Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Ποινική δίωξη κατά Προβόπουλου και Σάλλα



Κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος απήγγειλε η Εισαγγελία Πρωτοδικών, σε βάρος του πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργου Προβόπουλου, του πρώην προέδρου του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα, καθώς και στελεχών των δύο τραπεζών, για ενέργειες που έβλαψαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων το 2009.
Η δίωξη αφορά στο αδίκημα της απιστίας στην υπηρεσία κατ’ εξακολούθηση, σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές περιστάσεις του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου και βαρύνει τον άλλοτε επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, καθώς και αυτό της ηθικής αυτουργίας στην απιστία, για το οποίο διώκεται ο πρώην επικεφαλής της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλης Σάλλας.
Μαζί με τους δύο πρώην επικεφαλήςτης ΤτΕ και της Πειραιώς, διώκονται και στελέχη της ΤτΕ κατά το επίδικο χρονικό διάστημα, καθώς και στελέχη της Τράπεζας Πειραιώς, ανάμεσα στα οποία είναι και ο τότε αντιπρόεδρος του ΔΣ και διευθύνων σύμβουλος, Θεόδωρος Πανταλάκης.
Η δίωξη παραγγέλθηκε από τον οικονομικό εισαγγελέα, Παναγιώτη Αθανασίου, μετά από έρευνα που διενεργήθηκε από την επίκουρη οικονομική εισαγγελέα, Ελένη Μιχαλοπούλου, η οποία, σε πόρισμα που παρέδωσε στον προϊστάμενό της, καταλογίζει στην κεντρική τράπεζα της χώρας ότι δεν προστάτεψε, ως όφειλε, τα αποθεματικά Ασφαλιστικών Ταμείων και Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, με αποτέλεσμα να χαθούν εκατομμύρια προς όφελος της Τράπεζας Πειραιώς.
Αφορμή για την έρευνα των οικονομικών εισαγγελέων είχαν αποτελέσει προσφυγές Ασφαλιστικών Φορέων και Νομικών προσώπων Δημοσίου Δικαίου, τα διαθέσιμα των οποίων, ως Κοινό Κεφάλαιο, διαχειρίζεται η ΤτΕ.
Η εισαγγελέας αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι η Τράπεζα της Ελλάδος, ως διαχειριστής του Κοινού Κεφαλαίου, παρέβη τους κανόνες διαχείρισης που έθεσε ο νόμος, η πολιτική της και οι αρχές χρηστής διαχείρισης, κατά κατάχρηση της διαχειριστικής εξουσίας της και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία γνώριζε ότι η άσχημη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και το δημόσιο χρέος είχαν άμεση επίδραση στους κρατικούς τίτλους, ιδιαίτερα στα Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου.
Η κ. Μιχαλοπούλου επισημαίνει πως η ΤτΕ προέβη σε αγορές-πωλήσεις τίτλων μόνο με την Τράπεζα Πειραιώς, με αποτέλεσμα την ευνοϊκή, τότε, αναδιάρθρωση του χαρτοφυλακίου της Πειραιώς, με παράλληλη όμως ζημία ή τουλάχιστον διακινδύνευση της περιουσίας του Κοινού Κεφαλαίου, δηλαδή των αποθεματικών ασφαλιστικών ταμείων και ΝΠΔΔ. Στη συνέχεια, με το PSΙ το Κοινό Ταμείο ζημιώθηκε επιπλέον 53,5% επί του ποσού του 1,9 δισ. ευρώ, ενώ η τράπεζα Πειραιώς ωφελήθηκε αφού τα ομόλογα που αγόρασε δεν μπήκαν στο PSI.
Η δικογραφία για την υπόθεση ανατέθηκε σε ανακριτή.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
     
 


Η συνωμοσία των ασχέτων



Μ​​ια συνωμοσία κυβερνά την Ελλάδα: η συνωμοσία των «ασχέτων». Η συνωμοσία έχει διαχρονικό, διαταξικό και διαπολιτικό χαρακτήρα, διότι οι άσχετοι συσπειρώνονται με βάση τα κοινά χαρακτηριστικά τους και χωρίς ιδιαίτερη προσήλωση σε θέματα αρχών, πεποιθήσεων και ιδεολογίας.

Αλλά τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «άσχετος» της καθομιλουμένης; Ο πλήρης όρος είναι «άσχετος/η με το αντικείμενο της γνώσης ή συζήτησης στα οποία εμπλέκεται», με άλλα λόγια «αδαής». Αλλά προτιμώ τη λέξη «άσχετος» έναντι των συνωνύμων «αδαής», «αμαθής» και «ανίδεος», για λόγους που θα εξηγήσω κατωτέρω.

Στα αγγλικά ο όρος είναι clueless ή, προτιμότερο, sciolist, ένας αρχαϊκός όρος που περιλαμβάνει και την έννοια της έπαρσης, που προσήκει ιδιαίτερα στο σύγχρονο ελληνικό πολιτικό τοπίο. Αναφέρω και τον αγγλικό όρο, για να συνδέσω την παρούσα σύντομη ανάλυση με το άρθρο μου «Myths, Misinformation and Truths about the Greek Crisis: Sciolism in an era of specialization» που έχει αναρτηθεί στη προσωπική μου ιστοσελίδα (www.thanoscatsambas.com) και περιγράφει τις συγκεχυμένες αναλύσεις των επηρμένων ιθυνόντων της πρώην και νυν κυβέρνησης.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, η συνωμοσία των «ασχέτων» δεν είναι προνόμιο μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλές κυβερνήσεις στη πολιτική ιστορία της Ελλάδος είχαν θυλάκους «ασχέτων» που δημιουργούσαν κλίκες για λόγους αυτοπροστασίας. Γενικά, όμως, στο παρελθόν το σύστημα ελέγχων και ισορροπιών που βρισκόταν σε λειτουργία λόγω έλλειψης ιδεοληψίας και ύπαρξης σχετικής αξιοκρατίας συγκρατούσε, σε μεγάλο βαθμό, τα ακραία φαινόμενα που έχουν παρατηρηθεί τους τελευταίους μήνες.

Η διαφορά τώρα είναι ότι συνωμοσία των ασχέτων δεν εμφανίζεται μόνο σε ορισμένους θυλάκους, αλλά έχει διαβρώσει το σύνολο της κυβέρνησης και σε όλα τα επίπεδα όπου λαμβάνονται σημαντικές οικονομικές αποφάσεις. Εάν ληφθεί υπόψη ότι η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από οικονομική επιτήρηση, δηλαδή οι διαμορφωτές και διαπραγματευτές της οικονομικής πολιτικής είναι σε συνεχή επαφή με ανώτερα στελέχη διεθνών οργανισμών και του διεθνούς ιδιωτικού τομέα, γίνεται αντιληπτό ότι η εικόνα που δίνει η Ελλάδα στο εξωτερικό είναι αξιοθρήνητη. Τα τελευταία τρανταχτά παραδείγματα ήταν η συνομιλία του πρωθυπουργού με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Κλίντον στη Νέα Υόρκη και του υπουργού Ανάπτυξης κ. Σταθάκη με τη διευθύνουσα σύμβουλο του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να γίνει μία διευκρίνιση: ο όρος «άσχετος» πρέπει να εκληφθεί υπό εξειδικευμένη έννοια, δηλαδή «άσχετος με το αντικείμενο της εργασίας του». Αυτό σημαίνει ότι οι ιθύνοντες μπορεί να έχουν ικανότητες και γνώσεις στους τομείς όπου είχαν σταδιοδρομήσει πριν αναλάβουν κυβερνητικές θέσεις, αλλά όχι αναγκαστικά στον τομέα που καλούνται να υπηρετήσουν σ’ αυτή τη κρίσιμη περίοδο της οικονομικής ιστορίας, που διακρίνεται από την έμφαση στην εξειδίκευση. Αυτή η πραγματικότητα μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή με ένα παράδειγμα από μια άλλη επιστήμη, συγκεκριμένα την ιατρική. Στην ιατρική επιστήμη έχει πραγματοποιηθεί τεράστια εξειδίκευση τα τελευταία 25 χρόνια. Ενα από τα καλύτερα παραδείγματα είναι η ορθοπεδική, όπου η σύγχρονη ταξινόμηση περιλαμβάνει τις εξής ειδικότητες: επανορθωτική χειρουργική, αθλητική ιατρική, ολική αποκατάσταση, χειρουργική άκρας χειρός, χειρουργική ώμου, χειρουργική σπονδυλικής στήλης, και χειρουργική αστραγάλου και άκρου ποδός. Θα ήταν αδιανόητο για κάποιον ασθενή προηγμένης χώρας με κυφοσκολίωση να αφήσει την τύχη του σε γιατρό που ειδικεύεται, λ.χ., στον ώμο.

Στην οικονομική επιστήμη ισχύει παρόμοια εξειδίκευση. Τα θέματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα από το 2010 και εντεύθεν είναι εξειδικευμένα και απαιτούν γνώσεις εφαρμοσμένης μακροοικονομικής πολιτικής (και των διαφόρων υποκατηγοριών της, όπως φορολογική πολιτική, πολιτική δαπανών, διαχείριση δημοσίων εσόδων και δαπανών, κατάρτιση και εκτέλεση του προϋπολογισμού, τραπεζικό σύστημα κ.λπ.).
Σημαντικότερη απ’ όλα είναι η γνώση του λεγόμενου χρηματοπιστωτικού προγραμματισμού (financial programming), που επικεντρώνεται στις σχέσεις των μακροοικονομικών μεγεθών μέσω μαθηματικών ταυτοτήτων, δηλαδή σχέσεων που δεν υπόκεινται σε εμπειρική ερμηνεία αλλά είναι, τρόπον τινά, οι «νόμοι» της οικονομικής ανάλυσης, σαν τον νόμο της βαρύτητας. Εάν αυτοί οι νόμοι δεν είναι κατανοητοί, οι οικονομικές αναλύσεις που πηγάζουν από τις στοιχειώδεις γνώσεις των πανεπιστημιακών εδράνων είναι αβάσιμες, επιφανειακές και ανεφάρμοστες. Και όλα αυτά τα θέματα πρέπει να τα χειρίζονται άτομα με επαγγελματική εμπειρία στην εφαρμογή τους είτε από πλευράς δημόσιου είτε από πλευράς ιδιωτικού τομέα.
Κατά δεύτερο λόγο, χρειάζονται και γνώσεις του θεσμικού πλαισίου και των κανόνων  των διεθνών  οργανισμών που έχουν θέσει  την  Ελλάδα υπό επιτήρηση, διότι αυτοί οι οργανισμοί δεν επηρεάζονται από πολιτικές παρεμβάσεις (όπως αφελώς νομίζουν αρκετοί  Ελληνες πολιτικοί όλων των  αποχρώσεων), αλλά λειτουργούν με τη  θεμελιώδη αρχή της «ίσης μεταχείρισης  των κρατών-μελών». Και στις ελάχιστες  περιπτώσεις που ενδείκνυται πολιτική  παρέμβαση, αυτή πρέπει να γίνεται  από άτομα με μεγάλη πείρα και βαθιές  γνώσεις των διεθνών κανόνων, που να  μιλούν άπταιστα την ίδια γλώσσα  και  την ίδια «γλώσσα» με τους συνομιλητές  τους, ώστε να υπάρχει μία μικρή  πιθανότητα  η πολιτική  παρέμβαση να έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
Μετά εννέα μήνες διακυβέρνησης της χώρας από τον συνασπισμό του ΣΥΡΙΖΑ, καμία από τις δύο συνθήκες δεν ικανοποιείται. Η χώρα βρίσκεται στα χέρια ασχέτων διαμορφωτών οικονομικής πολιτικής τόσο ως προς την ουσία όσο και ως προς τις διαδικασίες, σε μια περίοδο που η εξειδίκευση είναι ανάλγητα απαιτητική. Το εξωφρενικότερο παράδειγμα είναι η συνεχιζόμενη επιμονή από όλα τα επίπεδα της πολιτικής ηγεσίας στην «αξίωση» από τους δανειστές για απομείωση του χρέους. 
Αυτό είναι κληρονομιά της εποχής Βαρουφάκη και η συχνή και πιεστική αναφορά του χρέους στις επίσημες συζητήσεις προκαλεί μειδιάματα για την «ασχετοσύνη» των Ελλήνων οικονομικών επιτελών. Και οι λόγοι είναι τέσσερις: Πρώτον, ότι το 2012 το τότε ελληνικό χρέος υπέστη ήδη τη μεγαλύτερη απομείωση στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, επιπέδου 53%. Δεύτερον, ότι το χρέος που απέμεινε (και που σήμερα οφείλεται σε πιστωτές του δημόσιου τομέα) έχει περίοδο χάριτος τόσο για τους τόκους όσο και για το κεφάλαιο μέχρι το 2022. Τρίτον, ότι η συμφωνία κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015 ξεκαθάρισε χωρίς περιστροφές (τέταρτη παράγραφος από το τέλος) ότι ονομαστική απομείωση του χρέους («κούρεμα») είναι αδύνατη. Τέταρτο (και, από ουσιαστικής πλευράς, ίσως και το σημαντικότερο) ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους προτού η Ελλάδα προχωρήσει σε ουσιαστικές, βαθιές και αποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις, που θα αποκλείσουν (ή τουλάχιστον θα ελαχιστοποιήσουν) την πιθανότητα επανόδου στην οικονομική κατάσταση του 2009-10. Χωρίς πρόοδο στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, δεν θα τεθεί το θέμα του χρέους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτή τη στυγνή αλλά απλή αλήθεια δεν έχουν κατορθώσει να ενστερνιστούν μετά εννέα μήνες διακυβέρνησης οι Ελληνες ομόλογοι των διεθνών πιστωτών.
Πού βρισκόμαστε λοιπόν εν όψει της πρώτης αξιολόγησης του νέου μνημονίου που πρόκειται να ολοκληρωθεί τον Νοέμβριο 2015; Βρισκόμαστε μπροστά στην εξής πραγματικότητα: όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάζουν, όσοι υπουργοί κι αν εναλλάσσονται, όσα μνημόνια κι αν υπογράφονται, όσα παραπλανητικά non papers κι αν διανέμονται στον Τύπο, όσα Euroworking Groups ή Eurogroups κι αν ολοκληρώνονται, η ελληνική οικονομία θα εξακολουθήσει να βυθίζεται στην ύφεση και το βιοτικό επίπεδο του λαού θα συνεχίζει να καταρρέει, ενόσω η παγκόσμια εικόνα της Ελλάδας θα αντανακλά τη συνωμοσία των ασχέτων που την κυβερνούν.
* Ο δρ Θάνος Κατσάμπας είναι πρώην αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Έντυπη

«Συνεργοί στο έγκλημα»: Ο καταστροφικός ρόλος των ελληνικών ΜΜΕ στην παράταση της οικονομικής κρίσης και προσαρμογής



Σε λίγες βδομάδες συμπληρώνονται επτά χρόνια από την έγκριση του πρώτου Μνημονίου της Ελλάδος από τους διεθνείς πιστωτές της τότε Τρόικας. Στη διάρκεια αυτών των επτά ετών, αποκαλύφθηκε ο καταστροφικός ρόλος των ελληνικών ΜΜΕ στην παράταση αρχικά της κρίσης και μετέπειτα της προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας. Πέρα από τη σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας από τον κίτρινο τύπο για την εξυπηρέτηση πολιτικών στόχων (η οποία έχει και εκτενώς και επιτυχώς αναλυθεί υπό τον όρο «διαπλεκόμενα συμφέροντα» ή «διαπλοκή»), η ελληνική οικονομική κρίση αποκάλυψε επίσης την πολύ ρηχή και επιφανειακή γνώση των υποτιθέμενων έγκυρων ελληνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης σχετικά με βασικές μακροοικονομικές έννοιες και πολιτικές. Παράλληλα με τους Έλληνες πολιτικούς (βλ. άρθρο μου «Η Συνομωσία των Ασχέτων» ) τα ελληνικά ΜΜΕ (ειδικά τα έντυπα μέσα και τα τηλεοπτικά κανάλια) έχουν τα τελευταία χρόνια ξεσκεπάσει μια θλιβερή πραγματικότητα: ότι οι εκδότες, δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι και σχολιαστές των ελληνικών ΜΜΕ είναι οδυνηρά απληροφόρητοι σχετικά με οικονομικές έννοιες και με το θεσμικό πλαίσιο των διεθνών οργανισμών.
Οπωσδήποτε, η εφαρμοσμένη μακροοικονομική διαχείριση είναι ένα πολύπλοκο εγχείρημα που απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις. Επιπλέον, το διαδικαστικό και νομικό πλαίσιο των διεθνών οργανισμών είναι ένας λαβύρινθος κανονιστικών διατάξεων. Σαν αποτέλεσμα, οι δημοσιογράφοι που θα φιλοδοξούσαν να παρέχουν μια συνεπή και αμερόληπτη κάλυψη των γεγονότων όπως εκτυλίσσονταν στην Ελλάδα από το 2010, θα έπρεπε να είναι εξοικειωμένοι τόσο με ορισμένες βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας, όσο και με τα νομικά πλαίσια των διεθνών οργανισμών που συνδέονται με την ελληνική κρίση.
Στην πραγματικότητα, μόνο μια ανεπαίσθητη μειοψηφία παραδοσιακών Ελλήνων δημοσιογράφων, και, πιο πρόσφατα, ελάχιστοι σχολιαστές σε ψηφιακά μέσα, ήταν σε θέση να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των δραματικών εξελίξεων της τελευταίας επταετίας. Το φτωχό εκπαιδευτικό υπόβαθρο του μέσου Έλληνα δημοσιογράφου αποδείχθηκε ότι ήταν αποτρεπτικό εμπόδιο για δημοσιογραφία υψηλής ποιότητας, ξέχωρα ​​από τις ιδεολογικές προκαταλήψεις και τις κομματικές γραμμές που τους υπαγόρευαν οι ολιγάρχες των ΜΜΕ.
Δύο ήταν οι βασικοί τρόποι με τους οποίους οι εκπρόσωποι των ελληνικών μέσων ενημέρωσης συνέβαλαν στη διαιώνιση της κρίσης πολύ πέρα ​​από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Πρώτον, ως άμεσοι αρθρογράφοι ή δημοσιογράφοι στα δικά τους ΜΜΕ. Δεύτερον, ως συνομιλητές σε συνεντεύξεις με πολιτικούς, «εμπειρογνώμονες», και «αναλυτές» που ήθελαν να εκφράσουν γνώμη για τις τρέχουσες εξελίξεις.
Ως άμεσοι συντελεστές, αντί για αποσαφήνιση εννοιών, οικονομικών πολιτικών, και διαδικασιών, τα ελληνικά ΜΜΕ διαιώνισαν τη σύγχυση για τα αίτια της κρίσης και παρέτειναν τις πλάνες για τον τρόπο τερματισμού της. Το κολοσσιαίο σφάλμα σ' αυτή τη διαδικασία ήταν η διάδοση και εμπέδωση της επιχειρηματολογίας ότι υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι εξόδου από την κρίση--η «πάλη των ιδεών» όπως ατυχώς τη χαρακτήρισε πρόσφατα ένας κατά τα άλλα έγκριτος θεράπων της 4ης Εξουσίας. Αλλά δεν υπάρχει πάλη ιδεών. Όπως ανέλυσα αλληγορικά στο άρθρο μου «Το Τραμ της Αθήνας», για μια χρεοκοπημένη χώρα όπως η Ελλάδα, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τη μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αποκλίσεις των ατόμων που βρίσκονται στην εξουσία. Το μόνο εργαλείο στη διάθεση της (κάθε) κυβέρνησης είναι πώς να επιτύχει μια δίκαιη κατανομή του βάρους της προσαρμογής στις διάφορες κοινωνικές τάξεις--αλλά η προσαρμογή νομοτελειακά θα οδηγήσει σε ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο όλης της κοινωνίας σε βάθος χρόνου. Ελάχιστα άτομα από την ελληνική δημοσιογραφική οικογένεια είχαν, αφενός το μορφωτικό υπόβαθρο και αφετέρου την επαγγελματική αυτοπεποίθηση, να εξηγήσουν αυτή τη σκληρή πραγματικότητα.
Δεύτερον, τα έντυπα, αλλά κυρίως τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά ΜΜΕ,παρείχαν συστηματικά την ευκαιρία σε διεθνώς ανυπόληπτα μέλη της ελληνικής «άρχουσας τάξης» να παρουσιάζουν εσκεμμένα ψευδείς πληροφορίες και χαλκευμένες αναλύσεις για την υποστήριξη των προσωπικών τους στόχων. Το θέμα σ' αυτό το σημείο δεν είναι η παραποίηση της αλήθειας από τα άτομα που έδιναν τις συνεντεύξεις: αυτό, λίγο-πολύ, ήταν αναμενόμενο. Το πρόβλημα είναι ότι οι δημοσιογράφοι και συντονιστές των εκπομπών δεν ήταν σε θέση να αντικρούσουν τα παραπλανητικά επιχειρήματα των συνομιλητών τους, λόγω ανεπαρκούς κατανόησης της οικονομικής θεωρίας και του τρόπου λειτουργίας των διεθνών οργανισμών. Σαν αποτέλεσμα, η κοινή γνώμη σπάνια είχε μια ισορροπημένη παρουσίαση των προσφάτων εξελίξεων και προοπτικών της ελληνικής οικονομίας, της πραγματικής πορείας των διαπραγματεύσεων, ή των ουσιαστικών επιπτώσεων των διαφόρων μνημονίων.
Δεν μπορεί κανείς παρά να αναλογιστεί με θλίψη πώς υποτιθέμενα έγκυρα μέσα μαζικής ενημέρωσης έγιναν «συνεργοί στο έγκλημα» με μια σειρά Ελλήνων αξιωματούχων και αυτοδιαφημιζόμενων εμπειρογνωμόνων και συνέβαλαν στη δημιουργία ψευδαισθήσεων που έχουν παρατείνει την προσαρμογή πέρα ​​από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης
Η προβολή και διαιώνιση των όρων «πολιτική λύση» (άγνωστη έννοια σε διεθνές επίπεδο), «έντιμος συμβιβασμός» (μονομερής απόρριψη των ανειλημμένων δεσμεύσεων, δηλαδή ανέντιμη διαπραγμάτευση), «ημερομηνία-ορόσημο» (επαναλαμβανόμενη πλασματική προθεσμία για την ανάκτηση χαμένου εδάφους) είναι ορισμένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα συνενοχής των ελληνικών ΜΜΕ στον αποπροσανατολισμό του ελληνικού εκλογικού σώματος. Πέρα από τη γνωστή «διαπλοκή», τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, λόγω αμάθειας, ανικανότητας, και απειρίας, όχι μόνο διευκόλυναν τη διάδοση ανακριβειών για το τρόπο της οικονομικής ανάκαμψης, αλλά παρείχαν επίσης φόρουμ (αυτο) προβολής απαίδευτων και ημιμαθών ατόμων, που έχουν κάνει ανυπολόγιστη ζημιά στην ελληνική κοινωνία.

Το άρθρο αποτελεί επικαιροποιημένη σύνοψη στα ελληνικά του άρθρου μου "Partners-in-Crime: The Destructive Role of the Greek Media during the Economic Crisis" που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό New Europe το Νοέμβριο 2016.

Θάνος Κατσάμπας

Κάν' το όπως ο Βούλγαρος



Διαβάζουμε τον βουλγαρικό Τύπο στην Σόφια, όπου πρίν λίγες ημέρες διεξήχθησαν εκλογές.
Έ, λοιπόν οι …ΣΒΟΥΡΙΧΤΕΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ που έρριξαν οι Βούλγαροι στους Τούρκους, ήταν το κάτι άλλο!
Όταν γίνονται π.χ. εν Ελλάδι εκλογές, οι ασύδοτοι και θρασύτατοι Τούρκοι πολιτικοί, γνωρίζοντας ότι ΔΕΝ πρόκειται ουδείς να τους σταματήσει, ΑΛΛΟΙΩΝΟΥΝ ξεδιάντροπα τα ελληνικά εκλογικά αποτελέσματα, στέλνοντας πολλές ΔΕΚΑΔΕΣ λεωφορεία μειονοτικών Μουσουλμάνων (γράφεται πώς φθάνουν και τις 4.000 άτομα!) με ελληνικό διαβατήριο να ψηφίσουν εδώ, ενώ πλέον προτιμούν και διαμένουν ‘απέναντι’!
Οι Βούλγαροι ιθύνοντες όμως ΔΕΝ μάσησαν!
1.ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΤΟΥΡΚΟΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ‘τίγκα’ με τουρκοσταλμένους ψηφοφόρους που ενώ διατηρούν επισήμως την βουλγαρική υπηκοότητα, διαμένουν χρόνια στην Τουρκία!
(Όταν «φθάσουν» οι εκλογές, τότε «θυμούνται» να πάνε να ψηφίσουν, ώστε να ΝΟΘΕΥΣΟΥΝ το εκλογικό αποτέλεσμα, υπέρ των επικίνδυνων φιλοτουρκικών κομματιδίων!)
2.ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΕΝΑΝ ΤΟΥΡΚΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ, τον διευθυντή της Νομαρχίας Ανδριανουπόλεως και έναν ανώτερο Τούρκο διπλωμάτη, που «έχωναν την μύτη τους»  όπως μόνο αυτοί ξέρουν «καλά» να κάνουν,  στις βουλγαρικές εκλογές!
Καί τί λέτε ότι έκαναν οι βουλγαρικές αρχές;
Μά, διετάχθη η Α Π ΕΛ Α Σ Η   ΤΟΥΣ !!!
Σέ απλά ελληνικά, φίλοι πατριώτες αναγνώστες της ‘Οδύσσειας’, ΤΟΥΣ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΣΤΑ ΤΣΑ-ΚΙ-ΔΙΑ, αλλά ΟΧΙ μόνον αυτό…
ΤΟΥΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ …(ΒΡΩΜΟ)ΠΟΔΑΡΙΑ ΤΟΥΣ, γιά 2 χρόνια στο βουλγαρικό έδαφος!
Α  π ο τ έ λ ε σ μ α;
Το φιλοτουρκικό κομματίδιο ΔΕΝ πήρε τις απαιτούμενες ψήφους και ΔΕΝ μπήκε στο Βουλγαρικό Κοινοβούλιο!!!
ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

odysseiatv.blogspot.gr