Σταματείστε το Λόμπυ του Πολέμου

Όταν, στις 8 Σεπτεμβρίου, 4 Αμερικανοί Γερουσιαστές εισηγήθηκαν ένα κοινό ψήφισμα για να σταματήσουν την πώληση πολεμικού υλικού 1,5 δισεκατομ. δολλαρίων στην Σαουδική Αραβία, παραδοσιακή σύμμαχο των ΗΠΑ, με την ενέργειά τους αυτή προκάλεσαν ευθέως μια από τις βασικές δυνάμεις που διαμορφώνουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική: το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.

Τα μέτρα εισηγήθηκαν οι Ρεπουμπλικάνοι Γερουσιαστές Ραντ Πωλ και Μάϊκ Λη και οι Δημοκρατικοί Κρις Μέρφυ και Αλ Φράνκεν, επικαλούμενοι ζητήματα όπως η εισβολή και η σφαγή στην Υεμένη.

"Πουλώντας 1,5 δισεκατομ. δολλάρια εξοπλισμό σε τανκς, όπλα, εκρηκτικά και άλλα σε μια χώρα που δεν σέβεται κανένα ανθρώπινο δικαίωμα είναι συνταγή για να ενταθεί η καταστροφή και η κλιμάκωση στον πολεμικό ανταγωνισμό στην περιοχή", δήλωσε ο Ραντ Πωλ.

Η εκστρατεία τους για να ακυρωθεί η πώληση, μαζί με 64 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων, που έστειλαν επιστολή στον Λευκό Οίκο, ξεσκεπάζει τον ρόλο που παίζει η βιομηχανία των όπλων στις ΗΠΑ στο να σκορπάει τον φόβο και τον κίνδυνο στον πλανήτη. Ποιοι κατάφεραν να πείσουν την αμερικανική κοινή γνώμη ότι η Σαουδική Αραβία είναι ...μια ειρηνική χώρα που πολεμάει την τρομοκρατία; κατ' αναλογίαν, πώς εκπέμπεται καθημερινά μια λυσσαλέα αντι-ρωσσική προπαγάνδα που προσπαθεί να πείσει ότι η Ρωσσία είναι ο μοχθηρός εχθρός και η επεκτατική απειλή; Είναι η βιομηχανία όπλων που τα κινεί όλα αυτά.

Ο Ρεπουμπλικάνος Γερουσιαστής του Κεντάκυ, Ραντ Πωλ, πρωτοστάτησε στην ακύρωση της πώλησης όπλων αξίας 1,5 δισεκατομ. δολλαρίων στην Σαουδική Αραβία, μαζί με μια δικομματική ομάδα Αμερικανών Γερουσιαστών και μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων.

"Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την τρομοκρατία του ISIS, την ρωσσική επιθετικότητα στην αυλή του ΝΑΤΟ, τις προκλήσεις του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, και την αυξανόμενη ισχύ της Κίνας", εισηγήθηκε πρόσφατα ηAerospace Industry Association. Οι δικές της, βέβαια, εισηγήσεις μπορεί να είναι αρεστές στα αυτιά των πρόθυμων στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου, αλλά δεν αρκούν για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Γι' αυτό η βιομηχανία αυτή κινεί το “λόμπυ του πολέμου” και χρηματοδοτεί δεκάδες “θινκ-τανκς”(δεξαμενές σκέψης), τα οποία πιεστικά εκδίδουν ανησυχητικές αναφορές που ανακαλύπτουν γεωπολιτικούς κινδύνους παντού. Τα πιο πολλά ανάμεσά τους στελεχώνονται από πρώην διπλωμάτες του κατεστημένου ή απόστρατους διοικητές των ενόπλων δυνάμεων. Οι τρομακτικές τους προειδοποιήσεις πείθουν ότι είναι πραγματικές λόγω του κύρους των ανάλογων προσωπικοτήτων (καλλιεργημένο για χρόνια στα όργανα του συστήματος) και τα “αθώα” ονόματα των Ινστιτούτων που εκπροσωπούν και επηρεάζουν τους Αμερικανούς και τις συμμαχικές κυβερνήσεις για να ξοδέψουν κι άλλα δισεκατομ. στην αγορά όπλων.

Το γελοιωδώς αποκαλούμενο Ινστιτούτο για την Ειρήνη των Ηνωμένων Πολιτειών, για παράδειγμα, διευθύνεται από τον Stephen Hadley, έναν πρώην σύμβουλο εθνικής ασφαλείας, που κερδίζει εκατοντάδες χιλιάδες δολλάρια κάθε χρόνο από την συμμετοχή του στο διοικητικό συμβούλιο της Raytheon, μιας εταιρείας που κυριαρχεί στον τομέα της κατασκευής όπλων. Ένας άλλος μεγάλος κατασκευαστής όπλων, ηLockheed Martin, που μόλις πούλησε στην Πολωνία ένα πυραυλικό σύστημα αέρος-εδάφους και τώρα θέλει να πουλήσει κι άλλα, έχει χορηγήσει στο Ινστιτούτο 1 εκατομ. δολλάρια. Το “Ινστιτούτο για την Ειρήνη” χτυπιέται κυριολεκτικά για να παρέμβουν οι ΗΠΑ στην Συρία και κάνει ό,τι μπορεί για να στείλουν περισσότερα όπλα στην ουκρανική πυριτιδαποθήκη. Ζητάει, επίσης, από τις ευρωπαϊκές χώρες να διπλασιάσουν τον στρατιωτικό τους προϋπολογισμό.

Η Αμερικανική Επιτροπή για το ΝΑΤΟ, ένα άλλο θινκ-τανκ, ιδρύθηκε από ένα πρώην γενικό διευθυντή τηςLockheed και πίεζε επιτυχώς όλα αυτά τα χρόνια για να επεκταθεί η συμμαχία του ΝΑΤΟ μέχρι την αυλή της Ρωσσίας. Αυτή η κατευθυνόμενη άνοδος της έντασης στην Ευρώπη, που καταγράφηκε στην πρόσφατη Σύνοδο της Βαρσοβίας, αποφέρει μεγάλα κέρδη στο λόμπυ του πολέμου. Ένα άλλο θινκ-τανκ με μεγάλη επιρροή είναι το Atlantic Council, που ιδρύθηκε από κοινού από την Raytheon και την Lockheed.Πριμοδοτεί συνεχώς την συγγραφή άρθρων, αναλύσεων και πρωτοσέλιδων του στυλ “Γιατί με τον Πούτιν είναι Αδύνατη η Ειρήνη” και παροτρύνει τις κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να “δεσμευθούν για μεγαλύτερες αμυντικές δαπάνες” για να αντιμετωπίσουν “την ρεβανσιστική Ρωσσία”.

Πολλές κριτικές για σπάταλες στρατιωτικές δαπάνες έχουν πλήξει σοβαρά το πρόγραμμα του νέου μαχητικού αεροσκάφους F-35, που κοστίζει τρισεκατομ. δολλάρια, επιχειρηματολογώντας ότι είναι ήδη παρωχημένο στην εποχή του πολέμου με drones.

Ανοησίες, απάντησε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Lexington, μια άλλης “φωλιάς” του λόμπυ του πολέμου. Σε πρόσφατο άρθρο του παρουσίασε το F-35 ως “μια επαναστατική πλατφόρμα” με “ικανότητες που είναι μακράν οποιουδήποτε υπάρχοντος δυτικού μαχητικού”.

Αυτό που δεν λέγεται είναι το γεγονός οτι το Lexington είναι ένα ακόμα μετωπικό ίδρυμα της βιομηχανίας όπλων, υποστηριζόμενο από συνεισφορές από την Lockheed -του κατασκευαστή των F-35- και από την Μπόϊνγκ, την Northrop και άλλους “εργολάβους” (κοντράκτορες) στον χώρο της άμυνας.

Τα θινκ-τανκς της Ουάσιγκτων είναι το ένα χέρι του matrix, που προωθεί την αμερικανική βιομηχανία όπλων. Με το άλλο χέρι, οι σχεδόν 50 εταιρείες που την αποτελούν συνεισφέρουν εκατομμύρια δολλάρια στις προεκλογικές εκστρατείες μελών του Κογκρέσσου. Αναθέτουν, επίσης, εργολαβίες σε όλες τις Πολιτείες των ΗΠΑ έτσι ώστε να απασχολούνται εργαζόμενοι σ' αυτές σε όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές όπου εκλέγονται τα μέλη του Κογκρέσσου. Τα εξαρτήματα του F-35, για παράδειγμα, παράγονται σε 46 Πολιτείες. Αυτή η πρακτική είναι δαιμονικά αποτελεσματική στο να εξασφαλίζει ότι τα μέλη του Κογκρέσσου θα συνεχίσουν να στηρίζουν τα νέα οπλικά προγράμματα, όσο λάθος κι αν είναι, για να μην χαθούν θέσεις εργασίας των ψηφοφόρων τους.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η πρόσφατη “εξέγερση” του Κογκρέσσου των ΗΠΑ ενάντια στην νέα οπλική συμφωνία με την Σαουδική Αραβία είναι εκπληκτική. (Βέβαια, δεν ακούσατε τίποτε από τα ενσωματωμένα ΜΜΕ)... Τέσσερις Γερουσιαστές -δύο από κάθε κόμμα- κατέθεσαν ένα ψήφισμα για να επηρεάσουν την ψήφο της Γερουσίας για την συμφωνία αυτήν.

Εξήντα τέσσερα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων υπέγραψαν μια επιστολή, προειδοποιώντας ότι η συμφωνία θα είχε “ένα βαθιά ανησυχητικό αποτέλεσμα σε αμάχους” στην Υεμένη, όπου η Σαουδική Αραβία διεξάγει μια άγρια στρατιωτική επέμβαση. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν εκτιμήσει ότι οι βομβαρδισμοί που κάνει το μπλοκ των σαουδαραβικών δυνάμεων στην Υεμένη είναι υπεύθυνοι για “τις διπλάσιες απώλειες αμάχων απ' ό,τι όλες οι άλλες αντιμαχόμενες παρατάξεις μαζί”.

Ο Λευκός Οίκος θέλει, παρ' όλα αυτά, να πουλήσει στους Σαουδάραβες 153 τεθωρακισμένα άρματα μάχης της General Dynamics για να χρησιμοποιηθούν στην Υεμένη, καθώς και πολυβόλα, νάρκες και άλλο πολεμικό υλικό.

Από την αρχή της θητείας του, ο Ομπάμα έχει κάνει 42 συμφωνίες για πώληση όπλων στο Ριάντ, αξίας ίσης με το ιλιγγιώδες ποσό των 115 δισεκατομ. δολλαρίων. Για κάποιους, όμως, στο Κογκρέσσο, η τελευταία συμφωνία είναι ένα οριακό σημείο. Είναι απρόθυμοι να εγκρίνουν αποστολή όπλων που θα χρησιμοποιηθούν κατ' αρχάς στην Υεμένη και, στην συνέχεια, σε άλλες επιχειρήσεις που εξυπηρετούν τα σαουδαραβικά συμφέροντα, τα οποία, όπως πιστεύουν, δεν συμπίπτουν με αυτά των Ηνωμένων Πολιτειών. “Υπάρχει ένα δικό μας αποτύπωμα σε κάθε ζωή αθώου πολίτη που χάνεται στην Υεμένη”, είπε ο Δημοκρατικός Γερουσιαστής του Κοννέκτικατ, Κρις Μέρφυ (Chris Murphy), που είναι από τους εισηγητές της απόφασης να εμποδιστεί η συμφωνία.

“Είμαστε σε πόλεμο με την General Dynamics”, είπε στα μέσα Σεπτεμβρίου ένας από τους υποστηρικτές της πρότασης.

Ο Γερουσιαστής του Κεντάκυ, Ραντ Πωλ, χαρακτήρισε την συμφωνία “συνταγή για καταστροφή”.

Εάν μπλοκαριστεί αυτή η συμφωνία πώλησης όπλων, θα είναι ένα δυνατό χτύπημα κατά ενός από τα πιο ισχυρά λόμπυ των Επικυρίαρχων. Αυτό θα προκαλούσε ρίγος σε πολλούς στους διαδρόμους της εξουσίας στο Πεντάγωνο, στην πολεμική βιομηχανία και στην Σαουδική Αραβία, που παίζει έναν κεντρικό ρόλο στην ισλαμική τρομοκρατία.

Ούτως ή άλλως, θα τραβήξει περισσότερο την προσοχή στον καταστροφικό πόλεμο που υποκινείται από την Σαουδική Αραβία και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η βιομηχανία όπλων και το λόμπυ του πολέμου κινητοποίησαν τις δυνάμεις τους για να αποτρέψουν αυτή την απόφαση της Γερουσίας.

[Η Γερουσία απέρριψε τελικά το μπλοκάρισμα της πώλησης όπλων. Αλλά το Κογκρέσσο θα ψηφίσει τις επόμενες ημέρες υπέρ ενός άλλου εξαιρετικά ευαίσθητου ζητήματος, της απόρριψης του βέτο του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα επί ενός νομοσχεδίου που θα επέτρεπε σε θύματα και οικογένειες θυμάτων των τρομοκρατικών επιθέσεων τις 11/9 να μηνύσουν την Σαουδική Αραβία για τον υποτιθέμενο ρόλο της σ' αυτές]. [Π.τ.Φ.]

[Πηγή: του Stephen Kinzer, Boston Globe, 14/09/2016, http://www.bostonglobe.com/opinion/2016/09/14/frustrating-war-lobby/QfNg1ugyyEL4dMmkedzzDO/story.html]

«Ο Στουρνάρας θα έπρεπε να είναι φυλακή»

του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο επίτιμος πρόεδρος του λεγόμενου «σκιώδους συμβουλίου» της ΕΚΤ αποκαλύπτει το παρασκήνιο της δράσης των κεντρικών τραπεζών.

Ανεξάρτητοι θεσμοί ή ανεξέλεγκτα όργανα ενός συστήματος που είναι πλέον σε θέση να ανατρέπει κυβερνήσεις;

Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ

Τον Νοέμβριο του 2002, δύο από τις ναυαρχίδες του οικονομικού Τύπου, η γερμανική Handelsblatt και η αμερικανική Wall Street Journal, είχαν μια φαεινή ιδέα:

Θα δημιουργήσουμε, είπαν, ένα «σκιώδες συμβούλιο», αποτελούμενο από ορισμένους από τους σημαντικότερους οικονομολόγους πανεπιστημίων, αλλά και του ιδιωτικού τομέα, το οποίο θα συνεδριάζει κάθε μήνα πριν από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ και θα προτείνει εάν το βασικό επιτόκιο πρέπει να αυξηθεί, να μειωθεί ή να παραμείνει σταθερό.

Παρά το γεγονός ότι δεν έχει θεσμικά χαρακτηριστικά, η ύπαρξη του σκιώδους συμβουλίου ως συμβουλευτικού οργάνου προβλεπόταν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σύντομα μετατράπηκε σε άτυπο «θεσμό», οι αποφάσεις του οποίου εισακούονται στο στρατηγείο της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη.

Ουσιαστικά, στόχος του σκιώδους συμβουλίου, όπως έγραφε παλαιότερα η Wall Street Journal, ήταν «να γεφυρώνει με τις απόψεις του το χάσμα ανάμεσα στην πολιτική της βρετανικής κεντρικής τράπεζας και της γερμανικής Μπούντεσμπανκ».

Πρόεδρος και συντονιστής του συμβουλίου ορίστηκε από την πρώτη ημέρα ο δημοσιογράφος της Handelsblatt, Νόρμπερτ Χέρινγκ, ο οποίος έκτοτε συμμετέχει σε κάθε συνεδρίαση, χωρίς να διαθέτει όμως δικαίωμα ψήφου.

Οταν τον συνάντησα πριν από μερικές ημέρες στις Βρυξέλλες, για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «This is not a coup», είχα προετοιμαστεί να αντιμετωπίσω έναν ακόμη ένθερμο θιασώτη των ευρωπαϊκών θεσμών.

Στο τηλέφωνο με είχε προειδοποιήσει βέβαια ότι οι απόψεις του δεν εκφράζουν τις αποφάσεις του σκιώδους συμβουλίου. Τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για τις «βόμβες» που θα επιχειρούσε να τοποθετήσει στα θεμέλια του ευρωσυστήματος.

«Είναι σκανδαλώδες», μου είπε ξεκινώντας τη συνέντευξη, «ότι ένας κεντρικός τραπεζίτης όπως ο Στουρνάρας μπορεί να δηλώνει δημοσίως ότι μπλόκαρε τις προσπάθειες της κυβέρνησής του για τη δημιουργία ενός παράλληλου νομίσματος και να μην καταλήγει στη φυλακή».

«Αυτή τη φορά», συμπλήρωσε, «δεν έχουμε ένα σιωπηρό πραξικόπημα», όπως στην περίπτωση της Κύπρου, της Ιταλίας ή της Ιρλανδίας, «αλλά ένα αληθινό πραξικόπημα το οποίο παραβιάζει τις αρμοδιότητες της κεντρικής τράπεζας και εμπλέκεται ανοιχτά στην πολιτική ζωή μιας χώρας».

Για τον Χέρινγκ, η ΕΚΤ έχει μετατραπεί πλέον σε έναν πανίσχυρο παίκτη ο οποίος συνομιλεί απευθείας με τις μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη και δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε καν από τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.

«Η λεγόμενη ανεξαρτησία της ΕΚΤ και των εθνικών τραπεζών», μου εξηγεί, «είναι εικονική. Το γεγονός ότι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις της σημαίνει ότι αυξάνεται η επιρροή άλλων παικτών και αναφέρομαι φυσικά στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η ΕΚΤ βρίσκεται πάντα στο πλευρό των μεγάλων τραπεζών».

Σύμφωνα με τον Χέρινγκ, η ΕΚΤ είναι πλέον σε θέση να αποφασίζει εάν θα διατηρήσει μια κυβέρνηση στην εξουσία ή θα την αφήσει να καταρρεύσει όταν θα δεχτεί πιέσεις από τις αγορές – και αυτό ακριβώς συνέβη με την κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία.

«Οι εθνικές κεντρικές τράπεζες», συνεχίζει ο ίδιος, «αποτελούν τμήμα του συστήματος της ΕΚΤ και έχουν τρομακτική ικανότητα να εκβιάζουν κυβερνήσεις».

Μέσω της ανταλλαγής μεγάλων πακέτων ομολόγων προκαλούν μεγάλες αυξομοιώσεις επιτοκίων, αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις να τους δώσουν όποια ανταλλάγματα επιθυμούν. Παράλληλα όμως «δίνουν συνεχώς πληροφορίες στην ΕΚΤ, με τις οποίες μπορεί να εκβιάζει τις κυβερνήσεις».

Ο λόγος του Χέρινγκ φαίνεται να επιβεβαιώνει όσους αντιμετώπιζαν τον κεντρικό τραπεζίτη σαν «πέμπτη φάλαγγα» της ΕΚΤ. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν υπήρχαν πράγματι άνθρωποι που πίστεψαν ότι μια κυβέρνηση θα ήταν σε θέση να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική δίπλα σε μια «ανεξάρτητη» κεντρική τράπεζα.

Η συνέντευξη του Νόρμπερτ Χέρινγκ πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ «This is not a coup», από τους δημιουργούς των «Χρεοκρατία», «Catastroika» και «Φασισμός Α.Ε.».

 ΠΗΓΗ

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Υπάρχει άραγε κίνδυνος εκτός από αποικία χρέους να καταστεί η χώρα μας σταδιακά και πολιτιστική αποικία; -Επιβουλεύεται μήπως ένας αόρατος μηχανισμός εξουσίας την "παρθενία" της "ελληνικής" σχολής;

Διατρέχουμε κίνδυνο να μας διαβρώσει -ή, και να μας αφομοιώσει- το παγκόσμιο σύστημα τέχνης όπως αυτό θεσμοποιείται π.χ. μέσα από την διεθνή documenta και το αναμφισβήτητο ιστορικό της κεφάλαιο; -Κινδυνεύουμε τα έσχατα, με δεδομένη, μάλιστα, την ανυπαρξία πινακοθηκών ή μουσείων σύγχρονης τέχνης και εν γένει εκθεσιακών χώρων και εκθέσειακών δραστηριοτήτων δηλαδή μηχανισμών αντίστασης στη χώρα μας; -Μπορεί να υπάρξει ένδον ελπίδα με υποβαθμισμένες τις σπουδές θεωρίας, ιστορίας της τέχνης και καλλιτεχνικής έκφρασης στην Ελλάδα αλλά και με προβληματική την πρόσληψη του καθόλου καλλιτεχνικού φαινομένου από ένα κοινό βαρύ, υδαρές, δηλαδή αδιάφορο, λόγω της έλλειψης αισθητικής παιδείας και λόγω του διάχυτου ιδεολογικοποιημένου, εδώ και δεκαετίες, λαϊκισμού; Είναι μεμονωμένα φαινόμενα η ανάληψη από ξένους ζωτικών πολιτιστικών δραστηριοτήτων όπως οι νέοι ξένοι Διευθυντές στο Μουσείο Μπενάκη, το Φεστιβάλ κινηματογράφου στην Θεσσαλονίκη ή ο Γιάν Φαμπρ; -Ήρθε η documenta να μάθει από την Αθήνα ή αντίθετα να την διδάξει και μάλιστα αφ´ υψηλού και ex cathedra ; -Κινδυνεύει, τέλος, ο αυτόχθων, ο "ριζικός" μας πολιτισμός όπως τουλάχιστον τον συλλαμβάνει ο Ζήσιμος Λορεντζάτος ή, έστω, ο Στέλιος Ράμφος (αλλά και όπως αυτός πραγματώνεται εν γένει στα ευαγή ιδρύματα - σκυλάδικα) από την εισβολή μιας ισοπεδωτικήςavant garde και μάλιστα γερμανικής προέλευσης;

Φοβάμαι πως όλος αυτός ο ορυμαγδός με την τεράστια διαφήμιση και επίσης την χορηγία της πανίσχυρης γερμανικής Τράπεζας αντί να φοβίσει εντόπιους μεγαλοαστούς και μικροαστούς με το ενδεχόμενο μιας σαρωτικής επανάστασης - και μάλιστα δια στόματος του ToniNegri -, θα περάσει απαρατήρητος όπως τόσα και τόσα αλλά στη μακάρια μας πατρίδα. Βλέπετε, δεν βιώνουμε, κρίση αλλά βαθιά παρακμή οπότε δεν μασάμε από εξτραβαγκάντσιες όσο σοφιστεμένες κι αν είναι. Ζούμε ήδη μια θανατερή νιρβάνα κατά την οποία το ΥΠ.ΠΟ και το κράτος του ωραίου που εκπροσωπεί, έχουν εκχωρήσει τις αρμοδιότητες τους σε ιδιωτικά υπουργεία πολιτισμού όπως τα ιδρύματα Ωνάση και Νιάρχου, το ΔΕΣΤΕ και το ΝΕΟ οπότε οι Γερμανοί δεν έχουν και πολλά να απαλλοτριώσουν...

Καταρχάς, λοιπόν, ψυχραιμία . Η documenta είναι ένας ιστορικός θεσμός της μεταπολεμικής τέχνης με διεθνές κύρος και είναι σαφώς επιτυχία η έξοδος της από το Κάσσελ και η παρουσίαση της στην Αθήνα.Η ελληνική κοινωνία γενικότερα και η ελληνική τέχνη πιο εξειδικευμένα, έχουν υπαρξιακή ανάγκη να υπερβούν την εσωστρέφεια, τον μίζερο ομφαλοσκοπισμό και να διαλεχθούν δυναμικά και ισότιμα με ό,τι πρωτοποριακό συμβαίνει σήμερα στο κόσμο. Χρησιμοποίησα σκόπιμα τη λέξη "δυναμικά", δηλαδή όχι παθητικά, και τη λέξη "ισότιμα", δηλαδή όχι υποτελώς ή καθ' υπαγόρευση για να δείξω έναν ορθό τρόπο λειτουργίας... Ένα modusoperandi που θα είναι politically correct. Και επίσης ανέφερα τη λέξη "πρωτοπορία" ως αντίθετο του, όποιου, ψευδομοντερνισμού. Αν ισχύσουν αυτές οι τρείς παράμετροι, δηλαδή η αμοιβαιότητα, η ισοτιμία και το ρηξικέλευθο πνεύμα, τότε η ωφέλεια μας από τηνdocumenta θα είναι πολύ μεγάλη. Πόσο μάλλον που η ελληνική τέχνη, χρόνια τώρα, πορεύεται χωρίς ουσιαστική, κρατική στήριξη, χωρίς υπεύθυνη πολιτιστική πολιτική, ερήμην του ευρύτερου κοινωνικού σώματος, όντας "ανάδελφη" και "αυτιστική" εκτός Ελλάδος και βιώνοντας δραματικά την περιφερειακότητά της. Αγνοώντας, μ' άλλα λόγια, είτε την σχετικότητα του δίπολου κέντρο - περιφέρεια, είτε το ευοίωνο γεγονός ότι κάθε περιφέρεια είναι δυνητικά ένα μελλοντικό κέντρο.

 Εν ολίγοις, θέλω να πω ότι είναι πρώιμες οι όποιες μεμψιμοιρίες έστω και εάν κάποια πράγματα μας φαίνονται ακατανόητα ή εξεζητημένα. Αν ο ένας επιμελητής επελέγη από άποψη να είναι transsexual την δική του εμπειρία θα υποστηρίξει. Ζούμε εξ αλλού την δεσποτεία των κιουρέητορ. Μικρό το κακό. Ιδιαίτερα μάλιστα για μια πουριτανική - υποκριτική κοινωνία που θεωρεί τους παπάδες ειδικούς στα ζητήματα του σεξ. Άρα ... ξύδι για τους εξοργισμένους. Και για τους ολιγαρκείς ... ξυδάκι! Που προσφέρεται και σε δοσολογία υπουργού, ειδικού περί τα εικαστικά. Πόσο μάλλον που η documenta θα τρέχει με πολλαπλές εκδηλώσεις και ισάριθμες προκλήσεις για έξι ολόκληρους μήνες. Όποτε ας περιμένουμε...

Όπως και να έχει το πράγμα όλη αυτή η όσμωση ανάμεσα στο εντόπιο και το διεθνές εικαστικό κοινό θα είναι πολλαπλά χρήσιμη -ήδη ετοιμάζονται αντεκθέσεις ως απαντήσεις στις μεγάλες εκδηλώσεις τηςdocumenta- έτσι ώστε να ξεφύγουμε λίγο από την αδράνεια και τον πεσιμισμό που εκ των πραγμάτων δημιουργεί η κρίση... Εξάλλου ακόμα και οι μέγαλοι θεσμοί όπως είναι η Biennale Βενετίας ή το Κάσσελ βιώνουν τη δική τους μακρόχρονη κρίση κυρίως εξ αιτίας της κρίσης της μεταμοντέρνας συνθήκης και του, απατηλού όσο και ψευδεπίγραφου, τέλους της Ιστορίας. (Εγώ θα έλεγα ότι η ιστορία προς ώρας διακόπτει). Άρα, όπως θα τραγουδούσε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης "Ψυχραιμία παιδιά" ή, όπως θα το έθετε ένας σύγχρονος διανοητής: "Ας είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για το καλύτερο, ιδιαίτερα όταν οι συγκυρίες είναι αρνητικές". Το οποίο εξαρτάται πάντα από την προσωπική μας βούληση για εμπλοκή στην ιστορία την στιγμή ακριβώς που η ιστορία σέρνεται αθόρυβη σαν φίδι στο χωράφι του χρόνου. Συνήθως ερήμην μας ...

 ΠΗΓΗ

Αντίο Ντάριο Φο... - «Εφυγε» ο συγγραφέας του «Δεν Πληρώνω! Δεν Πληρώνω!»

Η Ιταλία, όλος ο προοδευτικός κόσμος σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πενθούν για τον χαμό του θεατρικού συγγραφέα, λογοτέχνη, σκηνοθέτη, ηθοποιού, βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, Ντάριο Φο, σε ηλικία 90 ετών.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο Σάκο του Μιλάνου, λόγω σοβαρών πνευμονικών προβλημάτων.

Πρόκειται, όπως γράφει ο ιταλικός τύπος και αναμεταδίδει το ΑΠΕ, για έναν από τους πληρέστερους καλλιτέχνες της εποχής μας, ο οποίος είχε ασχοληθεί με επιτυχία και με την λογοτεχνία και την σκηνογραφία, ενώ ήταν και θιασάρχης.

Σε όλη του σχεδόν την καλλιτεχνική σταδιοδρομία, είχε στο πλευρό του τη σύζυγό του και ηθοποιό Φράνκα Ράμε.

Αντισυμβατικός, με μοναδικό ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό, ο Ντάριο Φο είχε αναπτύξει και εντονότατη πολιτική δράση: στην δεκαετία του ’70 είχε στηρίξει, μεταξύ, των άλλων, τον αγώνα των Ελλήνων αντιστασιακών κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Το 1969 είχε υπερασπισθεί τον Ιταλό αναρχικό Tζουσέπε Πινέλλι, ο οποίος είχε κατηγορηθεί αδίκως για θανατηφόρα βομβιστική έκρηξη στο Μιλάνο. Ο Πινέλι έπεσε από παράθυρο της αστυνομικής διεύθυνσης του Μιλάνου κατά την διάρκεια της ανάκρισής του και μεγάλο μέρος της ιταλικής κοινής γνώμης, αλλά και τον διανοουμένων, υποστήριξε με έμφαση ότι ο θάνατός του δεν οφειλόταν σε αυτοκτονία. Ο Φο, για την όλη αυτή ιστορία αποφάσισε να γράψει το έργο- καταγγελία «ο Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού».

Στις αμέτρητες συνεργασίες του Ντάριο Φο, πρέπει να θυμίσουμε και εκείνη με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολο Κουν, που πρώτο ανέβασε στην Ελλάδα το έργο «Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975. Λόγω της αυτόνομης, ελεύθερης και ασυμβίβαστης σκέψης του, ο Ιταλός νομπελίστας είχε αναγκαστεί να διακόψει, για σειρά ετών, και την συνεργασία του και με την δημόσια τηλεόραση Rai.

Η γνωριμία με την Φράνκα Ράμε

Το 1951 ο Φο γνώρισε τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους στην παραγωγή της επιθεώρησης "Εφτά ημέρες στο Μιλάνο". Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν.

Το 1953 γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell'occhio). Μετά από αρχική επιτυχία, η κυβέρνηση και η εκκλησία αντιδρούν και εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο όπου μπορούσε να παίξει. Παρ' όλα αυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής απ' το κοινό.

Το 1955 ο Φο και η Ράμε δούλεψαν σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη. Ο Φο έγινε σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο ντε Λαουρέντις.

Ο δρόμος προς την κορυφή

Το 1960 ο Φο και η Ράμε κέρδισαν την εθνική αναγνώριση με το "Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ" στο θέατρο Οντεόν του Μιλάνο και ακολούθησαν και άλλες επιτυχίες. Το 1961 τα θεατρικά έργα του αρχίζουν να παίζονται σε Σουηδία και Πολωνία.

Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα τούς προμηθεύει σωματοφύλακες.

Το "La Signora e da buttare" (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά. Το 1968 ο Φο και η Ράμε ιδρύουν την θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena) με κινούμενες σκηνές θεάτρου και μετατρέπουν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε θέατρο.

Τον Οκτώβριο του 1968 έκαναν περιοδεία με το τελευταίο έργο του Φο Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi (Μεγάλη Παντομίμα με Σημαίες και Μικρές και Μεσαίες Μαριονέτες), αρχίζοντας από την Τσεζένα. Το έργο, που διαθέτει μάσκες αντί για χαρακτήρες – που αντιπροσωπεύουν το Κεφάλαιο, τη Βιομηχανική Συνομοσπονδία, τη Μεγαλοοικονομία, την Εκκλησία, το Λαό, Επαναστάτες και Αγρότες, ανάμεσά τους μια γιγαντιαία μαριονέτα, που αντιπροσωπεύει το φασισμό, που γεννά τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, της μοναρχίας του Στρατού και της Βιομηχανίας.

Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν ο Φο άσκησε κριτική στην αστυνομία σε ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές και η λογοκρισία αυξήθηκε. Στις 8 Μαρτίου, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα Ράμε, βασανίζοντάς την και βιάζοντας την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά από δύο μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους.

Το Νόμπελ Λογοτεχνίας

Το 1997 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, καθώς παρουσιαζόταν ως μια εξέχουσα περίπτωση επικού ηθοποιού κατά το μπρεχτικό πρότυπο.

Ο Ντάριο Φο γονιμοποίησε τις μεγάλες θεατρικές παραδόσεις από τους λαϊκούς αφηγητές, την Κομέντια ντελ Αρτε, τους κλόουν, μίμους και καμπαρετίστες ως την αγκίτ-προπ και τα κριτικά, μορφοπλαστικά εγχειρήματα πρωτοπόρων του 20ού αιώνα όπως ο Μαγιακόφσκι.

Η απονομή του Νόμπελ σ' έναν τέτοιο καλλιτέχνη θεωρήθηκε μια πολιτική χειρονομία που επιβεβαιώνει την αναγνώριση ενός θεάτρου προσανατολισμένου στη χειρονομιακή έκφραση του πολιτικού.

Η Ιταλία πενθεί για τον θάνατο του πληρέστερου καλλιτέχνη της εποχής μας

Η Ιταλία πενθεί σήμερα για τον θάνατο του διεθνούς φήμης σκηνοθέτη, ηθοποιού και λογοτέχνη Ντάριο Φο. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο Σάκο του Μιλάνου, λόγω σοβαρών πνευμονικών προβλημάτων.

Πρόκειται, όπως γράφει ο ιταλικός τύπος, για έναν από τους πληρέστερους καλλιτέχνες της εποχής μας, ο οποίος είχε ασχοληθεί με επιτυχία και με την λογοτεχνία και την σκηνογραφία, ενώ ήταν και θιασάρχης.

Ρέντσι: Η Ιταλία χάνει έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του θεάτρου

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της είδησης του θανάτου του, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι θέλησε να τονίσει σε δήλωσή του: "Με τον Ντάριο Φο η Ιταλία χάνει έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του θεάτρου, του πολιτισμού, της κοινωνικής ζωής της. Η σάτιρά του, η έρευνα και η διαρκής εργασία του επί σκηνής, η πολύπλευρη καλλιτεχνική του δραστηριότητα αποτελούν την μεγάλη παρακαταθήκη ενός μεγάλου Ιταλού, προς όλο τον κόσμο".

[Πηγές: Το Περιοδικό, News247, 13/10/2016]

ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΑΝ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ME TO ΠΡΩΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΣΥΜΒΌΛΑΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΡΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Σε ευθεία αντίθεση με το ισχύον Ελληνικό Σύνταγμα έρχεται η πρώτη αποικιακού τύπου Μνημονιακή Σύμβαση (8-5-2010), σύμφωνα με την οποία υποθηκεύεται η Ιδιωτική Περιουσία των Ελλήνων στους δανειστές χωρίς ποτέ οι πολίτες να έχουν ερωτηθεί ή τουλάχιστον να έχουν ενημερωθεί, ώστε να διασφαλιστεί η αποπληρωμή του επαχθούς και επονείδιστου χρέους. 

Η Συμφωνία αυτή, των 80 δις ευρώ, που υπέγραψε η τότε Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, καθιστά συνυπεύθυνους τους ιδιώτες, παράλληλα με την υποχρέωση του Δημοσίου για την διασφάλιση της αποπληρωμής του δανείου “που εκδόθηκε κατ’ ουσίαν σε πιστωτές, που είναι όλοι κάτοικοι της Ελλάδας”, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων, που δηλώνουν σαν βασικό τόπο συναλλαγών, τους την Ελλάδα, δεσμεύοντας, έτσι, με αυτόν τον έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, τα ακίνητα και κινητά περιουσιακά τους στοιχεία. 

Πρόκειται για το άρθρο 8 της Σύμβασης το περιεχόμενο του οποίου αποκαλύπτει, σήμερα, η Ομάδα Κοινωνικής Εγρήγορσης (ΟΚΕ), στον Ελληνικό Λαό, όπου, επί λέξει, αναφέρεται ότι: “Εξωτερικό Χρέος νοείται το... συνολικό χρέος του Δανειολήπτη που εκδόθηκε κατ’ ουσίαν σε πιστωτές, οι οποίοι είναι όλοι κάτοικοι της Ελλάδας ή σε οντότητες που έχουν την έδρα τους ή τον βασικό τόπο των συναλλαγών τους εντός της επικράτειας της Ελλάδας”. 

Σε απλά Ελληνικά, όλα τα σπίτια μας, η κινητή περιουσία μας, ακόμα και οι καταθέσεις μας μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να κατασχεθούν και να εκποιηθούν, εάν δεν εκπληρώσουμε τις οικονομικές υποχρεώσεις, που απορρέουν από τα Μνημόνια. 

Υπ' όψιν, ότι σύμφωνα με την δήλωση ΕΝΦΙΑ του 2016, η αντικειμενική αξία της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων ανέρχεται στα 614 δισεκατομμύρια ευρώ, διπλάσια, περίπου, από το χρέος. 

Για την ακρίβεια, η Ιδιωτική Περιουσία του Έλληνα πολίτη, έχει ενεχυριαστεί, με βάση το Αγγλικό Δίκαιο, στην Γερμανική Τράπεζα KfW, η οποία  μπορεί να κάνει χρήση όποτε κρίνει ότι θίγονται τα συμφέροντά της του δικαιώματος που της παρέχει η ως άνω Σύμβαση.

Αυτή είναι η χείριστη μορφή υποθήκης, διότι, με την υπογραφή της Σύμβασης, οι πολίτες έπαψαν να απολαμβάνουν της προστασίας του Ελληνικού Συντάγματος, το οποίο, χωρίς καν να το γνωρίζουν, έχει αντικατασταθεί από το Γερμανικό Σύνταγμα, που διέπει τη λειτουργία των Γερμανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. 

Όλες οι μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις υπέχουν σοβαρές ευθύνες, γιατί όχι μόνο δεν φρόντισαν να πληροφορήσουν σχετικά τους κατοίκους της Χώρας αλλά και γιατί δεν επιδίωξαν την απάλειψη του εν λόγω όρου. Σε κάθε περίπτωση, τα Μνημόνια αποτέλεσαν το ”όχημα” για τη μετατροπή ενός χρέους, προς Ιδιωτικούς Οίκους διαχείρισης κεφαλαίων, που θα μπορούσε κάλλιστα να μην έχει αποπληρωθεί, σε οφειλή προς τους υπηκόους των Κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή ένα χρέος που δεν μας καθιστούσε υπόχρεους για την εξόφλησή του, αναγορεύτηκε από της Έλληνες Κυβερνώντες σε Πανευρωπαϊκή υποχρέωση. Οι μεθοδεύσεις αυτές σε σημαντικό βαθμό απ' ότι γνωρίζουμε έχουν γίνει γνωστές μέσω καταγγελιών, στην αρμόδια Οικονομική Εισαγγελία και κατά προέκταση στην Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Διαφθοράς, από 1-7-2014. Μέχρι στιγμής όμως δεν γνωρίζουμε αν έχει ληφθεί κάποια απόφαση, εκ μέρους τους ή αν υπήρξε κάποια παρέμβαση για αναζήτηση ποινικών και άλλων ευθυνών. 

Η ΟΚΕ θεωρεί ότι, η διερεύνηση του ποινικού σκέλους της υπόθεσης, αποτελεί τον προπομπό για την ανάδειξη και την παρουσίαση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και σε όλα τα διεθνή φόρα, του ζωτικού αυτού ζητήματος για την Χώρα μας. Στο πλαίσιο αυτό, η Ομάδα μας έχει καταθέσει, από 30-6-16,σχετική Μηνυτήρια Αναφορά στην Εισαγγελία Εγκλημάτων Διαφθοράς, που χρεώθηκε στον Εισαγγελέα Αντώνη Ελευθεριάνο, τον οποίο ο Πρόεδρος της ΟΚΕ, Βασίλης Αναστασόπουλος έχει ζητήσει δύο φορές να συναντήσει, προκειμένου να του παρουσιάσει λεπτομερώς τις πραγματικές διαστάσεις του όλου προβλήματος, μέχρι στιγμής όμως η Εισαγγελία δεν έχει αποφανθεί επί της Μηνύσεως.

ΠΗΓΗ