Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ και η Τουρκία έγιναν στρατηγικοί ανταγωνιστές

Του Steven A. Cook

 Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν οδήγησε τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις από το κακό στο χειρότερο. Μερικές ημέρες πριν είχε υποστηρίξει πως κατάσκοποι είχαν διεισδύσει στις αμερικανικές διπλωματικές αποστολές στην Τουρκία και δήλωνε πως δεν θεωρεί τον Αμερικανό πρέσβη στην Άγκυρα Τζον Μπας ως νόμιμο εκπρόσωπο των ΗΠΑ.

Ο Τούρκος πρόεδρος κλιμάκωσε τη διπλωματική κρίση που ξεκίνησε με την αμερικανική απόφαση να σταματήσει τις χορηγήσεις βίζας σε Τούρκους πολίτες σε αντίποινα της σύλληψης Τούρκου υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας με την κατηγορία της συμμετοχής του στο κίνημα Γκιουλέν.

Η υπόθεση αυτή όμως αποτελεί μια από τις πολλές που έπληξαν τις διμερείς σχέσεις τα τελευταία χρόνια. Είναι εμφανές πως ΗΠΑ και Τουρκία είναι πλέον πολύ περισσότερο στρατηγικοί ανταγωνιστές παρά εταίροι και σύμμαχοι, ειδικά στη Μέση Ανατολή.

Θα ήταν όμως σφάλμα να υποστηριχθεί πως οι ταραγμένες σχέσεις ΗΠΑ- Τουρκίας οφείλονται μόνο στον Ερντογάν. Στην πραγματικότητα οι δύο χώρες έχουν μπει σε πορεία σύγκρουσης από τα Χριστούγεννα του 1991, όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση.

Πολλά έχουν λεχθεί για την προσπάθεια του Ερντογάν, την τελευταία δεκαετία, να κερδίσει ολοένα και περισσότερη εξουσία. Και φυσικά όλα αυτά ισχύουν. Όμως με τον τρόπο αυτό παραγνωρίζονται τρεις σοβαροί παράγοντες που διέπουν την τουρκική εξωτερική πολιτική.

Ο πρώτος είναι ότι ο τουρκικός λαός ασπάζεται τις ιδέες και την καχυποψία του Ερντογάν για τα Δύση. Ο δεύτερος αφορά το αυτονόητο, ότι δηλαδή ΗΠΑ και Τουρκία δεν έχουν με κανέναν τρόπο κοινές αρχές και αξίες και τέλος ο τρίτος έχει να κάνει με τις αλλαγές που συντελέσθηκαν στον κόσμο από τότε που οι δύο χώρες κατέστησαν σύμμαχοι.

Δεδομένων των αλλαγών στην παγκόσμια δυναμική, οι σχέσεις των ΗΠΑ με το οποιοδήποτε πλειοψηφών τουρκικό κόμμα θα ήταν και πάλι τεταμένες. Αν κυβερνούσε το αντιπολιτευόμενο CHP για παράδειγμα και πάλι θα υπήρχε ένταση αφού το κόμμα αυτό τάσσεται υπέρ του Άσαντ και κατά των Κούρδων. Και λίγο ή πολύ το ίδιο ισχύει για όλα σχεδόν τα τουρκικά κόμματα που φλερτάρουν και με το Ιράν εδώ και χρόνια.

Αυτό το γεγονός παραγνωρίζεται από πολλούς Αμερικανούς αξιωματούχους που εξακολουθούν να διατηρούν μια ετεροχρονισμένη άποψη για την Τουρκία. Η πολιτική τους θυμίζει ακόμα τη μυθολογία του Ψυχρού Πολέμου, ξεχνώντας πως άνευ της σοβιετικής απειλής δεν υπάρχει σοβαρός δεσμός μεταξύ Άγκυρας και Ουάσινγκτον. Οι διμερείς σχέσεις δεν βασίστηκαν ποτέ στη φιλία, την εμπιστοσύνη, τις αξίες, αλλά μόνο στον κοινό κίνδυνο.

Ακόμα και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ οι Αμερικανοί υπέθεσαν πως οι διμερείς σχέσεις θα παρέμεναν ως είχαν και ακόμα πως η Τουρκία θα αποτελούσε μοντέλο για τις τουρκογενείς χώρες της κεντρικής Ασίας, ή πως η Άγκυρα θα αποτελούσε τον φάρο της ασφάλειας και της ειρήνης στη Μέση Ανατολή.

Καμία από τις προσδοκίες αυτές δεν υλοποιήθηκε διότι υπερτιμούσαν τις δυνατότητες της Τουρκίας και υποτιμούσαν την ιστορική κληρονομιά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και τα δεδομένα της τουρκικής εσωτερικής πολιτικής και την διεθνή οπτική της τουρκικής ηγεσίας. Κάθε αποτυχία συνεννόησης απομάκρυνε ΗΠΑ και Τουρκία ακόμα περισσότερο.

Έτσι, με δικό τους κόστος, οι Αμερικανοί ανακάλυψαν πως η ηγεσία της Τουρκίας, ακόμα και οι στρατιωτικοί, ούτε δημοκράτες είναι, ούτε φιλοδυτικοί. Αντίθετα βλέπουν με μεγάλη καχυποψία τη Δύση και ειδικά τις ΗΠΑ. Είναι επίσης σφάλμα να λέγεται πως οι σχέσεις Ουάσινγκτον και Άγκυρας ήταν πάντα θερμές, όπως οι αντίστοιχες των ΗΠΑ με Γερμανία και Βρετανία.

Υπάρχει καλή συνεργασία Αμερικανών και Τούρκων αξιωματούχων στο ΝΑΤΟ, αλλά και εκεί υπάρχει καχυποψία λόγω τους τουρκικού εθνικισμού και της άποψης περί υποστήριξης των Κούρδων από τις ΗΠΑ. Οι Τούρκοι αξιωματικοί στο ΝΑΤΟ δεν είναι φιλοδυτικοί, αλλά μόνο τουρκόφιλοι. Το αυτό ισχύει και για την τουρκική πολιτική ηγεσία.

Ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι ΗΠΑ και Τουρκία δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Φυσικά και οι δύο πλευρές έχουν κάποια κοινά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται και δεν έχουν κοινή οπτική στο πως οι κοινοί στόχοι μπορούν να επιτευχθούν.

Για τους Αμερικανούς οι περιστασιακές έστω αναθερμάνσεις των σχέσεων της Άγκυρας με την Τεχεράνη έχει επίπτωση στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ενώ καταλογίζουν στην Άγκυρα και τις σχέσεις της με τη Χαμάς και με εξτρεμιστικές ομάδες στην Συρία.

Ωστόσο αυτές οι εντάσεις ξεκίνησαν πριν τον Ερντογάν. Για παράδειγμα η Τουρκία ήταν αντίθετη στις κυρώσεις κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, ενώ υπήρχαν τριβές για την Κύπρο και την ένταση στο Αιγαίο.

Ο κόσμος στο μεταξύ άλλαξε τόσο που η Τουρκία, μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, συνεργάζεται με τη Ρωσία, η οποία αγωνίζεται να αποδυναμώσει την συμμαχία αυτή. Και αυτό συμβαίνει μάλιστα στην Συρία την ώρα που οι ΗΠΑ μάχονται κατά του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους μαζί με κουρδικές δυνάμεις τις οποίες οι Τούρκοι θεωρούν παρακλάδι του ΡΚΚ εναντίον του οποίου πολεμούν από το 1984.

Έτσι η στρατηγική σχέση των δύο έχει περιοριστεί στην χρήση από τους Αμερικανούς της βάσης του Ιντσιρλίκ για τον αγώνα κατά του ΙΚ με τους Τούρκους να απειλούν κατά καιρούς να απαγορεύσουν τη χρήση της βάσης.

Η απόφαση της κάθε μια χώρας να συνεργάζεται με τον αντίπαλο της άλλης δείχνει πως οι σχέσεις ΗΠΑ- Τουρκίας, έχουν να κάνουν πολύ λιγότερο με την διεθνή οπτική του Ερντογάν ή την απόφαση του προέδρου Ομπάμα να μετατοπίσει το στρατηγικό βάρος των ΗΠΑ, αλλά με τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου.

Από την έναρξη του «πολέμου για τη βίζα» όλοι αναρωτιούνται αν θα υπάρξει κλιμάκωση. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν και πολλά εξαρτώνται από τους εσωτερικούς πολιτικούς υπολογισμούς του Ερντογάν. Δεδομένου του αντιαμερικανισμού στην Τουρκία κάθε Τούρκος ηγέτης θα επιχειρούσε να αποκομίσει οφέλη συγκρουόμενος με τις ΗΠΑ.

Όμως το ερώτημα είναι πως οι ΗΠΑ θα χειριστούν την τουρκική στροφή που καθιστά την Άγκυρα από στρατηγικό εταίρο σε ανταγωνιστή και από σύμμαχο σε αντίπαλο. Αν η Ουάσινγκτον εξακολουθήσει να βλέπει την Τουρκία μέσα από το πρίσμα του Ψυχρού Πολέμου θα υπάρξει αδιέξοδο.

ΠΗΓΗ

«ΠΑΓΩΣΑΝ» όλες οι πληρωμές! ΕΠΙΑΣΑΝ Έλληνες ευρωβουλευτές να κλέβουν...

Σοκ έχει προκαλέσει στις Βρυξέλλες η απόφαση της αρμόδιας υπηρεσίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να «παγώσει» όλες τις πληρωμές προς τους τοπικούς συνεργάτες (local assistants) των Ελλήνων ευρωβουλευτών, επειδή ερευνά κατά πόσο οι τελευταίοι απασχολούν ...«μαϊμού» συνεργάτες! 

Η Ελλάδα, όπως αποκαλύπτει σε ρεπορτάζ της η εφημερίδα "δημοκρατία", βρέθηκε στο μικροσκόπιο της OLAF, της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης, μετά την καταγγελία κατά του ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Μανώλη Κεφαλογιάννη ότι εισέπραττε το 60% του μισθού συνεργάτιδάς του. Η αρμόδια επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, με επικεφαλής τον Γάλλο ευρωβουλευτή Ζαν-Μαρί Καβαδά, εξετάζει το αίτημα άρσης της ασυλίας του κ. Κεφαλογιάννη και σύντομα θα κάνει τη σχετική εισήγηση στην Ολομέλεια. «Οι πλαστογραφίες και οι εκβιασμοί σε βάρος του κ. Κεφαλογιάννη δεν μπορούν να πλήξουν ούτε τον ίδιο ούτε και την οικογένεια του», είχε απαντήσει μέσω κύκλων του ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ, όταν είχε προ μηνών δημοσιοποιηθεί η υπόθεση.

 
Πλέον, το ενδιαφέρον της OLAF φέρεται να στρέφεται στο κατά πόσο οι τοπικοί συνεργάτες των Ελλήνων ευρωβουλευτών ασκούν πραγματικά κοινοβουλευτικά καθήκοντα ή εμπίπτουν σε μία από τις δύο παρακάτω κατηγορίες: α) απλοί «ταμίες», δηλαδή συνεργάτες-«φαντάσματα» που εισπράττουν ένα μισθό και τον αποδίδουν αμέσως στον ευρωβουλευτή β) συνεργάτες που παρέχουν άλλου είδους υπηρεσίες, όπως για παράδειγμα να κανονίζουν εμφανίσεις και συνεντεύξεις των ευρωβουλευτών σε ΜΜΕ, με το αζημίωτο!

Εντύπωση, για παράδειγμα, προκαλεί το γεγονός ότι ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Σωτήρης Ζαριανόπουλος, απασχολεί έναν διαπιστευμένο συνεργάτη (με έδρα δηλαδή τις Βρυξέλλες) και δέκα τοπικούς συνεργάτες (με έδρα δηλαδή την Αθήνα), όπως και το ότι ο Νότης Μαριάς δεν εμφανίζεται να απασχολεί κανένα συνεργάτη στις Βρυξέλλες, αλλά έχει εννιά στην Αθήνα!

Η έρευνα αφορά και τους 21 Έλληνες ευρωβουλευτές, που είναι οι ακόλουθοι: Δημήτρης Παπαδημούλης, Στέλιος Κούλογλου, Κωνσταντίνα Κούνεβα (ΣΥΡΙΖΑ), Μανώλης Κεφαλογιάννης, Μαρία Σπυράκη, Ελίζα Βόζεμπεργκ, Γιώργος Κύρτσος, Θοδωρής Ζαγοράκης (Νέα Δημοκρατία), Νίκος Ανδρουλάκης, Εύα Καϊλή (ΠΑΣΟΚ), Γιώργος Επιτήδειος, Λάμπρος Φουντούλης, Ελευθέριος Συναδινός (Χρυσή Αυγή), Σωτήρης Ζαριανόπουλος, Κωνσταντίνος Παπαδάκης (ΚΚΕ), Γιώργος Γραμματικάκης, Μιλτιάδης Κύρκος (Ποτάμι) Νίκος Χουντής (ΛΑΕ), Κώστας Χρυσόγονος (ανεξάρτητος), Σοφία Σακοράφα (ανεξάρτητη), Νότης Μαριάς (Ελλάδα-Ο άλλος δρόμος).

Όσο διαρκεί η σχετική έρευνα, οι πληρωμές των τοπικών συνεργατών των Ελλήνων ευρωβουλευτών από τις σχετικές διοικητικές υπηρεσίες του Ευρωκοινοβουλίου έχουν ανασταλεί και οι αρμόδιες υπηρεσίες ερευνούν εξονυχιστικά τη δραστηριότητά τους, ζητώντας να τους προσκομίσουν τα βιογραφικά τους σημειώματα, τα email που έχουν ανταλλάξει με τους ευρωβουλευτές, μέσα από τα οποία αποδεικνύεται ότι επιτελούν συγκεκριμένο έργο, καθώς και άλλα ανάλογα στοιχεία.

ΠΗΓΗ

Χορεύοντας με τους μύθους. Η νεκρανάσταση του οικονομισμού

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ανάμεσα στις δύο οργανώσεις που είχαν απομείνει από την πάλαι ποτέ κραταιά «επαναστατική αριστερά», την ΟΜΛΕ και το ΕΚΚΕ, ξέσπασε ένας ανταγωνισμός αγωνιστικότητας.

 Η μία από τις δύο, πρότεινε την διεκδίκηση 500 δραχμών μεροκάματου, εξηγώντας στις «εργατικές μάζες» ότι αυτή η διεκδίκηση θα προκαλούσε την «κατάρρευση» του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας, που δεν θα άντεχε φυσικά να ικανοποιήσει αυτήν την δίκαια αποζημίωση της εργασίας.

 Η δεύτερη υπερθεμάτισε ζητώντας κάτι παραπάνω, ωστόσο ο ανταγωνισμός τους δεν έφτασε στα όρια του γελοίου δημοπρατηρίου, καθώς οι εργαζόμενες τάξεις δεν φάνηκαν να συγκινούνται από τα κελεύσματα της «πρωτοπορίας» τους.

 Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός, ίσως ούτε δύο χρόνια και η καινούρια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αρχές του 1982 προχώρησε στον διπλασιασμό μισθών και ημερομισθίων, αγγίζοντας, ακόμη και ξεπερνώντας το όριο των 500 δραχμών ημερησίως, χωρίς όμως να καταρρεύσει ο καπιταλισμός.

 Η «αυτόματη κατάρρευση» του καπιταλισμού, ήταν φυσικά ένας μύθος, με μόνο σκοπό και αποστολή το ξεπέρασμα της κρίσης, που από την επομένη κιόλας μέρα της μεταπολίτευσης, συγκλόνιζε όλο τον χώρο της «επαναστατικής αριστεράς».

 Το μεροκάματο έφτασε τις 500 δραχμές,  ο καπιταλισμός δεν κατέρρευσε, όμως οι ελληνικές βιομηχανίες γίνανε όλες προβληματικές. Μόνο που γι’ αυτό δεν έφταιγαν οι μισθολογικές αυξήσεις, αλλά το γεγονός πως οι έλληνες επιχειρηματίες, κράτος αλλά και ιδιώτες, αρνούνταν να προχωρήσουν σε επενδύσεις εκσυγχρονισμού εγκαταστάσεων, εξοπλισμού, σχεδιασμού και φυσικά εκπαίδευσης προσωπικού, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν στις συνθήκες μιας ενωμένης ευρωπαϊκής αγοράς.

 Μάταια τους καλούσε σ’ αυτό (τους ιδιώτες) ο Διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» Γιάννης Μαρίνος. Αυτοί έμεναν κολλημένοι στην κρατική προστασία μέσω δασμών και επιδοτήσεων. Αφού κέρδισαν όσα κέρδισαν την εποχή του δασμολογικού προστατευτισμού και τον επιδοτήσεων κι αφού τις λεηλάτησαν φορτώνοντας τες δάνεια που δεν ήταν δυνατόν να εξοφληθούν, τις έδωσαν στο κράτος μέσω του Οργανισμού Προβληματικών Επιχειρήσεων.

 Η περίφημη λοιπόν καταστροφή της ελληνικής βιομηχανίας και παραγωγής από ξένες σκοτεινές δυνάμεις, είναι ένας ακόμη μύθος που συσκοτίζει την πραγματικότητα. Κι όμως αυτός ο μύθος εξακολουθεί κι αναπαράγεται συνεχώς από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στα μνημόνια.

 Τελευταίο κρούσμα είναι το άρθρο του Ανδρέα Κλαυδιανού, μέλους της Κίνησης Πολιτών Ηλείας στην ιστοσελίδα «Δικτυουργός», με τίτλο «Κριτική στον Δ. Κωνσταντακόπουλο», επιμένοντας πως η παραγωγική αποξήλωση της χώρας ήταν μια διαδικασία που ξεκίνησε το 1981, με την ένταξη μας στην τότε ΕΟΚ.

 Έτσι, οι έλληνες καπιταλιστές, κύριοι υπεύθυνοι της υπανάπτυξης,  της βιομηχανικής και τεχνολογικής καθυστέρησης της χώρας και φυσικά της παραγωγικής αποξήλωσης της, ουσιαστικά απενοχοποιούνται. Και το χειρότερο απ’ όλα, δεσπόζουν συνθήματα «υποστήριξης» στις ελληνικές βιομηχανίες, χωρίς φυσικά να γίνεται κανένας έλεγχος αν όντως είναι ελληνικές, αν όντως συμβάλλουν στην ανάπτυξη μιας εγχώριας παραγωγής και το κυριότερο, αν είναι υποψήφιες για μετανάστευση στη Βουλγαρία ή τα Σκόπια.

 Μύθος είναι επίσης και ο «κρατισμός» που πνίγει δήθεν την ιδιωτική πρωτοβουλία, μια θεωρία που κατά καιρούς διάφοροι τζήμεροι την παρουσιάζουν σαν καινούργια.

 Ο ελληνικός καπιταλισμός γεννήθηκε και ανδρώθηκε, όχι μόνον κάτω από την προστασία του κράτους, αλλά κυριολεκτικά μέσα στο κράτος. Ήταν πάντα του αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής μηχανής.

 Κάποιος σοφός παιδαγωγός και συγγραφέας είπε, ότι το παραμύθι είναι το κάστρο που μέσα του θα κλειστούν τα μικρά παιδιά για να αντιμετωπίσουν τους νυχτερινούς τους φόβους. Τι ρόλο όμως παίζουν οι σύγχρονοι μύθοι που αποκοιμίζουν όχι παιδιά, αλλά στρατιές ενηλίκων;

 Πλάι στους μύθους που ήδη υπήρχαν, στα επτά χρόνια της κρίσης που μας ταλανίζει, γεννήθηκαν καινούργιοι. Μερικοί απ’ αυτούς κατέρρευσαν, αρκετοί όμως επιζούν και άλλοι ανακυκλώνονται συνεχώς.

 Ένας από τους πρώτους μύθους ήταν για το παράνομο και επονείδιστο χρέος, το οποίο θα κατέρρεε ευθύς μόλις αποδεικνύονταν ότι μας αλυσοδέσανε με ψεύτικα στοιχεία. Πάνω σε μια τέτοια εκδοχή στηρίχθηκε και η συγκρότηση από την Ζωή Κωνσταντοπούλου της επιτροπής για την διερεύνηση του χρέους. Συνηθισμένη από την επαγγελματική της δραστηριότητα, η τότε Πρόεδρος της Βουλής, πίστεψε πως βρισκότανε σε δικαστήριο. Ξέχασε μονάχα πως τα διεθνή δικαστήρια στήνονται από τους νικητές και στο εδώλιο κάθονται πάντα οι νικημένοι.

 Πριν από λίγους μήνες, κυκλοφόρησε ξαφνικά στο Διαδίκτυο η είδηση, πως τα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας, τα λεωφορεία, το μετρό, ο ηλεκτρικός και τα τράμ, χάνουν τεράστια έσοδα, καθώς  μονάχα το ένα τρίτο των επιβατών αγοράζουν και επικυρώνουν εισιτήριο.

 Η είδηση δημοσιεύτηκε σε όλες τις «αγωνιστικές» και αντιμνημονιακές εφημερίδες και ιστοσελίδες, πιθανότατα και στις έντυπες. Κανείς από όσους διευθύνουν και γράφουν αυτά τα έντυπα, δεν θεώρησε υποχρέωση του να τεστάρει την είδηση, κάνοντας τον κόπο να μπεί σε ένα λεωφορείο, έτσι για να δεί πως κυκλοφορεί ο απλός κόσμος.

 Και ω, του θαύματος! Λίγες μόνον μέρες μετά, μάθαμε πως κάποιοι «επιτήδειοι» τύπωναν και κυκλοφορούσαν πλαστά εισιτήρια για το μετρό και τα λεωφορεία.

 Και πάλι κανείς από τους αγωνιστές εκδότες και δημοσιογράφους δεν θεώρησε σκόπιμο να συγκρίνει τα δύο γεγονότα.

 Επειδή όμως τα θαύματα πηγαίνουν πάντα πακέτο, ανακοινώθηκε και εφαρμόστηκε στα γρήγορα το ηλεκτρονικό εισιτήριο με την ανάλογη προμήθεια νέων μηχανημάτων, λογισμικού και φυσικά νέων προσλήψεων  για την υλοποίηση του νέου συστήματος. Και φυσικά, ό μύθος για τους λαθρεπιβάτες στα λεωφορεία και το μετρό ξεχάστηκε αφού ο σκοπός του είχε επιτευχθεί.

 Κάποιοι λένε, πως η υπερβολή είναι ένας σίγουρος τρόπος για να φτάσεις στην αλήθεια. Το να ισχυρίζεσαι όμως πως το 90% των Ελλήνων είναι «ηδονοβλεψίες της ζωής», «ζούνε φτωχικά», «μετράνε και το σεντ», «φορολογούνται και χάνουν τις περιουσίες τους» και «τρώνε μαριδούλα σε κάποια γωνιά» ενώ το 10% των προνομιούχων καλοπερνάει σε ταβέρνες και ξενοδοχεία, μάλλον ξεπερνάει τα όρια.

 Κι όμως, αυτό ισχυρίζεται ο Π. Χασάπης, στο άρθρο του με τίτλο «Γεμάτες οι ταβέρνες και τα ξενοδοχεία για το τριήμερο» (της Καθαρής Δευτέρας εννοεί), που δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του «Προεδρική Δημοκρατία».

 Οπωσδήποτε το μαριδάκι, ειδικά αν είναι και μαύρο, κοστίζει τα διπλά από αρνίσιο παϊδάκι, όμως σημασία έχει να παρουσιάσουμε την πραγματικότητα όσο πιο μαύρη γίνεται, μήπως και ξυπνήσει ο Έλληνας και σηκωθεί από τον καναπέ του. Και κανείς από όσους γράφουν και περιγράφουν την τραγική μας εικόνα δεν αναρωτιέται τι γινότανε πριν από την κρίση, πόσο γεμάτες ήταν οι ταβέρνες και τα ξενοδοχεία και κυρίως, γιατί συνεχώς ανοίγουν ταβέρνες και διασκεδαστήρια, ειδικά νεολαίας.

 Γιατί εκτός από τις ταβέρνες είναι γεμάτα και μάλιστα καθημερινά τα σουπερμάρκετ, των οποίων μάλιστα ο τζίρος αυξάνεται συνεχώς και τα κέρδη τους έχουν αυξηθεί κατά 30%;

 Γιατί ο στόλος των ΙΧ αυτοκινήτων συνεχώς αυξάνει σε αριθμό παρά την κρίση και παρά τις «πληροφορίες» για μαζικές καταθέσεις πινακίδων;

 Και πως εξηγούν όλοι αυτοί άραγε  την είδηση που προχθές κυκλοφόρησε. Ότι την τελευταία μόνο πενταετία, η χώρα μας πραγματοποίησε εισαγωγές αξίας 240 δις ευρώ (!), ποσό ίσο με τα δύο τρίτα του χρέους της.  

 Ένας όχι και τόσο καινούργιος μύθος αναπλάθεται στις μέρες μας. Σύμφωνα μ’ αυτόν, αρκεί να αποχωρήσουμε από το Ευρώ και να αποκτήσουμε ένα δικό μας, εθνικό νόμισμα, για να απαλλαγούμε αυτομάτως από όλα μας τα δεινά, να αρχίσει η οικονομία να δουλεύει και η χώρα να ευημερεί, ώστε να σκάσουν οι εχθροί μας.

 Σύμφωνα με τον Π. Χασάπη, όψιμο υποστηρικτή αυτής της άποψης, «το εθνικό νόμισμα γίνεται ιδεολογία και δόγμα», το βλέπει σαν «επιστροφή στη γή της επαγγελίας».

 Ο Γ. Κακαρελίδης, στο άρθρο του «Ελληνικό νόμισμα: ερωτήματα & απαντήσεις», προχωρά παραπέρα. «Αν θέλετε κρατική οντότητα», μας λέει, «κυριαρχία & πολιτισμό, έχετε νόμισμα. Τελεία!... Αναγκαία συνθήκη είναι η κυρίαρχη δημοσιονομική ΚΑΙ νομισματική πολιτική. Από τον καιρό του Ομήρου».

 Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ξέρουμε πια ότι το ευρώ υπήρξε ο πολιορκητικός κριός της Γερμανίας για την οικονομική υποδούλωση της Ευρώπης. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Μπορεί στην αρχή οι Γάλλοι και πολύ άλλοι ευρωπαίοι, να νόμισαν πως με το ενιαίο νόμισμα μπορούσαν να ελέγχουν τους Γερμανούς, πέσανε όμως έξω. Οι αναλύσεις του οικονομολόγου Β. Βιλιάρδου είναι αποκαλυπτικές στο θέμα αυτό.

 Αξίζει όμως να εξετάσουμε την πλευρά του μύθου, που συνδέει το εθνικό νόμισμα με την εθνική κυριαρχία, κάτι που για τον κ. Κακαρελίδη είναι το πρώτο και κύριο ζήτημα, επιστρατεύοντας μάλιστα και τον Όμηρο (!) για την θεμελίωση του.

 Διότι, κανείς από τους υποστηρικτές του μύθου, δεν τοποθετείται ξεκάθαρα σε τούτο: στα 170 χρόνια που είχαμε εθνικό νόμισμα, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι το 2002, χρονιά κυκλοφορίας του ευρώ, υπήρχε όντως εθνική κυριαρχία;

 Η Ιστορία λέει το αντίθετο. Το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε με τους όρους, συνθήκες και έκταση που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, για την ιμπεριαλιστική τους επέκταση προς ανατολάς και έμεινε πάντα υποτελές σ’ αυτές τις δυνάμεις ή σ’ αυτές που τις διαδέχθηκαν στην παγκόσμια κυριαρχία.

 Το εθνικό νόμισμα, ο εθνικός ύμνος, ο εθνικός στρατός, η εθνική κυβέρνηση, όλα σαρώνονταν όταν οι «Προστάτες» μας νόμιζαν πως θίγονταν στο ελάχιστο τα συμφέροντα τους ή ακόμη και το γόητρο τους.

 Τότε δεν δίσταζαν να αποβιβάζουν στρατεύματα στον Πειραιά για να επιβάλουν την άποψη τους. Υπήρξε μάλιστα και μια τουλάχιστον περίπτωση που απαίτησαν τη συγγνώμη του ελληνικού κράτους, γιατί κάποιος ενωμοτάρχης τόλμησε να συλλάβει Άγγλο υπήκοο, επειδή παραβίασε τους ελληνικούς νόμους (!). Ζητήσανε φυσικά και πετύχανε την απόταξη και διαπόμπευση του.

 Για εκατόν δέκα τέσσερα  χρόνια, η χώρα μας υπήρξε υποτελής στον αγγλικό ιμπεριαλισμό, για να περάσει μετά στην αμερικανική υποτέλεια και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να δεθεί στο άρμα της Γερμανίας. Και στα περισσότερα απ’ αυτά τα χρόνια, η δραχμή ήταν το νόμισμα του «περήφανου» και «κυρίαρχου» κράτους μας, με ένα ολιγόχρονο διάλειμμα την έβδομη δεκαετία του 19^ου  αιώνα, όταν η χώρα προσχώρησε στη «Λατινική Νομισματική Ένωση» με κυρίαρχο νόμισμα το Γαλλικό φράγκο.

 Έτσι, η θεωρία της εξίσωσης του εθνικού νομίσματος με την εθνική κυριαρχία, το μόνο που καταφέρνει είναι να αποενοχοποιεί το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που είναι και ο κύριος φορέας της υποτέλειας απέναντι στους ξένους προστάτες.

 Οι παραπάνω μύθοι, είναι μερικοί από όσους κυκλοφορούν και αποπροσανατολίζουν την κοινωνία μας. Και μέχρι τώρα, ο μόνος που αντιστέκεται στη μυθομανία είναι ο Αρκάς μέσω του Προφήτη του.

 Για να μπορέσει όμως να γίνει πράξη η συμβουλή του εθνικού μας Ποιητή, να μάθει δηλαδή το έθνος μας να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό, πρέπει να στρατευθούν στον σκοπό αυτό πολλοί, πάρα πολλοί, κυρίως νέοι άνθρωποι. Που με πείσμα και υπομονή θα αφιοσιωθούν στο έργο της διαφώτισης του λαού και της εστίασης πάνω στα πραγματικά προβλήματα της χώρας και τους τρόπους αντιμετώπισης τους.

Του Γεράσιμου Δεληβοριά. 

ΠΗΓΗ

Μυοσκελετικές Παθήσεις: γιατί αλλάζει ο τρόπος αντιμετώπισης

Οι μυοσκελετικές παθήσεις αποτελούν στις μέρες μας αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Κάθε άνθρωπος θα βιώσει κάποιον μυοσκελετικό πόνο ή τραυματισμό κάποια στιγμή στη ζωή του.

Η μέχρι πρότινος στρατηγική και οι κατευθυντήριες γραμμές για την αντιμετώπιση των καταστάσεων αυτών ήταν η ακινησία, η φαρμακευτική αγωγή, τα χειρουργεία και σε λίγες περιπτώσεις η βραχυχρόνια φυσικοθεραπευτική αποκατάσταση.

«Σε πολλές περιπτώσεις που αναζητείται η λύση για ένα πρόβλημα στους θεραπευτές υγείας, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η ιδιαιτερότητα και η καθημερινότητα του πάσχοντος», μας λέει ο Γιώργος Η. Γουδέβενος, φυσικοθεραπευτής, Dr manual medicine, επιστημονικός συνεργάτης Πανεπιστημίου Κρήτης.

«Οι κοινωνικές και οι ατομικές επιπτώσεις στα μυοσκελετικά νοσήματα συνήθως υποτιμούνται, ενώ είναι εντυπωσιακές. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι αυξημένες εργασιακές απαιτήσεις, το χρόνιο στρες και άλλοι παράγοντες αυξάνουν την πιθανότητα κάποιας μυοσκελετικής πάθησης και όχι μόνο. Ταυτόχρονα με την βελτίωση των φαρμακευτικών σκευασμάτων και την συνεχή αναζήτηση της συντομότερης λύσης στα μυοσκελετικά νοσήματα, παρατηρήθηκε κατάχρηση οπιοειδών.

Η μείωση των οπιοειδών στους ασθενείς είναι δύσκολη, όχι μόνο λόγω του ενδεχομένως εθιστικού χαρακτήρα αυτών των φαρμάκων, αλλά και λόγω της περιορισμένης πρόσβασης ή παρότρυνσης σε άλλες χαμηλού κινδύνου επιλογές θεραπείας (όπως φυσικοθεραπεία, βελονισμός, κ.ά.)».

Στην εποχή μας η πιο κοινή χρόνια πάθηση των αρθρώσεων είναι η οστεοαρθρίτιδα, που εμφανίζεται στο 10% του πληθυσμού. Παθήσεις όπως η αρθρίτιδα, η οστεοπόρωση και ο πόνος στην μέση ή στον αυχένα απασχολούν πάνω από το 50% των ενηλίκων και πάνω από το 75% των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω.

Πρόσφατες έρευνες του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας στις ΗΠΑ, δείχνουν ότι παθήσεις, όπως η λεγόμενη συμπτωματική οστεοαρθρίτιδα, μπορεί να αυξήσουν  τον κίνδυνο θνησιμότητας. Όπως εξηγεί ο Dr Γουδέβενος, ο μηχανισμός αυτός, αν και δεν είναι απόλυτα κατανοητός, ίσως σχετίζεται με τους λειτουργικούς περιορισμούς και την αδράνεια λόγω της πάθησης.

Για να εξηγήσουν την τόσο μεγάλη άνοδο της επίπτωσης της οστεοαρθρίτιδας, οι περισσότεροι ειδικοί είπαν ότι αυτό οφείλεται στην αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης και παράλληλα στην αύξηση του σωματικού βάρους.

«Τα γονίδια, η παχυσαρκία και άλλοι παράγοντες, παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη της οστεοαρθρίτιδας. Δεδομένου ότι τα γονίδια δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα σε ολόκληρο τον πληθυσμό, η αύξηση του επιπολασμού της οστεοαρθρίτιδας στις τελευταίες γενιές σχετίζεται με περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως η έλλειψη σωματικής δραστηριότητας, η αύξηση του βάρους και η διατροφή», υπογραμμίζει ο φυσικοθεραπευτής.

Οι αλλαγές στην αντιμετώπιση

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Harvard εξέτασαν τους σκελετούς ανθρώπων της προϊστορικής εποχής (κυνηγούς και τροφοσυλλέκτες), καθώς και από την πρώιμη βιομηχανική εποχή, όπως και την μεταβιομηχανική εποχή. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι σκελετοί από την προϊστορική και από την πρώιμη βιομηχανική περίοδο εμφάνιζαν παρόμοια ποσοστά οστεοαρθρίτιδας 6% και 8% αντίστοιχα. Όμως οι σκελετοί της μεταβιομηχανικής εποχής εμφάνισαν 16% (διπλάσιο ποσοστό) οστεοαρθρίτιδα. 

«Οι σημερινές στρατηγικές, αναθεωρημένες πλέον, έχουν στραφεί προς την αλλαγή νοοτροπίας στην αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας, καθώς και όλων των μυοσκελετικών παθήσεων, όπου, στα περισσότερα κέντρα ερευνητικών Πανεπιστημιακών μελετών ανά τον κόσμο, αναπτύσσουν νέες μεθοδολογίες, για την μείωση των χειρουργικών επεμβάσεων.

Έρευνες έδειξαν ότι, με μία μικρή μείωση του σωματικού βάρους, ελαττώθηκαν τα συμπτώματα της οστεοαρθρίτιδας και σε μερικές περιπτώσεις επετράπη στον ασθενή να αποφύγει το χειρουργείο.

Είναι πολύ σημαντικό να γίνει κατανοητό, ότι η υγεία κάθε ανθρώπου εξαρτάται κατά ένα μεγάλο ποσοστό από τον τρόπο ζωής του. Πολλοί ασθενείς με μυοσκελετικές παθήσεις, πριν φτάσουν στο κρεβάτι του χειρουργείου, θα πρέπει να αναλογίζονται και να δίνουν στον εαυτό τους μία άκρως σημαντική παρότρυνση, να προσπαθήσουν με την βοήθεια ειδικών να διατηρήσουν ή και να βελτιώσουν την κατάσταση τους.

Η αποκατάσταση των χειρουργημένων ή μη ασθενών θα πρέπει να γίνεται με σύνεση, καρτερικότητα και στοργή από τους εξειδικευμένους θεραπευτές», υπογραμμίζει ο κ. Γουδέβενος.

Και προσθέτει ότι οι φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις μπορούν να αποτρέψουν ή να βελτιώσουν ικανό αριθμό περιστατικών, που έχουν δρομολογηθεί για χειρουργική παρέμβαση. 

«Οι φυσικοθεραπευτικές αυτές παρεμβάσεις μπορεί να είναι η κλασσική φυσικοθεραπεία, η φυσικοθεραπεία με την χρήση χειρισμών (ορθοπαιδική χειροπρακτική φυσικοθεραπεία), θεραπευτικές ασκήσεις τύπου Pilates και Yoga κ.ά.».

Όλα αυτά πρέπει να γίνονται συλλογικά από τους θεραπευτές υγείας, που κύριος στόχος τους είναι η αποκατάσταση και η απαλοιφή ή μείωση του πόνου του ασθενούς, με το μικρότερο οικονομικό και ψυχολογικό κόστος.

Εφόσον κάθε συντηρητική προσπάθεια αποκατάστασης αποτύχει, μόνο τότε οι ασθενείς θα πρέπει να οδηγούνται στη χειρουργική λύση, σύμφωνα με τις παραπάνω έρευνες.

Τέλος, στην τεχνολογική εποχή που διανύουμε, η διατήρηση του σωματικού βάρους στα φυσιολογικά επίπεδα και η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας θα συμβάλουν θετικά, ως θεραπευτικά μέσα, στην πρόληψη και πολλές φορές στην αποκατάσταση πολλών μυοσκελετικών παθήσεων, ως αντίποδας στην παλαιά αντίληψη της θεραπευτικής ακινησίας.

Αντίληψη που οδηγούσε σε πτώση πολλών άλλων συστημάτων του οργανισμού, όπως του καρδιοαναπνευστικού, του γαστρεντερικού, καθώς και της ψυχικής υγείας και ισορροπίας.