Για να μήν ξεχνιόμαστε το βιβλίο των Ευκλείδη Τσακαλώτου και Χρήστου Λάσκου μας λέει τι κάνει ο καπιταλισμός σε ώρα κρίσης.

Το βιβλίο των Ευκλείδη Τσακαλώτου και Χρήστου Λάσκου «Από τον Κέυνς στη Θάτσερ Χωρίς Επιστροφή: Καπιταλιστικές Κρίσεις, Κοινωνικές Ανάγκες, Σοσιαλισμός» αποτελεί ένα πολύτιμο βοήθημα για την κατανόηση τόσο της έκτασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, όσο και των διεργασιών που οδήγησαν στην επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού.

Η ανάγκη για βιβλία ανάλυσης της παρούσας κρίσης από μαρξιστική σκοπιά είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Και νομίζουμε πως το συγκεκριμένο βιβλίο, παρά τις επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να δημιουργεί, πατάει στέρεα στο έδαφος αυτής της ανάλυσης, παρουσιάζοντας μια συνεκτική ερμηνεία της εξέλιξης του σύγχρονου καπιταλισμού και αναλύοντας τα σημεία καμπής σε αυτή την πορεία.  

Ένα από αυτά τα σημεία και στο οποίο αφιερώνεται το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου είναι η κρίση της δεκαετίας του 1970. Μια κρίση που είναι συνδεδεμένη, σύμφωνα με τους συγγραφείς, με μια δραστική μείωση του ποσοστού κέρδους, έστω και αν το μέγεθος αυτής της μείωσης προκάλεσε πολλές αντιπαραθέσεις μεταξύ των οικονομολόγων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πορείας μείωσης του ποσοστού κέρδους είναι ότι για τις ΗΠΑ αυτό κινήθηκε από το 14% το έτος 1965 σε μόλις 4% το 1982.

Η εισαγωγή νεοφιλελεύθερων πολιτικών τη δεκαετία του 1970 και η εξάπλωσή τους αποτέλεσε τον τρόπο με τον οποίο οι άρχουσες τάξεις προσπάθησαν να απαντήσουν σε αυτή τη μείωση, μέσα από το ξήλωμα των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας της προηγούμενης περιόδου. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο στην ιστορία του καπιταλισμού. Όπως αναφέρουν και οι συγγραφείς:

«Έτσι και αλλιώς, πάντως, ανεξαρτήτως της «αιτίας» της καθεμιάς συγκεκριμένης κρίσης, η αύξηση της εκμετάλλευσης είναι η βασιλική οδός για την καπιταλιστική της υπέρβαση».

Είναι εκείνη η περίοδος που σημαίνει την αρχή πολιτικών περιορισμού του κοινωνικού κράτους και τη δυναμική είσοδο των «αγορών» στο δανεισμό κρατών και στη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η αναφορά στη στάση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και κομμάτων της Αριστεράς, όπως του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας και του Εργατικού Κόμματος στη Μεγάλη Βρετανία, τα οποία, μέσα από μια ρητορική υπεύθυνης εθνικής στάσης απέναντι στην κρίση, επέτρεψαν την αντεπίθεση του κεφαλαίου.

Η αντεπίθεση του κεφαλαίου και η κρίση του 2008 είναι τα θέματα του δεύτερου κεφαλαίου του βιβλίου. Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Χάρβεϊ, ο νεοφιλελευθερισμός είχε δύο βασικούς στόχους: την αποκατάσταση της ταξικής ισχύος των καπιταλιστών και την εγκαθίδρυση μιας νέας εποχής εκτεταμένης καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτό το ιδιαίτερα ενδιαφέρον κεφάλαιο του βιβλίου ασχολείται με τις οικονομικές διαδικασίες οι οποίες χαρακτηρίζουν την περίοδο μέχρι το 2008, παραθέτοντας αρκετά τεκμηριωμένα στοιχεία.

Η παγκοσμιοποίηση, η φιλελευθεροποίηση των χρηματαγορών, το διεθνές εμπόριο αναλύονται και εξηγείται η επίδραση τους στον τομέα της εργασίας. Η ανάλυση του ρόλου του χρηματιστικού κεφαλαίου στην παρούσα κρίση, ξεφεύγει από την πεπατημένη των κυρίαρχων μέσων και είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική, ενώ η πραγματική αρετή της οπτικής των συγγραφέων γίνεται φανερή στο βάρος που δίνουν στη μελέτη των κοινωνικών αιτίων της κρίσης, όπως η αύξηση των ανισοτήτων μετά τη δεκαετία του ’70.

Το τέταρτο κεφάλαιο αφιερώνεται αρκετά στην ανάλυση της κατάστασης στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Όσον αφορά την από εδώ πλευρά του Ατλαντικού σημειώνεται ότι «Η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης υπαγορεύτηκε από το χειροπιαστό και άμεσο κοινό συμφέρον των εθνικών αρχουσών τάξεων να αμφισβητήσουν το κοινωνικό κεκτημένο στην Ευρώπη, δηλαδή τις εργατικές κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών», ενώ για την Ελλάδα παρατίθενται αναλυτικά στοιχεία για την κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου τα τελευταία χρόνια, το μερίδιο των μισθών, όπως επίσης στοιχεία για την μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και για το πραγματικό κόστος του κοινωνικού κράτους.

Στην εξήγηση της αύξησης του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους οι συγγραφείς αναφέρονται σε μια σειρά παράγοντες που δεν περιλαμβάνονται στις επίσημες ερμηνείες: «την τεράστια και εμπράκτως νομιμοποιημένη από την εξουσία φοροδιαφυγή και φοροκλοπή... την έμμονη και διαρκή μέριμνα των κυβερνήσεων να μειώνουν τους φόρους στο κεφάλαιο (ο φορολογικός συντελεστής στα κέρδη μειώθηκε από 40% το 1995, στο 24% το 2010... (ο εν δυνάμει φορολογικός συντελεστής ήταν μόνο 15,9%), την κοινωνικοποίηση των χρεών των εταιρειών του ιδιωτικού τομέα, τις υπερβολικές στρατιωτικές δαπάνες... τη στήριξη των ιδιωτικών τραπεζών μετά την κρίση (με συνολικό μέγεθος άνω των 110 δισ. ευρώ). Στις εκσυγχρονιστικές-νεοφιλελεύθερες αναλύσεις, οι τραπεζίτες, οι κατασκευαστές, οι προμηθευτές όπλων και μια σειρά άλλων ομάδων σπάνια αντιμετωπίζονται ως συντεχνιακά συμφέροντα»

Συμπερασματικά πρόκειται για ένα βιβλίο που προσπαθεί και καταφέρνει μια αριστερή ανάλυση της κρίσης και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα, όχι με έναν αφηρημένο τρόπο, αλλά με παραδείγματα από την πρόσφατη ιστορία. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για μία όχι εύκολη προσπάθεια αποδόμησης της κυρίαρχης ιδεολογίας και του τρόπου με τον οποίο γίνονται οι αναλύσεις για την κρίση από τη μεριά της.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία για την επίσημη αφήγηση η προσπάθεια να διαχωριστεί η τρέχουσα οικονομική κρίση από τα αίτιά της και να παρουσιαστεί σαν ένα αποκομμένο φαινόμενο από τις επιλογές των προηγούμενων δεκαετιών και τον τρόπο που είχε οργανωθεί η παραγωγή. Η αντιμετώπισή της περιορίζεται μόνο στο επίπεδο καλύτερης ρύθμισης «υποτίθεται» των κρατικών χρεών και του νοικοκυρέματος των οικονομικών τους. Το βιβλίο, με τον τρόπο που είναι γραμμένο, δίνει πλήθος απαντήσεων σε αυτή την οπτική.

Όπως αναφέρεται και στην εισαγωγή του βιβλίου από τους συγγραφείς, πρόκειται περισσότερο για ένα βοήθημα πολιτικής ανάλυσης παρά για μια τεχνική πραγματεία γύρω από τα ζητήματα της κρίσης. Θέτει τα θέματα της οικονομίας σε σχέση με την κοινωνία και τις ταξικές αντιπαραθέσεις, ξαναπιάνοντας το νήμα μιας μαρξιστικής παράδοσης ερμηνείας των οικονομικών θεμάτων, δίνοντας έμφαση στα βαθύτερα αίτια και στην ταξική πάλη.

Επίσης καίρια είναι η συμβολή του βιβλίου στην προσπάθεια να τοποθετηθεί η ελληνική κρίση στο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή ανήκει: δεν πρόκειται για μια ειδική περίπτωση, αλλά μάλλον για ένα κομμάτι της παγκόσμιας κρίσης, με τις ιδιαιτερότητές της βέβαια, αλλά σε καμία περίπτωση αποκομμένη από την αλυσίδα των εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πρόκειται λοιπόν για ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο για τους αγωνιστές της Αριστεράς και σε αυτή την κατεύθυνση βοηθάει η επιμονή στις θέσεις που ενοποιούν τα διάφορα ρεύματα της Αριστεράς, αποφεύγοντας να πάρει θέση για τα ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Από την άλλη, αυτή ακριβώς η έλλειψη ίσως να αποτελεί και το αδύνατο σημείο του.

 dea.org.gr

Ο μνημονιακός «εμφύλιος» και η Αριστερά

Το κυβερνητικό κόμμα και το πολιτικό σύστημα θα περάσουν σύντομα, μέχρι τα τέλη Απριλίου, από το crash test της αξιολόγησης του μνημονιακού προγράμματος. Το «πακέτο» θα είναι βαρύ, στο δε πολιτικό σύστημα οι ρωγμές είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού και ο εμφύλιος μαίνεται. Έχοντας ως ύστατο και μοναδικό στόχο πλέον την παραμονή στην κυβερνητική εξουσία, το κυβερνητικό κέντρο προσπαθεί να «ανοίξει χώρο» και να «κατακτήσει εδάφη» στο αστικό-μνημονιακό σύστημα εξουσίας. Και επειδή σε αυτόν το στόχο αρμόζουν τα αντίστοιχα μέσα, η «μάχη» δίνεται στα βρόμικα «ενδότερα» του συστήματος, με προσεταιρισμούς μνημονιακών συμμάχων ενάντια σε άλλους, με επιστράτευση μηχανισμών του «βαθέος κράτους», με εμφύλιο εντός της διαπλοκής: με τον Μπόμπολα ενάντια στον Ψυχάρη (μπλεξίματα με τους εισαγγελείς ο Ψυχάρης αλλά και διεθνές ένταλμα κατά του Μπόμπολα για «δουλειές» στην Κύπρο...), με τον Μαρινάκη ενάντια στον Αλαφούζο, με τον πρώην αρχηγό της ΕΥΠ Παπαγγελόπουλο σε πρώτο ρόλο κ.λπ. Αυτός ο «εμφύλιος» εγκυμονεί όχι μόνο «τέρατα» αλλά και αστάθεια...

Παράγονται λοιπόν έτσι νέα κύματα αστάθειας, σε ένα πολιτικό σύστημα γεμάτο ρωγμές. 

Η διεθνής διεργασία για οιονεί ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στη Σοσιαλιστική Διεθνή των Σουλτς και συντροφίας έχει ωριμάσει, αλλά το ΠΑΣΟΚ διστάζει να στηρίξει την κυβέρνηση. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει στο «συμβόλαιο» της μη συναινετικής αντιπολίτευσης που τον ανέδειξε στην αρχηγία, αλλά η «μουρμούρα» ότι «ο αρχηγός δεν τραβάει» άρχισε ήδη. 

Το κόμμα των Μπαλτάκου - Καρατζαφέρη παίρνει θέση προβλέποντας ενδιαφέρουσες εξελίξεις, ενώ «μητσοτακικοί» και «σαμαρικοί» συνασπίστηκαν ενάντια στους «καραμανλικούς» στο συνέδριο της ΓΣΕΕ. 

Η Αριστερά πρέπει να αντιληφθεί επίσης ότι η πολιτική αστάθεια έχει «ωριμάσει» και ότι, με σημείο καμπής την αξιολόγηση, θα δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Και να συνειδητοποιήσει ότι ο μόνος τρόπος να το επηρεάσει αποτρέποντας την εμπέδωση του μνημονιακού καθεστώτος είναι το κίνημα και το ενιαίο μέτωπο των δυνάμεών της. 

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στο Ασφαλιστικό αλλά και το συγκλονιστικό κοινωνικό ρεύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες δείχνουν ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις. 

Απόσπασμα από άρθρο του Πάνου Κοσμά στο dea.org.gr

Νέα Έρευνα για τις πιο Ευτυχισμένες Χώρες του κόσμου το 2016: Κοινός, παγκόσμιος εχθρός η μιζέρια

Το Δίκτυο για την Αειφόρο Ανάπτυξη του ΟΗΕ δημοσίευσε τον Δείκτη παγκόσμιας ευτυχίας για το 2016 (World Happiness Index), μια μελέτη που εξετάζει τη διασύνδεση ανάμεσα στην ευτυχία και την ανάπτυξη σε ετήσια βάση (και ενθαρρύνει εκείνους που χαράσσουν πολιτικές να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην ευτυχία).

Οι άνθρωποι αξιολόγησαν την ποιότητα της ζωής τους σε μια κλίμακα από 0 έως το 10, ενώ οι ερευνητές έλαβαν υπόψη δεδομένα από έξι τομείς – το ΑΕΠ, το προσδόκιμο ζωής, την κοινωνική υποστήριξη, την εμπιστοσύνη, την αντίληψη της ελευθερίας στη λήψη αποφάσεων και τη γενναιοδωρία.

Όμως, γιατί αυτές οι χώρες έχουν τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους; Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε.

Για να μην ξεχνιόμαστε, η Ελλάδα βρίσκεται στην 99η θέση.

10. Σουηδία

Η Σουηδία έχει υποχωρήσει 2 θέσεις από την κατάταξη του περασμένου έτους, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα στο top 10. Το υψηλό κατά κεφαλήν ΑΕΠ δεν είναι ο μοναδικός λόγος που βρίσκεται εδώ.

Μεταξύ άλλων, η εισαγωγή 6ώρου εργασίας, η αμειβόμενη άδεια μητρότητας και πατρότητας καθώς και η δωρεάν ημερήσια φροντίδα για όσους έχουν ανάγκη, σημαίνει ότι οι Σουηδοί έχουν τελειοποιήσει την ισορροπία εργασίας - προσωπικής ζωής.

Και το αίσθημα της παραγωγικότητας και της ασφάλειας οδηγεί σε... μεγάλα χαμόγελα.

9. Αυστραλία

Εκτός από μια πολύ καλή ισορροπία εργασίας – ζωής, κάτι που μειώνει τα επίπεδα του άγχους, οι Αυστραλοί έχουν επίσης ένα από τα υψηλότερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο (83 έτη).

Σε αυτό συμβάλει το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα αποδίδει μεγάλη έμφαση στη σωματική δραστηριότητα από πολύ μικρή ηλικία.

8. Νέα Ζηλανδία

Η Νέα Ζηλανδία οφείλει αυτή τη θέση στην κοινωνική υποστήριξη των κατοίκων της, κάτι το οποίο η έκθεση περιγράφει ως το «να ξέρεις ότι μπορείς να υπολογίζεις σε κάποιον όταν έχει πρόβλημα» - που με τη σειρά της οδηγεί σε έναν πιο ευτυχισμένο λαό.

Ο τεράστιος φυσικός πλούτος της με τις παραλίες, τα αμπέλια και τα υπέροχα βουνά, παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο.

7. Ολλανδία

Η Ολλανδία με τα μαγευτικά χωριά της, κατατάσσεται επίσης ως κορυφαία στη λίστα με την «τυπική απόκλιση της ευτυχίας». Τι σημαίνει αυτό; Οτι δεν υπάρχει διαφορά στην ικανοποίηση που νιώθουν οι λιγότερο και οι περισσότερο ευτυχισμένοι κάτοικοι της χώρας.

Ετσι, ενώ μπορεί να μην είναι η πιο χαρούμενη χώρα στον κόσμο, κατά μέσο όρο οι κάτοικοί της είναι αρκετά ικανοποιημένοι. Προφανώς, ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

6. Καναδάς

Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τους Αμερικανούς να αρχίσουν να μετακομίζουν (εκτός από τις επερχόμενες εκλογές).

Η κατάκτηση της 6ης θέσης απο τον Καναδά είναι η απόδειξη του ότι τα χρήματα δεν είναι το παν, αφού «χτυπά» τους γείτονές του αν και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 10.000 δολάρια χαμηλότερο. (Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στην 13η θέση).

5. Φινλανδία

Η Φινλανδία κατατάσσεται σταθερά μεταξύ των κορυφαίων εκπαιδευτικών συστημάτων στον κόσμο, έχοντας περιστασιακά ηττηθεί μόνο από τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία και τη Σιγκαπούρη. Μεγάλο μέρος αυτής της εκπαιδευτικής επιτυχίας προέρχεται από τον μεγάλο σεβασμό προς τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι απαιτείται να έχουν μεταπτυχιακό τίτλο (οι σπουδές χρηματοδοτούνται από το κράτος) και το γεγονός ότι το παιδαγωγικό της σύστημα εστιάζει λιγότερο στην ποσοτική και περισσότερο στη βιωματική μάθηση και τις ίσες ευκαιρίες.

Τελειώσατε το σχολείο και δεν βρίσκετε δουλειά; Μην ανησυχείτε, η κυβέρνηση θα σας χρηματοδοτήσει μέχρι να σταθείτε και πάλι στα πόδια σας.

4. Νορβηγία

Από όλες τις χώρες σε αυτή τη λίστα, η Νορβηγία έχει το υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα όντως μετράνε. Αλλά όπως έδειξε ο ΟΗΕ στην πρόσφατη έκθεσή του για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη, δίνοντας στη Νορβηγία την πρώτη θέση, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που κάνουν μια χώρα ιδανική, και τους ανθρώπους της τόσο ευτυχισμένους.

Ο συνδυασμός ενός ολοκληρωμένου κυβερνητικού συστήματος πρόνοιας και μιας ακμάζουσας οικονομίας βασισμένης στην υπεύθυνη διαχείριση των φυσικών πόρων της, σημαίνει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, και τα συναισθήματα της κοινωνικής υποστήριξης, της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και της οικονομικής ευημερίας, συμβάλλουν δραματικά στη συνολική ευτυχία.

3. Η Ισλανδία

Η Παγκόσμια Εκθεση Ευτυχίας έχει αφιερώσει πολύ χρόνο περιγράφοντας την Ισλανδία, καθώς πολλοί αναγνώστες δεν θα περίμεναν να τη συναντήσουν ως την τρίτη πιο ευτυχισμένη χώρα στον κόσμο, ειδικά μετά την οικονομική της κατάρρευση, μετά το 2007.

Όμως, η έκθεση υπογραμμίζει την ανθεκτικότητα με την οποία η Ισλανδία αντιμετώπισε την κρίση, και το υψηλό επίπεδο κοινωνικής υποστήριξης: Οι περισσότεροι Ισλανδοί μίλησαν για ένα σύστημα υποστήριξης από φίλους και οικογένεια στο οποίο βασίστηκαν όταν η οικονομία άρχισε να βουλιάζει, γεγονός που συνέβαλε σε μεγάλο μέρος στο υψηλό επίπεδο ευτυχίας της χώρας.

Αυτό και το γεγονός ότι η πανέμορφη αυτή χώρα μοιάζει βγαλμένη από άλλο πλανήτη.

2. Η Ελβετία

Από το πόσες ημέρες διακοπών έχουν οι εργαζόμενοι μέχρι το πόσους μετανάστες θα πρέπει να επιτρέπονται στη χώρα, η Ελβετία είναι μια χώρα όπου τα πάντα είναι στη δικαιοδοσία του λαού, ο οποίος μάλιστα ενδέχεται να ψηφίσει σε δημοψηφίσματα (σε τοπικό επίπεδο) πολλές φορές μέσα σε ένα χρόνο.

Αυτό το σύστημα της άμεσης δημοκρατίας σημαίνει ότι οι Ελβετοί πολίτες αισθάνονται μια απαράμιλλη αίσθηση συμμετοχής στο μέλλον της χώρας τους, από τις πιο σημαντικές αποφάσεις ορόσημο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέχρι το κατά πόσον ένα νέο φανάρι θα πρέπει να εγκατασταθεί στη γειτονιά τους.

Οι Ελβετοί είναι γνωστοί ως υπερόπτες και ίσως αυτό είναι απωθητικό για όσους επισκέπτονται τη χώρα για πρώτη φορά, αλλά υπάρχει ένας ισχυρός κοινωνικός ιστός που βασίζεται στο ότι κάθε γνώμη μετράει.

Αυτο μπορεί ενδεχομένως να εξηγήσει γιατί δύο από τις μεγάλες πόλεις της, η Ζυρίχη και η Γενεύη, βρέθηκαν στην κατάταξη των πόλεων με την καλύτερη ποιότητα ζωής.

1. Η Δανία η πρώτη των πρώτων.

Η Δανία είναι η πιο ευτυχισμένη χώρα του κόσμου, επειδή συγκεντρώνει υψηλή βαθμολογία σε όλες τις μετρήσεις που αφορούν το προσδόκιμο ζωής, το εισόδημα, την εκπαίδευση, αλλά είναι επίσης μια χώρα εξαιρετικά προσηλωμένη στην παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές (το 2014 το 39,1% της ενέργειας ήταν αιολική).

Οντας η πιο φιλική προς το ποδήλατο χώρα του κόσμου και διαθέτοντας μια ακτογραμμή που κάποιος θα χρειαζόταν όλη του τη ζωή για να εξερευνήσει, η ευτυχία της χώρας αυτής οφείλεται εν μέρει στον σεβασμό της για τον πλανήτη.

Παράλληλα, παράγοντες όπως η εμπιστοσύνη, η οικονομική ασφάλεια, η ελευθερία, η κοινωνική ζωή των πολιτών και η ισορροπία εργασίας – προσωπικής ζωής, έχουν μεγάλη βαρύτητα.

Αν θέλαμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από όλη αυτή την έκθεση είναι το εξής: Αν θέλετε να είστε ευτυχισμένοι, το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνετε είναι να σταματήσετε να αγχώνεστε για το πόσο ευχαριστημένοι είστε και να πάτε μια βόλτα με το ποδήλατο, όπως οι Δανοί.

Οι Γερμανία τύπωσε δικό της νόμισμα. - Το μάρκο είναι γεγονός.

Φαίνεται πώς μας πρόλαβαν οι Γερμανοί και αντί να βγάλουμε εμείς πρώτοι την δραχμή, έβγαλαν αυτοί το μάρκο.

Το νέο Γερμανικό νόμισμα θα έχει αξία 5 ευρώ και κατά την  Bundesbank  θα απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε συλλέκτες, αν και θα επιτρέπεται η χρήση του στη χώρα για πληρωμές.

Το νέο μάρκο θα το ονομάσουν «Πλανήτη Γη» κάνοντας την "αρχή των σημείων" του "αρειανικού" οράματος του Αδόλφου Χίτλερ.

Φασίστες, είχε πει ο Αδόλφος, σπεύσατε, μαθητεύσατε, σε όλη τη γη κηρύττοντας τα ιδεώδη της Άριας φυλής μας. Εισχωρήστε σε όλους τους θεσμούς του κράτους, τα κόμματα, τον συνδικαλισμό και επιδιώξτε να βρεθείτε σε ανώτατες θέσεις και τότε ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ, δείξτε στην ανθρωπότητα τι σημαίνει ΦΑΣΙΣΜΟΣ.

Το όραμα αυτό του Αδόλφου που δεν κατάφερε να το επιβάλει με το Ράιχ, φαίνεται ότι το πετυχαίνουν οι απόγονοι με πρωταγωνιστή τον Σοιμπλε και όπλο την οικονομία.       

Του νέου παγκόσμιου μάρκου η μία πλευρά είναι σχεδιασμένη από τον Stefan Klein και απεικονίζει της πέντε ηπείρους, ενώ η άλλη πλευρά την οποία έχει σχεδιάσει η Alina Hoyer απεικονίζεται το σύμβολο της Γερμανίας, ο αετός, ο οποίος περιβάλλεται από 12 Ευρωπαϊκά αστέρια.

Η αποκάλυψη είχε γίνει το περασμένο καλοκαίρι από γερμανική εφημερίδα, κανείς όμως δε γνώριζε περαιτέρω λεπτομέρειες. Το νόμισμα είναι μεγαλύτερο από αυτό των 2 ευρώ και έχει βάρος 9 γραμμαρίων. 

Έρχεται !!!

Με τις ψηφοφορίες να έχουν ολοκληρωθεί σε 33 από τις 50 Πολιτείες των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ διατηρεί με άνεση την πρώτη θέση στην κούρσα για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων στις προεδρικές εκλογές. Έχει εξασφαλίσει τη στήριξη 752 συνέδρων και χρειάζεται άλλους 485 (από τους 944 διαθέσιμους) για να αποφύγει μάχη στο κομματικό συνέδριο του Ιούνη. Δείχνει δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Και ενώ όλες οι προσπάθειες της ηγεσίας των Ρεπουμπλικάνων εστιάζονται πλέον στη διεξαγωγή αυτής της μάχης, το πιθανότερο είναι πως θα είναι δύσκολο να την κερδίσουν, αν ο Τραμπ μπει σε αυτήν –όχι με την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά με τον «αέρα» της αδιαφιλονίκητης πρωτοκαθεδρίας.

·       Ο πονοκέφαλος της ηγεσίας του δεξιού κόμματος μεγαλώνει, αν σκεφτεί κανείς ότι σε βασικό αντίπαλο δέος του «αντιδραστικού κλόουν» εξελίσσεται ο ακροδεξιός Τεντ Κρουζ, με 460 συνέδρους μέχρι τώρα. Ο εκλεκτός της κομματικής ηγεσίας, Μάρκο Ρούμπιο, είναι τρίτος και καταϊδρωμένος με 167 συνέδρους. Τα επιτελεία του κόμματος είτε αναζητούν φόρμουλες που θα τους επιτρέψουν να βγάλουν «λαγό από το καπέλο» (π.χ. τον Μιτ Ρόμνεϊ) στο συνέδριο, είτε μερίδα στελεχών καταλήγει να στηρίζει τον Τεντ Κρουζ, τον άνθρωπο που μέχρι πριν από λίγους μήνες έβριζαν ανοιχτά, χαρίζοντάς του τη φήμη του... «πιο μισητού ανθρώπου μέσα στο ίδιο του το κόμμα».

Ο Ντόναλντ Τραμπ εξελίσσεται σε «φαινόμενο». Ό,τι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πει (και πράγματι έχει τεράστια ικανότητα να συνδυάζει την ακραία γελοιότητα με τις πιο χυδαία αντιδραστικές ιδέες), δεν του έχει κοστίσει. Όλα τα πυρά που έχει δεχτεί από τη «σοβαρή Δεξιά» (πριν 1-2 μήνες δημιουργήθηκε από μεγαλοεπιχειρηματίες-δωρητές των Ρεπουμπλικάνων ένα θηριώδες «ταμείο» που χρηματοδοτεί τη δυσφήμηση του Τραμπ από τον Τύπο) δεν έχουν ανακόψει την ορμή του, ούτε έχουν περιορίσει τη δημοφιλία του στην κοινωνική βάση της Δεξιάς.

Το «φαινόμενο Τραμπ» είναι ένα ακόμα σύμπτωμα μιας βαθιάς πολιτικής κρίσης, στο φόντο της οικονομικής κρίσης. 

Δεξιά «αντιπολιτική»

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι η δεξιά έκφραση αυτής της κρίσης. Ο πόλεμος που δέχεται από τα κομματικά επιτελεία είναι ανίκανος να τον σταματήσει, γιατί ένα από τα πράγματα που εκφράζει είναι η απέχθεια προς τα κομματικά επιτελεία. Ο Τραμπ «επικοινωνεί» με το ρεύμα που κάποιοι ονομάζουν «αντιπολιτική» και του δίνει αντιδραστική έκφραση. Δεν είναι «επαγγελματίας πολιτικός», είναι «άνθρωπος της αγοράς». Δηλώνει ανερυθρίαστα ότι όλοι οι πολιτικοί εξαγοράζονται και το γνωρίζει γιατί... τους έχει εξαγοράσει στο παρελθόν, και προτείνει ως απάντηση τον εαυτό του, που δεν γίνεται να εξαγοραστεί. Αν η μία όψη είναι ο Μπέρνι Σάντερς να καλεί σε πόλεμο ενάντια στην εξουσία του 1%, η απέναντι όψη είναι ο Ντόναλντ Τραμπ να καλεί τον κόσμο να εμπιστευτεί «έναν δικό σας άνθρωπο που είναι μέσα στο 1% και ξέρει το παιχνίδι».

Απευθύνεται στην κοινωνική βάση της Δεξιάς, η οποία έχει επίσης δεχτεί πλήγματα από την κρίση και το νεοφιλελευθερισμό και πιστεύει ότι ο Τραμπ είναι η απάντηση σε ένα κόμμα το οποίο «στηρίξαμε για δεκαετίες και ποτέ δεν κερδίσαμε τίποτα». Αν η μία όψη είναι ο Σάντερς να προβάλλει την αλληλεγγύη των από κάτω ως απάντηση στην οικονομική κρίση, η άλλη όψη είναι ο Τραμπ να επενδύει στο μίσος: ενάντια στους μουσουλμάνους («θα απελαθούν όλοι»), ενάντια στους μετανάστες (με το διαβόητο πια «θα χτίσω τείχος στα σύνορα και μάλιστα θα το πληρώσει το Μεξικό»).

Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά δεν είναι «καινοτομίες». Το σόου που προσφέρει στο κοινό του δεν είναι καθόλου «ξένο σώμα» στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Οι ιδέες του δεν είναι καθόλου ξένες στην αμερικανική πολιτική ζωή και ιδιαίτερα στην αμερικανική Δεξιά. Απλώς ο Τραμπ είναι η παρόξυνση αυτών των τάσεων, εκφράζοντάς τες πλήρως απενοχοποιημένα και χωρίς ντροπή ή «πολιτικό πολιτισμό». Άλλωστε τα δεξιά θινκ τανκ παραδέχονται με διάφορες εύσχημες διατυπώσεις πως το πρόβλημα δεν είναι οι ιδέες που χρησιμοποιεί ο Τραμπ «για να αναμοχλεύσει πάθη», αλλά ότι «αναμοχλεύει πάθη» προς όφελός του και με «ακραίο τρόπο». 

Το «φαινόμενο Τραμπ» εκτός από «παράγωγο» γενικώς του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και της κρίσης, είναι και συγκεκριμένα «παράγωγο» της τακτικής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Απέναντι στην άνοδο και την κυριαρχία του Ομπάμα, η αμερικανική Δεξιά επένδυσε σε ένα «σκληρό αντιπολιτευτικό ροκ» που εκφράστηκε κυρίως μέσα από το Tea Party. Για να κινητοποιήσουν κόσμο σε μια εποχή που η οικονομική τους ατζέντα δεν είχε τίποτε να προσφέρει και που κουβαλούσαν ακόμα το βάρος «του κόμματος που οδήγησε την οικονομία στα βράχια», υποκίνησαν μια ακροδεξιά ατζέντα. Το Tea Party μπορεί να ξεκίνησε κινητοποιώντας μεσοστρώματα ενάντια στη «μεγάλη κυβέρνηση που μας υπερφορολογεί», αλλά γρήγορα ξέφυγε από τα αμιγώς οικονομικά ζητήματα και συγκρότησε ένα ρεύμα που εναντιωνόταν στον «μαύρο πρόεδρο» ή και «κρυπτομουσουλμάνο πρόεδρο» μέχρι και... «κρυπτοκομουνιστή πρόεδρο». Συχνά και τα τρία μαζί. Ήταν μια παλιά επανάληψη της παλιότερης κινητοποίησης της «χριστιανικής Δεξιάς» γύρω από τις εκτρώσεις και το γάμο ομοφυλοφίλων, ή την οχλαγωγία γύρω από την οπλοκατοχή κ.ο.κ. Ο σχεδιασμός ήταν να αξιοποιηθεί αυτό το ρεύμα για να ανακάμψει εκλογικά το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Μόνο που το «τέρας» βγήκε εκτός ελέγχου. Πρώτα σε επίπεδο βουλευτών και γερουσιαστών, όπου ο λαός του Tea Party στήριξε διάφορους «ακροδεξιούς τρελούς» (μεταξύ των οποίων ο Τεντ Κρουζ), οι οποίοι με τη σειρά τους κήρυξαν πόλεμο σε «μετριοπαθή» (στα δικά τους μάτια βέβαια) στελέχη των Ρεπουμπλικάνων. Και σήμερα με τη στήριξη του Τεντ Κρουζ και τον Ντόναλντ Τραμπ ενάντια στις επιθυμίες της κομματικής ηγεσίας, που αντιμετωπίζει μια δεξιά εξέγερση της βάσης που δημιουργεί συνθήκες κρίσης για το «καθαρόαιμο κόμμα των καπιταλιστών» στις ΗΠΑ. 

Η συζήτηση για το «φαινόμενο»

Όπως είπαμε, οι ανησυχίες του κομματικού κατεστημένου δεν αφορούν τις ίδιες τις ιδέες του Τραμπ, που γενικά συμμερίζονται. Αλλά η εκλογή είτε του «κλόουν» είτε του «τρελού ακροδεξιού» θεωρείται πλήγμα στη δημόσια εικόνα του αμερικανικού καπιταλισμού και του κόμματος (πέρα από το ότι είναι επικίνδυνα απρόβλεπτοι).

Το ρεύμα υπέρ του Τραμπ είναι σίγουρα μια απειλή. Είναι μεγάλη και ανοιχτή η συζήτηση για το αν οι οπαδοί του τον στηρίζουν «γι’ αυτά που λέει και κάνει» ή «παρ’ όλα αυτά που λέει και κάνει». Λογικά συνυπάρχουν και οι δύο τάσεις. Όπως και να έχει, η απειλή έγκειται στο ότι «νομιμοποιεί» και εξαπλώνει αυτές τις αντιδραστικές ιδέες. Είτε πρόκειται για ρατσιστικό ρεύμα που το κινητοποιούν οι αντιδραστικές χοντράδες, είτε για «αντιπολιτικό» ρεύμα που απλά δεν το ενοχλούν οι αντιδραστικές χοντράδες, το πρόβλημα παραμένει. 

Αυτή η συζήτηση έχει φτάσει στο αν ο Τραμπ είναι επικεφαλής «φασιστικού ρεύματος». Πρόκειται είτε για συγχύσεις λόγω του πανικού που προκαλεί η εικόνα των σκληροπυρηνικών οπαδών του, είτε για μια «κατασκευή» που συντηρούν και το Δημοκρατικό Κόμμα αλλά και προσωπικότητες της Δεξιάς με ιδιοτελή στόχο να επικρατήσει η λογική «οτιδήποτε για να του φράξουμε το δρόμο». Όταν ο Γκλεν Μπεκ (κομουνιστοφάγος, ισλαμοφάγος, ακροδεξιός συνωμοσιολόγος) μιλά για «μελανοχίτωνες», επαναλαμβάνει τη δημαγωγία της αμερικανικής Δεξιάς που όποτε θέλει να στιγματίσει κάποιον πολιτικό αντίπαλο τον βαφτίζει «νέο Χίτλερ»: απλά ενώ αυτό χρησιμοποιούνταν προς «τα έξω» (Σαντάμ κ.ά.), τώρα χρησιμοποιείται και «προς τα μέσα». Όταν το Δημοκρατικό Κόμμα μιλά για «φασίστες», φιλοδοξεί να πείσει τον κόσμο να ψηφίσει τρομαγμένος τη Χίλαρι, δηλαδή την προσωποποίηση του πιο αδίστακτου προσώπου της Γουόλ Στριτ, του Πενταγώνου, της πολιτικής ελίτ των ΗΠΑ. Οι ιαχές για τη ρατσιστική ρητορική του Τραμπ κρύβουν πως αυτή είναι η ξεδιάντροπη εκδοχή της υπαρκτής ρατσιστικής πρακτικής του αμερικανικού κράτους, με τον Μπαράκ Ομπάμα να κατέχει το ρεκόρ απελάσεων στην ιστορία των ΗΠΑ!

Ο Τραμπ δεν οργανώνει βίαιες ομάδες με στόχο την κατάλυση της δημοκρατίας, με τη στήριξη του αμερικανικού κεφαλαίου (ή τμήματός του). Αυτά που λέει δεν είναι τόσο «εξτρεμιστική παρέκκλιση» από τη «μέινστριμ» πρακτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Περισσότερο θυμίζει Μπερλουσκόνι παρά Χίτλερ ή Μουσολίνι. Αυτά δεν κάνουν τον ίδιο και κυρίως το «φαινόμενο» γύρω του λιγότερο επικίνδυνο. Αλλά έχει αξία να παραμένει κανείς νηφάλιος. 

Κυρίως το «ρεύμα Τραμπ» έχει αντίπαλο. Είναι το «ρεύμα Σάντερς», είναι και οι χιλιάδες διαδηλωτές που συγκεντρώνονται έξω από τις ομιλίες του δηλώνοντας «ανεπιθύμητος ο Τραμπ, καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες». Οι αγώνες αυτών των ανθρώπων είναι το μόνο αντίβαρο στη «πόλωση προς τα δεξιά», καθώς θα επιχειρούν να «πολώσουν προς τα αριστερά». Μαζί με τα κινήματα των μαύρων, τους απεργούς δασκάλους του Σικάγου, το κίνημα των εργαζομένων στα φαστ φουντ. Από εκεί θα κριθεί η έκβαση της πολιτικής και οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ. Κι από την αντίσταση αυτών των ανθρώπων στην πίεση να συστρατευτούν πίσω από τη Χίλαρι ως «εκλόγιμη επιλογή» και «μικρότερο κακό». Αυτή η πίεση εμφανίζεται σήμερα, με το μηχανισμό των Δημοκρατικών να θυμάται την επιτυχία του Ραλφ Νέιντερ το 2000 (μια σοβαρή καμπάνια στα αριστερά των Δημοκρατικών) και να τη στιγματίζει ως αντιπαράδειγμα, που τότε «επέτρεψε να εκλεγεί ο Μπους». 

Για δεκαετίες αποδείχθηκε αληθινός ο μαρξιστής Χαλ Ντράπερ που ισχυριζόταν πως «όποτε επιλέχθηκε το μικρότερο απέναντι στο μεγαλύτερο κακό, καταλήξαμε και με τα δύο». Αυτό έγινε πιο ορατό από ποτέ με την οκταετία Ομπάμα, που εκλέχθηκε όχι απλά ως μικρότερο κακό, αλλά με ελπίδες ότι θα φέρει την «αλλαγή» στο Δημοκρατικό Κόμμα. Γίνεται ακόμα πιο ορατό σήμερα, που υποψήφια των Δημοκρατικών είναι η Χίλαρι, το «απόλυτο κακό», που για να πείσει ακόμα και ως «μικρότερο» κακό, αν δεν υπήρχε ο Τραμπ, θα έπρεπε να τον εφεύρει...

Γερμανικά ΜΜΕ: Ελληνικό δράμα, πράξη τέταρτη, η επαπειλούμενη χρεοκοπία

Η ελληνική κρίση χρέους επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο, γράφει η εφημερίδα Handelsblatt σε άρθρο με τίτλο «Ελληνικό δράμα, τέταρτη πράξη».

H γερμανική εφημερίδα επισημαίνει: «Για μια ακόμα φορά εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας ένα παιχνίδι για γερά νεύρα. Αθήνα και δανειστές δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν και οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν. Αν και ο έλληνας υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος ανακοίνωσε ότι οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν την ερχόμενη εβδομάδα, ο χρόνος πιέζει.

Η Ελλάδα απειλείται με χρεοκοπία τον Ιούλιο. (…) Ωστόσο η κυβέρνηση Τσίπρα έχει να αντιμετωπίσει και την ισχνή πλειοψηφία του κυβερνητικού συνασπισμού στην ελληνική βουλή. Σε ενδεχόμενες ψηφοφορίες για νέα λιτότητα και μεταρρυθμίσεις αρκεί μόνο τρεις βουλευτές να ψηφίσουν «όχι» για να υπάρξει μεγάλο πρόβλημα. Το τελευταίο που χρειάζονται τώρα Αθήνα και Ευρώπη είναι πρόωρες εκλογές και μια πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα. Διότι η χώρα δεν αγωνίζεται μόνο για να επιπλεύσει οικονομικά. Έχει να αντιμετωπίσει και την προσφυγική κρίση. Μια ενδεχόμενη κατάρρευση της Ελλάδας θα προκαλούσε “μια μεγάλη πολυδιάστατη κρίση στη νοτιοανατολική Ευρώπη“, προειδοποιεί διπλωμάτης μεγάλης χώρας-μέλους της ΕΕ».

«Βοήθεια για την Ελλάδα», επιγράφει η Frankfurter Allgemeine Zeitung άρθρο της για την αναγκαιότητα μιας ευρωπαϊκής λύσης στην προσφυγική κρίση, με την οποία θα ανακουφιζόταν η Ελλάδα. Η γερμανική εφημερίδα σημειώνει: «Η δυσπιστία των Ελλήνων έναντι των υποσχέσεων της Κομισιόν οφείλεται στις, μέχρι τώρα, εμπειρίες τους με τις πρωτοβουλίες της ΕΕ. Τον Οκτώβριο του 2015 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωνε συμφωνία με την Τουρκία για κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες της ακτοφυλακής στο Αιγαίο, η οποία, όπως αναμένονταν, δεν λειτούργησε. Το ίδιο ισχύει και για την μετεγκατάσταση 160.000 προσφύγων από την Ελλάδα και την Ιταλία. Μέχρι τα μέσα Μαρτίου είχαν μετεγκατασταθεί περίπου 900 άτομα, αριθμός που αντιστοιχεί σε ποσοστό μόλις 0,5%.»

thetoc.gr

Όταν έχεις υποταχτεί στο «μοιραίο» των μνημονίων τότε το βέβαιο είναι ότι ...το ΔΝΤ είναι «απαραίτητο», ο Τσίπρας όχι...

Τις τελευταίες μέρες οι δανειστές στέλνουν αυτό ακριβώς το μήνυμα στον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του: το ΔΝΤ είναι απαραίτητο, εσείς όχι... 

Όταν έχεις «πουλήσει» με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο το μεγαλειώδες ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου και έχεις υποταχτεί στο «μοιραίο» των μνημονίων, δεν μπορείς βέβαια να έχεις απαιτήσεις καθορισμού της σύνθεσης του μπλοκ των δανειστών και «παιχνιδιών» στους κόλπους τους.   

Σε μια στιγμή που ο κίνδυνος σοβαρής αναζωπύρωσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αποτυπώνεται στους «πανικούς» που κυριεύουν το χρηματιστήριο της Σαγκάης αλλά και τη σχεδόν διαρκή το τελευταίο διάστημα πτώση στους δείκτες της Wall Street, στον DAX του Βερολίνου και τον CAC του Παρισιού, και όταν το γεωπολιτικό παιχνίδι βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, η παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα είναι υπόθεση παγκόσμιων οικονομικών και γεωπολιτικών σχεδιασμών.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Η «αξία χρήσης» τους για τους δανειστές και το σύστημα πέφτει πιο γρήγορα και από τους χρηματιστηριακούς δείκτες. Έβγαλε τη «βρόμικη δουλειά» της εισαγωγής των μνημονίων με «υπογραφή Αριστεράς», διαχειρίστηκε με τις ευλογίες και τη στήριξή τους την πρώτη κρίσιμη περίοδο της υλοποίησής του, όταν η ΝΔ ήταν σε κατάσταση διαλυτικής κρίσης και δεν υπήρχε εναλλακτική πολιτική λύση για το σύστημα και τους δανειστές, αλλά αυτός ο πολιτικός χρόνος τελείωσε με την ανακεφαλαίωση των τραπεζών και την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ. Από αυτό το σημείο και ύστερα, ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση.  

Όταν ο Στουρνάρας αποκαλύπτει «πραξικόπημα»...

Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η περιβόητη συνέντευξη του Γιάννη Στουρνάρα στον Αλέξη Παπαχελά, με την οποία ευθαρσώς αποκάλυψε ότι ετοίμαζε (ομού μετά του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, πρώην πρωθυπουργών και άλλων θεσμικών παραγόντων!) πολιτικό πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης αν επέμενε στο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, δεν δόθηκε τυχαία στον συγκεκριμένο πολιτικό χρόνο. Περιείχε «κωδικοποιημένο πολιτικό μήνυμα» με αποδέκτη τον Αλέξη Τσίπρα που το περιεχόμενό του είναι περίπου το εξής: Μη διανοηθείς να καταφύγεις πάλι σε τακτικές αστάθειας όπως το δημοψήφισμα, γιατί έχουσιν γνώσιν οι φύλακες. Είτε θα τελειώσεις χωρίς αντιρρήσεις τη «δουλειά» με το μνημόνιο, είτε θα παραμεριστείς αδίστακτα! Η κυβέρνηση έλαβε το μήνυμα και ανταποκρίθηκε αναλόγως: Η κυβερνητική δήλωση ότι «υπήρχαν τέτοια σχέδια, αλλά οι φορείς τους έχουν πλέον φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ» είναι όχι μόνο ιταμή (αφού «καταδίδει» πρώην συντρόφους ως ενορχηστρωτές «πραξικοπήματος» νομιμοποιώντας το πραγματικό πραξικόπημα που ετοίμαζε ο Γιάννης Στουρνάρας) αλλά και απολογητική δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής στο «βαθύ κράτος» του συστήματος του χρηματιστικού κεφαλαίου. 

Και φυσικά, η συνέντευξη Στουρνάρα ήταν και μια υπόμνηση ότι αν ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του δεν μπορούν, υπάρχουν πλέον εναλλακτικές λύσεις...  

...και οι «εχέφρονες» φοβούνται επιστροφή του Grexit

Οι απειλητικές προειδοποιήσεις του «βαθέος κράτους» των μνημονίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου συνοδεύονται ταυτόχρονα από δημόσια εκφρασμένες αγωνίες για την εξέλιξη των πραγμάτων. Δύο επίλεκτα στελέχη αυτού του «βαθέος κράτους», η Ντόρα Μπακογιάννη και η Άννα Διαμαντοπούλου, έχουν εκφράσει τέτοιες αγωνίες, με κοινό παρονομαστή τις εκκλήσεις για συναίνεση στο Ασφαλιστικό γιατί διαφορετικά παραμονεύει ο κίνδυνος μιας νέας «περιπέτειας» στις σχέσεις με τους δανειστές. Η Ντόρα Μπακογιάννη, υποστηρίζοντας την ανάγκη μιας τέτοιας συναίνεσης, υποστήριξε τη γραμμή των «καραμανλικών» που εξέφραζε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και προσπάθησε να κρατήσει όλα τα προσχήματα για τη διαφοροποίησή της από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όσο για την Άννα Διαμαντοπούλου, είπε ευθαρσώς, μιλώντας σε κοινή εκδήλωση που διοργάνωσε με το Ίδρυμα Friedrich Ebert Stiftung στην Αθήνα με θέμα το Ασφαλιστικό, ότι αν δεν υπάρξει συναίνεση στο Ασφαλιστικό «είναι σαν να αυτοκτονούμε σαν χώρα», επισείοντας τον κίνδυνο να επανέλθει η καταστροφική συζήτηση για το Grexit.   

Μπορούμε, αρκεί να το πιστέψουμε!

Όταν ο Γιώργος Κατρούγκαλος, εμπνευστής του αντιασφαλιστικού τερατουργήματος της κυβέρνησης, δηλώνει ότι υπάρχει κίνδυνος «εμπλοκής» με τους δανειστές, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να μεταφράζει σε απλά ελληνικά τη ρήση της Λαγκάρντ ότι «ζητήσαμε (σ.σ. από την ελληνική κυβέρνηση) αγελάδα και μας έστειλε γάτα». Η διαφορά... όγκου και βάρους ανάμεσα στην αγελάδα και τη γάτα δίνει μια ιδέα για το πόσο σκληρότερο Ασφαλιστικό ζητούν οι δανειστές! Αλλά δεν ζητούν μόνο αυτό: ζητούν, σύμφωνα με πληροφορίες, ένα Μεσοπρόθεσμο με επιπλέον μέτρα 1,8 δισ. ευρώ για το 2016 (δηλαδή ένα δεύτερο Ασφαλιστικό) και 8 δισ. ευρώ για την τριετία 2016-2018! 

Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι αυτή η κυβέρνηση μπαίνει πλέον μεταξύ της σφύρας των δανειστών και του άκμονος της εργατικής και λαϊκής δυσαρέσκειας. Η ηγεσία Τσίπρα, ο μνημονιακά μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η κυβέρνηση, έβγαλαν τη μνημονιακή «βρόμικη δουλειά» σε μια μεταβατική περίοδο, λέρωσαν την «υπογραφή» της Αριστεράς κάτω από το τρίτο μνημόνιο, προς στιγμήν φαντάστηκαν τετραετή διακυβέρνηση και αδιατάρακτη ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό, αλλά πλέον είναι πολιτικά αποσαθρωμένοι! Ωστόσο, και η αίσθηση κέντρων του συστήματος και των δανειστών ότι «υπάρχουν πλέον εναλλακτικές λύσεις» μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά παρακινδυνευμένη –αυτή την ανασφάλεια εκφράζει ο διχασμός της ΝΔ αλλά και κέντρων του συστήματος για την ακολουθητέα γραμμή (συναίνεση περιλαμβανομένου και του Τσίπρα ή «εναλλακτικές λύσεις»;). Η πολιτική αστάθεια έχει βαθιές ρίζες στο βάθος της δομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και στη συνακόλουθη κρίση ηγεμονίας του συστήματος.  

Τούτων δοθέντων, η δυνατότητα για να εισβάλουν τα κινήματα αντίστασης στο προσκήνιο, να παίξει ξανά σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά, είναι ορθάνοιχτη. Η προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει αφήσει βαθιά αρνητικά αποτυπώματα, αλλά η κρίση ηγεμονίας του συστήματος και η πολιτική αστάθεια δίνουν μια νέα ευκαιρία ανασύνταξης για την αντεπίθεση. Είναι στο χέρι μας να την αξιοποιήσουμε, δίνοντας τη «μητέρα των μαχών» ενάντια στο αντιασφαλιστικό τερατούργημα της κυβέρνησης και τις ακόμη χειρότερες απαιτήσεις των δανειστών, με στόχο όχι μια μάχη οπισθοφυλακών αλλά τη νίκη! 

dea.org.gr

FESTIVAL CANNES

Αγγελική Στελλάκη

Δεν είναι τυχαία το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό κινηματογραφικό Φεστιβάλ: οι Κάννες ανακοίνωσαν το πρόγραμμά τους, το οποίο περιλαμβάνει σημαντικούς ευρωπαίους, αμερικάνους και ασιάτες σκηνοθέτες. 

Στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» βρίσκουμε τις αδελφές Κουλέν με την ταινία τους «Voir du Pays» που γυρίστηκε στη Ρόδο, ενώ σε ειδική προβολή θα προβληθεί μεταξύ άλλων το «L' Ultima Spiaggia» που σκηνοθετούν ο Έλληνας Θάνος Αναστόπουλος και ο Ιταλός Νταβίντε ντελ Ντεγκάν. 

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τις νέες ταινίες των Τζιμ Τζάρμους, Παρκ Τσαν-Γουκ, Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, Άντρεα Άρνολντ, Ζαν-Πιέρ και Λικ Νταρντέν, Κεν Λόουτς, Ξαβιέ Ντολάν και Πέδρο Αλμοδόβαρ -μεταξύ άλλων.

Παράλληλα, εκτός συναγωνισμού θα προβληθεί η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «The BFG», καθώς και η νέα ταινία της Τζόντι Φόστερ με τον Τζορτζ Κλούνι και την Τζούλια Ρόμπερτς.

Ο Τζιμ Τζάρμους συμμετέχει στο Φεστιβάλ με δύο ταινίες: με το Paterson με πρωταγωνιστή τον Άνταμ Ντράιβερ (τον Κάιλο Ρεν του Star Wars) στο Διαγωνιστικό και με ένα ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί σε μεταμεσονύχτια προβολή.

Ταινία έναρξης του 69ου Φεστιβάλ -που ξεκινά στις 11 Μαΐου- είναι το Cafe Society του Γούντι Άλεν.

Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής είναι φέτος ο Τζορτζ Μίλερ (Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής).

Το Φεστιβάλ θα διαρκέσει μέχρι τις 22 Μαΐου, ενώ τις επόμενες ημέρες στο πρόγραμμα αναμένεται να προστεθούν και άλλες ταινίες.

Αναλυτικά το πρόγραμμα του Φεστιβάλ:

Διαγωνιστικό

Toni Erdman, Μάρεν Άντε

Julieta, Πέδρο Αλμοδόβαρ

Personal Shopper, Ολιβιέ Ασάγιας

American Honey, Άντρεα Άρνολντ

The Unknown Girl, Ζαν-Πιέρ και Λικ Νταρντέν

It's Only the End of the World, Ξαβιέ Ντολάν

Slack Bay, Μπρούνο Ντιμόντ

Paterson, Τζιμ Τζάρμους

Rester Vertical, Αλέν Ζιροντί

Aquarius, Κλέμπερ Μεντόνκα Φίλο

From the Land of the Moon, Νικόλ Γκαρσία

I, Daniel Blake, Κεν Λόουτς

Ma'Rosa, Μπριγιάντε Μεντόσα

Bacalaureat, Κριστιάν Μουντζίου

Loving, Τζεφ Νίκολς

Agassi, Παρκ Τσαν-Γουκ

The Last Face, Σον Πεν

Sieranevada, Κρίστι Πούιου

Elle, Πολ Φερχόφεν

The Neon Demon, Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν

Ένα Κάποιο Βλέμμα

Varoonegi, Μπένχαμ Μπεχτσάντι

Apprentice, Μπου Τζουνκίνγκ

Voir du Pays, Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν

La Danseuse, Στεφανί ντι Τζούστο

Clash, Μοχάμεντ Ντιάμπ

La Tortue Rouge, Μίκαελ Ντουμπόκ ντε Γουίτ

Fuchi Bi Tatsu, Φουκάντα Κότζι

Omar Shakhsiya, Μάχα Χατζ

Me’Ever Laharim Vehagvaot, Εράν Κολιρίν

After The Storm, Κόρε-Έντα Χιροκάζου

Hymyileva Mies, Τζούχο Κουοσμανέν

La Large Noche de Francisco Sanctis, Φραντσίσκο Μάρκες και Άντρεα Τέστα

Caini, Μπόγκνταν Μίρικα

Pericle Il Nero, Στέφανο Μορντίνι

Captain Fantastic, Ματ Ρος

The Transfiguration, Μάικλ Ο' Σι

Uchenik, Κίριλ Σερεμπρένικοφ

Εκτός Συναγωνισμού

The BFG, Στίβεν Σπίλμπεργκ

Goksung, Να Χονγκ-Τζιν

Money Monster, Τζόντι Φόστερ

The Nice Guys, Σέιν Μπλακ

Ειδικές προβολές

L'ultima Spiaggia (Η τελευταία παραλία), Θάνος Αναστόπουλος και Νταβίντε ντελ Ντεγκάν

A Chad Tragedy, Μαχαμάτ-Σαλέχ Χαρούν

The Death of Louis XIV, Άλμπερτ Σερά

Le Cancre, Πολ Βεκιάλι

Προβολές τα μεσάνυχτα

Gimme Danger, Τζιμ Τζάρμους

The Train to Busan, Γέον Σανγκ-Χο

in.gr