Η συνεργασία των ΗΠΑ με τη Ρωσία είναι δυνατή, εξαρτάται όμως από τι θέλει να πετύχει ο Τραμπ

της Κάθριν Στόουνερ 

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του με τον Χένρι Κίσινγκερ, ο Τζέφρι Γκόλντμπεργκ ρώτησε τον πρώην υπουργό Εξωτερικών και σύμβουλο εθνικής ασφαλείας τι θα συμβούλευε τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο να κάνει μόλις αναλάβει την εξουσία. Ο πρόεδρος, απάντησε ο Κίσινγκερ, πρέπει να αναρωτηθεί : «Τι θέλουμε να πετύχουμε, ακόμη κι αν πρέπει να το επιδιώξουμε μόνοι μας; Τι θέλουμε να αποτρέψουμε, ακόμη κι αν πρέπει να το πολεμήσουμε μόνοι μας;» Ο Τραμπ όμως, συνέχισε ο Κίσινγκερ, αναλαμβάνει την προεδρία και σε μια ιδιαίτερα απαιτητική στιγμή της διεθνούς πολιτικής. Με βάση λοιπόν τη ρητορική του νέου προέδρου στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, μπορούμε να δώσουμε κάποιες πρώτες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει ο Κίσινγκερ, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη Ρωσία.

Στη διάρκεια της εκστρατείας του, ο Τραμπ κολάκεψε επανειλημμένα τον πρόεδρο Πούτιν. Θα ήταν «ωραία», είπε, αν η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες «τα πήγαιναν καλά». Θεωρητικά, θα ήταν ευκολότερο για τις ΗΠΑ να πετύχουν μερικούς από τους διεθνείς τους στόχους,  όπως η σταθεροποίηση της Συρίας ή η αποτροπή περισσοτέρων ηλεκτρονικών επιθέσεων εναντίον αμερικανικών οργανισμών αν είχαν καλύτερη σχέση με τη Ρωσία. Το ιστορικό είναι πράγματι σεβαστό. 

Στα τελευταία χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η Ουάσινγκτον συνεργάστηκε με την πρώην Σοβιετική Ένωση σε μια σειρά συμφωνιών για πυρηνικά όπλα, υποστήριξε τη συμμετοχή της Ρωσίας στην G7,της χορήγησε βοήθεια όταν η οικονομία της αντιμετώπιζε κρίση και στήριξε τον πρώτο δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη της, τον Μπόρις Γιέλτσιν, όταν αντιμετώπισε μια ένοπλη εξέγερση το 1993. Όταν ο Γιέλτσιν προέβαλε αντιρρήσεις στην αμερικανική επέμβαση στη Σερβία, οι ΗΠΑ επιδίωξαν τη συμμετοχή της Ρωσίας στις ειρηνευτικές προσπάθειες στο Κόσοβο. Παρόλο που η Αμερική δεν ήταν πάντα ένας τέλειος εταίρος, δεδομένης και της ψυχροπολεμικής εχθρότητας, οι Αμερικανοί πολιτικοί υποστήριξαν μια μεταρρυθμιστική Ρωσία.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, και όσο ο Βλαντίμιρ Πούτιν ηγείτο της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας του, η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε. Υπήρχαν βέβαια δυσκολίες. Η Ρωσία αντιτάχθηκε στην επέμβαση στο Ιράκ και επέκρινε την επέκταση του ΝΑΤΟ, υπενθυμίζοντας τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί το 1989 στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. 

Η προεδρική θητεία του Ντμίτρι Μεντβέντεφ πάντως, από το 2008 ως το 2012, σηματοδοτήθηκε από τη θεαματική βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες.

Ο Πούτιν είχε πάντα μια δύσκολη σχέση με τον Μπαράκ Ομπάμα. 

Η σχέση τους όμως πήρε ακόμη χειρότερη τροπή μετά την επιστροφή του πρώτου στην προεδρία, το 2012. Αυτό που άλλαξε δεν ήταν η αμερικανική πολιτική (η επέκταση του ΝΑΤΟ είχε λάβει τέλος το 2009: πώς θα μπορούσε η Συμμαχία να δικαιολογήσει τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία πέντε χρόνια αργότερα;), αλλά οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες στη Ρωσία. 

Λόγω της μείωσης των τιμών των πρώτων υλών, η Ρωσία δεν ευημερούσε πλέον ούτε ήταν πολιτικά σταθερή. Ο Ρώσος πρόεδρος καλλιέργησε έτσι το αφήγημα ότι η χώρα του πολιορκούνταν από μια στρατιωτικοποιημένη Δύση. Και η Ρωσία άρχισε να γίνεται όλο και πιο αυταρχική στο εσωτερικό και όλο και πιο επιθετική στο εξωτερικό. 

Ο Πούτιν διέλυσε την αντιπολίτευση και αποδυνάμωσε τους θεσμούς, όπως τη Βουλή και τα δικαστήρια, που θα μπορούσαν να ασκήσουν έλεγχο στο σύστημα που είχε οικοδομήσει. 

Η πρόσφατη σύλληψη του υπουργού οικονομικής ανάπτυξης Αλεξέι Ουλιουκάεφ με πολιτικά υποκινούμενες, καθώς φαίνεται, κατηγορίες για διαφθορά αποτελεί ένδειξη ενός νέου κύματος καταστολής της φιλελεύθερης τάσης στο εσωτερικό της ρωσικής κυβέρνησης και μιας περαιτέρω εδραίωσης της προσωπικής εξουσίας του Πούτιν.

Με αυτά τα δεδομένα, ο Τραμπ πρέπει να σκεφτεί καλά τι θέλει να αποτρέψει στη σχέση του με τον Πούτιν και τι θέλει να πετύχει. Λογικά, θα ήθελε να αποτρέψει έναν πόλεμο με τη Ρωσία για την Ουκρανία, τη Συρία ή τους συμμάχους των ΗΠΑ στη Βαλτική. Η Ουκρανία έχει σημασία για τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο βαθμό που θεωρούν ηθική τους ευθύνη να προστατεύουν τα πιο αδύναμα κράτη από επιθέσεις. 

Η Ρωσία παραβίασε τους διεθνείς νόμους καταλαμβάνοντας την Κριμαία το 2014 και εξακολουθεί να υποστηρίζει τους αντάρτες στα ανατολική. Οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές κυρώσεις που επιβλήθηκαν αποσκοπούν στην αποτροπή ανάλογων επιθέσεων σε άλλες χώρες: στον Μόλδοβα, στη Γεωργία, στην Εσθονία, στη Λετονία, στη Λιθουανία, ακόμη και στην Πολωνία. Η διατήρηση των κυρώσεων στέλνει μήνυμα στη Ρωσία ότι οι πράξεις της έχουν συνέπειες.

Τόσο ο Μπαράκ Ομπάμα όσο και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ έχουν εκφράσει την πεποίθησή τους ότι παρά την κριτική που έχει ασκήσει στην Ατλαντική Συμμαχία, ο Ντόναλντ Τραμπ θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της χώρας του. 

Η συνεργασία με τη Ρωσία είναι επιθυμητή, δυνατή και, πράγματι, «ωραία» και για τις δύο πλευρές. Αλλά ο Τραμπ θα πρέπει να σκεφτεί ρεαλιστικά τι θέλει να αποτρέψει η χώρα του και τι θέλει να πετύχει με τη σημερινή ηγεσία της Ρωσίας χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ειρήνη και ευημερία που απολαμβάνει η Ευρώπη τα τελευταία 71 χρόνια.

 (Πηγή: The Atlantic)

Ο συριακός στρατός προελαύνει στο Χαλέπι

Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συριακός στρατός ανέκτησε σήμερα τον έλεγχο της μεγαλύτερης συνοικίας στον τομέα που ελέγχουν οι αντάρτες στο Χαλέπι, στη βόρεια Συρία, μετέδωσαν κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο μετέδωσε ότι οι ένοπλες δυνάμεις "έχουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους τον τομέα Μασάκεν Χανάνο", ενώ το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Sana έγραψε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη επιχείρηση εξουδετέρωσης ναρκών.

Σύμφωνα με τον διευθυντή της ΜΚΟ, Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Ράμι Άμπντέλ Ραχμάν, «οι κυβερνητικές δυνάμεις ελέγχουν το 80% του Μασάκεν Χανάνο και (σφυροκοπούν) το 20% που απομένει».

Απομένουν «λίγες εκατοντάδες μέτρα στις κυβερνητικές δυνάμεις για να κόψουν στα δύο τον τομέα των ανταρτών» απομονώνοντας το βόρειο από το νότιο τμήμα, δήλωσε ο ίδιος στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Εξαιτίας των σφοδρών συγκρούσεων και των βομβαρδισμών στο Μασάκεν Χανάνο, δεκάδες οικογένειες που ζούσαν στις γειτονικές συνοικίες Σαχούρ και Χαϊνταριγέ εγκατέλειψαν τις εστίες τους με κατεύθυνση το νότιο τμήμα του ανταρτοκρατούμενου τομέα, προσθέτει το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

...δώστα όλα στην Τρόικα είναι η εντολή Τσίπρα στον Τσακαλώτο.

"Ανάσα για την κοινωνία" υπόσχεται και πάλι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή τη φορά όχι μέσα από την αντίσταση στις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά μέσα από την "επιτάχυνση" των μεταρρυθμίσεων. 

Το κυβερνητικό σενάριο προβλέπει, όπως το σκιαγράφησε σε συνέντευξή του στην αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, την ολοκλήρωση της αξιολόγησης μέσα στον Δεκέμβρη ή το αργότερο τον Γενάρη, θετική "απόφαση" για το χρέος και συμμετοχή της Ελλάδας, στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας μέχρι το Μάρτη και επιστροφή στις πολυπόθητες αγορές μέσα στο 2017 ή τις αρχές του 2018. 

Υπάρχουν δυο βασικά προβλήματα σε αυτό το σενάριο. Το πρώτο είναι οι "θυσίες" που απαιτούνται για να προχωρήσει. Οι "θεσμοί" απαιτούν, ανάμεσα στα άλλα, την απελευθέρωση των απολύσεων, ριζικές αλλαγές στους εργασιακούς νόμους που θα περιορίζουν το δικαίωμα στην απεργία ενώ θα δίνουν πρόσθετα νομικά όπλα, σαν το λοκ άουτ (αντι-απεργία) στους εργοδότες, μεγαλύτερη "κινητικότητα" στο δημόσιο, κατάργηση και των τελευταίων κοινωνικών επιδομάτων, νέες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις -ακόμα και για την Παιδεία περιλαμβάνει μέτρα το σχέδιο της Τρόικα. 

Υποχώρηση

Η κυβέρνηση, παρά τα όσα γράφουν και λένε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, είναι στην ουσία αποφασισμένη να ενδώσει "σε όλα", χωρίς δισταγμούς, δεύτερες σκέψεις ή καθυστερήσεις - αυτό άλλωστε ήταν και το πραγματικό περιεχόμενο του ανασχηματισμού. Την ίδια ώρα που η νέα υπουργός Εργασίας "δίνει μάχη" για να μην καταργηθεί η ρύθμιση που υποχρεώνει τις επιχειρήσεις να ζητούν έγκριση για τις μαζικές απολύσεις (η τελευταία "γραμμή άμυνας" της κυβέρνησης είναι η μεταφορά της αρμοδιότητας από το ίδιο το υπουργείο Εργασίας σε κάποια ανεξάρτητη αρχή) το υπουργείο Οικονομικών έκλεινε πυρετωδώς τον προϋπολογισμό για τη νέα χρονιά με προβλέψεις για γενναία πρωτογενή πλεονάσματα. Ταυτόχρονα, στο υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθετε στη Βουλή τροπολογία που καθιέρωνε την παραβίαση του κατώτατου μισθού για τους νέους και ο νέος υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης εξαιρούσε προκαταβολικά τους φτωχούς από το νέο μηχανισμό "εξωδικαστικής διευθέτησης οφειλών" (δηλαδή δόσεων, κουρέματος κλπ) που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Οι "θυσίες", με άλλα λόγια, δεν είναι απλά και μόνο "ο τελευταίος κάβος" -όπως έγραφε στο πρωτοσέλιδό της η Αυγή. Είναι μια ακόμα ανηφόρα στον ατέλειωτο Γολγοθά που ζούνε εδώ και έξι χρόνια οι φτωχοί και οι εργαζόμενοι.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ο ίδιος ο στόχος του σεναρίου: ολοκλήρωση της αξιολόγησης, θετική κατάληξη της διαπραγμάτευσης για το χρέος, ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, επιστροφή στις αγορές, ανάπτυξη. Η Αυγή πανηγύριζε την περασμένη Κυριακή γιατί "τα τελευταία 24ωρα.. έσπασαν δυο φράγματα στις ελληνικές χρηματαγορές... Με διαφορά μιας ημέρας, πρώτα ξεπέρασε την Πέμπτη ο Γενικός Δείκτης του Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΧΑΑ) το όριο των 600 μονάδων... και στη συνέχεια η απόδοση του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου έπεσε προχθές κάτω από το επίπεδο του 7%". Ο αρθρογράφος της Αυγής αποδίδει την "επιτυχία" αυτή σε τρεις παράγοντες: την επίσκεψη του Ομπάμα, την καλή εικόνα των τραπεζών, ένα χρόνο μετά την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση και τις θετικές δηλώσεις του Γερούν Ντάισελμπλουμ (του προέδρου του Eurogroup) για την πορεία της αξιολόγησης και το χρέος.

Αλλά υπάρχει μια λεπτομέρεια που ξέχασε η Αυγή: δεν είναι η πρώτη φορά που οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων πέφτουν, μέσα στην περίοδο της κρίσης και των μνημονίων, κάτω από το 7%. Τον Σεπτέμβρη του 2014 είχαν πέσει στο 5.7%. Και δεν ήταν μόνο οι αποδόσεις που είχαν πέσει: τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς η Ελλάδα είχε ήδη μια πρώτη "δοκιμαστική" έξοδο στις αγορές. Όπως έγραφε τότε το Βήμα, "Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό (Αντώνη Σαμαρά) η υποδοχή του 5ετούς ελληνικού ομολόγου ξεπέρασε κάθε προσδοκία, καθώς η χώρα ζήτησε 2,5 δισ. Ευρώ, της πρόσφεραν πάνω από 20, με επιτόκιο κάτω από 5%, δηλ. 4,75% και σημείωσε με έμφαση ότι όλα τα επιτόκια του ελληνικού δανεισμού, βραχυχρόνια και μακροχρόνια υποχωρούν συνεχώς, εδώ και μέρες και τώρα πέφτουν ακόμα περισσότερο...". Η ανάκαμψη της "πραγματικής οικονομίας" και η "ανακούφιση του ελληνικού λαού" βρίσκονταν πλέον στην ημερήσια διάταξη, σύμφωνα με τον Σαμαρά.

Το τί ακολούθησε είναι γνωστό. Τον Οκτώβρη ισχυρές "αναταράξεις" άρχισαν να συγκλονίζουν τα μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου. Στις 15 Οκτώβρη ο Dow Jones έκανε μια απότομη βουτιά 460 μονάδων που παρέσυρε στη συνέχεια τη Φρανκφούρτη, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το Βήμα, που πανηγύριζε λίγους μήνες πρωτύτερα για τις επιτυχίες της κυβέρνησης έγραφε τώρα:

"Εικόνα κατάρρευσης εμφανίζουν οι ελληνικές αγορές με το χρηματιστήριο της Αθήνας να υποχωρεί έως 10% (πτώση 6,25% στο κλείσιμο - στις 888,93μονάδες ο Γενικός Δείκτης), τις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων να εκτοξεύονται στο απαγορευτικό 7,8% και τα εταιρικά ομόλογα να σημειώνουν μεγάλες απώλειες... πολλοί επενδυτές ανησυχούν για την ικανότητα της Ελλάδας να χρηµατοδοτηθεί µόνη της, χωρίς τη βοήθεια των εταίρων της...".

Η "έξοδος στις αγορές" αναβλήθηκε "επ' αόριστον". Οι συζητήσεις για τον τερματισμό του "προγράμματος" μέσα στο 2014 (όπως υποστήριζε ο Σαμαράς) ματαιώθηκαν. Τον Γενάρη η κυβέρνηση έπεσε.

“Μανία” των αγορών

Ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος έχουν άμεση εμπειρία από τη "μανία" των αγορών. Την περασμένη εβδομάδα η απόδοση των ελληνικών ομολόγων έσπασε πράγματι, για πρώτη φορά τα δυο τελευταία χρόνια, το φράγμα του 7%. Το είχε πλησιάσει, όμως, ξανά -σε απόσταση αναπνοής- τον περασμένο Μάη: στις 25/5, σύμφωνα με το Bloomberg, η τιμή των δεκαετών ομολόγων του ελληνικού δημοσίου ήταν 7.13 Ευρώ στις διεθνείς αγορές. Ύστερα, όμως, ήρθε το Brexit. Στις 27 Ιούνη είχαν σκαρφαλώσει ξανά λίγο κάτω από το 9%. Από τότε χρειάστηκαν πέντε ολόκληροι μήνες για να απορροφηθούν οι "μετασεισμοί" του Βρετανικού δημοψηφίσματος.

Το σενάριο του Τσακαλώτου προϋποθέτει ότι όλα θα μείνουν σταθερά και ευοίωνα μέσα στους επόμενους μήνες στην παγκόσμια οικονομία. Υποθέτει ότι δεν θα υπάρξουν ούτε νέοι σεισμοί, ούτε νέες αναταράξεις, ούτε νέες πολιτικές κρίσεις. Αλλά αυτό δεν είναι απλά και μόνο "ευσεβής πόθος". Είναι είτε ανοησία, είτε πολιτική απάτη. Ο Ντόναλντ Τραμπ, για να πούμε το πιο προφανές, θα είναι από τον ερχόμενο Γενάρη ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ...

 ΠΗΓΗ

Ο καλλιτέχνης δρόμου Rone και η «κρυμμένη ομορφία» των εγκαταλελειμμένων κτιρίων

Σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και κτήρια αναζητά την «κρυμμένη ομορφιά» ο Αυστραλός καλλιτέχνης δρόμου Rone.

Τα τελευταία δύο χρόνια, ο Rone ψηλαφίζει την Μελβούρνη και βρίσκει ακατοίκητα σπίτια και χώρους. Και δημιούργησε εκεί μια σειρά από νωπογραφίες. Όλες, πρόσωπα όμορφων νεαρών γυναικών.

«Έγιναν με πλήρη μυστικότητα, καμιά φορά σε πολύ επικίνδυνα μέρη» θυμάται. «Υπήρχε, πραγματικά, η αίσθηση ότι θα μπορούσαν οποιαδήποτε στιγμή να καταστραφούν, για αυτόΣε εγκαταλελειμμένα σπίτια και κτήρια αναζητά την «κρυμμένη ομορφιά» ο Αυστραλός καλλιτέχνης δρόμου Rone.

Τα τελευταία δύο χρόνια, ο Rone ψηλαφίζει την Μελβούρνη και βρίσκει ακατοίκητα σπίτια και χώρους. Και δημιούργησε εκεί μια σειρά από νωπογραφίες. Όλες, πρόσωπα όμορφων νεαρών γυναικών.

«Έγιναν με πλήρη μυστικότητα, καμιά φορά σε πολύ επικίνδυνα μέρη» θυμάται. «Υπήρχε, πραγματικά, η αίσθηση ότι θα μπορούσαν οποιαδήποτε στιγμή να καταστραφούν, για αυτό ο μοναδικός τρόπος να υπάρχουν και να τα δουν κάποιοι ήταν μέσα από αυτές τις φωτογραφικές εικόνες» εξομολογείται στο Designboom.

Στο θέατρο Star Lyric – το οποίο πρόκειται σύντομα να κατεδαφιστεί – o Rone εξέθεσε κάποιες από τις εικόνες, σε ένα show το οποίο βάφτισε «Κενό», εξερευνώντας τη σχέση ανάμεσα στην ομορφιά και τη σήψη. «Οι ξεχασμένοι χώροι ασκούν αυτήν την παράξενη έλξη σε μένα» λέει. «Έχω την τάση να βλέπω κάτι όμορφο σε πράγματα τα οποία είναι ερειπωμένα, ρημαγμένα, ξεχασμένα. Φαντάζομαι ότι μπορείς να πεις «να βρίσκω ομορφιά σε κάτι παραμελημένο»».εξομολογείται στο Designboom.

Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ , στο θέατρο Star Lyric – το οποίο πρόκειται σύντομα να κατεδαφιστεί – o Rone εξέθεσε κάποιες από τις εικόνες, σε ένα show το οποίο βάφτισε «Κενό», εξερευνώντας τη σχέση ανάμεσα στην ομορφιά και τη σήψη. «Οι ξεχασμένοι χώροι ασκούν αυτήν την παράξενη έλξη σε μένα» λέει. «Έχω την τάση να βλέπω κάτι όμορφο σε πράγματα τα οποία είναι ερειπωμένα, ρημαγμένα, ξεχασμένα. Φαντάζομαι ότι μπορείς να πεις «να βρίσκω ομορφιά σε κάτι παραμελημένο»».

ΠΗΓΗ

Αντίο καπετάνιε της Σιέρρα Μαέστρα!

Έφυγε σήμερα σε ηλικία 90 ετών ένας μεγάλος επαναστάτης. Ο Φιντέλ Κάστρο, ηγέτης της νικηφόρας κουβανέζικης επανάστασης, αλλά και σημείο αναφοράς όλων των επαναστατών του κόσμου σε πολλές γενιές.

Στις 26 Ιούλη του 1953 ο Φιντέλ Κάστρο οδήγησε περίπου 150 συντρόφους του σε μια επίθεση στο στρατόπεδο Μονκάδα, στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το Σαντιάγο ντε Κούβα. Σκοπός των επαναστατών ήταν να καταλάβουν το στρατόπεδο και να ανατρέψουν τον στρατηγό Φουλχένσιο Μπατίστα που είχε καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία τον Μάρτη του 1952.

Η επιχείρηση ήταν κακο-οργανωμένη και απέτυχε ολοκληρωτικά. Ο Κάστρο και δεκάδες σύντροφοί του συνελήφθησαν, δικάστηκαν και φυλακίστηκαν.

«Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα ‘ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα, δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».

Με τούτα τα λόγια έκλεισε την ιστορική του απολογία, στις 6 του Οκτώβρη του 1953, στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο κατηγορούμενος για την επίθεση στο στρατόπεδο Μονκάδα.

Η ιστορία δικαίωσε τον Κάστρο καθώς σήμερα αποτελεί σύμβολο αντίστασης και σημείο αναφοράς κάθε επαναστατικής δράσης.

 Η φυσιογνωμία του θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη του αγώνα για την καταστροφή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό. Δίπλα στους μεγάλους επαναστάτες που άλλαξαν τη ροή της ιστορίας. Που άνοιξαν το δρόμο για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά της ταξικής κοινωνίας. 

Η επανάσταση της Κούβας του 1959 αποτελεί ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της παγκόσμιας επανάστασης. Μια ακόμα έφοδος στον ουρανό. Οι οπαδοί του τέλους της ιστορίας μπορεί να διακηρύττουν προς τους απανταχού καταπιεσμένους ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική (ΤΙΝΑ) αλλά κάθε φορά η επανάσταση θα επιστρέφει, ακόμα πιο μυαλωμένη, ακόμα πιο έτοιμη να λύσει μια και καλή τους λογαριασμούς της με την αντιδραστική και παρακμιακή καπιταλιστική αριστοκρατία. Στη διαδρομή αυτή ο Κάστρο, δίπλα στον Τσε θα αποτελούν ένα ακόμα φωτεινό παράδειγμα σε αυτόν τον αγώνα.