Ξέφυγε τελείως ο Ερντογάν: “Οι ΗΠΑ φταίνε για το αίμα στην Συρία, διότι στηρίζουν τους Κούρδους”

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν καταδίκασε σήμερα έντονα την στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ προς τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους ο ίδιος θεωρεί “τρομοκράτες”, σημειώνοντας ότι με την πολιτική αυτή της Ουάσινγκτον έχει προκληθεί ένα λουτρό αίματος στην περιοχή.

“Από τότε που αρνείστε να τους χαρακτηρίσετε τρομοκρατική οργάνωση έχει μετατραπεί η περιοχή σε μια λίμνη αίματος”, σημείωσε ο Ερντογάν, αναφερόμενος στους Αμερικανούς, σε ομιλία που εκφώνησε στην Άγκυρα ενώπιον επαρχιακών αξιωματούχων.

“Είσαστε με τη δική μας μεριά ή με τις τρομοκρατικές οργανώσεις PYD (Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης) και PKK (Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν)”, πρόσθεσε στην ομλία του αυτή. “Έ’ Αμερική! Δεν μπορείτε να μας αναγκάσετε να αναγνωρίσουμε το PYD ή τις YPG (Μονάδες Προστασίας του Λαού, πολιτοφυλακή του PYD).

Τις γνωρίζουμε πολύ καλά, όπως γνωρίζουμε και το Νταές (Ισλαμικό Κράτος)”, συνέχισε. Εδώ και μήνες η στρατιωτική υποστήριξη που προσφέρουν οι ΗΠΑ στα PYD και YPG, που μάχονται κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, προκαλεί εντάσεις μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Άγκυρας.

Η Τουρκία θεωρεί τα δύο αυτά κινήματα “τρομοκρατικές” οργανώσεις που συνδέονται στενά με το PKK. Χθες ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Τουρκία Τζον Μπας εκλήθη στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών μετά τις δηλώσεις που έκανε την προηγούμενη ημέρα ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο οποίος είπε ότι το PYD δεν είναι ένα “τρομοκρατικό” κίνημα.

Μετά τις δηλώσεις αυτές, ο Ερντογάν ρωτήθηκε σήμερα για άλλη μια φορά όσον αφορά τη σχέση της χώρας του με τις ΗΠΑ. “Δεν καταλαβαίνω. Αυτοί (οι Αμερικανοί) μένουν σιωπηλοί όταν το επαναλαμβάνουμε (ότι το PYD είναι μια τρομοκρατική οργάνωση) και πίσω από την πλάτη μας λένε ‘δεν τους θεωρούμε ως τέτοια'”, σημείωσε ο ισχυρός άνδρας της Τουρκίας. Η τουρκική κυβέρνηση φοβάται ότι η αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη θα επιτρέψει στους Κούρδους της Συρίας, οι οποίοι ελέγχουν ήδη ένα μεγάλο μέρος στο βόρειο άκρο της Συρίας κατά μήκος της μεθορίου με την Τουρκία, να επεκτείνουν κι άλλο την επιρροή τους.

Για εταιρία που ίδρυσε με τη σύζυγό του παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας, όπως παραιτήθηκαν όλα τα λαμόγια δεξιών, σοσιαλιστικών και αριστερών κυβερνήσεων της Ελλάδας.

Και ενώ όλοι οι Έλληνες παρακολουθούν το καλό παράδειγμα που δίνει η πρώτη φόρα αριστερά με τις παραιτήσεις υπουργών και πρωθυπουργών που ξέχασαν να δηλώσουν τα εκατομμύρια τους η τις εταιρίες τους, ξαφνικά μας έρχεται έκπληξη από την Ισλανδία, όπου ο Ο Σίγκμουντουρ Γκουνλάουγκσον παραιτήθηκε σήμερα από τη θέση του πρωθυπουργού της Ισλανδίας στον απόηχο του μεγάλου σκανδάλου διαφθοράς που έφερε στο φως η έρευνα των Panama Papers.

Σύμφωνα με τα διεθνή δημοσιεύματα, το όνομα του Γκουνλάουγκσον φαίνεται να εμπλέκεται στο μέγα σκάνδαλο διαφθοράς που έφερε στο φως η έρευνα των «Panama Papers» και δημοσίευσε η γερμανική εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung».

Ο Γκουνλάουγκσον δεν είχε δηλώσει μια εξωχώρια εταιρεία που είχε ιδρύσει, από κοινού με τη σύζυγό του, προκειμένου να διαχειρίζεται την περιουσία που κληρονόμησε η τελευταία από τον πατέρα της.

Μας Κυβερνούν Αγράμματοι, Απάτριδες και Αγύρτες

 Τι να εννοεί άραγε ο σοφός άνδρας λέγοντας μας ότι ‘ο σύνθετος τόκος (τα πανωτόκια) είναι το 8ο θαύμα του κόσμου, και όποιος τον αντιλαμβάνεται τον εισπράττει και όποιος δεν τον καταλαβαίνει τον πληρώνει!’

Το παρακάτω γράφημα είναι από αυτά που είναι λίαν αποκαλυπτικά για το πώς αντιλαμβανόμαστε την ανάπτυξη στη ζωή μας και τον κόσμο.

 Στο γράφημα αυτό ο κάθετος άξονας απεικονίζει την ανάπτυξη και ο οριζόντιος άξονας τον χρόνο. Οι τρεις καμπύλες Α, B και C απεικονίζουν τρείς μορφές ανάπτυξης μέσα στο χρόνο.

Η καμπύλη Α απεικονίζει την φυσική ανάπτυξη κάθε ζωντανού οργανισμού στη φύση. Ας πούμε ο άνθρωπος μεγαλώνει-αναπτύσσεται έως τα 20-21 του χρόνια και μετά, με αυτή την μορφή, συνεχίζει την ζωή του, με ποιοτικές φυσικά διαφορές, όπου κάποια στιγμή εγκαταλείπει τα εγκόσμια. Αυτό ισχύει γενικά για τα φυτά, τα ζώα, τους ανθρώπους.

Η καμπύλη Β δείχνει την μορφή της δυνητικής γραμμικής οικονομικής ανάπτυξης. Με δεδομένους πόρους, ανθρώπινους και φυσικούς, και την επικρατούσα τεχνολογία, συνεχώς θα μπορούμε να παράγουμε πάνω σε αυτό το πρότυπο, έως ότου λιγότερη τεχνολογία ή λιγότερους πόρους απασχολήσουμε, όποτε δεν θα παράγουμε πάνω σε αυτή την γραμμή, αλλά σε μια άλλη, πιο κάτω από αυτή, αλλά στο ίδιο πρότυπο αλλά όχι πάνω από αυτό.

Η καμπύλη C έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στη φύση όταν εμφανίζεται, είναι συνυφασμένη με τον γρήγορο θάνατο ή αν εφαρμοστεί συνειδητά από τους ανθρώπους σαν μορφή ανάπτυξης, φέρνει καθολική καταστροφή. Η μορφή της καμπύλης C απεικονίζει την ανάπτυξη του καρκίνου στον άνθρωπο. Καθώς εμφανίζεται, σε λίγο χρόνο αναπτύσσεται, ξεπερνά τις καμπύλες Α και Β, και η ανάπτυξη του μετά είναι τόσο γρήγορη στο χρόνο, που γίνεται παράλληλη του κάθετου άξονα, και καταστρέφει στο τέλος τον φορέα. Η διαδικασία αυτή ονομάζεται εκθετική αύξηση στο χρόνο των καρκινικών κυττάρων ή εκθετική αποσύνθεση του ανθρώπου στο χρόνο που πάσχει από αυτόν.

Θα σας πω ένα λιγότερο καταθλιπτικό παράδειγμα για να γίνει αντιληπτή αυτή η μορφή ανάπτυξης, ή εκθετική ανάπτυξη. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο βραχμάνος Σίσα παρουσίασε το σκάκι στον Βασιλιά της Περσίας, αυτός τόσο πολύ γοητεύτηκε απ αυτό, και ρώτησε τον Σίσα τι θα ήθελε ως ανταμοιβή. 

Τότε ο σοφός εκείνος αλλά και πονηρός ταυτόχρονα καλόγηρος, ζήτησε τόσους κόκκους σιτάρι όσους θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα 64 τετράγωνα της σκακιέρας, βάζοντας στο πρώτο τετράγωνο ένα κόκκο, στο δεύτερο δύο, στο τρίτο τέσσερις, στο τέταρτο οκτώ κλπ, διπλασιάζοντας έτσι κάθε φορά στο επόμενο τετράγωνο. 

Ο Βασιλιάς κρίνοντας το αίτημα ασήμαντο τον ξαναρώτησε για κάτι σοβαρότερο. Στην επιμονή όμως του Σίσα, ο Βασιλιάς διέταξε τον Υπουργό Επισιτισμού να ικανοποιήσει το αίτημα του Σίσα. Η έκπληξή του όμως υπήρξε μεγάλη, μέχρι εγκεφαλικού επεισοδίου, όταν ο Υπουργός Επισιτισμού του ανέφερε ότι όχι μόνο το σιτάρι της ηγεμονίας, αλλά και όλη η παγκόσμια παραγωγή να μαζευτεί, δεν θα έφθανε να ικανοποιήσει το αίτημα του Σίσα.

Του είπε δηλαδή ότι, αν το βάρος ενός κόκκου σταριού είναι 0,053 γραμμάρια, θα χρειαζόντουσαν 977.677.436.907 τόνοι σταριού ή 18.446.744.073.709.551.615 κόκκοι σταριού για να καλύψουν την σκακιέρα του Σίσα. Αν ο Βασιλιάς τηρούσε την υπόσχεση του οι υπήκοοι για εκατοντάδες χρόνια θα δούλευαν για το Σίσα και το κράτος θα καταλυόταν. Ήταν καρκίνος για το Βασίλειο η απαίτηση του Σίσα. Με άλλα λόγια ενώ η παραγωγή του Βασιλείου ήταν στην καμπύλη Β, ο Σίσα ζήταγε ως αμοιβή την καμπύλη C. Πράγμα αδύνατο. Σκεφτείτε ότι η παγκόσμια παραγωγή σταριού το 2014-2015 ήταν 722 εκατ. τόνοι σύμφωνα με το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ. (Τους χαιρετισμούς μου, επί τη ευκαιρία, στη Σκακιστική Λέσχη της Κέρκυρας)

Έχω ακόμα ένα άλλο ωραίο παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι την ημέρα γέννησης του Ιησού, κάποιος κατέθετε, με ετήσιο επιτόκιο 4%, ένα σεντς. Το 1750 μ.Χ ένας απόγονος του καταφθάνει στην Τράπεζα και ζητά το κεφάλαιο και τους τόκους. Η Τράπεζα κανονικά θα έπρεπε να του καταβάλει μια μπάλα χρυσού….ίση με το βάρος της Γης! Αν εμφανιζόταν το 1990, και απαιτούσε τον τόκο και το κεφάλαιο, δηλαδή μετά από 240 χρόνια, η Τράπεζα θα έπρεπε να του καταβάλει 8.190 μπάλες χρυσού ίσες με το βάρος της γης εκάστη. Αν υποθέσουμε τώρα ότι το επιτόκιο ήταν 5%, τότε την μπάλα χρυσού ίση με το βάρος της γης θα την εδικαιούτο το 1466 μ.Χ, ενώ το 1990, μετά από 444 χρόνια, θα εδικαιούτο να πάρει 2,200 δισεκατομμύρια μπάλες χρυσού, ίση η κάθε μια με το βάρος της γης. Είδατε αυτό το 1% τι διάφορα κάνει; Ποια φυσική παραγωγή άραγε θα μπορούσε να αποπληρώσει μια τέτοια απαίτηση; Καμία!

Για να κατανοηθεί ακόμα καλύτερα η εκθετική ανάπτυξη ή όπως την λένε οι οικονομολόγοι ο ανατοκισμός, υπάρχει ένας πρακτικός κανόνας που ονομάζεται ‘κανόνας 72’. Αυτός, κατά μεγάλη προσέγγιση, μας δίνει τον χρόνο διπλασιασμού ενός χρέους. Δηλαδή ο χρόνος διπλασιασμού, βρίσκεται αν διαιρέσουμε τον αριθμό 72 δια του επιτοκίου. Δηλαδή ένας χρέος με επιτόκιο 1% διπλασιάζεται σε 72 χρόνια, με 2% όμως μόλις σε 31 χρόνια, με 3% σε 24 χρόνια, με 6% σε 12 χρόνια, με 10% σε 7,2 χρόνια, με 12% σε 6 χρόνια. Με 20% που βάζουν οι πιστωτικές κάρτες μόλις σε 3,6 χρόνια το χρέος έχει διπλασιαστεί.

Αυτός ο μη φυσικός τύπος ανάπτυξης, πλην όμως μαθηματικός τύπος ανάπτυξης, εισήλθε στην οικονομική ζωή από τους Τραπεζίτες και τους Βαρόνους του Χρήματος, αφού πρώτα τον αποκατέστησε στην φύση της οικονομίας και τον ενέταξε βαθειά στην ηθική του δυτικού ανθρώπου, ο Ιωάννης Καλβίνος (1509-1564), ένας από τους μεγάλους πατέρες του προτεσταντισμού, αφήνοντας πίσω το Κοράνι και τις άλλες Χριστιανικές Εκκλησιές που καταδίκαζαν τον τόκο. Από τότε η Γενεύη και η Ελβετία έγιναν από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά κέντρα, ενώ ετέθησαν οι βάσεις της θεολογικής οικονομικής σκέψης, με άλλα λόγια του νεοφιλελευθερισμού.

Με τον τρόπο αυτό οι κάτοχοι των κεφαλαίων και οι τραπεζίτες έγιναν η επικυρίαρχη δύναμη στη Δύση, όχι μόνο πάνω στους εργαζόμενους αλλά και πάνω στα κράτη, στους πολιτικούς, στις επιχειρήσεις, στους επιχειρηματίες, στους ανθρώπους της τέχνης, στους επιστήμονες και γενικά έγιναν επικυρίαρχοι σε κάθε μορφής δραστηριότητας και παραγωγής σκέψης πάνω στη γη.

Θέτουν αυθαίρετα τα επιτόκια στο ύψος που επιθυμούν, για ένα πράγμα, το χρήμα, που παράγεται με μια λογιστική εγγραφή και στις μέρες μας από μια απλή πληκτρολόγηση, δεν κοστίζει τίποτα, και μετά για να τιμωρήσουν και να πάρουν πίσω τους τόκους και τα κεφάλαια τους είναι ικανοί να κανιβαλίσουν πάνω σε όλους που έχουν δανειστεί. Οι πόλεμοι και ο καταστροφές του 19ου αιώνα και του 20ου και οι οικονομικές κρίσεις είχαν αιτία την ασταθή λειτουργία των χρηματοπιστωτικών αγορών, την απληστία τους. Αυτού του είδους η Τραπεζική είναι αυτή της ΕΕ. Τραπεζική του σκότους.

Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα πάνω στην καμπύλη C. Τα χρέη δημόσια και ιδιωτικά αυξάνονται εκθετικά. Η παραγωγή της κάθε χρόνο μειώνεται, από την πολιτική της λιτότητας που υποτίθεται ότι θα την βγάλει από την κρίση. Με άλλα λόγια, δεν παράγει στην καμπύλη Β, αλλά σε μια άλλη καμπύλη πιο κάτω και δεξιά από αυτή που απεικονίζει το γράφημα ενώ τα χρέη της απαιτούνται με βάση την καμπύλη. Να γιατί μας βγάζει την γλώσσα ο Αϊνστάιν. Θα μπορούσε να πει ηλίθιοι είστε και πληρώνεται;

Κατά συνέπεια τα χρέη αυξάνονται εκθετικά, η παραγωγή μειώνεται, μέχρι ότου η χώρα διαλυθεί και θα είναι στο πλήρες έλεος των πιστωτών.

Αυτό βεβαία ως γεγονός δεν είναι και τόσο σοβαρό στα μάτια των πιστωτών. Γνωρίζουν ότι αυτά τα μυθώδη ποσά η Ελλάδα δεν μπορεί να τα παράξει. Η φυσική παραγωγή ποτέ δεν μπορεί να ξεπεράσει την εκθετική ανάπτυξη των χρεών. Αλλά την φυσική παραγωγή της χώρας μπορούν να την οικειοποιηθούν και να έχουν αενάως τα προϊόντα της. Ο πλούτος μια χώρας είναι πάντα μεγαλύτερος οιουδήποτε χρέους.

Άρα η χώρα που χρεωστάει πρέπει να δημευτεί.

Εφ όσον το δίκαιο που διέπει τα χρέη, που με βάση αυτό κάθε αμφισβήτηση μπορεί να εγερθεί, δεν είναι ελληνικό, η καθεστηκυία τάξη είναι φιλική και εξαργυρωμένη από τους πιστωτές, και τέλος υπάρχει ένας διεθνής οργανισμός το ΔΝΤ, ικανοποιείται ένα ιερό τρίγωνο δημεύσας της χώρας.

Το έργο αυτό το εκτελεί το ΔΝΤ με την συνδρομή της ΕΕ για να φέρει την ελληνική οικονομία στα πρότυπα της ελεύθερης αγοράς, που απαιτεί η ΕΕ, ενώ παράλληλα πουλάει την παραγωγική περιουσία, ιδιωτική και δημόσια συν τους ανθρώπους. Τα χρέη εν τω μεταξύ τρέχουν.

Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Η χώρα κατακτήθηκε και λεηλατείται χωρίς να ανοίξει μύτη. Η χώρα μετατρέπεται σε ελεύθερη ζώνη εργασίας.

Ο προχθεσινός διάλογος του Τόμσεν με την Νάντια Βελκουλέσκου ήταν λίαν αποκαλυπτικός. Το πρόγραμμα θα πάει καλύτερα αν περικόψουμε και άλλο τις συντάξεις είπαν, αλλά ας περικόψουμε και λίγο το χρέος, ασχέτως αν διανύουμε έβδομο χρόνο ύφεσης και επικής ανεργίας που θα το αυξάνει έστω και αν περικοπεί σήμερα. Δεν είπαν μια κουβέντα αν το ΑΕΠ έπεσε σε έξη χρόνια συνολικά κατά 25,14%, αν η ανεργία είναι πάνω από 35% ή αν οι επενδύσεις μειωθήκαν σε έξη χρόνια κατά 74,88%. Αυτό τους ήταν εντελώς αδιάφορο, διότι άλλο έργο εκτελούν.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είμαστε προ επικής καταστροφής. Η πατρίδα χάνεται, ο ελληνισμός, που ούτως ή άλλως θα επιβιώσει, υφίσταται μεγάλη ήττα, ενώ η καθεστηκυία τάξη ήδη έχει μηδίσει φοβίζοντας και εκβιάζοντας τον λαό.

Πρέπει πάση θυσία ας απαλλαγούμε από αυτούς που μας κυβερνούν, ‘πρώτη φορά αριστερά’ που είναι εμετικοί πια, και από τα άλλα δουλόπρεπη κόμματα του ευρώ.

Η επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα και στην Δραχμή αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη να επιστρέψουμε στον ομαλό δημοκρατικό βίο, στην εθνική ασφάλεια, να βάλουμε πίσω την Ελλάδα στη δουλειά, να αποκαταστήσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις σε αξιοπρεπή επίπεδα, να σώσουμε τους έλληνες από άδικα χρέη, να σώσουμε τα σπίτια τους, να έχουν καλή παιδεία και υγεία.

Ας κατανικήσουμε τους φόβους μας και όλα μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα.

Σπύρος Στάλιας

Οικονομολόγος Ph.D

Ευρώπη ακούω και Ευρώπη δε βλέπω. στο βάθος μόνο φαίνεται η σβάστικα.

Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός

Την τελευταία βδομάδα η κυβέρνηση Ολάντ υπέστη δύο σημαδιακές ήττες: Πρώτα, μειοψήφησε στη γαλλική Γερουσία και απεσύρθη η διάταξη που νομιμοποιούσε την επέκταση του καθεστώτος «κατάστασης ανάγκης» που έχει επιβληθεί από τον περασμένο Νοέμβριο, ύστερα από το τρομοκρατικό χτύπημα του ISIS. Εδώ υπάρχει μια είδηση που θα ήταν λάθος να αποδοθεί απλώς σε κομματικούς τακτικισμούς: τη διάταξη καταψήφισε η γκωλική πτέρυγα της Δεξιάς, όπου ο σκεπτικισμός για το μέλλον της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας είναι έντονος. Το «επεισόδιο» αυτό αποκαλύπτει ήδη ένα αξιόλογο ρήγμα στους κόλπους της γαλλικής ελίτ.

Σχεδόν ταυτόχρονα, ξέσπασε σαν ξαφνικό «μπουρίνι» ένα κίνημα που θυμίζει σε πολλά τις ελληνικές «πλατείες» του 2011 ή το ισπανικό «κίνημα των αγανακτισμένων» – που όπως όλοι ξέρουμε, στη μεν Ελλάδα σηματοδότησαν την ηγεμονική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την κοινοβουλευτική εδραίωση της Χρυσής Αυγής, στη δε Ισπανία το «ξεπέταγμα» του PODEMOS και τη συγκρότηση των Ciudadanos (κάτι σαν το δικό μας Ποτάμι). Το κίνημα αυτό αντιστέκεται στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ για τις εργασιακές σχέσεις και το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του είναι η συμμετοχή της νεολαίας και μάλιστα της μαθητικής νεολαίας.

Πίσω από αυτή τη μάχη μπορεί να διακρίνει κανείς άλλο ένα ρήγμα στους κόλπους της γαλλικής ελίτ, που σε αυτή την περίπτωση αφορά τη συνολικότερη στρατηγική απάντησης στην κρίση. Η γαλλική οικονομία είναι σε παρατεταμένη κρίση και έχει χάσει καθαρά στον ανταγωνισμό με τη γερμανική. Η επιβολή στις αρχές του νέου αιώνα της «Ατζέντας 2010» (πρόγραμμα λιτότητας, με μείωση του κόστους για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικό κράτος) από τον τότε Γερμανό καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ έδωσε τη γερμανική οικονομία ένα πλεονέκτημα ανταγωνιστικότητας. Η πλειονότητα της γαλλικής ελίτ έβγαλε σύντομα το συμπέρασμα ότι πρέπει «να το κάνει όπως η Γερμανία», ότι δηλαδή πρέπει να ακολουθήσει τη γερμανική συνταγή της λιτότητας. Ωστόσο, οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί στη γαλλική κοινωνία δεν επέτρεψαν στη στρατηγική της λιτότητας να επιβληθεί ούτε «εγκαίρως» ούτε εις βάθος. Έλαχε στην κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος επί προεδρίας Ολάντ να επιχειρήσει την τελική της επιβολή.

Δεν είναι όμως όλες οι συγκυρίες ίδιες. Το εγχείρημα Ολάντ για «ολοκλήρωση» της στρατηγικής της λιτότητας έρχεται σε «λάθος στιγμή». Σε μια στιγμή που σωρεύονται τα σημάδια μιας νέας υποτροπής της παγκόσμιας κρίσης, με «εμπροσθοφυλακή» την κρίσης τις Αναδυόμενες οικονομίες. Η οποία -μεταξύ άλλων- δεν επιτρέπει ούτε στην «κραταιά» Γερμανία να βασίζεται στο συνδυασμό λιτότητας και εξαγωγικών επιδόσεων, καθώς η κρίση στις Αναδυόμενες μειώνει την παγκόσμια ζήτηση.

Έτσι, σε τμήμα της γαλλικής ελίτ αναπτύσσονται προβληματισμοί ότι «το παρακάναμε με τη λιτότητα», ότι αυτή η στρατηγική είναι αδιέξοδη και ότι χρειάζεται αλλαγή «μίγματος» οικονομικής πολιτικής. Ανάλογοι προβληματισμοί αναπτύσσονται και στη γερμανική ελίτ, καθώς τα θηριώδη εξωτερικά πλεονάσματα των προηγούμενων χρόνων, όταν οι εξαγωγικές επιδόσεις της γερμανικής οικονομίας έσπαγαν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, άρχισαν να κάμπτονται.

Το μεγάλο σοκ του προσφυγικού ανέδειξε μια άλλη στρατηγική αδυναμία, αυτή τη φορά καθαρά πολιτική, που όμως δεν είναι άσχετη με τη στρατηγική της λιτότητας: την αδυναμία διαχείρισης διεθνών κρίσεων. Η εικόνα ανυπαρξίας στιβαρού ευρωπαϊκού πολιτικού «κέντρου» στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης δεν μπορεί να διασκεδαστεί από την -μετά… κόπων και βασάνων- απόφαση της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, αφού αυτή στην πραγματικότητα απλώς «ξόρκισε» το πρόβλημα, μετατρέποντάς το σε διμερές ελληνο-τουρκικό ζήτημα…

Αφού, πάντως, η Ευρωπαϊκή Ένωση «μπάλωσε» όπως-όπως το προσφυγικό μετρώντας μεγάλες πολιτικές απώλειες, τώρα είναι αντιμέτωπη με τον πανικό του Brexit. Το ΟΧΙ προηγείται στις δημοσκοπήσεις για το βρετανικό δημοψήφισμα, και όλοι παραδέχονται ότι σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί και στην κάλπη, θα είναι το «εναρκτήριο λάκτισμα» για να ξηλωθεί ολόκληρο το ευρωπαϊκό «πουλόβερ»…

Μια άλλη «εστία» που σιγοκαίει είναι η Ιβηρική. Πρόσφατα το ΔΝΤάνοιξε ξανά ζήτημα δημοσιονομικών αποκλίσεων για την Πορτογαλία, ενώ μόλις προχθές ο πρώην Ισπανός πρωθυπουργός κ. Ραχόι αποκάλυψε ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού του Ισπανικού κράτους «πετάει» προς το 6%, πράγμα που σημαίνει ότι θα απαιτηθεί νέο σκληρό πρόγραμμα λιτότητας. Στην Ιβηρική, τα κυβερνητικά πειράματα με συμμαχία Σοσιαλιστών και Αριστεράς, που στην Πορτογαλία υλοποιείται ήδη και στην Ισπανία είναι στο στάδιο των διερευνήσεων, δείχνουν ήδη ότι οι ελίτ των χωρών αυτών αρχίζουν να πειραματίζονται με μια άλλη στρατηγική.

Αν τα συγκεντρώσει κανείς όλα αυτά, να προσθέσει ότι από το ξεκίνημα της κρίσης το κρατικό και το ιδιωτικό χρέος αυξήθηκαν σημαντικά αντί να μειωθούν, ότι το κρατικό χρέος της Γαλλίας βαδίζει προς το 100%, της Ιταλίας έχει ξεπεράσει το 136%, του Βελγίου το 100% κ.λπ., ότι ο συνδυασμός αποπληθωρισμού και οικονομικής στασιμότητας – ύφεσης ταλαιπωρεί την ευρωπαϊκή οικονομία κ.λπ., τότε είναι παραπάνω από προφανές ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει στρατηγικό αδιέξοδο. Το οποίο δεν μπορεί να «ανατινάξει» το περιβόητο «μπαζούκα» του κ. Ντράγκι…

"Πηγή:http://www.rizopoulospost.com"

Όλα μοιάζουν - 1941: Οι δωσίλογοι καλωσορίζουν τους "Θεσμούς"

6 Απριλίου 1941. Στις 5:15 τα ξημερώματα ξεκινάει η επιχείρηση “Μαρίτα”, η επίθεση δηλαδή των γερμανικών στρατευμάτων εναντίον της Ελλάδας. 

Η επιχείρηση απέβλεπε, μεταξύ άλλων, στην κάλυψη των νώτων για την επιχείρηση “Μπαρμπαρόσα” εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και τον αμεσότερο εφοδιασμό των δυνάμεων του Ρόμελ στην Βόρεια Αφρική. 

Οι Έλληνες καλούνται αυτή τη φορά να αντιταχθούν στη ναζιστική μηχανή του Τρίτου Ράιχ που εισβάλει στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί είχαν υποσχεθεί στους Βούλγαρους την Δυτική Θράκη και την Ανατολική Μακεδονία. Ως αντάλλαγμα, οι τελευταίοι θα επέτρεπαν την ελεύθερη διέλευση μέσα από την Βουλγαρία για το πέρασμα στην Ελλάδα. 

Η αντίσταση στα 21 οχυρά της γραμμής Μεταξά, στο Ρούπελ, Ιστίμπεη, Μαλιάγκα, Παλιουριώνες, Καρατάς, Νυμφαία, Εχίνος στο Μπέλες κ.ά. ήταν σθεναρότατη, (Κάτι σαν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που το ξεπούλησε ο Τσίπρας) μέσα σε συνθήκες ιδιαίτερα έντονες, με αστραπιαίες επιθέσεις από τα γερμανικά Στούκας, ακατάπαυστη βροχή από οβίδες πυροβολικού και αρμάτων μάχης και ρίψη χημικών αερίων εντός των οχυρών. 

Η αριθμητική (μόνο) ανισότητα σε εξοπλισμό και έμψυχο δυναμικό μεταξύ των δυο πλευρών ήταν τρομακτική. Η γερμανική πλευρά με την 12η Στρατιά και την 1η Τεθωρακισμένη Ομάδα Μεραρχιών υπό τον στρατάρχη Wilhelm List αποτελούταν από 12 μεραρχίες επανδρωμένες με 500.000 περίπου άνδρες, πλαισιωμένη από εξακόσια άρματα μάχης και εξακόσια περίπου αεροπλάνα.  Η ελληνική πλευρά  παρέτασσε μόλις τρεις μεραρχίες και δυο ταξιαρχίες με 70.000 άνδρες, πολλοί από αυτούς τραυματισμένοι από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ενώ μεγάλο μέρος του ελληνικού στρατού βρισκόταν στο αλβανικό μέτωπο. Μεγάλο ποσοστό των αξιωματικών ήταν έφεδροι.

Το πρώτο επίσημο δείγμα γραφής έλλειψης στρατιωτικής τιμής και θηριώδους συμπεριφοράς στην Ελλάδα, οι ναζί το έδωσαν στην περίπτωση του ηρωικού λοχία Δημήτριου Ίτσιου, όπου παρέκαμψαν το πολεμικό δίκαιο σε σχέση με τους αιχμάλωτους πολέμου. Θα ακολουθούσαν εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα περιπτώσεις… Ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο βιβλίο του “Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων” αναφέρει:

"Ένας Γερμανός αξιωματικός ζητάει να δει τον επικεφαλής αξιωματικό ενός πολυβολείου που θέρισε πάνω από 200 άνδρες και παραδόθηκε μόνο αφού εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά του. Οδηγούν μπροστά του έναν απλό λοχία, τον Δημήτρη Ίτσιο. Ο Γερμανός του δείχνει τους νεκρούς λέγοντας: "Τούτο το μακελειό είναι δικό σου έργο. Μου σκότωσες τους καλύτερους στρατιώτες μου. Σε συγχαίρω". Και διατάσσει να τον εκτελέσουν."

Μετά την δολοφονία, οι στρατιώτες της Βέρμαχτ έβγαλαν φωτογραφίες καμαρώνοντας δίπλα στο άψυχο σώμα του λοχία, θεωρώντας το τρόπαιο…

Γερμανικό ανακοινωθέν της 11ης Απριλίου 1941 αναγνώριζε ότι “εκλεκτά ελληνικά στρατεύματα υπεράσπισαν με εντελώς εξαιρετικό ηρωισμό τα οχυρά της γραμμής Μεταξά. 

Προκλήθηκαν ως εκ τούτου συγκρούσεις από πολύ κοντινή απόσταση, τόσο πεισματικές και έντονες, όσο δεν είχαν λάβει μέχρι τώρα χώραν σε κανένα άλλο πολεμικό θέατρο…”, ενώ ο Χίτλερ στις 4 Μαΐου του 1941 σε λόγο του στο Ράιχσταγκ ανέφερε ότι “η ιστορική αμεροληψία με υποχρεώνει να διαπιστώσω πως απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιτάχθηκαν ως αυτή τη μέρα, μόνο ο Έλληνας στρατιώτης μπόρεσε να πολεμήσει με ανδρεία και περιφρόνηση προς τον θάνατο ίση με την δική μας.” 

Μόνο που ο φύρερ δεν λάβαινε υπόψιν του δυο καταλυτικούς παράγοντες: Πρώτον, ο  Έλληνας πολεμούσε και πέθαινε για την ελευθερία, ενώ ο Γερμανός πολεμούσε και πέθαινε για την κατάκτηση. Αυτό, συνειρμικά, παραπέμπει στην εποχή των περσικών πολέμων, όταν ο Πέρσης στρατηγός Τριτανταίχμης είπε στον Μαρδόνιο: ”Δυστυχία, Μαρδόνιε, εναντίον ποιων ανθρώπων μας έφερες να πολεμήσουμε; Αυτοί δεν αγωνίζονται για χρήματα αλλά για την αρετή!” 

Δεύτερον, η αριθμητική δυσαναλογία σε έμψυχο και άψυχο υλικό, η οποία παραπέμπει και αυτή στην μάχη των Θερμοπυλών. Χαρακτηριστικό είναι πως πολλοί Έλληνες στρατιώτες δεν είχαν καμία διάθεση να παραδώσουν τα όπλα παρά την συνθηκολόγηση.

Το δικτατορικό καθεστώς του γερμανοτραφούς Ιωάννη Μεταξά είχε φροντίσει καθ’ όλο το προπολεμικό διάστημα να εξοπλίσει τη ναζιστική μηχανή του Τρίτου Ράιχ, τελικά να την ατσαλώσει, έτσι ώστε να ξεκινήσει να σπέρνει τον θάνατο, την καταστροφή και την υποδούλωση. Ο Βάσος Γεωργίου στο βιβλίο του “Η εξαθλίωση του λαού και ο πλούτος της χώρας” γράφει σχετικά:

"Ξέρουμε όμως καλά πως έχουμε πρώτες ύλες για να δημιουργήσουμε αξιόλογους κλάδους βαριάς βιομηχανίας, αλλά τις στέλνουμε ακατέργαστες στο εξωτερικό, γυμνώνοντας κομπογιανίτικα τον εθνικό πλούτο. 400.000 - 500.000 σιδηρομεταλλεύματα, σιδηροπυρίτη και άλλα μεταλλεύματα εξάγουμε κάθε χρόνο, τα τελευταία μάλιστα χρόνια κατά κύριο λόγο στην Γερμανία. Στην σπάταλη αυτή διοχέτευση του μεταλλευτικού πλούτου στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία έχουμε ένα ακόμη μέτρο της αντεθνικής πολιτικής των κυρίαρχων τάξεων, ξεχωριστά μάλιστα στην περίοδο της 4ης Αυγούστου, όταν ο μεγάλος όγκος των εξαγωγών είχε προορισμό την Γερμανία. Το εθνοκτόνο καθεστώς της 4ης Αυγούστου με το να στέλνει εκατοντάδες χιλιάδες τόνους σιδηρομεταλλεύματα και βωξίτη, πρώτες ύλες για κανόνια, τανκς και αεροπλάνα, προετοίμαζε και απ’ αυτή την πλευρά την εθνική υποδούλωση."

Είναι γνωστό ότι ο Μεταξάς, μετά τον τορπιλισμό του ελληνικού καταδρομικού πλοίου ΕΛΛΗ από ιταλικό υποβρύχιο, συμβουλεύτηκε τον Χίτλερ σχετικά με την στάση που θα έπρεπε να ακολουθήσει. 

Ο φύρερ (του) τον είχε διαβεβαιώσει ότι “ουδέποτε θα επιτρέψει την κατά της Ελλάδος Ιταλικήν επίθεσιν και ιδιαζόντως συνιστά όπως ουδέν μέτρον ληφθή, το οποίον θα ηδύνατο να θεωρηθή υπό της Ιταλίας ως πρόκλησις εκ μέρους της Ελλάδος”. Και όπως έλεγε τον Οκτώβρη ο ίδιος ο δικτάτορας: “…διέταξα να βολιδοσκοπηθή καταλλήλως το Βερολίνον. Μου διεμηνύθη εκ μέρους του Χίτλερ η σύστασις να αποφύγω οιονδήποτε μέτρον δυνάμενον να θεωρηθή από την Ιταλίαν πρόκλησις…”

Στις 9 Απριλίου 1941, ώρα 8 το πρωί, η Θεσσαλονίκη παραδίνεται στους ναζί. Η συνθηκολόγηση υπογράφτηκε λίγες ώρες αργότερα από τον διοικητή της στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας, αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Μπακόπουλο, και τον διοικητή της 2ης Μεραραχίας Panzer, αντιστράτηγο Rudolf Veiel. Το Τμήμα Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας είχε δώσει εντολή να παραδοθεί η πόλη, αλλά λόγω της άρνησης των Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών να καταθέσουν τα όπλα, χρειάστηκε να παρέμβει το ΓΕΣ για να επιβάλει την συνθηκολόγηση. 

Κατά την είσοδο τους στην πόλη, οι ναζί - εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις κατοίκων που έσπευσαν να τους προϋπαντήσουν με ανθοδέσμες - βρήκαν μια έρημη πόλη, με τους κατοίκους κλειδαμπαρωμένους στα σπίτια ως ένδειξη πατριωτισμού. Ο διορισμένος από τον Μεταξά δήμαρχος της πόλης, Κωνσταντίνος Μερκουρίου, γνωστός για τα φιλογερμανικά του αισθήματα, παρέδωσε το κλειδί της πόλης στους κατακτητές δημοσιοποιώντας την παρακάτω ανακοίνωση προς τους Θεσσαλονικείς:

Κατόπιν αποφάσεως των Ελληνικών Στρατιωτικών Αρχών παρεδόθη η πόλις της Θεσσαλονίκης σήμερον την πρωίαν εις τας Γερμανικάς Στρατιωτικάς Αρχάς.

Ο Λαός της Θεσσαλονίκης έστω βέβαιος, ότι τιθέμενος υπό την προστασίαν ενός Έθνους γενναίου και ευγενούς ουδέν έχει να φοβηθή. Η τιμή του, η ζωή του και η περιουσία του θα ή πλήρως εξασφαλισμένη. (Κάτι αντίστοιχο μας λένε και τώρα οι σύγχρονοι Γερμανοτσολιάδες.)

Την μεταβολήν της καταστάσεως δέον να δεχθεί μετά ψυχραιμίας, εν τη πεποιθήσει, ότι τούτο αποτελεί υπέρτατον καθήκον.

Καλούμεν πάντας υμάς όπως επανέλθητε εις τα ειρηνικά σας έργα επιδεικνύοντες ούτω την εμπιστοσύνην προς τον Στρατόν της Γερμανίας, όστις από της πρώτης στιγμής της εισόδου εις την πόλην ετήρησε έναντι ημών στάσιν γενναιόφρονα και ιπποτικήν.

Έχομεν την πεποίθησιν ότι ουδείς θα παραλείψη το καθήκον τούτο το οποίον επιβάλλει ο πατριωτισμός και από της δημοσιεύσεως της παρούσης η ζωή της πόλεως θα επεισέλθη εις την κανονικήν αυτής τροχιάν.

Ο δήμαρχος

Κ. ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΥ

Δυο εβδομάδες μετά, την Κυριακή 27 Απριλίου 1941, στις 8:10 το πρωί, οι πρώτες μηχανοκίνητες φάλαγγες των ναζί εισέρχονται και στην Αθήνα. Παρόμοιο σκηνικό υποδοχής και από τους κατοίκους της πρωτεύουσας, με κλειστές πόρτες και παράθυρα. Οι ναζί φρόντισαν να καταλάβουν πόστα κομβικής σημασίας, όπως το ταχυδρομείο, το δημαρχείο κτλ. Στις 08:45 ύψωσαν την χιτλερική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό στον βράχο της Ακρόπολης… Στην κίνησή τους αυτή προσπάθησαν να δώσουν ένα ιδιαίτερα φανταχτερό και βαρυσήμαντο τόνο, θεωρώντας τη σαν μια επιτυχία συμβολική, και όχι μόνο. Οι αξιωματικοί Jacob και Elsnits έστειλαν απευθείας τηλεγράφημα στον Χίτλερ μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού Αθήνας:

Πρός τον Φύρερ και Καγγελάριο του Ράιχ

Βερολίνο

Φύρερ μου,

Τη 27η Απριλίου 1941 και ώρα 8.10 πρωινή φθάσαμε στην Αθήνας ως πρώτα Γερμανικά στρατεύματα και στις 8.45 υψώσαμε την Γερμανική σημαία επί της Ακροπόλεως και του Δημαρχείου.

Heil mein Führer

Ίλαρχος Jacob, υπολοχαγός Elsnits

Η πόλη παραδόθηκε επίσημα στους ναζί από τον στρατιωτικό διοικητή Αττικής, Χρήστο Καβράκο, τους δημάρχους Αθήνας και Πειραιά, Αμβρόσιο Πλυτά και Μιχάλη Μανούσο και τον νομάρχη Κωνσταντίνο Πεζόπουλο. Ο δήμαρχος της πόλης απηύθυνε διάγγελμα μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού, το οποίο διαβιβάστηκε στην ελληνική και την γερμανική γλώσσα την επόμενη μέρα:

Ο Δήμαρχος Αθηναίων, επιφορτισθείς υπό της Γερμανικής Κατοχής με όλας τας εξουσίας εν τη πόλει των Αθηνών, ανακοινοί ότι σήμερον Κυριακήν 27ην Απριλίου και ώραν 8ην π.μ. τα Γερμανικά στρατεύματα εισήλθον εις την πόλιν των Αθηνών και έλαβον κατοχής αυτής.

Υπό των επί κεφαλής των Γερμανικών στρατευμάτων παρεσχέθησαν κατηγορηματικαί διαβεβαιώσεις ότι ο πληθυσμός των Αθηνών δεν έχει να φοβήται απολύτως τίποτε. Καλούμεν πάντας όπως επιδείξωσι τάξιν, αξιοπρέπειαν και ευγένειαν. Ο Δήμαρχος Αθηναίων εντέλλεται όπως, από της ώρας ταύτης, επαναληφθή ομαλώς η κανονική ζωή της πόλεως. Προς τούτο:

1) Τα καταστήματα, τα κανονικώς κατά Κυριακήν ανοικτά, ν’ ανοίξουν αμέσως.

2) Να αρχίση αμέσως η κυκλοφορία του λαού ανά την πόλιν, επιτρεπομένης ταύτης μέχρι της 11ης νυκτερινής. Από της 11ης νυκτερινής μέχρι της 6ης πρωινής απαγορεύεται η κυκλοφορία εις τας οδούς. Αι αστυνομικαί αρχαί δύνανται υπ’ ευθύνην των να εκδώσουν αδείας κυκλοφορίας και κατά τας υπολοίπους ώρας, όταν υπάρχη ανάγκη.

3) Η χωροφυλακή και η αστυνομία πόλεων να διατηρήσουν τα όπλα των προς τήρησιν της τάξεως.

4) Οι κατέχοντες όπλον οιονδήποτε (πολεμικόν, κυνηγετικόν, πιστόλιον ή άλλο) να τα παραδώσουν αμέσως εις τα οικεία αστυνομικά τμήματα επί αποδείξει. (σ.σ. “Τιμωρείται διά θανάτου όστις δεν ήθελε παραδόσει εντός 24 ωρών τα τυχόν υπό την κατοχήν του όπλα, εκρηκτικός ύλας κ,λ.π., εις τας Γερμα­νικάς Στρατιωτικάς Αρχάς”)

5) Όπου υψούται ελληνική σημαία, πρέπει δεξιά της να υψούται και η γερμανική.

6) Εφημερίδες δύνανται να εκδοθούν και κυκλοφορήσουν κατά τας κανονικάς των ώρας και εκδόσεις.

7) Υποχρεούνται πάντες όπως δέχωνται κατά τας συναλλαγάς τα γερμανικά τραπεζογραμμάτια με τιμήν 50 δρχ. κατά μάρκον.

8) Σήμερον (Δευτέραν), πάντες οι υπάλληλοι δημόσιοι, δημοτικοί κτλ. να είναι εις τας θέσεις των και πάντες οι άλλοι εις τας εργασίας των.

9) Το Φρουραρχείον των στρατευμάτων Γερμανικής κατοχής εγκατεστάθη εις το επί της πλατείας Συντάγματος ξενοδοχείον “Κίνγκ - Τζώρτζ”. Το Στρατηγείον εις την “Μεγάλην Βρεταννίαν”.

Ο Δήμαρχος Αθηναίων

Αμβρόσιος Πλυτάς 

Την Τρίτη 29 Απριλίου 1941, στην αίθουσα των παλαιών ανακτόρων ορίστηκε και η νέα “ελληνική” κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον γερμανόφιλο αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου, υπουργό εσωτερικών τον ” τεταρτοαυγουστιανό” και φιλοβασιλικό αντιστράτηγο Παναγιώτη Δεμέστιχα, υπουργό εθνικής άμυνας τον φανατικό γερμανόφιλο υποστράτηγο Γεώργιο Μπάκο, υπουργό εργασίας και γεωργίας τον υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο - ο οποίος παραιτήθηκε αυτοβούλως μετά από έξι μήνες - υπουργό παιδείας και πρόνοιας τον παντρεμένο με την ανιψιά του Γερμανού στρατάρχη Wilhelm List καθηγητή Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο, υπουργό ασφαλείας τον υποστράτηγο Σωτήριο Μουτούση, υπουργό συγκοινωνιών και σιδηροδρόμων τον πλοίαρχο Ιάσων Παπαδόπουλο κ.ά.

Στις 3 Μαΐου, τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής παρέλασαν στο κέντρο της πόλης με επικεφαλής τον στρατάρχη Wilhelm List. Ο μετέπειτα υποστολέας της καγκελωτής σημαίας, Λάκης Σάντας, θυμόταν αρκετά χρόνια αργότερα:

"Οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα μας μια Κυριακή κι έστησαν αμέσως την πολεμική σημαία τους πάνω στα αθάνατα μάρμαρα της Ακρόπολης. Άπειρα μάτια ελληνικά δάκρυσαν εκείνη τη μέρα βλέποντας το σύμβολο των Ούννων να λερώνει το μοναδικό μνημείο της λευτεριάς και του πολιτισμού, τον Παρθενώνα. Έτσι δάκρυσαν και τα δικά μου. Μα ύστερα τα βλέφαρα μου σφίχτηκαν κι άστραψαν από μια φλόγα που θα μπορούσε να λιώσει και ατσάλι ακόμη. Ήταν η φλόγα της συγκρατημένης λύσσας εναντίον τους, που μου έλεγε ότι κάτι πρέπει να τους κάνω. Κάτι μεγάλο που να τους μαστιγώσει σε εκείνα τα αγέρωχα γουρουνίσια μούτρα τους. Κάτι συμβολικό που να τους χτυπήσει όλους μαζί σαν χώρα".

Έτσι, τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941 θα κατεβάσει μαζί με το φίλο του Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης. Οι αντιδράσεις από ένα ευρύ φάσμα του πολιτικού χώρου ήταν έντονες. Αντιδράσεις που όλως παραδόξως παραπέμπουν και σε σημερινές τάσεις του κομματικού απαράτ, σε σχέση με τους… θεσμούς… Σύμφωνα με το τηλεγράφημα του Γερμανού πληρεξούσιου Günther Altenburg προς το Ράιχ “ο πρωθυπουργός (Τσολάκογλου), σε απάντηση της διακοινώσεώς μου, μου απηύθυνε έγγραφη αίτηση συγγνώμης για την καταβίβαση της γερμανικής πολεμικής σημαίας από την Ακρόπολη.” Η Εθνικοσοσιαλιστική Φρουρά Ελλάδος με σχετική ανακοίνωση κατέκρινε τις “άθλιες πράξεις διεφθαρμένων Ελλήνων” κατά των Γερμανών, αναφερόμενη μάλιστα και στην μάχη της Κρήτης:

"Λαβόντες γνώσιν των ωμοτήτων εν Κρήτη κατά των Γερμανών και των αθλίων πράξεων διεφθαρμένης συνειδήσεως Ελλήνων εν τη Ακροπόλει, εκφράζομεν αποτροπιασμόν, βδελυγμίαν και αγανάκτησιν κατά τοιούτων ασυνειδήτων προδοτών ελληνικών συμφερόντων. Ποιούμεθα έκκλησιν προς υμάς όπως διά δρακοντείων μέτρων αποτρέψητε εν τω μέλλοντι παρεμφερείς αθλιότητας. Είναι ανάγκη όπως ο ευφυής Ελληνικός Λαός εξέλθη της πλάνης εις ην έχει εμπέσει διά της αγγλοδούλου προπαγάνδας της φυγάδος Κυβερνήσεως. Καλέσατε τους πράγματι αγαπώντας την πατρίδα των και την ελευθερίαν των εις δραστηρίαν συνεργασίαν προς ταχείαν ανόρθωσιν και επούλωσιν των εκ του πολέμου πληγών προ παντός δε προς αποτροπήν του τρομερού κινδύνου της εκλείψεως της πολιτικής αυθυπαρξίας της χώρας μας. Τα έναντι του Γερμανικού Έθνους και του Φύρερ αισθήματα του Ελληνικού Λαού πρέπει να είναι η αγάπη, ο θαυμασμός, η ευγνωμοσύνη."

Ο αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος επί κατοχής, Γεώργιος Μερκούρης, κατήγγειλε δημοσίως την κλοπή της γερμανικής σημαίας και έκανε λόγο για ακατονόμαστες πράξεις που μολύνουν τον ιερό χώρο της Ακρόπολης:

"Κατάπληξιν οδυνηράν αισθάνεται πας Έλλην δια την πράξιν της ασχήμονας απρεπείας της επιδειχθείσης εκ μέρους ασφαλώς ξένου πρός τας ελληνικάς παραδόσεις ιπποτισμού φιλοξενίας και θαυμασμού πρός πάν συμβολίζων την παρουσίαν εν τη χώρα μας Κράτους γενναίου, ισχυρού και επανειλημμένως παρά τας τραγικάς συνθήκας της ενταύθα ελεύσεως του εκδηλώσαντος δια υψηλοφρόνων πράξεων και κολακευτικών χαρακτηρισμών φιλικάς διαθέσεις και θαυμασμόν πρός τον ελληνικόν ηρωισμόν. Η αυθαίρετος και ακατονόμαστος πράξις της κλοπής της σημαίας του Ράιχ εκ της Ακροπόλεως είνε αδύνατον να είνε έργον Έλληνος ανεξαρτήτου την ψυχήν και το φρόνημα και εκδήλωσις ελευθερωτικού πνεύματος. Αντιθέτως, πιστεύομεν ακραδάντως ότι είναι ασχημία κατωτέρου ανθρώπου, ξένα συμφέροντα υπηρετούντος και πάν συμφέρον έχοντος να ενσπείρη μεταξύ του Γερμανικού Ράιχ και του ατυχούς Ελληνικού λαού την παράτασιν των αναγόντων μέχρι του σημερινού εθνικού δράματος ανόσιων εγκλημάτων. Δια πάντα γνήσιον εν καταγωγής Έλληνα, η ξενόδουλος πράξις, η μολύνουσα τον φιλόξενον και ιερόν χώρον της Ακροπόλεως, μόνος ως κατά της Ελληνικής πατρίδος στρεφόμενη χαρακτηρίζεται και ως τοιαύτη μαζί με όλας τάς άλλας, τας προκαλεσάσας την εθνικήν συμφοράν παραδίδεται εις την γενικήν περιφρόνησιν και αποδοκιμασίαν."

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ζήτησε συνάντηση με τον Τσολάκογλου για να τον συμβουλεύσει σχετικά με τις κινήσεις στις οποίες θα έπρεπε να προβεί. Όπως αναφέρει ο στρατηγός στα απομνημονεύματα του:

"Ήθελε να με βοηθήση με όλην την ψυχήν του, ως ηύχετο να επιτύχω εις το αναληφθέν έργον. Εφ’ ω την 31ην Μαΐου 1941, καθ’ ην η Κυβέρνησις ευρίσκετο προ αδιεξόδου λόγω της κλοπής της Γερμανικής σημαίας εκ της Ακροπόλεως έσπευσε την 14.30 ώραν υπό καυστικώτατον ήλιον να με συμβουλεύση πώς έπρεπε να λυθή το ζήτημα διά να μη εξαναγκασθώ εις παραίτησιν, ήτις θ’ απέβαινεν “επί ζημία του τόπου” ως μοι είπεν."

Την 1η Ιουνίου του 1941, ο δωσίλογος πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου, αφού ζήτησε συγγνώμη για το περιστατικό, εξέδωσε δημόσια ανακοίνωση όπου τόνιζε την δικαιολογημένη αγανάκτηση των Γερμανών:

"Παρετήρησα μετά μεγάλης λύπης, ότι αι επανέιλλημέναι εκκλήσεις και λοιπαί συστάσεις μου πρός τον Ελληνικόν λαόν, όπως χαλιναγωγηθού αι ανόηται εκδηλώσεις μερικών ατόμων, παν άλλο ή το ελληνικόν συμφέρον εξυπηρετουσών, δεν έσχον το προσδοκώμενον αποτέλεσμα. Ο λαός των Αθηνών και του Πειραιώς μετά καταπλήξεως επληροφορήθη σήμερον τα δεδικαιολογημένα, όσον και αυστηρά μέτρα, ως και τας προειδοποιήσεις των γερμανικών αρχών, αίτινες εξήντλησαν την υπομονήν των. Πρέπει ο Ελληνικός λαός να προσγειωθή εις την σκληράν πραγματικότητα. Να εννοήση καλώς ότι έχει υποχρέωσιν να εκφράση όλην του την ευγνωμοσύνην πρός τας Γερμανικάς Αρχάς της Κατοχής, διότι ενώ τα αποθέματα τροφίμων θα εξήρκουν μόλις μέχρι της 15ης Μαϊου, αι γερμανικαί αρχαί μας χορήγησαν τοιαύτα επαρκούντα μέχρις της 15ης Ιουνίου. Παραλλήλως μας παρέχουν πάσαν διευκόλυνσιν δια την αποκατάστασιν των συγκοινωνιών και την επάνοδον εις ομαλόν ρυθμόν της όλης κρατικής διοικήσεως. Χάρις εις τον επιδειχθέντα ιπποτισμόν εκ μέρους των νικητών κατωρθώσαμεν να ευρισκώμεθα σήμερον εις κάπως ευχάριστον σημείον από απόψεως επισιτισμού, συγκοινωνιών και διοικήσεως. Και δια τούτο επαναλαμβάνω ότι έχομεν υποχρέωσιν όλοι οι Έλληνες να επιλαμβανώμεθα της πρώτης διδομένης εις ημάς ευκαιρίας δια να διατρανούμεν την ευγνωμοσύνην μας προς τους Γερμανούς, οι οποίοι συμπεριφέρονται απέναντι μας ουχί ως νικηταί, αλλ’ ως φίλοι."  

Τα αποτελέσματα της “φιλίας” των κατακτητών σε κατά προσέγγιση αριθμούς άφησαν ανεξίτηλα σημάδια. Σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο για τις γερμανικές αποζημιώσεις, προκλήθηκαν 771.845 θάνατοι αμάχων, οι 600.000 από τους οποίους οφείλονται σε ασιτία. Ειδικά τον χειμώνα του 1941 - 1942, οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν νεκρούς. Το συμβούλιο ισχυρίζεται, βάσει εμπεριστατωμένων στοιχείων, ότι υπήρξε μείωση των γεννήσεων κατά 300.000, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των απωλειών σε 1.106.922 ζωές. Επίσης, τα γερμανικά στρατεύματα άδειασαν όλες τις αποθήκες τροφίμων και αγαθών. Κατέστρεψαν αγροτικό εξοπλισμό και καλλιέργειες. Πλιατσικολόγησαν περιουσίες. Διέλυσαν την ελληνική κτηνοτροφία με τη μεταφορά των ζώων στην Γερμανία. Κατέστρεψαν τις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις, ανατίναξαν ορυχεία. Κατέστρεψαν το 75% του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου. Οι Γερμανοί ισοπέδωσαν 400.000 κατοικίες και κτίσματα.  Κατέστρεψαν τις μεγαλύτερες λιμενικές εγκαταστάσεις της Ελλάδος, ακόμη και τη διώρυγα της Κορίνθου. Άρπαξαν το 73% των πλοίων της εμπορικής και επιβατικής ναυτιλίας της χώρας. Και δεν πρέπει να ξεχνά κανείς και το υπέρογκο κατοχικό δάνειο, το οποίο συνεπαγόταν την πληρωμή του κατακτητή από την Ελλάδα, για τις… υπηρεσίες που παρείχε στην κατακτημένη χώρα. Στο τέλος του πολέμου η καθίζηση της χώρας σε οικονομικό, και όχι μόνο, επίπεδο ήταν ολική.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων που ονειρεύονταν οι ναζί και τα αφεντικά τους δεν ολοκληρώθηκε, χάρη στην σθεναρότητα της Εθνικής Αντίστασης και τους αγώνες του λαού. Σήμερα, που μια νέα απόπειρα ολοκλήρωσης είναι ξανά προ των πυλών, με τους “θεσμούς” να δρομολογούν την κατάλυση της εθνικής υπόστασης και των κρατικών δομών, ο μόνος εγγυητής της εθνικής αυτοδιάθεσης είναι και πάλι ο λαός… 

 Κείμενο: Νίκος Μέντζας

"Πηγή:http://istorikesanadromes.blogspot.gr"

Τον Μητσοτάκη κι' αν τον πλύνεις το σαπούνι σου χαλάς. - Ο λαός φταίει για την κρίση λέει η Ντόρα

«Φίλε εγώ την καραμέλα των 40 χρόνων δεν την τρώω», «ζήσατε πολύ καλά» είπε η βουλευτής της Ν.Δ. Ντ. Μπακογιάννη χθες στον "Ενικό", υπεραμυνόμενη των πολιτικών και της διακυβέρνησης της Ν.Δ. στη χώρα και συνέχισε «κάποιοι σαν και σας που δεν τους άρεσε ποτέ να ακούνε την αλήθεια».  

Φορτώνοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ, τις ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας στον ελληνικό λαό που όπως είπε «αρνήθηκε να ακούσει την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων» και έκανε λάθος πολιτικές επιλογές γιατί δεν άκουσε το 1990 -1993. Προτίμησε να ακούσει όχι τον Κ. Καραμανλή, που έλεγε για μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αλλά το Γ. Παπανδρέου και μετά τον ...κ. Σκουρλέτη. Στο δόγμα του «μαζί τα φάγαμε» η κ Μπακογιάννη και σε απόλυτη ταύτιση με τις προσταγές του ΔΝΤ, με προκλητικό ύφος "έβαλε στη θέση του" τον συνταξιούχο του ΙΚΑ λέγοντας «καλά να πάθετε, γιατί προτιμάτε να σας λένε καλές κουβέντες, προτιμάτε να σας λένε ψέματα παρά την αλήθεια»!  

 Αποκαλυπτική η εκπομπή για την σύμπλευση της Ν.Δ. του κέντρου με τον κ. Αδ. Γεωργιάδη που κατά καιρούς ρίχνει τις ευθύνες στον ελληνικό λαό για την επιλογή του να ψηφίσει τον "κ. Τσίπρα" και σήμερα υπερασπίστηκε τον κ. Παπασταύρου ρ/δ του Alpha υποστηρίζοντας: «Αν οι Έλληνες δεν ήταν διαχρονικά αχάριστοι, θα είχαν δώσει το όνομα του Παπασταύρου σε δρόμο»!!! Ήδη από χθες η κ. Μπακογιάννη είχε υπερασπιστεί με πάθος το τεκμήριο αθωότητας για τον κ.Παπασταύρου και δεν βρήκε ούτε μια κουβέντα να πει, πέραν του ότι "δικηγόρος ήταν" ενώ κάλεσε την κυβέρνηση σε έντονα δραματικούς τόνους να τον ελέγξει και να τον καταδικάσει.

 Την κάλυψη της Ν.Δ. χαίρει ο κ. Παπασταύρου, που είναι εμπλεκόμενος σχεδόν σε κάθε λίστα που έρχεται στη δημοσιότητα, ενώ ο συνταξιούχος του ΙΚΑ «καλά να πάθει» που δεν εκτιμά τα καλά χρόνια που έζησε επί διακυβέρνησης Ν.Δ. στη χώρα και που δεν δέχθηκε να του μειωθούν και άλλο οι συντάξεις! 

"Πηγή:left.gr"