Όταν ασκείς κριτική σε πολιτικά πρόσωπα που με την
στάση τους προστάτευσαν την αξιοπιστία της πολιτικής, από μια κυβέρνηση η οποία
χανόταν στην ηθική παρακμή της, το κάνεις γιατί περιμένεις από τα πρόσωπα αυτά
κάτι διαφορετικό κάτι περισσότερο, σε σχέση με όλους τους άλλους που ήδη έχεις
απορρίψει.
Το
τι είναι διαφορετικό στη παρούσα συγκυρία των μνημονίων και του ευτελισμού, που
σιγοψιθυρίζεται στους κόλπους της κοινωνίας και σιγοβράζει στα όρια της αντοχής
της , είναι η έκρηξη της αξιοπρέπειας ενός λαού που αναζητά τους ηγέτες του για
να κάνει την επανάσταση του, που έπνιξαν οι κάθε λογής σαλτιμπάγκοι της
πολιτικής, στα ψέματα και την υποκρισία.
Το
αν η τέως πρόεδρος της βουλής Κωνσταντοπούλου και ο τέως υπουργός οικονομικών
Βαρουφάκης με την κοινή τους στάση τότε στο δημοψήφισμα του λαού, εξέφρασαν την
μία φύση του Έλληνα στο "ανυπότακτο"
του, οι ίδιοι σήμερα, σε διαφορετικά μετερίζια, επιβεβαιώνουν και την δεύτερη
του φύση, που είναι η "διαφωνία".
Το να μην βρέθηκε ο κοινός τόπος πολιτικής συνύπαρξης , η συναρμογή σαν
διαδικασία που οδηγεί σε ένα σκοπό, αυτόν της αντίστασης και της ανατροπής ,
ίσως να είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή διαφωνία , ανόμοιες πολιτικές
θα έλεγα, διαφορετικές προσεγγίσεις , με αντιπροσωπευτικό δείγμα της
διαφορετικότητας την αντιμετώπιση του χρέους σε ρύθμιση ή διαγραφή.
Ο
μεν Βαρουφάκης με όρους οικονομικής ρύθμισης του χρέους στο οικείο του
περιβάλλον που είναι η οικονομία εγκλωβίζοντας την χώρα στα δεσμά αυτής, η δε
Κωνσταντοπούλου με όρους πολιτικής διαγραφής αυτού στον δικό της νομικό χώρο
που είναι το διεθνές δίκαιο ελευθερώνοντας την χώρα από αυτήν, καθορίζοντας τις
προτεραιότητες και τους διακριτούς ρόλους , μεταξύ πολιτικής και οικονομίας
μιας ευνομούμενης Δημοκρατίας.
Τα
υπόλοιπα των διαφωνιών συνάγονται επαγωγικά. Το αν τα μνημονιακά κόμματα της
υποταγής, κατάφεραν να επιβιώσουν τόσα χρόνια στην εξουσία, το οφείλουν σ’ αυτό
το προσχεδιασμένο χρέος, απαραίτητο εργαλείο εκφοβισμού και τρομοκρατίας στον πειθαναγκασμό
του πολίτη να πιστέψει, ότι δεν υπάρχει "πολιτική" παρά μόνο "οικονομία",
ώστε με το πρόσχημα της διευθέτησης αυτού, να αποδεχθεί ο ευκολόπιστος λαός ,
τους περιβόητους διαπραγματευτές της Δημοκρατίας.
Στόχος
η Δημοκρατία με πρόσχημα το χρέος , από διαπραγματευτές που μεταλλάχθηκαν σε
εκχωρητές. Αυτό ήταν το σχέδιο του Ευρωπαϊκού κατεστημένου με τους καθ’ ημάς
ευρωλιγούρηδες, για την μετάβαση από την Δημοκρατία στην οικονομοκρατεία για
τον απόλυτο έλεγχο ενός λαού, που πρέπει να αφυπνισθεί αν θέλει να επιβιώσει .
Αυτό είναι το πρόβλημα στην χώρα μας , δίλημμα για τον λαό στην γυμνή του
αλήθεια . Δημοκρατία που θα ορίζεται από την πολιτική ή Δημοκρατία που θα
εντέλλεται από την οικονομία ;
Στις
πτυχές αυτού του διλήμματος κρύβεται και το μέλλον της χώρας μας , δηλαδή
μπορεί να λυθούν τα πλείστα κοινωνικά της προβλήματα με όρους πολιτικούς, σ’
ένα χώρο που κυριαρχεί η οικονομία έναντι της πολιτικής ; Μπορεί σ’ ένα χώρο
που κηδεμονεύεται από το σύστημα των αριθμών και όχι των αξιών, όπου τα πάντα
θα ορίζονται με δείκτες της οικονομίας, να υπάρξουν προσεγγίσεις κοινωνικές με
όρους πολιτικής; Για να καταλήξουμε στο βασικό ερώτημα, που η απάντηση του,
πρέπει να αποτελεί το πρώτο και το έσχατο της ιδρυτικής πράξης κάθε αντιμνημονιακού
κινήματος . Είναι δυνατό ποτέ σε μια
Ευρώπη, που η υποταγή των λαών τροφοδοτεί την αλαζονεία της , να υπάρξουν
συνθήκες πλεύσης προς την Δημοκρατία και την Ελευθερία ;
Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα που δεν είναι άλλη, παρά μόνο η έξοδος από την Ευρωζώνη, πρέπει να είναι η αφετηρία οποιασδήποτε δημόσιας συζήτησης , τουλάχιστον για τα αντιμνημονιακά και ριζοσπαστικά κόμματα , στίγμα πολιτικό ενότητας και προσανατολισμού .
Είναι η αλήθεια, απέναντι στην οποία ουδέποτε η πολιτική
πραγματικότητα προχώρησε, πέρα από του να την προσεγγίσει . Είναι ο σεβασμός
στον πολίτη και η ηθική υποχρέωση κάθε πολιτικού στην κοινωνία , να πει με
ειλικρίνεια ότι: η όποια αντίσταση, παραμένοντας στην Ευρώπη, όση δυναμική και
αν έχει, αποτελεί ψευδαίσθηση αλλαγής και μόνο η πορεία εκτός αυτής συνιστά
πραγματική ανατροπή, του απάνθρωπου Ευρωπαϊκού καθεστώτος.
Καμιά αντίσταση
στους κόλπους της Ευρώπης δεν μπορεί να έχει προοπτική απέναντι σ’ ένα ισχυρό
σύστημα διαπλοκής μιας στημένης Δημοκρατίας , όσο περιορίζει τον ρόλο της στην
‘’εντός των τειχών’’ άμυνα και όχι στην ‘’εκτός αυτών’’ ανατροπή .
Το συνεχές
ερέθισμα ,"αφύσικο" και μη αποδεκτό από τις κοινωνικές επιστήμες που
εκπορεύεται από την Ευρώπη και προπαγανδίζεται από τα ντόπια παπαγαλάκια , ‘’
ότι τα πάντα είναι η οικονομία ‘’ , τείνει με την συνεχή επανάληψη του, να
πάρει την θέση του "φυσικού" στην συνείδηση της κοινωνίας ,
μεταλλάσσοντας τον άνθρωπο από πολιτικό σε οικονομικό ον , μια μονάδα παραγωγής
και κατανάλωσης , κάποιας οικονομίας .
Ποτέ δεν θα πάψουν αυτοί οι ιδεολογικοί
μηχανισμοί ελέγχου, επιρροής, εκφοβισμού και τρομοκρατίας που σχεδιάζονται στην
Ευρώπη και υιοθετούνται στην χώρα μας να μας αποπροσανατολίζουν και πάντοτε θα
υπάρχει από τους μηχανισμούς αυτούς η <διέγερση>, για τον δημόσιο ερεθισμό
και την αναταραχή, που θα προκαλεί την άτακτη συμπεριφορά των μαζών, στην
κατεύθυνση που αυτοί θέλουν.
Ανατροπή λοιπόν στην σκέψη μας και την στάση μας, ανατροπή στην σχέση μας με την Ευρώπη και τη Ευρωζώνη, ανατροπή στον ρόλο του κράτους και της εξουσίας του προσωπικού των γραφείων του, ανατροπή αυτής της ψεύτικης Δημοκρατίας, εάν θέλουμε πραγματικά την Δημοκρατία …
Ενότητα από την
αρχή και όχι συμφωνίες συνεργασίας στο τέλος , σε ένα συμπαγές μέτωπο που ο
σκοπός θα υπερκεράσει τις όποιες αποκλίσεις ή προσωπικές φιλοδοξίες, σε μια
κόσμια αντιπαράθεση ιδεών και προτάσεων με την εξουσία, απαλλαγμένη προσωπικών
επιθέσεων που μετατρέπει τον πολιτικό ανταγωνισμό σε αρένα με χαρακτηριστικά
πόλωσης, προσφιλή μέθοδο του συστήματος .
Όχι η σύγκρουση με το καταρρέον πολιτικό
σύστημα που φεύγει, αλλά η σύγκριση με την πολιτική που έρχεται, θα καθορίσουν
τις εξελίξεις και τις επιλογές του λαού, στην βάση μιας ολοκληρωμένης πρότασης
εκτός ευρώ, που θα ξεκαθαρίζει με σαφήνεια την εναλλακτική λύση, στην "πλεύση προς την ελευθερία"
του Ασλανίδη Ματθαίου.