ΙΔΕΩΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ - Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΚΛΥΔΩΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

  Είναι το δίλημμα που εμφύτευσαν οι κλασικοί Έλληνες στην Ευρωπαϊκή διανόηση, για να αποτελέσει το ζητούμενο του Δυτικού πολιτισμού ως προβληματική του τί κυβερνά τους ανθρώπους στην ιστορία του κόσμου, που γράφεται με την ύλη αλλά αναπαράγεται με τις ιδέες.

Δίλημμα που παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο από την "πολιτισμένη" Ευρώπη, ως τι το σημαντικότερο μεταξύ της ιδέας από την ανάγκη και της ελευθερίας από την  υποταγή στην εποχή της παγκοσμιοποίησης , που μοιραία οφείλουν να απαντήσουν οι Έλληνες ως γεννήτορες αυτού, προκειμένου με την στάση τους να εμβολιάσουν μια νέα Ευρωπαϊκή διαφώτιση ή  επιλήσμονες  στην αγαλμο-στατική τους συμπεριφορά να σιωπήσουν για πάντα στις σύγχρονες απαιτήσεις αυτής .

Σύνταγμα, Δημοκρατία και Εθνική κυριαρχία ως ιδεώδη του πολιτεύματος μας δεν μπορούν να συνυπάρξουν με την ωμή πραγματικότητα αυτής της Ευρώπης, παρά μόνο στην δημαγωγία ασήμαντων πολιτικών  που θα παλινδρομούν ανάμεσα  "στο ιδεώδες και το πραγματικό" συγχέοντας την πολιτική με την οικονομία,  γιατί δεν έχουν κατανοήσει ακόμα από την μέθη της εξουσίας , αυτή τη βασανιστική αντίθεση που κλυδωνίζει συθέμελα τον Δυτικό πολιτισμό .

Είναι στοίχημα καταγωγής και ιστορίας για τους Έλληνες και  ζητούμενο των καιρών ως ελπίδα για όλους, ακόμα και για τους λαούς εκτός Ευρώπης που εκτιμούν ότι τα υπολείμματα που έχει διαφυλάξει αυτός ο Λαός από την κληρονομημένη του σοφία, θα αποτελέσουν επαρκές πνευματικό οπλοστάσιο για να πολεμηθεί ο ερχομός του Μεσαίωνα που κυοφορείτε από το οικονομικό κατεστημένο.

 Η Ελλάδα  δεν ανήκει μόνο στους Έλληνες ως σκέψη, σοφία και ιδανικό , αλλά σε όλους τους πολιτισμένους λαούς του πλανήτη που σκέπτονται και πράττουν ως άλλοι Έλληνες και είναι υπόθεση όλων η διάσωση της κληρονομιάς μας για την Δημοκρατία ως απάντηση της πολιτικής στην οικονομοκρατία . 

Καμιά Ευρώπη  ως πολιτισμική προβολή της κλασικής Ελλάδας δεν μπορεί να οικοδομηθεί με μια υποταγμένη Ελλάδα,  είναι σύγκρουση με τον εαυτό της, τον πολιτισμό της και την καταγωγή της, και δεν είναι τα δημοσιονομικά της το ουσιαστικό πρόβλημα αυτής της Ευρώπης , αλλά το όραμα πολιτισμού της που ανέδειξε τον άνθρωπο σε ύπαρξη και όχι αριθμό, κατά φύση ελεύθερο που αισθάνεται, κρίνει και ενεργεί, κοινωνική προδιάθεση για δικαίωμα στη ζωή αυστηρώς ακατάλληλη γι' αυτό το συλλογικό κατασκεύασμα των τραπεζιτών  που δεν ντρέπονται να το αποκαλούν ενωμένη Ευρώπη .

Δεν αξιολογείται η Ελλάδα του κόσμου από χρηματοπιστωτικούς οίκους τραπεζιτών και βαθμολογητές του ευρω-δολαρίου, αλλά από οίκους διανόησης που αδιάκοπα προσπαθούν να την ερμηνεύσουν  στο ανθρώπινο όραμα που διατύπωσε, του πώς πρέπει να είναι πλασμένος αυτός ο κόσμος .

Μας ανάγκασαν να μη σκεπτόμαστε, μας πρόσβαλαν , μας γελοιοποιήσουν, μας κατηγόρησαν για να μας απομυθοποιήσουν και μας εκφόβισαν να φοβόμαστε την ελευθερία από την φυλακή αυτής της Ευρώπης, γιατί ο δικός τους φόβος είναι πολύ μεγαλύτερος μην ξαναφέρουν οι Έλληνες στο προσκήνιο τον πολιτισμό που τους εξανθρώπισε , γιατί  γνωρίζουν καλύτερα και από εμάς, ότι το δικαίωμα στην διαφορετική άποψη και η ελεύθερη βούληση που αναδεικνύει τον άνθρωπο επίκεντρο της πολιτικής και όχι βορά της οικονομίας ως απαύγασμα της Ελληνικής σοφίας - προσφέρει  ένα τοξικό για την παγκοσμιοποίηση  όραμα της ανθρώπινης φύσης και της θέσης του ανθρώπου στον κόσμο αυτό, που δεν πεθαίνει εάν δεν υποταχθεί και θαφτεί στη γη που το γέννησε .

" Όταν ο Ξέρξης εβάδιζε εναντίον των Ελλήνων στις Θερμοπύλες, έστειλε έναν ιππέα κατάσκοπο για να δει πόσοι ήταν και τι έκαμαν . Ο ιππέας είδε πράγματα παράδοξα γι' αυτόν και τα ανήγγειλε εις τον Ξέρξη όταν επέστρεψε λέγοντας του ότι λίγοι Σπαρτιάτες φρουρούσαν το στενό και από αυτούς άλλοι εγυμνάζοντο και άλλοι εκτενίζοντο . Ο Ξέρξης τότε, μή δυνάμενος να εννοήση όσα άκουσε εκάλεσε τον εξόριστο βασιλιά της Σπάρτης Δημάρατο που είχε καταφύγει στην Περσία ως στρατιωτικός του σύμβουλος, για να του τα εξηγήσει. Ο Δημάρατος, όπως διηγείται ο Ηρόδοτος, του απάντησε τα εξής : Βασιλεύ, οι Έλληνες είναι λαός φτωχός αλλά προικισμένος με μεγάλας αρετάς . Οι άνδρες αυτοί έχουν έλθει να πολεμήσουν εναντίων μας για το στενό  και γι' αυτό στολίζουν τας κεφαλάς των κατά παράδοση όταν κινδυνεύουν . Να γνωρίζεις όμως ότι , εάν υποτάξεις αυτούς, καθώς και εκείνους που έμειναν εις την Σπάρτη, κανέν άλλο Έθνος δεν θα τολμήσει να σου αντισταθεί . Να με θεωρείς ψεύτη , αν δεν γίνουν  αυτά, τα οποία εγώ  λέγω " .

( Τότε εκτένιζον τας κεφαλάς των προ του κινδύνου , τώρα που ο κόσμος καίγεται οι πολιτικοι μας χτενίζουν ...... )

Τα συμπεράσματα  γιατί  τόσο μένος με τους Έλληνες  δικά σας  από την ίδια μας την ιστορία, που επιβάλλει    να θέσουμε τέλος σ' αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν  '' άρνηση '' ανοίγοντας διάλογο με αυτήν  για το ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε, να ξαναγίνουμε Έλληνες στο κλέος εκείνων που δεν υποτάσσονται στα προστάγματα της υποταγής από όπου και αν προέρχονται, όχι μόνο για τον λαό μας, όσο για τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου ολάκαιρου που πίστεψαν σ' εμάς γι' αυτά που είπαμε και πράξαμε, σε πεπερασμένους χρόνους .

Τίποτα δεν έχει αλλάξει σ' αυτή τη ζωή κατανοώντας κυκλικά τον χρόνο που κινεί την ιστορία ως αιώνια επανάληψη των ιδίων και των αυτών γεγονότων.

 Ανταγωνισμοί, πόλεμοι και ματαιοδοξία από πολιτισμένους λαούς της Δύσης που έχουν απωλέσει  τον πολιτισμό που τους έθρεψε, αυτό των Ελλήνων σε μια κρίση πολιτισμού και όχι οικονομίας, που αν μη τι άλλο έπρεπε να αναδείξει τους Έλληνες πρωταγωνιστές στη σωτηρία της πολιτισμικής κατάρρευσης αυτής της Ευρώπης και όχι  υποτελείς κομπάρσους μιας ανυπόληπτης τοκογλυφικής κάστας  που αποφάσισε το ξήλωμα της ιστορίας του πολιτισμού  αρχής γενομένης από  την Ελλάδα.

Εκβιασμοί, μνημόνια, χρέος, εξαθλίωση και εξευτελισμός είναι τα δεινά μιας σχεδιασμένης πολιτικής  που δοκιμάζουν τον πολιτισμό ως ιστορία της Ελληνικής σκέψης, τη διαχρονικότητα και τις αντοχές του για την γραφή ενός άλλου χωρίς θεσμούς κανόνες και παραδόσεις ως νέα τάξη πραγμάτων που προμηνύει την θεωρία του χάους, σκοτεινές πράξεις οικονομικού εκβιασμού και σύγχυσης  που ωθούν τον πολίτη στην απομόνωση του εαυτού του και την απαξίωση της πολιτική, δαίμονες της ζωής που δοκιμάζουν την ανθρώπινη φύση κάνοντας τελικά τον άνθρωπο ήρωα ή έρμαιό τους .

Αν η ατυχία στη χώρα μας είναι το ανίκανο και ανιστόρητο πολιτικό προσωπικό που συνοψίζει την υποτακτική του θέση στο κυνικό επιχείρημα ''σωπάστε για να μην πεινάσουμε '', είναι  δυστυχία που αφορά αυτούς ως παρέκκλιση της καταγωγής των και όχι του Ελληνικού Λαού  που  αυτοεπιβεβαιώθηκε για τα ανυπότακτα χαρακτηριστικά του όταν από λάθος τους τόλμησαν να τον δοκιμάσουν .

" Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ουσιν " δεν κατηγορώ αυτούς που θέλουν να κυβερνούν , αλλά εκείνους που είναι έτοιμοι να υπακούσουν λέει ο Θουκιδίδης και ο λαός μας δεν υπάκουσε τον Ιούλιο του 2015 στο δημοψήφισμα που με τόση άνεση ξευτέλισε ο Τσίπρας.

Και όσο η πολιτική του αφέντη που πηγάζει στα διευθυντήρια της Ευρώπης και εκβάλλει τα προστάγματα της στα κόμματα της υποταγής για να προκαλέσουν κακό στην χώρα  , άλλο τόσο κάκιστη, απαράδεκτη και με πολλά ερωτηματικά είναι και η πολιτική στάση των Δημοκρατικών κομμάτων αντίστασης που δεν έχουν ακόμα γεφυρώσει τις όποιες διαφορές τους, έστω και προσωρινά, σε μια αγωνιστική πορεία για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου αντίστασης και ανατροπής ενός καθεστώτος κατοχής που φαίνεται τελικά, ότι οι μεν το χτίζουν και οι δε το συντηρούν .

Είσαστε υπόλογοι γι' αυτήν την κατάσταση και σίγουρα θα αξιολογηθείτε από το λαό όταν εκλογικά μοιράσει την εμπιστοσύνη του , διότι η ενότητα στον κοινό σκοπό για  σωτηρία προσδιορίζει την αξιοπιστία και όχι η επίκληση αυτής από διαφορετικά μετερίζια για οφέλη κομματικά ή προσωπικά τη στιγμή που η χώρα βυθίζεται στην υποταγή.

Τί είδους κατοχή περιμένετε για να δημιουργηθεί ένα καινούργιο , εκλογικό για τα δεδομένα του σήμερα , Ε.Α.Μ. ;

Ο λαός απέδειξε ότι είναι έτοιμος ακόμα και για ρήξη προκειμένου να προστατεύσει την αξιοπρέπειά του και το κύρος της χώρας , τουλάχιστον πολιτισμικά ως ιστορικό χρέος καί γιατί όχι καί πολιτικά με αυτή την Ευρώπη όταν τυγχάνει ανάλογης πατριωτικής ηγεσίας .

Αν η ψευτοαριστερά δεν άντεξε δεν ήθελε ή δεν μπορούσε  με την Δεξιά να καραδοκεί, ελάτε εσείς αγωνιστικά ενωμένοι όπως ο κυρίαρχος λαός θέλει  να σώσετε την Δημοκρατία , διότι ''αξιοτεκμαρτότερον του λόγου το έργον εστί '' .

Δεν υπάρχουν ιδεολογίες πια , τα πάντα έχουν ηττηθεί από αυτήν την αχαλίνωτη  εξέλιξη της τεχνολογίας στο βαθμό που απώλεσαν από τους κόλπους τους την Ελληνική σοφία για τον άνθρωπο και την κοινωνία .

  Καπιταλισμός, Κουμμουνισμός, Σοσιαλισμός και Φασισμός ποτέ δεν υπήρξαν ολοκληρωμένες ιδεολογίες κατά την Κλασική έννοια της ανάλυσης των, παρά μόνο συστήματα κατανομής του εισοδήματος που άμεσα ή έμμεσα υιοθετούν την κυριαρχία του χρήματος επί του ανθρώπου, σε αντιδιαστολή της κλασικής παιδείας που ορίζει τον άνθρωπο, ως μέτρο των πάντων !!

    Πάλη της κοινωνίας για Δημοκρατία, Σύνταγμα και Ανεξαρτησία, και όχι πάλη των κοινωνικών τάξεων για μισθούς, συντάξεις και επιδόματα  που εκτονώνει και κατακερματίζει τη συλλογικότητα της λαϊκής οργής χωρίς αποτέλεσμα αυτή την κρίσιμη στιγμή, διότι εάν χάσουμε  τα πρώτα , σίγουρα θα χαθούν και τα δεύτερα από την επέλαση του χειρότερου εχθρού, αυτού της οικονομικής κατοχής .

Οι καιροί είναι  μαζί μας, γιατί είναι πολύ μικρή η παρέα της πολιτικής υποτέλειας στην χώρα μας για να ανακόψει τον Δημοκρατικό άνεμο που φυσά στους λαούς του κόσμου , όπως τον ανέκοψε ο Σύριζα τότε, για να μη φθάσει στο podemos της Ισπανίας !!!!!

Η αόρατη εξουσία

Βιώνουμε αναμφίβολα μία κατ’ επίφαση Δημοκρατία, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται πλέον ερήμην μας – ενώ χρησιμοποιούμαστε για να πληρώνουμε συνεχώς νέους φόρους, για τους οποίους εισπράττουμε όλο και λιγότερα ανταλλάγματα.

"Οι Έλληνες, παρά το ότι φαίνεται πια πως όποιο κόμμα και αν επιλέξουν, δεν θα αποφύγουν τα μνημόνια, τη λεηλασία, και τη σκλαβιά τους, έχουν χειραγωγούμενοι την ψευδαίσθηση ότι, μπορούν δημοκρατικά να ανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία και  να μην αφελληνισθούν"

Άρθρο

Οι δυτικές κοινωνίες του 18^ου και του 19^ου αιώνα ήταν αντιμέτωπες τόσο με λογικές, όσο και με παράλογες εξουσίες, οι οποίες είχαν όμως ένα κοινό γνώρισμα: επρόκειτο για ανοιχτές, εμφανείς εξουσίες, όπου όλοι γνώριζαν ποιος διατάζει και ποιος απαγορεύει – ο πατέρας, ό δάσκαλος, το αφεντικό, ο βασιλιάς, ο αξιωματικός, ο Θεός, ο νόμος, η ηθική συνείδηση κοκ.

Οι επιταγές ή οι απαγορεύσεις αυτές μπορεί να ήταν λογικές ή όχι, αυστηρές ή «χλιαρές» – ενώ είχε τη δυνατότητα κανείς να υπακούσει ή να μην υπακούσει. Εν τούτοις, γνώριζαν όλοι ότι υπάρχει μία εξουσία, ποια είναι αυτή η εξουσία, τι επιθυμεί, καθώς επίσης τι αποτελέσματα θα είχε η συμμόρφωση με τις εντολές της ή η ανυπακοή.

Σε αντίθεση με τότε, η σημερινή εξουσία είναι μία ανώνυμη, αδιαφανής εξουσία, όλο και πιο αόρατη, όλο και πιο απομακρυσμένη από το άτομο. Κατά παράδοξο δε τρόπο, όλοι συμμορφώνονται με τις επιταγές της – όπως θα έκαναν οι άνθρωποι, σε μία πολύ έντονα απολυταρχική κοινωνία.

Στην πραγματικότητα τώρα, κανένας δεν αποτελεί την εξουσία – αφού η εξουσία είναι «συνώνυμη» πλέον με τις οικονομικές ανάγκες, με το κέρδος, με τις αγορές, με τους δανειστές, με την χειραγωγημένη κοινή γνώμη, καθώς επίσης με όλα όσα πράττει κανείς, σκέφτεται και αισθάνεται. Οι νόμοι δε αυτής της ανώνυμης εξουσίας είναι το ίδιο αόρατοι, όπως και οι νόμοι της αγοράς – παράλληλα, ακριβώς το ίδιο απρόσβλητοι.

Ποιος μπορεί λοιπόν να προσβάλλει το αόρατο; Ποιος μπορεί να εξεγερθεί κατά του κανενός; Ποιος είναι ο αληθινός εχθρός, για να αντιδράσει συλλογικά και να προστατεύσει τα δικαιώματα του ο λαός;

Κατ’ επέκταση, η αδυναμία που νοιώθουν οι σημερινοί Πολίτες των περισσοτέρων δυτικών κρατών, σε σχέση με το πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτά που τους επιβάλλονται παρά τη θέληση τους, από κάποια αόρατη εξουσία, η οποία λειτουργεί όλο και πιο μακριά από τους ίδιους, «φορτώνοντας» τους με τις δικές της «αμαρτίες», δεν είναι σε καμία περίπτωση ακατανόητη.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, παρά το ότι τα νοικοκυριά λεηλατούνται, η δημόσια περιουσία εκποιείται, μεγάλα μέρη του πληθυσμού εξαθλιώνονται και το κοινωνικό κράτος καταρρέει, χωρίς να μειώνεται το δημόσιο χρέος ή να φαίνονται στον ορίζοντα κάποιες ελπιδοφόρες προοπτικές για το μέλλον, ακόμη και οι αρχικές αντιδράσεις αποτελούν προ πολλού παρελθόν – γεγονός που τεκμηριώνει την ανικανότητα της κοινωνίας να λειτουργήσει πλέον ορθολογικά, μη έχοντας τη δυνατότητα να συγκεκριμενοποιήσει τον «εχθρό».

Την ίδια στιγμή, το βασικότερο όπλο εξουδετέρωσης της υγιούς λαϊκής αντίδρασης δεν είναι άλλο από το ότι, «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» – ενώ οι Πολίτες δεν είναι καν σε θέση να καταλάβουν πώς είναι αδύνατον το ίδιο το πρόβλημα να αποτελεί τη λύση: ότι δηλαδή, αυτό που τους παρουσιάζεται ως λύση, είναι το πρόβλημα.

Η πολιτική σταθερότητα

Ένα δεύτερο όπλο εξουδετέρωσης της υγιούς αντίδρασης είναι η «πολιτική σταθερότητα» – στο βωμό της οποίας πρέπει να θυσιάζει κανείς την ελευθερία, τη Δημοκρατία, ακόμη και τα ίδια του τα όνειρα. Οποιοδήποτε κυβερνών κόμμα κάνει σωστά χρήση του όρου «πολιτική σταθερότητα», χτίσει πάνω σε αυτόν και επιμείνει, ισχυριζόμενο με θράσος πως είναι το μοναδικό που μπορεί να την εξασφαλίσει στη χώρα του, έχει σίγουρη την επανεκλογή του – ανεξάρτητα από όποια σκάνδαλα, ατασθαλίες ή απάτες δουν το φως της δημοσιότητας εναντίον του.

Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε στη γειτονική Τουρκία, όπου ο πρωθυπουργός της κέρδισε τις εκλογές, παρά τα τεράστια σκάνδαλα διαπλοκής και διαφθοράς, στα οποία αποδεδειγμένα συμμετείχε, τις απολυταρχικές του θηριωδίες, την επαναφορά του μεσαίωνα στην κοινωνική ζωή της χώρας του κοκ. – απλά και μόνο υποσχόμενος «πολιτική σταθερότητα» στους υπηκόους του.

Επειδή δε οι αγορές επιβραβεύουν την πολιτική σταθερότητα, χρεώνοντας τότε φθηνότερα τις «υπηρεσίες» τους, το «χαρτί της οικονομίας» είναι αυτό που συνήθως εξασφαλίζει την εκάστοτε εκλογική νίκη – αρκεί η υφιστάμενη κυβέρνηση να το χρησιμοποιήσει σωστά και την κατάλληλη χρονική στιγμή. Το ότι η μεγαλύτερη δυνατή «πολιτική σταθερότητα» εξασφαλίζεται από τα δικτατορικά καθεστώτα, δεν φαίνεται να ενοχλεί ή να προβληματίζει κανέναν – αφού όλοι είναι πρόθυμοι να ανταλλάξουν την ελευθερία με την ασφάλεια τους.

Ο κομφορμισμός

Συνεχίζοντας, ο μηχανισμός με τον οποίο ασκείται η ανώνυμη εξουσία, είναι ο κομφορμισμός – η προσαρμογή δηλαδή ενός ατόμου στις απαιτήσεις και στους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας, στην οποία ανήκει.

Αναλυτικότερα, ο άνθρωπος έχει πεισθεί πως οφείλει να κάνει ότι κάνει ο καθένας, να συμμορφώνεται με το σύνολο, να μην είναι διαφορετικός και να μην ξεχωρίζει. Επομένως, πρέπει να είναι πρόθυμος και να επιθυμεί να αλλάξει, ανάλογα με τις αλλαγές που επιβάλλονται – ενώ δεν πρέπει να αναρωτιέται κατά πόσο έχει δίκιο ή άδικο, αλλά κατά πόσο είναι προσαρμοσμένος με το σύνολο και δεν είναι ιδιόρρυθμος, διαφορετικός. Το μόνο πράγμα που παραμένει μόνιμα μέσα του, είναι η προθυμία αλλαγής και η «ηθική της αγέλης».

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, το άτομο λειτουργεί με τον εξής λογικό παραλογισμό: “Κανένας δεν έχει εξουσία επάνω μου, εκτός από την αγέλη, από το κοπάδι καλύτερα του οποίου αποτελώ μέλος – αλλά και στο οποίο είμαι απόλυτα υποταγμένος”.

Η συγκεκριμένη «λογική» δεν αφορά μόνο τους κυβερνωμένους, αλλά και τους κυβερνώντες – οι οποίοι επίσης υποτάσσονται στο κοπάδι των μελών των κομμάτων τους, των εκλογέων, των αγορών κοκ.,«αγόμενοι και φερόμενοι» από μία αόρατη εξουσία, χωρίς καμία αμιγώς δική τους πρωτοβουλία.

Στα πλαίσια αυτά, ο λαός αδυνατεί να διαμαρτυρηθεί και να εξεγερθεί δυναμικά, ατομικά ή συλλογικά, αφού δεν μπορεί να «ταυτοποιήσει» την εξουσία – οπότε χάνει τη συνείδηση του εαυτού του, αποδέχεται την αγελαία συμπεριφορά και παύει να εξελίσσεται ψυχικά ή διανοητικά.

Εδώ οφείλεται, σε κάποιο βαθμό βέβαια, η ανευθυνότητα και ο «παιδισμός» της πλειοψηφίας των σύγχρονων ανθρώπων – οι οποίοι είναι πλέον άβουλα «υποζύγια» των αγορών. Επίσης, η κοινωνική απομόνωση, η αποχαύνωση και η αδιαφορία για τα κοινά, όπως επίσης το συνεχώς χαμηλότερο επίπεδο των βουλευτών σε όλες τις δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωκοινοβουλίου – αφού κανένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα αποδεχόταν να μετατραπεί σε «ετερόφωτο πιόνι», πόσο μάλλον να ευθύνεται για μία εξουσία που δεν ασκεί.

Στο παράδειγμα τώρα της Ελλάδας, όπου επικρατεί «η σιωπή των αμνών» και οι Πολίτες δεν εξεγείρονται κατά της κυβέρνησης τους (παρά το ότι υπεξαίρεσε την ψήφο τους επανειλημμένα, με προεκλογικές υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ, ενώ δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, τους επιβάλλει δυσβάστακτα μέτρα, δεν τολμάει να αντισταθεί στους εισβολείς κοκ.), η αιτία είναι επίσης το ότι, η πραγματική εξουσία είναι αόρατη – αφού όποιο άλλο κόμμα κυβερνήσει, οι Πολίτες είναι πεπεισμένοι πως δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ουσιαστική αλλαγή.

Ακόμη δε και αυτοί που αναζητούν απεγνωσμένα έναν νέο «επαναστάτη» ηγέτη, έχουμε την εντύπωση ότι, δεν πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξουν πραγματικές αλλαγές – επομένως, ότι δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να τον συνοδεύσουν στην «επικίνδυνη διαδρομή», την οποία υποχρεωτικά θα έπρεπε ο νέος ηγέτης να ακολουθήσει.

Αυτό που μάλλον επιζητούν είναι να φορτώσουν τις ευθύνες της δικής τους ήττας σε κάποιον άλλο – τον οποίο αργότερα, αφού θα αποτύχει εκ των πραγμάτων μη έχοντας την απαιτούμενη δική τους συνδρομή, θα τον οδηγήσουν πιθανότατα στο ικρίωμα (όπως ήδη διαπιστώνεται σήμερα).

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε ίσως να συμπληρώσουμε ότι, βιώνουμε αναμφίβολα μία «κατ’ επίφαση» δημοκρατία – αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται πλέον ερήμην μας, ενώ χρησιμοποιούμαστε για να πληρώνουμε συνεχώς νέους φόρους, για τους οποίους εισπράττουμε όλο και λιγότερα ανταλλάγματα (κοινωνικές παροχές). Πρόκειται ουσιαστικά για μία «οικονομική δικτατορία» με δημοκρατικό πέπλο, την οποία αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα – θεωρώντας ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Για παράδειγμα, όπως ο σημερινός οικονομικός πόλεμος δεν σκοτώνει με σφαίρες τους ανθρώπους, αλλά τους οδηγεί στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στο «λιμό» και στην αυτοκτονία, έτσι και η οικονομική δικτατορία δεν χρησιμοποιεί τα συμβατικά βασανιστήρια, για να επιβάλλει τους κανόνες της – αλλά την τρομοκρατία των ΜΜΕ, την παραδειγματική τιμωρία, τη σταύρωση δηλαδή σε κοινή θέα, το δημόσιο εξευτελισμό κοκ.

Επίλογος

Όλα τα παραπάνω, αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα της Ευρωζώνης – πόσο μάλλον της Ευρώπης, εάν ενωθεί πολιτικά. Στην περίπτωση αυτή, ακόμη και η τυπική εξουσία θα ήταν πιο μακριά από τους ανθρώπους – με ακόμη πιο οδυνηρά επακόλουθα για την εξέλιξη τους, για την ελευθερία και βέβαια για τη Δημοκρατία, έτσι όπως αυτά διαπιστώνονται στις Η.Π.Α.

Πολύ περισσότερο επειδή γνωρίζουμε επί πλέον ότι, όσο πιο μακριά είναι το υποκείμενο από το αντικείμενο, τόσο λιγότερο ηθικές είναι οι πράξεις του. Για παράδειγμα, αδιαφορούμε για τις άθλιες εργασιακές συνθήκες στην Ασία, με βάση τις οποίες αγοράζουμε πάμφθηνα τα ρούχα μας – αφού δεν ερχόμαστε σε καμία επαφή με τους ανθρώπους εκεί.

Επομένως οι πολιτικοί κίνδυνοι, στην περίπτωση που ολόκληρη η Ευρώπη θα κυβερνιόταν από τις Βρυξέλες, θα ήταν εξαιρετικά μεγάλοι – ενώ οι πράξεις των «ιθυνόντων» πολύ λιγότερο ηθικές. Παράλληλα, η διάχυση της εξουσίας τόσο στα εθνικά, όσο και στα υπερεθνικά κοινοβούλια, θα μείωνε κατά πολύ την όποια υπευθυνότητα τους – κάτι που ήδη διαπιστώνεται.

Αρκεί να σημειώσουμε ότι, οι εκτελέσεις ανθρώπων σε περιόδους πολέμων γίνονται πάντοτε από μία ομάδα στρατιωτών και ποτέ από έναν, έτσι ώστε να μην νοιώθει κανείς ότι έχει ο ίδιος την ευθύνη, για να κατανοήσουμε πόσο πιο εύκολη θα ήταν η «εκτέλεση» των λαών κατ’ εντολή ίσως των αγορών, από μία «συλλογική κυβέρνηση» – η οποία, εκτός των άλλων, θα ήταν σε απόσταση ασφαλείας.

Στα πλαίσια αυτά, εάν οι Πολίτες των επί μέρους κρατών δεν αποφασίσουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, όχι για να την παραδώσουν σε μία άλλη ανώνυμη εξουσία ή σε κάποιον «προικισμένο» ηγέτη, αλλά για να τη διαχειριστούν μόνοι τους (άμεση δημοκρατία), τα όνειρά τους για ένα καλύτερο μέλλον τόσο των ίδιων, όσο και των παιδιών τους, θα παραμείνουν «όνειρα θερινής νυκτός» – όσο οδυνηρό και αν ακούγεται κάτι τέτοιο.

ΠΗΓΗ

Ο Φρανσουά Φιγιόν είναι ο νικητής τιυ πρώτου γ'υρου των εκλογών ττου ΤΕΕ-Εκτός 2ου γύρου ο Σαρκοζί

Ο Φρανσουά Φιγιόν βγήκε πρώτος στον πρώτο γύρο των προκριματικών εκλογών του γαλλικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, συγκεντρώνοντας το 42,8% των ψήφων, σύμφωνα με τη γαλλική Huffington Post.

Το μεγάλο φαβορί, ο Αλαίν Ζιπέ, κατέλαβε την δεύτερη θέση με ποσοστό 26%, ενώ ο Νικολά Σαρκοζί βγήκε τρίτος με ποσοστό 24,4%. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι, ο Μπρινό λε Μερ, ο Ζαν-Φρανσουά Κοπέ, η Ναταλί Κοσιουσκό- Μοριζέ και ο Ζαν-Φρεντερίκ Πουασόν συγκέντρωσαν ποσοστά κάτω του 3%.

Πρόκειται για την πρώτη φορά που «Οι Ρεπουμπλικάνοι» διοργανώνουν εκλογές για την επιλογή του υποψηφίου τους στις προεδρικές εκλογές, κάτι που ήδη έχουν κάνει η αριστερά και οι Πράσινοι. Μετά από αυτόν, θα ακολουθήσει νέος γύρος εκλογών ανάμεσα στον Ζιπέ και τον Φιγιόν, ο οποίος θα ορίσει και το ποιος υποψήφιος θα πάρει τελικά το χρίσμα.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία

στα 6491 από τα 10228 εκλογικά κέντρα λαμβάνουν:

FILLON 43,5%

JUPPE 27,6%

SARKOZY 22,1%

Νωρίτερα: στα 4919 κέντρα από τα 10228 με καταμετρημένα 1.131.802 ψηφοδέλτια λαμβάνουν:

FILLON 43,3%

JUPPE 26,2%

SARKOZY 23,7%

Συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές των μηχανικών. - Επέστρεψε στα ποσοστά που είχε το 2009

Συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Τενικού Επιμελητηρίο και νίκη της παράταξης που πρόσκειται στη ΝΔ. Αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα τα οποία καταγράφουν και μεγάλη συμμετοχή.

Συγκεκριμένα καταγράφεται μεγάλη νίκη της Δημοκρατικής Κίνησης Μηχανικών που πρόσκειται στη ΝΔ και έλαβε 25,33% των ψήφων.

Δεύτερη δύναμη η Δημοκρατική Συμπαράταξη Μηχανικών που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ και έλαβε 12,91%.

Τρίτη δύναμη η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία Μηχανικών – Οικολόγοι Μηχανικοί – Συνεργαζόμενοι με ποσοστό 7,94%.

Το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας είναι το μεγαλύτερο επιστημονικό σωματείο της χώρας με περίπου 125.000 μέλη.

Στις σημερινές εκλογές ψήφισαν 11.424 μηχανικοί και μετά την καταμέτρηση προέκυψαν 11.022 έγκυρα, 174 άκυρα και 228 λευκά ψηφοδέλτια.