Φυλακή χωρίς κάγκελα; Πρώτο μέρος, Εθνικό Στρατόπεδο Χρέους.

Χαιρετίσματα στους συγκρατούμενους στο Στρατόπεδο του Χρέους.

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Έχετε αναλογιστεί τι είναι μια φυλακή; Πως λειτουργεί; Πως διοικείται; Πως ζούνε οι έγκλειστοι; Ας επεκτείνουμε την έννοια μιας φυλακής χωρίς κάγκελα, χωρίς τοίχους. Με τι θα έμοιαζε; Με ένα ανοικτό στρατόπεδο.

Σήμερα θα κάνουμε μαζί ένα ταξίδι μέσα σε αυτή την ιδιότυπη φυλακή. Θα περιγράψω όσο μπορώ πιο αδρά τι συμβαίνει όταν η φυλακή απλώνεται στο μέγεθος ας πούμε μια περιοχής με σαφή γεωγραφικά όρια. Ας πούμε ως παράδειγμα στο μέγεθος του Στρατόπεδο του Χρέους , στο μέγεθος, ας πούμε της Ελλάδος.

Ας ξεκινήσουμε με τον κόσμο που ζει μέσα στο Στρατόπεδο. Θα ξεκινήσω από την κορυφή της τροφικής αλυσίδας πηγαίνοντας προς τον βάση.

Στην κορυφή, βρίσκεται η Διοίκηση. Πολλά προνόμια, χρήμα, σχετική ασφάλεια και εννοείτε και "τυχερά". Το προσωπικό που την απαρτίζει χωρίζεται σε αυτό που φαίνεται και σε αυτό που κινεί τα νήματα.  Αυτό  που φαίνεται προκύπτει από. ψηφοφορίες από τους έγκλειστους και προέρχεται από συγκεκριμένες ολιγαρχικές μειοψηφικές κλίκες, σαφώς εγκεκριμένες από το προσωπικού που δεν φαίνεται. Οι κλίκες αυτές όταν ανεβαίνουν στην Διοίκηση μετά από ψηφοφορία μπορούν να διορίσουν μέλη τους ή φίλα προσκείμενα πρόσωπα σε διάφορες θέσεις ώστε να καλύπτουν χαμηλόβαθμες θέσεις.  Μερικές φορές μερικά μέλη τους γίνονται ο αποδιοπομπαίος τράγος  για κάποιο διάστημα, έτσι για να υπάρχει ψευδαίσθηση δικαιοσύνης και ταπεινότητας.

Το ενδιαφέρον έχει το τμήμα του προσωπικού που κινεί τα νήματα και δεν φαίνεται ή μάλλον ας πούμε ότι επεμβαίνει  χωρίς να αφήνει ίχνη. Το προσωπικό αυτό ορίζει τα οικονομικά και τις σχέσεις μεταξύ των διάφορων φυλακών. Επίσης μεταβάλει τις συνθήκες λειτουργίας της φυλακής όπως και τις σχέσεις μεταξύ Διοίκησης και εγκλείστων. Στην ουσία ασκεί την ουσιαστική διοίκηση τους ιδρύματος. Κάνεις δεν έχει σαφή εικόνα για το πλαίσιο το όποιο καθορίζει την λειτουργία του όπως και τις λεπτομέρειες στην δομή και την ανάπτυξη στρατηγικών. Βαθύ πέπλο καλύπτει κάθε πτυχή του, κάθε κίνηση, κάθε απόφαση. Μύθοι και θεωρίες συνωμοσίας βοηθούν στην σύγχυση για τον πραγματικό τους ρόλο. Σημειώστε το ακόλουθο: ότι οι οικονομικοί πόροι που διαθέτουν τους επιτρέπουν να έχουν ένταξή προσωπικό που έχει την δυνατότητα να αναλύει, σχεδιάζει και να εφαρμόζει πολιτικές με απόλυτη ακρίβεια.

Το επόμενο στάδιο στην τροφική αλυσίδα είναι οι Επόπτες. Το προσωπικό αυτό προέρχεται κατευθείαν από  τους έγκλειστους. Η δουλειά του, ο λόγος ύπαρξης του, είναι να εφαρμόζει τις αποφάσεις της Διοίκησης και να ελέγχει τους έγκλειστους. Έχει κάποια λίγα προνόμια και ίσως και κάποιες οικονομικές απολαβές, σαφέστατα περισσότερη ασφάλεια από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Οι Επόπτες δοξάζουν την Διοίκηση, και διαδίδουν με κάθε τρόπο την πίστη τους σε αυτή. Κατά κάποιο τρόπο ακόμα και η ύπαρξη τους , θεωρείται επιβράβευση για τους υπόλοιπους. Είναι μια μικρή ελίτ  εξαιρετικά χρήσιμη γιατί παράγει πολλούς αναλώσιμους και κοστίζει ελάχιστα στην Διοίκηση. Φυσικά η Διοίκηση πάντα μιλάει για αυτούς ότι έχουν συμάντικο κόστος όπως και ότι κάνουν εξαιρετική δουλειά. Αναγνώριση και περιφρόνηση στο ίδιο πακέτο, με την λογική μαστίγιο και καρότο...

Και πάμε στην βάση της τροφικής αλυσίδας. Εδώ έχουμε το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Είναι οι έγκλειστοι. Ζουν, υπάρχουν και αναπαράγονται για να στηρίζουν την φυλακή.  Έχουν ελάχιστα δικαιώματα, άπειρες υποχρεώσεις εκ των όποιων οι δυο πλέον σημαντικές είναι να  εργάζονται αλλά κυρίως να καταναλώνουν.  Τα πάντα γίνονται φυσικά για τους έγκλειστους. Οι Επόπτες υπάρχουν για να τους προστατεύουν, ενώ η φιλάνθρωπη Διοίκηση καταβάλει άοκνες προσπάθειες με αυτοθυσία για να κάνει ευτυχισμένους τους κρατούμενους. Βέβαια...

Σκεφτείτε το λίγο. Η Διοίκηση έχει το βάρος να εκπροσωπήσει , καθοδήγηση, χειραγωγήσει, νουθετήσει και κυρίως να ασκήσει την διακυβέρνηση του ιδρύματος. Οι Επόπτες εφαρμόζουν τις αποφάσεις της Διοίκησης και κρατούν την τάξη,  και να καταστέλλουν καθετί που χαλά την ορθότητα και την κανονικοποίηση. Ήρωες.

Από την άλλη πλευρά όμως αφήνουν και ελευθερίες. Πχ οι έγκλειστοι έχουν δικαίωμα να διασκεδάζουν με ότι τους παρέχετε ως θέαμα από την Διοίκηση, να καταναλώνουν, να εκφράζουν την πίστη τους ως υπήκοοι σε αυτή, να  αναπαράγονται, να ψηφίζουν επιλέγοντες από τις καθορισμένες κλίκες, να μπορούν να έχουν ελεγχόμενη πρόσβαση στην παιδεία και την υγεία, και το βασικότερο όλων: Να νιώθουν ευτυχισμένοι. Όλα και όλα. Το κυνήγι της ευτυχίας, του να νιώθεις καλά , να είσαι πάντα νέος , είναι η βάση της απόλυτης θρησκείας που έχει ναούς, ιερείς και πιστούς.

Φυσικά υπάρχουν και επιβραβεύσεις για τους έγκλειστους όταν έχουν συγκεκριμένη συμπεριφορά.Πχ όταν καταδίδουν ή ρουφιανεύουν , όταν  προσκυνούν βαθιά και υπακούν σε κάθε ιερατείο, όταν συμμετέχουν στην διάδοση της δόξας της Διοίκησης και των Εποπτών, όταν - και αυτό είναι βασικό- παράγουν, αναπαράγουν και διαδίδουν θεωρίες συνωμοσίας.

Αν τα παραπάνω σας θυμίζουν κάτι από όσα ζείτε, τότε προετοιμαστείτε γιατί σας έχω το καλύτερο για το τέλος.

Προπαγάνδα. Ναι άλλα όχι όπως στο παρελθόν. Τώρα έχουν μετατραψεί τα πάντα σε επικοινωνία χωρίς βάθος. Όλα και όλοι είναι αναλώσιμοι για ένα και μόνο λόγο. Χρειάζονται να είναι πειστικοί ότι τα πάντα ελέγχονται από την Διοίκηση. Είναι το καλύτερο σύστημα καταστολής μαζί με την φτώχεια. Δεν χρειάζονται στρατοί ή τάνκς. Μόνο καλοστημένες ιστορίες υποταγής στο μοιραίο, ότι τα πάντα θα είναι όπως τα βλέπουμε σήμερα αιώνιος. Νοικοκυρεμένα πράγματα.

Και η αντίσταση; η πολιτική ανυπακοή;

Ε μην περιμένετε να σας τα πω όλα σήμερα. Τα πάντα είναι θέμα οργάνωσης και όχι τυχαιότητας. Έπεται συνέχεια...

ΠΗΓΗ

Τσίπρας: Βγάλτε στο σφυρί τα ακίνητα των Ελλήνων στην εμπορική αξία και να μην ξεχνάτε ...είναι φίλοι μας οι Γερμανοί.

Γνωστό σε όλους είναι ότι κανένα νομοσχέδιο, προεδρικό διάταγμα η υπουργική απόφαση δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν δώσει εντολή ο Τσίπρας.

Αυτός και μόνο αυτός είναι υπεύθυνος για τα πάντα και τώρα ήρθε η ώρα της μεγάλης εντολής.

Βγάλτε στο σφυρί τα ακίνητα των Ελλήνων στην εμπορική αξία και μην ξεχνάτε ...είναι φίλοι μας οι Γερμανοί.

Αυτή είναι η εντολή των δανειστών και είναι ζήτημα χρόνου να ξεκινήσει και η εφορία να βγάζει στο σφυρί ακίνητα των οφειλετών στην εμπορική τους αξία, η οποία είναι σημαντικά χαμηλότερη από την αντικειμενική που σήμερα αποτελεί την τιμή εκκίνησης των πλειστηριασμών.

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε αυτή η χαβούζα των μνημονίων, ήταν ξεκάθαρο ότι οι εμπράγματες αξίες ήταν ο στόχος.

Για την υλοποίηση του στόχου έπρεπε να βρεθούν οι πρόθυμοι που θα εξαπατήσουν το λαό.

Μετά τον Γιωργάκη ο οποίος ήταν ένας από τους μπέμπηδες των παγκόσμιων τοκογλυφικών ακολούθησε το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου και τώρα αυτό το μίγμα της φασιστικής αριστεράς και δεξιάς με εκφραστές τους σκυμμένους Τσίπρα – Καμμένου.  

Επειδή λοιπόν τα ακίνητα βγαίνουν μεν στο σφυρί αλλά στην αντικειμενική τους αξία, πράγμα που δεν τους βολεύει, τα μεγάλα αφεντικά έδωσαν εντολή στον Τσίπρα να τα βγάζει στην εμπορική για να τους έρχονται τζάμπα, καθώς στην εμπορική ότι θέλει ο καθένας λέει. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτά τα ξόανα επιστράτευσαν και μερικούς που κάνουν τους εκτιμητές και έτσι το μεγάλο κόλπο ξεκίνησε.

Είναι λοιπόν θέμα χρόνου πότε  Τσίπρας θα πατήσει το κουμπί για να σου πάρει το σπίτι για μια χούφτα Ευρώ.   

Ανδρέας Κεσίδης 

Deutsche Welle: οι Έλληνες ταλαντεύονται "μεταξύ υπομονής και παραίτησης".

Μια επιτόπια καταγραφή της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα μετά από επτά χρόνια κρίσης επιχειρεί το γερμανικό ραδιόφωνο DLF. Για την επικείμενη επιβολή φόρου διαμονής στην Ελλάδα γράφει η NOZ.

Την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα, μετά από επτά χρόνια κρίσης, επιχειρεί να αποτυπώσει σε εκτενές ρεπορτάζ-οδοιπορικό του στην Ελλάδα το γερμανικό ραδιόφωνο Deutschlandfunk (DLF). Στην γραπτή εκδοχή του ρεπορτάζ, που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του σταθμού, επισημαίνεται ότι "οι χρηματοοικονομική και η κρίση χρέους διαρκούν ήδη πάνω από επτά χρόνια. Η οικονομική κατάσταση εξακολουθεί να είναι κακή".

Ο Γερμανός ρεπόρτερ καταγράφει καθημερινές σκηνές από τους δρόμους της Αθήνας και συναντά μεταξύ άλλων νεαρούς ανθρώπους που προσπαθούν να αντεπεξέλθουν στη δύσκολη πραγματικότητα. Μεταξύ άλλων μιλά με τον Δημήτρη, έναν καλλιτέχνη του δρόμου, ο οποίος αναγκάστηκε να επιστρέψει και πάλι στο πατρικό του σπίτι. Ή με τη Βάλια, μια νεαρή αρχιτέκτονα και μητέρα, που παρά τις εξαιρετικές τις σπουδές δεν μπορεί να βρει δουλειά στον κανονικό της επαγγελματικό τομέα.

Στρατηγικές εξόδου από την κρίση

Το DLF σημειώνει ότι οι Έλληνες ταλαντεύονται "μεταξύ υπομονής και παραίτησης". Όπως αναφέρει, ορισμένοι αντέχουν ακόμη, "ωστόσο πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα (…) έχουν χάσει την υπομονή τους. Παραίτηση, απελπισία αλλά και οργή γίνονται αισθητές κάθε φορά που τα συνδικάτα καλούν σε κάποια μεγάλη διαδήλωση".

Παρά την εμφανώς κακή κατάσταση των Ελλήνων πολιτών σήμερα, ο Παναγιώτης Πετράκης, καθηγητής Οικονομικών Επιστημών στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, εκτιμά στο DLF ότι υπάρχουν "δημοσιονομικά περιθώρια στην Ελλάδα" και ότι "οι μακροοικονομικές προϋποθέσεις είναι πολύ καλές".

Το ρεπορτάζ διερωτάται "ποιες είναι προϋποθέσεις για μια πραγματική αλλαγή στην Ελλάδα; Πώς μπορεί η χώρα να βγει ταχύτερα και με βιώσιμο τρόπο από την τροχιά της κρίσης;". Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος χρειάζονται, όπως επισημαίνεται, άνθρωποι σαν τον Κωνσταντίνο Χατζηεμμανουήλ, δήμαρχο της Θάσου, την οποία επισκέφθηκε επίσης το γερμανικό ραδιόφωνο DLF. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ο δήμαρχος διοικεί το νησί που ζει κυρίως από τον τουρισμό, αλλά και τα αγροτικά προϊόντα που παράγει, ενώ παράλληλα προωθεί, για παράδειγμα, πιο οικολογικά και λιγότερο δαπανηρά μοντέλα φωτισμού στη Θάσο.

"Αγαπώ τους Γερμανούς, αλλά…"

Το οδοιπορικό του DLF κλείνει με μια επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη. Εκεί ο Γερμανός δημοσιογράφος συναντά τον δήμαρχο της πόλης Γιάννη Μπουτάρη στο γραφείο του. Αυτός του επισημαίνει ότι το 2011, όταν ανέλαβε τον δημαρχιακό θώκο της πόλης, ο Δήμος του απασχολούσε 5500 εργαζόμενους, σήμερα είναι 3500. Ο Γιάννης Μπουτάρης τονίζει ότι παρά τις περικοπές έκανε τη δουλειά του και επισημαίνει ότι "πρέπει να δουλεύουμε αποτελεσματικότερα".

Πάντως, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει και ένα μήνυμα για τη Γερμανία. Όπως σημειώνεται στο ρεπορτάζ, ο ίδιος έχει στο μεταξύ πολλή εμπειρία από επαφές με συμβούλους και εταίρους από γερμανικούς δήμους και περιφέρειες. Ο Γιάννης Μπουτάρης θεωρεί ότι οι ελληνογερμανικές σχέσεις θα μπορούσαν να είναι καλύτερες και σχολιάζει: "Αγαπώ τους Γερμανούς, αλλά μισώ το ότι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα καλύτερα. Ο τρόπος που δουλεύουν μου αρέσει. Είναι η ηγέτιδα δύναμη στην Ευρώπη, αλλά πρέπει να γνωρίζουν ότι οι άλλες χώρες της ΕΕ δεν θα γίνουν ποτέ γερμανικές. Και οι Γερμανοί δεν θα είναι ποτέ σαν εμάς τους Νοτιοευρωπαίους. (…) Συμβουλή μου είναι να μην κάνουμε πάντα μόνο αυτό που θέλουν οι Γερμανοί. Πρέπει να αποφασίζουμε από κοινού".

NOZ: "Η Ελλάδα θεσπίζει τουριστικό φόρο"

Στην επιβολή του φόρου διαμονής στα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια της Ελλάδας από την 1η Ιανουαρίου 2018 αναφέρεται δημοσίευμα στη διαδικτυακή έκδοση της Neue Osnabrücker Zeitung. Η γερμανική εφημερίδα επισημαίνει την επιπρόσθετη επιβάρυνση που συνιστά το νέο μέτρο για τους τουρίστες στην Ελλάδα, σημειώνοντας ότι το ύψος του φόρου διαμονής θα κυμαίνεται ανάλογα με το κατάλυμα από 0,5 έως και 4 ευρώ.

Όπως γράφει η NOZ, "η νέα τουριστική εισφορά προσανατολίζεται με βάση το πρότυπο των Βαλεαρίδων Νήσων: Εκεί παρακρατείται ήδη από τον φετινό Ιούλιο ένας επιπρόσθετος τουριστικός φόρος για τις διανυκτερεύσεις".

Το δημοσίευμα επισημαίνει ότι ο νόμος που αφορά την επιβολή του φόρου διανομής ψηφίστηκε παρά τις σφοδρές διαμαρτυρίες των εκπροσώπων του τουριστικού κλάδου, οι οποίοι εκφράζουν φόβους ότι "ένας επιπρόσθετος φόρος διανυκτέρευσης θέτει σε κίνδυνο την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας".

Άρης Καλτιριμτζής

το Κοσμικό Αυγό. - του φώτη μισόπουλου.

ΔΙΗΓΗΜΑ, ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΑΡΣΑ

                                                         ....il sole, risplindera' le sciagure umane [α] 

                                                                          UGO FOSCOLO, Dei Sepolcri, 295

.....δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μιλάει κανείς - γραμμένο για την Ελένη και την Κλυταιμνήστρα, προήλθαν απ' το ίδιο Κοσμικό Αυγό- τα επιφάνεια ενός έρωτα όπως εκείνου, μεταξύ του Δία και της Λήδας που μας πρόσφερε την εξω-φυσική γέννησή των, - ο Κοκτώ αν τον συναντούσα κάπου κάπου στο μάκρος μιας μέρας, στη μυστική όψη του χρόνου που σκύβει το κεφάλι του σαν αρπαχτικό - θα μου 'λεγε απότομα ''γραμμένο για τις δεσποινίδες Έντιτ Πιάφ και Μαριάν Οσβάλντ- ή την Άνναμπελ Λη και κάποια άλλη -βρες την- ψάξε το Αυγό τους, αυτή την κυριαρχία του απόλυτου φεγγαριού, που δεν σκιάζει τίποτε πια'',- ή ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ [Στον άντρα] : ''Ας κλείσουμε τα παντζούρια. Το θέαμα τελείωσε!''-δεν θυμάμαι πού, σε ποια παράσταση παιζόταν σαν φινάλε- είναι όταν κάποιος επιζητεί να γητέψει τους καιρούς, ακούμπησα στα κάγκελα και θα 'δινα προθεσμία στον εαυτό μου μέχρι το ηλιοβασίλεμα, να βρώ ένα ακόμα Αυγό,- ήταν, βέβαια, κι εκείνο με τους Διόσκουρους, αλλά δεν μ' ενδιέφερε, κοίταζα το νερό, συνήθως ήταν βρομισμένο για να νοιώθει κάποιος περισσότερο μόνος ή απόκληρος, η μοίρα του είναι αποφασισμένη αλλού αφιλόξενα, τα μάτια των αγαλμάτων είναι απόντα - στη σιωπή τους, στο σκοτάδι που έχουν εφεύρει, στην ιερότητα ενός αποχαιρετισμού, -σάπια σώματα, πρέπει όμως να κρύβεται η ένδεια, η γύμνια - κλωστές συρματερές ή ασημένιες χάθηκαν ολότελα- είναι προνόμιο όταν αγγίζεις ακόμα την υγρασία στους τοίχους - όσοι απέμειναν, όσοι ανασηκώνουν τα μάτια να σε δουν - έκανα έτσι μια φορά κοιτάζοντας τον κήπο, τα καρφιά στη γη, τις οπλές της λήθης, δε μάς φτάνει αυτός, δε μάς φτάνει αυτός ο ψίθυρος, [1]

.....ο Κοκτώ τραγουδούσε αυτοσχέδια

              '' Είμαι παράθυρο είμαι πόρτα

               είμαι ρολόι είμαι νυχτιά

               θανάσιμα βαριούνται οι ευτυχισμένοι''[*]

- ένα Αυγό τόσο μεγάλο θα ήταν το ιδανικότερο σκηνικό, έλεγε- όπως τα δέντρα -, απαντούν έξω απ' τα σπίτια στα λόγια μας και σε λυγμούς προσεκτικούς μην τύχει και λοιώσουν οι αυλές στις επικλήσεις των φαντασμάτων κι έπειτα η καμπυλότητα είναι το χαρακτηριστικό κάθε γυναίκας, το εσώτερο κι απώτερο σώμα της αποτελεί αυγό, μια τρυφερότητα αρχαία ή κάποια δύναμη από τη γη σα να τελειώνουν οι σκιές όσο κι αν είναι κραταιός αυτός ο κόσμος που κάθε μέρα λιποταχτούμε - ο Κοκτώ απομακρύνθηκε, σ' ένα σημείο που ο χώρος σχημάτιζε ένα τυχαίο χωνί, ν' ακούσει μαζί με μια περίεργη βουή τους στίχους της ομιλίας:

Α' ΓΥΝΑΙΚΑ : Τα λόγια, η αναπνοή, - σφαγιάζουν το χρόνο - μια γυναίκα, αυτή η γυναίκα κι η άλλη κι η άλλη, ανήκουν στην αθωότητα των εραστών τους, μένουν γυμνές όταν τα νέα φεγγάρια κρατούν βροχή

Β' ΓΥΝΑΙΚΑ : Αυτή η γυναίκα κι η άλλη κι η άλλη, έχουν φύγει απ' το τσίρκο του Σαγκάλ για το Λούνα Παρκ του Κοκτώ, το Κοσμικό Αυγό θα στηθεί στη μέση για προσκύνημα.

                                                                   [παύση] [2]

Α' ΓΥΝΑΙΚΑ : Μένουν γυμνές γιατί υπάρχουν άγγελοι που προστατεύουν τα μυστικά τους, - ποτέ δεν θα ομολογήσουν από πού έρχονται, μένουν ανυποψίαστες γιατί έτσι είναι η ιστορία ανέπαφη, σα να κρύβεται πίσω από μια κλειστή πόρτα

                                                                   [παύση]

Β' ΓΥΝΑΙΚΑ : Ανήκει στον Βασιληά- Εραστή του Κάστρου, εκείνη η ίδια, ανήκει από τώρα στον πόλεμο, στα τείχη, στην Τροία - δεν βλέπονται τακτικά ξεμακραίνουν όπως η θάλασσα όταν σκοτιστεί, τ' όνομά της είναι απρόφερτο- κι  ανήκει αλλού, έχει ένα όνομα σαν τα σφιγμένα χείλια του δάσους μακριά απ' το ξέφωτο

                                                                  [παύση]

Α' ΓΥΝΑΙΚΑ : Ανήκει στον Βασιληά -Παιδοκτόνο των Ανέμων, από τώρα ανήκει στις θάλασσες που τον αρνήθηκαν, ανήκει σε όποιους θεούς που καλόπιασε ή ντρόπιασε, ανήκει στο φόνο του

                                                                   [παύση]

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : Οι Άνακτες είναι αμοίραστοι και φτερωμένοι, ποτέ κομματιασμένοι σ' αρχαίες σπονδές, ή με πληγές αμίλητες - οι στεναγμοί βουλιάζουν σε κρυψώνες κακοποιών που τους χρειάζομαι, όπως εκείνος ο άλλος που πέθανε στην πολυθρόνα, φυλλομετρώντας χάρτες ναυτικούς με λάγνα υποτέλεια - για μένα μόνο η Άνναμπελ Λη [**]μπορούσε να είναι η Λήδα.

....ο Κοκτώ ήξερε να σκαρώνει φάρσες, κι αποφάσισε αλλοιώς - θα τον βοηθούσα- να μεταφέρει το Αυγό στο μπάρ ''Το βόδι στη σκεπή''[**], αντί για το απέραντο Λούνα Παρκ- με μια φάρσα απροσδόκητη, διαφορετική από κείνη που ξέραμε όλοι με το ακέφαλο σώμα του αστυφύλακα, - κατ' αρχάς επιθυμούσε μέχρι τελευταία στιγμή ν' αλλάξει τ' όνομα στο μπαρ- βάζοντας άλλες επιγραφές neon, - παραδείγματος χάριν, ''Η Ωραία Ελένη κάνει έρωτα στο ασανσέρ'' ή ''Είμαστε όλοι Αγαμέμνονες''-, τον συγκρατήσαμε, αφού το Αυγό ήταν ήδη πια στη μέση της σάλας, ο κόσμος στα τραπεζάκια, γενικά το μπαρ κατάμεστο, θα περιμέναμε τον ΜΑΙΕΥΤΗΡΑ, ειδικό σε αποφλειώσεις ή θραύσεις Αυγών,- το Κοσμικό Αυγό ήταν τοποθετημένο σε κατανυκτικό προσκύνημα, μπαινόβγαινε κόσμος, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ του ΠΙΚΑΣΣΟ στη θέση τους, οι νότες διέγραφαν το γυμνό σώμα της ΞΑΠΛΩΜΕΝΗΣ ΚΟΠΕΛΛΑΣ στο δάπεδο,- συνέχιζε να μού λέει, ''δέκα πέντε μέρες μετά την πρώτη και τελευταία επίσκεψη δεν μπορούσε να χαθεί ακόμα το θλιβερό της άρωμα, '', μια λεπταίσθητη ισορροπία πριγκήπων και πληβείων,[3] 

....ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΝΤΕΚΟΛΤΕ, διατηρήθηκαν λόγω εμπορικότητας απ' την προηγούμενη φάρσα, το δέρμα τους είχε μια απαλή λάμψη- πασπαλισμένο με χρυσόσκονη, - άχρονες - αγαπημένες στα λιμάνια και στους γερανούς, πόρνες γριές που αφήναν τα παράθυρα ανοιχτά ξορκίζοντας τη μηδαμινότητα - ''γι' αυτό υπάρχουνε τα βράδια και τα οράματα, γι' αυτό υπάρχει ''Το βόδι στη σκεπή'', αντιλάλησε Ο ΚΟΜΦΕΡΑΝΣΙΕ, - πνιγμένες ανωνυμίες σε μια υδαρή σήψη από ιδρώτα κι αλκοόλ, πίναν όλοι μαζί και σήπονται ο καθένας με τη σειρά του, μετά τα μεσάνυχτα θα μάς έρθουν κι άλλες επισκέψεις, πρόσωπα και ήρωες ή ετερώνυμα που έχασαν το δρόμο τους, μια που τη λέγαν ΦΡΟΝΥ είπε ''Ο ΑΙΔΕΣΙΜΩΤΑΤΟΣ Σήγκογκ θα κάνει κήρυγμα απόψε'', ένας που παρίστανε τον ΦΩΚΝΕΡ τους έδειξε με το δάχτυλο και τους δυο, - ''πες μου τι θα κάνεις, έχεις βάλει φέσι σ' όλα τα μαγαζιά'', όλοι αυτοί οι ωραίοι παίζουν στα ζάρια μέχρι και τα χρυσά δόντια τους, μπορούσα να δω το αμάξι έξω απ' το σπίτι της, οι ερωμένες έχουν ίδια ονόματα, φαντάζονται ότι είναι μοναδικές στη συνομοταξία, στις σκληρές σκιές του μπαρ ανιχνεύουν πάντα έναν υπαινιγμό στον ΑΝΤΡΑ ΜΕ ΤΗ ΓΡΑΒΑΤΑ, φιλιούνται ασταμάτητα με ήρωες του Βιετνάμ ή της Τρωικής σύρραξης, δεν ξεχνούν, περιμένουν να δουν τι θα βγεί απ' το Αυγό - αυτό, βέβαια, το γνωρίζουν ελάχιστοι, μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος κι εδώ τυλιγμένος τη ζεστασιά μου - έξω πίσσα, ίσως χρειαζόταν να έχεις ράμφος για να βαδίσεις ή πιο καλά - τα μπιλιάρδα ειναι για ύπνο [4]

.....Ο ΑΙΔΕΣΙΜΩΤΑΤΟΣ Σήκογκ δεν κρατήθηκε ο αθεόφοβος, έκανε ένα μακρύ κήρυγμα σαν τους ανεπιθύμητους λογαριασμούς που απιθώνουν τελετουργικά οι νεκροθάφτες, ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΝΤΕΚΟΛΤΕ τον πλαισίωναν περήφανες - ο Κοκτώ με κοίταξε, - με τη Λήδα είχαμε ξεμπερδέψει, η Άνναμπελ Λη είχε αναχωρήσει μόλις άρχισε η μουσική,- ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ με μάσκες παρίσταναν τον Πικάσσο, τον Απολιναίρ και τον Μαξ Ζακόμπ, μύριζε ανατριχίλα όπως μια γυναίκα που θέλει να υπαγορεύσει το αίτημά της κατασκευάζοντας σκιάχτρα,- στο λιβάδι δεν έμεινε παρά ελάχιστα ΤΟ ΒΟΔΙ - σκεπτόμουν - συνηθισμένο στον αέρα της στέγης- μια γενική ανυποταξία, από κει που καθόμουν τα φεγγάρια ήταν πάνω απο δύο, θα μου άρεζε Ο ΜΠΑΡΜΑΝ να πυροβολεί τα μπουκάλια - Θε μου, - τελικά το πραγματοποιεί, ενσωματώνεται ως τυχαίο γεγονός απ' τον Κοκτώ στην φάρσα χωρίς αμηχανία,- πανζουρλισμός, πανδαιμόνιο, φωνές, σφυρίγματα, χειροκροτήματα - μπαίνει Ο ΜΑΙΕΥΤΗΡΑΣ, με κατάλευκη ιατρική περιβολή, προσεκτικός- απλώνει τα εργαλεία του πάνω στο μπαρ, οι κινήσεις του είναι μελετημένες μήπως και ξυπνήσουν πρόωρα οι άγνωστες υπάρξεις μέσα στο Κέλυφος, είναι μειλίχιος και σοβαρός, λιγομίλητος - επικοινωνεί κυρίως με νοήματα ή υπαινικτικές κινήσεις μιας επιτηδευμένης παντομίμας, όπως απαιτεί η περίσταση, το Κέλυφος τρίζει -αναδύεται κοσμογονία ή αιώνιότητα, η μουσική γίνεται ύπουλη σαν περιέργεια, ή όταν περπατά κανείς μακριά στη νύχτα [5]

....το μάκρος μιας μέρας, το μήκος μιας ζωής, η μυστική όψη του χρόνου που σκύβει το κεφάλι σαν αρπαχτικό, ''συγνώμη, που σάς χάλασα τη γιορτή'', είπε πρώτη η Έντιτ Πιαφ βγαίνοντας από τ' Αυγό, αγκαλιάζει τον Κοκτώ, ''θα πεθάνουμε μαζί την ίδια μέρα στις 10 Οκτωβρίου του 1963, θα είμαι 48 χρονώ'', απόμακρες αργές ανάσες, μπορεί η ασάφεια να έχει ομορφιά, ο ΜΑΙΕΥΤΗΡΑΣ κοιτάζει θριαμβευτικά γύρω του, πρέπει να βοηθήσει το δεύτερο ''έμβρυο'', τη Μαριάν Οσβάλντ, ''άκουσα τι ειπώθηκε, - καλησπέρα σε όλους, το 1948 θα δημοσιεύσω τις μνήμες μου ''Δεν έχω μάθει να ζω'', με πρόλογο του Ζακ Πρεβέρ, θα αφορούν την αηδία του ναζισμού'' - πυκνά χειροκροτήματα, ''Το βόδι στη σκεπή'' σείεται ολόκληρο, δεν χρειάζομαι κανέναν για να πάω μια βόλτα με τα πόδια, έψαχνα να μου χαρίσουν ένα ενθύμιο για ν' αποκτήσει νόημα μια υποθετική ασημαντότητα ή μια πραγματικότητα όπως η ομορφιά μιας γυναίκας που σταματάει απότομα όταν παίρνει τον χωματόδρομο μόνη της, - οι στεναγμοί βουλιάζουνε σε κρυψώνες κακοποιών, το είχαμε αρθρώσει πολλές φορές-, η φωνή του ΚΟΜΦΕΡΑΝΣΙΕ, ακουγόταν σαν απαρχαιωμένη αμαρτωλότητα, τα παράθυρα ανοιχτά, γι' αυτό ξορκίζαμε τη μηδαμινότητα, ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΝΤΕΚΟΛΤΕ αγαπούν τα λιμάνια, τις Μυκήνες, την Τροία, μια ανήκουστη πόλη που μάς αγγίζει με το φαγητό της όπως μια γυναίκα που αποφασίζει να σου δοθεί, - έψαχνα να βρω τα μικρά στεγνά κι επιδέξια στήθη της συντρόφου μου, ο Κοκτώ είχε μια εναλλακτική λύση ανάμεσα σε πολλές άλλες, μάς μάζεψε να υποκλιθούμε στο κοινό με τη σειρά εμφάνισής μας: [6]

ΠΡΩΤΟΣ ΑΥΤΟΣ 

ΕΓΩ ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ- Η ΟΜΙΧΛΗ ΕΞΩ ΠΟΥ ΠΥΚΝΩΝΕ ΟΛΟΕΝΑ, και συμμετείχε στο κάλεσμα-

Η Α' ΓΥΝΑΙΚΑ

Η Β' ΓΥΝΑΙΚΑ

Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ

Η ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ ΚΟΠΕΛΛΑ

ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΝΤΕΚΟΛΤΕ

Ο ΚΟΜΦΕΡΑΝΣΙΕ

Η ΦΡΟΝΥ- Ο ΑΙΔΕΣΙΜΩΤΑΤΟΣ[***]- Ο ΦΩΚΝΕΡ

ΤΟ ΒΟΔΙ 

Ο ΜΠΑΡΜΑΝ

Ο ΜΑΙΕΥΤΗΡΑΣ

Η ΕΝΤΙΤ ΠΙΑΦ - Η ΜΑΡΙΑΝ ΟΣΒΑΛΝΤ -Η ΟΜΙΧΛΗ ΠΟΥ ΠΥΚΝΩΝΕ ΚΙ ΑΛΛΟ [7]

                                                            [Σκοτάδι. ΑΥΛΑΙΑ]

                                    

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΑΝΑΦΟΡΕΣ

[α], ο ήλιος θα ξαναλάμψει, τις ανθρώπινες συμφορές/ Ούγκο Φόσκολο, Περί ενταφιασμών

[*], Ζαν Κοκτώ, ''Διάβαζε τη φυλλάδα σου'', μονόπρακτο, ''Θέατρο τσέπης'', Άγρα, 1999 -// επίσης μονόπρακτο,''Το βόδι στη σκεπή''-

       ονομαστικες αναφορές, -κατά τα λεγόμενα του Κοκτώ ο τίτλος από μια υπόδειξη του Πωλ Κλωντελ - μιας επιγραφής στη Βραζιλία.

[**], Ανναμπελ Λη, σημαντικότατο ποίημα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε

[***], αναφορές, από το έργο του Γ. Φώκνερ, Η βουή και η μανία, Πατάκης, 2010

Εντιτ Πιαφ [διαδίκτυο], Μαριάν Οσβάλντ [διαδίκτυο στην ιταλική γλώσσα]