Ελληνικό: η κυβέρνηση συνεχίζει το επικοινωνιακό δούλεμα

της Ελένης Πορτάλιου

Υπογράφηκε στις 7/6 το Μνημόνιο Κατανόησης μεταξύ Κυβέρνησης και Lamda Development για το Ελληνικό. Το κείμενο δεν έχει νομική ισχύ, αποτελεί συμφωνία «κυρίων» με την κυβέρνηση να δεσμεύεται για άλλη μια φορά ότι θα διασφαλίσει τα συμφέροντά της εταιρείας Λάτση, σε βάρος των συμφερόντων των κατοίκων της Αττικής και της έννομης τάξης. Σε σχετικό ρεπορτάζ της Αυγής (8/6, συντάκτης Γ. Αγουρίδης) «η κυβέρνηση υποστηρίζει», κατά την έκφραση του συντάκτη, «ότι υπάρχουν βελτιωτικές αλλαγές στη σύμβαση». Πέραν του ότι αυτά που συνεννοούνται κατ’ ιδίαν οι εμπλεκόμενοι δεν έχουν δεσμευτικό αντίκρισμα, τα όσα αναγράφονται στο εκτενές ρεπορτάζ της Αυγής δεν αποτελούν «βελτιώσεις» αλλά ανήκουν στις γνωστές «δημιουργικές ασάφειες» της επικοινωνιακής κυβερνητικής πολιτικής.

Η σύμβαση εκποίησης του Ελληνικού δεν βελτιώνεται με καθρεφτάκια σε ιθαγενείς. Πολύ απλά το σχέδιο αυτό δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί για τους λόγους που περιγράφονται ολοκληρωμένα στο πρόσφατο εξώδικο των 40 πολιτών.

Ας δούμε αναλυτικά αυτά που παρουσιάζει το ρεπορτάζ.

• Αναφέρεται ότι οι συνολικοί χώροι πρασίνου προσεγγίζουν το 50% της επιφάνειας - εξ’ αυτών το πάρκο καλύπτει 2 εκατ. τ.μ. και ένας γειτνιάζων χώρος 300.000 τ.μ. Τα παραπάνω δεν αλλάζουν σε τίποτε τα μεγέθη του γνωστού σχεδίου Foster, το οποίο προφανώς δεν δομεί εξ ολοκλήρου τα 4 εκατ. τμ που μένουν μετά την αφαίρεση των 2 εκατ. τμ του πάρκου, όπως συμβαίνει άλλωστε και στο τελευταίο πολεοδομικό σχέδιο. Στα ήδη υπάρχοντα στο σχέδιο Foster 2.400.000 τ.μ. ελεύθερων χώρων μπορούν να «μεταφερθούν δημόσιες χρήσεις κτιρίων από το υπόλοιπο λεκανοπέδιο με σκοπό να δημιουργηθούν αντιστοίχου εμβαδού πνεύμονες πρασίνου σε κατοικημένες περιοχές του κέντρου». Αυτό μάλλον είναι αδύνατον να συμβεί εν τοις πράγμασι, σε κάθε περίπτωση πάντως η δυνατότητα αυτή δεν προσθέτει αλλά αφαιρεί πράσινο από την περιοχή, το οποίο μεταφέρεται αλλού.
• Τα περί «συνολικού οφέλους 2.415 δις €» είναι απολύτως ανυπόστατα. 3 πραγματογνωμοσύνες - μία του Τεχνικού Επιμελητηρίου και δύο που διέταξε ο Εισαγγελέας Οικονομικού Εγκλήματος κ. Δραγάτσης πιστοποιούν ότι η αξία του ακινήτου είναι πολλαπλάσια του καταβαλλόμενου τιμήματος παραχώρησης. Επιπλέον, εάν συνυπολογιστούν τα ποσά που πρέπει να καταβάλει το Ελληνικό Δημόσιο για να ικανοποιήσει συμβατικές υποχρεώσεις όπως προκύπτουν από το σχέδιο Foster, το τίμημα μηδενίζεται και το δημόσιο μένει με οικονομικά ελλείμματα. Σε κάθε περίπτωση, το αρχικό ποσό του τιμήματος θα καταβληθεί κατ’ ευθείαν στους δανειστές και το Δημόσιο θα χρεωθεί με οικονομικές υποχρεώσεις εκατομμυρίων. Όσον αφορά τη δέσμευση για επενδύσεις και ιδιαίτερα άμεσες επενδύσεις για δημιουργία δημόσιων υποδομών κοινωφελούς χαρακτήρα, η κυβέρνηση προπαγανδίζει ότι  «κατάφερε να αυξήσει (το ύψος της επένδυσης) κατά 1,5 δις € τουλάχιστον και σε ότι αφορά τα άμεσα έργα, δηλαδή αυτά που θα ολοκληρωθούν στην επόμενη πενταετία, κατά 1 δις €». Όμως, οι δημόσιες υποδομές κοινωφελούς χαρακτήρα είναι υποδομές της εσωστρεφούς πόλης των 27.000 κατοίκων και εξυπηρετούν τις χρήσεις που θα πραγματοποιήσει η Lamda Development στο Ελληνικό. Είναι αναπόσπαστο τμήμα της επένδυσης και γίνονται προς εξυπηρέτηση των κατοικιών (μονοκατοικίες, πολυώροφα, ουρανοξύστες) των εμπορικών κέντρων και του λιανικού εμπορίου, των κτιρίων εκπαίδευσης, υγείας, παιδείας, πολιτισμού, του καζίνο και των ολυμπιακών εγκαταστάσεων που παραχωρούνται στην «επενδύτη».
• Όσον αφορά τη «δέσμευση» - προτεραιότητα στη δημιουργία του πάρκου, που αναφέρουν οι «κυβερνητικοί κύκλοι», όλοι γνωρίζουν ότι λόγω ρύπανσης από τις προηγούμενες χρήσεις του αεροδρομίου, αυτό πιθανότατα δεν θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί, πολύ περισσότερο εξ αρχής.
• Το σχέδιο Foster προβλέπει βάσει σχεδίων δόμηση 3 εκατ. τμ. Ο «επενδυτής» δεσμεύεται να μην ξεπεράσει τα 2,7 εκατ. τμ. Πέραν του ότι η «δέσμευση» δεν έχει νομική ισχύ, το πρόβλημα δεν είναι να μειωθεί το τερατώδες από πλευράς δόμησης σχέδιο κατά 10% αλλά να μην πραγματοποιηθεί καν, καταστρέφοντας τον σημαντικότερο οικολογικά, οικονομικά και κοινωνικά πόρο του λεκανοπεδίου.
• Είναι αδιανόητο οι ακτές να ιδιωτικοποιούνται και μάλιστα για 99 έτη. Η «δέσμευση» - παραχώρηση πρόσβασης στους νόμιμους δικαιούχους της δημόσιας έκτασης του Ελληνικού σε 1 χλμ ελεύθερης ακτής θυμίζει την παροιμία «εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι». Πολύ περισσότερο που σίγουρα υπάρχουν βλέψεις ανταποδοτικότητας καθώς στην πόλη της Lamda Development τίποτε δεν θα είναι δωρεάν.

Η Ελένη Πορτάλιου είναι μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών κατά του Υπερταμείου Υφαρπαγής της Δημόσιας Περιουσίας και της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού

rednotebook.gr

Στην τρελίτσα το έριξε Γιώργος Παπανδρέου

Στην τρελίτσα το έριξε ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ Γιώργος Παπανδρέου και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας και με τον ΣΥΡΙΖΑ, με την προϋπόθεση να υπάρξει μια «σωστή προγραμματική βάση».

Μιλώντας στην κρατική τηλεόραση Θεσσαλονίκης, τόνισε ότι τον ενδιαφέρει η υλοποίηση μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα και πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να έχει ένα πρόγραμμα μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών.

Ο κ. Παπανδρέου παρουσίασε την πρότασή του για εθνική συνεννόηση και ζήτησε «να φύγουμε από τις μικροφιλοδοξίες και να δούμε ότι σε αυτή τη χώρα όλοι θα βουλιάξουμε».

Για το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς και αν υπάρχουν προσωπικά προβλήματα, είπε: «Εγώ δεν θα το βάλω σε προσωπική βάση. Μπορεί να υπάρχουν προσωπικά προβλήματα αλλά εγώ δεν κρατάω πικρία. Αυτό που χρειάζεται είναι να δούμε: Μπορούμε πάνω σε ένα πρόγραμμα; Δεν είναι θέμα το όνομα ή το ποιος είναι ο άλλος. Μπορεί να υπάρξει ένα πρόγραμμα που θα συμφωνήσουμε γενικότερα, πολιτικές και παραγωγικές δυνάμεις της χώρας;».

Μεγάλη Βρετανία: Προηγείται 10% το Brexit

Εντυπωσιακό άνοιγμα της ψαλίδας υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ καταγράφει νεότερη δημοσκόπηση της εταιρείας ORB για την εφημερίδα Independent, λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν από το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου.

Η πρόθεση ψήφου υπέρ του Brexit έχει ανέλθει στο 55%, έναντι 45% υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, αν υπολογιστούν μόνο όσοι δηλώνουν ότι σίγουρα θα ασκήσουν το δικαίωμα ψήφου.

Η δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά σε δείγμα περίπου 2.000 πολιτών την Πέμπτη και την Παρασκευή. Στην προηγούμενη δημοσκόπηση της εφημερίδας τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 51% έναντι 49% πάλι υπέρ του Brexit.

Αν υπολογιστεί το σύνολο των απαντήσεων, χωρίς τη βεβαιότητα της προσέλευσης στην κάλπη, το Brexit είναι και πάλι μπροστά με 53% έναντι 47%. Το 78% των υποστηρικτών του Brexit λένε πως σίγουρα θα ψηφίσουν, ποσοστό που μειώνεται στο 66% για τους οπαδούς της παραμονής στην ΕΕ. Πάντως η παραμονή προηγείται στην παράσταση νίκης, με το 52% των ερωτηθέντων να πιστεύουν πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα απορρίπτει το Brexit.

Με τη δημοσιοποίηση της δημοσκόπησης η στερλίνα υπέστη τη μεγαλύτερη απώλεια της συναλλαγματικής της αξίας από τα τέλη Φεβρουαρίου, υποχωρώντας κατά 1,4 έναντι του δολαρίου και κατά 0,8% έναντι του ευρώ. Μιλώντας στην τηλεόραση του BBC ο ευρωσκεπτικιστής Νάιτζελ Φάρατζ εκτίμησε ότι η εκστρατεία υπέρ της εξόδου από την ΕΕ βρίσκεται «στο δρόμο της νίκης». Έδωσε ξανά έμφαση στην ενδοκοινοτική μετανάστευση, λέγοντας ότι ακόμα και αν στο παρελθόν η μετανάστευση τόνωσε τη βρετανική οικονομία, οι πολίτες με χαμηλότερα εισοδήματα δέχονται μεγαλύτερη πίεση σήμερα σε σχέση με μία δεκαετία πριν. Όπως σημείωσε, πέρα από το ΑΕΠ υπάρχει και το μέτρο της ποιότητας ζωής, εννοώντας ότι οι μετανάστες το υποβαθμίζουν.

Νωρίτερα ο Πρωθυπουργός Κάμερον είχε πει μιλώντας σε νεανικό κοινό ότι ανησυχεί για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος διότι με αυτό θα χρειαστεί να ζήσουν στο μέλλον οι νέοι της Βρετανίας. Ο κ. Κάμερον έγινε μάλιστα δέκτης φραστικής επίθεσης από νεαρή κοπέλα στο ακροατήριο στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ιστοσελίδα Buzzfeed και το Facebook.

iefimerida.gr

ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ...

Η έννοια της Εξουσίας

Το κράτος είναι μια ομάδα ατόμων που κατέχουν και ασκούν την υπέρτατη εξουσία σε ένα δεδομένο έδαφος.
Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να πούμε ότι το κράτος είναι μια ομάδα προσώπων που είτε κατέχουν την υπέρτατη εξουσία σε ένα δεδομένο έδαφος, είτε την ασκούν επί ενός συγκεκριμένου πληθυσμού.

Το διακριτικό χαρακτηριστικό του Κράτους είναι η υπέρτατη εξουσία, ή αυτό που οι πολιτικοί φιλόσοφοι συνηθίζουν να λένε "κυριαρχία". 

Η εξουσία είναι το δικαίωμα να διατάζεις και αναλόγως, το δικαίωμα να σε υπακούν.

Πρέπει να διακριθεί από τη δύναμη, η οποία είναι η ικανότητα να υποχρεώνεις σε συμμόρφωση, είτε μέσω της χρήσης, είτε μέσω της απειλής βίας.

Όταν δίνω το πορτοφόλι μου σε ένα κλέφτη που με απειλεί με ένα όπλο, το κάνω γιατί η μοίρα με την οποία με απειλεί είναι χειρότερη από την απώλεια χρημάτων, κάτι που μπορώ να το ανεχτώ. Αναγνωρίζω ότι ασκεί δύναμη επάνω μου, αλλά δύσκολα θα υποθέσω ότι έχει εξουσία, δηλαδή ότι έχει το δικαίωμα να απαιτεί τα λεφτά μου και ότι έχω την υποχρέωση να του τα δώσω.

Όταν η κυβέρνηση μου ζητά φόρους, από την άλλη, τους πληρώνω (φυσιολογικά) ακόμη κι αν δεν το θέλω και ακόμη κι αν σκέφτομαι πως μπορώ να ξεφύγω χωρίς να πληρώσω.

Είναι άλλωστε η δεόντως συσταθείσα κυβέρνηση και συνεπώς έχει το δικαίωμα να με φορολογήσει. Έχει εξουσία επάνω μου.

Μερικές φορές, βεβαίως, εξαπατώ την κυβέρνηση, αλλά ακόμη κι έτσι, αναγνωρίζοντας την εξουσία της, ποιος θα μιλήσει για "εξαπάτηση" ενός κλέφτη;

Ένα από τα ζητήματα στα οποία πρέπει να απαντήσει η πολιτική φιλοσοφία είναι αν υπάρχει κάποιο όριο στο εύρος των υποθέσεων επί των οποίων ένα δίκαιο κράτος έχει εξουσία.

Όταν διατάζομαι να κάνω κάτι, μπορεί να επιλέξω να συμμορφωθώ ακόμη κι αν δεν έχω απειληθεί, γιατί φτάνω να πιστέψω ότι είναι κάτι που οφείλω να κάνω.

Αν αυτή είναι η περίπτωση, τότε, μιλώντας πιο συγκεκριμένα, δεν υπακούω μια προσταγή, αλλά μάλλον αναγνωρίζω την ισχύ ενός επιχειρήματος ή το δίκαιο μιας εντολής.

Σήμερα, σε έναν κόσμο γραφειοκρατικών στρατών και θεσμοθετημένων θρησκειών, όταν οι βασιλιάδες είναι λίγοι στον αριθμό και οι γραμμές των προφητών έχουν αραιώσει, η εξουσία δίνεται σε εκείνους που κατέχουν επίσημες θέσεις.

Το ότι κάτι γινόταν πάντοτε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, σημαίνει για τους ανθρώπους ότι είναι ο τέλειος λόγος για να συνεχίσουν να το κάνουν με αυτόν τον τρόπο.

Γιατί πρέπει να υπακούμε σε ένα βασιλιά; Γιατί πάντοτε υπακούσαμε στους βασιλιάδες.

Αλλά γιατί πρέπει ο μεγαλύτερος γιος του βασιλιά να γίνεται με τη σειρά του βασιλιάς;

Γιατί οι μεγαλύτεροι γιοι πάντοτε κληρονομούσαν το θρόνο.

Η δύναμη της παράδοσης είναι τόσο βαθιά χαραγμένη στα μυαλά των ανθρώπων, που ακόμη και μια μελέτη της βίαιης και τυχαίας καταγωγής μιας κυρίαρχης οικογένειας δεν αδυνατίζει την εξουσία της στα μάτια των υπηκόων της.

Η υπακοή δεν έχει να κάνει με το αν κάνεις αυτό που κάποιος σου λέει να κάνεις.

Αλλά με το ότι κάνεις αυτό που σου λέει να κάνεις, επειδή σου το λέει να το κάνεις.

Πιο συχνά η απλή θέα μιας στολής αρκεί για να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι ο άνθρωπος που τη φορά έχει το δικαίωμα να τον υπακούουν.

Ότι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αξιώσεις της υπέρτατης εξουσίας είναι σαφές.

Ότι όμως οι άνθρωποι οφείλουν να αποδέχονται τις αξιώσεις της υπέρτατης εξουσίας, δεν είναι τόσο προφανές.

Συνεπώς η πρώτη μας ερώτηση πρέπει να είναι, κάτω από ποιες συνθήκες και για ποιους λόγους ένας άνθρωπος έχει υπέρτατη εξουσία πάνω σε έναν άλλο;

Η έννοια της Αυτονομίας

Αφού ο υπεύθυνος άνθρωπος καταλήγει σε ηθικές αποφάσεις τις οποίες εκφράζει στον εαυτό του με τη μορφή των επιτακτικών εντολών, μπορούμε να πούμε ότι δίνει νόμους στον εαυτό του, ή ότι αυτονομοθετείται.

Εν συντομία, είναι αυτόνομος.

Όπως υποστήριζε ο Καντ, η ηθική αυτονομία είναι ένας συνδυασμός ελευθερίας και υπευθυνότητας, είναι η υποταγή σε νόμους τους οποίους κάποιος έχει φτιάξει για τον εαυτό του.

Ο αυτόνομος άνθρωπος, στο βαθμό που είναι αυτόνομος, δεν υπόκειται στη θέληση του άλλου. Μπορεί να κάνει αυτό που του λέει ο άλλος, αλλά όχι γιατί του είπε να το κάνει

Είναι συνεπώς, με την πολιτική έννοια της λέξης, ελεύθερος.

Επειδή η ηθική αυτονομία είναι απλά η συνθήκη ανάληψης της πλήρους ευθύνης για τις ενέργειες κάποιου, σημαίνει ότι οι άνθρωποι μπορεί να χάσουν την αυτονομία τους εθελουσίως.

Δηλαδή ένας άνθρωπος μπορεί να αποφασίσει να υπακούσει στις προσταγές ενός άλλου, χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να καθορίζει για τον εαυτό του αν αυτό που τον διατάζουν είναι καλό ή φρόνιμο.

Αν βρίσκομαι σε ένα βυθιζόμενο καράβι και ο καπετάνιος δίνει οδηγίες για να μπούμε στις σωσίβιες λέμβους, και όλοι οι άλλοι υπακούουν στον καπετάνιο επειδή είναι ο καπετάνιος, μπορεί να αποφασίσω ότι υπό αυτές τις συνθήκες θα ήταν καλύτερο να κάνω αυτό που λέει, αφότου η σύγχυση που θα προκαλούσε η ανυπακοή μου θα ήταν γενικότερα επιζήμια.

Αλλά στο βαθμό που παίρνω μια τέτοια απόφαση, δεν υπακούω στην προσταγή του, δηλαδή, δεν του αναγνωρίζω ότι έχει εξουσία επάνω μου.

Θα πάρω την ίδια απόφαση, για ακριβώς τους ίδιους λόγους, αν κάποιος από τους επιβάτες αρχίσει να δίνει "οδηγίες" και περιμένει, μέσα στη σύγχυση, να εκτελεστούν.

Στην πολιτική, όπως γενικότερα στη ζωή, οι άνθρωποι χάνουν συχνά την αυτονομία τους.

Υπάρχει ένας αριθμός αιτίων για αυτό και επίσης ένας αριθμός επιχειρημάτων που προσφέρονται για να δικαιολογηθεί κάτι τέτοιο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όπως έχουμε ήδη σημειώσει, αισθάνονται τόσο ισχυρή τη δύναμη της παράδοσης ή της γραφειοκρατίας, που αποδέχονται ασυλλόγιστα τις εξουσιαστικές αξιώσεις των κατά όνομα κυριάρχων τους.

Είναι σπάνιο το άτομο στην ιστορία της φυλής που φτάνει μέχρι το σημείο να διερωτάται για το δίκαιο των αφεντάδων του να διατάζουν και για το καθήκον του ίδιου και των συνανθρώπων του να υπακούουν.

Αμέσως μόλις τεθεί το επικίνδυνο ερώτημα, όμως, μια ποικιλία επιχειρημάτων μπορεί να μπει στη συζήτηση για να δείξει την εξουσία των κυρίαρχων.

Ανάμεσα στους πιο παλιούς είναι ο ισχυρισμός του Πλάτωνα ότι οι άνθρωποι πρέπει να υπακούουν στην εξουσία εκείνων με την ανώτερη γνώση, σοφία ή οξυδέρκεια.

Μια εκλεπτυσμένη σύγχρονη εκδοχή λέει ότι το εκπαιδευμένο τμήμα ενός δημοκρατικού πληθυσμού είναι πιθανότερο να είναι ενεργό πολιτικά και ότι επίσης είναι σωστό για το κακώς πληροφορημένο τμήμα του εκλογικού σώματος να παραμένει παθητικό, αφότου η είσοδος του στην πολιτική αρένα το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να υποστηρίξει τις προσπάθειες των δημαγωγών και των εξτρεμιστών.

Ένας αριθμός πολιτικών επιστημόνων έχει φτάσει τόσο μακριά ώστε να ισχυρίζεται ότι η απάθεια των αμερικανικών μαζών είναι η αιτία για τη σταθερότητα και άρα κάτι το καλό.

Υπάρχουν μεγάλα, ίσως ανυπέρβλητα, εμπόδια στην επίτευξη μιας ολοκληρωμένης και ορθολογικής αυτονομίας στον σύγχρονο κόσμο.

Παρόλα αυτά, όσο αναγνωρίζουμε μέσα μας τη δύναμη του λόγου, πρέπει να αναγνωρίζουμε επίσης τη συνεχή υποχρέωση να είμαστε οι ίδιοι που εκφέρουμε τέτοιες προσταγές στις οποίες θα μπορούμε να υπακούσουμε.

Το παράδοξο της κατάστασης του ανθρώπου στον σύγχρονο κόσμο είναι ότι όσο περισσότερο αναγνωρίζει το δικαίωμα και το καθήκον να είναι ο ίδιος αφέντης του εαυτού του, τόσο πιο πολύ γίνεται εντελώς το παθητικό αντικείμενο μιας τεχνολογίας και μιας γραφειοκρατίας, τις πολυπλοκότητες των οποίων δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα κατανοήσει.

Σύγκρουση Εξουσίας-Αυτονομίας

Το καθοριστικό χαρακτηριστικό του κράτους είναι η εξουσία, το δικαίωμα να άρχει.

Η πρωταρχική υποχρέωση του ανθρώπου είναι η αυτονομία, η άρνησή του να άρχεται.

Τώρα, βεβαίως, ένας αναρχικός μπορεί να αναγνωρίζει την ανάγκη να συμμορφωθεί με τον νόμο σε συγκεκριμένες συνθήκες, ή για κάποιο καιρό.

Μπορεί ακόμη να αμφιβάλλει ότι υπάρχει πράγματι κάποια προοπτική εξαφάνισης του κράτους ως ανθρώπινου θεσμού.

Αλλά ποτέ δεν θα θεωρήσει τις διαταγές του Κράτους σαν νόμιμες, ότι διαθέτουν μια δεσμευτική ηθική δύναμη.

Με μια έννοια, μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον αναρχικό σαν ένα άνθρωπο χωρίς χώρα, αφού παρά τους δεσμούς του με τη γη της παιδικής του ηλικίας, έχει ακριβώς την ίδια ηθική σχέση με την κυβέρνησή "του", όπως με την κυβέρνηση οποιασδήποτε άλλης χώρας στην οποία μπορεί να τύχει να μείνει για κάποιο καιρό.

Αν όλοι οι άνθρωποι έχουν τη συνεχή υποχρέωση να πετύχουν τον υψηλότερο βαθμό της δυνατής αυτονομίας, τότε προκύπτει ότι δεν υπάρχει Κράτος οι υπήκοοι του οποίου να έχουν ηθική υποχρέωση να υπακούουν στις διαταγές του.

Εφεξής, η έννοια του de jure νόμιμου Κράτους θα εμφανιστεί να είναι κενή και ο φιλοσοφικός Αναρχισμός θα φαίνεται η μοναδική λογική, πολιτική πίστη για κάθε φωτισμένο άνθρωπο.

Αποσπάσματα απο το βιβλίο
"Προς Υπεράσπιση του Αναρχισμού (Η σύγκρουση μεταξύ Εξουσίας και Αυτονομίας)" 
Εκδόσεις "Ελευθεριακή Κουλτούρα"
του Καθηγητή Φιλοσοφίας και Αφροαμερικάνικων σπουδών στο πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης Robert Paul Wolff.