ΟΙ
ΤΡΙΚΥΜΙΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Μύθοι ,
Πόλεμοι και Διπλωματία.
Η
ιστορική σημασία της Μεσογείου θαλάσσης, που κινεί το ενδιαφέρον ακόμα και λαών
πέραν των τριών ηπείρων που ενώνει: Ασία, Ευρώπη και Αφρική, είναι μοναδική και
ξεκινά από τα βάθη των αιώνων με μύθους και διηγήσεις που εκλαϊκεύουν την
αλήθεια της γεωγραφίας της για να
μπορέσει η νόηση να την συλλάβει.
Η
επιθυμία να διατηρηθούν ετούτες ή εκείνες οι πληροφορίες του παρελθόντος γι'
αυτήν την θάλασσα, είναι γενική για όλους τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν
πέριξ της Μεσογείου, αλλά μόνο ο πολιτισμός των Ελλήνων απέδωσε σ' αυτήν μια
τέτοια μορφή ιστορικού ενδιαφέροντος που ξεπέρασε ακόμα και τα όρια της
Μυθολογίας.
Ναυσικά
, Κίρκη και Καλυψώ, Οδύσσεια και Ιλιάδα, θνητοί και θεοί στα ''κύματα'' μιας
Μυθολογίας που αν και όφειλε την αρχική της προέλευση στην λαϊκή φαντασία, είχε
κατά την γέννεση μια λογική σημασία που έκρυβε μέσα της πραγματική ιστορία.
του Ασλανίδη Ματθαίου.
Σε
καμία θάλασσα του πλανήτη δεν έχει παρατηρηθεί τόση ιστορία και τόσο
πολιτισμός, μύθοι πόλεμοι και διπλωματία, όσο στην εκτεινόμενη, -από τις
συμπληγάδες πέτρες που ο Ηρόδοτος θέτει αυτές στο τέρμα του Βοσπόρου ως πύλαι
θαυμασταί εις το άκρον του ανατολικού κόσμου, - έως τα στενά των Γαδείρων,
σημερινό Γιβραλτάρ, το άλλο άκρο του αρχαίου Δυτικού κόσμου όπου ο Ηρακλής έστησε την μία στήλη επί του
Αφρικανικού και την ετέραν επί του Ευρωπαϊκού εδάφους αι γνωσταί ως Ηράκλειοι
Στήλαι που διηγείτε ο Ησίοδος τον Θ π.Χ. αιώνα.
Πέραν
των Στηλών στον Ωκεάνιο ποταμό κατά τον Ευριπίδη (Ιππολ. 742) ήταν τα όρια του
κόσμου όπου ο Άτλαντας βαστάζει τον Ουρανό και δεν επέτρεπε στους ναύτες να
συνεχίσουν τον πλούν ως θεϊκός άρχοντας της πορφυράς , από το ηλιοβασίλεμα,
θαλάσσης.
Ξεκινώντας
την αποκρυπτογράφηση της αλήθειας του μύθου της αργοναυτικής εκστρατείας που
υπήρξε πραγματικό γεγονός και ότι το χρυσόμαλλον δέρας ήταν τα ζητούμενα
πλούσια μεταλλεία της -Ανατολής όπως ακριβώς εδέχοντο οι αρχαίοι ερμηνευτές
Δημήτριος ο Σκήψιος, Απολλόδωρος, Νεάνθης ο Κυζικηνός και Στράβων, καταλήγουμε
στην κρυφή αλήθεια ενός άλλου μύθου για τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων από τους
άθλους του Ηρακλή στο άλλο άκρο της -Δύσης, το Γιβραλτάρ, για να κατανοήσουμε
πως μέσα από την ευρηματική και μαγευτική αφήγηση των Ελληνικών Μύθων
αναδεικνύεται το ερευνητικό και εμπορικό
ενδιαφέρον των αρχαίων Ελλήνων για όλη την έκταση αυτής της θαλάσσιας λεκάνης
που ως περίοικοι αυτής στις διάφορές της ονομασίες την αποκαλούσαν κυριαρχικά η
ημετέρα θάλασσα ( Στράβων Γ 140 ) για να ονομασθεί τον τρίτο μ.Χ αιώνα από
τον Λατίνο Ιούλιο Σολίνο ως εισχωρούσα μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής, Μεσόγειος Θάλασσα .
Από
αρχαιοτάτων χρόνων ιδίως στην ανατολική λεκάνη αυτής αναπτύχθησαν διάφοροι
αρχαίοι πολιτισμοί που έμελλε να την μετατρέψουν σε θέατρο εμπορικών
ανταγωνισμών και επικρατήσεως.
Εις τα
βάθη των αιώνων φέρονται οι Κρήτες ως οι πρώτοι θαλασσοκράτορες, δεσπόσαντες
της θαλάσσης προ της εμφανίσεως των Φοινίκων.
Συγκρούσεις
και επικοινωνίαι αυτών με τους Αιγυπτίους μνημονεύονται ως γενόμεναι 3000 έτη
π.Χ.
Ο δια
της θαλάσσης συσσωρευθείς πλούτος των Κρητών εν τη νήσω συνετέλεσεν εις την
ανάπτυξη του Μινωϊκού πολιτισμού η ακμή του οποίου αποδεικνύει έκτοτε δια
πρώτην φοράν την επίδραση του θαλασσίου εμπορίου επί του πλούτου και της ισχύος
των ναυτικών χωρών.
Συγχρόνως
της Κρητικής θαλασσοκρατίας ανεπτύχθει και το εμπορικό ναυτικό των Φοινίκων και
επικράτησε μετά την πτώση του Μινωϊκού πολιτισμού που για άγνωστη αιτία εν μία
ημέρα το 1400 π.Χ κατεστράφει, έως ότου αφαιρεθεί η επικράτηση αυτή των
Φοινίκων από το Ελληνικό Ναυτικό που άρχισε αναφαινόμενο την περίοδο του
Μυκηναϊκού πολιτισμού των Μυθικών χρόνων της Ελληνικής ιστορίας με αναφορές την
εκστρατεία των Αργοναυτών το 1263 π.Χ εις την Κολχίδα του Ευξείνου Πόντου προς
αναζήτηση αγορών και του Τρωϊκού πολέμου το 1194-1184 π.Χ προς διαφύλαξη των
στενών της Προποντίδος διότι εκινδύνευε ο εκ του Ευξέίνου Πόντου επισιτισμός
της Ελλάδας.
Τον Ε
π.Χ αιώνα βοηθούμενοι του ναυτικού των Φοινίκων εμφανίζονται εις την Ανατολικήν
Μεσόγειον οι Πέρσαι κατά της Ελλάδας ( Μηδικοί πόλεμοι ) το 492 π.Χ με τον
Μαρδόνιο και το 490 π.Χ με τον Δάτιν και Αρταφέρνην που αποτυγχάνουν
επιχειρηματικά ένεκα ελλείψεως σοβαρού ναυτικού για να συντριβούν με τον Ξέρξη
το 480 π.Χ στην ναυμαχία της Σαλαμίνας και έκτοτε δεν επιχειρούν πλέον εναντίον
της Ελλάδος.
Αξίζει να αναφερθεί στο σημείο αυτό το πως επαναλαμβάνεται η ιστορία για να
κατανοήσουμε πόσο το παρελθόν ζει μέσα στο παρόν για να διαμορφώσει τους όρους
του μέλλοντος για τους λαούς και τα έθνη, όταν μία δύναμη γίνεται υπερδύναμη.
Μετά την ναυμαχία της Σαλαμίνας το Αθηναϊκό
κράτος ως ηγεμονική δύναμη εξελθούσα των Μηδικών πολέμων σχηματίζει την πρώτη
Αθηναϊκή συμαχία με έδρα την Δήλο που ονομάσθηκε συμμαχία της Δηλου με
διαχειριστές και ταμείο, με συνδρομές και υποχρεώσεις την εκπλήρωσιν των οποίων
απήτουν οι Αθηναίοι αυστηρώς στην υλοποίηση των σχεδίων τους, με αποτέλεσμα να
καταστούν οι σύμμαχοι φόρου υποτελείς εις τους Αθηναίους και ουσιαστικά δι'
αυτής να γίνουν εις την πραγματικότητα κυρίαρχοι των συμμάχων τους, χωρίς μάλιστα
να το επιδιώξουν.
Παρόμοια
κίνηση με ''γνώση της ιστορίας'' έπραξε και η Αμερική ως εξελθούσα ηγεμονική
δύναμη του Μεγάλου Πολέμου με τον
σχηματισμό της Ατλαντικής συμμαχίας του Ν.Α.Τ.Ο., η οποία μάλιστα πέραν του ότι
προκλητικά κυριαρχεί επί των συμμάχων της χωρίς να εγγυάται την μεταξύ των
ειρήνη, επιδιώκει παντί τρόπω.... με την υποχρεωτική συνδρομή των καί την
κυριαρχία όλου του κόσμου .
Ποτέ δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει σε μια
στρατιωτική συμμαχία ή σε μια πολιτική ένωση ισότητα μεταξύ των μελών, γιατί
πάντοτε θα υπάρχει η ηγεμονική δύναμη στρατιωτική ή οικονομική που για ίδιον
όφελος θα υπονομεύει την αυτονομία των εταίρων της που σημαίνει ότι : η
συμμετοχή αδύνατων κρατών σε μεγάλους σχηματισμούς ως επιλογή εθνικής ασφάλειας
είναι επισφαλής για την ακεραιότητα.... των κρατών αυτών και πάντοτε θα
καταλήγει σε υποτέλεια.
Διότι
όταν η στρατιωτική υπεροχή ή η οικονομική ισχύς εισέρχονται εις την
δικαιοδοσίαν της πολιτικής, δεν είναι δυνατόν παρά να παρασύρει και τα πλέον
σταθερά ιδεώδη της ειρήνης και της ευημερίας που είναι τα ζητούμενα της
πολιτικής, εις θελκτικάς πλάνας, της φιλοδοξίας των στρατιωτικών και της
πογκοσμιοποιημένης κερδοφορίας των τραπεζιτών που θα συνθλίβουν στα
ιμπεριαλιστικά τους σχέδια την αυτοδιάθεση των λαών.
Το
ζήσαμε με το Ν.Α.Τ.Ο. , το βιώνουμε με την Ε.Ο.Κ. ".
..................................................................................
Οι
ανωτέρω Μηδικοί πόλεμοι έκριναν την τύχη του πολιτισμού της Ευρώπης και των
άλλων ηπείρων, διότι από την έκβαση αυτών θα επικρατούσε ή ο δεσποτισμός και η
βία ή το φιλελεύθερο και εκπολιτιστικό πνεύμα της Ελλάδας.
Μετά
τους Μηδικούς πολέμους οι δυνάμεις του ελληνικού ναυτικού κατετρίβοντο εις
συνεχείς εναντίων αλλήλων ακατανοήτους και φθοροποιούς δια το έθνος πολέμους
μέχρι την σύμπραξη όλων , πλήν Λακεδεμονίων, για την μεγάλη πορεία προς την
Ανατολή υπό την ηγεσία του Μ. Αλεξάνδρου που δεν επέζησε για να πραγματοποιήση
το ναυτικό του πρόγραμμα περί δημιουργίας μεγάλου ελληνικού στόλου και τον δι'
αυτού εξελληνισμό του τότε Δυτικού κόσμου, αυτό που ως συνέχεια ολοκλήρωσαν οι
ελληνομαθείς Ρωμαίοι.
Από του
θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι Έλληνες βαίνουν προς οριστική εξασθένιση, η άγονος
Ελλάς εγκαταλείπεται και πληρούνται αι πλούσιαι χώραι της Μ. Ασίας και της
Αιγύπτου υπό των μεταναστευόντων ελλήνων πλουτοθηρών για να τους διαδεχθούν εν
τη ιστορία οι Ρωμαίοι που μετά την καταστροφή της ναυτικής Καρχηδόνος το 148
π.Χ απομένουν οι κυρίαρχοι της Μεσογείου Θαλάσσης.
Την
περίοδο της Ρωμαϊκής κοσμοκρατορίας εμφανίζονται εν τη Μεσογείω οι μεταξύ των
αυτοκρατόρων αγώνες όπου το 31 π.Χ στην εν Ακτίω ναυμαχία μεταξύ του Οκταβίου
αφ' ενός και του Αντωνίου μετά της Κλεοπάτρας εφ' ετέρου έθεσαν τέρμα εις
τοιούτους αγώνας αναδειχθέντος νικητού του Οκταβίου Αυγούστου σε μία από τις
μεγαλύτερες ναυμαχίες του αρχαίου κόσμου που έκρινε οριστικώς την τύχη της
Ανατολής έναντι της Δύσης.
Ο
διαχωρισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ανατολή και Δύση είναι ιστορικό
γεγονός με την αναγέννηση των ελληνικών δυνάμεων δια της Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας και την ανασύσταση του ελληνικού ναυτικού που κυριαρχεί πάλι της
Μεσογείου για να διεξάγει επί χίλια και πλέον έτη επιτυχείς αγώνες
κατατροπώνοντας ισχυρούς στόλους βαρβάρων, δι' ων ούτοι πλέοντες και μέχρι της
Κωνσταντινουπόλεως επιχειρούσαν να καταλάβουν την Αυτοκρατορία η οποία
πληττομένη συνεχώς εξ όλων των σημείων του ορίζοντος συμπεριλαμβανομένης και
της Δύσης , ήρχισεν εξασθενούσα για να αλωθεί οριστικά από τους Τούρκους.
Μετά
την πτώση του Βυζαντίου το 1453 ήρξατο αναπτυσσόμενον το Τουρκικό ναυτικό να
εποφθαλμιά την λεκάνη της Μεσογείου για περαιτέρω κατακτητική πορεία, αλλά στην
εν Ναυπάκτω ναυμαχία το 1571 κατετροπώθει από τον Δον Ζουάν τον Αυστριακό που
ηγείτο των ηνωμένων στόλων της Ισπανίας, Βενετίας και Πάπα και ούτω εσώθει η
Ευρώπη περαιτέρω Τουρκικής κατακτήσεως.
Οι
τρείς ναυμαχίες, της Σαλαμίνος το 480 π.Χ, του Ακτίου το 31 π.Χ και της
Ναυπάκτου το 1571 μ.Χ γενόμεναι άπασαι εντός των Ελληνικών υδάτων έπαιξαν την
τύχη ολόκληρου του κόσμου, την δε ναυμαχία της Ναυπάκτου χαρακτηρίζει και ένα
άλλο σημαντικό γεγονός , ότι έκτοτε έπαυσαν οι στόλοι της Μεσογείου να είναι οι
κραταιότεροι στόλοι του κόσμου, διότι αναφαίνονται πλέον οι στόλοι του
Ατλαντικού δια να διεκδικήσουν την κυριαρχία του ευρυνθέντος από πολλού κόσμου,
εκτεινομένου πολύ πέραν της Μεσογείου Θαλάσσης.
Ούτω
εισερχόμεθα στους νεώτερους χρόνους διαμόρφωσης του Μεσογειακού ζητήματος με
την Τουρκία να επικρατεί στην Ανατολική Μεσόγειο, τον Εύξεινο Πόντον και επί
της Ελληνικής Χερσονήσου, που είχε ως αποτέλεσμα την έξοδο μεγάλου αριθμού
Ελλήνων λογίων που μεταφέρουν την Ελληνική παιδεία εις την Δύση εγκαινιάζοντας
την περίοδο της αναγεννήσεως του πολιτισμού δια των μεγάλων κρατών.
Έκτοτε
η Μεσόγειος αποκτά νέαν σημασίαν προοδευτικώς επαυξάνουσα, εφ' όσον
ανεπτύσσοντο τα συμφέροντα και αι βλεψεις μεταξύ των δημιουργημένων μεγάλων
κρατών, των μή περιοριζομένων πλέον εις τας γειτονικάς χώρας, αλλά εκτεινομένων
με βλέμα κατακτητικόν και επί άλλων μακρινών χωρών ως και επί άλλων ηπείρων.
Στην
διαμορφωμένη εξωτερική πολιτική των κρατών η Μεσόγειος Θάλασσα ως χωρίζουσα και
ενούσα τας τρεις ηπείρους ήταν φυσικό να αποβεί θέατρο συγκρούσεως συμφερόντων
και βλέψεων και τότε εισερχόμεθα πλέον εις νέαν περίοδο διαμάχης περί την
Μεσόγειον, κατά την οποίαν χρησιμοποιείται ως παράγων δράσης εκτός των όπλων
και η '''Διπλωματία'''.
Πρώτη
διεθνής διπλωματική επαφή με την απομονωμένη τότε δρώσα Τουρκία γίνεται από την
Γαλλία (1535) με την καθιέρωση δρομολογίων υπέρ των εν Τουρκία διαβιούντων
Γάλλων υπηκόων, δρομολόγια που καταργούνται το 1923 δια της συνθήκης της
Λωζάνης μετά την Μικρασιατική καταστροφή.
Το 1583
ακολουθεί η Αγγλία εις τας σχέσεις της με την Τουρκία, διότι δια της Μεσογείου
άγει η οδός προς Ανατολάς, τα καραβάνια της οποίας διέρχονται υποχρεωτικά από
τα εδάφη της Τουρκίας (Συρία, Παλαιστίνη, Αραβία και Αίγυπτο).
Η ρίξη
μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας ήταν αναπόφευκτη με αποτέλεσμα στην ναυμαχία του
Αβουκίρ το 1798 παρά την Αλεξάνδρεια ο Γαλλικός στόλος να καταστραφεί και η
απόλυτη κυριαρχία επί της Μεσογείου να περιέλθει στους Άγγλους.
Η
Αγγλία πλέον κυρίαρχος των εμπορικών οδών προς Ανατολάς, χερσαίων και θαλασσίων
, μετέρχετε διαφόρων μεθόδων και μέσων της προσφιλούς διπλωματίας της δια την
προστασία αυτών και διαμορφώνει την εν γένει πολιτική της για την Μεσόγειο
Θάλασσα η οποία γίνεται το μήλον της Έριδος από τις αναδυόμενες δυνάμεις.
Πρώτη
δύναμη εκ βορρά που αναζητά κάθοδο εις την Μεσόγειο η Ρωσσία των Τσάρων η οποία
από της εποχής του Μεγάλου Πέτρου επεδίωκε την ελευθέραν διέξοδο από της Μαύρης
Θάλασσας δια της Προποντίδος εις το Αιγαίον Πέλαγος και δι' αυτού να επικοινωνεί
με την ανοικτή Θάλασσα, κάθοδον που απέτρεψε η Αγγλία ενεργόντας με την Υψηλή
Πύλη προτρέποντας αυτήν το 1809 όπως απαγορεύσει την διέλευση πολεμικών στόλων
από τα στενά του Βοσπόρου και του Ελλησπόντου.
Δια την
ίδια αιτία η Αγγλία συμπράτει με τον πρότερο ανταγωνιστή της, την Γαλλία, όταν
η Ρωσσία εμφανίζεται ως προστάτης της Τουρκίας απειλουμένης από τον Μεχμέτ Αλή
της Αιγύπτου λαμβάνουσα ως αντάλλαγμα το 1833 την ελευθερίαν του διάπλου των
στενών για τον Ρωσσικόν στόλον προκαλώντας την αντίδραση της Αγγλίας, η οποία
το 1854 αμυνομένη των εν τη Μεσογείω
συμφερόντων της μετέχει εις εκστρατεία μετά των συμμάχων της παρά το πλευρόν
της Τουρκίας εις την Κριμαίαν και δια της ήττας των Ρώσσων εις την Σεβαστούπολη
ματαιώνει τα σχέδια αυτών με την συνθήκη των Παρισίων 1856 καταργώντας το
δικαίωμα του ελεύθερου διάπλου των στενών από τον Ρωσσικό στόλο.
Το 1870
αγκυροβολεί ο στόλος της Αγγλίας προ του Βοσπόρου προς απειλήν της Ρωσσίας και
ούτω επιτυγχάνει δια της συνθήκης του Λονδίνου το 1871 υπό μορφήν διεθνούς
συμφωνίας την διαμόρφωση του καθεστώτος των στενών.
Κατά
την συμφωνία αυτή ο διάπλους των στενών για πολεμικά πλοία επιτρέπεται μόνο
κατόπιν αδείας του Σουλτάνου , καθεστώς που παραβιάσθηκε κατά τον Α. Παγκόσμιο
πόλεμο από τα γερμανικά πολεμικά '' Γκαίμπεν'' και ''Μπρέσλαου'' τον Αύγουστο
του 1914.
To 1878 o Αγγλικός στόλος είναι πάλι αγκυροβολημένος προ του
Βοσπόρου λόγω του Ρωσσοτουρκικού πολέμου και τότε οι μεν Ρώσσοι επισπεύδουν την
συνθήκη του Αγίου Στεφάνου προς όφελος των οι δε Άγγλοι την αναθεωρούν με την
συνθήκη του Βερολίνου και εμποδίζουν την πλήρη εν τω Αίμω Ρωσσικήν επικράτηση.
Τότε η
Αγγλία ως αντάλλαγμα δια τας υπηρεσίας της προς την Τουρκία με μυστική συμφωνία
έλαβε την Κύπρο έναντι ετησίου φόρου.
Ο
Ελληνισμός περιπλακείς εις τας διενέξεις των Μεγάλων Δυνάμεων δεν ηδυνήθη να
πετύχει την ικανοποίηση των εθνικών του βλέψεων, μολονότι η ανατροπή της
συνθήκης του Αγίου Στεφάνου έσωσε προς καιρόν την εθνική υπόσταση των Ελλήνων.
Δυστυχώς
ή εχθρικώς για τους Έλληνες (γιατί επιλογή ήταν η Βουλγαρία και όχι η Ελλάδα) η
Αγγλική διπλωματία ζητούσα να προσελκύση εις την πολιτική της την νεοφανή
ηγεμονία της Βουλγαρίας υποστήριξε εις βάρος των Ελλήνων το 1885 τας
Βουλγαρικάς αξιώσεις περί αυτονόμου Ανατολικής Ρωμυλίας και ούτω τμήμα πολύτιμο
της ελληνικώτατης Θράκης απωλέσθη δια τον Ελληνισμό.
Η
Αγγλία πλέον με την κατοχή του Γιβραλτάρ από το 1701, της Μάλτας από το 1798,
της ουδετερότητας των στενών από το 1856 και το 1871, την κατοχή της Κύπρου το
1878 και του Σουέζ από το 1881 επέτυχε για 180 έτη να επιτηρεί την ιεράν οδόν
της Αυτοκρατορίας Γιβραλτάρ-Μάλτα-Σουέζ-Άδεν-Ινδικός Ωκεανός, ενώ παράλληλα δια
της εν τη Ελληνική Χερσονήσω και εγγύς Ανατολή πολιτική της διατηρήσεως της
ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπερασπίζετο εκ του Βορρά την οδό, με
την Γαλλία να παρετείτε το 1904 υπέρ της Αγγλίας παντός δικαιώματος
περιορισμένη εις τας εν Αλγερία και Μαρόκο κτήσεις της.
Αυτή η
αποικιακή μέσω της Μεσογείου κυριαρχία της Αγγλίας όμως, έμελλε να
αντιμετωπίσει τον νέο μνηστήρα της Ανατολής την Γερμανία, το ενδιαφέρον της
οποίας εξεδηλώθει επικινδύνως μετά την αποπεράτωση του σιδηροδρόμου Βαγδάτης με
την εξαγορά υπ' αυτής όλων των εν Τουρκία
μεγάλων επιχειρήσεων.
Η
Γερμανία μετά την αποτυχία τής προς Ανατολάς πολιτικής της ( Drang Osten- Οκρανία ) εγκαινιάζει νέα πολιτική την
νοτιοανατολική ( Drang nach Sud-Osten) εκδηλωθείσα για πρώτη φορά ότε εγκατεστάθει εν Κωνσταντινουπόλει με
την εκπαιδευτική της προπαγάνδα, ενώ είχε προηγηθεί η Αυστριακή η οποία
κατερχομένη δια της χερσονήσου επεδίωκε την εν Θεσσαλονίκη εγκατάστασή της ως
πρόδρομος του Παγγερμανισμού.
Τον
κίνδυνο αυτό η Αγγλία επέλεξε ν' αντιμετωπίσει αφ' ενός μεν δια της προστασίας
της ακεραιότητας της Τουρκίας πιστεύοντας ότι θα την ακολουθούσαν και οι εν τη
σκηνή προβαίνοντες από του 1880 Νεότουρκοι, αφ' ετέρου δια της Βουλγαρίας ως
ισχυρού εν τη Βαλκανική κράτους, αλλά επλανήθει, διότι τα γεγονότα που
ακολούθησαν διαψεύδουν τας προσδοκίας της κατά τα εξής:
Το 1908
μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων, η μεν Αυστροουγγαρία έκαμε πλήρη προσάρτηση
της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης για να ευρίσκεται εγγύτερον της Θεσσαλονίκης, η δε
Βουλγαρία από συμφώνου και τη επινεύσει των Κεντρικών Δυνάμεων ανεκήρυξε εαυτήν
εις ανεξάρτητον Βασίλειον καθ' ον χρόνον η Ελλάς απηλείτο υπό των Νεοτούρκων
ένεκα του Κρητικού ζητήματος, ενώ η Ιταλία ξεκινά το πρόγραμμα της για την
Μεσόγειο το 1911-1912 με την κατάληψη της Τριπολίτιδας και την εγκατάστασή της
εις τα Δωδεκάνησα.
Έτσι εισερχόμαστε το 1912-1913 στους Βαλκανικούς πολέμους όπου η Τουρκία περιορίζεται
εν Ευρώπη εις μικρόν τμήμα εδάφους της νοτιοανατολικής Θράκης περί την
Κωνσταντινούπολη, ενώ οι Νεότουρκοι προσκαλούν Γερμανική στρατιωτική αποστολή
για την αναδιοργάνωση των κατά ξηράν δυνάμεών των, προφανώς όχι τόσο για τον
πόλεμο όσο για τα εγκλήματα του πολέμου
που θα διαπράξουν υπό την καθοδήγηση των Γερμανών στο ποιό διαβολικό σχέδιο που
μπορεί να στοιχειώσει την φαντασία κάθε ανθρώπου.
......................................................................................
"Στο
πρόσωπο των Νεοτούρκων η Γερμανία συναντά τον ιδανικότερο εκφραστή της
ναζιστικής της αντίληψης στην βαρβαρότητα των οποίων δεν έχασε την ευκαιρία να
τους μαθητεύσει πως δύνανται, για λογαριασμό της ιδίας, να αφανίσουν λαούς από
τις προγονικές τους εστίες.
Δεν
ήταν ξεκάρφωτο γεγονός και χωρίς προϊστορία το ολοκαύτωμα των Εβραίων από την
ναζιστική Γερμανία που μόνο Χίτλερ ξέρει να γεννά.
Ήταν
αποτρόπαια συνέχεια ενός άλλου ολοκαυτώματος των Αρμενίων και μιας Γενοκτονίας
των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας με τις λευκές πορείες θανάτου από
τον χιτλερίσκο Liman von Sanders της ίδιας
Γερμανίας, που αν μή τί άλλο αποκαλύπτει διαχρονικά πως με το αίμα αθώων λαών
αυτό το κράτος, η παντοτινά Φασίζουσα Γερμανία, εξυπηρετεί τα συμφέροντα της
χωρίς φραγμούς τόσο με το ολοκαύτωμα των Εβραίων στην Δύση, όσο με την
Γενοκτονία των Ελλήνων στην Ανατολή που ήταν εμπόδια στις οικονομικές της
βλέψεις .
Η
οικονομική επιχειρηματικότητα του Ελληνισμού εν τη Ανατολή βιαίως εκτοπίζεται
υπό τα όματα μιας Ευρώπης η οποία το μόνο που γνωρίζει είναι να υποκρίνεται και
η Οθωμανική Αυτοκρατορία γίνεται αιώνιος οφειλέτης των Γερμανών βιομηχάνων Siemens, Cwinner, Helftich με τον ίδιο τρόπο που ήταν προηγουμένως και εξακολουθούσε να είναι, του
Αγγλικού , Γαλλικού και Αυστριακού κεφαλαίου για να δικαιωθεί η Ρόζα Λούξεμπουργκ
όταν έγραφε ότι η μικρασιατική οικονομία των γεωργών γίνεται αντικείμενο ενός
καλά οργανωμένου μηχανισμού απομύζησης προς όφελος και συμφέρον του ευρωπαϊκού
και στην προκειμένη περίπτωση προπάντων της Γερμανικής Τράπεζας και του
γερμανικού βιομηχανικού κεφαλαίου.
Εμπνευστής
και ρυθμιστής όλων αυτών των διωγμών κατά τον Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, όχι το
ανάκτορο στο Γιλδίζ αλλά η Βίλχελμ Στράσσε στο Βερολίνο.
Ο Franz Kohler έγραφε στο βιβλίο του Der neue Dreibund : τα μικρασιατικά εδάφη είναι
η λύση, εκεί θα μεγαλουργήσουμε εκτοπίζοντας τον συναγωνισμό των άλλων λαών...
Τους φίλους μας θα τους αναζητήσουμε ανάμεσα σε εκείνους τους λαούς που έχουν
κοινούς με εμάς εχθρούς .
Ενδεικτικά
αναφέρεται ότι μόνο στην Δυτική Μικρά Ασία επί συνόλου 5.308 εργοστασίων τα
4.008 ήταν ελληνικά που χάθηκαν για να γεννηθούν άλλα, Γερμανοευρωπαϊκά και
είναι αρκετό για να καταλάβουμε ποιοί ήταν οι εχθροί μας και άν υπήρχαν φίλοι
μας !
(
Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου - Κωνσταντίνος Φωτιάδης )
Την
ίδια πολιτική εφαρμόζει και σήμερα η Γερμανία και μάλιστα στην Ελληνική
Επικράτεια οδηγόντας την ελληνική επιχειρηματικότητα στον αφανισμό ή την
μετανάστευση γιατί οι οικονομικές της βλέψεις στοχοποίησαν την Ελλάδα.
Η
συρίκνωση του Ελληνισμού ξεκίνησε από εκεί, τις αλησμόνητες πατρίδες, για να
ολοκληρωθεί με το περιβόητο χρέος εδώ στην μητροπολιτική Ελλάδα, για όσους δεν
κατάλαβαν τους χρόνους της ιστορίας.
Τόσο
φως από το παρελθόν και ακόμα δεν καταφέραμε να κάνουμε το ''ιστορικό μας
γνώναι - ιστορικό γίγνεσθαι'' μιας άλλης εξέλιξης για το έθνος μας, βαλτωμένοι
στο σύμφωνο φιλίας με την Τουρκία και προσηλωμένοι στο δόγμα του
Γερμανο-Ευρωπαικού μας προσανατολισμού με επιχείρημα των υποστηρικτών αυτής της
ανθελληνικής πολιτικής , <<πές μας την εναλλακτική >>, γιατί ως λαός
και εξουσία αν δεν πάψαμε να είμαστε Έλληνες σίγουρα πάψαμε να σκεφτόμαστε
ΕΛΛΗΝΙΚΑ .
Όταν
10.000 Έλληνες παρατάχθηκαν στον Μαραθώνα επέναντι 100.000 και πλέον Περσών,
ήταν εναλλακτική;
Όταν
300 Σπαρτιάτες με άλλους 7.000 Έλληνες στήθηκαν στις Θερμοπύλες απέναντι 170.000
Περσών και 80.000 ιππέων, ήταν εναλλακτική;
Όταν
μια χούφτα βρακοφόροι Έλληνες τ' άβαλαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 21
υποβάλλοντας την διεθνή συνείδηση σε πρωτοφανή δοκιμασία, ήταν εναλλακτική;
Όταν
είπαμε το ΌΧΙ στους Ιταλογερμανούς το 40, ήταν εναλλακτική ;
Όταν ο
Σωκράτης προτίμησε το κώνειο από το να προδώσει τα πιστεύω του, ήταν
εναλλακτική;
Και εάν
ήταν, γιατί σήμερα εμείς δεν το τολμάμε;
Και
γι'αυτούς που θα βιαστούν ν' απαντήσουν να γνωρίζουν ότι :
'''Δεν
ήτανε άλλες εποχές, ήτανε άλλοι Έλληνες''' !
'''Έλληνες
υπερήφανοι που ποτέ δεν δίστασαν να προσφέρουν τον εαυτό τους σπονδή στα
ιδανικά της εθνικής τους αξιοπρέπειας''' ! \\
..............................................................................
Με τα
γεγονότα αυτά η Αγγλία εισπράττει την πρώτη απογοήτευση για την επί δεκαετηρίδες
προσήλωσή της στο δόγμα της ακεραιότητας της Τουρκίας και της συμπάθεια της
προς την Βουλγαρία με την λανθασμένη πολιτική της να διατηρεί την Ελληνική
χερσόνησο από του 1800 δια την Τουρκία και από του 1885 δια την Βουλγαρία οι
οποίες μάλιστα αργότερα προσχώρησαν και στους εχθρούς της.
Η
αναπροσαρμογή του διπλωματικού προσανατολισμού των δυνάμεων ήταν πλέον
αναπόφευκτη, ενώ μαύρα σύνεφα συμπυκνούνται εις την Μεσόγειο που προμηνύουν την
έναρξη του πολέμου.
Ο
Γερμανικός κίνδυνος γίνεται αισθητότερος και ο ίδιος ενυπάρχει μεταξύ Ιταλίας
και Αυστροουγγαρίας για τον χώρο της Αλβανίας που συμφωνούν τελικά σε μια
ανεξάρτητη Αλβανία που εξασφάλιζε τους απώτερους σκοπούς αμφοτέρων.
Τα
αποτελέσματα όμως των Βαλκανικών πολέμων ανατρέπουν τα σχέδια της Αυστρίας περί
καθόδου αυτής εις την Θεσαλονίκη λόγω καταλήψεως αυτής από τους Έλληνες με
αποτέλεσμα η Αυστρία για να διασώσει μίαν διέξοδον προς την Μεσόγειο να
επιζητεί την δημιουργία ανεξαρτητης Αλβανίας.
Η
Ιταλία πλειοδοτεί σε μια τέτοια λύση ενώ η ίδια εγκαθίσταται οριστικώς εις τα
Δωδεκάνησα αθετούσα την συνθήκη της Λωζάνης με την Τουρκία, αιφνιδιάζοντας
μάλιστα την Αγγλία η οποία πίστεψε ότι μια ανεξάρτητη Μουσουλμανική Αλβανία
βοηθά το υπόλοιπο της εν Ευρώπη Τουρκίας γιατί ακόμα ήλπιζε ότι μπορεί να
παρατάξει εν τη Ελληνική χερσονήσο έναντι του Γερμανισμού και Πανσλαυϊσμού την
Βουλγαρία.
Με τα
γεγονότα αυτά και χωρίς να έχει αποσαφηνισθεί η νέα κατάσταση εις την Μεσόγειο
εισερχόμαστε στο 1914 όπου εξερράγη ο Α. Παγκόσμιος Πόλεμος για να τον
διαδεχθεί ο Δεύτερος γιατί οι δρόμοι του μεταξιού προς την Ανατολή έπρεπε να
γίνουν αγωγοί πετρελαίου προς την Δύση .
