«Πάνε να κάνουν σεξ από τον αφαλό και νομίζουν ότι η γυναίκα δεν είναι παρθένα»: Ντοκιμαντέρ του BBC για τη βιομηχανία του σεξ στην Τουρκία

Η δημοσιογράφος Στέισι Ντούλεϊ του βρετανικού δικτύου ΒΒC επισκέφθηκε την Τουρκία και μίλησε με εργαζόμενες στη βιομηχανία του σεξ, οι οποίες – ακόμα και αν εργάζονται νόμιμα- φοβούνται για τη ζωή τους εάν φίλοι και γνωστοί μάθουν τι κάνουν. Το ντοκιμαντέρ το οποίο προβλήθηκε στο BBC 3 φιλοξένησε γυναίκες οι οποίες μίλησαν στην κάμερα. Μία από αυτές εξηγεί στη δημοσιογράφο ότι η άγνοια των ανδρών οι οποίοι είναι άπειροι στον σεξ είναι μεγάλη, που κάποιοι νομίζουν ότι το κάνουν μέσω του...αφαλού των γυναικών τους. Ενώ δεν παραλείπει να εξηγήσει ότι πολλοί είναι και εκείνοι ο οποίοι τις επισκέπτονται για να πειραματιστούν.

Ειδικότερα,

«Έρχονται εδώ για να ζήσουν τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις, αυτά που δεν μπορούν να κάνουν στο σπίτι... στις τουρκικές οικογένειες το στοματικό σεξ ανάμεσα σε έναν άνδρα και τη σύζυγό του δεν είναι και πολύ φυσιολογικό επειδή είναι εκτός ορίων, οπότε έρχονται εδώ για αυτό. Κάποιοι δεν ξέρουν πού πάει τι κατά το σεξ. Φυσικά στην Τουρκία η παρθενία είναι σημαντική. Οπότε για παράδειγμα, τη νύχτα του γάμου, ένας άνδρας προσπαθεί να... μπει στον αφαλό της γυναίκας του, και εάν δεν δει αίμα, μπορεί να νομίσει ότι δεν είναι παρθένα και να την σκοτώσει. Φυσικά και δεν μπορεί να βγει αίμα από εκεί, οπότε δείχνοντάς τους πώς να το κάνουνε, με τη βοήθειά μας, θα έχουν υγιείς σχέσεις και θα αποτραπούν φόνοι» λέει στην κάμερα η ιερόδουλη Hulya, προκαλώντας την έκπληξη της δημοσιογράφου. Ένας άλλος, όπως περιγράφει, της ζήτησε να την λέει «Αϊσέ»: όταν τον ρώτησε γιατί, της απάντησε ότι ήταν το όνομα της κόρης του (!). «Αν δεν ήμουν εδώ εκεί τη μέρα μπορεί εκείνος ο τύπος να είχε κάνει κάτι στην κόρη του» λέει χαρακτηριστικά.

Στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ γίνεται, μεταξύ άλλων, και αναφορά στα δικαιώματα των ΛΟΑΤ/ ΛΟΑΔ και τις διακρίσεις και τη βία που υφίστανται, αλλά και για τις προτιμήσεις των νεαρών Τούρκων: Κάποιοι δεν διστάζουν να πουν στην κάμερα ότι τους αρέσει να πηγαίνουν με τρανσέξουαλ, ωστόσο, ερωτηθέντες για το αν θεωρούν τους εαυτούς τους στρέιτ ή bisexual, απαντούν σαφέστατα «στρέιτ/ φυσιολογικοί». Επίσης, γίνεται λόγος και για την αντιμετώπιση των προσφύγων στη χώρα, ειδικά των γυναικών, που γίνονται στόχος επιθέσεων και προσβολών- καθώς και στις εμπειρίες γυναικών που είχαν πέσει στα χέρια των τζιχαντιστών του ISIS.
huffingtonpost.gr

Έπειτα από 5 χρόνια πολέμου, η Συρία εν αναμονή μιας αμφίβολης ειρήνης: Πως ξεκίνησε, οι αριθμοί, οι εμπλεκόμενες δυνάμεις και μια ανάλυση

Ο πόλεμος στη Συρία, αφού προκάλεσε μείζονα μεταναστευτική κρίση στην Ευρώπη, εισέρχεται την Τρίτη στο έκτο χρόνο του με την επανάληψη των διεθνών προσπαθειών για μια πολιτική διευθέτηση, η οποία ευνοείται από την εκεχειρία που τηρείται έπειτα από πρωτοβουλία των Αμερικανών και των Ρώσων.

Υπάρχει πραγματική ευκαιρία να σιγήσουν τα όπλα; Κανείς δεν μπορεί να το πει καθώς η σύγκρουση, η οποία μετρά περισσότερους από 270.000 νεκρούς, είναι πολύπλοκη με την εμπλοκή πολλών παραγόντων επί του πεδίου.

Η κρίση ξεκίνησε στις 15 Μαρτίου του 2011 όταν, στον απόηχο της Αραβικής Άνοιξης, μικρές διαδηλώσεις καταστάλθηκαν βίαια στη Δαμασκό από το καθεστώς που κυβερνούσε με σιδηρά πυγμή επί 45 χρόνια δια του προέδρου Χάφεζ αλ Άσαντκαι στη συνέχεια του διαδόχου του και γιου του, Μπασάρ.

Αυτή η ειρηνική εξέγερση που ζητούσε πολιτικές μεταρρυθμίσεις μετατράπηκε σταδιακά σε έναν πόλεμο που έγινε όλο και πιο περίπλοκος, με την αύξηση της δύναμης τζιχαντιστικών οργανώσεων και την εμπλοκή παραγόντων από το εξωτερικό.

«Άφησαν να εξελιχθούν στη Συρία πολλαπλοί πόλεμοι μέσω πληρεξούσιων οι οποίοι δεν έχουν πλέον μεγάλη σχέση με τα αρχικά αιτήματα του συριακού λαού», γράφει ο Καρίμ Μπιτάρ, διευθυντής έρευνας στο Ινστιτούτο Διεθνών και Στρατηγικών Σχέσεων (IRIS).

Τα δεδομένα ανατράπηκαν τον Σεπτέμβριο του 2015 με τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, για τη διάσωση του συμμάχου της, του προέδρου Ασαντ, η τύχη του οποίου παραμένει το βασικό σημείο διαφωνίας μεταξύ των περιφερειακών και διεθνών παραγόντων που έχουν εμπλακεί στη σύγκρουση.

Και η άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στην Ευρώπη, που προκάλεσε τη χειρότερη μεταναστευτική κρίση στη γηραιά ήπειρο από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ώθησε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες να εξετάσουν την πολιτική τους απέναντι στο συριακό καθεστώς.

 

Δεν υπήρξε πτώση του Άσαντ

«Η ευρωπαϊκή εμμονή όσον αφορά τις προσφυγικές ροές είναι ένας από τους κύριους παράγοντες που οδήγησαν σε μια επαναξιολόγηση της πολιτικής στη Συρία, κάνοντας τη βραχυπρόθεσμη σταθερότητα απόλυτη προτεραιότητα σε βάρος άλλων πολιτικών και γεωστρατηγικών στόχων», παρατηρεί ο Μπιτάρ. Η ρωσική επέμβαση «επέτρεψε στο καθεστώς Άσαντ, ενώ έχανε έδαφος (από τους αντάρτες), να εδραιώσει τον έλεγχό του στη "χρήσιμη Συρία", τις πιο πολυάνθρωπες περιοχές της χώρας», επισημαίνει.

Ο πρόεδρος της Συρίας παραμένει στον θώκο του και τίποτε δεν προμηνύει την αναχώρησή του, ένα αίτημα που θα θέσει η αντιπολίτευση για πολλοστή φορά την προσεχή εβδομάδα στη Γενεύη.

Ο μελλοντικός γύρος των διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ αρχίζει στις 14 Μαρτίου και θα επικεντρωθεί στον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, στην κατάρτιση νέου Συντάγματος και τη διεξαγωγή βουλευτικών και προεδρικών εκλογών.

 Ωστόσο το χάσμα παραμένει μεγάλο. «Κατέστη σαφές στους Αμερικανούς ότι πρέπει να κάνουν παραχωρήσεις (...) αλλά την ίδια στιγμή, δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν ότι ο Άσαντ θα παραμείνει επ' αόριστον στην εξουσία», τονίζει ο Γεζίντ Σάγιγ, ερευνητής στο Κέντρο Carnegie για τη Μέση Ανατολή.

«Θέλουν τουλάχιστον ως προϋπόθεση, ο Ασαντ να φύγει στην αρχή, κατά τη διάρκεια ή στο τέλος μιας περιόδου μετάβασης, κάτι που οι Ρώσοι εξακολουθούν να μην δέχονται. Θα επιτραπεί στον Άσαντ να θέσει υποψηφιότητα στις προσεχείς προεδρικές εκλογές (το 2021); αυτό είναι ένα κρίσιμο θέμα».

Οι δύο εγγυητές της πρωτοφανούς εκεχειρίας που τέθηκε σε ισχύ στις 27 Φεβρουαρίου μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των ανταρτών, γνωρίζουν ωστόσο ότι, χωρίς συμφωνία, οι μάχες θα αρχίσουν και πάλι να μαίνονται.

«Αν η εκεχειρία δεν υποστηριχθεί από μια πολιτική συμφωνία, η βία θα επιστρέψει σταδιακά», προειδοποιεί ο Σάγιγ. 

Πόλεμοι μέσω πληρεξούσιων

Ακόμη και σε περίπτωση επιτυχίας στη Γενεύη, οι τζιχαντιστικές οργανώσεις όπως το Ισλαμικό Κράτος και το Μέτωπο Αλ-Νόσρα που ελέγχουν το ήμισυ του συριακού εδάφους, θα συνεχίσουν να πολεμούν. Καθώς έχουν αποκλειστεί από την εκεχειρία, εξακολουθούν να βομβαρδίζονται ταυτόχρονα από τους Ρώσους και τον υπό τις ΗΠΑ συνασπισμό.

Τα πλοκάμια του ΙΚ έχουν εξαπλωθεί έξω από τη Συρία, στον Κόλπο, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη, περιοχές που έχουν πληγεί από αιματηρές επιθέσεις, κυρίως στο Παρίσι και στην Τυνησία.

Από τη σύγκρουση διαφαίνεται μια θρησκευτική μάχη μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας που υποστηρίζει τους αντάρτες οι οποίοι είναι σουνίτες στην πλειοψηφία τους, και του σιιτικού Ιράν που θέλει να διατηρήσει τη φατρία των Αλαουιτών στην εξουσία της Δαμασκού. Η σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου πολεμά επίσης στο πλευρό της συριακής κυβέρνησης.

«Οι περιφερειακές σουνιτικές δυνάμεις, όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, παραμένουν σε μια γραμμή πολύ πιο αδιάλλακτη και μαξιμαλιστική σε σχέση με αυτή της κυβέρνησης Ομπάμα», η οποία δοκιμάστηκε από την εισβολή στο Ιράκ και διστάζει να εμπλακεί σε πόλεμο εναντίον του Άσαντ, αναφέρει ο Μπιτάρ.

 Το Ριάντ απαιτεί την αποχώρηση του Άσαντ, όπως και η Άγκυρα η οποία βομβαρδίζει άλλωστε τις συριακές κουρδικές δυνάμεις που προσδοκούν αυτονομία στα σύνορά της.

Σε μια Συρία γεμάτη ερείπια πλέον, όπου 450.000 άνθρωποι ζουν υπό πολιορκία σε δραματικές συνθήκες από ανθρωπιστική άποψη και με την οικονομία της διαλυμένη, ο Μπιτάρ θυμίζει: «ο λαός παραμένει το θύμα ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών μεταξύ των δυνάμεων».

 Πηγή: Γαλλικό Πρακτορείο, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο Τσίπρας κατάφερε να εκταφιάσει την Δεξιά και να ενταφιάσει την Αριστερά.

Εάν χρειάσθηκαν επτά χρόνια στη χούντα του Παπαδόπουλου, για να εξιλεωθούν στα μάτια του λαού τα πρόσωπα που την έφεραν , ώστε να επανεμφανισθούν τα ίδια αμόλυντα και καθαρά στο πολιτικό προσκήνιο της μεταπολίτευσης ως σωτήρες ή εθνάρχες, ο ένας χρόνος παρουσίας του Τσίπρα και της παρέας του στην εξουσία, είναι ήδη αρκετός, για να διαγράψουμε από την μνήμη μας τις όποιες εγκληματικές ευθύνες του παρελθόντος που μας οδήγησαν στα μνημόνια και να αποδεχθούμε ως λαός , ότι η σωτηρία του έθνους νομοτελειακά και εναλλάξ περνάει μέσα από τις τρείς οικογένειες : του Κωστάκη του Γιωργάκη και του Κυριάκου. 

Αυτή ήταν η πρώτη επιτυχία της πρώτης φοράς αριστερά και του Αλέξη Τσίπρα, να ξαναδώσει ρόλο και λόγο στα πολιτικά ερείπια του παρελθόντος και στους νέους καριερίστες που το εκπροσωπούν, ατιμάζοντας ένα λαό που είχε αποφασίσει να τραβήξει μπροστά.

Η δεύτερη μεγάλη επιτυχία τόσο σε μέγεθος και ποιότητα, όσο και σε στρατηγικό σχεδιασμό υλοποίησης και εκτέλεσης, ήταν να εξαϋλώσει την ελπίδα της αριστεράς και να την εκτοξεύσει στο απροσδιόριστο μέλλον , μπροστά στα μάτια μιας αμήχανης αριστεράς του Κ.Κ.Ε. εγκλωβισμένης στον κανόνα της , που δεν έχει αντιληφθεί ακόμα ότι του γαρ αορίστου αόριστος και ο κανών έστιν, πράγμα που δεν σημαίνει ότι ο κανόνας είναι ανύπαρκτος ή ότι δεν είναι κανόνας , αλλά ότι πρέπει να προσαρμόζεται προς τα πράγματα .

Ένα Κ.Κ.Ε. που διαφορετικά έπρεπε και πρέπει να δρα και να πολιτεύεται στην χώρα μας, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο εάν ενδιαφέρεται για την ωφέλεια της κοινωνίας, αντί της "θρησκευτικής" προσήλωσης στην συντήρησης μιας ιδεολογίας που περιμένει την γήρανση ή τον θάνατο της άλλης, για να δικαιωθεί .

Ένα Κ.Κ.Ε. που πρέπει να εξειδικεύσει την πολιτική του παρουσία και δράση στα τεκταινόμενα του τόπου μας , να "κυβερνά" από την θέση της αντιπολίτευσης, αντί να εξαντλεί το πολιτικό του κεφάλαιο στον αγώνα κατά του παγκόσμιου καπιταλισμού, ο οποίος από την ιμπεριαλιστική του δράση και μόνο, αποκαλύπτει στην ανθρωπότητα τον εαυτό της, έναν εαυτό που βιωματικά μαθαίνει μέσω του βάρβαρου καπιταλισμού τα αληθή της αλήθειας και εναπόκειται στην δική του επιλογή, εάν θελήσει να συνυπάρξει με αυτόν ή να βάλει τέλος στην ιστορία του.

Διότι σε τελική ανάλυση εάν στον χειρόμυλο αντιστοιχεί η φεουδαρχική κοινωνία και στο ατμόπλοιο η αστική κοινωνία όπως έλεγε ο Μαρξ, γιατί τότε στην εποχή των πυρηνικών αντιδραστήρων των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των τεχνιτών δορυφόρων που αντιστοιχεί στην σημερινή μορφή του παγκόσμιου καπιταλισμού, να μην μπορεί να οικοδομηθεί μια άλλη πολιτική σε μια άλλη κοινωνική υπερδομή που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου;

Έτσι φθάσαμε στο σημείο όπου η μόνη καταγραφή "πολιτικά" στον τόπο μας να είναι οι δύο ανωτέρω "επιτυχίες" του Τσίπρα: να εκταφιάσει την Δεξιά και να ενταφιάσει την Αριστερά.

Διότι παρ’ όλο που εκδηλώθηκε η διπροσωπία του Τσίπρα ως "δήθεν αριστερά", κατάφερε να υποδουλώσει ένα λαό πείθοντας τον σε μία πολιτική, αυτή των προκατόχων του, δηλαδή την μνημονιακή ως μόνη λύση, μέσα από μια απαράμιλλη θεατρική παράσταση υποκρισίας σκληρών διαπραγματεύσεων προς όφελος δήθεν του λαού .

Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής παράστασης που ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο, ακόμα και αν εκτοπισθεί ο Σύριζα από την εξουσία , θα είναι ,ότι το έδαφος έχει προλειανθεί στην ευμετάβλητη συνείδηση του λαού που προτιμά την λήθη από την μνήμη, ώστε να εμπιστευθεί εκ νέου την επίλυση των προβλημάτων του, σε εκείνους που εγκληματικά τα δημιούργησαν.

Μια κοινωνία όμως που δεν μπορεί να τιμωρεί αλλά μόνο να συγχωρεί να εκλογικεύει και να ξεχνά, είναι εξ’ ίσου ένοχη, εξ’ ίσου αήθης όσο και ο ίδιος ο εγκληματίας.

Δεν πρέπει άλλο να κρίνουμε τους πολιτικούς και τις ηγεσίες μας από το τι έκαναν ή δεν έκαναν που ήδη έχουν κριθεί και καταγραφεί, αλλά από τι το χειρότερο δύνανται να κάνουν, στα πλαίσια της δουλικότητας που επέλεξαν για την παραμονή τους στην εξουσία.

Ο πολιτικός λόγος στην χώρα μας δεν είναι ειλικρινής και αυτόνομος, που όσο και αν προσπαθεί να καμουφλαριστεί δεν μπορεί να αποκρύψει το "ενδιάθετο της ψυχής του" στην υποταγή και το ψέμα όταν αξιολογείτε στην πράξη.

Δεν υπάρχει θεραπεία σ’ ένα χρέος που κάποιοι εκτός της χώρας θέλουν να το κάνουν πολιορκητική μηχανή άλωσης αυτής και κάποιοι άλλοι εντός της χώρας ανόητοι και αφελείς να πιστεύουν ότι θα το ρυθμίσουν ή θα το μειώσουν χωρίς το τίμημα που η ιστορία προφητεύει.

Πολιτευόμαστε χωρίς ελπίδα και προοπτική. 

Μπορεί τα διάφορα προβλήματα της πολιτικής καθημερινότητας όπως συνταξιοδοτικό, ασφαλιστικό, φορολογικό, προσφυγικό κλπ να τυγχάνουν ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, τόσο από τον λαό όσο και από τις πολιτικές του ηγεσίες ως θέματα που πρέπει να διευθετηθούν, σε καμιά περίπτωση όμως η επίλυση αυτών δεν αποτελεί λύση στο γενικότερο πρόβλημα της χώρας μας ,που είναι πρόβλημα μετασχηματισμού της κοινωνικής οργάνωσης και του ιστορικού της προσανατολισμού .

Ο μετασχηματισμός της κοινωνίας που απαιτούν οι καιροί σήμερα όμως, φαίνεται πως είναι αδιαχώριστος από το αυτοξεπέρασμα ή την υπέρβαση του νου . Αλλά όπως η υπέρβαση του νου δεν έχει καμιά σχέση με τους φενακισμούς των κάθε λογής δημαγωγών και θεόσταλτων σωτήρων, έτσι και ο μετασχηματισμός της κοινωνίας, δεν μπορεί να συγχέεται με τις ακάλυπτες υποσχέσεις τις πρόχειρες πολιτικές και τις ψευτοεπαναστάσεις που διατυμπανίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα, οι κάθε λογής απατεώνες που με τα ψέματα βρέθηκαν στην εξουσία. 

Όσο για τον ιστορικό προσανατολισμό της χώρας μας είναι το πλέον σημαντικότερο για εμάς τους ίδιους, για το ποιοι ήμασταν και ποιοι πρέπει να ήμαστε ως έλληνες ,όχι γιατί η Δύση πεθαίνει, αλλά γιατί, αντίθετα, οι απάνθρωποι θεσμοί της και ο υλικός της πολιτισμός κατακλύζουν επικίνδυνα τον κόσμο. 

Η δημοκρατία, η ελεύθερη αγορά, η τεχνολογία, η ελευθερία του λόγου, η προσωπικότητα του ατόμου και πολλά άλλα που επιθυμούν οι περισσότεροι άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη, άρχισαν με τους έλληνες και μόνο με τους έλληνες. 

Ωστόσο, είναι αδιανόητο και άκρως επικίνδυνο να ενστερνιστεί κανείς όλες αυτές τις αρχές, όλες αυτές τις συμβάσεις που θεμελίωσαν τον πολιτισμό της Δύσης, χωρίς να κατανοήσει, ότι όλο αυτό το δυναμικό έπρεπε και πρέπει να παρακολουθείται και να περιορίζεται από ένα πλήθος δημοκρατικών και πολιτιστικών πρωτοκόλλων, για τον πολίτη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αλληλεγγύη και την έννοια της κοινότητας, για να μη καταλήξει σε μια οικονομική κοσμοθεωρία με τραγικές συνέπειες στην ανθρωπότητα. 

Εμείς οι έλληνες δώσαμε τα εργαλεία να βελτιώσουμε τον υλικό κόσμο, αλλά και την ενόραση για να παρακολουθούμε στενά και να κριτικάρουμε αυτόν τον τρομακτικό δυναμισμό . Ενστερνιστήκαμε τα πρώτα αλλά αγνοήσαμε τα δεύτερα . Η κλασική ελληνική σοφία ποτέ δεν ήταν Μεσογειακή αλλά αντί-Μεσογειακή για κάποιους που πιστεύουν ότι ανήκουμε στην Ανατολή ή την Δύση. 

Ο κλασικός ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν απλώς διαφορετικός, αλλά τελείως αντιθετικός προς οποιονδήποτε πολιτισμό της εποχής ή του χώρου . Η ελληνική πόλη δεν ήταν αφρικανικής ή ασιατικής εμπνεύσεως, αλλά θεσμός σε σκόπιμη αντίθεση με τις ανατολικές προσεγγίσεις στην διακυβέρνηση, τη θρησκεία, τον πόλεμο, τα ατομικά δικαιώματα και την ιδιότητα του πολίτη . 

Ότι και αν υπήρξε η Ελλάδα, ποτέ δεν ήταν Σιδώνα, Τύρος, Γκίζα, ή Περσέπολη ούτε Γερμανία, Βρετανία ή Γαλατία . Οι κεντρικές αξίες της κλασικής Ελλάδας είναι μοναδικές, αμετάβλητες και μη πολυπολιτισμικές, που ως εκ τούτου ερμηνεύουν τόσο την διάρκεια στον χρόνο, όσο και το δυναμισμό του ίδιου του δυτικού πολιτισμού που θεμελιώθηκε πάνω σ’ αυτές και τις οποίες, οι ισχυροί άρχοντές της Δύσης οφείλουν να τις γνωρίσουν σε βάθος, ως το μοναδικό πρότυπο που ή θα σώσει ή θα καταστρέψει, τον πλανήτη. 

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα δεν μπορεί να λυθεί με όρους που υποβιβάζουν την ανθρώπινη ζωή στους αριθμούς μιας λογιστικής εξίσωσης όπως τους θέτει η Ευρώπη. Η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό και εδώ έγκειται ο μεγάλος κίνδυνος, διότι όταν η υποκρισία και η προσποίηση από ατομικό ελάττωμα αθροίζεται στο σύνολο ενός πολιτικού συστήματος, τότε είναι θανατηφόρα για την έννοια της κοινωνίας και της δικαιοσύνης.

Στην κλασική Αθήνα όσα διατάγματα και αν ψηφίζονταν, δεν ωφελούσε σε τίποτα, εάν η εκκλησία του δήμου, δηλαδή ο λαός, δεν ήταν διατεθειμένος να φορέσει θώρακες και ασπίδες ώστε να σχηματίσει φάλαγγα για μάχη, εάν η μάχη αυτή δεν ήταν για την προστασία της ελευθερίας και της δημοκρατίας του. 

Αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα της ιστορίας με την οποία αν δεν συμφιλιωθούμε και δεν την κατανοήσουμε, ότι ο λαός είναι ο μόνος κυρίαρχος στον τόπο του και ο μόνος που μπορεί να προστατεύσει την ελευθερία του και την δημοκρατία, μοιραία θα μας κυβερνούν οι ανίκανοι και θα μας υποδουλώνουν οι ξένοι. 

Όσο η δημοκρατία στην πρακτική της εφαρμογή θα συναντά εμπόδια γιατί τα κράτη δεν τα κυβερνούν οι θεοί, η Αθηναϊκή δημοκρατία του Κλεισθένη και του Περικλή θα είναι στην σκέψη μας .