Αυτό που συμβαίνει είναι πόλεμος – Το θέμα είναι πώς τον αντιμετωπίζουμε

Αν αντιπαρέλθουμε τα σχόλια αυτόκλητων υπερασπιστών των Ενόπλων Δυνάμεων που συνιστούν στα μέσα ενημέρωσης σιγήν ιχθύος στην κρίση που προέκυψε με την Τουρκία, θα επισημαίναμε πως ό,τι έχει διατυπωθεί μέχρι σήμερα, από δημοσιογραφικής απόψεως, είναι εξαιρετικά προσεκτικό και στην κατεύθυνση διαμόρφωσης ενός κλίματος ομοψυχίας.

Αν κάποιος προσπαθεί να διασπάσει αυτό το κλίμα ομοψυχίας, αυτός θα πρέπει να αναζητηθεί σε εκείνους που εν κρυπτώ επεξεργάζονται σχέδια ακραίου διχασμού ενόψει της επερχόμενης, αργά ή γρήγορα, εκλογικής αναμέτρησης.

Η αιχμαλωσία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών έχει πολλαπλούς στόχους. Μπορεί να μην ήταν ένα γεγονός στοχευμένο στους δύο συγκεκριμένους στρατιωτικούς, αλλά ως σκέψη να συλληφθούν άνδρες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, υπήρξε. Δεν ήταν ένα γεγονός που προέκυψε εν αιθρία. Δεν σκέφθηκαν ξαφνικά οι Τούρκοι πως τους συγκεκριμένους στρατιωτικούς θα έπρεπε να τους συλλάβουν. Αυτό και φαινόταν το προηγούμενο διάστημα και γράφηκε στα μέσα ενημέρωσης. Τίτλοι του είδους: «Οι Τούρκοι κάτι ετοιμάζουν στον Έβρο» ήταν συνηθισμένοι

Και το ερώτημα είναι: οι πολιτικοί και οι στρατηγοί δεν το αντελήφθησαν; Και αν το αντελήφθησαν δεν έδωσαν συγκεκριμένες αυστηρές οδηγίες να αποφευχθούν συμπεριφορές «κανονικότητας» σαν και αυτή που οδήγησε τους δύο στρατιωτικούς στα χέρια των Τούρκων;

Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως δεν μπόρεσαν να διαγνώσουν ούτε αυτό οι στρατηγοί.

Ο χειρισμός της υπόθεσης χρειάζεται βεβαίως ομοψυχία, πνεύμα ενότητας, αλλά από ένα σημείο και μετά και αποφασιστικότητα. Η τακτική που φαίνεται να ακολουθείται είναι ακριβώς αυτή που δεν έχει καμιά αποτελεσματικότητα σε χώρες όπως η Τουρκία. Η απόλυτη σιωπή των μέσων ενημέρωσης δεν εξυπηρετεί. Μια ψύχραιμη προσέγγιση που θα επισημαίνει διαστάσεις του προβλήματος που, ενδεχομένως, να μην έχουν γίνει αντιληπτές από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, είναι αναγκαία.

Δεν γνωρίζουμε τους γείτονές μας

Μακάρι αυτό να μην ίσχυε. Μακάρι να ήταν μια υπερφίαλη διατύπωση και όσα γράφονται και λέγονται δημοσίως να ήσαν γνωστά και να είχαν αναλυθεί στα στρατιωτικά και πολιτικά επιτελεία. Ανησυχούμε, όμως, πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Πως η προσέγγιση των ελληνοτουρκικών είναι πολύ επιφανειακή.

Ως ελληνική πολιτεία δεν γνωρίζουμε τους γείτονές μας. Έχουν αλλάξει πολύ από αυτό που ως κοινωνία και πολιτικό καθεστώς ήταν παλιά, και δεν έχουμε τα εργαλεία που χρειάζονται για να αντιληφθούμε τι θέλουν, πώς κινούνται, και τι εντέλει επιδιώκουν.

Αντί λοιπόν στα πανεπιστήμια να δημιουργούσαμε έδρες μελέτης των γειτόνων μας σε όλους τους τομείς, ο υπουργός Παιδείας αναλώνει τις δυνάμεις του σε πανεπιστημιακά σχήματα που θα οδηγούσαν στον έλεγχο των ΑΕΙ από το κόμμα του. Διότι σήμερα θεωρεί ότι δεν τα ελέγχει.

Και στο υπουργείο Άμυνας και στο υπουργείο Εξωτερικών αυτοσχεδιάζουν χωρίς να γνωρίζουν σε βάθος το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται.

Στα έτη της ευμάρειας το είχαμε ρίξει στην αδιαφορία και σε έναν άκρατο καταναλωτισμό. Δεν μας ενδιέφερε τίποτε παρά η καλοπέρασή μας. Δημιουργήσαμε ένα κλίμα στην κοινωνία και μια νοοτροπία που δεν αντήλλασσε ούτε τον καφέ της παραλίας με κάποια σκέψη ότι κάτι μπορεί στο μέλλον να μην πάει καλά και μήπως έπρεπε να πάρουμε τα μέτρα μας. Στην περίοδο της κρίσης θεωρούσαμε πως επρόκειτο για έναν εφιάλτη ο οποίος, μόλις ξυπνήσουμε, θα περάσει.

Ο εφιάλτης συνεχίζεται, η κρίση είναι παρούσα, και τώρα, εκτός από την οικονομική μας κατάσταση και το αξιακό μας σύστημα, απειλεί και την ακεραιότητά μας ως χώρας.

Και ενώ ασχολούμασταν με τα οικονομικά και κοινωνικά μας προβλήματα με τρόπο μάλιστα διχαστικό, το διεθνές περιβάλλον γύρω μας άλλαζε. Και άλλαζε ραγδαία. Όποιος τολμούσε να το επισημάνει θεωρούνταν πολεμοχαρής.

Σήμερα φθάσαμε στο σημείο να βρισκόμαστε σε πόλεμο με την Τουρκία. Ναι, σε πόλεμο. Όχι τον κλασικό πόλεμο που κηρύσσεται και οι δύο αντίπαλοι παρατάσσουν τις δυνάμεις τους. Όχι. Τέτοιος ελληνοτουρκικός πόλεμος δεν θα γίνει. Το είδος του πολέμου στο οποίο βρισκόμαστε είναι διαφορετικό. Και την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει η Τουρκία. Αυτή αποφασίζει τι πόλεμο θέλει με την Ελλάδα. Και αυτή τον επιβάλλει.

Το είδος αυτό του πολέμου λέγεται υβριδικός πόλεμος. Και τα αποτελέσματά του είναι ορατά.

Η έμπρακτη αμφισβήτηση της τουρκικής άποψης για τα Ίμια, η επαναφορά δηλαδή αυτού που συμφωνήθηκε τη νύχτα της κρίσης του 1996, η επαναφορά του status quo ante, η άσκηση δηλαδή της ελληνικής κυριαρχίας επί των νησιών, είχε ως αποτέλεσμα την εκδίωξη του σκάφους του Λιμενικού από την τουρκική ακταιωρό.

Βγαίνει ο πλέον αναρμόδιος για τέτοιου είδους δηλώσεις, ο υπουργός Εξωτερικών του οποίου η δουλειά είναι να ασκεί διπλωματία, και λέει πως την επόμενη φορά η ελληνική αντίδραση δεν θα είναι ειρηνική. Επόμενες φορές υπήρξαν, αλλά δυναμική ελληνική αντίδραση δεν διαφαίνεται. Ο καθένας πρέπει να περιοριστεί στο ρόλο του και να μετράει τα λόγια του. Η αξιοπιστία των αξιωματούχων του ελληνικού κράτους έχει φθάσει στο ναδίρ. Δεν θέλω να σχολιάσω την αντίδραση της Αθήνας στην τελευταία δήλωση του συμβούλου του Τούρκου προέδρου ότι αν η Ελλάδα πατήσει στα Ίμια η Τουρκία θα τα υπερασπιστεί μέχρι θανάτου. Η Τουρκία θεωρεί τα Ίμια τουρκικά.

Ποιους στόχους έχει πετύχει η Τουρκία

Προκλήσεις στο πλαίσιο του υβριδικού πολέμου της Τουρκίας κατά της Ελλάδας είναι και τα τετελεσμένα που προσπαθεί να δημιουργήσει στην κυπριακή ΑΟΖ, όπως και η σύλληψη των δύο στρατιωτικών.

Με την καλά μελετημένη σύλληψη η Τουρκία έχει πετύχει αρκετούς στόχους:

• Κρατά την Ελλάδα σε ομηρία, τη στιγμή μάλιστα που δεν αποκλείεται μια περαιτέρω ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με αφορμή την άφιξη του γεωτρύπανου της αμερικανικής Exxon.
• Ασκεί ένα είδος ψυχολογικού πολέμου. Στο είδος αυτού του πολέμου η αξιοποίηση των μέσων ενημέρωσης του αντιπάλου περιλαμβάνεται στον σχετικό σχεδιασμό. Έχω την εντύπωση πως το παιχνίδι αυτό το οποίο επιδίωκαν οι τουρκικοί σχεδιασμοί δεν το έπαιξαν, ακουσίως, βεβαίως, τα ελληνικά ΜΜΕ. Ας σιωπήσουν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των Ενόπλων Δυνάμεων.
• Επιχείρησε να διασύρει κατά τρόπο εντελώς απαράδεκτο τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Η Τουρκία, διαχρονικώς, έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς. Δεν αλλάζει. Και ο περιορισμός της ή η αλλαγή της συμπεριφοράς της δεν γίνεται με τον τρόπο που επιχειρεί η Ελλάδα. Δεν γίνεται με την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου ή της ευρωπαϊκής της πορείας. Γίνεται με τη δύναμη. Και δεν υπονοούμε τον πόλεμο.

Οι θρασείς είναι και δειλοί όταν αντιληφθούν τις συνέπειες που θα έχει η θρασύτητά τους. Η ελληνική δύναμη που θα μπορούσε να τους αντιπαρατεθεί είναι η ισχυρή αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτή η δύναμη δεν υπάρχει. Διότι αν υπήρχε θα είχε αποτελέσματα. Η αποτροπή συνδυάζεται και με την αναγκαία επίδειξη κάποιας αποφασιστικότητας. Η θεωρητική διαφορά ισχύος, αυτήν τη στιγμή, μεταξύ των δύο κρατών δεν είναι τέτοια που να δικαιολογεί το βαθμό των τουρκικών προκλήσεων.

Η Ελλάδα, ένας ευνουχισμένος αντίπαλος

Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας είναι η αποφασιστικότητά της και η αίσθησή της ότι έχει να κάνει με έναν ευνουχισμένο αντίπαλο.

Προκύπτει βεβαίως το ερώτημα τι θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα στο πλαίσιο ενός υβριδικού πολέμου.

Προφανώς οι εν ενεργεία στρατηγοί θα το γνωρίζουν καλύτερα, αλλά κάποιοι συνάδελφοί τους αναρωτιούνται, δημοσίως, πού είναι οι ειδικές δυνάμεις της χώρας; Θα μπορούσαν να είχαν προβεί σε καταδρομική επιχείρηση που θα απέδιδε κάτι το ισοδύναμο με αυτό που έχουν πετύχει οι Τούρκοι με τη σύλληψη των δύο στρατιωτικών;

Και τέλος, η διπλωματία. Πολλά λόγια για τη διπλωματία και τη συμμετοχή της χώρας στους διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς. Βεβαίως, όλα χρειάζονται και δεν αμφισβητεί κανείς τη συμμετοχή αυτή. Αλλά πρέπει να σχετικοποιήσουμε την αποτελεσματικότητά της.

Σε τι βοήθησε στο συγκεκριμένο ζήτημα της άμεσης τουρκικής απειλής η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Σε τίποτε. Κανείς δεν πρόκειται να βοηθήσει όταν διακυβεύεται η εδαφική σου ακεραιότητα και ανεξαρτησία. Θα υπερασπιστείς μόνος την παρουσία σου. Γι’ αυτό καμιά διπλωματία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις.

Το ελληνικό πρόσωπο θα είναι φιλειρηνικό και οι διεθνείς ενέργειες θα ασκούνται στο πλαίσιο της διπλωματίας. Αλλά με την προϋπόθεση ότι η χώρα διαθέτει ισχυρό στρατό. Χωρίς αυτόν, καμιά οικονομική ανάπτυξη και κανένα πολιτισμικό πρότυπο δεν μπορεί να προβληθεί.

pontos

Delivery με DRONE

Το μέλλον του ηλεκτρονικού εμπορίου είναι όντως οι κατ’ οίκον παραδόσεις με Drones;;;

Θεωρητικά … η παραλαβή μιας on-line αγοράς σε λίγα μόνο λεπτά είναι το όνειρο κάθε καταναλωτή.

Στην πράξη, όμως; Δυστυχώς δεν είναι ακριβώς τόσο εύκολο όσο ακούγεται…

Η εφοδιαστική αλυσίδα είναι σύνθετη και δύσκολη στη διαχείριση. Τονομοθετικό πλαίσιο, επίσης, είναι αυστηρό με πολύ γραφειοκρατία από πίσω. Και όπως με τα αυτόνομα οχήματα, έτσι και με τον συγκεκριμένο τομέα η τεχνολογία είναι ήδη έτοιμη να περάσει στη μαζική εφαρμογή.

Ωστόσο, χρειάζεται χρόνος για να οικοδομηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης και αποδοχής από πλευράς πελατών, καθότι είναι ακόμη διστακτικοί στο να επιτρέψουνDrones να πετούν πάνω από την ιδιοκτησία τους για οποιονδήποτε λόγο και αιτία.

ΟΦΕΛΗ του delivery με Drone

Το παρακάτω ενημερωτικό γράφημα δείχνει ότι παρότι τα εμπόδια στο delivery με Drone μπορεί να είναι άφθονα, τα πιθανά οφέλη για τους λιανοπωλητές είναι ιδιαζόντως καλά για να τα προσπεράσουμε.

Η Amazon, για παράδειγμα, πραγματοποίησε πάνω από 5 δισεκατομμύρια παραδόσεις προϊόντων σε προνομιούχους πελάτες μέσα στο 2017, και μια συντηρητική εκτίμηση του τι κόστισε στην εταιρεία η αποστολή όλων αυτών των προϊόντων ανέρχεται στα 20 δισεκατομμύρια δολάρια.

Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι οτιδήποτε μπορεί να μειώσει αυτό το κόστος στην εφοδιαστική αλυσίδα της Amazon, και οποιασδήποτε άλλης εταιρείας φυσικά, θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτο. Τα Drones, επομένως, φαίνεται ξεκάθαρα ότι θα μπορούσαν να είναι ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό.

Συγκεκριμένα, να αναφέρουμε ότι τα εμπορικά  Drones μπορούν να ταξιδεύουν με την εντυπωσιακή ταχύτητα των 160 χλμ. την ώρα (= 100 μίλια/ώρα). Τα εμπορεύματα, βέβαια, που μπορούν να παραδίδουν - προς το παρόν - είναι κάτω από 2,3 κιλά (= 5 λίμπρες). Σύμφωνα, επίσης, με τον όμιλο ARK Investing κάθε παράδοση μπορεί ενδεχομένως να πραγματοποιηθεί με το πολύ χαμηλό κόστος του 1 δολαρίου ανά αποστολή.

Επομένως, αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι ότι η ταχύτερη παραλαβή και η φτηνότερη αποστολή θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε υψηλότερα έσοδα για τις εταιρείες, που είναι και ο απώτερος στόχος. Απόδειξη το γεγονός ότι το 86% των άδειων “καλαθιών αγοράς” στο διαδίκτυο είναι το αποτέλεσμα του δαπανηρού κόστους μεταφορικών, σύμφωνα με την ομάδα συμβούλων McKinsey & Company.

ΕΠΕΝΔΥΣΗ στο delivery με Drone

Ποιές εταιρείες επενδύουν τα χρήματά τους σε Drones;

Υπάρχουν μερικά πολύ αξιοσημείωτα παραδείγματα:

Η Amazon, φυσικά, είναι το πιο τρανταχτό όλων. Η Amazon Prime Air, λοιπόν, δοκιμάζει τις διαδικτυακές εμπορικές συναλλαγές της σε διάφορες διεθνείς τοποθεσίες με σκοπό να γίνεται παράδοση σε 30 λεπτά ή και λιγότερο.

Η UPS, επίσης, εκτιμά ότι η περικοπή 1,5 μόνο χλμ. (= 1 μίλι περίπου) από τις διαδρομές έκαστου ντελιβερά της εταιρείας (66.000 στο σύνολο!!!) θα οδηγούσε σε εξοικονόμηση 50 εκατομμυρίων δολαρίων. Για το λόγο αυτό, η UPS δοκιμάζει το delivery με Drone, χρησιμοποιώντας την οροφή των φορτηγών της ως miniελικοδρόμιο.

Τέλος, η Domino παρέδωσε την πρώτη πίτσα με Drone το 2016, σε ζευγάρι της Νέας Ζηλανδίας. Η εν λόγω εταιρεία, μάλιστα, δηλώνει ότι στο άμεσο μέλλον τα Drones θα αποτελέσουν το κύριο μέσο παράδοσης πίτσας στους πελάτες της.

 macroskopio

ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΚΑΘΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ

- από τον Ηρόδοτο για τους αρχαίους Μακεδόνες -  

... αντί προλόγου ...   

Η παραχάραξη, η πλαστογραφία και ο σφετερισμός της ιστορίας, υπήρξαν συνήθη φαινόμενα αυτής, ποτέ όμως αυτά τα φαινόμενα, δεν αποτέλεσαν την ίδια την ιστορία στην απόδοση της αλήθειας, που είναι και ο σκοπός της.

Δυστυχώς όμως, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, κάποιοι θεσμοί, θεματοφύλακες της παγκόσμιας ιστορίας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, (Κ.Τ.Ε. , Ο.Η.Ε. , Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κ.λ.π.) , έχουν υποχωρήσει στον ρόλο τους και τον σκοπό τους και δεν προβληματίζονται πια, όχι μόνο στο πως γράφεται...., αλλά και  στο γιατί γράφεται η ιστορία... , για τα συμφέροντα ή την αλήθεια ;

Και εκείνο που εξάγεται ως συμπέρασμα από τα πράγματα, είναι ότι, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ολίγων, εφ' εξής  υπαγορεύουν στην γραφίδα της ιστορίας την συγγραφή της, μιά ιστορία σε ρόλο υπηρεσίας, που  εκχωρεί τον σκοπό της στον οικονομικό ρεαλισμό, για να συμβιβασθεί με την <πραγματικότητα> του νέου κόσμου που διαμορφώνεται, αλλοιώνοντας κάθε αληθινό της γενεολογία των εθνών και της προέλευσης των λαών . 

Βαλκάνια, Ανατολή και όλη η γη με επίκεντρο το Αιγαίο πέριξ του οποίου αναπτύχθηκαν ιστορικοί πολιτισμοί, θα αποτελούν στην πορεία μία γκρίζα γεωγραφική και οικονομική ενότητα, στην οποία ,θα καταργηθούν, ακόμα και τα κράσπεδα των γλωσσικών και εθνολογικών ομάδων, που αποτελούσαν μέχρι χθές τα νοητά σύνορα των λαών της.

Έθνη, κράτη, ιδιαιτερότητες, αυτοδιάθεση και κυρίως μύθοι και

ιστορίες της καταγωγής των φυλών, είναι στοιχεία που αντιβαίνουν

στους κανόνες της παγκοσμιοποίησης και  πρέπει να τα στερηθούν οι λαοί ως μνημεία της ιστορίας τους,  γιατί αποτελούν κιβωτό μνήμης στην πραγμάτωση του ιστορικού τους προορισμού, που δεν μπορεί να είναι άλλος, παρά μόνο η ολοκλήρωση της εθνικής τους ελευθερίας , ιδανικό ανέφικτο σήμερα, για τους λαούς και τα έθνη .

Ένας νόμος και ένα νομικό σύστημα για όλα τα έθνη, έλεγε ο Χίτλερ....., για να τον συμπληρώσουν οι Χιτλερίσκοι των βομβαρδισμών σήμερα .... και μιά οικονομία για όλα..., που να ελέγχει τα πάντα .

Ποιό το φιλοσοφικό δίδαγμα του μεγάλου πολέμου....για την ανθρωπότητα ;

Ότι τίποτα....... δεν έχουνε καταλάβει !

Το να μη υπάρχει σήμερα μια φιλοσοφική φιλοδοξία που να εξηγεί την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, να ερμηνεύει τις κοινωνικές κρίσεις και να προσφέρει ένα κοινωνικό δόγμα που να καθοδηγεί τον πολιτικό ετασμό  σε μορφές φιλοσοφικού στοχασμού προς όφελος των λαών, αποτελεί το μεγάλο κενό στην σύγχρονη πολιτική σκέψη, η οποία δεν μπορεί να διακρίνει πια στη ζωή του ανθρώπου, τι αποτελεί αξία και τι γεγονός .

Το ότι υπήρξε μια τέτοια φιλοδοξία πραγμάτωσης ενός κοινωνικού δέοντος στο χώρο του κοινωνικού όντος από ένα ιστορικό λαό, που γέννησε την Δημοκρατία και στοχάστηκε την αρετή και την δικαιοσύνη, υποδεικνύοντας, έξω από θρησκευτικά και μεταφυσικά δόγματα τον προορισμό του ανθρώπου στα πλαίσια της δρώσας εξέλιξης του, φαίνεται πλέον στην εποχή μας να αποτελεί απλώς γεγονός και όχι αξία.

Αλλά ακόμα και ως γεγονός, παραμένει, - γεγονός τοξικό -, η ιστορικότητα του οποίου ως πνευματική παρακαταθήκη αποτελεί εμπόδιο στην διαδικασία του προκαθορισμένου μέλλοντος, με αποτέλεσμα, η συσταλτική λαβίδα της παγκοσμιοποίησης να συρρικνώνει όλο και περισσότερο τους έλληνες σε ύλη και πνεύμα , γιατί ποτέ οι Έλληνες δεν είχαν ένα ισχυρό εθνολογικό προστάτη.

 - Πικρία απύθμενη πλημμυρίζει την ψυχή του έθνους μας, όταν συλλογιέται πως πρέπει να διεξάγει αιώνιο αγώνα υπάρξεως προς τα έθνη, που μόνο ευεργεσίες γνώρισαν από αυτό - .

Τουρκία, Αλβανία, Αιγαίο, Κύπρος και τέλος, αν αποτελούν τέλος  τα Σκόπια, που σήκωσαν ξανά το λάβαρο του σλαβικού επεκτατισμού εις βάρος της ελληνικής μας Μακεδονίας με την υποκρισία των θεσμών της ειρήνης και του δικαίου..., σκιαγραφούν το ζοφερό μέλλον του ελληνισμού !

Με ένα Ελληνικό Αιγαίο, στα νησιά του οποίου, να αποτελεί αντικείμενο εξωτερικής πολιτικής και σύμφωνης γνώμης της Τουρκίας για να αποσιωπηθεί η υποχώρηση, η τοποθέτηση της ελληνικής σημαίας !

Και αν σε όλα αυτά προστεθεί και το μεταναστευτικό ως διείσδυση αλλόγλωσσων φυλών σε ομόγλωσσο έθνος, το πρόβλημα της εθνικής μας φυσιογνωμίας καθίσταται μεγαλύτερο σε βάθος χρόνου, διότι αν η γλώσσα, ως αυτενέργεια για κάθε άτομο είναι φαινόμενο ψυχο-φυσιολογικό και ως μέσο για την συνεννόηση και την προαγωγή του βίου  φαινόμενο κοινωνικό,  ως παράδοση μέσα στην διαδοχή των ανθρώπινων γενεών που είναι και οι φορείς της, είναι φαινόμενο ιστορικό και ως τέτοιο, σιγά-σιγά στον διάβα του χρόνου ανάγεται σε αυτονόητο δόγμα, πως ''έθνος είναι η γλώσσα '' , με αιωρούμενο ερώτημα για την μελλοντική Ελλάδα, τι έθνος θα έχουμε ;

Για τους λόγους αυτούς, ας στοχαστούν σοβαρά οι πολιτικοί μας πως πρέπει να διαχειριστούν αυτά τα θέματα με ανένδοτη επαγρύπνηση  γι' αυτή την γωνιά της γης, που μας έλαχε για βωμός και εστία, διότι όταν αμύνεσαι για την ιστορία σου και την γλώσσα σου, '' αμύνεσαι περί πάτρης ''.    

Σ' αυτήν την εξέλιξη δεν θ' αντέξουν οι λαοί, που έχουν πλούσια από το παρελθόν ιστορία, παρά μόνο οι λαοί εκείνοι, που είναι αποφασισμένοι να την συνεχίσουν !

Αρκεί βέβαια να συνεχίζουν την δική τους ιστορία στα βήματα της εθνικής τους συνείδησης, διότι ο συγκυριακός εταιρο-ιστορισμός, πολιτικά είναι ανόητος και ιστορικά επικίνδυνος για τον ενεργούντα, μια και η ίδια η ιστορία εν πολλοίς, είναι αποτέλεσμα συγκυρίας, που σημαίνει ότι δεδομένων των συνθηκών ενός άλλου συσχετισμού δυνάμεων και  γεωπολιτικών συμφερόντων, κινδυνεύεις να προσαρτηθείς, σ' εκείνο που σφετερίζεσαι !

Διότι εάν τα ιστορικά και εθνολογικά δικαιώματα των λαών κανονίζονταν με τέτοιους τρόπους, τότε ποιοι κριτές της παγκόσμιας ιστορίας θα μπορούσαν να αρνηθούν στους Έλληνες να αντιστρέψουν το Σκοπιανό επιχείρημα και να πούν ότι, με την ίδια λογική και ο Ελληνισμός, εφόσον διέσωσε από τον εκσλαβισμό την νότια Μακεδονία και την κράτησε εθνολογικά και γλωσσικά ελληνική, ως μέλος του ελληνικού πολιτισμού, όπως και η ίδια στάθηκε, συνεχιστής και μεταλαμπαδευτής αυτού του πολιτισμού  σε όλη την οικουμένη, γιατί τότε στην ελληνική Μακεδονία του σήμερα να μην προσαρτηθεί και η βόρεια προέκτασή της , όπως κατοικείτε τα τελευταία χρόνια, από Έλληνες και ξένους .

Και όμως δεν το διεκδικούμε !

Γιατί οι Έλληνες , προσγειωμένοι στην σύγχρονη εθνολογική πραγματικότητα της Βαλκανικής, σέβονται τα νέα δίκαια που η ιστορία de facto δημιούργησε ακόμα και εις βάρος των δικαίων της χώρας μας και το μόνο που επιζητούν είναι, αμοιβαίο σεβασμό και φιλία των λαών στα Βαλκάνια, γεγονός που το απέδειξαν οι Έλληνες, με την ιστορική απάντηση του Βενιζέλου, όταν τους πρόσφεραν οι Γερμανοί επέκταση εδαφών της Μακεδονίας, με αντάλλαγμα την προδοσία τής φιλίας μας, με την Σερβία . 

<< Monsieur le Ministre , η Ελλάς είναι πάρα πολύ μικρή χώρα, δια να πράξη μίαν τόσην μεγάλην ατιμίαν >> .

Αλλά ως εδώ στο σλαβικό μαχαίρι, που αποσάρκωσε αιώνες ως τώρα την ελληνική φυλή, γιατί έφτασε πια στο κόκαλο, στην σπονδυλικής μας στήλη, που είναι η Ελληνική μας Μακεδονία και δεν ανεχόμαστε πια, ''του Σλάβου τ' όνειρο, νάναι Ρωμιού λαχτάρα''!

 Ας το έχουν υπ' όψι τους  οι φίλοι μας Σκοπιανοί, για να μή  καταλήξουμε εκεί....., σ' αυτό που είπε κάποιος πρόεδρος της Αμερικής, '' όλοι είμαστε έλληνες ''  !

            .............................................................

- Ποιοί ήταν οι αρχαίοι Μακεδόνες -

Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Ανδριώτη η ελληνική φυλή είναι ένας από τους κλάδους του ινδοευρωπαϊκού ή ιαπετικού λαού που ζούσε ως την 5 χιλιετηρίδα π.Χ. ομόγλωσσος και αδιάσπαστος σε μιά περιοχή της Β.Α. Ευρώπης - ίσως, κατά μια νεώτερη θεωρία, στην στέπη των Κιργισίων, ανάμεσα στην Κασπία και τα Ουράλια, απ' όπου άρχισε να διασπάται τμηματικά και να απλώνεται προς όλες τις γεωγραφικές κατευθύνσεις, αφομοιώνοντας τους λαούς που κατακτούσε .

Άλλα τμήματα αυτού του λαού κατευθύνθηκαν προς την Ασία στις αρχές της 2 χιλιετηρίδας π.Χ. και διαμόρφωσαν τους Χεττίτες της Μ. Ασίας, τους Ινδούς και τους Ιρανούς, τους Τοχάρους και τους Αρμενίους και άλλα τμήματα κινήθηκαν προς τα δυτικά της κοιτίδας των ινδοευρωπαίων και διαμόρφωσαν τους κυριότερους ιστορικούς λαούς της Ευρώπης, δηλ. τους Έλληνες , τους Ιταλούς, Θρακοϊλλυριούς, Κέλτες, Γερμανικούς ή Τευτονικούς λαούς και τους Βαλτοσλάβους .

Οι έλληνες αφότου χώρισαν από τους άλλους ινδοευρωπαίους κινήθηκαν για 3 χιλιετηρίδες στον ευρωπαϊκό χώρο, με τελευταίο τόπο διαμονής πριν κατέβουν στην Ελλάδα, τις πεδιάδες της Ουγγαρίας και της Σερβίας.

Πρώτο ελληνικό κύμα.

Εκεί πλήθυναν και απλώθηκαν εδαφικά για να ξεχυθούν από την κοιλάδα του Αξιού στους Μακεδονικούς κάμπους ως πρώτο ελληνικό κύμα, Ίωνες 2000 π.Χ.

Η χώρα που έμελλε να ονομαστή Ελλάδα κατοικούνταν τότε από άλλο, μη ινδοευρωπαϊκό λαό, συγγενή των Ετρούσκων της Ιταλικής χερσονήσου, τους οποίους οι αρχαίοι έλληνες ονόμαζαν Πελασγούς, Τυρρηνούς, Κάρες και Λέλεγες για να τους ονομάσει η σημερινή επιστήμη συμβατικά Προέλληνες.

Δεύτερο ελληνικό κύμα.

Δύο αιώνες μετά την κάθοδο των Ιώνων, περί τον 17ο αιώνα και πριν ακόμα προχωρήσει σημαντικά η γλωσσική αφομοίωση των προελλήνων από τους Ίωνες, νέο κύμα ελληνικό κατεβαίνει πάλι από τα βόρια, με πιο φρέσκη αλκή και κατακτά εκ νέου τον εθνολογικά και γλωσσικά ανάμεικτο ακόμα ελληνικό χώρο ως δεύτερο κύμα μετανάστευσης και αυτοί είναι οι Αιολοαχαιοί.

Αυτοί είναι οι δημιουργοί του πρώτου μεγάλου ελληνικού πολιτισμού που καθρεπτίζεται λογοτεχνικά στα Ομηρικά έπη και αναδεικνύεται αρχαιολογικά στα ευρήματα των Μυκηνών, της Τίρυνθας, της Πύλου, του Ορχομενού κ.α. τόπων .

Τρίτο ελληνικό κύμα.

Το τρίτο και τελευταίο ελληνικό κύμα που κατεβαίνει στην Ελλάδα τον 12ο αιώνα π.Χ. είναι οι Δωριείς, που επιφέρουν το τέλος του αιολοαχαϊκού πολιτισμού και εγκαινιάζουν την αρχή μιας σκοτεινής περιόδου τεσσάρων αιώνων, η οποία φτάνει ως τον 8ο αιώνα π.Χ. για να λήξει η προϊστορία και να αρχίσει με την εμφάνιση των επιγραφών η ιστορική περίοδος .

Ανάμεσα στα τρία διαδοχικά κύματα καθόδου της ελληνικής φυλής στη χώρα αυτή,  ποιοί είναι οι Μακεδόνες ;  -  για τους οποίους, << Πηλίκης >> ,  (πόσο μεγάλη τιμή τους αξίζει) έγραφε ο ιστορικός Πολύβιος,  '' δεί τιμής αξιούσθαι Μακεδόνας, οί τόν πλείω του χρόνου ου παύονται διαγωνιζόμενοι προς τους βαρβάρους υπέρ της των Ελλήνων ασφαλείας ''  (I.X, 35 ) , άλλοτε ως οπισθοφυλακή των άλλων ελλήνων στην Βαλκανική  απωθόντας τους Θρακοϊλλυριούς και άλλοτε ως εμπροσθοφυλακή και αρχηγοί όλων των ελλήνων στην εκστρατεία για την Ανατολή .

Αρχαίοι Μακεδόνες - καταγωγή .

Επειδή η προϊστορία δεν μας δίνει κανένα στοιχείο για τον Μακεδονικό λαό, πρέπει να κατέβουμε πολύ χαμηλά στην κλίμακα της ιστορίας, στον 5. π.Χ. αιώνα, για να ακούσουμε για πρώτη φορά από τον πατέρα της ιστορίας,  τον Ηρόδοτο, το όνομα των Μακεδόνων το οποίο ο ίδιος ταυτίζει με την Δωρική φυλή.

 - Ηρόδοτος 1,56  - '' Το Δωρικό γένος, περιπλανήθηκε πολύ. Στα χρόνια του βασιλιά Δευκαλίωνα κατοικούσε στην Φθιώτιδα, στα χρόνια του Δώρου γιού του Έλληνα, κατοικούσε στην χώρα που είναι κάτω από την Όσσα και τον Όλυμπο. Όταν το έδιωξαν από εκεί οι Καδμείοι, κατοικούσε στην Πίνδο και λεγόταν “Μακεδνόν'' .

Ο ίδιος ιστορικός αναφέρει ότι στην ναυμαχία της Σαλαμίνας έλαβαν μέρος οι Λακεδαιμόνιοι, οι Κορίνθιοι, οι Σικυώνιοι, οι Επιδαύριοι, οι Τροιζήνιοι  ''που ήταν δωρικό και Μακεδνό έθνος''.

 - Ηρόδοτος 5,22 - Δωριείς επομένως κατά τον Ηρόδοτο οι Μακεδόνες και προσθέτει ότι όχι μόνο οι ίδιοι οι Μακεδόνες θεωρούν τον εαυτό τους έλληνες, αλλά και υπόλοιποι έλληνες εθεώρουν αυτούς δικό τους έθνος, όπως φαίνεται από την απόφαση που πήραν οι ελλανοδίκες των Ολυμπιακών αγώνων να επιτρέψουν στον Αλέξανδρο Α να αγωνιστεί εκεί.

 - Ηρόδοτος 5,20  -Τμήμα των Δωριέων οι Μακεδόνες , της καθαρότερης από ξένες επιδράσεις ελληνικής φυλής που με συναίσθηση υπερηφάνειας αναγνώριζαν και οι υπόλοιποι έλληνες, αναφέρει ο Ηρόδοτος με απόδειξη τα λόγια του Αλέξανδρου, του γιού του Αμύντα :  '' Να αναγγείλετε στον βασιλιά σας, λέει ο Αλέξανδρος στους πρέσβεις των Περσών, ότι ένας Έλληνας, βασιλιάς των Μακεδόνων, σας υποδέχθηκε φιλικά ''.

 - Ηρόδοτος 9,45 - Ο ίδιος Αλέξανδρος κατά τον  ιστορικό λέει στους Αθηναίους: '' Ώ Αθηναίοι,... δεν θα μιλούσα, αν δεν ανησυχούσα τόσο πολύ για ολόκληρη την Ελλάδα. Γιατί και ο ίδιος είμαι Έλληνας το γένος ανέκαθεν και δε θάθελα να δω την Ελλάδα από ελεύθερη να γίνει σκλάβα '' .   

Το σημαντικότερο όλων όμως, που εύστοχα περιέγραψε ο Νικόλαος Ανδριώτης στην αίθουσα της εταιρείας Μακεδονικών σπουδών τον Ιούνιο του 1952 και που όλοι γνωρίζεται είναι ότι:

 '' όταν ο αδυσώπητος εχθρός της ελευθερίας του αρχαίου ελληνισμού, οι Πέρσες, κείτονταν νεκρός στα πόδια των Μακεδόνων, και το μακεδονικό γόητρο άγγιζε τα άστρα, ο ενσαρκωτής του πανελληνίου εκείνου ονείρου Αλέξανδρος ο Μέγας, στέλνοντας μετά την μάχη του Γρανικού ως ευχαριστήρια δώρα προς τους Θεούς τις 300 περσικές πανοπλίες, δεν τις κατεύθυνε προς τους ναούς της γης των πατέρων του, στην Πέλλα της Μακεδονίας, αλλά στον Παρθενώνα των Αθηνών, με την ιστορική εκείνη επιγραφή < Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων, από των βαρβάρων των την Ασία κατοικούντων >. 

 Αλέξανδρος και οι Έλληνες !

Και οι Μακεδόνες ;  Που είναι οι δημιουργοί της νίκης ;

Ούτε την στιγμή της μεγαλύτερης εθνικής έξαρσης δε θέλησε ο αρχηγός τους να τους  θέση έξω από το όνομα εκείνο που ένιωθε να τους ενώνει με την εθνική τους ολότητα :  Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες !

Αν ψάξετε στις ιστορίες των λαών της γης λέει ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Ανδριώτης, δύσκολα θα βρείτε άλλο παράδειγμα βασιλικής οικογένειας, που, ενώ ο λαός της τη στέργει και την ακολουθεί πιστά, η ίδια θα επέμενε να διακηρύσσει προκλητικά ότι είναι ξένη στον τόπο της και θα περιφρονούσε σε τέτοιο βαθμό την πίστη και τις θυσίες του λαού της, ώστε να μήν τον αναφέρει κάν τη στιγμή του θριάμβου !

Γιατί ;  γιατί όλοι τους ήταν έλληνες !

του Ματθαίου Ασλανίδη.