απόφαση να μην μπορεί να παραβιαστεί από κεντρικούς μηχανισμούς και για κανέναν λόγο. Για να  φτάσουμε, όμως, στο  σημείο αυτό θα πρέπει αρχικά να έρθουμε σε ρήξη με κάθε είδους ιδεολογικό μας αποκούμπι, και κυρίως τον φιλο-ευρωπαϊκό φετιχισμό που αναμασούν αριστεροί και δεξιοί δονκιχωτιστές.

Αναφορές
Arendt, H., 1976. ​The Origins of Totalitarianism. ​6th ed. USA: A Harvest Book.
Aubert, J.F., 1983. Expos ́e des institutions politiques de la Suissea partir de quelques affaires controverses, 2nd edition. Lausanne: Payot.
Hobsbawm, E. J. 1., 1991. Nations and nationalism since 1780: Programme, myth, reality. Canto ed. Cambridge: Cambridge University Press.
Huber, H., 1968. How Switzertland is Governed. Switzerland: Schiweizer Spiegel Vergal.
Kriesi, H., & Trechsel, Α., 2008. The Politics of Switzerland. Cambridge: Cambridge University Press.
Levy, C., & Roseman, M…. 2002. ​Three Postwar Eras in Comparison. ​London: Palgrave.
Weber, M., 1998. The Protestant ethic and the spirit of capitalism. 2nd Roxbury ed. Los Angeles: Roxbury Pub.

 ΠΗΓΗ

Τα φαντάσματα ξαναγυρίζουν στον τόπο του εγκλήματος. - Σημίτης και Παπανδρέου μαζί στο συνέδριο του ποταμιού.

Σε εξέλιξη βρίσκεται από το πρωί το συνέδριο του Ποταμιού, με τον Σταύρο Θεοδωράκη να υποδέχεται τους δύο πρώην πρωθυπουργούς που ευθύνονται για τα δεινά της χώρας.

Τον Κώστα Σημίτη πού έστησε το ποτάμι και τον Γιώργο Παπανδρέου. 

Ο κ Σημίτης είχε μια σύντομη συνομιλία με τον πρόεδρο της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Γκι Φερχόφστατ, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε ιδιαίτερα ευδιάθετος, έχοντας χειραψία μεταξύ άλλων και με τον πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων, Βασίλη Λεβέντη.

Από το βήμα του συνεδρίου του Ποταμιού, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης προχώρησε σε ηχηρή παρέμβαση στη συζήτηση για την ανασύνθεση της ευρύτερης Κεντροαριστεράς τονίζοντας: «Χρειάζεται και ένας ισχυρός πόλος ανάμεσα στη Δεξιά και την παράλογη και δίχως έρμα Αριστερά».

Δηλαδή ο άνθρωπος που ρήμαξε την Ελλάδα με τα "ορφνά" έργα των Ολυμπιακών, αυτός που ακόμα δεν απάντησε τι έγινε το εκατομμύριο του Μαμέλη, αυτός που είχε υπουργό τον Άκη, τον Παπαντωνίου και όλα τα καλούδια που κατέκλεψαν τη χώρα, εξακολουθεί να έχει λόγο στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Ο αρχιερέας της διαπλοκής εξήγησε τη πρόταση του λέγοντας: «Τούτη την κρίσιμη στιγμή οφείλω να αναδείξω εδώ αυτό που θεωρώ αναγκαίο για την κοινωνία μας. Για να υπάρξει ορθολογισμός και να μην συνεχιστούν οι περιπέτειες εκείνων που μας κυβερνούν. Για να μας κυβερνούν πρόσωπα που έχουν γνώση και κατεύθυνση. Να μη μας κυβερνούν πρόσωπα ανόητα που θεωρούν ότι από εδώ από την Ελλάδα μπορούν να αλλάξουν το καθεστώς της ΕΕ».

Απευθυνόμενος στου συνέδρους του Ποταμιού του κάλεσε να συμμετάσχουν ενεργά. «Πρέπει να πιέσετε να ξεπεραστούν εγωισμοί, μικροφιλοδοξίες, στείρες εμμονές και χωρίς λόγο πολιτικολογίες. Να δώσετε αποφασιστική δύναμη σε ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας που θέλει σταθερότητα, αλληλεγγύη, θεσμούς που λειτουργούν για το κοινωνικό σύνολο και όχι για το εκάστοτε κόμμα εξουσίας και τις συντεχνίες που εξυπηρετούν τις παρέες και το πελατειακό κράτος», τόνισε ο Κώστας Σημίτης.

Επισημαίνοντας την άμεση αναγκαιότητα να υπάρξει τρίτος πόλος ο κ. Σημίτης προέτρεψε όλους να επιδιώξουν «…την κοινή προσπάθεια με όλους όσοι σε μεγάλο βαθμό συμμερίζονται τους στόχους μας, για να δώσουμε δύναμη και πνοή σε μια παράταξη ανανέωσης. Μπορούμε να συμβάλλουμε αποφασιστικά για να αποκτήσει η χώρα κατεύθυνση και μέλλον. Να μην είναι όπως τώρα πειραματόζωο προσώπων που νοιάζονται μόνο για την εξουσία. Προσπαθήστε! Παλέψτε!».

Το σενάριο της χρεοκοπίας της Ελλάδας βάζει στο τραπέζι το ΔΝΤ

Το σενάριο της χρεοκοπίας της Ελλάδας επαναφέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εκτιμώντας ότι η χώρα μας θα αντιμετωπίσει δυσκολίες στην εξυπηρέτηση των χρεών της στα τέλη Μαρτίου. 

Αυτό αναφέρει δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, υπό τον τίτλο «Χρεοκοπία ήδη τον Μάρτιο;».

Στο δημοσίευμα τονίζεται πως το Ταμείο ανησυχεί ιδιαίτερα από την προθυμία πολλών κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ισχυρότερες παραχωρήσεις προς τους Έλληνες σε ό,τι αφορά τους όρους λιτότητας στο πλαίσιο του γ΄ προγράμματος, λόγω της επιβάρυνσης από την τρέχουσα προσφυγική κρίση.

«Το ΔΝΤ επιμένει στις υποσχέσεις μεταρρυθμίσεων των Ελλήνων και μπλοκάρει την εδώ και καιρό εκκρεμούσα έκθεση αξιολόγησης, που πρέπει να δώσει το πράσινο φως ώστε να συμμετάσχει το Ταμείο στο γ΄ πακέτο διάσωσης. Οι ειδικοί του επισημαίνουν ότι οι Έλληνες έχουν υποσχεθεί μόνιμα πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ το έτος. Επειδή δεν καταφέρνουν να φορολογήσουν επαρκώς τους εύπορους, πρέπει να περικοπούν οι συντάξεις», καταλήγει το Spiegel.

ΠΗΓΗ

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω λέει το Der Spiegel

Γερμανία: Η Ευρώπη βυθίζεται στις διαμάχες ενόψει Συνόδου Κορυφής, αναφέρει το Spiegel σε δημοσίευμα για την προσφυγική κρίση και την κατάσταση στην Ελλάδα.

«Ο καθένας για τον εαυτό του», είναι ο τίτλος εκτενούς δημοσιεύματος του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel για την προσφυγική κρίση και κυρίως για τις μονομερείς αποφάσεις πολλών κρατών κατά μήκος της Βαλκανικής Οδού να κλείσουν τα σύνορά τους και τις συνέπειές τους για την Ελλάδα. «Η Ελλάδα τηρεί τις συμφωνίες, τα άλλα κράτη όχι», δηλώνει στο περιοδικό ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης, ενώ ο υπουργός Άμυνας της Αυστρίας Χανς Πέτερ Ντόσκοτσιλ τονίζει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να την ευγνωμονεί, καθώς φροντίζει για την «συντονισμένη» κίνηση των προσφύγων προς τα σύνορά της.

«Πολλά βαλκανικά κράτη κλείνουν με δική τους πρωτοβουλία τα σύνορά τους, οι πρόσφυγες συνωστίζονται στην Ελλάδα – και η Αθήνα ανακαλεί την πρέσβη της από την Βιέννη. Ενόψει της έκτακτης Συνόδου Κορυφής, η ήπειρος βυθίζεται στην διαμάχη», αναφέρει το γερμανικό περιοδικό στον πρόλογο του άρθρου. «Η Ελλάδα γίνεται ένα μοναδικό μεγάλο Hotspot», δηλώνει στο Spiegel Ευρωπαίος διπλωμάτης. «Η χώρα, σαν να μην έφταναν τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, επιβαρύνεται τώρα υπερβολικά με την στέγαση και την φροντίδα των προσφύγων», επισημαίνεται, καθώς περιγράφεται η κατάσταση στην Ειδομένη: «Περίπου 12.000 πρόσφυγες έχουν εγκαταλειφθεί αυτές τις μέρες στα σύνορα με την ΠΓΔΜ, οι τέσσερις επίσημοι καταυλισμοί είναι τρομερά υπερφορτωμένοι. Μια εκπρόσωπος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα δήλωσε ότι, αν για τους Αλβανούς παραμείνει αδύνατο να προχωρήσουν, το σύστημα θα διαλυθεί σε οκτώ μέρες. Επειδή δεν υπάρχει ρεαλιστικό σχέδιο έκτακτης ανάγκης, προετοιμάζεται κανείς για το χειρότερο. Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοιμάζει τώρα έκτακτη βοήθεια στην Ελλάδα. Θέλουν να αποτρέψουν το ενδεχόμενο ενός «κράτους υπό διάλυση» («failed state») στα σύνορα με την Τουρκία».

Το περιοδικό περιγράφει ως «ντροπιαστικές» τις εικόνες των προσφύγων να προσπαθούν να φθάσουν με κάθε τρόπο στα σύνορα ή να διανυκτερεύουν στα μπλόκα των αγροτών και σημειώνει ότι τέτοιες σκηνές εκτυλίσσονται πλέον σε όλη τη χώρα, ως «σύμβολα μιας ευρωπαϊκής αποτυχίας». Ιδιαίτερα δραματική παρουσιάζεται η κατάσταση στην Αθήνα, με εκατοντάδες ανθρώπους να κοιμούνται στην Πλατεία Βικτωρίας. «Οι σκηνές θυμίζουν την κατάσταση στα σύνορα της Ουγγαρίας το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο Πρωθυπουργός (Βίκτορ) Όρμπαν άφησε την κατάσταση να γίνει τόσο ανυπόφορη που η Καγκελάριος (Άγγελα) Μέρκελ άνοιξε τα σύνορα (της Γερμανίας)», αναφέρεται.

Το δημοσίευμα αναφέρεται ακόμη σε μια οικογένεια Αφγανών οι οποίοι έφτασαν στην Αθήνα από κάποιο ελληνικό νησί, μόνο για να μάθουν ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν προς τον απώτερο προορισμό τους, την Γερμανία. Κάποιοι τους ζητούν 3.000 ευρώ για το ταξίδι, από νέα διαδρομή, μέσω Αλβανίας.

Το περιοδικό παραθέτει μεταξύ άλλων απόσπασμα των δηλώσεων του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα από την Βουλή, όπου έκανε λόγο για ενδεχόμενο να μπλοκάρει η Ελλάδα αποφάσεις της ΕΕ όσο οι άλλες χώρες δεν δέχονται την συμφωνηθείσα κατανομή προσφύγων. «Πρόκειται μόνο για απειλές;», διερωτάται ο συντάκτης, για να απαντήσει ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης με δήλωσή του προς το Spiegel: «Από την πρώτη Σύνοδο Κορυφής για την προσφυγική κρίση, στις 23 Σεπτεμβρίου, ακολούθησαν πολλές άλλες. 

Τον Οκτώβριο συμμετείχε η Τουρκία και συμφωνήσαμε σε ένα κοινό σχέδιο – με γενναιόδωρες επανεισδοχές από την Τουρκία. Ούτε όμως η Τουρκία ούτε τα κράτη-μέλη της ΕΕ τήρησαν την συμφωνία. Η Γερμανία υποσχέθηκε να διατηρήσει το status quo στα σύνορα μέχρι τη Σύνοδο της 7ης Μαρτίου, αλλά και αυτό απέτυχε». Η Ελλάδα είναι μόνη της, συνεχίζει ο υπουργός, «άρα γιατί να τηρήσουμε τις οποιεσδήποτε συμφωνίες;». Η Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δικαίωμά της για βέτο, όχι μόνο στη Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό, αλλά οποτεδήποτε απαιτείται ομοφωνία, επισημαίνεται.

Σύμφωνα με πληροφορίες του Spiegel, η ελληνική κυβέρνηση σκέφτεται να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να ζητήσει βοήθεια από την ΕΕ. Ως τώρα η κυβέρνηση έχει για πολιτικούς λόγους απορρίψει αυτή την επιλογή, διευκρινίζει το περιοδικό και προσθέτει ότι το σενάριο της κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης θα μπορούσε να παρακινήσει τώρα τις χώρες της ΕΕ να συμπεριφερθούν αλληλέγγυα στην προσφυγική κρίση.

Η ΠΓΔΜ «είναι ο πιο στενός σύμμαχος της Ελλάδας», δηλώνει στο περιοδικό ο Πρόεδρος της γειτονικής χώρας Γκεόργκι Ιβανόφ, αν και ο συντάκτης σημειώνει ότι στην πραγματικότητα, η σχέση των δύο χωρών είναι δύσκολη, εξαιτίας του ζητήματος της ονομασίας. Το κλείσιμο των συνόρων προς την Ελλάδα ήταν απλώς μια αντίδραση, προσθέτει ο κ. Ιβανόφ και δηλώνει ότι «όποτε μια χώρα βορείως των συνόρων μας στενεύει τα σύνορά της, κάνουμε κι εμείς εδώ το ίδιο». Η ΠΓΔΜ δεν είναι μεν στην ΕΕ, αλλά ενεργεί πιο υπεύθυνα απ” ό,τι κάποια κράτη της ΕΕ, συνεχίζει και τονίζει ότι τα Σκόπια δεν μπορούσαν να περιμένουν μια απόφαση από τις Βρυξέλλες, διότι έτσι η ΠΓΔΜ θα πλημμύριζε από πρόσφυγες. «Σε καιρούς κρίσης πρέπει κάθε χώρα να βρει τις δικές της λύσεις», εκτιμά.

Όπως αναφέρει το περιοδικό, στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο είναι μεγάλη η οργή εναντίον του Πρωθυπουργού της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, λόγω και της εξαγγελίας του δημοψηφίσματος για το προσφυγικό. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς δηλώνει σχετικά: «Η Ουγγαρία πρέπει βάσει της ποσόστωσης να δεχτεί μόνο 1.294 πρόσφυγες. Το πώς μπορείς να κάνεις ένα δημοψήφισμα εναντίον αυτού, δεν μου είναι κατανοητό, εκτός αν το εκλάβει κανείς ως ένα περαιτέρω βήμα απομάκρυνσης από μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και της κοινής ευθύνης».

Ο συντάκτης εκφράζει την εκτίμηση ότι οι πιθανότητες επιτυχίας της Συνόδου Κορυφής της 7ης Μαρτίου μειώνονται καθημερινά και ότι η Άγγελα Μέρκελ στέκεται όλο και πιο μόνη με το σχέδιό της να λύσει την κρίση με την βοήθεια της Τουρκίας. Πολλοί ανατολικοευρωπαίοι πολιτικοί και διπλωμάτες της ΕΕ δεν πιστεύουν ότι θα φέρει γρήγορα αποτελέσματα. «Ακόμη και αν επρόκειτο αυτό να συμβεί, θα έπρεπε να ειπωθεί στους Τούρκους πιο ξεκάθαρα τι περιμένουμε – να σταματούν τους πρόσφυγες και να σταματήσουν τους βομβαρδισμούς των Κούρδων», δηλώνει στο περιοδικό μέλος του επιτελείου του αυστριακού υπουργού Εξωτερικών Σεμπάστιαν Κουρτς. 

Η οργή εναντίον των Γερμανών αυξάνεται όμως και για έναν άλλο λόγο, συνεχίζει το δημοσίευμα: «Από τη μία πλευρά το Βερολίνο ασκεί κριτική στα μέτρα κατά μήκος της Βαλκανικής Οδού, αλλά επωφελείται από την μείωση των αριθμών για την οποία φροντίζουν άλλοι. «Εμείς κάνουμε τη βρώμικη δουλειά για τους Γερμανούς», λέει Ευρωπαίος διπλωμάτης της ΕΕ», ενώ ο αυστριακός υπουργός Άμυνας Χανς-Πέτερ Ντόσκοτσιλ δηλώνει: «Η Γερμανία θα έπρεπε να μας ήταν περισσότερο ευγνώμων. Η Αυστρία φροντίζει απλώς ώστε να γίνονται συνεννοήσεις κατά μήκος της Βαλκανικής Οδού. Η γερμανική κριτική είναι τελείως ακατανόητη. Στέλνουμε (πρόσφυγες) συντονισμένα προς τον Βορρά. Υπάρχει για αυτό εναλλακτική: να αφήσουμε όλους ασυντόνιστα να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη Γερμανία».

Οι Γάλλοι αγρότες δεν χαρίζονται σε κανέναν - Μαζικά γιουχάραν τον Ολάντ και ετοιμάζουν δυναμικές κινητοποιήσεις.

Προσερχόμενος στα εγκαίνια της έκθεσης «Salon de l agriculture», ο Φρανσουά Ολάντ, έγινε δέκτης έντονων αποδοκιμασιών από αγρότες.

Δέκτης έντονων αποδοκιμασιών από αγρότες έγινε ο Γάλλος Πρόεδρος προσερχόμενος στα εγκαίνια της έκθεσης «Salon de l agriculture», με τον Φρανσουά Ολάντ να εκφράζει την κατανόησή του και στη συνέχεια να ξεναγείται στους χώρους της έκθεσης.

Ενδεικτικό της δυσαρέσκειας είναι και το γεγονός πως καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας Ολάντ στο χώρο της έκθεσης ακούγονταν έντονα σφυρίγματα αλλά και γιουχαρίσματα, ενώ υπήρξε και διάλογος με αγρότη στον οποίο ο Ολάντ φέρεται να λέει: «τις αντιδράσεις και τις ακούω και τις κατανοώ».

Μεγάλη μερίδα των αγροτών φορούσαν μαύρες μπλούζες στις οποίες υπήρχε το μήνυμα «είμαι παραγωγός … πεθαίνω».

Ο γάλλος Πρόεδρος παρά το βαρύ κλίμα δεν διέκοψε πάντως την ξενάγησή τους στους χώρους της έκθεσης και ολοκλήρωση ολόκληρο το πρόγραμμα που είχε προβλεφθεί.

"Πηγή:crashonline.gr"

«Δυστυχώς πλέον πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη μέρος του συστήματος και δεν αποτελεί εναλλακτική λύση.»

Είναι ξεκάθαρο ότι οι Ευρωπαίοι φίλοι μας αργούν να καταλάβουν πολλά πράγματα.

Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον πρωθυπουργό του Βελγίου ο οποίος δήλωσε: «Δυστυχώς πλέον πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη μέρος του συστήματος και δεν αποτελεί εναλλακτική λύση.»

Μάλιστα ο κ. Φέρχοφσταντ πρόσθεσε ότι «Αν ο κ. Τσίπρας συνεχίσει έτσι, μπορεί να επανέλθει το σενάριο του Grexit. Πρέπει να δούμε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις μέσα στους επόμενους μήνες ,ή έστω την επόμενη χρονιά. Αν δεν το δούμε αυτό, το ενδεχόμενο Grexit μπορεί να επανέλθει».

Ο πρωθυπουργός του Βελγίου έπρεπε να καταλάβει ότι ο Τσιπρας είναι μέρος του συστήματος από την ώρα που υποτάχτηκε στα μνημόνια. Αν τότε δεν το κατάλαβε, θα έπρεπε να το καταλάβει όταν διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ και οδήγησε την χώρα σε εκλογές για να ακυρώσει το δημοψήφισμα.

Όμως ο κ. Φέρχοφσταντ ψεύδεται όταν λέει ότι τώρα πίστεψε ότι ο Τσίπρας είναι μέρος του συστήματος γιατί ο  κ. Φέρχοφσταντ ήξερε εξ αρχής τον ρόλο του Τσίπρα. Ήξερε δηλαδή ότι το παιχνίδι είναι στημένο και ότι ο Τσίπρας θα λειτουργούσε έτσι.

Ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου μίλησε και για το προσφυγικό, όπου ήταν ιδιαίτερα σκεπτικός ως προς τον ρόλο της Τουρκίας: «Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να μεταθέσουμε το πρόβλημά μας στην Τουρκία. Πρέπει να τα λύσουμε μόνοι μας.», ανέφερε χαρακτηριστικά. Παράλληλα, πρόσθεσε ότι ο Ερντογάν δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα, αλλά και το χρησιμοποιεί ως πολιτικό εργαλείο. Επιπλέον, επεσήμανε «Είναι λάθος να θεωρήσουμε ότι κάναμε μια συμφωνία με την Τουρκία και το πρόβλημά μας λύθηκε. Το πρόβλημα θα λυθεί αν αντιμετωπίσουμε τη σύγκρουση στη Συρία μια και καλή».

Οι "μη φιλικοί"... "φίλοι" ... και το δούλεμα δίχως τέλος

Στα «κάγκελα» εμφανίζεται να βγαίνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απέναντι στην αυστριακή κυβέρνηση και τις κινήσεις της στο Προσφυγικό: Χαρακτηρίζει «μη φιλική ενέργεια» τη «διεθνή διάσκεψη», που διοργανώθηκε στη Βιέννη με χώρες των δυτικών Βαλκανίων, χωρίς να προσκληθεί η Ελλάδα, ανακαλεί για «διαβουλεύσεις» στην Αθήνα την πρέσβη της Ελλάδας στην Αυστρία, απορρίπτει αίτημα της Αυστριακής υπουργού Εσωτερικών για επίσκεψη στην Ελλάδα κ.ο.κ.

Την ίδια ώρα, τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ... «στάζουν μέλι» για τη «στήριξη» και την «υπεύθυνη στάση» της Γερμανίας.

Αλήθεια, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας και η «Αυγή», δεν ήταν αυτοί που μας παρουσίαζαν πριν από μερικούς μήνες τον Αυστριακό καγκελάριο - κατά την επίσκεψή του τον Ιούνη του 2015 στην Αθήνα - ως «σταθερό φίλο της χώρας μας» και ως «σύμμαχο της Ελλάδας κατά της λιτότητας», την οποία επιβάλλουν η Γερμανία και «ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι»;

Πώς οι... «σταθεροί φίλοι μας» έγιναν... «μη φιλικοί» και τα... «κέντρα της ακραίας λιτότητας» έγιναν «υποστηρικτές της χώρας μας»;

Δε θέλει και πολύ... κλικ - κλικ! Αυτές είναι οι λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου, αυτή είναι και η ΕΕ. Αξονες και αντιάξονες, «φίλοι» και «εχθροί» που αναδιατάσσονται συνεχώς, με βάση τα συμφέροντά τους. Σε τελική ανάλυση, όλοι εναντίον όλων για τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε αστικής τάξης και όλοι μαζί εναντίον των λαών, γιατί αυτό απαιτεί η συνολικότερη στρατηγική του κεφαλαίου...

Κι όμως, ακόμα και σήμερα που η ίδια η πραγματικότητα βγάζει μάτι για το χαρακτήρα της ΕΕ, ακόμα και σήμερα που επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι η ίδια πολιτική της ΕΕ, που συνυπογράφεται και υλοποιείται από την κυβέρνηση, είναι αυτή που εγκλωβίζει χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει απτόητη το παραμύθι εξωραϊσμού της λυκοσυμμαχίας.

«Η Ελλάδα», λέει π.χ. ο υπουργός Εξωτερικών, «θα συνεχίσει να πορεύεται με γνώμονα τη συνοχή και το όραμα της ΕΕ». Ο ίδιος, καταγγέλλοντας τις κινήσεις της Αυστρίας, μιλά για «ενέργειες που αντιτίθενται στην ευρωπαϊκή κουλτούρα διαβούλευσης και συνεργασίας», ενώ δε διστάζει να ξεθάψει ακόμα και τις χιλιοφορεμένες θεωρίες περί «σοβαρού ελλείμματος δημοκρατίας» της ΕΕ!

Δούλεμα δίχως τέλος, δηλαδή, μπας και τσιμπήσει κανείς...

Τι να κάνουν κι αυτοί... Πρέπει να υπερασπιστούν μέχρι τέλους τα «οράματα» και την «κουλτούρα» της ΕΕ και των άλλων λυκοσυμμαχιών του κεφαλαίου: Τα «οράματα» και την «κουλτούρα» που τσακίζουν τους λαούς εντός των συνόρων για τα κέρδη των μονοπωλίων, τα «οράματα» και η «κουλτούρα» που σκορπάνε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις όπου Γης, στον ανταγωνισμό τους με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα...

 ΠΗΓΗ