Δημοκρατία και Δημογραφία - Του Στάθη Σταυρόπουλου

Ενίοτε η δημοκρατία είναι η δημογραφία της. Ιδιαιτέρως όταν η δημοκρατία παρουσιάζει απίσχναση και η δημογραφία το ίδιο. Για την Ελλάδα ο Τουργκούτ Οζάλ συνήθιζε να λέει ότι «το πρόβλημα (μας) θα το λύσει το δημογραφικό (τους)».

Η sui generis δημοκρατία της Σπάρτης εξαερώθηκε λόγω λειψανδρίας, ενώ η άγρια ολιγαρχική Ρώμη διαχύθηκε (στη Δύση) μέσα στους νέους πληθυσμούς που μπόρεσε να εκρωμαΐσει και να μην εκρωμαΐσει. Εξαθλιωμένοι οι πληθυσμοί (έθνη και λαοί) της Μέσης Ανατολής πρώτα και της Ανατολίας ύστερα, από τη βυζαντινή υπερφορολόγηση, προσχωρούσαν κατά μάζες στο μουσουλμανικό σύστημα της δεκάτης. Βρίθει αναλογιών με το σήμερα η Ιστορία, αλλά είναι παρακινδυνευμένο να καταφεύγει κανείς στην ερμηνεία τους, διότι η ιδεολογική τρομοκρατία παραμονεύει. (Ένα ακόμη πρόβλημα για τις δημοκρατίες εκτός από την έκπτωση των θεσμών είναι και η δικτατορία των ηλιθίων). Δηλαδή των βαλτών. Διότι για τον βαλτό δεν υπάρχει καλύτερο όχημα απ’ τον ηλίθιο.

Η Ελλάδα σήμερα δημογραφικώς αιμορραγεί. Δεν είναι μόνον οι νέοι που ξενιτεύονται, είναι και το γεγονός ότι η κρίση έχει μειώσει δραστικά τις γεννήσεις. Προσέτι η μετανάστευση των νέων αφορά στο πιο μορφωμένο ή παραγωγικό δυναμικό (περίπου 50.000 ετησίως) που μάλλον φεύγει (και θα συνεχίσει να φεύγει) διαπαντός. Είναι δηλαδή μια μετανάστευση αποδομητική της δημοκρατίας.

Ταυτοχρόνως, η Ελλάδα δέχεται προσφυγικές πιέσεις τις οποίες ούτε δύναται να διαχειρισθεί ανθρωπιστικώς ούτε να ενσωματώσει λειτουργικώς. Τα γκέτο, τα πιθανά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ανεξέλεγκτη και διαβρωτική διάχυση κυνηγημένων ψυχών μέσα στον κοινωνικό ιστό προβάλλουν απειλητικές εκδοχές στον ορίζοντα.

Επί πολλά χρόνια τώρα η χώρα ταλανίζεται από ιδεολογήματα περί το προσφυγικό (αλλά και την ταυτότητά της) επωφελή μόνον για όσους κάνουνμπίζνες με αυτό το πρόβλημα. Μπίζνες βοθρώδεις και φρικτές.

Ο πολυπολιτισμός λόγου χάριν μπορεί να αφορά κοινωνίες όπως των ΗΠΑ που συνετέθησαν από αλλεπάλληλες μεταναστεύσεις (με τίμημα ακόμα και κει τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία διαχρονικώς), πλην όμως στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις οδήγησε περισσότερο σε γκετοποιήσεις και αγριότατη ταξική εκμετάλλευση των μεταναστών (και, βεβαίως, των ντόπιων). Ένας από τους λόγους της εξουδετέρωσης των συνδικάτων στη Δύση έχει να κάνει με τους «απασχολήσιμους» φτωχομετανάστες. Όπως το ίδιο έχει να κάνει και η διάδοση των ακροδεξιών ατταβιστικών αντανακλαστικών σε μεγάλες μάζες που πλέον προσανατολίζονται στον εθνικισμό ακόμα και στον φασισμό.

Ταυτοχρόνως στον υπόλοιπο λεγόμενο «τρίτο κόσμο», εκεί που κάποτε ανθούσαν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, περίπου 250.000.000 θύματα της νεοαποικιοκρατίας είναι έτοιμα να μεταναστεύσουν στη Δύση (σε βάθος χρόνου).

Το πρόβλημα είναι τεράστιο και εδώ στην Ελλάδα – χώρα πρώτης επαφής με τα προσφυγικά κύματα – ιδιαιτέρως σοβαρό και επείγον. Που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τα υστερικά (εναντίον των ανθρώπων) ιδεολογήματα μιας «Αριστεράς» που πρώτη - πρώτη και από χρόνια υποτάχθηκε στα νεοφιλελεύθερα προτάγματα.

Ένας Τσίπρας σώγαμπρος στους Σοσιαλιστές και μπιστικός στους Χριστιανοδημοκράτες, το μόνον που μπορεί να κάνει (και για το προσφυγικό) είναι να εκτελεί τις εντολές που λαμβάνει. Ιδεολογικώς πασπαλισμένες με πολυπολιτισμικές σαχλαμάρες, αλλά στην πραγματικότητα απάνθρωπες και βίαιες. Και προφανέστατα επικίνδυνες. Το ίδιο (και περισσότερο) επικίνδυνες με τις ελαφρότητες που έχουν επιδειχθεί για το χρέος, το Σκοπιανό, την καθαρή έξοδο και όλα τ’ άλλα.

Αν το δημογραφικό είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ελλάδας, η διαχείριση του προσφυγικού έτσι όπως γίνεται ως τώρα το μετατρέπει σε βόμβα (που ούτε καν το τουρκικό οπλοστάσιο χρειάζεται να διαθέτει). Πόσω μάλλον που τη διαθέτει…

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Γιατί δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε με ταχύτητα φωτός;

Ένα από τα διασημότερα και πιο σημαντικά επιστημονικά επιτεύγματα του Albert Einstein ήταν η ανάπτυξη των θεωριών της σχετικότητας. Η πρώτη, η ειδική θεωρία της σχετικότητας, ήταν και αυτή που θα άπλωνε τη φήμη του επιστήμονα σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ θα συνέβαλε ταυτόχρονα στην αμφισβήτηση της κλασικής θεωρίας για τη δημιουργία του κόσμου των προηγούμενων ετών. Η ειδική σχετικότητα, ένας τρόπος συσχετισμού της κίνησης αντικειμένων στο σύμπαν, οδήγησε τους επιστήμονες στο να επαναξιολογήσουν τις υποθέσεις τους για πράγματα θεμελιώδη, όπως ο χρόνος και ο χώρος. Και οδήγησε φυσικά σε σημαντικές αποκαλύψεις αναφορικά με τη σχέση μεταξύ της ενέργειας και της ύλης.

Η θεωρία της ειδικής σχετικότητας κυκλοφόρησε από τον Einstein το 1905, σε μια επιστημονική δημοσίευση με τίτλο «Σχετικά με την ηλεκτροδυναμική των κινούμενων σωμάτων». Ασχολήθηκε με αυτήν αφού παρατήρησε μια σύγκρουση μεταξύ των εξισώσεων σχετικά με τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό, τις οποίες είχε πρόσφατα αναπτύξει ο φυσικός James Clerk Maxwell, και των πιο εδραιωμένων νόμων κίνησης του Νεύτωνα.

Το φως, σύμφωνα με τον Maxwell, ήταν μια δόνηση στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και ταξίδευε με σταθερή ταχύτητα στο κενό. Πάνω από 100 χρόνια νωρίτερα, ο Νεύτωνας είχε καθορίσει τους νόμους της κίνησης και, μαζί με τις ιδέες του Γαλιλαίου, είχαν αποδείξει πως η ταχύτητα ενός αντικειμένου εξαρτάται από το ποιος τη μετρά και πώς κινείται ο ίδιος σε σχέση με το αντικείμενο. Για παράδειγμα, αν κρατάτε μια μπάλα και βρίσκεστε σε ένα κινούμενο αυτοκίνητο, αυτή θα σας φαίνεται ακίνητη. Αυτή η μπάλα, όμως, φαίνεται πως κινείται για κάποιον που στέκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα στην εφαρμογή των νόμων κίνησης του Νεύτωνα σε σχέση με το φως. Στις εξισώσεις του Maxwell, η ταχύτητα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων είναι μια σταθερά που ορίζεται από τις ιδιότητες του υλικού μέσω του οποίου κινούνται τα κύματα. Εκεί δεν υπάρχει τίποτα που να επιτρέπει την ταχύτητα αυτών των κυμάτων να είναι διαφορετική για διαφορετικούς ανθρώπους, ανάλογα με το πώς κινούνταν ο ένας σε σχέση με τον άλλο. Κάτι που είναι ιδιαίτερα παράξενο.

Φανταστείτε κάποιον που κάθεται σε ένα σταθερό τραίνο, και ρίχνει μια μπάλα από εκεί που κάθεται στον απέναντι τοίχο. Αν εσείς στέκεστε στην πλατφόρμα του σταθμού, μετράτε την ταχύτητα της μπάλας στην ίδια τιμή με το άτομο που βρίσκεται στο τρένο.

Τώρα η αμαξοστοιχία αρχίζει να κινείται (προς την κατεύθυνση της μπάλας) και μετράτε και πάλι την ταχύτητα της μπάλας. Θα την υπολογίσετε ορθώς ως μεγαλύτερη - ως την αρχική ταχύτητα (δηλαδή, όταν η αμαξοστοιχία ήταν σε κατάσταση ηρεμίας) μαζί την ταχύτητα της αμαξοστοιχίας. Στο τρένο, όμως, το άτομο που πετά τη μπάλα δεν θα παρατηρήσει τίποτα διαφορετικό. Οι δύο τιμές για την ταχύτητα της μπάλας θα είναι διαφορετικές. Και θα είναι και οι δύο σωστές ως προς τα πλαίσια αναφοράς του καθενός.

Αν αντικαταστήσουμε όμως την μπάλα με το φως, τότε αυτός ο υπολογισμός διαφοροποιείται. Αν το άτομο στο τραίνο έριχνε φως στον απέναντι τοίχο και μετρούσε την ταχύτητα των σωματιδίων φωτός (φωτόνια), τότε τόσο εσείς, όσο και ο επιβάτης θα διαπιστώνατε ότι τα φωτόνια θα είχαν την ίδια ταχύτητα ανά πάσα στιγμή. Σε όλες τις περιπτώσεις, η ταχύτητα των φωτονίων θα παραμείνει λίγο κάτω από τα 300.000 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο, σύμφωνα με τις εξισώσεις του Maxwell.

Ο Einstein βασίστηκε σε αυτή την ιδέα - την αμετάβλητη ταχύτητα του φωτός - ως ένα από τα δύο αξιώματά του για την ειδική θεωρία της σχετικότητας. Ο άλλος ισχυρισμός του ήταν ότι οι νόμοι της φυσικής είναι οι ίδιοι όπου κι αν βρισκόμαστε. Όμως για να διατηρηθεί η ταχύτητα του φωτός σταθερή ανά πάσα στιγμή και για όλους τους παρατηρητές σε ειδική σχετικότητα, ο χώρος και ο χρόνος γίνονται ελαστικοί και μεταβλητοί. Ο χρόνος, για παράδειγμα, δεν είναι απόλυτος. Οι δείκτες σε να μετακινούμενο ρολόι χτυπούν πιο αργά από ένα ακίνητο. Αν μάλιστα ταξιδέψει κανείς με ταχύτητα φωτός, θεωρητικά, το ρολόι θα σταματούσε εντελώς.

Το πόσο διαστέλλεται ο χρόνος μπορεί να υπολογιστεί με τις δύο εικονιζόμενες εξισώσεις στην πάνω φωτογραφία. Στα δεξιά, το Δt είναι το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο γεγονότων, όπως μετράται από το άτομο που επηρεάζουν. (Στο παράδειγμά μας παραπάνω, αυτό θα ήταν το άτομο στην αμαξοστοιχία.) Στα αριστερά, Δt' είναι το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο ίδιων γεγονότων, αλλά μετράται από έναν εξωτερικό παρατηρητή σε ένα ξεχωριστό πλαίσιο αναφοράς (το άτομο στην πλατφόρμα). Αυτές οι δύο χρονικές στιγμές σχετίζονται με τον παράγοντα Lorentz (y), ο οποίος σε αυτό το παράδειγμα είναι ένας όρος που λαμβάνει υπόψη την ταχύτητα (v) της αμαξοστοιχίας σε σχέση με την πλατφόρμα του σταθμού, η οποία βρίσκεται «σε κατάσταση ηρεμίας». Στην έκφραση αυτή, το c είναι μια σταθερά ίση με την ταχύτητα του φωτός σε ένα κενό χώρο.

Το μήκος των κινούμενων αντικειμένων επίσης συρρικνώνεται στην κατεύθυνση στην οποία κινούνται. Αν ταξιδεύαμε με ταχύτητα φωτός (κάτι που δεν είναι πραγματικά εφικτό), το μήκος του αντικειμένου θα συρρικνωνόταν στο 0.

Το συμβατικό μήκος ενός κινούμενου αντικειμένου σε σχέση με ένα ακίνητο μπορεί να υπολογιστεί διαιρώντας το σωστό μήκος με τον συντελεστή Lorentz - αν ήταν εφικτό για ένα αντικείμενο να φτάσει την ταχύτητα του φωτός, το μήκος του θα συρρικνωνόταν στο μηδέν.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αν είστε το πρόσωπο που κινείται γρηγορότερα και ταχύτερα, δεν θα παρατηρήσετε τίποτα: ο χρόνος θα περνά κανονικά για εσάς και δεν θα συρρικνωθείτε. Όμως όποιος σας παρακολουθεί από μια πλατφόρμα σε ουράνιους σταθμούς θα είναι σε θέση να μετρήσει τις διαφορές, όπως υπολογίζεται από τον παράγοντα Lorentz. Ωστόσο, για τα καθημερινά αντικείμενα και τις καθημερινές ταχύτητες, ο συντελεστής Lorentz θα είναι κοντά στο 1 - μόνο στις ταχύτητες κοντά σε εκείνες του φωτός οι σχετικές επιδράσεις χρειάζονται προσοχή.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που προκύπτει από την ειδική σχετικότητα είναι ότι, καθώς κάτι επιταχύνεται, η μάζα του αυξάνεται σε σχέση με τη μάζα του σε κατάσταση ηρεμίας, με τη μάζα του κινούμενου αντικειμένου να προσδιορίζεται πολλαπλασιάζοντας την μάζα ανάπαυσης του παράγοντα Lorentz. Αυτή η αύξηση της σχετικιστικής μάζας καθιστά κάθε επιπλέον μονάδα ενέργειας που τίθεται στην επιτάχυνση του αντικειμένου λιγότερο αποτελεσματική στο να επιταχύνει την πραγματική κίνηση.

Καθώς η ταχύτητα του αντικειμένου αυξάνεται και αρχίζει να φθάνει σε αξιοσημείωτα κλάσματα της ταχύτητας του φωτός (y), η ποσότητα της ενέργειας που συμβάλει στην αύξηση της μάζας του αντικειμένου γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Αυτό εξηγεί το γιατί κανένα σωματίδιο δεν μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως - στην ίδια ταχύτητα ή έστω κοντά σε αυτή, οποιαδήποτε πρόσθετη ενέργεια σε ένα αντικείμενο δεν το κάνει να κινηθεί γρηγορότερα, αλλά απλώς αυξάνει τη μάζα του. Η μάζα και η ενέργεια είναι το ίδιο πράγμα και αυτό είναι μια ιδιαίτερα σημαντική συνθήκη. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Απόδοση από το Guardian

Κανονικότητα, μεγάλη φτωχομάνα - Στάθης

Δυσπραγεί η φουκαριάρα η Γερμανία με τους πρόσφυγες. (Επίσης δεν μπορεί να χωνέψει τα 2,9 δισ. που έχει βγάλει ως τώρα απ’ την ελληνική κρίση). Να μη διευκολύνει λοιπόν ο Τσίπρας τη φράου Μέρκελ παίρνοντας πίσω μερικούς πρόσφυγες (που απλώς πέρασαν απ’ την Ελλάδα οι δυστυχείς προσδοκώντας να φθάσουν στους καπιταλιστικούς παραδείσους της Εσπερίας) – αυτής της ίδιας της Εσπερίας που τους ξεπατώνει, τους ξεσπιτώνει, τους σκοτώνει (και στις πατρίδες τους και καθ’ οδόν) και εν τέλει τους σκλαβώνει στις φάμπρικες και τα γκέτο.

Πλην όμως ο Τσίπρας αποδεικνύεται ο πιο ταλαντούχος θεληματάρης όλων των εποχών! Εκεί που λες ότι το έχει τερματίσει με την «καθαρή έξοδο» με το μήκος του χρέους με την καθιέρωση της Εποπτείας και με το Σκοπιανό εκεί που λες ότι έχει πιάσει πάτο με τα περί Αποστασίας, τσακ τραβάει απ’ το μανίκι το εφτά μπαστούνι του προσφυγικού! Ασσίκης! Τι πρόβλημα άραγε να είναι η επιστροφή 100-150 προσφύγων στους δυσώδεις βάλτους των ελληνικών χοτ-σποτ; Έτσι ξεκινάει πάντα ο Τσίπρας: αναφέρεται στην κορυφή του παγόβουνου κι ύστερα το παγόβουνο μας σκίζει στα δύο, όπως τον Τιτανικό. 

Σιγά που θα ’πιανε κουβεντολόι ο Τσίπρας με την κυρία Μέρκελ για τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις. Το προσφυγικό όμως έχει ψωμί, έχει ψαχνό, είναι μεγάλη Μπίζνα. Κάργα ΜΚΟ και κάργα διασπορά χρήματος από το ίδιο κράτος σε ημέτερους και λοιπά πελατάκια. Το μισό συριζοπλαγκτόν της χώρας διατρέφεται απ’ το προσφυγικό. Και γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο εμπόριο ψυχών και σωμάτων με την πραγματική αλληλεγγύη και το φιλότιμο. 

Ως φαίνεται, και να μην υπήρχε ο Τσίπρας οι Δυτικοί θα έπρεπε να τον εφεύρουν. Μεγάλος μεταρρυθμιστής, επινόησε νέα μέτρα και σταθμά, το μήκος του χρέους πλέον δεν θα μετράται σε χιλιόμετρα αλλά σε αγγούρια. Όσο για την Εποπτεία ούτε ο Μεγάλος Αδελφός έτσι! Πιο αριστερά παθαίνεις ιλαρά.

Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά, Εποπτεία, χρέος, Σκοπιανό, καθαίρεση της πολιτικής, προσφυγικό, αποτελούν ένα «σχέδιο»! Βεβαίως και πρόκειται περί σχεδίου. Των Δυνατών. Εγχώριων και ξένων. Δεν είναι ζήτημα συνωμοσιολογίας αλλά πολιτικής, πολιτικής υποταγμένης στην οικονομική δικτατορία. 

Αυτό που φαίνεται γκροτέσκ (το να περιστρέφεται η πολιτική ζωή γύρω από τα δίδυμα όπως οι Καμμένος - Δανέλης ή γύρω από μπαρούφες που απειλούν τη ζωή του κ. Κοτζιά) είναι η πραγματικότητα που περιέγραψε ο Γκορ Βιντάλ παρατηρώντας την εποχή του Κλίντον και του Ομπάμα. «Τώρα πια η δημοκρατία στην Αμερική έφθασε στο τελευταίο της σκαλί: Το πολιτικό φάσμα έχει δύο άκρα και τα δύο δεξιά». 

Όντως, ο Τσίπρας κινείται με άνεση πιο δεξιά από τον κ. Μητσοτάκη (τον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, έχει για μπρέκφαστ), πιο κεντρώα απ’ το εξτρεμιστικό (υπέρ νεοφιλελευθερισμού) κέντρο και πιο δουλικά απέναντι στους Επικυρίαρχους από οποιονδήποτε άλλον έχει διαπρέψει σ’ αυτό το άθλημα τα τελευταία χρόνια. 

«Λαμπρός, επιδέξιος και γενναίος άνθρωπος που πέτυχε να μεταστρέψει (σ.σ.: !!!) τον λαό του», τάδε έφη ο κ. Πιερ Μοσκοβισί αποτιμώντας στη «Le Figaro» τον Τσίπρα. Βάστα, Ρόμελ! 

topontiki.gr

Μίνιμουμ κοινός στόχος η έξοδος από ΕΕ και ευρωζώνη. Χωρίς «μήπως και αν…» - Γιάννης Αθανασιάδης

Στα τρία περίπου χρόνια συγκυβέρνησης του αριστεροδεξιού σχήματος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που πήρε την λαϊκή εντολή με την ίδια υπόσχεση με το προηγούμενο, σοσιαλδεξιό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή την κατάργηση των μνημονίων εντός των πλαισίων της ΕΕ και της ευρωζώνης, η ελληνική κοινωνία έχει πλέον αρχίσει να συνειδητοποιεί με βιωματική εμπειρία, πως ό,τι και να τους υποσχεθούν τα συστημικά κοινοβουλευτικά κόμματα και οι παραφυάδες των πολιτικών σκουπιδιών τύπου Ποτάμι, Ένωση κεντρώων κλπ, στο τέλος θα τους προδώσουν. 

Με λίγα λόγια ο λαός αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως όσοι δηλώνουν ευρωπαϊστές, ότι και να μας υποσχεθούν δεν πρόκειται να το εφαρμόσουν διότι πολύ απλά μέσα στην ΕΕ και την ευρωζώνη, θα έχουμε μνημόνια και επιτροπεία μέχρι να σβήσει ο ήλιος. 

Έστω κι αν τα mainstream ΜΜΕ εξακολουθούν να μας παγιδεύουν σε ψευδοδιλήμματα και σε απατηλές εξόδους από την κρίση που δεν έρχονται ποτέ. 

Έστω κι αν το σύστημα χρησιμοποιεί τις εφεδρείες του, την νεοναζιστική Χρυσή Αυγή για να τρομάξει τους δημοκράτες πολίτες ότι τάχαμου έξω από την ΕΕ θα μας φάνε οι φασίστες.

Απεναντίας μέσα στην ΕΕ τράφηκαν και αναπτύχθηκαν τα νεοναζιστικά και εθνικιστικά μορφώματα ανεβάζοντας τα ποσοστά τους και οδηγώντας τα, ακόμα και στην εξουσία (βλπ. Αυστρία). 

Αυτό που αρχίζει πλέον και διαμορφώνεται μετά το καταλάγιασμα του σοκ και της μιντιακής θολούρας στον ελληνικό λαό, είναι ένας νέος πολιτικός χάρτης που διαχωρίζει την κοινωνία σε δύο μεγάλα «στρατόπεδα»: το ευρωενωσιακό και το εθνικοανεξαρτησιακό. 

Στο ευρωενωσιακό «στρατόπεδο» ανήκουν όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου συμπεριλαμβανομένης και της χρυσής αυγής. Το ΚΚΕ δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη αν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να πάρει κάθετη θέση στο ζήτημα ή αν πρέπει πρώτα να πέσει ο καπιταλισμός. 

Το βέβαιο είναι πως το ευρωενωσιακό «στρατόπεδο» με όλα αυτά τα κόμματα εντός και εκτός κοινοβουλίου λειτουργεί ως μέτωπο, άσχετα με τις κωμικές και πομπώδεις «περί όνου σκιάς» αντιπαραθέσεις τους, είναι σταθερό στον νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό του, πέρα και πάνω από τις ιδεολογικές επιφάσεις τους. 

Από την άλλη το εθνικοανεξαρτησιακό «στρατόπεδο» αποτελείται από μια τραγική πανσπερμία πολιτικών κομμάτων, κομματιδίων, σεχτών, ομάδων, συλλόγων και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σας, τα οποία θεωρούν ότι τους χωρίζει χάος! Και προς τέρψιν και ηδονή των ευρωπαϊστών και του υπερεθνικού κεφαλαίου, «σφάζονται» μεταξύ τους. 

Είναι ευνόητο ότι στον χώρο αυτό έχουν παρεισφρήσει εντολοδόχοι των υπηρεσιών και πολιτικοί απατεώνες, κάτι που κάνει ακόμα πιο δύσκολο το έργο της όποιας πιθανής μετωπικής συσπείρωσης. 

Η απογοητευτική αυτή εικόνα έχει τον αντίκτυπο της στην κοινωνία, που αν και όπως είπαμε πιο πάνω, έχει συνειδητοποιήσει την αιτία της καταστροφής της, δεν έχει καμία διάθεση να εμπλακεί σε αυτό το «πανηγύρι». Συνεπώς όποιες επαναστατικού χαρακτήρα λογικές ανατροπής προσπαθούν πιεστικά να προκληθούν στην παρούσα κατάσταση της κοινωνίας, είναι στα όρια της ουτοπίας. 

Στην χειρότερη περίπτωση να έχουμε κάποια σπασμωδική και ανοργάνωτη εξέγερση που θα καταλήξει σε αιματοβαμμένη ήττα του λαϊκού κινήματος και οπισθοδρόμηση του αγώνα. 

Επομένως, αυτό που στην παρούσα κατάσταση μπορούμε να πετύχουμε, είναι να συγκροτηθεί το πολιτικό υποκείμενο, ο κοινός λαϊκός φορέας δηλαδή. Αυτός που θα μπορέσει πειστικά να εκφράσει και να ενώσει την δυναμική της μεταστροφής του λαού προς την απελευθέρωσή του από την Ευρωενωσιακή εξάρτηση, αφού ξεκαθαρίσουμε τον πατριωτικό και φιλολαϊκό δημοκρατικό χαρακτήρα του. 

Μακριά από προβοκάτορες εθνοφασίστες και διαλυτικά ιδεοληπτικά στοιχεία. Καθαρές εξηγήσεις. 

Μίνιμουμ κοινός στόχος η έξοδος από ΕΕ και ευρωζώνη. Χωρίς «μήπως και αν…».

Επανίδρυση μιας Ανεξάρτητης Ελληνικής Δημοκρατίας.

dromosanoixtos.gr