To χρέος εργαλείο για την αποικιοποίηση

«Σε ευθυγράμμιση με τις δηλώσεις της Ευρωσυνόδου (Eurosummit) και της Ευρωομάδας (Eurogroup) το καλοκαίρι του 2015, το Eurogroup είναι έτοιμο να εξετάσει, εάν είναι αναγκαίο, πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος, που θα στοχεύουν να διασφαλίσουν ότι οι ανάγκες αναχρηματοδότησης της Ελλάδας διατηρούνται  μακροπρόθεσμα σε βιώσιμα επίπεδα. Αυτά τα μέτρα θα αποφασιστούν υπό τον όρο της πλήρους εφαρμογής μέτρων συμφωνημένων στο πλαίσιο του προγράμματος του ESM, και θα εξεταστούν μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, από τη στιγμή που θα έχουν πλήρως εφαρμοστεί όλα τα προαπαιτούμενα.

Το Eurogroup συμφωνεί στις ακόλουθες γενικές κατευθυντήριες αρχές για τα πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος: (i) διευκόλυνση της πρόσβασης στις αγορές, (ii) εξομάλυνση του σχήματος αποπληρωμής, (iii) κίνητρα για τη διαδικασία προσαρμογής της χώρας ακόμα και μετά το τέλος του προγράμματος, (iv) ευελιξία για την αντιμετώπιση αβέβαιης ανάπτυξης του ΑΕΠ και αυξήσεων των επιτοκίων στο μέλλον (…)

Το Eurogroup επαναβεβαιώνει ότι ονομαστικό κούρεμα αποκλείεται και πως όλα τα μέτρα που θα παρθούν θα βρίσκονται σε ευθυγράμμιση με τον υπάρχοντα νόμο της ΕΕ και τα νομικά πλαίσια του ESM και του EFSF. Το Eurogroup θα εξετάσει:

Βραχυπρόθεσμα: δυνατότητες να βελτιστοποιήσει τη διαχείριση χρέους του προγράμματος.

Μεσοπρόθεσμα: το Eurogroup ζητά από το EWG να διερευνήσει ειδικά μέτρα (όπως μακρύτερη περίοδο χάριτος και αποπληρωμής) που μπορεί να χρησιμοποιηθούν, αν χρειαστεί, στο τέλος του προγράμματος του ESM, υπό τον όρο της επιτυχούς εφαρμογής του προγράμματος του ESM, καθώς και μέτρα όπως η χρήση των ισοδύναμων κερδών από τα SMP και ANFA.

Μακροπρόθεσμα: το Eurogroup είναι έτοιμο, αν χρειαστεί, και υπό τον όρο της επίτευξης των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα, να εκτιμήσει περαιτέρω στο τέλος του προγράμματος την ανάγκη για πιθανά πρόσθετα μέτρα για το χρέος για να διασφαλίσει ότι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας θα παραμείνουν σε βιώσιμη τροχιά».

Παραθέσαμε σκόπιμα όλο σχεδόν το σχετικό με το χρέος απόσπασμα της απόφασης που πήρε το Eurogroup την περασμένη Δευτέρα. Αν ήταν να αποδώσουμε με μια φράση την ουσία αυτής της απόφασης, θα λέγαμε ότι αποτελεί επιβεβαίωση της φράσης που επαναλαμβάνει συνεχώς τους τελευταίους μήνες ο Σόιμπλε: δεν υφίσταται ζήτημα ελληνικού χρέους, η σχετική συζήτηση γίνεται για το πρεστίζ. Αυτό που αποφάσισε το Eurogroup είναι ότι με το ενδεχόμενο νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους θ' ασχοληθεί ξανά το 2018, μετά τη λήξη του «προγράμματος» που προσδιορίζει το τρίτο Μνημόνιο. Επειδή, όμως, υπάρχει και το «πρεστίζ» της ελληνικής κυβέρνησης, ανακατεύουμε την τράπουλα και μιλάμε ακόμα και για βραχυπρόθεσμα μέτρα, χωρίς να προσδιορίζουμε κανένα απ' αυτά.

Δεν υπάρχει μνημονιακή ελληνική κυβέρνηση που να μην ζήτησε κάποια αναφορά στο χρέος, κάθε φορά που έπρεπε να ψηφίσει ένα σκληρό αντιλαϊκό πακέτο. Ζήτησε αναφορά και την πήρε η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, το Νοέμβρη του 2012: μόλις βγει πρωτογενές πλεόνασμα, θα εξεταστεί η νέα αναδιάρθρωση του χρέους, έλεγε η υπόσχεση. Το ίδιο ζήτησε η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου τον Ιούλη-Αύγουστο του 2015, για να υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο: μόλις ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση, θα εξεταστεί η νέα αναδιάρθρωση του χρέους, έλεγε η συμφωνία στην έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ευρωζώνης (Eurosummit). Τώρα, για να ψηφίσει το σκληρό (και τεράστιο) πακέτο αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων της πρώτης αξιολόγησης ζητά να επαναληφθεί υπόσχεση για το χρέος. Μόνο που η νέα αναδιάρθρωση πήγε τρία χρόνια πίσω. Αυτό που γίνεται στην πράξη είναι ότι οι ιμπεριαλιστές δανειστές χρησιμοποιούν το χρέος ως εργαλείο αποικιοποίησης της χώρας, φροντίζοντας να αναδιαρθρώνουν το χρέος έτσι που ο ελληνικός καπιταλισμός να μπορεί να το εξυπηρετήσει. Αυτές οι ρυθμίσεις, όμως, γίνονται πάντοτε με τη συνοδεία μνημονιακών πακέτων.

Αμφιβάλλει κανείς ότι το 2018 οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα απαιτήσουν ένα ακόμα Μνημόνιο για να προχωρήσουν στην αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση των δόσεων αποπληρωμής; Ακόμα και τώρα, που δεν έχουν κανένα λόγο να προείπουν τι θα ζητήσουν στο τέλος του 2018, φωτογραφίζουν το επόμενο Μνημόνιο, με τη φράση: «κίνητρα για τη διαδικασία προσαρμογής της χώρας ακόμα και μετά το τέλος του προγράμματος».Κι όχι μόνο φωτογραφίζουν το επόμενο Μνημόνιο, αλλά υποχρεώνουν τη συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων να υπογράψει ένα συμπληρωματικό Μνημόνιο (το αναφέρει ρητά η απόφαση του Eurogroup), το οποίο -εκτός των άλλων- θα περιλαμβάνει και τον περιβόητο «κόφτη», ο οποίος θα καθιστά διακοσμητικό όργανο τον υπουργό Οικονομικών της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης, ενώ θα αφαιρεί από το κοινοβούλιο του ελληνικού κράτους την αρμοδιότητα να αποφασίζει για την ακολουθούμενη δημοσιονομική πολιτική.

Αυτή είναι ρύθμιση που πάει πέρα από τη λεγόμενη περιορισμένη εκχώρηση κυριαρχίας στα όργανα της ΕΕ, που προβλέπουν οι συνθήκες της ΕΕ. Είναι κλασική ρύθμιση αποικιοποίησης. Ο Τσίπρας και οι άλλοι συριζαίοι ξέρουν πολύ καλά τι υπέγραψαν. Υπέγραψαν αυτό που ο νυν υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς περιέγραφε ως «αποικία χρέους», φράση που τόσο άρεσε στον Τσίπρα, ώστε την πέταγε συνεχώς στα μούτρα των Σαμαροβενιζέλων, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση.

«Εχουμε για πρώτη φορά έναν συγκεκριμένο αποτυπωμένο οδικό χάρτη για την ελάφρυνση, για την απομείωση του δημόσιου χρέους», είπε ο Τσίπρας στη συνεδρίαση-φιέστα του υπουργικού συμβούλιου την περασμένη Τρίτη, κάνοντας παιχνίδι με τις λέξεις κατά τα πρότυπα του Γκέμπελς. Απομείωση του χρέους, βέβαια, όχι μόνο δεν προβλέπεται, αλλά αντίθετα αποκλείστηκε και πάλι ρητά και κατηγορηματικά: «Το Eurogroup επαναβεβαιώνει ότι ονομαστικό κούρεμα αποκλείεται». Οσο για την ελάφρυνση στην αποπληρωμή των δόσεων, αυτή είναι υπεσχημένη από το Νοέμβρη του 2012 και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο. Το 2018, όποια κόμματα θα κυβερνούν τότε, θα κληθούν να υπογράψουν το επόμενο Μνημόνιο, με αντάλλαγμα την επιμήκυνση κάποιων ομολόγων που θ' αρχίσουν να λήγουν μαζικά από το 2022 (μέχρι τότε, όπως λέει ο Σόιμπλε, το χρέος είναι ρυθμισμένο). Απλά, ο Τσίπρας νομίζει ότι μπορεί να «πουλήσει» το χρέος στον ελληνικό λαό. 'Η για να ακριβολογούμε, δεν του έχει μείνει τίποτ' άλλο για να «πουλήσει».

Δεν έχουμε δει ακόμα τις άλλες παραμέτρους της συμφωνίας της 9ης Μάη. Πώς ακριβώς θα είναι το νέο Ταμείο ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας; Είμαστε βέβαιοι ότι οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα έχουν σ' αυτό το Ταμείο μεγαλύτερο έλεγχο απ' αυτόν που περιγράφει το Μνημόνιο του περασμένου καλοκαιριού.

Εχουμε πληροφορηθεί, πάντως, ότι τα «κόκκινα δάνεια» πουλιούνται. Οπως έγραφε ο Τσακαλώτος στη δωσιλογικού περιεχομένου και ύφους επιστολή που έστειλε στους υπουργούς Οικονομικών πριν από το Eurogroup, οι «δομικές μεταρρυθμίσεις» που συμφωνήθηκαν με το κουαρτέτο/τρόικα«περιλαμβάνουν το άνοιγμα του συνόλου της αγοράς των μη εξυπηρετούμενων δανείων (NPLs), εκτός από κάποια προσωρινή προστασία δανείων που σχετίζονται με πρώτη κατοικία». Από τη… νέα σεισάχθεια που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, φτάσαμε στην πώληση ακόμα και δανείων με υποθήκη πρώτη κατοικία (όχι μόνο στεγαστικών, αλλά και άλλου τύπου δανείων, που πάρθηκαν με υποθήκευση της πρώτης κατοικίας). Η προσωρινή προστασία, σύμφωνα με τις κυβερνητικές διαρροές, θα είναι μέχρι τα τέλη του 2017 και θα αφορά τα δάνεια ύψους μέχρι 140.000 ευρώ.

Τέλος, ακόμα δεν έχουμε δει την ακριβή διάρθρωση του λεγόμενου δημοσιονομικού πακέτου, ύψους 1,8 δισ. ευρώ, το οποίο θα ψηφιστεί πακέτο με όλα τα υπόλοιπα πριν τις 24 Μάη. Δεν πρέπει να χαθεί το μομέντουμ. Τώρα που οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πέταξαν τη μάσκα της κοινωνικής ευαισθησίας και απεκάλυψαν το αποκρουστικό πρόσωπο των εξουσιαστικών παχύδερμων, είναι πολυτέλεια να φτιάχνεις χωριστά νομοθετήματα και να τους κουράζεις με απανωτές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και ψηφοφορίες. Ενα «ναι σε όλα» αρκεί.

Σύμφωνα με τη συριζαίικη προπαγάνδα, η νέα αναδιάρθρωση του χρέους (την οποία μέχρι πρότινος παρουσίαζαν σαν σίγουρη) είναι απαραίτητη προκειμένου να αισθανθούν ασφάλεια και σιγουριά οι επενδυτές και να εισρεύσουν κατά κύματα στην επικράτεια του ελληνικού καπιταλισμού. Τώρα, όχι μόνο δεν υπάρχει αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά μόνο μια υπόσχεση για πιθανή αναδιάρθρωση το 2018, υπό όρους μάλιστα, ενώ επιπλέον υπάρχει και ο «κόφτης», που θεωρητικά θα μπορούσε να θεωρηθεί παράγοντας αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Ο «κόφτης», όμως, αφορά μισθούς και συντάξεις, επομένως για τους καπιταλιστές θεωρείται παράγοντας σταθερότητας. Είναι αυτό που δε θέλουν να ομολογήσουν οι συριζαίοι. Πουλάνε τη χώρα στη νεοαποικιοκρατία, πουλάνε το λαό στο κεφάλαιο.

Χάρτης διάσπασης της Τουρκίας από τους New York Times

Μεγάλο σοκ στην Τουρκία από ένα χάρτη που δημοσιεύει αυτές τις μέρες η γνωστή αμερικανική εφημερίδα, New York Times, επί τη ευκαιρία της εκατοστής επετείου του αγγλο-γαλλικού σχεδίου Syket Pıcot και που αποκαλύπτει, σύμφωνα με την εφημερίδα, πως πιθανώς θα… διαμορφωθεί η Τουρκία στο εγγύς χρονικό διάστημα.

Ο χάρτης αυτός όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, φέρνει στην επιφάνεια το παλιό αγγλογαλλικό σχέδιο και θυμίζει την συνήθη των Σεβρών μετά το τέλος του Α' παγκοσμίου πολέμου, με το τέλος της οθωμανικής αυτοκρατορίας (την οποία θέλει να αναστήσει ο Ερντογάν).

Σύμφωνα με τον χάρτη αυτό, ιδρύεται το ανεξάρτητο Κουρδιστάν που συνδέεται με το Κουρδιστάν του βορείου Ιράκ, η Αρμενία επεκτείνεται ανατολικά και ξαναπαίρνει τα χαμένα της εδάφη, ενώ στα δυτικά ιδρύονται δυο διεθνείς ελεύθερες ζώνες, μια στην Σμύρνη και άλλη μια στα Στενά και στον Βόσπορο που τίθενται υπό διεθνή έλεγχο. Η Συρία, για την οποία έχει «λυσσάξει» ο Ερντογάν, διατηρεί την εδαφική της ακεραιότητα ενώ ιδρύεται και μια αυτόνομη περιοχή στον Λίβανο υπό την επικυριαρχία της.

Η δημοσίευση αυτού του χάρτη όπως τον αναδημοσιεύει η φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα Sabah (16/5), έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων ειδικά σε μια περίοδο που στην γειτονική χώρα σοβεί μεγάλη πολιτική κρίση και όλα είναι σε μια χαρακτηριστική ρευστότητα, ενώ ο Ερνογάν συνεχώς προκαλεί και καινούργια προβλήματα με την μεγάλη του αλαζονεία.

Φαίνεται όπως το είχαν προφητέψει, ιδού ο «μοιραίος» άνθρωπος της Τουρκίας.

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης 

Μίκης Θεοδωράκης: Ένα αριστεροδεξιό μόρφωμα συνειδητά καταστρέφει τη χώρα

Μύδρους κατά της κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα εξαπέλυσε ο Μίκης Θεοδωράκης με μια επιστολή-καταπέλτη που δημοσιεύει στην προσωπική του ιστοσελίδα.

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, ο οποίος πριν από λίγες ημέρες είχε εκφράσει τη λύπη του για τον σημερινό πρωθυπουργό δηλώνοντας ότι «με ξεγέλασε», στο κείμενό του κάνει λόγο για «ένα αριστεροδεξιό πολιτικό μόρφωμα συντριπτικής εκλογικής και λαϊκής μειοψηφίας, το οποίο υπακούοντας στις εντολές των ξένων καταστρέφει το παρόν και το μέλλον της χώρας μας» τονίζοντας ότι όσα κάνει τα κάνει «αδίστακτα, άβουλα, υπεροπτικά και χωρίς ντροπή και έχοντας -όπως φαίνεται- συνείδηση, δηλαδή γνωρίζοντας απολύτως το κακό που προκαλεί».

Υποστηρίζει, επίσης, ότι σήμερα «κυβερνά η μειοψηφία και η πλειοψηφία απλά ελέγχει» αποδίδοντας την ευθύνη γι’ αυτό σε όσα συνέβησαν με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986 όταν άλλαξε η διάταξη του 1974 με την οποία «οριζόταν σαφώς ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όφειλε σε περίπτωση που υπήρχε δυσαρμονία ανάμεσα στην Κυβέρνηση και στη λαϊκή θέληση, να διαλύσει την Βουλή και να προκηρύξει εκλογές».

Πρόκειται για μια «τραγική κωμωδία» που, όπως γράφει, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, «είναι σαν να έγινε για να μπορεί σήμερα ο κ. Τσίπρας να κομπάζει δηλώνοντας ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, ενώ στην ουσία δεν τον ακολουθεί ούτε το 20% των Ελλήνων».

Και ο Μίκης Θεοδωράκης καταλήγει στη δήλωσή του: «Τελειώνοντας θέλω να υπογραμμίσω ότι ναι μεν σιωπώ, όμως και η σιωπή έχει τα όριά της. Ομολογώ ότι είμαι έτοιμος να εκραγώ, γιατί έχω την αίσθηση ότι με έχουν δέσει (μαζί με όλο το κοπάδι) με μια τριχιά σάπιων και παράνομων νόμων και μας σέρνουν όλους μαζί μια φούχτα σαϊνια στο σφαγείο».

Διαβάστε την επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:

«Είμαστε θύματα μια τραγικής φαρσοκωμωδίας

21.05.2016

Το γεγονός ότι σήμερα έχει καθήσει στην πλάτη μας ένα αριστεροδεξιό πολιτικό μόρφωμα συντριπτικής εκλογικής και λαϊκής μειοψηφίας, το οποίο υπακούοντας στις εντολές των ξένων καταστρέφει το παρόν και το μέλλον της χώρας μας αδίστακτα, άβουλα, υπεροπτικά και χωρίς ντροπή και έχοντας -όπως φαίνεται- συνείδηση, δηλαδή γνωρίζοντας απολύτως το κακό που προκαλεί, το γεγονός αυτό βασίζεται πάνω σε μια πρωτοφανή στρέβλωση της κοινοβουλευτικής τάξης.

Στο Σύνταγμα του 1974 υπήρχε άρθρο με το οποίο οριζόταν σαφώς ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όφειλε σε περίπτωση που υπήρχε δυσαρμονία ανάμεσα στην Κυβέρνηση και στη λαϊκή θέληση, να διαλύσει την Βουλή και να προκηρύξει εκλογές. Το άρθρο αυτό το έβγαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986.

Όμως για να μπορέσει να το κάνει, χρειαζόταν και τις ψήφους του ΚΚΕ. Όταν μαθεύτηκε ότι προτίθεται να προχωρήσει σ’ αυτή την πρωτοφανή παραμόρφωση του Συντάγματος που είχε ως άμεση συνέπεια την κατάργηση του Λαού ως θεματοφύλακα της ουσιαστικής δημοκρατικής τάξης στην χώρα μας, θυμάμαι ότι βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη ως βουλευτής του ΚΚΕ για μια πολιτική εκδήλωση. Έσπευσα λοιπόν να δηλώσω στον τύπο ότι το ΚΚΕ θα έδινε την ψήφο του μόνο βάζοντας τους δικούς του όρους, ότι φυσικά δεν θα περιοριζόταν στην απόρριψη της μεταβολής του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργικό αλλά και θα έθετε ως όρο να καθιερωθεί η απλή Αναλογική, που ήταν και το πάγιο αίτημα της Αριστεράς.

Μόλις γύρισα στην Αθήνα, μου ασκήθηκε κριτική από το Π.Γ., γιατί μίλησα έτσι χωρίς να τους ρωτήσω. Ζήτησα να μου πουν, πού έκανα λάθος και τότε κατάλαβα ότι είχαν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν ό,τι τους πει ο Ανδρέας, χωρίς όρους. Διαμαρτυρήθηκα και ζήτησα συνάντηση με κορυφαίο στέλεχος του κόμματος, που μου είπε ότι θεωρούν πως η δύναμη του κόμματος δεν ήταν τόση, ώστε να θέσει όρους στο ΠΑΣΟΚ. Διαφώνησα και είπα ότι παρά την κομματική γραμμή θα καταψηφίσω αυτές τις αλλαγές του Παπανδρέου, γιατί τις θεωρώ αντισυνταγματικές και αντιλαϊκές.

Ειδικά η αρχή ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει, υπήρχε κίνδυνος να αντιστραφεί και να βρεθούμε στην πρωτοφανή θέση να κυβερνά μια μειοψηφία και η πλειοψηφία απλά να ελέγχει, όπως τελικά γίνεται σήμερα. Όπου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού για συνταγματικούς δήθεν λόγους παρακολουθεί χωρίς ουσιαστικά δικαίωμα να παρέμβει και εφαρμόζει τις όποιες αποφάσεις μιας μειοψηφίας ουσιαστικά, αποφάσεις που αφορούν την μοίρα μας, την μοίρα της πατρίδας μας και την μοίρα των εγγονών μας.

Πρόκειται δηλαδή για ένα τερατούργημα, έργο του σάπιου πολιτικού μας συστήματος με το οποίο κάποιοι καταπατούν την θέληση του ελληνικού λαού, φορώντας το ένδυμα μιας κουρελιασμένης νομιμότητας.

Και μου προξενεί πραγματικά κατάπληξη η ανοχή όχι μόνο του Λαού αλλά και όλων των υπολοίπων θεσμών και γενικά όσων κατέχουν κάποιο αξίωμα ή κάποια υπεύθυνη θέση. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως και ο προκάτοχός του, έχει δεμένα τα χέρια από την περίφημη αυτή αναθεώρηση που προήλθε από μια κωμικοτραγική συνεδρία της Βουλής, όπου οι Βουλευτές εξαναγκάστηκαν να ψηφίσουν με χίλιους δυο εκβιασμούς και γελοία μέσα.

Ποιος δεν θυμάται τα περίφημα χρωματιστά ψηφοδέλτια του Ανδρέα; Τις απειλές της Αυριανής; Την μεταβολή της αίθουσας της Βουλής σε πλατό γυρίσματος κινηματογραφικού έργου, με τους εκατοντάδες προβολείς -σχεδόν ένας σε κάθε βουλευτή για να φιλμάρονται οι κινήσεις του, ώστε τρομοκρατούμενος να βάζει το «καλό», έγχρωμο ψηφοδέλτιο;

Μια τραγική κωμωδία που πραγματικά είναι σαν να έγινε για να μπορεί σήμερα ο κ. Τσίπρας να κομπάζει δηλώνοντας ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, ενώ στην ουσία δεν τον ακολουθεί ούτε το 20% των Ελλήνων.

Θυμάμαι καλά την αποφράδα εκείνη μέρα. Εμείς του ΚΚΕ μπήκαμε εν σώματι τελευταίοι στην αίθουσα της Βουλής. Λέω στον σ. Χαρίλαο:

-Τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Να κολυμπήσουμε;

Πράγματι, με τους εκατοντάδες προβολείς νόμιζε κανείς ότι βρισκόταν στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Σταμάτησα να προχωρώ.

– Τι κάνεις; με ρωτά ανήσυχος ο σύντροφος Γραμματέας.

– Πες τους να κλείσουν τις … «φωταψίες», ειδεμή εγώ γδύνομαι…

Και άρχισα να βγάζω το σακάκι…

– Σε παρακαλώ, Μίκη, δεν βλέπεις ότι τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα επάνω μας;

– Ακριβώς γι’ αυτό…

Ο Χαρίλαος και οι άλλοι Βουλευτές του ΚΚΕ κάθησαν στα έδρανα. Εγώ όρθιος. Μου λέει ψιθυριστά ο Χαρίλαος:

– Σε παρακαλώ, κάτσε.

Εγώ όμως άρχισα να ξεκουμπώνω το παντελόνι μου.

– Είναι γελοίο τους φώναζα, Πρέπει να ντρέπεστε.

Έσβησαν μερικοί προβολείς. Τέλος κάθησα πλάι στον Χαρίλαο που ήταν έτοιμος πια να με πνίξει. Τελικά έγινε η ψηφοφορία της ντροπής και βρέθηκαν στην καταμέτρηση δύο άκυρα ψηφοδέλτια: Το δικό μου και του Παναγούλη.

Εδώ θα πρέπει να πω ότι από το 1975, τότε που δήλωσε ο Ανδρέας «Με τον Θεοδωράκη δεν μιλώ πολιτικά αλλά μόνο για καλλιτεχνικά» έως σήμερα, δεν με πλησίασε ούτε ένας πολιτικός συντάκτης. Και αν ποτέ «κάλυψαν» κάποιες πολιτικές μου δραστηριότητες ή δημοσίευαν πολιτικές μου δηλώσεις, ανέθεταν το σχετικό ρεπορτάζ στους καλλιτεχνικούς συντάκτες. Διότι εγώ γι’ αυτούς δεν είμαι πολιτικός. Είμαι καλλιτέχνης, μπουζουξής, ανάξιος να μιλήσει μαζί τους πολιτικά.

Γι’ αυτό αφιερώνω σ’ όλους αυτούς την ΑΚΥΡΗ ΨΗΦΟ μου, που σήμερα αναδεικνύεται σε πράξη τόσο μεγάλης πολιτικής σημασίας, όσο μεγάλο είναι το πολιτικό αδιέξοδο που κυριολεκτικά μας σέρνει πίσω από μια ομάδα νομιμοφανών, που μας οδηγούν στο χάος οχυρωμένοι πίσω από μια εκλογική παρωδία που ουσιαστικά δολοφόνησε τη Δημοκρατία στην χώρα μας.

Επιδόρπιον

Λίγο αργότερα και αφού για μια ακόμα φορά οι κομμουνιστές έπεσαν έξω, με αναζήτησε ο Υπουργός Λάζαρης:

– Θέλω να κανονίσεις να φάμε ένα βράδυ σπίτι σου με τον Φλωράκη.

Πράγματι, Φλωράκης, Καλούδης, Λάζαρης κι εγώ βρεθήκαμε ένα βράδυ να τα πίνουμε μπροστά στο τζάκι του σπιτιού μου στην Ακρόπολη.

Πριν ακόμα καθήσουμε, μας λέει ο Υπουργός:

– Αλήθεια, γιατί δεχθήκατε ασυζητητί τους όρους του Ανδρέα;

Ο Χαρίλαος με κοίταξε με νόημα και για να αλλάξει θέμα φωνάζει στην Μυρτώ:

– Μυρτώ, πεινάμε, γιατί αργείς;

Εγώ στρέφομαι στον Λάζαρη και τον ρωτώ

– Λοιπόν;

– Λοιπόν, λέει αυτός, έγραφα το σχέδιο αναθεώρησης του Συντάγματος. Κάποια στιγμή μου τηλεφωνεί ο πρόεδρος και με ρωτά αν έχουμε κανένα νέο απ’ το ΚΚΕ. Του απάντησα αρνητικά. «Περίεργο» μου απάντησε. «Κι επειδή δεν θέλω να αλλάξω κάτι μετά από δική τους απαίτηση, για να μη δοθεί η εντύπωση ότι υποχωρώ, βάλε την απλή αναλογική ως εκλογικό σύστημα». Μετά από λίγες μέρες μου ξανατηλεφώνησε και μου είπε «Επειδή φαίνεται ότι οι φίλοι μας (και βεβαίως δεν είπε “οι φίλοι μας”» αλλά μια πολύ κακή και συνηθισμένη λέξη) δεν έχουν σκοπό να ζητήσουν τίποτα, άφησε το κείμενο ως είχε και δεν χρειάζεται επομένως ούτε να βάλεις την απλή αναλογική».

Στο σημείο αυτό μπήκε μέσα η Μυρτώ με τα σουτζουκάκια και σταμάτησε η συζήτηση γι’ αυτή την τόσο θλιβερή αποκάλυψη.

Τελειώνοντας θέλω να υπογραμμίσω ότι ναι μεν σιωπώ, όμως και η σιωπή έχει τα όριά της. Ομολογώ ότι είμαι έτοιμος να εκραγώ, γιατί έχω την αίσθηση ότι με έχουν δέσει (μαζί με όλο το κοπάδι) με μια τριχιά σάπιων και παράνομων νόμων και μας σέρνουν όλους μαζί μια φούχτα σαϊνια στο σφαγείο.

Αθήνα, 21.5.2016

Μίκης Θεοδωράκης»

Ακραία φτώχεια στη Βρετανία

Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 312.000 παιδιά, ζουν σε ακραία φτώχεια στη Βρετανία, σύμφωνα με έκθεση του ιδρύματος «Joseph Rowntree Foundation», που δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη Απρίλη.

Το ίδρυμα, το οποίο παρακολουθεί και μελετά τα κοινωνικά προβλήματα στη χώρα, ορίζει ότι ένας άνθρωπος ζει σε ακραία φτώχεια όταν δεν μπορεί να αγοράσει τα απολύτως απαραίτητα για να τραφεί, να ζεσταθεί και να μείνει καθαρός.

Οι βασικοί παράγοντες που οδηγούν τους ανθρώπους που ζουν ήδη στη φτώχεια σε ακραία φτώχεια είναι, σύμφωνα με την έκθεση, η πληρωμή χρεών, η καθυστέρηση στην έγκριση ή τη χορήγηση επιδομάτων και το υψηλό κόστος ζωής. Η κοινωνική ομάδα που κινδυνεύει περισσότερο να βρεθεί σ’ αυτή την κατάσταση είναι οι μετανάστες, παρόλο που οι περισσότεροι από τους μετανάστες που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας έχουν γεννηθεί στη Βρετανία.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την έκθεση, σε ακραία φτώχεια ζουν 668.000 νοικοκυριά με 1.252.000 μέλη. Το 76% από τους ανθρώπους αυτούς δήλωσαν ότι είχαν μείνει χωρίς τροφή, το 71% δεν είχε κατάλληλα ρούχα και το 56% δεν μπορούσε να θερμάνει το σπίτι του. Επίσης, πολλοί απ’ αυτούς δήλωσαν ότι τακτικά παραλείπουν γεύματα για να μη μείνουν χωρίς τροφή τα παιδιά τους.

Νομοθέτησαν τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης

To ασφαλιστικό σύστημα που θέσπισε η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, σε στενή συνεργασία με το μεγάλο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές δανειστές, δεν αποτελεί απλώς μια ακόμα αντι-ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Αποτελεί την ταφόπλακα στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, καθώς ολοκληρώνει με ταχύτατο ρυθμό αυτό που ξεκίνησαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Λοβέρδου-Κουτρουμάνη το 2010.

♦ Οι νέες συντάξεις μετατρέπονται σε άθλια φιλοδωρήματα.

♦ Οι ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις εξισώνονται με τις νέες και θα υφίστανται συνεχή πετσοκόμματα, καθώς ο Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης είναι χρεοκοπημένος από τη γέννησή του.

♦ Το νέο σύστημα ευνοεί την εισφοροαποφυγή και τη «μαύρη», ανασφάλιστη εργασία, με αποτέλεσμα σύντομα να επέλθει η διάλυση της ίδιας της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ενα χρεοκοπημένο υπερταμείο

Ο ΕΦΚΑ θα είναι ένας από γεννησιμιού του χρεοκοπημένος φορέας, καθώς σ’ αυτόν μεταφέρονται περίπου ένα εκατομμύριο συνταξιούχοι και εν ενεργεία ασφαλισμένοι του Δημοσίου (που προσελήφθησαν μέχρι 31.12.2010, γιατί από 1.1.2011 όσοι προσλαμβάνονταν ασφαλίζονταν έτσι κι αλλιώς στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ), χωρίς να μεταφερθούν και οι ασφαλιστικές εισφορές που αυτοί έχουν πληρώσει. Στόχος είναι να απαλλαγεί ο κρατικός προϋπολογισμός από την υποχρέωση να καταβάλλει τις συντάξεις των δημόσιων υπάλληλων, για τις οποίες αυτοί έχουν πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές.

Η κυβέρνηση ΓΑΠ, παρά την αντιασφαλιστική σφοδρότητα των νόμων Λοβέρδου-Κουτρουμάνη-Παπακωνσταντίνου, δεν τόλμησε το 2010 να εντάξει όλους τους δημόσιους υπάλληλους στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, προκειμένου να απαλλαγεί ο κρατικός προϋπολογισμός από την καταβολή των συντάξεων. Αυτό έρχεται να το κάνει η συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, που περνά τους δημόσιους υπάλληλους στον ΕΦΚΑ (βάση του θα είναι ουσιαστικά το ΙΚΑ-ΕΤΑΜ), απαλλάσσοντας τον κρατικό προϋπολογισμό από την υποχρέωση καταβολής των συντάξεών τους!

Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν απέκτησαν ποτέ ασφαλιστικό ταμείο για την κύρια σύνταξή τους. Οι εισφορές τους, εργατικές και «εργοδοτικές», πηγαίνουν στον κρατικό προϋπολογισμό, ο οποίος καταβάλλει τις συντάξεις. Σύμφωνα με στοιχεία  από την Εισηγητική Εκθεση του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2016, οι συνταξιούχοι του δημοσίου -πολιτικοί και στρατιωτικοί- ήταν το Νοέμβρη του 2015  475.860, ενώ άλλοι τόσοι περίπου είναι οι εν ενεργεία ασφαλισμένοι του Δημοσίου.  Σύμφωνα με το νόμο Κατρούγκαλου, από 1.1.2017, που θ’ αρχίσει να λειτουργεί ο ΕΦΚΑ, αυτός θα εισπράττει τις εισφορές των εν ενεργεία δημόσιων υπάλληλων και θα πληρώνει τις συντάξειςόλων των συνταξιούχων του Δημοσίου.

Η Κοινωνική Ασφάλιση των δημόσιων υπάλληλων ήταν αυτό που ονομάζεταιΑσφάλιση στον Εργοδότη. Η μετάβαση από αυτή τη μορφή Κοινωνικής Ασφάλισης σε ασφάλιση σε Ταμείο θα έπρεπε να συνοδεύεται από ένα ισχυρό αποθεματικό, το οποίο ο προηγούμενος φορέας (το Δημόσιο) θα έπρεπε να καταβάλει στο νέο φορέα (ΕΦΚΑ). Στο άρθρο 59 του νόμου, όμως, που αναφέρεται στους πόρους του ΕΦΚΑ, γίνεται αναφορά μόνο στις εισφορές που θα καταβάλλουν οι δημόσιοι υπάλληλοι από τότε που θα ασφαλιστούν στον ΕΦΚΑ (1.1.2017). Δε γίνεται λόγος για το αποθεματικό που θα έπρεπε να συνοδεύει τη μεταφορά όλων αυτών των ασφαλισμένων στο νέο φορέα.

Στο αρχικό σχέδιο Κατρούγκαλου, στο άρθρο 63, αναφερόταν σχετικά με τους νέους πόρους του ασφαλιστικού συστήματος: «Το άρθρο αυτό θα διαμορφωθεί στη βάση πορίσματος διυπουργικής επιτροπής που είχε συσταθεί με απόφαση του ΚΥΣΚΟΙΠ για το σκοπό αυτό». Πέρασαν πάνω από τρεις μήνες από τότε και δε δημοσιοποιήθηκε ποτέ αυτό το περιβόητο πόρισμα για τους πόρους του ΕΦΚΑ. Οι μοναδικοί πόροι που αναφέρονται στο νόμο είναι οι ασφαλιστικές εισφορές και τα όποια αποθεματικά των υπαρχόντων ασφαλιστικών ταμείων.

♦ Ο ΕΦΚΑ παίρνει περίπου μισό εκατομμύριο συνταξιούχους του δημοσίου.Με τι κονδύλια θα καταβάλλει τις συντάξεις τους, οι οποίες μάλιστα -σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται ο Κατρούγκαλος- δε θα μειωθούν μέχρι το τέλος του 2018;

♦ Ο ΕΦΚΑ παίρνει εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους, ασφαλισμένους ήδη για κάποια χρόνια ο καθένας (πολλά ή λίγα).  Οι εργαζόμενοι αυτοί βαθμιαία θ’ αρχίσουν να συνταξιοδοτούνται. Με τι κονδύλια θα αποδίδονται σ’ αυτούς τους νέους συνταξιούχους οι συντάξεις τους; Ενας εργαζόμενος στο δημόσιο, έχει ασφαλιστεί για πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια. Εχει σχηματιστεί ένα ασφαλιστικό «κεφάλαιο» από τις εισφορές του (εργατικές και «εργοδοτικές»). Αυτό το ασφαλιστικό «κεφάλαιο» δεν υπολογίζεται, δεν αποδίδεται, εξαφανίζεται. Ο ΕΦΚΑ παίρνει συνταξιούχους και ασφαλισμένους, αλλά δεν παίρνει τα κονδύλια που αναλογούν σ’ αυτούς. Κονδύλια που σχηματίστηκαν από τις ασφαλιστικές εισφορές τους.

Οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα υποστούν τεράστια πλήγματα στις συντάξεις τους (τις νέες, αλλά και τις παλιές) από την κατάργηση της Ασφάλισης στον Εργοδότη και τη μεταφορά τους -χωρίς τα σχηματισθέντα αποθεματικά- στον εξαρχής χρεοκοπημένο ΕΦΚΑ. Τα κονδύλια από τις ασφαλιστικές εισφορές που κατέβαλαν οι δημόσιοι υπάλληλοι συγκεντρώνονταν από το κράτος και αξιοποιούνταν απ’ αυτό. Τώρα, αυτά πάνε «υπέρ πίστεως και πατρίδος», δηλαδή πέφτουν στη «μαύρη τρύπα» των Μνημονίων.

♦ Δεν είναι, όμως, μόνο οι συνταξιούχοι και οι ασφαλισμένοι του δημόσιου τομέα. Στον ΕΦΚΑ θα ενταχθούν και οι αγρότες που είναι ασφαλισμένοι στον Κλάδο Κύριας Ασφάλισης Αγροτών (ΚΚΑΑ) και, τουλάχιστον, οι συνταξιούχοι αυτού του Κλάδου. Λέμε τουλάχιστον, γιατί υπάρχουν και οι συνταξιούχοι αγρότες που παίρνουν μόνο το προνοιακό βοήθημα, χωρίς να καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές. Οι ασφαλισμένοι στον ΚΚΑΑ ανέρχονται σε 568.443 και οι συνταξιούχοι σε 538.143. Ολοι αυτοί θα μεταφερθούν στον ΕΦΚΑ επίσης χωρίς αποθεματικό! Ο ΕΦΚΑ θα εισπράττει μόνο τις ασφαλιστικές εισφορές τους από τώρα και μετά! Για τον ΚΚΑΑ προβλεπόταν κρατική χρηματοδότηση με την οποία πληρώνονταν οι συνταξιούχοι. Αυτή όμως καταργείται και έτσι θα δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα.

Το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι πως, πέρα από τη μετατροπή των συντάξεων σε άθλια φιλανθρωπικά βοηθήματα, φτιάχνουν έναν ασφαλιστικό φορέα χρεοκοπημένο από τη γέννησή του. Σε βάρος αυτού του ασφαλιστικού φορέα διαπράττεται εξαρχής μια πρωτοφανής ληστεία, καθώς του φορτώνουν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους (των οποίων πρέπει να καταβάλλει τις συντάξεις) και άλλους τόσους ασφαλισμένους που έχουν διανύσει έτη ασφάλισης (των οποίων πρέπει να καταβάλλει τις μελλοντικές συντάξεις), χωρίς να του μεταφέρουν το αποθεματικό που αντιστοιχεί και στους ήδη συνταξιούχους και στους εν ενεργεία εργαζόμενους-ασφαλισμένους και μελλοντικούς συνταξιούχους.

Ο στόχος τους είναι προφανής: θέλουν να απαλλάξουν τον κρατικό προϋπολογισμό από το κονδύλι που προορίζεται για τις συντάξεις των δημόσιων υπάλληλων, κονδύλι διόλου ευκαταφρόνητο. Στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου γίνεται λόγος για «οικονομίες κλίμακας, έτσι ώστενα μειωθεί κατά τρόπο απολύτως ανώδυνο για τους ενδιαφερόμενους η συνταξιοδοτική δαπάνη»! Μ’ αυτόν τον πρόστυχο τρόπο κρύβουν το γεγονός ότι η μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης θα αφορά τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά ανώδυνο θα είναι, αφού θα οδηγήσει τον ΕΦΚΑ εξαρχής σε χρεοκοπία.

Οι ίδιοι άλλωστε κάνουν λόγο για «εγχείρημα ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου ότι αφορά ασφαλισμένους και συνταξιούχους που προσεγγίζουν τις 900.000»και γι’ αυτό προβλέπουν ότι «κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια» θα οριστεί με Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργών Οικονομικών και Εργασίας. Καταβάλλουν προσπάθεια να κρύψουν τη μία και μοναδική αλήθεια: το κράτος θα περάσει στον ΕΦΚΑ μισό εκατομμύριο συνταξιούχους κι άλλους τόσους ασφαλισμένους, που κάποια στιγμή θα συνταξιοδοτηθούν, χωρίς το αποθεματικό που δημιουργήθηκε από τις ασφαλιστικές εισφορές που αυτοί πλήρωσαν. Το κράτος, που θα έπρεπε να πληρώνει ολόκληρη τη σύνταξη και των ήδη συνταξιούχων και αυτών που θα συνταξιοδοτηθούν από τώρα και μετά, θα περιοριστεί μόνο στην καταβολή της λεγόμενης εθνικής σύνταξης.

Στο δίστηλο της διπλανής σελίδας  αποκαλύπτουμε, μέσα από τα επίσημα στοιχεία, τα κονδύλια που θα γλιτώσει ο κρατικός προϋπολογισμός και θα φορτωθούν στον ΕΦΚΑ.

Η κομπίνα με την εθνική σύνταξη

Ενόψει αυτής της πρωτοφανούς ληστείας και της μεταφοράς τεράστιων βαρών από τον κρατικό προϋπολογισμό στον ΕΦΚΑ, γίνεται κατανοητό γιατί οι «θεσμοί» έδειξαν… «λαρτζ» έναντι της περιβόητης εθνικής σύνταξης. Γιατί η λεγόμενη εθνική σύνταξη είναι το «τυράκι». Είναι τα ψίχουλα που θα δίνει ο κρατικός προϋπολογισμός, αφού προηγουμένως θα έχει μεταφέρει τα βάρη του στον ΕΦΚΑ. Είναι σαν κάποιος να σου αρπάζει με την απειλή όπλου το πορτοφόλι και μετά να σου δίνει ένα πεντάευρο από τα λεφτά σου, για να πάρεις ταξί και να μη γυρίσεις με τα πόδια στο σπίτι!

Οταν διέρρευσαν το αρχικό σχέδιο Κατρούγκαλου, υποστηρίξαμε ότι η λεγόμενη εθνική σύνταξη των 384 ευρώ δεν πρόκειται να δοθεί εξ ολοκλήρου σε όλους τους ασφαλισμένους, αλλά θα δίνεται αναλογικά με τα έτη ασφάλισης (ένα τεσσαρακοστό των 384 ευρώ για κάθε έτος ασφάλισης). Εξηγήσαμε και τους λόγους στους οποίους στηρίζαμε αυτή την εκτίμησή μας. Αν η εθνική σύνταξη δινόταν σε όλους στο ακέραιο, δεδομένου ότι οι συνταξιούχοι ξεπερνούν τους 2.600.000, θα απαιτούνταν μια ετήσια δαπάνη από τον κρατικό προϋπολογισμό ύψους περίπου 12 δισ. ευρώ, που είναι έξω από τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Γι’ αυτό και οι αντιασφαλιστικοί νόμοι Λοβέρδου-Κουτρουμάνη του 2010 προέβλεπαν αναλογική (σύμφωνα με τα χρόνια ασφάλισης) καταβολή της εθνικής σύνταξης.

Η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όμως, απέκρυβε το γεγονός ότι σχεδίαζε να μεταφέρει στον ΕΦΚΑ όλους τους δημόσιους υπάλληλους (συνταξιούχους και εν ενεργεία) και όλους τους αγρότες, χωρίς να μεταφέρει και το απαιτούμενο αποθεματικό, κίνηση που θα αποφέρει τεράστια εξοικονόμηση κονδυλίων στον κρατικό προϋπολογισμό, με αποτέλεσμα η καταβολή της λεγόμενης εθνικής σύνταξης (που θα είναι η μοναδική ασφαλιστική υποχρέωση του κράτους) να είναι πραγματικά ψίχουλα μπροστά στη μεγάλη ληστεία.

Βέβαια, η λεγόμενη εθνική σύνταξη έχει ήδη υποστεί μια αναλογική μείωση σε σχέση με το αρχικό σχέδιο Κατρούγκαλου. Στο ακέραιο τα 384 ευρώ θα καταβάλλονται μόνο σε όσους έχουν πραγματοποιήσει τουλάχιστον 20 πλήρη χρόνια ασφάλισης, ενώ για κάθε χρόνο κάτω από τα 20 θα μειώνεται κατά 2% (με αποτέλεσμα για 15 πλήρη χρόνια ασφάλισης η εθνική σύνταξη να είναι 345,60 ευρώ). Επιπρόσθετα, στους αγρότες δε θα δίνεται ολόκληρη, αλλά τμήμα της (δείτε αναλυτικά σε διπλανές στήλες)  Είναι τέτοια η ληστεία, είναι τόσο μεγάλο το βάρος που ξεφορτώνεται ο κρατικός προϋπολογισμός με το πέρασμα των συνταξιούχων και εν ενεργεία δημόσιων υπάλληλων στον ΕΦΚΑ, που το «βάρος» της εθνικής σύνταξης δεν είναι τίποτα.

Να σημειωθεί ότι η δημιουργία ενός νέου ασφαλιστικού ορίου, στα 20 πλήρη χρόνια ασφάλισης, προδιαγράφει την επόμενη ανατροπή, βάσει της οποίας δε θα χορηγείται σύνταξη για λιγότερα από 20 πλήρη χρόνια ασφάλισης. Οποιος έχει λιγότερα χρόνια θα περιορίζεται στο προνοιακό βοήθημα των 360 ευρώ.

Η κυβέρνηση ΓΑΠ δεν είχε τολμήσει να περάσει τους συνταξιούχους και εν ενεργεία δημόσιους υπάλληλους (μέχρι 31.12.2010) στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ. Αυτοί παρέμειναν ασφαλισμένοι στο δημόσιο. Ο κρατικός προϋπολογισμός εισέπραττε τις εισφορές τους και κατέβαλε τις συντάξεις. Ετσι, θέσπισε την αναλογική (ανάλογα με τα έτη ασφάλισης) καταβολή της βασικής σύνταξης, που το 2010 είχε ορίσει στα 360 ευρώ.

Η συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων έκανε τη μεγάλη κομπίνα. Πέταξε το «τυράκι» της εθνικής σύνταξης των 384 ευρώ σε όλους όσους έχουν τουλάχιστον 20 χρόνια ασφάλισης (με σχετική μείωση μέχρι τα 15 χρόνια ασφάλισης) και την ίδια στιγμή φορτώνει ένα τεράστιο βάρος στον ΕΦΚΑ, πουκαθιστά βέβαιη τη συνεχή μείωση των λεγόμενων ανταποδοτικών συντάξεων. Οχι μόνο των ανταποδοτικών συντάξεων των νέων συνταξιούχων, αλλά και αυτών των ήδη συνταξιούχων, των οποίων οι συντάξεις θα επανυπολογιστούν με το νέο σύστημα.

Αθλια φιλοδωρήματα

Ο διαχωρισμός της σύνταξης σε δυο τμήματα (βασική και ανταποδοτική) πρωτοθεσπίστηκε με τους αντιασφαλιστικούς νόμους του 2010. Η λεγόμενη ανταποδοτική σύνταξη για το χρόνο ασφάλισης από 1.1.2011 και μετά υπολογιζόταν με νέα (μειωμένα) ποσοστά αναπλήρωσης και με συντάξιμες αποδοχές που υπολογίζονταν ως μέσος όρος ολόκληρου του ασφαλιστικού βίου και όχι ως μέσος όρος της καλύτερης πενταετίας της τελευταίας δεκαετίας. Για να βγουν οι πρώτοι συνταξιούχοι αποκλειστικά με το σύστημα που θεσπίστηκε το 2010, θα έπρεπε να περάσουν 15 χρόνια και να φτάσουμε στο 2026. Η κυβέρνηση ΓΑΠ και οι τροϊκανοί δεν τόλμησαν τότε να ακουμπήσουν τον ασφαλιστικό βίο που διανύθηκε μέχρι και το 2010. Συγκέντρωσαν τα πυρά τους στον ασφαλιστικό βίο από το 2011 και μετά. Οι Τσιπροκαμμένοι, χέρι-χέρι με τους τροϊκανούς, ανέλαβαν να τσακίσουν και τον ασφαλιστικό βίο που διανύθηκε μέχρι το 2010.

Το 2010 τα ποσοστά αναπλήρωσης κυριολεκτικά τσακίστηκαν. Για 15 χρόνια ασφάλισης το ποσοστό αναπλήρωσης έγινε δυο φορές μικρότερο και παρέμεινε στην ίδια σχέση (δυο φορές μικρότερο) μέχρι και τα 27 χρόνια ασφάλισης. Ο νόμος Κατρούγκαλου κάνει αθλιότερα τα άθλια ποσοστά αναπλήρωσης του νόμου Λοβέρδου-Κουτρουμάνη (δείτε τον πίνακα στην κορυφή της σελίδας). Παράλληλα, εισάγει και άλλη μια αντιασφαλιστική πρωτοτυπία: μετατρέπει το συνολικό ποσοστό αναπλήρωσης σε άθροισμα κλιμακίων. Μέχρι τώρα, σε όλα τα αντιασφαλιστικά συστήματα, το συνολικό ποσοστό αναπλήρωσης καθοριζόταν από την τελευταία χρονιά. Είχες 21 χρόνια ασφάλισης; Πολλαπλασιαζόταν το ποσοστό αναπλήρωσης που αντιστοιχούσε στα 21 χρόνια επί το 21. Με το νόμο Κατρούγκαλου υπολογίζεται το ποσοστό αναπλήρωσης που αντιστοιχεί στα 15 χρόνια, μετά το ποσοστό που αντιστοιχεί στα επόμενα τρία χρόνια, μετά το ποσοστό που αντιστοιχεί στα επόμενα τρία χρόνια, και το τελικό ποσοστό αναπλήρωσης βγαίνει από το άθροισμα των τριών επιμέρους ποσοστών. Ετσι, επέρχεταιπαραπέρα μείωση του συνολικού ποσοστού αναπλήρωσης. Τα ποσοστά αναπλήρωσης του νόμου Κατρούγκαλου είναι σημαντικά μειωμένα ακόμα και σε σχέση με τα άθλια ποσοστά αναπλήρωσης του νόμου Λοβέρδου-Κουτρουμάνη.

Το ποσοστό αναπλήρωσης είναι ο ένας παράγοντας του γινομένου από το οποίο προκύπτει η σύνταξη. Ο δεύτερος παράγοντας είναι οι συντάξιμες αποδοχές. Αυτές, μέχρι το 2007 υπολογίζονταν με βάση τον τελευταίο μισθό (και με ποσοστό αναπλήρωσης 80% για 35 χρόνια ασφάλισης).  Από 1.1.2008 μέχρι 31.12.2010 οι συντάξιμες αποδοχές ήταν ο μέσος όρος της τελευταίας τριετίας. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο καίριο ήταν το πλήγμα που επέφεραν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι του 2010 στους νέους ασφαλισμένους. Με το νόμο Κατρούγκαλου, οι συντάξιμες αποδοχές θα υπολογίζονται ως ο μέσος όρος ολόκληρου του ασφαλιστικού βίου, με αποτέλεσμα να υποστούν και αυτέςπολύ μεγάλη μείωση.

Με την τεράστια μείωση των ποσοστών αναπλήρωσης και των συντάξιμων αποδοχών, οι λεγόμενες ανταποδοτικές συντάξεις μετατρέπονταν σε προνοιακά φιλοδωρήματα. Η κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ καταργείται και το άθροισμα εθνικής και ανταποδοτικής σύνταξης για 15 πλήρη έτη ασφάλισης διαμορφώνεται σε επίπεδα κάτω από την κατώτερη σύνταξη, ενώ θα υπάρχει συνεχώς τάση για παραπέρα μείωσή τους, λόγω των ελλειμμάτων που συνεχώς θα παράγει ο ΕΦΚΑ.

«Δωράκια» στους καπιταλιστές

Η χρεοκοπία του ΕΦΚΑ θα επιταχυνθεί και από τα «δωράκια» που ο νόμος Κατρούγκαλου προβλέπει για τους καπιταλιστές.

♦  Δωράκι πρώτο, ο υπολογισμός των ασφαλιστικών εισφορών στα καταβαλλόμενα και όχι στο ημερομίθιο ή τον μισθό που προβλέπουν οι Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Μέχρι τώρα, το ΙΚΑ υπολογίζει τις ασφαλιστικές εισφορές στο ημερομίθιο ή το μισθό που προβλέπει η Κλαδική Σύμβαση στην οποία υπάγεται ο εργαζόμενος και όχι στο μειωμένο ημερομίσθιο ή μισθό που του καταβάλλει η επιχείρηση, εκμεταλλευόμενη το μνημονιακό καθεστώς των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Υπάρχει μάλιστα και σχετική εγκύκλιος του ΙΚΑ που το προβλέπει αυτό. Με το νόμο αυτό το καθεστώς τελειώνει. Οι ασφαλιστικές εισφορές θα υπολογίζονται στα καταβαλλόμενα και όχι σ’ αυτά που προβλέπει η Κλαδική Σύμβαση. Ετσι, ο ΕΦΚΑ θα στερηθεί τεράστια κονδύλια από τους εργάτες και εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.

Η επόμενη κίνηση θα είναι μια ρύθμιση για τους καπιταλιστές που δεν καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές, όπως προβλέπονται στις Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις που οι ίδιοι υποβάλλουν. Θα τους επανυπολογίσουν τις ασφαλιστικές εισφορές με βάση τα καταβαλλόμενα, απαλλάσσοντάς τους από μεγάλο μέρος των οφειλών τους προς το ΙΚΑ, που είναι ήδη πολλά δισεκατομμύρια ευρώ.

♦  Δωράκι δεύτερο, ο τεκμαρτός τρόπος υπολογισμού των ασφαλιστικών εισφορών για τις επιχειρήσεις. Πρόκειται για μια ακόμη «καινοτομία» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που καμιά αστική κυβέρνηση δεν τόλμησε να θεσπίσει ως τώρα. Αντί για ελέγχους ώστε ν’ ασφαλίζονται όλοι οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης, θα έχουμε… κατ’ αποκοπήν υπολογισμό των ημερομισθίων της επιχείρησης. Καταλαβαίνετε τι πρόκειται να γίνει: θα οργιάσει η… νόμιμη «μαύρη» εργασία.

Συνεχή πετσοκόμματα συντάξεων

Από τη στιγμή που ο ΕΦΚΑ δημιουργείται ως ένας «γίγαντας με πήλινα πόδια», ενώ το κράτος θα έχει υποχρέωση να καταβάλλει μόνο την εθνική σύνταξη, θα έχουμε συνεχείς μειώσεις συντάξεων, προκειμένου ο ΕΦΚΑ να είναι «αναλογιστικά βιώσιμος». Η ιστορία με τον αυτόματο «κόφτη» δαπανών αυτό ακριβώς υποκρύπτει.

Στη σημερινή φάση, τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα επέλεξαν τη θέσπιση του «κόφτη», μέσω ενός συμπληρωματικού Μνημόνιου, χωρίς ν' απαιτήσουν την ψήφιση συγκεκριμένων προληπτικών μέτρων. Ομως, οι συντάξεις φιγουράρουν πρώτες-πρώτες στη λίστα των δαπανών που θα κόψει ο «κόφτης». Κι αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει, γιατί -όπως είδαμε- ο ΕΦΚΑ θα είναι από τη γέννησή του χρεοκοπημένος.

Το βέβαιο είναι ότι οι συντάξεις θα κόβονται συνεχώς τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο οι ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις θα επανυπολογιστούν με το νέο σύστημα. Την περιβόητη «προσωπική διαφορά», οι ίδιοι οι συντάκτες του νόμου την ονομάζουν «μία ευνοϊκή μεταχείριση που επιλέγει να εισάγει ο νομοθέτης για τους ήδη συνταξιούχους». Στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου αναφέρεται φαρδιά-πλατιά ότι «το Σύνταγμα δεν αποκλείει την μείωση ήδη απονεμηθεισών παροχών».

Αναφέρει ακόμα, φωτογραφίζοντας τις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις: «Ο ανακαθορισμός των συντάξεων των ήδη συνταξιούχων με αναφορά στον νέο, ενιαίο, τρόπο υπολογισμού της κύριας και επικουρικής συντάξεως για παλαιούς και νέους ασφαλισμένους, εφ’ όσον συνεπάγεται μείωση των συντάξεων, δεν αντίκειται στο Σύνταγμα».

Και για τη «διευκόλυνση» για μερικά χρόνια στην καταβολή των εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών, τις οποίες θα πληρώσουν στο ακέραιο αργότερα, η αιτιολογική έκθεση του νόμου αναφέρει: «Επειδή ο ΕΦΚΑ αποτελεί ενιαίο φορέα ασφαλισμένων, ευμενέστερη μεταχείριση σε μία κατηγορία ασφαλισμένων θα συνεπαγόταν μεταφορά πόρων προς αυτή από τις υπόλοιπες κατηγορίες, με συνέπεια των αρχών ισονομίας του συστήματος».

Είναι καθαρό ότι «φωτογραφίζεται» η μείωση των καταβαλλόμενων (παλιών) συντάξεων τα επόμενα χρόνια, προκειμένου να αντιμετωπίζονται τα ελλείμματα που αναπόφευκτα θα εμφανίζει ο ΕΦΚΑ και να εξασφαλίζεται η λεγόμενη «αναλογιστική ισορροπία». Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, προβλέφτηκε και ο «κόφτης».

Φουρνέλο και στον ΕΟΠΥΥ

Από την αρχή ακόμα του νόμου (άρθρο 2) ξεκαθαρίζεται ότι ο κρατικός προϋπολογισμός χρηματοδοτεί μόνο την εθνική σύνταξη. «Ειδικές διατάξεις σχετικές με την κρατική χρηματοδότηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης καταργούνται», αναφέρεται ορθά κοφτά.

Ετσι, εκτός των άλλων καταργείται και η κρατική εισφορά, ύψους 0,6% του ΑΕΠ προς τον ΕΟΠΥΥ, με αποτέλεσμα ο ήδη ελλειμματικός ΕΟΠΥΥ (παρά τα απανωτά χαράτσια στους ασφαλισμένους, με τελευταίο αυτό που μπήκε στους συνταξιούχους το περασμένο καλοκαίρι: 2% στην κύρια και 6% στην επικουρική σύνταξη) θα τιναχτεί κυριολεκτικά στον αέρα. Τα μόνα έσοδα του ΕΟΠΥΥ θα είναι οι ασφαλιστικές εισφορές. Με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων και με τη μείωση των συντάξεων, θα μειωθούν δραματικά και αυτά τα έσοδα και ο ΕΟΠΥΥ θα καταρρεύσει. Οι ασφαλισμένοι, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, θα κληθούν να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να έχουν μια ακόμα πιο άθλια ασφάλιση υγείας.

Διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης

Αυτό που προωθεί η συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων δεν είναι απλώς η εξαθλίωση των συντάξεων. Είναι η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, διακαής πόθος της κεφαλαιοκρατίας εδώ και πολλά χρόνια.

♦ Οταν υπάρχει το προνοιακό βοήθημα των 360 ευρώ για τους ανασφάλιστους, που διατηρείται και με το νόμο Κατρούγκαλου, ποιος εργαζόμενος θα «κυνηγά» τα ένσημα που θα του δίνουν σύνταξη μερικά δεκάρικα μεγαλύτερη; Δε θ’ αποδέχεται χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία τον εκβιασμό του αφεντικού να δουλέψει «μαύρα» και να πάρει κάτι παραπάνω στο άθλιο μεροκάματο;

♦ Οταν με 15 πλήρη χρόνια ασφάλισης εξασφαλίζεται η εθνική σύνταξη των 346 ευρώ και με 20 χρόνια ασφάλισης η πλήρης εθνική σύνταξη των 384 ευρώ, ενώ τα παραπάνω χρόνια ασφάλισης προσφέρουν μια ελάχιστη διαφορά στην ανταποδοτική σύνταξη, ποιος εργαζόμενος δε θα προτιμήσει τη «μαύρη» εργασία που θα του προσφερθεί, με αντάλλαγμα μια ελάχιστη αύξηση του άθλιου μεροκάματου ή μισθού; Αυτό που ονομάζουμε «ασφαλιστική συνείδηση» θα πληγεί ανεπανόρθωτα και θα ανοίξει ένας φαύλος κύκλος: η «μαύρη» εργασία θα μειώνει τα έσοδα του ΕΦΚΑ, θα αυξάνει την ελλειμματικότητά του και θα οδηγεί σε παραπέρα μείωση των συντάξεων-φιλοδωρημάτων, κι αυτή η μείωση θα ανατροφοδοτεί την τάση για «μαύρη», ανασφάλιστη εργασία.

Με τη «μαύρη» εργασία να φουντώνει, με τις ασφαλιστικές εισφορές να μειώνονται, με τους καπιταλιστές να πληρώνουν «τεκμαρτά» και όχι με βάση τον πραγματικό αριθμό εργαζόμενων που απασχολούν, πολύ σύντομα θα δημιουργηθεί ένας ασφαλιστικός φορέας - φάντασμα και το μόνο που θα μείνει θα είναι η εθνική σύνταξη. Ποιον άλλο εκτός από το κεφάλαιο εξυπηρετεί αυτό; Χρόνια τώρα, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι θεωρούν ότι το «μη μισθολογικό κόστος εργασίας», όπως αποκαλούν τις ασφαλιστικές εισφορές, είναι υψηλό και… αντιπαραγωγικό. Στην «πρώτη φορά Αριστερά» έλαχε ο κλήρος να γίνει η κυβέρνηση που θα ικανοποιήσει στο μέγιστο βαθμό αυτή την απαίτηση του κεφαλαίου.

Με ταξικές διεκδικήσεις

Η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου οργάνωσε τον αιφνιδιασμό που από καιρό σχεδίαζε. Ακολουθώντας τη ναζιστική τακτική του «αστραπιαίου πολέμου», προώθησε την ψήφιση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος το Σαββατοκύριακο. Ηθελε να δείξει έργο στους ιμπεριαλιστές δανειστές, που θα συνεδρίαζαν τη Δευτέρα, ήθελε όμως και να τελειώσει σε νεκρό χρόνο με τις όποιες αντιδράσεις στο αντιασφαλιστικό έκτρωμα.

Οι αντιδράσεις δεν ήταν καν στο ύψος παλιότερων εργατικών κινητοποιήσεων για το Ασφαλιστικό. Ακόμα και την Κυριακή, μέρα ψήφισης του νομοσχέδιου, που η παρουσία στα συλλαλητήρια δε συνεπαγόταν απώλεια μεροκάματου ή κίνδυνο απόλυσης, ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα ήταν απελπιστικά λίγος, ενώ το ΠΑΜΕ συγκέντρωσε τις δυνάμεις που συγκεντρώνει ο Περισσός σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν υπήρξε, δηλαδή, κινητοποίηση της πλατιάς εργατικής βάσης, που σε άλλες εποχές έκανε αισθητή την παρουσία της σε τέτοιες κινητοποιήσεις.

Αλλο που δεν ήθελε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, βρήκε την ευκαιρία να βγει από την υποχρέωση. Εδώ την Παρασκευή, πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας, παρατηρήθηκε το φαινόμενο η ΑΔΕΔΥ να οργανώνει συγκέντρωση στην Κλαυθμώνος και πορεία και να απεργούν οι εργαζόμενοι σε όλα τα αστικά μέσα μαζικής μεταφοράς (λεωφορεία, τρόλεϊ, ηλεκτρικός, μετρό), έτσι που κι εκείνοι που ενδεχομένως να σκέφτονταν να πάρουν μέρος στη συγκέντρωση, να έχουν ένα λόγο για να δικαιολογήσουν την απουσία τους.

Δεν περιμέναμε, όμως, τίποτα διαφορετικό από την ξεπουλημένη στο κεφάλαιο συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Αυτή ούτε θέλει ούτε μπορεί να εμπνεύσει εργατικές κινητοποιήσεις. Κι όσες φορές στο παρελθόν κάποιες απεργιακές κινητοποιήσεις είχαν μαζέψει εργατόκοσμο, αυτό συνέβη όχι γιατί αυτός ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της αστικοποιημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά γιατί ο εργατόκοσμος αισθάνθηκε την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί, να εκφράσει την οργή του, να υποδηλώσει την παρουσία του. Παρά τη μαζικότητά τους, και αυτές οι κινητοποιήσεις δεν πήραν ριζοσπαστικό χαρακτήρα, δεν τάραξαν τα νερά. Στο τέλος, λειτούργησαν ως καύσιμο για αλλαγές συσχετισμών στο πολιτικό σκηνικό. Κάπως έτσι έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή τη φορά δεν υπήρξε ούτε αυτή η παρουσία. Η κινητοποίηση σφραγίστηκε από την απογοήτευση και την ιδιώτευση. Ούτε αυτό το φαινόμενο, όμως, είναι πρωτοφανές. Μπορεί να μην μας ικανοποιεί, πρέπει όμως να σημειώσουμε πως είναι φαινόμενο απόλυτα συμβατό με την «κυματοειδή» συμπεριφορά ενός αυθόρμητου κινήματος. Από το 2010, έχουμε μια αλυσίδα ηττών της εργατικής τάξης. Οι ήττες στο πεδίο της ταξικής πάλης (που ποτέ δεν έφτασε στα απαραίτητα από τη συγκυρία επίπεδα ριζοσπαστισμού) μεταλλάχτηκαν σε αυταπάτες για νίκες μέσω της κοινοβουλευτικής πολιτικής. Με την πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επήλθε η οικτρή διάψευση αυτών των αυταπατών. Και η συνακόλουθη απογοήτευση και αποστράτευση, η οποία «έλαμψε» την προηγούμενη εβδομάδα.

Η ήττα στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ασφαλώς οδυνηρή. Οδυνηρές, όμως, ήταν και οι άλλες ήττες. Και δεν ωφελούν τα κλαψουρίσματα για την «προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ». Η εργατική τάξη δεν έχει άλλη επιλογή από το να αγωνιστεί για να ξαναπάρει πίσω αυτά που της έκλεψαν. Ο  αγώνας θα είναι μακρύς. Πρέπει να ξανακερδίσουμε όλα όσα είχαν κατακτήσει οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς ένα κίνημα που αρχίζει να ανασυγκροτείται ταξικά, ν' αποκτά συνείδηση της δύναμής του και να την αποδεσμεύει στους δρόμους της ταξικής πάλης.

Δεν μπορεί, όμως, να υπάρξει ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος χωρίς ταξικό προγραμματικό μπούσουλα. Το λάθος που κάνουν πολλοί πρωτοπόροι εργάτες είναι να αδημονούν για «δράση», αναλισκώμενοι σ' έναν συνδικαλιστικό ακτιβισμό, ο οποίος δεν χτίζει θεμέλια κι αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην αστική κατεύθυνση μέσα στο εργατικό κίνημα. Ελεύθερο το πεδίο να βάζει η αστική κατεύθυνση την πολιτική σφραγίδα, εγκλωβίζοντας το κίνημα στη λογική του «ρεαλισμού», η οποία οδηγεί στη συνέχεια στην «ήσσονα προσπάθεια». Ετσι, κύκλοι πρωτοπόρων εργατών καταδικάζονται ως Σίσυφοι ν' ασχολούνται με το άμεσο και το επιμέρους, στερώντας δυνάμεις από την προσπάθεια για την οικοδόμηση ενός δυνατού ταξικού ρεύματος.

Η ήττα στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης πρέπει να γίνει αφετηρία για να ξανανθίσει η ασφαλιστική συνείδηση στις νέες γενιές των εργατών και εργαζόμενων. Αυτός είναι ο στόχος. Η ασφαλιστική συνείδηση που πρέπει να ξανανθίσει πρέπει να έχει εργατική και όχι αστική βάση. Ιδού η ευκαιρία για να συσπειρωθούμε γύρω από ένα ταξικό πρόγραμμα ασφαλιστικών διεκδικήσεων, οδηγό για το παρόν και το μέλλον:

Εμείς παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο.

Εμείς είμαστε τα υποζύγια της φορολογίας.

Απαιτούμε πλήρη Κοινωνική Ασφάλιση για όλους και πλήρη χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους.