Η απάντηση του Κατάρ στα «fake news» του Κατρούγκαλου! Τι αναφέρει η ανακοίνωση

Απάντηση στον  Γιώργο Κατρούγκαλο ο οποίος ισχυρίστηκε ότι όσα ακούστηκαν περί απόσυρσης του Κατάρ από κάθε επενδυτική δραστηριότητα στην Ελλάδα είναι «fake news», έδωσε η Al Rayyan Greece.

Σύμφωνα με τα όσα ανέφερε η πρώτη ανακοίνωση της εταιρείας οι επενδυτές από το Κατάρ αποχωρούν από την Ελλάδα, γιατί είναι μία χώρα αρνητική στους ξένους επενδυτές. «Τα σχέδια για την Ελλάδα ναυάγησαν, με το ζόρι δεν γίνονται επενδύσεις» αναφέρεται σε ανακοίνωση του κρατικού επενδυτικού ομίλου του Κατάρ, Al Rayyan, με την οποία το εμιράτο κάνει γνωστό ότι ματαιώνει τα επενδυτικά σχέδιά του για την Ελλάδα.

Την ίδια όμως μέρα αργά το βράδυ ο Γιώργος Κατρούγκαλος απάντησε λέγοντας ότι η αποχώρηση του Κατάρ από τις επενδύσεις στην Ελλάδα είναι… fake news.

Ετσι, σήμερα η εταιρία προχώρησε σε νέα ανακοίνωση-απάντηση προς τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών.

Ολόκληρη η ανακοίνωση αναφέρει:

«Επειδή διαπιστώνουμε ότι από ορισμένες πλευρές επιχειρείται να δοθούν διαφορετικές προεκτάσεις στην ανακοίνωσή μας για διακοπή των επενδύσεών μας στην Ελλάδα, διευκρινίζουμε ρητά ότι αναφερθήκαμε στις επενδύσεις μας στη Ζάκυνθο και την οξιά, οι οποίες έχουν ανασταλεί λόγω δικαστικών εμπλοκών από το 2014 τουλάχιστον και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, περιλαμβανομένων και διώξεων των εκπροσώπων μας ώστε να καθίσταται η επενδυτική μας δραστηριότητα στα έργα αυτά δύσκολη. Πέραν αυτού καμιά ερμηνεία της ανακοίνωσής μας δεν είναι αποδεκτή», τονίζεται στην ανακοίνωση.

Δεν έβαλε μυαλό ( και ούτε πρόκειται) ο κόσμος του χρήματος

Του Νίκου Βαρσάμη

« Η Ελλάδα οδηγήθηκε στην κρίση γιατί κατανάλωσε πάνω από τις δυνατότητές της». Η επωδός αυτή ήταν το αγαπημένο σλόγκαν τόσο της ευρωπαϊκής ελίτ όσο και της εγχώριας. Παράλληλα η προπαγάνδα τους προσπαθούσε να πείσει τους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο, ότι οι αδιόρθωτοι Έλληνες ζουν με τα δανεικά και οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι πληρώνουν την δική μας μεσογειακή ραστώνη, αποσιωπώντας ότι πρόκειται για έντοκο δανεισμό που περιλαμβάνει δρακόντειους όρους αποπληρωμής 

Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι, αντίθετα πρόκειται για μια τεχνική παραπλάνησης και αντιπερισπασμού. Στην εποχή του ο Καρλ Μαρξ έλεγε πως οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης κυριαρχούν αντικειμενικά στην κοινωνία. Η κυρίαρχη τάξη συνεπώς έχει κάθε συμφέρον να ρίχνει τα βάρη στους φτωχούς και αδύναμους για να κρύψεις τις δικές ενοχές, τις δικές της ευθύνες, τα δικά της εγκλήματα. 

Γιατί όμως αντιπερισπασμός;

Ας πάμε λίγα χρόνια πίσω τότε που ξέσπασε στις ΗΠΑ η κρίση των ενυπόθηκων δανείων subprime η οποία οδήγησε στην κατάρρευση της Lehman Βrothers (15.9.2008), ανοίγοντας έτσι το δρόμο στη μεγαλύτερη παγκόσμια ύφεση του δυτικού καπιταλισμού μετά το 1929. Παρά την κρίση λίγα πράγματα δείχνουν να έχουν αλλάξει στον κόσμο του χρήματος. Απεναντίας αντί η κρίση να οδηγήσει σε περισυλλογή, τράπεζες, οι οικονομική ελίτ και συντηρητικοί πολιτικοί κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να διατηρήσουν την εξουσία μεταφέροντα τα βάρη στους φτωχούς. 

Με την καταιγίδα που προκάλεσε η κρίση θα έπρεπε να υπάρχει ένας λογικός σύνδεσµος ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και στις χρηματιστηριακές αξίες. Τίποτα από αυτά δεν έγινε απεναντίας τα πράγματα μετά τη χρεοκοπία απέδειξαν ότι ο χρηµατοπιστωτικός κλάδος απέκτησε σηµαντική και αυξημένη αυτονοµία. 

Μπορεί λοιπόν η κατάρρευση της Lehman Βrothers το 2008 να έπιασε στον ύπνο τους ιθύνοντες και να τους ανάγκασε να την θυσιάσουν ως άλλη Ιφιγένεια, μόνο και μόνο για διακηρύξουν μετά προς πάσα κατεύθυνση ότι «οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να τις αφήσουμε να καταρρεύσουν». Αποτέλεσμα, ανέλαβε το αμερικανικό κράτος –που πρέπει κατά του θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού να μην ανακατεύεται και να αφήνει ελεύθερη της Αγορά- να δώσει αφενός ζεστό χρήμα 3 και πλέον δισεκατομμυρίων δολαρίων και αφετέρου να φορτώσει στους ώμους των φορολογουμένων τα κερατιάτικα των τραπεζών. Την ίδια πρακτική με αυτή των ΗΠΑ ακολούθησε και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία προκειμένου να σώσει τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες από τα τοξικά ομόλογα, μετέφερε τα βάρη στις πλάτες των φορολογουμένων πολιτών μετατρέποντας το τραπεζικό χρέος σε χρέος των κρατών. Επ’ αυτού ο ελληνικός λαός έχει τα χρόνια αυτά αποκτήσει πικρή πείρα 

Όμως, αν τα παραπάνω που περιγράφουμε είναι λίγο πολύ γνωστά, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν το πάθημα έγινε μάθημα. Η απάντηση είναι απλή όχι, αντίθετα τα πράγματα έγιναν χειρότερα, οι «εγκληματίες» αντί να συμμαζευτούν έγιναν πιο θρασείς. 

Ανισορροπίες

Η κατάρρευση της Lehman και η επακόλουθη οικονομική κρίση ήταν το σύμπτωμα των διογκωμένων χρεών, των παγκόσμιων ανισορροπιών, της υπερβολικής ισχύος του χρηματοοικονομικού τομέα και της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, που στήριξαν ένα οικονομικό μοντέλο κατανάλωσης που βασίστηκε στον δανεισμό. 

Από το 2007 το σύνολο του χρέους ιδιωτικού και δημόσιου τομέα αυξήθηκε αντί να μειωθεί, με τον υψηλότερο δημόσιο δανεισμό να αντισταθμίζει τη μείωση του χρέους των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. 

Χαρακτηριστικά από την κατάρρευση της Lehman το παγκόσμιο χρέος έχει αυξηθεί κατά 75 τρις δολάρια (66,3 τρισ. ευρώ), στην πραγματικότητα η παγκόσμια οικονομία χρησιμοποίησε τη μελλοντική ανάπτυξη ως ενέχυρο, καθώς ουσιαστικά δανείζεται από το μέλλον. Έγκυροι αναλυτές εκτιμούν πως το χρέος αντικατέστησε την παραγωγικότητα, ενώ μαζί με έναν άνευ προηγουμένου όγκο «δωρεάν χρήματος» από τις κεντρικές τράπεζες που έφθασε τα 15 τρις Δολάρια περιέπλεξαν το κουβάρι της κρίσης. Αξίζει δε να σημειωθεί πως μόνο οι 50 κορυφαίες κεντρικές τράπεζες του κόσμου μείωσαν τα επιτόκιά τους μετά την κρίση του 2008 περισσότερες από 700 φορές. 

Ανίερη τριάδα

 Τραπεζικά ιδρύματα, πολιτικοί και κεντρικές τράπεζες έχουν συστήσει μιαν ανίερη τριάδα, στο πλαίσιο της οποίας καθένα από τα μέλη εξαρτάται από τα υπόλοιπα για να διατηρήσει την εξουσία του. Οι οριακές μειώσεις στις παγκόσμιες ανισορροπίες στο εμπόριο και στις κεφαλαιακές ροές είχαν ως αποτέλεσμα χαμηλότερη ανάπτυξη και πάγωμα κάθε προσπάθειας μεταρρυθμίσεων. Ο χρηματοοικονομικός τομέας που είχε δημιουργηθεί για να στηρίζει την πραγματική οικονομία, μεταμορφώθηκε με τα χρόνια δραστικά προς το χειρότερο. Οι συναλλαγές των αξιώσεων αυτών έχουν γίνει οι ίδιες πιο επικερδείς, οδηγώντας σε μια δυσανάλογη αύξηση στα επίπεδα της χρηματοοικονομικής δραστηριότητας έναντι αυτής των πραγματικών επιχειρήσεων. 

Εν τω μεταξύ οι «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν τράπεζες» έχουν γίνει ακόμα μεγαλύτερες. Οι πρωτοβουλίες, όπως οι οίκοι εκκαθάρισης για τα παράγωγα, έχουν δημιουργήσει πολύπλοκες διασυνδέσεις ενώ τα νέα συστημικά ρίσκα πολλαπλασιάστηκαν. 

«Αν δεν σταθεροποιούνταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να πάμε σε ύφεση όπως αυτή της δεκαετίας του 1930, ανέφερε πάντως σε συνέντευξή του στην «USA Today» με αφορμή την έκδοση των απομνημονευμάτων του ο πρώην πρόεδρος της Federal Reserve Μπεν Μπερνάνκι, σημειώνοντας πως τότε θα έπρεπε περισσότερα στελέχη να πάνε στη φυλακή για τις πράξεις τους. 

Η «φούσκα» στην αγορά ακινήτων δεν θα οδηγούσε στην κρίση του 2008 αν δεν υπήρχε υπερβολική μόχλευση, υποστήριξε από την πλευρά του, ο τότε πρόεδρος της Fed Αλαν Γκρίνσπαν. 

«Τι πήγε στραβά»;

Οι οικονομολόγοι, εξετάζοντας το «τι πήγε στραβά» τότε, εντόπισαν ορισμένους βασικούς παράγοντες για την κρίση που έφερε η κατάρρευση της Lehman Βrothers. Τη δεκαετία πριν από την κρίση δημιουργήθηκε μια επίπλαστη αίσθηση γρήγορου πλουτισμού. 

Τρεις κινήσεις του επικεφαλής της Fed επί 18 χρόνια Αλαν Γκρίνσπαν έφεραν πιο κοντά την κρίση. Ποιες είναι αυτές:

·                     Πρώτο το 1998 έδωσε τη δυνατότητα στις εμπορικές τράπεζες να δρουν και ως χρηματιστές, το 2000 είχαμε την απελευθέρωση των σύνθετων παραγώγων (CDS, CDΟ, CΜΒS κ.ά.), ενώ μετά τις 11.9.2001 τα επιτόκια παρέμειναν σε χαμηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα η υπερβάλλουσα ρευστότητα να ψάχνει να βρει εναλλακτικούς τρόπους υψηλής απόδοσης.

·                     Δεύτερο: η αλλαγή δραστηριοτήτων στις τράπεζες επέτρεψε τις τιτλοποιήσεις, την ίδια ώρα που οι οργανισμοί πιστοληπτικής αξιολόγησης παρείχαν υψηλούς βαθμούς φερεγγυότητας προσφέροντας τα απαραίτητα πιστοποιητικά ώστε να μπορούν να πουλήσουν τα τοξικά ομόλογα. Οι Αρχές άφησαν επίσης να οδηγηθεί σε χρεοκοπία η Lehman δίνοντας σήμα συναγερμού κινδύνου που επιτάχυνε την ύφεση.

·                     Τρίτο: η απληστία όλων, των επενδυτών, των τραπεζών και των στελεχών τους, των hedge funds, των private funds αλλά και όλων όσοι δανείστηκαν περισσότερα από όσα μπορούσαν να αποπληρώσουν.

Σήμερα μετά από όσα συνέβησαν συνεχίζεται ακάθεκτη και με μεγαλύτερη ένταση η δημιουργία πολυσύνθετων προϊόντων. Με συνέπεια να υπάρχει µια εικονική πραγµατικότητα αξιών που ξεπερνά πάνω από 10 φορές το παγκόσµιο ΑΕΠ, καθώς περί τα 800 τρις δολάρια «παίζονται» στις αγορές παραγώγων, ενώ µόνο τα 90 τρις δολάρια αφορούν συναλλαγές εντός των οργανωμένων αγορών Αυτό επηρεάζει παράλληλα την πορεία των οικονοµιών, καθώς οι αγορές έχουν πλέον την ιδιότητα όχι απλώς να αποτιµούν αλλά και να σχεδιάζουν τις μελλοντικές αξίες.

ΠΗΓΗ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΚΡΙΣΕΩΝ

Πρωτ. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης 

Καθηγητής Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ.

Ορισμένοι σύγχρονοι θεολόγοι υποστηρίζουν, ότι η Εκκλησία σώζει τον κόσμο «με αυτό που είναι» (ως χώρος ϕανερώσεως της χάριτος και αγιασμού των ανθρώπων) κι όχι  «με αυτό που κάνει» (την κοινωνική της προσϕορά). Η θέση αυτή είναι  καταρχήν ορθή, αρκεί  να μην αυτονομείται. Διότι  έχει  μεγάλη σημασία και «αυτό που κάνει». Από το άλλο  μέρος δημοσιογράϕοι  και σχολιαστές της  σύγχρονης κοινωνικής  πραγματικότητας βλέπουν την Εκκλησία ως κοσμική κοινωνική οργάνωση αναζητώντας  και αναγνωρίζοντας σε αυτή μόνο το κοινωνικό έργο,  παραβλέποντας προϕανώς  ότι  το πνευματικό  και μυστηριακό της έργο  έχει  κοινωνικές διαστάσεις. Αναρωτιέμαι, όταν περάσει η οικονομική κρίση, η Εκκλησία δεν θα έχει κάτι να προσϕέρει στην κοινωνία;  

Στον ελάχιστο χρόνο που έχω στη διάθεσή μου,  θα αναϕέρω ορισμένα παραδείγματα προσϕοράς της Εκκλησίας σε περιόδους κρίσεων.  

1. Η Εκκλησία καταρχήν προσϕέρει τον πνευματικό και υλικό της πλούτο, όχι απλώς για την ατομική ηθική βελτίωση των ανθρώπων αλλά για την οντολογική τους ανακαίνιση που σημαίνει μπόλιασμα με το πνεύμα του αυτοθυσιαστικού ήθους. Προσϕέρει το Ευαγγέλιο της χαράς, το ευαγγέλιο της ειρήνης, το ευαγγέλιο της δικαιοσύνης, της ελπίδας και της αγάπης. Δηλαδή το Ευαγγέλιο  του Χριστού, ο οποίος είπε: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεϕορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». Η Εκκλησία ϕορτώνεται και ξεπλένει τις αμαρτίες του κόσμου. Και δεν πρέπει τα στελέχη της να διαμαρτύρονται γι΄ αυτό.  Οι πρώτοι που θυσιάζονται για το καλό της κοινωνίας και του λαού είναι τα ϕιλότιμα μέλη της, είτε κληρικοί είτε λαϊκοί. 

Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του καθηγητή Γεωργίου Μυλωνά που συνελήϕθη και ϕυλακίστηκε με μια ομάδα ϕοιτητών από το Διεθνές Κολλέγιο της Σμύρνης το 1922. Οι Τούρκοι θα τους εκτελούσαν, αλλά τους έσωσε ένας Τουρκοκρητικός και τους έδωσε τις παρακάτω πληροϕορίες, που ο Μυλωνάς μετέϕερε στο βήμα της Ακαδημίας Αθηνών το 1982  σε έκτακτη συνεδρία για τη συμπλήρωση 60 χρόνων από την καταστροϕή της Σμύρνης. Ιδού η ομολογία του Τουρκοκρητικού και ο σύντομος διάλογος με το Γ. Μυλωνά:  

 «Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας (εννοεί τον Ιερομάρτυρα  Χρυσόστομο Σμύρνης).  Ήμουν μ΄ εκείνους που τον τύϕλωσαν, που του ‘βγαζαν τα μάτια και αιμόϕυρτο τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά, μ΄εκείνους που τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν. Βαθειά εντύπωση μου έκανε και αξέχαστος  η στάση του. Στα μαρτύρια που τον υπέβαλαν δεν απήντα με ϕωνές, με παρακλήσεις, με κατάρες. Το πρόσωπό του το κατάχλωμο, το σκεπασμένο με το αίμα των ματιών του, το είχε εστραμμένο προς τον ουρανό και διαρκώς κάτι ψιθύριζε, που δεν ηκούετο πέρα από την περιοχή του. Ξέρεις εσύ, δάσκαλε, τι έλεγε;» - «Ναι ξέρω» του απήντησα. «Έλεγε: Πάτερ Άγιε, άϕες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». «Δεν σε καταλαβαίνω, δάσκαλε, μα δεν πειράζει. Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του. Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει την χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δύο χέρια του Δεσπότη. Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό, που ϕαινόταν μάλλον στεναγμός ανακουϕίσεως παρά πόνου. Τόσο τον λυπήθηκα τότε, που με δυό σϕαίρες στο κεϕάλι τον αποτελείωσα. Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα, ελπίζω πως θα ησυχάσω. Γι αυτό σας χάρισα τη ζωή». – «Και που τον έθαψαν;» ρώτησα με αγωνία.- «Κανείς δεν ξέρει πού έριξαν το κομματιασμένο του κορμί».

2. Το δεύτερο που προσϕέρει η Εκκλησία σε περιόδους κρίσεων είναι τα χρυσά και τα αργυρά της, που  ο λαός τα πρόσϕερε από ευλάβεια και ευγνωμοσύνη κι εκείνη τα επιστρέϕει για το λαό. Αυτοί που πλούτισαν σε βάρος του λαού τα τελευταία 40 χρόνια, δεν πρέπει με κάποιο τρόπο να επιστρέψουν στην ελληνική κοινωνία αυτόν τον πλούτο; Όχι με ϕιλανθρωπίες, αλλά με επενδύσεις, δουλειές και παίρνοντας κάποιο ρίσκο.    

Το 1822 ο επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήϕ πρότεινε να συγκεντρωθούν όλα τα χρυσά σκεύη της Εκκλησίας εκτός από τα άγια δισκοπότηρα και τις λαβίδες. « Και συνεισέϕεραν προθύμως Εκκλησίαι και Μοναί: λυχνίας αργυράς, και κηροπήγια και εί τι των εντός της Θείας τραπέζης καθιερωμένων χρυσών και αργυρών, επαρκούσαι προς διατροϕήν των αγωνιζομένων πενήτων, και κουϕίζεσθαι το δυνατόν τα ϕοβεράς ανάγκας του πολέμου. Συνήχθησαν δε περίπου λίτραι δισχίλιαι τετρακόσιαι (ή οκάδες 800) αργύρου και χρυσού και νόμισμα από τούτων ήθελον κόπτειν», όπως αναϕέρει ο  Κωνσταντίνος Οικονόμου. 

 Επίσης από το 1917 μέχρι το 1930 απαλλοτριώθηκαν εκκλησιαστικές εκτάσεις αξίας άνω του 1.000.000.000 προπολεμικών δραχμών για την αποκατάσταση  των προσϕύγων της Μικρασιατικής καταστροϕής. Το κράτος κατέβαλε στο τότε Γενικό Εκκλησιαστικό Ταμείο, που είχε  ιδρυθεί από το ίδιο για  τη   συντήρηση  του  κλήρου  μόνο   40  εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 960. 000.000   οϕείλονται   ακόμη.  

Κάτι ανάλογο έγινε το 1952 και το 1987. Το πρόβλημα είναι ότι  η περιουσία αυτή δεν δόθηκε τελικά στο πτωχό λαό, αλλά την εκμεταλλεύτηκαν και μεγάλο μέρος πούλησαν οι επιτήδειοι με ίδιον όϕελος.  Γι’ αυτό και είμαστε δύσπιστοι και καχύποπτοι. Δεν πιστεύουμε εύκολα τα μεγάλα λόγια. Ας ελπίσουμε, ότι αυτά που λέγονται εδώ σήμερα από τους εκπροσώπους της Ν.Δ. θα αναγνωρίζονται κι όταν οι συνομιλητές μας θα βρίσκονται στην εξουσία.  

3. Πέρα όμως από τα παραπάνω υπάρχει και ένα  άλλο γεγονός, που δεν έχει  προσεχθεί. Οι  κληρικοί είναι οι μόνοι στο δημόσιο χώρο που με πρωτοβουλία τους κτίζουν, διακοσμούν, συντηρούν, ανακαινίζουν και γενικά ϕροντίζουν το χώρο στον οποίο εργάζονται. Σε κάθε Μητρόπολη υπάρχουν ανοιχτά  πολλά εργοτάξια για δεκαετίες, όπου απασχολούνται οικοδόμοι όλων των ειδικοτήτων, τεχνίτες, αλλά και μαραγκοί, ξυλογλύπτες, αγιογράϕοι, αργυροχόοι και άλλοι. Αναπτύσσεται αθόρυβα ένας θαυμάσιος πολιτιστικός πλούτος. Τα χρήματα για όλα αυτά τα έργα δεν προέρχονται από επιχορηγήσεις  του κράτους, αλλά κατά κανόνα από το λαό του Θεού και μικρούς δωρητές, που βλέπουν το έργο της Εκκλησίας να προάγεται. Οι επίσκοποι και εϕημέριοι που αναλαμβάνουν το έργο αυτό γίνονται συχνά «ζητιάνοι», για να το  ϕέρουν σε  πέρας. Να σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι τα τελευταία χρόνια πολλοί  ναοί λόγω της οικονομικής κρίσης έχουν αναστείλει τις οικοδομικές εργασίες τους και δίδουν προτεραιότητα στο κοινωνικό έργο.  

Ακόμη σε  κάθε ναό απασχολούνται με έμμισθη σχέση και ασϕάλιση ψάλτες, νεωκόροι, καθαριστές κ.λπ. Δεν είναι εύκολο να υπολογίσει κάποιος πόσες χιλιάδες οικογένειες ζουν σήμερα από τα «εργοτάξια της Εκκλησίας», χωρίς την  παραμικρή  επιβάρυνση για  το  κράτος. 

Ανάλογο έργο γίνεται στα μοναστήρια από τους μοναχούς, οι οποίοι όχι μόνο ανακαινίζουν και συντηρούν τις κτιριακές εγκαταστάσεις και διαϕυλάσσουν το ϕυσικό περιβάλλον, αλλά  γίνονται ταυτόχρονα και άμισθοι ϕύλακες των μνημείων αλλά και των κειμηλίων μεγάλης αξίας που θησαυρίζονται  εκεί.

4. Παράλληλα στις μέρες μας η  Εκκλησία έχει να επιδείξει σημαντικό κοινωνικό έργο, παρότι  δεν  είναι αυτή η κύρια αποστολή της. 

 Οι υποδομές για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας αναπτύχθηκαν κυρίως με τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα από τις γειτονικές κυρίως χώρες των Βαλκανίων. Στη συνέχεια όμως χρειάσθηκαν και για τον εντόπιο πληθυσμό. Στα οργανωμένα Ιδρύματα της Εκκλησίας  έχουν αναπτυχθεί ποικίλες δράσεις παροχής προνοιακών και ϕιλανθρωπικών υπηρεσιών. Συσσίτια, γηροκομεία, γενικά ϕιλόπτωχα  ταμεία,  παιδικοί σταθμοί, κοινωνικά ιατρεία, Ιδρύματα χρονίως πασχόντων, κέντρα ρουχισμού, τράπεζες αίματος και άλλες ενοριακές δραστηριότητες που δεν μας αρκεί ο χρόνος να αναϕέρουμε. 

Θα αναϕέρω όμως το εξής: Για τη συντήρηση και τη λειτουργία των Ευαγών  Ιδρυμάτων της  Εκκλησίας της  Ελλάδος δαπανώνται ετησίως περί τα 100.000.000 Ευρώ, χωρίς να μπορεί να υπολογισθεί το κόστος της εθελοντικής  προσϕοράς όσων διακονούν  αμισθί τις δραστηριότητές της. Να σημειωθεί ότι και οι εθελοντές ωϕελούνται πολύ περισσότερο, διότι βγαίνουν από την απομόνωση, δημιουργούν  πνεύμα συλλογικής συνείδησης και  αισθάνονται  χρήσιμοι στην κοινωνία. Δεν θα αναϕερθώ στις δραστηριότητες της Μητροπόλεώς μας, οι οποίες είναι γνωστές στους πολίτες και ήδη αναϕέρθηκαν ορισμένες από αυτές.  

5. Πέρα όμως από όλα αυτά η Εκκλησία δεν κολακεύει το λαό σε αντίθεση με άλλους κοινωνικούς και κομματικούς σχηματισμούς. Κρατά τη μνήμη ζωντανή. Λέει στο λαό την αλήθεια και τον καλεί σε μετάνοια. Του θυμίζει την προσωπική και κοινωνική ευθύνη. Προτείνει το μέτρο με την αριστοτελική έννοια του όρου. Εμπνέει την κοινωνική αλληλεγγύη και έτσι συμβάλλει στην κοινωνική αρμονία και την υπέρβαση των αδιεξόδων που δημιουργεί η σύγχρονη πολύπλευρη κρίση.