Εκτός από όπλα χρειαζόμαστε εθνική σχολή σκέψης για την Άμυνα

Κώστας Γρίβας

Τα φιλόδοξα εξοπλιστικά προγράμματα της Τουρκίας και ο ανερχόμενος τουρκικός ιμπεριαλισμός στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, έχουν θέσει εκ νέου στο προσκήνιο το θέμα της ενίσχυσης των ελληνικών αμυντικών ικανοτήτων, μετά από πολλά χρόνια αδράνειας. Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει για «στρατηγικά» οπλικά συστήματα, όπως είναι οι γαλλικές φρεγάτες FREMM. Ωστόσο, το θεμελιώδες οπλικό σύστημα, πάνω στο οποίο πρέπει να εδράζεται η αμυντική ικανότητα κάθε χώρας είναι μια Εθνική Σχολή Σκέψης για την Άμυνα, μία Εθνική Σχολή Στρατιωτικής Σκέψης.

Δηλαδή μια βάση γνώσεων για την Άμυνα της χώρας, βγαλμένη από εμάς για εμάς και χωρίς «ετοιματζίδικες» λύσεις από «γκουρού» του εξωτερικού. Και αυτό γιατί η στρατιωτική ισχύς δεν είναι ένα απόλυτο, αλλά ένα σχετικό μέγεθος το οποίο λαμβάνει υπόσταση ανάλογα με το γεωγραφικό περιβάλλον, το είδος της πολεμικής αντιπαράθεσης, τις ιδιαιτερότητες των κοινωνιών και των πολιτικών συστημάτων που συγκρούονται και μια σειρά από άλλους παράγοντες.

Αν αυτό είναι μια γενική αρχή ισχύει πολύ περισσότερο στο ιδιόρρυθμο ελληνοτουρκικό σύστημα. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο γεωγραφικός χώρος αντιπαράθεσης Ελλάδας-Τουρκίας είναι μεικτός, με συνδυαστικά χερσαία, θαλάσσια και αεροπορικά στοιχεία μέσα σε ένα ενιαίο πλαίσιο, τον καθιστά ίσως το πιο πολύπλοκο εν δυνάμει πεδίο μάχης στην ανθρώπινη ιστορία.

Έτσι, είναι κρίσιμης σημασίας η ανάπτυξη μιας Εθνικής Στρατιωτικής Σκέψης που θα θέσει τη βάση πάνω στην οποία θα θεμελιωθεί η εξοπλιστική πολιτική και η ευρύτερη αμυντική στρατηγική της χώρας. Μεταξύ των άλλων μια ελληνοκεντρική «Σχολή Άμυνας» θα δημιουργήσει τις γέφυρες που θα παντρέψουν τις εγχώριες αμυντικές ανάγκες με τον χείμαρρο των νέων τεχνολογιών, ιδιαίτερα αυτών που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο της λεγόμενης Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης. Έτσι, θα μπορέσουν να αναπτυχθούν (επιτέλους) οπλικά συστήματα ελληνικής σχεδίασης και κατασκευής, ή έστω να αγοραστούν από το εξωτερικό, αλλά να είναι προσαρμοσμένα στις ελληνικές ιδιαιτερότητες, ανάγκες και δυνατότητες.

Παγκόσμια έκρηξη της στρατιωτική επιστήμης

Επιπροσθέτως, σήμερα βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση όσον αφορά τη διαμόρφωση των πολεμικών τεχνολογιών και της στρατιωτικής ισχύος σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία προκύπτει από μια ριζική μετάλλαξη του διεθνούς γεωπολιτικού περιβάλλοντος. Το γεγονός αυτό έχει πυροδοτήσει και μια έκρηξη στη μελέτη νέων δογμάτων μάχης, πολεμικών μεθοδολογιών και αντιλήψεων, σε όλο τον πλανήτη και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ.

Βρισκόμαστε, με άλλα λόγια, στην αρχή μιας έκρηξης στην ανάπτυξη της στρατιωτικής επιστήμης ανά τον πλανήτη, την οποία οφείλουμε να παρακολουθήσουμε από κοντά. Εκτός αν θέλουμε να διακινδυνεύσουμε να δούμε το ελληνικό στράτευμα να απαξιώνεται δια της απαρχαίωσής του, ακόμη και αν στο μέλλον δαπανήσουμε αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ για την αγορά οπλικών συστημάτων.

Κρίσιμης σημασία για τη διαμόρφωση ενός μηχανισμού που θα επιτρέψει την υιοθέτηση και αφομοίωση των εκρηκτικών αλλαγών που προκύπτουν στην επιστήμη, την τεχνολογία και την τέχνη του πολέμου από τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, αποτελεί μια Εθνική Στρατιωτική Σκέψη. Αυτή η Ελληνική Σχολή Άμυνας θα προκύψει μέσα από τα σπλάχνα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και φυσιολογικά, ο πυρήνας και η βάση της σχετικής προσπάθειας θα πρέπει να είναι τα ίδια τα πνευματικά ιδρύματα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Αφού το θέμα είναι η ανάπτυξη μιας εγχώριας στρατιωτικής επιστήμης που θα συζευχθεί με τις διεθνείς εξελίξεις στην στρατιωτική επιστήμη, το φυσιολογικό είναι στη σχετική προσπάθεια βασικό ρόλο να έχουν τα ίδια των πνευματικά ιδρύματα των Ενόπλων Δυνάμεων που διδάσκουν και αναπτύσσουν τη Στρατιωτική Επιστήμη**, δηλαδή τα Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και Σχολή Ικάρων).

Γιατί όχι διδακτορικά;

Αυτήν τη στιγμή, όμως, για κάποιους λόγους που τουλάχιστον στον γράφοντα δεν είναι απολύτως ξεκάθαροι, τα Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα δεν αφήνονται να κάνουν τη δουλειά τους για την οποία σχεδιάστηκαν και όπως προβλέπουν οι σχετικοί νόμοι που ρυθμίζουν τη λειτουργία τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι σήμερα εμποδίζονται από το να έχουν διδακτορικούς σπουδαστές και να χορηγούν διδακτορικούς τίτλους.

Με άλλα λόγια, η έρευνα στην Ελλάδα όσον αφορά την Στρατιωτική Επιστήμη, δηλαδή το θεμέλιο της πολεμικής ικανότητας μιας χώρας, είναι περίπου απαγορευμένη. Έτσι, τα εν ενεργεία, αλλά και τα εν αποστρατεία, στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που θέλουν κάτι παραπάνω, καταφεύγουν σε πανεπιστημιακές σπουδές οι οποίες, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μόνον έμμεση σχέση μπορεί να έχουν με τα θέματα της Στρατιωτικής Επιστήμης.

Έτσι, έχουμε πλήθος αξιωματικών εν ενεργεία και αποστράτων που έχουν λάβει σοβαρή ακαδημαϊκή εκπαίδευση σε θέματα Δικαίου της Θάλασσας ή Διεθνών Σχέσεων και γνωρίζουν πολύ καλά τον ανταγωνισμό Κίνας-Φιλιππίνων, για παράδειγμα, αλλά δεν έχουμε στελέχη που να έχουν εντρυφήσει, σε επίπεδο διδακτορικής διατριβής, για τις διεθνείς εξελίξεις στο Πυροβολικό, για παράδειγμα.

Αυτή είναι μια ακατανόητη κατάσταση. Αν στο παρελθόν μπορούσαμε ίσως να κάνουμε τα στραβά μάτια, σήμερα δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Και αυτό γιατί οι προκλήσεις για την Άμυνα της χώρας πληθαίνουν, γιατί ο αντίπαλος αναπτύσσεται και εξελίσσει τη δική του Στρατιωτική Επιστήμη, τεχνολογία και βιομηχανία, γιατί βρισκόμαστε σε μια φάση ριζικών μεταλλάξεων στην τέχνη και την επιστήμη του Πολέμου. Αν δεν παρακολουθήσουμε αυτές τις εξελίξεις, σε βάθος χρόνου, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα κινδυνεύσουν να μεταβληθούν σε έναν απαρχαιωμένο μηχανισμό όσα λεφτά και αν δαπανήσουμε για την αγορά οπλικών συστημάτων.

Το θέμα βέβαια δεν μπορεί να εξαντληθεί στα στενά όρια αυτού του κειμένου. Ωστόσο, γεγονός παραμένει ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια δραστική ενίσχυση στη βάση της αμυντικής της ισχύος, που είναι η εγχώρια Στρατιωτική Σκέψη. Συμπερασματικά, πυρήνας αυτής της προσπάθειας δεν μπορεί παρά να είναι τα ίδια τα εκπαιδευτικά ιδρύματα των Ενόπλων Δυνάμεων, τα οποία αυτήν τη στιγμή, για κάποιους απροσδιόριστους λόγους, εμποδίζονται να κάνουν τη δουλειά τους.

---

(**) Με βάση το νομοθετικό πλαίσιο που ορίζει την λειτουργία των ΑΣΕΙ, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων ασχολείται με τη διδασκαλία και την έρευνα της «στρατιωτικής επιστήμης», η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων της «ναυτικής επιστήμης» και η Σχολή Ικάρων της «αεροπορικής επιστήμης». Ωστόσο, για λόγους απλοποίησης, στο πλαίσιο αυτού του κειμένου αναφερόμαστε και στις τρεις με τον όρο Στρατιωτική Επιστήμη.

ΠΗΓΗ

Η ΡΩΣΙΑ ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ

Στις 30 Μαΐου ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ότι «όλες οι μη Συριακές δυνάμεις πρέπει να αποσυρθούν από τη ζώνη αποκλιμάκωσης στη νότια Συρία και νομίζω ότι αυτό πρέπει να συμβεί το συντομότερο δυνατό». 

Η «ζώνη αποκλιμάκωσης» (de-escalationzone), συμφωνήθηκε από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Ιορδανία τον Ιούλιο του 2017. 

Αντιλαμβάνεστε ότι η συγκεκριμένη δήλωση του ΥΠΕΞ της Ρωσίας, αφορά την ζώνη που ακουμπά στα σύνορα του Ισραήλ και της Ιορδανίας. Δηλαδή εκεί που βρίσκονται θέσεις με Ιρανούς φρουρούς της επανάστασης και μαχητές της Χεσμπολάχ. 

Έτσι γίνεται κατανοητή η σιωπή των Ρώσων απέναντι στους βομβαρδισμούς εκ μέρους του Ισραήλ εντός του Συριακού εδάφους με νεκρούς, σε στρατόπεδα των προαναφερομένων στρατών, τις προηγούμενες ημέρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι μια τέτοια επίθεση έγινε την ημέρα που ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Νεντανιάχου είχε συνομιλίες με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν. 

Αύριο 31 Μαΐου θα επισκεφτεί την Μόσχα ο υπουργός άμυνας του Ισραήλ Λίμπερμαν και πιθανόν να οριστικοποιηθεί η συμφωνία για απομάκρυνση των δυνάμεων του Ιράν και της Χεσμπολάχ στα 60 χιλ. από τα σύνορα Συρίας Ισραήλ. 

Από την άλλη αυτό σημαίνει ότι θα δοθεί η ευκαιρία στον κυβερνητικό στρατό του Άσαντ, για μια ευρείας κλίμακας εκκαθάριση της περιοχής, ενώ οι Αμερικανοί δεν θα υλοποιήσουν την προειδοποίηση τους ότι θα κατεβάσουν τις συμμαχικές δυνάμεις (SAA) στην περιοχή για τον ίδιο λόγο. 

Δεν γνωρίζουμε ακόμα ποιες θα είναι οι αντιδράσεις Ιράν και Χεσμπολάχ, αν και είναι βέβαιο ότι έχουν ενημερωθεί από τους Ρώσους. 

Με την συμφωνία αυτή ουσιαστικά παγιώνεται προς το παρόν η διχοτόμηση της Συρίας στην δυτικά του Ευφράτη περιοχή υπό τις κυβερνητικές δυνάμεις που υποστηρίζεται από την Ρωσία το Ιράν και την Χεσμπολάχ και την Ανατολικά του Ευφράτη περιοχή υπό την συμμαχία Κούρδων και Συριακής αντιπολίτευσης που στηρίζονται από Σαουδική Αραβία, ΗΠΑ, Γαλλία και την δυτική συμμαχία. 

Άγνωστο παραμένει το μέλλον των περιοχών που ελέγχονται από την Τουρκία η οποία κατάφερε να ενώσει τις ομάδες του FSA της περιοχής. 

Ιδίως μετά την χθεσινή δήλωση που έκανε η εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, HeatherNauert, ότι δεν υπάρχει συμφωνία ακόμη με την Τουρκία για τον οδικό χάρτη που έχει προτείνει. 

Τίποτα δεν έχει τελειώσει στην πολύπαθη Συρία και τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήξει στις επερχόμενες εξελίξεις το επόμενο χρονικό διάστημα.

Του Γιάννη Αθανασιάδη

ΠΗΓΗ

Ο Ματαρέλα θέλει να «σώσει» την Ιταλία από τους Ιταλούς!!!

Αυτή τη φορά το ευρωιερατείο δεν έχει απέναντι την άπειρη κυβέρνηση Τσίπρα. Η Ιταλία, άλλωστε, δεν είναι Ελλάδα. Ο νέος πρωθυπουργός Κόντε ναι μεν δεν θέλει να πάει σε ρήξη με την Ευρωζώνη, αλλά τα δύο κόμματα που τον στηρίζουν (Κίνημα των 5 Αστέρων και Λέγκα) εμφανίζονται αποφασισμένα να εφαρμόσουν το κοινό πρόγραμμα, ακόμα και εάν χρειασθεί να έρθουν σε αντιπαράθεση με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.

Προς το παρόν, πάντως, έδειξαν την αποφασιστικότητά τους στον τρόπο που αντιμετώπισαν την άρνηση του προέδρου της Δημοκρατίας Ματαρέλα να εγκρίνει ως νέο υπουργό Οικονομικών τον διακεκριμένο οικονομολόγο Σαβόνα. Ο Σαβόνα προτάθηκε από τον εντολοδόχο πρωθυπουργό Κόντε, μετά από πρόταση της Λέγκας και με τη σύμφωνη γνώμη των Πέντε Αστεριών. Ο Σαβόνα είναι κόκκινο πανί για το ευρωιερατείο, επειδή ασκεί κριτική στη μετάλλαξη της ΕΕ σε γερμανική Ευρώπη.

Ο Ματαρέλα επικαλέσθηκε το Σύνταγμα, το οποίο αναφέρει ότι ο Πρόεδρος Δημοκρατίας ορίζει τους υπουργούς που του υποδεικνύει ο εντολοδόχος πρωθυπουργός. Για την ακρίβεια ερμήνευσε τη σχετική διάταξη σαν δικαίωμα βέτο στην επιλογή υπουργών. Ο ίδιος, μάλιστα, επικαλέστηκε πολιτικό λόγο για τον αποκλεισμό του Σαβόνα, την ανησυχία των Αγορών και την αντίθεση του ευρωιερατείου.

Στην πραγματικότητα, το «φιλελεύθερο» καθεστώς αρνείται να παραδώσει την εξουσία στους νικητές των εκλογών, με το πρόσχημα ότι είναι «λαϊκιστές»! Και ταυτοχρόνως, ευρωιερατείο, καθεστωτικά Μίντια και Αγορές έχουν αρχίσει την υπονόμευση. Κάπως έτσι δεν θα έπρεπε να ορίζεται το πραξικόπημα σήμερα; Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν απαιτούνται τανκς και στρατός στους δρόμους. Η δουλειά γίνεται με μεταμοντέρνο τρόπο, αναίμακτα και πιο αποτελεσματικά.

Εύστοχα ο επικεφαλής των Πέντε Αστεριών Ντι Μάιο αναρωτήθηκε για ποιο λόγο να ψηφίζουν οι πολίτες εάν τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι οίκοι αξιολόγησης! Ακόμα πιο οξύς ο επικεφαλής της Λέγκας Σαλβίνι, ο οποίος δήλωσε πως η αντίδραση ξένων για το πρόσωπο του Σαβόνα αποδεικνύει ότι είναι η σωστή επιλογή. Ξεκαθάρισε, μάλιστα, πως η άρνηση του Προέδρου Δημοκρατίας οδηγεί σε νέες εκλογές. Πράγματι, ο Κόντε παρέδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Από την πλευρά του, ο Ματαρέλα κάλεσε το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ και γνωστό νεοφιλελεύθερο Κοταρέλι. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα του αναθέσει τον σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών, η οποία προφανώς δεν θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο. Έτσι, όμως, θα έχουν κερδίσει χρόνο μερικών μηνών. Από την άλλη, όμως, αυτού του είδους τα παιχνίδια εξοργίζουν τους ψηφοφόρους, γεγονός που στις επόμενες εκλογές αναμένεται να εκτοξεύσει τα ποσοστά και των Πέντε Αστεριών και της Λέγκας.

«Πυρηνική βόμβα» η Ιταλία

Όλα δείχνουν πως ξεκινάει η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα το ευρώ. Προς το παρόν, οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ κρατούν σχετικά χαμηλούς τόνους, αφήνοντας τον πρόεδρο Ματαρέλα να εγείρει εμπόδια. Έχουν απόλυτη συνείδηση, όμως, ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στο ιταλικό πολιτικό σύστημα αντιπροσωπεύει μία ευθεία αμφισβήτηση της τάξης πραγμάτων που οι ίδιοι έχουν επιβάλει. Από την άλλη πλευρά, τα εργαλεία τιθάσευσης που χρησιμοποιήθηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αρκούν για να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Η Ιταλία είναι η τρίτη οικονομία της ΕΕ. Το δημόσιο χρέος της ανέρχεται στο 131% του ΑΕΠ, αλλά εάν προκύψει κρίση αυτό που θα μετρήσει είναι το σε απόλυτο αριθμό αστρονομικό μέγεθος: 2.256 δισ. ευρώ. Είναι κοινός τόπος στις Βρυξέλλες πως εάν τα πράγματα οδηγηθούν στα άκρα και η χώρα αποκλεισθεί από τις αγορές, κανείς μηχανισμός διάσωσης δεν μπορεί να σηκώσει τέτοιο βάρος.

Αυτό πρακτικά σημαίνει χρεοκοπία, η οποία με τη σειρά της θα καταλύσει τους θεσμούς της Ευρωζώνης και σχεδόν αναπόφευκτα θα την οδηγήσει σε διάλυση. Προφανώς, αυτό είναι το ακραίο σενάριο, από το οποίο απέχουμε πολύ. Είναι ακριβώς αυτό το σενάριο που ενδεχομένως θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην αταβιστική πρόθεση των σκληροπυρηνικών, ειδικά της Γερμανίας, να καταφύγουν σε κατασταλτικές μεθόδους.

Σαν να μην έγιναν εκλογές!

Όπως προέκυπτε από τα πρώτα μηνύματα του εντολοδόχου πρωθυπουργού Κόντε, πρόθεση της κυβέρνησης που ετοίμαζε ήταν ένας συμβιβασμός κι όχι μία ρήξη με την Ευρωζώνη. Η αντιδημοκρατική παρέμβαση του προέδρου Ματαρέλα, όμως, οξύνει το κλίμα, πολύ περισσότερο που και κύκλοι του ευρωπαϊκού κατεστημένου και οι περιβόητες Αγορές, όπως προαναφέραμε, έχουν αρχίσει να υπονομεύουν τους νικητές των πρόσφατων εκλογών στην Ιταλία, πριν καν σχηματίσουν κυβέρνηση.

Το πρόγραμμα, επί του οποίου συμφώνησαν μετά από μακρές διαπραγματεύσεις οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, το Κίνημα των 5 Αστέρων και η Λέγκα, απέχει πολύ από τις προεκλογικές ρητορείες και των δύο αυτών κομμάτων. Ουσιαστικά ήταν ένα σημαντικό βήμα για να καταστήσουν γεφυρώσιμο το χάσμα που τα χωρίζει από το κυρίαρχο στην Ευρωζώνη δόγμα της λιτότητας.

Από την πλευρά του, το ευρωιερατείο αντέδρασε, όπως και στις αρχές του 2015, όταν σχηματίσθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα. Ουσιαστικά αγνόησε το εκλογικό αποτέλεσμα. Ζήτησε από τον εντολοδόχο τότε πρωθυπουργό Κόντε και τους δύο κυβερνητικούς εταίρους να κινηθούν όπως η προηγούμενη κυβέρνηση. Ήταν ενδεικτική η δήλωση-προτροπή-ερώτημα του επιτρόπου Μοσχοβισί: «Η Ιταλία θα παραμείνει αυτό που είναι;»

Προς το παρόν οριστική απάντηση δεν υπάρχει. Υπάρχει το γεγονός ότι οι Ιταλοί ψήφισαν το Κίνημα των 5 Αστέρων και τη Λέγκα ακριβώς για να μην παραμείνει η Ιταλία αυτό που ήταν. Όπως υπάρχουν και δηλώσεις από τους δύο κυβερνητικούς εταίρους ότι δεν δεσμεύονται από τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει ο απερχόμενος πρωθυπουργός Τζεντιλόνι και πως δεν πρόκειται να κάνουν πίσω.

Με κεϊνσιανό πρόγραμμα

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι σύμφωνα με το κυβερνητικό πρόγραμμα το ιταλικό δημοσιονομικό έλλειμμα θα υπερβεί το όριο του 3% του ΑΕΠ, όπως είχε συμβεί και στη Γαλλία και στη Γερμανία, και πως δεν θα ισχύσει ως αντιστάθμισμα η αύξηση του ΦΠΑ στο 23%. Η οικονομική πολιτική που έχει εξαγγείλει η νέα κυβέρνηση είναι κεϊνσιανής εμπνεύσεως. Όχι μόνο σταματάει τη λιτότητα, αλλά ενισχύει και τα χαμηλά εισοδήματα.

Παραλλήλως, προβλέπει εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις με σκοπό να σταματήσει την αποβιομηχάνιση και να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη μετά από μία μακρά περίοδο στασιμότητας. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ίδια η Κομισιόν είχε προτείνει οι παραγωγικές επενδύσεις να εξαιρούνται από το δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά είχε προσκρούσει στην κατηγορηματική άρνηση της Γερμανίας και των συμμάχων της.

Σε μία προσπάθεια να διευκολύνουν έναν συμβιβασμό, οι δύο κυβερνητικοί εταίροι παραιτήθηκαν από την προηγούμενη απαίτησή τους να παγώσει το τμήμα του ιταλικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, λόγω του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης, ύψους 250 δισ. Από την πλευρά του, το ευρωιερατείο όχι μόνο δεν συζητάει κάποιου είδους αναδιάρθρωση του ιταλικού χρέους, αλλά και επιμένει πως πρέπει να εφαρμοσθεί ακόμα πιο σκληρή λιτότητα για να μειωθεί το χρέος.

Εάν εφαρμοσθεί το πρόγραμμα της κυβέρνησης Κόντε, υπολογίζεται πως θα επιβαρύνει τον προϋπολογισμό κατά περίπου 170 δισ ευρώ. Είναι προφανές πως οι περικοπές σε σπατάλες δεν μπορούν να εξισορροπήσουν το επιπλέον αυτό κόστος. Θα μπορούσε προοπτικά να εξισορροπηθεί εάν η επεκτατική πολιτική της νέας κυβέρνησης τροφοδοτούσε τον ρυθμό ανάπτυξης και τον πληθωρισμό.

Το νεοφιλελεύθερο ευρωιερατείο, όμως, νοιώθει απέχθεια για τέτοιου είδους οικονομική πολιτική. Το ίδιο και οι Αγορές, οι οποίες ήδη έδειξαν τις προθέσεις τους. Το επιτόκιο του δεκαετούς ιταλικού ομολόγου ανέβηκε, δείχνοντας μία ξεκάθαρη τάση, την οποία ουσιαστικά επικαλέστηκε ο πρόεδρος Ματαρέλα για να απορρίψει τον Σαβόνα ως νέο υπουργό Οικονομικών.

Σταύρος Λυγερός

ΠΗΓΗ

Αυτοί που «τα έχουν» και δεν ακούνε την βουή

Πριν μερικά χρόνια, όταν ένας προβληματισμένος νέος απόρησε για το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν 30-50 χιλιάδες ευρώ για ένα αυτοκίνητο, ενώ θα μπορούσαν να έχουν ένα πολύ καλό και με 15 χιλιάδες, πήρε την απάντηση: «Αφού τα έχουν, βρε μαλάκα! Γιατί να μην το αγοράσουν;». Αποστομωτική απάντηση. 

Στην Ισπανία, ο Ιγκλέσιας των Podemos και η σύζυγός του, σκέφτηκαν να πάρουν ένα στεγαστικό δάνειο και για 30 χρόνια να πληρώνουν τη μηνιαία δόση των 1.780 ευρώ. Με τα λεφτά του δανείου, αγόρασαν ένα σπίτι 280 τετραγωνικά με μια πισίνα-λίμνη και 2 στρέμματα κήπο, σε προάστιο της Μαδρίτης. Περιμένουν δίδυμα, έχουν ήδη και δυο σκύλους, δεν χωρούσαν στο διαμέρισμα. 

Σάλος ξέσπασε στην Ισπανία για τον Ιγκλέσιας που έλεγε μεγάλα λόγια και τώρα κάνει άλλα. Το εκμεταλλεύονται όλοι, μέχρι και οι εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις μέσα στους Podemos. Βουλευτές και οι δύο του ζεύγους, έπραξαν αυτό που θα έκανε καθένας που, προς το παρόν, «τα έχει» και νομίζει ότι θα τα έχει και για τα επόμενα 30 χρόνια, άρα φαίνεται και τι σκέφτεται για το πώς θα ζήσει στο μέλλον. 

Οι πολιτικοί της κωλοτούμπας, αυτοί του ξεκινούν ως «ράντικαλς» και μετά αντιγράφουν όλα τα χούγια που κατηγορούσαν, είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Είναι και αυτός, ένας από τους λόγους για τη μεγάλη δυσπιστία απέναντι στον πολιτικό κόσμο. 

Ο μιντιακός κόσμος που ξεσπάθωσε απέναντι στην ασυνέπεια του Ιγκλέσιας, είχε βέβαια τους λόγους του. Όπως είχε και λόγους να προβάλει λιγούρικα όσα έγιναν στον πριγκιπικό γάμο του Χάρι και της Μέγκαν. Το «λάιφ στάιλ» έχει και την αριστοκρατική του εκδοχή, που αποτελεί μια βιτρίνα της γερασμένης αστικής τάξης. Κάθε κουστούμι ή φόρεμα, μπορεί να στοίχιζε και 10 μισθούς ενός εργαζόμενου ή και 3-4 δόσεις του Ιγκλέσιας. Στην περίπτωση αυτή, όμως, τα Μίντια έκαναν γαργάρα. Δεν τους ένοιαζε η σπατάλη και η επίδειξη. Άλλωστε κι αυτοί όλοι (βασιλείς, πρίγκιπες, πρώην ποδοσφαιριστές, καλλιτέχνες και πολιτικοί) που παραβρέθηκαν, «τα έχουν» και μάλιστα χοντρά. Γιατί να μην τα δείξουν; 

Είναι κι αυτή, η επιδεικτική προβολή ενός τρόπου ζωής, σύμπτωμα του παρασιτισμού που ανθίζει δίπλα στην άνευ προηγουμένου δυστυχία και φτώχεια. Ποτέ άλλοτε στην Γη δεν υπήρχε τόσος πλούτος, αγαθά και δυνατότητες επίλυσης όλων των βασικών προβλημάτων και ποτέ άλλοτε τόση ανισότητα, τέτοιο βάραθρο ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, τόση ξιπασιά και υποβάθμιση της ανθρώπινης υπόστασης. 

Εντύπωση προκαλεί η επίκληση του επιθέτου «τοξικός» για κάθε ενέργεια που ξεφεύγει από αυτά τα πλαίσια. «Τοξικά» είναι το γιουχάισμα, η αντίδραση, το σιχτίρισμα και η απελπισία. Νορμάλ είναι να μαθαίνουμε τι έφαγε ο επίσημος καλεσμένος, σε ποιο σπίτι εφοπλιστή έκανε επίσκεψη, πώς συναντήθηκαν οι κυρίες τους και τι φόραγε η καθεμιά. 

«Ήταν δίκαιο γίνεται πράξη» που λένε και οι κυβερνώντες. Αυτοί που τα έχουν, τα χαίρονται. Για τους άλλους, έχουμε ταξίματα, κοροϊδία και καταστολή. Αλήθεια, έχει ο καιρός γυρίσματα; Δεν ακούνε την σιωπή των ανθρώπων; Δεν ακούνε την βουή; Δεν αισθάνονται την οργή;

e-dromos.gr