Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»;

Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»; Ας παραμερίσουμε, για να απαντήσουν κάποιοι αρμοδιότεροι ημών, αλλά και των κάθε λογής… «Ζορό»:

ΛΕΝΙΝ (σ.σ.: ένας «υποδεέστερος» προφανώς επαναστάτης σε σχέση με τους αυτόκλητους «εκδικητές»…) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα:

«Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (…) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε: «Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση (…) τότε ακριβώς οι «τρομοκράτες» απουσίασαν…». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).

«Ας περάσουμε στο δεύτερο σημείο, στο ζήτημα της τρομοκρατίας (…) Η ακαταλληλότητά της έχει αποδειχθεί τόσο καθαρά από την πείρα του ρωσικού επαναστατικού κινήματος (…) Οι Ρώσοι σοσιαλδημοκράτες αναιρούσαν (και αναίρεσαν για πολύ καιρό) τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδου πάλης… Οι σοσιαλιστές – επαναστάτες έχουν την αφέλεια να μην αντιλαμβάνονται πως η ροπή τους προς την τρομοκρατία βρίσκεται στην πιο στενή αιτιατή σύνδεση με το γεγονός ότι οι ίδιοι στάθηκαν από μιας αρχής και εξακολουθούν να στέκονται παράμερα από το εργατικό κίνημα, χωρίς, μάλιστα, να επιδιώκουν να γίνουν κόμμα της επαναστατικής τάξης που διεξάγει τον ταξικό της αγώνα… Το ότι η μοναδική «ελπίδα» της επανάστασης είναι το «πλήθος», ότι ενάντια στην αστυνομία μπορεί να παλέψει μόνο η επαναστατική οργάνωση που καθοδηγεί (στην πράξη, κι όχι στα λόγια) αυτό το πλήθος, αυτό είναι πια στοιχειώδες. Αυτό είναι ντροπή να το αποδείχνει κανείς. Και μόνο άνθρωποι που ξέχασαν τα πάντα και δε διδάχτηκαν απολύτως τίποτα, μπορούσαν να υποστηρίξουν το «αντίθετο» (…) Να καλείς σε μια τέτοια τρομοκρατία, όπως είναι η διοργάνωση αποπειρών δολοφονίας ενάντια σε υπουργούς από μεμονωμένα άτομα και από άγνωστους μεταξύ τους ομίλους, τη στιγμή που οι επαναστάτες δεν έχουν αρκετές δυνάμεις και μέσα για την καθοδήγηση της μάζας, που ήδη ξεσηκώνεται, σημαίνει ότι όχι μόνο διακόπτεις μ’ αυτόν τον τρόπο τη δουλειά μέσα στις μάζες, αλλά και προκαλείς άμεσα την αποδιοργάνωση της δουλειάς (…). Εμείς, οι επαναστάτες (…) Πρέπει να δρούμε όλοι μαζί πιο ενεργητικά, πιο θαρραλέα και πιο οργανωμένα. Ενώ οι σοσιαλιστές – επαναστάτες συμπεραίνουν: «Πυροβόλα, ασύλληπτο άτομο, γιατί, αλίμονο, η μάζα θα αργήσει ακόμα, και γιατί ενάντια στη μάζα υπάρχουν φαντάροι». Αυτό πια είναι τελείως ανόητο, κύριοι!» (Β. Ι. ΛΕΝΙΝ: «Άπαντα», τ. 6, σελ. 381 – 385, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

«Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων σαν μέθοδο πολιτικής πάλης τελείως ακατάλληλη… (γιατί) καλλιεργεί και στους ίδιους τους επαναστάτες και στον πληθυσμό γενικά τις πιο στραβές αντιλήψεις για τα καθήκοντα και τις μεθόδους πάλης ενάντια στην απολυταρχία». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα τ. 7, σελ. 249).

 «(…) Οι μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη (…)». (ΛΕΝΙΝ, Άπαντα, τ. 40, σελ. 312).

ΕΝΓΚΕΛΣ – Ένας ακόμα «υποδεέστερος» επαναστάτης των διαφόρων «ανταρτών»:

«(…) Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ’ την αστυνομία, – έγραφε ο Ένγκελς – δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(…)». (Φρ. Ένγκελς, επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη, Κ. ΜΑΡΞ – Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Άπαντα, τ. 39, σελ. 223).

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ – Ας έρθουμε σε κάποιον που υποτίθεται ότι οι τάχα «επαναστάτες» τον έχουν σε εκτίμηση: 

«Είμαστε ειλικρινά πεπεισμένοι ότι η τρομοκρατία είναι ένα αρνητικό όπλο, που δεν προσφέρει απολύτως ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα κι ότι μπορεί να απομακρύνει το λαό από ένα επαναστατικό κίνημα, αφού συνδέεται ολοκληρωτικά με αυτούς που επιδιώκουν ανθρώπινες απώλειες χωρίς προοπτική για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα».(Τσε Γκεβάρα, «Ο Ανταρτοπόλεμος», σελ. 127, εκδόσεις «Καρανάση», Αθήνα, 1982).

«Η δολοφονία και ο τυφλός τερορισμός (τρομοκρατία) δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται. Είναι προτιμότερο να γίνεται μαζική δουλειά, να εντυπώνεται το επαναστατικό ιδανικό, και να το κάνει να ωριμάσει για να μπορούν, στη δοσμένη στιγμή, να κινητοποιήσουν αυτές τις μάζες υποστηριζόμενες από τον επαναστατικό στρατό και να κάνουν να κλίνει η πλάστιγγα προς την πλευρά της Επανάστασης». (Τσε Γκεβάρα, στο ίδιο, σελ. 118-119).

ΤΡΟΤΣΚΙ – Ένας ακόμα που δεν ήξερε όσα γνωρίζουν αυτοί:

«Η ατομική τρομοκρατία είναι ίσα – ίσα απαράδεκτη για μας γιατί ελαττώνει στις μάζες την ίδια την αυτοεκτίμησή τους, τις συμφιλιώνει με τις αδυναμίες τους και προσανατολίζει τα βλέμματά τους όπως και τις ελπίδες τους στην έλευση του μεγάλου εκδικητή, του απελευθερωτή που θα ‘ρθει μια μέρα και θα εκπληρώσει την αποστολή του» (Τρότσκι, «Για την ατομική τρομοκρατία», http://www.scribd.com).

ΜΑΡΞ/ΕΝΓΚΕΛΣ – Έτσι αντιμετώπιζαν οι επαναστάτες την ατομική τρομοκρατία. Μάλιστα οι Μαρξ και Ένγκελς, καταδεικνύοντας τι κρυβόταν πίσω από τη «Μυστική Συμμαχία» των Μπακούνιν – Νετσάγιεφ, έγραφαν:

«Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εταιρεία, που (…) δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε δολιότητα. Το ψέμα, η συκοφαντία, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, είναι χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. (…) Εμείς τους παραδίδουμε στην περιφρόνηση των εργατών και στην εύνοια των κυβερνήσεων, στις οποίες πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες, αποδιοργανώνοντας το εργατικό κίνημα. Η εφημερίδα της Ζυρίχης «Tagwacht» είχε απόλυτο δίκιο όταν, απαντώντας στον Μπακούνιν, έλεγε: «Αν δεν είστε πληρωμένος πράκτορας, τότε, όπως και να ‘χει, ένα είναι φανερό: Κανένας πληρωμένος πράκτορας δε θα μπορούσε να προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά απ’ ό,τι προξενήσατε εσείς»» («Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, «Για τον αναρχισμό», εκδόσεις «Καζάντζα»).

Αυτή είναι η «σχέση» των επαναστατών, των μαρξιστών, με την ατομική τρομοκρατία. Πράγματα γνωστά. Εδώ και 150 χρόνια.

Αλλά, είναι ηλίου φαεινότερο: Και 1.000 χρόνια να περάσουν, και 1.000.000 φορές να τοποθετηθούν οι κομμουνιστές γύρω από το ζήτημα, οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοι στην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι»στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!) θα συνεχίσουν το βιολί τους.

Όπως θα συνεχίσουν το βιολί τους και εκείνοι οι μηχανισμοί που, μέχρι να τους συντρίψει ο λαός, θα κατασκευάζουν την τρομοκρατία ή θα αξιοποιούν την τρομοκρατία, ώστε να τη μετασχηματίζουν σε τρομο-υστερία, σε τρομο-λαγνεία και, τελικά, σε μέθοδο τρομοκράτησης του λαού και σε «επιχείρημα» συκοφάντησης των μαζικών αγώνων του λαού ενάντια στους δυνάστες του.

Υστερόγραφο 1:

Η πολιτική των δοτών πρωθυπουργών και των καταστροφικών PSI, η «δημοκρατία» των Μνημονίων που επί Παπαδήμου πήγε τον κατώτατο μισθό από τα 751 ευρώ στα 490 για τους νέους, που παραχωρούσε τα αποθεματικά της Εργατικής Εστίας στα κοράκια, που εκτίναξε τον ΦΠΑ στα τρόφιμα και στα φάρμακα του λαού,  είναι συνώνυμη του κοινωνικού εξανδραποδισμού. Αλλά ο κοινωνικός εξανδραποδισμός δεν θα τερματιστεί με την φυσική εξόντωση των «Παπαδήμων». Ούτε με την «ανάθεση» σε κουμπουροφόρους να αναλαμβάνουν αυτόκλητα να πάρουν «εκδίκηση» για λογαριασμό του λαού με όρους «προσωπικής βεντέτας». Θα τερματιστεί μόνο με την αχρήστευση της μήτρας που γεννά αυτές τις πολιτικές. Μόνο με την ανατροπή της δυνατότητάς να αναθέτει στον έναν μετά τον άλλον στους εκπροσώπους της την εφαρμογή του «δίκιου» της πλουτοκρατίας. Αυτό μόνο ο ανοιχτός, μαζικός πολιτικός αγώνας μπορεί να το καταφέρει. Μόνο έτσι τσακίζονται οι μηχανισμοί μιας «δημοκρατίας» που ενέργειες σαν αυτή εναντίον του Παπαδήμου της προσφέρουν το άλλοθι, από τη μια να ποζάρει σαν βαλλόμενη κι από την άλλη  να εντείνει την κατασταλτική της βαρβαρότητα.

Υστερόγραφο 2:

Ευτυχώς σε αυτή τη χώρα έχουμε γνωρίσει αντάρτες. Πραγματικούς. Και μάθαμε από αυτούς ότι η εγωπάθεια του «εκλεκτού εκδικητή» δεν είναι αντάρτικο. Μάθαμε από αυτούς, από τους πραγματικούς αντάρτες, ότι ο «ελέω λαού» (!) τρομοκράτης δεν είναι «αντάρτης». Ο λαός δεν αναθέτει τις υποθέσεις του στους κουμπουροφόρους. Βγαίνει ο ίδιος στο προσκήνιο της Ιστορίας και παλεύει για το δίκιο του. Κι όταν χρειαστεί είναι ο λαός που γίνεται αντάρτης. Γιατί, τελικά, «αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα ειν’ ο ίδιος ο λαός»! Όπως ακριβώς το λέει εκείνη η στροφή στον ύμνο του ΕΛΑΣ!

 Νίκος Μπογιόπουλος 

 ΠΗΓΗ

Πανικός στα συναξάρια των τοκογλύφων μετά την επίθεση στον Παπαδήμο.

Φαίνεται ότι τα Κααγκιοζάκια χάνουν την ψυχραιμία τους μετά την επίθεση στον Παπαδήμο. Αυτό αντιλαμβάνεται κάθε ένας που έχει κοινό νου και την υπομονή να ακούσει τους εκπροσώπους των «στα τέσσερα» όπως ο αγαπητός κ. Πορτοσάλτε και καθηγητές της πεντάρας που δηλώνουν ότι όποιος δεν είναι σαν και αυτούς είναι βλάξ.

Είναι τόσος ο φανατισμός αλλά και ο φόβος των «στα τέσσερα» που κοντεύουν να ηρωοποιήσουν τον Παπαδήμα για να κρύψουν την αλήθεια που λέει ότι όλοι αυτοί σκοτώνουν καθημερινά το λαό με το να στηρίζουν και να συντηρούν αυτήν την πολιτική χαβούζα, κύριοι εκπρόσωποι της οποίας είναι τύποι σαν τον Παπαδήμα.  

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν ο Παπαδήμος είναι ικανός η ανίκανος, αν έχει δέκα πτυχία από το Χάρβαρντ, αν ήταν διευθυντής σε ΔΝΤ η οτιδήποτε άλλο και αυτόν τον ικανότατο άνθρωπο θέλησαν να σκοτώσουν τα κακά παιδιά, οι βλάκες που δεν αντιλαμβάνονται την αξία αυτού του γίγαντα, η οι τρομοκράτες που επιτιθέμενοι στον Παπαδήμο επιτίθενται στη δημοκρατία.  

Το ερώτημα είναι γιατί όλοι οι Παπαδήμες και τα συναξάρια τους δολοφονούν καθημερινά ανθρώπους στο όνομα της δημοκρατίας.

Θυμίζουμε ότι όταν κλήθηκε ο λαός, με δημοψήφισμα, να απαντήσει εάν αποδέχεται αυτόν το εξευτελισμό, όλα αυτά τα παρα-μοφωμένα ανθρωπάκια τον τρομοκρατούσαν σε 24ωρη βάση λέγοντάς του «ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΕΙΣ», «ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ», κατέλαβαν τα παράθυρα και προπαγάνδιζαν το ΝΑΙ, έκλειναν τις τράπεζες και αυτό που εισέπραξαν ήταν ένα τεράστιο ΟΧΙ το οποίο, αντί να κάνουν νόμο του κράτους, το έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και συνέχισαν με την ίδια φασιστική λογική να βιάζουν την καθημερινότητα όλων, αδιαφορώντας για τα θύματα που αφήνουν στο πέρασμά τους.

Δεν είναι λοιπόν η επίθεση στον Παπαδήμα αυτή που στέλνει τη δημοκρατία στο απόσπασμα αλλά είναι η κουκούλα που φοράνε όλοι αυτοί που καθημερινά παραποιούν την αλήθεια και τρομοκρατούν το λαό.

Η επίθεση στον Παπαδήμα είτε είναι φτιαγμένη από το παρακράτος είτε από αγανακτισμένους η «τρομοκράτες» είναι κατακριτέα, στο βαθμό που κατακριτέα είναι κάθε αυτοκτονία και δάκρυ που προκαλούν άνθρωποι σαν τον Παπαδήμα.

 Ανδρέας Κεσίδης.

Το παραμύθι του Τσίπρα για τη ρύθμιση του χρέους και η αλήθεια

Επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε και να επιτρέπουμε στον κ. Τσίπρα να παραμυθιάζει συνεχώς τον κόσμο ότι δήθεν αγωνίζεται για την απομείωση – ρύθμιση του δημοσίου χρέους της χώρας, νοιώθω υποχρέωσή μου να υπενθυμίσω τι προδοτικό υπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015 για το δημόσιο χρέος (τότε που κουράστηκε γιατί συνεδρίαζε 17 ώρες).

Όποιος διαβάσει το παρακάτω απόσπασμα καταλαβαίνει ότι ο κ. Σόιμπλε υπενθυμίζει στον κ. Τσίπρα τι συνυπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015.

Ας αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση το παραμύθι.

Το μέγα θέμα της απομείωσης – κουρέματος του Δημοσίου χρέους το ξεπούλησε ο κ. Τσίπρας στις 12 Ιουλίου του 2015. Υπέγραψε α) «ότι ονομαστικό κούρεμα του χρέους δε μπορεί να πραγματοποιηθεί.» και β) «το Eurogroup είναι έτοιμο, σε ευθυγράμμιση με το πνεύμα της δήλωσης του Eurogroup το Νοέμβριο του 2012, να εκτιμήσει, αν χρειάζεται, πιθανά πρόσθετα μέτρα (ενδεχόμενες μεγαλύτερες περιόδους χάριτος και πληρωμής)» και γ) «Οι Ελληνικές Αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευση τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως.»!!!

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Παραθέτω το ακριβές απόσπασμα που περιλαμβάνεται στην «ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ-ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΤΗΣ 12.7.2015

Βρυξέλλες, 12 Ιουλίου 2015»

«Το Eurosummit επισημαίνει ότι ονομαστικό κούρεμα του χρέους δε μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Οι Ελληνικές Αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευση τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, στο πλαίσιο ενός πιθανού μελλοντικού προγράμματος του Ε.Μ.Σ. και σε ευθυγράμμιση με το πνεύμα της δήλωσης του Eurogroup το Νοέμβριο του 2012, το Eurogroup είναι έτοιμο να εκτιμήσει, αν χρειάζεται, πιθανά πρόσθετα μέτρα (ενδεχόμενες μεγαλύτερες περιόδους χάριτος και πληρωμής) στοχεύοντας να διασφαλίσει ότι οι μικτές χρηματοδοτικές ανάγκες θα παραμείνουν σε βιώσιμο επίπεδο. Αυτά τα μέτρα θα εξαρτώνται από την πλήρη εφαρμογή των μέτρων που θα συμφωνηθούν σε ένα πιθανό νέο πρόγραμμα και θα εκτιμηθούν μετά την πρώτη θετική ολοκλήρωση της αξιολόγησης».

Αυτό ακριβώς υπέγραψε ο κ. Τσίπρας ) για το δημόσιο χρέος και έχουν ψηφίσει οι 222 βουλευτές που ψήφισαν το 3^ο μνημόνιο (ΣΥΡΙΖΑ,ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΠΟΤΑΜΙ).

Αυτή η απόφαση ψηφίστηκε και έγινε Νόμος του Ελληνικού κράτους. Ο Ν. 4334/15 (ΦΕΚ 80 Α/16-07-2015): Επείγουσες ρυθμίσεις για τη διαπραγμάτευση και σύναψη συμφωνίας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (Ε.Μ.Σ.).

*Ο Θανάσης Πετράκος είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της ΛΑ.Ε και πρώην βουλευτής Μεσσηνίας.

Είναι ο Παυλόπουλος και ο Πορτοσάλτε ηθικοί αυτουργοί τρομοκρατίας;

Από τα πρώτα λεπτά της επίθεσης εναντίον του πρώην αντιπροέδρου της ΕΚΤ και δοτού πρωθυπουργού της Ελλάδας Λουκά Παπαδήμου, οι φανατικοί οπαδοί του άρχισαν εν χορώ να πλασάρουν μια συγκεκριμένη και πολύ επικίνδυνη άποψη: ότι όποιος χαρακτήριζε χούντα (ή έστω αντισυνταγματική) την κυβέρνηση Παπαδήμου είναι κατά κάποιο τρόπο ηθικός αυτουργός της επίθεσης.

Τη συγκεκριμένη σκέψη, η οποία ακουγόταν με διαφορετικές διατυπώσεις σε κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ανέλαβε να συμπυκνώσει σε ένα tweet ο Greek Analyst .

Πέρα από την προφανή ανοησία που περιέχει το συγκεκριμένο επιχείρημα προκύπτουν και ορισμένα άλλα προβλήματα για όσους το χρησιμοποιούν.

Καταρχήν αν θεωρήσουμε ηθικούς αυτουργούς όσους αρνούνταν τη νομιμότητα της κυβέρνησης Παπαδήμου θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον σημερινό πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Κωνσταντίνο Λαβίθη χαρακτήριζε τη θητεία Παπαδήμου αντισυνταγματική.

Τα πράγματα χειροτερεύουν εάν διευρύνουμε τις κατηγορίες περί ηθικής αυτουργίας στο εξωτερικό. Αν δηλαδή στραφούμε εναντίον όσων χαρακτηρίζουν σαν «χούντα» και «δικτατορία» άλλες εκλεγμένες κυβερνήσεις (πραγματικά εκλεγμένες όχι δοτές σαν τον κεντρικού τραπεζίτη)

Και κάτι ακόμη. Όσοι στήριζαν τις τελευταίες εβδομάδες τις μολότοφ και τις επιθέσεις με λοστούς εναντίον ανθρώπων και δημόσιας περιουσίας, που πραγματοποιούσε η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα, καλό θα ήταν να είναι λίγο πιο μετρημένοι όταν καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται. Ας πουν καθαρά ότι καταδικάζουν μόνο τη βία απέναντι στο σύστημα που τους ταΐζει.

Όπως επίσης και όσοι μιλούν για την αξία της ανθρώπινης ζωής, γενικά και αόριστα, θα έπρεπε να θυμούνται πως σκύλευαν τη μνήμη του Γαλαξιάρχη μέσα στο κοινοβούλιο, αποκαλώντας τον νεκρό bloger «απόβρασμα».

Αρκετά με τους μεγαλοεργολάβους συνειδήσεων και το μονοπύθμενο θράσος τους.

Αρης Χατζηστεφάνου

Υ.Γ Και μια λεπτομέρεια που μας θύμισε ο Γερογκρινιάρης.