ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ ΜΕ ΤΙΣ ΧΡΕΩΣΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ: Τα χρυσά κέρδη των Τραπεζών

Τεράστιες προμήθειες από την αυξημένη χρήση καρτών στις καθημερινές συναλλαγές αντλούν οι ελληνικές τράπεζες, με ένα μεγάλο κόλπο:

κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, επιβάλλουν χρεώσεις στις επιχειρήσεις για συναλλαγές με χρεωστικές κάρτες ίδιες με εκείνες που προβλέπονται για συναλλαγές με πιστωτικές, με αποτέλεσμα οι προμήθειες που χρεώνονται να είναι διπλάσιες οι τριπλάσιες από τα αντίστοιχα ποσοστά άλλων χωρών.

Όπως έχει επισημάνει το Ινστιτούτο Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών, μετά την επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων εκτινάχθηκαν οι συναλλαγές με χρεωστικές κάρτες, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο οι συναλλαγές με πιστωτικές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το δεύτερο εξάμηνο του 2015, δηλαδή μετά την επιβολή των capital control, οι συναλλαγές με χρεωστικές αυξήθηκαν κατά 300% (από 15 σε 60 εκατομμύρια), ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τις συναλλαγές με πιστωτικές ήταν μόλις 25% (από 23 σε 29 εκατομμύρια). Σήμερα, το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των συναλλαγών  με κάρτες αφορά τις συναλλαγές με χρεωστικές.

Οι τράπεζες δεν έχασαν την ευκαιρία να αντλήσουν μεγάλα έσοδα από αυτή την εκρηκτική αύξηση συναλλαγών με χρεωστικές κάρτες,    Όπως τονίζει το ΙΕΛΚΑ, η χρήση χρεωστικών καρτών στην Ελλάδα έχει σημαντικά υψηλότερο κόστος από άλλες χώρες, καθώς οι χρεωστικές κάρτες αντιμετωπίζονται συνήθως ως πιστωτικές κάρτες από τον τραπεζικό κλάδο όσον αφορά την χρέωση της συναλλαγής.

Έτσι ενώ το κόστος χρήσης χρεωστικών καρτών σε τρίτες χώρες είναι σε επίπεδα του 0.4-0.8%, στην Ελλάδα είναι υπερδιπλάσιο στο 1.7%.

Στην πραγματικότητα, όμως, πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες έχουν ουσιώδεις διαφορές, σημειώνει το Ινστιτούτο, εξαιτίας των οποίων στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης και στις ΗΠΑ έχουν διαφορετικό κόστος προμήθειας τραπεζικής συναλλαγής για τον έμπορο σε σχέση με τις πιστωτικές κάρτες, με κυριότερο το ότι δεν εμπεριέχουν τον κίνδυνο της συναλλαγής μέσω δανεισμού.

Κάθε χώρα αντιμετωπίζει διαφορετικά την προμήθεια για τη χρήση χρεωστικής κάρτας, προσθέτει το ΙΕΛΚΑ. Σε ορισμένες χώρες, οι τράπεζες τείνουν να επιβάλουν ένα μικρό σταθερό ποσό για κάθε συναλλαγή χρεωστικής κάρτας (π.χ. Γαλλία, Γερμανία). Με αυτό τον τρόπο πληρώνονται τα διαχειριστικά κόστη της τράπεζας για τη συναλλαγή και παράλληλα ενθαρρύνεται η χρήση των χρεωστικών καρτών.

Το θέμα των χρεώσεων που επιβάλλουν οι τράπεζες στις επιχειρήσεις για τις συναλλαγές με κάρτες έρχεται πάλι στο προσκήνιο, καθώς ως τις 27 Ιουλίου περίπου 400.000 επιχειρήσεις έχουν προθεσμία να εγκαταστήσουν συσκευές POS, αλλιώς αντιμετωπίζουν «τσουχτερό» πρόστιμο.

Τι λένε οι τράπεζες

Οι τράπεζες ισχυρίζονται ότι οι χρεώσεις διαμορφώνονται με βάση τον ανταγωνισμό και υπάρχουν διαφοροποιήσεις στις προμήθειες που χρεώνουν στους εμπόρους για την αποδοχή συναλλαγών. Σε διάστημα μόλις ενός έτους, οι προμήθειες έχουν μειωθεί μεσοσταθμικά κατά περίπου 20% και πλέον ανέρχονται αρκετά κάτω του 1%, σύμφωνα με τραπεζικές πηγές. Μάλιστα, προσθέτουν, για μικροσυναλλαγές έως 10-20 ευρώ, οι προμήθειες είναι ακόμα χαμηλότερες.

Σύμφωνα με τις τράπεζες, οι προμήθειες των ελληνικών τραπεζών είναι από τις πλέον ανταγωνιστικές συγκρινόμενες με αυτές λοιπών τραπεζών που λειτουργούν σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά το γεγονός πως οι συναλλαγές με κάρτες στην Ελλάδα εξακολουθούν να είναι λίγο πάνω από το μισό του μέσου όρου της ευρωζώνης.

Στην επιχειρηματολογία τους, πάντως, δεν φαίνεται να κάνουν διάκριση ανάμεσα στις προμήθειες για συναλλαγές με πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες, ούτε εξηγούν γιατί μόνο στην Ελλάδα οι προμήθειες για συναλλαγές με χρεωστικές είναι τόσο υψηλές.

Η Επιτροπή Ανταγωνισμού

Η υφυπουργός Οικονομικών, Κατερίνα Παπανάτσιου, δήλωσε πρόσφατα ότι ενδεχομένως θα πρέπει να διερευνηθούν οι πρακτικές των τραπεζών στις προμήθειες για συναλλαγές με κάρτες από την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Στο παρελθόν (2008) η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού είχε διαπιστώσει εναρμονισμένες πρακτικές (καρτέλ) μεταξύ των τραπεζών στις διατραπεζικές προμήθειες και οι τράπεζες είχαν αποφύγει το πρόστιμο αναλαμβάνοντας δεσμεύσεις ότι θα σταματήσουν την παράβαση.

Σύμφωνα με παράγοντες του λιανεμπορίου, η Επιτροπή Ανταγωνισμού θα μπορούσε να διερευνήσει αυτεπάγγελτα το θέμα των προμηθειών για συναλλαγές με κάρτες, εστιάζοντας ενδεχομένως την προσοχή της στις συναλλαγές με χρεωστικές, όπου –λόγω της σύνδεσης κάρτας με τραπεζικό λογαριασμό- η κυριαρχία των τραπεζών είναι απόλυτη και δημιουργείται μια αγορά που προσφέρεται για εναρμονισμένες πρακτικές…

ΠΗΓΗ: Sofokleousin.gr

Η Κίνα θα κατασκευάσει τον υδάτινο δίαυλο Δούναβη-Αξιού-Θεσσαλονίκης: Κοσμογονικές αλλαγές στα Βαλκάνια

Στον απόηχο της επικείμενης ένταξης της Ελλάδας ως μέλους στην αναπτυξιακή Τράπεζα (New Development Bank) των BRICS αποκτά μέγιστη σημασία ένα έργο υποδομής τεραστίων διαστάσεων που προωθεί η Κίνα στα Βαλκάνια και θα αλλάξει τον γεωστρατηγικό χάρτη της περιοχής με κρίσιμο ελληνικό ενδιαφέρον:

Είναι ο υδάτινος δίαυλος που θα συνδέει τη Μεσόγειο Θάλασσα, μέσω του Αξιού ποταμού στη Θεσσαλονίκη, με τον Δούναβη και το υφιστάμενο ποτάμιο δίκτυο μεταφορών στην Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα.

Ο «Δρόμος του Μεταξιού» για να υλοποιηθεί και να αποφέρει τα ποθητά για το παγκόσμιο εμπόριο αποτελέσεματα πρέπει από όπου περάει να δημιουργήσει τεράστια έργα υποδομής που θα διευκολύνουν την μεταφορά των εμπορευμάτων και από άποψη ασφάλειας αλλά και από άποψη συντόμευσης χρόνου.

Ο «Δρόμος του Μεταξιού» στήνεται από ξηράς, αέρος και θαλάσσης και φυσικά οι ποτάμιες και παραλήμμνιες συνδέσεις περιλαμβάνονται σε αυτά. Το έργο αυτό είναι τόσο κολοσσιαίων διαστάσεων που η Ελλάδα και οι υπόλοιπες βαλκανικές χώρες δεν διαθέτουν τους πόρους για να το πραγματοποιήσουν αλλά τους διαθέτει η Κίνα η οποία είναι αποφασισμένη να το πραγματοποιήσει.

Πρόκειται για ένα έργο που όταν και εφόσον πραγματοποιηθεί θα δώσει υψηλή «προστιθέμενη» αξία στις χώρες της Χερσονήσου του Αίμου 

Σύμφωνα με την «Καθημερινή» και τον Σταύρο Τζήμα, συζητήσεις επ’ αυτού γίνονται τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο κορυφής στον άξονα Βελιγραδίου - Σκοπίων - Αθήνας - Πεκίνου, με πιο πρόσφατη περίπτωση αυτήν της συνεδρίασης του Ανωτάτου Συμβουλίου Ελλάδας και Σερβίας, παρουσία του κ. Αλέξη Τσίπρα και του Σέρβου προέδρου κ. Αλεξάντερ Βούτσιτς, την Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη.

Τι προβλέπει; Δημιουργία κάθετου πλωτού διαδρόμου από τον Θερμαϊκό Κόλπο μέσω του Αξιού που διασχίζει την ΠΓΔΜ (Βαρδάρης), διασύνδεσή του με τον Μοράβα στη Σερβία και κατάληξη στον Δούναβη. Ποιος ο στόχος; Η μεταφορά φορτίων από τις χώρες της Ανατολής προς την Ευρώπη σε πολύ λιγότερο χρόνο και με σαφώς χαμηλότερο κόστος. 

Σύμφωνα με κάποιες αρχικές μελέτες, το κέρδος σε χρόνο, μέσω αυτού του διαδρόμου, υπολογίζεται σε 3,5 μέρες σε σχέση με το λιμάνι Ρότερνταμ, απ’ όπου τα φορτία μπαίνουν στον υδάτινο δρόμο του Δούναβη για να φτάσουν στις αγορές της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης διά των πλωτών διακλαδώσεών του ή και σε εκείνες του Καυκάσου στη Μαύρη Θάλασσα. Διά της ένωσης του Αξιού με τον Δούναβη, παρακάμπτεται ταυτοχρόνως και ο μεγάλος βραχνάς των θαλάσσιων μεταφορών προς και από τις αγορές της Ρωσίας και του Ευξείνου Πόντου, αυτός των στενών του Βοσπόρου, όπου τα φορτηγά πλοία αναγκάζονται να περιμένουν επί πολλές ώρες ή και ημέρες για να πάρουν σειρά για τον διάπλου, χάνοντας οι ενδιαφερόμενοι χρόνο και χρήμα.

Φυσικά το έργο αυτό θα μειώσει και την γεωπολιτική αξία της Τουρκίας κάτι που πολύ θα ήθελαν πολλές δυτικές χώρες που πλέον βλέπουν ότι πρόκειται για έναν μη ελεγχόμενο αστάθμητο παράγοντα.

Η ένταξη της Ελλάδας την αναπτυξιακή Τράπεζα (New Development Bank) των BRICS διευκολύνει την διοχέτευση των απαράιτητων κεφαλαίων στην περιοχή προς επίτευξη του μεγάλου αυτού έργου.

Είναι εφικτό τεχνικά και οικονομικά ένα τέτοιο έργο; Οταν η Κίνα ενδιαφέρεται και το συζητάει τότε, πολύ εύκολα μπορεί να βρεθούν και άλλοι επενδυτές. Η μεταφορά των φορτίων από την Ανατολική Μεσόγειο κατ’ ευθείαν στην «καρδιά» της Ευρώπης, μέσω Αξιού και Δούναβη, χωρίς να χρειάζεται να φτάσουν μέχρι το Γιβλαρτάρ και από εκεί να «ανηφορίσουν» στην Ολλανδία ή να καθηλώνονται στα στενά του Βοσπόρου, με τον κίνδυνο του ατυχήματος να ελλοχεύει, εξάλλου, δεν αφήνει αδιάφορες, πλην της Κίνας, και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ασίας, που στέλνουν εκατομμύρια κοντέινερ ετησίως στις αγορές της Ευρώπης και της Ρωσίας.

Ως προς τα τεχνικά χαρακτηριστικά, προβλέπονται η εκβάθυνση και η διαπλάτυνση του μήκους 275 χλμ. στο έδαφος της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ Αξιού και του μήκους 346 χλμ. (Σερβία) Μοράβα, που καταλήγει στον Δούναβη. Με βάση προμελέτες που έχουν καταρτίσει οι Σέρβοι, θα χρειαστεί να παρακαμφθούν οι πόλεις Σκόπια της ΠΓΔΜ με κανάλι μήκους 35 χλμ., το Νις και το Κράλιεβο της Σερβίας, με παρακαμπτηρίους μήκους 15 και 73 χλμ., αντιστοίχως. 

Προβλέπονται σε κάποια σημεία υδάτινες σήραγγες, και στον σερβικό κάμπο μεταφορά από τον ποταμό Σάββα υδάτινων όγκων για τις γεωργικές καλλιέργειες στις περιοχές που διασχίζει ο Μοράβας κ.ά.

Να επισημάνουμε ότι η ιδέα της πλωτής λεωφόρου που θα συνδέει την Κεντρική Ευρώπη με το Αιγαίο έρχεται από πολύ παλιά, από τον 19ο αιώνα, και πιστώνεται στους Αψβούργους της Αυστροουγγαρίας, που ήθελαν να διασυνδέσουν τη Βιέννη με τη Μεσόγειο.

Τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις, συγκεκριμένα τη μία στο διάστημα 1844-64 και την άλλη το 1904, ευρωπαϊκές εταιρείες ναυσιπλοΐας εκπόνησαν ακόμα και προμελέτες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, πλην όμως ήρθε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Αυστροουγγαρία διαλύθηκε, η Ευρώπη ερειπώθηκε και όλα τα σχέδια έμειναν στα χαρτιά.

«Στη νεότερη περίοδο, το θέμα ήρθε στην επιφάνεια και πάλι κατά τη δεκαετία του 1970, με την πετρελαϊκή κρίση, οπότε αναζητήθηκαν νέοι δρόμοι μεταφοράς αγαθών, με λιγότερη κατανάλωση καυσίμων», λέει στην «Κ» ο ομότιμος σήμερα καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ, Νίκος Παπαμίχος, ο οποίος διετέλεσε μέλος της ομάδας του διακεκριμένου καθηγητή-πολεοδόμου Γιάννη Τριανταφυλλίδη, που είχε αναλάβει στις δεκαετίες 1960 και 1970 την κατάρτιση του χωροταξικού σχεδίου της περιοχής Θεσσαλονίκης. Τότε, ένα από τα θέματα ήταν ο Ευρωλιμένας σε σχέση με αυτό το κανάλι.

«Ενα από τα πρότζεκτ τότε ήταν η διαμόρφωση του Αξιού ως πλωτού καναλιού. Υπήρξε μελέτη αρκετά προχωρημένη από την UNIDO, την υπηρεσία του ΟΗΕ για τη βιομηχανική ανάπτυξη, που έδρευε στη Βιέννη. Οι μελέτες που είδα ήταν πολύ προχωρημένες, με τεχνικά στοιχεία, μέγεθος φορτηγίδων κ.λπ. Θυμάμαι ότι η βασική ιδέα προέβλεπε τα δύσκολα σημεία να παρακάμπτονται με παράλληλα κανάλια για να ελέγχεται η ροή του ποταμού και όλο αυτό συνδεόταν με το μεγάλο πρόγραμμα του Ευρωλιμένα. Σε γενικές γραμμές, γινόταν σύνδεση μέσω Μοράβα με τον Δούναβη. Θυμάμαι, επίσης, ότι μιλούσαν για πλωτό διάδρομο, ο οποίος, μέσω κεντροευρωπαϊκών καναλιών, να φτάνει μέχρι τη Βόρεια Θάλασσα».

Το ζήτημα αναθερμάνθηκε λοιπόν στην συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Ελλάδας και Σερβίας και αυτό όχι τυχαία καθώς μετά προέκυψε και η αίτηση της χώρας για να γίνει μέλος της αναπτυξιακής Τράπεζας (New Development Bank) των BRICS

Όπως είναι γνωστό, βάσει πρόσφατης απόφασης του ΚΥΣΟΙΠ, το υπουργείο Οικονομικών εξουσιοδοτήθηκε να αποστείλει επίσημη επιστολή προκειμένου να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα (New Development Bank), στην οποία μέτοχοι είναι οι χώρες των BRICS.

Μετά την ολοκλήρωση των προκαταρκτικών συζητήσεων με βάση τους όρους της Τράπεζας μπορούν να αρχίσουν οι επίσημες συζητήσεις που θα αφορούν ανταλλαγή πληροφοριών, πολιτικές και προτεραιότητες της Τράπεζας και της υποψήφιας χώρας, ποσοστό κεφαλαίων που θα διατεθεί στην υποψήφια χώρα, καθώς και χρονοδιάγραμμα έγκρισης και αποδοχής της ως μέλους της NDB.

Μετά το πέρας των επίσημων διαπραγματεύσεων, η Τράπεζα θα ενημερώσει το Διοικητικό Συμβούλιο για την κατάληξή τους, καθώς και για τους όρους συμμετοχής της υποψήφιας χώρας στην NDB.

H Ελλάδα,θα εκπροσωπείται από έναν διοικητή (GOVERNOR) και έναν αναπληρωτή διοικητή (ALTERNATE GOVERNOR), ενώ θα πρέπει να αντιπροσωπεύεται στο Διοικητικό Συμβούλιο από ένα διευθυντή (DIRECTOR) και έναν αναπληρωτή του (ALTERNATE DIRECTOR) που θα ορίζονται από την ομάδα χωρών (προφανώς της ΕΕ) στην οποία θα ενταχθεί η Ελλάδα (υπενθυμίζεται ότι το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της Asian Infrastructure and Investment Bank (AIIB).

Σημειώνεται ότι η NDB ιδρύθηκε από τις Χώρες BRICS και ως εκ τούτου έχει εξασφαλιστεί τόσο ότι η διοίκηση, όσο και ότι η πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου θα ασκείται και θα προέρχεται από τις χώρες αυτές. Η NDB, υποστηρίζει επενδυτικά προγράμματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των χωρών – μελών της, χρηματοδοτεί έργα υποδομών που είναι βιώσιμα στο πλαίσιο της στρατηγικής της 2017-2021.

Επίσης, χρησιμοποιεί όλα τα χρηματοδοτικά εργαλεία για το σκοπό αυτό, όπως εγγυήσεις, έκδοση ομολόγων, συγχρηματοδότηση έργων με άλλους πολυμερείς χρηματοοικονομικούς μηχανισμούς κτλ.

Τα έργα θα αφορούν κυρίως sovereign operations (δηλαδή έργα που χρηματοδοτούνται από κρατικούς φορείς με την εγγύηση του Δημοσίου). Σημειώνεται ότι η επέκταση χρηματοδότησης και στα ιδιωτικά επιχειρηματικά σχέδια (projects) δεν αποκλείεται. Αναλυτικότερα, η NDB θα εστιάσει το ενδιαφέρον της σε έργα καθαρής ενέργειας, υδάτινων πόρων, άρδευσης, αστικής ανάπτυξης, υγιεινής κ.α.

Η Κίνα είναι αποφασισμένη ακόμα και να «οργώσει» τον πλανήτη προκειμένου να δημιουργηθεί ο σύγχρονος «Δρόμος του Μεταξιού» και οι χώρες που περιλαμβάνονται στην διαδρομή του είναι πολύ τυχερές και σωστά μαντέψατε η Ελλάδα παίζει θεμελιώδη ρόλο στο να καταστεί λειτουργικός...

ΠΗΓΗ 

Ο λάθος ταξικός εχθρός

Ακούμε συχνά ότι η κοινωνία είναι «άδικη». Πολλοί αισθάνονται ριγμένοι από «το σύστημα». Σίγουρα όλοι έχουμε νοιώσει ότι κάποιοι ζουν εις βάρος μας. Ποιοί όμως είναι αυτοί; Πώς μια μειοψηφική ομάδα ανθρώπων καταφέρνει να ευημερεί χωρίς να κοπιάζει; Συνήθως, τέτοια φαινόμενα αποδίδονται αόριστα στην ταξική κοινωνία. Οι ευημερούντες ταυτοποιούνται σχεδόν αυτόματα ως μέλη της «άρχουσας τάξης», του ταξικού εχθρού. Η αντίληψη αυτή προέρχεται κυρίως από τον Μαρξ και εμπεριέχει την εχθρότητα προς τον καπιταλισμό αλλά και προς όποιον καταφέρνει να εξελίσσεται μέσα σε αυτόν. Υπάρχει όμως μια πολύ σημαντική ένσταση στο μαρξιστικό οικοδόμημα, την οποία εκφράζει ο Hans Hermann Hoppe. Ο Hoppe ισχυρίζεται ότι αν και ο συλλογισμός του Μαρξ είναι κατά βάση σωστός, η εσφαλμένη αφετηρία τον οδηγεί όχι απλά σε λανθασμένα συμπεράσματα και προτάσεις, αλλά σε υπονόμευση τελικά του ίδιου του σκοπού του. Κατά τον Hoppe η κοινωνία είναι ταξική αλλά η άρχουσα τάξη δεν είναι αυτή που βλέπει ο Μαρξ.

Ας δούμε αρχικά πώς περιγράφει την κατάσταση η Μαρξιστική θεωρία:

Στην κοινωνία, μια μειοψηφία ανθρώπων, η άρχουσα τάξη, επιβάλλεται στους υπολοίπους και τους εκμεταλλεύεται οικονομικά. Η άρχουσα τάξη είναι εξ ορισμού συσπειρωμένη γύρω από την προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας και αύξησης της ωφέλειας από την εκμετάλλευση αυτή. Όντας μικρότερη πληθυσμιακά, άρα εύκολα ανατρέψιμη, δημιουργεί ένα σύνολο περιοριστικών κανόνων που εφαρμόζει στους καταπιεσμένους διαιωνίζοντας την ταξική δομή της κοινωνίας. Σχηματίζει για αυτόν τον σκοπό το κράτος. Παράλληλα, ο εσωτερικός ανταγωνισμός εκτοπίζει από την άρχουσα τάξη τους πιο αδύναμους και οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση της εξουσίας αλλά και ανάγκη ιμπεριαλιστικής διεύρυνσης της βάσης των καταπιεσμένων. Έτσι η άρχουσα τάξη θα καταλάβει όλον τον κόσμο και, χωρίς άλλο περιθώριο επέκτασης, θα επέλθει στασιμότητα και οικονομική κρίση. Η κρίση θα οδηγήσει τους καταπιεσμένους να αποκτήσουν ταξική συνείδηση, να συνειδητοποιήσουν ότι ως ομάδα αποτελούν θύματα εκμετάλλευσης. Όντας εκ των πραγμάτων ισχυρότεροι, και ενωμένοι πλέον, οι καταπιεσμένοι θα επαναστατήσουν, η κοινωνία θα γίνει αταξική και οι άνθρωποι θα ζουν ως «ελεύθερα συνεταιρισμένοι παραγωγοί» σε συνθήκες πρωτόγνωρου πλούτου.

Με απλά λόγια, ο Μαρξ μας λέει ότι μια μικρή ομάδα ανθρώπων ζει μόνιμα εις βάρος όλων των υπολοίπων και χρησιμοποιεί το κράτος και τους μηχανισμούς του για να διατηρήσει αυτή την κατάσταση. Αυτό που επισημαίνει όμως ο Hoppe είναι ότι παρόλο που ο Μαρξισμός υιοθετεί όλα αυτά τα σωστά συμπεράσματα, είναι αυτός που ευθύνεται για την υπονόμευσή τους. Και το κάνει αυτό γιατί στηρίζει την ταξική περιγραφή της κοινωνίας στην εντελώς αβάσιμη θεωρία της εκμετάλλευσης. Προσπαθώντας να μεταφέρει τις συνθήκες εκμετάλλευσης από τις φεουδαρχικές κοινωνίες στον καπιταλισμό, κάνει το σφάλμα να εντοπίσει την εκμετάλλευση στην υπεραξία, στην διαφορά δηλαδή του εργατικού κόστους παραγωγής από την εμπορική αξία. Σε ένα φεουδαρχικό καθεστώς είναι σαφές ότι ο φεουδάρχης εκμεταλλεύεται τον δουλοπάροικο. Το κέρδος του ενός είναι ζημιά για τον άλλο. Ο δουλοπάροικος βέβαια εξαναγκάζεται σε αυτή τη σχέση κυρίως επειδή δεν «δικαιούται» να αποκτήσει γη. Ειδάλλως, σίγουρα κάποιοι θα επέλεγαν να ζουν από την δική τους παραγωγή αντί να εργάζονται για κάποιον φεουδάρχη. Στην καπιταλιστική κοινωνία ο εργαζόμενος δεν εξαναγκάζεται σε κάποια σχέση εργασίας. Έχει κάθε δικαίωμα να λειτουργήσει ως παραγωγός. Η υπεραξία δημιουργείται επειδή ο εργοδότης είναι διατεθειμένος να περιμένει την ολοκλήρωση της παραγωγής για να απολαύσει τα κέρδη του ενώ ο εργαζόμενος προτιμά την άμεση κατανάλωση. Προσλαμβάνοντας λοιπόν τον εργαζόμενο, ο εργοδότης δεν τον εκμεταλλεύεται αλλά ανταλλάσσει με αυτόν άμεση με, μεγαλύτερη, μελλοντική κατανάλωση. Σε αντίθεση με την περίπτωση της δουλείας ή της φεουδαρχίας, αυτή η σχέση εργασίας δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Και τα δύο μέρη βγαίνουν κερδισμένα.

Ο εργοδότης και ο εργαζόμενος μπορούν να δεσμευτούν σε μια τέτοια συμφωνία, ειδικά μακροχρόνια, μόνο αν ξέρουν ότι κανένας άλλος δεν έχει δικαίωμα χρήσης των μέσων που θα χρησιμοποιήσουν, αν υπάρχει δηλαδή ιδιοκτησία. Δεν μπορεί λοιπόν η ιδιοκτησία να είναι φορέας εκμετάλλευσης, ούτε οι εργοδότες να αποτελούν την άρχουσα τάξη. Ο Hoppe, αντίθετα, εντοπίζει την εκμετάλλευση στην καταπάτηση της ιδιοκτησίας. Η άρχουσα τάξη αποτελείται από αυτούς που αποκτούν ιδιοκτησία όχι με παραγωγή ή εθελοντική συναλλαγή, αλλά με κλοπή και αρπαγή. Η τάξη των καταπιεσμένων είναι η τάξη των εργαζομένων, των παραγωγών και των κάθε μορφής νόμιμων ιδιοκτητών που χάνουν τελικά μέρος της παραγωγής και της περιουσίας τους. Μεταξύ αυτών των τάξεων παρατηρούνται όλα τα φαινόμενα που περιγράφει ο Μαρξ: Η εκμετάλλευση, η λειτουργία του κράτους υπέρ της άρχουσας τάξης και η αναγκαιότητα της ταξικής συνείδησης.  Και φυσικά, είναι εμφανές ότι όσο αυτή η άρχουσα τάξη διευρύνεται, επέρχεται στασιμότητα και οικονομική κρίση.

Η επικράτηση όμως της εσφαλμένης μαρξιστικής θεώρησης στρέφει τους εργαζόμενους εναντίον των εργοδοτών, αντί των πραγματικών εκμεταλλευτών τους. Οι μαρξιστές κάνουν τελικά αυτό το οποίο προσάπτουν στους καπιταλιστές. Τροφοδοτούν ιδεολογικά έναν ψευδή και αβάσιμο ταξικό διαχωρισμό, αποτρέποντας την δημιουργία ταξικής συνείδησης και διευκολύνοντας την άρχουσα τάξη να παραμένει άρχουσα.

Μέσω της λιμπερταριανής φιλοσοφίας, και της αντίστοιχης οικονομικής προσέγγισης, ο Hoppe θεωρεί ότι μπορεί να δημιουργηθεί ταξική συνείδηση. Η άρχουσα τάξη τότε θα ανατραπεί και η κοινωνία θα γίνει αταξική. Όχι φυσικά μια Μαρξιστική εξισωτική αταξική κοινωνία, χωρίς ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, αλλά μια κοινωνία βασισμένη στην ιδιοκτησία, ρυθμιζόμενη αποκλειστικά από ιδιωτικό δίκαιο.

Σε μια τόσο σύντομη παρουσίαση δεν είναι εύκολο να αναλυθούν σε βάθος τα επιχειρήματα και οι θέσεις αυτής της ανάλυσης. Ο αναγνώστης πρέπει να ανατρέξει στα κείμενα του Hoppe, αλλά και στα αντίστοιχα της άλλης πλευράς, για να διαμορφώσει γνώμη. Το συμπέρασμα όμως του Hoppe είναι σαφές: Μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιδιοκτησία κρύβει σίγουρα μια άρχουσα τάξη. Αρκεί τα θύματα να συνειδητοποιήσουν την θέση τους, και η άρχουσα τάξη είναι καταδικασμένη. Η κοινωνία θα εξελιχθεί σε κοινωνία ιδιωτικού δικαίου, βασισμένη στην ιδιοκτησία, και η εκμετάλλευση θα είναι αδύνατη.

 Του Ιάσονα Κωνσταντινίδη

Η παραπάνω παρουσίαση των θέσεων του Hans Hermann Hoppe βασίζεται στο άρθρο του «Marxist and Austrian Class Analysis», The Journal of Libertarian Studies, Vol IX, No. 2 (Fall 1990).

ΠΗΓΗ 

Τα κτίρια άντεξαν ένα σεισμό 6,50 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ όμως θα έρθει μία φορά που τα πράγματα δεν θα είναι έτσι.

Για ακόμα μία φορά ο Εγκέλαδος μας θύμισε ότι είναι παρόν και για ακόμα μία φορά τα δάκρυα των υπευθύνων περίσσεψαν και όπως πάντα θα ξεχαστούν τα πάντα μέχρι την επόμενη φορά.

Τα κτίρια άντεξαν ένα σεισμό 6,50 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ όμως θα έρθει μία φορά που τα πράγματα δεν θα είναι έτσι. Τα κτίρια δεν θα αντέξουν και τότε όλοι αυτοί που αποφασίζουν για τις ζωές μας, ως μωρές παρθένες, θα κλαίνε και θα οδύρονται αλλά τότε θα είναι αργά.

Ο σεισμός της Ρόδου δεν είναι ένα περαστικό γεγονός που περιορίζεται στον δωδεκανισιακό χώρο, αλλά θα πρέπει να λειτουργήσει ως καμπανάκι αφύπνισης.

Η Ελλάδα είναι χώρα σεισμογενής και ο σεισμός είναι ένα περιοδικό φαινόμενο που επαναλαμβάνεται και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα.

Αν ο σεισμός της Ρόδου συνέβαινε σε Αθήνα η Θεσσαλονίκη τότε τα πράγματα θα ήταν τραγικά καθώς οι δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, στο παρελθόν,  έχουν δεχθεί δύο ισχυρότατους σεισμούς και τίποτε μα τίποτε δεν έγινε ώστε οι πόλεις να αντέξουν στον επόμενο μεγάλο σεισμό, που με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα έρθει.

Το ίδιο συνέβη και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας αλλά όπως φαίνεται κανένα γεγονός δεν είναι ικανό να ξεμπλοκάρει αυτό το άρρωστο πολιτικό σύστημα ώστε να απαγκιστρωθεί από τις σκοπιμότητες που το κατευθύνουν και να πει έστω και τύποις ένα «φτάνει πια»

Όλα αυτά τα χρόνια τενεκαδάκια πολιτικοί πήραν αγκαλίτσα ένα εξίσου αρρωστημένο πανεπιστιμονικό κατεστημένο και φτιάχνουν νόμους για ενεργειακά κτίρια και άπειρες άλλες παπαριές που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε στον Έλληνα πολίτη ενώ αντίθετα οδηγούν «τόνους συναλλάγματος»  έξω από τον Ελλαδικό χώρο.

Αντί  λοιπόν να επενδύσουν σε αποκατάσταση των αρχαιοτήτων, των υποδομών και των κτιρίων ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε επόμενους σεισμούς, αντί δηλαδή με λίγα λόγια να κάνουν τα κτίρια να στέκονται, βγάζουν προγράμματα για ενεργειακές αηδίες με αποτέλεσμα να ξοδεύονται τεράστια ποσά σε κτίρια που, στην κυριολεξία, είναι ετοιμόρροπα.  

Ξεστραβωθείτε συντρόφια πριν να είναι πολύ αργά.