5 πράγματα που συνηθίζεις να κάνεις στο σπίτι και δείχνουν πως έχεις υψηλό IQ

Ένα νέος Einstein «γεννιέται». 

Στο παρακάτω κείμενο θα σου υποδείξω 5 συνήθειες οι οποίες σύμφωνα με τους επιστήμονες (thank you guys) μαρτυρούν πως ίσως είσαι πιο έξυπνη από όσο πίστευες. Δε θέλω να περιαυτολογήσω για τον εαυτό μου, αλλά «ναι» και οι πέντε με χαρακτηρίζουν. Πολλοί προσπαθούν με συνετήσουν για μερικά από τα παρακάτω αλλά πλέον σηκώνω κόκκινη σημαία και χαρακτηρίζομαι αθώα. Αγαπητέ μου, δε φταίω εγώ για την ακαταστασία μου, η εξυπνάδα μου τα φταίει όλα.

Διάβασε τα 5 σημάδια που μαρτυρούν πως είσαι αρκετά έξυπνη και αν έχεις δεχθεί bullying για κάποια από αυτά, πρακαλείσαι να πατήσεις το share για το συγκεκριμένο κείμενο. Η ώρα της δικαίωσης είναι πλέον γεγονός.

1. Το γραφείο σου είναι διαρκώς ακατάστατο: Τώρα που το σκέφτομαι, δε θυμάμαι ποτέ καθαρό και άδειο αυτό το γραφείο μου. Εννοείται όμως πως πάντα γνωρίζω τι υπάρχει μέσα στο χαμό. Ακόμα και την περσινή απόδειξη από το λευκό t-shirt που αγόρασα στις εκπτώσεις.

2. Δεν έχεις κλειδοθήκη: Εεεε ναι, τα κλειδιά έχουν θέση ακόμα και πάνω στο καλοριφέρ, στον πάγκο της κουζίνας ή και στο κενό ανάμεσα στα μαξιλάρια του καναπέ. Κάτι σαν το κρυμμένο θησαυρό ένα πράγμα.

3. Ξενυχτάς ενώ είσαι σπίτι: Τα ξενύχτια δεν φτιάχτηκαν μόνο για τα clubs, καθώς εσύ και εγώ γνωρίζουμε πως μπορεί κανείς να μείνεις ξύπνιος μέχρι τις τρεις το βράδυ απλά και μόνο αλλάζοντας θέσεις στον καναπέ. 

4. Τη λέξη «snooze» τη γνωρίζεις πολύ καλά: Συγγνώμη τώρα, αλλά όλοι εσείς που σηκώνεστε από το κρεβάτι αμέσως μόλις χτυπήσεις το ξυπνητήρι, πώς το πετυχαίνετε. Άμα, το ντριν ντριν δεν επαναληφθεί 5-6 φορές, το πάπλωμα δε σηκώνεται. #storyofmylife

5. H διακόσμησή σου δεν είναι κλασσική: Αν το σαλόνι σου δεν τοποθείται σε κάποιο «καλούπι» διακόσμησης και γενικά έχεις μπερδέψει τις τάσεις και της χρονιές, τότε το IQ δεν κυμαίνεται στα βασικά επίπεδα νοημοσύνης.

ΠΗΓΗ

Ξεκινούν κατασχέσεις - πλειστηριασμοί και για μικροποσά που οφείλονται στα Ταμεία

Στο ΚΕΑΟ πλέον περνά το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών των ασφαλισμένων προς τα Ταμεία που δεν έχουν ρυθμιστεί ανοίγοντας έτσι το δρόμο των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών ακόμα και για μικροποσά.

Συγκεκριμένα με υπουργική απόφαση, που υπογράφει ο Υφυπ. Κοινωνικής Ασφάλισης Τάσος Πετρόπουλος και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως πλέον «στο Κ.Ε.Α.Ο. διαβιβάζονται από τους ασφαλιστικούς οργανισμούς όλες οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ανεξαρτήτως ύψους και εισπραξιμότητας, οι οποίες κατά την έκδοση της παρούσας δεν βρίσκονται σε καθεστώς ενεργούς ρύθμισης». Μάλιστα υπογραμμίζεται ότι προηγούμενη υπουργική απόφαση του 2014 (13822/1089/2.5.2014 - ΦΕΚ Β'1227) που καθόριζε τα «κριτήρια προσδιορισμού των «εισπράξιμων» ληξιπροθέσμων για τη διαβίβαση στο Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (Κ.Ε.Α.Ο.) των οφειλετών του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ του ΟΑΕΕ, του ΕΤΑΑ και του ΟΓΑ» καταργείται.

Σύμφωνα με την τριμηνιαία έκθεση του ΚΕΑΟ που θα δημοσιευτεί τις επόμενες ημέρες κατά το δ' τρίμηνο οι οφειλές αυξήθηκαν κατά 540 εκατ. ευρώ. Η αύξηση των χρεών είναι η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί (το τρίμηνο Ιουλίου –Σεπτεμβρίου είχε σημειωθεί αύξηση 300 εκατ.) και δίνει μια πρόγευση για τη στάση πληρωμών που θα ακολουθήσει το 2017.

Υπολογίζεται πως χρέη έως 5.000 ευρώ έχουν 320.000 οφειλέτες του ΙΚΑ και 210.000 οφειλέτες του ΟΑΕΕ (από τους οποίους οι 130.000 έχουν διακόψει τη δραστηριότητά τους). Το προφίλ του οφειλέτη αυτής της κατηγορίας είναι νέος επιχειρηματίας ή ελεύθερος επαγγελματίες που συσσώρευσε τις οφειλές του μέσα στην κρίση από το 2010 μέχρι σήμερα. Η αδυναμία του να πληρώσει τις τρέχουσες εισφορές και τουλάχιστον δυο- τρεις ληξιπρόθεσμες δόσεις τον «έβγαλε» εκτός ρυθμίσεων με αποτέλεσμα να βρεθεί στη λίστα των οφειλετών. Άλλωστε οι μισές ρυθμίσεις των οφειλετών του ΟΑΕΕ που είχαν ενταχθεί στις 100 δόσεις βάσει του ν.4321/2015 έχουν απωλεσθεί με αποτέλεσμα ένας στους δύο ασφαλισμένους να οφείλει στο ταμείο.

Η εκτίμηση που υπάρχει είναι ότι το 2017 μπορεί να εισπραχθούν πάνω από 1 δισ. ευρώ. Για να επιτευχθεί αυτό, αναμένεται να επικεντρώσει τις προσπάθειές του αφενός στα νέα χρέη, πριν αυτά προλάβουν να συσσωρευτούν και αφετέρου, στη διασταύρωση των στοιχείων, ελέγχοντας κυρίως μεγαλοοφειλέτες που πραγματοποιούν σημαντικούς τζίρους και διακινούν μεγάλα κεφάλαια.

Ειδικότερα το ΚΕΑΟ στοχεύει κατά προτεραιότητα στις ηλεκτρονικές κατασχέσεις εις χείρας πιστωτικών ιδρυμάτων που απέφεραν 24.279.216 καθώς πολλοί ήταν οι οφειλέτες που έσπευσαν να ενταχθούν στην πάγια ρύθμιση των 12 δόσεων, προκειμένου να “ξεμπλοκάρουν” τους λογαριασμούς τους.

Το Κέντρο Είσπραξης διεκδικεί μερίδιο ακόμη και από τις αγοραπωλησίες ακινήτων σε περίπτωση ύπαρξης οφειλών. Σε πρόσφατη εγκύκλιο αποσαφηνίζει ότι αν υπάρχει οφειλή μη ρυθμισμένη, η μεταβίβαση του ακινήτου δεν είναι δυνατή και δεν δίνεται ασφαλιστική ενημερότητα. Αλλά και στην περίπτωση ρύθμισης, ο οφειλέτης που μεταβιβάζει το ακίνητο θα πρέπει να υποβάλει αίτηση χορήγησης «διασφάλισης της οφειλής», προσκομίζοντας στο ΚΕΑΟ βεβαίωση Οφειλής ή Αποδεικτικό Φορολογικής Ενημερότητας

Σημειώνεται ότι το 2016 το ΚΕΑΟ είχε στείλει 40.000 ηλεκτρονικά κατασχετήρια μέσω τραπεζών σε οφειλέτες άνω των 5.000 ευρώ ο καθένας, οι οποίοι δεν είχαν ρυθμίσει την οφειλή τους. Σε συνδυασμό με τα χιλιάδες mail που έστελναν οι υπηρεσίες του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών κάθε μήνα στους οφειλέτες, για να τους ενημερώσουν για το ύψος της οφειλής τους και να τους υπενθυμίσουν τους τρόπους αποπληρωμής, η ηλεκτρονική διαδικασία, αποτέλεσε το πιο ισχυρό μέσο άσκησης πίεσης. 

Δεν είναι τυχαίο ότι το 2016, μαζί με τις ελεγκτικές υπηρεσίες του ΙΚΑ, το ΚΕΑΟ κατάφερε να συγκεντρώσει έσοδα της τάξης του 1,2 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τα αναλυτικά στοιχεία 1.160 μεγαλοοφειλέτες, με ατομικές οφειλές τουλάχιστον 1 εκατ. ευρώ, εμφανίζονται σήμερα να χρωστούν συνολικά 3,4 δισ ευρώ. Επίσης στην κατηγορία 500 χιλ. ευρώ έως 1 εκατ. ευρώ, υπάρχουν 1.900 οφειλέτες, με χρέος έως 1,3 δισ. ευρώ. Αντίστοιχα, για οφειλή από 200 χιλ. ευρώ έως 500 χιλ. ευρώ έχουν εντοπιστεί 6.150 οφειλέτες με συνολικά χρέη 1,8 δισ. ευρώ και για χρέη από 100 χιλ. ευρώ έως 200 χιλ. ευρώ, υπάρχουν 4.800 οφειλέτες με συνολική οφειλή 800 εκατ. ευρώ.

Των Μαίρη Λαμπαδίτη, Στέλιου Μορφίδη

Newmoney.gr

Τις τελευταίες του ώρες ως Πρόεδρος, ο Ομπάμα έδωσε διακριτικά 221 εκατ. δολάρια στην ...

Λίγο πριν την λήξη της θητείας του, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα φέρεται να ενέκρινε τη διακριτική μεταφορά περισσότερων από 227 εκατομμυρίων δολαρίων σε ξένους λογαριασμούς, παρακάμπτοντας του Ρεπουμπλικανούς που μπλόκαραν τα κεφάλαια.

Πάνω από το 97% των χρημάτων αυτών πήγε στην Παλαιστινιακή Αρχή.

Σύμφωνα με αξιωματούχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και αρκετούς βοηθούς του Κογκρέσου, όπως αναφέρει το Associated Press, περίπου 221 εκατομμύρια δολάρια πήγαν στην Παλαιστινιακή Αρχή (PA), το ενδιάμεσο αυτοδιοικούμενο Παλαιστινιακό σώμα που ιδρύθηκε το 1994.

Το υπόλοιπο των κεφαλαίων μεταφέρθηκε σε πρακτορεία σε όλο τον κόσμο, με περίπου 4 εκατομμύρια δολάρια να πηγαίνουν σε προγράμματα κλιματικής αλλαγής για την μείωση των ρύπων και τη δημιουργία ενός τεχνολογικού κλιματικού κέντρου, 1.250.000 δολάρια να πηγαίνουν στο Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για την Οικοδόμηση της Ειρήνης και άλλα προγράμματα των Ηνωμένων Εθνών, και 1.050.000 δολάρια στα γραφεία των Ειδικών Εκπροσώπων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το Αφγανιστάν και το Πακιστάν και το Γραφείο υποθέσεων της Νότιας και Κεντρικής Ασίας.

Τα κονδύλια για την Παλαιστινιακή Αρχή είχαν αρχικά εγκριθεί από το Κογκρέσο τα φορολογικά έτη 2015 και 2016 και είχαν ως στόχο την υποστήριξη των προσπαθειών της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές δεν το πέρασαν. Ο Ρεπουμπλικάνος Εντ Ρόις, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, ισχυρίστηκε ότι επρόκειτο για κεφάλαια που θα χρηματοδοτούσαν την τρομοκρατία.

Σε δήλωσή του τον Ιούλιο του 2016, ο Ρόις είπε πως η Παλαιστινιακή Αρχή χρησιμοποιεί τα χρήματα βοηθείας των ΗΠΑ ως 'κεφάλαια μαρτύρων' για να πληρώσουν τις 'οικογένειες των Παλαιστίνιων κρατουμένων και των βομβιστών αυτοκτονίας'.

Στο παρελθόν, οι Πρόεδροι σεβάστηκαν τις αποφάσεις του Κογκρέσου. Ωστόσο, πάντα είχαν τη δύναμη να ανατρέψουν οποιαδήποτε απόφαση για την κατανομή των κονδυλίων. Ο Ομπάμα, ένθερμος υποστηρικτής της Παλαιστινιακής Αρχής, είχε πιέσει το Κογκρέσο εδώ και χρόνια για την αποδέσμευση των πόρων.

Το 2012, το Κογκρέσο πάγωσε ένα πακέτο βοήθειας 192 εκατομμυρίων δολαρίων για την Παλαιστινιακή Αρχή, όταν ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς επικαλέστηκε την κρατική υπόσταση του ΟΗΕ το 2011. Ο Ομπάμα ήρε την απαγόρευση, δηλώνοντας πως η βοήθεια ήταν 'σημαντική για τα συμφέροντας ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών' ανέφεραν οι Times του Ισραήλ.

Πηγή: RT

Μετά την απόφαση του Τραμπ να σταματήσει την χρηματοδότηση των ΜΚΟ που τάσσονται υπέρ των αμβλώσεων, άρχισαν οι ΜΚΟ να απειλούν.

Οργάνωση κατά της διαφθοράς ανακοίνωσε ότι θα προσφύγει στη δικαιοσύνη κατά του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για παραβίαση του αμερικανικού Συντάγματος σε σχέση με έσοδα που εξακολουθεί να έχει, σύμφωνα με την ίδια, από ξένες χώρες.

Η ΜΚΟ Citizens for Responsibility and Ethics in Washington (Crew) διευκρίνισε σε ανακοίνωση που εξέδωσε χθες ότι θα προσφύγει σήμερα στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Μανχάταν.

Με τη διατήρηση μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, επισημαίνει η Crew, των δεσμών που έχει με εκατοντάδες εταιρείες που συνδέονται με τον όμιλό του, Trump Organization, ο Τραμπ παραβιάζει το Σύνταγμα.

Ένα άρθρο του αμερικανικού Συντάγματος προβλέπει ότι κανένα πρόσωπο που κατέχει κάποιο δημόσιο αξίωμα δεν μπορεί χωρίς τη συμφωνία του Κογκρέσου να “αποδεχθεί κάποιο δώρο, κάποιο έσοδο, ή οποιοδήποτε αξίωμα ή τίτλο από έναν βασιλιά, πρίγκιπα ή ένα ξένο κράτος”.

Για την Crew, ο Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζει, όπως έκανε και πριν από την εκλογή του, να λαμβάνει “χρήματα και χάρες από ξένες κυβερνήσεις, πελάτες των ξενοδοχείων του, μισθώσεις ακινήτων και συναλλαγές στο εξωτερικό που αφορούν ακίνητα”.

Η μκο επισημαίνει κυρίως την Κίνα, την Ινδία, την Ινδονησία και τις Φιλιππίνες.

“Όταν ο πρόεδρος θα διαπραγματευτεί εμπορικές συμφωνίες με αυτές τις χώρες, ο αμερικανικός λαός δεν θα έχει κανένα μέσο για να μάθει αν φροντίζει επίσης για τα κέρδη του επιχειρηματία Τραμπ”, υπογραμμίζει η οργάνωση.

Για να αποφύγει ενδεχόμενη σύγκρουση συμφερόντων, ο Ντόναλντ Τραμπ εμπιστεύτηκε τη διεύθυνση της εταιρείας του στους δυο μεγαλύτερους γιους του όπως και σε έναν παλιό συνεργάτη του, τον Άλεν Βάισελμπεργκ.

Ωστόσο δεν τις παραχώρησε, το οποίο σημαίνει ότι εξακολουθεί πάντα να έχει οικονομικό συμφέρον από την τύχη του ομίλου του.

Ο διευθυντής του Γραφείου Κυβερνητικής Δεοντολογίας, Ουόλτερ Σάουμπ, είχε κρίνει μετά την ανακοίνωση των μέτρων που λαμβάνει ο Ντόναλντ Τραμπ στις 11 Ιανουαρίου ότι το σχέδιο αυτό δεν επιτρέπει τον αποκλεισμό οποιουδήποτε κινδύνου να υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων. 

Για να φέρει εις πέρας την προσφυγή της στη δικαιοσύνη, η MKO Crew υπογραμμίζει ότι περιβάλλεται από πολλούς υψηλόβαθμους συνταγματολόγους.

Μεταξύ αυτών βρίσκονται κυρίως ο Ρίτσαρντ Πέιντερ και ο Νόρμαν Άιζεν που κατείχαν και οι δύο θέση νομικού συμβούλου για θέματα δεοντολογίας επί των προέδρων Τζορτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα. Ο Νόρμαν Άιζεν είναι επίσης ένας από τους ιδρυτές της μκο Crew, η οποία ιδρύθηκε το 2003 από εξέχουσες προσωπικότητες της αριστεράς!!!.

 AFP-Reuters

Μισώ τους αδιάφορους - Γκράμσι

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου.  Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. 

Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους...

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα.

 Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο.

Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να...καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

Αντόνιο Γκράμσι.

11 Φεβρουαρίου 1917»

TΕΧΝΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - Λ. Τρότσκι

Η κατάσταση της τέχνης μπορεί να προσδιοριστεί με τις ακόλουθες γενικές παρατηρήσεις. Αν το ρωσικό προλεταριάτο, ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας, δεν είχε δημιουργήσει το δικό του στρατό, το εργατικό κράτος θα είχε πάψει να ζει από καιρό και μις δε θα καταγινόμαστε τώρα με τα οικονομικά προβλήματα, ακόμα λιγότερο με τα προβλήματα της κουλτούρας και του ... πνεύματος.

Αν η δικτατορία του προλεταριάτου δειχνόταν ανίκανη, μέσα στα προσεχή χρόνια, να οργανώσει την οικονομία και να εξασφαλίσει στον πληθυσμό, ας ήταν και ένα ζωτικό μίνιμουμ υλικών Αγάθων, το προλεταριακό καθεστώς θα ήταν τότε αληθινά καταδικασμένο να εξαφανιστεί. Η οικονομία είναι τώρα το πρόβλημα των προβλημάτων.

Ωστόσο, ακόμα κι αν τα βασικά προβλήματα της τροφής, του ρούχου, της στέγης καθώς και της κατώτερης εκπαίδευσης είχαν λυθεί, αυτό δε θα σήμαινε ακόμα με κανέναν τρόπο την ολοκληρωτική νίκη της νέας ιστορικής αρχής, δηλαδή του σοσιαλισμού. Μόνο μια πρόοδος της επιστημονικής σκέψης σε κλίμακα εθνική και η ανάπτυξη μιας καινούργιας τέχνης θα σήμαιναν ότι ο ιστορικός σπόρος όχι μονάχα μεγάλωσε για να σώσει φυτό μα και λουλούδιασε. Μ' αυτή την έννοια η ανάπτυξη της τέχνης είναι το ανώτερο κριτήριο για τη ζωτικότητα και τη σημασία κάθε εποχής.

Η κουλτούρα ζει από τους χυμούς της οικονομίας, όμως χρειάζεται παραπάνω από το αυστηρά αναγκαίο για να μπορέσει η κουλτούρα να γεννηθεί ν' αναπτυχθεί και να λαμπικαριστεί. Η μπουρζουαζία μας υποδούλωσε τη λογοτεχνία πολύ γρήγορα την εποχή που αυτή δυνάμωνε και πλούταινε. Το προλεταριάτο θα είναι ικανό να προετοιμάσει τη διαμόρφωση καινούργιας κουλτούρας και λογοτεχνίας, δηλαδή σοσιαλιστικής, όχι με μέθοδες εργαστηριακές, πάνω στη βάση της σημερινής φτώχειας μας, της ανάγκης μας, της αμάθειας μας, μα ξεκινώντας από πλατιά μέσα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Η τέχνη έχει ανάγκη από ευμάρεια, κι ακόμα από αφθονία. Οι μέρες πρέπει να είναι πιο ζεστές, οι τροχοί να γυρίζουν πιο γρήγορα, οι σαΐτες να τρέχουν πιο γοργά, τα σχολεία να δουλεύουν καλύτερα.

Η παλιά μας ρωσική λογοτεχνία κι η παλιά μας ρωσική κουλτούρα ήταν η έκφραση της τάξης των ευγενών και της γραφειοκρατίας και στηριζότανε πάνω στο χωρικό. Ο ευγενής ο διαποτισμένος από τον εαυτό του, το ίδιο όπως ο "μεταμελημένος" ευγενής βάλανε τη σφραγίδα τους πάνω στη σημαντικότερη περίοδο της ρωσικής λογοτεχνίας. Αργότερα εμφανίστηκε ο μη ευγενής διανοούμενος, στηριγμένος στο χωρικό και τον αστό, κι έγραψε κι αυτός το κεφάλαιο του στην ιστορία της ρωσικής λογοτεχνίας. Αφού πέρασε από την περίοδο της άκρας απλοποίησης των παλιών ναρόντνικων, αυτός ο χωριατοδιανοούμενος εκμοντερνιστηκε, διαφοροποιήθηκε και ατομικοποιήθηκε, με την αστική έννοια του όρου. Τέτοιος υπήρξε ο ιστορικός ρόλος της παρακμιακής σχολής και του συμβολισμού. Κιόλας από τις αρχές του αιώνα, ολότελα ξεχωριστά ύστερα από το 1907-1908, η αστική μεταμόρφωση της ιντελλιγκέντσιας και της λογοτεχνίας συντελέστηκε ολοταχώς. Ο πόλεμος έβαλε πατριωτικά τέλος σ' αυτό το προτσέσο.

Η Επανάσταση ανέτρεψε τη μπουρζουαζία κι αυτό το αποφασιστικό γεγονός έκανε την εισβολή του στη λογοτεχνία. Η λογοτεχνία που είχε διαμορφωθεί γύρω από αστικό άξονα δεν υπάρχει πια. Ότι απόμεινε λίγο - πολύ βιώσιμο στον τομέα της κουλτούρας, κι αυτό αληθεύει ιδιαίτερα για τη λογοτεχνία, πάσκισε και πασκίζει ακόμα να βρει καινούργιο προσανατολισμό. Από το γεγονός ότι η μπουρζουαζία δεν υπάρχει πια, ο άξονας δεν μπορεί να είναι παρά ο λαός δίχως τη μπουρζουαζία.

Μα τι είναι ο λαός;

Πρώτα - πρώτα η αγροτιά και, σε ορισμένο μετρό, οι μικροαστοί των πόλεων, έπειτα οι εργάτες που δεν μπορούν να διαχωριστούν από το λαϊκό πρωτόπλασμα της αγροτιάς. Είναι αυτό που εκφράζει η βασική τάση όλων των "συνοδοιπόρων" της Επανάστασης. Είναι αυτό που βρίσκει κανείς στη σκέψη του μακαρίτη Μπλοκ. Το ίδιο στον Πιλνιάκ, στους "Αδελφούς Σεράπιον", στους "Εικονιστές" που είναι ακόμα πολύ ζωντανοί. Το ίδιο ακόμα σε κάποιους φουτουριστές (Χλέμπνικοβ, Κρουσένιχ και Β. Καμένσκι). Η χωρική βάση της κουλτούρας μας, ΄η καλύτερα της έλλειψης κουλτούρας μας, φανερώνει έμμεσα όλη την παθητική της δύναμη.

Η επανάσταση μας είναι η έκφραση του χωρικού που έχει γίνει προλετάριος ο οποίος ωστόσο στηρίζεται πάνω στο χωρικό και του δείχνει το δρόμο. Η τέχνη μας είναι η έκφραση του διανοούμενου που ταλαντεύεται ανάμεσα στο χωρικό και τον προλετάριο. Είναι οργανικά ανίκανος να συγχωνευτεί με τον έναν ΄η τον άλλο, όμως τραβιέται περισσότερο προς το χωρικό. Λόγω της ενδιάμεσης θέσης του και των δεσμών του δε μπορεί να γίνει μουζίκος, όμως μπορεί να τραγουδήσει το μουζίκο. Ωστόσο δεν μπορεί να υπάρχει επανάσταση χωρίς τη διεύθυνση του εργάτη. Αυτή η αντίφαση είναι η πηγή της βασικής δυσκολίας να πραγματευτούμε το θέμα. Μπορεί να βεβαιώσει κανείς ότι οι ποιητές και οι συγγραφείς αυτών των εξαιρετικά κρίσιμων χρόνων διαφέρουν ανάμεσα τους από τον τρόπο που βγαίνουν απ' αυτή την αντίφαση, καθώς και από τον τρόπο που γεμίζουν τα κενά της, ο ένας με το μυστικισμό, ο άλλος με το ρομαντισμό, ο τρίτος με τη συνετή απομάκρυνση κι ο τέταρτος με μια διαπεραστική κραυγή. Ανεξάρτητα από την ποικιλία στις μέθοδες για το ξεπέρασμα της αντίφασης, η ουσία της παραμένει μια. Αυτή συνίσταται στο διαχωρισμό που έχει κάνει η αστική κοινωνία ανάμεσα στη διανοητική εργασία, μαζί και την τέχνη, και τη σωματική εργασία. Ένας από τους τελικούς σκοπούς της επανάστασης είναι να υπερνικήσει ολοκληρωτικά το διαχωρισμό αυτών των δυο ειδών δραστηριότητας. Μ' αυτή την έννοια, όπως και μ' όλες τις άλλες έννοιες, η δημιουργία καινούργιας τέχνης είναι ένα χρέος που εκπληρώνεται εξολοκλήρου σύμφωνα με τις γραμμές του βασικού χρέους, του χρέους της οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κουλτούρας.

Είναι γελοίο, παράλογο, κι ακόμα ηλίθιο στο υπέρτατο σημείο, να ισχυρίζεται κανείς ότι η τέχνη θα μείνει αδιάφορη στους σπασμούς της εποχής μας. Τα γεγονότα προετοιμάζονται από τους ανθρώπους, γίνονται από τους ανθρώπους, αντενεργούν πάνω στους ανθρώπους και τους αλλάζουν. Η τέχνη, άμεσα ΄η έμμεσα, αντανακλά τη ζωή των ανθρώπων που κάνουν ΄η ζουν τα γεγονότα. Αυτό αληθεύει για όλες τις τέχνες, από την πιο μνημειακή ως την πιο εσώτερη. Αν η φύση, ο ερωτάς ΄η η φιλία δε συνδεοτανε με το κοινωνικό πνεύμα μιας εποχής, η λυρικη ποίηση θα είχε από καιρό πάψει να υπάρχει. Μια βαθιά ανατροπή στην ιστορία, δηλαδή μια επανενθυμιση των τάξεων στην κοινωνία, τρανταζει την ατομικοτητα, τοποθετει την αντίληψη των βασικων θεματων της λυρικης ποιησης κάτω από καινούργιο πρίσμα και σωζει έτσι την τέχνη από μιαν αιώνια επανάληψη.

Όμως το "πνεύμα" μιας εποχής δε δουλεύει με τρόπο αόρατο κι ανεξάρτητα από την υποκειμενική θέληση; Βέβαια, σε τελευταία ανάλυση, αυτό το πνεύμα καθρεφτίζεται σ' όλους: σε κείνους που το αποδέχονται και το ενσαρκώνουν όσο και σε κείνους που παλεύουν απεγνωσμένα εναντίον του ΄η που πασκίζουνε να του ξεφύγουν. Κείνοι όμως που αποστρέφουν το κεφάλι αφανίζονται σιγά σιγά, κείνοι που αντιστέκονται είναι το πολύ πολύ ικανοί να αναζωπυρώσουν αυτή ΄η την άλλη αρχαϊκή φλόγα, ενώ η καινούργια τέχνη, βάζοντας καινούργια ορόσημα και πλαταίνοντας την κοίτη της καλλιτεχνικής δημιουργίας, θα μπορέσει να δημιουργηθεί από κείνους μόνο που γίνονται ένα σώμα με την εποχή τους. Αν χαράζαμε μια καμπύλη που να πηγαίνει από την τωρινή τέχνη στη σοσιαλιστική τέχνη του μέλλοντος θα μπορούσαμε να πούμε πως έχουμε μόλις ξεπεράσει σήμερα το στάδιο της προπαρασκευής αυτής της ίδιας της προπαρασκευής.

Να μια σύντομη σκιαγράφηση των ομάδων της ρωσικής λογοτεχνίας σήμερα.

Η λογοτεχνία που βρίσκεται έξω από την επανάσταση, από τους επιφυλλιδογράφους της εφημερίδας του Σουβόριν ως τους πιο θείους λυρικούς της Κοιλάδας των Δακρύων της αριστοκρατίας, είναι ετοιμοθάνατη, το ίδιο όπως και η τάξη που υπηρετούσε. Γενεαλογικά, όσον αφορά τη μορφή, αντιπροσωπεύει το τέλος της πρώτης γενιάς της παλιάς λογοτεχνίας μας που είχε αρχίσει σαν λογοτεχνία των ευγενών και είχε τελειώσει σαν λογοτεχνία καθαρά αστική.

Η "μουζίκικη" σοβιετική λογοτεχνία, που τραγουδάει το χωρικό, μπορεί, με τρόπο λιγότερο ξάστερο, ν' αποκαλύψει την προέλευση της, από την άποψη της μορφής, στις σλαβόφιλες και ναροντνικίστικες τάσεις της παλιάς λογοτεχνίας. Είναι φανερό πως οι συγγραφείς που τραγουδούν το μουζίκο δεν προέρχονται απευθείας από το μουζίκο. Οι συγγραφείς αυτοί δε θα υπήρχαν χωρίς την προγενέστερη λογοτεχνία των ευγενών και της μπουρζουαζίας, λογοτεχνία που αντιπροσωπεύουν τη νεότερη γενιά της. Τώρα όλοι τους ζητάνε να συμμορφωθούν περισσότερο με την καινούργια κοινωνία.

Ο φουτουρισμός αποτελεί κι αυτός, το δίχως άλλο, το βλαστάρι της παλιάς λογοτεχνίας. Όμως ο ρωσικός φουτουρισμός δεν είχε φτάσει στην ολοκληρωτική του ανάπτυξη μέσα στα πλαίσια της παλιάς κοινωνίας και δεν είχε υποστεί την αστική προσαρμογή που θα τον έκανε άξιο για την επίσημη αναγνώριση. Σαν ξέσπασε ο πόλεμος κι ύστερα η επανάσταση, ο φουτουρισμός ήταν ακόμα μποέμικος, όπως κάθε καινούργια λογοτεχνική σχολή μέσα στις καπιταλιστικές πόλεις. Κάτω από την ώθηση των γεγονότων ο φουτουρισμός χύθηκε μέσα στα καινούργια κανάλια της επανάστασης. Από την ίδια τη φύση των πραγμάτων μια επαναστατική τέχνη δε μπορούσε να εκπορευτεί από κει. Παραμένοντας όμως, από ορισμένες απόψεις, μποέμικο επαναστατικό βλαστάρι της παλιάς τέχνης, συμβάλλει σε μεγαλύτερο βαθμό, πιο άμεσα και πιο ενεργά απ' όλες τις άλλες τάσεις, στη διαμόρφωση της καινούργιας τέχνης.

Όσο σημαντικά κι αν μπορεί να είναι γενικά τα έργα ορισμένων προλεταριακών ποιητών, η υποτιθέμενη "προλεταριακή τέχνη" τους δεν κάνει άλλο παρά να περνάει μια περίοδο μαθήτευσεις. Σπέρνει πλατιά τα στοιχεία της καλλιτεχνικής κουλτούρας, βοηθάει την καινούργια τάξη να αφομοιώσει τα παλιά έργα, αν και παρά πολύ επιφανειακά. Μ' αυτή την έννοια είναι ένα ρεύμα που οδηγεί στη σοσιαλιστική τέχνη του μέλλοντος.

Είναι βασικά σφαλερό να αντιπαραθέσουμε την αστική κουλτούρα και τέχνη με την προλεταριακή κουλτούρα και τέχνη. Προλεταριακή κουλτούρα και τέχνη δε θα υπάρξει πραγματικά Ποτε γιατί το προλεταριακό καθεστώς είναι πρόσκαιρο και μεταβατικό. Η ιστορική σημασία και το ηθικό μεγαλείο της προλεταριακής επανάστασης βρίσκονται στο γεγονός ότι αυτή εδώ βάζει τα θεμέλια μιας κουλτούρας που δε θ' αναι κουλτούρα ταξική μα η πρώτη αληθινά ανθρώπινη κουλτούρα. Η πολιτική μας στην τέχνη, κατά τη μεταβατική περίοδο, μπορεί και πρέπει να βοηθήσει τις διάφορες καλλιτεχνικές ομάδες και σχολές που προήλθαν απ' την επανάσταση να συλλάβουνε σωστά την ιστορική έννοια της εποχής και, αφού τις βάλει μπροστά στο κατηγορικό κριτήριο: υπέρ ΄η εναντίον της επανάστασης, να τους παραχωρήσει ολική ελευθερία αυτοκαθορισμού στον τομέα της τέχνης.

Για την ώρα η επανάσταση δεν καθρεφτίζεται στην τέχνη παρά με τρόπο μερικό, όταν ο καλλιτέχνης παύει να την αντικρίζει σαν μια εξωτερική καταστροφή, και στο μετρό που η αδελφότητα των καλλιτεχνών και ποιητών, παλιών και καινούργιων, γίνεται μέρος του ζωντανού ιστού της επανάστασης και μαθαίνει να την βλέπει όχι απ' έξω μα από μέσα. Ο κοινωνικός σίφουνας δε θα κοπάσει τόσο γρήγορα. Έχουμε μπροστά μας δεκαετίες πάλης στην Ευρώπη και την Αμερική. Όχι μόνο οι άντρες κι οι γυναίκες της γενιάς μας, μα και της γενιάς που έρχεται θα είναι οι πρωταγωνιστές, οι ήρωες και οι μάρτυρες αυτής της πάλης. Η τέχνη της εποχής μας θα τοποθετηθεί εξολοκλήρου κάτω από το σήμα της επανάστασης.

Αυτή η τέχνη έχει ανάγκη από καινούργια συνείδηση. Είναι πάνω απ' όλα ασυμβίβαστη με το μυστικισμό, είτε αυτός είναι ξέσκεπος είτε μεταμφιεσμένος σε ρομαντισμό, μια και η επανάσταση ξεκινάει από την κεντρική ιδέα ότι ο συλλογικός άνθρωπος πρέπει να γίνει ο μόνος κυρίαρχος και ότι τα όρια της δύναμης του καθορίζονται μόνο από τη γνώση του για τις φυσικές δυνάμεις και από την ικανότητα του να τις χρησιμοποιήσει. Αυτή η καινούργια τέχνη είναι ασυμβίβαστη με τον πεσιμισμό, με το σκεπτικισμό, με όλες τις άλλες μορφές πνευματικής καθίζησης. Είναι ρεαλιστική, δραστήρια, ζωτικά κολεκτιβιστική και γεμάτη από απεριόριστη εμπιστοσύνη στο μέλλον.

29 Ιούλη 1924.

Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ

Κυπριακό: Ο ύπουλος ρόλος του Foreign Office – Να «ξηλωθεί» η Βρετανική βάση στην Κύπρο

Η βρετανική βάση στην Κύπρο αγκάθι στη Γενεύη. Το Κυπριακό πρέπει να μπει και στην διαπραγμάτευση του Brexit , αν η Βρετανία επιμείνει στα «δικαιώματά» της.

Η σύμπτωση απόψεων της Βρετανίας με τις τουρκικές θέσεις στη Γενεύη για παραμονή των ξένων στρατευμάτων στην Κύπρο δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη ούτε για τον πρόεδρο Αναστασιάδη, ούτε για το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.

Η βρετανική βάση αποτελεί αγκάθι στη διαπραγμάτευση και η μεθόδευση της μη εμπλοκής της ΕΕ αρχίζει να αποκαλύπτει τον υποκριτικό και ύπουλο ρόλο της Βρετανίας.

Αλλά αυτό δεν θα πάει πολύ μακριά, απλώς το Κυπριακό θα αναδείξει και άλλες πτυχές του που κρατούνταν μέχρι τώρα στην αφάνεια.

Το Κυπριακό Ζήτημα είναι κατασκευή του βρετανικού Foreign Office (όπως λέμε όφις) κατά την αποχώρηση του αποικιοκρατικού καθεστώτος που υποχρεώθηκε σε απόσυρση από την αντίσταση των Ελλήνων. Η Βρετανία κέρδισε έτσι μία τεράστια στρατιωτική βάση και ένα «αιώνιο» πρόβλημα προς διαχείριση και μόχλευση υπέρ των συμφερόντων της.

Ως γνωστόν, κυπριακή και ελληνική θέση είναι η πλήρης αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, καθώς και η πλήρης αποστρατιωτικοποίηση του νησιού και την αντικατάσταση των εγγυήσεων με το κοινοτικό κεκτημένο, αφού η Κύπρος είναι μέλος πλέον της ΕΕ.

Η Βρετανία αποβλέπει στην διατήρηση της στρατιωτικής βάσης και των «κυρίαρχων εδαφών» της, μέρος των οποίων ήδη έχει διαμηνύσει ότι μπορεί να αποδώσει στους Κυπρίους, προκειμένου να καταλήξουν ως προς το Εδαφικό.

Αυτό είναι ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για τον Ερντογάν που επιδιώκει την διατήρηση της τουρκικής βάσης την οποία τελευταία ενισχύει και μεγαλώνει.

Συνεπώς, η βρετανική βάση είναι ένα από τα κλειδιά της επίλυσης του Κυπριακού και μέχρι τώρα βάζαμε το κεφάλι στην άμμο…

Το Κυπριακό δεν μπορεί παρά να λυθεί στο πλαίσιο της ΕΕ, καθώς η πολιτική λύση που θα δοθεί αφορά άμεσα και ευθέως την ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από τότε μάλιστα που ο Ερντογάν τα έσπασε με τους πρώην υπεργολάβους του στον ISIS και έκτοτε βρίσκονται σε πόλεμο, η παραμονή των τουρκικών στρατευμάτων στο νησί καθίσταται περαιτέρω προβληματική.

Προβληματική, αν όχι επικίνδυνη είναι άλλωστε η Τουρκία του Ερντογάν για το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, καθώς είναι σαφές ότι χτίζει προσωπικό ισλαμικό στρατό (κάτι ανάλογο με τους «Φρουρούς της Επανάστασης» στην Τεχεράνη), απέσυρε 450 αξιωματικούς από το ΝΑΤΟ (εκ των οποίων 150 ζήτησαν πολιτικό άσυλο) και απειλεί συνεχώς με έξωση των Αμερικανών από τη βάση του Ιντσιρλίκ.

Υπό αυτές τις συνθήκες η Βρετανία πρέπει να θυσιάσει τη βάση της και τα «δικαιώματά» της χάριν των δυτικών συμφερόντων και της ασφάλειας. Διαφορετικά θα βρει κι άλλους απέναντι κατά την διαπραγμάτευση του Brexit.

Παραθέτω εδώ ένα κείμενό μου που είχε δημοσιευθεί στις 4.8.2016 καθώς διατηρεί την επικαιρότητά του.

Η Δύση πρέπει να ξανασκεφτεί το Κυπριακό …ευρωπαϊκά

Η «τρύπα» που δημιουργήθηκε στο ΝΑΤΟ με το πραξικόπημα στην Τουρκία και ότι εκεί ακολούθησε, -κυρίως οι επιθετικές δηλώσεις του Ερντογάν έναντι των ΗΠΑ και της Ευρώπης-, σε συνδυασμό με την ανάγκη μιας νέας διευθέτησης του γεωστρατηγικού τόξου της ανατολικής Μεσογείου -και εξ αιτίας των νέων ενεργειακών πόρων-, δημιουργεί μια νέα ευκαιρία γεωπολιτικής αναβάθμισης της Ελλάδας και της Κύπρου, κυρίως όμως εμπεριέχει μια δυνατότητα υπέρβασης της μέχρι τώρα άγονης και επικίνδυνης διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού.

Υπάρχουν δύο κρίσιμα ζητήματα εδώ: Πρώτον, οι αλλαγές στον τουρκικό στρατό γίνονται για να τοποθετηθούν όχι απλώς πιστοί στον Ερντογάν αξιωματικοί, αλλά ισλαμιστές.

Αυτό είναι καταλυτικό για τα νατοϊκά επιτελεία, καθώς ο ρόλος τους θα έχει πάντα ένα ερωτηματικό μπροστά.

Δεύτερον, οι εξελίξεις στην Συρία είναι κρίσιμες, όχι τόσο από την πτώση του Χαλεπίου, όσο από την επέκταση των κουρδικών δυνάμεων και δυτικά του Ευφράτη με την απελευθέρωση της κατεχόμενης από το Ισλαμικό Κράτος Μανμπίτζ, στα βόρεια της επαρχίας του Χαλεπιού.

Η εξέλιξη αυτή είναι στρατηγικής σημασίας, δεδομένου ότι το συριακό Κουρδιστάν ταυτίζεται πολιτικά με το ΡΚΚ της Τουρκίας.

Τα δύο αυτά ζητήματα αλλάζουν τα δεδομένα του Κυπριακού σε ότι αφορά τα δυτικά συμφέροντα και καθιστούν εκτός τόπου την τρέχουσα διαπραγμάτευση που βαρύνεται άλλωστε και με πολλά ερωτηματικά.

Η μέχρι τώρα πορεία του Κυπριακού τελούσε υπό την ομηρεία ψευδαισθήσεων και στρουθοκαμηλικών καταστάσεων, αλλά κυρίως ενός χυδαίου παιγνίου δήθεν ισορροπιών.

Όλα αυτά έχουν καταρρεύσει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο και τα δυτικά κέντρα σκέψης και αποφάσεων είναι καιρός να δουν την πραγματικότητα ως έχει.

Το Κυπριακό πρέπει να επανορισθεί σε γενικές γραμμές ως εξής:

1. Η Κύπρος είναι μία και ενιαία. Απελευθερώθηκε από την αποικιοκρατία με τους αγώνες των Ελληνοκυπρίων που αποτελούν ιστορικά την πλειοψηφία στο νησί. Η οθωμανική Τουρκία είχε πουλήσει την Κύπρο στους Άγγλους το 1878 και ενσωματώθηκε στη Βρετανική Αυτοκρατορία την περίοδο 1923-25. Οι Κύπριοι συμμετείχαν στην εθνική παλιγγενεσία (αφοπλίστηκε ο πληθυσμός από τους Οθωμανούς, χιλιάδες Κύπριοι πήραν μέρος στον Αγώνα κλπ). Οι Κύπριοι συμμετείχαν και στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Από την αυγή του 20ου αιώνα διεκδικούσαν την ένωση με την Ελλάδα, όμως οι διεθνείς σκοπιμότητες δεν το επέτρεψαν.

2. Οι λόγοι που ενεργοποίησαν την «τουρκική εγγύηση» δεν υφίστανται εδώ και δεκαετίες. Η δημοκρατική νομιμότητα έχει πλήρως αποκατασταθεί. Τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής πρέπει να αποχωρήσουν άμεσα, διότι δεν αντλούν από πουθενά νομιμότητα.

3. Η Κύπρος είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία εγγυάται την ισοτιμία και την ισονομία των τουρκικής καταγωγής κατοίκων της χώρας.

4. Έδαφος της Κύπρου, δηλαδή της ΕΕ, τελεί υπό την κατοχή τουρκικών στρατευμάτων.

5. Το Κυπριακό δεν χρειάζεται επίλυση. Αποβολή του στρατού κατοχής χρειάζεται και ενεργοποίηση του κοινοτικού κεκτημένου. Το ζήτημα των εποίκων πρέπει να αντιμετωπισθεί στο πλαίσιο αυτό.

6. Μια χώρα του ΝΑΤΟ (Τουρκία) δεν μπορεί να κατέχει τμήμα χώρας της ΕΕ.

7. Το Κυπριακό πρέπει να διευθετηθεί σε επίπεδο ΝΑΤΟ και ΕΕ για λόγους ηθικούς, γεωστρατηγικούς και γεωοικονομικούς. Η Βρετανία πρέπει να αποχωρήσει και να παραδώσει τη βάση στο ΝΑΤΟ, στο οποίο πρέπει να ενταχθεί η Κύπρος.

Η Κύπρος δεν οφείλει τίποτε στη Δύση, αντίθετα η Δύση της οφείλει πολλά για όσα έχει κάνει και υποστεί ο κυπριακός λαός υπέρ της. Η Δύση πρέπει να φροντίσει να έχει την ρωσική συμπαράσταση κατά την οριστική διευθέτηση του Κυπριακού. Τώρα είναι η ευκαιρία.

ΠΗΓΗ