Τι είπε ο παππούς Καρλ για τους ανυπόφορους μικροαστούς

Πρόσφατα ένα άρθρο μου προκάλεσε μια γόνιμη κουβέντα στο διαδίκτυο. Μου δημιουργήθηκε όμως η εντύπωση, για να είμαι ειλικρινής (αν και δηλώσεις ειλικρινείας ποσώς μετράνε στο διαδίκτυο) ότι η νύξη της αναγκαιότητας να ανοίξουν δίαυλοι επικοινωνίας από την εργατική προς την μικροαστική τάξη, ανάβει «λαμπάκια συναγερμού» σε φίλους. Μπορεί να μυρίζονται κάποια, ίσως  υποσυνείδητα υποφώσκουσα τάση, ίσως και αδήλωτη τάση προς δεξιό οπορτουνισμό, μιας κι ο κύριος φορέας έκφρασης μικροαστικών απόψεων στον ελλαδικό μας χώρο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως κι όχι. Τέλος πάντων, ήδη το μόρφωμα αυτό παίρνει χαρακτηριστικά σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και, όπως έχουν παρατηρήσει αρκετοί, δεν μπορεί να θεωρείται το «άντρο του οπορτουνισμού». Τι σημάνει αυτό; Παύουμε να τους λέμε οπορτουνιστές και ψάχνουμε να βρούμε ποιοι άλλοι θα πάρουν την θέση τους; Η μήπως την θέση των οπορτουνιστών την έχουν ήδη προκαταλάβει άλλοι; 

Δεν έχω πειστεί ακόμα ότι είναι δυνατόν η εργατική τάξη να σωθεί χωρίς να συμμαχήσει με ένα ευρύ τμήμα των μεσαίων στρωμάτων. Δεν πιστεύω ότι «οι ανυπόφοροι μικροαστοί», ιδιαίτερα οι χαμηλότερες διαστρωματώσεις τους έχουν να περιμένουν κάτι καλύτερο από τις δρομολογημένες εξελίξεις, άλλο από την θυσία τους στο βωμό της διάσωσης «του έθνους», που σημαίνει θυσία και καταστροφή τους αντάμα με την εργατική τάξη για να σωθούν και να περάσουν την κρίση όσον το δυνατόν αλώβητοι οι μεγαλοαστοί.    

Το τι πολιτική έκφραση θα πάρει αυτό που εγώ θεωρώ αναγκαιότητα - αν τελικά πάρει έκφραση - δεν είμαι σε θέση να ξέρω, ούτε και μπορώ να έχω συνταγή γι αυτό. Αλλά δεν βλέπω, τουλάχιστον για το ορατό σε μένα μέλλον, την γνωστή πεπατημένη να οδηγεί κάπου αλλού εκτός από την συνθλιπτική επικράτηση των μεγαλοαστών. Το ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στο έδαφος όπου μπορεί να πατήσει μια τακτική συμπαράταξη εργατών και μεσαίων στρωμάτων, μου φαίνεται κραυγαλέα οφθαλμοφανές. Το πως αντιδρά σ’ αυτό η εργατική πρωτοπορία, θεωρητικά και πρακτικά, το τι απάντηση θα δώσει, συζητιέται.   

Διάλεξα μερικά εδάφια από τους Ταξικούς Αγώνες Στην Γαλλία στα οποία ο Μαρξ αναφέρεται σ΄ αυτούς «τους ανυπόφορους μικροαστούς», έτσι, για να θυμηθούμε ότι το θέμα δεν είναι καινούριο κι ούτε  θα λυθεί σήμερα. Παρόλα αυτά πρέπει να προβληματίζει.  

[...]

«Οι Γάλλοι εργάτες δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε ένα βήμα μπρος, δεν μπορούσαν ν' αγγίξουν ούτε μια τρίχα του αστικού καθεστώτος, προτού η πορεία της επανάστασης ξεσηκώσει τη μάζα του έθνους που στέκεται ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη, δηλαδή τους αγρότες και τους μικροαστούς, ενάντια σ' αυτό το καθεστώς, ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου και προτού την αναγκάσει να ενωθεί με τους προλετάριους, τους προμάχους της. Οι εργάτες μπορούσαν να εξαγοράσουν τη νίκη αυτή μονάχα με τη φοβερή ήττα του Ιούνη.

[...]

 »Το προλεταριάτο, μετατρέποντας τον τάφο του σε λίκνο της αστικής δημοκρατίας, ανάγκασε την τελευταία να παρουσιαστεί στην καθαρή της μορφή, σαν το κράτος που ο ομολογημένος σκοπός του είναι να διαιωνίσει την κυριαρχία του κεφαλαίου, τη σκλαβιά της εργασίας. Έχοντας διαρκώς μπρος στα μάτια της το γεμάτο ουλές αδυσώπητο και ακατανίκητο εχθρό της - ακατανίκητο, γιατί η ύπαρξή του είναι ο όρος της δικής της ζωής - η λυτρωμένη απ' όλα τα δεσμά αστική κυριαρχία, ήταν επόμενο να μετατραπεί αμέσως σε αστική τρομοκρατία. Μια και το προλεταριάτο είχε παραμεριστεί προσωρινά από τη σκηνή και μια και η αστική δικτατορία είχε αναγνωριστεί επίσημα, τα μεσαία στρώματα της αστικής κοινωνίας, οι μικροαστοί και η αγροτική τάξη ήταν αναγκασμένοι, στο βαθμό που η θέση τους γινόταν πιο ανυπόφορη κι η αντίθεσή τους με την αστική τάξη ταχύτερη, να προσχωρούν όλο και περισσότερο στο προλεταριάτο. Όπως προηγούμενα έβλεπαν την αιτία της αθλιότητάς τους στην άνοδο του προλεταριάτου, έτσι τώρα ήταν υποχρεωμένοι να βλέπουν στην ήττα του την αιτία της αθλιότητάς τους».

('Η ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ TOY 1848'  - επιλογή εδαφίων απο red rock views)

[...]

«Κανένας δεν πολέμησε με περισσότερο φανατισμό τις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης όσο οι Παριζιάνοι Μικροαστοί – οι καφετζήδες και εστιάτορες, οι marchands de vins (ταβερνιαρέοι), μικροπραγματευτάδες,  μαγαζάτορες, χειροτέχνες κλπ. Ο μαγαζάτορας ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στα οδοφράγματα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί  από τους δρόμους στο μαγαζί. Μα πίσω από τα οδοφράγματα στεκόντουσαν οι πελάτες και οι οφειλέτες, και μπροστά απ’ αυτά  οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι όταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έσπευσαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο αμπαρωμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο κλητήρα της πίστης, που τους παρέδωσε τις απειλητικές κοινοποιήσεις: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη ομόλογο! Καταδικασμένο μαγαζί! καταδικασμένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που κρατούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε η επιχείρηση τους, ούτε το πιάτο απ’ το οποίο έτρωγαν, ούτε το κρεβάτι όπου κοιμόντουσαν άνηκαν πλέον σ’ αυτούς. Aκριβώς αυτοί οι ίδιοι ήταν εκείνοι από τους οποίους έπρεπε να σωθεί η ιδιοκτησία – για τον ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, τον τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, τον καπιταλίστα τους είχε δανείσει σε μετρητά, τον εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί την πώληση των εμπορευμάτων του, για το χοντρέμπορο που είχε πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’ αυτούς τους βιοτέχνες. Αλλά η πίστη, έχοντας ξαναδυναμώσει, αποδείχτηκε ένας σθεναρός κι εκδικητικός θεός: έβγαλε τον οφειλέτη που δεν μπορούσε να πληρώσει έξω από τους τέσσερις τοίχους του μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την προσποιητή ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο τον άνθρωπο στη φυλακή των χρεωμένων, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι χτυπώντας τους εργάτες, παράδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που αναβαλλόταν από τον Φλεβάρη με χρόνιο τρόπο και φάνηκε σαν να είχε αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη.

Η κατ’ όνομα ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απρόσβλητη για όσο καιρό ήταν απαραίτητος για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης στο όνομα της ιδιοκτησίας. Τώρα που το μεγάλο ζήτημα με το προλεταριάτο είχε λυθεί, το μικρότερο θέμα με τον μπακάλη μπορούσε κι αυτό με την σειρά του να λυθεί».

Πατρονάρισμα και συντήρηση της υποταγής;

Όσο η ακρίβεια δεν σημαίνει πάντα αλήθεια αλλά τόσο και η ανακρίβεια δεν κατοχυρώνει ποτέ την αλήθεια.  Το ψέμα μοιάζει με τον πεθαμένο. Δεν μπορείς να πεις αυτό είναι λίγο «νεκρό», ή λίγο «ψευδές». Ή είναι, ή δεν είναι ψευδές. Κι η αλήθεια πάλι μοιάζει με την έγκυο. Δεν μπορείς να πεις αυτή είναι λίγο «έγκυος», ή λίγο αλήθεια. Ή είναι, ή δεν είναι αλήθεια.    Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η διάγνωση της εγκυμοσύνης ή  του θανάτου είναι λιγότερο περίπλοκη από την διάγνωση της αλήθειας και του ψέματος... 

Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η ΕΕ και ο καπιταλισμός δεν μπορούν να αλλάξουν με διαπραγματεύσεις, εναλλαγή κυβερνήσεων και δημοψηφίσματα[Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις, 25/07/2015]

Σωστό ακούγεται αυτό σε πρώτη ακρόαση. Γιατί όμως μου φαίνεται  ‘δύσπεπτο’; Μήπως φταίει κάποια μικροαστική προκατάληψη που ψάχνει να βρει σώνει και καλά πρόβλημα με τις εκτιμήσεις του κόμματος στο κείμενο αυτό; 

Η ορθότητα του παραπάνω κρίνεται όταν η γενίκευση δώσει τη θέση της στο  ερώτημα αν άλλαξε ειδικά κάτι και τι  συγκεκριμένα. Προκύπτει τότε μια ανακρίβεια στην γενίκευση που αφήνει ερωτηματικά, τα οποία δεν απαντώνται,  κι αυτό αφορά ολόκληρο το κείμενο, με τον κύριο όγκο του οποίου συμφωνώ. Το παραπάνω, όμως,  μου είναι ‘δύσπεπτο’ διότι δεν είναι ακριβές. 

Η «δυσπεψία» μου με το παραπάνω έγκειται στον τρόπο με τον οποίο επιχειρείται σ΄ αυτό να απολυτοποιηθεί  μια αλήθεια μέσω αφορισμών που όταν συγκεκριμενοποιούνται  την αναιρούν αποκαλύπτοντας εσωτερικές λογικές αντιφάσεις.

Ας το δούμε.

Τι επιβεβαιώνουν οι τελευταίες εξελίξεις για την ΕΕ και τον καπιταλισμό;

Πρώτον «οι τελευταίες εξελίξεις», εφόσον πρόκειται για εξελίξεις κι όχι για χρωματισμούς της φαντασίας μας, επιβεβαιώνουν κάτι διαφορετικό από τη διαπίστωση πως «η ΕΕ και ο καπιταλισμός δεν αλλάζουν με διαπραγματεύσεις, δημοψηφίσματα και εναλλαγή κυβερνήσεων». Λογικά, δεν μπορείς να έχεις εξέλιξη χωρίς αλλαγή, και το ζήτημα βέβαια είναι τι ακριβώς αλλάζει και πόσο ουσιαστικό είναι αυτό, και το σημαντικότερο, ποιον ευνοεί. Η αλήθεια είναι ότι κάτι αλλάζει! Αυτό το «κάτι» πρέπει να κάνεις τον κόπο να  το προσδιορίσεις, αν θέλεις να λες ότι είσαι μαρξιστής.

Έτσι λοιπόν, ακόμα κι αν αυτό που «αλλάζει» δεν είναι ουσιαστικό για την «ΕΕ και τον καπιταλισμό», αν αυτό το «κάτι» αφορά τον τρόπο με τον οποίο ο Ελληνικός λαός βλέπει την καπιταλιστική ΕΕ, τότε πρέπει να το πάρεις υπόψη σου. «Οι τελευταίες εξελίξεις», κατά την γνώμη μου, επιβεβαιώνουν ότι  αλλάζει η εικόνα της ΕΕ στην συνείδηση της πλειονότητας, ότι έχουμε ιδεολογικές μετατοπίσεις, κι αυτό δεν είναι αμελητέο ή ασήμαντο, με δοσμένο τον λυσσαλέο ιδεολογικό και ψυχολογικό πόλεμο που μαίνεται μπροστά στην μάτια μας(ίσως και γι αυτό είναι δύσκολο για κάποιους που πάσχουν από πολιτική πρεσβυωπία να το δουν – είναι πολύ κοντά στα μάτια μας…). Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, μα αντίθετα, είναι αντανάκλαση του παραπάνω ότι, πιο ραγδαία από ποτέ πριν, εντείνεται και ο τρόπος με τον οποίο η αστική τάξη εμμένει στο δόγμα της παραμονής σ΄ αυτήν την ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά που λέγεται ΕΕ, θεωρώντας προφανώς ότι έξοδος από την Ευρωζωνη αδυνατίζει αυτή την πρόσδεση, αλλάζοντας τα προσωπεία της, αναγκασμένη να τα καίει ραγδαία το ένα μετά το άλλο. Αυτό το «κάτι» είναι οφθαλμοφανές είτε προτιμάμε να το βλέπουμε, είτε επιλέγουμε να το αγνοούμε.. Αυτό που έχει αλλάξει   με «διαπραγματεύσεις και δημοψηφίσματα», και οσονούπω με περαιτέρω «εναλλαγή κυβερνήσεων», είναι πως οι αστοί βιώνουν εντονότερες δυσκολίες να μας κυβερνούν. 

Σ’ αυτήν την φάση βρισκόμαστε… είτε θέλεις να το δεις αυτό, φίλε μου, είτε όχι. Και το τι στάση θα πάρει η πρωτοπορία της εργατικής τάξης έχει τρομακτική σημασία. 

Φοβάμαι όμως πως αν δεν το δει αυτό η εν λόγω πρωτοπορία τώρα, κινδυνεύει να μείνει πίσω από τις «εξελίξεις». Και ξέρεις τι θα μου θυμίζει η πρωτοπορία που μετατρέπεται σε «οπισθιοπορεία»; Με πολύ συμπάθεια, θα μου θυμίζει το μωρό που τραβάει από το χέρι η μαμά του, κι αυτό διαμαρτύρεται πως δεν θέλει να πάει εκεί που πάει η μαμά του… αλλά αναγκαστικά την ακολουθά κλαψουρίζοντας. Και δεν χρειάζεται να σχολιάσω πως φαντάζει η «πρωτοπορία» που αποκόβεται από το κύριο σώμα αυτών που θέλει να καθοδηγεί, και από κάποια απόσταση λοιδορείται από αυτό το κύριο σώμα το οποίο ήδη έχει χαρακτηρίσει «ανώριμο». 

Δεν είναι ακριβώς αληθές επίσης αυτό που υπονοείται στην παραπάνω φράση, και για ένα άλλον ακόμα λόγο που αρχικά έχει να κάνει με την Λογική. Σίγουρα είναι αλήθεια ότι (εξαιτίας του τι περιέχει μια κάλπη) ο καπιταλισμός μπορεί να μην αλλάζει την πεμπτουσία του , που είναι η χρήση και κατάχρηση του ανθρώπου από άνθρωπο, υλοποιούμενη μέσα από τις σχέσεις παραγωγής που παραμένουν αναλλοίωτες. Μα για να μην είναι λογικά άτοπη η πρώτη συνθήκη που λέει «ο καπιταλισμός ουσιαστικά δεν αλλάζει» πρέπει να συμπληρώνεται από την δεύτερη που λέει «μπορεί να αλλάζει την μορφή του» και να διευκρινίζεται το «πώς».  Αλλά κάτι τέτοιο υπονοεί πως ο ένας καπιταλισμός μπορεί να διαφέρει από τον άλλο. Και φυσικά διαφέρει, όταν από τόπο σε τόπο κι από χρόνο σε χρόνο μπορεί ν’ αλλάζει την μορφή του χωρίς ν΄ αλλάζει την πεμπτουσία του. 

Αυτό πάλι, που αφορά διαφορές στην συγκεκριμένη μορφή που  παίρνει ο καπιταλισμός δεν μπορείς να το αγνοείς, με πρόσχημα ότι στην ουσία παραμένει ο  ίδιος. Η μια μορφή καπιταλισμού, η αγριότερη, μπορεί να σημαίνει, ανυπόφορη δυστυχία, και εκτεταμένη φτώχεια για την πλειονότητα του λαού. Η άλλη, μπορεί να εμφανίζεται με μετριασμένα αυτά τα χαρακτηριστικά του. Σε σχέση τώρα με τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, συνήθως αυτοί οι λαοί που υποφέρουν την αγριότερη μορφή του καπιταλισμού είναι αυτοί που τα κράτη τους εξαρτώνται ή ελέγχονται, ή κυριαρχούνται από τον ιμπεριαλισμό. Και συνήθως οι λαοί σε χώρες που αποτελούν την έδρα του ιμπεριαλισμού εξαιρούνται, ως ένα βαθμό, από την αγριότητα που επιβάλλεται σε άλλους. Και είναι περιττό να πούμε πως η εργατική τάξη και οι δυνητικοί της σύμμαχοι στις χώρες που εξαρτώνται ή ελέγχονται, ή κυριαρχούνται, υποφέρουν εκμετάλλευση μεγαλύτερης έντασης, ότι η λεία της υπεραξίας μεταφέρεται από την περιφέρεια στο κέντρο του ιμπεριαλισμού, επιτρέποντας συγκριτικά μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου στους εκείθε αστούς και καλύτερες συνθήκες ζωής για τους λαούς στον πυρήνα του ιμπεριαλισμού. Και βέβαια αυτό συνεπάγεται όξυνση αντιθέσεων, αλλά όχι μόνο μεταξύ ιμπεριαλιστών, αλλά και μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας. Κι αυτό δεν παραλείπει να το λέει το κόμμα (παρότι όχι τόσο συχνά, τελευταία). Το ζήτημα είναι αν στην συγκεκριμένη συγκυρία βγαίνουν και όλα τα σωστά συμπεράσματα στην πράξη.    

Με βάση το παραπάνω (παραθέτω από την ίδια ανακοίνωση) «Η κατάσταση για το λαό θα χειροτερεύει και εξαιτίας των ανταγωνισμών που οξύνονται μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, εντός και εκτός Ευρωζώνης». Η λέξη «και» είναι σημαντική προσθήκη, γι αυτό και την τονίζω. Όμως, όταν λες «και» σημαίνει ότι δεν παραγνωρίζεις ότι σε σχέση με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα «η κατάσταση για το λαό θα χειροτερεύει»,  και εξ αιτίας  της σχέσης της χώρας  ως εξαρτώμενης, ελεγχόμενης,  ή κυριαρχούμενης από την ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Και οι «εξελίξεις», πιο συγκεκριμένα, αφορούν τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ προσπαθεί να διατηρήσει αυτήν την σχέση, και συνάμα, αφορούν και την διάθεση του λαού να την ανεχτεί. 

Υπάρχει ένα αίνιγμα τώρα στις γνήσια αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις του τόπου, οι οποίες σίγουρα καταλαμβάνουν ένα χώρο ευρύτερο αυτού που συνιστά την εκλογική βάση του ΚΚΕ:  «Πως μπορεί να καλείς με συνέπεια για αποδέσμευση από την ΕΕ και συνάμα να αρνείσαι την συμμετοχή σε ένα αγώνα για μια έξοδο ειδικά από την Ευρωζώνη για να συμβάλεις ώστε αυτή η έξοδος να οδηγήσει σε πλήρη αποδέσμευση από την ΕΕ»; Η απάντηση είναι: μόνο αν πείσεις ότι μια έξοδος από την Ευρωζώνη δεν συνιστά βήμα προς την αποδέσμευση. Εν τούτοις, ακόμα αν αυτό το βήμα είναι ανεπαρκές και μικρό, και ακόμα κι αν έχεις στοιχεία που να αποδεικνύουν με απόλυτη σιγουριά  ότι μια τέτοια εξέλιξη θα είναι πιο καταστροφική από την παραμονή, είναι δύσκολο να υποστηρίξεις παραμονή στην Ευρωζώνη. Ακούγεται απίστευτο το να τάσσεται το ΚΚΕ κατά της εξόδου από την Ευρωζωνη, σε συγχορδία με την κυρίαρχη πολιτική εκπροσώπηση της αστικής τάξης.  Σε συγχορδία με το πιο αντιδραστικό και ταξικά ξένο για την εργατική τάξη τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Απίστευτο διότι το ΚΚΕ, αναμφισβήτητα, υπήρξε πάντα η πιο συνεπής δύναμη που τάσσεται κατά της ΕΕ. Το «ναι μεν έξω από την ΕΕ, αλλά μόνο λαϊκή εξουσία και διαγραφή του χρέους» χάνει την αξιοπιστία του όταν το ΚΚΕ τάσσεται, στις παρούσες συνθήκες, «κάθετα κατά της εξόδου από την Ευρωζωνη». Αναρωτιέμαι αν θα φτάσoυμε τελικά να  διακηρύσσουμε ρητά πως «δεν θέλουμε εθνική ανεξαρτησία, εκτός και αν με αυτήν εννοούμε τον σοσιαλισμό». Φυσικά και δεν λέει αυτό το ΚΚΕ όταν, λόγου χάρη, με την Ανακοίνωση για τις Πολιτικές Εξελίξεις της ΚΕ (22 Ιούλη 2015), κρίνει εκ προοιμίου  αδιέξοδη την «πολιτική γραμμή της δραχμής» για σήμερα.

Και θα μου πεις: «η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνιστά εθνική ανεξαρτησία;»  

Όχι, αλλά κατά πολύ λιγότερο συνιστά εθνική ανεξαρτησία η παραμονή στο Ευρώ.

Μα τώρα θα μου πεις: «με την λογική του μικρότερου κακού θα πορευτούμε πάλι»;

Όχι ακριβώς. Μα σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η σημερινή, Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει - αν δεν ταχτείς με το ένα κακό, αντικειμενικά τάσσεσαι με το άλλο. Αλλά μην κάνεις την ερώτηση αυτή μόνο σε μένα. Κάντε την και σ΄ αυτούς που λένε ότι το ευρώ είναι μικρότερο κακό  από την δραχμή, στις δοσμένες συνθήκες.

Στο Ριζοσπάστη αυτό, το μικρότερο κακό, ‘επιχειρηματολογείται’ μα δεν τεκμηριώνεται  επαρκώς:

«Σήμερα είναι ακόμα πιο ορατό απ' όλες τις πρόσφατες εξελίξεις ότι τα σχέδια εξόδου απ' το Ευρώ με ελεγχόμενη ή μη χρεοκοπία αποτελούν μια επιλογή που βρίσκεται στην «πίσω τσέπη» του κεφαλαίου»

Εδώ, επιτρέψτε μου  να ρωτήσω: η παραμονή στην Ευρωζωνη σε ποια κωλότσεπη του κεφαλαίου βρίσκεται; Στην αριστερή ή στην δεξιά;

Συνεχίζει: «ήδη προκρίνεται ως λύση από ένα σημαντικό τμήμα του - δυνατή να αξιοποιηθεί τόσο εάν δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η ανάκαμψη της κερδοφορίας του εντός ευρώ όσο και αν υπάρξουν εξελίξεις των αντιθέσεων στην Ευρωζώνη που οδηγήσουν σε ανακατατάξεις στο εσωτερικό της. Επιλογές που δεν έχουν τίποτα λιγότερο αντιλαϊκό από την κυρίαρχη, σε αυτήν τη φάση, αστική γραμμή του «θυσίες για παραμονή στο ευρώ», αφού ουσιαστικά θα εξασφάλιζε με το τσάκισμα του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος (μέσω υποτίμησης του νομίσματος) όρους για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα που θα αποτελούσε «αριστερή», «ριζοσπαστική» πτέρυγα μιας αστικής διαχείρισης «εκτός Ευρώ» θα σήμαινε στην πραγματικότητα τον εγκλωβισμό των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε ένα νέο αδιέξοδο για το λαό». [http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8535764]

Βέβαια το ΚΚΕ δεν λέει μόνο «ναι στο Ευρώ και όχι στην Δραχμή για τώρα». Λέει περίπου «ούτε για το ένα,  ούτε για το άλλο αξίζει να ματώσει ο εργάτης που πάντα καλείται να πληρώσει τα σπασμένα», παίρνοντας σχεδόν ίσες αποστάσεις, με την μπαλάντζα να κλίνει τελικά  υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη… Και  πώς να αποδράσει από την αμείλικτη επιλογή - ότι αν δεν βγεις, θα παραμείνεις μέσα στην Ευρωζώνη;  Γι αυτούς που δεν φαίνονται έτοιμοι, «όπως εμείς» να κάμουν άμεσα την επανάσταση,  και δεν είναι σίγουροι αν «θα ζήσει ο Μάης τους για να φάει τριφύλλι» στην ουσία ο Ριζοσπάστης ορμηνεύει πως έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι λιγότερο αντιλαϊκή, καιάρα είναι καλύτερα να αρκεστούν με το μικρότερο κακό της παραμονής, αντι να μπούνε σε περιπέτειες εξόδου από την Ευρωζωνη για αστικά συμφέροντα, εφόσον αρνούνται να επαναστατήσουν..

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας ήταν πιο «κάθετος» ως προς το μικρότερο κακό, όπως το έθεσε πριν λίγες μέρες στη Σύρο:  

«Είμαστε επίσης κάθετα αντίθετοι, και δεν είναι αντίφαση αυτό, με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή και να επιστρέψει σε ένα εθνικό νόμισμα. Διότι ξεκάθαρα λέμε στον ελληνικό λαό, σε όλους τους τόνους, ότι αυτή τη στιγμή έτσι όπως είναι η κατάσταση, με αυτούς τους συσχετισμούς δυνάμεων, όντας στο καπιταλιστικό σύστημα, όντας στην ΕΕ, όντας στην εξουσία που την έχουν συγκεκριμένοι, εάν πας σε δραχμή ή σε ένα άλλο νόμισμα όπως κι αν ονομαστεί αυτό, η κρατική χρεοκοπία και οι επιπτώσεις στο λαό μας θα είναι εξίσου μεγάλες όπως και με τη συμφωνία - μνημόνιο που υπογράφεται τώρα. Μπορεί να είναι και χειρότερες για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, που δε θα είναι μόνο έξι μήνες».

Αυτό ακούγεται λογικό. Όμως, δεν υπάρχει φιλόσοφος ή μαθηματικός που να αρνηθεί πως αυτό λογικά δεν διαφέρει από το να πει ο σύντροφος ότι «Είμαστε επίσης κάθετα υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, με αυτούς τους συσχετισμούς» κτλ;  Κι ας μου πει κάποιος για ποιο λόγο, δεδομένων των συγκυριών,  θα πρέπει να προτιμήσουμε, πλήρη υποτέλεια και απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, πάλι με την ίδια τάξη στην εξουσία, ως μικρότερο κακό;  Κατά κάποιο τρόπο, με όση επαναστατικότητα κι αν γαρνιρίζεται αυτό, σύντροφε, δεν μου πάει...  και σε βεβαιώ: δεν μου φταίει η επαναστατικότητα στα συμφραζόμενα. Λοιπόν μη βιαστείς να με κατατάξεις με το νέο ρεύμα οπορτουνισμού.

Αυτή η λογική μπορεί να υποστηριχτεί μόνο με παντελή παραγνώριση του γεγονότος ότι η σχέση της Ελλάδας ως εξαρτημένη, κυριαρχούμενη, ελεγχόμενη χώρα, εν προκειμένω από την ιμπεριαλιστική σφηκοφωλιά της ΕΕ την καθιστά θύμα εντονότερης εκμετάλλευσης – εκτός κι αν ο ιμπεριαλισμός έπαψε να είναι ιμπεριαλισμός και δεν εκμεταλλεύεται τις χώρες που κρατά στον έλεγχο του, κι εκτός αν οι λόγοι για τους οποίους  πάλευαν οι λαοί για εθνική ανεξαρτησία, ως δια μαγείας εξαλείφθηκαν. Ας μου το τεκμηριώσει κι αυτό κάποιος θεωρητικός ειδικός στην έννοια του ιμπεριαλισμού. Κι αν το κάνει, θα τον παρακαλούσα να μου στερήσει την διασκέδαση να διαβάσω ανοησίες περί «αλληλοεξάρτησης, όχι εξάρτησης» και περί του ερωτήματος αν «η Ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί, φευ, ιμπεριαλιστική ή μέσο-ιμπεριαλιστική χώρα»…  

Να είμαστε ξεκάθαροι και χωρίς παρεξηγήσεις: δεν ζητάω από το κόμμα να γίνει νεροκουβαλητής σε αστικές μανούβρες της μιας ή της άλλης κοπής. Αλλά μου φαίνεται «δύσπεπτο» το γεγονός ότι, παρότι οι αστοί (στον κύριο όγκο τους) λυσσομανούν ακόμα υπέρ της Ελλάδας στην Ευρωζωνη,  η ενέργεια του κόμματος, αν όχι σε σχέση με το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας, τουλάχιστον ειδικά στο θέμα της παραμονής στην Ευρωζωνη ή όχι,  ενώ απ' την μια αρνείται κάθετα, στην τρέχουσα συγκυρία , να διοχετεύσει ενέργεια στο πώς και με τι συγκεκριμένους όρους (όχι γενικολογίες που προτείνουν συνθήματα αντι για σχέδια) αυτό πρέπει πράγματι να γίνει και στο πώς αυτό μπορεί να καταστεί ένα βήμα στην σωστή κατεύθυνση (ακόμα κι αν αυτό δεν συνιστά αφετηρία στην πορεία για τον σοσιαλισμό), απ' την άλλη δεν διστάζει να επιχειρηματολογεί στο γιατί δεν πρέπει να γίνει ούτε βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη,  δεν είναι πειστήριο μιας γνήσιας αντιιμπεριαλιστικής στάσης. Εξ΄ ου και η αφομοίωση του από κόσμο που στηρίζει το ΚΚΕ (στον βαθμό που μπορώ να ξέρω) είναι έντονα προβληματική.  Για να με πείσει, προϋπόθεση είναι να βλέπω την διάθεση του να βάλει  το στίγμα του θετικά πάνω στην διαδικασία της αποδέσμευσης, στην οποία πρέπει επίσης να συμβάλει – σε κάθε βήμα της. Το να εμφανίζεται με επιχειρήματα που ακούγονται σαν την ηχώ ψευτοεκτιμήσεων  που στο κύριο όγκο τους συνιστούν την τρομοκρατική προπαγάνδα αστών, (οι εξαιρέσεις δεν αναιρούν το κανόνα) κρατώντας σχεδόν ίση απόσταση στην αντιπαράθεση που εκφράζεται στο δίλημμα «μέσα ή έξω απ’ την Ευρωζωνη», χωρίς ακράδαντα στοιχεία που να πηγάζουν από την δική του επιστημονικά μελετημένη εκτίμηση, δεν δείχνει ακριβώς προλεταριακή ταξικότητα. Είναι απογοητευτικό – όσες εκκλήσεις και να κάνει σε μένα και σε άλλους που σκέφτονται σαν και μένα: «Τους καλούμε να μην οδηγηθούν στην απογοήτευση, σε παραίτηση, σε νέα παθητική ανοχή». 

Η συλλογιστική πίσω από αυτές τις θέσεις έρχεται σε αντίθεση με ό,τι έχω πιστέψει για το δικαίωμα ενός λαού να απαιτήσει την εθνική του ανεξαρτησία, για την μετατροπή ενός εθνικού-απελευθερωτικού αγώνα σε ταξικό και που, σαν τέτοιος, ανοίγει, δεν κλείνει την προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού, για το τι σημαίνει αντιιμπεριαλιστικός αγώνας. Και αυτό δεν αμβλύνεται με το να προτείνει «αποδέσμευση, αλλά μόνο με λαϊκή εξουσία». Όταν το λες αυτό ενώ συνάμα  εκτιμάς ότι ο λαός είναι ανώριμος γι αυτό (δηλαδή δεν αποδέχεται τους όρους σου), αυτό δεν συνιστά πλέον μια φαιδρότητα που αργά ή γρήγορα θα πάψει να την παίρνει σοβαρά, αλλά μάλλον μια αντιφατική όξυνση του αδιέξοδου του. Απλά, είναι σαν να του λες «να παραμείνεις δέσμιος εφόσον δεν θέλεις να ξυπνήσεις και να αποδεχτείς ακριβώς τους όρους μου».

Στις εκτιμήσεις του κόμματος για τις τρέχουσες εξελίξεις δεν υπάρχει αναφορά σε ιδεολογικές μετατοπίσεις. Είναι άραγε ανύπαρκτες; 

«Εξετάζοντας τον ιδεολογικο-πολιτικό παράγοντα, ας αναρωτηθούμε:

Γιατί η αστική τάξη, αφού ούτως ή άλλως θα έβγαινε κερδισμένη, δεν σταμάτησε να ουρλιάζει εκκωφαντικά κατά του «ΟΧΙ»; Πως ερμηνεύεται η υστερική παράκρουση των εκπροσώπων και φερέφωνων της (στον κύριο όγκο τους – οι εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα), αν ήταν «μια από τα ίδια» και γι αυτήν;»

 Η δική μου απάντηση ήταν σαφής, ελπίζω: 

«Η στάση τους κάλυπτε μεν σε κακοφωνία το κυνικό «μένουμε Ευρώπη, γιατί έτσι μας βολεύει», αλλά και την εκτίμηση ότι το δημοψήφισμα θα έκφραζε την αυξανόμενη δυσαρέσκεια του λαού προς την ΕΕ, δηλαδή το ΟΧΙ θα υπονόμευε το πολιτικό και ιδεολογικό  άλλοθι για κάθε έγκλημα κάτω απ’ την ομπρέλα της ΕΕ – που ενέχεται στην ψευδή εκτίμηση ότι τάχα «ο λαός θέλει Ευρώπη», και μάλιστα με κάθε κόστος. Το ΟΧΙ θα σήμαινε κάτι που αφορά και το φρόνημα του λαού. Αφορούσε μεν  την αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων με αποδυνάμωση του ιδεολογήματος «Μένουμε Ευρώπη», την οποία αποδυνάμωση το μπλοκ που πάλευε για το ΝΑΙ προσπαθούσε κυριολεκτικά με νύχια και με δόντια να αποτρέψει. Αλλά, αφορούσε και τον ψυχολογικό παράγοντα, το ηθικό του λαού, που το αποτέλεσμα στην κάλπη έρχεται να επηρεάσει και την διάθεση του να αντισταθεί».

Αν κάποιος έχει διαφορετική εκτίμηση, επ' αυτού, ας την εκφράσει με μεγαλύτερη σαφήνεια.  

Απωθώντας στο ασυνείδητο μιαν εκτίμηση που αφορά ιδεολογικές αναδιατάξεις στον λαό, το ΟΧΙ του λαού υφίσταται περαιτέρω διαστροφή, από δήθεν ακραιφνώς μαρξιστική σκοπιά και υποφέρει μια παρερμηνεία που βολεύει τους αστούς: «Αυτοί που είπαν «όχι» παρασύρθηκαν». 

Με ήπιο τόνο  στην Ανακοίνωση της ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ για τις Πολιτικές Εξελίξεις, διαβάζουμε την έκκληση:

«Καλούμε όσους κατάλαβαν, έστω και τώρα, ότι οι παγίδες κρύβονται και μέσα στην κάλπη, όπως έγινε με το τελευταίο δημοψήφισμα που το ΟΧΙ έγινε επαίσχυντο ΝΑΙ».

Αυτοί που είπαν ΟΧΙ πατρονάρονται εκνευριστικά με την εκτίμηση, στην ήπια μορφή της, ότι «παρασύρθηκαν ή και παγιδεύτηκαν», και, στην οξύτερη εκδοχή της, προσβάλλονται με το υβριστικό  «έβαλαν πλάτη για να περάσει το τρίτο μνημόνιο». Αν είναι δυνατόν!. Λες και αν έλεγαν Ναι, ή αν έριχναν άκυρο δεν θα μας επέβαλαν κι άλλο μνημόνιο. Λες και το ΟΧΙ ήταν το αποτέλεσμα που ήθελαν αυτοί που τώρα, όλοι μαζί, περνούν το τρίτο μνημόνιο τσαλαπατώντας πάνω στο λαό σαν να είναι ήδη πτώμα.   

Γιατί εμμένει σ’ αυτήν την εκτίμηση το κόμμα, η οποία, τουλάχιστον για τους οπαδούς του που δεν συμμορφώθηκαν με το κόμμα μπροστά στην κάλπη, δεν αληθεύει; Για να τους σπρώξει ακόμα πιο πέρα; Μια αλήθεια για τις παγίδες στην κάλπη συμπληρώνεται από μια σοφιστεία: «το ΟΧΙ έγινε επαίσχυντο ΝΑΙ». Όχι ακριβώς, σύντροφοι. Το ΟΧΙ δεν έγινε ΝΑΙ, επειδή τα γλοιώδη χαμερπή της Κυβέρνησης, ξεβρακωμένοι και μαζί πια με όλο το «μνημονιακό τόξο»  επέλεξαν να το αγνοήσουν για να σπρώξουν την πλήρη υποταγή της πλειονότητας στα συμφέροντα των μεγαλοαστών (ελληνόφωνων και μη), οι οποίοι αστοί, ας μην το ξεχνάμε, εξακολουθούν να ορκίζονται στο Ευρώ. 

Στο ίδιο πνεύμα η Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τη Νέα συμφωνία – Μνημόνιο, μας λέει πως η κυβέρνηση «Διοργάνωσε δημοψήφισμα με ένα κάλπικο ερώτημα και στη συνέχεια μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι» σ' ένα ακόμη πιο βάρβαρο μνημόνιο». Δεν κολλάω σε λέξεις, αλλά το λογοπαίγνιο δεν είναι αθώο. Το ΟΧΙ δεν «μετατρέπεται» σε ΝΑΙ, επειδή οι αστοί και τα τσανάκια τους θα προτιμούσαν ο λαός να είχε πει ΝΑΙ, κι αφού δεν είπε, πράττουν σαν να είπε ΝΑΙ. αρνούμενοι να δεχτούν ότι είπε το αντίθετο. 

Ο Ριζοσπάστης είναι πιο κατηγορηματικός  .

 «Η εμπειρία του πρόσφατου δημοψηφίσματος είναι χαρακτηριστική […]. Αντί όλοι αυτοί να απολογούνται για τη στάση τους, για το ότι έβαλαν πλάτη να στηρίξουν την κυβέρνηση [η έμφαση δική μου] ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σπέρνοντας την αυταπάτη ότι μπορεί να «δώσουμε το δικό μας χρώμα στο Όχι», πολεμώντας με μανία τη θέση του ΚΚΕ και διαστρεβλώνοντάς τη, για άλλη μια φορά, γίνονται σήμερα και τιμητές για το ποια είναι η συνεπής γραμμή. Έλεος!»

Πάλι το ίδιο, αλλά τώρα σαν ένα «ξέσπασμα αγανάκτησης», που επιχειρεί «τσουβάλιασμα» όλων αυτών που είπαν ΟΧΙ με αυτούς που στήριξαν την κυβέρνηση και την στηρίζουν ακόμα …  

Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι: σε τούτη την κρίσιμη στιγμή, ποιους φοβίζουν περισσότερο οι ιδεολογικές μετατοπίσεις στο λαό και η δυνητική αυτές να μετατραπούν σε αντιιμπεριαλιστική δράση; 

Για ποιο λόγο στην εκτίμηση του το κόμμα δεν εμβαθύνει στο γεγονός ότι το Όχι ήταν αντιφατικό; Που σημαίνει ότι όλοι όσοι είπαν όχι δεν είπαν το ίδιο πράγμα.  Αναμφίβολα, κάποιοι το είπαν για να στηρίξουν τον Τσίπρα. Είναι όμως εσκεμμένα λαθεμένη η εκτίμηση πως όλοι αυτοί που είπαν ΟΧΙ, χωρίς εξαίρεση έβαλαν πλάτη για επιβολή ενός ακόμα μνημονίου. Το να λέγεται ότι το ΟΧΙ μετατράπηκε σε «ναι» είναι λογοπαίγνιο που στρίβει τη λογική σε μια περίεργη και αδικαιολόγητη λαβή. Το ΟΧΙ υπάρχει αναλλοίωτο σαν στίγμα της πλειονότητας του λαού που δεν περνά απαρατήρητο απ' τους ιμπεριαλιστές δυνάστες του, και τους εδώ υποτακτικούς τους. Το ΟΧΙ  τσαλαπατήθηκε σαν ενοχλητική παραφυάδα από αυτούς που πέρασαν με βιασύνη από πάνω του για να κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τους εξουσιοδότησε να κάνουν. Το ΟΧΙ δεν ήταν ποτέ ίδιο κι όμοιο με το Ναι, κι ούτε μπορούσε ποτέ να γίνει. Αντίθετα, το επαίσχυντο ΝΑΙεπιβλήθηκε με τη βία και την νοθεία της εσκεμμένης και πρόστυχης παρερμηνείας,  από αυτούς που λύσσαξαν να εκμαιεύσουν από τον λαό ένα «ναι» ραγιά,  για να δώσουν στάμπα λαϊκής ετυμηγορίας στο ξεπούλημα της χώρας, και από τα γλοιώδη χαμερπή της κυβέρνησης. Αυτή τη χάρη δεν τους την έκανε ο λαός, όσο ανώριμο κι αν τον κρίνεις, φίλε μου. Δεν το πέτυχαν και  τώρα βίαια επιβάλλουν το δικό τους «ναι» στο «όχι» σε μια κυνική αλαζονεία. Μπορεί η κάλπη με τα πολλά ΟΧΙ να έγινε κάλαθος αχρήστων,  επειδή «έτσι θέλαμε κι έτσι μας βόλευε». Αλλά τη συνείδηση αυτού που είπε ΟΧΙ δεν την ταυτίζεις με την συνείδηση αυτού που είπε ΝΑΙ, εκτός κι αν είσαι ηλίθιος . 

Μάλλον αυτό που φταίει είναι ότι, με όλη την αντιφατικότητα που αναμφίβολα το διακρίνει, το ΟΧΙ εμπεριέχει ένα χαρακτήρα αντίστασης και ανυπακοής με δυνητική, τουλάχιστον για ένα μέρος από το σύνολο αυτών που είπαν «όχι» κόντρα στην αντίδραση, να πάρει έως και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Την συμμετοχή του ΚΚΕ σ’ αυτό το ρεύμα μάλλον αποκλείουν οι εκτιμήσεις του. Και χωρίς την συμμετοχή του ΚΚΕ με σκοπό να του δώσει γνήσια αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, δυστυχώς, κινδυνεύει να πνιγεί εν τη γενέσει του με καπήλευση του από την αγυρτεία του «αριστερού ριζοσπαστισμού», πράγμα που φυσικά θα δικαιολογήσει την εκ προοιμίου «εκτίμηση και πρόβλεψη», αλλά και την εκ των υστέρων «επιβεβαίωση της» ότι πρόκειται για οπορτουνιστικό εγχείρημα – έτσι θα μπορούμε να βαυκαλιζόμαστε στην γωνία μας λέγοντας: «εμείς το βλέπαμε από την αρχή. Δεν λαθεύουμε στις εκτιμήσεις μας…» 

Έτσι, όχι μόνο δεν λερώνουμε τα χέρια μας, αλλά «καταξιωνόμαστε» και ως κάτοχοι «διορατικότητας» λόγω των σωστών εκτιμήσεων μας… 

Άντε και σε καλό να μας βγει...

http://fromredrock.blogspot.gr/

Φέρχοφστατ: Απογοητεύτηκα πλήρως από τον ΣΥΡΙΖΑ -Η ΕΕ κάνει τα στραβά μάτια

«Τα μνημόνια απέτυχαν» λέει ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων Γκι Φέρχοφστατ, αναλύοντας τα λάθη της Ευρώπης στο ελληνικό πρόγραμμα και εκφράζοντας παράλληλα την απογοήτευσή του για τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Έπειτα από τρία μνημόνια, 12 αξιολογήσεις και περισσότερα από 220 δισ. σε δάνεια, έχει μάλλον έρθει η ώρα να αναλύσουμε τι έχει πάει στραβά» λέει σε συνέντευξή του στα Νεα Σαββατοκύριακο.

«Τα Μνημόνια δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ασκήσεις επί χάρτου, που στόχευαν στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων (υψηλό χρέος, υψηλά ελλείμματα) και όχι στις αληθινές αιτίες των προβλημάτων που ήταν η διαφθορά, το πελατειακό κράτος, η γραφειοκρατία, τα κλειστά επαγγέλματα και τα ολιγοπώλια στην αγορά» προσθέτει και υπογραμμίζει ότι έγινε και λάθος σχεδιασμός, αλλά και ελλιπής εφαρμογή και επίβλεψη.

Ο κ. Φέρχοφστατ ασκεί σκληρή κριτική και στον ΣΥΡΙΖΑ. «Κοιτάξτε, δεν είμαι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πίστευα ότι είναι ένα νέο κόμμα στην εξουσία και τουλάχιστον σε αυτό το θέμα μπορεί να κάνουν μια δραστική αλλαγή. Απογοητεύτηκα πλήρως. 

Εξακολουθούν να χρησιμοποιούν και αυτοί το κράτος για να βολέψουν τους δικούς τους ανθρώπους. Το χειρότερο είναι ότι τα ξέρουν όλα αυτά στην Ευρώπη αλλά κάνουν τα στραβά μάτια. Οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν προχωρούν και φοβάμαι ότι εξακολουθούν να πετάνε απλώς λεφτά».

iefimerida.gr

Όλα για την καρέκλα - Τον φτύνουν και Πολάκης νομίζει ότι βρέχει.

Αυτό το πράγμα που ακούει στο όνομα Πολάκης είναι Κρητικός στα τέσσερα, για να θυμίζει ότι και στην κατοχή υπήρχαν δωσίλογοι Κρητικοί.   

Για αυτόν η καρέκλα είναι ο "νυν υπέρ πάντων αγών" και δεν νοιάζεται όσο και αν τον φτύνουν,

Μετά την «θερμή» υποδοχή στον υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη στην Πτολεμαϊδα, οι αποδοκιμασίες συνεχίστηκαν και στο αμφιθέατρο στο Μποδοσάσκειο νοσοκομείο.

Ο Πολάκης ανέφερε ότι στόχος της κυβέρνησης δεν είναι τα βάρη να βρίσκονται στον λαό και τόνισε με σιγουριά ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, συμπληρώνοντας ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και θα προχωρήσει η ανάπτυξη στην χώρα. Αμέσως οι παρευρισκόμενοι στο αμφιθέατρο άρχισαν να αντιδρούν, να αποδοκιμάζουν και να του φωνάζουν «πουλημένοι» και «δεν τα πιστεύεις αυτά που λές».

Η επίσκεψη του Βλαντιμίρ Πούτιν στο όρος.

Από την Θεσσαλονίκη ξεκίνησε ο Putin για το Άγιο όρος. Ο Ρώσος πρόεδρος έφτασε στη Θεσσαλονίκη στις 11π.μ και έφτασε στο όρος στις 14:15.

Δρακόντεια ήταν τα μέτρα ασφαλείας και στο λιμάνι της Δάφνης, όπου έφτασε στις 14:15 περίπου ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ δύο πλοία του Πολεμικού Ναυτικού ήταν έξω από το λιμάνι. Την ίδια ώρα έφτασε στις Καρυές με ελικόπτερο ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος υποδέχθηκε επισήμως τον Ρώσο πρόεδρο.

Λίγα λεπτά μετά από την άφιξη του Βλαντιμίρ Πούτιν, ξεκίνησε η τέλεση πανηγυρικής δοξολογίας στο Πρωτάτο Καρυών και στη συνέχεια έγινε το καλωσόρισμα του Προέδρου της Ρωσίας από την ιερά κοινότητα στο Αρχονταρίκι. Ακολούθως ο κ. Πούτιν μετέβη στην ιερά μονή Αγίου Παντελεήμονος (ρωσικό μοναστήρι).

Στις 16:20 ο Πούτιν με την συνοδεία αναχώρησε από τις Καρυές με προορισμό το ρωσικό μοναστήρι στην ιερά μονή Αγίου Παντελεήμονος, μέσω αγροτικού δρόμου.

Μετά την παρουσία του στις Καρυές και την πανηγυρική δοξολογία στο Πρωτάτο, ο Βλάντιμιρ Πούτιν συνεχίζει την επίσκεψη του στο Αγιο Ορος μεταβαίνοντας στο μοναστήρι του Αγιου Παντελεήμονα.

Ο Ρώσος πρόεδρος με όχημα της συνοδείας του μέσα από αγροτικό δρόμο έφτασε στο μικρό λιμάνι της Δάφνης όπου με σκάφος αναχώρησε για το ρωσικό μοναστήρι.

«Στο Άγιον Όρος γίνεται ένα μεγάλο και σημαντικό έργο που αφορά τις ηθικές βάσεις και ηθικές αξίες» δήλωσε ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν κατά την αντιφώνησή του στη διάρκεια της πανηγυρικής δοξολογίας στον ιερό ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγίου Όρους λίγο μετά τις 15:00.

Ο κ. Πούτιν ευχαρίστησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδας για όλα όσα κάνουν για την ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία καθώς και την αγιορείτικη κοινότητα για τη φιλοξενία που του επιφύλαξε.

Η αντιφώνηση του κ. Πούτιν έχει ως εξής:

«Θέλω να ευχαριστήσω το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδας για όλα αυτά που κάνετε για την ανάπτυξη των σχέσεων με τον ρωσικό λαό και με τη Ρωσία. Και θέλω να ευχαριστήσω την αγιορείτικη κοινότητα για τη φιλοξενία. Είμαι δεύτερη φορά εδώ και η φιλοξενία αυτή είναι τόσο θερμή. Είναι προς εμένα βεβαίως αλλά την εκτιμώ και ως φιλοξενία προς το πρόσωπο του ρωσικού λαού.

Στο Άγιον Όρος γίνεται μεγάλο και σημαντικό έργο. Έργο το οποίο αφορά τις ηθικές βάσεις και τις ηθικές αξίες. Αυτό το έργο είναι πολύ σημαντικό και είναι κοινό.

Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι ό,τι καλύτερο».

Στην προσφώνησή του ο Άγιος Πρώτος, πατέρας Παύλος, από την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, τόνισε:

«Σήμερα, η ειρήνη γύρω μας δοκιμάζεται από την τρομοκρατία, τη διάλυση κρατών, τον θρησκευτικό φανατισμό και άλλα. Επιβάλλεται συνεπώς η συνεργασία των φιλειρηνικών λαών με σκοπό την επικράτηση της ειρήνης».

Ο Άγιος Πρώτος ευχήθηκε «καλή διαμονή έστω και προσωρινή» στον κ. Πούτιν και είπε ότι η ορθόδοξη πίστη είναι η κοινή βάση για τις σχέσεις των λαών της Ελλάδας και της Ρωσίας και πως η Ορθοδοξία είναι αυτή που βάζει εμπόδιο σε κάθε απόπειρα διατάραξης των καλών σχέσεων. Είπε ότι οι Ρώσοι μοναχοί στο Άγιον Όρος είναι ένας ακατάλυτος δεσμός ανάμεσα στις δύο χώρες, και ότι στην ανάπτυξη των σχέσεων έχουν συμβάλει και οι Έλληνες Πόντιοι που έζησαν στη Ρωσία.

Αμέσως μετά τη δοξολογία, ο Ρώσος Πρόεδρος αντάλλαξε θερμό χαιρετισμό με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο που τον υποδέχθηκε στα σκαλιά της ιεράς κοινότητας. Μαζί με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης, τον υπουργό και τον υφυπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά και Γιάννη Αμανατίδη, αντίστοιχα, και τον αναπληρωτή υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Μάρκο Μπόλαρη, τον Άγιο Πρώτο, πατέρα Παύλο, και τον πολιτικό διοικητή του Αγίου Όρους Αρίστο Κασμίρογλου, έβγαλαν αναμνηστική φωτογραφία και ανέβηκαν στο Αρχονταρίκι για το παραδοσιακό αγιορείτικο κέρασμα.

Στο μενού των Γάλλων διαδηλωτών, μπήκε και η Ελλάδα - Εμείς δεν είμαστε Έλληνες φωνάζει η Γαλλία

Στο μενού των Γάλλων διαδηλωτών, μπήκε και η Ελλάδα.

Στις κινητοποιήσεις της Πέμπτης, το κυρίαρχο σύνθημα :

Εμείς δεν είμαστε Έλληνες 

Κανονικά μετά από αυτό θα έπρεπε να ψάχναμε πέτρα να κρυφτούμε. Ήρεμα παιδιά, ξέρω ο καφές στην Αποστόλου Παύλου, στην Καμάρα, στον Άγιο Ανδρέα, στα Λιοντάρια πρέπει να καταναλωθεί πριν αυξηθεί η τιμή…

Οι Γάλλοι συνεχίζουν για 59η ημέρα τις κινητοποιήσεις. Η Γαλλία έχει κυριολεκτικά παραλύσει, σε τέτοιο σημείο που χθες το βράδυ έγινε πραγματικότητα η φημολογούμενη απειλή για αναβολή του EURO 2016. 

Αυτό έγινε γνωστό μετά τις κλειστές συσκέψεις εργαζομένων στα αεροδρόμια, τα οποία σκέφτονται από τη Δευτέρα να συμμετάσχουν και αυτά ενεργά στις κινητοποιήσεις. Και δεν μιλάμε για τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που εύκολα μπορεί κάποιος δικαστικά να ακυρώσεις τις κινητοποιήσεις τους, αλλά για προσωπικό εδάφους.

H δημοτικότητα του Προέδρου Ολαντ έχει κυριολεκτικά πιάσει πάτο, με ποσοστό που είναι λίγο κάτω από το 16% (το χαμηλότερο ποσοστό δημοτικότητας εν ενεργεία Προέδρου στην σύγχρονη ιστορίας της Γαλλίας.

Ερώτημα: Οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές στην Ελλάδα πήραν χαμπάρι τι γίνεται στη Γαλλία, η λόγω έλλειψης επαρκούς πολιτικής καθοδήγησης δε μας αφορά το θέμα και είναι προτιμότερο να... αμπελοφιλοσοφούμε απεραντολογώντας για τον τρισκατάρατο καπιταλισμό;;; 

Νόμος για την παραχώρηση εξουσιών: Ελλάδα 2016, Γερμανία 1933

Δημήτρης Μπελαντής

Κάποιο απόγευμα του Μαρτίου 1933…

Ίσως, αυτό το   γεγονός να διαφεύγει κάπως από την μνήμη  ή την γνώση πολλών συμπολιτών μας, αλλά η παραχώρηση απόλυτης δημοσιονομικής εξουσίας στον Υπουργό Οικονομικών και σε όργανα όπως το Δημοσιονομικό Συμβούλιο ή την ΓΓΔΕ, απόλυτα ελεγχόμενα από τους Θεσμούς ή τον ESM,όπως και η γενικευμένη παραχώρηση με νόμο όλης της δημόσιας περιουσίας στην Εταιρεία  Συμμετόχων και Περιουσίας ΑΕ για 99 χρόνια  με το ψηφισθέν πολυνομοσχέδιο, διαθέτουν  ένα ενδιαφέρον ιστορικό ανάλογο ή προηγούμενο πριν από ογδόντα χρόνια περίπου.

Όπως τώρα ουσιαστικά αφαιρέθηκε η νομοθετική και κανονιστική εξουσία από το ελληνικό κοινοβούλιο επ’αόριστον  στον ευρύτατο και ουσιαστικά κύριο χώρο άσκησης  της νομοθετικής πολιτικής, την δημοσιονομική πολιτική, έτσι και τότε-κάπως γενικότερα είναι η αλήθεια- αφαιρέθηκε κάθε νομοθετική εξουσία από το γερμανικό κοινοβούλιο και αποδόθηκε στον γερμανό καγγελάριο/πρωθυπουργό , τον τελευταίο καγγελάριο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τον πρώτο και τελευταίο καγγελάριο του επόμενου καθεστώτος, του ναζισμού. Το όνομα αυτού του καγγελαρίου, που θα συντάραζε τον κόσμο ήταν Άντολφ  Σικλγκρούμπερ ή ορθότερα, κατά το αυστροουγγρικό ληξιαρχείο, Άντολφ  Χίτλερ.

Τα επόμενα χρόνια, η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία θα ανήκαν στον καγγελάριο, που εφεξής προτίμησε να εκφωνείται όχι πια με το αξίωμα του καγγελαρίου αλλά με το αξίωμα του «Φύρερ». Στην διαδικασία αυτήν, κάποιο μελαγχολικό απόγευμα του Μαρτίου 1933, λίγο μετά τις νόθες εκλογές του Μαρτίου 1933, όπου το Ναζιστικό Κόμμα έλαβε, παρά την τρομοκρατία, γύρω στο 45 % και μόνο,  η γερμανική Βουλή συνεδρίασε και αποφάσισε, προσέξτε: με πλήρη σχεδόν και ευλαβική τήρηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας κατά το Σύνταγμα, την παραχώρηση της νομοθετικής εξουσίας πλήρως στον νέο καγγελάριο. Εκτός από το ναζιστικό κόμμα,   την «παραχώρηση εξουσίας» ή «εξουσιοδότηση»  (“Ermaechtigungsgesetz”) στον καγγελάριο ψήφισαν όλα τα δημοκρατικά αστικά κόμματα καθώς και αρκετοί σοσιαλδημοκράτες. Οι κομμουνιστές βουλευτές σίγουρα θα καταψήφιζαν την «εξουσιοδότηση» αλλά δεν είχαν την τύχη να είναι εκείνες τις ημέρες  στο Ράιχσταγκ. Οι περισσότεροι «έκαναν διακοπές»  ήδη στα κολαστήρια των γερμανικών φυλακών και στο νεοσύστατο  Νταχάου και έχυναν ηρωϊκά το αίμα τους. Με την παραχώρηση εξουσιών, η Βουλή (Ράιχσταγκ) έπαψε ουσιαστικά να λειτουργεί. Ο Φύρερ πια θα την καλούσε μόνο όταν ήθελε να τον επευφημήσουν οι « ναζί βουλευτές» για τα μεγάλα έργα του. Είναι ιστορικά γνωστό ότι δύο σημαντικές συνεδριάσεις  της Βουλής (πάντοτε πανηγυρικές) έλαβαν χώρα κατά την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Σεπτέμβριος 1939) και κατά την περίοδο που ο Χίτλερ κάλεσε την Βρετανία σε συνθηκολόγηση, ενώ προετοίμαζε την απόβαση στις βρετανικές ακτές, την επιχείρηση «Θαλάσσιος Λέων», που χάρη στην αεροπορική  άμυνα του βρετανικού λαού δεν έλαβε χώρα ποτέ (Ιούλιος 1940).

Και οι σημερινές «παραχωρήσεις εξουσιών»: Κρίσιμες αναλογίες και διαφορές

Όμως, τι σχέση έχουν αυτά τα φοβερά γεγονότα με το 2016; Σπεύδω να διευκρινίσω  ότι δεν έχουμε ναζιστικό καθεστώς στην Ελλάδα, αλλά απλώς ένα καθεστώς κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, που όλο και θωρακίζεται απέναντι στον λαό και διαφεύγει από τον λαϊκό έλεγχο και δημοκρατική νομιμοποίηση. Ότι πρόκειται για μια «ήπια» (;;;)  αυταρχική αντιδημοκρατική εξέλιξη, που την βλέπουμε , μετά την Γαλλία, να αναπτύσσεται και στην ΕΕ αλλά και γενικότερα στον υποτίθεται  «φιλελεύθερο δημοκρατικό» κόσμο του καιρού μας,  μια πολιτική ενός «πεφωτισμένου δεσποτισμού», όπως θα την ονόμαζε ο ακραίος νεοσυντηρητικός αναλυτής Ρόμπερτ Κάπλαν το 2001.  Επίσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το Ναζιστικό Κόμμα ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ο Έλληνας Φύρερ του καιρού μας, δεν έχει ούτε την αγριότητα και απανθρωπιά  ούτε  την θέληση,  ισχύ και ικανότητα  για κάτι τέτοιο.

Όμως, πέρα από τις ουσιώδεις και εξόφθαλμες ιστορικές διαφορές, υπάρχει κάτι κοινό, κάτι  συγκλονιστικά κοινό, μια αναλογία που μπορεί να γίνει κατανοητή και πέραν των παρανοϊκών ή ευφάνταστων ή συνωμοσιολόγων που διαβιούν στην χώρα μας. Όταν η Βουλή εξουσιοδοτεί κάποιον ανώτατο κρατικό αξιωματούχο της εκτελεστικής  λειτουργίας  ( τον Πρόεδρο Δημοκρατίας, τον Υπουργό Οικονομικών κλπ)  να ασκεί ανεξέλεγκτα  τον πυρήνα της  νομοθετικής κρατικής λειτουργίας  στην εποχή μας αλλά ίσως και γενικότερα, το ύψος άμεσα ή έμμεσα  των μισθών, συντάξεων, φόρων, επιδομάτων, προνοιών  για την υγεία και την παιδεία, το ύψος ουσιαστικά του τιμαρίθμου και τόσα, άλλα και   περαιτέρω, όταν «δεν εμφανίζεται ο αξιωματούχος να νομοθετήσει», όπως θα έλεγε και ο Καβάφης,  σε όργανα ουσιαστικά δυνάμεων εκτός  της χώρας, όργανα contra και extra constitutionem,  τότε έχουμε, βεβαίως, αποικία  χρέους  αλλά, εκτός της αποικίας , έχουμε πολιτειολογικά και  κάτι άλλο βαρύτερο. Κατάλυση με νόμο του Συντάγματος και των λειτουργιών του και μετάβαση  των λειτουργιών  σε μη συνταγματικά όργανα, μετάβαση σε ένα μη κοινοβουλευτικό καθεστώς μέσω συνταγματικών τυπικά κοινοβουλευτικών διαδικασιών.

Εξουσιοδοτήσεις πάντοτε υπάρχουν εντός του κοινοβουλευτισμού προς την εκτελεστική εξουσία, αλλά τόσο γενικές, τόσο αόριστες και τόσο υπερχρονικές και αιώνιες ως τώρα σχεδόν ποτέ.  Όπως είχε γράψει κάποτε ένας ενδιαφέρων βρετανός συγγραφέας πολιτικής επιστημονικής φαντασίας , ο Simon Louvish , στο μυθιστόρημά του “Resurrections” (1988) το πρόβλημα των ναζιστών, που οδήγησε στην ιστορική τους ήττα , δεν ήταν το γεγονός ότι ήταν βίαιοι ή αιματηροί ή εν γένει σατανικά αντιδημοκρατικοί και αυταρχικοί. Αν ο γιός του Χίτλερ κατέβαινε στις εκλογές των ΗΠΑ  με το Δημοκρατικό Κόμμα και όχι με την Κου Κλουξ Κλαν, η έξοδος των ΗΠΑ από τον κοινοβουλευτισμό θα ήταν ευχερέστερη.  Η αδυναμία του ιστορικού φασισμού ήταν  το γεγονός ότι οι ναζί  ήταν στην βία τους και στην αντιδημοκρατική τους στάση   αιματηρά ακραίοι και φυσιογνωμικά  γκροτέσκοι , αισθητικά και πολιτιστικά πολύ «πέραν του ανθρώπινου», όπως αυτό είχε παγιωθεί ως ουσία  μετά το 1789 στην Δύση. Όμως, η τεχνολογία μετάβασης στον φασισμό/ναζισμό ( και αυτό διαφοροποιούσε τα κινήματα αυτά από μια βίαιη στρατιωτική δικτατορία, από ένα πραξικόπημα ) ήταν αρχικά μια διαδικασία λεγκαλιστική, μια τεχνολογία που βασισμένη στο αντιδραστικό κίνημα και στην ισχύ του εντός του κράτους έκανε την «αντεπανάσταση» αρχικά νόμιμα, με μια κρατική πράξη «παραχώρησης εξουσιών» του ιδίου του διαλυόμενου κοινοβουλίου. Το κοινοβούλιο με αυτές τις πράξεις υπέγραφε την ληξιαρχική του πράξη θανάτου.

Όμως, εδώ, δεν υπάρχει τουλάχιστον το αντιδραστικό μαζικό κίνημα. Αλήθεια, είστε σίγουροι; Όλοι αυτοί οι «αριστεροί» που καλούν τον λαό να πεθάνει, γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν είναι ναζί. Είναι, όμως, το έμβρυο ενός αντιδραστικού μαζικού ρεύματος και κινήματος, όπως και άλλοι αντίστοιχοι σε άλλους πολιτικούς χώρους.  Το ριζοσπαστικό Κέντρο, που κρίνει τους άξιους ζωής όχι με βάση το αίμα αλλά την ικανότητα να είσαι καλός μάνατζερ του εαυτού σου  είναι και αυτό ένα μαζικό αντιδραστικό κίνημα, που δεν χρησιμοποιεί τον φυλετικό ρατσισμό ως όπλο αλλά κυρίως  τον οικονομικό ρατσισμό του χρήματος . Αυτό δεν είναι ή δεν μπορεί να γίνει  μια άλλου τύπου Ακροδεξιά;  

Για τον ολοκληρωτισμό της εποχής μας

Ο τεχνοκρατικός και αγοραίος  ολοκληρωτισμός της εποχής μας, που μπορεί να μεταμφιεσθεί και ως ένα καθεστώς φιλελεύθερο, δικαιωματικό, κεντρώο,  και πάντως σαφώς «κοινοβουλευτικό», έχει διδαχθεί από το 1922 ή το 1933  και ακολουθεί, τώρα με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, αύριο ίσως και με ακόμη  πιο σκληρούς και  αποφασιστικούς τύπους,  μια ακόμη πιο  νομιμόφρονα και νομότυπη διαδικασία πορείας προς την κοινοβουλευτική δικτατορία.

Τύπους ή ηγέτες που θα σας απαγορεύουν με ειδικά φύλλα πορείας να διαδηλώνετε, θα σας κρατάνε σε οικιακό περιορισμό,  θα ακούνε τα τηλέφωνά σας, θα διαβάζουν τα μέιλ σας, θα γνωρίζουν και θα διαρρέουν την σεξουαλική σας ζωή, θα επιβάλλουν ατομικές συμβάσεις  εργασίας και μόνο, θα ψυχαναλύουν την οργή σας,   θα ελέγχουν τα συνδικάτα σας,  θα παρακολουθούν το πλαστικό χρήμα σας ως το μόνο νόμιμο και θα επιβλέπουν αν ζείτε υγιεινά σωματικά και ψυχικά, ώστε να μην πέφτει η παραγωγικότητα, και αντίθετα, θα σας επιβάλλουν υπερυγιεινιστικό φόρο,  (όπως το είπε και η κ. Θεοπεφτάτου με αφοπλιστική ειλικρίνεια και υγιεινιστικό ζήλο), θα σας στέλνουν το ΣΔΟΕ ή τους κοινωνικούς λειτουργούς, αν παραφέρεστε πολιτικά. Θα σας στέλνουν σε ψυχιατρεία, αν είστε μονίμως αντιπολιτευτικοί ( σπάνια πια νόσος αλλά θεραπεύσιμη). Όταν συμβεί αυτό και αν/όταν  δεν θα το έχουμε  εμποδίσει  (τετελεσμένος μέλλων) , ίσως χρειαστεί να θυμηθείτε αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, εσείς ή τα παιδιά σας,  ότι όλα αυτά άρχισαν νόμιμα την άνοιξη του  2010 και επιταχύνθηκαν  πάντοτε νόμιμα ακόμη, κάποιο μελαγχολικό κυριακάτικο  απόγευμα του Μαίου  2016, με έναν νόμο (δεν γνωρίζουμε ακόμη τον αριθμό του στο ΦΕΚ) που παραχώρησε την λειτουργία της Βουλής στον ESM και την περιουσία της χώρας στο άγνωστο  ακόμη συμβούλιο της ΕΣΠ ΑΕ, του ΤΑΙΠΕΔ, του ΤΧΣ και της ΕΔΗΣ(του υποαποικιακού συμβουλίου , που θα πουλήσει όλες ανεξαιρέτως τις δημόσιες επιχειρήσεις).  Τελικά, οι αποτρόπαιοι ναζί μάλλον μας κάνανε κάποιο «καλό» ιστορικά ,  που ήτανε τόσο γκροτέσκοι, αν και τόσο «καθημερινά και κοινότυπα  κακοί»-μας βοήθησαν να τους καταστρέψουμε. Επίσης, είχανε ένα τυραννικό πρόσωπο που προσωπικά έπαιρνε το χρίσμα και θα κατέληγε σχεδόν με μαθηματική βεβαιότητα   να συγκεντρώσει την πανανθρώπινη οργή και μίσος , τον Φύρερ.

Σήμερα, το τέρας της  καπιταλιστικής απολυταρχίας είναι απρόσωπο – καλό για την  νόμιμη αλλά και αυθαίρετη εξουσία, πολύ κακό για εμάς.  Το κύριο προσόν ενός αγώνα είναι το να «γνωρίζεις το πρόσωπο του εχθρού».       

 tvxs.gr