Νάσερ Καντίλ (Λιβανος)
Οι τελευταίες μιντιατικές και διπλωματικές εκστρατείες που ξεκίνησαν από την Ουάσιγκτον και το Ριάντ κατά του συριακού Κράτους δεν μπορούν να εξηγηθούν παρά μόνο ως αντιδράσεις σ ένα οδυνηρό, αλλά ακατονόμαστο χαστούκι.
Πράγματι, όταν το συριακό Κράτος επανακτά τα προπύργια του Μετώπου Αλ-Νούσρα σε διάφορες περιοχές της Δαμασκού, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σαουδική Αραβία το κατηγορούν ότι διεξάγει μια «δημογραφική αλλαγή», διότι δεν μπορούν να συνεχίσουν να υποστηρίζουν ανοιχτά μια τρομοκρατική οργάνωση.
Και όταν ο συριακός στρατός πετυχαίνει μέσα σε λίγες ημέρες, να πάρει από το Νταές μια «ευαίσθητη περιοχή» της συριακής ερήμου περίπου 80 χιλιόμετρα πλάτος με 100 χιλιόμετρα βάθος –που επιλέχτηκε από τους Αμερικανούς ως μελλοντικό καταφύγιο και προπύργιο για το Νταές, που είναι και στρατηγική γραμμή επικοινωνίας της Συρίας με το Ιράν και τη λιβανική Αντίσταση- οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σαουδική Αραβία εφεύρουν όλα τα είδη των ψευδών ισχυρισμών που υποτίθεται ότι θα κατεδαφίσουν το ηθικό του συριακού λαού, ότι θα ανεβάσει το ηθικό των τρομοκρατών, ότι θα πιέσουν την συριακή κυβέρνηση και το ρωσικό σύμμαχο της· και πάλι, γιατί δεν μπορούν να συνεχίσουν να υποστηρίζουν ανοιχτά μια τρομοκρατική οργάνωση.
Και έτσι, εμφανίστηκε ξαφνικά ένας αμερικανικός φάκελος που κατηγορεί τις αρχές της Συρίας ότι κρύβουν μαζικές δολοφονίες σε ένα κρεματόριο που βρίσκεται στη φυλακή της Σεντνάγια βόρεια της Δαμασκού [ 1 ], φάκελος ο οποίος διαβιβάστηκε αμέσως στα Ηνωμένα Έθνη :
«Αυτή τη Δευτέρα (15 Μαΐου), ο επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τη Μέση Ανατολή Stuart Jones παρουσίασε στο Τύπο δορυφορικές φωτογραφίες της φυλακής και δήλωσε ότι το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ κατέστρεψε τα απομεινάρια χιλιάδων κρατούμενων που δολοφονήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Στη συνέχεια κάλεσε να τεθεί «τέλος σε αυτές τις φρικαλεότητες.» Αυτές οι «αποχαρακτηρισμένες» φωτογραφίες από την κυβέρνηση των ΗΠΑ χρονολογούνται Απρίλιος 2017, Απρίλιος 2016, Ιανουάριος 2015 και Αύγουστος 2013. Δείχνουν κτίρια, ένα εκ των οποίων ονομάστηκε «κύρια φυλακή» και το άλλο «πιθανό κρεματόριο». Σε μια από τις φωτογραφίες, μια λεζάντα «λιωμένο χιόνι σε μέρος της στέγης» φέρεται να πιστοποιεί, σύμφωνα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την ύπαρξη κρεματόριου που εγκαταστάθηκε από το συριακό καθεστώς« !!!
Ισχυρισμοί που άρπαξε στον αέρα ο Ισραηλινός υπουργός Στέγασης και πρώην υψηλόβαθμος αξιωματικός του στρατού, Yoav Galant, για να καλέσει ανοιχτά για τη δολοφονία του προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ [ 2 ]:
« Νομίζω ότι διασχίζουμε μια κόκκινη γραμμή. Και για μένα, ήρθε η ώρα να δολοφονηθεί ο Άσαντ. Είναι τόσο απλό ... ».
Εν τούτοις, η Ουάσιγκτον δήλωσε ότι η συνεργασία με τη Ρωσία δεν ήταν καλή, ειδικά στο θεμελιώδες ζήτημα των λεγομένων «ζωνών αποκλιμάκωσης» στη Συρίαπου ορίστηκαν στην Αστανά 4, ενώ αμερικανικές επιδρομές σκότωναν Σύρους πολίτες στη Χασάκα και al-Boukamal [ 3 ] με το πρόσχημα της καταπολέμησης του Νταές, το οποίο έσπευσε να επιτεθεί στο αεροδρόμιο της Ντέιρ αλ-Ζορ, που εξακολουθεί να βρίσκεται στη κατοχή του συριακού στρατού, όπως ακριβώς συνέβη το τελευταίο καλοκαίρι μετά τις θανατηφόρες επιθέσεις των ΗΠΑ στο Όρος αλ-Θάρντα (Ντέιρ αλ-Ζορ).
Και να που, ακριβώς παρόμοια ξαφνικά, ο επικεφαλής του ιρακινού Κουρδιστάν μπαίνει στη γραμμή, αρθρώνοντας απειλές εναντίον της ιρακινής Χατσέντ αλ-Τσάαμπι (Hached al-Chaabi) για τη περίπτωση που θα συνεχίζει την πορεία της προς τα συριακά σύνορα, ενώ οι λεγόμενοι Σύροι αντιπολιτευόμενοι απειλούν να αποχωρίσουν από τις διαπραγματεύσεις της Γενεύη 6 [που ξανάρχισαν στις 16 Μαΐου], ενώ οι ένοπλες ομάδες που ήρθαν στην Αστανά ανακοίνωσαν ότι αποτελούν μέρος της «Επιχείρησης του Νότιου Μετώπου» που καθοδηγείται κυρίως από τους Αμερικανούς, Βρετανούς και Ιορδανούς, πάντα υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης από τη Διεθνή Συμμαχία κατά του Νταές, αλλά των οποίων ο πραγματικός στόχος είναι, προφανώς, να φτάσουν τα ιρακινοσυριακά σύνορα, ξεκινώντας από το Αλ-Τανάφ που βρίσκεται στη διασταύρωση των συνόρων Ιορδανίας-Συρίας-Ιράκ.
Μια επιχείρηση που θεωρείται «εχθρική ενέργεια» από τη Συρία και εναντίον της οποίας δεν αρκέστηκε να προειδοποιήσει την Ιορδανία μέσω του υπουργού των Εξωτερικών, Ουαλίντ αλ-Μουάλεμ [4], αλλά και προετοιμάστηκε για τη κούρσα προς τα ιρακινά σύνορα, πριν ακόμα ξεκινήσει.
Εξ ου και η υστερία και οι δυσφημιστικές εκστρατείες που εξηγούνται από την ταχεία και απροσδόκητη προέλαση ου συριακού στρατού προς τη Ντέιρ αλ-Ζορ και τα σύνορα με το Ιράκ, παράλληλα με την προέλαση της ιρακινής Χάτσεντ αλ-Τσάαμπι προς τα σύνορα με τη Συρία.
Απειλητικές προελάσεις για τα σχέδια των αμερικανο-σιωνιστών προγραμματιστών που γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για μια αιτία και μια κοινή στρατηγική, σε συντονισμό με το Ιράν και τη Ρωσία, προκειμένου να τους αποτρέψει από τον έλεγχο των συνόρων Συρίας-Ιρακ.
Σύνορα που έγιναν η μητέρα όλων των μαχών στον πόλεμο κατά της Συρίας.
Ο έλεγχος τους σημαίνει την αποκοπή του Ιράν και της Κίνας από μια έξοδο στη Μεσόγειο Θάλασσα, την παρεμπόδιση των ιρακινών αγωγών πετρελαίου και των ιρανικών αγωγών φυσικού αερίου προς την ίδια κατεύθυνση, σημαίνει έλεγχο της στρατηγικής γραμμής εφοδιασμού από το Ιράν προς τη Συρία και τις δυνάμεις της Αντίστασης· όλοι στόχοι που παρακίνησαν την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και, μετά την αποτυχία της, τον πόλεμο στην Συρία.
Μια δεύτερη αποτυχία, η οποία παρακίνησε την προσπάθεια έλεγχου της περιοχής μεταξύ του Τίγρη και του Ευφράτη.
Μια τρίτη αποτυχία λόγω της αντίστασης του συριακού στρατού στην Χασάκα και στο Ντέιρ αλ-Ζορ και της προέλασης της Χάτσεντ αλ-Τσάαμπι στο Ταλ Αφάρ στο Ιράκ, η οποία εξηγεί το τελευταίο σχέδιο των ΗΠΑ για τον έλεγχο των συρο-ιρακινών συνόρων.
Εάν αυτό το σχέδιο αποτυγχάνει με τη σειρά του, ο πόλεμος στη Συρία δεν θα έχει καμία πλέον στρατηγική σημασία.
Θα απαιτήσει περισσότερο μια τακτική διαχείριση των συμμαχιών και των πόρων, προκειμένου να επιτευχθεί μια μερική διευθέτηση μεταξύ των εμπόλεμων δυνάμεων· οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το νότιο τμήμα της χώρας και την ασφάλεια του Ισραήλ· ασφάλεια που εξασφαλίζεται από τη Ρωσία ή από την επιτάχυνση της διαδικασίας επίλυσης του Παλαιστινιακού ζητήματος εις όφελος του Ισραήλ.
Παρ 'όλα αυτά, όταν ο Αμερικάνος κινητοποιεί όλους τους συμμάχους του και ρίχνει όλο το βάρος του και όλες τις απειλές του, αυτό σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι μακριά από το να έχει τελειώσει, με πολλές ευκαιρίες για να ανακατανέμονται τα χαρτιά· ειδικότερα, μέσω της Τουρκίας, του Ισραήλ, των Κούρδων του Ιράκ ή ακόμα με το κλείδωμα των συνομιλιών της Γενεύης.
Ένα αναμενόμενο μπλοκάρισμα από πολλούς παρατηρητές λόγω των αμερικανορωσικών διαφορών, της τουρκικής απροθυμίας να διαχωριστεί από το Μέτωπο Αλ-Νόσρα, και λόγω της θέλησης κλιμάκωσης της αμερικανικής πλευράς.
Αυτό εξηγεί γιατί ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για τη Συρία, Staffan de Mistura, έχει κάνει πίσω με την προτεραιότητα, ή τουλάχιστον την ίδια σημασία, για το «καλάθι» που αφορά την καταπολέμηση της τρομοκρατίας για να επικεντρωθούν οι συζητήσεις για το μελλοντικό Σύνταγμα της Συρίας. Παραμελώντας αυτό το σημείο που είχε συμφωνηθεί κατά τη διάρκεια των συνομιλιών της Γενεύης 5, κάλεσε για το σχηματισμό μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων συνταγματολόγων του Διεθνούς Δίκαιου, συμπεριλαμβανομένων μελών της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και των Ηνωμένων Εθνών· γεγονός το οποίο δεν αποτελεί μέρος των δραστηριοτήτων του ΟΗΕ, καθώς το συριακό Σύνταγμα είναι αποκλειστικό ζήτημα μόνο του συριακού λαού, όπως αναφέρεται στο ψήφισμα 2254/2015.
Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, η αμερικανική επιρροή στις συνομιλίες της Γενεύης 6 αντικατοπτρίζει, εν μέρει, την κινητοποίηση για το «πόλεμο στα σύνορα Συρίας και Ιράκ», όπως σχεδιάζεται από την πρόταση του Ερντογάν κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στον Ντόναλντ Τραμπ [ 5 ].
Μια πρόταση που αποτελείται στο να ανατεθεί στους Κούρδους Πεσμεργκά του Ιράκ, με επικεφαλής τον Μασούντ αλ-Μπαρζανί, η αποστολή να βάλουν χέρι στις περιοχές που ελέγχονται από τους Κούρδους της Συρίας και στις συρο-ιρακινές παραμεθόριες περιοχές, με, ουσιαστική αποστολή να καθαριστούν και οι δύο περιοχές του Σιντζάρ και του Καμισλί από την παρουσία του ΡΚΚ σε αντάλλαγμα για την υποστήριξη της Τουρκίας στη μάχη για τη Ράκκα.
Τελικά, οποίος θα ελέγχει τα συρο-ιρακινά σύνορα θα κερδίσει το παιχνίδι.
Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι ένα από τους πιο σημαντικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή εισέρχεται τώρα στο πιο επικίνδυνο στάδιο.
Mouna Alno-Naklhal
Πηγές : Μετάφραση από τα αραβικά στα γαλλικά και σύνθεση από «τα τελευταία νέα εν συντομία» του κ Νάσερ Καντίλ: πολιτικός άνδρας του Λιβάνου, πρώην βουλευτής, διευθυντής του Top News-Νάσερ-Καντίλ, και εκδότης της λιβανικής εφημερίδας «Al-Binaa».
Μετάφραση από τα γαλλικά από Κριστιάν Ακκυριά.
[1] Συρία: Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν το καθεστώς Άσαντ για τη χρήση ενός «κρεματόριου» για να κρύψει «μαζικές δολοφονίες»
[2] «Ήρθε η ώρα» για να σκοτώσουμε τον Μπασάρ αλ-Ασαντ (Ισραηλινός υπουργός)
[3] Ο «αμερικανικός Συνασπισμός» σκοτώνει περισσότερους από 31 ανθρώπους σε μια νέα σφαγή στο Αμπού Καμάλ και Ντέιρ αλ-Ζορ
[4] Αμερικανικές, βρετανικές και ιορδανικές δυνάμεις στα ιορδανοσυριακά σύνορα. Ο συριακός στρατός προσεγγίσει επίσης
[5] Ο Τραμπ διαβεβαιώνει τον Ερντογάν για τη στήριξη των ΗΠΑ εναντίον των Κούρδων του ΡΚΚ
[5] Trump assure Erdogan du soutien américain contre les kurdes du PKK
U.S. Attacks Syrian Government Forces - It Now Has To Make Its Choice
Moon of Alabama (USA)
The Syrian army is on the way to liberate the ISIS besieged city of some 100,000 and garrison of Deir Ezzor in the east of the country. The U.S. has trained a few thousand "New Syrian Army" insurgents in Jordan and is reportedly prepared to march these and its own forces from Jordan through the east-Syrian desert all the way up to Raqqa and Deir Ezzor. About a year ago it occupied the al-Tanf (al-Tanaf) border station which consists of only a few buildings in the mid of the desert. The station between Syria and Iraq near the Jordan border triangle was previously held by a small ISIS group.
A U.S. move from the south up towards the Euphrates would cut off the Syrian government from the whole south-east of the country and from its people in Deir Ezzor. While that area is sparsely populated it also has medium size oil and gas fields and is the land connection to the Syrian allies in Iraq.
With the western part of the country relatively quiet, the Syrian government and its allies
decided to finally retake the south-eastern provinces from ISIS. They want to lift the ISIS siege on Deir Ezzor and close the border between Syria and Iraq with its own forces. The move will also block any potential U.S. invasion from the south by retaking the road to al-Tanf and the Syrian-Iraqi border (red arrows). The sovereign Syrian state will not give up half of the country to an illegal occupation by ISIS or the U.S. At the same time as the eastern operations are running consolidation and clearing operations against ISIS in the middle and west of the countries will take place (green arrows).
Yesterday a small battalion size force (~2-300 men) of the regular Syrian army, Syrian National Defense Organization volunteers and Iraqi Popular Mobilization Forces (
PMF/PMU of the
Kata'ib al-Imam Ali) marched on the road from the west towards al-Tanf. They were about 23 kilometers away from the border station when they were attack by U.S. aircraft coming in low from Jordan. The U.S. jets directly fired at the convoy,
allegedly after earlier giving some "warning shots". At least one Syrian tank and several other vehicles were destroyed. Six Syrian government forces were reported killed and more were wounded.
The U.S. command
claimed that this was a "defensive" move to "protect" its soldiers at the al-Tanf station. There are U.S. and
British special forces stationed near the station who lead and train the NSA contingent - all together a few 100 men.
The U.S. attack was clearly a willful, illegal attack on Syrian ground against legitimate forces of the sovereign Syrian government. (The Iraqi PMU contingent in Syria is a legitimate allied force under control of the Iraqi prime minister.) There is no clause in international law, no UNSC resolution or anything similar, that could justify such an attack. The U.S. military has no right at all to be at al-Tanf or anywhere else in Syria. There is nothing to "defend" for it. If it dislikes regular Syrian and Iraqi forces moving in their own countries towards their own border station and retaking it from Jihadi "rebels", it can and should move out and go home. Moreover - the U.S. claims it is "fighting ISIS" in Syria. Why then is it attacking the Syrian government forces while these launch a large operation against the very same enemy?
The coalition led by the U.S. military claimed it asked Russia to intervene and that Russia tried to deter the Syrian force to move towards al-Tanf. I am
told that this claim is incorrect. Russia supports the Syrian move to the east and the retaking of the border. The move will be reinforced and continue. The revamped Syrian air defense will actively protect it. Russia will support it with its own forces if needed.
The illegitimate occupation forces, the U.S. and British forces and their proxies, will have to move out of al-Tanf or they will have to directly fight the Syrian government forces and all its allies. They have no right to be there at all. The Iraqi PMU in Syria, some of which were hurt in yesterday's U.S. attack, are an active part of the coalition against ISIS in Iraq. If the U.S. fights it in Syria it will also have to fight it in Iraq (and elsewhere). Russia is able and willing to reinforce its own contingent in Syria to help the government to regain the Syrian east.
The U.S. has no legitimate aim in Syria. It is somewhat tolerated in the north-east where it helps Syrian-Kurdish forces to fight ISIS and to liberate Raqqa. That does not give it ANY right to occupy Syria's east or to attack Syrian government forces. When Raqqa is done all U.S. forces in the north-east will have to again move out.
Together with its many subordinate NATO and Gulf allies the U.S. has the military and economic power to destroy the Syrian military. It can eliminate the Syrian government under President Assad and occupy the whole country. That would be a large war which would probably escalate into a global fight against Russia, Iran and other countries. It would necessitate a several decades long follow-up occupation for "nation building" while constantly fighting against a large al-Qaeda aligned Takfiri insurgency in Syria and all its neighboring countries (especially in Lebanon, Jordan and Turkey where U.S. friendly governments would fall). The war would cost several trillion U.S. dollars, a large number of casualties and cause decades long chaos in a geo-politically sensitive region.
The U.S. has a simple choice: Either go in with full force and bear the above consequences, or concede to the sovereign Syrian government and its allies and coordinate with them to retake the country from ISIS and al-Qaeda. This will have to be done as they, not the U.S., see it proper to do. To believe that the U.S. can take the east and convert into some peaceful vassal statelet is pure fantasy. Way too many regional forces and interests are strung against that. There is little grey between these black and white alternatives.
The only tactically thinking U.S. military and intelligence services will try to avoid to choose between these. They will use their Jihadist proxy forces in west-Syria to break their current ceasefire with the Syrian government side and launch a diversion for their moves into the Syrian east. The Syrian government would then probably have to delay its larger operations in the east.
But that would not change the strategic situation. The choice the U.S. people and their government have to make will still be the same. The point in time to finally accept it may move out a few month while the fighting escalates and causes more damage on all sides. The choice would still be the same. It is all-in or out. The best time to take it is now.
Addendum (6:00am):
There are some
maps flowing around which assert that Iran is seeking a military land communication route via Iraq into Syria and beyond. They show some fantasy route up north through Iraqi and Syrian Kurdish territory as the "current route" and the roads between Damascus and Baghdad as "future route". The claim is that military equipment moves along these roads.
It is nonsense. Iran did not and does not need such land routes for military exchanges with its allies in Syria and Lebanon. Where was that Iranian land route in 2006 when the U.S. occupied Iraq while Israel attacked Lebanon? Where was that land route when ISIS occupied half of Iraq and Syria? There was no such route and Iranian support still reached Hizbullah in 2006 and later Syria. It came by air, by ship and, most important, by other means.
By holding up such fantasy maps certain interests want to insinuate that the area is "strategically important" for the U.S. and that the U.S. must therefore occupy south-east Syria. It is true that the road network between Syria and Iraq has some economical importance. Like all roads these are used for local commerce. But history demonstrates that they are not militarily strategic asset in the sense of an essential, overarching need.
Posted by b on May 19, 2017 at 04:02 AM |
Permalink
