Φόβοι για επέκταση του πολέμου - Oι περίπλοκοι συσχετισμοί δυνάμεων στη Συρία

Για μια στιγμή ο υπ. Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου φάνηκε γενναιόδωρος απέναντι στο συριακό καθεστώς. Εάν ο Άσαντ στείλει στρατό στο Αφρίν για να καταστείλει τις δυνάμεις του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος PKK και τις Δυνάμεις της Κουρδικής Πολιτοφυλακής YPG τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, δήλωσε χαρακτηριστικά. Εάν όμως, συνέχισε ο Μ. Τσαβούσογλου, έρθει στο Αφρίν για να υποστηρίξει το YPG  «τότε τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τους Τούρκους στρατιώτες».

Για την Τουρκία ένα είναι σαφές: ότι η κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Άσαντ έχει χάσει την πολιτική αυτονομία της. Μένει όμως ανοιχτό εάν θα αποφασίσει τελικά πράγματι να μπει σε μια ανοιχτή σύγκρουση με την Τουρκία. Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου θέλησε πάντως από την πλευρά του να δώσει μια απάντηση στην είδηση του συριακού πρακτορείου ειδήσεων SANA το πρωί της Δευτέρας ότι οι «δυνάμεις της εθνικής πολιτοφυλακής» θα φτάσουν στο Αφρίν προκειμένου να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Συρίας, η οποία απειλείται λόγω της τουρκικής επέμβασης.

«Εθνική Πολιτοφυλακή» αντί  τακτικού στρατού

Το πρακτορείο SANA στη χθεσινή είδηση κάνει βέβαια λόγο για «Εθνική Πολιτοφυλακή» και όχι για τον τακτικό συριακό στρατό. Σύμφωνα με τον Μπέντε Σέλερ, διευθυντή του παραρτήματος του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ στη Βηρυτό, η επιλογή των λέξεων αυτών δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία αλλά αντίθετα εξυπηρετεί κάποιους σκοπούς. Τα συριακά στρατεύματα έχουν υποστεί σοβαρά πλήγματα κι έτσι εδώ και καιρό ο τακτικός στρατός δέχεται ενισχύσεις από ξένες εθνοφρουρές. Επίσης ένα μέρος του συριακού στρατού ούτως ή άλλως λειτουργούσε εν μέρει και με τη συνδρομή ανδρών της πολιτοφυλακής.

Με λίγα λόγια η συριακή κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει μια διπλωματική αντιπαράθεση, σημειώνει ο Μπ. Σέλερ προσθέτοντας ότι οι δυνάμεις που αποστέλλονται τώρα στο Αφρίν πράγματι δεν προέρχονται μόνο από τον τακτικό συριακό στρατό. Βέβαια το πόσο αποτελεσματική θα είναι αυτή η αποστολή στην πράξη παραμένει αβέβαιο. Οι τουρκικές δυνάμεις εδώ και ένα μήνα έχουν σημειώσει σημαντικές εδαφικές επιτυχίες, έχοντας κατακτήσει αρκετά χωριά της περιοχής γύρω από το Αφρίν. Ωστόσο, όπως προειδοποιεί το Ιράν, η Τουρκία θα πρέπει μάλλον να είναι έτοιμη για έναν «πόλεμο φθοράς» στο Αφρίν που θα διαρκέσει μεγάλο χρονικό διάστημα παρά για γρήγορες στρατιωτικές επιτυχίες.

Πολύπλοκοι συσχετισμοί στο συριακό

Όπως ανέφερε στη DW O Ραμί Αμπντέλ Ραμάν, επικεφαλής του Συριακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οι Κούρδοι της Συρίας θα μπορούσαν πάντως από την πλευρά τους να κινητοποιήσουν σημαντικές δυνάμεις. Υπάρχουν εκατοντάδες απλοί πολίτες που θα μπορούσαν να συνταχθούν στο πλευρό τους, σημειώνει ο ίδιος. Αλλά και μαχητές και μέλη πολιτοφυλακών από το Ιράν και άλλες αραβικές χώρες, που έχουν ταχθεί στο πλευρό των δυνάμεων Άσαντ στο πλαίσιο του συριακού όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να συμπορευθούν μαζί τους. Η Τουρκία από την πλευρά της επιδιώκει την πτώση του καθεστώτος Άσαντ. Η τουρκική στρατιωτική επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» έχει μεν πρωτίστως στόχο τους Κούρδους της Συρίας αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο και τις δυνάμεις του Άσαντ.

Γεγονός είναι πάντως ότι με τις τελευταίες εξελίξεις στο Αφρίν η κατάσταση στη Συρία περιπλέκεται ολοένα περισσότερο. Ενδιαφέρον προκαλεί μάλιστα το ότι στο πλευρό της Τουρκίας βρίσκονται ακόμη και κάποιοι Κούρδοι του Αφρίν, πολιτικοί αντίπαλοι των Δυνάμεων της Κουρδικής Πολιτοφυλακής YPG, που θέλουν να «σπάσουν» την εξουσία του PYD, του συριακού δηλαδή Κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης, το οποίο αποτελεί τον πολιτικό βραχίονα του YPG.

Φόβοι για επέκταση του πολέμου

Γεγονός είναι επίσης ότι εδώ και χρόνια οι Κούρδοι διατηρούν μια αμφιλεγόμενη σχέση με την κυβέρνηση της Δαμασκού. Η Δαμασκός καταπίεζε τους Κούρδους, φρόντιζε ωστόσο να βρίσκεται κοντά με το  Κουρδικό Κόμμα PYD. «Αυτές οι κουρδικές δυνάμεις είναι που βρίσκονται πίσω από τη συμφωνία με το καθεστώς Άσαντ», εξηγεί ο Μπέντε Μπρένερ. Από την άλλη πλευρά, η κουρδική μειονότητα της Συρίας στην παρούσα συγκυρία δεν μπορεί να στηρίζεται στις ΗΠΑ, που παραδοσιακά τους στηρίζουν. Άλλωστε και οι Αμερικανοί βρίσκονται σε αλγεινή θέση στο συριακό μέτωπο. Επίσης οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία είναι τεταμένες, όπως και με τη Ρωσία, που έχει ταχθεί στο πλευρό του Άσαντ. Και η σχέση των ΗΠΑ με το Ιράν έχει επιδεινωθεί επί ηγεσίας Ντόναλντ Τραμπ, ενώ εδώ και χρόνια η Ουάσιγκτον έχει πάρει σαφείς αποστάσεις από τον Άσαντ. Επομένως και οι ΗΠΑ έχουν λίγες επιλογές στο συριακό μέτωπο.

Σε ένα τόσο περίπλοκο περιβάλλον συσχετισμών όλες οι διεθνείς δυνάμεις που έχουν εμπλακεί στη Συρία θα έπρεπε να έχουν ως στόχο πρωτίστως την αποκλιμάκωση. Παράγοντας-κλειδί για τις εξελίξεις στην περιοχή φαίνεται πάντως να  είναι η στενή σχέση Τουρκίας-Ρωσίας, με την πρώτη να μην προτίθεται να κλιμακώσει τις επιθέσεις εναντίον των Κούρδων χωρίς την έγκριση της Ρωσίας. Μέχρι τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται, με τα εμπλεκόμενα μέρη να πολλαπλασιάζονται, ενώ σε πολλές άλλες περιοχές της Συρίας η κατάσταση για τους απλούς πολίτες εξακολουθεί να είναι δραματική.

Kέρστεν Κνιπ / Δήμητρα Κυρανούδη 

dw.de

Σοκάρει η περιγραφή προστατευόμενου μάρτυρα του FBI για τη Novartis: Γιατί έγινα πληροφοριοδότης

Ο «πληροφοριοδότης Β'», πρώην στέλεχος της Novartis, ο οποίος κατέθεσε στο FBI και μίλησε για τις εμπειρίες που είχε σχετικά με τις δράσεις της εταιρείας, μέσω του δικηγόρου του Παύλου Σαράκη, αποκαλύπτει τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να μιλήσει. Ο “Πληροφοριοδότης Β” μέσω ανοιχτής επιστολής του, που έστειλε στο News247.gr, δίνει τις εξηγήσεις που θεωρεί ότι πρέπει να γίνουν γνωστές σε όλους για τους λόγους για τους οποίους συνεργάστηκε με τις αρχές των ΗΠΑ, καταθέτοντας την άποψη του, με έναν τρόπο …λυρικό και έντονα συναισθηματικό, σε πολλά σημεία του κειμένου.

Ακολουθεί το κείμενο όπως έχει παρατεθεί στην ιστοσελίδα:

«ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΟΔΟΤΗΣ»

Φεβρουάριος 2018

«Περνάγαμε ωραία,

μ’ εκείνη την παρέα

ταξίδια με γιατρούς, καθηγητές.

Λαδώναμε τους πάντες

μας άδειαζαν τις τσάντες

ΜΜΕ, υπουργοί και βουλευτές.

Ουσίες, λεφτά και οινοπνεύματα

τις μίζες δεν χορταίνανε

τσέπωναν και τα κέρματα.

Τα χρόνια τα μοιραία

τα φάγανε παρέα

σύμβουλοι, πολιτικοί, καθηγητές.

Κι αφού ακόμα ζούμε

σαν μάρτυρες θα πούμε

όλη την αλήθεια στις αρχές»

«Κάπως έτσι, παραφράζοντας τους στίχους του γνωστού λαϊκού τραγουδιού των Λαζόπουλου – Δανίκα, συνοψίζεται το αφήγημα της καριέρας μου στη Novartis. Και περνάγαμε πραγματικά ωραία, στην υγειά των κορόιδων, που δεν ήταν άλλοι από τους παππούδες, τους γονείς και τα παιδιά μας.

Μου πήρε επτά περίπου χρόνια να καταλάβω ότι ανήκα σε μια μοναδική κατηγορία Ελλήνων. Σε εκείνους που, τινάζοντας τα ασφαλιστικά ταμεία στον αέρα, περισσότερο ακόμη και από το PSI, καταφέραμε να ληστέψουμε τρεις ολόκληρες γενιές. Και το κάναμε με τόσο ζήλο και τόσο συνειδητά, που η κανονικότητα μας έφερνε αναγούλα και την ξορκίζαμε σα να ήταν ο χειρότερος εφιάλτης μας.

Αρνούμασταν να πιστέψουμε ότι υπήρχε ζωή χωρίς μισθάρες, μπόνους, εταιρικά αυτοκίνητα, τζάμπα ιδιωτικές ασφάλειες, ταξίδια, γκόμενες και διασκέδαση. Και όλα αυτά, με τα πελατάκια μας, γιατρούς, καθηγητές, πολιτικούς, και άλλους αξιωματούχους, να μας βαράνε παλαμάκια, τις μέρες στα συνέδρια και τις νύχτες στα κλαμπ και τα μπουζουκτσίδικα.

Μέχρι που ήρθε το 2011 και εμφανίστηκαν οι ... καθαρίστριες.

Θυμάμαι ακόμη, σαν χθες, τα πρώτα μνημονιακά meetings, όπου το σύστημα Φρουζή της Novartis μας ανακοίνωνε τα κακά μαντάτα. Με εκείνες τις τεράστιες γιγαντοοθόνες, που μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας μας έκαναν τα απαραίτητα ηλεκτροσόκ της προσαρμογής στη νέα, σκληρή πραγματικότητα που μας περίμενε, μέσα κι έξω από την εταιρεία.

Καταιγίδες, κεραυνοί, σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί. Και μετά μαύρο. Και μόλις τα φώτα της αίθουσας άναβαν, εμφανιζόταν ο μεγάλος για να μας επαναλάβει, κάθε φορά, ότι, το υπερθέαμα που παρακολουθούσαμε έντρομοι στην γιγαντοοθόνη, δεν ήταν τίποτε άλλο από την καθημερινότητα των μνημονίων που βίωναν οι άλλοι, οι μη προνομιούχοι Έλληνες, τα κορόιδα που ζούσαν έξω από την εταιρεία. Και που θα μπορούσε, ανά πάσα στιγμή, να γίνει και η δική μας καθημερινότητα, αν δεν αντιλαμβανόμασταν την πραγματικότητα και δεν καταφέρναμε να προσαρμοστούμε στα νέα, μνημονιακά δεδομένα της αγοράς και της εταιρείας.

Τότε μάθαμε για πρώτη φορά ότι έπρεπε να συνηθίσουμε να ζούμε με τον φόβο της καθαρίστριας. Όχι επειδή ο εντεταλμένος από την Ελβετία έβρισκε την αίθουσα βρώμικη ή ακατάστατη. Αλλά επειδή, απλά, μας ανακοίνωσε ότι, εφεξής, σε κάθε μάζωξη, επειδή θα χυνόταν αίμα, έπρεπε αναγκαστικά να βρίσκονται σε ετοιμότητα οι καθαρίστριες. Για να καθαρίζουν το αίμα που θα έρρεε στα πατώματα από τις απολύσεις των συναδέλφων μας, που θάβλεπαν, κάθε φορά, σε κάθε επόμενη μάζωξη, την πόρτα της εξόδου. Έτσι, για να σφίγγουν οι κώλοι οι δικοί μας, που είχαμε την τύχη να την γλυτώνουμε και να μπορούμε, κάθε φορά, να δίνουμε το παρόν στο επόμενο meeting.

Μέχρι φυσικά που νάρθει και η δική μας σειρά. Αυτό, ευτυχώς, δεν μας πήρε πολύ καιρό για να το καταλάβουμε. Ζούσαμε πλέον σε μια νέα, πρωτόγνωρη πραγματικότητα».

(...)

«Έπρεπε να πείσεις τον γιατρό, ακόμη και τον καθηγητή, που η καριέρα του σπονσοράρεται από την εταιρεία, ότι όχι μόνο έπρεπε να συνεχίσει να γράφει (τα φάρμακά μας), αλλά, ότι, αντιθέτως, έπρεπε τώρα να γράφει περισσότερο από πριν, χωρίς όμως νέες απαιτήσεις για έξτρα παροχές. Πώς όμως να τον πείσεις με λιγότερα πλέον δωράκια, εξωτικά ταξίδια - συνέδρια, λεφτά, ακόμη και χωρίς π..., για τους πιο μερακλήδες;

Κάπου εκεί λοιπόν ξεκίνησαν οι πρώτοι εκβιασμοί. Τα παίρνεις χοντρά τόσα χρόνια ρε π... ιατρέ , τώρα θα γράψεις λίγο και για μένα. Για να μείνω στη δουλειά. Τι θα κάνω αν με διώξουν επειδή εσύ δεν γράφεις όσο χρειάζεται η εταιρεία για να με κρατήσει; Και αν εγώ φύγω, πως θα τα βρεις μετά εσύ με τον επόμενο; Αυτό ήταν το πρώτο ποίημα που λέγανε οι ιατρικοί μας επισκέπτες σε γιατρούς και καθηγητές – ιδιοκτήτες επιστημονικών ιατρικών εταιρειών. (μεγαλέμποροι επιστήμονες γαρ). “Γράψε συνταγές για την εταιρεία ρε γαμώτο…!”

Τόσα χρόνια μαζί μας στο κουρμπέτι, φροντίσαμε να επενδύσουμε στις αδυναμίες του ιατρού - συνεργάτη. Έτσι, για πολλούς, ειδικά γι’ αυτούς που τάπαιρναν χοντρά, τους Α1 ή 3A γιατρούς όπως τους λέγαμε, η εταιρεία, τους είχε φακελωμένους. Γνωρίζαμε κάθε αδυναμία τους. Είχαμε πάντα κάτι για τον καθένα. Και στους περισσότερους, όταν δεν έπιαναν τα λόγια, το δεύτερο στάδιο, ήταν αυτό του εκβιασμού, που σχεδόν πάντα, λειτουργούσε άμεσα και αποτελεσματικά. “Θα μας έχεις απέναντι, θα κλείσει η πόρτα της Novartis για σένα”».

(...)

«Αυτός λοιπόν, ο Φρουζής, βραβεύθηκε το 2013 ως manager της χρονιάς. Πιο εύστοχο θα ήταν manager της διαφθοράς και της διαπλοκής. Ιατρικής και πολιτικής.

Ήταν τότε η στιγμή που γύρισαν τα μάτια μου ανάποδα. Και δεν ήμουν ο μόνος, αφού αυτό που ζούσαμε δεν ήταν απλά προκλητικό. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από το να αισθάνεσαι ταυτόχρονα και δαρμένος, και μ..., που αυτό το είχαμε ήδη αποδεχθεί και που συνηθίσαμε να το ζούμε και να το υπομένουμε, στο βωμό της επαγγελματικής μας επιβίωσης.

Αυτή τη φορά όμως ήταν κάτι άλλο. Κάτι πολύ μεγαλύτερο, που το αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν βρίσκω την κατάλληλη λέξη για να το εκφράσω, μπορώ όμως να το περιγράψω. Ήταν μια λάμψη που αισθάνθηκα μέσα στο κεφάλι μου, τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια μου συλλογιζόμενος την βράβευση του Φρουζή. Και που ξαφνικά έφερε μπροστά μου μια ολόκληρη παρέλαση από φλας φαντασμάτων που, προφανώς, ζούσαν κρυμμένα ως τύψεις, όλα αυτά τα χρόνια, βαθειά μέσα στο υποσυνείδητό μου. Και που η δίψα για καριέρα, όταν τελείωσε το πάρτι και μετά, δεν μου επέτρεπε την πολυτέλεια να τις κοιτάξω κατάματα, να τις ζυγίσω και να τις αντιμετωπίσω. Και που όσο το πάρτι κρατούσε, ήταν τόσο γλυκό το ποτό της διαφθοράς, που κατάφερνε να τις κρατά μεθυσμένες, κάνοντάς τες να φαντάζουν αστείες, ασήμαντες και γραφικές απέναντι στον μύθο του american dream που πίστευα ότι ζούσα, χτίζοντας τον χάρτινο πύργο της καριέρας μου στη Novartis.

Σε μια μόνο στιγμή είδα μέσα μου όλα όσα δεν είχα καταφέρει να δω επί επτά ολόκληρα χρόνια. Είδα τη μάνα και τον πατέρα μου, να με κοιτάνε απορημένοι, με ένα μεγάλο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους, που ζητούσε σαστισμένο να καταλάβει σε τι έφταιξαν και τους τιμώρησα, ληστεύοντας, μαζί με την υπόλοιπη συμμορία της Novartis, το ταμείο που τους πλήρωνε τις συντάξεις, τους γιατρούς, τα νοσοκομεία και τα φάρμακα».

(...)

«Είχα πλέον αντιληφθεί ότι, για το καλό μου, αλλά και για το καλό των δικών μου ανθρώπων, έπρεπε να εξαφανιστώ. Ειδικά μετά την αποκάλυψη ότι δύο Έλληνες μεγαλοστελέχη της Νovartis Hellas υπέβαλαν μηνυτήριες αναφορές στις αρχές των ΗΠΑ, παραδίδοντας τα απόρρητα μαύρα αρχεία της εταιρείας διαισθάνθηκα για πρώτη φορά ότι κινδύνευε πλέον η ζωή μου.

Κάπως έτσι, λοιπόν, βρέθηκα και εγώ τον Δεκέμβριο του 2016 στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Με τον δικηγόρο μας Παύλο Σαράκη να επιμένει ότι, η επιλογή μου αυτή, ήταν η καλύτερη που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Δεν μου έβγαινε όμως να μην αμφιβάλλω. Κουβαλούσα ακόμη μέσα μου την μιζέρια από τους δαίμονες, τα φαντάσματα και τις ερινύες μου, που μου θύμιζαν κάθε στιγμή ότι δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από ένα σκουπίδι. Ένα λαμόγιο που, αφού πρώτα έφαγα, ήπια, γλέντησα και κονόμησα, υπονομεύοντας τη ζωή και το μέλλον ακόμη και της ίδιας μου της οικογένειας, τώρα ερχόμουν στις ΗΠΑ για να καταδώσω στις αρχές τα χέρια που τόσα χρόνια με τάιζαν το βρώμικο ψωμί, που εγώ ζητούσα να φάω από τη Novartis. Ένας κουκουλοφόρος, όπως με αποκαλείτε σήμερα στην Ελλάδα. Ο κουκουλοφόρος «Β» λοιπόν, είμαι εγώ.

Χωρίς καμία ψυχολογία και με το ηθικό στα πατώματα, πέρασα την πόρτα του SEC (σ.σ. Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ) στην Ουάσιγκτον, όπου με περίμεναν οι πράκτορες του FBI που είχαν στα χέρια τους τον φάκελο με την έρευνα. Δεν τολμούσα να σηκώσω το κεφάλι μου και να τους κοιτάξω στα μάτια, ούτε ακόμη για να τους πω, έστω, μια τυπική καλημέρα. Τόσο ξεφτίλας αισθανόμουν. Ώσπου, ξαφνικά, μου έπιασε ο ένας το χέρι, σφίγγοντάς το δυνατά και, μιλώντας μου στον ενικό, αφού πρώτα με προσφώνησε με το μικρό μου όνομα, μου έδωσε συγχαρητήρια, λέγοντάς μου ότι πρέπει να αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου, επειδή αυτό που έκανα εκείνη την ώρα ήταν μια ηρωική πράξη, που ελάχιστοι άνθρωποι στον κόσμο βρίσκουν την τόλμη και τη δύναμη να την κάνουν. Μία γενναία πράξη στη μάχη υπέρ της διαφάνειας και κατά της διαφθοράς στο δημόσιο βίο. Και ότι, χάρη στις καταθέσεις μας, την δική μου και του «Α», μπορεί τελικά να αποδοθούν ευθύνες και, έτσι, μπορεί να καταδικαστεί η εταιρεία να πληρώσει μεγάλες αποζημιώσεις, όχι μόνον στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ελλάδα. Και ότι τα πράγματα στην Ελλάδα θα αλλάξουν. Οι γιατροί θα πάψουν να είναι έμποροι και οι πολιτικοί να υπηρετούν την κοινωνία και όχι τις πολυεθνικές.

Ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω για ν’ αρχίσω να επανέρχομαι. Και συνειδητοποίησα ότι, το τίμημα της επανάκτησης της αξιοπρέπειας που ξεπούλησα, περνούσε μέσα από αυτή την κατάθεση, που θα μπορούσε κάποια στιγμή να με κάνει να ξανακοιτάξω στα μάτια τους συμπολίτες και την οικογένειά μου στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα αν η κατάθεσή μου αυτή κάποτε οδηγήσει στην καταβολή αποζημιώσεων και στην αποκατάσταση της ζημίας που τους προκάλεσα και με τη δική μου συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση της Novartis.

Εύχομαι να με αξιώσει ο θεός, πριν κλείσω οριστικά τα μάτια μου, να ξαναδώ τη λάμψη με το φιλμάκι της ζωής μου, με τη μάνα, τον πατέρα, τη γυναίκα, τα παιδιά, τους συγγενείς και τους φίλους μου, αυτή τη φορά να μου χαμογελάνε, ακόμη και αν δεν καταφέρουν ποτέ να με συγχωρήσουν για όσα έκανα.

Για την Ελλάδα και για τους Έλληνες, ρε γαμώτο …!

Γι’ αυτό έγινα πληροφοριοδότης. Εν Ονόματι του Ελληνικού Λαού, ενώπιον της αμερικανικής Δικαιοσύνης. Και για τους συνένοχους διεφθαρμένους ιατρούς και πολιτικούς… κουκουλοφόρος».

«Ο Πληροφοριοδότης Β»

Πηγή: news247.gr

ΠΟΙΟΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΜΑΣ ΕΦΕΡΕ Σ΄ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ;

Εξόφθαλμο είναι και κανένας δεν πρέπει να αμφιβάλει.

Ο Άδωνις δεν φταίει σε τίποτε.

Ο Κουτρουμάνης είναι ποιο λευκός και από λευκό.

Ο Λοβέρδος είναι τέρας εντιμότητας.

Για τον Αβραμόπουλο δεν το συζητάμε. Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι σημαίνει novartis.

Ο Χριστοφοράκος ήταν απλά συμμαθητής της Ντόρας και τα κέρδη της Siemens τα μοίραζε στους καημένους τους βουλευτές υπο μορφή τηλεφωνικών κέντρων.

Για τον Σουφλιά και τον Λαλιώτη ούτε κουβέντα. Άρχοντες εντιμότητας.

Ας μην μιλήσουμε για τον Παπαντωνίου γιατί θα πέσει φωτιά να μας κάψει.

Ο Σημίτης ήταν ότι καλύτερο πέρασε και όλοι θυμούνται τις λαμπρές μέρες του χρηματιστηρίου και τα ορφανά έργα των ολυμπιακών.

Οι Αλογοσκούφης, Τσιτουρίδης και οι λοιποί ανέλαβαν το βαρύ φορτίο των δομημένων ομολόγων και κατά κοινή ομολογία έφεραν εις πέρας με απόλυτη επιτυχία το έργο τους.

Για τον Βενιζέλο …δεν θέλω ουουου. Ο άνθρωπος έκανε έναν τέλειο νόμο ώστε «οι ευθύνες των υπουργών» να μην τους φοβίζουν καθ όλη τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων τους. Αυτός, ο Ελευθέριος Βενζέλος φρόντισε ώστε να ξέρουν οι υπουργοί ότι όταν φύγουν από το υπουργείο δεν θα ….αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης και εκβιασμού κανενός και θα μπορούν ανενόχλητα να απολαύσουν τις υπουργικές τους επιτυχίες.

Για τον Σαμαρά δεν τολμώ να μιλήσω, υπάρχει η ...ιστορία.   

Η Ελληνική δικαιοσύνη; και αυτή επιτέλεσε στο ακέραιο το καθήκον της όταν έλεγε στον πολυχρονεμένο μας υπουργό κ. Παπακωσταντίνου: «ύπαγε και μη καίτοι αμάρτανε»

Αυτά και άλλα τόσα αποδεικνύουν την αθωότητα του πολιτικού μας συστήματος και …κάτω τα χέρια από τους δέκα γιατί δεν είναι μόνο αυτοί.

Έχετε μέγιστή ευθύνη και πρέπει να προστατεύσετε με την τελευταία ρανίδα του αίματός σας το δικαίωμα των νεόπτωχων να αναρωτούνται.  ΠΟΙΟΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΜΑΣ ΕΦΕΡΕ Σ΄ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ.

Ανδρέας Κεσίδης.