Γαλλία εναντίον Γερμανίας.

Η κρίση του ευρώ που ξέσπασε στα τέλη του 2009 αποκάλυψε βαθιές ατέλειες στον σχεδιασμό του κοινού νομίσματος. Ωστόσο, εν μέρει επειδή ξεκίνησε με τη διάσωση της Ελλάδας, πολλοί πολιτικοί, ιδιαίτερα γερμανοί, πιστεύουν πως βασικοί υπεύθυνοι δεν ήταν αυτά τα σχεδιαστικά λάθη αλλά η δημοσιονομική σπατάλη και το υπερβολικό δημόσιο χρέος.

Αυτό σήμαινε πως η μόνη λύση ήταν η δημοσιονομική λιτότητα. Μάλιστα, αυτό έχει πολλές φορές παρατείνει αχρείαστα τον πόνο. Μετέπειτα διασώσεις χωρών όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία έδειξαν πως το υπερβολικό ιδιωτικό χρέος, οι στεγαστικές φούσκες και οι υπερ-πληθωρικές τράπεζες μπορούν να δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα.

Αυτό είναι ένα πρώιμο συμπέρασμα του «Το ευρώ και η Μάχη των Ιδεών», από τρεις ακαδημαϊκούς από τη Γερμανία, τη Βρετανία και τη Γαλλία. Περιγράφουν λεπτομερώς τις στιγμές-ορόσημα της κρίσης, πώς η εξουσία μεταφέρθηκε στις εθνικές κυβερνήσεις (ιδιαίτερα στο Βερολίνο) και τους ρόλους που έπαιξαν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Κατηγορούν τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης που δεν κατάφεραν να στηρίξουν τις προβληματικές τράπεζες πιο γρήγορα, που δεν κατάλαβαν πως τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών έχουν σημασία όταν τα δημόσια χρέη εκφράζονται σε ξένο συνάλλαγμα, που δε μετέτρεψαν την ΕΚΤ σε δανειστή ύστατης ανάγκης και που δεν πίεσαν με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε καλύτερους καιρούς.

Τέτοιου είδους παράπονα ακούγονται συχνά, μεταξύ άλλων από τη Βρετανία και την Αμερική. Όμως πιο πρωτότυπα, οι συντάκτες βρίσκουν τις ρίζες αυτών των αποτυχιών όχι στην ανοησία αλλά στην επιδίωξη οικονομικών ιδεών. Απλοποιώντας λίγο, εστιάζουν στη Γερμανία και τη Γαλλία. Στους γερμανούς αρέσουν οι κανόνες και η πειθαρχία, και φοβούνται το υπερβολικό χρέος και τον ηθικό κίνδυνο που δημιουργούν οι διασώσεις. Οι γάλλοι προτιμούν την ευελιξία και τη διακριτικότητα, και ανησυχούν για τα μεγάλα πλεονάσματα τρεχουσών συναλλαγών και την απουσία κοινών εργαλείων για το χρέος. Οι γερμανοί προτιμούν τη δημοσιονομική λιτότητα ακόμη και σε δύσκολους καιρούς, ενώ οι γάλλοι προτιμούν τη δημοσιονομική ενίσχυση σύμφωνα με τις κεϋνσιανές γραμμές. Οι γερμανοί πολιτικοί παράγοντες είναι συχνά δικηγόροι, ενώ οι γάλλοι είναι περισσότερες φορές οικονομολόγοι.

Παραδείγματα τέτοιου είδους ιδεολογικών συγκρούσεων είναι παρόντα παντού. Ξεκινούν από τον σχεδιασμό της Συνθήκης του Μάαστριχ και τη μετέπειτα συμφωνία σταθερότητας και ανάπτυξης και φτάνουν στη σύσταση της ΕΚΤ και την εφαρμογή του δημοσιονομικού συμφώνου. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι γάλλοι είχαν την τάση να βλέπουν τα προβλήματα των τραπεζών ή του δημόσιου χρέους ως περιπτώσεις έλλειψης ρευστότητας, ενώ οι γερμανοί τις έβλεπαν συνήθως ως ενδείξεις αφερεγγυότητας. Παρόμοιοι διαχωρισμοί έχουν προκύψει στις διαφωνίες για τα Ευρωομόλογα (τα οποία υποστηρίζει η Γαλλία, αλλά αντιτίθεται η Γερμανία) και την ανάληψη ευθυνών και δημοκρατικού ελέγχου σε υπερεθνικό επίπεδο (που στηρίζει η ομοσπονδιακή Γερμανία αλλά αντιτίθεται η κεντροποιημένη Γαλλία).

Όπως επισημαίνουν οι συντάκτες, αυτές οι διαφορές ιδεών δε σχετίζονται με την κομματική πολιτική (επιμένουν ασχέτως εάν οι δύο χώρες έχουν κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές κυβερνήσεις). Ούτε και είναι, περιέργως, σταθερές μονίμως στην ιστορία: κατά τον 19ο αιώνα, και ακόμη περισσότερο τη δεκαετία του 1930, ήταν η Γαλλία και όχι η Γερμανία αυτή που στήριζε τους άκαμπτους κανόνες, τα μεγάλα πλεονάσματα και την πειθαρχία του κανόνα του χρυσού. Μόνο μετά το 1945 άλλαξε αυτό.

Οι συντάκτες κλείνουν σε μια αισιόδοξη νότα, με προτάσεις για έναν πανευρωπαϊκό μηχανισμό ασφάλισης, βασισμένο σε μια μορφή Ευρωομολόγων που θα σχεδιαστούν για να ικανοποιήσουν τόσο τη Γαλλία όσο και τη Γερμανία. Όμως η ανάλυσή τους μπορεί το ίδιο εύκολα να οδηγήσει σε απαισιοδοξία. Η κρίση του ευρώ είναι μακριά ακόμη από το τέλος της, με την Ελλάδα να χρειάζεται περισσότερη ελάφρυνση χρέους, την Ιταλία βυθισμένη σε τραπεζικά προβλήματα και χρόνια αργή ανάπτυξη και με υψηλή ανεργία σχεδόν παντού. Η βρετανική ψήφος υπέρ του Brexit δε θα βελτιώσει τη διάθεση, ακόμη κι αν κάποιοι την υποδέχονται ως έναν ακόμη λόγο να πιέσουν για βαθύτερη δημοσιονομική και πολιτική ένωση στην ευρωζώνη.

Το πρόβλημα είναι, όπως δείχνει το βιβλίο, η Γαλλία και η Γερμανία συνεχίζουν να έχουν τεράστιες διαφορές για την κατεύθυνση στην οποία θέλουν να κινηθούν. Οι γάλλοι θέλουν κοινοποίηση χρέους και περισσότερη δημοσιονομική ευελιξία πρώτα, και μόνο μετά θα είναι πρόθυμοι να συζητήσεις για περισσότερη πειθαρχία και βαθύτερη ενοποίηση. Οι γερμανοί θέλουν το αντίθετο, πιέζοντας για πειθαρχία και ενοποίηση προτού να είναι έτοιμοι έστω να σκεφτούν την κοινοποίηση του χρέους. Ύστερα από τις εκλογές του επόμενου έτους και στις δύο χώρες, αυτές οι βαθιές διαφορές είναι πιθανό να προκαλέσουν συνεχή προβλήματα στο κοινό νόμισμα.  

 ΠΗΓΗ

είμαστε όλοι Έλληνες, χαζέψαμε όλοι μαζί η ...δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται;

Τελικά είμαστε όλοι Έλληνες, χαζέψαμε όλοι μαζί η ...δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται;

Το παρακάτω κείμενο έγραψε ο Αλβανός πρωθυπουργός στο facebook. 

«Αυτή η γκραβούρα της παλιάς Αθήνας το 1670 (η πόλη στην οποία, όπως έγραφε ακόμα και 1925 ο Έλληνας φαναριώτης πρίγκιπας Ευγένιος Ρίζος – Ραγκαβής, ο γηγενής πληθυσμός είναι ακόμη και σήμερα κυρίως αλβανικός») μας υπενθυμίζει, μεταξύ άλλων, πως αν η Ακρόπολη στέκεται ακόμα για τη δόξα της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, αυτό οφείλεται και στο όραμα του Αλβανού αρχιεπισκόπου της Αθήνας, Γεωργίου Δουσμάνη (Gjergj Dushmani) o οποίος το 1686, διαπραγματεύεται με τον Φραγκίσκο Μοροζίνι του βενετικού στόλου για να μην βομβαρδίσουν την πόλη από το λιμάνι του Φαλήρου, επειδή εκεί υπήρχε μια τουρκική φρουρά.

»Μια τέτοια ιστορία μιας πόλης που κάποτε ήταν σύμφωνα με τα αυθεντικά στοιχεία και τους ιστορικούς, κυρίως αλβανόφωνοι, δεν την κάνει απολύτως μια αλβανική πόλη, αν και η Αθήνα οφείλει κάτι στους Αλβανούς στην εξαιρετική της ιστορία. Και ακριβώς έτσι, αν η Χειμάρρα βίωσε το ελληνικό αρχιπέλαγος και με την ελληνική γλώσσα ως ’’κοινή διάλεκτο’’ της Ανατολής, μέσω των θαλάσσιων ανταλλαγών, σε στενή και γόνιμη συνύπαρξη, δεν την καθιστά απολύτως μια ελληνική επαρχία, μάλιστα ο πληθυσμός της σε όλες τις διεθνείς συμβάσεις, για να μην μιλήσουμε για την ιστορία, χαρακτηρίζεται απλά ως Αλβανικός».

DON’T PANIC: Μόνο… 645 δισ. ευρώ χρωστάμε οι Έλληνες!

Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε μέσα σε 6 χρόνια 12 δισ. ευρώ και το ιδιωτικό χρέος μειώθηκε σχεδόν 100 δισ. ενώ οι καταθέσεις μειώθηκαν 115 δισ.

Στα 645 δισ. ευρώ ή 360% του ΑΕΠ φθάνουν οι υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους σε δάνεια και ομόλογα, το ιδιωτικό χρέος τα δάνεια των ιδιωτών και οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του ιδιωτικού τομέα.

Εάν συμπεριληφθούν και οι οφειλές του κράτους μαζί με το χρέος των ταμείων τότε υπό μια διασταλτική εκτίμηση προσεγγίζουν οι οφειλές τα 700 δισεκ. ευρώ ή 393% του ΑΕΠ.

Είναι προφανές λοιπόν ότι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί κατά 40 δισ. ο κοινωνικός πλούτος οι καταθέσεις έχουν συρρικνωθεί κατά 115 δισ. από τα ιστορικά τους υψηλά, τα εισοδήματα έχουν δραματικά μειωθεί λόγω της κρίσης 6 χρόνων….να χρωστάμε 645 με 700 δισ. ευρώ.

1)Το συνολικό χρέος δημόσιο και ιδιωτικό, δηλαδή τα ομόλογα και δάνεια του κράτους και τα δάνεια των ιδιωτών και επιχειρήσεων το 2010 ήταν στα 634 δισ. και τον 8/2016 ήταν στα 550 δισ.

Διαπιστώνει κανείς μείωση και αν το αποτιμήσει θετικά θα πει ότι σε 6 χρόνια η Ελλάδα μείωσε το χρέος της 84 δισ.

2)Όμως μια τέτοια προσέγγιση δεν παρουσιάζει το βασικό πρόβλημα στην πραγματική διάσταση.

Το δημόσιο χρέος το χρέος του κράτους μεταξύ 2010 και 2016 αυξήθηκε 12 δισ. δεν υπήρξε σε 6 χρόνια καμία πρόοδος καμία βελτίωση.

3)Αντιθέτως το ιδιωτικό χρέος μειώθηκε εντυπωσιακά κατά 96 δισεκ. σχεδόν 100 δισ. μεταξύ του 2010 και 2016.

Αυτό δεν υποδηλώνει ότι οι ιδιώτες απέκτησαν μεγαλύτερη ρευστότητα αλλά ότι διεκόπησαν οι δανειακές ροές και αυξήθηκαν οι αποπληρωμές.

Ο ιδιωτικός τομέας οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά υπέστησαν πραγματική καταστροφή και η μείωση αυτή αποδεικνύει ότι έχουν διακοπεί βίαια τα κανάλια ρευστότητας μεταξύ τραπεζών και πραγματικής οικονομίας.

4)Το δημόσιο χρέος που έπρεπε να μειωθεί γιατί επιβαρύνει τον φορολογούμενο δεν μειώθηκε και το ιδιωτικό που αποτελεί τον μηχανισμό ρευστότητας της πραγματικής οικονομίας μειώθηκε σχεδόν 100 δισ. ευρώ.

Συνέβησαν αυτά που δεν έπρεπε να συμβούν και έτσι εξηγείται η παταγώδης αποτυχία της Ελλάδος.

Εάν σε αυτό το πάζλ της αποτυχίας συμπεριληφθεί και η μείωση των καταθέσεων από 237,8 δισ. αρχές του 2010 στα 123 δισεκ. 10/2016 δηλαδή μείωση 115 δισ. ευρώ αναδεικνύει το μέγεθος του σοκ στην οικονομία.

Δηλαδή το δημόσιο χρέος αυξήθηκε μέσα σε 6 χρόνια 12 δισ. και το ιδιωτικό χρέος μειώθηκε σχεδόν 100 δισ. ενώ οι καταθέσεις μειώθηκαν 115 δισ.

Αυτό σε απλή μετάφραση σημαίνει αποτυχία.

Το κράτος παραμένει υπερδανεισμένο και η ιδιωτική οικονομία έχασε και στο σκέλος των δανείων – ρευστότητα – και στο σκέλος των καταθέσεων – αποταμιευτικός πλούτος.

 Πηγή: bankingnews

Σε ρόλο Καλογρίτσα ο Πολύδωρας.

Άλλη μία μάχη κερδήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα μετά από σκληρή διαπραγμάτευση.

Η μάχη Πολύδωρα έλαβε τέλος και ο Τσίπρας απέσυρε την υποψηφιότητά του.

Το συμπέρασμα των που αβίαστα πλέον προκύπτει, όταν ακούμε "μάχες του ΣΥΡΙΖΑ" είναι ότι καταλήγουν πάντα σε …παράδοση άνευ όρων.

Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα η περήφανη διαπραγμάτευση των πρώτων μηνών της πρώτης φοράς αριστερά, η οποία αφού μας φέσωσε με 80δις κατέληξε στο 3ο μνημόνιο και ετοιμάζει το 4ο.

Ο κακός Σαμαράς και ο προδότης Βενιζέλος, μπροστά στον Τσίπρα μοιάζουν "νήπια", καθώς αυτά που κάνει ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να τα κάνει και να τα περάσει όλο το πολιτικό σύστημα μαζί.

Σε ρόλο Καλογρίτσα ο Πολύδωρας "αδειάστηκε" σήμερα αφού χρησιμοποιήθηκε στο έπακρο από τον Καμμένο χωρίς να πάρει χαμπάρι πώς του την έστησαν και πώς τον χρησιμοποίησαν.

Κοιτάξτε τους καλά για να καταλάβετε γιατί τενεκέδες μιλάμε. 

Ο Πολύδωρας, σαν την πουτάνα, που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει, μόλις του έγινε η πρόταση άρχισε να γλεντάει. Ξέχασε ότι έκανε κόμμα και είναι αρχηγός, ξέχασε όλα αυτά που είπε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ξέχασε την σχέση του με την χρυσή αυγή, ξέχασε το παρελθόν του και "βγήκε στο βουνό" ως νέος ΕΑΜΙΤΗΣ. Η ξευτίλα δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.

Το άδειασμα από τον Καμμένο ήρθε με τις πρώτες δυσκολίες και ο Πολύδωρας εξοντώθηκε πολιτικά σε χρόνο μηδέν.

Να τους χαιρόμαστε.

γράφει η Έλλη.