Διακινητής στη Γερμανία εγκατέλειψε μετανάστες σε συνθήκες πολικού ψύχους

Ένας διακινητής ανθρώπων εγκατέλειψε 19 μετανάστες, ανάμεσά τους και πέντε παιδιά, στον χώρο στάθμευσης ενός αυτοκινητοδρόμου της νότιας Γερμανίας και σε συνθήκες πολικού ψύχους και διέφυγε, ανακοίνωσε η αστυνομία.

Η αστυνομία είπε ότι η θερμοκρασία βρισκόταν στους 20 βαθμούς υπο το μηδέν χθες Σάββατο όταν βρήκε τους μετανάστες, ένας εκ των οποίων είχε πλησιάσει δύο ανθρώπους που βρίσκονταν στο χώρο στάθμευσης για να ζητήσει βοήθεια όταν τους εγκατέλειψε ο διακινητής.

Οι μετανάστες έτρεμαν από το κρύο όταν τους πλησίασαν οι υπηρεσίες πρώτων βοηθειών κοντά στο Μπράνεμπουργκ.

Δεν είχαν διαβατήρια και είπαν ότι προέρχονταν από το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία και ότι είχαν πληρώσει μεταξύ 500 και 800 ευρώ έκαστος για να μεταφερθούν στη Γερμανία από κέντρο φιλοξενίας προσφύγων της Ιταλίας.

Τέσσερα από τα παιδιά μεταφέρθηκαν στους χώρους υπηρεσίας φροντίδας ανηλίκων, ενώ οι ενήλικες μετανάστες σε κέντρο υποδοχής προσφύγων, σύμφωνα με την αστυνομία, η οποία αναφέρει σε ανακοίνωσή της ότι το ανθρωποκυνηγητό που έχει εξαπολύσει για τον εντοπισμό του διακινητή δεν έχει ως τώρα αποτέλεσμα. Ο διακινητής οδηγούσε ένα φορτηγό με βρετανικές πινακίδες.

http://flashnews.gr/

Γενεύη: Αναστασιάδης- Ακιντζί συζητούν τον κατάλογο των εκκρεμοτήτων

Γενεύη. 

Ξεκίνησε στη Γενεύη η πρώτη συνάντηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη και του Τ/κ ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί.

Σύμφωνα με έγκυρη πηγή στη συνάντηση, πέρα του Προέδρου Αναστασιάδη, μετέχουν από ε/κ πλευράς ο Διαπραγματευτής Ανδρέας Μαυρογιάννης, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Νίκος Χριστοδουλίδης και 2 πρακτικογράφοι.

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζί συζητούν τον κατάλογο με τα σημαντικά θέματα που εκκρεμούν και να αποφασίσουν τη σειρά συζήτησης τους από τις 9 ως τις 11 Ιανουαρίου. Ο κατάλογος, πέραν των 15 θεμάτων, καταρτίστηκε από τους δύο διαπραγματευτές, Ανδρέα Μαυρογιάννη και Οζντίλ Ναμί.

Δευτέρα και Τρίτη θα συζητηθούν οι εκκρεμότητες, την Τετάρτη θα κατατεθούν χάρτες για τις εδαφικές αναπροσαρμογές και την Πέμπτη θα αρχίσει η πενταμερής, η οποία σύμφωνα με εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, θα κρατήσει ενδεχομένως και πέραν των δύο ημερών

O Πρόεδρος Αναστασιάδης είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ ενώ μίλησε δύο φορές με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος.

Τηλεφωνική επικοινωνία Ακιντζί με ΓΓ του ΟΗΕ

Τηλεφωνική επικοινωνία με τον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες είχε ο Τ/κ ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί σύμφωνα με πηγές από το γραφείο του Τ/κ ηγέτη.

Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι κατά τη τηλεφωνική επικοινωνία, η οποία κράτησε 20 λεπτά, ο Τ/κ ηγέτης είπε ότι η τ/κ πλευρά είναι έτοιμη να συμμετάσχει στην πενταμερή διάσκεψη στο πλαίσιο της συμφωνίας που επιτεύχθηκε στη συνάντηση της 1ης Δεκεμβρίου, προσθέτοντας ότι θα καταβάλει την αναγκαία προσπάθεια για να καταλήξει με επιτυχία η διάσκεψη.

Πηγή: philenews/ ΚΥΠΕ

Ο Τζορτζ Σόρος ετοιμάζει οικονομικό Αρμαγεδδώνα στις ΗΠΑ- κατά του Ντόναλντ Τραμπ

Το σχέδιο του Τζορτζ Σόρος να εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ η Χίλαρι Κλίντον απέτυχε παρά τα πολλά εκατομμύρια που προσφέρθηκαν από τον δισεκατομμυριούχο, όπως και οι προσπάθειες του να  αποσταθεροποιηθούν οι ΗΠΑ με την οικονομική υποστήριξη διαμαρτυριών, ....

γράφει το YourNewsWire και αναμεταδίδει το Βαλκανικό Περισκόπιο.

Αποτέλεσμα η πλήρης αποτυχία των σχεδίων του Σόρος, μια ασυνήθιστη ήττα για τον 80χρονο κερδοσκόπο του χρηματιστηρίου. Αλλά δεν το βάζει κάτω.

Τα κόλπα του Σόρος με τη χρηματοδότηση και των έλεγχο πολιτικών μαριονετών και οι προκαθορισμένες κινήσεις τους είναι, ήδη, γνωστές σε όλον τον κόσμο, με τις παρεμβάσεις του σε πολλές χώρες.

Αυτή η πραγματικότητα αναγκάζει τον περιβόητο δισεκατομμυριούχο προπαγανδιστή της Νέας Τάξης, να επιστρέψει σε δοκιμασμένες μεθόδους για την απόκτηση του πολιτικού ελέγχου.

Οι αναλυτές που παρακολουθούν στενά τη συμπεριφορά του «πληγωμένου θηρίου», βλέπουν τις τελευταίες εβδομάδες ότι κινείται σε μια νέα κατεύθυνση.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι τα κεφάλαια, που ο Σόρος έριξε στην καμπάνια της Χίλαρι Κλίντον, είναι πολύ ασήμαντα σε σύγκριση με τα τεράστια ποσά που ρίχνει τώρα στην αγορά ομολόγων.

Το σχέδιο είναι να δημιουργήσει έναν «οικονομικό Αρμαγεδδώνα» οδηγώντας το δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ στο χείλος του γκρεμού.

Στόχος του είναι από τις στάχτες που θα δημιουργήσει να αναβιώσει η Νέα Παγκόσμια Τάξη του Σόρος.

Ο δισεκατομμυριούχος πιστεύει ότι η Αγορά (χρηματιστήριο) είναι το αδύναμο σημείο του Τραμπ, πιστεύει ακόμη, ότι ο Τραμπ δεν έχει καμία πιθανότητα να «επιζήσει» μετά την επίθεση στις Αγορές.

Πιστεύει ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα καταστραφεί οικονομικά και δεν θα μπορεί να εστιάσει την προσοχή του στα καθήκοντά του και στις υποσχέσεις του «να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη».

Η μέθοδος του Σόρος να καθυποτάξει την Τράπεζα της Αγγλίας και να καταστρέψει την οικονομία της Μαλαισίας σε μια μέρα, θα πρέπει να θεωρείται ένα ‘ζέσταμα’ για την εφαρμογή του μεγαλεπήβολου σχεδίου για τον παγκόσμιο οικονομικό Αρμαγεδδώνα» ισχυρίζεται αναλυτής της «Wall Street».

http://yournewswire.com/
 http://www.echedoros-a.gr

Το διαβάσαμε εδώ.

Ο Αριστοτέλης και η μεσαιωνική αστρική πύλη

Μια φορά κι έναν καιρό στη Δύση, στην Ισπανία για να ακριβολογούμε, ήρθε στο φως μια συλλογή εγγράφων που βρίσκονταν στο σκοτάδι για πάνω από χίλια χρόνια, και τα αποτελέσματα της ανακάλυψης ήταν στ’ αλήθεια επαναστατικά.

Τα βιβλία του Αριστοτέλη ήταν η μεσαιωνική αστρική πύλη των χριστιανών. Για τους Ευρωπαίους του Μέσου Μεσαίωνα, η εντυπωσιακή επανεμφάνιση των χαμένων έργων του Έλληνα φιλοσόφου υπήρξε ένα γεγονός τόσο μοναδικό και με τόσο τεράστιο αντίκτυπο, ώστε να είναι ή θαυμαστό ή διαβολικό, ανάλογα με τη σκοπιά του καθενός. Η γνώση που περιεχόταν σ’ αυτά τα χειρόγραφα ήταν ταυτόχρονα «σκληρή» και «μαλακή» και εκπληκτικά κατανοητή. Οι περίπου τρεις χιλιάδες σελίδες υλικού, που κάλυπταν ολόκληρο το φάσμα της μάθησης, από βιολογία και φυσική μέχρι λογική, ψυχολογία, ηθική και πολιτική επιστήμη, φάνταζαν πραγματικά σαν κληροδότημα ενός ανώτερου πολιτισμού.

Ή μήπως θα έπρεπε να πω δυο πολιτισμών; Γιατί τα βιβλία του Αριστοτέλη δεν ανακαλύφθηκαν γραμμένα στα ελληνικά, ούτε φυλαγμένα σε πήλινα αγγεία, αλλά γραμμένα στα αραβικά και στεγασμένα στις βιβλιοθήκες μεγάλων πανεπιστημίων στη Βαγδάτη, στο Κάιρο, στο Τολέδο και στην Κόρδοβα.

Μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κατάρρευση της τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη, τα έργα του Αριστοτέλη και άλλων Ελλήνων επιστημόνων έγιναν πνευματική ιδιοκτησία του πλούσιου και φωτισμένου αραβικού πολιτισμού, που κυριαρχούσε στη μεγάλη Νότια Ημισέληνο, εκτεινόμενη από την Περσία μέχρι την Ισπανία. Συνεπώς, όταν οι Δυτικοευρωπαίοι μετέφρασαν αυτά τα έργα στα λατινικά, με τη βοήθεια μουσουλμάνων και Εβραίων λογιών, μετέφρασαν επίσης τα έργα των κορυφαίων ισλαμιστών και εβραίων ερμηνευτών, φιλοσόφων παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ο Αβικέννας, ο Αβερρόης και ο Μώυσής Μαϊμονίδης.

Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Σαν να έβρισκε κάποιος φυλαγμένα σε ένα αρχαίο αγγείο όχι μόνο τα έργα ενός αρχαίου Αϊνστάιν, αλλά και ερμηνείες, εφαρμογές και εκσυγχρονισμό του υλικού από τον ίδιο τον Αϊνστάιν και άλλους σύγχρονους φυσικούς. Λόγω αυτών των σχολιασμών, το έργο του Αριστοτέλη εμφανίστηκε με άμεσα χρησιμοποιήσιμη -και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη- μορφή. Για τους μεσαιωνικούς χριστιανούς, η ανάγνωση αυτών των βιβλίων για πρώτη φορά ήταν σαν να έβρισκαν μια συνταγή για διαπλανητικά ταξίδια ή μια θεραπεία για το AIDS, γραμμένες σε κάποιον αρχαίο πάπυρο. Ήταν το είδος της γνώσης που μπορούσε να ανατρέψει την υπάρχουσα κοσμοθεωρία, να προκαλέσει επανάσταση στην επιστήμη και να παράσχει στους αναγνώστες νέα πρότυπα ανθρώπινης οργάνωσης.

Γι αυτό το λόγο, η επανεμφάνιση των αριστοτελικών ιδεών στην Ευρώπη είχε μια μεταμορφωτική επίδραση εντελώς διαφορετική από οποιαδήποτε μεταγενέστερη ανακάλυψη. Δεν προκάλεσε τις εκτεταμένες αλλαγές που έλαβαν χώρα στην ευρωπαϊκή κοινωνία του Ύστερου Μεσαίωνα: την αύξηση της παραγωγής τροφίμων και του εμπορίου, την εξέλιξη των πόλεων, την εξάπλωση της μάθησης και την ανάπτυξη των λαϊκών θρησκευτικών κινήσεων. Η χρησιμότητα των μεθόδων και των εννοιών του Αριστοτέλη εξαρτιόταν από την επίτευξη ενός ορισμένου επιπέδου τεχνικής και οικονομικής προόδου, από την ανάπτυξη μιας ορισμένης πολιτισμικής ορμής εκ μέρους της κοινωνίας-αποδέκτη. Δεδομένης αυτής της ορμής, ωστόσο, οι ανακαλύψεις ήταν καταιγιστικές, επιταχύνοντας το βήμα και βαθαίνοντας την ποιότητα της επιστημονικής και φιλοσοφικής έρευνας. Στη λατινική Δύση, το ανακτημένο έργο του Αριστοτέλη ήταν το κλειδί για τις περαιτέρω εξελίξεις, που θα μετέτρεπαν την Ευρώπη από μια απομακρυσμένη, επαρχιακή περιοχή σε επίκεντρο ενός επεκτατικού παγκόσμιου πολιτισμού.

Φανταστείτε! Πάνω από τέσσερις αιώνες πριν κηρύξουν την επιστημονική επανάσταση ο Φράνσις Μπέικον και ο Καρτέσιος, μια αναγνωρίσιμα σύγχρονη προοπτική -ορθολογιστική, προσγειωμένη, ανθρωπιστική και εμπειρική- πυροδότησε πολιτιστικό πόλεμο απ’ άκρη σ’ άκρη της Δυτικής Ευρώπης, αμφισβητώντας παραδοσιακές θρησκευτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις στον πυρήνα τους. Ο αγώνας ανάμεσα στην πίστη και τη λογική δεν άρχισε, όπως τόσο συχνά υποθέτουν, με την αμφισβήτηση της γεωκεντρικής κοσμολογίας από τον Κοπέρνικο ή με την καταδίκη του Γαλιλαίου από την Ιερά Εξέταση, αλλά με τη διαμάχη πάνω στις ιδέες του Αριστοτέλη κατά τη διάρκεια του 12ου και του 13ου αιώνα. Εδώ και δεκαετίες, οι ειδικοί της μεσαιωνικής ιστορίας έχουν κατανοήσει ότι η αφύπνιση της Δύσης άρχισε κατά τη διάρκεια της «μεσαιωνικής αναγέννησης». Πολλοί πιστεύουν ότι η σύγκρουση μεταξύ των χριστιανών για το αν θα έπρεπε να αποδεχτούν ή να απορρίψουν την αριστοτελική επιστήμη σημαδεύει μια κρίσιμη καμπή -ίσως ΤΗΝ Κρίσιμη καμπή-στην ιστορία της δυτικής διανόησης. Αλλά αυτή η κατανόηση δεν έχει αποτελέσει μέρος της γενικά παραδεκτής πολιτισμικής μας «ιστορίας». Αντίθετα, συνεχίζουμε να λέμε την ιστορία του νεωτερισμού σαν να ξεκίνησε με την Αναγέννηση του 16ου αιώνα και με επιστήμονες όπως ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος και ο Ισαάκ Νεύτων.

Γιατί; Ένας λόγος αφορά το μύθο της πολιτισμικής αυθεντικότητας, την ιδέα -κοινή σε πολλούς πολιτισμούς- ότι ένας συγκεκριμένος πολιτισμός αναπτύχθηκε αφ’ εαυτού του, από πρωτότυπες πηγές, αντί να είναι προϊόν δανεισμού ή επιβολής από ξένους. Ο πολιτισμός «μας» είναι αυθεντικά γηγενής, υποστηρίζουν οι φανατικοί κάθε έθνους, ενώ ο «δικός τους» είναι απλώς παραγωγό ή μίμηση. Για όσους αγωνιούν να εδραιώσουν την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού έναντι όλων των άλλων παραδόσεων, η ιστορία της πρώτης πνευματικής επανάστασης της Ευρώπης είναι κάτι που τους φέρνει σε δύσκολη θέση. Ο πρώτος μεταδότης αυτών των προηγμένων ιδεών ήταν όχι μόνο ένας μη ευρωπαϊκός πολιτισμός, αλλά και ένας πολιτισμός που οι χριστιανοί, εδώ και πολύ καιρό, θεωρούσαν νέμεσή τους: η Μουσουλμανική Αυτοκρατορία, που κατείχε τους Αγίους Τόπους, κυριαρχούσε στις θαλάσσιες οδούς της Μεσογείου και προκαλούσε την Ευρώπη στρατιωτικά επί χίλια σχεδόν χρόνια. Και, ακόμα χειρότερο, όπως ανακάλυψαν οι Σταυροφόροι, αυτός ο «άπιστος» πολιτισμός ήταν σαφώς πιο προηγμένος σε σημαντικούς τομείς απ’ ότι ο πολιτισμός της λατινικής Δύσης. Οι Άραβες και οι Εβραίοι όχι μόνο είχαν αποκτήσει τη φιλοσοφία και τη φυσική επιστήμη του Αριστοτέλη, αλλά είχαν επίσης αφομοιώσει τα μαθηματικά του Ευκλείδη, την αστρονομία και την οπτική του Πτολεμαίου, τις αρχές της μηχανικής του Αρχιμήδη, την ιατρική επιστήμη του Ιπποκράτη και του Γαληνού και άλλους επιστημονικούς θησαυρούς. Πέρα από το ότι είχαν μεταφράσει αυτά τα έργα, τα είχαν ερμηνεύσει, εφαρμόσει και βελτιώσει και είχαν προσθέσει και νέες, δικές τους επιστήμες, όπως η χημεία, η άλγεβρα και η ιστορία. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι Άραβες θεωρούσαν τους Σταυροφόρους βάρβαρους επιδρομείς ή που οι Ευρωπαίοι έβλεπαν τον ισλαμικό κόσμο με αυτό τον παράξενο συνδυασμό φόβου και θαυμασμού, μίσους και ζήλιας, που οι φτωχότεροι, λιγότερο «πολιτισμένοι» λαοί αισθάνονται συχνά για όσους είναι πιο πλούσιοι και εκλεπτυσμένοι απ’ ότι οι ίδιοι.

Για τους σοβινιστές μπορεί να είναι άβολο το να θυμηθούν ότι η Ευρώπη εξαρτιόταν από μουσουλμάνους και εβραίους λόγιους για την ανάκτηση της κλασικής της κληρονομιάς. Όμως, για πολλούς νεωτεριστές, μία ακόμα πηγή έντονης αμηχανίας είναι ο ηγετικός ρόλος που διαδραμάτισε σ’ αυτό το έργο της ανακάλυψης ο πιο μεσαιωνικός από τους θεσμούς, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Σήμερα έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε ότι η επιστήμη και η ορθόδοξη θρησκεία βρίσκονται εγγενώς και μονίμως σε σύγκρουση.

Μία από τις αγαπημένες μας ιστορίες είναι «Ο Γαλιλαίος έναντι της Ιεράς Εξέτασης» – ένα ηθικοπλαστικό έργο στο οποίο ο θαρραλέος, δημιουργικός άνθρωπος της λογικής έρχεται αντιμέτωπος με τους δογματικούς, ρασοφόρους διώκτες του. Ωστόσο, τα πανεπιστήμια του Μεσαίωνα που βρίσκονταν υπό την αιγίδα της Εκκλησίας ήταν κατηγορηματικά αντίθετα σ’ αυτού του είδους τον αδαή σκοταδισμό.

Όπως αναγνώριζε και ο ίδιος ο Γαλιλαίος, οι ανήσυχες «εξαριστοτελισμένες» σχολές των τεχνών και της θεολογίας ήταν τα φυτώρια της επιστημονικής σκέψης. Το εκπληκτικό είναι (τουλάχιστον για όσους έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν ότι η εποχή της πίστης ήταν μια εποχή σκότους) ότι η αποφασιστική σύγκρουση μεταξύ ορθολογιστικού και παραδοσιοκρατικού στοχασμού δε διεξήχθη μεταξύ της μεσαιωνικής Εκκλησίας και των αντιπάλων της. Έλαβε χώρα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι δυνάμεις που υποστήριζαν τη νέα αριστοτελική παιδεία έδιναν μάχη μ’ εκείνους που ήταν αντίθετοι σ’ αυτή.

Αυτή η μάχη είναι το θέμα τούτου του βιβλίου. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η έκβασή της καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της δυτικής διανόησης. Στην εποχή του Μεσαίωνα, φυσικά, το βασικό θέμα της διαμάχης δεν ήταν «επιστήμη» έναντι «θρησκείας». Αυτό που τώρα αποκαλούμε επιστήμη αποτελούσε μέρος μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας, η οποία περιλάμβανε τη λογική, την ηθική, τη μεταφυσική, την αισθητική, ακόμα και τη θεολογία – και όλοι οι εμπλεκόμενοι στη σύγκρουση ήταν πιστοί χριστιανοί.

 Η αντιδικία είχε, στην πραγματικότητα, να κάνει με το κατά πόσον οι Ευρωπαίοι διανοούμενοι θα αφοσιώνονταν στην αναζήτηση για λογική κατανόηση και στο πώς θα μπορούσαν να το κάνουν χωρίς να χάσουν τη θρησκευτική και πολιτισμική τους ταυτότητα. Μπορούσαν οι χριστιανοί στοχαστές, εμπνευσμένοι από τον Αριστοτέλη, να κατανοήσουν το φυσικό σύμπαν, συμπεριλαμβανομένης και της σφαίρας των ανθρώπινων κινήτρων και σχέσεων; Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις ίδιες τεχνικές σκέψης για να εξηγήσουν τη σχέση της κτίσης με το Θεό; Σε πολλούς παραδοσιοκράτες, αυτό το έργο φάνταζε αφενός επικίνδυνο και αφετέρου φιλόδοξο. Ο Αριστοτέλης ήταν ειδωλολάτρης και ορισμένες από τις ιδέες του βρίσκονταν σε δυσαρμονία με τα καθιερωμένα χριστιανικά δόγματα. Το πιο σημαντικό ήταν ότι η αριστοτελική στάση, με τον απτόητο θαυμασμό της για τον υλικό κόσμο, την αντιπάθειά της για τις υπερφυσικές εξηγήσεις και την αισιοδοξία της σχετικά με την ανθρώπινη φύση, ερχόταν σε αντίθεση με αιώνες μεταφυσικών, ασκητικών χριστιανικών αξιών και πρακτικών.

Μπορούσαν οι χριστιανοί στοχαστές να ακολουθούν τη διδασκαλία του Έλληνα σοφού, που αποκαλούσαν «Φιλόσοφο», και ταυτόχρονα να

ακολουθούν και τον Ιησού Χριστό; Για έναν αιώνα σχεδόν, η απάντηση παρέμενε αμφίβολη. Λόγω της απειλής που συνιστούσαν για τους καθιερωμένους τρόπους σκέψης, τα βιβλία του Αριστοτέλη περί «φυσικής φιλοσοφίας» θεωρήθηκαν αρχικά πολύ επικίνδυνα για να διδαχτούν σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Στις αρχές του 13ου αιώνα απαγορεύτηκαν και μερικοί από τους πιο παθιασμένους υποστηρικτές τους κάηκαν σαν αιρετικοί. Το 1277, η Εκκλησία καταδίκασε πολλές αριστοτελικές ιδέες που διδάσκονταν στα σχολεία, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων προτάσεων που είχαν υιοθετηθεί από τη μεγαλύτερη ιδιοφυία του αιώνα, τον Θωμά Ακινάτη. Τελικά, όμως, οι ηγέτες της Εκκλησίας επέτρεψαν στη χριστιανική σκέψη να μεταμορφωθεί από τη νέα κοσμοθεωρία. Με τις μη αναστρέψιμες κοινωνικές αλλαγές που αναδιαμόρφωναν την ευρωπαϊκή κοινωνία, συνειδητοποίησαν ότι η Εκκλησία θα έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα ρεύματα, αν ήθελε να διατηρήσει τη θέση της ως πνευματικής και ηθικής ηγεσίας. Έτσι, διορατικοί πάπες και επίσκοποι έκαναν το μοιραίο βήμα που οι ισλαμιστές ηγέτες είχαν απορρίψει. Παντρεύοντας τη χριστιανική θεολογία με την αριστοτελική επιστήμη, παρέδωσαν τη Δύση σε μια ηθική ορθολογιστικής έρευνας, η οποία θα προκαλούσε μια σειρά «επιστημονικών επαναστάσεων», καθώς και απρόβλεπτες αναταραχές στην κοινωνική και θρησκευτική σκέψη.

Συνεπώς, οι πρώτοι φυσικοί επιστήμονες της Ευρώπης ήταν σχολαστικοί θεολόγοι και οι πιο καινοτόμοι κοινωνικοί στοχαστές της ήταν καθηγητές των τεχνών στα καινούρια καθολικά πανεπιστήμια. Επί τέσσερις αιώνες, οι Ευρωπαίοι φοιτητές -μια ελίτ προορισμένη για ηγετικές θέσεις στην Εκκλησία, την κυβέρνηση, την ιατρική και τα νομικά- ήταν αφοσιωμένοι σε ένα πρόγραμμα σπουδών που συνδύαζε τη λογική του Αριστοτέλη και τη φυσική φιλοσοφία με τη χριστιανική παιδεία. Η επιστημονική δραστηριότητα (συμπεριλαμβανομένης και της αναλυτικής επεξεργασίας της ηθικής και της πολιτικής) είχε νομιμοποιηθεί μέσω της σύνδεσής της με τη θρησκεία, και η θεολογία -η χρήση της λογικής σε ερωτήματα πίστης- θεωρούνταν η «βασίλισσα των επιστημών». Η αριστοτελική κίνηση είχε ισχυροποιηθεί… όμως ο γάμος της πίστης με τη λογική δεν ήταν ποτέ εύκολος. Ακόμα και πριν ολοκληρώσει ο Θωμάς Ακινάτης το σπουδαίο συνθετικό έργο του Summa Theologica, οι συντηρητικοί το επέκριναν ο>ς υπερβολικά ελληνικό και οι ριζοσπαστικοί ως υπερβολικά χριστιανικό. Το 14ο αιώνα, ο λαμπρός φραγκισκανός σχολαστικός λόγιος Γουλιέλμος του Όκαμ επέμενε ότι ο Ακινάτης είχε σφάλει προσπαθώντας να διατυπώσει μια «φυσική θεολογία» και ότι θα ήταν καλύτερα τόσο για την επιστήμη όσο και για τη θρησκεία αν χώριζαν. Μέχρι να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην Ευρώπη μια νέα επιστημονική επανάσταση την εποχή του Γαλιλαίου, οι διαδικασίες του διαζυγίου είχαν πάρει για τα καλά το δρόμο τους. Οι περισσότεροι από τους «νέους ανθρώπους» του Που αιώνα δεν αναγνώριζαν τον Αριστοτέλη ως έμπνευση, αλλά ως εχθρό.

Υπήρχαν αρκετοί λόγοι γι αυτό, κι ένας, σίγουρα, είναι ο ξεπεσμός του σχολαστικισμού. Τα πανεπιστήμια, που κάποτε ήταν η πηγή της δημιουργικής σκέψης, του πνευματικού οργασμού και των ελεύθερων συζητήσεων, τώρα συνδύαζαν τη στεγνή ορθοδοξία σε ζητήματα δόγματος με μια ανόητη θεολογική λεπτολογία. Όπως παρατήρησε ο μεγάλος καθολικός ανθρωπιστής Έρασμος, οι «επιστημονικοί» θεολόγοι των σχολών αφοσιώνονταν τώρα σε ερωτήματα του τύπου: «Θα επιτρέπεται να τρώμε και να πίνουμε μετά την ανάσταση των νεκρών;» («Παίρνουμε τις κατάλληλες προφυλάξεις κατά της πείνας και της δίψας, όσο υπάρχει ακόμα καιρός», σχολίαζε ψυχρά.)

Με την Εκκλησία σε άμυνα έναντι της προτεσταντικής εξέγερσης και την αύξηση της κοσμικής εξουσίας, οι οπαδοί του Αριστοτέλη είχαν γίνει αντιδραστικοί συντηρητικοί, υπερασπιζόμενοι δουλικά κάθε συμπέρασμα του δασκάλου τους, ακόμα και μπροστά σε καινούριες αποδείξεις για το αντίθετο. Έτσι, όταν το τηλεσκόπιο του Γαλιλαίου αποκάλυψε ότι το φεγγάρι ήταν «βλογιοκομμένο» και ότι ο πλανήτης Αφροδίτη είχε χάση και φέξη όπως η Σελήνη, πολλοί λόγιοι διακήρυτταν ότι κάτι πρέπει να μην πήγαινε καλά με τους φακούς του, αφού ο Φιλόσοφος είχε υποστηρίξει ότι τα ουράνια σώματα ήταν τέλεια και αμετάβλητα και ότι η Γη, όχι ο Ήλιος, βρισκόταν στο κέντρο του Σύμπαντος. Όπως παρατηρούσε ο Γαλιλαίος, ο ίδιος ο Αριστοτέλης, με το μεγάλο σεβασμό του προς τις αποδείξεις, δε θα είχε καταλήξει ποτέ σε ένα τέτοιο συμπέρασμα.

Άλλοι στοχαστές της μεταμεσαιωνικής Αναγέννησης δεν ήταν τόσο ευγενικοί όσο ο Γαλιλαίος με το μεγάλο πνευματικό τους πρόγονο. Αφού ο Κοπέρνικος και οι διάδοχοί του έθεσαν τη Γη σε κίνηση και εξάλειψαν τις περισσότερες διακρίσεις μεταξύ των νόμων που διέπουν τη γήινη και την ουράνια συμπεριφορά, οι ιδέες του Αριστοτέλη απεικονίζονταν συχνά ως βλακώδεις προκαταλήψεις – ένα απομεινάρι του σκοτεινού, μεσαιωνικού παρελθόντος. Αλλά αυτό δεν ίσχυε σε καμιά περίπτωση. Η κοσμολογία του Αριστοτέλη ήταν λανθασμένη, όχι «αντιεπιστημονική». Όπως και το υπόλοιπο σύστημά του, ήταν βασισμένη σε αρχές, εξαιρετικά αμφιλεγόμενες στην αρχή, που αργότερα έγιναν οι αποδεκτές βάσεις της επιστημονικής μεθόδου: για παράδειγμα, οι ιδέες ότι ο κόσμος που μας δείχνουν οι αισθήσεις μας είναι αληθινός, κι όχι απλώς μια σκιά της πραγματικότητας· ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη λογική τους είναι ικανοί να ανακαλύψουν μεγάλες αλήθειες σχετικά με αυτό τον κόσμο- ότι κατανόηση των φαινομένων σημαίνει κατανόηση των σχέσεων αιτίου και αιτιατού· και ότι οι φυσικές διαδικασίες είναι αναπτυξιακές και αποκαλύπτουν στους επιδέξιους ερευνητές τακτικά πρότυπα ανάπτυξης και αλλαγής. Φυσικά, η επιστήμη του Φιλοσόφου δεν ήταν όπως η δική μας. Η κοσμοθεωρία του περιέχει πολλά στοιχεία που η σύγχρονη επιστήμη απορρίπτει. Αλλά ο δογματισμός των μεταγενέστερων οπαδών του δεν ήταν δικός του. Ήταν η γεροντική εκδήλωση ενός συστήματος που, στην ακμή του, είχε φέρει επανάσταση στην ευρωπαϊκή σκέψη και της είχε δώσει πολλά από τα πιο τολμηρά και δυναμικά της χαρακτηριστικά.

Με την περαιτέρω πρόοδο της επιστήμης, την αύξηση της κοσμικής εξουσίας και τον κατακερματισμό της Εκκλησίας, το έργο του Αριστοτέλη απώλεσε τη θέση-κλειδί του για τη συμπαντική γνώση. Ταυτόχρονα, μεταξύ των Ευρωπαίων διανοούμενων, το διαζύγιο πίστης και λογικής έγινε οριστικό. Οδηγημένοι από την ανάγκη να απελευθερώσουν τη σκέψη τους από θρησκευτικούς περιορισμούς, οι απόστολοι του Διαφωτισμού σχεδίασαν το διαχωρισμό μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, αξιών και πραγματικότητας, θρησκευτικών πεποιθήσεων και επιστημονικής γνώσης, ένα διαχωρισμό που χαίρει ακόμα ευρείας αποδοχής. Ή μήπως όχι;
 Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών, η σύγκρουση που συγκλόνισε την κοινωνία της Δύσης στο Μέσο Μεσαίωνα έχει επανεμφανιστεί σε παγκόσμια κλίμακα. Οι πιο βίαιες και δραματικές μάχες φέρνουν αντιμέτωπους τους ένθερμους υποστηρικτές των παραδοσιακών θρησκευτικών πεποιθήσεων και συμπεριφορών με τους νεωτεριστές και μετανεωτεριστές αντιπάλους τους. Αλλά δεν είναι μόνο οι «φονταμενταλιστές» που δηλώνουν δυσαρεστημένοι με το σχίσμα μεταξύ επιστημονικής και θρησκευτικής σκέψης. Θεολόγοι, επιστήμονες και ανθρωπιστές διαφορετικής προέλευσης και απόψεων παλεύουν και πάλι με τα ζητήματα που έκαναν τα πανεπιστήμια και τις εκκλησίες της Ευρώπης πνευματικό (μερικές φορές, και πραγματικό) πεδίο μάχης κατά το 12ο και 13ο αιώνα.

Άραγε μπορούν οι σκεπτόμενοι άντρες και γυναίκες να κατανοήσουν τα μυστήρια του Σύμπαντος και να κυριαρχήσουν στην ανυπότακτη φύση τους; Είναι η επιστημονική τόλμη συνεπής με τη θρησκευτική πίστη; Παρεμβαίνει ο Θεός στη φύση και στις ανθρώπινες υποθέσεις; Μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν μια ηθική ζωή χωρίς Αυτόν;
Η ανακάλυψη εκ νέου των έργων του Αριστοτέλη έφερε στο επίκεντρο της δυτικής συνείδησης παλιά ερωτήματα, πυροδοτώντας τον αγώνα για την εναρμόνιση πίστης και λογικής, που δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Απο το βιβλίο «Τα τέκνα του Αριστοτέλη» – Πώς η αρχαία σοφία φώτισε τους σκοτεινούς χρόνους  του Richard Rubenstein

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

 Το διαβάσαμε εδώ.

”ΠΑΝΙΚΟΣ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΕ ΗΠΑ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛ

Το Grexit φοβόντουσαν, Brexit τους προέκυψε. Την Ελλάδα φοβόντουσαν μην στραφεί πιεζόμενη από τους εταίρους της προς τη Μόσχα, για Turexit (από το ΝΑΤΟ) μιλάνε ήδη δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου!

Ο ηγέτης ενός από τα σημαντικότερα μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας κατηγορεί σχεδόν ανοιχτά την Ουάσιγκτων ότι οργάνωσε πραξικόπημα και , πιθανώς, τη δολοφονία του, κατηγορίες απέναντι στις οποίες δεν υπάρχει ουσιαστική απάντηση από πλευράς Δύσης, που μοιάζει να τελεί σε κατάσταση μεγάλης αμηχανίας και σύγχυσης.

Και ενώ ο Τούρκος Πρόεδρος δεν έχει δει κανέναν δυτικό ηγέτη, ούτε και έχει κλειστεί τέτοια συνάντηση, ετοιμάζει τις βαλίτσες του για την Αγία Πετρούπολη, όπου θα συναντήσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν, μια συνάντηση που και μόνο το συμβολικό βάρος της καθιστά περιττό το σχόλιό μας.

Αξιόπιστες πληροφορίες από πολύ καλά ενημερωμένους διπλωματικούς κύκλους σε ΗΠΑ και Ισραήλ, αναφέρουν ότι και οι δύο χώρες εξετάζουν τώρα επειγόντως, σε ανώτατο επίπεδο, το ζήτημα του πως θα αποτρέψουν/αντιμετωπίσουν το (δυνητικά καταστροφικό για τα συμφέροντά τους) ενδεχόμενο μιας στρατηγικής προσέγγισης Ρωσίας και Τουρκίας!

Μια τέτοια προσέγγιση, αν σημειωθεί, εμφανίζει δύο μείζονες κινδύνους, στρατηγικής τάξης, για τα δυτικά και ισραηλινά συμφέροντα, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές:

να οδηγήσει σε μια συσπείρωση Τουρκίας, Ιράν, Ρωσίας και Συρίας (‘Ασαντ), που θα ανέτρεπε όλη τη διάταξη των δυνάμεων στη Μέση Ανατολή

να προκαλέσει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του ΝΑΤΟ (επηρρεάζοντας εμμέσως, αλλά πολύ σημαντικά και την ΕΕ)

Το Μεγάλο Παιχνίδι

Προφανώς δεν είμαστε ακόμα εκεί και για να φτάσουμε θα χρειαστεί η επιβεβαίωση της πολιτικής βούλησης Μόσχας και ‘Αγκυρας να τολμήσουν τέτοιο βήμα.

Δεν πρέπει εξάλλου κανείς να ξεχνάει και τις μεγάλες διαφορές ως προς τη Συρία μεταξύ ‘Αγκυρας και Μόσχας, ούτε και τις βαθιές ιστορικές διαφορές που οδήγησαν σε οκτώ πολέμους την Τουρκία και τη Ρωσία κατά το παρελθόν και κατέστησαν εντέλει ασταθείς όλες τις μεγάλες ρωσοτουρκικές προσεγγίσεις του παρελθόντος. ‘Οπως του Κεμάλ με τον Λένιν, του Οζάλ με τον Γκορμπατσώφ και τον Γέλτσιν, αλλά και του ίδιου του Ερντογάν με τον Πούτιν. Η ‘Αγκυρα, αφού εξασφάλισε τη ζωτική για την ίδια ρωσική συνδρομή, κατέληξε πάντα στο παρελθόν στη “δυτική αγκαλιά”. Κι ο ίδιος ο Ερντογάν δεν στάθηκε πιστός σε καμιά από τις συμμαχίες που συνήψε στο παρελθόν.

Τώρα όμως, οι πιο ριζοσπάστες και αποφασιστικοί από τους συμβούλους του, που εκφράζονται μέσω της εφημερίδας “Γενί Σαφάκ”, του λένε ότι δεν έχει άλλο δρόμο από το να πολεμήσει τους “Σταυροφόρους” – και μόνο συμμαχώντας με τη Μόσχα θα μπορούσε να διανοηθεί κάτι τέτοιο.

Ανασφαλής όσο ποτέ άλλοτε, αφού διαπίστωσε ότι ούτε ο διορισμένος από τον ίδιο αρχηγός της μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ δεν τον ειδοποίησε για το επικείμενο πραξικόπημα, με την πολιτική του βάση (τον τουρκικό ισλαμισμό) σε κατάσταση εμφύλιας σύρραξης μεταξύ “γκιουλενικών” και ρευμάτων εμπνεόμενων από τους σουφί, ο Ερντογάν κυττάει τώρα το περιβάλλον του και διερωτάται ποιός θα είναι ο επόμενος Βρούτος.

Απολαμβάνει, όσο μπορεί να κρίνει κανείς εκ του μακρόθεν, πολύ μεγάλης λαϊκής υποστήριξης, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι διαθέτει επαρκώς δομημένη πολιτική δύναμη να τον στηρίξει. Προφανώς, γνωρίζει ότι μια σύγκρουση με τη Δύση θα συνεπιφέρει τρομερούς κινδύνους για τον ίδιο και τη χώρα του. Αλλά πιθανώς νοιώθει ότι τον έχουν ήδη ξεγράψει κι ότι δεν έχει άλλο δρόμο από μια συμμαχία με τη Ρωσία.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια “στροφή” της ‘Αγκυρας θα συναντήσει επίσης τη σφοδρότατη αντίθεση της Δύσης και εναντίον του Ερντογάν και εναντίον της Τουρκίας, που θα μπορούσε να πάρει και οικονομικές μορφές αλλά και να οδηγήσει σε υποστήριξη κάθε αντιπάλου του (της).

Η αχίλλειος πτέρνα του Ερντογάν παραμένει το κουρδικό κίνημα. Στην πραγματικότητα, ούτε το τουρκικό κράτος μπορεί να νικήσει με στρατιωτικά μέσα τους Κούρδους, ούτε οι Κούρδοι να αποσπάσουν αυτό που θέλουν με τέτοια μέσα. Οι σχέσεις ‘Αγκυρας και Κούρδων είναι το “εσωτερικό κλειδί” για το μέλλον της Τουρκίας.

Προς το παρόν το διακύβευμα στις σχέσεις Ουάσιγκτων και ‘Αγκυρας είναι τόσο μεγάλο, που ο λύκος κυττάζει το θεριό και το θεριό τον λύκο. Αυτή όμως είναι μια εγγενώς ασταθής ισορροπία, που δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ.

Μια ιστορική υπενθύμιση για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις

Με την ευκαιρία, και σε ότι μας αφορά, ίσως είναι σκόπιμο να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι η μελέτη όλων των ελληνοτουρκικών κρίσεων κατά τον 20ό αιώνα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το σενάριό τους δεν γράφτηκε ούτε στην Αθήνα, ούτε στην ‘Αγκυρα, αλλά στο Λονδίνο, στην Ουάσιγκτων, ίσως και αλλού. Οι “εκτελεστές” ήταν εγχώριοι, όχι όμως οι σκηνοθέτες. Οι κρίσεις αυτές είχαν ως κύρια επιδίωξη τον έλεγχο της μίας χώρας από την άλλη, για λογαριασμό των επικυρίαρχων, αλλά και την επιβεβαίωση της στρατηγικής επικυριαρχίας των ΗΠΑ στη Μεσόγειο (έναντι της Βρετανίας και της ΕΕ). Καλό θα είναι ίσως επίσης, αντί να διαπληκτιζόμαστε αν έγινε εθνοκάθαρση ή γενοκτονία των Ποντίων, να θυμόμαστε ολόκληρη την αρκετά λησμονημένη ιστορία μας. Η Μικρασιατική Εκστρατεία, αφού έφτασε στον Σαγγάριο, κατέληξε με τα πληρώματα των αγγλικών και γαλλικών πλοίων να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που επιχειρούσαν να ανέβουν σε αυτά έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη.

Δηλητηριασμένες οι σχέσεις Δύσης-Τουρκίας

Παρά την εμφανή προσπάθεια αυτοσυγκράτησης του αμερικανικού παράγοντα, τα όσα έχουν ήδη ειπωθεί κυρίως από την τουρκική πλευρά, καθιστούν εξαιρετικά δυσχερή οποιαδήποτε αποκατάσταση του επιπέδου των τουρκο-αμερικανικών σχέσεων στο ορατό μέλλον.

‘Αλλωστε και αυτά να μην υπήρχαν, επικρέμαται ένα πολύ απλό ερώτημα. Είναι δυνατόν να γίνει πραξικόπημα στην Τουρκία και να μην έχουν πάρει τίποτα χαμπάρι οι αμερικανικές, ισραηλινές και βρετανικές υπηρεσίες;

‘Οπως επισημάναμε άλλωστε σε προηγούμενο άρθρο μας (2), το πραξικόπημα είχε περίπου προαναγγελθεί από την ιστοσελίδα του νεοσυντηρητικού American Enterprise Institute, αλλά και από άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο ευρείας κυκλοφορίας Newsweek και στα περιοδικά Foreign Affairs και Foreign Policy, τα εγκυρότερα στις ΗΠΑ στους τομείς εξωτερικής πολιτικής. Μια “θεωρία συνωμοσίας” που είχε διατυπωθεί προηγουμένως, αλλά που έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι ότι η Τουρκία σπρώχτηκε στην κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, ακριβώς για να αποκοπεί από τη Ρωσία, προτού επιχειρηθεί η ανατροπή του Ερντογάν, με έναν κλασικό μηχανισμό που χρησιμοποιήθηκε πολλάκις (Σαντάμ στο Κουβέιτ, Μιλόσεβιτς στο Κόσοβο, Ιωαννίδης στην Κύπρο). (3)

Αλλά δεν χρειάζεται να προσφύγουμε σε “θεωρίες συνωμοσίας”. Υπενθυμίζουμε την επιεικώς “χλιαρή” αντίδραση του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, του (νεοσυντηρητικού) κ. Κέρρυ, που απέφυγε να καταδικάσει ευθέως το πραξικόπημα τις πρώτες ώρες μετά την εκδήλωσή του (ανάλογη θέση υιοθέτησε και η “Υπουργός Εξωτερικών” της ΕΕ Κυρία Μοργκερίνι, που έσπευσε να εκδώσει μια παραπλήσια δήλωση μερικά λεπτά μετά τον κ. Κέρρυ). Χρειάστηκε να περάσουν ακόμα δύο ώρες και να γείρει αποφασιστικά η πλάστιγγα υπέρ του κ. Ερντογάν, για να εμφανισθεί ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αυτοπροσώπως και να στηρίξει την νόμιμη τουρκική κυβέρνηση.

‘Εκτοτε, δηλώσεις ανώτατων στρατιωτικών των ΗΠΑ που εξέφρασαν λύπη για τις συνέπειες της σύλληψης των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζονταν, συνετέλεσαν στην εμπέδωση των τουρκικών υποψιών. Αλλά και η στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ήγειρε την καχυποψία της ‘Αγκυρας.

Ασφαλώς, το καθεστώς Ερντογάν και προ του πραξικοπήματος, πόρρω απείχε από το να πληρεί τις δημοκρατικές προδιαγραφές. Η κριτική στο έλλειμμα δημοκρατίας στην Τουρκία θα ήταν εξαιρετικά εύλογη και πριν και μετά το πραξικόπημα, από αυτό το σημείο όμως μέχρι να εμφανίζεται μια δυσανάλογη ανησυχία για τα μέτρα του Ερντογάν, εν σχέσει με το ίδιο το πραξικήπημα υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Πόσο μάλλον που είναι τελείως πρόσφατο το παράδειγμα των δυτικών εκστρατειών “υπέρ της δημοκρατίας” στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, ώστε να καθιστά μάλλον αστεία αυτή τη συζήτηση. Αν η Τουρκία έχει έλλειμμα δημοκρατίας, προφανώς δεν είναι θεραπεία η επιβολή μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Κανέναν άλλωστε δεν ενόχλησε υπέρμετρα ο αυταρχισμός του κ. Ενρτογάν, όσο ο Τούρκος ηγέτης εξυπηρετούσε.

Η εκδίκηση της Ιστορίας

Ξεκινήσαμε αυτή την ανάλυση, υπογραμμίζοντας ότι Grexit περίμεναν, Brexit τους βρήκε και Turexit τους απειλεί. Η Ιστορία συνηθίζει να στήνει τρομερές φάρσες σε όσους πιστεύουν ότι είναι οι παντοδύναμοι ιδιοκτήτες αυτηνής και των ανθρώπων. ‘Οταν παίζει κανείς με το Χάος, το αποτέλεσμα είναι εγγενώς απρόβλεπτο, όπως π.χ. δεν μπορεί να προβλεφθεί το που θα καταλήξει η μπίλια στο μπιλιάρδο.

Κατά βάθος αυτά συμβαίνουν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Η ίδια κατάσταση εμφανίζεται συχνά στην ιατρική, όταν αντιμετωπίζει το σύμπτωμα, όχι όμως την υφέρπουσα αιτία. Το σύμπτωμα που καταστέλλει σε ένα σημείο του άρρωστου οργανισμού, εμφανίζεται με άλλη μορφή και πιο δριμύ κάπου αλλού.

Στην περίπτωση της Ευρώπης, η ελληνική κρίση ήταν αποτέλεσμα των ασκούμενων ευρωπαϊκών πολιτικών. Η καταστολή του ελληνικού “συμπτώματος”, με περισσότερη προσφυγή στις ευρωπαϊκές πολιτικές που το δημιούργησαν, οδηγεί σε επίταση της κρίσης, με πρώτο αποτέλεσμα στη Βρετανία.

Τα ίδια συνέβησαν και στη Μέση Ανατολή. Η μαζική “ανατίναξη” όλων των ισορροπιών της περιοχής, μετά την 11η Σπετεμβρίου και την εισβολή στο Ιράκ, μοιάζει τώρα να καταλήγει στο πιο απίθανο και απρόβλεπτο αποτέλεσμα: Tην πολύ πιθανή πλέον στρατηγική και οικονομική προσέγγιση Ρωσίας και Τουρκίας.

Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, που την απέδωσαν μονομερώς σε σοβιετικά προβλήματα και όχι στη διάθεση της νομενκλατούρας να προσχωρήσει στην Δύση, ένα τμήμα των δυτικών ελίτ (και του ισραηλινού κατεστημένου) θεώρησαν ότι μπορούν να κάνουν περίπου ότι θέλουν. ‘Εχασαν το μεγάλο δάσκαλό τους, δηλαδή τον συγκροτημένο Εχθρό και μαζί το μέτρο και την ισορροπία τους.

 Σημειώσεις

‘Οπως την καλούσε άλλωστε σχεδόν να το κάνει ο αρχιτέκτων της ευρασιατικής ολοκλήρωσης και σύμβουλος του Προέδου Πούτιν Σεργκέι Γκλάζιεφ, σε συνέντευξή του προς τον γράφοντα, όπου εκθείαζε τα πλεονεκτήματα τυχόν συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρασιατική ‘Ενωση. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Παρόν, την άνοιξη του 2015

 πηγή: konstantakopoulos.gr

Το διαβάσαμε εδώ.

Σε Τούρκους εγκάθετους οι Ελληνικές περιουσίες μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών των Τσίπρα - Καμμένου.

Χαράς πανηγύρια με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς έχουν στήσει οι Τούρκοι καθώς με αυτό τον τρόπο Τσίπρας και Καμένος σε αγαστή συνεργασία με τον Ερντογάν ξεπουλάνε τη Θράκη χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Εκτός του ότι πρόκειται για πλιάτσικο των τραπεζών κατά των πολιτών που επέλεξαν πλέον αυτή τη μέθοδο για να αποφύγουν τις αντιδράσεις του κόσμου, όπως τονίζει ο οικονομολόγος και πολιτευτής Έβρου Παναγιώτης Λελιάτσος, παραδίδουν τις περιουσίες των κατοίκων της Θράκης στους εγκάθετους των Τούρκων οι οποίοι με χρήματα της Άγκυρας αγοράζουν ότι βγαίνει σε πλειστηριασμό.

Το δυστύχημα είναι μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών στοχοποιούνται επιχειρήσεις της περιοχής με θέσεις εργασίας και περνάνε στα χέρια ανθρώπων τους οποίους χρηματοδοτούν Τούρκικες τράπεζες.
Ακούστε ραδιοφωνική συνέντευξη του πολιτευτή Έβρου Π. Λελιάτσου που δόθηκε στο alexpoli.gr 

Η ο Τράμπ είναι "κομούνα" η η παγκοσμιοποίηση τρελάθηκε.

Φαίνεται οτι η νίκη του Τράμπ δημιουργεί πολλά προβλήματα στους "παγκοσμιοποιημένους" οι οποίοι επένδυσαν πολλά στην Χίλαρι. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η τρέλα που τους έπιασε και φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν τον Τράμπ για παλιοκουμούνι και να πιστεύουν ότι ο Πούτιν είναι μυστικός πρόεδρος των ΗΠΑ.

Διαβάστε το παρακάτω άρθρο και βγάλτε συμπέρασμα. 

Του Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς

Υπέροχος ο σαρκασμός του Τζον Ραποπόρ για τα εκπορνευόμενα αμερικανικά ΜΜΕ: «Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο μυστικός Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής»

«Μάλιστα. Αυτό είναι. Οι ΗΠΑ είναι τώρα η ΕΣΣΔ. Πίσω ξανά. Ο Τραμπ είναι ένας κομμουνιστής που παίρνει διαταγές από τον Πούτιν. Ο Τραμπ είναι κομμούνα. Αυτό ήταν εξ αρχής το παιχνίδι του. Είναι ένας κουκουές δισεκατομμυριούχος.»

Το γελοίο σκοτώνει και σε κανέναν δεν αξίζει η γελοιοποίηση περισσότερο από την Ουάσιγκτων Ποστ, τους Νιου Υόρκ Τάϊμς, το CNN και τις υπόλοιπες πρέστιτιουτς (από το press/Τύπος και prostitutes/πόρνες) που παριστάνουν τους αληθινούς δημοσιογράφους. Αλλά όπως εγώ και άλλοι γνήσιοι δημοσιογράφοι έχουμε τονίσει, όπως λόγου χάριν ο Γκλεν Γκρήνγουολντ υπονοεί, ότι οι πλαστές ειδήσεις, άφρονα προωθούμενες από τα πορνομήντια κουβαλούν μαζί τους την απειλή θερμοπυρηνικού πολέμου.

Από αρκετά χρόνια η Ρωσία και ο Πρόεδρός της υπόκεινται σε αδιάκοπη δαιμονοποίηση. Οι Ρώσοι ξέρουν ότι η εισβολή της Γεωργίας στη Νότια Οσετία (που έγινε όταν ο Πούτιν βρισκόταν στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου) ήταν μια πρόκληση της Ουάσιγκτων. Οι Ρώσοι ξέρουν ότι το πραξικόπημα της Ουάσιγκτων στην Ουκρανία ( που έγινε όταν ο Πούτιν βρισκόταν στους Ολυμπιακούς του Σότσι) ήταν μια πρόκληση που απέβλεπε στην αρπαγή της ρωσικής ναυτικής βάσης στην Κριμαία και στην αποκοπή της Ρωσίας από τη Μεσόγειο.

Οι Ρώσοι ξέρουν πως η Ουάσιγκτων ξέρει πως οι κατηγορίες ότι η Ρωσία υπέκλεψε τα e-mail της Χίλλαρυ και τις αμερικανικές εκλογές είναι ψέματα. Οι Ρώσοι ξέρουν ότι η «ρωσική απειλή» που κατασκεύασε η Ουάσιγκτων είναι ψέμα, μαζί με όλες τις παραλλαγές της, όπως μια επικείμενη ρωσική εισβολή στη Πολωνία ή στις Βαλτικές Χώρες. Οι Ρώσοι καταλαβαίνουν πως οι αμερικανικές βάσεις αντιβαλλιστικών πυραύλων στα σύνορα της Ρωσίας είναι προκλήσεις, όπως και τα στρατιωτικά γυμνάσια του ΝΑΤΟ στα σύνορά τους και στη Μαύρη Θάλασσα. Μπορείτε να προσθέσετε σ’ αυτά τον δικό σας κατάλογο.

Τα ψέματα είναι παντού παρόντα, εξελίχθηκαν σε χονδροειδή και απίθανα και είναι τώρα θεσμοποιημένα στη κυβέρνηση, στη CIA, στις εκτελεστικές υπηρεσίες και μεταξύ πολλών γερουσιαστών και βουλευτών. Ότι αυτά τα ψέματα επικυρώνονται από ατέλειωτες επαναλήψεις στα ΜΜΕ σε όλο τον Δυτικό Κόσμο αντιμετωπίζεται στη Ρωσία ως ένδειξη προετοιμασίας των λαών της Δύσης για μια στρατιωτική επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Ο Πούτιν προειδοποίησε σε πολλές περιπτώσεις ότι η Δυτική προπαγάνδα προκαλεί επικίνδυνη αποσταθεροποίηση. Αλλά, όπως και ο ίδιος παρατήρησε, κανείς δεν ακούει τις προειδοποιήσεις του.

Η Ουάσιγκτων έχει τέτοιαν εμμονή στην αντιρωσική προπαγάνδα, ώστε το Κογκρέσο ψήφισε και ο Ομπάμα είχε υπογράψει ένα νόμο για μυστικές υπηρεσίες που περιλαμβάνει μια διάταξη (Μέρος 5ο) που εξουσιοδοτεί τη λήψη μέτρων δράσεως εναντίον των φορέων πλαστών ειδήσεων. Αυτοί οι φορείς είναι εναλλακτικά ειδησεογραφικά δίκτυα –όπως αυτό που διαβάζετε- τα οποία αμφισβητούν τα επίσημα ψεύδη. Τα υποστηρικτικά της αλήθειας εναλλακτικά δίκτυα κατηγορούνται ότι τελούν υπό τη ρωσική επιρροή.

Το περασμένο καλοκαίρι δημιουργήθηκε μια ιστοσελίδα τυλιγμένη σε μυστικότητα, που δημοσίευσε πρόσφατα μια λίστα με 200 «πόρταλ», που υποτίθεται τελούν υπό τη ρωσική επιρροή, άμεσα ή έμμεσα. Η Ουάσιγκτων Ποστ δημοσίευσε ανεύθυνα ένα μακροσκελές άρθρο υιοθετώντας την πλαστή είδηση για 200 ιστοσελίδες που υπηρετούν τη ρωσική κυβέρνηση.

Με άλλα λόγια, ο πνιγμός της αλήθειας είναι η τελευταία γραμμή αμύνης του διεφθαρμένου αμερικανικού κατεστημένου. Στα τελευταία 24 χρόνια τρία καθεστώτα της Ουάσιγκτον δολοφόνησαν εκατομμύρια ανθρώπους σε εννέα ή περισσότερες χώρες μαζί με την πολιτική ελευθερία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για να συγκαλύψουν αυτά τα χωρίς ιστορικό προηγούμενο απέραντα εγκλήματα οι εκπορνευόμενες πέννες εψεύσθησαν, συκοφάντησαν και διέσυραν.

Και το εγκληματικό καθεστώς της Ουάσιγκτον προβάλλεται στον κόσμο σαν ο αναντικατάστατος προστάτης της Δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αλήθειας και της Δικαιοσύνης. Όπως είπε πρόσφατα η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου των Εξωτερικών, αυτό που κάνει τις ΗΠΑ μια χώρα «εξαιρετική» είναι η χρήση της Δύναμης στην υπηρεσία του Κακού.

Η Ουάσιγκτον στιγματίζει όχι μόνο τους αντιπάλους της αλλά όλους όσους λένε την αλήθεια ως «πράκτορες της Μόσχας», ελπίζοντας πως η δαιμονοποίηση της Ρωσίας έχει τρομάξει αρκετά τον πληθυσμό ώστε οι Αμερικανοί να γυρίσουν τη ράχη σε αυτούς που μιλούν τη γλώσσα της ειλικρίνειας.

Θα φαινόταν φανερό, ακόμη και στον ανύποπτο, πως ένα καθεστώς που έφθασε να έχει εκτεθεί σε σημείο ο διευθυντής της CIA να αποδίδει δημόσια την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ σε επέμβαση της Ρωσίας αλλά να μη μπορεί να παρουσιάσει το ελάχιστο αποδεικτικό στοιχείο -στην πραγματικότητα απέναντι σε πειστικά στοιχεία για το αντίθετο- αυτό το καθεστώς είναι αποφασισμένο να μείνει γαντζωμένο στην εξουσία με κάθε κόστος.

Η απροκάλυπτη, προκλητική και χωρίς προηγούμενο προπαγανδιστική επίθεση της CIA εναντίον ενός νεοεκλεγμένου Προέδρου ανάγκασε τον Τραμπ να ρίξει το γάντι στον διευθυντής της CIA Τζων Μπρέναν. Υπάρχουν πληροφορίες ότι ο Τραμπ σχεδιάζει να ανακαινίσει την υπηρεσία των μυστικών πληροφοριών. Ο τελευταίος πρόεδρος που είπε αυτό, ο Τζων Κένεντυ, δολοφονήθηκε από την CIA προτού μπορέσει να την χτυπήσει. Ο Κένεντυ πίστευε πως δεν μπορούσε να καταπιαστεί με την CIA μέχρι να επανεκλεγεί. Η καθυστέρηση έδωσε στη CIA τον χρόνο να οργανώσει τη δολοφονία του.

Ο Τραμπ μοιάζει να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Ανακοίνωσε πως προτίθεται να συμπληρώσει την προστασία του από την επίσημη Μυστική Υπηρεσία ( η οποία στράφηκε εναντίον του Κένεντυ) με ιδιωτική σωματοφυλακή.

Δεν είναι εντυπωσιακό; Ότι ο Πρόεδρος της Ρωσίας δηλώνει δημόσια ότι η Ουάσιγκτων σύρει τον κόσμο σε θερμοπυρηνικό πόλεμο και ότι οι προειδοποιήσεις του αγνοούνται; Ο εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ υφίσταται ολομέτωπη επίθεση από την CIA και γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εμπιστευθεί την επίσημη δύναμη της προεδρικής ασφαλείας. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως αυτά τα απίστευτα πράγματα θα ήταν το μόνο θέμα συζήτησης. Αλλά θα βρείτε τέτοια συζήτηση μόνο σε μερικά εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης –όπως αυτό εδώ- που στιγματίζονται από τη (μυστηριώδη) ιστοσελίδα PropOrNot και από την Ουάσιγκτων Ποστ ως «υπό την επιρροή της Ρωσίας».

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΙΣ ΗΠΑ! Την πετάει έξω από την βάση Ιντζιρλίκ και την δίνει στην Ρωσία!

Η Τουρκία πολλές φορές χρησιμοποιεί την απειλή του κλεισίματος της Βάσης του Ιντζιρλίκ για πολιτικές σκοπιμότητες. Το ίδιο έκανε και πριν από λίγες μέρες. Πολλοί αναλυτές θεωρούν απίθανη μια τέτοια ενέργεια, όμως η Βάση είχε κλείσει παλαιότερα επί κυβερνήσεως Ντεμιρέλ.

Όπως είναι γνωστό μετά την εκλογική νίκη του Μεντερές στις 14.5.1950 το Δημοκρατικό Κόμμα ενέκρινε την ίδρυση της αμερικανικής Βάσης του Ιντζιρλίκ , για την προστασία της Δύσης έναντι της Σοβιετικής Ένωσης.

Με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου της κυβερνήσεως Ντεμιρέλ έκλεισαν στις 25.7.1975 οι 21 αμερικανικές βάσεις στην Τουρκία. Σε αυτές συμπεριλαμβανόταν και η Βάση του Ιντζιρλίκ , η οποία θα παρέμενε ανοιχτή μόνο για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Η απόφαση του Ντεμιρέλ ελήφθη αναγκαστικά έναντι του εμπάργκο όπλων που εφήρμοσαν οι Αμερικανοί για την τουρκική κατάληψη της Κύπρου.

Το Κογκρέσο εκτιμώντας τις ζημίες που προκάλεσε η απαγόρευση της πώλησης όπλων στην Τουρκία, αποφάσισε την άρση του εμπάργκο το 1978 , αλλά οι Βάσεις επιστράφηκαν ξανά στους Αμερικανούς από τη Χούντα του Εβρέν στις 18.11.1980.

Σύμφωνα με πληροφορίες που μετέδωσε το Sputnik, ο Vladimir Jirinovski ισχυρίστηκε ότι η Τουρκία θα παραχωρήσει τη Βάση του Ιντζιρλίκ στη Ρωσία! “Είμαι σίγουρος, είπε, ότι η Άγκυρα είναι έτοιμη να στραφεί στο βορρά, για να γίνει βασικός συνεργάτης και σύμμαχος της Μόσχας. Θα βοηθήσουμε την Τουρκία να ενταχθεί στην Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάη. Αργότερα μπορεί να συζητήσουμε και το θέμα της Τελωνιακής Ένωσης. Μπορεί να χρησιμοποιήσουμε τα ρούβλια και την τουρκική λίρα στις συναλλαγές μας. Η Τουρκία είναι έτοιμη για αυτά. Είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα ταξιδεύουμε στην Τουρκία με εσωτερικό διαβατήριο”.

Το έτος 2017 σηματοδοτεί παγκόσμιες ανατροπές. Διαβάζοντας το άρθρο του Tim Parks στο Politico με τίτλο “Περιμένοντας τους βαρβάρους”, αισθάνεται κανείς μια απαισιοδοξία και φόβο για επικείμενο πόλεμο. Ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι “το καλύτερο ενδεχόμενο για το 2017 είναι να διεξαχθούν εμπορικοί πόλεμοι κι όχι πραγματικοί”.

Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται στα πρόθυρα του Γ΄Παγκοσμίου Πολέμου. Βέβαια, η νέος Αμερικανός Πρόεδρος που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας του σε λίγες μέρες φαίνεται να έχει καλές προθέσεις για τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Αυτό, όμως, δεν αποκλείει και την αναβίωση ενός νέου Ψυχρού Πολέμου.

Η Παγκόσμια Τάξη πρόκειται να αλλάξει μετά από εκατό χρόνια. Άγνωστο τι καινούργιο θα φέρει και ποιες αλλαγές θα γίνουν, ποιοι θα υπερισχύσουν και τι θα συμβεί στο μεσοδιάστημα.

Η χώρα μας βέβαια δεν θα μείνει ανεπηρέαστη από όλες αυτές τις εξελίξεις που τρέχουν με ταχύτητα «φωτός».

Ευχή όλων να επικρατήσει ειρήνη και να επανέλθουν οι πανανθρώπινες αξίες στις ζωές και τις ψυχές μας, οι οποίες έχουν εγκαταλειφθεί για χάρη του χρήματος…

Πηγή: militaire.gr