Ποιες τράπεζες καταρρέουν μαζί με την Deutsche Bank.

Ένα καταστροφικό τσουνάμι που αρχικά θα συμπαρασύρει 28 συστημικές τράπεζες ανά τον κόσμο και στη συνέχεια θα προκαλέσει τεκτονικό σεισμό ndash;μεγαλύτερο αυτού της Lehman Brothers ndash; στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και την παγκόσμια, παγκοσμιοποιημένη, οικονομία, θα σημάνει η υλοποίηση του τρομώδους σεναρίου κατάρρευσης της Deutsche Bank.

Παράλληλα, οι συνέπειες που θα έχει το hellip; fail του γερμανικού κολοσσού στην Ευρώπη και το ευρώ αναμένεται να είναι σφοδρές, με τον Ντράγκι να μην μπορεί να κάνει 'whatever it takes ' για να το σώσει. Η κατάρρευση θα αποτελέσει ένα τεράστιο χτύπημα στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, με τους αναλυτές να σημειώνουν πως 'θα μπορούσε να συμπαρασύρει στον γκρεμό τόσο τη Μέρκελ όσο και το ευρώ '.

Ήδη το χτύπημα που δέχτηκε το ευρώ την περασμένη εβδομάδα, αγγίζοντας τα χαμηλά 2 μηνών έναντι του 'ασφαλούς καταφυγίου ' του ελβετικού φράγκου, μαρτυρά ότι η Deutsche Bank αποτελεί πλέον ίσως τον μεγαλύτερο φόβο της Ευρώπης, με τα hedge funds και τους θεσμικούς επενδυτές να τρέπονται σε φυγή από τις θέσεις τους στην τράπεζα και τα στοιχήματα short να παίρνουν φωτιά

O γερμανικός γίγαντας, εκτός του ότι έχει έκθεση σε ολόκληρο τον γερμανικό τραπεζικό και ασφαλιστικό κλάδο (σύμφωνα με στοιχεία της ΕΚΤ στη Γερμανία λειτουργούν 1.775 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και περισσότερες από 1.000 συνεταιριστικές τράπεζες και 415 ταμιευτήρια) συνδέεται άμεσα με δεκάδες τραπεζικά ιδρύματα στον κόσμο, τα μεγαλύτερα σε Ευρώπη, Ασία και ΗΠΑ, που είτε την έχουν δανείσει είτε έχουν συμπράξει μαζί της σε άλλους τομείς.

Ντόμινο καταρρεύσεων

Είναι σαφές, λοιπόν, πως εάν ο γερμανικός κολοσσός καταρρεύσει, εκτός από τις γερμανικές τράπεζες, οι ιταλικές τράπεζες, οι γαλλικές τράπεζες, καθώς και οι μεγαλύτερες τράπεζες στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, θα παρασυρθούν με τις συνέπειες να είναι ανυπολόγιστες.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τους αναλυτές, την επόμενη ημέρα της πτώσης της D.B., 1-2 μεγάλες τράπεζες θα συμπαρασυρθούν, ενώ τις επόμενες εβδομάδες θα ακολουθήσουν άλλες δύο, κυρίως από Ιταλία. 

Εν τω μεταξύ, οι Citi, Barclays, HSBC, Morgan Stanley, Societe Generale θα χτυπηθούν επικίνδυνα, ενώ θα 'απειληθούν ' τόσο η JP Morgan όσο και η Goldman Sachs.

Τέσσερις άμεσες επιπτώσεις.

Σύμφωνα με τους αναλυτές, σε περίπτωση που 'σκάσει ' η Deutsche Bank, οι πιο άμεσες επιπτώσεις θα είναι οι εξής:

Πιστωτική μετάδοση: Οι επενδυτές θα χάσουν άμεσα την εμπιστοσύνη τους στις αγορές αλλά και στις τράπεζες, και αυτό γίνεται προφανές αν κοιτάξει κανείς την κοινή συμπεριφορά των πιστωτικών spreads των τραπεζών: η D.B. είναι στενά συνδεδεμένη με τις περισσότερες μεγάλες τράπεζες του κόσμου. Σε έναν πρώτο γύρο, η αποτυχία της D.B. θα χτυπήσει την

Commerzbank, τη δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας. Σε έναν δεύτερο γύρο, το σοκ θα εξαπλωθεί στις Goldman Sachs, Credit Suisse, Societe Generale και UniCredit. Αυτό σημαίνει ότι η σταθερότητα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα να αποφευχθεί ένας δεύτερος γύρος μετάδοσης.

Παράγωγα: Η D.B. διατηρεί στα βιβλία της παράγωγα που ξεπερνούν τα 42 τρισ. ευρώ και τα περισσότερα από αυτά είναι αδιαφανείς OTC συναλλαγές. Εάν καταρρεύσει, οι OTC αντισυμβαλλόμενοι της D.B. κινδυνεύουν να χάσουν σημαντικό μέρος του ποσού αυτού στέλνοντας κύματα σοκ στην παγκόσμια αγορά παραγώγων, χτυπώντας έτσι και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

ETFs / ETNs: Μέσω του τμήματος asset management, η D.B. είναι ένας μεγάλος παίκτης στην αγορά των ETFs και των ETNs προϊόντων που πωλούνται σε ιδιώτες και θεσμικούς επενδυτές. Λαμβάνοντας υπόψη τη δύναμη της τράπεζας στην αγορά παραγώγων, η D.B. είναι πιθανότατα ένας σημαντικός αντισυμβαλλόμενος σε αυτά τα trades. Έτσι, οι κάτοχοι των ETFs είναι εκτεθειμένοι στον ίδιο κίνδυνο με τα παράγωγα. Αντίθετα, τα ETNs είναι ουσιαστικά μια υποχρέωση χρέους με ένα πολύπλοκο χρονοδιάγραμμα των πληρωμών. Όποιος κατέχει ETNs δανείζει στην πραγματικότητα στην D.B.

CoCos: Αν και εκτόξευση των CDS της Deutsche Bank σε πολύ υψηλά επίπεδα δεν εμφανίζει ιδιαίτερα μετάδοση στα ομόλογα CoCos των ευρωπαϊκών τραπεζών, ωστόσο οι κάτοχοι CoCos της D.B. θα χτυπηθούν ακριβώς όπως οι μέτοχοι σε περίπτωση κατάρρευσης.

Κρατικά ομόλογα 30 δισ. ευρώ στα χέρια της

Η DB δεν έχει μόνο έκθεση σε ένα τεράστιο τοξικό βιβλίο παραγώγων και σε τράπεζες, αλλά και σε χώρες. Το χαρτοφυλάκιο των κρατικών ομολόγων που κατέχει από Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία συνεχίζει να είναι σημαντικό και μόνο στις χώρες της ευρωπεριφέρειας ξεπερνά τα 30 δισ. ευρώ.

Αν ο γερμανικός γίγαντας καταρρεύσει, τότε αναπόφευκτα όλοι οι αντισυμβαλλόμενοί του ndash;οι άλλες τράπεζες και ιδρύματα με τα οποία συνδέεται έμμεσα ή άμεσα ndash; θα νιώσουν άμεσα τη σεισμική δόνηση. Όπως γνωρίζουμε από το 2008, όταν η εμπιστοσύνη αρχίσει να εξαφανίζεται, τότε αυτό σημαίνει πως κάποια τράπεζα αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα. Αν η Deutsche Bank γονατίσει, θα παρασύρει μαζί της τόσο τη γερμανική οικονομία όσο και το ευρώ.

Και η σημαντικότητα που έχει η Deutsche για τη Γερμανία είναι πολλαπλάσια αυτής που είχε η Lehman Brothers ή η Bear Stearns το 2008. H D.B. 'τεχνικά ' είναι μία ιδιωτική τράπεζα, ωστόσο είναι στενά συνδεδεμένη με τη γερμανική κυβέρνηση 'ανεπίσημα ' και με τις μεγαλύτερες γερμανικές εταιρείες 'επίσημα ', τονίζεται.

Μέτοχος και το Κατάρ

Το καλοκαίρι, η Deutsche Bank ανακοίνωσε ότι η βασιλική οικογένεια του Κατάρ αύξησε το μερίδιό της στην τράπεζα κοντά στο 10%. Η οικογένεια al-Thani επένδυσε για πρώτη φορά στη γερμανική τράπεζα το 2014, στο πλαίσιο αύξησης κεφαλαίου 8 δισ. ευρώ, ενώ τον Αύγουστο του 2015, το μερίδιό τους στην τράπεζα ήταν 6,1%. Η αύξηση του μεριδίου της οικογένειας al-Thani ,μέσω των επενδυτικών εταιρειών Paramount Services Ηoldings και Supreme Universal Holdings, σημαίνει ότι οι Καταριανοί είναι οι μεγαλύτεροι μέτοχοι της Deutsche Bank, ενώ στη δεύτερη θέση βρίσκεται πλέον η BlackRock, με μερίδιο περίπου 6%.

Επίσης, 2,96% της D.B. ανήκει στην Deutsche Asset Management Investment GmbH, το 2,64% στην Macquarie Investment Management Ltd, το 2,56% στην Norges Bank Investment Management, το 2,19% στην Merrill Lynch International, το 2,19% η The Vanguard Group, Inc, το 1,56% η Amundi Asset Management SA, το 1,54% η Commerzbank και το 1,40% η Deka Investment GmbH.

Αναδημοσίευση από το 'Κεφάλαιο ' που κυκλοφορεί.

Ομοιοπαθητική θεραπεία για υψηλά τριγλυκερίδια

Τα τριγλυκερίδια είναι λίπη που μπορεί να βρεθεί ενσωματωμένο στα κύτταρα του αίματος . Το σώμα μετατρέπει το λίπος σε τριγλυκερίδια από τις θερμίδες που το σώμα δεν χρησιμοποιεί άμεσα για ενέργεια . Μολονότι τα τριγλυκερίδια είναι σημαντικές για τη συνολική υγεία , είναι επίσης συνδέεται με υψηλή αρτηριακή πίεση , τα υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα και το λίπος της κοιλιάς . Τα υψηλά επίπεδα των τριγλυκεριδίων γενικά μπορεί να βρεθεί σε αυτούς που τρώνε περισσότερες θερμίδες από ό, τι καεί μέσω τακτικής άσκησης και των καθημερινών δραστηριοτήτων . 

Καρνιτίνη 

Η καρνιτίνη είναι μια συμπληρωματική μορφή της L -καρνιτίνη , ένα φυσικό στοιχείο που γίνεται στο σώμα . Έχει γίνει γνωστό ότι μειώνουν τα επίπεδα των τριγλυκεριδίων σε ενήλικες .

Εικόνων Pantethine

Η Pantethine είναι μια ποικιλία της βιταμίνης Β και έχει αποδειχθεί ότι μειώνουν τα τριγλυκερίδια , όταν λαμβάνεται τρεις φορές την ημέρα . Άλλα συμπληρώματα βιταμίνης Β δεν έχουν αυτό το αποτέλεσμα .

Nιασίνη

Η νιασίνη χρησιμοποιείται τακτικά από καρδιολόγους για τη θεραπεία τα υψηλά τριγλυκερίδια , γιατί μειώνει τα τριγλυκερίδια και αυξάνει τα επίπεδα της HDL , η θετική είδος του λίπους .

Dioscorea villosa

Η Dioscorea villosa , επίσης γνωστό ως άγριο γιαμ , μειώνει τα τριγλυκερίδια με τη μείωση της απορρόφησης της χοληστερόλης .

Σκόρδο

Το σκόρδο μειώνει τα τριγλυκερίδια και βοηθά στη σταθεροποίηση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα .

Σενέρ Λεβέντ: Η Τουρκία είναι μια σκέτη κόλαση, δεν πρέπει να πεθάνει η Κυπριακή Δημοκρατία

FILE PHOTO: Διαδηλωτής συμμετέχει σε συγκέντρωση απόρριψης του σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό. ΑΠΕ, ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Του Σενέρ Λεβέντ

Εμείς χρειαζόμαστε την Κυπριακή Δημοκρατία περισσότερο από τους Ελληνοκύπριους. Εμείς. Οι Τουρκοκύπριοι. 

Αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για όλους εμάς η διάλυση και η κατάλυση της δημοκρατίας αυτής. Και αυτός ο κίνδυνος είναι η Τουρκία. Αυτό θα σήμαινε ότι θα συμβούν και εδώ όσα συμβαίνουν στην Τουρκία. 

Τι συμβαίνει στην Τουρκία; Βλέπετε και εσείς τι συμβαίνει. Πρόκειται για μια ταινία τρόμου. Μια ταινία τρόμου κατά την οποία οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν ακόμα και στο τηλέφωνο. Συλλήψεις. Επιδρομές. Εγκλήματα. Εκτελέσεις χωρίς ανακρίσεις και έρευνες. 

Μια αστυνομική δύναμη στην οποία δόθηκαν υπερβολικές εξουσίες. Δικαστές που κοιτάζουν τι θα πει ο δικτάτορας. Δημοσιογράφοι που φυλακίζονται επειδή έγραψαν την αλήθεια. Και άλλα πολλά. Δεν έχει τελειωμό το να τα απαριθμείς. 

Η Τουρκία είναι μια σκέτη κόλαση. 

Θέλετε να μεταφερθεί και εδώ αυτή η κόλαση; Μέχρι σήμερα μεταφέρθηκε όσο ήταν δυνατό. Αλλά δεν μπορεί να μεταφερθεί άλλο. Είμαστε Τουρκοκύπριοι. Όχι μόνο Τούρκοι, Τουρκοκύπριοι. Δεν είμαστε πολίτες της Τουρκίας, αλλά της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Στην τσέπη μας έχουμε ταυτότητα και διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και επιπλέον είμαστε και πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έστω και αν η Τουρκία βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μας για 41 χρόνια, δεν μπορεί να μας κάνει αυτά που κάνει στους διαμένοντες στην Τουρκία. Πότε θα μπορέσει να μας τα κάνει; Αν διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. 

Αν θα βρεθεί λύση στην Κύπρο, μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να βρεθεί. Μια λύση η οποία δεν θα καταλύει την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δηλαδή, δεν πρέπει να γίνουν όλα από την αρχή. Ακόμα και αν θα ιδρυθεί ένα νέο κράτος, πρέπει να είναι εγγυημένη η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν δεν λειτουργήσει του νέο ομοσπονδιακό κράτος, αν προκύψει μια κρίση κ.λπ., η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να παραμείνει ως ένα ασφαλές λιμάνι στο οποίο να καταφύγουμε. Πώς θα γίνει αυτό; Κατά την ίδρυση του νέου κράτους, δεν θα καταργηθεί το καθεστώς μέλους της Κυπριακής Δημοκρατίας στους διεθνείς οργανισμούς, απλώς θα παγώσει. 

Δεν θα ριχθεί στα σκουπίδια. Θα μπει στην κατάψυξη. Τόσο οι Τουρκοκύπριοι όσο και οι Ελληνοκύπριοι πρέπει να το ξέρουν καλά αυτό. Δεν πρέπει ποτέ να ψηφίσουν «ναι» σε ένα σχέδιο το οποίο θα καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία. Μην παρασύρεστε από το ότι θα υπάρξει λύση. Κοιτάξτε μπροστά. Απέναντί μας έχουμε μιαν τουρκική κυβέρνηση, η οποία καταπιέζει ανελέητα τον ίδιο της τον λαό και την οποία δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ποτέ. Ένα κράτος το οποίο ουδέποτε τηρεί τις διεθνείς του δεσμεύσεις. Πώς θα εμπιστευτούμε ένα κράτος το οποίο δεν συμμορφώνεται καν στα ψηφίσματα του ΟΗΕ και δεν πληρώνει τις αποζημιώσεις που του επιβάλλει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; 

Εγώ δεν το εμπιστεύομαι καθόλου. Ξέρετε. Ο βασικός στόχος στο σχέδιο Ανάν ήταν η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν το αποτέλεσμα ήταν «ναι» και από τις δύο πλευρές, αυτή η δημοκρατία θα εκαταργείτο για 24 ώρες. Μετά; Ρωτάω όσους είπαν «ναι». Και κυρίως τον κ. Νίκο. Τι θα κάναμε μόλις η Τουρκία δεν εφάρμοζε τις δεσμεύσεις της σε αυτό το σχέδιο; Μόλις δεν θα έδινε τις περιοχές που είχε πει ότι θα επέστρεφε; Μόλις δεν θα απέσυρε τα στρατεύματα που είχε πει ότι θα απέσυρε; 

Τι θα κάναμε; 

Στο σχέδιο εκείνο δεν υπήρχε κανένα άρθρο για το πώς θα επιβάλλονταν κυρώσεις σε μια τέτοια περίπτωση. Να είστε ευχαριστημένοι που σωθήκαμε από αυτό χάρη σε εκείνους που ψήφισαν «όχι». Ξεπεράσαμε τον κίνδυνο. Αλλιώς αυτή τη στιγμή θα ήμασταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι ακόμα δεν αντιλαμβάνονται τον πραγματικό κίνδυνο. Δεν βλέπουν τι συμβαίνει στην Τουρκία. Ακόμα θέλουν εγγυήσεις. Δεν βλέπουν ότι ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από την Τουρκία και όχι από τους Ελληνοκύπριους. Να είναι ευχαριστημένοι που δεν γεννήθηκαν στην Τουρκία, αλλά στην Κύπρο. Που είναι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αλλιώς πάρα πολλοί θα ήταν τώρα είτε στη φυλακή είτε νεκροί.

ΠΗΓΗ

Γιατί ο ισλαμιστής Ερντογάν βάζει τώρα ζήτημα Λωζάνης και νησιών του Αιγαίου; Πολλοί οι λόγοι

File PHOTO: Turkish President Recep Tayyip Erdogan (L) shake hands with Cheif of Staff General Hulusi Akar (R) as they visit the Mustafa Kemal Ataturk Mausoleum, founder of modern Turkey, before Turkish Victory Day ceremony in Ankara, Turkey, 30 August 2016. Turkey celebrates its Victory Day in commemoration of the Battle of Dumlupinar, a key victory over Greece on 30 August 1922 in Turkey's War of Independence. EPA, TURKISH PRESIDENT PRESS OFFICE / HANDOUT EDITORIAL USE ONLY

Του Σωτήρη Δημόπουλου 

Η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τον «σουλτάνο της Αγκύρας», η απροκάλυπτη εκδήλωση των νεο-οθωμανικών του εμμονών και ο ωμός τρόπος που τις εξέφρασε έπεσαν ως κεραυνός στα σαλόνια της αθηναϊκής ελίτ. Και είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει τούτο, καθώς οι ψευδαισθήσεις με τις οποίες για χρόνια τρέφουν τον ελληνικό πληθυσμό έχουν μετατραπεί για τα μέλη της ιθύνουσας τάξης μας σε δεύτερη φύση. 

Ως εκ τούτου, κάθε φορά που το σκηνικό που έχουν στήσει καταρρέει, εκπλήσσονται σφόδρα, αν και πάντα παροδικά. Σύντομα ανακτούν τη ψυχραιμία τους για να κατασκευάσουν ένα νέο «αφήγημα», και έτσι να συνεχιστεί ο ύπνος του δικαίου. 

Αυτό συνέβη, στην ουσία, και σε αυτή τη περίπτωση. Λένε λοιπόν, για εσωτερική κατανάλωση και για να πικάρουν τους κεμαλιστές είναι οι βρυχηθμοί του Τούρκου, που απειλεί να καταβροχθίσει από τα Δωδεκάνησα μέχρι την Λήμνο και τη Σαμοθράκη κάθε νησί από το οποίο ακούγονται ήχοι μέχρι τις ακτές της Μικράς Ασίας! 

Έτσι, εμείς μπορούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι για να συνεχίσουμε τις καθημερινές μας ασχολίες. Δυστυχώς, όμως, η παρούσα συγκυρία είναι απείρως πιο δραματική για την ελληνική πλευρά. Και γι’ αυτό εκπέμπεται και ένας κεκαλυμμένος πανικός στα υψηλά δώματα της εξουσίας. 

Γιατί ο Ερντογάν, ο πάντα παρορμητικός, φανατικός και κατακτητικός, δεν συνηθίζει να αστειεύεται. Αποφάσισε ψύχραιμα και μεθοδικά να αναβαθμίσει τον τουρκικό αναθεωρητισμό, βασιζόμενος σε υπαρκτά, θετικά για τον ίδιον, δεδομένα ώστε να επιτύχει συγκεκριμένους και πολλαπλούς στόχους.Ποια είναι τα δεδομένα και ποιοι οι στόχοι του; · 

Η αίσθηση της απόλυτης παντοδυναμίας που απολαμβάνει στο εσωτερικό της χώρας, και η οποία ψυχολογικά τον εξωθεί στη ανοιχτή διατύπωση των βαθύτερων επιδιώξεών του, που άλλωστε δεν είναι μόνον δικές του. 

Ο σχεδιασμός του κινείται σταθερά επί του άξονος της αποκατάστασης, με κάθε μέσο, της οθωμανικής τάξης. Το όραμά του συνεπαίρνει όχι μόνον τις ισλαμιστικές μάζες της Ανατολίας, που τον λατρεύουν ως τον μεγάλο πατέρα, αλλά και το ισχυρό εθνικιστικό κίνημα, που συντάσσεται δι’ αυτού του τρόπου στο πολιτικό του άρμα. Η σωβινιστική εξωτερική πολιτική δίνει συνάμα και εντός του στρατού, που το κύρος του επλήγη από το φιάσκο του στρατιωτικού πραξικοπήματος, αφορμή ταύτισής του με την εκτελεστική εξουσία. · Η μεταπραξικοπηματική πραγματικότητα επιτρέπει στην Άγκυρα να κινείται με πρωτοφανή ευχέρεια στο διεθνές πεδίο. 

Η Τουρκία χρησιμοποιεί εντέχνως προς όφελός της την αντιπαράθεση Αμερικής-Ρωσίας αλλά και την αντίθεση Αμερικής-Γερμανίας, που δεν πρέπει καθόλου να την υποτιμούμε, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον ελληνοτουρκικό χώρο. Κατόρθωσε ο Ερντογάν να βρεθεί σε μια θέση, σχεδόν στο απυρόβλητο, που όλα να του επιτρέπονται ώστε να μην χολωθεί και συνταυτιστεί με τον αντίπαλο. 

Ωστόσο, ο ίδιος γνωρίζει ότι αυτή η ιδανική για τη Τουρκία κατάσταση έχει ημερομηνία λήξεως. Αργά ή γρήγορα το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει – αν και είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα πέσει και πάλι στην αγκαλιά των Αμερικανών. 

Οπότε, βιάζεται να βάλει όλα τα θέματα πάνω στο τραπέζι, αφού προς ώρας κανείς δεν θα του τραβήξει το αυτί, αλλά αντιθέτως θα βρει ευήκοα ώτα… ·Ιδιαίτερα εύστοχα ο νεοσουλτάνος χειρίζεται τη σχέση του με τη Μόσχα. Οι «αταξίες» της Άγκυρας προς το ΝΑΤΟ, οι υποσχέσεις της για τη δημιουργία του «Turkish Stream», και η όποια συμφωνία υφίσταται για τη Συρία, είναι θεμιτά πλεονεκτήματα για τη Ρωσία, έστω και πρόσκαιρα, ώστε να προωθήσει τους στόχους της σε τρία μέτωπα –το συριακό, το ουκρανικό, αλλά και της Υπερκαυκασίας. Και μόνον το γεγονός ότι ο Πούτιν επέτρεψε, κατ’ ουσίαν, την εισβολή και κατοχή της σημαντικής αυτής λωρίδας της βόρειας Συρίας από το τουρκικό στρατό, καταδεικνύει τη σημασία που δίνει στη σχέση αυτή. 

Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι και στις δύο περιπτώσεις που κατανίκησαν τους Έλληνες στον 20ό αιώνα, στην Μικρά Ασία το 1922 και στην Κύπρο το 1974, οι Ρώσοι ήταν ή σύμμαχοί τους –σύμφωνο Λένιν-Κεμάλ- ή έμειναν αμέτοχοι –λόγω του φόβου η Κύπρος να γίνει νατοϊκό έδαφος. 

Ασφαλώς, σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, γιατί ακόμη, ευτυχώς, οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με τη Ρωσία παραμένουν στενές και φιλικές. 

Ο Ερντογάν, όμως, αντιλαμβάνεται ότι έστω και αυτή τη σχετική ρωσική ανοχή τουλάχιστον στις ρητορικές του υπερβάσεις, την ώρα που διεξάγεται η καθοριστική μάχη του Χαλεπιού, δεν είναι βέβαιος ότι θα την ξαναβρεί στο μέλλον. ·

Από την πλευρά των ΗΠΑ, η αγωνία να επαναφέρουν τον αγριεμένο πρόεδρο στα νερά τους δημιουργεί μια αξιοκαταφρόνητη εικόνα για την Ουάσιγκτον. Εμφανίζονται οι Αμερικανοί να του προσφέρουν «γη και ύδωρ» σε κάθε επίπεδο, λόγω της γεωπολιτικής αξίας της Τουρκίας, και ιδιαίτερα σε μια στιγμή που προωθείται ένα νέο σύστημα ασφαλείας και ενεργειακών δικτύων που μπορούν να εξασφαλίσουν στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ την αύξηση της επιρροής τους στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και, εν μέρει, στην Ευρώπη. 

Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι οι χουβαρντάδικες παραχωρήσεις των Αμερικανών γίνονται σε βάρος των αδυνάμων αντιπάλων της Τουρκίας δηλαδή: Κούρδων, Κυπρίων και Ελλαδιτών, που συμπτωματικά είναι όλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ. Επιπλέον, οι Τούρκοι λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι το πολιτικό κατεστημένο στην Αμερική βρίσκεται προσηλωμένο στις επικείμενες προεδρικές εκλογές και οι αποφάσεις ενός απερχόμενου προέδρου είναι πάντοτε πολύ συγκρατημένες. ·

Η Γερμανία, έχει επίσης τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή, ενώ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται άμεσα από το μεταναστευτικό, για το οποίο έχει τον πρώτο λόγο. Το Βερολίνο δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να πιέσει τον Ερντογάν για το ζήτημα της Ελλάδας. 

Αντιθέτως, ευνοεί τις οθωμανικές επιδιώξεις στο δικό του παζάρι με την Άγκυρα. Και για όποιον αμφιβάλει ας ανατρέξει στην είδηση ότι τίθεται ζήτημα από τη Γερμανία για τους μετανάστες που βρίσκονται στα νησιά, ότι αυτοί δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης. Δίνει δηλαδή το σήμα ότι άλλο τα νησιά του Αιγαίου και άλλο η ηπειρωτική Ελλάδα. Και ας έχουμε επίσης στο νου μας ότι ο τουρκικός εκβιασμός έρχεται σε μια βολική για τη Γερμανία στιγμή που ΗΠΑ και ΔΝΤ πιέζουν το Βερολίνο, για τους δικούς τους λόγους, να ανοίξει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος. ·

Η όξυνση στο Αιγαίο αφορά, αναμφίβολα, και στο σχεδιασμό της Άγκυρας στο συριακό Κουρδιστάν. Κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί μια κουρδική οντότητα στη Ροτζάβα, ή η πρόθεση των Κούρδων να παραμείνουν δυτικά του Ευφράτη, δημιουργεί ιδιαίτερο εκνευρισμό στους Τούρκους. Οπότε ας μην υπάρχει αμφιβολία ότι το παζάρι έναντι του ελληνισμού, συνδέεται με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων και τις εξελίξεις στη Συρία. ·Η επιθετική ρητορεία για το Αιγαίο σχετίζεται και με το Κυπριακό. 

Σήμερα, όλοι παρακαλούν τον Ερντογάν να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, ώστε να καταφέρουν να παρουσιάσουν ένα κάπως ευπρεπές σχέδιο επίλυσης, έστω κι αν αυτό θα είναι τρισχειρότερο από το «Ανάν». Ο σουλτάνος, όμως, που δεν μπορεί να ακούει φωνές από περιοχές που ανήκαν στην οθωμανική αυτοκρατορία και αυτές οι περιοχές να μην του ανήκουν, πώς θα κάνει την παραμικρή παραχώρηση, έστω και για τα μάτια του κόσμου; 

Τα θέλει, λοιπόν, όλα: και μεγαλύτερο μερίδιο στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων, που θα περνούν εννοείται από την Τουρκία, και ουσιαστικό έλεγχο όλης της Κύπρου, και πρόεδρο Τουρκοκύπριο, και στρατό πάνω στο νησί. Επομένως η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, ανεβάζει και το μερίδιό του στην Κύπρο. Προς συμμόρφωση, βεβαίως, και όσων αλόγιστα μπήκαν σε μια διαπραγμάτευση, με μόνο εφόδιο τις διαβεβαιώσεις ισχυρών διεθνών παραγόντων. Γιατί λησμόνησαν, επηρμένοι από τις κολακείες των ισχυρών, ότι στη μόνη ισχύ που μπορείς να βασίζεσαι είναι η δική σου… ·Άλλη μια ευνοϊκή συγκυρία για τον Ερντογάν, που σχετίζεται με τη διαδικασία της επίλυσης του Κυπριακού, είναι και η φαεινή ιδέα εκ μέρους του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να αντικατασταθεί το σύστημα εγγυήσεων του 1960, με ένα σύμφωνο φιλίας και συμμαχίας Ελλάδος-Κύπρου-Τουρκίας. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι μέσω αυτού του συμφώνου μπορούμε να πάμε σε μια συνολικότερη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, ουσιαστικά δηλαδή να συζητήσουμε τις τουρκικές διεκδικήσεις. Άρα ο Ερντογάν, μιας και του προσφέρουμε αυτήν την ευκαιρία, και μάλιστα τον παρακαλούμε μαζί με τον κ. Έιντε, την κα Νούλαντ κ.λπ., ξεκινάει το πάρε-δώσε ή μάλλον το πάρε-πάρε, ανεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεών του. ·

Η συζήτηση για τα νησιά του Αιγαίου έρχεται τη στιγμή που επί ενάμιση έτος το Αιγαίο έχει καταστεί θάλασσα μειωμένης κυριαρχίας. Οι μεταναστευτικές ροές και κυρίως η ομολογημένη αδυναμία του ελληνικού κράτους να τις ελέγξουν ή να τις διαχειριστούν έχουν δημιουργήσει στην παγκόσμια κοινότητα την αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτε, δεν υπάρχουν σύνορα, όπως είχε πει και ο κ. Τσίπρας, δεν υπάρχει οργανωμένη πολιτεία, παρά μόνο ένα κενό. 

Που γεμίζει από τη δράση δεκάδων ΜΚΟ, μυστικών υπηρεσιών, πλοίων του ΝΑΤΟ κ.λπ.. Το έδαφος, λοιπόν, είναι καλά οργωμένο για τις τουρκικές διεκδικήσεις. · Απέναντι από την αναθεωρητική Τουρκία, των 75 εκατομμυρίων, βρίσκεται μια χώρα διαλυμένη δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά. Απέναντι στον ιμπεριαλιστή Ερντογάν, βρίσκεται μια ελληνική κυβέρνηση αδύναμη, ανίκανη και ιδεοληπτική, που διέπεται από ψευδοειρηνόφιλες διεθνιστικές αρχές, ικανές μόνον για να παίξει κάποιος τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Πού θα βρεθεί, λοιπόν, καλύτερη συγκυρία για να εγερθούν οι τουρκικές απαιτήσεις στην ολότητά τους. Πολλώ δε μάλλον, που το κυβερνητικό σχήμα στην Ελλάδα έχει χάσει δια παντός την αρχική αίγλη του στο διεθνές στερέωμα ως εξωτικό εναλλακτικό φρούτο, και αντιμετωπίζεται με απαξίωση, ενώ και στο εσωτερικό πνέει τα λοίσθια. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ο Ερντογάν έβγαλε από το συρτάρι τη Λωζάνη και το Αιγαίο. Και για να μην μείνει στα λόγια δέσμευσε και το μισό Αιγαίο με δύο ΝΟΤΑΜ για να ασκηθεί ο τουρκικός στρατός και να προχωρήσει στην πράξη ο εκβιασμός του. Η κατάσταση τους επόμενους μήνες, που διακυβεύονται πολλά –αμερικανικές εκλογές, πόλεμος στη Συρία, κυπριακό, συμφωνία για το μεταναστευτικό- θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Άραγε απέναντι σε όλα αυτά, εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε τις στρουθοκαμήλους;

ΠΗΓΗ

Να καταστραφεί η οικονομία, να γίνουμε άνθρωποι

• Μας λένε πως επιτεύχθηκαν συμφωνίες, θα ελαφρύνει το κρατικό χρέος.
• Μας λένε πως τα βρήκανε με τους δανειστές του κράτους, θα έρθει η ανάπτυξη.
• Μας λένε πως το πρόβλημα είμαστε εμείς.
• Μας λένε πως δεν φτάνει για όλους η οικονομία, δεν είμαστε ανταγωνιστικοί.
• Μας λένε πως για να ζήσεις πρέπει να κάνεις δυο δουλειές, αλλά δουλειές δεν υπάρχουν.
• Μας λένε πως όσοι έχουν δουλειά καλύτερα να το βουλώνουν, είναι τυχεροί και αν δουλεύουν όλη την ημέρα, να λένε κι ευχαριστώ στο αφεντικό.
• Μας λένε πως κατέχουν την αλήθεια και οι αριθμοί την λένε πάντα, 
• αν κάποιοι περισσεύουν, έτσι θα ‘ναι.

Ελπίζω να καταστραφεί η οικονομία

Να μην υπάρχουν ούτε τα βασικά για την κοινωνική αναπαραγωγή.

Να χρεοκοπήσουν οι τράπεζες να στεγνώσουν τα atm να αδειάσουν τα σουπερ μαρκετ.

Να μπλοκάρουν όλα τα πληροφοριακά συστήματα στα οποία ρέει η αξία, να αρνηθούμε την εργασία και την ανεργία, μαζικά.

Να μην δουλεύει τίποτα, να μην έχει ο γαμημένος μπάσταρδος που ζει στις πλάτες άλλων, και αυτοί δεν ζουν.

Να κλείσει  το μέγκα, το αντενα, το σκαι, το μετρο, τα πετρέλαια, τα λιμάνια, να μην κυκλοφορεί χρήμα πουθενά.

Να γελάμε με τα γελοία προτάγματα των αριστερών.

Να γελάμε με τις κινδυνολογίες των τρομοκρατημένων δεξιών

και ο αγώνας Να είναι χορός, γιορτή , έρωτας,  ζωή αδιαμεσολάβητη, συναδέλφωση με τα αδέρφια που ζούνε στις χειρότερες συνθήκες και δολοφονούνται κάθε μέρα από τους πολιτικούς μπάτσους. 

Να είναι βίος στον υψηλότερο βαθμό που μπορεί να επιτευχθεί για όλους

Να καταστραφεί η οικονομία, να γίνουμε άνθρωποι

 ΠΗΓΗ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ

του Ασλανίδη Ματθαίου.    

Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μη μπορεί να αντιληφθεί ότι το πολιτικό σκηνικό του σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από την γραμμική εξέλιξη των σπερμάτων της μεταπολιτευτικής παρακμής που τρέφεται από την ίδια πηγή αυτήν της εξουσίας και το χειρότερο, ότι χάριν αυτής έχει φθάσει στα όρια της αποκάλυψής του, αυτά της πλήρους παράδοσης και της υποταγής του στον ξένο παράγοντα, που κατ' ευφημισμό προς πλάνη του Λαού αποκαλεί Ευρωπαϊκό όραμα .

Εάν παρήλθε η εποχή της έκδοσης πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων για τους πολίτες στην χώρα μας, είναι γιατί ξεκίνησε η εποχή της έκδοσης πιστοποιητικών διαπίστευσης και υπακοής για τους πολιτικούς μας από την αλλοδαπή , γι' αυτό, ένα πράγμα που πρέπει να ξέρει ο Λαός για τις κυβερνήσεις του και το πολιτικό του σύστημα, είναι  ότι δεν ξέρει τίποτα, για το ποιοι τελικά τον κυβερνούν .

Στις Δημοκρατικές κοινωνίες όμως που είθισται η εξουσία να ανήκει στο Λαό, κατά πως λέει το σύνταγμα,  δεν κυβερνούν μόνο οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες, που οφείλουν να διεκδικούν και να επιβάλλουν τις πολιτικές που πηγάζουν από την Λαϊκή θέληση, γενόμενοι κριτές και τιμωροί του πολιτικού κατεστημένου, όταν θεωρούν ότι αυτό παραβιάζει το Σύνταγμα και καταργεί τους θεσμούς της Δημοκρατίας.

Καμιά πολιτική πράξη μέσω της παραβίασης του Συντάγματος δεν μπορεί να αποτελεί επιδιωκόμενο  σκοπό , γιατί το ίδιο το Σύνταγμα αποτελεί απώτερο σκοπό και όχι μέσο.

Έχει παρερμηνεύσει το πολιτικό μας σύστημα την έννοια της διοίκησης με την εξουσία, ποιος αποφασίζει και ποιος εκτελεί,  ποιος υπηρετεί ποιόν σε μια Δημοκρατία που πρέπει να διασφαλίζεται ο πλουραλισμός στις πολιτικές και όχι ο πληθωρισμός σε στημένα πρόσωπα που εναλλάσσονται την ίδια πολιτική που ο Λαός επανειλημμένα την έχει απορρίψει .   

Αυτό που παρατηρείται τελευταία ως   αντιπαράθεση προσώπων ταυτισμένης πολιτικής από τα κόμματα εξουσίας ,είναι ένα μη Δημοκρατικό σύστημα  ελεγχόμενης πολιτικής προς μία κατεύθυνση αυτή της λιτότητας ,  πεδίο  ιδεολογικής  φυλακής που στήνεται για τον Λαό στη μια και μοναδική θεωρία , αυτή  του  ''πρέπει να είμαστε όλοι φτωχοί για να επιβιώσουμε'' , ένας απαράδεκτος κοινωνικός εκβιασμός οικονομικού καταναγκασμού που εγκλωβίζει πολιτικά τον Λαό στο να αποδεχθεί ως σωτήρια λύση :

 "όχι τόσο την πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας που αποτελεί την πρώτη φάση ενός καλοστημένου σχεδίου κοινωνικού αποπροσανατολισμού δια της μεθόδου της εξαθλίωσης, που μάλλον την έχει αποδεχθεί πειθόμενος από την προπαγάνδα για την αναγκαιότητα της, όσο την υστερόβουλη και ενδοτική πολιτική της δεύτερης φάσης  του ίδιου σχεδίου που  παρουσιάζεται ως επένδυση και αφορά την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου , πάγια και κρυφή επιδίωξη των τοκογλύφων της Ευρώπης . 

Πώς αλλιώς θα τολμούσαν να βάλουν χέρι στα λιμάνια μας, στα αεροδρόμιά μας και τους αιγιαλούς μας , εάν πρωθύστερα δεν έβαζαν χέρι στην εξαθλίωση της προσωπικής μας ζωής  προκαλώντας σύγχυση ατομικής επιβίωσης στη λογική του πολίτη ;

Ποτέ άλλοτε στην νεώτερη πολιτική ιστορία των Ελλήνων με ευθύνη των κυβερνήσεων του δεν συνέβη αυτό το οποίο βιώνουμε σήμερα , κάθε μέρα που περνάει να είναι περισσότερο χρεωμένος κατά - τι ο πολίτης από την προηγούμενη προς το δημόσιο, να απειλείται και να διαπομπεύεται γιατί δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις παρανοϊκές απαιτήσεις των φορολογικών επιδρομών της κυβέρνησης, να οδηγείτε ο Λαός σκοπίμως σ' ένα καθεστώς ιδιότυπης οικονομικής δουλείας και να κατηγορείται για φοροκλοπή από εκείνους που κατάκλεψαν το Κράτος .

Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης !

Διανύουμε μια νέα κατοχή από δοσίλογους που κατάφεραν να γίνουν κυβερνήτες.

Κάποτε κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν για όλα αυτά και αν όχι, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, σίγουρα θα στιγματιστούν από την γραφίδα της ιστορίας για Εθνική Προδοσία !

Τι διαφορά μπορεί να υπάρχει σήμερα μεταξύ Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επίσης και για τα υπόλοιπα Ευρω-υποτελή κόμματα που θα αποτελέσουν τις πολιτικές ουρές των πρώτων, πέραν της εκατέρωθεν διαφοράς στην αρίθμηση των μνημονίων και των εκποιήσεων που δεν θα έχουν τελειωμό ;

Εμείς θα τα χειριστούμε καλύτερα είναι το κυρίαρχο πολιτικό επιχείρημα του κ. Μητσοτάκη .

Είναι διαφορετικό το επιχείρημα του κ. Τσίπρα ;

Κοινός τόπος και ανεκτίμητη προσφορά στην  παλινόρθωση της παραδοσιακής Δεξιάς που νομιμοποιούνται οι πολιτικές της, βάλσαμο στην ανάρρωση της μεταπολιτευτικής διαπλοκής για να επανέλθει δριμύτερη στην ολοκλήρωση του αντιλαϊκού της έργου .

Η άλλη όψη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς όταν επιβάλλεται να σωθεί η Δεξιά , ήδη τα γκάλοπ καταγράφουν την αναζωογόνηση της Ν.Δ , που εμμέσως πλην σαφώς στην κρυφή τους ανάγνωση επιβεβαιώνουν την απόλυτη επιτυχία του κ. Τσίπρα στον εφιαλτικό ρόλο που κλήθηκε  να παίξει ως Αριστερά, όταν ο Λαός σε μια κρίση συνείδησης αποφάσισε να ορθώσει ανάστημα στο καταρρέον σύστημα που τον τρομοκρατούσε  (Δημοψήφισμα 2015) .

Δεν υπόσχομαι τίποτε λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφού έχουν υπογραφεί τα πάντα, παρουσιάζοντας προφίλ ειλικρινούς πολιτικού που υπηρετεί την αλήθεια σε αντιδιαστολή των ψεύτικων υποσχέσεων του Αλέξη Τσίπρα ικανοποιώντας το λαϊκό αίσθημα και τους πολίτες, που δεν έχουν καταλάβει, ότι η δήλωση '' δεν υπόσχομαι τίποτα '' λέγεται στο εσωτερικό, αλλά έχει προορισμό το εξωτερικό ως διαπίστευση υπακοής και αφοσίωσης στους εντολείς της πολιτικής των μνημονίων και της λιτότητας .

Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λέει η λαϊκή παροιμία !

Είναι το γαϊτανάκι του ψεύδους και της αλήθειας  που παίζεται με τα πρόσωπα, για να συγκαλυφθεί η επιβολή της ίδιας αντιλαϊκής  πολιτικής , αυτή των Βρυξελλών , που μετέτρεψε την κρίση  από απόκλιση ως οικονομικό φαινόμενο, σε κανόνα ζωής για τους Έλληνες .

Ομιλούν και υπόσχονται ανάπτυξη, επενδύσεις και πρόοδο στη γη της επαγγελίας που αυτοί οραματίζονται, αλλά αποφεύγουν την αποτίμηση της ζωής των πολιτών στην παρούσα γη της εξαθλίωσης, γιατί ξέρουν και το αισθάνονται πόσο ένοχοι και υπεύθυνοι είναι γι' αυτή την κατάσταση .

Για όλα έχουνε λύσεις κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην κούρσα του ανταγωνισμού, αλλά σιγή για τα κόκκινα δάνεια, γιατί εκεί άλλοι αποφασίζουν πως θα γίνουν οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις και οι πωλήσεις, μετατρέποντας την προεκλογική σεισάχθεια του χρέους των πολιτών σε μετεκλογική σεισάχθεια της ιδιοκτησίας των Ελλήνων από τους κερδοσκόπους .

Τελικά τι υπηρετούν σε μια Δημοκρατία  “αντιμαχόμενα” κόμματα ίδιας πολιτικής , αυτή της λιτότητας  και των μνημονίων, για την οποία ο Λαός αντιστεκόμενος στην προπαγάνδα και την τρομοκρατία, έχει τοποθετηθεί με καταφανέστατο τρόπο στην διαδικασία υπαγωγής του στην   ''άμεση Δημοκρατία''  με το ΌΧΙ στο Δημοψήφισμα του 2015 ;

Τον Λαό που μίλησε ή τα ξένα κέντρα που αποφάσισαν;

Θα είναι το παράδειγμα της ντροπής που θα συνοδεύει παντοτινά τον Σύριζα και το πολιτικό σύστημα της περιόδου εκείνης για το πως ερμηνεύθηκε η λαϊκή θέληση στην Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα με τους ψευτο-θεσμούς της , / Ελληνική Προεδρία / , από την ελεεινή ελίτ της δήθεν Αριστεράς.

Πλήρης παράδοση της Ελληνικής πολιτείας άνευ όρων στους Χιτλερίσκους της Γερμανικής Ευρώπης μόνο και μόνο για την παραμονή τους στην εξουσία , για μερικά τιποτένια αξιώματα και τίτλους υψηλής κοινωνίας, για κάποια μικρή αίσθηση αξιολύπητης αυτοϊκανοποίησης ότι είμαστε σημαντικοί εμείς οι εκσυγχρονιστές της Αριστεράς , για λίγα ή πολλά φράγκα , για όλους τους τιποτένιους μαζί , δηλαδή τους συνήθεις συντρόφους της νωθρότητας, της απληστίας και της υπεροψίας .

 Για τίποτε πιο σπουδαίο από αυτά ! Αυτή είναι η αλήθεια ! Αυτός είναι ο Σύριζα !

Υποσχέσεις, ψέματα και προεκλογικές κορώνες για κόκκινες γραμμές και απαραβίαστα όρια ατομικής και εθνικής αξιοπρέπειας, που ξεχάστηκαν στην αδιαντροπιά της απύθμενής τους υποκρισίας .

Πράγματι, ποιά είναι τελικά τα όρια της θυσίας που πρέπει να υποστεί ένας Λαός για την συμμετοχή του σ' αυτήν την Ευρώπη, χωρίς να καθιστά τη χώρα του μια απλή οικονομική συνάρτηση της κρατούσας σχέσης μεταξύ Δ.Ν.Τ. και Ευρωζώνης, για ένα χρέος, η ύπαρξη του οποίου για κάποιους μάλλον αποτελεί  σκοπό και όχι  αιτία της φτώχιας, εάν το αξιολογήσουμε από  την ιστορία του, που θάφτηκε στα συρτάρια της Βουλής ( επιτροπή διαφάνειας του χρέους ) και τα ισοδύναμα της απομείωσής του ;

Μήπως  η συρρίκνωση της εθνικής μας κυριαρχίας , η απώλεια της οικονομικής μας αυτοτέλειας και η απαξίωση της βούλησης των πολιτών ως τίμημα στο βωμό της αναβίωσης του Ευρωπαϊκού φιδιού που στραγγαλίζει τις αδύναμες χώρες δεν επαρκούν και απαιτείται η πλήρης παύση της Δημοκρατίας και η κατάργηση του Δημοκρατικού πολιτεύματος στην χώρα μας ;

Οφείλουν να τοποθετηθούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση με ειλικρίνεια  στον δοκιμαζόμενο Λαό  γιατί απειλούνται τα υπέρτατά του αγαθά αναζητώντας την γνώμη του από το να την ερμηνεύουν αυθαίρετα στον κόσμο της παρανόησης τους και να πάψουν να κρύβουν την ανικανότητά τους που εγγίζει τα όρια της εσχάτης Προδοσίας πίσω από το άλλοθι του ξεφτισμένου Ευρωπαϊκού οράματος που αναπόφευκτα μας οδηγεί στην παράδοση και την υποταγή .                                          

Έχουμε ή δεν έχουμε Σύνταγμα και Δημοκρατία στην χώρα μας και αν πρόκειται να τα θυσιάσουν τι πολυτιμότερο θα υπάρξουν από αυτά ;

 Εάν είχαμε έντιμους πολιτικούς, δημόσιους  άνδρες βγαλμένους από τον Λαό και όχι πιστοποιημένους ή στημένους από τους ξένους άλλο θα ήταν το περιεχόμενο του πολιτικού λόγου στην χώρα μας, Σύνταγμα, Δημοκρατία και εθνική κυριαρχία θα αποτελούσαν  το αντικείμενο στη δημόσια συζήτηση με τον Λαό τουλάχιστον ως προβληματισμός, για το τι πήγε στραβά για όλα αυτά στην χώρα μας .

 Αντ' αυτού περιφερόμενοι αρχηγοί κομμάτων σε συνεντεύξεις και φιέστες στην ''μέθεξη του  Εγώ" με  παρατρεχάμενους χειροκροτητές και βουτυροσπόνδυλους αυλοκόλακες  που εκλιπαρούν για μια θεσούλα στην εξουσία, απολειφάδια κομματικών ερειπίων και βλαστάρια της νέας διαπλοκής , μια χειρότερη επανάληψη της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος που έχει εξελιχθεί σε καρκίνο που δεν τιθασεύεται με θεραπευτική αγωγή, παρά μόνο με χειρουργείο.

Είναι φανερή πια η ανάγκη της παρουσίας ενός ελπιδοφόρου πολιτικού ρεύματος στο υπέδαφος της κοινωνίας, που να διαπερνά όλες τις κοινωνικές τάξεις και να προσπερνά τις παλιές πρακτικές  ντόπιες και ξένες , \πολιτικό ρεύμα ελεύθερο από δουλικές φιλολογίες Δύσης και Ανατολής με ευωδιά  ΕΛΛΑΔΑ, κίνημα πολιτισμού και  Δημοκρατίας \ .

Αυτό πρέπει να επιδιώξει ο Λαός αν θέλει να επανασυνδεθεί με τον εαυτό του !

Είναι ιστορικά αδιανόητο οι Έλληνες που υπήρξαν πρότυπο, να μιμούνται τα αντίγραφα τους !  

Εάν παλαιότερα για να κατανοήσεις τους Έλληνες έπρεπε πρώτα να μελετήσεις τη σχέση τους με την ρήξη την σύγκρουση και τον πόλεμο, τι πρέπει άραγε να μελετήσεις σήμερα στους Νεοέλληνες για να  ερμηνεύσεις τη μαλθακότητα και την αδιαφορία στη δουλική τους συμπεριφορά ;

Πού να οφείλεται αυτή η μετάλλαξη ; στον Λαό, τις ηγεσίες του, ή και στα δύο ;

Αποτελεί ζητούμενο που πρέπει να μας προβληματίζει όλους !

Δεν αξίζει και δεν δικαιούται άλλη ανοχή αυτό το σύστημα, το χρονοδιάγραμμα αυτής της διαδικασίας έχει εκπνεύσει για τον Λαό που πρέπει να ξεριζώσει αυτό το καρκινικό απόστημα που χρόνια τώρα δηλητηριάζει τον δημόσιό του βίο .

Η ανατροπή αυτού του πολιτικού κατεστημένου είναι αναπόφευκτη και επιβεβλημένη, εάν θέλουμε ως Έλληνες πέραν του ζην, το ελεύθερο ζην  !!  

Τα οικονομικά του αναρχισμού

Το κείμενο «Τα οικονομικά του αναρχισμού», βασίστηκε σε μια διάλεξη που δόθηκε στο πλαίσιο του συνέδριου Ριζοσπαστικές Διαδρομές «Πρακτικά οικονομικά: Ριζοσπαστικές εναλλακτικές σε ένα αποτυχημένο οικονομικό σύστημα», στις 23 Μαΐου 2009. Το κείμενο εκδόθηκε με τη μορφή μπροσούρας από τις εκδόσεις Zabalaza Books, που ανήκουν στο αναρχοκομουνιστικό μέτωπο Zabalaza(Νότια Αφρική)

Οι Ριζοσπαστικές Διαδρομές είναι ένα δίκτυο κοοπερατίβων στην Βρετανία.  Για επικοινωνία:

Radical Routes Enquiries, c/o Cornerstone Resource Centre, 16 Sholebroke Avenue, Leeds, LS7 3HB

***

Τα οικονομικά του αναρχισμού.

Για να παραθέσουμε κάποιον που συνοψίζει τους πνευματικούς καιρούς στους οποίους ζούμε, η Σάρα Πέιλιν [Shara Palin] [1] έχει δηλώσει: «τώρα δεν είναι ο καιρός να πειραματιζόμαστε με τον σοσιαλισμό». Αυτή η δήλωση έγινε κατά τη διάρκεια της χειρότερης κρίσης από τη δεκαετία του 1930! Οι αναρχικοί θα έλεγαν πως ακριβώς αυτός είναι ο καιρός να μιλήσει κανείς για σοσιαλισμό – αλλά μόνο εφόσον μιλάμε για τον ελευθεριακό σοσιαλισμό!

Ο Καπιταλισμός βρίσκεται(ξανά) σε κρίση και η αποτυχία του κρατικού σοσιαλισμού δεν θα μπορούσε να ήταν πιο ξεκάθαρη. Η σοσιαλδημοκρατία έγινε νεοφιλελεύθερη ενώ φέτος είναι η εικοστή επέτειος της κατάρρευσης του Σταλινισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Με τον κρατικό καπιταλισμό του και τη δικτατορία του Κόμματος, ο Σταλινισμός έκανε την ασθένεια(τον καπιταλισμό) πιο ελκυστική από την θεραπεία(τον σοσιαλισμό). Με αυτή την εξέλιξη, οι αναρχικοί θα πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι: ο Μπακούνιν [M. Bakunin] προέβλεψε και τα δύο αποτελέσματα δεκαετίες προτού γίνουν πραγματικότητα.

Έτσι, υπάρχει ένα άνοιγμα για μια πραγματική εναλλακτική. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο καπιταλισμός δεν είναι παρά η πιο πρόσφατη μορφή οικονομίας. Για τον Προυντόν[P. J. Proudhon]: «Στο πυρήνα της, η μέγκενη της πολιτικής οικονομίας συγκροτείται … με το να επιβεβαιώνει πως μια μεταβατική κατάσταση είναι μια απόλυτη συνθήκη, εννοώντας τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε πατρίκιους(μια πλούσια ελίτ) και σε προλετάριους.»
Έτσι, την σκλαβιά ακολούθησε η δουλοπαροικία την οποία ακολούθησε ο καπιταλισμός. Τι είναι ο καπιταλισμός; Όπως το έθεσε ο Προυντόν, είναι η «περίοδος στην οποία ζούμε τώρα … η οποία έχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα: ΤΗ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ».

Έτσι, ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στη μισθωτή εργασία, δηλαδή την πώληση της εργασίας μας(ελευθερίας) αποσπασματικά σε ένα αφεντικό. Για τους αναρχικούς, αυτό ορίζεται καλύτερα ως «μισθωτή σκλαβιά».

Ο αναρχισμός σκοπεύει στη συνάφεια της εργασίας, την ελεύθερη εργασία με άλλα λόγια -την κατάσταση όπου αυτοί που κάνουν μια δουλειά τη διαχειρίζονται κιόλας. Μακροπρόθεσμα, ο σκοπός είναι για τη κατάργηση της εργασίας(όπου εργασία και παιχνίδι γίνονται ένα και το αυτό). Όπως έγραψε και ο Kropotkin, σκοπεύουμε να «δημιουργήσουμε μια συνθήκη όπου το κάθε άτομο θα δύναται να ζήσει δουλεύοντας ελεύθερα, δίχως να εξαναγκάζεται να πουλά την εργασία(του) και την ελευθερία(του) σε άλλους, οι οποίοι συσσωρεύουν πλούτο από την εργασία των δουλοπάροικων.»

Οι απαρχές του αναρχισμού

Ο αναρχισμός δεν είναι προϊόν στοχασμού διανοούμενων σε μια βιβλιοθήκη. Οι απαρχές του, όπως τόνισε ο Κροπότκιν[P. Kropotkin] στο κλασικό του έργο Σύγχρονη Επιστήμη και Αναρχισμός  [2], βρίσκονται στον αγώνα και την αυτενέργεια των ανθρώπων της εργατικής τάξης ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταστολή.

Δεν συγκρίνουμε αφηρημένα τον καπιταλισμό με μια καλύτερη κοινωνία, παρά βλέπουμε τις δομές του νέου κόσμου να δημιουργούνται με αγώνα από τα μέσα, και ενάντια, στον καπιταλισμό. Άρα, οι συνελεύσεις και οι επιτροπές που δημιουργούνται για να διεξάγουν μια απεργία, θεωρούνται ως οι οργανισμοί στους χώρους εργασίας που θα οργανώσουν την παραγωγή σε μια ελεύθερη κοινωνία. Όπως λένε και οι Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου [3] : «Χτίζοντας τον νέο κόσμο μέσα στο κέλυφος του παλιού.»

Διαφορετικές σχολές του αναρχισμού.

Υπάρχουν, γενικά, τρεις διαφορετικές σχολές του αναρχισμού(η του ελευθεριακού σοσιαλισμού) : ο μουτουαλισμός, ο κολεκτιβισμός και ο κομουνισμός. Ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι περισσότερο μια τακτική παρά ένας στόχος και οι υποστηρικτές του σκοπεύουν σε ένα από τα τρία προηγούμενα(συνήθως τον αναρχικό κομουνισμό, αν και ο Μπακούνιν [M. Bakunin], που πρώτος διατύπωσε αναρχοσυνδικαλιστικές τακτικές, αποκαλούσε τον εαυτό του κολεκτιβιστή.) Στην πράξη, φυσικά, διαφορετικές περιοχές θα πειραματιστούν με διαφορετικά σχήματα, αναλόγως τις επιθυμίες των ανθρώπων και τις αντικειμενικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν. Ο ελεύθερος πειραματισμός είναι μια βασική ελευθεριακή αρχή.

Ενώ αυτές οι τρεις σχολές διαφέρουν σε συγκεκριμένα ζητήματα, μοιράζονται μερικές βασικές αρχές. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος διεκδικεί κάτι ως «αναρχισμό» και απορρίπτει οποιοδήποτε από αυτά, τότε μπορούμε να πούμε με ασφάλεια πως δεν είναι αναρχισμός, καθόλου.
Η πρώτη αρχή είναι η κατοχή, όχι ιδιοκτησία. Ακολουθώντας το «Τι είναι ιδιοκτησία» του Προυντόν , σε μια ελεύθερη κοινωνία τα δικαιώματα κατοχής αντικαθιστούν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας. Αυτό υπονοεί αυτόματα ένα εξισωτικό σύστημα διανομής του πλούτου. Η δεύτερη αρχή είναι η κοινωνικοποίηση. Αυτό σημαίνει ελεύθερη πρόσβαση στους χώρους εργασίας και στη γη, άρα και το τέλος των ιδιοκτητών γης και των αφεντικών. Η τρίτη αρχή είναι η εθελούσια ένωση, με άλλα λόγια η αυτοδιαχείριση της παραγωγής από αυτούς που τη παράγουν. Ενώ τα ονόματα που δίνονται σε αυτές τις εργατικές ενώσεις διαφέρουν(κοοπερατίβες, κολεκτίβες, εργατικές εταιρίες είναι τέσσερα από αυτά), η αρχή είναι η ίδια: ένα άτομο, μια ψήφος. Η τελευταία βασική αρχή είναι η ελεύθερη ομοσπονδία. Αυτή βασίζεται στην ελεύθερη ένωση, που είναι απαραίτητη για κάθε δυναμική οικονομία, όπως και οι ελεύθεροι δεσμοί μεταξύ των παραγωγών και οι ομοσπονδίες για το συντονισμό των κοινών συμφερόντων. Θα βασίζεται στην αποκέντρωση(μιας και οι καπιταλιστικές εταιρίες και οι Σταλινικές οικονομίες έχουν αποδείξει πως ο συγκεντρωτισμός δεν δουλεύει). Θα είναι οργανωμένη από τα κάτω προς τα πάνω, μέσω εξουσιοδοτημένων και άμεσα ανακλητών εκπροσώπων.

Ο Μπακούνιν συνόψισε, αρκετά καλά, αυτού του τύπου την οικονομία όταν δήλωσε πως «η γη ανήκει μόνο σε όσους την καλλιεργούν με τα ίδια τους τα χέρια: στις αγροτικές κομούνες … τα εργαλεία της παραγωγής ανήκουν στους εργάτες: στις εργατικές ενώσεις.» Το σκεπτικό για τη λήψη αποφάσεων από αυτούς τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους εργασίας, θα είναι τόσο διαφορετικό από τον καπιταλισμό όσο θα είναι και η δομή τους. Παραθέτοντας τον Κροπότκιν, τα οικονομικά σε μια σώφρονα κοινωνία θα έπρεπε να είναι «η μελέτη των αναγκών της ανθρωπότητας και των μέσων για την ικανοποίηση τους με την ελάχιστη απαιτούμενη ανθρώπινη ενέργεια.» Στις μέρες μας θα έπρεπε να προσθέσουμε και τις οικολογικές ανησυχίες – και είναι σχεδόν σίγουρο πως ο Κροπότκιν θα συμφωνούσε(το κλασικό έργο του Αγροί, Εργοστάσια και Εργαστήρια έχει μια προφανώς οικολογική οπτική ακόμα και αν δεν χρησιμοποιεί τον όρο). [5]

Κριτική στην ιδιοκτησία

Για να καταλάβουμε τα αναρχικά οράματα για μια ελεύθερη οικονομία, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε την αναρχική κριτική στον καπιταλισμό. Όπως είναι ευρέως γνωστό, ο Προυντόν διακήρυξε πως «η ιδιοκτησία είναι κλοπή». Με αυτό εννοούσε δύο πράγματα. Πρώτον, οι ιδιοκτήτες γης χρέωναν τους ενοικιαστές για την πρόσβαση στα μέσα που θα τους επέτρεπαν να ζήσουν. Άρα, το ενοίκιο είναι εκμετάλλευση. Δεύτερον, η μισθωτή εργασία βασίζεται στην εκμετάλλευση. Οι εργάτες πρέπει να παράγουν περισσότερο από όσο είναι οι μισθοί τους. Ο Προυντόν έγραφε:

«Όποιος εργάζεται γίνεται ιδιοκτήτης – αυτό είναι ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα από τις αρχές της πολιτικής οικονομίας και της σχετικής νομολογίας. Και όταν λέω ιδιοκτήτης, δεν εννοώ απλώς(όπως κάνουν οι υποκριτές οικονομολόγοι) ιδιοκτήτης των επιδομάτων, αμοιβών του, των μισθών του. Εννοώ πως γίνεται ιδιοκτήτης της αξίας που δημιουργεί και από την οποία μόνο ο αφέντης έχει κέρδος … Ο εργάτης διατηρεί, ακόμα και αφού έχει λάβει τον μισθό του, ένα φυσικό δικαίωμα σε αυτό που παρήγαγε.»

Αυτό οδηγεί στην άλλη ρήση του Προυντόν: «η ιδιοκτησία είναι δεσποτισμός». Με άλλα λόγια, η ιδιοκτησία παράγει ιεραρχικές κοινωνικές σχέσεις και αυτή η εξουσιαστική δομή τους επιτρέπει να διατάζουν τους εργάτες, εξασφαλίζοντας την εκμετάλλευση τους.
Παραθέτοντας ξανά τον Προυντόν:

«Ξέρετε τι σημαίνει να είσαι μισθωτός εργάτης; Σημαίνει να εργάζεσαι για κάποιον άλλον, προσέχοντας περισσότερο για τις ιδιοτροπίες του ακόμα και πιο πολύ από τις διαταγές του … Σημαίνει να μην έχεις μυαλό από μόνος σου … να μην έχεις άλλο ερέθισμα πέρα από την εξασφάλιση του καθημερινού ψωμιού και του φόβου μη χάσεις τη δουλειά σου. Ο μισθωτός εργάτης είναι ένας άνθρωπος στον οποίο ο ιδιοκτήτης που τον προσλαμβάνει λέει: Αυτό που είναι να κάνεις δεν είναι δικιά σου δουλειά. Δεν έχεις τίποτα να ελέγξεις σε αυτό.»

Για να πετύχει ο εργάτη να έχει τον έλεγχο σε αυτό που παράγει, το δικαίωμα χρήσης πρέπει να αντικαταστήσει το δικαίωμα ιδιοκτησίας. Η ατομική κατοχή παραμένει μόνο για τα πράγματα που χρησιμοποιεί κανείς. Παραθέτοντας τον Αλεξάντερ Μπέρκμαν [ALexander Berkman], ο αναρχισμός:

«καταργεί την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και διανομής, και με αυτά επομένως και τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Η προσωπική κατοχή παραμένει μόνο στα πράγματα που χρησιμοποιούμε. Άρα, το ρολόι σου είναι δικό σου, αλλά το ρολόι του εργοστασίου ανήκει σε όλους. Η γη, τα μηχανήματα και όλες οι δημόσιες υποδομές θα είναι συλλογική ιδιοκτησία, ούτε για αγορά, ούτε για πώληση. Η πραγματική χρήση θα θεωρείται ο μοναδικός τίτλος – όχι ιδιοκτησίας αλλά κατοχής. Ο οργανισμός των ανθρακωρύχων, για παράδειγμα, θα έχει τον πρώτο λόγο στα ορυχεία, όχι ως ιδιοκτήτες αλλά ως η υπηρεσία που τα λειτουργεί. Ομοίως, οι αδελφότητες των σιδηροδρομικών θα ελέγχουν τους σιδηροδρόμους και πάει λέγοντας. Η συλλογική κατοχή, διαχειριζόμενη συνεργατικά για τα συμφέροντα της κοινότητας, θα πάρει τη θέση της ατομικής ιδιοκτησίας που έχει ως σκοπό το κέρδος.»

Ο Προυντόν το συνόψισε πολύ καλά: «κάτοχοι χωρίς αφέντες»

Κοινωνικοποίηση

Ενώ τον όρο «κοινωνικοποίηση» δεν τον χρησιμοποίησαν όλοι οι αναρχικοί, είναι γεγονός πως είναι το θεμέλιο για μια ελεύθερη κοινωνία και η ιδέα(αν όχι η λέξη) βρίσκεται στη βάση του αναρχισμού. Αυτό γιατί διασφαλίζει την οικουμενική αυτοδιαχείριση επιτρέποντας την ελεύθερη πρόσβαση στα μέσα παραγωγής. Όπως υποστήριξαν η Έμμα Γκόλντμαν και ο Τζον Μοστ, επειδή«λογικά αποκλείει οποιαδήποτε και κάθε σχέση εξουσίας».

Αυτό αποτελεί θέση του αναρχισμού από τότε που ο αναρχισμός ονομάζεται ως τέτοιος. Έτσι, βρίσκουμε τον Προυντόν να υποστηρίζει το 1840 πως «η γη είναι αδιαχώριστη από την ύπαρξη μας» και «κατά συνέπεια ένα κοινό πράγμα, κατά συνέπεια ανεπίδεκτο της ιδιοκτησίας» και πως «όλο το συσσωρευμένο κοινωνικό κεφάλαιο επειδή είναι κοινωνική ιδιοκτησία δεν μπορεί να έχει έναν αποκλειστικό ιδιοκτήτη.» Αυτό σημαίνει πως «ο αγρότης δεν είναι ιδιοκτήτης του χωραφιού που οργώνει» και «όλο το κεφάλαιο … αποτέλεσμα της συλλογικής εργασίας» είναι «συλλογική ιδιοκτησία.» Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Προυντόν μίλησε για«δημοκρατικά οργανωμένες εργατικές ενώσεις» και πως «κάτω από τον νόμο της ένωσης, η μετάδοση του πλούτου δεν υφίσταται για τα μέσα της εργασίας και έτσι δεν μπορεί να γίνει η αιτία για ανισότητες.»

Όπως εξηγεί ο οικονομολόγος Ντέιβιντ Έλλερμαν, ο δημοκρατικός χώρος εργασίας «είναι μια κοινότητα, μια κοινότητα εργασίας παρά ένας χώρος κοινοτικής διαμονής. Είναι μια ρεπούμπλικα – ή res-publica- στο χώρο εργασίας. Τα υψηλότερα δικαιώματα διακυβέρνησης αποδίδονται ως προσωπικά δικαιώματα … στους ανθρώπους που εργάζονται στην εταιρεία … Αυτή η ανάλυση δείχνει πως μια εταιρεία μπορεί να κοινωνικοποιηθεί ενώ παραμένει “ιδιωτική”, με την έννοια πως δεν κυβερνάται ή έχει ιδιοκτήτη.»

Αυτοδιαχείριση

Η κοινωνικοποίηση έχει ως λογική συνεπαγωγή την απουσία αγοράς εργασίας, απλά οι άνθρωποι θα ψάχνουν να συμμετέχουν σε ενώσεις που ψάχνουν για συνεργάτες. Η αγορά εργασίας θα είναι παρελθόν και θα αντικατασταθεί από την αυτοδιαχείριση.

Αυτό κάποιες φορές αναφέρεται ως «εργατικός έλεγχος» ή σύμφωνα με τον Προυντόν- «βιομηχανική δημοκρατία» και η μετατροπή των εργασιακών χώρων σε «μικρές δημοκρατίες εργατών.» Για τον Κροπότκιν, μια ελευθεριακή οικονομία θα βασίζεται σε «ενώσεις αντρών και γυναικών που … δουλεύουν στην γη, στα εργοστάσια, στα ορυχεία και ούτω καθ’ εξής και που είναι οι ίδιοι οι διαχειριστές της παραγωγής τους.»

Αυτό θα βασίζεται στην αρχή ένα μέλος μια ψήφος(και άρα σε εξισωτικές δομές και αποτελέσματα), σε διοικητικά μέλη εκλεγμένα και άμεσα ανακλητά, στην ενοποίηση της νοητικής και της χειρωνακτικής εργασίας και στον καταμερισμό του έργου παρά στον καταμερισμό της εργασίας.

Επομένως, o Προυντόν πρότεινε οι εργασιακοί χώροι να είναι «η κοινή και αδιαχώριστη ιδιοκτησία, όλων εκείνων που συμμετέχουν σε αυτούς» παρά να υπάρχουν «εταιρίες μετόχων που λεηλατούν τα κορμιά και τις ψυχές των μισθωτών εργατών.» Αυτό σημαίνει ελεύθερη πρόσβαση «σε κάθε άτομο που εργάζεται για την ένωση» έχοντας «ένα αδιαχώριστο μερίδιο στην ιδιοκτησία της ένωσης» και «το δικαίωμα να πληρώνει κάθε θέση» μιας και «όλες οι θέσεις είναι εκλόγιμες και τα καταστατικά υπόκεινται στην έγκριση των μελών.»

Ενώ αυτές οι αρχές απαντώνται σε όλες τις σχολές του αναρχισμού, υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους.

Αμοιβαιότητα (μουτουαλισμός)

Η πρώτη σχολή αναρχισμού υπήρξε η αμοιβαιότητα (μουτουαλισμός), που έχει συνδεθεί κυρίως με τον Proudhon. Αυτό το σύστημα έχει αγορές. Αυτό δεν συνεπάγεται τον καπιταλισμό, μιας και οι αγορές δεν είναι αυτές που τον καθορίζουν ως σύστημα. Οι αγορές προϋπήρχαν του καπιταλισμού για χιλιάδες χρόνια. Αυτό που κάνει τον καπιταλισμό μοναδικό είναι πως έχει την παραγωγή προϊόντων και την μισθωτή εργασία. Έτσι, αυτό σημαίνει πως ο μουτουαλισμός βασίζεται στην παραγωγή προϊόντων αλλά με την μισθωτή εργασία να έχει αντικατασταθεί από την αυτοαπασχόληση και τους συνεταιρισμούς.

Αυτό συνεπάγεται πως η διανομή είναι, από το έργο που επιτελεί, πράξη παρά ανάγκη. Οι εργάτες θα λαμβάνουν το πλήρες προϊόν της εργασίας τους, αφού πληρώσουν για εισαγωγές από άλλους συνεταιρισμούς. Αυτό δε σημαίνει πως οι συνεταιρισμοί δεν θα επενδύουν. Απλά σημαίνει πως η ένωση ως όλον θα καθορίζει το ποσοστό του συλλογικού εισοδήματος που θα μοιράζεται στα μέλη, καθώς και το ποσοστό που θα κρατά ο συνεταιρισμός.

Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως τα νεοκλασικά οικονομικά υποστηρίζουν πως οι συνεταιρισμοί δημιουργούν υψηλή ανεργία. Ωστόσο, όπως και με το υπόλοιπο αυτής της ιδεολογίας, στηρίζονται σε λανθασμένες υποθέσεις και είναι, τελικά, μια θεωρία που οι προβλέψεις της δεν έχουν καμιά σχέση με τα παρατηρούμενα γεγονότα.

Όπως και με τους συνεταιρισμούς, η άλλη βασική ιδέα του μουτουαλισμού είναι η ελεύθερη πίστωση. Μια «λαϊκή τράπεζα» θα έχει οργανωθεί και θα χρεώνει επιτόκια που θα καλύπτουν τα κόστη (κοντά στο 0%). Αυτό θα επιτρέψει στους εργάτες να δημιουργήσουν τα δικά τους μέσα παραγωγής. Ξανά, τα νεοκλασικά οικονομικά υποστηρίζουν πως θα υπάρξει πρόβλημα πληθωρισμού, όσο οι τράπεζες αμοιβαιότητας θα αυξάνουν την κυκλοφορία χρήματος δημιουργώντας πίστωση. Ωστόσο, αυτό είναι λανθασμένο μιας και η πίστωση δεν θα δίνεται θέλοντας και μη, αλλά λελογισμένα, για παράδειγμα σε έργα που αναμένεται να παράγουν περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες. Άρα δεν πρόκειται για μια περίπτωση όπου ολοένα και περισσότερα λεφτά προορίζονται για ένα δεδομένο σύνολο αγαθών, αλλά για λεφτά που χρησιμοποιούνται για την δημιουργία περισσότερων αγαθών!

Τέλος, θα υπάρχει η αγροτοβιομηχανική ομοσπονδία. O Προυντόν ήξερε πολύ καλά τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν οι γεωγραφικά απομονωμένοι συνεταιρισμοί και έτσι υποστήριξε την οργάνωση μιας ομοσπονδίας συνεταιρισμών, ώστε να μειωθούν τα ρίσκα με το χτίσιμο αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και υποστήριξης αναμεταξύ τους. Επιπροσθέτως, η ομοσπονδία θεωρούνταν ως ένας τρόπος να εμποδιστεί η επιστροφή του καπιταλισμού από τις δυνάμεις της αγοράς. Επίσης θα ήταν χρήσιμη για τις δημόσιες υπηρεσίες (όπως οι σιδηρόδρομοι, τα οδικά δίκτυα, η υγεία κτλ.) οι οποίες θα ανήκαν στις κοινότητες και θα τις διαχειρίζονταν εργατικοί συνεταιρισμοί.

Ο μουτουαλισμός είναι μια ρεφορμιστική στρατηγική, που σκοπεύει στην αντικατάσταση του καπιταλισμού μέσω εναλλακτικών θεσμών και του ανταγωνισμού. Ελάχιστοι αναρχικοί υποστηρίζουν αυτή την προοπτική.

Κολεκτιβισμός

Η επόμενη σχολή αναρχικών οικονομικών είναι ο κολεκτιβισμός, που έχει συνδεθεί κυρίως με τον Μπακούνιν. Είναι παρόμοιος με τον μουτουαλισμό, βασίζεται λιγότερο στις αγορές (αν και βασίζεται και αυτός στη διανομή μέσω της πράξης). Ωστόσο, έχει περισσότερο κομουνιστικά στοιχεία και οι περισσότεροι υποστηρικτές του θεωρούν πως θα εξελιχθεί στον ελευθεριακό κομουνισμό.

Έτσι, μπορεί να θεωρείται στο μέσο της απόστασης από τον μουτουαλισμό και τον κομουνισμό, με στοιχεία και από τα δύο. Ως τέτοιος, δεν θα συζητηθεί εδώ μιας και τα χαρακτηριστικά του καλύπτονται από αυτά τα δύο. Όπως και ο ελευθεριακός κομμουνισμός, είναι επαναστατικός λαμβάνοντας υπόψιν πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί.

Κομουνισμός

Πρώτα απ΄ όλα, ο κομμουνισμός δεν είναι σαν τον Σταλινισμό/Λενινισμό! Αυτά ήταν κρατικός καπιταλισμός και απείχαν πολύ από το να ήταν κομουνιστικά, πόσο μάλλον να ήταν και Ελευθεριακός Kομουνισμός. Οι περισσότεροι αναρχικοί είναι ελευθεριακοί κομουνιστές και η θεωρία έχει συνδεθεί κυρίως με τον Κροπότκιν.

Αντίθετα με τον μουτουαλισμό και τον κολεκτιβισμό, δεν υπάρχουν αγορές. Βασίζεται στην κατάργηση του χρήματος ή των ισοδύναμων(κουπόνια εργασίας). Έτσι, καθόλου μισθωτή εργασία και καθόλου σύστημα μισθών(«Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»).

Ο αναρχικός κομμουνισμός διευρύνει την συλλογική κατοχή και στα αγαθά της εργασίας. Αυτό δε σημαίνει πως θα μοιραζόμαστε τις οδοντόβουρτσες αλλά, απλά, πως τα αγαθά της εργασίας είναι ελεύθερα διαθέσιμα σε εκείνους που τα χρειάζονται. Παραθέτοντας τον Κροπότκιν: «Κομουνισμός, όχι ο κομμουνισμός των μοναστηριών ή των στρατοπέδων που παλιότερα υποστήριξαν [οι κρατικοί σοσιαλιστές], αλλά ο ελεύθερος κομμουνισμός που θέτει τα προϊόντα , που αποκτήθηκαν ή κατασκευάστηκαν, στη διάθεση του καθενός, αφήνοντας στον καθένα την ελευθερία να καταναλώσει όσο επιθυμεί στο σπίτι του[της].»

Αυτοί οι αναρχικοί παροτρύνουν την κατάργηση του χρήματος, επειδή υπάρχουν πολλά προβλήματα με τις αγορές ως τέτοιες, προβλήματα που θα υπήρχαν ακόμα και σε ένα μη-καπιταλιστικό σύστημα αγορών. Το πλέον προφανές, το εισόδημα δεν αντανακλά τις ανάγκες και μια δίκαιη κοινωνία θα το αναγνώριζε αυτό. Πολλές ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από τις αγορές(τα δημόσια αγαθά και η επαρκής ιατρική κάλυψη, τα πιο προφανή). Οι αγορές εμποδίζουν την πληροφορία που απαιτείται για την λελογισμένη λήψη αποφάσεων (το ότι κάτι κοστίζει πέντε ευρώ δεν σου λέει τίποτα για τη περιβαλλοντική μόλυνση που κοστίζει ή τις συνθήκες στον εργασιακό χώρο που το δημιούργησε). Επίσης, οι αγορές συστηματικά επιβραβεύουν την αντικοινωνική συμπεριφορά(π.χ. εταιρίες που ρίχνουν το κόστος παραγωγής μειώνοντας μισθούς ή απολύοντας, βγάζουν κέρδος και μπορούν να ανταμειφθούν από το αυξημένο μερίδιο στην αγορά). Οι δυνάμεις της αγοράς παράγουν συλλογική παράλογη συμπεριφορά ως αποτέλεσμα εγωιστικών ατομικών δράσεων(π.χ. ο ανταγωνισμός μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εργάζονται περισσότερο και πιο σκληρά ώστε να επιβιώσουν στην αγορά, όπως και να προκαλεί υπερπαραγωγή και κρίση καθώς οι εταιρίες αντιδρούν στα ίδια σήματα της αγοράς πλημμυρίζοντας την αγορά). Η ανάγκη για κέρδη αυξάνει επίσης την αβεβαιότητα και έτσι την πιθανότητα μιας κρίσης που θα έχει ως αποτέλεσμα κοινωνική δυστυχία.

Η διανομή των πόρων στον αναρχικό κομουνισμό, θα βασίζεται όχι στην σύγκριση των τιμών αλλά στην σύγκριση της αξίας χρήσης συγκεκριμένων αγαθών, όπως και στην σχετική σπάνη τους. Οι άξιες χρήσης συγκρινόμενες θα είναι ταυτόχρονα θετικές(π.χ. πόσο καλά θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις) και αρνητικές( π.χ. πόσους πόρους χρησιμοποιούν, πόσο μόλυνση προκαλούν, πόση εργασία έχουν ενσωματώσει κτλ.). Με αυτό τον τρόπο, η πραγματική πληροφορία για το κόστος, που τις περισσότερες φορές κρύβεται στην τιμή, μπορεί να μεταδίδεται και να χρησιμοποιείται για την λήψη λογικών αποφάσεων. Η σπάνη θα σημειώνεται από τις ενώσεις/συνδικάτα, που θα επικοινωνούν τον αριθμό των παραγγελιών που δέχονται σε σχέση με την παραγωγική τους ικανότητα. Καθώς οι ενώσεις/συνδικάτα θα δέχονται περισσότερες παραγγελίες, ο δείκτης σπάνης του προϊόντος τους θα ανεβαίνει και έτσι θα ενημερώνονται άλλες ενώσεις/συνδικάτα ώστε να αναζητήσουν αντικαταστάτες των αγαθών σε ζήτηση.

Η απόδειξη

Ωραία, θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά, όλα αυτά, είναι απλά ευσεβείς πόθοι! Αυτό δεν είναι αλήθεια μιας και τα εμπειρικά αποδεικτικά στοιχεία είναι συντριπτικά για τις ελευθεριακές οικονομικές ιδέες.

Για παράδειγμα, η συμμετοχή των εργατών στην διαχείριση και το μοίρασμα των κερδών ενισχύει την παραγωγικότητα. Οι επιχειρήσεις που διαχειρίζονται από εργάτες είναι περισσότερο παραγωγικές απ΄ ότι οι καπιταλιστικές.
Ένα συντριπτικό 94% από 226 μελέτες πάνω σε αυτό το θέμα, έχουν δείξει θετικές επιπτώσεις, με ένα 60% να είναι στατιστικά σημαντικό. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός πως για να έχει μια δυνατή επίπτωση η ιδιοκτησία των υπαλλήλων στις επιδόσεις, χρειάζεται η συμμετοχή των εργατών στη λήψη αποφάσεων.

Οι συνεργατικές επιχειρήσεις(κοοπερατίβες), επιπλέον, έχουν μικρή ψαλίδα στις διαφορές μισθών και θέσεων (1 προς 10 σε σύγκριση με το 1 προς 200, ίσως και παραπάνω, των εταιρειών!). Όπως είναι αναμενόμενο, τα υψηλά επίπεδα ισότητας αυξάνουν την παραγωγικότητα (καθώς στους εργάτες δεν αρέσει η υποδούλωση για να γίνονται άλλοι πλούσιοι από την εργασία τους!).

Και τι γίνεται με την έλλειψη χρηματαγοράς; Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να συζητήσουμε γιατί οι χρηματαγορές είναι κακές για την πραγματική οικονομία στον παρόντα κύκλο, αλλά αρκεί να πούμε πως έχουν σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας μεταξύ των χρηματιστών και των επενδυτών. Επιπλέον, οι χρηματαγορές επιβραβεύουν την βραχυπρόθεσμη αύξηση των κερδών απέναντι στην μακροπρόθεσμη ανάπτυξη οδηγώντας σε υπερεπενδύσεις σε συγκεκριμένες βιομηχανίες και αυξάνοντας τον κίνδυνο και τον τζόγο. O καπιταλισμός με επίκεντρο τις τράπεζες έχει λιγότερο ακραίους επιχειρηματικούς κύκλους απ΄ ότι ο καπιταλισμός με επίκεντρο τις χρηματαγορές.

Οι επιτυχημένες κοοπερατίβες εντός καπιταλισμού, όπως η Mondragon, συμμετέχουν συνήθως σε ομάδες, πράγμα που έχει μια αίσθηση αγροτοβιομηχανικής ομοσπονδίας και πολύ συχνά σχετίζονται με δικά τους τραπεζικά ιδρύματα(το οποίο, ξανά, δείχνει την εγκυρότητα των ιδεών του Προυντόν).

Υπάρχει και το παράδειγμα των διάφορων κοινωνικών επαναστάσεων ανά τον κόσμο. Καμιά συζήτηση για τον αναρχισμό δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη χωρίς αναφορά στην ισπανική επανάσταση του 1936 και αυτό εδώ το κείμενο δεν αποτελεί εξαίρεση. Και το κάνουμε αυτό με σκοπό να δείξουμε πως η ελευθεριακή αυτοδιαχείριση μπορεί να δουλέψει σε μεγάλη κλίμακα, μιας και το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας της Καταλονίας κολεκτιβοποιήθηκε με επιτυχία, ενώ τεράστιες εκτάσεις γης διαχειρίζονταν συλλογικά. Πιο πρόσφατα, η εξέγερση ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό στην Αργεντινή, περιέλαβε και την κατάληψη κλειστών εργοστασίων. Αυτά τα εργοστάσια που επαναλειτούργησαν, δείχνουν πως τα αφεντικά μας χρειάζονται αλλά εμείς δεν τα χρειαζόμαστε!

Φτάνοντας εκεί

Έτσι, με την σκοπιμότητα και την εγκυρότητα του ελευθεριακού σοσιαλισμού να έχει σκιαγραφηθεί, το ζητούμενο είναι πως φτάνουμε εκεί. Προφανώς, ένα στοιχείο θα μπορούσε να είναι η δημιουργία και υποστήριξη συνεργατικών εγχειρημάτων εντός του καπιταλισμού («Η δημιουργία μια νέας κοινωνίας μέσα στο κέλυφος της παλιάς»). Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει την προώθηση της κοινωνικοποίησης και τις κοοπερατίβες ως μια εναλλακτική στις πτωχεύσεις, τα κλεισίματα των επιχειρήσεων και την εθνικοποίηση.

Ωστόσο, οι περισσότεροι αναρχικοί αυτά τα αντιμετωπίζουν ως μέρος της ενθάρρυνσης μιας κουλτούρας της αντίστασης, ή ενθάρρυνσης για συλλογικούς αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος.
Με άλλα λόγια, η ενθάρρυνση της άμεσης δράσης (απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, κτλ.) και η εξασφάλιση πως όλοι οι αγώνες είναι αυτοδιαχειριζόμενοι από εκείνες και εκείνους εντός τους και πως οποιοιδήποτε οργανισμοί που δημιουργούνται είναι αυτοδιαχειριζόμενοι από τα κάτω. Ο σκοπός είναι οι άνθρωποι να ξεκινήσουν τις καταλήψεις εργασιακών χώρων, σπιτιών, γης κτλ., πραγματώνοντας την κοινωνικοποίηση. Με το να είμαστε οι διαχειριστές των αγώνων μας, μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τις ζωές μας. Με τη δημιουργία οργανισμών για τους αγώνες ενάντια στο παρόν σύστημα, δημιουργούμε το πλαίσιο της καινούργιας κοινωνίας.

Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

***

μετάφραση risinggalaxy

  Σημειώσεις:

[1] ΣτΜ: Σάρα Πέιλιν [Shara Palin]. Ακροδεξιά πολιτικός στις Η.Π.Α. . Διατέλεσε κυβερνήτης της πολιτείας της Αλάσκα και είναι επιφανής μηντιακή περσόνα της αμερικάνικης ακροδεξιάς.

[2] ΣτΜ: Πέτρος Κροπότκιν – Σύγχρονη επιστήμη και αναρχισμός. Μετάφραση Νίκος Β. Αλεξίου, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος(Αθήνα 2004)

[3] ΣτΜ: Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (ή “Wobblies”). Διεθνής επαναστατική συνδικαλιστική οργάνωση που ιδρύθηκε στο Σικάγο το 1905. Δημιούργησε τμήματα του σε πολλές χώρες του κόσμου και συνδέθηκε με το διεθνές επαναστατικό, ελευθεριακό συνδικαλιστικό κίνημα.

[4] ΣτΜ: Πιερ Ζοζέφ Προυντόν – Περί ιδιοκτησίας. Μετάφραση Κώστας Δεσποινιάδης, εκδόσεις Κατσάνος(θεσσαλονίκη, 2006)

[5] Πέτρος Κροπότκιν – Αγροί, Εργοστάσια και Εργαστήρια. Μετάφραση Βασίλης Τομανάς, εκδόσεις Νησίδες(Θεσσαλονίκη 2005)

 ΠΗΓΗ