Ας είμαστε ειλικρινείς. Λύσεις υπάρχουν, αλλά το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα απεχθάνεται την πολιτική και τον πολιτικό λόγο.

Κάθε μήνα ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει. Παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις για να το δεις να συμβαίνει, και κάθε μήνα διαψεύδεσαι. Έχει εισβάλει το συλλογικό στο ατομικό με εξαιρετικά βίαιο τρόπο — τίποτε πια δεν εξαρτάται μόνο από τις δυνάμεις σου, από τον προγραμματισμό σου, από τον κόπο σου. 

Σχεδόν καταρρίπτεται κάθε αρχή στην οποία βασίστηκε η ζωή σου ως τώρα. Μοχθείς ελπίζοντας σε περισσότερα έσοδα, μα δεν αγοράζει κανείς τις υπηρεσίες σου — σωστότερα: δεν τις χρειάζεται καν, γιατί δεν έχει να τις πληρώσει και, κακά τα ψέματα, η ανάγκη υφίσταται όταν έχεις τους πόρους για να την καλύψεις. Η ικανότητα δεν έχει πια καμιά αξία. Ζεις με υποσχέσεις και υποσχετικές, όπως και οι υποψήφιοι «αγοραστές» των υπηρεσιών σου.

Για όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, καιρό τώρα συμβαίνει κάτι που δεν μπορεί να αποσιωπηθεί: τα λεφτά τελειώνουν. Επιχειρήσεις που δίνουν έναντι μισθού στους εργαζόμενους, εργοδότες που πρέπει να αποφασίσουν αν θα αγοράσουν εμπόρευμα ή αν θα πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές, ελεύθεροι επαγγελματίες που κάνουν τον γύρο της πόλης κάθε μήνα για να μαζέψουν κάτι από τα χρωστούμενα ώστε να πληρώσουν τις στοιχειώδεις δαπάνες διαβίωσης της οικογένειάς τους — για πληρωμή λογαριασμών ΔΕΚΟ, ΟΑΕΕ και υποχρεώσεων προς το Δημόσιο, ούτε λόγος! Δεν φτάνουν τα χρήματα.

Εκτός από την κατάσταση της στασιμοχρεοκοπίας που βιώνουμε πλέον οι περισσότεροι και έχει αποκτήσει εντελώς προσωπική χροιά, έχουμε βέβαια και την πτωχευμένη πολιτική ρητορική. Διαβάζουμε για διαπραγματεύσεις, νούμερα που απεικονίζουν χρέος, έλλειμμα, δαπάνες, χωρίς να μπορούμε να μεταφράσουμε τίποτε από όλα αυτά σε προσωπικό επίπεδο. Καταλαβαίνουμε κάποιες γενικές παραμέτρους, όπως για παράδειγμα το ότι τα μέτρα ύψους 9 δισ. τα οποία στην πλειοψηφία τους αφορούν φορολόγηση θα μας επιβαρύνουν επιπλέον, όμως το ζήτημα καθαυτό δεν μας αφορά — το συλλογικό, ήγουν η οικονομική κατάσταση της χώρας στον βαθμό που εξαρτάται από τα δημόσια έσοδα, έχει αποσυνδεθεί από το ατομικό. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται ο πολίτης όταν ακούει για επιπλέον φορολογία είναι, «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Υπάρχει δηλαδή μια κορυφαία αντίφαση: από τη μία, η κατάσταση στη χώρα μας έχει επηρεάσει με σφοδρό τρόπο καταλύοντας τις ατομικές δυνατότητες επιδίωξης επιπλέον εισοδήματος, και, από την άλλη, η ίδια αυτή οικονομική κατάσταση δεν μας αφορά γιατί αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε σε θέση να την αντιμετωπίσουμε.

Το πρωτογενές πλεόνασμα καχυποψίας, που αυξήθηκε αλματωδώς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ανάμεσα στους πολίτες, σε συνδυασμό με το βαθύ έλλειμμα ενημέρωσης ως προς τις βασικές οικονομικές παραμέτρους, καλλιεργεί το έδαφος για να ανθήσει η συνωμοσιολογία, η αδιαφορία και η απάθεια. Αν υπάρχει τίμημα για τις πελατειακές σχέσεις, είναι αυτό ακριβώς — και το πληρώνουμε τώρα. Μάλιστα, είναι αξιοσημείωτο ότι, σε οικονομικό επίπεδο, λύσεις υπάρχουν, και μάλιστα, βιώσιμες. Το δύσκολο είναι να παρουσιαστούν μέσω ενός κοστολογημένου, αξιόπιστου και συγκεκριμένου προγράμματος τόσο στους πολίτες όσο και στους δανειστές. Είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα κοστολογημένο πρόγραμμα που να δίνει προοπτική και να επανασυνδέει την τύχη της χώρας με τη ζωή των πολιτών.

Η διατήρηση της αντίφασης που περιγράφηκε νωρίτερα εξυπηρετεί την κυβέρνηση, καθώς ποντάρει στο «σημείο μηδέν», που πλησιάζει επικίνδυνα: τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει ότι καταστράφηκε και δεν έχει νόημα πλέον να παλέψει για τίποτε. Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καταφέρει να κρατηθεί στην εξουσία, η αντίφαση θα λυθεί με την επικράτηση του δεύτερου σκέλους. Ο πολίτης θα αποσυνδέσει οριστικά την τύχη του από την πορεία της χώρας και θα υπομείνει οτιδήποτε. Η στέρηση, από ένα σημείο και έπειτα, δεν κινητοποιεί τους ανθρώπους για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους: αντίθετα, τους εξαθλιώνει και τους ακινητοποιεί, σαν τα αγάλματα που κάποιος τα μουτζουρώνει με σπρέι και δεν έχουν καμία δυνατότητα αντίδρασης.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Λύσεις υπάρχουν, αλλά δεν αρέσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα απεχθάνεται την πολιτική και τον πολιτικό λόγο. Ίσως μάλιστα να τιμωρεί την πολιτική σκέψη και τους φορείς της, μετατρέποντας την ελληνική κοινωνία σε προ-πολιτική. 

Σε αυτό το πλαίσιο, η διαχείριση της οικονομίας δεν έχει καμία απολύτως ρεαλιστική βάση και κανένα πολιτικό νόημα. Ο στόχος της κυβέρνησης δεν είναι στόχος των πολιτών. Το συμφέρον της κυβέρνησης δεν ταυτίζεται με το συμφέρον της χώρας. Ωστόσο, με την επίταση της αντίφασης, στο τέλος θα πιστέψουμε πως ήταν επιλογή μας να καταστραφούμε, θα φορτωθούμε ατόφια και αυτή την ενοχή και θα ξημερώσουμε σε μια χώρα όπου η πολιτική συζήτηση θα αποτελεί «ταμπού», στοχοποιώντας αυτομάτως όποιον τολμήσει να την επιδιώξει και επιφέροντας του δυσβάσταχτες συνέπειες.

Γράφει η Ειρήνη Αγαπηδάκη

Τα πανό στη Γαλλία λένε πάντα την αλήθεια και αυτή τη φορά γράφουν "ΠΕΙΝΑΜΕ"

Γράφει η Μαρία Δεναξά

Ειδησεογραφία είναι (πέρα απο την επίσκεψη του Πάπα και τους « άθλους » της κυβέρνησης) κι αυτό που συμβαίνει με την « Ολονυχτία » εδώ και 16 μέρες στις πλατείες της Γαλλίας. Σε Παρίσι, Ρεν, Λιλ, Μπορντό, Μασσαλία, Λυών, Γκρενομπλ, Ναντη κ. αλλου, όπως και σε άλλες πλατείες ευρωπαικών χωρών σε Ισπανία, Βέλγιο ή στην Γερμανία. (Φυσικά η είδηση αυτή στα Ελληνικά ΜΜΕ θάφτηκε..)

Πολίτες απο κάθε πολιτικό και κοινωνικό ορίζοντα, συγκεντρώνονται κάθε βράδυ και μέσα απο συζητήσεις αμφισβήτούν τις σημερινές οικονομικές πολιτικές που έχουν εξαθλιώσει τις ζωές μας, τους ηγετίσκους μας κι ότι επίσης θεωρείται « κατεστημένο ».

Το κίνημα αυτό μέρα με την ημέρα γιγαντώνεται στη Γαλλία σε σημείο τέτοιο που να προκαλεί έντονη ανησυχία στην γαλλική πολιτική τάξη που προσπαθεί με κάθε μέσο να το καταστείλει.

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας προχθές τα γαλλικά ΜΑΤ επιτέθηκαν σε διαδηλωτές που επιχείρησαν να διαδηλώσουν έξω απο το προεδρικό μέγαρο κρατώντας ένα πανό στο οποίο έγραφε «Πεινάμε ».

Τα ΜΜΕ δεν έκαναν φυσικά καμία αναφορά στην διαδήλωση, ούτε στην κύρια απαίτηση των διαδηλωτών που είναι η απόσυρση της σκληρής εργατικής μεταρρύθμισης αλλά ούτε και στο πανό φοιτητών, μαθητών και συνταξιούχων που έγραφε « Πεινάμε ».

Ανέγνωσαν την ανακοίνωση της αστυνομίας και απέδωσαν τα επεισόδια στους "γνωστούς - άγνωστους", δηλαδή τους ταραξίες.

Ομως συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, ένταση και επεισόδια έχουμε σχεδόν κάθε βράδυ, όπως και χθες που η αστυνομία επιχείρησε και πάλι να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος στην Place de la Republique.

Η είδηση κι εδώ «θάφτηκε».

Κάποιες δημοσιογραφικές αναφορές, με πηγή μόνο ανακοίνωση της αστυνομίας, κάνουν λόγο για ένταση με τους "ταραξίες" οι οποίοι "προκάλεσαν" τους αστυνομικούς και γιαυτό έγιναν 22 συλλήψεις.

Παρακάτω βίντεο και μεταφρασμένα αποσπάσματα για μια γεύση απ' αυτά που συμβαίνουν στο Παρίσι κάθε βράδυ και τα γαλλικά κανάλια αποφεύγουν να δείξουν.

Πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν πως αν συνεχιστούν χωρίς να αλλάξει κάτι, τότε ενδεχομένως να ζήσουμε στη Γαλλία έναν νέο Μάη του 68, ο οποίος θα έχει όπως λένε και χαρακτηριστικά απο Woodstock.

Ελπίδα για όλους το νέο κόμμα με σήμα το καράβι.

Στο θέατρο Χυτήριο έγινε η παρουσίαση του νέου κόμματος με όνομα "Πλεύση Ελευθερίας" και σήμα ένα καράβι. Το νέο κόμμα παρουσίασε η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία θα είναι και επικεφαλής.

Κατά την τοποθέτησή της η πρώην πρόεδρος της βουλής ήταν σαφής λέγοντας ότι το νέο κόμμα στρέφεται  «κατά της ολιγαρχίας, ξεκινώντας έναν αγώνα εναντίον ενός απολυταρχικού καθεστώτος και ενός συστήματος διαπλοκής, που χρησιμοποιεί την μιντιακή προπαγάνδα, για να διαιωνίζεται».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ξεκαθάρισε κάτι που σε όλους πλέον είναι γνωστό, ότι αγωνίστηκε εναντία στα μνημόνια και αυτό θα συνεχίσει να πράττει καθώς ο μονόδρομος των μνημονίων που προσπαθούν να επιβάλουν ως λύση όλα τα ξεπουλημένα πολιτικά κόμματα είναι ένα στημένο παιχνίδι και λύση των τοκογλύφων και των συμφερόντων της διαπλοκής.   

"δεν είμαστε κόμμα στελεχών, σύμπραξης ή ανακύκλωσης προσωπικοτήτων. Δεν είμαστε κόμμα μηχανισμών ή εσωτερικών ισορροπιών. Φιλοδοξούμε να είμαστε κόμμα-κίνημα, μέσα απ’ την κοινωνία, μέσα από τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και τους ζωντανούς ανθρώπους, που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται, αντιστέκονται, διεκδικούν, νικούν» είπε η Ζωή και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα λεχθέντα γιατί η στάση της την περίοδο που ήταν πρόεδρος της βουλής, αλλά και όσα προσωπικά οφέλη απαρνήθηκε χάριν του κοινού συμφέροντος είναι εγγύηση ότι όσα λέγονται δεν θα ξεχαστούν χάρη της καρέκλας.

Αναφερόμενη στο περσινό δημοψήφισμα, η ίδια έκανε λόγο για «πραξικόπημα» και είπε ότι τα κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή αυτήν την στιγμή δεν εκφράζουν ούτε κατά το 50% τη βούληση του ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015.

Στη συνέχεια εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης τονίζοντας πως «πρέπει να φύγουν». Τόνισε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει σε τίποτα από «το φθαρμένο και διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς του παρελθόντος, που ενδιαφέρεται μόνο για τη νομή της εξουσίας».

«Θέλω να σας υποσχεθώ ότι θα είμαστε πολλές και πολλοί στην πρώτη γραμμή» είπε και υποσχέθηκε ότι «όσο ζω και αναπνέω και όσο υπάρχει η Πλεύση Ελευθερίας, δεν θα υπάρξει ποτέ κανένας άνθρωπος, που θα αισθανθεί μόνος του στη μάχη. Η Πλεύση Ελευθερίας είναι μάχη απελευθέρωσης και θα την κερδίσουμε, αν την δώσουμε όλοι μαζί» κατέληξε.

Ο κρυφός φόβος της Ευρώπης για την Ελλάδα

γράφει ο Brett Arends*

Υπάρχει ένας μυστικός φόβος που διακατέχει τους δυνατούς της Ευρώπης. Έχει αφεντικά της πολιτικής που ξαγρυπνούν στις Βρυξέλες. Έχει τραπεζίτες στο Βερολίνο που στριφογυρίζουν εμπύρετοι στα μεταξωτά τους σεντόνια. Έχει ευρωκράτες  που παραμιλάνε μέσα στο κόκκινο κρασί τους. Ποιος είναι ο φόβος ;

Δεν είναι το ότι εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ οι Έλληνες θα υποφέρουν μία τρομερή οικονομική κατάρρευση. Ο φόβος είναι ότι, εάν η Ελλάδα  εγκαταλείψει το ευρώ, η χώρα θα επιστρέψει στην ευημερία και τότε και άλλες χώρες  θα μπορούσαν να ακολουθήσουν.

Υπάρχει ένα διάγραμμα με στοιχεία του ίδιου του ΔΝΤ στον σύνδεσμο Opinion: Europe's secret fearabout Greece - MarketWatch στο οποίο μπορεί κανείς να δει ότι η Ελλάδα με την παλιά κακή δραχμή είχε διπλάσια οικονομική ανάπτυξη από ότι με το ευρώ. Και δεν ήταν μόνη, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν να πουν παρόμοιες ιστορίες.

Η οικονομική τους ανάπτυξη στις δεκαετίες του 80 και του 90, που παλεύανε με τη λιρέτα, την πεσέτα και το εσκούδο κοροϊδεύει την απόδοση τους με το γερμανο-κρατούμενο ευρώ.  Προφανώς το να έχει κανείς τον έλεγχο του εθνικού του νομίσματος και της δικής του νομισματικής πολιτικής δουλεύει καλύτερα έχοντας την δική σου κυβέρνηση την δική σου εθνική κυριαρχία. Ποιος ξέρει;

Τα ανωτέρω στοιχεία προέρχονται από δεδομένα του ίδιου του ΔΝΤ. Δείχνουν πραγματική οικονομική ανάπτυξη σε τέσσερα νοτιοευρωπαϊκά νομίσματα την περίοδο πριν αποδεχθούν το ευρώ από το 1980 έως το1998 σε σύγκριση με  την περίοδο αφού εκδόθηκε το κοινό νόμισμα στις αρχές του 1999. (Οι αριθμοί δείχνουν τη μέση ετήσια ανάπτυξη στο ΑΕΠ, μετρούμενο ανά κάτοικο με την πραγματική αγοραστική του ικανότητα, για να επαλειφθεί ο πληθωρισμός.) 

Είχαν πει στους λαούς της Ευρώπης ότι το ευρώ θα έφερνε σταθερότητα,  αλλά δεν έφερε. Βεβαίως υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες και δεν φταίει μόνο το ευρώ. Όμως το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα πουλήθηκε στους ανθρώπους αυτών των χωρών, όταν το ψήφιζαν, ως το μαγικό μέσο που θα μετασχημάτιζε τις οικονομικές τους τύχες. Τους είπαν να εγκαταλείψουν την κυριαρχία και την ανεξαρτησία τους με αντάλλαγμα  τεράστια οικονομικά οφέλη. Αντί αυτού το ευρώ ‘χρηματικοποίησε’ τις οικονομίες τους πνίγοντας τες με τόνους φθηνού, εύκολου χρήματος και δημιουργώντας γιγαντιαίες χάρτινες φούσκες που τώρα έχουν σκάσει. Είπαν στους λαούς της Ευρώπης ότι το ευρώ θα φέρει σταθερότητα, αλλά δεν έφερε, Τους είπαν ότι θα φέρει ευημερία, αλλά δεν έφερε. Τους είπαν ότι θα φέρει ανάπτυξη, αλλά δεν έφερε.

Είναι πράγματι οι Έλληνες  ένα τσαμπί από ρέμπελους ουζο-πότες  όπως διατείνονται οι ρέμπελοι σαμπανιο-πότες των Βρυξελών; Πριν αποδεχθούν το ευρώ οι Έλληνες κατάφεραν πραγματική ετήσια ανάπτυξη 4% και μέση ανεργία  7,7%. Από τότε που δέχθηκαν τη θερμή χρηματιστική αγκαλιά των Βρυξελών, της Φραγκφούρτης και του Βερολίνου η ετήσια ανάπτυξη στην Ελλάδα έπεσε στο 2% με  μέση ανεργία 14%. Με άλλα λόγια η Ελλάδα με το ευρώ έπεσε στη μισή ανάπτυξη και διπλασίασε την ανεργία σε σχέση με τη δραχμή. Μερικοί επωφελήθηκαν.

Η Ισλανδία πέρασε μία μαζική χρηματο-οικονομική κρίση το 2007-9 όπως και η Ελλάδα, αλλά η  Ισλανδία είναι μία κυρίαρχη χώρα με το δικό της νόμισμα. Η ισλανδική κορώνα έπεσε δύο φορές μέχρι τώρα στις νομισματικές αγορές ως προς το ευρώ. Η φθηνή κορώνα βοήθησε την Ισλανδία να σταθεί στα πόδια της. Αυτό μπορεί να το κάνει κανείς όταν έχει το δικό του νόμισμα. Δεν αποτελεί πραγματικά έκπληξη το ότι αντικαθεστωτικές δυνάμεις έχουν ήδη εμφανιστεί στην Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία, όπως και στην Ελλάδα.

Χώρες που ενώθηκαν με το ευρώ έχουν χάσει την κυριαρχία τους όπως και την ανάπτυξη τους. Γιατί πρέπει ο Έλληνας Πρωθυπουργός να ζητά την άδεια της Γερμανίδας Καγκελαρίου πριν να αλλάξει την εθνική πολιτική των συντάξεων; Γιατί θα πρέπει να δεχτεί την επίθεση από διεθνείς πιστωτές που του λένε ότι η Ελλάδα έχει πάρα πολλούς μεταπτυχιακούς φοιτητές; Σήμερα απειλούν τους Έλληνες με χαμό, αποσύνθεση και καταστροφή, εάν προσπαθήσουν να επιστρέψουν πάλι στο  δικό τους νόμισμα. Και τι είναι αυτό, έτσι και αλλιώς είχαν χαμό, αποσύνθεση και καταστροφή τουλάχιστον τα οκτώ τελευταία χρόνια. Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι οι Βρυξέλες είχαν απειλήσει και πρωτύτερα.

Πίσω στη δεκαετία του 90 είπαν στους Βρετανούς ότι θα βρεθούν σε  μεγάλο μπελά εάν δεν εγκαταλείψουν την λίρα για το κοινό νόμισμα. Η βρετανική οικονομία θα βουλιάξει και η Βρετανία θα απομονωθεί. Θα έπρεπε μάλιστα να ξεχάσουν ότι το Λονδίνο θα παρέμενε ένα μεγάλο οικονομικό κέντρο. Χωρίς το ευρώ το Λονδίνο θα τελείωνε. Έτσι έλεγαν τότε. Εάν θέλετε να δείτε πόσο τελειωμένο είναι  το Λονδίνο προσπαθήστε να αγοράσετε ένα σπίτι εκεί.

 *Ο Brett Arends είναι ένας βραβευμένος οικονομικός αναλυτής με πολυετή εμπειρία γύρω από θέματα αγορών, οικονομίας και προσωπικής χρηματοδότησης. Το τελευταίο του βιβλίο “Storm Proof yourMoney” δημοσιεύτηκε από την John Wiley  Co

Ο ιστότοπος του Brett Arends: http://www.marketwatch.com/journalists/brett_arends

Η προσφυγική κρίση ως εργαλείο πίεσης και εξαναγκασμού - Το βρώμικο παιχνίδι του Σόρος.

Γιώργος Σόρος. 

«Το «Open Society Foundation» δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το όνειρο του Καρλ Πόππερ για μια μελλοντική »ανοιχτή κοινωνία», δομημένη πάνω στις αρχές μιας αυθεντικής δημοκρατίας και της ελευθερίας, τονίζει ο Αμερικανός πολιτικός αναλυτής Phil Butler, σε άρθρο του στο «New Eastern Outlook». Και προσθέτει ότι ο δισεκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος έχει εμπλακεί σε ένα τεραστίων διαστάσεων σχέδιο κοινωνικού μετασχηματισμού της Ευρώπης.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες ο, γεννημένος στη Βουδαπέστη, Αμερικανός μεγιστάνας ασχολήθηκε με τη δημιουργία ενός αχανούς δικτύου ΜΚΟ και μη κερδοσκοπικών εταιρειών στο μετα-σοβιετικό χώρο και στην Ευρώπη.

«Tα WikiLeaks μας είπαν ότι τα «Panama Papers» δόθηκαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, διάφορες ΜΚΟ του Σόρος και μια σειρά από δυτικούς δημοσιογράφους. Σήμερα υπάρχουν αδιάψευστες αποδείξεις. Ένα τεράστιο δίκτυο έχει στηθεί τις τελευταίες δεκαετίες όχι μόνον για να ελέγχει τις ειδήσεις, αλλά να επηρεάζει ακόμη και το νομικό πλαίσιο βάσει των οποίων λειτουργούν οι κοινωνίες.

Οι αποκαλύψεις των «Panama Papers» είναι απλώς η τελευταία φάση μιας εκστρατείας παραπληροφόρησης που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες. Σήμερα ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα από μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων και μιας συντεχνίας λακέδων που έχουν θέσει ως στόχο την ανατροπή της αλήθειας».

Αξίζει να σημειωθεί ότι σχολιάζοντας τη διαβόητη διαρροή ο αναλυτής εφιστά την προσοχή στην πολύ «επιλεκτική» προσέγγιση προς την παρουσίαση που κάνουν στα «Panama Papers» τα δυτικά ΜΜΕ.

«Στις 3 Απριλίου τα «Panama Papers» βγήκαν στα ΜΜΕ όλου του κόσμου και οι συνέπειες ήταν άμεσες. Ένας πρωθυπουργός παραιτήθηκε, και άλλοι παγκόσμιοι ηγέτες είναι κάτω από μια αυξανόμενη πίεση για να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους. Αλλά οι συνέπειες των διαρροών δεν είναι ομοιόμορφα μοιρασμένες. Τα έγγραφα περιείχαν πολύ περισσότερες πληροφορίες για τις υπεράκτιες δραστηριότητες προσώπων από τον αναπτυσσόμενο κόσμο απ’ ότι στον αναπτυγμένο» όπως ανέφερε το Strategic Forecasting Inc. (Stratfor) γνωστό και ως «σκιώδης CIA».

Ωστόσο η υπηρεσία πληροφοριών με την μεγάλη επιρροή ξέχασε κάπως να αναφέρει ότι αυτό που μεταδόθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αποτελεί μόνον την κορυφή του παγόβουνου. Οι ενοχλητικές αλήθειες σχετικά με τις υπεράκτιες δραστηριότητες των ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων, δισεκατομμυριούχων και τραπεζιτών στον αναπτυγμένο κόσμο έχουν εσκεμμένα αποσιωπηθεί.

«Το φιλτραρισμα των πληροφοριών από αυτή τη ‘‘Mossack Fonseca’’ από τα μέσα ακολουθεί μια άμεσα δυτική κυβερνητική ατζέντα. Δεν υπάρχει καμία αναφορά για χρήση της εταιρείας από μεγάλες δυτικές εταιρίες ή δυτικούς δισεκατομμυριούχους –τους βασικούς πελάτες», έγραψε στις 3 Απριλίου ο Craig Murray, ένας ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συγγραφέας και πρώην πρέσβης της Μ. Βρετανίας στο μπλογκ του.

Επικαλούμενος τα WikiLeaks ο Butler παρατηρεί ότι τα διαβόητα «Panama Papers» οδηγούν στον Σόρος και το «Open Society Foundation». Ο αναλυτής τονίζει ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σόρος έχει εμπλακεί σε μια ανάλογη πολυεθνική «συνωμοσία». Ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής είναι ένας καλά γνωστός παγκόσμιος παίκτης.

«Τη δεκαετία του 1990, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Σόρος μπήκε βαθιά στα σχέδια κοινωνικού μετασχηματισμού του μετα-σοβιετικού χώρου. Σύμφωνα με το Butler η Λετονία έγινε ένα είδος εργαστηρίου δοκιμών για τα πειράματα του Σόρος. Το Ίδρυμα DOTS ή “Soros Foundation Latvia”, ιδρύθηκε το 1992 ακριβώς μετά την πτώση της ΕΣΣΔ… Από το 1990 έως και το 2002 ο Σόρος προσπαθούσε να εισχωρήσει σε κάθε σφαίρα της λετονικής κοινωνίας, από την δικαιοσύνη και τα ζητήματα ηθικής μέχρι τα άτομα με αναπηρία και τις τέχνες. Η μικρή χώρα της Βαλτικής γίνεται ένα είδος πρότυπου «προσηλυτισμού», ένα δείγμα του πειράματος της νέας παγκόσμιας τάξης του Σόρος», τονίζει ο Αμερικανός πολιτικός αναλυτής.

Αλλά ήταν μόνον η αρχή. Το 2005 το «Ίδρυμα Σόρος» εγκαινίασε ένα πρόγραμμα με τον τίτλο «Ευρύτερη Ευρώπη». Το σχέδιο στόχευε ιδιαίτερα τη Λευκορωσία, την Ουκρανία, την Μολδαβία και τη Γεωργία, οι οποίες ήσαν επιλέγονταν ως «εταίροι σε μια ευρύτερη κοινότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λίγο μετά, τα πλοκάμια των οργανώσεων που ελέγχει ο Σόρος καθώς και οι θυγατρικές τους, απλώθηκαν σ’ όλη την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και πέραν αυτής.

Στη συνέχεια ο Σόρος άρχισε να καταβάλλει προσπάθειες για να διαμορφώσει τις πολιτικές της Ε.Ε. Ήταν ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος που πιεστικά συνιστούσε στην Ε.Ε. ότι έπρεπε να «σώσει» την Ουκρανία, έπειτα από το περίφημο πραξικόπημα του 2014 και να παράσχει «ένα νέο χρηματοδοτικό πακέτο των 50 δις ή και περισσότερα» σε μια χώρα που σπαρασσόταν από νεοφασίστες κακοποιούς και μια διεφθαρμένη ολιγαρχία. Και είναι ο Σόρος που τώρα προτρέπει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να απορροφούν ετησίως 300 με 500 χιλιάδες ζητούντες άσυλο, αγνοώντας πλήρως το γεγονός ότι η Ε.Ε. υποφέρει από ύφεση και κοινωνική αστάθεια.

Ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος σημείωσε στο πρόσφατο άρθρο για το «The New York Review of Books» ότι θα κόστιζε στην Ε.Ε. μόνον 30 δις ευρώ ετησίως η πραγματοποίηση αυτού του σχεδίου. «Τα 30 δις ευρώ ακούγονται σαν ένα τεράστιο ποσό, αλλά δεν είναι έτσι αν το δούμε στην ορθή προοπτική. Πρώτα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι μια αποτυχία με τη μη παροχή των αναγκαίων κονδυλίων θα κοστίσει στην Ε.Ε. πολύ περισσότερο» τονίζει ο Σόρος.

Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ότι στη συνέντευξή του το Σεπτέμβριο στο Sputnik ο πολιτικός αναλυτής Tony Cartalucci είπε ότι «η προσφυγική κρίση έχει χρησιμοποιηθεί από το πολιτικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον ως εργαλείο εξαναγκασμού της Ε.Ε. σε υποταγή, προκαλώντας μια κοινωνικο-οικονομική κρίση στην ήπειρο.

Επιπλέον, είναι ο Σόρος και οι συνεργάτες του που διαδίδουν τη ψευδή αφήγηση για τις νεο-αυτοκρατορικές ρωσικές φιλοδοξίες. Βεβαίως δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τον Σόρος, που είναι στην πραγματικότητα ένας εκπρόσωπος αυτών που είναι ακόμη πιο ισχυροί απ’ αυτόν. Η ουσία του θέματος είναι ότι ούτε ο Σόρος, ούτε οι προστάτες του δεν ενδιαφέρονται για την ευημερία της Ευρώπης, σημειώνει ο Butler.

«Ο Σόρος και οι σύντροφοί του όπου κι αν βρίσκονται, ενδιαφέρονται λιγότερο για έναν κόσμο, παρά για την οχύρωση και ανάπτυξη του παλιού, αυτού των σημερινών ελίτ. Και τα κράτη της Βαλτικής όπως και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίας έχουν γίνει ο «ιδεολογικός Lebensraum» [ζωτικός χώρος] για τον Σόρος και τις ελίτ της Ουάσιγκτον».

Σωτήρης Δημόπουλος

Πόσα άρπαξε το λόμπυ της Monsanto στο ευρωκοινοβούλιο;

Με μια υποκριτική απόφαση το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αφού επέλεξε τη σολομώντεια λύση, έδωσε θετική ψήφο προκειμένου να πάρει άδεια για ακόμα 7 έτη το πιθανώς καρκινογόνο, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ζιζανιοκτόνο glyphosate.

Το Glyphosate είναι η πιο διαδεδομένη ουσία στη σύσταση των ζιζανιοκτόνων παγκοσμίως. Νέα στοιχεία της Greenpeace το καθιστούν ύποπτο για τερατογενέσεις, γενετικές μεταλλάξεις και ευρεία καταστροφή της χλωρίδας.

Πρόκειται για σολομώντεια λύση, αφού το ΕΚ απλώς έκοψε στο μισό την πρόταση της Κομισιόν για ανανέωση της άδειας για 15 χρόνια, μετά από τροπολογία που κατέθεσε η μεγαλύτερη πολιτική ομάδα του ευρωκοινοβουλίου, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Και πρόκειται για υποκριτική απόφαση αφού σύμφωνα με τον ίδιο το δελτίο Τύπου του ΕΚ:«Εφόσον το ζιζανιοκτόνο glyphosate θεωρείται ακόμη ύποπτο για καρκινογένεση και

εμφάνιση διαταραχών του ενδοκρινικού συστήματος, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει να ανανεώσει την άδεια κυκλοφορίας του στην αγορά μόνο για επαγγελματική χρήση και μόνο για 7 έτη και όχι για 15 όπως έχει προταθεί».

Τι μας λέει με απλά λόγια το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Ότι αφού είναι ύποπτο για καρκινογένεση, ας τα βρούμε στη μέση και ας κυκλοφορεί για ακόμα 7 και όχι 15 χρόνια!

Η τελική απόφαση για την άδεια κυκλοφορίας θα ληφθεί στα μέσα Μαΐου από τους εθνικούς εμπειρογνώμονες που συμμετέχουν στη μόνιμη επιτροπή για τα φυτά, τα ζώα, τα τρόφιμα και τις ζωοτροφές (τμήμα για τα φυτοφάρμακα). Η επιτροπή αυτή μπορεί να εγκρίνει ή να απορρίψει την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με ειδική πλειοψηφία. Εάν, όμως, δεν υπάρξει τέτοια πλειοψηφία, εναπόκειται στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αποφασίσει ακόμα και μη λαμβάνοντας υπόψη την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

H Nέα Τάξη προωθεί το άκυρο λευκό και στις εκλογές που θα γίνουν τώρα στη Σερβία

Το ζήσαμε και στα δικά μας με την διαδικτυακή εκστρατεία των κουκουλοφόρων ρουφιάνων για την δήθεν υπονόμευση, «της νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος και των ελίτ», με το Ακυρο -Λευκό.

Το «παραμύθι» που έσκασαν στους ηλίθιους και στη Σερβία από το 2012 ,όταν αρκετοί «σημαίνοντες διανοούμενοι» ξεκίνησαν τη λεγόμενη εκστρατεία «λευκής ψήφου», για να καταδείξουν δήθεν «την έλλειψη πραγματικών επιλογών στην ψηφοφορία». Το 2012, έπεισαν 170.000 συνολικά χαζούς, κάτι περισσότερο από 4% να πετάξουν την ψήφο τους στα σκουπίδια.

Εν όψει των εκλογών στη Σερβία στις 24 Απριλίου, οι «αναλυτές» λένε και πάλι «ότι μια πιθανή αύξηση του αριθμού των «λευκών» - θα υπονομεύσει τη νομιμότητα του πολιτικού συστήματος και των ελίτ της Σερβίας, και ότι μια μεγάλη αύξηση του αριθμού των λευκών ψηφοδελτίων στις Σερβικές εκλογές προκαλέσει «ερωτηματικά για τη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος».

Αλλά παρά τα ερωτηματικά η βουλή που θα ψηφίζει τα «μέτρα» του ΔΝΤ θα έχει «νομιμοποίηση» και κανείς από τους δανειστές δεν θα έχει ερωτηματικά. 50% Συν μια ψήφο θέλουν. Και ο μαλάκας «λευκός» θα μείνει με το ….ερωτηματικό στο χέρι.

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του (πρακτορείου) ProPositiv διαπίστωσε ότι περισσότερο από το 5% των ψηφοφόρων ακυρώσει την ψήφο του.

Και οι ρουφιάνοι του συστήματος λένε ότι το φαινόμενο αντανακλά μια παγκόσμια κρίση στη νομιμότητα της πολιτικής ελίτ και ότι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» αισθάνονται ότι υπάρχει μια έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας.

Το παραμύθι λέει ότι «οι άνθρωποι είναι δυσαρεστημένοι γιατί αισθάνονται ότι όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο και οι «άνοδος των λευκών» δείχνει ότι οι πολιτικές ελίτ αποξενώνονται από την κοινωνία». «Ακόμα και όταν αλλάζουμε τους πολιτικούς στην εξουσία, αισθανόμαστε ότι δεν αλλάζει τίποτα.

Οι διαφορές είναι διακοσμητικές», λένε .

Στη Σερβία, οι άνθρωποι δεν βλέπουν πραγματικές εναλλακτικές λύσεις, δεδομένου ότι τα περισσότερα κόμματα έχουν πολύ τις ίδιες πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις», λένε οι ρουφιάνοι, αλλά ψεύδονται γιατί το πρόγραμμα της λιτότητας και του Ευρω- μονόδρομου το υποστηρίζουν τα κόμματα του «Συνταγματικού Τόξου», ενώ η διαιρεμένη λαίκη-πατριωτική αντιπολίτευση, (Σέσελι-Ντβέρι-Σερβικό Δημοκρατικό Κόμμα) έχουν διαφορετικό πρόγραμμα και επομένως υπάρχει και «φώς» και «νύχτα». 

Αλλά οι ρουφιάνοι θέλουν να πείσουν τους χαζούς ότι τα πατριωτικά κόμματα της Ελευθέριας δεν συνιστούν επιλογή.