Ο HW Sinn ζητά διαγραφή ελληνικού χρέους και συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη

Υπέρ μίας Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για το χρέος, με διαγραφές χρέους για τράπεζες, νομισματικές τράπεζες και κράτη, τάχθηκε, σε διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο της αυστριακής πόλης Ινσμπρουκ, ο Γερμανός οικονομολόγος και μέχρι πρόσφατα διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου, Hans-Werner Sinn -γνωστός υπέρμαχος μιας εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

Τα χρέη δεν μπορούν να αποπληρωθούν, εκτίμησε ο Hans-Werner Sinn, προσθέτοντας ότι τη διαγραφή χρέους θα πρέπει να ακολουθήσει η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας χωρών όπως η Ελλάδα- και αυτό, κατά την άποψή του, είναι δυνατόν μόνο με μία συντεταγμένη (προσωρινή) έξοδο από την Ευρωζώνη. Ο ίδιος, επίσης, πιστεύει πως με μία αναμενόμενη υποτίμηση της παλιάς-νέας δραχμής, η χώρα θα αποκτούσε αμέσως μία αισθητή χαλάρωση.

Ο Hans-Werner Sinn συνιστά τη δημιουργία μίας, όπως ανέφερε, "αναπνέουσας" Νομισματικής Ένωσης, όπου θα προβλέπονταν μία συντεταγμένη διαδικασία για έξοδο από την Ευρωζώνη, στην οποία θα ήταν δυνατή μία επανένταξη σε μία χρονική στιγμή αργότερα.

Σύμφωνα με τον ίδιο, από την άποψη του χρέους, της ανεργίας και της παραγωγικότητας στη Νότια Ευρώπη, δεν μπορεί γενικά να γίνεται λόγος για ένα «τέλος της κρίσης», και προπάντων η ελλιπής ανταγωνιστικότητα στις χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, είναι ένα πρόβλημα. Η Νότια Ευρώπη δεν επιτρέπεται να δημιουργεί νέο χρέος, ενώ αναγκαίες είναι οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, προσέθεσε.

Ο Γερμανός οικονομολόγος ανέφερε, ακόμη πως «όταν οι πολιτικοί αναφέρουν ότι πρέπει να δοθούν χρήματα για να αγοραστεί χρόνος, τότε αυτό αποτελεί έναν ευφημισμό, διότι είναι ξένο προς την πραγματικότητα και απλώς λάθος, καθώς αγοράζεται χρόνος για απραξία», και ότι από οικονομική άποψη η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια κρίση όπως και πριν από έναν χρόνο, «αλλά αυτό καλύπτεται πολιτικά λόγω των προσφύγων"».

Αναφερόμενος κατά τη διάρκεια της διάλεξης του στο Πανεπιστήμιο του Ινσμπρουκ, στην επικείμενη κατάργηση του χαρτονομίσματος των 500 ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σημείωσε πως αυτή γίνεται στην κατεύθυνση ενός τέλους των μετρητών στην Ευρώπη. Με την κατάργηση του χαρτονομίσματος των 500 ευρώ, η ΕΚΤ δεν στοχεύει την "μικροεγκληματικότητα", αλλά περισσότερο τις τράπεζες και τις ασφάλειες, που συσσωρεύουν μετρητά, καθώς η ΕΚΤ θέλει να εμποδίσει μία παράκαμψη των αρνητικών επιτοκίων από αυτές, αναφέρει ενώ "βλέπει" να ακολουθούν και άλλα βήματα από την ΕΚΤ σε αυτή την κατεύθυνση, χωρίς να αποκλείει την κατάργηση, σε λίγα χρόνια, και του χαρτονομίσματος των 200 ευρώ.

Ασκώντας κριτική στην ΕΚΤ, επισήμανε πως αυτή έχει υπερβεί τις αρμοδιότητες της, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δημιουργήσαμε έναν θεσμό με δικτατορικές εξουσιοδοτήσεις. Τα πολιτικά μέτρα της ΕΚΤ τροφοδοτούν την υποψία ότι ακολουθεί πολιτική συμφερόντων. Έχει γίνει ένας μηχανισμός bail-out προς διάσωση κρατών και τραπεζών».

Ο Hans-Werner Sinn έως τέλη Μαρτίου, που συνταξιοδοτήθηκε, διεύθυνε τα τελευταία 17 χρόνια το διεθνώς γνωστό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τι τρομακτικό έδειξε, και τι έκρυψε, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός στη «σύνοδο G7»;

Του Κωνσταντίνου Βέργου

Πριν 4 μέρες πραγματοποιήθηκε η σύνοδος των επτά πιο ανεπτυγμένων κρατών (G7) στον χώρο του ρομαντικού, χτισμένου μέσα σε δάσος, ιερού ναού του Ise, στην Ιαπωνία, 300 χιλιόμετρα νότια του Τόκιο. Εκεί συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν οι κατευθυντήριες γραμμές για την κοινή στάση των κορυφαίων αυτών κρατών σε σημαντικά ζητήματα. Πίσω από τα χαμόγελα, όμως, υπήρξε το αίσθημα της αμηχανίας ανάμεσα στους καλεσμένους, όταν στη διάρκεια της συνόδου ο Ιάπωνας πρωθυπουργός, σύμφωνα με το αμερικάνικο ειδησιογραφικό πρακτορείο CBS, έβγαλε ένα σχήμα και το έδειξε στον Αμερικανό πρόεδρο και τους άλλους ηγέτες. Τι όμως έδειχνε το μυστηριώδες αυτό σχήμα; Και τι, παράλληλα, έκρυβε;

Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός εμφάνισε ένα διάγραμμα με τις τιμές των εμπορευμάτων (commodities), συγκεκριμένα του δείκτη του ΔΝΤ «primary commodities» το οποίο δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά στην παγκόσμια οικονομία. Το διάγραμμα είναι 10ετές και δείχνει ότι η κατάρρευση τιμών εμπορευμάτων που βιώνουμε μοιάζει πολύ με εκείνη που ξεκίνησε το 2008, με την εκδήλωση της τότε παγκόσμιας κρίσης. Η διόρθωση τιμών τώρα, όπως και τότε, είναι 55%. Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές, ανέφερε ότι αυτό που συμβαίνει στην Κίνα το 2015, και επηρέασε τις τιμές εμπορευμάτων, είναι προάγγελος κρίσης στη δύση. Και πρότεινε συντονισμό δράσης για έξοδο από το αδιέξοδο. Η διαπίστωσή του είναι σωστή, το σχήμα λέει την αλήθεια και ερμηνεύτηκε σωστά. Έρχεται κρίση. Εκεί που έπεσε έξω είναι ότι η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα. Στην παρούσα φάση φαίνεται ότι υπάρχουν τρία δεδομένα, χαμηλή ζήτηση, υπερπαραγωγή και υπερδανεισμός. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, πρότεινε αύξηση βασικών μισθών ως μέτρο, που έχει κάποια βάση, ενώ άλλοι ηγέτες αναλώθηκαν σε θέματα… φεμινιστικά, μεταναστών ή τρομοκρατίας, που σαφέστατα έχουν το ενδιαφέρον τους αλλά είναι άγνωστο, ιδιαίτερα τα 3 τελευταία θέματα, αν και πώς θα οδηγήσουν σε παγκόσμια… ανάπτυξη!

Είναι σαφές ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες έχουν χάσει την μπάλα. Και δεν αναφερόμαστε στην υποκρισία ότι έχουν σκοπό να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία που επί έτη χρηματοδότησαν και εξόπλισαν (Λιβύη, Ιράκ, Συρία κλπ) για να ελέγξουν τη «δεξαμενή» παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχει στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Ούτε στα κύματα προσφύγων και νεόπτωχων που αυτοί δημιούργησαν με τις επεμβάσεις τους. Είναι σε κάτι πολύ σημαντικότερο, συνεχίζουν να «διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν τον ελέφαντα» στο θέμα του χρέους!

Κατά ορισμένους ο Λένιν είπε κάποτε τη φράση «ο καπιταλισμός θα φτιάξει και το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστεί». Αν πράγματι είχε ποτέ ειπωθεί αυτή η φράση, κάποιοι θα έβαζαν όρκο ότι η αυτοκτονία του καπιταλισμού θα γίνει με το σκοινί του χρέους! Ρωσία και Κίνα, που δεν προσκλήθηκαν στη σύνοδο, ετοιμάζονται για την κρίση αντλώντας ήδη ποσά χρημάτων με ομόλογα, και προσπαθώντας να διεθνοποιήσουν τα δικά τους νομίσματα. Για παράδειγμα η Κίνα ξεκίνησε δοκιμαστικά την έκδοση ομολόγων σε κινεζικό νόμισμα. Όμως οι δυο αυτές χώρες έχουν περιορισμένο χρέος, είναι μόλις 18% και 41% του ΑΕΠ, αντίστοιχα. Η κατάσταση είναι τραγικά άσχημη στη δύση!

Όλες οι δυτικές χώρες που συμμετείχαν στη διάσκεψη G7 (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδάς, Ιαπωνία) είναι υπερχρεωμένες! Το χρέος κάθε μιας των χωρών που μαζεύτηκαν, ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι σημαντικά υψηλότερο εκείνου που είχαν κατά το 2008 και παντού ξεπερνάει το 80%! Το χρέος, δε, της διοργανώτριας χώρας, της Ιαπωνίας, που ήταν 170% πριν 8 έτη τώρα είναι μόλις… 220% του ΑΕΠ!

Η νέα παγκόσμια οικονομική κρίση, όπως καλά το βλέπει ο Ιάπωνας πρωθυπουργός, έρχεται! Όμως η δύση είναι ανέτοιμη! Είτε πρέπει να προχωρήσουν στην αύξηση μισθών (αλλά και πληθωρισμό) όπως προτείνει ο Ομπάμα, είτε σε μείωση δαπανών, για να μειώσουν το χρέος, ή σε βαθιά αναδιάρθρωση και διαγραφή χρέους, ή σε μεταφορά του «μουτζούρη» (μετακύλιση του χρέους στους ιδιώτες, με τεράστιες χρεοκοπίες και bail in τραπεζών)! Χωρίς να είμαστε μέντιουμ, στοιχηματίζουμε ότι οι άλλοι ηγέτες, για τους δικούς τους λόγους, θα απορρίψουν τη λύση Ομπάμα (μισθοί-πληθωρισμός) και δεν θα ασχοληθούν με αναδιάρθρωση χρέους. Και όταν τους έρθει η κρίση… θα αυτοσχεδιάσουν! Είτε θα περάσουν σε τεράστια προγράμματα λιτότητας και μείωση κράτους ή θα περάσει το κόστος στις… τράπεζες και στη συνέχεια θα δούμε κολοσσιαίες χρεοκοπίες τραπεζών και bail-in (διάσωση, δηλαδή, τραπεζών με τα χρήματα ομολογιούχων, μετόχων και… καταθετών)…

Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση… Νιρβάνα των ηγετών, που, ενώ βλέπουν το σχήμα που δείχνει για την κρίση, συζητούν περί ανέμων και υδάτων θυμίζει συζήτηση ρομαντικού ζευγαριού που βρίσκεται στον Τιτανικό και συζητάει ενώ το καράβι βουλιάζει. Εισερχόμαστε σε μακρόχρονη πορεία ύφεσης που, ενώ όλοι την βλέπουν, κανένας δεν ετοιμάζεται γι' αυτήν! Όπως το 2008 και το 2009, που οι Έλληνες υπουργοί Οικονομικών ήξεραν ότι το 2010 θα έληγαν ομόλογα αξίας… 30 δισ. ευρώ, ενώ η χώρα μπορεί να πληρώσει μόνο 8 δις, και αντί να αναδιαρθρώσουν το χρέος εκδίδοντας έγκαιρα νέες εκδόσεις 30-ετών ομολόγων, έτρωγαν αστακούς και έκαναν κοκτέιλ πάρτι στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία! Χρηματιστηριακά, ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν όχι απλά για πτώσεις, αλλά για το χειρότερο. Η μετακύλιση του… μουτζούρη στις τράπεζες μεταφράζεται σε πολύ άσχημες εξελίξεις για τη χρηματιστηριακή αξία τραπεζών και ομολόγων που σχετίζονται με αυτές στο επόμενο διάστημα και άσχημα νέα για τους καταθέτες παγκοσμίως…

 liberal.gr

Ποια "ισότητα";

«Ισότητα» - Λιμπεραλισμός* - Ενοχές – Προνόμια υπέρ των «μειονοτήτων» και των «ευπαθών» - και τελικά όλοι «ίσοι» στην σκλαβιά. Ενδιαφέροντα θέματα μέσα από την γραφίδα ενός Νότιου συγγραφέα! 

"Equality of Opportunity" (Από το βιβλίο "The South Was Right!" των James & Ronald Kennedy) 

«Αυτοί [οι άνθρωποι της Δημοκρατίας] θέλουν ισότητα στην ελευθερία, και αν δεν μπορούν να το έχουν αυτό, εξακολουθούν να θέλουν ισότητα στη σκλαβιά». - Alexis de Tocqueville (1805-1859).

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, κάποιοι άνθρωποι θα προτιμούσαν να ζουν σε μια κατάσταση ισότητας, όπως σε καθεστώς δουλείας και όχι να ζουν ελεύθεροι σε μια κατάσταση ανισότητας! 

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ενώ παρακολουθούσα ένα δελτίο ειδήσεων από τη Σοβιετική Ένωση, άκουσα έναν σοβιετικό πολίτη να παραπονιέται ότι, ακόμη και αν του άρεσαν τα νέα προϊόντα που οι εργαζόμενοι στην ελεύθερη αγορά παρείχαν και αναγνώριζε ότι το παλιό σύστημα αδυνατούσε να παράσχει τα εν λόγω εμπορεύματα, επέμεινε να καταγγέλλει ότι οι εργαζόμενοι της ελεύθερης αγοράς "πλούτιζαν". Η λύση κατά αυτόν ήταν ότι «ο καθένας θα πρέπει να πληρώνεται το ίδιο». Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι είναι η ανισότητα σε μια ελεύθερη κοινωνία που παρέχει τα αγαθά και τις υπηρεσίες που απολαμβάνουμε. 

Οι Βόρειοι λίμπεραλ / φιλελεύθεροι απαιτούν η κεντρική κυβέρνηση να παρέχει «ισότητα αποτελεσμάτων». Δεν είναι πλέον ικανοποιημένοι με την έννοια της ισότητας των ευκαιριών, οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι, όπως ο πολίτης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ετοιμάζονται τώρα να τα υποβαθμίσουν όλα σε μια ισότητα δουλείας. Αυτή η έννοια, «η ισότητα των αποτελεσμάτων», είναι σε άμεση αντίθεση με την παραδοσιακή ατομικιστική πεποίθηση της Νότιας κληρονομιάς μας. Αυτή η έννοια μας έχει δώσει τις φυλετικές ποσοστώσεις, την «θετική δράση» (Affirmative Action) και χίλια δυο άλλα μέτρα υπέρ των μειονοτήτων. 

Θα περιγράψουμε την Νότια στάση απέναντι στην έννοια της «ισότητας», όπως αναφέρεται στο άτομο και στην κυβέρνηση. Με μια φράση, η στάση μας μπορεί να συνοψιστεί ως «ισότητα για όλους – προνόμια για κανέναν». 

«Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες να είναι αυτονόητες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν πλαστεί ίσοι». Καμία άλλη φράση στην αμερικανική ιστορία δεν περιέχει τόση ελπίδα και υπόσχεση και, ταυτόχρονα, δεν έχει προκαλέσει τόσο πολύ θυμό, απογοήτευση και απελπισία! Το να υπόσχεσαι σε έναν ολόκληρο πληθυσμό ότι όλοι θα είναι ίσοι (δηλαδή, θα τυγχάνουν ίσου πλούτου, επιρροής, υπηρεσιών κ.λπ.) είναι σα να εγγυάσαι μια κοινοβιακή οντότητα. Μια τέτοια σκέψη ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι ανάθεμα για την ατομικιστική κληρονομιά του Νότου. Τι, λοιπόν, εννοούσε ο Τόμας Τζέφερσον όταν έγραψε αυτή την φράση περί «αυτονόητων»;  

Κατά τις πρώτες ημέρες της Αμερικανικής Δημοκρατίας, ο όρος αναφερόταν στην ισότητα ενώπιον του Θεού και του νόμου. Ήταν μια ανοιχτή επίθεση εναντίον της τότε επικρατούσας αντίληψης της ελέω Θεού βασιλείας. Αργότερα όταν άρχισε να λειτουργεί το αμερικάνικο κράτος, σήμαινε την ισότητα των ευκαιριών (δηλαδή, ότι κανείς δεν θα πρέπει να αποκλειστεί αυθαίρετα από τα δικαιώματα που προστατεύονται από το νόμο ή από την πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες). Εν ολίγοις, ήταν και εξακολουθεί να είναι καλή δημόσια πολιτική που ενθαρρύνει όλους να ανταγωνιστούν στην αγορά, διότι μια τέτοια ελεύθερη επιχείρηση οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές και καλύτερη ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών. 

Ο Jefferson δεν εννοούσε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι επιφορτισμένοι με τις ίδιες ιδιότητες, τα ίδια χαρακτηριστικά και τα ίδια ταλέντα. Ως μέρος της αμερικανικής αριστοκρατίας, ήξερε ότι μερικοί άνθρωποι είχαν δεξιότητες και ταλέντα ανώτερα από τους άλλους. Αλλά το γεγονός αυτό δεν άλλαζε τη θέση τους ενώπιον του Θεού ή του νόμου. Η έννοια της ισότητας ενθαρρύνει και προστατεύει την ελευθερία. 

Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι όμως, έχουν διαστρεβλώσει την αρχική έννοια της ισότητας των ευκαιριών στο σημερινό δόγματης ισότητας του αποτελέσματος (δηλαδή, μια απόλυτη ισότητα παρόμοια με αυτή που βρίσκουμε σε κοινοβιακές κοινότητες). Σεαντίθεση με την φιλελεύθερη άποψη του Μίλτον Φρίντμαν: 

«Ούτε η ισότητα ενώπιον του Θεού, ούτε η ισότητα των ευκαιριών παρουσιάζει κάποια σύγκρουση με την ελευθερία… Η ισότητα του αποτελέσματος όμως είναι σαφώς ασυμβίβαστη με την ελευθερία».  

Ο Alexis de Tocqueville, στο βιβλίο "Η Δημοκρατία στην Αμερική", σημείωσε τον κίνδυνο που ενέχει για την ελευθερία η ανεξέλεγκτη δίψα για «ισότητα»: 

«Το πάθος για την ισότητα διαρρέει σε κάθε γωνιά της ανθρώπινης καρδιάς… Δεν ωφελεί να τους λες ότι από αυτή την τυφλή παράδοση σε ένα αποκλειστικό πάθος [ισότητας] θέτουν σε κίνδυνο το πιο αγαπητό τους ενδιαφέρον τους. Δεν ωφελεί να τους επισημαίνεις ότι η ελευθερία γλιστράει από τον έλεγχό τους…» 

Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι μαστίζουν τη Νότια κοινωνία με αμέτρητα κοινωνιολογικά προγράμματα και πειράματα για να επιτύχουν το στόχο τους που είναι η «ισότητα». Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των Νοτίων θυσιάζονται για να κατευνάσει η οργή των θεών του φιλελευθερισμού. Έχουμε υπομείνει προσβολές με νόμους και μέτρα για φυλετικές ποσοστώσεις, «θετική δράση» κλπ που λειτουργούν ως διακρίσεις εις βάρος των Νοτίων. Όλα αυτά στο όνομα της «ισότητας», αλλά και πάλι το πνεύμα των θεών του αμερικάνικου φιλελευθερισμού δεν κατευνάζεται. 

Για να καταλάβει κανείς γιατί η ισότητα των αποτελεσμάτων είναι ένα τόσο ισχυρό δόγμα της θρησκείας του φιλελευθερισμού, πρέπει πρώτα να καταλάβει την επικεφαλής κινητήρια πνευματική δύναμη του φιλελευθερισμού – που είναι η ενοχή! 

Οι φιλελεύθεροι οδηγούνται από έναν παράλογο αίσθημα ενοχής που δεν τους επιτρέπει να ζουν καλά και να κοιτάνε τη δουλειά τους, ή ακόμα και να το συνειδητοποιήσουν αυτό, αν και υπάρχει το κακό και έχουν δίκιο να αισθάνονται συμπάθεια για τα θύματα του, δεν καταλαβαίνουν τα πάντα γι’ αυτό, και ακόμη και αν καταλάβαιναν, δεν έχουν τα μέσα για να το διορθώσουν. Πόσο συχνά ακούμε τους Νότιους μάταια να διαμαρτύρονται στο Τύπο των Γιάνκηδων ότι το μόνο που θέλουν είναι να τους αφήσουν ήσυχους. Για το φιλελεύθερο μυαλό αυτό είναι απαράδεκτο. Εάν θεωρήσουν ότι υπάρχει ένα κοινωνικό πρόβλημα, τότε κλυδωνίζονται από ενοχή μέχρι να βρεθεί μια αποδεκτή λύση για το γιάνκικο μυαλό και να εκτελεστεί.   

Κατά τη διάρκεια του πολέμου για τη Νότια Ανεξαρτησία, ο Ναύαρχος του CSS Alabama, Raphael Semmes, σημείωσε ότι ο Γιάνκης έχει εμμονή με το να εξαναγκάσει όλους να «προσπαθήσουν να κάνουν τον κόσμο να γυρίσει» (γιατί χωρίς αυτούς δεν θα γυρνάει!). Αν οι φιλελεύθεροι δουν ότι οι μαύροι είναι κατά κεφαλήν φτωχότεροι από τους λευκούς, τότε αισθάνονται ένοχοι. Αν περισσότεροι μαύροι από τους λευκούς είναι καταδικασμένοι σε θάνατο, τότε οι φιλελεύθεροι σωριάζονται κάτω από την ενοχή. 

Αν οι άνθρωποι στις υπανάπτυκτες περιοχές του κόσμου λιμοκτονούν, οι φιλελεύθεροι υποθέτουν ότι σίγουρα "εμείς" είμαστε αυτοί που φταίμε. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας και συνειδητοποιούν ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη, αισθάνονται ένοχοι και είναι σίγουροι ότι είναι «δικό μας» το φταίξιμο και ως εκ τούτου «οφείλουμε σε αυτούς τους ανθρώπους» να προσπαθήσουμε να ανακουφίσουμε τον πόνο που αισθάνονται που «εμείς» έχουμε προκαλέσει. 

Μερικοί συγγραφείς θεωρούν ότι αυτή η αίσθηση της ενοχής είναι μια τυπική Αγγλο/Σαξονική (και ως εκ τούτου Γιάνκικη) στάση, σε αντίθεση με την Κέλτικη (Ουαλική, Σκωτσέζικη και Ιρλανδέζικη - και ως εκ τούτου Νότια) στάση. Αυτοί οι συγγραφείς θεωρούν ότι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που μεταδίδεται μέσω της κυρίαρχης κουλτούρας. Η ενοχή είναι ο κινητήριος παράγοντας του φιλελευθερισμού. 

Για να μειωθεί το αίσθημα της ενοχής, οι φιλελεύθεροι μπορεί να δικαιολογήσουν οποιονδήποτε φόρο, δικαστικές αποφάσεις, προγράμματα και μέτρα υπέρ των μειονοτήτων ή των «ευπαθών», μέχρι εκεί που δεν πάει! 

Οι φιλελεύθεροι είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν και το τελευταίο δολάριο που ανήκει στη μεσαία τάξη προκειμένου να υποχωρήσει το αίσθημα της ενοχής τους. Στην δική τους κοσμοθεωρία, η μεσαία τάξη είναι το καθολικό αίτιο των δεινών της ανθρωπότητας, οπότε γιατί να ασχολούνται όταν ο κακός (η μεσαία τάξη, ιδιαίτερα η Νότια μεσαία τάξη) αρχίζει να βογκά κάτω από το βαρύ φορτίο που τους έβαλαν τα φιλελεύθερα αφεντικά τους ; Άλλωστε, σύμφωνα με τους φιλελεύθερους, αυτοί είναι υπεύθυνοι να πληρώσουν για όλα τα εγκλήματα που αυτοί και οι πρόγονοί τους διέπραξαν εναντίον τους. 

Από το τέλος κιόλας της στρατιωτικής φάσης του πολέμου για τη Νότια Ανεξαρτησία, ο Νότος έχει νιώσει την σιδηρά ράβδο του φιλελεύθερου αφέντη του. Για να επιδεινωθεί η πληγή, η Νότια οικονομία, η οποία ποτέ δεν ανάρρωσε από τον πόλεμο και την περίοδο της «Ανοικοδόμησης», δέχτηκε βαριά φορολογία για να διατηρηθούν αυτά τα αναποτελεσματικά άχρηστα γραφειοκρατικά προγράμματα.  

Όταν οι κυρίαρχες κοινότητες σε κάθε νότια πολιτεία ανακτήσουν τον έλεγχο της μοίρας τους και αρχίσουν και πάλι να διεκδικούν και να ασκούν τη νόμιμη πολιτική τους εξουσία, θα πρέπει να διέπονται από την αρχή της ισότητας των ευκαιριών. Δεν πρέπει ποτέ ξανά να επιτρέψουν η δύναμη της κυβέρνησης να επιβάλει την ισότητα των αποτελεσμάτων εις βάρος των δικαιωμάτων της ατομικής ελευθερίας και της ιδιοκτησίας.  

Όταν Μαχάτμα Γκάντι, που ήταν Ινδός, πιέστηκε από ορισμένους Μουσουλμάνους να διατηρήσει ένα συγκεκριμένο αριθμό θέσεων εργασίας για τις μειονότητες, ανεξαρτήτως των προσόντων τους, ο ίδιος έφερε αντίρρηση. Ο Γκάντι, ο οποίος ήταν πιθανότατα το πιο αγνό ανθρωπιστικό πνεύμα αυτού του αιώνα, διακήρυξε αυτή την στάση του σχετικά με τις ποσοστώσεις ακριβώς έτσι: 

«Για να είναι η διοίκηση αποτελεσματική πρέπει να είναι στα χέρια του ισχυρότερου. Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει ευνοιοκρατία. Αν θέλουμε πέντε μηχανικούς δεν θα πρέπει να πάρουμε έναν από κάθε κοινότητα, αλλά πρέπει να πάρουμε τους ισχυρότερους πέντε, ακόμη και αν είναι όλοι Μωαμεθανοί ή όλοι Φαρσί… Εκείνοι που φιλοδοξούν να καταλάβουν υπεύθυνες θέσεις στην κυβέρνηση της χώρας θα το κάνουν μόνο αν περάσουν τα απαιτούμενα τεστ». 

Ο Γκάντι ήξερε αυτό που πάρα πολλοί φιλελεύθεροι αρνούνται να αναγνωρίσουν: οι αυθαίρετες και ιδιότροπες διακρίσεις (ακόμα και στο όνομα του καλού) οδηγούν σε δυσαρέσκεια καθώς εκείνοι που έχουν καλύτερα προσόντα αποκλείονται από την είσοδο στην αγορά.

Όταν οι άνθρωποι στερούνται τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν, αρχίζει να χτίζεται δυσαρέσκεια και το μίσος ενθαρρύνει τη σύγκρουση. Αντί για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ δύο διαφορετικών ομάδων της κοινωνίας, το κράτος κάνει τα πράγματα χειρότερα, οδηγώντας ακόμη και στην πρόκληση βίας!  

Ο Νότος δεν θα κάνει αυτό το λάθος. Η ισότητα των ευκαιριών, η ισότητα ενώπιον του νόμου, και ιδιαίτερα η συνειδητοποίηση ότι όλοι οι άνθρωποι στέκονται ίσοι ενώπιον του Θεού είναι σημαντικές πτυχές της Νότιας πολιτικής φιλοσοφίας. (Το τελευταίο δεν αποτελεί απλά μια θεολογική δήλωση, αλλά τονίζει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου πολύτιμοι και ως εκ τούτου δεν είναι "αναλώσιμοι" από ηθική σκοπιά). Τα αποτελέσματα στη ζωή του κάθε ατόμου πρέπει να εξαρτώνται από το προσωπικό του ταλέντο ή χάρισμα, τις δεξιότητες, τα κίνητρα και την ευφυΐα του. 

* Αναφέρεται στον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό / Λιμπεραλισμό. Για τον Λιμπεραλιστή, για όλες τις ανικανότητες, ελλείψεις ή σύνδρομα (κόμπλεξ ελληνιστί) ενός ατόμου, εξαιτίας των οποίων η επιτυχία του σε οποιοδήποτε επίπεδο της ζωής περιορίζεται, ευθύνεται η κοινωνία. Στην πράξη, αυτό οδηγεί σε έναν έντονοπαρεμβατισμό σε όλες τις πτυχές της ζωής με τη μορφή της Πολιτικής Ορθότητας, της Θετικής Δράσης (affirmative action), του κράτους παροχών και της φίμωσης της οποιαδήποτε κριτικής στο σύστημα μέσω των κατηγοριών του ρατσισμού/φασισμού, είτε αυτές ισχύουν είτε όχι. Ο Λιμπεραλισμός στρέφεται εναντίον του κύριου και του συνήθως ικανότερου, παραδοσιακού πληθυσμού μίας χώρας. Οπουδήποτε κι αν βρίσκεται ένας Λιμπεραλιστής θα στραφεί εναντίον των πιο σημαντικών και πολιτικά δυνατών ομάδων. Θα στραφεί ενάντια στα πιστεύω τους, στα σύμβολά τους, στο φαινότυπό τους, στον πολιτισμό τους, στην ιστορία τους, στη θρησκεία τους κλπ. Έτσι στη Δύση, ο στόχος είναι ο λευκός ετεροφυλόφιλος (χριστιανός) άντρας... 

lithosfotos.blogspot.gr

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΒΑΖΕΙ «ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ» ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ – ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Ένα πραγματικά εντυπωσιακό κείμενο-σχέδιο νόμου, που έρχεται προς ψήφιση την προσεχή Τετάρτη στην γερμανική βουλή, έχει από τώρα πυροδοτήσει τις άγριες τουρκικές αντιδράσεις και βάζει φωτιά στις γερμανοτουρκικές σχέσεις.

Πρόκειται για ένα κείμενο με το οποίο η Γερμανία αναγνωρίζει την μεγάλη γενοκτονία των Αρμενίων, Ποντίων και άλλων χριστιανών στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Μικρά Ασία από τους Οθωμανούς και Κεμαλικούς, γεγονός που βάζει μπουρλότο στις σχέσεις Γερμανίας Τουρκίας στην περίπτωση που παρά τις πολύ έντονες τουρκικές προειδοποιήσεις, περάσει και γίνει νόμος από το γερμανικό κοινοβούλιο.  

Το κείμενο αυτό που είναι η τελική απόληξη συζητήσεων εδώ και χρόνια, έρχεται στην γερμανική βουλή από την κοινή πρωτοβουλία των δυο κόμματων της συγκυβέρνησης, δηλαδή των Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, καθώς και των Πρασίνων, που έχουν διακριθεί τα τελευταία χρόνια για τις επιθέσεις τους κατά του καθεστώτος Ερντογάν. 

Το πιο εντυπωσιακό σε αυτό το κείμενο, όπως υπογραμμίζουν τα τουρκικά ΜΜΕ, είναι ότι για πρώτη φορά αναγνωρίζει και τις μεγάλες ευθύνες της Γερμανικής Αυτοκρατορίας της εποχής εκείνης στην διάπραξη της φρικτής γενοκτονίας, καθώς καθοδηγούσε τους Τούρκους στις εγκληματικές τους ενέργειες σε βάρος των χριστιανών της Ανατολής. 
Εντύπωση επίσης προκαλεί και η για πρώτη φορά εκτενή αναφορά και στην ποντιακή γενοκτονία σε τόσο μεγάλη έκταση, σε κείμενο αναγνώρισης της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής και ζητείται και επίσημα η αναγνώριση της. 
Ήδη στην Τουρκία έχουν εκνευριστεί και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να περάσει τέτοιο κείμενο από την γερμανική βουλή. Βέβαια το αν θα περάσει ή όχι, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες, αλλά όπως αναφέρουν και πολλοί Γερμανοί σχολιαστές, αυτό είναι και μια εκδήλωση της μεγάλης γερμανικής δυσαρέσκειας κατά του καθεστώτος Ερντογάν και της μεγάλης του αλαζονείας, ιδιαίτερα και στο θέμα των προσφύγων, κάτι που έχει ενοχλήσει πολλούς στην Γερμανία, με κίνδυνο να διαρραγεί σοβαρά ακόμα και η κλασική παραδοσιακή γερμανοτουρκική φιλία. 

 nikosxeiladakis.gr

Ο ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ‘’ Απόσπασμα  από γράμμα του Ένγκελς στον Μαρξ

( 13 Απριλίου 1866 ) :

του Ασλανίδη Μαθαίου.

‘’Φαίνεται ότι μετά από λίγη αντίσταση οι Γερμανοί πολίτες θα συμφωνήσουν, γιατί στο κάτω - κάτω , “ο Βοναπαρτισμός είναι η αληθινή θρησκεία της σύγχρονης αστικής τάξης. Βλέπω όλο και πιο ξεκάθαρα ότι η αστική τάξη δεν είναι ικανή να άρχει άμεσα και όπου δεν υπάρχει μια ‘’πολιτικά’’ δυναμική ολιγαρχία να αναλάβει την καθοδήγηση του κράτους και της κοινωνίας προς το συμφέρον της αστικής τάξης, τότε μια Βοναπαρτιστική ημι-δικτατορία είναι η κανονική μορφή της εξουσίας που θα πάρει στα χέρια της τα μεγάλα υλικά συμφέροντα της αστικής τάξης, ακόμα και κόντρα στην ίδια την αστική τάξη, στερώντας της μάλιστα κομμάτι της διακυβέρνησης. Από την άλλη μεριά αυτή η δικτατορία θα αναγκάζεται η ίδια να υιοθετεί ενάντια στην θέληση της, τα υλικά συμφέροντα της αστικής τάξης‘’. 

Κάνοντας μια αναγωγή της ανωτέρω επιστολής του Ένγκελς στο πολύ υπαινικτικό της περιεχόμενο, με τα σημερινά πολιτικά δρώμενα στην χώρα μας, οι ομοιότητες είναι τόσο εμφανείς ως πολιτικό γεγονός, ωσάν να περιγράφουμε ταυτόσημο γεγονός πέρα από τον χώρο και τον χρόνο που νομοτελειακά οδηγεί σ’ αυτήν την αποκλίνουσα μορφή της δικτατορίας την αστική μας δημοκρατία, στα πλαίσια μιας εξέλιξης της κρίσης του καπιταλισμού. 

Ας επιμερίσουμε την αναγωγή με πρωταγωνιστές τους Έλληνες και την παρούσα κυβέρνηση με την μετάλλαξη της , μια και ο κοινοβουλευτισμός στην εποχή μας δεν διαφέρει και πολύ από τον τύπο της Βοναπαρτιστικής δικτατορίας, όσο οι βουλευτές μας περιορίζουν τον ρόλο τους σε ’’άκριτους πραγματογνώμονες της νομιμότητας‘’ μιας παράνομης και εκτός συντάγματος Βουλής, διότι εάν το πρώτο που καθορίζει την έννοια της δικτατορίας είναι ο τρόπος ανάκτησης της εξουσίας , το έσχατο είναι οι αντιδημοκρατικές της πρακτικές. 

Μετά από λίγη αντίσταση οι πολίτες θα συμφωνήσουν λέει ο Ένγκελς. 

Παρενθετικά μάλιστα ένας παλιός πολιτικός ο γηραιότερος όλων εν ζωή στην χώρα μας σε μια πιο τολμηρή δήλωση για την ονομασία της Μακεδονίας στα Σκόπια σε ανάλογο πνεύμα του πως κάμπτονται οι αντιστάσεις έλεγε : ‘’και τι έγινε, το πολύ σε δέκα χρόνια θα το ‘χουμε ξεχάσει‘’ και κλείνω την παρένθεση για να επανέλθουμε στο θέμα της αντίστασης των πολιτών αφού απαριθμήσουμε αυτά που συνέβησαν. 

Συμφωνηθέντα , διαδοχή μνημονίων, αξιολογήσεις , κόφτης , επιβολή αντισυνταγματικών μέτρων, διευθέτηση – μη --αποπληρωμής του χρέους ως εργαλείο εκβιασμού της ενενήντα-εννιάχρονης υποθήκης…. και απώλεια Δημοκρατίας περιγράφουν το χρονικό της κατάληξης μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης σε μια ιδιόρρυθμη Βοναπαρτιστική δικτατορία, μορφή που παίρνει το Κράτος στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία σε περιόδους οξύτατης πολιτικής και οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού. 

Αμφιβάλλει κανείς ότι οι διαμαρτυρίες για όλα τα ανωτέρω , τα συλλαλητήρια, οι απεργίες, το κίνημα δεν πληρώνω, το κίνημα της γραβάτας, οι αγανακτισμένοι της πλατείας συντάγματος, εργατοπατέρες, συνδικαλιστές και πλείστες άλλες μορφές αντίστασης πολιτών της αστικής κοινωνίας μετά την πολιτική τους εκτόνωση γύρισαν στα σπίτια τους και κατέληξαν στην αποδοχή των μέτρων, στην αποδοχή της παραβίασης του Συντάγματος , για ένα και μόνο λόγο, γιατί αυτό το σύστημα υπηρετούμε και σ’ αυτό το αστικό σύστημα πιστεύουμε ; 

Αμφιβάλλει κανείς ότι ακόμα και το πρόσφατο με τις πολλές προσδοκίες αγροτικό κίνημα που βρίσκεται στον αντίποδα της αστικής σκέψης ως μορφή αντίστασης της < εργατικής τάξης > είχε την ίδια κατάληξη, επιβεβαιώνοντας και την δική του αστικοποίηση ; 

Αμφιβάλλει κανείς για το πώς παίρνονται και πως επιβάλλονται μέτρα-νόμοι και αποφάσεις μακράν της Βουλής, υποβαθμίζοντας τον ρόλο του νομοθετικού και ενισχύοντας τον ρόλο του εκτελεστικού στο πνεύμα και την πράξη του ‘’αποφασίζομεν και διατάσσομεν‘’ , τακτικές και διαδικασίες που προσομοιάζουν περισσότερο σε Δικτατορίες άλλων εποχών ; 

Αμφιβάλλει κανείς για την ευνοϊκή έως προκλητική διαχείριση των μεγάλων συμφερόντων της αστικής τάξης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής που υιοθετεί και ψηφίζει η κυβέρνηση ενάντια στην θέληση της με κλαυθμούς και οδυρμούς θεσμοθετώντας μέτρα εκποίησης υπέρ των υλικών συμφερόντων αυτής ; ( αεροδρόμια, λιμάνια, ακίνητα του δημοσίου, οργανισμοί, ΔΕΚΟ, διάφορες πηγές εθνικού πλούτου κ.λ.π. ) ; 

Αμφιβάλλει κανείς ότι για όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν στην χώρα μας, στην πολιτική εξίσωση ‘’ αιτία και αποτέλεσμα ‘’, η πραγματική αιτία ήμαστε εμείς και το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι η παρέλαση των ηγετών της αστικής τάξης και εκφραστών του κεφαλαίου από τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλου έως τον Αριστερό της Δεξιάς Τσίπρα που εμείς ψηφίζουμε ; 

Αμφιβάλλει κανείς ότι η συμμετοχή της Αριστεράς… με τον Σύριζα ως διάδοχος συνομιλητής της Δεξιάς σ’ αυτήν την διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ήταν η διαπραγμάτευση της εξουσίας για την εξουσία και η εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων μετατρέποντας τον δημόσιο και εθνικό πλούτο σε ιδιωτικό ; 

Αναζητείστε την ομοιότητα των δηλώσεων όλων αυτών των αξιωματούχων της πολιτικής για την αναδιάρθρωση του χρέους, τις μεταρρυθμίσεις και το παραμύθι της ανάπτυξης στον μονόδρομο της Ευρώπης και απαριθμείστε τα κεφάλια ( πολιτικά πρόσωπα ) της ‘’ λερναίας ύδρας ‘’ που τα θρέφει το ένα και μοναδικό πολιτικό μας σύστημα . 

Πια ουσιαστική διαφορά υπάρχει, έστω και μία, στο πολιτικό αφήγημα μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης , πέραν της τακτικής και της μεθόδου ως πεδίο αντιπαράθεσης και ανύπαρκτης αντιπολίτευσης για το θεαθήναι της ίδιας μνημονιακής πολιτικής ; Ταυτόσημες πολιτικές από διαφορετικές κουλτούρες. 

Το ερεθιστικό βέβαια με την σημερινή κυβέρνηση είναι η μοναδική και ασυναγώνιστη σε ηθοποιία θεατρική παράσταση των ΣυριζαΑνέλ με τίτλο ‘’ Οραματιστές του χθες και Εκχωρητές του αύριο‘’. 

Στροφή στον ρεαλισμό της οικονομίας με προοπτική, λέει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Δραγασάκης στα συνεδριακά σαλόνια των Βιομηχάνων και χειροκροτείται με ενθουσιασμό από τους παρευρισκόμενους ! 

Ο Υπουργός άμυνας σε μια κρίση συνείδησης από τις πολλές στο τελευταίο διάστημα δηλώνει επισήμως ότι κυβερνά εγκληματικά και αντισυνταγματικά ! 

Ο Κατρούγκαλος και ο Τσακαλώτος προσπαθούν να μας πείσουν για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ότι έκτατες ανάγκες το επέβαλλαν και άρα δικαιούνται ‘’συγχωροχάρτι ‘’ ! 

Μόνο για τον Υπουργό οικονομίας Σταθάκη δεν έχω να πω τίποτα για την παγερή και χωρίς παλινωδίες ‘’Αριστερή ‘’ στάση της πολιτικής του, παρά μόνο να σχολιάσω μια προγενέστερη δήλωση του ιδίου εν μέσω σκληρής λιτότητας για τον λαό που έλεγε : "εμείς στον Σύριζα είμαστε χαλαρά" που τόσο μου κέντρισε το ενδιαφέρον η λέξη ‘’ χαλαρά ‘’ στην πολιτική της ερμηνεία, ώστε να την αναζητήσω ανεπιτυχώς στα ιδιώνυμα του Μπαμπινιώτη, για να καταλήξω τελικά στον έγκριτο Ελευθερουδάκη, όπου από παραπομπή σε παραπομπή και από σημείωση στην υποσημείωση για την ετυμολογία της λέξης ‘’ χαλαρά ’’, γράφει αναζητείστε την έννοια του <μαλάκα>!!! 

Σε κάποια πράγματα τουλάχιστον κάποιοι ‘’χαλαροί’’ είναι ειλικρινείς και οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε . Όσο για τον Πρωθυπουργό αναζητά καταφύγιο στο Κράτος και τις αντισυνταγματικές του λειτουργίες για την διατήρηση της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης- και φυσικά – του συστήματος κυριαρχίας που είναι το κεντρικό κομμάτι αυτής της εύπορης τάξης. 

Τα πάντα συρρικνώνονται, μικραίνουν, χάνονται και το κράτος διογκώνεται ( αν όχι αριθμητικά σίγουρα εξουσιαστικά ) με μηχανισμούς και ανεξάρτητες αρχές χωρίς ‘’ Αρχές ‘’ υπό τα βλέμματα της Ευρώπης που εδώ δεν αντιδρά, γιατί εκείνο που προέχει είναι η ενίσχυση της γραφειοκρατικής εξουσίας για τα έσοδα και τα συμφωνηθέντα. 

Πράγματι υπάρχει σήμερα Δημοκρατική διαδικασία για τον λαό εάν θέλει να διεκδικήσει κάτι ; και αν υπάρχει, πια Δημοκρατία μπορεί να εγγυηθεί την ικανοποίηση αυτού του κάτι ; 

Μας ξεφεύγει μια λογική εξήγηση των γεγονότων . 

Αυτό που αποφεύγει ο λαός, είναι το απαραίτητο προκαταρτικό βήμα μιας κριτικής της ιδεολογίας των μνημονίων ως εφηρμοσμένη πολιτική τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής οικονομίας, σύστημα κυριαρχίας που στόχο έχει αυτό που λίγο ή πολύ όλοι γνωρίζουμε…...αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. 

Τους αφήσαμε με τις λέξεις και τα συνθήματα να διαμορφώσουν την ιστορία μας . Τόση ταλαιπωρία και τόσος εμπαιγμός γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στην βάσανο της κριτικής του τι λένε και τι πράττουν;  

Αν αυτή η κριτική είχε γίνει, θα 'χε γίνει φανερό από πολύ νωρίς και θα κατανοούσε ο λαός ότι αυτή η ‘’συγκεκριμένη πραγματικότητα '' , που συγκαλύπτεται από την άρχουσα τάξη, τις μερίδες αυτής της τάξης και την τάξη που κυβερνά , ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο μια μεθοδευμένη πολιτική υποκρισίας και προδοσίας ενός συστήματος εξουσίας που δεν αναζητεί πράγματα για τον λαό παρά μόνο πολιτικούς για να το υπηρετήσουν .

*Βοναπαρτισμός: "Πολιτικό φαινόμενο κατά το οποίο η εξουσία συγκεντρώνεται σε ένα πρόσωπο που έχει τη λαϊκή αποδοχή, κυβερνά αυταρχικά και, ακόμη κι αν πιστεύει ότι υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τους στόχους μιας ολιγαρχίας."