«Σ’
ευχαριστώ ω εταιρία | εν αφθονία μου παρέχεις | στέγη, τροφή και
προστασία»
«Έχει αποδειχθεί ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι
ένας καλός επιχειρηματίας. Ένα σοβαρό κράτος πρέπει να περιορίζεται στον
εποπτικό και ελεγκτικό του ρόλο, θέτοντας τους όρους λειτουργίας των
επιχειρήσεων και για την παροχή δημοσίων αγαθών, όπως είναι η ασφάλεια, η
υγεία, η παιδεία, εις τρόπον ώστε να προστατεύεται το δημόσιο συμφέρον, τόσο σε
όρους κόστους όσο και σε επίπεδο ποιότητας»
Τάδε έφη ο κ. Θεόδωρος Φέσσας,
αντιπρόεδρος του ΣΕΒ, Πρόεδρος & Δ/νων Σύμβουλος της Info‐Quest και βασικός μέτοχος της εταιρείας,
της οποίας θυγατρική αποτελεί και η μεγαλύτερη εταιρία ταχυμεταφορών ACS
Courier.
Ο ΣΕΒ λοιπόν, εν προκειμένω, δεν θέλει κράτος.
Ή επι το ακριβέστερο θέλει κράτος στην υπηρεσία των επιχειρηματιών. Ποιος
αμφιβάλλει ότι το κράτος δεν είναι στην υπηρεσία των επιχειρηματιών; Ελάχιστοι,
αλλά ο ΣΕΒ ζητάει κάτι παραπάνω. Να είναι ο ΣΕΒ το κράτος.
Ας
δούμε τις προτάσεις:
1. Να
προσφέρεται στους πολίτες η δυνατότητα επιλογής εξυπηρέτησης από δημόσιο ή
ιδιωτικό φορέα. Π.χ. παιδικοί σταθμοί ή νοσοκομειακή περίθαλψη.
Δηλ. να χρηματοδοτεί το κράτος παιδικούς
σταθμούς ή νοσοκομεία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αντί του αυτονόητου της
δημόσιας, ελεύθερης και δωρεάν πρόσβασης κάθε πολίτη στις αντίστοιχες
κοινωνικές υπηρεσίες.
2. Να
χρηματοδοτείται η αγορά συγκεκριμένων αγαθών ή υπηρεσιών από τους δικαιούχους
πολίτες, αντί της παραγωγής τους σε μονοπωλιακή βάση από το κράτος.
Εδώ δεν χρειάζεται μετάφραση.
3. Το
κράτος να εστιάσει τη δράση του στον αυστηρό έλεγχο ποιότητας και διαφάνειας
καθώς και στην απαρέγκλιτη τήρηση προϋπολογισμών.
Ε, κάτι πρέπει να κάνει κι αυτό το κατ’
επίφαση κράτος …
4. Οι
ΔΕΚΟ, τα νοσοκομεία, τα σχολεία να θέτουν ετήσιους στόχους βελτίωσης των
επιδόσεών τους και διατήρησης υψηλού επιπέδου ικανοποίησης των πολιτών-πελατών
τους, ανταγωνιζόμενοι τους ιδιώτες παρόχους.
Μάλιστα. Μια «ευγενής άμιλλα», ένας
ανταγωνισμός μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην παροχή των κοινωφελών
υπηρεσιών με το κράτος να επιχορηγεί τους ιδιώτες …
5. Οι
ιδιωτικοποιήσεις να συνοδεύονται με την αποτελεσματική λειτουργία ρυθμιστικών
αρχών, ώστε να αποφεύγονται μονοπωλιακές καταστάσεις και να υπάρχει προστασία
του κοινωνικού συνόλου από αθέμιτες πρακτικές της αγοράς. Όλες οι σχεδιαζόμενες
ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να υλοποιηθούν άμεσα.
Όλες
οι σχεδιαζόμενες ιδιωτικοποιήσεις να υλοποιηθούν άμεσα.
Ξεπουλάτε, περιμένουμε…
6. Οutsourcing: Στη διεθνή αλλά και στην
ευρωπαϊκή εμπειρία, η ανάθεση σε τρίτους αποτελεί μια ιδιαιτέρως επιτυχημένη
πρακτική τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα. Στην Ελλάδα, ο βαθμός
αξιοποίησης πρακτικών εξωτερικής ανάθεσης διαπιστώνεται εξαιρετικά χαμηλός ή
και πλέον ανύπαρκτος.
Παρότι οι πρακτικές αυτές δεν αποτελούν καινοτομία,
εντούτοις θεσμικά και γραφειοκρατικά εμπόδια, καθώς και η αδυναμία της δημόσιας
διοίκησης να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις υψηλής τεχνικότητας που διέπουν τη
διαδικασία των αναθέσεων αυτών, αποστερούν από το Δημόσιο αλλά και τους
αποδέκτες των υπηρεσιών αυτών σημαντικά οικονομικά και ποιοτικά οφέλη.
Μετάφραση: Ενοικίαση εργαζομένων. Κινεζοποίηση.
Αποφυγή της εμπλοκής μιας επιχείρησης μέσω των προσλήψεων με την εργατική
νομοθεσία κ.λ.π. Στην Ε.Ε και ειδικά σε χώρες όπως π.χ. η Βουλγαρία λειτουργούν
εταιρίες ενοικίασης εργαζόμενων σε όλη την Ευρώπη, το καθεστώς εργασίας των
οποίων ορίζεται από την εργατική νομοθεσία της χώρας τους.
Στη χώρα μας αντίστοιχες υπηρεσίες στο δημόσιο
( ΔΕΚΟ – ΔΗΜΟΙ – ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ) έχουν ανατεθεί σε εργολάβους αποφέροντας τεράστια
κέρδη από την εκμετάλλευση της εργασίας. Το «in house outsourcing» είναι τα
τελευταία χρόνια ιδιαίτερα επωφελές στους κύκλους της «υγιούς
επιχειρηματικότητας: Τράπεζες, εταιρίες τηλεφωνίας κ.α. εκμεταλλεύονται
ενοικιαζόμενους εργαζόμενους χωρίς να έχουν την υποχρέωση εφαρμογής καμίας
κλαδικής σύμβασης ή κανονισμού εργασίας.
Ένα σύγχρονο δουλοκτητικό σύστημα. Αυτό είναι
το όραμα του ΣΕΒ. Έτσι οραματίζεται την έξοδό του από την «κρίση», τουτέστιν
την αύξηση της κερδοφορίας του στο διηνεκές. Ιδιαίτερα κατάλληλες και οι
συνθήκες στην μνημονιακή Ελλάδα της φτώχειας και της ανεργίας με την καταλληλότερη
κυβέρνηση ever για τον «ιστορικό συμβιβασμό» μεταξύ κεφαλαίου κι εργασίας.