Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

ΟΙ ΓΚΡΙΝΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ – Ποιοι μαχαιρώνουν ποιους και γιατί τρίζει η καρέκλα τους



Με αλλαγές προσώπων σε κομβικά κυβερνητικά πόστα, καρατομήσεις «ενοχλητικών» και προσθήκη νέων θα επιχειρήσει ο πρωθυπουργός να σηματοδοτήσει την αλλαγή και να δώσει νέα ώθηση στην κυβέρνηση.
Πότε; Όπως μαθαίνουμε ο ανασχηματισμός αργεί, καθώς θα προηγηθεί η προετοιμασία για δυναμική παρουσία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ το Σεπτέμβριο. Ο Αλέξης Τσίπρας μετά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε παρουσιάσει το 2014, και από το οποίο δεν υλοποιήθηκε σχεδόν τίποτα, θέλει να κάνει ένα comeback που θα συζητηθεί. Πληροφορίες από το Μέγαρο Μαξίμου αναφέρουν πώς από το βήμα της ΔΕΘ πρόκειται να εκπέμψει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και βελτίωσης των πραγμάτων, θα πει ότι τα δύσκολα πέρασαν και έρχονται καλύτερες ημέρες, κάνοντας έναν απολογισμό και ξετυλίγοντας παράλληλα τους νέους στόχους της κυβέρνησης.
Η δεύτερη δοκιμασία για τον πρωθυπουργό έρχεται τον Οκτώβριο, όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί στο Συνέδριο απέναντι σε όσους διαφωνούν με την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση και η οποία είναι καθαρά μνημονιακή. Αρκετές φορές υπήρξαν αντιδράσεις, ενστάσεις και διαφωνίες σε διάφορα μέτρα ή νομοσχέδια, αλλά η κυβέρνηση – τουλάχιστον προς το παρόν- έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα, δεδομένης της εύθραυστης πλειοψηφίας των 153 βουλευτών.
Συνέδριο πρώτα, ανασχηματισμός μετά
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, το χαρτί του ανασχηματισμού ο Αλέξης Τσίπρας σχεδιάζει να το παίξει μετά το Συνέδριο του κόμματος. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες τουcrashonline η κυβερνητική εκπρόσωπος, Όλγα Γεροβασίλη έχει ήδη ζητήσει να μετακινηθεί, οι γκρίνιες μεταξύ Τσακαλώτου – Αλεξιάδη συνεχίζονται και συνεπώς πιθανότατα θα υπάρξει εκεί καραμπόλα, ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς μετά την ολοκλήρωση της αδειοδότησης των καναλιών –όπως μαθαίνουμε – συζητείται το εάν θα αναλάβει το υπουργείο Ανάπτυξης στη θέση του Γιώργου Σταθάκη, ο υπουργός Εσωτερικών, Παναγιώτης Κουρουμπλής θα αλλάξει χαρτοφυλάκιο, ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κατρούγκαλος θεωρείται από το Μαξίμου επιτυχημένος γιατί έχει σηκώσει όλο το βάρος των αλλαγών στα εργασιακά και επομένως εάν ζητήσει να αλλάξει υπουργείο θα εισακουστεί. Μεγάλη γκρίνια μαθαίνουμε όμως ότι επικρατεί και στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας μεταξύ Παναγιώτη Σκουρλέτη και Θεοδώρας Τζάκρη σε σημείο που να μην μπορούν να συνεννοηθούν σε κρίσιμα ζητήματα συνεπώς και εκεί θα υπάρξουν αλλαγές, ενώ πολύ πιθανό είναι να εισέλθει στην κυβέρνηση με ρόλο ο Φώτης Κουβέλης μετά και από τις γόνιμες συζητήσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα με τον πρωθυπουργό.
Βέβαια, όλα θα κριθούν και από τη στάση που θα κρατήσουν οι δανειστές στο πεδίο της δεύτερης αξιολόγησης. Σε περίπτωση που η κατάσταση είναι πολύ πιο δύσκολη, οι δανειστές εμμείνουν ή ζητήσουν πρόσθετα μέτρα τα οποία μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την κυβερνητική συνοχή τότε στα σενάρια μπαίνει και αυτό των πρόωρων εκλογών.

Γεωργία Αθ. Σκιτζή

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ..ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΤΕΛΙΚΑ?


Ο υπερμεγέθης σωρός προσωπικών εγγράφων που πρέπει να κουβαλιούνται στις συνδιαλλαγές με τις δημόσιες υπηρεσίες, οι ψυχοφθόρες και χρονοβόρες διαδικασίες που απαιτούνται για την υλοποίηση οποιασδήποτε διοικητικής και νομικής λειτουργίας και η δυσκαμψία που χαρακτηρίζουν τα παραπάνω σε εκτελεστικό επίπεδο είναι πράγματα γνώριμα για τον Έλληνα πολίτη.



Είναι ακόμα κοινώς αποδεκτό ότι η δυσκολία του “επιχειρείν” στον ελλαδικό χώρο, όχι μόνο σε επίπεδο εγκαθίδρυσης μια επιχείρησης , αλλά και σε επίπεδο λειτουργίας πλήττεται σε τεράστιο βαθμό από την ατέλειωτη χαρτούρα και τις ρυθμιστικές δεσμέυσεις τις οποίες καλείται να αποδείξει ότι τηρεί.

Η ελληνική γραφειοκρατία είναι στολισμένη με άμετρη σφραγιδολατρία, αμέτρητες εξουσιοδοτήσεις/πιστοποιήσεις/γνήσια υπογραφών. Πρόκειται για αναχρονιστικά συστήματα διεκπεραίωσης (τις περισσότερες φορές μάλιστα απίστευτα απλών υποθέσεων), τα οποία δίνουν σάρκα και οστά σε αυτή τη νοσηρή κατάσταση.

Αναφερόμαστε συχνά στα προβλήματα αυτά αναφέροντας έννοιες όπως “δημόσιο”, “υπηρεσίες”. Κακώς, αφού δεν μιλάμε για ένα ενιαίο σύστημα επιφορτισμένο με την ευθύνη της εξυπηρέτησης αλλά για πλήρως ανεξάρτητα τμήματα αυστηρά καταρτισμένα στο δικό τους πεδίο, που πάσχουν από ανικανότητα ενδοεπικοινωνίας και δεν διευκολύνουν καμία διαδικασία λόγω ευθυνοφοβίας για μη τήρηση του νόμου κατά γράμμα.

Όλα αυτά διαμορφώνουν το κράτος αντίπαλο, το κράτος εχθρό του επιχειρηματία και της ελεύθερης αγοράς , το κράτος που υποδουλώνει πολίτες (και οι ίδιοι η δημόσιοι υπάλληλοι είναι θύματα αυτού του καθεστώτος) και λειτουργεί ανασταλτικά σε οποιαδήποτε εξοικονόμηση χρόνου.

Είναι αρκετές οι φορές που διακυρύχθηκαν οριστικές αλλαγές επί του θέματος και επιχειρήθηκαν διαρθρωτικές στρατηγικές (opengov.gr το 2010,προσπάθεια για αξιολόγηση επιπρόσθετων ρυθμίσεων το 2012,Κώδικας Φορολογικών Διαδικασιών 2013 για σύμπτυξη και φιλτράρισμα διαδικασιών). Επιτομή αυτών των διακυρήξεων αποτελεί η φετινή απόπειρα της κυβέρνησης για χρήση ψηφιακών συστημάτων και ηλεκτρονικών φακέλων, κίνηση που υποστηρίχθηκε με δύσχρηστα λειτουργικά συστήματα, ανεκπαίδευτο προσωπικό και στην πράξη δεν συντέλεσε καθόλου στην επίτευξη των στόχων.

Είναι φυσικό ότι ένα πολυεπίπεδο τέτοιο πρόβλημα προκαλείται από πληθώρα αιτιών, κυρίαρχη των οποίων είναι η αγάπη για θέσπιση νόμων, καινούριων ρυθμιστικών διατάξεων και μεταβατικών ρυθμίσεων. 

Αυτή η πολυνομία, που προκαλείται από αδυναμία καινοτομίας και κομματικές συγκρούσεις, δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο διαρκούς νομοθέτησης και αύξησης των ενδο-διοικητικών αναγκών (το δημόσιο ασφυκτιεί). Πρόκειται για ένα αυτοκαταστροφικό σύστημα, που στερείται δυνατότητας άμεσης λύτρωσης. Και καθώς οι νομοθετικές διαδικασίες είναι τόσο στενά συνδεδεμένες με τον δημόσιο τομέα, παραγκωνίζεται σε μεγάλο βαθμό η ικανότητα να αφουγκράζονται οι ανάγκες της ελεύθερης αγοράς.

Δεύτερος και βασικός ένοχος είναι η διεφθαρμένη εξουσία, η οποία φέρει ακόμα και στην πλέον ασύνδετη φαινομενικά διοικητική μεταρρύθμιση τον εγωκεντρισμό της συμφεροντολογίας. Όλα τα στάδια της δημόσιας διαβούλευσης φαίνονται ένα μακρόσυρτο τσίρκο αφού είναι απο πριν γνωστό τι έχει πιθανότητα να γίνει πράξη και τι όχι, βάσει του αντίκτυπου στα κομματικά συμφέροντα.

Μοναδική λύση σε όλο αυτό φαίνεται να είναι μια εκ νέου απόπειρα χρήσης της τεχνολογίας με τρόπο συνετό και προσαρμοσμένο στα δεδομένα των υποψήφιων χρηστών της. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι ικανό να προκαλέσει εξυγίανση , αλλά θα είναι ένα σημαντικό βήμα στην επίσπευση εκτέλεσης απλών θεμάτων και στην αποφόρτιση του "χαρτικού" πλούτου που μας χαρακτηρίζει.