Όσοι ισχυρίζονται πως υπάρχει στη χώρα μας λεξιπενία, υπάρχει ένα επιχείρημα που μπορεί να τους αποστομώσει. Να δουν τα κοσμητικά επίθετα που κυκλοφορούν στην πιάτσα για να χαρακτηρίσουν τον πρωθυπουργό μας.
Και εδώ πρέπει να παραδεχτούμε πως η μεγαλύτερη εφευρετικότητα στους
χαρακτηρισμούς προέρχεται από τους πρώην συντρόφους. Και αυτό δεν είναι
παράξενο. Οπου υπάρχει μια αλήθεια, είτε θρησκευτική είτε πολιτική, οι ερμηνείες είναι πολλές.
Και η πλειοψηφία -κατά κανόνα- καθορίζει το σωστό δόγμα, ενώ η μειοψηφία
γίνεται αίρεση ή αιρέσεις, ανάλογα με τις διασπάσεις.
Εντούτοις πίσω από όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς κρύβονται δύο ερωτήματα
που ακούω συχνά, ιδίως από νεανικές παρέες: ………….
«Είπε ο Τσίπρας συνειδητά ψέματα για να κερδίσει τις εκλογές;» ή «Ο Τσίπρας
πρόδωσε τις ιδέες της Αριστεράς και αποστάτησε;»
Και δεν μου ζητούν μια θεωρητική ανάλυση. Αλλά τι έχω καταλάβει εγώ μέσα
από τη μακρόχρονη ανάμειξή μου για την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και έτσι αναγκαστικά αυτό το κoμμάτι θα έχει την προσωπική μου εμπειρία
μαζί με τον όποιο κίνδυνο να χάσει την αντικειμενικότητά του. (Κάθε προσωπικό
κείμενο είναι υποκειμενικό, άσχετα αν εκφράζει μια αντικειμενική αλήθεια. Π.χ.
προσωπικές μαρτυρίες για το Αουσβιτς.)
Η διαδρομή μου στην «κλασική» Αριστερά ξεκινάει από την τότε νεολαία ΕΔΑ
και φτάνει μέχρι τον Παρισινό Μάη του ‘68. Ηδη τα προβλήματα που είχαν
συσσωρευτεί, όχι μόνο από την ΕΔΑ, αλλά και από την πολιτική της ΕΣΣΔ, με
οδηγούν σε οριστική ρήξη με την παραδοσιακή Αριστερά είτε αυτή ήταν του
«Εσωτερικού» ή τoυ «Εξωτερικού».
Ο κομμουνισμός, όπως είχε διαμορφωθεί από την ΕΣΣΔ και από εκεί όπως είχε
εξαχθεί στις διάφορες αντιπροσωπείες της (τα Κ.Κ. της κάθε χώρας), δεν ήταν
μόνο ένα πτώμα, αλλά και μια νεκρή σκέψη που δεν μπορούσε να διαβάσει την
πραγματικότητα. Το μόνο που είχε μείνει ήταν η αναφορά στην ιδεολογία του.
Μια αυτοαναφορά που οδηγεί στην τύφλωση. Και όσοι είχαμε καταλήξει στα ίδια
συμπεράσματα μπήκαμε σε νέα κινήματα και οργανώσεις και ανανεώσαμε τις αναφορές
μας με σύγχρονους διανοητές της Αριστεράς.
Αυτούς τους άτυπους θεμελιωτές της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Και τα κόμματα
του παραδοσιακού κομμουνισμού μάς φαίνονταν μια μακρινή προϊστορία. Αλλά αυτός
ο προβληματισμός άγγιξε και ανθρώπους της Ανανεωτικής Αριστεράς που
δημιούργησαν τον «Χώρο διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς» με
προεξάρχοντα τον Γιάννη Μπανιά.
Και ήταν ενδιαφέρον αυτό το εγχείρημα γιατί συνένωσε πολλές τάσεις της
Αριστεράς που μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν εχθροί. Και αυτό δημιούργησε μια
δυναμική που απέδωσε ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας τον ψυχορραγούντα ΣΥΝ να αρπαχτεί από
το σωσίβιο που τού προσέφερε ο νέος οργανισμός. Αλλά όχι για καλό. Ηθελε να
κυριαρχήσει και να ποδηγετήσει το νέο σχήμα, αδιαφορώντας για κάθε δημοκρατική
διαδικασία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε μέλη, αλλά μόνο συνιστώσες. Οσοι ήταν ανένταχτοι, για να
γίνουν μέλη έπρεπε να περάσουν από κάποια συνιστώσα. Και αυτό δημιούργησε
τραγελαφικά πράγματα. Ο υποφαινόμενος ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μέλος
του.
Οταν κλήθηκα από τον «Χώρο Διαλόγου» να συνεισφέρω σε αυτό το εγχείρημα,
μέσω της εφημερίδας «Εποχή», διαπίστωσα μια πολιτική έρημο, κυρίως από τα
στελέχη του ΣΥΝ που ήταν άσοι στον τακτικισμό και διψασμένοι για εξουσία.
Για να
είμαστε ακριβοδίκαιοι, αναφέρομαι στην τάση Τσίπρα, που στην ουσία διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε
ξεκινήσει, και τον μετέτρεψε σε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς αρχές, με μοναδικό
στόχο την εξουσία, έστω και την εικονική.
Αυτό που σκέφτηκα ήταν πως η Αριστερά χρειάζεται έναν νέο διαφωτισμό που θα
τον βρει από μια ανακύκλωση των ιδεών της και της Ιστορίας της, που είναι ακόμη
χρήσιμα υλικά και θάβοντας χωρίς λύπη ό,τι νεκρό κουβαλούσε.
Δηλαδή χρειαζόμαστε μια άλλη σκέψη.
Αλλά αυτό δεν έγινε. Οχι πως δεν υπήρχαν πολλά στελέχη της Αριστεράς που
δεν καταλάβαιναν. Αλλά το παιχνίδι είχε χαθεί με την κυριαρχία της κλίκας του
Τσίπρα. Και η πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αναγνωστεί και να χαραχτεί μια άλλη
πολιτική.
Επομένως ο Τσίπρας δεν πρόδωσε και δεν αποστάτησε. Απλά απέδειξε αυτό που
ήταν, μέσα από μια αριστερή ρητορική που δεν στοιχίζει και τίποτα. Και είμαι
σίγουρος πως εκεί στην κυβέρνηση απολαμβάνουν τα αξιώματά τους, άσχετα αν δεν
μπορούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.
Tου Περικλη Κοροβεση