του Ανδρέα Κεσίδη.
Χριστούγεννα μπροστά μας και θα ήταν άδικο το μήνυμα των
Χριστουγέννων να χαθεί μέσα στα προβλήματα των καιρών.
Όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο
την ώρα που η πείνα χτυπάει την πόρτα καθενός, την ώρα που άνθρωποι ψάχνουν τον
άρτο τον επιούσιο στα σκουπίδια, την ώρα που οι εικόνες εξαθλίωσης δεν είναι
κάτι μακρινό αλλά πλέον είναι η καθημερινότητά μας, την ώρα που η επιβίωση
αποτελεί ζητούμενο, να σκέφτεσαι μήνυμα Χριστουγέννων γιατί το κυρίαρχο είναι να μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα στην "πραγματικότητα" που σου δημιούργησαν.
Πραγματικότητα. Αυτή η ριμάδα
η πραγματικότητα σε ανεβάζει στη σκηνή και γίνεσαι κομπάρσος η πρωταγωνιστής σε
κάτι που πριν λίγα χρόνια το έβλεπες, σαν τηλεθεατής, να συμβαίνει σε
τριτοκοσμικές χώρες. Τόσα χρόνια το απολάμβανες σαν να έβλεπες τα σαγόνια του
καρχαρία και μετά …τίποτα.
Τώρα όμως;
Τον θείο Μαρξ τον έχεις
ταυτίσει με κάτι που στο μυαλό σου είναι απροσδιόριστο αλλά το λες κομμουνισμό.
Τον μπερδεύεις με κάτι που είχαν κάποια κράτη όπως οι γείτονές σου οι
Βούλγαροι, οι Αλβανοί και οι Γιουγκοσλάβοι και που εσύ ο “καπιταλιστής” είχες
την εντύπωση ότι ήταν κακό.
Τον Τζώρτζ Σόρος τον έχεις
για να τον βρίζεις αλλά θα ήθελες να είσαι στη θέση του.
Τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον
Ευριπίδη και τους άλλους τους ξέχασες και τους χρησιμοποιείς μόνο …για να ζητάς
ελεημοσύνη.
Μεταξύ Ελύτη και Σημίτη ψηφίζεις Σημίτη.
Τώρα που τα μπέρδεψες όλα και
που δεν ξέρεις ποια τι είναι αυνανισμός, εξακολουθείς να αυνανίζεσαι τα δε
Χριστούγεννα είναι για σένα ότι και η κοκκινοσκουφίτσα.
Όμως.
Μια φορά και έναν καιρό σε
μία πόλη που την έλεγαν Βηθλεέμ γεννήθηκε μέσα σε μία φάτνη ένα
παιδάκι.
Άστρο λαμπρό έδειχνε τον
δρόμο σε μάγους από την Περσία για να μπορέσουν να φτάσουν, με τα δώρα τους,
στη φάτνη και να προσκυνήσουν το βρέφος, αλλά το παιδάκι αυτό, έμελλε να γίνει
για σένα θεός.
Θεός η σοφός η και τίποτα το
παιδάκι αυτό μεγάλωσε και τα λόγια του, για άλλους έγιναν πίστη και για άλλους
όπιο του λαού.
Όπως και να τα δεις όμως ένα
είναι σίγουρο. Ότι αυτά που είπε όποιος και αν τα είπε δείχνουν έναν δρόμο.
Έναν δρόμο που είναι δύσκολο να τον καταλάβεις αλλά που αν τον καταλάβεις τότε
σίγουρα μπορείς με όπλο τον “λόγο” να αντιπαραταχθείς και να δώσεις την μάχη
των μαχών.
Την μάχη των μαχών που οι
υποταγμένοι στην Ρώμη Εβραίοι περίμεναν ότι θα εκδηλωθεί με έναν νέο
Δαυίδ.
Περίμεναν την ρομφαία και δεν
κατάλαβαν την δύναμη του “λόγου” που θα ανέτρεπε το ρωμαϊκό οικοδόμημα.
Φοβηθήκαν τον “λόγο”
και …τον Σταύρωσαν.
Η αντικατάσταση του οδόντος αντί οδόντος με το όστις σε ραπίσει εις την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ κι την άλλην τρόμαξε και τρομάζει αλλά δεν παύει να είναι η ισχυρότερη μορφή αντίστασης.
Σήμερα που η εκμετάλλευση
ανθρώπου από άνθρωπο πύργωσε και νομιμοποιείται με “δημοκρατία”, σήμερα που η
ανεργία και η πείνα έγινε στατιστικό νούμερο η αντίσταση είναι απλή και την
δείχνει το χριστός γεννάται.
Καλά Χριστούγεννα.