Μακεδονικό όπως Κυπριακό

Δεν «έκλεισαν» το Μακεδονικό, ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου – Η συμφωνία επισφραγίζει το πέρασμα σε μια νέα φάση για τη χώρα

Είναι πολλά τα στοιχεία αναλογίας και συσχετισμού που μπορεί να σκεφτεί κανείς ανάμεσα στην ιστορία του Κυπριακού τα τελευταία 50-60 χρόνια και σε όσα έγιναν ή μέλλει να γίνουν στο Μακεδονικό. Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, που πρόκειται να υπογραφεί με τυμπανοκρουσίες στις Πρέσπες δημιουργώντας ένα νέο πλαίσιο στις βαλκανικές διευθετήσεις για τις επόμενες δεκαετίες, φέρνει πάνω της όλα τα σημάδια της βαλκανοποίησης. Έχει όλα τα σημάδια της ανάμιξης των μεγάλων δυνάμεων και των διευθετήσεων που επιτρέπουν τη δημιουργία τετελεσμένων.

Το Κυπριακό μετά το 1950 μετατράπηκε σε στίβο ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ και Αγγλία. Μετέτρεψαν ένα ζήτημα αγώνα ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία ενός τμήματος του ελληνισμού, σε πρόβλημα τάχα τριών χωρών εγγυητριών δυνάμεων (Ελλάδα. Τουρκία, Αγγλία). Εντελώς περίεργα και τεχνητά, με τις συνθήκες Ζυρίχης και Λωζάννης ο τουρκικός παράγοντας έγινε κεντρικό μέρος της όποιας επίλυσης. Τότε, το 1959, ο αστικός κόσμος πανηγύριζε ότι λύθηκε το κυπριακό. Είδαμε τη συγκλονιστική συνέχεια.

Συμφωνία-θρυαλλίδα

Τα ίδια χαρακτηριστικά φέρει και η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ. Δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το οξύνει. Επισημοποιεί τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων και είναι έντονα παραχωρητική για την Αθήνα. Περιπλέκει την υπόσταση ολόκληρης της βόρειας περιοχής της Ελλάδας από τον Έβρο έως την Αδριατική, και βάζει μια θρυαλλίδα που μπορεί να αποτελέσει αφορμή μεγάλων περιπλοκών στην περιοχή. Αντικειμενικά, δημιουργεί όρους παρεμβάσεων, οριοθετήσεων, ακόμα και αλλαγής συνόρων.

Η ανοιχτή αναγνώριση ενός μακεδονικού έθνους με μακεδονική γλώσσα και ονομασία για τη χώρα «Βόρεια Μακεδονία», δημιουργεί όρους για να τροφοδοτηθεί, και όχι να καμφθεί, ο αλυτρωτισμός. Πρόκειται για συμφωνία ταπεινωτική και επικίνδυνη για την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, μια γειτονική χώρα, η Βουλγαρία, ενώ έχει αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ με τη συνταγματική της ονομασία, ποτέ δεν αναγνώρισε την ύπαρξη μακεδονικού έθνους ή μακεδονικής γλώσσας. Και τώρα, η ίδια χώρα ζητά από Ελλάδα και ΠΓΔΜ να δηλώσουν καθαρά ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί η συμφωνία για επαναχάραξη των συνόρων.

Πρόκειται για συμφωνία που σφραγίζεται από το κλίμα μειοδοσίας που διέπει τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, και ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται, και έχει ισχυρή βάση αυτή η εκτίμηση, ότι η αρχική συμφωνία ήταν «Μακεδονία του Ίλιντεν» που απόκοβε υποτίθεται από την αρχαία ιστορία της Μακεδονίας. Θα εμφανίζονταν έτσι ως σύγχρονη μακεδονική εθνότητα που δημιουργήθηκε στα τέλη του 19^ου, αρχές 20ού αιώνα. Έτσι νόμιζαν ότι και οι αναφορές για μακεδονική γλώσσα και μακεδονική εθνότητα, θα μπορούσαν να περάσουν σαν σύγχρονα δημιουργήματα και κάπως έτσι θα «παίρναμε την Μακεδονία μας (την αρχαία) πίσω». Ο Ζάεφ δηλώνει παντού ότι είχε συμφωνηθεί το «Μακεδονία του Ίλιντεν» και κανείς δεν τον διαψεύδει. Ο πολυπράγμων Κοτζιάς δεν ήξερε τάχα τι σημαίνει αυτό; Ή έχει πλήρη επίγνωση και ξέρει τι κάνει;

Το «Μακεδονία του Ίλιντεν» φράκαρε από την αντίθεση της Δεξιάς στην Ελλάδα και τις αντιδράσεις του κόσμου, επιστημόνων, διπλωματών και άλλων. Έτσι, η συμφωνία έμεινε ως είχε για όλα τα άλλα και αναζητήθηκε απλώς μια άλλη ονομασία. Ο Ζάεφ έπρεπε να πείσει για το «Βόρεια Μακεδονία». Αυτό καθυστέρησε τα τηλέφωνα, αλλά είχε και μια ευεργετική δευτερεύουσα πλευρά για τον Τσίπρα γιατί έτσι συνέπεσε η αναγγελία της συμφωνίας με την άλλη «χρέωση» που είχε η κυβέρνηση, τα νέα προαπαιτούμενα. Το βάρος του Μακεδονικού ήταν υπέρτερο και απάλυνε λίγο τις αντιδράσεις για αυτό το νέο μνημόνιο.

«Η ημέρα αυτή ανήκει εις τας ευτυχεστέρας ημέρας της ζωής μου και θα αποτελέση σταθμόν εις την ιστορίαν της Κύπρου. Εις την Ζυρίχην εθέσαμεν με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας κ. Μεντερές τας βάσεις διά την επίλυσιν ενός εκ των δυσκολοτέρων διεθνών ζητημάτων. Εσχεδιάσαμεν λύσιν διά της οποίας αποδίδεται μετά μακραίωνα δουλείαν εις τον Κυπριακόν Λαόν η ελευθερία του. Εξ άλλου διά της ευτυχούς επιλύσεως του Κυπριακού προβλήματος αποκαθίσταται η φιλία και η συνεργασία μεταξύ Ελλάδος, Τουρκίας και Αγγλίας». (Από δηλώσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις 12/2/1958. Την προηγούμενη μέρα, είχε υπογράψει τη συμφωνία της Ζυρίχης με τον Αντνάν Μεντερές, πρωθυπουργό της Τουρκίας (από εκεί και η φωτο). Η ομοιότητα με τους σημερινούς πανηγυρισμούς της κυβέρνησης είναι εμφανής και η συνέχεια γνωστή).

Μια άλλη αναλογία με το Κυπριακό, είναι πως πρόκειται για συμφωνία που δύσκολα θα περπατήσει, σχεδόν ανεφάρμοστη στην ολότητά της και άρα επιδεχόμενη παρεμβάσεων και πολλών αυθαιρεσιών. Είναι τόσα τα θολά και αδιευκρίνιστα σημεία, οι προθεσμίες για υλοποίηση και τα εμφανή εμπόδια που καθίσταται προβληματική η εφαρμογή. Όμως, μια συμφωνία ανάμεσα σε δύο χώρες δημιουργεί τετελεσμένα και η κατάσταση, αν δεν ισχύσουν όσα συμφωνήθηκαν, δεν επιστρέφει στο προηγούμενο στάτους. Η συμφωνία θα γίνει, θα πέσουν υπογραφές, η Ελλάδα θα στείλει επιστολή στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. για προώθηση των διαδικασιών και έως εκεί. Τι θα γίνει μετά, δεν πολυενδιαφέρει. Ούτε βέβαια θα ανασταλεί η διαδικασία ένταξης στο ΝΑΤΟ. Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η τύχη των δύο κυβερνήσεων, του Ζάεφ και του Τσίπρα, και άρα θα μείνουν από την συμφωνία αυτά που βολεύουν όσους την εμπνεύστηκαν και την παρήγγειλαν. Τα συγχαρητήρια των διεθνών παραγόντων και η εξαιρετική βιασύνη που δείχνουν, σχετίζονται με τους σχεδιασμούς και τις ανάγκες ελέγχου που έχουν για μια περιοχή-επίκεντρο ανταγωνισμών και ανακατατάξεων. Η επίσπευση της «λύσης» από τους ευρωατλαντικούς ιθύνοντες, έγινε επιπροσθέτως γιατί όντως είχαν ένα «παράθυρο ευκαιρίας» με τους δύο ίδιας κοπής πολιτικούς, τους Τσίπρα και Ζάεφ, που θα τέλειωναν την «δουλειά» μέσα στις προθεσμίες και με απίστευτη προθυμία.

Πειθήνιες κυβερνήσεις και προτεκτοράτα ή ημιαποικίες, επαναχάραξη συνόρων και διάνοιξη ασφαλών δρόμων για στρατεύματα ή ενεργειακά υλικά, πάνε όλα μαζί. Ετοιμάζονται για νέους «μεγάλους γύρους» και συγκρούσεις. Παίρνουν θέση. Η Ελλάδα στρουθοκαμηλίζει και ακολουθεί μια πολιτική που όχι μόνο δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, αλλά υποθηκεύει κάθε δυνατότητα εξεύρεσης πιο φιλικών δυνάμεων και συμμαχιών στον σύγχρονο κόσμο. Απλά βυθίζεται στον ευρωατλαντισμό και στα παιχνίδια του στην περιοχή.

Τέλος, όπως το Κυπριακό τροφοδότησε έντονες πολιτικές και εθνικές αναστατώσεις στην Ελλάδα, έριξε κυβερνήσεις ή στιγμάτισε άλλες, όπως ο φάκελος της Κύπρου παραμένει κρατικό μυστικό, έτσι και το Μακεδονικό σήμερα τροφοδοτεί μεγάλη ένταση και πολιτική αποσταθεροποίηση στο εσωτερικό. Δημιουργεί λαϊκές συσπειρώσεις και αντιδράσεις απέναντι στη μειοδοτική στάση της κυβέρνησης και μεγάλες δυσκολίες σε ολόκληρη την αντιπολίτευση.

Οι κλυδωνισμοί που θα φέρει το Μακεδονικό, μαζί με τα προβλήματα που εντείνει ο τούρκικος επεκτατισμός, σημαδεύουν έντονα την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Ήδη όλα τα κόμματα δοκιμάζονται, όπως δοκιμάζονται και οι συνεργασίες-συμμαχίες. Μεγάλες ανακατατάξεις θα συμβούν πάνω σε αυτή τη βάση και είναι τελείως λυπηρό γεγονός η παντελής απουσία της Αριστεράς στο πεδίο αυτό (δεν μιλάμε εδώ βέβαια για την κυβερνητική της εκδοχή). Βαυκαλιζόμενη επί δεκαετίες πως η χώρα μας είναι ιμπεριαλιστική, δεν μπορεί να κατανοήσει τις εξελίξεις και αποστρέφεται κι αυτή μετά βδελυγμίας τις λαϊκές αντιδράσεις ως «εθνολαϊκιστικές», «εθνικιστικές» ή «ακροδεξιές». Απέχει από κάθε πρωτοβουλία και παραμένει στο έδαφος ενός ρηχού αντιμνημονιακού διεκδικητισμού. Ενώ για δεκαετίες σιγοντάριζε τη «σύνθετη γεωγραφική ονομασία» και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού σαν πανάκεια, ξεκόβοντας το ζήτημα από τους γενικούς όρους και καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι έτσι απαλλασσόμαστε από τους αλυτρωτισμούς.

Εν κατακλείδι

Με την συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, επισφραγίζεται και τυπικά το πέρασμα από τη μνημονιακή περίοδο στην εποχή του επικαθορισμού της κοινωνικής και πολιτικής ζωής από τη γεωπολιτική. Σε αυτήν την νέα φάση, το κοινωνικό ζήτημα συμπλέκεται με το εθνικό και είναι αδιαχώριστο από αυτό. Πρέπει κανείς να συνηθίσει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από την επικαιρότητα του εθνικού. Τα δύο ζητήματα δεν διαμελίζονται, ειδικά στην εποχή της γεωπολιτικής. Όσοι θέλουν να αποκαθάρουν το κοινωνικό από προσμίξεις του εθνικού, είναι ρομαντικοί και ουτοπιστές (με την αρνητική συνδήλωση της σημασίας των όρων). Κοινώς, «κολλημένοι», μακριά από την πραγματικότητα ή πολύ κοντά στην αστική παγκοσμιοποιητική πολιτική.

Η ανάγκη ενός λαϊκού κινήματος και η παρουσία του σε όλα τα μέτωπα της εθνικής και κοινωνικής πραγματικότητας είναι παραπάνω από αναγκαία και δεν εξαρτιέται από σημαδεμένες εκλογικές διαδικασίες και επιλογές. Πρέπει να βρεθεί ο «τρόπος» για να υπάρξει ένα τέτοιο πολιτικό και λαϊκό κίνημα.

e-dromos.gr

πρόβα ή τοπίο με γλάρους - του φωτη μισοπουλου

θεατρικό τετράδιο για τον Κονσταντίν Τρέπλεβ

ΒΕΡΧΟΒΕΝΣΚΙ : ''......δεν είναι ο ρεαλισμός εκείνο που τους γοητεύει, αλλά η συναισθηματική και ιδεαλιστική πλευρά του σοσιαλισμού, η θρησκευτική του απόχρωση και η ποίησή του, ας πούμε, - κι όλα αυτά από δεύτερο χέρι, φυσικά''   

Φ. Μ., ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ [1]

ΤΟ ΣΟΦΟ ΦΙΔΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ : 

Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .....όμως εγώ σάς το 'λεγα, ήμουν υποχρεωμένος να ζω μ' ένα χυδαίο όνομα - και ίσως απρόφερτο - θα προτιμούσα να με φωνάζουνε Απόλλωνα ή Ντόριαν ή κάπως έτσι- κι έπειτα, μου λέει, ένα βράδυ, ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, - ''δεν απαντήσατε στην ερώτησή μου'' - καθώς φαινόταν συγκλονισμένος ή δύσπιστος, ''και τι μ' αυτό'', του λέω, ''φοβάμαι πως υπέβαλα τον εαυτό μου στην πιο απελπισμένη δοκιμασία του κι όλοι αναγκάστηκαν να παραβλέψουν την οικογενειακή ταπείνωση, παρά να μιλήσουν για την αλήθεια'' - κι αμέσως μετά ακούστηκαν βήματα στα διπλανά δωμάτια, όπως αναχωρεί η σιωπή και πρέπει να κάνεις κάτι έξυπνο για να σωθείς τελευταία ώρα, - κι αυτοί που επαναστάτησαν στεκόταν ατάραχοι και αμήχανοι στην άκρη του σπιτιού, γιατί περνούσαμε σε μια άλλη εποχή, ή όπως εγκαταλείπεις σιγά σιγά τον παλιό δρόμο κι αρχίζεις να κουβεντιάζεις σαν την ουσία της ζωής που διηγείται κάτι και χωρίς εμάς κι ένα βράδυ είχα λιποθυμήσει από έκσταση, όπως κάποιος παραμορφώνει το πρόσωπό του για να ξεφύγει απαρατήρητος, ''τα παραλέτε'', μου λέει, ''δεν υπάρχει παραχώρηση χωρίς αλαζονεία'', κι όταν έρθει η Μέρα της Κρίσεως θα 'χουμε δικαίωμα σε μια ερώτηση ακόμα - άλλωστε πώς θα υπομείνουμε τα έσχατα, αλλά είμαι σίγουρος δε θ' απαντήσει κανείς, θα είναι η πιο συγκινητική ειρωνεία, - τα κηροπήγια θα 'ναι χαμένα από μέρες και το φεγγάρι θα έχει αποκτήσει μια χλωμή αλχυμεία, - στο μεταξύ ο Αντόν Πάβλοβιτς υποστήριζε κοιτάζοντας στο μέλλον, ''δεν υποφέρατε σχεδόν ποτέ''- ''ναι,'', του είπα, ''ήταν η στάση ενός ανθρώπου που έδιωχνε μονολογώντας τη βιασύνη του'', - έδειχνα άρρωστος όπως εκείνη η αξιοσέβαστη μέρα που θα έφευγα, γι' αυτό διάλεγα τις λέξεις προσεκτικά αν κι εξακολουθούσα να πιστεύω ότι το μέλλον διαγραφόταν στην άκρη του Υπερσιβηρικού, ''βιαστείτε'', έκανε ο κλειδούχος- ''οι εξεγέρσεις είναι πάντα μετρημένες''- και κρύφτηκε στην πίσω πλευρά του συρμού σαν να μην είχε τίποτα δικό του αφήνοντας ένα δάχτυλο γυμνό για να τρυπάει το σκοτάδι στα μεγάλα κρύα.// 

 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ : 

Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ : .....μιλούσε ξανά, - περίπου η τροχιά του χρόνου-, εδώ φωλιάζει μια πυκνή μοναξιά, ''είμαι ο οικογενειακός γιατρός'', είπε, ''σε λίγο καιρό όλα θα έχουν πάρει το δρόμο τους'' - αλλά ξεχνούσα γρήγορα, και το βράδυ ακούστηκε ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, ξανά,  ορμώντας από την πόρτα της κάμαρης, ''για να επανέλθουν οι αξίες στον τόπο τους πρέπει να λύσουμε τα αινίγματα'', είπε, κι ένα πρωινό- αφυδατωμένο -μάς έδειξε το αληθινό πρόσωπο από παλιές δυσκίνητες ερωτικές ιστορίες ή την αντίστροφη μέτρηση όταν ένα τραγούδι εγκαταλείπεται σαν ιδιωτική ιστορία και είναι όλα παρείσαχτα ή αφρόντιστα κι ο φτωχός άντρας είχε στο παλτό του περασμένη μια ρόδα για να προσπερνάει με ακρίβεια τη μοίρα του που οδοιπορούσε - είχε άπειρα ονόματα, η θέση του θα έπρεπε να είναι δικαιωματικά στο μουσείο - [λίγο φως]   

Η ΠΡΟΒΑ : 

[O ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ υπάρχει καθισμένος κάπου, περίπου αμίλητος]

Α' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : .....χωρίς συσπάσεις στα πρόσωπα, ο φόβος καθώς συνεγείρει, χωρίς υπερβολικές χειρονομίες, μεταλλαγές χρωμάτων 

Β' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : .....και πού πρόκειται να μείνετε;;; 

Α΄ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ....σ' ένα κατακερματισμένο αστερισμό - αυτό ταιριάζει απόλυτα 

Β' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ......όση ώρα λέμε αυτά κάτι απρόσμενο παραμονεύει στη σκάλα

Α' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ......είναι ο άλλος, ο τρίτος, που δεν είπε ούτε μια λέξη απ' την αρχή γιατί ο θυρωρός τον έκλεβε στα χαρτιά και το θυμόταν.  [γελάει]

Β' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : .....η νοσταλγία μάς παραφράζει, αυτή η δυσκινησία παραμονεύει με τόσες αμυχές - ο,τι δεν ειπώθηκε τελευταία στιγμή θα είναι ο δόλος [παύση] 

Α' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ......η μουσική ακουγόταν ενώ το χάος υποχωρούσε κάτω από τα πόδια μας - έπαιρναν σάρκα και οστά αρχαίοι ντοπαρισμένοι συναθλητές, πρωταθλητές του Δέκαθλου ή αλλού. [Σιωπή].

Β' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : .......ψάχνουμε με το χρόνο το κάθε σύμπτωμα - ο Αντόν Πάβλοβιτς φωτογραφίζεται υγιής, πάντως.//  

ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΓΛΑΡΟΥΣ Ι 

[τραπέζι μυστικού δείπνου πάνω στην άμμο της παραλίας. /μεσημέρι./ λουόμενοι που αθλούνται σε ρακέτες].

Α' ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΑΣ : .....θα παίξουμε τον ''Γλάρο''[2],[μικρή παύση] - γιατί φοράτε πάντοτε μαύρα ;

Β' ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΑΣ : .....κρατώ πρακτικά,- σε ποια ακροαματική διαδικασία δε γνωρίζω, - στα δίχτυα του σκοτεινού αυτού κακουργιοδικείου.....

Γ' ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΑΣ : .....καθεστώς πιο φιλελεύθερο δεν θα μπορούσε να υπάρξει, - δεν ξέρω, - δε νομίζω.....

ΤΡΕΠΛΕΒ : [κρατάει ένα γλάρο- γελάει] ......κυριολεκτικά ανώφελο υπό τις παρούσες συνθήκες να πω ότι είμαι αλλού 

ΑΝΤΟΝ ΠΑΒΛΟΒΙΤΣ : [φοράει το προσωπείο του Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωβ]......ο ''Γλάρος'' ήταν γραμμένος καθ' υπαγόρευση, - θα το πιστεύατε;;; [παύση] - είμαι μόνος και νοιώθω ανακούφιση - υπάρχουν στιγμές στη σκηνή, σαν τώρα - όπου όλα φαίνονται σχεδόν αποκατεστημένα [παύση] 

Β' ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΑΣ : ......έπειτα όμως περνά, τα πάντα περνούν, κι είμαι απ' την άλλη μεριά συντροφιά με μια μακρινή ιστορία εγώ και τα λασπόνερα των πουλιών

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ : ......παρ' όλο που αυτή η φωνή δεν μπορεί να είναι δική μου, ούτε κάποιου άλλου, θ' αποδεχτώ την μακρινή αυτή διαμάχη, οι φωνές από μακριά είναι αυτό που μένει ανεξιχνίαστο. [παύση]. 

ΤΡΕΠΛΕΒ : ......παρόλο που η φωνή αυτή δεν είναι δική μου, εκεί θα πήγαινα αν μπορούσα να πάω, αυτός ή κάτι άλλο θα ήμουν, δεν έχει σημασία - ξέρω πού θα βάδιζα τώρα, λόγου χάρη μέσα στη θάλασσα ή στο ξέφωτο ενός δάσους 

ΑΝΤΟΝ ΠΑΒΛΟΒΙΤΣ : .....όλα συμβαίνουν βράδυ, αλλά, δεν ξέρω αν είναι η ίδια νύχτα, μακρόπνοη, άχρονη - καταρρέεις στο εδώλιο - δεν έχει νόημα ποιος κρατούσε τα πρακτικά της εξόντωσης,- [μικρή παύση] η θεολογία περιέχει πάντα μια ακρωτηριασμένη συνουσία

[ακούγονται ήχοι από την μπάλα στη ρακέτα, ζητωκραυγές, οι συνδαιτυμόνες παίζουν ρώσικη ρουλέτα, ήχοι από μια παράταιρη μουσική, μεθοκοπούν]

Α' ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΑΣ : ......δεν θα μιλάμε για ήττα, είναι η τυφλότητα - η παρουσία και μόνο σημαίνει ενοχή

Β' ΣΥΝΔΑΙΤΥΜΟΝΑΣ : .....κι έτσι πρέπει να διδαχτούμε το αυτονόητο, μια φωνή που εκφέρει κάτι ή μια ζωή που κυλάει αδύναμη - η διέξοδος να φτάσω, ως κάπου [Σκοτάδι, ένας πυροβολισμός, φεύγουν όλοι - φως, ένας ματωμένος γλάρος πάνω στο τραπέζι του μυστικού δείπνου. [Ησυχία]

ΜΑΝΤΑΜ ΑΡΚΑΝΤΙΝ : ......μια μέρα στράφηκα εναντίον του με την πιο βίαιη αποστροφή, θα ήθελα να κρεμάσω το πτώμα του στην ντουλάπα - ξέρετε νομίζω όλοι ποιον εννοώ. Άτυχο πουλί....Ξέρω καλά ποιος το σκότωσε [ξεσπά σε λυγμούς] [παύση]- [αποχώρηση] - στο παρασκήνιο - είναι όλα όνειρο

Α' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : .....κάποτε ήταν μια φωνή μέσα στο στήθος, στο μυαλό, στο στόμα, τώρα όλα έχουν απαλλαχτεί από κάθε κατοχή - η ολότητα του φόνου δείχνει πως θα ζήσει πάνω από 10 χρόνια - αλήθεια ποιος;;

Β' ΗΘΟΠΟΙΟΣ : ......θα βρεθεί ένας τρόπος -στο κεφάλι μου- η αθωότητα , - στις όχθες μιας λίμνης θα λέω το Πάτερ ημών και επικλήσεις, θα προσεύχομαι για κείνον, να σκορπίσει όλη αυτή η γελοιότητα, τα δαχτυλικά αποτυπώματα θα έχουν μείνει στο πιστόλι [παύση]- αλλά μπορεί να είναι κι ενός άλλου, μιας άλλης - αργοπορώ θα ήθελα να φύγω, ν' αναχωρήσω - Αηδία, ακόμα κάποιοι τρώνε με θέα το νεκρό θαλασσοπούλι και το πιστόλι [Σκοτάδι. Λίγο φως].//  

 ΤΟΠΙΟ ΜΕ ΓΛΑΡΟΥΣ ΙΙ

[το τραπέζι του δείπνου με τον νεκρό γλάρο, - είναι όλοι όρθιοι και ακίνητοι ή απόντες, σχεδόν σκοτάδι] 

ΤΡΕΠΛΕΒ : [μεθυσμένος και τελείως γυμνός. Φοράει μια γραβάτα ή ένα παπιγιόν τονίζοντας περισσότερο την γύμνια του]......ο πατέρας μου μήπως τον σκότωσα μήπως ερωτήσεις σύγχυση χαρακτηριστούν περισσότερο ή την μητέρα μου σκότωσα εγώ όταν μετέωρες ταλαντεύονται αρχαίο βάθος όπως οι ώρες κουράζεσαι όταν θα πεθάνεις φύση γεννήθηκα πάντα το έλεγα σαν λάθος παρόμοιος φόνος υπάρχει εκεί στα χαμένα ναυάγια βήμα βλέπω καθαρά σαν την κορυφή ή πριν την κορυφή βλέμμα η υποθετική δυσμένεια που ξεκινά πώς ξεκινά ξεκινά στην άκρη σε μια θάλασσα κόγχες σήραγγες φως μη φως ένα ακόμα ή δυο γνωστά στη ζέστη αφήνω αφήνω μάτια λευκά ο γλάρος πώς ικετεύει ένα παράθυρο σιωπή σφραγισμένη μιλιά - η ΜΑΝΤΑΜ ΑΡΚΑΝΤΙΝ παράθυρο μεγάλο παράθυρο κουρτίνα πίσω γυμνή σαν ιδρωμένο λευκό ο εραστής θα έρθει να! έρχεται κιόλας πίσω από την άλλη πόρτα συνοδεία συνδαιτυμόνων μνηστήρων ανάσα ήχος κανείς δεν καμιά δεν - τελευταίος ρόγχος μουρμουρητό [μεγάλη παύση] 

Ο ΓΛΑΡΟΣ : .......κεφάλι αγέρωχο - μήτε εκείνα που ονειρευόμασταν κάποτε, σάς αγάπησα....άλλο ήθελα να πω ....είμαι ηθοποιός.......δώσε μου λίγο νερό πού θα πας υπάρχω ακόμα δεν έχω πίστη ούτε ξέρω ποια είναι η αποστολή μου παράξενο αυτή η πόρτα δεν ήταν ποτέ κλειδωμένη έγινα ερωμένη του Τσιγκόριν το ξέρατε;;; αν όχι, κινείσαι ανάμεσά τους δίχως σκοπό, αγαπώ τη λίμνη και τους γλάρους πάνε να με ξεγελάσουν όπως έναν άρρωστο, αλλά είμαι ήδη νεκρός και με το αίμα μου έχεις βάψει όλα τα λευκά σου πουκάμισα, είχε βαριά μεθυστική μυρωδιά το λουλούδι της χήρας ανάμεσα στα σκέλια της- ένα μαύρο χρυσάνθεμο μια απάτη ένα έγκλημα που επαναλαμβάνεται είμαι νεκρός αλλά συνεχίζω να ικετεύω τα θολά φαιά ή κατάλευκα βλέφαρα μια λευκή νύχτα που μάς αφήνει απλήρωτους το λιβάδι που διέσχισα ανάμεσα σε καθρέφτες και λουλούδια νεκρικά ένα σκοτεινό δρόμο για αντίδωρο. Τ' ασφοδίλια.//

[Σκοτάδι. Φως. Λίγο φως. ΑΥΛΑΙΑ]

ΤΕΛΟΣ

AΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 

[1] Φ. Μ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ, Οι Δαιμονισμένοι, / Μαλλιάρης Παιδεία, μτφρ. Δημήτρης Παπαδόπουλος, Θεσσαλονίκη, 2014  

[2] ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΒ, Ο Γλάρος, //Θεατρικά έργα// Γκόνης, μτφρ. Λυκούργου Καλλέργη, 1960 [Ο Κονσταντίν Γαβρίλοβιτς Τρέπλεβ και η Μαντάμ Αρκαντίν : πρόσωπα στον ''Γλάρο'']