ΣΟΚΑΡΕΙ ΤΟ ΔΝΤ καθώς ωμά πλέον αποκαλύπτει την κομπίνα σε βάρος της Ελλάδας.

Όλη την ευθύνη στην εποχή Στρος Καν για τα λάθη του Ταμείου στην Ελλάδα που οδήγησαν το ελληνικό πρόβλημα -έξι χρόνια μετά- στην σημερινή αδιέξοδη κατάσταση, μετακυλύει εσωτερική έκθεση του ΔΝΤ.

Η έκθεση που συντάχθηκε από ανεξάρτητη υπηρεσία, επί της ουσίας δεν αποκαλύπτει τίποτα καινούργιο από τα όσα ήδη γνωρίζαμε, επιβεβαιώνει όμως ιστορικά τις μεγάλες «αμαρτίες» που κουβαλάει το Ταμείο στις πλάτες για την ιστορική περίοδο περί του 2010 όταν η Ελλάδα πρωτομπήκε στα μνημόνια.

Οι παραδοχές-ομολογία ευθύνης του Ταμείου επί ηγεσίας του Ντομινίκ Στρος Καν συμπυκνώνεται επιγραμματικά σε τρία βασικά σημεία:

Πρώτον: ότι το ΔΝΤ «σιγόνταρε» τους Ευρωπαίους στην στρατηγική που η Ευρώπη είχε ήδη χαράξει για την Ελλάδα το 2010. Επί ημερών Στρος Καν το Ταμείο μετατράπηκε επί της ουσίας σε «ουρά» της Κομισιόν, ΕΚΤ και Βερολίνου παραιτούμενο από οποιαδήποτε προσπάθεια να επιβάλλει τους δικούς του όρους ως προϋπόθεση για την χρηματοδοτική συμμετοχή του στο ελληνικό μνημόνιο. Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Βερολίνο- όπως σημειώνεται στην έκθεση- είχαν ξεκόψει από νωρίς κάθε συζήτηση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, και το Ταμείο απλά ακολουθούσε τις προσταγές τους για την συνταγή που έπρεπε να επιβληθεί. Κι αυτό ήταν λάθος του ΔΝΤ επί ημερών Στρος Καν.

Δεύτερον: ότι το Ταμείο επί Στρος Καν- το 2010 και μέχρι και τα μέσα του 2011- ήταν πολιτικά υποχωρητικό απέναντι στους Ευρωπαίους. Στήριζε πολιτικά τις επιλογές της Ευρώπης για την διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα και έβαζε πλάτη ώστε να συντηρηθεί μία ωραιοποιημένη εικόνα ψευδαισθήσεων ότι το πρώτο μνημόνιο- έτσι όπως είχε συνταχθεί με απόρριψη αναδιάρθρωσης χρέους, υπερφιλόδοξους στόχους, άπιαστα χρονοδιαγράμματα- απέδιδε καρπούς. Η έκθεση μπορεί να μην εξηγεί το γιατί της πολιτικής σύμπλευσης του ΔΝΤ με τις προτεραιότητες των Ευρωπαίων, ωστόσο είναι κοινό μυστικό ότι οι πολιτικές φιλοδοξίες του Στρος Καν εκείνη την εποχή έσυραν το Ταμείο σε συμβιβασμούς που σήμερα, όπως βλέπουμε, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν είναι διατεθειμένη να κάνει.

Τρίτον: ότι μέχρι σήμερα διατυπώνονται ισχυρές επιφυλάξεις για το αν ήταν ενδεδειγμένη η επιλογή να στηριχθεί η Ελλάδα εντός του ευρώ εφαρμόζοντας το πείραμα της εσωτερικής υποτίμησης χωρίς καμία ευελιξία που θα συνεπαγόταν η μη ιδιότητα μέλος της στην Ευρωζώνη. Οι δύο λέξεις «έλλειμμα ευελιξίας» διατυπώνονται συχνά στην έκθεση, γεγονός το οποίο έχει την σημασία του και ερμηνεύεται ως απόπειρα, αν ω μη γένοιτο τα πράγματα δεν προχωρήσουν προς τα εκεί που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο, να οικοδομηθεί από τώρα το επιχείρημα για το τι… έφταιγε. Ειδικά αυτό το τρίτο σημείο ας το κρατήσουμε στα υπόψη μας.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το συνολικότερο μήνυμα που εκπέμπει η έκθεση προς την σημερινή ηγεσία του ΔΝΤ και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου είναι να μην ακολουθήσει το Ταμείο τα ίδια λάθη που έκανε τα πρώτα χρόνια της ελληνικής κρίσης χρέους, κάτι που του έχει στοιχίσει πολύ μέχρι σήμερα σε αξιοπιστία.

Το μήνυμα αυτό ερμηνευόμενο με τα σημερινά δεδομένα της παρατεταμένης διαπραγμάτευσης ΔΝΤ-Ταμείου για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, μεταφράζεται ως ένα κάλεσμα να συνεχίσει να τηρεί την ίδια άκαμπτη στάση σε αυτά που θέτει ως προαπαιτούμενα για την χρηματοδοτική συμμετοχή του στο τρίτο μνημόνιο που απαιτούν οι Ευρωπαίοι.

Η συμπλοκή 2 κυβερνητικών F16 με 2 F16 των πραξικοπηματιών έσωσε τον Ερντογάν.

Τα στοιχεία που οδήγησαν στην αποτυχία του πραξικοπήματος, έρχονται στην επιφάνεια, με τις λεπτομέρειες που έσωσαν τον Ερντογάν από τους πραξικοπηματίες.

Όταν ο διοικητής της ΜΙΤ, Χακάν Φιντάν ενημέρωσε τον Ερντογάν για το πραξικόπημα, εκείνος απομακρύνθηκε από το ξενοδοχείο Grand Yazıcı Turban Otel που διέμενε στη Μαρμαρίδα, στη συνέχεια κατευθύνθηκε με τη συνοδεία του στο αεροδρόμιο του Νταλαμάν.

Από εκεί πήρε το προεδρικό αεροπλάνο TC ATA, με σκοπό να κατευθυνθεί στην Άγκυρα, στο αεροδρόμιο Εσέμπογα.

Τότε τον ενημέρωσε τηλεφωνικώς ο διοικητής της 1ης Στρατιάς, στρατηγός Ουμίτ Ντουντάρ ότι το αεροδρόμιο της Άγκυρας αλλά και το προεδρικό μέγαρο δεν είναι ασφαλή και του πρότεινε να έλθει και να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης, γιατί η Πόλη είναι πιο ασφαλής. «Εδώ εμείς θα σας προστατέψουμε», του είπε.

Την ίδια ώρα ο υπασπιστής του Ερντογάν, συνταγματάρχης Αλί Γιαζιτζί, τηλεφώνησε στον επικεφαλής της φρουράς του Ερντογάν και τον ρώτησε το σχέδιο πτήσης του προέδρου.

Αυτό έβαλε σε υποψίες τη φρουρά του Ερντογάν και έτσι προετοίμασαν άλλο ένα αεροπλάνο στο Νταλαμάν, για να δημιουργήσουν σύγχυση στους πραξικοπηματίες.

Στον δε υπασπιστή είπαν ότι δεν έχει καθοριστεί ακόμα το σχέδιο πτήσεως.

Έτσι, το αεροπλάνο του Ερντογάν απογειώθηκε, δίνοντας στοιχεία επιβατηγού αεροσκάφους με στοιχεία «THY8456″, της τουρκικής αεροπορικής εταιρείας ΤΗΥ.

Όταν το αεροπλάνο του Ερντογάν έφθασε κοντά στη θάλασσα του Μαρμαρά, δυο F16 των πραξικοπηματιών, επιχείρησαν να προσεγγίσουν το αεροπλάνο, όμως αναχαιτίστηκαν από άλλα 2 F16 που είχαν απογειωθεί από την 1η ΤΑΔ, που εδρεύει στο Εσκίσεχιρ.

Χέστηκε ο Ερντογάν για την ΕΕ.

Στις ΗΠΑ υπάρχουν πολιτείες όπου επιτρέπεται η θανατική ποινή. Οι ΗΠΑ ζητούν από την Τουρκία να μην επαναφέρει την θανατική ποινή στη χώρα.

Παράλληλα έβαλαν και την τσόντα που λέγεται Μέρκελ, να λέει στον Ερντογάν ότι αν επαναφέρει την θανατική ποινή τότε να μην περιμένει είσοδο στην ΕΕ.

Χέστηκε ο Ερντογάν για την ΕΕ.

Η Αγγλία έφυγε και είναι βέβαιο ότι πολλοί λαοί ακόμα θα την «κοπανούσαν» εάν τους δινόταν το δικαίωμα να επιλέξουν με την ψήφο τους για παραμονή η όχι σε αυτό το φασιστικό μόρφωμα που το λένε ΕΕ.

Η χαζοΜέρκελ νομίζει ότι η είσοδος στην ΕΕ είναι «καλό χαρτί» υπό διαπραγμάτευση.

Γελοιότητες!!! 

«Δεν εγγυάται κανείς την ασφάλειά σας...»

"Δεν εγγυάται κανείς την ασφάλειά σας...», ακούγεται να λέει ο άντρας που επικοινωνεί με το αεροπλάνο του Τούρκου προέδρου"

Το ηχητικό ντοκουμέντο με  την επικοινωνία που είχε ο πιλότος του προεδρικού αεροσκάφους του Ερντογάν με τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης κατά την αποτυχημένη  απόπειρα πραξικοπήματος την νύχτα της περασμένης Παρασκευής, δόθηκε την Δευτέρα στη δημοσιότητα.

Στον δραματικό διάλογο ακούγεται το αεροσκάφος του Τούρκου προέδρου να ζητά άδεια για προσγείωση στο Ατατούρκ.

«Είστε ενήμεροι για την κατάσταση που επικρατεί;», ρωτά ο πύργος ελέγχου, σημειώνοντας πως στην πίστα του αεροδρομίου δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά προειδοποιώντας παράλληλα ότι στον χώρο στάθμευσης του Ατατούρκ υπάρχουν ακόμα στρατιωτικοί, πολίτες και αστυνομικοί.

«Δεν εγγυάται κανείς την ασφάλειά σας...», ακούγεται να λέει ο άντρας που επικοινωνεί με το αεροπλάνο του Ερντογάν.

«Ελήφθη. Ζητούμε άδειας προσγείωσης», απαντά ο πιλότος του αεροσκάφους.

Ο Ερντογάν, ο οποίος διέφυγε από επίθεση πραξικοπηματιών στο ξενοδοχείο στο οποίο παραθέριζε στην Μαρμαρίδα, μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο αεροσκάφος του. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με αποκάλυψη του το πρακτορείου Reuters, δύο τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη τύπου F-16 που ελέγχονταν από τις δυνάμεις των στασιαστών πλησίασαν το προεδρικό αεροσκάφος που μετέφερε τον Ερντογάν και το παρενόχλησαν.

Ετσι θα σκότωναν τον Ρ.Τ.Ερντογάν: Ομάδα 40 μελών των "Μπορντό Μπερελί" επιτέθηκε στο ξενοδοχείο του στην Μαρμαρίδα

Μια ομάδα επιλέκτων των Μπορντό Μπερελί είχε αναλάβει την σύλληψη ή ακόμα και την θανάτωση του Τούρκου προέδρου Ρ.Τ.Ερντογάν το βράδυ της Παρασκευής, αλλά το σχέδιό τους είχε διαρρεύσει με αποτέλεσμα ο Τούρκος πρόεδρος να μετακινηθεί εγκαίρως και να αποφύγει την σύλληψη.

Συγκεκριμένα 40 κομάντο την ώρα που εκδηλώθηκε το πραξικόπημα, κινήθηκαν με τρία ελικόπτερα ειδικών αποστολών S-70 Blackhawk προς το ξενοδοχείο που διέμενε ο Τούρκος πρόεδρος.

Η διαρροή, όμως του σχεδίου, είχε ως αποτέλεσμα το ξενοδοχείο στην Μαρμαρίδα να δεχθεί μεν επίθεση από αέρος με πολυβολισμούς από τα ελικόπτερα, αλλά ο Τούρκος πρόεδρος να έχει προλάβει να απομακρυνθεί, υπο την προστασία 100 πάνοπλων ανδρών της φρουράς του.

Ο Τούρκος πρόεδρος κατάφερε να φτάσει στο αεροδρόμιο και να απογειωθεί το προεδρικό Airbus και κάπου εκεί χάθηκε το παιχνίδι για τους πραξικοπηματίες: Οχι μόνο τον άφησαν να φτάσει στο αεροδρόμιο, αλλά επέτρεψαν να απογειωθεί το αεροσκάφος και δεν το κατέρριψαν ούτε οταν πλησίαζε στην Κωνσταντινούπολη, παρ'ότι είχαν έξι μαχητικά F-16 που περιπολούσαν επάνω από την Πόλη.

Bέβαια τώρα το Reuters μεταδίδει ότι το προεδρικό αεροσκάφος πλησίασαν δύο μαχητικά F-16 που ήλεγχαν οι πραξικοπηματίες και το «παρενόχλησαν», αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα στην αεροπορική "γλώσσα". Ηδη το pronews.gr είχε μεταδώσει ότι δεν του επέτρεψαν αρχικά να προσγειωθεί στην Πόλη, αλλά το γιατί δεν τον κατάρριψαν μένει ανεξήγητο: 

«Τουλάχιστον δύο F-16 παρενόχλησαν το αεροσκάφος του Ερντογάν ενώ ήταν στον αέρα με προορισμό για την Κωνσταντινούπολη. Αλλα δύο F-16 προστάτευαν τον Τούρκο πρόεδρο» είπε στο Reuters πρώην στρατιωτικός αξιωματούχος ο οποίος και συμπλήρωσε «Τώρα, γιατί δεν άνοιξαν πυρ... αυτό είναι ένα μυστήριο». 

Στην επίθεση στην Μαρμαρίδα αναφέρθηκε και ο Ρ.Τ.Ερντογάν στην περίφημη συνέντευξη στην αίθουσα VIP του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης τα ξημερώματα του Σαββάτου, χωρίς, όμως να δώσει λεπτομέρειες για το είδος της επίθεσης.

Σύμφωνα με πληροφορίες οι 40 περίπου κομάντο διέφυγαν σε παρακείμενο δάσος και από τότε έχουν χαθεί τα ίχνη τους, ενώ δεν αποκλείεται κάποιοι από αυτούς να έχουν περάσει ήδη στην Ελλάδα:

 pronews.gr

Ζόρικο πράγμα ο δρόμος

Είχα να τον δω κάμποσο καιρό. Κατά καιρούς περνούσε από τη δουλειά να μου πει μια καλημέρα. Πάνε τώρα δυο χρόνια που είχαμε γνωριστεί στον υπνωτήριο των αστέγων. Βρήκε καταφύγιο κάποια κρύα βράδια για λίγο. Προτιμούσε όπως έλεγε την ησυχία και την μοναξιά. Τον είχα βοηθήσει να βρει μια παλιά υπόγεια αποθήκη. Του αρκούσε. Μάθαινα πως περνούσε από το πολυϊατρείο κατά καιρούς για φάρμακα. 

Ποτέ του δεν ζήτησε τίποτα παραπάνω. Ούτε τον άκουσα να γκρινιάξει για τίποτα 

Ήξερα πως πουλούσε μικροπράγματα στο δρόμο. Ούτε μια μέρα δεν είχε μείνει που να μην βγει με την πραμάτεια του. Γύρω στα εξήντα αν και έδειχνε μεγαλύτερος. Ζόρικο πράγμα ο δρόμος. 

Κουβεντιάζαμε κάμποσο καπνίζοντας παρέα. Είχε μια φυσική παλιομοδίτικη ευγένεια και ένα χιούμορ με αυτοσαρκασμό. Δεν έδειχνε να έχει καμιά σχέση με τον κόσμο του δρόμου και ας είχε μείνει καιρό έξω. 

Είχα καταφέρει να μάθω πολύ λίγα πράγματα για τη ζωή του. Ήταν φανερό πως απέφευγε να μιλήσει για τα περασμένα. Ποιος ξέρει? Καμιά φορά οι αναμνήσεις είναι σαν τα πολύτιμα κοσμήματα που θες να τα κρατάς από τα αδιάκριτο μάτια του κόσμου. Δεν είχα ρωτήσει ποτέ περισσότερα. Τι σημασία είχε άλλωστε? Και ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω. Ούτε παπάς ούτε δικαστής. Αν κάποιος παραπέφτει απλά απλώνεις το χέρι .

Τον συνάντησα τυχαία σήμερα χαμηλά στο κέντρο της Αθήνας προς το μοναστηράκι. Τον αναγνώρισα πριν με δει. Κοντοστάθηκα λίγο πριν του μιλήσω. Με αναγνώρισε αμέσως και έδειξε να χαίρεται πολύ. Έριξα μια κρυφή ματιά στο εμπόρευμα. Στημένο πάνω σε ένα χαρτόκουτο, λίγα στυλό, μολύβια, αναπτήρες, πλαστικές θήκες για διπλώματα. Λίγα πράγματα. Πολύ λίγα. Πολύ πιο λίγα από την άλλη φορά που τον είχα δει. Θα τραβάει ζόρια σκέφτηκα. Κατάλαβε το βλέμμα μου αστραπιαία. Χαμογελώντας πικρά μου είπε « δύσκολη εποχές για τις επιχειρήσεις. Έλλειψη ρευστότητας, τα capital control…” Γέλασα και έφυγε η αμηχανία.

«Να κεράσω καφέ. Πρώτη φορά και στο μαγαζί. Εδώ δίπλα θα πεταχτώ δυο λεπτά θα κάνω…». Δεν είπα όχι αν και ήξερα ότι θα τον δυσκόλευε. Οι άνθρωποι στον δρόμο έχουν την δική τους, έστω και πληγωμένη, αξιοπρέπεια. Και το να σε κεράσουν είναι είναι η δική τους μικρή νίκη. Αν θέλεις να σε σέβονται πρέπει να τους σέβεσαι.

«Μόνο αν δεν πειράζει μπορείς να κάτσεις λίγο με τα πράγματα μέχρι να έρθω» Ξεπέρασα την αμηχανία και την ντροπή του κάνοντας πλάκα. «Έγινε, ότι πουλήσω όμως μισά-μισά»

Πάντα πίστευα πως για να καταλάβεις κάτι πρέπει να το ζήσεις. Στρώθηκα στο πεζούλι πίσω από το χαρτόκουτο. 

Τα δέκα λεπτά που έκανε μου φάνηκαν αιώνας. Τρόμαξα , δεν το κρύβω. Οι περαστικοί από εκεί χαμηλά στο ύψος των ποδιών τους δείχνουν ένας κόσμος εχθρικός άγριος αφιλόξενος. Κατάλαβα τι σημαίνει αόρατος άνθρωπος. Να περνάν να σε κοιτάν και να μην σε βλέπουν. Σαν να μην υπάρχεις. 

Σαν τρέιλερ πέρασαν από το μυαλό σκηνές από ένα φανταστικό προσεχώς. Αν τα πράγματα στράβωναν και μένα στη ζωή πως θα επιβίωνα. Τι κάνεις όταν οι δρόμοι αδειάζουν και εσύ μένεις πίσω μόνος σου? Πως άραγε περνάει η νύχτα αν δεν έχεις κάπου να κρυφτείς? Και τι μπορεί να ελπίζεις.

Χάρηκα που γύρισε. Με είδε συννεφιασμένο. Προσπάθησε αμήχανα να δικαιολογηθεί που άργησε. Φοβήθηκε μάλλον πως τσαντίστηκα που με άφησε μόνο του. Που να ήξερε…

‘Έστριψε τσιγάρο και μου δώσε. Έκανα λίγο πιο κει και καθίσαμε μαζί στο πεζούλι πίσω από το χαρτόκουτο. Τα Σάββατα που κατεβαίνω μόνος μου για βιβλία ελάχιστα με απασχολεί πως δείχνω. Έτσι και αλλιώς εμείς οι χοντροί το καλοκαίρι έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια. Τώρα που το σκέφτομαι ταίριαζα στον ρόλο μια χαρά. Ιδρωμένος αξούριστος κακοσουλούπωτος και απεριποίητος με ένα παλιοτζίν αθλητικά μπλουζάκι ξεχειλωμένο και μια παλιόσακα στο ώμο. Ντεμέκ. 

«Παπαδόπουλος και υιός. Εισαγωγαί…» του είπα και βάλαμε τα γέλια. Χαλάρωσα.

Όπως καθόμασταν πέρασε ένας κυριούλης που έσερνε ένα πιτσιρικά, εμφανώς βαριεστημένο. Μας έριξε μια περιφρονητική ματιά και είπε στον μικρό.

«Τα βλέπεις που στα λέω. Αυτά γίνονται αν δεν ακούς τον πατέρα σου και δε διαβάζεις. Έτσι θα καταντήσεις…»

Ο φίλος μου γύρισε πολύ σοβαρά και με κοίταξε. « Για σένα το είπε…» Ξεκαρδιστήκαμε και οι δύο. Ένα γέλιο λυτρωτικό.

Σηκώθηκα να φύγω. « Ρε συ, ξέμεινα από αναπτήρες στο σπίτι. Που να τρέχω στα περίπτερα. Θα αγοράσω από σένα. Και κοίτα μην με φορτώσεις ψιλά. Έχει τρυπήσει και η τσέπη…». Δούλευε στο δρόμο δεν ήταν ζητιάνος. Ήταν η σειρά μου να ανταποδώσω. Κατάλαβε και δε διαμαρτυρήθηκα. Μου έβαλε τους αναπτήρες σε ένα νάιλον σακουλάκι. «Α, και ένα μολύβι. Προσφορά της επιχείρησης στην εκλεκτή πελατεία της…» Σφίξαμε τα χέρια πριν απομακρυνθώ.

Τώρα που τα ξανασκέφτομαι στην ησυχία –και την ασφάλεια- του κήπου μου και τα μοιράζομαι μαζί σας θυμήθηκα έτσι χωρίς λόγο ένα στίχο του Αργύρη Χιόνη

«…Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες πού ονειρεύονται κήπους…»

Nikitas Kanakis

Απέναντι Όχθη

Από την Τσανγκάν στα Εξάρχεια

Γύρω στα τέλη του 9ου αιώνα, ύστερα από πολλά χρόνια κακοδιαχείρισης και κερματισμού, η αυτοκρατορία των Τανγκ είχε φτάσει στο τελικό στάδιο της παρακμής της. 

Η Τσανγκάν, το καμάρι της αυτοκρατορίας, η πιο μεγάλη πόλη τού τότε κόσμου, δεν άργησε να πέσει στα χέρια ενός «μεγαλομαφιόζου» της εποχής, γνωστού στους φίλους του ως ο Παράφρων Άρπαγας. 

Η πόλη έγινε άβατο —όχι φυσικά για όσους τη λυμαίνονταν—, και οι εγκλωβισμένοι πλέον κάτοικοί της, αιχμάλωτοι. Όχι του κράτους —κάτι το οποίο παρουσιάζουν κάποιοι αφελείς ως την απόλυτη, τάχα, συμφορά— αλλά ενός πολύ χειρότερου δεινού: της απουσίας του κράτους.

Τι συνέβη λοιπόν στη Τσανγκάν; 

Ο Γουέι Ζουάνγκ, ένας ποιητής της εποχής, έγραψε πως η κάποτε ευημερούσα και γεμάτη ζωή πόλη ερημώθηκε: «Στα ερείπια των αγορών και τους έρημους δρόμους φυτρώνουν στάχυα». 

Σύμφωνα με μιαν άλλη, πιο γκροτέσκα μαρτυρία —και τις δύο αναφέρει ο Ίαν Μόρις στο βιβλίο του, «War: What is it good for?»—, η μοιραία εγκατάλειψη της πόλης από τις Αρχές έφερε τέτοιο λιμό, που χίλιοι άνθρωποι δολοφονούνταν κάθε μέρα για να θρέψουν τους άνδρες του Παράφρονος Άρπαγα, οι οποίοι, σε μια επίδειξη γκροτέσκας προνοητικότητας και γνώσεων επιμελητείας, πάστωναν ανθρώπινα μέλη ώστε να μπορούν να τα φάνε αργότερα.

Fast forward 11 και κάτι αιώνες, στην Αθήνα του 2016. Η εκτέλεση στα Εξάρχεια ενός «παράφρονος μαφιόζου» —όπως τον περιγράφουν κάποιοι άλλοι μαφιόζοι, της αντίπαλης συμμορίας, η οποία συστήνεται ως πολιτοφυλακή: ένδειξη ότι πιθανώς έχει καλύτερο τμήμα μάρκετινγκ— είναι ένας ακόμη σταθμός στη μεταμόρφωση των Εξαρχείων σε Nothing Gulch του λεκανοπεδίου. 

Μπορεί να μοιάζει καινοφανής η μεταμόρφωση αυτή, αλλά η αλήθεια είναι πως πρόκειται για την πολλοστή επανάληψη ενός φαινομένου καθόλου ασυνήθιστου στην Ιστορία: όταν η αρχή που εγγυάται την ασφάλεια μιας κοινότητας υποχωρεί, τη θέση της παίρνει, πρόθυμα και σχεδόν αυτομάτως, το χάος.

Αυτό που παρακολουθούμε να εξελίσσεται στα Εξάρχεια, βασανιστικά αργά, τόσο αργά που μας φαίνεται πως όλα μένουν ίδια, και πως τίποτε κακό δεν έρχεται ( καθώς η εικόνα του μοιάζει να μένει ακίνητη στον ορίζοντα), είναι μία σταδιακή βύθιση στην άβυσσο, στο τέρμα της οποίας βρίσκεται, ανάμεσα στις αναμνήσεις πολλών άλλων άλλοτε όμορφων πόλεων, αυτή της Τσανγκάν.

Νικόλαος Ζήσιμος

 amagi.gr