Η Γερμανία τρέμει την οργή του Ερντογάν – Η Ελλάδα πρέπει να είναι σε επιφυλακή!

Σαφές μήνυμα ότι για χώρα στην οποία ισχύει η θανατική ποινή δεν υπάρχει θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έστειλε η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος της Γερμανίας Ούλρικε Ντέμερ σχολιάζοντας δηλώσεις του Τούρκου ΠροέδρουΡετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που αναφέρθηκε στην επαναφορά της θανατικής ποινής «εάν ο λαός το θέλει».

Εάν εξαιρέσει όμως κανείς αυτό και μόνο αυτό, οι Γερμανοί δείχνουν εξαιρετικοί ανήσυχοι και προσπαθούν να πείσουν τους Τούρκους ότι είναι ειλικρινείς φίλοι τους.

Ο λόγος που οι Γερμανοί «ανησυχούν» δεν είναι μόνο το προσφυγικό, αφού αυτό έτσι κι εάν ξεσπάσει θα το «φάει» ολόκληρο η Ελλάδα.

Θα έχει επιπτώσεις, βεβαίως, και στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά την Ελλάδα προετοιμάζουν, εδώ και δύο χρόνια, για ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Αυτό που στην κυριολεξία τρομοκρατεί τους Γερμανούς είναι τα 3 εκ. Τούρκων που έχουν στο έδαφός τους.

Τους είχαν «εισάγει» ως εργατικό δυναμικό, θεωρούσαν αλαζονικά ότι θα τους «εντάξουν» στον «ανώτερο γερμανικό τρόπο ζωής», αλλά μετά τα τελευταία γεγονότα -όπως η συγκέντρωση στην Κολωνία- οι Γερμανοί πήραν το μήνυμα ότι οι Τούρκοι της χώρας τους είναι πιστοί στον σουλτάνο της Άγκυρας και ικανοί για κάθε αποσταθεροποίηση.

Μην ξεχνάμε ότι σε εκείνη τη νεο-οθωμανική λαοσύναξη οι Γερμανοί τα χρειάστηκαν κανονικά όταν στην αρχή ένας ομιλητής φώναξε στο πλήθος «εμείς είμαστε η Γερμανία» και ο κόσμος απάντησε «ο Θεός είναι μεγάλος» («Αλλαχού Ακμπάρ»).

Μην απατάστε, λοιπόν, οι Γερμανοί προσπαθούν να διαπραγματευτούν για «πάρτη» τους και όχι για την Ευρώπη. Μόνο που η Ελλάδα βρίσκεται γεωγραφικά στη μέση.

Την Τουρκία επισκέπτεται ο Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών Μάρκους Έντερερ προκειμένου «να αναζητήσει απευθείας συνομιλίες», σύμφωνα με τα όσα σας είπαμε παραπάνω.

«Η Τουρκία είναι ένας σημαντικός εταίρος και γείτονας. Και πέρα από την συμφωνία για τους πρόσφυγες, υπάρχουν σημαντικά θέματα που πρέπει να συζητήσουμε και τα οποία μας συνδέουν – πολιτικά, οικονομικά και θέματα που απορρέουν από το γεγονός ότι ζουν εδώ 3,5 εκατομμύρια πολίτες τουρκικής καταγωγής.

»Είναι σημαντικό να μπούμε σε συζητήσεις και γι’ αυτό ο υπουργός Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ έστειλε τον υφυπουργό Μάρκους Έντερερ στην Τουρκία, προκειμένου να αναζητήσει και να ενισχύσει τις απευθείας συνομιλίες με τους Τούρκους σε διάφορα επίπεδα», δήλωσε η αναπληρώτρια εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών Σαουσάν Σέμπλι.

«Είναι προτιμότερο να μιλάμε απευθείας, από το να μιλάμε μέσω καμερών, μεγαφώνων και μικροφώνων», δήλωσε χαρακτηριστικά και τόνισε ότι στόχος του Βερολίνου είναι «να δείξουμε στην τουρκική πλευρά ότι είμαστε αλληλέγγυοι με αυτό που συνέβη στην Τουρκία, ότι βεβαίως βλέπουμε ότι οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους εναντίον του πραξικοπήματος και ότι η Βουλή ενωμένη εναντιώθηκε στο πραξικόπημα».

Αυτό, σύμφωνα με την κ. Σέμπλι δεν έχει γίνει αντιληπτό στην Τουρκία, όπου έχουν την εντύπωση ότι «απλώς αγνοούμε ενώπιον ποιου δράματος βρισκόταν η χώρα εκείνη τη νύχτα και απλώς επικεντρώνουμε την προσοχή μας στην κριτική».

Ο κ. Έντερερ, συνέχισε, θα καταστήσει σαφές ότι είμαστε αλληλέγγυοι με την Τουρκία και ότι βλέπουμε σε ποια κατάσταση βρισκόταν.

»Ταυτόχρονα όμως θα καταστήσουμε σαφές και ότι «σε όλο το δίκαιο συμφέρον της Τουρκίας για διερεύνηση του πραξικοπήματος, πρέπει να τηρηθεί το κράτος δικαίου και είναι καλύτερα να στείλουμε το μήνυμα σε απευθείας συνομιλίες», πρόσθεσε.

Ο Γερμανός υφυπουργός θα συναντηθεί με τον ομόλογό του στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, ενώ θα επισκεφθεί και το Κοινοβούλιο προκειμένου να σχηματίσει ο ίδιος εικόνα για τις καταστροφές εκεί.

Στις συνομιλίες θα τεθεί όλο το φάσμα των γερμανοτουρκικών σχέσεων, ενώ, σε ό,τι αφορά την θανατική ποινή, η κ. Σέμπλι τόνισε και από την πλευρά της ότι «δεν συνάδει με τις θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ και θα σήμαινε το τέλος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων».

Να σημειωθεί ότι στο άρθρο του την Παρασκευή στη Yeni Safak, ο γνωστός κι ως «φωνή» του Ερντογάν, Ιμπράημ Καραγκιούλ, κατηγόρησε τη Γερμανία και την Αυστρία ότι είχαν εμπλοκή στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.

Η Τουρκία εκβιάζει και απειλεί και η γερμανική Ευρώπη μας οδηγεί όλους στον όλεθρο για να σωθεί μόνο η Γερμανία. Ο,τι καταστροφικό κάνει μέχρι σήμερα με την οικονομική κρίση, το ίδιο συνεχίζει και στην εξωτερική πολιτική. Οφείλουμε όλοι μας να ανησυχούμε.

tribune.gr

Άσυλο από το PKK ζήτησαν τρεις ταξίαρχοι και 57 Τούρκοι στρατιωτικοί!

Αυτό δεν μπορούσε να το σκεφτεί ούτε ο πιο ευφάνταστος νους! Ήταν γνωστό από δικές μας πηγές ότι ορισμένοι από τους 307 λιποτάκτες στρατιωτικούς των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, κατέφυγαν στη Συρία και στους Κούρδους. Τώρα έρχονται στο φως της δημοσιότητας ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία για το θέμα.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα τουρκικών ΜΜΕ, μέχρι στιγμής έχουν καταφύγει και έχουν ζητήσει άσυλο από το ΡΚΚ, εξήντα Τούρκοι στρατιωτικοί, από τους οποίους οι τρεις είναι ανώτατοι. 

Ειδικότερα, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδαςSözcü, μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος τρεις ταξίαρχοι και 57 αξιωματικοί και μόνιμοι υπαξιωματικοί μεταφέρθηκαν με ελικόπτερα Sikorsky στην πόλη Σιλώπη, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα του Ιράκ και από κει πέρασαν σε περιοχές που ελέγχονται από το ΡΚΚ, στα στελέχη του οποίου παραδόθηκαν και ζήτησαν άσυλο. Tους 60 στρατιωτικούς βοήθησαν να περάσουν στο έδαφος του Βορείου Ιράκ στελέχη των Ειδικών Δυνάμεων που υπάγονται στην 1η Ταξιαρχία της Διοίκησης Ειδικών Δυνάμεων του ΓΕΕΘΑ, που έχει προσωρινή έδρα τη Σιλώπη. Διοικητής της ταξιαρχίας αυτής ήταν ο ταξίαρχος Σεμίχ Τερζί, ο οποίος εκτελέστηκε το βράδυ του πραξικοπήματος από μόνιμο υπαξιωματικό, στη διάρκεια των συμπλοκών για τον έλεγχο του Διοικητηρίου των Ειδικών Δυνάμεων, στην Άγκυρα.

Με βάση το ίδιο δημοσίευμα, το τουρκικό ΓΕΕΘΑ έχει διασταυρωμένες πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες οι παραδοθέντες πραξικοπηματίες μεταφέρθηκαν πρώτα σε στρατόπεδο του ΡΚΚ στην περιοχή Ζάχο και από κει στο κεντρικό στρατόπεδο του ΡΚΚ, στο όρος Καντιλί.

Οι υπηρεσίες πληροφοριών της Τουρκίας έχουν στα χέρια τους καταστάσεις με τα ονόματα των τριών ταξιαρχών και των άλλων ανωτέρων αξιωματικών που έχουν καταφύγει στο ΡΚΚ.

Μάλιστα, ανάμεσα στους ανωτέρους αξιωματικούς, βρίσκονται και επιτελικοί αξιωματικοί. Κατά πληροφορίες, οι αξιωματικοί που κατέφυγαν στο ΡΚΚ, ζητούν από την οργάνωση να τους βοηθήσουν να περάσουν στην Ευρώπη, με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα.

pontos-news.gr

Μπικίνι - Μαντήλα 2-0

Το μπικίνι νίκησε κατά κράτος τη μαντήλα στους ολυμπιακούς αγώνες και αυτό δεν πρέπει να άρεσε στους Αιγύπτιους καθώς η μαντηλοφερεμένες Αιγύπτιες έχασαν με 2-0 σετ στο beach volley  από τις καλλίγραμμες γερμανίδες οι οποίες ξεδίπλωσαν τα πληθωρικά τους ταλέντα και κυριάρχησαν κατά κράτος.

Η θέα πάντως της μαντήλας στο Ρίο κάθε άλλο παρά «έδενε» με το περιβάλλον οι δε κακόμοιρες μουσουλμάνες αθλήτριες πρέπει να υπέφεραν τα μέγιστα μέσα στις περίεργες φορεσιές τους.

Δεν ξέρουμε αν το καρναβάλι θα συνεχιστεί και στα υπόλοιπα αγωνίσματα και θα δούμε για παράδειγμα στα εκατό μέτρα γυναικών, καμία μαντήλα να πετάει στο στάδιο.

Προσέχετε τα μεταλλαγμένα τρόφιμα.

Τρόφημα και ροφήματα επικύνδινα για την υγεία είναι τα μεταλλαγμένα καθώς προκαλούν διαφόρων ειδών προβλήματα στον οργανισμό.
Τα παρακάτω προιόντα θεωρούνται τέτοια και δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα αγράζουμε.

1. Σοκολάτες Hershey's Cadbury Fruit&Nut
2. Mars M&M
3. Snickers
4. Twix
5. Milky Way
6. Σοκολάτες ,..... κακάο Cadbury
7. Ferrero
8. Nestle
9. Ροφήματα....Nestle Nesquik
10. Ρόφημα Соса-Соla
11. Σπράϊτ, Φάντα, Κίνλι
12. Pepci-Со Pepsi
13. 7-Up
14. Φιέστα
15. ¨Όλα τα Kellogg's
16. Σούπες Campbell
17. Ρύζι Uncle Bens , Mars
18. Σάλτσες Knorr
19. Τσάϊ Lipton
20. Μπισκότα Parmalat
21. Μαγιονέζες , Σάλτσες κ.α. της Hellman's
22. Μαγιονέζες , Σάλτσες κ.α. της Heinz
23. Παιδικές τροφές Nestle
24. Παιδικές τροφές Hipp
25. Παιδικές τροφές Abbot Labs Similac
26. Γαλακτοκομικά, τυριά, παιδικές τροφές Denon
27. McDonald's
28. Σοκολάτες, πατατάκια, καφές, παιδικές τροφές Kraft
29. Σάλτσες , σούπες Heinz Foods
30. Παιδικές τροφές κ.α. της Delmi Unilever

Τα γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα δεν είναι απλά πολύ επικίνδυνα για την υγεία, αλλά προκαλούν στείρωση. Τα γενετικά μεταλλαγμένα φυτά δεν βιαστούν, δηλ. είναι στείρα. Και όπως είναι γνωστό «είσαι ότι τρως». Σήμερα είναι όλο και πιο δύσκολο, σε μερικές περιοχές της χώρας μας ακόμη και αδύνατο, να βρίσκει κανείς παραδοσιακούς σπόρους που να βιαστούν . Σχεδόν όλοι ο αγρότες αγοράζουν από τους λεγόμενους «γεωπόνους» και «φυτώρια» έτοιμους βλαστούς. Μια φορά, όταν σκόπευα να αγοράσω βλαστούς ντομάτας, ρώτησα έναν «γεωπόνο» από πού είναι οι σπόροι η απάντηση με άφησε άφωνο: από το Ισραήλ γιατί το Ισραήλ είναι πρωτοπόρος στον βιογενετικό τομέα… Φυσικά ούτε και τα ΓΜ δεν έχουν σχέση με την συνομωσολογία και την τροφική γενοκτονία αλλά είναι και αυτά για το «καλό μας» …

Πηγή

Σημειώνουμε ότι λίστες μεταλλαγμένων δημοσιεύτικαν κατά καιρούς και μάλιστα κάποιες τις απέδωσαν στην greenpeace. Πολλές φορές υπήρξαν διαψεύσεις τόσο από την greenpeace όσο και από τις εταιρίες που αναφέρονταν σε λίστες. 

Για την εγκυρότητα του περιεχομένου της παραπάνω λίστας δεν φέρουμε καμία ευθύνη.

Το Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου νερού;

Το νερό καλύπτει περίπου τα 2/3 της επιφάνειας της Γης κατά γενική ομολογία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του είναι πολύ αλμυρό για χρήση. Έτσι, αν και το νερό σαν σύνολο είναι άφθονο, το χρήσιμο -γλυκό- νερό που χρειάζονται οι άνθρωποι είναι μόνο το 3%, από το οποίο μπορούμε να εκμεταλλευθούμε πολύ λίγο, ιδίως τα επιφανειακά αποθέματα.

Η συνολική ποσότητα του νερού στη γη σήμερα υπολογίζεται σε περίπου 1,4 δισεκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα, ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Αν θεωρήσουμε ότι στερεοποιείτο με την μορφή κύβου, η ακμή του θα είχε μήκος 1.120 χιλιόμετρα.

Η ποσότητα του γλυκού νερού στον κόσμο σήμερα είναι περίπου 36 εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα, σχεδόν το 2,6% του συνολικού όγκου. Από το γλυκό αυτό νερό, μόνο 11 εκατομ. κυβικά χιλιόμετρα (0,8% του συνόλου ή 30% του γλυκού νερού) υπολογίζεται ότι αποτελεί μέρος του κύκλου νερού, με την έννοια ότι κυκλοφορεί σχετικά γρήγορα. Από το νερό που δεν βρίσκεται σε κυκλοφορία, το μεγαλύτερο μέρος είναι ακινητοποιημένο για χρόνια στους πολικούς πάγους, και ένα μέρος του είναι αιχμαλωτισμένο, στάσιμο, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.

Το νερό που βρίσκεται σε διαρκή κυκλοφορία εκτελεί έναν συνεχή υδρολογικό κύκλο που περιλαμβάνει έναν ατέλειωτο μετασχηματισμό του από την μία κατάσταση στην άλλη: Οι λιμνούλες εξατμίζονται, οι χείμαρροι κυλούν στην θάλασσα, οι κρύσταλλοι λυώνουν και στάζουν σιγά-σιγά, η βροχή πέφτει... το νερό βρίσκεται σε αέναη κίνηση, αλλάζοντας συνεχώς κατάσταση -υγρό, πάγος ή υδρατμός- σε όλη αυτή τη διαδικασία. Όπως ακριβώς κάθε ζωντανός οργανισμός έχει έναν κύκλο ζωής, έτσι και το νερό έχει τον κύκλο του.

Ο κύκλος αυτός με την μία ή άλλη μορφή του είναι οικείος στον καθένα μας. Το νερό πέφτει στην γη σαν βροχή ή σαν χιόνι, ένα μέρος του στο έδαφος και ένα άλλο στην θάλασσα - μεγάλο μέρος αυτού που φθάνει στο έδαφος καταλήγει στην θάλασσα, είτε μέσω επιφανειακών οδών είτε μέσω υπογείων. Το υπόλοιπο εξατμίζεται ξανά στην ατμόσφαιρα, είτε απ’ ευθείας ή μέσω της βλάστησης: όλα τα φυτά στην γη απορροφούν νερό από το έδαφος και αποδίδουν το περισσότερο από αυτό στον αέρα, σαν υδρατμό, με μια διαδικασία που ονομάζεται διαπνοή. Οι υδρατμοί από το έδαφος ανακατεύονται με τους υδρατμούς από την θάλασσα και, μαζί, συμπυκνώνονται εκ νέου σε σύννεφα που δίνουν βροχή. 

Ο κύκλος αυτός συνεχίζεται επ’ άπειρον, με τους ωκεανούς να αποτελούν την δεξαμενή του. Το μέγιστο μέρος λοιπόν όλου αυτού του νερού είναι συνεπώς αλμυρό θαλασσινό νερό. Μόνο το νερό που προσωρινά αποσπάται από τους ωκεανούς είναι γλυκό.

Αυτός ο υδρολογικός κύκλος λειτουργεί συνεχώς και παράγει ανανεώσιμη ποσότητα παροχής νερού. Σε πλανητική κλίμακα υπάρχει υδατικό ισοζύγιο: όσο νερό εξατμίζεται, όλο αυτό τελικά προσγειώνεται, αν όχι στο διάστημα ενός έτους αλλά στο διάστημα μιας δεκαετίας σε πλανητική κλίμακα, πράγματι υπάρχει ισοζύγιο. Το σύστημα, δηλαδή, του νερού στη Γη είναι ένα κλειστό σύστημα.

Όπως είδαμε, η ποσότητα του νερού στον πλανήτη μας είναι καθορισμένη αφού ανακυκλώνεται συνεχώς σε ολόκληρη την υδρόγειο. Είναι εντελώς πιθανό το νερό που ήπιαμε το πρωΐ να χρησιμοποιήθηκε κάποτε, στο μακρινό παρελθόν της Γης, από μια μαμά Δεινόσαυρο για το μπάνιο του μικρού της. Είναι φανερό ότι ο άνθρωπος και τα άλλα είδη του πλανήτη δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τα αποθέματα του νερού σαν να είναι ανεξάντλητα...

Σύμφωνα με την Wikipedia,  ιδιωτικοποίηση του νερού λέγεται κάθε συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης. Αυτό συμβαίνει όταν οι επιχειρήσεις αναλαμβάνουν τον έλεγχο των υπηρεσιών του νερού η ακόμα και τον έλεγχο των ίδιων των υδάτινων πόρων. Ουσιαστικά, η ιδιωτικοποίηση του νερού υλοποιεί την ιδέα ότι το νερό είναι εμπόρευμα και οι υπηρεσίες του μπορούν να πουληθούν στην αγορά.

Οι ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης ήταν συνηθισμένες κάποτε στην Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Λατινική Αμερική μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Στην Αγγλία και την Ουαλία, η εμφάνιση των πρώτων ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Η σημασία τους σταδιακά άρχισε να ξεθωριάζει μετά τις αρχές του 20ου αιώνα, αφού αποδείχθηκαν ανίκανες να διευρύνουν την πρόσβαση των πολιτών στο νερό και άρχισαν να ισχυροποιούνται οι δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έγινε η δεύτερη επέλαση των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης,στον απόηχο των ιδιωτικοποιήσεων της Θάτσερ στην Αγγλία, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την παγκόσμια έμφαση που ακολούθησε στις πολιτικές της ελεύθερης αγοράς. Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία μέσω των νέων προϋποθέσεων δανεισμού.

Το ρεύμα εμφανίστηκε δυναμικά το 1989, όταν η συντηρητική κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ ιδιωτικοποίησε όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης στην Αγγλία και την Ουαλία.

Στην Σκωτία, οι τοπικές κυβερνήσεις που ελέγχονται από το Εργατικό κόμμα διατηρούν τα συστήματα του νερού υπό δημόσιο έλεγχο. Ο τομέας του νερού στη Γαλλία ανέκαθεν χαρακτηριζόταν από την συνύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής διαχείρισης, με τα αντίστοιχα μερίδιά τους να κυμαίνονται αναλόγως.

Η ύδρευση του Παρισιού ιδιωτικοποιήθηκε το 1985, όταν ένας συντηρητικός δήμαρχος ανάθεσε σε δύο εταιρείες την ύδρευση της πόλης, με την καθεμιά να καλύπτει το ήμισυ της πόλης, αλλά το 2010, ένας σοσιαλιστής δήμαρχος επαναδημοτικοποίησε το σύστημα ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας.

Στην Ισπανία, η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία ύδρευσης είναι η Aguas de Barcelona, που πέρασε σταδιακά υπό γαλλικό έλεγχο στις αρχές του 21ου αιώνα. Ευρωπαϊκές και τοπικές ιδιωτικές επιχειρήσεις νερού επεκτάθηκαν στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, οι ιδιωτικές εταιρείες έφθασαν κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ιδιαίτερα στη Βουλγαρία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία.

Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι ιδιωτικοποίησης του νερού: το βρετανικό μοντέλο και το γαλλικό μοντέλο.

Κατά το βρετανικό μοντέλο, οι εταιρείες ιδιωτικοποιούν τόσο τα περιουσιακά στοιχεία όσο και την εκμετάλλευσή τους. Δηλαδή περιουσιακά στοιχεία σε σχέση με το δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης, εγκαταστάσεις επεξεργασίας, κ.λπ.

Στο γαλλικό μοντέλο, τα περιουσιακά στοιχεία παραμένουν κρατικά.Συχνά παίζουν ρόλο εξωτερικές επιρροές, πχ. από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), όπως στην περίπτωση της Βολιβίας και σε πολλές αφρικανικές χώρες. Αυτό μπορεί να γίνει με την μορφή προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής.

Επίσης, άλλοι Οργανισμοί Βοήθειας υποστήριξαν την ιδιωτικοποίηση του νερού, όπως η Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης (Inter-American Development Bank) στον Ισημερινό, την Κολομβία και την Ονδούρα, η Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης (AsianDevelopment Bank)  στην Κίνα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης  (European Bank for Reconstruction and Development) στην Ανατολική Ευρώπη, η γερμανική συνεργασία ανάπτυξης μέσω του τραπεζικού ομίλου KfW (π.χ., στην Αλβανία, την Αρμενία, την Ιορδανία και το Περού), η γαλλική συνεργασία ανάπτυξης (π.χ., στη Σενεγάλη) και η βρετανική συνεργασία ανάπτυξης (π.χ., στην Τανζανία και τη Γουιάνα). 

Στην Βρετανία, το Παγκόσμιο Κίνημα Ανάπτυξης (World Development Movement) αντιτάχθηκε στην στήριξη της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσω κρατικών ενισχύσεων. Παράλληλα, δεκάδες κινήματα έχουν οργανωθεί γιαυτό και ξεφυτρώνουν παντού σ' όλο τον κόσμο από καταναλωτές, εργαζόμενους και μικροεισοδηματίες που υψώνουν φωνή για να αντισταθμίσουν την αυξανόμενη δύναμη των μεγάλων πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τον "γαλάζιο χρυσό".

Για πρώτη φορά είδαμε τους κατοίκους της Καλιφόρνια, του Οχάιο, και του Ντητρόιτ να χάνουν την πρόσβαση στο καθαρό νερό του τόπου τους. Αν το πρόβλημα φτάσει στις αστικές περιοχές των ΗΠΑ, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν πολύ άσχημα και σε πολύ μικρό διάστημα ...

Δείτε, για παράδειγμα, την Ινδία, όπου το Νέο Δελχί αντιμετωπίζει πολύ σοβαρή κρίση με το νερό, το σύστημα είναι τόσο διαλυμένο και ο μόνος τρόπος να πάρει κανείς νερό, είναι να απευθυνθεί στους χιλιάδες αυτόκλητους πωλητές που πουλάνε νερό στα σοκάκια της πόλης.

Ο Michael Braverman, ένας από τους παραγωγούς του «Conspiracy Theory» του Ventura, ήταν στην εκπομπή του Alex Jones, στις 2 Δεκεμβρίου του 2010. Ο τίτλος της ήταν «Η Παγκόσμια Συνωμοσία για το Νερό». Μιλώντας για τον πόλεμο για το νερό, τόνισε: Ψάξτε το "Τάγμα του Αγίου Λαζάρου "...«Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θέλουν να ελέγξουν το γλυκό νερό στον κόσμο. 

Μερικές από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να μεταφέρουν το νερό σε όλο τον κόσμο θα σας κάνουν να τα χάσετε! Μία από τις μεθόδους χρησιμοποιεί τους γιγαντιαίους αγωγούς της NAFTA που διατρέχουν όλο την απόσταση από τις δυτικές Μεγάλες Λίμνες μέχρι την δυτική ακτή του Μεξικού». «Το Τάγμα του Αγίου Λαζάρου κατέχει την μεγαλύτερη ποσότητα του νερού παγκοσμίως».

Η ομάδα αυτή ανήκει στους Κλέφτες του Νερού των Ηνωμένων Εθνών και της νέας παγκόσμιας τάξης με τις πολλές εταιρικές μορφές της. Αυτή η νέα ομάδα των ΙΠΠΟΤΩΝ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ πιστεύει τώρα ότι θα ελέγξει την παροχή νερού παντού.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και ο νότιος Καναδάς, περιέχει το 35% του συνόλου της καλλιεργήσιμης γεωργικής γης στον πλανήτη – καθώς και το 25% του συνόλου του χρησιμοποιήσιμου γλυκού νερού, στον πλανήτη.Βασικά ... αυτός που ελέγχει το νερό, ελέγχει το φαγητό ... και αυτός που ελέγχει τα τρόφιμα, ελέγχει τον κόσμο. Το φρέσκο, πεντακάθαρο πόσιμο νερό αξίζει το βάρος του σε χρυσάφι!

Το Ίδρυμα Saint Lazare θα είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης υδρόβιας ιδιοκτησίας και θα αποτελεί έναν ισχυρό επενδυτή στο μέλλον αφού το νερό θα γίνει σύντομα όργανο εξουσίας και επιρροής. Το Ίδρυμα Saint Lazare έχει ως στόχο να γίνει ένας σημαντικός παγκόσμιος παίκτης που ειδικεύεται στο νερό. Τη δύναμη και την ιδιαιτερότητά του αντλεί από τους τρεις πυλώνες τους:

■ Το think-tank του■ Την πηγή επενδύσεων■ Το κέντρο επιχειρήσεων

Συνεργάτες του: Ηνωμένα Έθνη - Παγκόσμιο Φόρουμ για το Νερό - Παγκόσμιο Συμβούλιο Νερού - ΜΚΟ της UNESCO της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Διεθνές Γραφείο για το Νερό - Συνεργατικό Συμβούλιο του Βατικανού για την Ύδρευση και την Αποχέτευση και η  "Παγκόσμια Κοινωνία "...

Η "Παγκόσμια Κοινωνία" δημιουργήθηκε για να χρηματοδοτήσει το Ίδρυμα Saint Lazare. Είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο, το οποίο προσφέρει μοναδικά πλεονεκτήματα στα μέλη του. Αποτελείται από άνδρες και γυναίκες σε όλο τον κόσμο, που αποτελούν μέρος της οικονομικής, κοινωνικής ή πολιτιστικής ελίτ. Η "Παγκόσμια Κοινωνία" είναι μία από τις πιο κλειστές «εταιρείες» του κόσμου. Η συμμετοχή στην "Παγκόσμια Κοινωνία" είναι ένα μοναδικό προνόμιο... Τα μέλη αυτής της παγκόσμιας εταιρείας είναι στην κατηγορία των «λίγων τυχερών» που θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μέλλον του πλανήτη μας. Το μέλλον είναι το νερό...

Αυτό που θέλουν οι "παγκοσμιοποιητές" της Νέας Τάξης είναι κάποια μέρα, σύντομα, οι επιχειρήσεις να κατέχουν όλο το νερό του κόσμου. Έτσι δρούν οι τύποι αυτοί.

Εδώ και καιρό, άλλωστε, σχεδιάζουν την καταστροφή της οικονομίας, να μας κατακλύσουν με ΓΤΟ (γενετικά τροποποιημένα) τρόφιμα που να μην μπορούμε να αποκλείσουμε  από την διατροφή μας, την καταστροφή της ατμόσφαιρας με αεροψεκασμούς, την καταστροφή των απαράγραπτων ανθρώπινων δικαιωμάτων και την επιβολή σαρωτών  σώματος  βιομετρικών στοιχείων, την καταστροφή της πραγματικής εκπαίδευσης, έτσι ώστε η φοίτηση ενός παιδιού σε δημόσιο σχολείο να μην είναι εφικτή - ούτε όμως θα μπορεί να διδαχθεί από τους γονείς στο σπίτι του, αφού, λόγω της χρεοκωπημένης οικονομίας, όλοι θα ψάχνουν για πολλαπλές εργασίες προσπαθώντας να επιβιώσουν, οπότε δεν θα τους μένει χρόνος για τα παιδιά τους.

Θέλουν να επιβάλλουν ακόμα την ουσιαστική κατάργηση της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο με την εξάλειψη την δυνατότητάς για πρόσβαση σε αληθινή ενημέρωση  ελεύθερων ανθρώπων, την πλύση εγκεφάλου και την απομάκρυνση από την εξουσία όλων εκείνων που αντιτίθενται στην ελίτ, βάζοντας στη θέση τους μόνο αυτούς που θα υπακούουν στις διαταγές για την εφαρμογή της παγκόσμιας φασιστικής κοινωνίας.

*Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι

http://oktana-gr.blogspot.gr/2015/08/blog-post_20.html

Η ανατομία της αριστεράς στην Ελλάδα και οι σχέσεις της με την Παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη

Επειδή στις μέρες μας είθισται να κατακλυζόμαστε από την αριστερά της παγκοσμιοποίησης που κυριαρχεί στα ΜΜΕ και στα πανεπιστήμια, συχνά θεωρούμε πως έτσι ήταν πάντα τα πράγματα.

Αριστερά και απόρριψη του «εθνικού ζητήματος» είναι έννοιες ταυτόσημες. Ξεχνάμε όμως ότι η Αριστερά μεταβλήθηκε σε σημαντική πολιτική δύναμη όταν ανέλαβε την  ηγεσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του λαού μας κατά των Γερμανών στην Κατοχή. 

Αυτή η ταύτιση της με το εθνικό συναίσθημα που συνέπαιρνε τον ελληνικό λαό αποτελεί το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της ιστορίας της.

Τα  πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι στην αριστερά. Από το 1918 έως το 1935 και από το 1974 έως σήμερα, το εθνικό ζήτημα έχει εξοβελιστεί και έχει υποκατασταθεί μονομερώς από τους κοινωνικούς και οικονομικούς αγώνες, οι οποίοι πλέον αποτελούν τον προνομιακό της τομέα. 

Το 1931, η 4η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, στην πολιτική της απόφαση θα αναφέρει ότι η  Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστικό κράτος που κατέκτησε διά της βίας την περιοχή της Μακεδονίας και Θράκης και διακηρύττει εν ονόματι των βασικών αρχών του Μπολσεβικισμού το σύνθημα της αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας τους  από την Ελλάδα. 

Ομοίως, το 1934, η απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς αναφέρεται στο καταπιεζόμενο «Μακεδονικό έθνος» και στήν «ενιαία, ανεξάρτητη Μακεδονική δημοκρατία». 

Διαπιστώνουμε πως, στα χρόνια του Μεσοπολέμου, στην ιδεολογία της ελληνικής αριστεράς, το λαϊκό θα αντιπαρατίθεται με το εθνικο – κατ’ αντίθεση με ό,τι θα συμβεί στην Κίνα και στο Βιετνάμ – σε πλήρη αρμονία με τον δυτικό κομμουνισμό και την  Κομιντέρν.

Όταν όμως αλλάζει η πολιτική κατεύθυνση της Σοβιετικής Ένωσης, που συμπίπτει πολιτικά με την Ελλάδα στην περίοδο του πολέμου του 1940, θα υποχρεωθεί η αριστερά τόσο στην εγκατάλειψη του Μακεδονικού  παραλογισμού όσο και στην μεγάλη εθνική στροφή της Κατοχής.

Το λαϊκό στοιχείο της αριστεράς θα μετατραπεί υποχρεωτικώς σε εθνικό, και οι «αντιεθνικιστές» κομμουνιστές θα υποχρεωθούν να γίνουν «πατριώτες». 

Η διχοτόμηση ποτέ δεν ξεπεράστηκε τελείως, όπως θα εκφραστεί με την  αντίθεση στην γραμμή «Βελουχιώτη», ο οποίος αναδεικνύει το εθνικό σε πρωτεύον σε σχέση με το κομματικό και στη κομματική γραμμή που θα παραμείνει πιστή στις κατευθύνσεις της Μόσχας.

Ο Άρης Βελουχιώτης στο «πολιτικό του μανιφέστο», τον περίφημο «λόγο της Λαμίας», στις 20 Οκτωβρίου του 1944, θα εκφράσει αυτή την νέα ταυτότητα της Αριστεράς, ως  της ηγέτιδας δύναμης του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος:                                                                                      

«……Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασαν σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί  “έξυπνοι”, ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε με άλλες φυλές που δεν έχουν τίποτα κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή….

Μά, ό,τι και να πούνε, αυτό δεν έχει καμμία αξία. Την ελληνικότητά μας την  αποδείξαμε…. 

Έτσι όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ’ αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και  τις ασφάλειες, μά που φλέγονταν από ηρωϊσμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά και έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό  ελληνικό αίμα. 

Αυτοί άναψαν τον δαυλό και έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του έθνους…. Αυτοί που δημιούργησαν την Νέα Φιλική. Το ΕΑΜ….». 

(Αλήθεια, εάν κάποιος σήμερα τολμούσε να μιλήσει δημόσια για πραγματικό ελληνικό  αίμα και  για το βαθύ ιστορικό συνεχές της ελληνικής φυλής, αντιλαμβάνεται κανείς τί είδους χαρακτηρισμούς θα εισέπρατε από περσόνες τύπου Σίας Αναγνωστοπούλου, Νίκου Φίλη, Μπαλτά, Αντώνη Λιάκου, Κουράκη και λοιπών και μη εξαιρεταίων; Ρατσιστής, ακροδεξιός,  φασίστας τουλάχιστον). 

Ειρήσθω εν παρόδω πως ο Άρης είχε πάντα έναν ιερέα μαζί του για να ευλογεί τά όπλα των πολεμιστών του. 

Η σύγκριση είναι αναγκαία με τους σημερινούς κυβερνητικούςαριστερούς το μίσος των οποίων για την Ορθοδοξία και το θρησκευτικό  συναίσθημα του ελληνικού λαού είναι καταφανές, μεθοδικό και εν πολλοίς καθοδηγούμενο από ξένα κέντρα.

Η  ΕΑΜική αριστερά εκφράζει πλέον το αγωνιζόμενο έθνος, εγκολπώνεται την    "Παλιγγενεσία"του έθνους, με την επανάσταση του 1821, την απόρριψη του Φαλμεράγιερ, την  υπεράσπιση τηςπατρίδας απέναντι στο "άπατρι" κεφάλαιο. 

Ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος,   διαμορφωμένος στοπνεύμα της Αντίστασης, με μεγάλη ενάργεια αποδίδει αυτό το πέρασμα από τον "διεθνισμό" σε μιαισορροπημένη σύνθεση του εγχώριου με το παγκόσμιο  και όχι αυτό που γίνεται στις μέρες μαςαπό τον διεθνισμό στον ατομοκεντρικό κοσμοπολιτισμό και στην λογική της αποδοχής τηςπαγκοσμιοποίησης.

Από την αρχή της μεταπολίτευσης, το 1974 και μετά, η αριστερά, και κατ' εξοχήν η αριστερή διανόηση, θα λειτουργήσει ως ιδεολογικός προπομπός τής παγκοσμιοποίησης  χρησιμοποιώνταςτο ιδεολογικό οπλοστάσιο του μαρξιστικού διεθνισμού, χωρίς βέβαια  την πατριωτική αγωνιστικήδιάσταση της Εαμικής αριστεράς. Το σύνθημα της δικτατορίας των  συνταγματαρχών "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" και "Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια" θα προσφέρει  το βολικό ιδεολογικόάλλοθι για την εγκατάλειψη της εθνικοαπελευθερωτικής  διάστασης της αριστεράς. Ημεταπολιτευτική αριστερά αποτελεί πλέον το ιδεολογικό τσιμέντο  της Νέας Τάξης και τηςΠαγκοσμιοποίησης και η μεταπολιτευτική αριστερά έχει την πλήρη  ηγεμονία στον ιδεολογικό καιπνευματικό χώρο της πατρίδας μας, εξ ου και η τεράστια  ευθύνη της για την κακοποίηση τηςγλώσσας, του πολιτισμού, της σκέψης και της δημιουργίας  δηλαδή της παιδείας, προωθώνταςαμάσητα τά όποια προϊόντα του Δυτικού πολιτισμού,  σκουπίδια τις περισσότερες φορές, έχονταςπλήρως αποικιοποιηθεί πρωτίστως  πνευματικά. 

Διαθέτει γι' αυτό τον καταλληλότεροιδεολογικό εξοπλισμό. Τον διεθνισμό και τον   α–εθνισμό ενός κακοχωνεμένου μαρξισμού. Τώραπλέον το ζητούμενο δεν είναι η "ανακάλυψη  της λαϊκής ψυχής" όπως την αναζητούσε η γενιά του'30, αλλά η εξάλειψή της, αφού, ως  στοιχείο ανορθολογικό η ψυχή με χαρακτηριστικά, όπωςδιατείνονται οι διανοούμενοι της  αριστεράς, "εθνικιστικά",  "λαϊκιστικά" κλπ εμποδίζει τηνευρωπαϊκή ενσωμάτωση της χώρας.  Για τον λόγο αυτό χτυπάνε με τόση μανία τους θρύλους, την Ορθοδοξία, την γλώσσα καί τις  παραδόσεις μας. Δηλαδή την ψυχή του λαού μας. Γι' αυτό και τοξαναγράψιμο της ιστορίας. 

Οι  νέες κατευθύνσεις είναι πλέον ο "αντιεθνικισμός" και η καταδίωξητου "ελληνοκεντρικού". Φτάνει  στο σημείο κάθε τι το ελληνικό να θεωρείται ύποπτο. 

Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ πχ,  προερχόμενος από την άκρα αριστερά, διαρρηγνύει τον ομφάλιο λώροαυτής της  "αντιεθνικιστικής" αριστεράς με τον πατριωτικο αγώνα της μεγάλης Αντίστασηςεπιτιθέμενος στον Άρη Βελουχιώτη με αφορμή την έκδοση τών βιβλίων των Δ. Χαριτόπουλου(Άρης, ο αρχηγός  των ατάκτων) και Γ. Φαράκου ( Άρης Βελουχιώτης) στις 9 Σεπτεμβρίου του 1997 στα Νέα με τίτλο "η μετακομιδή της κάρας του Άρη": 

"Ο Τσέ Γκεβάρα, πολύ πιο κομμουνιστής από τον Άρη, γοητεύει σήμερα τους Ιταλούς  νεοφασίστες. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν ο Άρης - που, άς μη το ξεχνάμε, δεν έπαψε ποτέ να προκαλεί αμηχανία στο επίσημο ΚΚΕ -  γίνει, αν όχι μεθαύριο αλλά αύριο, σύμβολο της οργανωτικάδιασκορπισμένης, πλήν παρούσας και μάλιστα ογκούμενης ελληνικής ακροδεξιάς".

Σημειωτέον ότι το εν λόγω κείμενο γράφτηκε από έναν "αριστερό", σε μία "δημοκρατική" εφημερίδα. Στο ίδιο πνεύμα ο Τάκης Καγιαλής, επ. καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Κύπρου, χαρακτηρίζει "εθνικιστές" και φασίστες τον Εγγονόπουλο, τον Ελύτη, τον Εμπειρίκο, που μέχρι πρίν μερικά χρόνια αποτελούσαν εμβληματικές μορφές για την Ανανεωτική αριστερά. Γράφει, λοιπόν:

…Τά ιδεολογήματα αυτά (ελιτισμός, σωβινισμός, φαλλοκεντρισμός, αντι- διανοουμενισμός) απαντούν σε διαφορετική πυκνότητα και ένταση των τριών ποιητών, σχεδόν διακριτικά στον Εγγονόπουλο, πολύ εντονότερα στον Ελύτη, ανοιχτά και κραυγαλέα στον Εμπειρίκο……

Κλείνει το κείμενό του με ένα ηχηρό παράδειγμα της "φασιστικής" ιδεολογίας του Οδυσσέα Ελύτη :Ένα χρόνο νωρίτερα, ο Ελύτης έκλεινε μία συνέντευξη με δήλωση η οποία, όπως τόνιζε, "περιλαμβάνει τους σκοπούς της ποίησής μου":

"Θεωρώ την ποίηση μία πηγή αθωότητας γεμάτη επαναστατικές δυνάμεις. Αποστολή μου είναι  νακατευθύνω τις δυνάμεις αυτές κατεναντίον ενός κόσμου που δεν μπορεί  να αποδεχτεί η συνείδησή μου, έτσι ακριβώς, ώστε μέσω διαδοχικών μεταμορφώσεων να φέρω τον κόσμο  αυτόνσε αρμονία με τά όνειρά μου".

Δηλαδή, ο κύριος Καγιαλής θεωρεί ότι η επιθυμία του Ελύτη "να φέρει τον κόσμο σε αρμονία με τάόνειρά του είναι φασιστικού – σολιψιστικού τύπου. Αλλά οι επαναστάτες απανταχού του πλανήτηέκαναν κάτι το διαφορετικό; 

Δεν προσπαθούν να φέρουν τον κόσμο σε αρμονία με τά όνειρά τους; Γι' αυτό εξαφανίζουν οι ομοϊδεάτες του κυρίου Καγιαλή εθνομηδενιστές αριστεροί   τηνεπανάσταση του 1821 από τά σχολειά και τά πανεπιστήμια καί αποκρύπτουν την τεράστια επαναστατική δράση των Ελλήνων αμέσως μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μετον Κορκόδειλο Κλαδά, τον Μπούα, τον επίσκοπο Τρίκκης Διονύσιο και εκατοντάδες άλλουςαγωνιστές της ελευθερίας δυόμιση αιώνες πρίν την Γαλλική Επανάσταση και τον ΓαλλικόΔιαφωτισμό. Αυτό το ξεχνούν οι διανοούμενοι της αριστεράς, πιστοί στην ιδεοληψία τους πως η επανάσταση του 21 ήταν απότοκος του Γαλλικού Διαφωτισμού. Δηλαδή μού λένε πως οιπροπαππούδες μου στην Μάνη διάβαζαν Μοντεσκιέ και Βολταίρο;

Οι προπαππούδες μου στην Μάνη μάθαιναν τον πόλεμο με τον απογαλακτισμό, μάθαιναν λίγαγράμματα από τον παπά, πίστευαν στού Χριστού την Πίστη την Αγία, ήταν λιτοδίαιτοι και κυρίως μάθαιναν την ιστορία μας από τά δημοτικά μας τραγούδια και τους θρύλους του έθνους μας, γι' αυτό και κράτησαν την γή τους λεύτερη και περήφανη και πρωτοστάτησαν σε όλες τιςεπαναστατικές κινήσεις από το1460 και μετά. 

Είναι προφανές πως η "ριζοσπαστική ή νέααριστερα" ανησυχεί για κάθε τι που θα μπορούσε να επαναφέρει στην σημερινή εποχή στοιχεία τουεθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του παρελθόντος. Εξ ου και αναφορά του κυρίου Τσίπρα στον Αντώνη Λιάκο κατά τον πανηγυρικό που εκφώνησε την 25η Μαρτίου 2015 στην Ακαδημία Αθηνών.Ο Αντώνης Λιάκος δεν πιστεύει στην συνέχεια του Ελληνισμού, είναι ο επικεφαλής τωνεθνομηδενιστών στην χώρα μας, άνθρωπος του Σημίτη του μοιραίου ανθρώπου της καταστροφήςτης χώρας, πρόεδρος του σημιτικού ΟΠΕΚ, (για τους επαΐοντες και μόνο αυτό σημαίνει πολλά) μετον οποίο θα ασχοληθούμε διεξοδικότερα. Ο κ. Τσίπρας δεν τον ανέφερε τυχαία. Έχει τις ίδιες"απόψεις". Ήδη μας προετοιμάζει. 

"Η θάλασσα δεν έχει σύνορα". Δεύτερο  σχέδιο Ανάν χειρότεροαπό το πρώτο. Εποικισμός της χώρας μας με προμετωπίδα τά ανθρώπινα δικαιώματα και τον"ανθρωπισμό"  τύπου Τζόρτζ Σόρος. Μήπως ο εχθρός είναι ήδη εντός των πυλών;


Γράφει η Αθηνά Κατσαφάδου, δικηγόρος, τέως πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά.Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Κυβέρνηση Τσίπρα: Υπάρχει σχέδιο.

Όντας στο μέσο του καλοκαιριού ίσως είναι κατάλληλη στιγμή να αναρωτηθούμε, κατά το δυνατόν «χαλαρά», ποια είναι τα σχέδια της κυβέρνησης για το άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον. Γιατί, ως γνωστόν, για το μακρό το σχέδιο είναι … ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική απελευθέρωση.

Όσο και αν φανεί παράξενο, λοιπόν, υποστηρίζω πως ένας καλός τρόπος για να κάνουμε τέτοιου είδους προβλέψεις είναι να βασιστούμε στον καθημερινό τύπο, χωρίς την απαίτηση βαθύτερης προσέγγισης. Κυρίως, δε, χωρίς την ανάγκη για συμπερίληψη των επιθυμιών τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν πως σώζουν κάτι από την αριστερή τιμή της κυβέρνησης: χαρακτηριστική είναι η συζήτηση των τελευταίων ημερών με αφορμή το χτύπημα από τον ΥΠ. ΠΡΟΠΟ των καταλήψεων στην Θεσσαλονίκη, όπου λέμε και καμιά … να περνάει η ώρα, αλλά η δουλειά της αστυνομίας γίνεται μια χαρά! Όπως σε όλα, άλλωστε, τα θέματα.

Ας βασιστούμε, λοιπόν, σε σπαράγματα από τον τύπο, για να προσανατολιστούμε κατάλληλα.

Έγραφε το «Βήμα» στις 31 Ιουλίου, μεταφέροντας τα λόγια κυβερνητικών παραγόντων: «Με τη διαχείριση της φτώχειας δεν υπάρχει ούτε προκοπή ούτε προοπτική. Η χώρα χρειάζεται νέα κεφάλαια, επενδύσεις σε μαζική κλίμακα και αυτές θα αναζητήσουμε από εδώ και πέρα, κυρίως στο εξωτερικό, όπου υπάρχει δεδηλωμένο ενδιαφέρον, όπως και διαθέσιμοι επενδυτικοί πόροι, ικανοί να αλλάξουν το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα στην ελληνική οικονομία».

Βέβαια, προκειμένου γι’ αυτήν την προσέγγιση (sic), τα στοιχεία περισσεύουν. Η γραμμή Πιτσιόρλα έχει εκφραστεί με τον πιο αρμόδιο τρόπο από τον ίδιο τον Τσίπρα, στην συνέντευξή του στον Παπαχελά. Διαβάστε, για να μην αναρωτιέστε αδίκως: «Αριστερή πολιτική σήμερα είναι δουλειές, επενδύσεις, αύξηση του ΑΕΠ και δίκαιη μοιρασιά του. Αυτό είναι αριστερή πολιτική. Εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι διαφορετικό. Αν κάποιος έχει να μου φέρει πιο αριστερή πρόταση από αυτήν, να μου τη φέρει».

Εντάξει, πράγματι, είναι πολύ δύσκολο να διατυπώσει κάποιος αριστερότερη πρόταση από αυτήν του Χάγεκ και του Φρίντμαν. Το επιχείρημα του Τσίπρα είναι στ’ αλήθεια ακαταμάχητο. Γενιές αριστερών, από την Α’ Διεθνή μέχρι τον αριστερό

ευρωκομμουνισμό, τον Αλιέντε και το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα δεν μπορεί παρά να αναρωτιούνται -όπου κι αν βρίσκονται, καλή τους ώρα- πώς και δεν το είχαν σκεφτεί πρωτύτερα. Ίσως αυτό να είναι η βασική εξήγηση για την σωρεία αποτυχιών της αριστεράς της διαμαρτυρίας, τις μαλακίες της οποίας αίρει σήμερα η θαυμαστή μας κυβέρνηση, ανοίγοντας νέες ελπιδοφόρες προοπτικές.

Είναι, δε, τόση η ηγεμονική ισχύς αυτής της επαναστατικής τοποθέτησης που ακόμα και διαπρύσιοι και αιώνιοι αντίπαλοι της Αριστεράς βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του γνωστού και μη εξαιρετέου Πάπα της συντηρητικής ξινίλας, Γιάννη Μαρίνου, σχετικά: «Τολμώ […] να αποδεχθώ ότι ο πρωθυπουργός είναι για πρώτη φορά ειλικρινής. Ότι η αναμφισβήτητη ευφυΐα του τον προσγείωσε. Είδε καθαρά ότι χωρίς επενδύσεις δεν έρχονται ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και ότι οι αριστερές ιδεοληψίες του, που έθρεψαν τρεις γενιές νεοελλήνων, είναι κούφια λόγια. Φαίνεται ότι όπως η Δαμασκός για τον Παύλο, έτσι και η Κίνα άνοιξε τα μάτια στον Πρωθυπουργό. Είδε πως την αέναη φτώχεια της υπό τον Μάο εξάλειψε ταχύτατα ο άκρατος καπιταλισμός του Ντενγκ».

Πέρα από τις δυνατότητες διακωμώδησης, που δίνει, όμως, το χάλι μας, μπορούμε να συναγάγουμε κάποιες σταθερές της ασκούμενης από δω και έπειτα πολιτικής. Έστω κι αν τα λόγια Τσίπρα δηλώνουν πριν από όλα μια καταπληκτική –ασύλληπτη, πραγματικά- έλλειψη έρματος του ανθρώπου, η ουσία είναι πως οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ξένες επενδύσεις –κινεζικού, προφανώς, τύπου- και η εκχώρηση των πάντων είναι ο βασικός –μάλλον, ο μοναδικός- άξονας της αναπτυξιακής πολιτικής. 

Πράγμα που οδηγεί και σε μια ακόμη άμεση πρόγνωση: στα εργασιακά, που έρχονται, ό,τι κι αν λέει ο Κατρούγκαλος, το μοντέλο Cosco φτιάχνει το νέο κουστουμάκι. Γιατί, όπως είπαμε μαζί με τον Ντενγκ, αριστερή πολιτική είναι αυτή που φέρνει επενδύσεις! Και επενδύσεις με 751 ευρώ κατώτατο μισθό –πραγματικά άγρια εκμετάλλευση σε βάρος των διεθνών και εντόπιων κεφαλαιουχικών ευεργετών- δεν γίνεται να υπάρξουν. Και, αν δεν υπάρξουν επενδύσεις, τότε θα κατισχύσει … ο νεοφιλελευθερισμός.  Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.  

***

Είναι προφανές, νομίζω, πως αυτές οι προγνώσεις διαμορφώνουν μονόδρομα και τα καθήκοντα. Ο καιρός δεν επιτρέπει πολυτέλειες. Το σύνολο των ανταγωνιστικών πολιτικών και κινηματικών δυνάμεων θα πρέπει να συσπειρωθούν, ώστε από το φθινόπωρο να εκφραστεί δυναμική αντίσταση σε αυτήν την αντιδραστική εξέλιξη, η οποία εξευτελίζει κάθε έννοια Αριστεράς, οποιασδήποτε παραλλαγής. Η πρωτοτυπία της περίπτωσης είναι μοναδική πραγματικά: καταστρέφει, γελοιοποιώντας, κάθε ιδέα που υπήρξε στήριγμα όσων αγωνίστηκαν στις γραμμές της Αριστεράς έναν αιώνα τώρα στη χώρα μας.

Πράγμα που εμφανίζεται σε όλες τις εκφάνσεις. Αισθητικές, ηθικές και πολιτικές. Δεν είναι τυχαία η παρατήρηση Τσίπρα στη Βουλή, προς την Γεννηματά, πως είχε την ευκαιρία –«από αυτές που εμφανίζονται σπάνια»- να δείξει στόφα ηγέτη (ηγερίας, ήθελε να πει) και την έχασε. Στόφα, την οποία επιδεικνύει, ως γνωστόν, διαρκώς ο ίδιος, τον οποίο, επομένως, η Φώφη, έπρεπε να μιμείται! Κι όλες αυτές οι αντιαισθητικές ανοησίες να λέγονται στο όνομα της Αριστεράς!

Να συνενωθούν, λοιπόν, όλες οι δυνατές δυνάμεις. Χωρίς προαπαιτούμενα και μακρόσυρτες συμφωνίες.

Με δυό τρία πράγματα συμφωνημένα. Πως δεν πρέπει να περάσουν αβρόχοις ποσί οι ιδιωτικοποιήσεις, τα υπερταμεία, οι κόφτες και, κυρίως, η απόλυτη και οριστική κινεζοποίηση των εργασιακών. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να κερδίσουμε τη μια εκείνη νίκη, ώστε πάνω της να χτίσουμε μια νέα φάση αντεπίθεσης. 

ΥΓ. Αν ισχύει, δε, το ρεπορτάζ της, φιλικής στην κυβέρνηση, Εφημερίδας των Συντακτών, δεν θα υπάρχει σύντομα –με όριο το «Συνέδριο»- καν έδαφος σύγχυσης της κυβέρνησης με οποιουδήποτε είδους Αριστερά. Όπως σημείωσε ο Δ. Κουκλουμπέρης (3 Αυγούστου 2016), «[β]ασικός στόχος […] είναι το άνοιγμα στην κοινωνική βάση και «η αντιστοίχηση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ με τον κοινωνικό». Με τη διεξαγωγή [του Συνεδρίου του φθινοπώρου] η Κουμουνδούρου επιδιώκει να σφραγίσει τη μετάβαση στη νέα πολιτική περίοδο, εδραιώνοντας την θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως ηγεμονικής δύναμης στον προοδευτικό χώρο. Η εξέλιξη αυτή εκ των πραγμάτων ισοδυναμεί με επιβεβαίωση της σταδιακής μετακίνησης προς το Κέντρο και την Κεντροαριστερά». Ίσως και λίγο παραπέρα, αν πιστέψουμε την Αλίκη Μάτση (30 Ιουλίου 2016), η οποία, περιγράφοντας «Σενάρια φθινοπωρινών εκλογών», γράφει: «Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο των προτάσεών του για τη συνταγματική αναθεώρηση, ζήτησε ο όποιος υπηρεσιακός πρωθυπουργός να μην μπορεί να είναι εξωκοινοβουλευτικός […] Αρκετοί «βλέπουν» δίπλα σε αυτή την πρόταση τη φωτογραφία του Κώστα Καραμανλή.» Απίθανο; Καλά! 

Του Χρήστου Λάσκου