Νανοσωματίδια Ανοίγουν Το Δρόμο Για Ένα Καθολικό Αντικαρκινικό Εμβόλιο

Ένα σημαντικό βήμα για την ανάπτυξη ενός καθολικού αντικαρκινικού εμβολίου, με τη βοήθεια νανοσωματιδίων, έκανε διεθνής επιστημονική ομάδα, βρίσκοντας ένα τρόπο να ωθεί το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς να επιτίθεται στον καρκίνο, σαν να ήταν παθογόνος μικροοργανισμός.

Σύμφωνα με άρθρο του Nature, ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Ουγούρ Σαχίν του Πανεπιστημίου Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ της Γερμανίας, χρησιμοποίησαν τμήματα του γενετικού κώδικα RNA του καρκίνου, τα οποία εισήγαγαν σε λιπώδη νανοσωματίδια. Αυτά, στη συνέχεια, εισήχθησαν στο αίμα τριών καρκινοπαθών προχωρημένου σταδίου.

Το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών αντέδρασε θετικά, παράγοντας αμυντικά Τ-κύτταρα που επιτέθηκαν στα καρκινικά κύτταρα. Στον έναν ασθενή ο όγκος στον λεμφαδένα συρρικνώθηκε, στον δεύτερο -από τον οποίο είχε γίνει χειρουργική αφαίρεση όγκων προηγουμένως- δεν είχαν επανεμφανισθεί ίχνη καρκίνου επτά μήνες μετά τον εμβολιασμό, ενώ στον τρίτο ασθενή παρέμειναν κλινικά σταθεροί τρεις όγκοι που από το δέρμα είχαν κάνει μετάσταση στους πνεύμονες.

Πειράματα σε ποντίκια επιβεβαίωσαν ότι το εμβόλιο ήταν αποτελεσματικό στην καταπολέμηση επιθετικών όγκων.

«Τέτοια εμβόλια είναι φθηνά και εύκολο να παραχθούν και μπορούν να αφορούν οποιονδήποτε όγκο. Η θεραπεία RNA μέσω νανοσωματιδίων μπορεί να θεωρηθεί μια κατηγορία νέων εμβολίων καθολικής εφαρμογής για την αντικαρκινική ανοσοθεραπεία» επισημαίμουν οι επιστήμονες.

Η ανοσοθεραπεία του καρκίνου αποτελεί ένα πεδίο που γνωρίζει εκρηκτική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, γεγονός που έχει κάνει την ιατρική κοινότητα να τρέφει μεγάλες προσδοκίες. Ήδη έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται με επιτυχία σε μερικές μορφές καρκίνου, ενώ στα θετικά της είναι και ότι προκαλεί λιγότερες και πιο ελαφρές παρενέργειες, σε σχέση με την κλασσική χημειοθεραπεία.

Ζητούμενο όμως παραμένει ένα καθολικό εμβόλιο για όλες τις μορφές καρκίνου, κάτι το οποίο θεωρείται πρόωρο προς το παρόν, καθώς θα χρειαστούν περισσότερες έρευνες σε μεγαλύτερα κλινικά δείγμα.

Στιλέτο Από Σίδερο Μετεωρίτη Στον Τάφο Του Τουταγχαμών

Στιλέτο από μετεωρίτη είχε στον τάφο του ο Τουταγχαμών, όπως υποστηρίζουν τώρα οι ερευνητές. Η νέα ιστορική ανακάλυψη, που φέρνει στο φως νέα δεδομένα ιστορικής σημασίας για την αρχαία Αίγυπτο, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Meteoritics & Planetary Science».

Με τη μέθοδο των ακτίνων Χ, Ιταλοί και Αιγύπτιοι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το μαχαίρι με τη χρυσή λαβή μήκους 32 εκατοστών που βρέθηκε στη σαρκοφάγο του Τουταγχαμών το 1925 είχε λεπίδα φτιαγμένη από μέταλλο μετεωρίτη. Συγκεκριμένα, διαπίστωσαν ότι είχε υψηλή περιεκτικότητα σε νικέλιο, το οποίο μαζί με τα επίπεδα του κοβαλτίου «υποδηλώνει σαφώς εξωγήινη προέλευση».

Οι ερευνητές συνέκριναν τη σύνθεση με γνωστούς μετεωρίτες σε απόσταση 2.000 χιλιομέτρων γύρω από την ακτή της Ερυθράς Θάλασσας της Αιγύπτου και βρήκαν παρόμοια επίπεδα σε έναν μετεωρίτη με την ονομασία Kharga, ο οποίος εντοπίστηκε 240 χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξάνδρειας, στο λιμάνι της πόλης Μέρσα Ματρούχ.

Η ανακάλυψη του περίφημου στιλέτου από μετεωρίτη έγινε το 1925 από τον αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ, ο οποίος βρήκε στη σαρκοφάγο του Τουταγχαμών δύο στιλέτα, ένα σιδηρούν και ένα με χρυσή λεπίδα.

Η σιδηρά λεπίδα με τη χρυσή λαβή και διακόσμηση με κρίνα και τσακάλια προβλημάτισε τους αιγυπτιολόγους, καθώς οι σιδηροκατασκευές ήταν σπάνιες στην αρχαία Αίγυπτο και το μέταλλο του μαχαιριού είχε σκουριάσει (αν και οι άνθρωποι είχαν δουλέψει με χαλκό, μπρούντζο και χρυσό από το 4000 π.Χ., οι σιδηροκατασκευές ήρθαν πολύ αργότερα στην αρχαία Αίγυπτο). Το 2013, εννέα χάνδρες σιδήρου που ανακαλύφθηκαν σε νεκροταφείο κοντά στον Νείλο στη βόρεια Αίγυπτο με ηλικία παλαιότερη του Τουταγχαμών, το οποίο χρονολογείται από το 3200 π.Χ., βρέθηκαν να εμπεριέχουν και θραύσματα μετεωριτών.

Σίδηρος από τον ουρανό

Η συγκεκριμένη ανακάλυψη σε συνδυασμό με το στιλέτο από μετεωρίτη του έφηβου Φαραώ οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έδιναν μεγάλη αξία στον σίδηρο των μετεωριτών για την παραγωγή διακοσμητικών ή τελετουργικών αντικειμένων, καθώς και ότι απέδιδαν μεγάλη σημασία σε βράχους που έπεφταν από τον ουρανό.

Η επιστημονική ομάδα σημειώνει ότι τον 13ο αιώνα π.Χ. ο όρος που κυριολεκτικά μεταφράζεται στα αρχαία κείμενα ως «σίδηρος από τον ουρανό» άρχισε να χρησιμοποιείται για την περιγραφή όλων των τύπων σιδήρου και ότι η εισαγωγή του νέου σύνθετου όρου υποδηλώνει πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνώριζαν ότι αυτά τα σπάνια κομμάτια σιδήρου έπεφταν από τον ουρανό, ξεπερνώντας σε αυτή την ανακάλυψη τον δυτικό πολιτισμό κατά δύο χιλιετίες.

analitis.gr

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο τίτλος αυτού του άρθρου θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, για παράδειγμα: «Γιατί η δημοκρατία δεν φοβάται τον γραπτό λόγο;» Μπαίνω αμέσως στο θέμα: στοχαστές, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, μελετητές, επιστήμονες, μπορεί να ξενυχτάνε γράφοντας τις σκέψεις τους για τα προβλήματα της κοινωνίας, για την αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος, για τα σφάλματα των επιλογών μας και άλλα πολλά ωραία και ψυχωφελή. 

Ποιοί τους διαβάζουν, και από αυτούς που τους διαβάζουν, πόσοι τους κατανοούν πραγματικά; μία ελάχιστη μειοψηφία. Έτσι λοιπόν, αφού αραδιαστούν πάνω στο χαρτί χιλιάδες λέξεις, αφού εκφραστούν εκατοντάδες αναλύσεις και διαπιστώσεις, έρχονται οι εκλογές! Αυτό ήταν! Όλα όσα γράφτηκαν, όλα όσα τυπώθηκαν και εκδόθηκαν, ποδοπατούνται και αφανίζονται από τα ΠΛΗΘΗ που καταφθάνουν με αυτοκίνητα, μηχανάκια ή λεωφορεία στα εκλογικά τμήματα. Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο, εάν αναλογιστούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της διαδικασίας, σε σχέση με την κριτική ικανότητα και την λεπτή διάκριση την οποία απαιτεί μία εκλογή αρχόντων. 

 Όποιος έχει την εμπειρία να περιμένει στην ουρά ενός εκλογικού τμήματος, και έχει γυρίσει προς τα πίσω το κεφάλι του για να έχει μία θέαση της πολυποίκιλης ουράς, κατανοεί τι θέλω να πω: μία μάζα αποτελούμενη από  ότι μπορεί και δεν μπορεί να οραματιστεί η φαντασία μας: πλούσιοι, φτωχοί, επαγγελματίες ή άνεργοι, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, ψυχοπαθείς ή  ημίτρελοι, έξυπνοι , ειλικρινείς, πονηροί, βλάκες, αθώοι, ο καθένας με την δική του έμμονη ιδέα: άλλος τους φόρους που πληρώνει για το μαγαζί του, άλλος την πισίνα που η πολεοδομία δεν του επιτρέπει να φτιάξει, άλλος  τα ενοίκια που δεν μπορεί να εισπράξει, άλλος  τα τσιγάρα που ακρίβυναν, άλλος την γκόμενα που τον απάτησε, άλλος  τα  διόδια που πληρώνει, άλλος τον γείτονα που τον εκνευρίζει, άλλος τα βόδια του που αρρώστησαν. Χαρακτηριστική και η δήλωση πολλών ψηφοφόρων:  «θα αποφασίσω  την τελευταία στιγμή!»

 Και το βράδυ, μετά το κλείσιμο των καλπών, εμπρός από την τηλεόραση  ακούς  τις  ειδήσεις: τελικά αποτελέσματα! ΝΔ έλαβε, ΠΑΣΟΚ έλαβε, ΣΥΡΙΖΑ έλαβε, ΚΚΕ έλαβε. Και εσύ διανοούμενε, στοχαστή, φιλόσοφε, για 4 χρόνια έγραφες, έγραφες, έγραφες… Και ήσουν τόσο προσαρμοσμένος στο ''εδραιωμένο'', που ίσως σε πολλά από τα γραπτά σου να υποστήριζες το δημοκρατικό πολίτευμα, ''αφού δεν υπάρχει άλλο καλύτερο''…

 Γιατί λοιπόν άνθρωπέ μου γράφεις και ξαναγράφεις, αφού όσα διατυπώνεις πάνε στον κάλαθο των αχρήστων ή με αυτά ο χασάπης τυλίγει την μοσχαρίσια μπριζόλα της Κυριακής; Θα σου πω λοιπόν γιατί γράφεις:

 Γιατί είσαι το άλλοθι και ο λόγος έπαρσης, του πιο βάρβαρου εκ των πολιτικών συστημάτων, δηλαδή της δημοκρατίας. Γράφεις για να μπορεί να λέει ο πολιτικός πραματευτής, ο καθηγητής του ''δημοκρατικού πανεπιστημίου'', ο ''προοδευτικός'' βουλευτής, ότι: ''στην δημοκρατία ο καθένας μπορεί ανεμπόδιστα να διατυπώνει την γνώμη του'', ''στην δημοκρατία υπάρχει η ελευθερία του λόγου'', ''στην δημοκρατία όλοι μπορεί να εκφράσουν  τις  ιδέες τους''. Γράφεις, για να μπορεί ο πολιτικός το βράδυ των εκλογών να φωνάξει: «Ο λαός  μίλησε, σεβαστείτε το λαό»!

 Η δημοκρατία δεν φοβάται το γραπτό λόγο διότι γνωρίζει ότι δεν κινδυνεύει από αυτόν, την προστατεύουν οι καλύτεροι φύλακες: ΤΑ ΠΛΗΘΗ.

 Τα πλήθη δεν έχουν καμία σχέση με τον γραπτό λόγο, ούτε ποτέ είχαν, ούτε ποτέ θα έχουν, και αυτό δεν είναι κατάκριση ή παράπονο, έτσι είναι ο κόσμος.

 Όταν όμως δίνεται η δυνατότητα στα πλήθη να αποφασίζουν για τα πιο λεπτά, σύνθετα και βαθειά θέματα της κοινωνικής ζωής και της ύπαρξης μιας χώρας, τότε εσύ δημοκρατία μετατρέπεις τα αφελή πλήθη σε βαρβαρικές ορδές που ποδοπατούν κάθε ιερό και όσιο της νόησης , της διάκρισης, ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης.

 Όμως,  από  που  προέρχεται, κατά βάθος, η βαρβαρότητα της δημοκρατίας με την τάση της να βασίζεται στα πλήθη; Ο πολύς κόσμος  θεωρεί το δημοκρατικό σύστημα  απλώς ως  μία διαδικασία με την οποία μπορεί να επιλέξει μεταξύ αριστερών, ''δεξιών'' και κεντρώων κομμάτων. Δεν κατανοεί ότι η ίδια η φύση της δημοκρατίας είναι αριστερή. Η βαρβαρότητα της οφείλεται λοιπόν, στην ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ  ΦΥΣΗΣ  ΤΗΣ.

 Αυτή η αριστερή φύση της είναι που την κάνει να μην ενδιαφέρεται για  την  αλήθεια, ή καλύτερα, να μην δέχεται την ύπαρξη αντικειμενικής  αλήθειας. 

 Σε κάθε κοινοβούλιο πρέπει να τοποθετηθεί μία προτομή του Πόντιου  Πιλάτου, στην βάση της οποίας θα αναγράφεται η φράση: «Τί εστίν αλήθεια;». Είναι  η ερώτηση που θεμελίωσε την παρακμή  της  σύγχρονης  εποχής.

 Σημειώσεις: 

 Α) Διαβάζω στις ειδήσεις: «Νέο εκλογικό νόμο με ψήφο στα 17 προωθεί η κυβέρνηση». Η μαζική δημοκρατία και η αριστερά  πάντα διακατέχονταν από μία ''νεολαγνεία'': τους χρησιμεύουν  πολύ  οι εφηβικές ορμόνες. Για  να  ''ντοπαριστούν''  χρειάζονται  φρέσκια, φυσική  ορμόνη.

 Β) Προσωπικά, ένας άλλος  λόγος που με κάνει να αντιπαθώ την δημοκρατία, είναι  ότι  έχει  πολύ   φασαρία, πολύ  θόρυβο. Λίγη  ησυχία,  βρε παιδιά, λίγη ΗΣΥΧΙΑ!

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης
theodotus.blogspot.gr

Η κυβέρνηση παρέδωσε στα funds και τα δάνεια πρώτης κατοικίας ακόμα και αυτά που είναι κάτω των 140.000 ευρώ

«Φύλλο και φτερό» έγινε η πρόταση της κυβέρνησης για τα κόκκινα δάνεια, καθώς μετά τη χθεσινή τροπολογία, παραδόθηκαν στα funds και τα δάνεια πρώτης κατοικίας κάτω των 140.000 ετών.

Μαζί με αυτά επιτρέπεται η πώληση και των δανείων με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, τα οποία είχαν εξαιρεθεί και αφορούν ακόμη και δάνεια που έχουν δοθεί σε σεισμόπληκτους ή πυρόπληκτους δανειολήπτες. Ετσι, ψωρίς προστασία βρίσκονται πλέον και τα δάνεια που έχουν χορηγηθεί σε χαρακτηριζόμενες ευάλωτες ομάδες (σεισμόπληκτους, πυρόπληκτους και θύματα λοιπών φυσικών καταστροφών).

Με την ίδια τροπολογία επιδεινώνεται και η θέση όσων τελούν υπό καθεστώς προστασίας έως τις 31/12/2017 και συγκεκριμένα οι δανειολήπτες των οποίων τα δάνεια έχουν υποθήκη ή προσημείωση την πρώτη κατοικία, αντικειμενικής αξίας έως 140.000 ευρώ. Παρά το γεγονός ότι δεν αλλάζει το χρονικό όριο της προστασίας για την πώληση ή τη μεταβίβασή τους, με τη χθεσινή τροπολογία αίρεται η πρόνοια του νόμου 4389/2016, βάσει της οποίας για τα δάνεια αυτά δεν επιτρεπόταν η αλλαγή διαχειριστή. Πλέον, τα δάνεια αυτά θα μπορούν να ανατίθεται προς διευθέτηση και είσπραξη σε εταιρείες διαχείρισης, ωστόσο η κυριότητά τους θα παραμένει στην τράπεζα που τα χορήγησε.

Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε χθες στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, αν καταπέσουν δάνεια με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου και πρέπει να πληρωθούν από το κράτος, δεν θα προσμετρώνται στο έλλειμμα, οπότε δεν θα χρειαστεί να ενεργοποιηθεί ο «κόφτης» δαπανών.

Με βάση τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, στο τέλος Μαρτίου του 2016 το ύψος των δανείων με την εγγύηση του Δημοσίου ανερχόταν στα 13,703 δισ. ευρώ. Από αυτά το 1,638 εκατ. ευρώ αφορά σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων φυσικών καταστροφών, το 1,576 δισ. ευρώ σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και τα 2,997 δισ. ευρώ σε δημόσιες επιχειρήσεις.

Τα υπόλοιπα 7,492 δισ. ευρώ αποτελούν κρατικές εγγυήσεις προς φορείς της γενικής κυβέρνησης.

Με τροπολογία χθες το απόγευμα, παρέδωσαν σε ξένα funds όλα τα σπίτια, με κόκκινα και πράσινα δάνεια σημειώνει το γραφείο Τύπου το ΠΑΣΟΚ και προσθέτει:« Και η κα. Γεροβασίλη το βιολί της. Πανηγυρίζει σήμερα γιατί μας ξαναγύρισαν στην ύφεση και φέσωσαν σε 2 χρόνια τον Ελληνικό λαό με  86 δις.»

iefimerida.gr

Γερμανικός Τύπος: Η Ελλάδα συνεχίζει να απειλείται με χρεοκοπία

Η είδηση ότι οι ελληνικές τράπεζες παραμένουν αποκομμένες από την άμεση χρηματοδότηση της ΕΚΤ δεν πέρασε απαρατήρητη από τους γερμανούς δημοσιογράφους, οι οποίοι επαναφέρουν και το θέμα του κουρέματος.

«Ανησυχούν οι Νοτιοευρωπαίοι. Διογκώνεται ο κίνδυνος χρεοκοπίας στην Ελλάδα» είναι ο τίτλος του διαδικτυακού, οικονομικού πόρταλ Deutsche Wirtschafts Nachrichten το οποίο αναφέρεται στην πρόσφατη απόφαση της ΕΚΤ. «Η Ελλάδα συνεχίζει να απειλείται με χρεοκοπία. Ακόμη και τα δάνεια που δόθηκαν πρόσφατα δεν πρόκειται να αλλάξουν κάτι σε αυτό.

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές αντέδρασαν στη συμφωνία με μείωση των ασφαλίστρων κινδύνου CDS. Ωστόσο οι ελληνικές τράπεζες παραμένουν αποκομμένες από την άμεση χρηματοδότηση της ΕΚΤ. Η πρόσφατη συμφωνία με τους δανειστές να δοθούν νέα δάνεια ύψους 10,3 δις ευρώ καθυστερεί κι άλλο την πρακτικά αναπόφευκτη χρεοκοπία της Ελλάδας. Η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε ύφεση αφού τα απαιτούμενα από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν μέτρα λιτότητας δεν αφήνουν περιθώρια για ώθηση της ανάπτυξης.»

«Όχι» στο κούρεμα

Το περιοδικό Focus από την πλευρά του επαναφέρει για άλλη μια φορά το θέμα του κουρέματος με άρθρο του οικονομολόγου Γιούργκεν Μάτες από το Ινστιτούτο Γερμανικής Οικονομίας στην Κολωνία. Υπό τον τίτλο «Ελλάδα. Δεν απαιτείται κούρεμα» αναφέρει: «Ένα πραγματικό κούρεμα θα σήμαινε ότι η Ελλάδα δεν θα αποπλήρωνε μέρος των δανείων. Έτσι όμως θα αποτύγχανε η στρατηγική διάσωσης, σύμφωνα με την οποία δίνονται μόνο δάνεια, τα οποία η Ελλάδα μπορεί μακροπρόθεσμα να αποπληρώσει χωρίς απώλειες για τους δανειοδότες. Ένα κούρεμα θα ήταν για τη Γερμανία πολιτικά επικίνδυνο εν μέσω του εντεινόμενου ευρωσκεπτικισμού. Αναφορικά με το ερώτημα εάν οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες επιτρέπουν ένα πραγματικό κούρεμα επικρατεί μεγάλη νομική αβεβαιότητα».

Στη συνέχεια ο κ. Μάτες επικαλείται στοιχεία του Ινστιτούτου στο οποίο εργάζεται. «Πρόσφατη ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους από το Ινστιτούτο Γερμανικής Οικονομίας στην Κολωνία δείχνει ότι τα μέτρα είναι σωστά. Μια παράταση των προθεσμιών αποπληρωμής κατά 15 με 20 χρόνια θα ήταν αρκετή για να μειώσει η Ελλάδα το χρέος της μέσω της ανάπτυξης και του πληθωρισμού και να επιστρέψει στις αγορές, όταν το χρέος θα έχει μειωθεί στο 100% επί του ΑΕΠ. Όσο η Αθήνα πληρώνει τουλάχιστον τους τόκους και τα κόστη χρηματοδότησης του ESM, η λύση αυτή δεν επιβαρύνει τους δανειοδότες με απώλειες».

dw.com

Και οι Γάλλοι θέλουν έναν Τσίπρα για να περάσουν τα μέτρα, λέει ο Γάλλος πρωθυπουργός.

Και ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βάλς μετά τον Γερούν Ντάισεμπλουν φέρεται να εξέφρασε - σε κατ' ιδίαν συνάντηση με δημοσιογράφους-τον θαυμασμό του για τον Αλέξη Τσίπρα και για το πως πέρασε από τη Βουλή το πολυνομοσχέδιο. 

«Ζηλεύω τον Τσίπρα που πέρασε 7.500 σελίδες απο τα μέτρα χωρίς αλλαγές, χωρίς απεργίες», είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας αναφερόμενος φυσικά στο πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα που πέρασε από την Βουλή.

Τις δηλώσεις μετέφερε ο Γάλλος ανταποκριτής της LIberation, Fabien Perrier ο οποίος ήταν μεταξύ των δημοσιογράφων που συζήτησαν με τον Μανουέλ Βαλς σε χαλαρό ύφος στην Γαλλική πρεσβεία. Η συζήτηση περιστράφηκε κυρίως στα ανοικτά μέτωπα που υπάρχουν στην Γαλλία με την κυβέρνηση να μην μπορεί να αντιδράσει απέναντι στις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο για τα εργασιακά.

Η μαρξιστική θεωρία του κράτους

Διαβάστε ένα κείμενο που παρουσιάζει συνοπτικά την άποψη του μαρξισμού για το κράτος. Σε μια περίοδο που το κύριο καθήκον της Αριστεράς είναι η πάλη για την εξουσία, η μαρξιστική αντίληψη για το κράτος πρέπει να αποτελεί βασικό πολιτικό της οδηγό.

Σήμερα, που τα καθήκοντα για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερα από ποτέ, είναι αναγκαία η ανάλυση του ρόλου και της φύσης του καπιταλιστικού Κράτους βάσει της μαρξιστικής θεωρίας.

Για τους μαρξιστές δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι το κράτος συνίσταται σε τελική ανάλυση ένοπλα σώματα ανδρών με σκοπό την υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας προς όφελος της διασφάλισης των προνομίων της κυρίαρχης τάξης.

Η προσέγγιση της Αριστεράς σχετικά με το ρόλο του Κράτους είναι κομβικής σημασίας για δύο λόγους, αφενός για την κατανόηση της αντίδρασης και καταπίεσης που θα υποστεί η εργατική τάξη στην προσπάθεια της να αλλάξει αυτή την κοινωνία, αφετέρου δε στην προετοιμασία και τα καθήκοντα που η άνοδος της ταξικής πάλης θα επιφέρει.

Την τελευταία περίοδο βλέπουμε την υπεράσπιση του «Κράτους Δικαίου», της «νομιμότητας», της «κοινωνικής συνοχής» όχι μόνο από τους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης αλλά και από ένα μέρος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία από μια εντελώς αταξική σκοπιά επαινεί το ρόλο της «Ελληνικής Δικαιοσύνης». Είναι καθήκον των κομμουνιστών να αποκαλύπτουν τις αυταπάτες που η τυφλή εμπιστοσύνη στους αστικούς θεσμούς μπορεί να φέρει. Για τον λόγο αυτό κρίνουμε πως η συζήτηση για την θεωρία του Κράτους όπως αναπτύχθηκε από τον Μαρξ, Ενγκελς, Λενιν, Τρότσκι είναι θεμελιώδους σημασίας για το κίνημα και τα καθήκοντά του.

Τι είναι το κράτος;

Το κράτος δεν είναι ένα αιώνιο στοιχειό της ανθρωπότητας. Υπήρχαν κοινωνίες που δεν είχαν κράτος, που μάλιστα τα βγάζανε πολύ καλά πέρα χωρίς κάποια κρατική εξουσία. Το Κράτος, σύμφωνα με τον Ένγκελς, «δεν είναι καθόλου μια δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία απ' έξω. Το κράτος δεν είναι επίσης «η πραγμάτωσης της ηθικής ιδέας», ή «η εικόνα και η πραγματικότητα του λογικού», όπως ισχυρίζεται ο Χέγκελ. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης της. Είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μιαν άλυτη αντίφαση με τον εαυτό της, διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις, που δεν έχει τη δύναμη να τις εξορκίσει. Και για να μη φθείρουν τον εαυτό τους και την κοινωνία σε έναν άκαρπο αγώνα αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις με τ' αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα, έγινε αναγκαία μια δύναμη, που φαινομενικά στέκει πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατεί μέσα στα όρια της «τάξεως». Κι η δύναμη αυτή, που προσήλθε από την κοινωνία, μα που βάζει τον εαυτό της πάνω απ' αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται απ' αυτήν, είναι το κράτος» (Πηγή: Β.Ι. Λένιν, Κράτος και Επανάσταση).

Εδώ διατυπώνεται με απόλυτη σαφήνεια η βασική ιδέα του μαρξισμού στο ζήτημα του ιστορικού ρόλου και της σημασίας του κράτους. Το κράτος είναι προϊόν και εκδήλωση των ασυμφιλίωτων ταξικών αντιθέσεων και εμφανίζεται όταν η κοινωνία γίνεται πιο περιπλοκή στο ιστορικό σημείο που οι ανταγωνισμοί δεν μπορούν να λυθούν όπως παλιά. Και αντίστροφα: η ύπαρξη του κράτους αποδεδείχνει ότι οι ταξικές αντιθέσεις είναι ασυμφιλίωτες.

Οι διαστρεβλώσεις της μαρξιστικής θεωρίας του κράτους

Η σπουδαία αυτή ανάλυση για το Κράτος έχει υποστεί διαστρεβλώσεις, από πολλούς υποτιθέμενους μαρξιστές. Υπάρχει δηλαδή στην Αριστερά, η άποψη ότι το κράτος είναι ένας θεσμός που ήρθε για συμφιλιώνει τις αντίπαλες κοινωνικές τάξεις. Αυτή η άποψη δεν είναι καινούργια και χαρακτηρίζει τις ψευδαισθήσεις που διέπουν ένα μεγάλο μέρος της ηγεσίας της αριστεράς. Ο Μαρξ και Έγκελς τη χαρακτήριζαν όχι μόνο λαθεμένη αλλά και εγκληματική καθώς προσδίδει στο κράτος μια κοινωνική ουδετερότητα, ότι τάχα δηλαδή είναι ουδέτερο και στέκει πάνω από την κοινωνία, προσπαθώντας να συμφιλιώσει με νόμους και παρεμβάσεις τις σχέσεις μεταξύ εργατικής και αστικής τάξης.

Ιδιαίτερα σήμερα, με την οικονομική κρίση να έχει τσακίσει τους εργαζόμενους, νεολαίους και συνταξιούχους, με την κατάργηση κάθε στοιχειώδους κοινωνικής κατάκτησης, την φορολογική επιδρομή των μικρών επαγγελματιών και των συνταξιούχων, φαίνεται πλέον ξεκάθαρα τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετεί το κράτος: των δανειστών και του μεγάλου κεφαλαίου.

Το τέλος των γενών και η ανάδειξη του κράτους

Ο Έγκελς επισημαίνει ότι το κράτος σημαίνει το τέλος των ενόπλων - φύλων και την απαρχή των ενόπλων σωμάτων ανδρών που είναι διαχωρισμένες από την κοινωνία για να επιβάλλουν τους νομούς και τα συμφέροντα και να προστατεύουν τα προνόμια της κυρίαρχης τάξης. Σε σύγκριση με την παλιά οργάνωση γενών, το κράτος χαρακτηρίζεται πρωτίστως από τον χωρισμό των υπηκόων σε εδαφική περιοχή, σε συγκεκριμένα δηλαδή φυσικά γεωγραφικά σύνορα. Αν και σήμερα φαίνεται φυσική η ύπαρξη του έθνους κράτους, στην πραγματικότητα αυτή προέκυψε ως αποτέλεσμα μεγάλων μακροχρόνιων πολέμων. Δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Κράτους είναι η σύσταση μιας δημόσιας εξουσίας, η οποία δεν συμπίπτει άμεσα με τον παλαιότερο αυτό-οργανωμένο σε ένοπλη δύναμη πληθυσμό των γενών – φυλών.

Η νέα δημόσια εξουσία που δημιουργείται, συνίσταται σε ιδιαίτερους σχηματισμούς ενόπλων ανθρώπων, που έχουν στη διάθεσή τους μηχανισμούς πολιτικής εξουσίας (όπως η είσπραξη φόρων, η ίδρυση Δικαστηρίων και φυλακών) θεσμοί που διαφέρουν από τα παραδοσιακά όργανα εξουσίας της κοινωνίας των φυλών. Τέλος, αναπτύσσονται δύο θεμελιώδεις θεσμοί του κράτους: η υπαλληλοκρατία και ο μόνιμος στρατός. Φτιάχνονται λοιπόν, ειδικοί νόμοι για το ιερό και απαραβίαστο των δημοσίων υπαλλήλων και όπως περιγράφει ο Έγκελς "και ο πιο τιποτένιος αστυνομικός υπηρέτης έχει περισσότερο "κύρος" απ' ότι όλα μαζί τα όργανα της κοινωνίας των γενών".

Το Κράτος λοιπόν δεν υπάρχει από καταβολής κόσμου. Υπήρξαν κοινωνίες που τα βγάζανε πέρα χωρίς κράτος και δεν γνώριζαν τι εστί κρατική εξουσία. Σε μια ορισμένη όμως βαθμίδα οικονομικής εξέλιξης, που συνδεόταν αναγκαστικά με τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες και ανταγωνιστικές μεταξύ τους τάξεις, το κράτος προέκυψε ως προϊόν αυτής της διάσπασης. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια τέτοια βαθμίδα ανάπτυξης της παραγωγής όπου η ύπαρξη των τάξεων όχι μόνο έπαψε να συνιστά αναγκαιότητα, αλλά είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη της κοινωνίας. Οι τάξεις θα εξαφανιστούν τόσο αναπόφευκτα όσο γεννήθηκαν και με την εξαφάνισή τους θα πάρουν μαζί τους και το κράτος και θα το θέσουν εκεί που πραγματική ανήκει: στο Μουσείο των αρχαιοτήτων.

Το Κράτος ως όργανο της κυρίαρχης αστικής τάξης

Το κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη να χαλιναγωγούνται οι ταξικές αντιθέσεις, επειδή όμως ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη ταξική σύγκρουση, είναι κατά κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξης, που με τη βοήθεια του κράτους γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη και αποκτά νέα μέσα για την καθυπόταξη και εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης. Σε τελική ανάλυση το κράτος παρεμβαίνει για να καθορίσει με νομούς, φόρους, διατάγματα κλπ ποιος και τι ποσοστό θα λαμβάνει από το συνολικό παραγόμενο κοινωνικό προϊόν. Σήμερα αυτό είναι πιο εμφανές από ποτέ άλλοτε.

Ποια είναι η φύση του κράτους στην ταξική κοινωνία; Κρατά τους ταξικούς ανταγωνισμούς σε ύφεση και συνήθως το κράτος ελέγχεται από την πιο δυνατή οικονομικά τάξη, η οποία μέσω του κράτους, επιβάλλει την πολιτική δύναμη και εξουσία και αποκτά επίσης νέα μέσα καταπίεσης της εργατικής τάξης. ∆εν ήταν µόνο τα παλιά φεουδαλικά κράτη όργανα για την εκμετάλλευση των δούλων και των δουλοπάροικων, αλλά και το νεότερο "αντιπροσωπευτικό αστικό" κράτος, είναι επίσης µέσον για την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο.

Σε εξαιρετικές µόνο περιστάσεις έρχονται εποχές που οι εχθρικές τάξεις φτάνουν σε µια ισορροπία δυνάμεως και η κρατική εξουσία γίνεται, έως ένα ορισμένο σηµείο, ανεξάρτητη και από τις δύο τάξεις και φαίνεται να λειτουργεί σαν διαιτητής στην ταξική πάλη. Τέτοια κράτη, παραδείγματος χάριν, ήταν οι απόλυτες µοναρχίες του l7ου και 18ου αιώνος, ο βοναπαρτισµός της πρώτης και τρίτης αυτοκρατορίας στη Γαλλία και το καθεστώς του Μπίσμαρκ στη Γερμανία. Ακόμα και στο αστικό κράτος εμφανίζονται διάφορα καθεστώτα όπως πχ συνταγματική μοναρχία, αστική δημοκρατία, φασιστικό κράτος, χούντα δικτατορία, βοναπαρτισμός. Η εξουσία μιας τάξης μπορεί να συντελέσει σε πολλά ειδή καθεστώτων ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες σε κάθε κοινωνία αφενός και τη σφοδρότητα της ταξικής πάλης αφετέρου.

Το κράτος σε μια κατάσταση πολύ εκτεταμένης κρίσης και σύγκρουσης, όπου συντελούνται διασπάσεις στις κορυφές της αστικής τάξης, λειτουργεί ως ασφαλιστική δικλείδα για τα γενικότερα συμφέροντα του καπιταλισμού. Αυτό έχει συμβεί ιστορικά σε πολλές περιπτώσεις όπως για παράδειγμα την περίπτωση του Φασιστικού Κράτους του Μουσολίνι. Οι ένοπλες ομάδες φασιστών, τσάκισαν το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα του, ώστε να εξασφαλίσουν την προστασία και κυριαρχία των γενικότερων συμφερόντων της αστικής τάξης, απαλλοτριώνοντας ωστόσο πολιτικά ένα κομμάτι αυτής που δεν ήταν φίλα προσκείμενο στο καθεστώς του Μουσολίνι. Ο φασισμός ήταν χρήσιμος για τα γενικότερα συμφέροντα του καπιταλισμού αλλά δεν ήταν υπό τον απόλυτο πολιτικό έλεγχο της αστικής τάξης και εχθρευόταν ακόμη και μερίδες των καπιταλιστών με πιο δημοκρατικές - αντιπροσωπευτικές παραδόσεις.

Το Εργατικό Κράτος

Ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους έγραψε ο Λένιν το βιβλίο «Κράτος και Επανάσταση» ήταν για να εξηγήσει και να αναλύσει την ιστορική εμπειρία των προηγούμενων επαναστάσεων και ιδιαίτερα της Παρισινής Κομμούνας. Όπως και ο Μαρξ, έτσι και ο Λένιν κατέληξε στο συμπέρασμα πως το προλεταριάτο δεν μπορεί να κάνει χρήση του παλιού κρατικού μηχανισμού και να το χρησιμοποιήσει για δικούς του σκοπούς.

Δεν είναι όμως ηθικοί λόγοι που υπαγορεύουν αυτό το συμπέρασμα, αντιθέτως υλικοί, καθώς το κράτος είναι πολύ προσεκτικά δομημένο από έμπιστους ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά, τους οποίους η αστική τάξη ελέγχει και επιλεγεί με βάση την εκπαίδευση τους και τους πολιτικούς και προσωπικούς δεσμούς. Είναι άτομα τα οποία ελέγχονται και υπερασπίζουν τα συμφέροντα της τάξης στην οποία ανήκουν και σε τελευταία ανάλυση συνιστούν τα ένοπλα σώματα άντρων, που είναι και ο πυρήνας της εξουσίας του αστικού κράτους.

Ο Λένιν τόνιζε την ανάγκη οι επαναστατημένοι προλετάριοι να κατατροπώσουν το αστικό κράτος και κατέληγε στο συμπέρασμα, πως το προλεταριάτο δεν μπορεί ν' ανατρέψει την αστική τάξη, χωρίς να καταχτήσει πρωτύτερα την πολιτική εξουσία, χωρίς ν' αποχτήσει την πολιτική κυριαρχία και να μετατρέψει το κράτος σε «οργανωµένο σαν κυρίαρχη τάξη, προλεταριάτο». Το κράτος είναι µια ειδική µορφή οργανωµένης βίας, είναι η οργάνωση της βίας µε το σκοπό την υποταγή της αντίπαλης τάξης. Αλλά ποια είναι η τάξη την οποία το προλεταριάτο πρέπει να υποτάξει; Φυσικά δεν µπορεί να είναι άλλη από την εκμεταλλευτική τάξη, δηλαδή την πλουτοκρατία. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από το εργατικό κράτος για να κατανικήσουν την αντίσταση των εκμεταλλευτών. Μόνο το προλεταριάτο µπορεί να διευθύνει και να πραγµατοποιήσει αυτό το έργο, το προλεταριάτο που είναι η µόνη επαναστατική µέχρι τέλους τάξη, η µόνη τάξη που µπορεί να συνενώσει όλους τους υπόδουλους και τους αδικούμενους, στον αγώνα εναντίον των κεφαλαιοκρατών µε σκοπό την τέλεια και βίαιη ανατροπή της αστικής κρατικής μηχανής.

Το Σοβιετικό Κράτος

Το Σοβιετικό Κράτος ήταν άμεσο αποτέλεσμα της ανατροπής της αστικής τάξης κατα την Οκτωβριανή Επανάσταση. Όμως ένα εργατικό κράτος δεν είναι παρά ένα μεταβατικό σχήμα που ακόμη και στην πιο καθαρή μορφή του είναι γεμάτο αντιφάσεις. Ο Λένιν ήδη από το 1920 διαπίστωνε τις αντιφάσεις του που είχαν αναπτυχθεί στη σοβιετική κοινωνία, καθώς και το γεγονός πως ένα μεγάλο κομμάτι του παλαιού τσαρικού μηχανισμού απασχολούταν στο νέο κράτος (τεχνικοί, ειδικοί, στρατιωτικοί κλπ). Οι υλικές συνθήκες στη Ρωσία, δηλαδή ο καθυστερημένος ημιφεουδαρχικός χαρακτήρας και η φτώχεια στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, δεν επέτρεψαν στο εργατικό κράτος να εμφανιστεί ως μια νέα ολότελα μορφή.

Αυτό που σημαίνει η καταστροφή του αστικού κράτους είναι η ρήξη των δεσμών και της γραμμής εντολών που συνδέει το τα ένοπλα σώματα αντρών με την αστική τάξη που έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία και την χρήση των υλικών και δομικών στοιχείων για το χτίσιμο του νέου εργατικού κράτος.

Η ποιοτική διαφορά είναι ότι οι υπάλληλοι του νέου εργατικού κράτους υπόκεινταν στον άμεσο πολιτικό έλεγχο των εργατικών επίτροπων και των μπολσεβίκων. Η εργατική κρατική μηχανή, αν όχι στην ιδανική της μορφή, πρέπει τίθεται πάντα στην υπηρεσία της επανάστασης. Όμως το σοβιετικό κράτος εξελίχθηκε σε έναν μηχανισμό όχι για την υπεράσπιση της επανάστασης διεθνώς αλλά σε ένα παραμορφωμένο γραφειοκρατικό μόρφωμα, εσωστρεφές και απομονωμένο. Οι  αντικειμενικές υλικές συνθήκες , η πίεση των ηττών της διεθνούς επανάστασης και την αδυναμία της εργατικής τάξης μετά από χρόνια εμφύλιου πολέμου να εδραιώσει τον πολιτικό έλεγχο της πάνω στο κράτος, είχε ως αποτέλεσμα την παραμόρφωση και την απαλλοτρίωση της πολίτικης εξουσίας του προλεταριάτου από την γραφειοκρατική κάστα. Αυτό ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο και άμεσο αποτέλεσμα της μη επέκτασης της επανάστασης παγκοσμίως.

Ο Τρότσκι εξήγησε πως η σταλινική αντεπανάσταση δεν έθιξε την οικονομική βάση και τις κατακτήσεις της επανάστασης, δηλαδή την σχεδιασμένη οικονομία , το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο και την κρατικοποίηση των μέσων παράγωγης. Αντίθετα, η εξουσία της εργατικής τάξης απαλλοτριώθηκε από την γραφειοκρατία που αναδύθηκε ως κοινωνικό προϊόν των αντιφάσεων της σοβιετικής κοινωνίας. Ο Τρότσκι, ήταν ο μόνος που εντόπισε την αναλογία με τον βοναπαρτισμό αλλά από άλλη ταξική σκοπιά.

Ο βοναπαρτισμός υπεράσπιζε της κατακτήσεις της αστικής τάξης. Ο σταλινισμός μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας ειδικός τύπος βοναπαρτισμού που πρόεκυψε από την σχεδιασμένη οικονομία και σε τελευταία ανάλυση το προνομιούχο στρώμα των γραφειοκρατών. Εξαιτίας των ιδιαίτερων υλικών αντικειμενικών συνθηκών η γραφειοκρατία απέκτησε μια αυτονομία από την προλεταριακή βάση λόγω του έλεγχου που ασκούσε στην σχεδιασμένη παράγωγη και στους μηχανισμούς του κράτους.

Τα προνόμια της γραφειοκρατίας πρόεκυψαν από την σχεδιασμένη οικονομία και έτσι βλέπουμε την αντίφαση ανάμεσα στην σταλινική κάστα που φοβάται την επαναστατική προοπτική της διεθνούς και εγχώριας εργατικής τάξης και προσπαθεί να την ελέγξει από τη μία, είναι όμως αναγκασμένη από την άλλη να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις της επανάστασης καθώς είναι η βάση στην οποία στηρίζονται τα προνόμια της.

Η σταλινική γραφειοκρατία κατανάλωνε την πλεονάζουσα άξια του κοινωνικού προϊόντος που παρήγαν οι εργάτες. Η παραμόρφωση που συντελέστηκε ήταν τόσο σφοδρή που δεν έμεινε σχεδόν τίποτε από τις παλιές κατακτήσεις του Οκτώβρη, όπως τα σοβιέτ και εργατικά συμβούλια, η εσωκομματική δημοκρατία, οι απεργίες, διαδηλώσεις κλπ. Μονάχα ένα θεμελιώδες στοιχείο παρέμεινε αναλλοίωτο, που είναι και το θεμελιώδες για κάθε μαρξιστική ανάλυση, το στοιχείο της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας.

Αν η σχεδιασμένη οικονομία δεν αποτελεί την ειδοποιό διαφορά, τότε κάποιος θα έλεγε ότι το σταλινικό καθεστώς συγκρίνεται μόνο με φασισμό του Χίτλερ ή του Μουσολίνι. Ήταν όμως η Σοβιετική Ένωση ένα φασιστικό καθεστώς; Φυσικά και όχι! Ήταν αδυσώπητο και καταπιεστικό σε κάθε μορφή ελεύθερης έκφρασης και κριτικής. Όμως ήταν αναγκασμένο για να συντηρεί τα μη κληροδοτούμενα προνόμια της γραφειοκρατίας, να υπερασπίζεται την βασική κατάκτηση του Οκτώβρη, δηλαδή τη σχεδιασμένη οικονομία, που ήταν μια θεμελιώδης και συγκλονιστική κατάκτηση για το παγκόσμιο προλεταριάτο.

Ο Τρότσκι, υπερασπιζόταν με όλη του τη δύναμη τις κατακτήσεις της Επανάστασης, παρά το γεγονός ότι σε αυτές τις κατακτήσεις στηρίζονταν οι πολιτικοί και φυσικοί του δολοφόνοι. Ωστόσο, παρά τον αγώνα που έδωσε ο Τρότσκι κατά της γραφειοκρατίας και υπέρ της πολιτικής επανάστασης του προλεταριάτου στην ΕΣΣΔ, ποτέ δεν αρνήθηκε τα προφανές, ότι δηλαδή στην Σοβιετική Ένωση κατέστη δυνατή η οικονομική ανάπτυξη και ευημερία για κάποιο χρονικό διάστημα αφενός και εφικτή η νίκη ενάντια στις ναζιστικές πολεμικές μηχανές αφετέρου, εξαιτίας ακριβώς της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας και της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Τα παραμορφωμένα εργατικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης

Η επέλαση του Κόκκινου Στρατού μετά την κοσμοϊστορική νίκη της ΕΣΣΔ επί του Χίτλερ έγινε αποδεκτή με επαναστατική άνοδο της ταξικής πάλης σε όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Εξαιτίας των συνθηκών που δημιούργησε ο πόλεμος και η κατοχή στις χώρες αυτές (εγκατάλειψη της οικονομίας από αστούς, κατοχικές κυβερνήσεις προδοσίας, κλπ) η γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ, στηριζόμενη στις επαναστατικές διαθέσεις των λαών, ώθησε στην εξουσία κυβερνήσεις καθ’ εικόνα και ομοίωσή της. Σε αυτό διευκόλυνε ιδιαίτερα το τεράστιο κύρος που απέκτησε μεταπολεμικά ο σταλινισμός λόγω της νίκης κατά του Χίτλερ (που οφείλεται στην ηρωική θυσία των απλών στρατιωτών για την υπεράσπιση των παραδόσεων της Οκτωβριανής Επανάστασης, και όχι τόσο στην πολιτική και στρατηγική ευφυΐα των γραφειοκρατών ηγετών). Ωστόσο, για τους σταλινικούς η πιθανότητα δημιουργίας ενός γνήσιου εργατικού κράτους αποτελούσε απειλή για τα συμφέροντά τους και για τον λόγο αυτό, η γραφειοκρατία της Μόσχας αποτέλεσε ένα μόνιμο πολιτικό φρένο στις μαζικές επαναστάσεις των λαών της Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως απεδείχθη με τις συμφωνίες της Γιάλτας, Βάρκιζας κ.α.

Τα νέα αυτά κράτη, ήταν παραμορφωμένα από τη γέννηση τους κράτη που εξαρτούσαν την ύπαρξη τους στη σχέση τους με τη Μόσχα. Αυτό που το υποδέχτηκαν αρχικά οι εργάτες με ενθουσιασμό μετατράπηκε σε ένα αβάσταχτο εμπόδιο τεράστιας καταπίεσης της επιθυμίας των εργατών να κτίσουν και προχωρήσουν περεταίρω στη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας. Για πολλούς, φωτεινή εξαίρεση αποτελούσε ο Τίτο, λόγω της κόντρας του με τη Μόσχα και την διαγραφή του από την Κομιντέρν. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να χαρακτηριστεί η Γιουγκοσλαβία ως γνήσιο εργατικό κράτος, αφού η σχεδιασμένη οικονομία δεν συνεπαγόταν τον πολιτικό και δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων στην κοινωνική παραγωγή.

Συμπεράσματα

Η μαρξιστική ανάλυση του κράτους έχει ως βασικό θεμέλιο της, την εξέταση των σχέσεων παραγωγής σε μία κοινωνία. Αυτές οι σχέσεις διαμορφώνουν όχι μόνο τις κοινωνικές σχέσεις αλλά και τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία μαστίζεται από την θεμελιώδη αντίφαση του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής από τη μία και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής από την άλλη. Από αυτή την αντίφαση προκύπτει το γεγονός ότι η μειοψηφική κοινωνικά αστική τάξη κατέχει όχι μόνο τον πλούτο στα χέρια της αλλά και την πολιτική εξουσία για να τον διανείμει.

Αντίθετα, οι νέοι και οι εργαζόμενοι, αυτοί δηλαδή που παράγουν όλο αυτό το πλούτο, καταδικάζονται στην απλή επιβίωση (πολλές φορές ούτε καν σε αυτή) χωρίς καμία δυνατότητα να απολαύσουν πλήρως τα αγαθά που οι ίδιοι παράγουν. Επειδή όμως είναι στο γενετικό κώδικα της εργατικής τάξης να επαναστατεί για να ανατρέψει αυτή την αντίφαση έχουμε δει, ιδίως την τελευταία περίοδο πολλές κοινωνικές επαναστάσεις. Όμως, δεν αρκεί μόνο μια επανάσταση. Χρειάζεται και η οικοδόμηση ενός πολιτικού επιστεγάσματος, ενός εργατικού κράτους δηλαδή, που θα προστατέψει τις κατακτήσεις της επανάστασης και θα οργανώσει την παραγωγή των αγαθών με τον πιο δημοκρατικό και δίκαιο τρόπο και να εξασφαλίσει το πέρασμα σε ένα καλύτερο αύριο.

Δίχως τον συνειδητό όμως έλεγχο του ανθρώπου στην σχεδιασμένη οικονομία, δίχως δηλαδή τον εργατικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής, αναπόφευκτα αναπτύσσεται σαν απόστημα σε ένα εργατικό κράτος η γραφειοκρατική κάστα η οποία (όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί στην ΕΣΣΔ) θα μπλεχτεί σε ένα άλυτο κουβάρι κακοδιαχείρισης, σπατάλης, ελλείψεων και θα οδηγήσει στην κατάρρευση της παράγωγης, όπως και έγινε. Δεν είναι δυνατός ο γραφειοκρατικός έλεγχος μιας μοντέρνας οικονομίας καθώς, καθιστά ανέφικτο αυτό που για τον σοσιαλισμό είναι θεμελιώδες ζητούμενο: την ικανότητα για συνεχή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για τη μετάβαση από την άδικη, τραγική, αντιφατική, ανθρωποκτόνα καπιταλιστική κοινωνία στον ελπιδοφόρο και κοινωνικά αναγκαίο σοσιαλισμό.

Σοφία Παπακωνσταντίνου

 marxismos.com

Η Αγία και ομοούσια τριάδα ΔΡΑΓΑΣΑΚΗ, ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ, ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ αγωνιά για να καλύψει το μεγαλύτερα σκάνδαλο των τραπεζών στη χώρα.

Γεύμα αλληλέγγυων συνενόχων με μενού... την κοινή «διάσωσή» τους

του Ν.Ζ.

Κατά κοινή ομολογία ο Γιάννης Στουρνάρας θα έπρεπε να βρισκόταν, η αλήθεια όχι μόνος, στο εδώλιο του κατηγορουμένου και στη φυλακή, καταδικασμένος με κακουργήματα.

Το χάρισμα, με προίκα πολλών δισ., της ΑΤΕ και του ΤΤ στην Τράπεζα Πειραιώς και στην Eurobank αντίστοιχα, είναι μόνο η κορυφή των σκανδάλων που, μαζί με τον Προβόπουλο και φυσικά τους Σαμαρά και Βενιζέλο, προώθησε αδίστακτα, ως Υπουργός Οικονομικών, ο Γιάννης Στουρνάρας.

Για τις υπηρεσίες του στο σύστημα αποζημιώθηκε πλουσιοπάροχα και, μεταξύ άλλων, ανήλθε στο θρόνο του διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος.

Η εποχή που ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ έπνεε τα μένεα κατά του Στουρνάρα, αποτελεί μια πολύκακή ανάμνηση για την ηγετική ομάδα του νεομνημονιακού Συριζαίικου μορφώματος.

Ούτε αυτοί που διακωμωδούν τον Τσίπρα ως μέγα ψεύτη, δεν τολμούν να θίξουν τι έλεγε  παλιά ο σημερινός πρωθυπουργός και η παρέα του, ενάντια στον Γιάννη της ΤτΕ.

Την Συριζαίικη αντιπαλότητα σε πρώτη φάση διαδέχθηκε η αβρότητα και σε δεύτερη, τοσυνοικέσιο.

Το προχθεσινό συμπόσιο, όμως, με συνδαιτυμόνες τον Γιάννη Δραγασάκη, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και τον Γιάννη Στουρνάρα, στην Τράπεζα της Ελλάδος παρακαλώ, σηματοδοτεί κάτι πολύ παραπάνω. Αντιπροσωπεύει την αγία και ομοούσιο τριάδα των πλέον συνειδητών υπαλλήλων του νέου συστήματος της χώρας.

Αυτό το συμπόσιο, με τα ένοχα και συνένοχα μνημονιακά συνεταιράκια της συμφοράς, δεν είχε ως μενού το waiver, το QE, το κούρεμα των ομολόγων και τα capital controls, όπως έγραψε ο Τύπος.

Δεν χρειαζόταν γεύμα για μια συζήτηση με αυτή τη θεματολογία.

Το γεύμα είχε ως πραγματικό μενού την στερέωση της “ιερής συμμαχίας”, που θα θωρακίσει την άτακτη διαχείριση των τριών υπαλλήλων των Βρυξελλών και της τρόικας, από τα κύματα όσων επιζητούν δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα.

Και οι τρεις συνδαιτυμόνες, ιδιαίτερα οι δύο Γιάννηδες (ο άλλος με το ένα “ν” έφυγε νωρίς και τώρα, αφού έσωσε την Ελλάδα, σώζει και τη Βρετανία από το Brexit) γνωρίζουν καλά πόσο βαρύταταεκτεθειμένοι είναι σε πελώρια σκάνδαλα (το μέγα σκάνδαλο της τρίτης ανακεφαλαιοποίησηςτων τραπεζών, είναι το πιο τελευταίο) και πόσο αναγκαία είναι η πιο ισχυρή, σχεδόν σιδερένια, μεταξύ τους αλληλεγγύη για να αποπειραθούν με κάποια επιτυχία να αποφύγουν τη λογοδοσία.

Φιλότιμη, πράγματι, η προσπάθειά τους.

Ένα γεύμα, όμως, μπορεί να μη φτάνει για σωσίβιο, όσο και αν είναι πολύτιμο...

Πολύ περισσότερο όταν οι συνδαιτυμόνες γνωρίζουν πως ο καιρός μπορεί να έχει γρήγορα γυρίσματα!

iskra.gr

Μπορεί η Ρωσία να επιβιώσει της επίθεσης της Ουάσιγκτον;

του Paul Craig Roberts (1)

  

Δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί στρατηγοί οι οποίοι είναι ανεύθυνοι και δηλώνουν, βάσει κανενός απολύτως στοιχείου, ότι «η Ρωσία είναι μια υπαρκτή απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες», καθώς και για τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία, τη Γεωργία, την Ουκρανία, και όλη την Ευρώπη. Και Βρετανοί στρατηγοί συμμετέχουν επίσης στο φιλοπόλεμο κλίμα. Ένας Άγγλος απόστρατος στρατηγός και πρώην διοικητής του ΝΑΤΟ, ο Sir Richard Shirreff, Αναπληρωτής Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής στην Ευρώπη μέχρι το 2014, μόλις δήλωσε ότι ο πυρηνικός πόλεμος με τη Ρωσία είναι «απολύτως δυνατός» εντός του έτους.

Οι πιστοί μου αναγνώστες γνωρίζουν ότι εγώ, προειδοποιώ εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα για την πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου. Ωστόσο, υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα σε μένα και τους στρατηγούς της Δύσης. Εγώ βλέπω τον πόλεμο ως συνέπεια της νεοσυντηρητικής μεθόδευσης για παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ. Η νεοσυντηρητική μεθόδευση για παγκόσμια ηγεμονία αναγνωρίζεται από τους ίδιους τους νεοσυντηρητικούς στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, και έχει ένα ρεκόρ 15 χρόνων εφαρμογής στους πολλούς και εν εξελίξει πολέμους της Αμερικής στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Παρά το γεγονός ότι τα μέσα μαζικής εξημέρωσης κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να κρατήσουν την προσοχή μας μακριά από τα γνωστά γεγονότα, τα γεγονότα παραμένουν γνωστά.

Η θέση των στρατηγών της Δύσης είναι ότι η “ρωσική επιθετικότητα" ωθεί τους αθώους Αμερική / ΝΑΤΟ σε πυρηνικό πόλεμο.

  

Αυτή είναι η λίστα της "ρωσικής επιθετικότητας” του στρατηγού Shirreff: “Αυτός [ο Πούτιν] έχει εισβάλει στην Γεωργία, έχει εισβάλει στην Κριμαία, έχει εισβάλει στην Ουκρανία. Έχει χρησιμοποιήσει βία και την έβγαλε καθαρή. Σε μια περίοδο έντασης, μια επίθεση στα κράτη της Βαλτικής... είναι απολύτως ευλογοφανής”. Ο Shirreff μιλάει παριστάνοντας πράγματα που ακόμα και αν ήταν αληθινά θα λάμβαναν χώρα στο εσωτερικό αυτού που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε τα μακροχρόνια εθνικά σύνορα της Ρωσίας.

Ο στρατηγός Shirreff μου φαίνεται ότι είναι ή απληροφόρητος ή υποκριτής. Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ που χρησιμοποιούν βία και την βγάζουν καθαρή. Η ρωσική εισβολή στην πρώην ρωσική επαρχία της Γεωργίας, ήταν μια απάντηση στην εισβολή της μαριονέτας της αμερικανικής κυβέρνησης (ΣτΜ, Γεωργίας) κατά της Νότιας Οσετίας, εισβολή κατά την οποία γεωργιανά στρατεύματα εξοπλισμένα και εκπαιδευμένα από Αμερικανούς και Ισραηλινούς σκότωσαν ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις και ένα μεγάλο αριθμό αμάχων της Νότιας Οσετίας, ενώ η ρωσική κυβέρνηση βρισκόταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

Χρειάστηκαν λίγες μόνο ώρες σ' ένα μικρό κλάσμα του ρωσικού στρατού να ισοπεδώσει τον εκπαιδευμένο από Αμερικανούς και Ισραηλινούς γεωργιανό στρατό. Ο Πούτιν είχε την πρώην ρωσική επαρχία στο χέρι του. Θα μπορούσε να είχε κρεμάσει τον πρόεδρο μαριονέτα των Αμερικανών (ΣτΜ, Mikheil Saakashvili), και να ενσωματώσει και πάλι την Γεωργία στη Ρωσία, όπου και πιθανώς ανήκει έχοντας διανύσει όλη την σύγχρονη ιστορία της σ' αυτή τη θέση.

Ο Πούτιν όμως δεν είδε την Γεωργία ως έπαθλο και, αφού έδωσε το στίγμα του, άφησε τους Αμερικανούς να πάρουν πάλι πίσω το κράτος μαριονέτα τους. Ο τότε πρόεδρος (της Γεωργίας), ένας βρωμερός αχρείος, πετάχτηκε έξω από τη χώρα από τους Γεωργιανούς και τώρα υπηρετεί το αμερικανικό κράτος μαριονέτα της Ουκρανίας, όπως και τόσοι άλλοι που δεν είναι Ουκρανοί. Προφανώς, η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να βρει αρκετούς Ουκρανούς ικανούς να ξεπουλήσουν τη χώρα τους στην Ουάσιγκτον και πρέπει να φέρνει ξένους να βοηθήσουν την Ουάσινγκτον να κυβερνάει την Ουκρανία.

Δεν υπήρξε, δυστυχώς, καμία ρωσική εισβολή της Ουκρανίας. Ο Πούτιν δεν εισάκουσε   τις εκκλήσεις των ρωσικών πλειοψηφικών πληθυσμών των αποσχισθέντων επαρχιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ να επανενταχθούν και πάλι στη Ρωσία, όπου ανήκουν. Αν ο Πούτιν ήθελε πραγματικά την Ουκρανία, δεν χρειαζόταν να στείλει εκεί στρατό. Μπορεί να πάρει πίσω τις ανατολικές και νότιες περιοχές απλά αποδεχόμενος τις εκκλήσεις του πληθυσμού να ξαναγίνουν μέρος της Ρωσίας.

Η μόνη έκκληση που αποδέχθηκε ο Πούτιν ήταν από τους κατοίκους της Κριμαίας, οι οποίοι με ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό συμμετοχής που δεν έζησαν ποτέ οι «δυτικές δημοκρατίες» ψήφισαν με ένα 97,6 τοις εκατό την επανασύνδεση με την Ρωσία, δηλαδή εκεί όπου η Κριμαία ανήκε για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από εκείνο κατά το οποίο υπάρχουν οι ΗΠΑ, μέχρις ότου ο Χρουστσόφ, ένας Ουκρανός, μετέφερε την Κριμαία από την Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία στην Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία, όταν και οι δύο ήταν επαρχίες της Σοβιετικής Ένωσης.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Πούτιν αποδέχθηκε την έκκληση της Κριμαίας γιατί η μόνη είσοδος στη Μεσόγειο Θάλασσα είναι η ναυτική βάση της Ρωσίας στην Κριμαία, και δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Πούτιν αρνήθηκε το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ, προκειμένου να εκτρέψει τις προπαγανδιστικές κατηγορίες της Ουάσινγκτον, όπως αυτές του πρώην στρατηγού Shirreff. Ο Πούτιν σκέφτηκε, λανθασμένα κατά την άποψή μου, ότι η άρνησή του να δεχτεί το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ θα καθησύχαζε τα κράτη του ΝΑΤΟ μαριονέτες της Ουάσιγκτον και θα μείωνε την επιρροή της Ουάσιγκτον στην Ευρώπη. Για τους διεφθαρμένους Ευρωπαίους όμως, τα γεγονότα δεν έχουν καμία βαρύτητα. Επικρατεί το αμερικανικό χρήμα.

Ο Πούτιν δεν καταλαβαίνει την δύναμη του χρήματος της Ουάσιγκτον. Σε ολόκληρη την Δύση μόνο το χρήμα μετράει. Δεν υπάρχουν έννοιες όπως ο λόγος της Ουάσιγκτον, η κυβερνητική ακεραιότητα, η αλήθεια, ή ακόμα και τα εμπειρικά δεδομένα. Υπάρχουν μόνο καλά διαδεδομένα ψέματα. Ολόκληρη η Δύση είναι ένα ψέμα. Η Δύση υπάρχει για ένα και μόνο λόγο, τα εταιρικά κέρδη.

Ο απόστρατος στρατηγός Shirreff ισχυρίζεται, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, πράγμα συνηθισμένο, ότι ο Πούτιν "χρησιμοποίησε βία και την έβγαλε καθαρή".

Για ποια βία μιλάει ο στρατηγός; Μπορεί να προσδιορίσει την βία; Οι ανεξάρτητοι διεθνείς παρατηρητές της ψηφοφορίας στην Κριμαία αναφέρουν ότι ήταν απολύτως δίκαιη, ότι δεν υπήρξε εκφοβισμός, ούτε στρατεύματα, ούτε οποιοσδήποτε ρωσικός εκφοβισμός ήταν παρόντα.

Ο πρώην στρατηγός του ΝΑΤΟ Shirreff πιστεύει ότι μια ρωσική επίθεση "στις χώρες της Βαλτικής είναι απολύτως ευλογοφανής". Για ποιο λόγο; Οι χώρες της Βαλτικής, πρώην επαρχίες της Σοβιετικής Ένωσης, δεν συνιστούν καμία απολύτως απειλή για τη Ρωσία. Οι Ρώσοι δεν έχουν κανένα λόγο να επιτεθούν στις χώρες της Βαλτικής. Ήταν η Ρωσία που έδωσε στα Βαλτικά κράτη την ανεξαρτησία τους. Ακριβώς όπως ήταν η Ρωσία που έδωσε στην Ουκρανία και στην Γεωργία τις ανεξαρτησίες τους.

Η αυτοκρατορική Ουάσιγκτον κάνει μόχλευση στην σύνεση της ρωσικής κυβέρνησης για να εκθέσει προπαγανδιστικά την Ρωσία. Η ρωσική κυβέρνηση επέτρεψε στον εαυτό της να τεθεί σε αμυντική θέση και παραχώρησε την επίθεση στην Ουάσιγκτον.

Η Ρωσία δεν έχει επιτεθεί σε κανένα εκτός από τους τρομοκράτες του ISIS. Υποτίθεται ότι η Ουάσιγκτον αντιτίθεται στην τρομοκρατία, αλλά η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί τον ISIS σε μια προσπάθεια να ανατρέψει την κυβέρνηση της Συρίας με την τρομοκρατία. Η Ρωσία έβαλε ένα φρένο σ' αυτό. Το ερώτημα που έχουμε μπροστά μας είναι αν η ρωσική κυβέρνηση επιθυμεί να γίνει αποδεκτή από τη Δύση και ο Πούτιν ξεπουλά την Συρία στον διαμελισμό που επιθυμούν η Ουάσιγκτον και το Ισραήλ, προκειμένου να δείξει ότι η Ρωσία είναι ένας καλός εταίρος για τη Δύση.

Εάν η Ρωσία δεν ξεπεράσει το σύνδρομο του φλερτ με την Δύση, η Ρωσία θα χάσει την ανεξαρτησία της.

Ο τρόπος που το καταλαβαίνω εγώ είναι ότι η Ρωσία έχει αναστηθεί ως μια χριστιανική, ηθικά κυρίως, χώρα, ίσως η μόνη στη γη. Το ερώτημα που ο ρωσικός λαός και η ρωσική κυβέρνηση χρειάζονται, απεγνωσμένα, να θέσουν στον εαυτό τους είναι: Θέλουμε να συνδεθούμε με την Πολεμοχαρή και Εγκληματική Δύση που αψηφάει όχι μόνο τους δικούς της νόμους αλλά και τους διεθνείς νόμους;

Η συντριπτική πλειοψηφία του κακού στον κόσμο κατοικεί στη Δύση. Είναι η Δύση με τα ψέματα και την απληστία της που έχει καταστρέψει εκατομμύρια ανθρώπους σε 7 χώρες κατά τη διάρκεια του νέου 21ου αιώνα. Αυτό είναι το πιο απειλητικό ξεκίνημα της νέας χιλιετίας στη σύγχρονη εποχή.

Ανικανοποίητοι με την λεηλασία του Τρίτου Κόσμου, την Νότια Αμερική, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Λετονία, την Αργεντινή, και τώρα την Βραζιλία και την Ουκρανία, οι Δυτικοί Καπιταλιστές έχουν βάλει στο στόχαστρο την Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και την Νότια Αφρική.

Τι έπαθλο θα ήταν το πάρσιμο της Ρωσίας με όλη αυτή την τεράστια έκταση της Σιβηρίας που μπορεί να κακοποιηθεί και να καταστραφεί περιβαλλοντικά για τα  καπιταλιστικά κέρδη. Η προσφορά ελεύθερης γης στη Σιβηρία από την ρωσική κυβέρνηση θα ήταν καλύτερα να περιοριστεί μόνο σε Ρώσους πολίτες. Διαφορετικά, η γη είναι πιθανό να αγοραστεί από τη Δύση, η οποία θα χρησιμοποιήσει τις ιδιοκτησίες της στην Ρωσία για να καταστρέψει τη χώρα.

Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι είναι τυφλωμένοι από το γεγονός ότι έζησαν για δεκαετίες κάτω από καταπιεστικά και αποτυχημένα καθεστώτα. Θεωρούν την Δύση ως επιτυχία. Η εσφαλμένη ερμηνεία τους για την Δύση θέτει σε κίνδυνο την ανεξαρτησία τους.

Ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα επιδιώκουν την σύγκρουση. Πρόκειται για μια αυθαίρετη και απερίσκεπτη πράξη από πλευράς Ουάσιγκτον για να στείλει το μήνυμα προς την Ρωσία και την Κίνα ότι θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ υποτέλειας ή πολέμου.

Επιμέλεια Μετάφρασης: Ο Γιώργος του Κλικ

(1) Ο Δρ Paul Craig Roberts ήταν Υφυπουργός του Υπουργείου Οικονομικών για την Οικονομική Πολιτική και συνεργάτης έκδοσης της Wall Street Journal. Ήταν αρθρογράφος στα Business Week, Scripps Howard News Service, και Creators Syndicate. Είχε πολλές πανεπιστημιακές θέσεις. Η διαδικτυακή αρθρογραφία του έχει προσελκύσει παγκόσμιο ενδιαφέρον. Τα τελευταία βιβλία του Roberts είναι Η αποτυχία του καπιταλισμού του Laissez Faire Καπιταλισμός και Οικονομική Διάλυση της Δύσης, το Πώς χάθηκε η Αμερική και Η Νεοσυντηρητική Απειλή για την Παγκόσμια Τάξη.

paulcraigroberts.org