Μπροστά στην Αρπαγή της Ευρώπης

Τη δεκαετία του 1930, ο ανθρωπολόγος Εβανς-Πρίτσαρντ διαπίστωσε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον καθώς μελετούσε την αφρικανική φυλή Αζάντε και την εξουσία που ασκούσε το μαντείο τους.

Οι Αζάντε αντιλαμβάνονται εξίσου καλά με εμάς, έγραφε ο Βρετανός ανθρωπολόγος, ότι η αποτυχία των χρησμών του μαντείου τους να προφητεύουν σωστά απαιτεί μια εξήγηση.

Ομως είναι σε τέτοιον βαθμό παγιδευμένοι στις μυστικιστικές έννοιες που χρησιμοποιεί το μαντείο, ώστε χρησιμοποιούν τις ίδιες, ή συναφείς, μυστικιστικές έννοιες για να εξηγήσουν την... προβλεπτική αποτυχία του μαντείου.

Η αντίφαση ανάμεσα στα γεγονότα και στις προφητείες του μαντείου εξηγείται από το ίδιο μαντείο κάνοντας χρήση των ίδιων μυστικιστικών εννοιών. Συνεπώς η απήχηση και εξουσία του μαντείου δεν πλήττεται όταν οι χρησμοί του αποδεικνύονται ανόητοι!

Σας θυμίζει κάτι; Κάθε φορά που τρόικα και υποταγμένες σε αυτήν κυβερνήσεις προβαίνουν σε προβλέψεις για την ανάκαμψη, τις επενδύσεις κ.λπ. κ.λπ. στη βάση των γνωστών μυστικιστικών οικονομικών τους μοντέλων, οι χρησμοί τους αποδεικνύονται αστείοι.

Κι όμως, αντί αυτοκριτικής, επιστρέφουν στο ίδιο μοντέλο με το οποίο εξηγούν την... προβλεπτική τους αστοχία, εμμένοντας στο αλάθητό τους, πριν προβούν στην επόμενη ανόητη πρόβλεψη. Η σκοπιμότητα στρέφει, όχι μόνο τους Αζάντε, αλλά και τη σημερινή επίσημη Ευρώπη στην τελετουργική πίστη για τον ίδιο ακριβώς λόγο: επειδή λείπει η αντιπαράθεση στη βάση λογικών επιχειρημάτων εντός μιας λειτουργούσας δημοκρατίας.

Βέβαια, όπως και με το μαντείο των Αζάντε, η θρησκοληπτική προσήλωση του Βαθέος Κατεστημένου της Ευρώπης στους ιερούς «κανόνες» της Ε.Ε., της ΕΚΤ κ.λπ. δεν είναι παρά ένα πέπλο πίσω από το οποίο οι ισχυροί προωθούν την πολιτική ατζέντα τους.

Ισως αυτό δεν θα ήταν τόσο κακό αν η συγκεκριμένη ατζέντα δεν ωθούσε γοργά την Ευρώπη σε οικονομική, πολιτική και ηθική αποδόμηση. Αυτό έχει γίνει πλέον σαφές στον πυρήνα της Ε.Ε.

Πριν από ένα χρόνο, σε δημόσια συζήτησή μας με τον Εμανουέλ Μακρόν, τότε υπουργό Οικονομίας της Γαλλίας και νυν υποψήφιο πρόεδρο, αναφέρθηκα στην έλλειψη σοβαρής οικονομικής ανάλυσης που χαρακτηρίζει τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη και την υποκατάστασή της με τη θρησκόληπτη προσήλωση στα πρωτόλεια δόγματα με τα οποία έχουν εμποτιστεί οι «κανόνες» της ευρωζώνης.

Ο Μακρόν όχι μόνο συμφώνησε, αλλά και προειδοποίησε το εμβρόντητο ακροατήριο πως η συνεχιζόμενη κρίση του ευρώ παγίδευε την Ευρώπη σε κάτι που θυμίζει νέο θρησκευτικό πόλεμο ανάμεσα σε καθολικούς και καλβινιστές.

Αστειευόμενος, και αντιγράφων τον Γεώργιο Παπανδρέου, «διαμαρτυρήθηκα» που εξαίρεσε τους ορθόδοξους Ελληνες: έναν λαό που του επιβάλλουν «ορθόδοξες» οικονομικές πολιτικές, των οποίων η εξασφαλισμένη αποτυχία τον μετατρέπει σε καθολικώς διαμαρτυρόμενο...

Πώς όμως εξηγείται αυτή η θρησκόληπτη προσήλωση σε «κανόνες» που είναι αδύνατον να επιβληθούν χωρίς να διαλυθεί το ευρώ και κατ’ επέκταση η Ε.Ε.;

Αυτό είναι το ερώτημα που προσπαθεί να απαντήσει η «Αρπαγή της Ευρώπης» ξεκινώντας από το 1950 με τη θεμελίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε καρτέλ βαριάς βιομηχανίας, το οποίο απαιτούσε μια κοινή αγορά κι ένα κοινό νομισματικό σύστημα που όμως θα παρείχαν και θα διαχειρίζονταν οι ΗΠΑ στο πλαίσιο του μεταπολεμικού παγκόσμιου συστήματος Μπρέτον Γουντς.

Το κοινό εκείνο νομισματικό σύστημα λειτουργούσε εντυπωσιακά όσο οι ΗΠΑ ήταν πλεονασματική οικονομία, καθώς η Ουάσινγκτον (σε αντίθεση με το Βερολίνο σήμερα) κατανοούσε ότι το αντίτιμο που πρέπει να καταβάλει ο ηγεμών ενός νομισματικού συστήματος είναι η υποχρέωση να ανακυκλώνει τα πλεονάσματά του προς τις ελλειμματικές περιφέρειες.

Δυστυχώς, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 οι ΗΠΑ έχασαν το πλεόνασμά τους μια διά παντός και έτσι το νομισματικό σύστημα Μπρέτον Γουντς κλυδωνιζόταν. Λίγο μετά, τον Αύγουστο του 1971, ο πρόεδρος Νίξον προχώρησε σε αυτό που ονομάζω Eurexit –την εκπαραθύρωση ολόκληρης της Ευρώπης (αλλά και της Ιαπωνίας) από τη ζώνη του δολαρίου.

Από τότε Γαλλία και Γερμανία μπήκαν στη διαδικασία να διασώσουν την Ε.Ε. (ΕΟΚ τότε) δημιουργώντας το δικό τους νομισματικό σύστημα το οποίο ήταν απαραίτητο για την επιβίωση του οικονομικού καρτέλ που θεμελίωνε την Ενωση.

Το πρόβλημα, που είναι και η ρίζα της σημερινής κρίσης, ήταν ότι οι γαλλογερμανικές ελίτ δεν κατάλαβαν ποτέ αυτό που ήξεραν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι: ένα κοινό νομισματικό σύστημα χωρίς σοβαρή ανακύκλωση των πλεονασμάτων των ισχυρών οικονομιών δημιουργεί μεγάλες ταλαντώσεις (από ραγδαία μεγέθυνση σε βαθιά συρρίκνωση) οι οποίες νομοτελειακά (δεδομένης της έλλειψης ικανών «αμορτισέρ») θα το καταστρέψουν.

Η ευρωζώνη βιώνει σήμερα την ατέρμονη υπαρξιακή κρίση της πληγώνοντας την Ευρώπη και ενισχύοντας τους εχθρούς της ιδέας μιας δημοκρατικής ένωσης, επειδή οικοδομήθηκε στη βάση της συναίνεσης των ισχυρών συμφερόντων που την έχτισαν ότι δεν θα επιτρέψουν ποτέ τη δημιουργία πολιτικού μηχανισμού ανακύκλωσης των πλεονασμάτων.

Κι έτσι, όταν ήρθε η αναπόφευκτη κρίση, Βρυξέλλες, Βερολίνο και Φρανκφούρτη επέλεξαν τον στρουθοκαμηλισμό, τη θρησκοληψία γύρω από τους έωλους «κανόνες» και τη γενικευμένη λιτότητα που έβαλε τους λαούς της Ευρώπης στο σιδερένιο κλουβί του μόνιμου αποπληθωρισμού. Κι επειδή ο αποπληθωρισμός πάντα γεννά πολιτικά τέρατα, όπως και στη δεκαετία του 1930, η αποδόμηση βρίσκεται πλέον σε προχωρημένο στάδιο.

Κάποιοι μας ζητούν να κάνουμε υπομονή, να δεχτούμε κι άλλες ανόητες πολιτικές λιτότητας, κι άλλα μερικά χρόνια με στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος που ερημώνουν την Ελλάδα, ώστε να μείνουμε στο τρένο της Ευρώπης καθώς εξελίσσεται σε μια δημοκρατική ομοσπονδία.

Ομως τα σιδερένια κλουβιά δεν εξελίσσονται ποτέ από μόνα τους, «φυσιολογικά», σε δημοκρατικές ομοσπονδίες. Αλλοι πάλι μας προτείνουν να αποτελειώσουμε ό,τι έχει μείνει από αυτή την αυταρχική και αποτυχημένη Ενωση, οδεύοντας, στον δρόμο που χάραξε το Brexit, προς Grexit, Italexit, Spaxit κ.λπ.

Σφάλλουν και οι μεν και οι δε. Το ζήτημα είναι να δραπετεύσουμε από το κλουβί χωρίς να είμαστε εμείς εκείνοι που προτείνουν την καταστροφή του κοινού μας σπιτιού, δίνοντας έτσι μέγα δώρο στη Διεθνή του Μισανθρωπικού Εθνικισμού που ενισχύεται από τον αποπληθωρισμό και που πράγματι στοχεύει να καταστρέψει το κοινό μας σπίτι.

Ποια είναι η λύση; Ο συνδυασμός κατάθεσης εποικοδομητικών, μετριοπαθών προτάσεων από τη μία και και κάθετης ανυπακοής στις προτάσεις που ακόμα κι οι ίδιοι (π.χ. ΔΝΤ) θεωρούν αποτυχημένες από την άλλη. Τι σημαίνει αυτό επί του πρακτέου σήμερα; Αυτό ακριβώς που σήμαινε και το 2015:

·         1. Κατάθεση λογικών, μετριοπαθών προτάσεων στο Eurogroup για αναδιάρθρωση χρέους, πλεονάσματα κάτω του 1,5% από το 2017, επιστροφή συλλογικών συμβάσεων (στα πρότυπα εκείνων που ισχύουν στη Γερμανία, παραδείγματος χάριν).

·         2. Σηματοδότηση ότι η Βουλή των Ελλήνων δεν θα ψηφίσει μέτρα στην αντίθετη κατεύθυνση των πιο πάνω, επιβεβλημένα από τον κ. Βίζερ επί του υπουργείου Οικονομικών.

«Μα τότε θα μας ξανακλείσουν τις τράπεζες και θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ» θα πουν οι θιασώτες, νέοι και παλαιότεροι, του Δόγματος Παπακωνσταντίνου («Ολα για την επόμενη δόση!»).

Προσέξτε τον παραλογισμό αυτού του φόβου και αυτής της άποψης: μας απειλούν με Grexit για να αποδεχτούμε πολιτικές που εγγυώνται όχι απλώς το Grexit, αλλά τη διάλυση της Ευρώπης. Και το ελληνικό κατεστημένο, η γνωστή τρόικα εσωτερικού, φωνάζει ότι όποιος αρνηθεί να συμμορφωθεί με αυτή την απειλή είναι... ανόητος, εκκεντρικός, νάρκισσος.

Ο Λέοναρντ Σαπίρο, γράφοντας για τον σταλινισμό, προειδοποιούσε ότι «ο αληθινός στόχος της προπαγάνδας δεν είναι ούτε να πείθει ούτε να μεταπείθει, αλλά να παράγει ένα ομοιόμορφο πρότυπο δημόσιου λόγου έτσι που το παραμικρό ίχνος ανορθόδοξης σκέψης να ηχεί ως ενοχλητική δυσαρμονία».

Αυτό επιχειρείται εδώ και καιρό στις Βρυξέλλες και στην Ελλάδα: να ηχούν ως δυσαρμονία οι μετριοπαθείς προτάσεις που κατέθετα στο Eurogroup και η άρνηση να μετακυλήσω μη βιώσιμα δάνεια υπό όρους που τα έκαναν ακόμη λιγότερο βιώσιμα.

Είναι αξιοσημείωτο, και κάπως αποκαρδιωτικό, ότι μια διορατική παράγραφος που γράφτηκε κάποτε για τον σταλινισμό χαρακτηρίζει τόσο καλά τι συμβαίνει σήμερα στα κέντρα εξουσίας στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη, στο Βερολίνο και βέβαια στην Αθήνα.

Οταν ρώτησαν τον Γκάντι τι σκεφτόταν για τον δυτικό πολιτισμό, η περίφημη απάντησή του ήταν: «Θα ήταν πολύ καλή ιδέα!» Αν μας ρωτούσαν τι σκεφτόμαστε για την Ευρωπαϊκή Ενωση σήμερα, θα μπορούσαμε κι εμείς να απαντήσουμε: «Τι λαμπρή ιδέα! Αρκεί να μπορούσαμε να την υλοποιήσουμε!» Νομίζω ότι μπορούμε.

Για πολύ λίγο καιρό ακόμα. Ομως όχι χωρίς ρήξη με το ευρωπαϊκό κατεστημένο, χωρίς σύγκρουση με το DNA της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και χωρίς μια δόση εκδημοκρατισμού που οι «τεχνοκράτες» της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα αποδοκίμαζαν με όλη τους τη δύναμη.

ΠΗΓΗ

Tον Χριστό ανακήρυξαν ως βασιλιά τους οι Πολωνοί

Η 19^η Νοεμβρίου 2016, θα μείνει στην ιστορία ως η ημέρα που μία πρώην κομμουνιστική χώρα, η Πολωνία διακήρυξε επισήμως εκ νέου τον εαυτό της ως ένα χριστιανικό έθνος. Πέρα από το πώς το κρίνει κανείς αυτό καθαυτό το γεγονός, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η Πολωνία, (όπως και άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες), δίνει ισχυρές «μπάτσες» στην πολιτική ορθότητα και στη νεοταξική επιχείρηση σαλαμοποίησης της Ευρώπης και διαγραφής της Ταυτότητάς της.

 

Το τεράστιο άγαλμα του Χριστού στο Świebodzin της Πολωνίας

Σε μια τελετή στον Καθολικό Ναό του Θείου Ελέους στην Κρακοβία της Πολωνίας το περασμένο Σάββατο, οι Καθολικοί Επίσκοποι της Πολωνίας με την παρουσία του Προέδρου Andrzei Duda (Αντρέι Ντούντα) και πολλών καθολικών προσκυνητών, αναγνώρισαν επίσημα τον Ιησού Χριστό ως Βασιλιά της Πολωνίας και Τον κάλεσαν να καθοδηγήσει το έθνος τους, το λαό τους και τους πολιτικούς τους ηγέτες.

  

«Αθάνατε Βασιλέα των Αιώνων Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μας και Σωτήρα μας», δήλωσαν κατά την τελετή, «σκύβοντας τα κεφάλια μας ενώπιόν Σου, Βασιλέα του Σύμπαντος, αναγνωρίζουμε την κυριαρχία Σου πάνω από την Πολωνία, σε εκείνους που ζουν στην πατρίδα μας και σε όλο τον κόσμο. Επιθυμώντας να προσκυνήσουμε το μεγαλείο της δύναμής Σου και της δόξας Σου, με μεγάλη πίστη και αγάπη, θα φωνάξουμε: κυβέρνησέ μας, Χριστέ!»

Όπως αναφέρθηκε από τον π. Paul McDonald στο Rorate Caeli και στο RadioMaryja, η ενθρόνιση ή η αναγνώριση του Χριστού ως Βασιλιά της Πολωνίας "έγινε με την επίσημη παρουσία του προέδρου της Πολωνίας [Andrzei Duda]" στις 19 Νοεμβρίου και επαναλήφθηκε σε πολλούς πολωνικούς καθεδρικούς ναούς και ενορίες την Κυριακή 20 Νοεμβρίου.

Να υπενθυμίσουμε ότι νωρίτερα αυτό το έτος ψηφίστηκε νόμος που απαγορεύει και την παραμικρή αναφορά στον κομμουνισμό σε δημόσιους χώρους!

Αν και η 20η Νοεμβρίου ήταν η καθολική εορτή του "Χριστού του Βασιλέα" στο καθολικό λειτουργικό ημερολόγιο, η προέλευση της τελετής στην Πολωνία προήλθε από «αποκαλύψεις που έλαβε, ή φέρεται να έλαβε, η Δούλη του Θεού Rosalia Zelkova», ανέφερε ο π. McDonald. «Ο Κύριος, είπε, απαίτησε να ενθρονιστεί ως Βασιλιάς από το πολωνικό έθνος ως έθνος και όχι μόνο στις καρδιές των Πολωνών, με ένα συγκεκριμένο τρόπο, και αυτό θα σώσει την Πολωνία από κάποιο (μελλοντικό) πόλεμο».

 

Ο Πρόεδρος της Πολωνίας Andrzei Duda και άλλοι αξιωματούχοι και καθολικοί κληρικοί και πιστοί

Μετά το Βατικανό ΙΙ στις αρχές του 1960, ωστόσο, η ιδέα αυτή «δεν είχε βρει μεγάλη υποστήριξη από τους επισκόπους», δήλωσε ο Fr. McDonald. Σαράντα και πλέον χρόνια αργότερα, οι Καθολικοί Πολωνοί και οι κληρικοί είναι περισσότερο ενθουσιασμένοι με αυτήν την πράξη.

«Η κοινωνική βασιλεία του Κυρίου μας στηρίζεται απολύτως στην αναγκαιότητα και στις δογματικές αλήθειες για τον Χριστό», είπε ο π. McDonald. «Δεν είναι απλώς ένα στοιχείο ιδιωτικής αποκάλυψης. Ο άγιος Γρηγόριος ο Μέγας (Πάπας 540 - 604 μ.Χ) είπε ότι υπήρξαν αιρετικοί, οι οποίοι αρνιόντουσαν ότι ο Χριστός είναι ο Βασιλιάς και πάνω από όλα».

 Ένα απόσπασμα από την λειτουργία της 19^ης Νοεμβρίου είναι το παρακάτω:

«Στις καρδιές μας, κυβέρνησέ μας, Χριστέ! Στις οικογένειές μας, κυβέρνησέ μας, Χριστέ! ... Στα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας, κυβέρνησέ μας, Χριστέ! ... Μέσα από το πολωνικό έθνος, κυβέρνησέ μας, Χριστέ! ... Εμείς Δεσμευόμαστε να υπερασπιστούμε την ιερή λατρεία Σου και να κηρύξουμε την βασιλική δόξα Σου, Χριστέ Βασιλιά μας, υποσχόμαστε! Δεσμευόμαστε να κάνουμε το θέλημά Σου και να προστατεύσουμε την ακεραιότητα των συνειδήσεων μας, Χριστέ Βασιλιά μας, υποσχόμαστε! Δεσμευόμαστε να φροντίσουμε για την ιερότητα των οικογένειών μας και την χριστιανική εκπαίδευση των παιδιών, Χριστέ βασιλιά μας, υποσχόμαστε!

«Βασιλεύ των βασιλέων και Κύριε των κυρίων! Αναθέτουμε τον πολωνικό λαό και τους Πολωνούς ηγέτες σε Σένα. Κάνε τους να ασκούν την εξουσία τους δίκαια και σύμφωνα με τους νόμους Σου... Κυβέρνησέ μας, Χριστέ! Βασίλευε στην πατρίδα μας και βασίλευε σε κάθε έθνος - για την μεγαλύτερη δόξα της Υπεραγίας Τριάδος και τη σωτηρία της ανθρωπότητας».

Στο άλλο άκρο της Ευρώπης, στην Ιρλανδία, υπήρχε ένα άλλο (αν και πολύ λιγότερο σημαντικό) γεγονός την περασμένη εβδομάδα. Σε ένα πρώην βαθιά καθολικό χριστιανικό έθνος όπου ο εκφυλισμός έχει πλέον το πάνω χέρι, ένα χριστιανικό εθνικιστικό κίνημα αντίστασης έχει ξεπηδήσει. 

Αν και το Merrion Hotel στο Δουβλίνο ακύρωσε την εκδήλωση παρουσίασης του νέου κόμματος που είχε προγραμματιστεί για την περασμένη Πέμπτη, η ίδρυση του κόμματος υπό την ονομασία «Εθνικό Κόμμα» (National Party) και υπό την ηγεσία του Justin Barrett έχει συγκεντρώσει την προσοχή των mainstream μέσων ενημέρωσης στην Ιρλανδία. Το κόμμα ασπάζεται αυτό που έχει μόλις επιτύχει την Πολωνία - τη δημιουργία μίας καθολικής δημοκρατίας. Η πλατφόρμα του κόμματος περιγράφεται ως «εθνικιστικό, κατά της άμβλωσης, κατά της δικτατορικής ΕΕ, κατά της πολυπολιτισμικότητας και κατά της μετανάστευσης». Ως ηγέτης, ο Barrett έχει ήδη ταχθεί υπέρ του φυλετικού ελέγχου από την αστυνομία και της πλήρους απαγόρευσης της μουσουλμανικής μετανάστευσης, ενώ επίσης ανοιχτά υποστηρίζει την αντίθεσή του στην λεγόμενη «ισότητα του γάμου» («γάμος» ομοφυλόφιλων).

 ΠΗΓΗ

Η Τουρκία γυρίζει τις πλάτες στην φασιστική Ευρώπη.

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε στις 20 Νοεμβρίου ότι η Τουρκία δεν έχει ανάγκη να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση "με οποιοδήποτε τίμημα" . Αντ 'αυτού, θα μπορούσε να είναι μέρος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), ή Συμφώνου της Σαγκάης. Ο Τούρκος ηγέτης δήλωσε ότι είτΟΥχε ήδη συζητήσει την ιδέα με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Καζάκο ομόλογο του Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ.

Ο SCO είναι μια πολιτική οργάνωση, οικονομική και στρατιωτική της Ευρασίας, που ιδρύθηκε το 2001 στη Σαγκάη. Τα μέλη της είναι η Ρωσία, η Κίνα, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν μιλούν τα τουρκικά.

Η Ινδία και το Πακιστάν θα γίνουν πλήρη μέλη κατά την επόμενη συνεδρίαση στην Αστάνα το 2017. Η Μογγολία, η Ινδία, το Ιράν, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν είναι παρατηρητές του SCO. Το 2013, η Τουρκία έλαβε το καθεστώς του «συνομιλητή» του SCO. Η άλλη χώρα με το ίδιο καθεστώς είναι η Λευκορωσία. 

Οι εταίροι «συνομιλητές» δικαιούνται να συμμετέχουν στις υπουργικές συναντήσεις και άλλες συναντήσεις του SCO, αλλά δεν έχουν δικαίωμα ψήφου.

Η Τουρκία υπέβαλε επίσημη αίτηση για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1987 και οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις άρχισαν το 2005. Η φιλοδοξία της να είναι μέρος του μπλοκ πηγαίνει πίσω στο 1960. Οι προοπτικές ένταξης της φαίνονται ζοφερές μετά από έντεκα χρόνια διαπραγματεύσεις. Τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν μόνιμο εμπόδιο.

Η ΕΕ ενέτεινε τις επικρίσεις κατά της Άγκυρας μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, λέγοντας ότι η αντι-τρομοκρατική νομοθεσία της χώρας εφαρμόζεται σε υπερβολικό βαθμό. Το Λουξεμβούργο και η Αυστρία , καθώς και ορισμένοι νομοθέτες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ζήτησαν από το μπλοκ να σταματήσει τις ενταξιακές συνομιλίες με την Τουρκία ή να την τιμωρήσει με άλλες κυρώσεις.

Από την πλευρά της, η Τουρκία είναι απογοητευμένη από τη μακρά αδιέξοδο της ένταξης στην ΕΕ. Η Άγκυρα κατηγορεί την ΕΕ ότι αντιμετωπίζει τη χώρα με διαφορετικό τρόπο στη διαδικασία προσχώρησης και ότι δεν ξεκλειδώνει όλα τα χρήματα που είχε υποσχεθεί στην Τουρκία μετά  τη συμφωνία για τους πρόσφυγες. Σχεδιάζει να επαναφέρει τη θανατική ποινή. Η απόφαση αυτή θα καταστήσει αδύνατη την ένταξη στην ΕΕ. Ο πρόεδρος Ερντογάν σχεδιάζει να διεξάγει δημοψήφισμα σχετικά με το μέλλον της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.

Η ένταξη της Τουρκίας στο SCO θα ήταν ένα σημαντικό βήμα, ενώνοντας το Συμβούλιο Συνεργασίας των τουρκόφωνων χωρών ( CCTS ) - ένας διεθνής οργανισμός των τουρκικών χώρων , που περιλαμβάνει το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, την Κιργιζία και την Τουρκία. Η Γενική Γραμματεία βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη, στη Τουρκία. Το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν είναι πιθανά μελλοντικά μέλη του Συμβουλίου.

Η διεθνής οργάνωση αυτή λειτουργεί επίσης ως συντονιστικό όργανο για όλους τους άλλους αυτόνομους μηχανισμούς συνεργασίας, όπως η Κοινοβουλευτική Συνέλευση των τουρκόφωνων χωρών (TURKPA), ο Διεθνής Οργανισμός του Τουρκικού Πολιτισμού (TURKSOY) και η τουρκική Ακαδημία.

Από την ίδρυσή της το 2009, το CCTS έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο όσον αφορά τη θεσμοθέτηση των ανταλλαγών. Η 6^η  Σύνοδος κορυφής των αρχηγών Κρατών του τουρκικού Συμβουλίου θα πρέπει να λάβει χώρα πριν από το τέλος του χρόνου στην Cholpon-Ata(Κιργιστάν).

Η δήλωση του προέδρου Ερντογάν είναι άλλο ένα σημάδι της εγκατάλειψης της Δύσης από την Άγκυρα, για άλλους εταίρους. Για παράδειγμα, η Τουρκία ανακοίνωσε ότι βρίσκεται σε συνομιλίες με τη Ρωσία για την αγορά των προηγμένων συστημάτων αεράμυνας μεγάλου βεληνεκούς S-400, για την προστασία του εναέριου χώρου της. Επιδιώκει επίσης να κερδίσει συμβάσεις για τα ηλεκτρονικά συστήματα, πυρομαχικά και τη πυραυλική τεχνολογία. Ο στρατηγόςHulusi Akar, αρχηγός του Επιτελείου των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, επισκέφθηκε τη Ρωσία αυτό το μήνα για να συζητήσει τη στρατιωτική συνεργασία.

Κατά τη διάρκεια της διήμερης επίσκεψής του Ερντογάν στο Πακιστάν στις 16 Νοεμβρίου, ο αρχισυντάκτης μιας φιλοκυβερνητικής εφημερίδας στην Τουρκία , δήλωσε ότι η χώρα θα πρέπει να αναπτύξει τη δική της πυρηνική αποτρεπτική δύναμη. Μπορεί να έκφρασε την προσωπική του άποψη, αλλά επιβεβαιώνει τη γενική τάση για την αναθεώρηση από την Τουρκία, της έννοιας της συνεργασίας για την ασφάλεια του ΝΑΤΟ υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κατά τη Σύνοδο Κορυφής στις 9 Αυγούστου στην Αγία Πετρούπολη, η Ρωσία και η Τουρκία υπέγραψαν μια δήλωση για μια άνευ προηγουμένου συνεργασία στην αμυντική βιομηχανία. Τα μέρη συμφώνησαν επίσης να σχηματίσουν έναν κοινό στρατιωτικό και πληροφορίας μηχανισμό, για να συντονίσουν τις δραστηριότητές τους στη Μέση Ανατολή. Η ρωσο-τουρκική οικονομική συνεργασία αναμένεται να επιτευχθεί περαιτέρω πρόοδος με την επανέναρξη του σχεδίου για μεταφορά του φυσικού αερίου Turkish-Stream.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Ρωσία, και όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες ή οποιοδήποτε άλλο μέλος του ΝΑΤΟ, ήταν η πρώτη χώρα που επισκέφτηκε ο πρόεδρος της Τουρκίας μετά το πραξικόπημα.

Στα τέλη Οκτωβρίου, η Τουρκία και η Κίνα διεξήγαγαν επίσης ένα εμπορικό συμπόσιο στην Κωνσταντινούπολη, υπογράφοντας συνολικά 36 νέες συμβάσεις αξίας  300 εκατομμύριων δολαρίων. Λόγω της γεωγραφίας της, η Τουρκία έχει να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή του κινεζικού σχεδίου μια ζώνη, ένας Δρόμος (Δρόμος του Μεταξιού, Silk Road). Η Τουρκία παίρνει και πάλι τη στάση ενός μείζονος εταίρου για την πραγματοποίηση επενδύσεων και τη συνεργασία, γεγονός το οποίο θα συμβάλει στη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Έγινε η 17^η παγκόσμια οικονομία και ένας προορισμός όλο και πιο σημαντικός για τις κινεζικές εταιρείες που θέλουν να εμπορεύονται και να επενδύσουν. Επί του παρόντος, η Κίνα είναι ο τρίτος εμπορικός εταίρος της Άγκυρας, με ανταλλαγές 28 δις δολαρίων. Η Τουρκία είναι δημοφιλής στους Κινέζους τουρίστες και αναπτύσσονται οι πολιτιστικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Ο Τούρκος υπουργός για τα τελωνεία, Μπουλέντ Tüfenkci, είχε ανακοινώσει τον Ιανουάριο ότι η χώρα του σκοπεύει τώρα να τριπλασιάσει τις συναλλαγές της με το Ιράν – ένα παρατηρητή τουSCO - μέχρι 30 δις δοάρια "το συντομότερο δυνατόν" .

Η σταδιακή μετάβαση της Τουρκία προς την Ευρασία και άλλους εταίρους, αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης διαδικασίας, καθώς η Δύση αποδυναμώνεται και διχάζεται. Η ίδια η έννοια της «δυτικής ενότητας» εξαφανίζεται. Χωρίς έκπληξη, καθώς οι σχέσεις της με τη Δύση ξινίζονται, η Τουρκία πλησιάζει άλλα κέντρα εξουσίας. 

Περαιτέρω πρόοδοι της Άγκυρας προς την ενσωμάτωση στον SCO θα διευκολύνει την εφαρμογή μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που θα ενισχύσει τη θέση της Άγκυρας στον κόσμο.

 Peter Korzun

ΠΗΓΗ