Τι συμβαίνει στη Συρία; Ο Τραμπ και ο Μακρόν καθώς και η Μέι
είναι έτοιμοι να επέμβουν ως ύστατη λύση καθώς οι αντικυβερνητικοί αντάρτες που
χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν χάνουν από τον αυταρχικό ου μην και δικτάτορα
Άσαντ, ο οποίος υποστηρίζεται από τους Ρώσους. Η νομιμοποίηση της επέμβασης των
δυτικών (ατλαντιστών) είναι ο… ανθρωπισμός. Αίφνης, ο Άσαντ που εν τω μεταξύ
είχε καταλάβει το 95% της ανατολικής Γκούτα, παρουσιάζεται να βομβαρδίζει με
αέριο χλωρίου τον άμαχο πληθυσμό. Το ίδιο είχε συμβεί κι όταν οι αντάρτες έχαναν
το Χαλέπι, όπου αποκαλύφθηκε ότι ήταν ψέμα η χρήση τοξικού αερίου σαρίν.
Αλλά ποιος ωφελείται από μια τέτοια ενέργεια; Οι
δυτικοί. Χιλιάδες φωτογραφίες δύστυχων μικρών παιδιών σε κατάσταση ασφυξίας
δημοσιεύονται από τα μεγάλα πρακτορεία ειδήσεων όπως το Ρόιτερς. Ο Τραμπ
επικαλείται τον ανθρωπισμό για να δικαιολογήσει την στρατιωτική επέμβαση (μέσω
ενός βομβαρδισμού) στη Συρία. Οι Ισραηλινοί πρωτοπορούν. Ο Μακρόν συγκατανεύει.
Κι όταν του αναφέρουν το αυταρχικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, στο οποίο
πουλάει αεροπλάνα και πυραύλους που βομβαρδίζουν αμάχους και μικρά παιδιά στην
Υεμένη, ο Γάλλος πρόεδρος δηλώνει ότι θα συνεχίσει τις πωλήσεις αλλά κι ότι
–συγχρόνως- θα στείλει ανθρωπιστική βοήθεια στην Υεμένη!
Ναι, σε βομβαρδίζω κι ύστερα σε περιθάλπω. Να σε
σφάξω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι! Κανένα μεγάλο πρακτορείο ειδήσεων δεν θα
δημοσιεύσει φωτογραφίες μικρών παιδιών από την Υεμένη που πεθαίνουν από λιμό
και χολέρα. Αλλά αυτά σε επίπεδο χειραγώγησης της παγκόσμιας κοινής γνώμης και
νομιμοποίησης της στρατιωτικής δράσης των δυτικών. Τι όμως «παίζεται» στη
Συρία;
Είναι αλήθεια ότι η πλανητική ηγεμονία των ΗΠΑ
αμφισβητείται από την Κίνα, αλλά η «Διαμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν
σημαίνει αναγκαστικά ότι ένας νέος ηγεμόνας νικά κατά μέτωπον και αντικαθιστά
τον παλαιό, μπορεί και να σημαίνει, πιο περιορισμένα, ότι μια ανερχόμενη
περιφερειακή δύναμη συγκροτεί βαθμηδόν γύρω της έναν μείζονα χώρο και
απαγορεύει στην πλανητική ηγεμονική Δύναμη να επεμβαίνει με οιονδήποτε τρόπο
στον χώρο αυτό...» (Π. Κονδύλης: Θεωρία του Πολέμου, σελ. 369).
Τι συμβαίνει, λοιπόν, σήμερα; Η Ουάσινγκτον
επιχειρεί να περιορίσει τον «μείζονα χώρο» της Κίνας. Το ίδιο επιχειρεί και με
τη Ρωσία. Αλλά ο μεγάλος αντίπαλος είναι η Κίνα. Αυτό σημαίνει ότι
προετοιμάζεται ένας μεγάλος πόλεμος; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι προετοιμάζονται
πολλοί μικροί, ελεγχόμενοι (όσο μπορεί να λεχθεί αυτό) πόλεμοι που θα
διενεργήσουν οι κατ’ ανάθεση σύμμαχοι. Το ίδιο συνέβη στην Αφρική, όπου
χιλιάδες κινέζοι εγκατέλειψαν την μαύρη ήπειρο μετά την πτώση του Καντάφι στη
Λιβύη. Όπου περιττό να πούμε ότι πλέον επικρατεί το χάος των συμμοριών και των
τζιχαντιστών που είχαν εξοπλίσει οι δυτικοί.
«..οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα είναι, δυνητικά
τουλάχιστον, πανταχού παρούσες, εκτός αν την παραλύσουν εσωτερικοί παράγοντες.
Μια πρώτη της μέριμνα θα αποτελεί η συγκρότηση περιφερειακών συμμαχιών(σ.σ.
Σαουδική Αραβία) τις οποίες θα ελέγχει και θα κατευθύνει και οι οποίες θα την
προφυλάσσουν από τη φθορά των δυνάμεών της, παρέχοντας στρατιωτικές και άλλες
υπηρεσίες και λύνοντας κατά το δυνατόν μόνες τους ή κατ’ ανάθεσιν ήσσονα
προβλήματα της περιφερειακής συμβίωσης. Όμως πίσω τους θα στέκει ανά πάσα
στιγμή ως έσχατη εγγύηση (λ.χ. ως εγγύηση της ακεραιότητας των χωρών-μελών του
ΑΣΕΑΝ έναντι επεκτατικών βλέψεων της Κίνας) η διπλωματική και στρατιωτική ισχύς
της πλανητικής ηγεμονικής Δύναμης, η οποία, αν θα θέλει να διατηρήσει αυτή της
τη θέση, θα πρέπει να επεμβαίνει ως ύστατος κριτής σε κάθε μείζονα
σύγκρουση...» (Π. Κονδύλης, στο ίδιο). Ιδού λοιπόν. Ο ύστατος κριτής, όταν
χάνεται η παρτίδα, επεμβαίνει.
Αλλά για να υλοποιηθεί το σχέδιο των πολλών, αλλά
περιορισμένων πολεμικών συγκρούσεων είναι «απαραίτητος ο συνδυασμός αναρίθμητων
περιστάσεων (...), είναι αναγκαίο να δεχτούν εκατομμύρια άνθρωποι, στους
οποίους βρίσκεται η πραγματική δύναμη -οι στρατιώτες που πυροβολούσαν ή
μετέφεραν προμήθειες και κανόνια- να ακολουθήσουν την επιθυμία εκείνων των
αδύναμων προσωπικοτήτων (σ.σ. όπως ο Ναπολέοντας και ο τσάρος Αλέξανδρος) και
να πειστούν να το κάνουν….» (Τολστόι: Πόλεμος και Ειρήνη). Η παραπάνω άποψη
μπορεί να έχει ισχύ τόσο γα τον πόλεμο του 1812 όσο και για κάθε άλλο πόλεμο.
Ιδού λοιπόν και η προπαγάνδα. Ο πληθυσμός πρέπει
να προετοιμαστεί με τον έλεγχο και τη χρήση των μίντια, με βάση τέσσερις
κανόνες:
Α) Απόκρυψη των συμφερόντων: Σύμφωνα με τον κανόνα
αυτό ο πόλεμος δεν είναι ποτέ μία σύγκρουση αντιτιθέμενων οικονομικών και
κοινωνικών συμφερόντων αλλά γίνεται δήθεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την
ειρήνη ή κάποια άλλη ευγενή ιδέα. Έτσι, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία
παρουσιάστηκε ως ανθρωπιστικός, ενώ στην πραγματικότητα έγινε για τον έλεγχο
των στρατηγικών οδών των Βαλκανίων και των αγωγών. Στο Αφγανιστάν έγινε κατά
της τρομοκρατίας και στη συνέχεια για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας. Στη
Συρία για το αντιδημοκρατικό καθεστώς Άσαντ και τη χρήση χημικών όπλων.
Β) Ο δεύτερος κανόνας είναι η δαιμονοποίηση: Εδώ
χρησιμοποιούνται τα θεαματικά «μιντιακά ψεύδη». Ο Μιλόσεβιτς, ο Σαντάμ Χουσεΐν,
ο Καντάφι και ο Άσαντ παρουσιάζονται ως στυγνοί δικτάτορες και χασάπηδες. Το
ίδιο θα γίνει προοπτικά και με τους ηγέτες του Ιράν. Τότε είχαμε τα πυρηνικά
όπλα ή τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, τώρα τα χημικά του Άσαντ και τα
πυρηνικά του Ιράν. Τα περί πυρηνικών ή χημικών όπλων του Ιράκ αποδείχθηκαν
ασύστολα ψεύδη, το ίδιο και η ιστορία με τα μωρά του Κουβέιτ, ή με τα δάκρυα
της νεαρής ιρακινής ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου, που πολλά χρόνια
αργότερα αποκαλύφθηκε πως ήταν η κόρη του πρέσβη του Κουβέιτ στις ΗΠΑ! Η
δουλειά όμως είχε γίνει. Το κατασκευασμένο παραμύθι, αυτό που νομιμοποιούσε τον
πόλεμο και δικαιολογούσε τους εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους αθώων στη παγκόσμια
κοινή γνώμη, είχε κάνει τη δουλειά του.
Γ) Όχι Ιστορία: Ο κανόνας αυτός της μιντιακής
«προπαγάνδας του πολέμου» αποσκοπεί στην απόκρυψη της ιστορίας της περιοχής.
Αυτό καθιστά ακατανόητες τις τοπικές συγκρούσεις, οι οποίες γίνονται κατανοητές
ανάλογα με το νόημα που τους δίνουν οι μεγάλες δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο ότι
το Κόσοβο παρουσιάζονταν σαν περιοχή στην οποία είχαν εισβάλει οι Σέρβοι! Το
γεγονός, επίσης, ότι στη Λιβύη υπάρχουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο για τον
έλεγχο των οποίων γίνονται όλα, εξηγεί τις εσωτερικές αντιθέσεις των δυτικών
συμμάχων.
Δ) Η οργάνωση της αμνησίας: Σύμφωνα μ’ αυτόν τον
κανόνα πρέπει να αποφεύγεται κάθε σοβαρή υπενθύμιση προηγούμενων χειραγωγήσεων
της κοινής γνώμης από μέσα μαζικής ενημέρωσης, που θα καθιστούσε δύσπιστη την
κοινή γνώμη.
Συμπέρασμα: Μην πιστεύετε άκριτα τα μέσα μαζικής
ενημέρωσης.
Υπάρχει, άραγε, τρόπος αντιμετώπισης των πολεμικών
σχεδίων των πολυεθνικών κατασκευής όπλων και των πολιτικών πλασιέ τους; Σύμφωνα
με τον Κλαούζεβιτς, όπως τον παραθέτει ο Π. Κονδύλης στη «Θεωρία του Πολέμου»,
«μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων
τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση,
έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται».
Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα
του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «μίσους»
μέσω της χειραγώγησης των μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Γι’
αυτό το λόγο, το κίνημα κατά του πολέμου και η κουλτούρα της ειρήνης, δηλαδή η
εκπαίδευση στο σεβασμό και την κατανόηση του Άλλου, έχουν θεμελιώδη σημασία.
Γιατί κανένας πόλεμος δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη δική μας συνέργεια είτε ως
θύτες -χειριστές «κανονιών»- είτε ως θύματα -«κρέας» για τα κανόνια...
artinews.gr
