Από την αρχή του ξεπουλήματος της χώρας, τότε που ο Γιωργάκης με την μωβ γραβάτα ανακοίνωνε την είσοδο της χώρας στον φανταστικό κόσμο των μνημονίων, ήταν ξεκάθαρο ότι ο πραγματικός στόχος ήταν οι εμπράγματες αξίες.
Σήμερα λοιπόν φτάσαμε στο σημείο να παραδίδει κάποιος την περιουσία του και συνεχίζει να χρωστάει.
Ενόψει της θέσης σε ισχύ του αναθεωρημένου Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών του ν. 4224/2013 (ΦΕΚ Β' 2376/2.8.2016) διακινείται ήδη ευρύτερα η άποψη ότι, με βάση τις νέες ρυθμίσεις το σύνολο της οφειλής του συνεργάσιμου δανειολήπτη που βρίσκεται, αποδεδειγμένα, σε ιδιαίτερη οικονομική δυσχέρεια, μπορεί να διαγραφεί με μόνη την οιονεί "συμψηφιστική" παραχώρηση περιουσιακού στοιχείου κυριότητας του ιδίου (ή της συζύγου του ή τέκνου του) προς το πιστωτικό ίδρυμα και σύμφωνα με τις πρόνοιες της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για τη στεγαστική πίστη.
Επειδή, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, το συγκεκριμένο ζήτημα είναι ιδιαίτερα "ευαίσθητο", δεδομένου ότι σε πολλούς δανειολήπτες μπορεί να δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι μια ενδεχόμενη πρότασή τους για την οικειοθελή παραχώρηση του Χ,Ψ περιουσιακού στοιχείου προς το πιστωτικό ίδρυμα, σε συνδυασμό πάντα με την αποδεδειγμένα ιδιαίτερη οικονομική τους αδυναμία, θα ήταν αρκετή να απαλλαγούν οριστικά από το "βραχνά" του υπολοίπου της οφειλής τους προς τη τράπεζα, θα ήταν νομίζουμε χρήσιμο να διευκρινιστούν τα εξής:
Προσεκτική μελέτη των σχετικών ρυθμίσεων τόσο του αναθεωρημένου Κώδικα Δεοντολογίας, όσο και του άρθρου 28 της Οδηγίας 2014/17/ΕΕ για τη στεγαστική πίστη στην οποία ο Κώδικας ευθέως παραπέμπει στο συγκεκριμένο σημείο (Οδηγία η οποία δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στο εθνικό δίκαιο, μολονότι η διαβούλευση για την ενσωμάτωση της έχει ήδη ολοκληρωθεί) οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, ο νέος Κώδικας, πράγματι εισάγει πλέον τη σχετική δυνατότητα, υπό τον ταυτόχρονο όμως περιορισμό, ότι η σχετική πρωτοβουλία και η συνακόλουθη πρόταση για τη διαγραφή του υπολοίπου της οφειλής μπορεί να προέλθει μόνον από τη πλευρά του πιστωτικού ιδρύματος, χωρίς να προβλέπεται αντιστοίχως η επιφύλαξη αναλόγου δικαιώματος για τον δανειολήπτη.
Με δεδομένο πάντως ότι η Οδηγία εφαρμόζεται -αδικαιολόγητα- συσταλτικά στο εν λόγω σημείο (δοθέντος του οτι στο άρθρο 28 παρ. 3 αυτής η πρωτοβουλία για την επίτευξη σχετικής συμφωνίας χορηγείται αδιακρίτως στα "συμβαλλόμενα μέρη" χωρίς αυτά επ ουδενί να διαχωρίζονται σε πιστωτικό ίδρυμα και δανειολήπτη) άποψη του γράφοντος είναι πως ο ακατανόητος περιορισμός που εν προκειμένω εισάγεται από τον ανανεωμένο Κώδικα, μπορεί να καμφθεί, με προσφυγή στη φραστική διατύπωση της ίδιας της Οδηγίας στο επίμαχο σημείο αλλά και στις αρχές της συναλλακτικής ελευθερίας του Αστικού μας Κώδικα, συνεπώς, ο δανειολήπτης που βρίσκεται, αποδεδειγμένα, σε ιδιαίτερη οικονομική αδυναμία και επιθυμεί την ορστική απεμπλοκή του από τη δανειακή του υποχρέωση, θα μπορούσε να αναλάβει τη σχετική πρωτοβουλία και να υποβάλει εκείνος πρόταση προς το πιστωτικό ίδρυμα για διαγραφή της οφειλής του με ταυτόχρονη παραχώρηση περιουσιακού του στοιχείου, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση βέβαια ότι η πρόταση του αυτή θα συνοδεύεται πάντοτε από την απαραίτητη τεκμηρίωση.
Σπύρος Αθ. Κωνσταντινίδης, Δικηγόρος – Μέλος της ομάδας δικηγόρων "De Lege" (www.de-lege.gr)
